Η Αλήθεια

Η Αλήθεια είναι σε αυτό που υπάρχει, σε αυτό που συμβαίνει. Αν μπορούμε να Δούμε, να Κατανοήσουμε, αυτό που συμβαίνει, τότε αυτό το ίδιο το συμβάν, το να βλέπουμε, μας αποκαλύπτει όχι μόνο την Αλήθεια αλλά και τους τρόπους αντίδρασης σε αυτό που συμβαίνει κι έτσι μόνο εξελισσόμαστε και πάμε παρακάτω στην ζωή. Είναι φανερό ότι το να Βλέπουμε σημαίνει να είμαστε αφυπνισμένοι, εδώ, τώρα, και να το κάνουμε (δηλαδή να βλέπουμε). Αυτό είναι κάτι ζωντανό που συμβαίνει σε πραγματικό χρόνο κι ανανεώνεται συνεχώς.

  Αυτή η ζωντανή άμεση επαφή με την Πραγματικότητα είναι η Αληθινή Ζωή που εξελίσσεται στο Παρόν, στην Στιγμή που Ρέει μέσα στην Αιωνιότητα που ανανεώνεται συνεχώς, αντιμετωπίζοντας κάθε στιγμή τα καινούργια ζωντανά παρόντα φαινόμενα. Η Αλήθεια λοιπόν, η Αληθινή Ζωή, η Αληθινή Δράση, έχει την ουσία της αμεσότητας, του ζωντανού βιώματος, εδώ, τώρα, σε πραγματικό χρόνο.

Αυτή όμως η ζωντανή επαφή με την Πραγματικότητα απαιτεί ενέργεια, δράση συνεχή κι είναι φυσικό να μας εξαντλεί, επειδή δεν έχουμε μάθει, επειδή δεν είμαστε συνηθισμένοι. Για κάποιον όμως που «συνηθίζει» σε μια τέτοια ζωή γίνεται ανεξάντλητη πηγή ανανέωσης, ειρήνης και μακαριότητας. Αλλά οι άνθρωποι δεν θέλουν να κοπιάσουν.

Οι άνθρωποι λοιπόν που είναι εξαιρετικά ευφυείς και εφευρετικοί (κι αυτό το απέδειξαν από την κυριαρχία τους στον πλανήτη) βρήκαν τρόπους εξοικονόμησης ενέργειας. Από τα πολύ παλιά άρχισαν να φτιάχνουν «σταθερές εικόνες των πραγμάτων», έννοιες-λέξεις, που «αποθήκευαν» στην μνήμη κι έτσι σιγά-σιγά άρχισαν να σχηματίζουν μια εικόνα του κόσμου.

  Έφτιαξαν με την σκέψη, τις έννοιες-λέξεις, τις σχέσεις των εννοιών-λέξεων και με την βοήθεια της μνήμης ένα παράλληλο εικονικό σύμπαν, αντίγραφο (κατά το δυνατόν) αυτών που συμβαίνουν. Θα πρέπει να το πούμε, να το τονίσουμε και να γίνει κατανοητό ότι το σφάλμα δεν βρίσκεται στην σκέψη ή στην μνήμη, σαν λειτουργίες, αλλά στην χρήση που κάνουν οι άνθρωποι.

Εξάλλου και τα ζώα έχουν την ικανότητα να σχηματίζουν παραστάσεις πραγμάτων και να «θυμούνται». Όμως η χρήση που κάνουν τα ζώα αυτών των λειτουργιών είναι βέβαια πιο απλή αλλά είναι ταυτόχρονα πιο φυσική. Μόνο στον άνθρωπο η σκέψη γίνεται αρρώστια. Το πρόβλημα ακριβώς της ανθρώπινης σκέψης είναι ότι ενώ έξω, η πραγματικότητα, είναι μια ροή φαινομένων, ένα συνεχές γίγνεσθαι, στο σύμπαν της σκέψης των ανθρώπων υπάρχουν σταθερές ουσίες-πράγματα που απλά «εξελίσσονται» για να προσαρμόζονται στα εξωτερικά δεδομένα. Έτσι οι άνθρωποι παγιδεύονται στον κόσμο της σκέψης, ανατρέφουν τα παιδιά τους μέσα σε αυτόν τον κόσμο της σκέψης κι αυτό συνεχίζουν μέχρι σήμερα.

Η Αλήθεια Είναι Εδώ, Τώρα, στην άμεση επαφή με την πραγματικότητα. Την Αλήθεια την Ζούμε. Όταν Βλέπουμε, Βιώνουμε την Αλήθεια, Είμαστε Αλήθεια, Βαδίζουμε στην Αλήθεια. Αυτό δεν είναι ούτε μια θεωρία, ούτε μια διδασκαλία, ούτε μια πρακτική. Είναι το γεγονός της ζωής. Ή Ζούμε, Ζούμε Αληθινά, ή ονειρευόμαστε στον κόσμο της σκέψης. Υπάρχει Μόνο Αλήθεια. Το ψέμα της σκέψης δεν υπάρχει πραγματικά, καθώς κι όλο το περιεχόμενο της σκέψης. Η σκέψη είναι απλά μια δραστηριότητα, ένα φαινόμενο, ένα όνειρο.

Ο κόσμος της σκέψης δεν είναι ένας ζωντανός κόσμος όπου επικρατεί Ενότητα. Είναι ένας κόσμος νοητικών απολιθωμάτων. Από την στιγμή που μέσα στην αντίληψη «τίθεται» ένα σταθερό πράγμα, το υποκείμενο που αντιλαμβάνεται, (είναι το πρώτο σταθερό πράγμα που κατασκευάζει η σκέψη, το πρώτο νοητικό απολίθωμα), ο κόσμος τοποθετείται ολόκληρος έξω.

Έτσι δημιουργείται ο κόσμος της δυαδικότητας και σε αυτόν τον κατασκευασμένο από την σκέψη κόσμο υπάρχουν πάντα τα αντίθετα. Υπάρχει η Αλήθεια και το ψέμα, το καλό και το κακό, το πάνω και το κάτω, το πριν και το μετά, κλπ. Κι οι άνθρωποι, μέσα από την αυταπάτη του εγώ (που κατασκευάζει η σκέψη, σαν νοητικό απολίθωμα και σαν κέντρο ψυχολογικής συμπεριφοράς) προσπαθούν να εξελιχθούν, να βρουν την Αλήθεια, την Γνώση, την ευτυχία, τα αγαθά, τον πλούτο, τα ταξίδια, ό,τι τέλος πάντων νομίζουν αυτοί πως αξίζει. Κι όλες οι δραστηριότητές τους προσανατολίζονται προς τους σκοπούς του εγώ, όποιοι κι αν είναι.

Τελικά όμως, η ανεύρεση της Αλήθειας από το εγώ δεν είναι πρόβλημα. Είναι ψευδοπρόβλημα. Επειδή ακριβώς δεν Βλέπουμε, επειδή είμαστε τυφλοί υιοθετούμε ό,τι μας παρουσιάζει η σκέψη και θεωρούμε το εγώ σαν κάτι πραγματικό, άρα και τον κόσμο της δυαδικότητας πραγματικό και την «Αλήθεια» που κατασκευάζει η σκέψη (σαν το αντίθετο της πλάνης και της άγνοιας) σαν πραγματική και την αναζήτηση αυτής της «Αλήθειας» σαν ένα πραγματικό σκοπό που μπορεί να επιτευχθεί.

Όμως το εγώ είναι μια κατασκευή της σκέψης. Κι όσο κι αν εξελιχθεί το εγώ, πλουτίσει σε ιδέες κι εμπειρίες ή αδειάσει από σκέψεις, όσο κι αν προσευχηθεί, ή διαλογισθεί ή πάει σε προσκυνήματα, εξακολουθεί να παραμένει ένα εγώ που λειτουργεί στον χώρο της σκέψης. Οι άνθρωποι ζουν μέσα στο Σπήλαιο των Σκιών νομίζοντας ότι ζουν στον αληθινό κόσμο. Ό,τι κι αν κάνουν οι άνθρωποι δεν βρίσκουν διέξοδο προς την Αλήθεια. Και δεν βρίσκουν διέξοδο γιατί δεν υπάρχει διέξοδος. Δεν υπάρχει δρόμος προς την Αλήθεια για το εγώ. Το εγώ δεν μπορεί να διασωθεί γιατί απλά είναι ένα ψέμα.

Τότε; Τότε τίποτα. Απλά πρέπει να Δούμε το απλό γεγονός, τι είναι σκέψη, πως δημιουργείται το εγώ, η δυαδικότητα, η αυταπάτη της σωτηρίας, όλα αυτά. Εδώ δεν χρειάζονται ιδιαίτερες αναλύσεις. Θέλουμε να το κάνουμε; Το κάνουμε. Αλλιώς το να καταναλωνόμαστε στην αναζήτηση μιας ψεύτικης αλήθειας που έχει βάλει το εγώ σαν σκοπό, είναι απλά σπατάλη δυνάμεων και χρόνου.