Η αρχή της αβεβαιότητας
Η μοντέρνα φυσική αναθεωρεί την εικόνα που είχε ο άνθρωπος για την φύση της πραγματικότητας. Η νέα αυτή εικόνα σε συνδυασμό με τις πνευματικές παραδόσεις έχει δημιουργήσει ένα νέο μοντέλο για τον άνθρωπο και το σύμπαν.
Μία από τις σημαντικότερες θεωρίες που συνέβαλαν στον τρόπο που κοιτάμε το υποκείμενο και τον κόσμο εν γένει είναι αυτή του φυσικού Heisenberg γνωστή ως «Αρχή της αβεβαιότητας». Η Αρχή της αβεβαιότητας, γνωστή και ως Αρχή της σχετικότητας, συμβάλλει καθοριστικά στην επανάσταση των φυσικών επιστημών, αλλάζοντας την εικόνα που είχε μέχρι τώρα ο άνθρωπος για την ενέργεια, τη μάζα και τη σχέση μεταξύ τους.
Η Αρχή αυτή παρατηρεί πως δεν υπάρχει μία αυτή καθαυτή πραγματικότητα και αντιθέτως την πραγματικότητα την δημιουργεί κάθε φορά ο παρατηρητής.
Ο παρατηρητής δημιουργεί κάθε φορά αυτό που παρατηρεί. Συνεπώς αφενός δεν υπάρχει πραγματικότητα όταν απουσιάζει ο παρατηρητής και η ίδια η πράξη της παρατήρησης δημιουργεί την πραγματικότητα.
Σχέση συνείδησης και πραγματικότητας
Η σχέση συνείδησης και πραγματικότητας είναι μία σχέση υπέρβασης (transcendence). Η συνείδηση, δηλαδή, καλείται να υπερβεί την πραγματικότητα και τον κόσμο. Με άλλα λόγια, η συνείδηση υπερβαίνει τον εαυτό της προκειμένου να βρει τον εαυτό της μέσα στην πραγματικότητα.
Η θεωρία αυτή αν μεταφερθεί από το χώρο της φυσικής στο χώρο της συμβουλευτικής θα αποτελέσει πολύ σημαντικό εργαλείο για τον φιλοσοφικό σύμβουλο. Με τη συνειδητοποίηση της μη υπαρκτής ανεξάρτητης πραγματικότητας αποφεύγεται η ταύτιση και η παθητική στάση.
Όταν κάποιος καταφέρει να δει τον εαυτό του ως παρατηρητή μιας κατάστασης τότε καταφέρνει παράλληλα να συνειδητοποιήσει ότι αυτό που βιώνει είναι ένα δημιούργημα δικό του από τη μία πλευρά και από την άλλη αποφεύγει την ταύτιση με τα συναισθήματα που του γεννά αυτή η κατάσταση.
Από παθητικό, λοιπόν, το υποκείμενο μετατρέπεται σε ενεργητικό και συνειδητοποιεί ότι έχει τη δυνατότητα εφόσον το θελήσει να σταματήσει αυτή η κατάσταση. Στόχος της κβαντικής συνειδητότητας είναι ουσιαστικά να δημιουργήσει μία καινούργια συνειδητότητα, να ανοίξει «νέα παράθυρα συνειδητότητας».
Η νέα αυτή συνειδητότητα φέρνει τον άνθρωπο στη θέση να μπορεί να αντιλαμβάνεται τον εαυτό του και τον κόσμο γύρω του μέσα σε μία ολότητα και να τον απομακρύνει από την αιτιοκρατική εξήγηση.
Αν απομακρυνθεί από την οπτική του σχήματος αίτιο-αποτέλεσμα, τότε θα καταφέρει να περάσει από έναν αντιληπτικό χώρο αρκετά περιορισμένο και γραμμικό σε έναν χώρο πιο ανοιχτό και εμπλεκόμενο.
Όταν αντιλαμβανόμαστε τα πάντα γύρω μας σαν μία αλυσίδα και προσπαθούμε να εξηγήσουμε τα όσα συμβαίνουν με βάση κάποιο αίτιο τότε είναι πολύ πιθανό να συμπεριφερθούμε μοιρολατρικά και παθητικά.
Κβαντική συνειδητότητα
Ο βοηθητικός ρόλος της κβαντικής συνειδητότητας σ’ αυτό το σημείο σχετίζεται με την ενέργεια. Με κβαντικούς όρους κάθε σκέψη είναι ένα σωματίδιο που αποτελείται από ενέργεια, μπορεί να βιωθεί ως ενεργειακό κύμα που δημιουργείται από το τίποτα και καταλήγει στο τίποτα. Έτσι οδηγούμαστε στο υποκείμενο - παρατηρητή που με τις εμπειρίες και τις σκέψεις παράγει ενέργεια.
Αυτό, σε πρακτικό επίπεδο, σημαίνει ότι οι συναισθηματικές και ψυχολογικές καταστάσεις που βιώνουμε ως εντελώς διαφορετικές στην τελική μπορεί και να μην είναι τόσο διαφορετικές, αφού δημιουργούνται από τον ίδιο δημιουργό και αποτελούνται από ενέργεια.
Η ολοκληρωτική μας ταύτιση με μία σκέψη ή μία εμπειρία είναι αυτή που την χαρακτηρίζει κάθε φορά θετική ή αρνητική. Μέσα από το άνοιγμα σε μία νέα συνειδητότητα εκπαιδεύουμε τον εαυτό μας να μην ταυτίζεται με τις σκέψεις και να περνάμε από το επεξηγηματικό στο εμπλεκόμενο επίπεδο του Bohr, όπου όλα σχετίζονται και εμπλέκονται μεταξύ τους.
Είναι πολύ σημαντικό λοιπόν να κατανοηθεί το γεγονός ότι ανάλογα με το βαθμό που ταυτιζόμαστε με μία σκέψη τη βιώνουμε και ως αρνητική ή θετική. Μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο μαθαίνουμε να αποδεχόμαστε καταστάσεις ως έχουν χωρίς να τις βάζουμε ταμπέλες και χωρίς να προσπαθούμε να τις αποφύγουμε.
Οι καταστάσεις και τα συναισθήματα από (τ)αυτιστικές μετατρέπονται σε μορφές ενέργειας που απλώς διαφέρουν μεταξύ τους.
Η χαρά είναι απλώς διαφορετική μορφή ενέργειας από αυτήν του θυμού και ο βαθμός που το αντιλαμβανόμαστε σχετίζεται με τον βαθμό που μπορούμε να κρατήσουμε μία απόσταση και να παρατηρήσουμε.
Οτιδήποτε μπορεί να παρατηρηθεί, μπορεί και να ξεπεραστεί.
Αν βγάλουμε την ετικέτα του θυμού μένει μόνο η ενέργεια και η ενέργεια δεν μπορεί να μας κάνει να νιώσουμε άσχημα. Άρα δεν υπάρχει λόγος και να αποφεύγουμε να νιώσουμε θυμωμένοι.
Αυτοπαρατήρηση
Με την αυτοπαρατήρηση επέρχεται και ο μετασχηματισμός της εμπειρίας.
Στόχος του παρατηρητή κάθε φορά: να αντιλαμβάνεται τόσο την εμπειρία της παρατήρησης όσο και το γεγονός ότι είναι ταυτόχρονα ο ίδιος παρατηρητής με αποτέλεσμα να νιώθει ότι έχει τον έλεγχο των σκέψεων και των συναισθημάτων του. Και όταν καταφέρει να φτάσει στο σημείο του αυτοελέγχου τότε θα έχει ανοίξει ένα νέο παράθυρο συνειδητότητας. Είναι ο τρόπος με τον οποίο θα καταφέρει το μυαλό μας να αλλάζει συνέχεια μυαλό.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου