Να ξεκινάτε με την ερώτηση “τι ένιωθες και φέρθηκες έτσι”.
Κι όχι με “γιατί το έκανες αυτό”.
Βέβαια αυτό προϋποθέτει να έχετε διάθεση να ακούσετε τον άλλον με ενσυναίσθηση. Όχι να τον έχετε δικάσει στο μυαλό σας και απλά να ψάχνετε αφορμή να του πείτε την ετυμηγορία.
Κανείς δεν είναι υποχρεωμένος να απολογείτε για τις πράξεις του, ακόμη κι αν είσαι άμεσα εμπλεκόμενος, συζήτα και μη δικάζεις, δεν είσαι αρμόδιος.
Συνήθως αυτοί που μας βάζουν σε θέση απολογίας, είναι αυτοί που δε θα μπουν ποτέ και για κανέναν στην θέση αυτή.
Δεν δίνουν ποτέ καμιά εξήγηση για τη συμπεριφορά τους, πόσο μάλλον να δικαιολογήσουν τον εαυτό τους και να απολογηθούν για τη συμπεριφορά τους.
Απολογίες δίνουν οι κατηγορούμενοι κι εγώ δεν κατάλαβα ποτέ για τι πράγμα κατηγορούμαι.
Γι’ αυτό έπαψα να δέχομαι συζητήσεις σε στυλ “λαϊκού δικαστηρίου”, ειδικά για ανθρώπους που δε θα το έκαναν ποτέ για μένα.
Κάθε δράση έχει και αντίδραση, οπότε την επόμενη φορά, πριν στήσετε κάποιον απέναντι σας και τον κατηγορείτε για το οτιδήποτε, σκεφτείτε μήπως εσείς είστε η αιτία της συγκεκριμένης συμπεριφοράς.
Βλέπεις φίλε μου, η αυτογνωσία λείπει στις μέρες μας, είναι πιο εύκολο να ρίχνουμε την ευθύνη στον άλλον παρά στον εαυτό μας.
Προϋποθέτει έναν καλά δομημένο χαρακτήρα, όχι ευθυνόφοβο και καθόλου εγωιστή.
Βαρέθηκα όλους τους αλάνθαστους, τους δήθεν ηθικούς.
Εκείνους τους τύπους που σε κρίνουν χωρίς να ξέρουν καν ποιός είσαι και τι έχεις ζήσει, αλλά και να ξέρουν, την έχουν δει θεοί και σε κρίνουν, χωρίς να τους το ζητήσει και κανείς στο κάτω κάτω.
Μερικοί δε από αυτούς, ανέβηκαν τόσο ψηλά, με τη δική μας βοήθεια και στήριξη και τώρα δεν φτάνουμε ούτε να τους φτύσουμε.
Σε ποιον να απολογηθώ λοιπόν και γιατί; Σίγουρα όχι σε όσους δε το έκαναν ποτέ για τη συμπεριφορά τους απέναντί μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου