Τα παιδιά είναι πιο σοβαρά στις κρίσεις τους από τους μεγάλους

Τα παιδιά φέρουν βαρέως το ότι διαλύεται το δήθεν πανίσχυρο ζεύγος των γονιών, μια ισχύς που τα ασφαλίζει και τους διδάσκει όρια.

Έχουν μάθει από βρέφη, μάλλον με αυτό γεννήθηκαν, να βλέπουν τον έναν γονέα σε συνάρτηση με τον άλλο, μέλος μιας ιερής δυάδας που τα σκεπάζει σαν οίκος, σαν κάστρο. Η ιερή δυάδα είναι που τα γεννάει και τα ανατρέφει, που τα παιδαγωγεί παρ’ όλες τις δυσκολίες και τα σφάλματα. Το να τα μεγαλώνει μόνο ένας είναι πάντα μια έκπτωση. Το ότι καταλήγει μια κατάσταση συχνότατο αναγκαίο κακό δεν το βαφτίζει καλό. Έχουμε την επιπόλαια συνήθεια να θεωρούμε σωστό το συνηθισμένο!

Άμα οι γονείς σπάσουν τον γάμο, τα παιδιά τους αισθάνονται ξάφνου ένα απειλητικό γκρέμισμα. Ο κάθε γονέας είναι πια σκέτος, μόνος, άλλος από εκείνον που γνώρισαν από τη γέννησή τους. Είναι τρομαχτικό, όπως είναι και αινιγματικό. Ένα βασανιστικό αίνιγμα εγκαθίσταται πια στην εσωτερική τους ζωή: Ποιος από τους δυο γονείς έφταιξε, ποιος είναι ο καλύτερος, ποιος ο χειρότερος. Ποιος ο δήμιος, ποιος το θύμα. Καλούνται συνεχώς να δώσουν μια ζωτική για την ισορροπία τους απάντηση και μετά μετανιώνουν, τα κριτήρια και τα δεδομένα ανατρέπονται, βιώνουν μια διαρκή εσωτερική ταραχή και αβεβαιότητα.

Έπειτα από μια φυσική, στέρεα γνωριμία που είχαν με τους γονείς, αντιμετωπίζουν τώρα δυο άλλα, ξένα πρόσωπα ως γονείς τους. Το ότι αποφάσισαν να ζήσουν χωριστά διότι δε θέλουν πλέον ο ένας τον άλλο προκαλεί μια τρομαχτική ανατροπή στον ευάλωτο κόσμο τους.

Και μην κοροϊδευόμαστε! Ποτέ ένα ζευγάρι δε χωρίζει αγαπημένα και πολιτισμένα, όπως διατείνονται. Οι πάντες χωρίζουν γεμάτοι πίκρα, παράπονα, συχνά και μίσος, εκδικητικότητα. Αν αγαπιόνταν δε θα χώριζαν, ο δε πολιτισμός είναι ένα πολύ κρύο, ψεύτικό πράγμα. Αυτά «περί ασυμφωνίας χαρακτήρων» είναι υποκριτικά. Οι πάντες πάσχουμε από ασυμφωνία χαρακτήρων, κανείς δε μοιάζει με κανένα, για αυτό σμίγουμε. Σμίγουμε και ερωτευόμαστε από ασυμφωνία χαρακτήρων, είναι γελοίο να το επικαλούμαστε σαν συμφορά που απαιτεί τώρα να χωρίσουμε.

Σας το ξαναλέω, κανένας δε χωρίζει από τον σύζυγο αγαπημένα. Πρόκειται για προσποιήσεις, που τα παιδιά συλλαμβάνουν με τις υπερευαίσθητες κεραίες τους. Δεν τους πιστεύουν! Και επειδή δεν μπορούν να τους πιστέψουν τώρα, αισθάνονται ανασφαλέστατα. Τα παιδιά είναι πιο σοβαρά στις κρίσεις τους από τους μεγάλους.