Οι ουσιαστικές νίκες είναι το άθροισμα των επαναστάσεων μας

“Επαναστατώ, άρα υπάρχω” διακήρυξε με περίσσιο στοχασμό και πνευματική τόλμη ο Αλμπέρ Καμύ και η επανάσταση αυτή που οραματίστηκε είναι πολυδιάστατη με αρκετές απολήξεις οι οποίες διαρθρώνονται στην κοινωνία, στην πολιτική, στις τέχνες ακόμη και στα συναισθήματα.

Μάλλον το όραμα του πνευματικού περιπατητή θα μπορούσαμε να διισχυριστούμε σήμερα μετά πάσης βεβαιότητος ότι έχει ατονήσει και ξεθωριάσει απογοητευτικά καθώς η επανάσταση της νόησης παρέδωσε τα σκήπτρα της «μάλλον» στο αντίπαλο δέος της που δεν είναι άλλος από τον πνευματικό λήθαργο και την ολική καθίζηση της εσωτερικής αναζήτησης. Και αυτό το «ακανθώδες ρόδο» ευδοκιμεί και ακμάζει διότι τα πολυποίκιλα ξεπέσματα αλλά και οι πνευματικές διολισθήσεις της εποχής δεν αφήνουν άλλα περιθώρια για την φυγή από την ασχήμια της αβύσσου αυτής.

Ακρογωνιαίος και αδιαφιλονίκητος λίθος της εν λόγω επανάστασης δεν είναι άλλος από την ανεξάντλητη εξερεύνηση αλλά και εξεύρεση της αλήθειας, η οποία για να ανακαλυφθεί, να αναδειχθεί αλλά και να κυριαρχήσει απαιτείται τόλμη, θάρρος και σθεναρότητα, προνόμιο μάλλον που εξικνείται προτού κάνει την εναρκτήρια προσπάθειά του. Και επανάσταση η οποία ξεκινά με ελατήρια πέραν της εκμαίευσης, καθώς και της εξόρυξης της σημερινής πολύπαθης αλήθειας καταντά να ευτελίζει αλλά και να οδηγεί στο ικρίωμα την επανάσταση αυτή η οποία ξεκίνησε ούσα δηλητηριασμένη και νοσούσα συθέμελα.

Και η αλήθεια πλαγιάζει με την αδιάλειπτη αμφισβήτηση καθώς οι δύο θεμελιώδεις αυτές αξίες έχουν το σπάνιο και συνάμα σπουδαίο χαρακτηριστικό η μια να υποβαστάζει και να ενισχύει την άλλη, δύο σπιθαμές θα λέγαμε που πρέπει να συντρέχουν παραλλήλως για να ενσαρκώσουν την φλόγα του επαναστατικού γίγνεσθαι.

Η αμφισβήτηση αυτή πρέπει να διαπνέεται από μια χωροχρονική αταξία, ακόμη και ανεμελιά, η οποία θα εγείρει ερωτηματικά και ταλαντώσεις για όσα πολλές φορές θαρρούμε πως είναι ευνόητα και αδιάσειστες παραδοχές, για όσα περνούν απαρατήρητα επειδή τάχα ομοιάζουν με δεδομένες καταστάσεις, μα αυτό που ομοιάζει με αληθές ενδέχεται να είναι μια φρικτή αποσάθρωση της εικαζόμενης αλήθειας, ένα «φαίνεσθαι» δηλαδή που έχει επιστεγαστεί από ένα ανυπόστατο και ταυτοχρόνως πεπλανημένο «είναι».

Η αμφισβήτηση συνιστά την αέναη προσπάθεια για να επιτευχθεί η ανάβλυση του σώματος της αλήθειας και μόνον εκείνη μπορεί να εξιλεώσει και να εξαγνίσει όσα οι καιροί βεβηλώνουν και καταποντίζουν στο ανείπωτο έρεβος.

Η θήρευση, ωστόσο, της αλήθειας αλλά και η βίωση της τέρψης που προσφέρεται απλόχερα μέσω της αποκρυστάλλωσής της είναι γνωρίσματα του επαγρυπνούντος νου καθώς για να αποστατήσει το πνεύμα αλλά και για να ανατρέψει τα «ακατάλυτα δόγματα» που εδραιώνουν την παρουσία τους απαιτείται σύνεση, τόλμη, διαύγεια, παρρησία, ακόμη και πάθος για την αντίληψη νέων ουρανών.

Πραγματοποιώντας μία μικρή διαφοροποίηση στην διακήρυξη του Καμύ θα λέγαμε, με όσα ήδη έχουμε αναφέρει, ότι επαναστατώ σημαίνει πως επιβεβαιώνω την ουσιαστική ενύπαρξή μου στον κόσμο αυτό αφού η επανάσταση σημαίνει λύτρωση, μα κυρίως σημαίνει ολική κατάκτηση της ποθεινής και ακατάλυτης ελευθερίας, της αξίας εκείνης που πάντοτε θα ενατενίζεται με πάθος και λαχτάρα από το πνευματώδες ανθρώπινο γένος. Πρόκειται λοιπόν για ένα όχι, για μια αταλάντευτη γραμμή, για μια ουσιαστική ανακάλυψη, ιδίως όμως για μια σθεναρή αντίσταση.