Ο μύθος της Πτερόεσσας Ψυχής και η διττότητα

Η ύλη χαρακτηρίζεται από τη διττότητα, ή μάλλον η διττότητα είναι χαρακτηριστικό της ύλης.
Σαν υλικά όντα που είμαστε εμείς οι άνθρωποι, ζούμε μέσα σ’ αυτή τη διττότητα: άσπρο – μαύρο, καλό – κακό, δίκαιο άδικο, ωραίο άσχημο, θετικό – αρνητικό κλπ.
Όλα τα αντίθετα όμως, είναι οι δυο όψεις του ίδιου νομίσματος!!
Μέσα στο θετικό κομμάτι της διττότητας, μπορούμε να βρούμε «όμορφα» πράγματα, όπως:

«Ελπίδα«, δηλαδή την προσδοκία του επιθυμητού και όχι του σίγουρα εφικτού, ως εκ τούτου, ψευδαίσθηση!
«Καλοσύνη«, δηλαδή: «εγώ είμαι κάλος, ευγενικός, θαυμάστε με, ανταμείψτε με γι’ αυτό»! Με άλλα λόγια, μια τροφοδοσία του «εγώ» ώστε να είμαστε «υπερήφανοι» για τον εαυτό μας!
«Προσφορά»
«Δημιουργία» για χάρη μιας καλύτερης ζωής για μας και τα παιδιά μας (I, ME, MINE), που πάλι μας κάνει να νοιώθουμε συνεπείς, σωστοί με τα κοινωνικά πρότυπα ―αλλά όχι απαραίτητα με τον εαυτό μας― δηλαδή «δικαιωμένοι» στο «εγώ» μας!
Από την άλλη μεριά, στο αρνητικό κομμάτι της διτότητας έχουμε άσχημα πράγματα, όπως θυμό, ζήλια, επιθετικότητα εκδικητικότητα, μίσος που σίγουρα κρύβουν εγωισμό, όπως θλίψη, απογοήτευση που κρύβουν έλλειψη δικαίωσης, δηλαδή πάλι εγωισμό από την ανάποδη.
Όλα αυτά έχουν να κάνουν με τον υλικό εαυτό μας και την συναισθηματική και επιθυμητική ενέργεια που φυσικά είναι μορφή της ύλης, δηλαδή τα αλόγα που σέρνουν το αμαξίδιο της ψυχής στο μύθο του Σωκράτη για την Πτερόεσσα Ψυχή.
Όμως μέσα μας υπάρχει μια φωτεινή αδιαίρετη σπίθα που είναι κομμάτι της ψυχής και είναι ουσία κι όχι φθαρτή ύλη!!
Πόσο φυλακισμένο κρατάμε αυτό το φωτεινό κομμάτι του εαυτού μας, βιώνοντας καθημερινά όλα τα αντιφατικά συναισθήματα και τρέχοντας για τις υλικές μας ανάγκες!!!
Πόσο δύσκολο και πόσο πολλή συνεχή δουλειά και εγρήγορση χρειάζεται για να «δαμάσουμε» τ άλογά μας, να βρούμε δηλαδή την ισορροπία μας ανάμεσα στ’ αντιφατικά, ελέγχοντας συγχρόνως το «εγώ» και τις επιθυμίες του!!
Είμαστε ατελείς και καταναλώνουμε το «Είναι» μας για τις υλικές μας ανάγκες και τα όποια συναισθήματα.
Όσοι όμως θέλουν, μπορούν σταδιακά να μειώσουν την κατανάλωση σε αυτή τη κατεύθυνση και να τη μεταφέρουν στη κατεύθυνση της ισορροπίας και στην αναζήτηση της Αλήθειας που το νοήμον (Πνευματικό) κομμάτι της ψυχής μας βαθιά μέσα του γνωρίζει.
Κάποιοι «ψυχανεμίζονται» την αυταπάτη/πλάνη της ζωής αυτής και οδηγούνται στην αναζήτηση και στην αυτογνωσία. Κάποιοι άλλοι μένουν στο «ψυχανέμισμα», και κάποιοι ούτε καν «ψυχανεμίζονται».