Όσο βαθαίνει η συγκέντρωση (δηλαδή όσο σταθεροποιείται η προσοχή κι απομακρύνονται οι διασπάσεις, οι ενοχλήσεις, οι διακοπές) η συγκέντρωση μετατρέπεται σε καθαρή προσληπτικότητα (να «κοιτάζουμε απλώς», «γυμνή προσοχή») γεμάτη από το αντικείμενο. Στην πραγματικότητα η επίγνωσή μας έχει μετατοπιστεί από το αντικείμενο στην διαδικασία πρόσληψης, που αγκαλιάζει το αντικείμενο.
Όσο βαθαίνει ακόμα περισσότερο η διαδικασία πρόσληψης γίνεται αντιληπτό ότι μέσα μας επικρατεί απόλυτη ακινησία, σιωπή δραστηριότητας, κενό, «ανυπαρξία», που όμως είναι ζωντανή παρουσία κι όχι το τίποτα: μια ζωντανή παρουσία και μόνο επίγνωση του αντικειμένου. Δεν υπάρχει πλέον υποκείμενο (εγώ) να αντιλαμβάνεται αλλά ένα ζωντανό κενό επίγνωσης που αγκαλιάζει το αντικείμενο. Είμαστε εδώ, χωρίς δραστηριότητα, χωρίς ιδιότητες, απόλυτη σιωπή, και μόνο το αντικείμενο υπάρχει, σαν φαινόμενο. Στην πραγματικότητα η επίγνωσή μας έχει μετατοπιστεί ακόμα βαθύτερα, στο Πραγματικό Κέντρο Ύπαρξης, στον Εαυτό, που είναι κενό από ιδιότητες, αλλά είναι ζωντανό και πλήρες επίγνωσης, αφού αντιλαμβάνεται το αντικείμενο ολοκάθαρα.
Αυτή η «κατάσταση» - σαν κατάληξη της παραδοσιακής διαλογιστικής διαδικασίας – είναι το σαμάντι, η θεωρία των αρχαίων Ελλήνων, και της χριστιανικής παράδοσης των χριστιανών πατέρων.
Στην πραγματικότητα, το να είμαστε σε πλήρη εγρήγορση, τοποθετημένοι στο Κέντρο της Ύπαρξής μας, σε ακινησία και σιωπή δραστηριότητας, ζωντανοί αλλά κενοί από ιδιότητες, με πλήρη επίγνωση που αντιλαμβάνεται ό,τι συμβαίνει, είναι ο φυσικός τρόπος όρασης. Τότε ζούμε στον πραγματικό χρόνο, αντιλαμβανόμαστε αυτό που συμβαίνει, ζούμε την αληθινή ζωή. Όταν μέσα μας υπάρχει δραστηριότητα, σκέψη, αναδύεται το υποκείμενο, ο διαχωρισμός από όλα τα άλλα… Θα χρειαστεί να επαναλάβουμε, μέσω της παραδοσιακής διαλογιστικής πρακτικής την υπέρβαση της δυαδικότητας, και την ενοποίηση της επίγνωσης.
Αν έχουμε εγρήγορση και προσέχουμε, φυσιολογικά θα πρέπει να είμαστε σιωπηλοί… αλλιώς δεν υπάρχει προσοχή. Πρέπει να μην υπάρχει δραστηριότητα της σκέψης μέσα μας για να υπάρξει αληθινή προσοχή. Όταν υπάρχει δραστηριότητα δεν υπάρχει προσοχή αλλά άσκοπη περιπλάνηση στη σκέψη, στο διαχωρισμό, στα φαινόμενα. Αν όμως κρατηθούμε στην προσοχή, που προϋποθέτει την σιωπή (αν κατανοήσουμε ότι πρέπει να «σωπάσουμε» για να υπάρξει προσοχή), μπορούμε να ελέγξουμε την ανάδυση της δραστηριότητας μέσα μας, της σκέψης, κι όλων των αποτελεσμάτων της. Μπορούμε να την απορρίψουμε, και να παραμείνουμε σε ησυχία, στο παρόν, στην στιγμή που ρέει, στον πραγματικό χρόνο, στην αληθινή ζωή. Αν γλιστρήσουμε στην σκέψη, δεν είμαστε πλέον στο παρόν, αλλά μέσα στην φαντασία μας. Αυτός είναι ο μόνος τρόπος να είμαστε Εδώ, παρόντες, σιωπηλοί, αλλά σε πλήρη εγρήγορση. Κι αυτό είναι το βαθύτερο περιεχόμενο του Πραγματικού Διαλογισμού.
Σε μια τέτοια στάση ζωής, όταν είμαστε σε εγρήγορση, η αντίληψη είναι ζωντανή, είναι Αληθινή Δράση κι οτιδήποτε πηγάζει από αυτό, σαν εξωτερική δραστηριότητα, βρίσκεται στον χώρο του πραγματικού, της αληθινής ζωής.
Αν αφήσουμε την σκέψη να αναπτυχθεί παύουμε να ζούμε στο παρόν και βυθιζόμαστε στην εικονική πραγματικότητα της σκέψης. Η σκέψη ανήκει στο παρόν, στην αληθινή ζωή, μόνο σαν διαδικασία σκέψης (τώρα «σκεφτόμαστε»). Όμως το περιεχόμενο της σκέψης δεν ανήκει στο παρόν, στην αληθινή ζωή, ανήκει στον χώρο της σκέψης, στον φανταστικό χώρο (που «αναφέρεται» στην πραγματικότητα, αλλά δεν ταυτίζεται με την πραγματικότητα). Είναι σαν τον άνθρωπο που ονειρεύεται. Το όνειρο, σαν διαδικασία, ανήκει, εκδηλώνεται, στο παρόν, στην αληθινή ζωή. Το περιεχόμενο όμως του ονείρου δεν ανήκει στο παρόν, στην αληθινή ζωή, ανήκει στο χώρο της φαντασίας.
Ασφαλώς, κι αυτό πρέπει να γίνει κατανοητό, η εγρήγορση, έτσι όπως την προσδιορίσαμε πιο πάνω, δεν είναι παρά η Αρχή της Εσωτερικής Αφύπνισης, που μέσα από την Εσωτερική Εμπειρία μπορεί να μας Ανυψώσει Ως το Αληθινό Είναι.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου