Του καλόγερου δεν του αρκούσαν τα κομποσκοίνια, αλλά ζήλεψε και δόξα ιεροκήρυκα, πολιορκώντας τη Σύνοδο, που δίσταζε να ευλογήσει τέτοιο ρεζιλίκι. Με τα πολλά του την έδωσε, ελπίζοντας πως θα αποβλακώσει και θα εξαχρειώσει ολότελα την πλέμπα, παραδίδοντάς τη δεμένη χειροπόδαρα στις μηχανουργίες της Συνόδου. O δύστυχος σαλτιμπάγκος όμως, μεθυσμένος από την λαϊκή απήχηση, αποθρασύνθηκε και στράφηκε κατά της ετερόδοξης μοναρχίας, των μητροπολιτών και των καινοτομιών της Εκκλησίας, προωθώντας τις απόψεις της θεοπάλαβης και ρωσόφιλης «Φιλορθόδοξης Εταιρείας», (που σχεδίαζε την Πρωτοχρονιά του 1840 να απαγάγει τον Όθωνα και να τον υποχρεώσει να βαπτιστεί) και του κοσμοκαλόγερου ιεροκήρυκα Κοσμά Φλαμιάτου, ο οποίος απέδιδε στη «λουθηροκαλβινική» Αγγλία και στη Δύση, συνωμοσία κατά της Ορθοδοξίας, της Ρωσίας και της Ελλάδας. Στην συνωμοσία αυτή είχαν κατά τον Φλαμιάτο επιστρατευθεί ο Διαφωτισμός, η ιδέα της Ελευθερίας, η Μασονία, η Γαλλική Επανάσταση, ο Νεύτωνας, ο Βάκων, ο Ρουσσώ, ο Κοραής, ο Καϊρης, ο Φαρμακίδης, ο Τρικούπης, όλοι αυτοί «μίασμα ολέθριον και αποτρόπαιος δυσωδία….βδελύγματα της διαφθοράς και της πλάνης».
Ο πατριάρχης Γρηγόριος ο Στ' και ο ρωσόφιλος πρωτοπρεσβύτερος Κων.Οικονόμος επικρότησαν τη δράση του «θεοφιλή και πολύαθλου» Φλαμιάτου (Α. Λιάκος, «Η διάθλαση των επαναστατικών ιδεών στον ελληνικό χώρο, 1830-1850), ο οποίος είχε καταδικάσει από τότε το νέο ημερολόγιο της Δύσης, που «Δι΄ αυτής της καινοτομίας ελπίζει ίνα συγχύση και ανατρέψη τας εορτασίμους ημέρας…». Η κατάληξη αυτού του φανατικού που έκανε το μοιραίο λάθος να καλεί σε εξέγερση, ήταν ο θάνατος στις φυλακές των Πατρών το 1850. Ο Παπουλάκος όμως δεν παραδόθηκε τόσο εύκολα, είχε αποκτήσει χιλιάδες οπαδούς έτοιμους να στασιάσουν σ’ένα του νεύμα. Παριστάνοντας με τα φτηνά κόλπα του λαοπλάνου τον προφήτη έπεισε τον όχλο που συγκεντρωνόταν σε λεφούσια για να τον ακούσει, πως είναι θεόσταλτος. Φώναζε στο ακροατήριό του πως ανάμεσά τους υπήρχε κάποιος ζωοκλέφτης (η ζωοκλοπή ήταν εξαιρετικά διαδεδομένη) και πάντα υπήρχε κάποιος, κατήγγελλε την παρουσία γυναικών που κάνανε μάγια (ήταν πολλές), ζητούσε κάποιον Γιάννη από το ανώνυμο πλήθος να του φέρει νερό, έκανε φτηνά μαντέματα «Βλέπετε εκείνον τον γλιδοσκούφη; Σήμερα έχει φάει μισή οκά μυζήθρα» κλπ. Βεβαίως έκανε επίθεση και στους επισκόπους προς τους οποίους αισθανόταν σύμπλεγμα κατωτερότητας γιατί ήταν πιο αγράμματος και από μητροπολίτη: «Οι δεσποτάδες στην Αθήνα, με κατηγοράνε και με καταφρονάνε επειδή, λέει, είμαι αγράμματος. Αυτοί όμως που είναι σπουδαγμένοι στα θεολογικά και γραμματισμένοι ποιμενάρχες τι κάνουνε για να φυλάξουνε την Άμπελο του Κυρίου;». Πονηρός ηλίθιος ο ίδιος, απευθυνόταν σε ηλίθιους και μεθυσμένος από το σκυλολόι των οπαδών του, ξιπάστηκε πως μπορεί να καταδικάζει την επιστημονική πρόοδο, αποκαλώντας για παράδειγμα το νεότευκτο ατμόπλοιο, «καρότσα του διαβόλου». Ο Δ. Φωτιάδης που τα καταγράφει αυτά στο έργο του για τον Όθωνα, δείχνει πως ο αγύρτης είχε καβαλήσει το καλάμι. «Οι παπάδες τον δέχονταν χτυπώντας γιορταστικά τις καμπάνες, κάνανε τιμητικές γι’ αυτόν ιεροτελεστίες, αφώριζαν τους εχθρούς του, συμπορεύονταν μαζί του κρατώντας σταυρούς κι εξαπτέρυγα και τον μνημόνευαν στις λειτουργίες τους… Συντρόφευαν τον Χριστοπανάγο στις περιπλανήσεις του στα γύρω χωριά 150 έως 300 αρματωμένοι και χιλιάδες λαός, άντρες, γυναίκες, γέροι, παιδιά, ονομάζοντάς τον προφήτη Ηλία. Είχε τόσο ξεθαρρέψει, που έστειλε αναφορά στον Όθωνα γυρεύοντάς του να κλείση τα σχολειά, ν’ αλλάξη τους δεσποτάδες, να διώξη απ’ το παλάτι τον καθολικό παπά, που είχε ο ίδιος, και τον προτεστάντη της Αμαλίας».
Το 1852 συνελήφθη από τον στρατό, ύστερα από προδοσία του «παλίμπαιδος» μεγαλομανή Μακαρίου επισκόπου Ασίνης (της Μάνης, «του μέχρι τούδε Λαγίας», γιατί υπάρχει και η περίφημη αργολική), στον οποίο ο Παπουλάκης είχε τάξει πατριαρχικό αξίωμα σε ελλαδικό πατριαρχείο, που θα ίδρυε και μετά από χρηματική εξαγορά του πρωτοπαλλήκαρού του αγράμματου παπα-Βασίλαρου, που στο τέλος δεν χάρηκε τα 6.000 αργύρια της προδοσίας του επειδή δολοφονήθηκε από κάποιο νέο που ο παπάς του είχε βιάσει την αδελφή. «Στις 30 του Μάη έφθασε στο λιμάνι του Άη Δημήτρη η κορβέτα “Αμαλία” με στρατό κάτω απ’ τις προσταγές τού συνταγματάρχη Πιερράκου. Όταν άρχισε να ξεμπαρκάρη ένα ασκέρι απ’ το λιμάνι, το πολεμικό έρριξε κάμποσες χαιρετιστήριες κανονιές. Τυχαία εκεί κοντά στο χωριό Λογνά του δήμου Λεύκτρου βρισκόταν ο Παπουλάκος με τους οπαδούς του. Τόση εντύπωση του κάνανε οι κανονιές, που πρώτος το ‘σκασε τρέχοντας. Καί στάθηκε τέτοιος ο φόβος κι ο πανικός του, που πέταξε το θαυματουργό του ράσο και φόρεσε φουστανέλες και με λιγοστούς δικούς του κρύφτηκε στα φαράγγια του Ταϋγέτου» « ‘Η σύλληψις του λαοπλάνου έκαμε μεγάλην εντύπωσιν’, έλεγε στην αναφορά του ο νομάρχης Λακωνίας. Και οι πιο φανατικοί οπαδοί του με κανέναν τρόπο δεν θέλανε να το πιστέψουν, λέγοντας πως όλοι οι στρατοί του κόσμου δεν μπορούν να τον πιάσουν. Διαδόθηκε μάλιστα, πως το πολεμικό που τον πάγαινε στον Πειραιά βούλιαξε από θεϊκή οργή, και πως ο μοναδικός που σώθηκε ήταν ο Παπουλάκος».
Το 1852 συνελήφθη από τον στρατό, ύστερα από προδοσία του «παλίμπαιδος» μεγαλομανή Μακαρίου επισκόπου Ασίνης (της Μάνης, «του μέχρι τούδε Λαγίας», γιατί υπάρχει και η περίφημη αργολική), στον οποίο ο Παπουλάκης είχε τάξει πατριαρχικό αξίωμα σε ελλαδικό πατριαρχείο, που θα ίδρυε και μετά από χρηματική εξαγορά του πρωτοπαλλήκαρού του αγράμματου παπα-Βασίλαρου, που στο τέλος δεν χάρηκε τα 6.000 αργύρια της προδοσίας του επειδή δολοφονήθηκε από κάποιο νέο που ο παπάς του είχε βιάσει την αδελφή. «Στις 30 του Μάη έφθασε στο λιμάνι του Άη Δημήτρη η κορβέτα “Αμαλία” με στρατό κάτω απ’ τις προσταγές τού συνταγματάρχη Πιερράκου. Όταν άρχισε να ξεμπαρκάρη ένα ασκέρι απ’ το λιμάνι, το πολεμικό έρριξε κάμποσες χαιρετιστήριες κανονιές. Τυχαία εκεί κοντά στο χωριό Λογνά του δήμου Λεύκτρου βρισκόταν ο Παπουλάκος με τους οπαδούς του. Τόση εντύπωση του κάνανε οι κανονιές, που πρώτος το ‘σκασε τρέχοντας. Καί στάθηκε τέτοιος ο φόβος κι ο πανικός του, που πέταξε το θαυματουργό του ράσο και φόρεσε φουστανέλες και με λιγοστούς δικούς του κρύφτηκε στα φαράγγια του Ταϋγέτου» « ‘Η σύλληψις του λαοπλάνου έκαμε μεγάλην εντύπωσιν’, έλεγε στην αναφορά του ο νομάρχης Λακωνίας. Και οι πιο φανατικοί οπαδοί του με κανέναν τρόπο δεν θέλανε να το πιστέψουν, λέγοντας πως όλοι οι στρατοί του κόσμου δεν μπορούν να τον πιάσουν. Διαδόθηκε μάλιστα, πως το πολεμικό που τον πάγαινε στον Πειραιά βούλιαξε από θεϊκή οργή, και πως ο μοναδικός που σώθηκε ήταν ο Παπουλάκος».
Ο Παπουλάκης μπορεί να κολυμπούσε στη φαντασία των οπαδών του, χάριτι θεία, με κρόουλ στις θυμωμένες θάλασσες, αλλά δεν τη γλύτωσε, τον μπουζουριάσανε για έναν χρόνο στις φυλακές του Ρίου. Τον Ιούνιο του 1853 τον κουβάλησαν στην Αθήνα, για να δικαστεί. Η δίκη δεν έγινε ποτέ διότι οι ‘Φιλορθόδοξοι’ και διάφοροι αντιπολιτευόμενοι απειλούσαν το κράτος με ταραχές και με ρωσική εισβολή, όπως περίπου απειλεί σήμερα ο Άθως αν φορολογηθει ή αν δικαστεί ο όσιος Εφραίμ. Τον Αύγουστο οι δεσποτάδες τον κλειδαμπάρωσαν στο μοναστήρι της Παναχράντου στην Άνδρο. Εκεί εξακολούθησε να κάνει θαύματα. Το νησί έγινε τόπος πανελλαδικού προσκυνήματος, από ένα πρόστυχο πλήθος που πίστευε πως ακόμη και τα βότσαλα των Σπετσών πάνω στα οποία είχε πατήσει ο τσαρλατάνος ήταν θαυματουργά. Ο παλιός του γνώριμος, ο ασήμαντος και μαυρόψυχος δεσπότης Άνδρου Μητροφάνης, συγγραφέας της περισπούδαστης σαπουνόφoυσκας «Περί προσόντων των επισκόπων», έδειξε τα δικά του προσόντα μόλις ο καλόγερος τον αποκάλεσε υποτιμητικά Μήτρο. Έβρισε το γέρο αιχμάλωτό του καπηλικότατα, όρμηξε πάνω του, τον χτύπησε με την πατερίτσα του και τον κλείδωσε σε κελί.
Ο Παπουλάκης πέθανε σε βαθιά γεράματα το 1861. Μετά το φευγιό του «αρχηγού της ορθόδοξης Εκκλησίας»(!) του οπερετικού βασιλείου, του Καθολικού Όθωνα, η Εκκλησία τον ονόμασε όσιο, τίτλο που οι πράκτορες της αγιοσύνης του, το βρίσκουν σήμερα λίγο. Ήταν απατεώνας ή τρελός, νομίζω και τα δυο σε άγνωστη και δύσκολο να την προσδιορίσεις αναλογία, σίγουρα όμως για τα μέτρα της εποχής δεν τον αδίκησαν πολύ, ήταν μια υπαρκτή απειλή κατά των τότε εγκόσμιων και υπερκόσμιων εξουσιών. Τον εχθρεύτηκαν όμως και τίμιοι λόγιοι άνθρωποι, ο Κοραής, ο Καϊρης, ο Θεόκλητος Φαρμακίδης, τον αγκάλιασαν οι ανορθολογιστές, οι ακροατές του Μακρυγιάννη, οι Κολλυβάδες, ο Κωνσταντίνος Οικονόμος, ο ζηλωτής καλόγερος Ιγνάτιος Λαμπρόπουλος από τη Βρωμοσέλα, που από 12χρονος (!) είχε στρατολογηθεί στο Μέγα Σπήλαιο, ο επίσης Μεγαλοσπηλαιώτης Παρθένιος και όλοι όσοι ήθελαν και θέλουν την Ελλάδα στο άρμα της καθυστερημένης Ανατολής.
Αν ο Παπουλάκος δεν ήταν καλόγερος θα τον είχαν τυλίξει σε μια κόλα χαρτί και εκτελέσει σαν αντάρτη. Η γκιλοτίνα δούλευε στην Ελλάδα μέχρι το 1906. H Σύνοδος το 1836 είχε εκδώσει πανταχούσα κατά των προτεσταντών ιεραποστόλων, που τόλμησαν να ιδρύσουν σχολεία για τα Ελληνόπουλα και κατάφερε να φυλακίσει τον ανθρωπιστή Αμερικανό παιδαγωγό Ιωνά Κίνγκ. Οι καλόγεροι στους οποίους παρέδωσαν τον Παπουλάκο ήταν πολύ σκληροί δεσμοφύλακες. Ο αντίπαλός του ο λογιότατος, δημοκρατικός και ενάρετος Καϊρης, που κι αυτός φυλακίστηκε σε μοναστήρια, δυο-τρία χρόνια πριν τον Παπουλάκο, έτυχε πολύ χειρότερης μεταχείρισης. Αυτόν η Εκκλησία δεν θέλει ούτε να τον ξέρει, της πέφτει πολύς, άλλωστε αυτόν δεν μπορεί να τον κουρδίσει να θαυματουργήσει.
Έναν αιώνα μετά, ο τσαρλατάνος βρυκολακιάζει. Προβάλλεται ως πρότυπο από τον Χουντόδουλο, που όμως χτυπημένος από το αστροπελέκι της Νέμεσης δεν πρόκανε να τον αγιοποιήσει, τσουβαλιάζεται με τον Καποδίστρια (!) από τον κονδυλοφόρο του κ.Γιώργου Μεταλληνού και κάνει εμφάνιση στα θεόσταλτα ενύπνια Μουλατσιώτη. Ο αρχιεπίσκοπος μας άφησε χρόνους κάνοντας το μοιραίο λάθος να προστρέξει στη δυτική επιστήμη και όχι στην ιαματική νεκρεφαλή του Παπουλάκη. Ο πρωτοπρεσβύτερος θέλει με το στανιό να μας κάνει να συμπαθήσουμε τον Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη: «Τα άθεα γράμματα» ήταν και για τον Καποδίστρια, όπως και για τους λαϊκούς διδάχους του ΙΘ´ αιώνος, Φλαμιάτο καὶ Παπουλάκο, αναίρεση της ελληνορθόδοξου παραδόσεως και, συνεπώς, δεν είχαν θέση στην ζωὴ του ελληνικού έθνους (περ.ΕΚΚΛΗΣΙΑ, 8.2008). Ο πολυμήχανος αρχιμανδρίτης είναι πιο πρακτικός: «Όπως γράφει στο σχετικό βιβλίο του ο κ. Μουλατσιώτης, τον Παπουλάκο τον πρωτοέμαθε από τα παραμύθια της γιαγιάς του. Έπειτα, όπως συμβαίνει πάντοτε με τις πρωτοβουλίες του πατέρα Νεκτάριου, έγινε θαύμα. Λίγο μετά την πρώτη του επίσκεψη στο χωρίο Αρμπουνα, ο Παπουλάκος αποκαλύφθηκε στον ύπνο του κ. Μουλατσιώτη και τον καθοδήγησε να τυπώσει και να μοιράσει χιλιάδες εικονίσματα».
Ο κ.Μουλατσιώτης, κινήθηκε δραστήρια με την βοήθεια μητροπολιτών και Καλαβρυτινών για την αγιοποίησή του, παίρνοντας την σκυτάλη από τον Αυγουστίνο Καντιώτη που πήγε να βρει τον Παπουλάκη στο Καθαρτήριο, αφού πρώτος το 1953 ξέθαψε στην «Σπίθα» του την αγιοσύνη του Παπουλάκου. Η Αγορά των θαυμάτων απαιτεί σήμερα φρέσκα πρόσωπα στο εορτολόγιο με λαϊκό, προφητικό, αντιδυτικό προφίλ. Αρκεί νομίζω η εμφάνιση κάποιας τρελλόγριας οραματίστριας στο δελτίο των οκτώ και η ανακοίνωση της θαυματουργού ιάσεως των αιμορροϊδων κάποιου ηγούμενου, για να στηθεί το σκηνικό της αγιοποίησης, που θα γεμίσει το παγκάρι. Ήδη υπάρχει ένας αναξιοποίητος διαθέσιμος σωρός θαυμάτων, προσαρμόσιμων προφητειών, λειψάνων κλπ για να αγιοποιηθεί επίσημα μαζί με τον Εφραίμ της Ν. Μάκρης ο Παπουλάκος, ως σύμβολο διαχρονικό της αγίας Αμάθειας, της ιερής κουταμάρας, της εθνικής απομόνωσης, της αντιπάθειας για τη Δύση και για την Επιστήμη, ως ένας μύστης του ανορθολογισμού, ένας συνδετικός κρίκος με τη Ρωσία του «κοινού μας ορθόδοξου πολιτισμού», ως μια εμβληματική απάντηση στα ύπουλα σχέδια της παγκοσμιοποίησης και της επιχειρούμενης από μυστηριώδεις σιωνιστικούς και μασονικούς κύκλους αποορθοδοξοποίησης της Ρωμιοσύνης, που οι παλιοί άγιοί της την πρόδωσαν και είναι τώρα να την κλαις.
Περαίνων, να υπενθυμίσω πως στον Παπουλάκο, όπως και σε πολλούς νηστευτές που διάγουν αδιατάρακτον πνευματικόν βίον, άρεσαν τα αγγούρια. Νομίζω πως αυτό πρέπει να το αποδώσουμε στο ότι είναι φτηνά. Όπως διηγείται η λαϊκή μούσα (Καντιώτη, Μουλατσιώτη και σία) στην Άνδρο: «Μια ζεστή μέρα ο Παπουλάκος πεθύμησε να φάει αγγούρι. Παρακάλεσε λοιπόν ένα νεαρό καλόγερο να πάει να του φέρει ένα. Ο καλόγερος τότε με αυθάδεια του απάντησε «Γέροντα, τα αγγούρια που μου ζητάς έχουν ξεραθεί», προφανώς κινούμενος από φθόνο. Τότε με χαρακτηριστική απλότητα ο Οσιος του απάντησε «Δίκιο έχεις αδελφέ μου, τα αγγούρια είναι όλα ξεραμένα». Και πράγματι όλα τα δροσερά αγγούρια εκείνη τη στιγμή ξεράθηκαν».
Το φόρτε όμως κάθε νεόκοπου αγίου είναι η ιδιότητα του Μέντιουμ. Ο Κοσμάς Αιτωλός, ο Παπουλάκος, ο Παϊσιος, ο Πορφύριος της Μαλακάσας, με τις προφητείες των δυο πρώτων να είναι ίδιες σε μεγάλο μέρος (γεγονός που δείχνει την έλλειψη φαντασίας των ατζέντηδων). Η Αθηνά Γιαννούλα από το Φελλό Άνδρου μαρτυρεί μεταξύ άλλων: «Ὁ Παπουλᾶκος ἤ Παπουλάκης ἦταν ἅγιος καί προφήτης. Στό χέρι του κρατοῦσε ἕνα ξύλο, τό ὁποῖο τό ἔλεγε «Ἅγιο ξύλο». Πήγαινε στά σπίτια μέρα καί ἔλεγε στόν κόσμο τί θά γίνει στό μέλλον. ..» (sic).
ΔΕΣ:
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου