Για ποιο λόγο οι άνθρωποι κάνουν παιδιά; Για τη διαιώνιση του είδους; Για να έχουν κάποιο δικό τους άνθρωπο στα γεράματα ώστε να τους φροντίζει; Για να νοιώσουν την ικανοποίηση πως διαιώνισαν το DNA τους και αφήνουν πίσω τους έναν απόγονο; Για να αναλάβουν μία ευθύνη η οποία μπορεί να τους ωριμάσει και μεταμορφώσει ως ανθρώπους;Οι λόγοι είναι πολλοί και σίγουρα και οι παραπάνω θα ισχύουν. Ο πρακτικός σκοπός της πράξης αυτής είναι συγκεκριμένος: η διαιώνιση, η αύξηση του πληθυσμού και η συνέχιση του κόσμου με καινούργιους ανθρώπους. Δεν μπορούμε όμως και πάλι να συγκεκριμενοποιήσουμε τους λόγους που κάποιος κάνει παιδιά, καθώς για τον κάθε άνθρωπο υπάρχει διαφορετικός λόγος – υπάρχουν πολλοί λόγοι, τόσο σωστοί, όσο και λανθασμένοι.
Σίγουρα όμως, ένας από τους σημαντικότερους λόγους ο οποίος είναι συναισθηματικός και ψυχολογικός, είναι η επιθυμία κάποιου να αισθανθεί την ωρίμανση της αγάπης του για ένα άλλο πρόσωπο μέσα από αυτή την πράξη δημιουργίας, τη γέννηση ενός νέου ανθρώπου. Είναι, μπορούμε να πούμε, μία προσφορά και μία ένδειξη αγάπης προς το πρόσωπο που έχουμε επιλέξει για να πορευθούμε στην πορεία της ζωής μας.
Ένας άλλος λόγος μπορεί να είναι και η αναβίωση, η υπενθύμιση σε εμάς τους ίδιους της παιδικής μας αθωότητας και αγνότητας, εκείνης που μεγαλώνοντας, χάνεται και στοιβάζεται σε εργασίες, άγχη, λογαριασμούς, υποχρεώσεις. Μέσα σε αυτή τη δίνη της καθημερινότητας, χάνουμε εκείνη την εποχή της αθωότητάς μας, εκείνα τα χρόνια στα οποία ήμασταν αγνοί και αληθινοί, δίχως τη σωρεία των κοινωνικών καθωσπρεπισμών που στην ενήλικη ζωή αρχίζουν να μας διώκουν. Όταν είμαστε παιδιά, ξεχνάμε ευκολότερα, δεν είμαστε μνησίκακοι, ξέρουμε να συγχωρούμε και θεωρούμε τον εαυτό μας πλούσιο ακόμα και όταν έχουμε μία σοκολάτα.
Όταν έρθει ένα παιδί στη ζωή κάποιου, αυτό μπορεί να είναι η ευκαιρία για δεύτερη αναβίωση από τον άνθρωπο και γονιό εκείνης της αγνής εποχής, εκείνου του παιδικού γέλιου που μπορεί να μαλακώσει τα πάντα. Κι έτσι ο άνθρωπος, αισθάνεται ξανά πως αναβιώνει την πρώτη ηλικία της ζωής του, εκείνη που τον καθορίζει γενικότερα και σαν άνθρωπο και σαν προσωπικότητα.
Παράλληλα όμως, είναι και η υπενθύμιση πως εκτός από την ευθύνη της ζωής μας, πλέον αναλαμβάνουμε και την ευθύνη ενός μικρού πλάσματος που μας έχει ανάγκη, καλούμαστε να σηκώσουμε μία ευθύνη που μπορεί να μας εκτινάξει από άβουλο και αδύναμο πλάσμα σε έναν άνθρωπο ικανό να αντέξει τα πάντα. Αγαπώντας ένα παιδί – όχι απαραίτητα αυτό που γεννάμε – βοηθάμε τον κόσμο αυτό να γίνει καλύτερος.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου