Το Ελληνικό μυθιστόρημα ”γεννιέται” την ελληνιστική περίοδο, που αρχίζει με την κατάκτηση της Ανατολής από τον Μ. Αλέξανδρο.
Το ελληνικό μυθιστόρημα μιλά για ταξίδια… αγνούς έρωτες, περιπέτειες και πολλή δράση.
Μετά μ α ν ί α ς διαβάζονταν στην Ιταλία, την Ισπανία, τη Γαλλία και την Αγγλία του δέκατου έκτου και του δέκατου έβδομου αιώνα.
Πολλοί Ευρωπαίοι…συγγραφείς, όπως ο Tasso, ο Sidney, ο Cervantes, ο Lope de Vega, o Calderon και ο Ρακίνας, επηρεάστηκαν με ποικίλους τρόπους από τα πρότυπα αυτά τα διασκεύασαν, τα μιμήθηκαν και τα δραματοποίησαν.
Μέσα στο μυθιστόρημα υπάρχουν και άλλες ιστορίες εγκιβωτισμένες.
Αναφέρω μία:
” Εγώ, παιδί μου, Αβροκόμη…
ούτε κάτοικος είμαι,
ούτε γέννημα της Σικελίας,
είμαι Λακεδαιμόνιος.
Ένας από τις ισχυρότερες οικογένειες,
με μεγάλη περιουσία.
Όταν ήμουν νέος,
γραμμένος στους εφήβους,
ερωτεύθηκα ένα κορίτσι,
μια συμπολίτισσά μου ονόματι Θελξινόη,
αλλά και η Θελξινόη με είχε ερωτευθεί.
Και κάποτε σε μια ολονύχτια γιορτή
της πόλης συναντηθήκαμε
~ τα βήματα και των δύο οδηγούσε
κάποιος θεός ~ και απολαύσαμε
εκείνα που μας έκαναν να συναντηθούμε.
Και κάμποσο καιρό
βρισκόμαστε κ ρ υ φ ά
και συχνά ορκιζόμαστε,
ο ένας τον άλλο ν’ αγαπά μέχρι θανάτου.
Όμως κάποιος μας φθόνησε.
Ενώ ήμουν ακόμη στους εφήβους,
οι γονείς της Θελξινόης την αρραβωνιάζουν
με κάποιο Σπαρτιάτη, ονόματι Ανδροκλή.
Το κορίτσι όλο ανέβαλε το γάμο.
Τελικά όμως αποφασίσαμε,
να εγκαταλείψουμε νύχτα τη Σπάρτη.
Ντυθήκαμε σαν αγόρια
και έκοψα τα μαλλιά της.
Την νύχτα του γάμου της
εγκαταλείψαμε την πόλη.
Πήγαμε Άργος και μετά Κόρινθο.
Από εκεί πήραμε το πλοίο για Σικελία.
Όταν οι Λακεδαιμόνιοι,
πληροφορήθηκαν τη φυγή μας,
μας καταδίκασαν σε θ ά ν α τ ο.
Εδώ περάσαμε τη ζωή μας,
στερημένοι από αγαθά,
ευχαριστημένοι ωστόσο…
μια και είμαστε μαζί.
Εδώ πέθανε η Θελξινόη προ ολίγου
και το σώμα της δεν έχει ταφεί,
αλλά το έχω πάντα,
αγαπημένη μου συντροφιά”.
Με πήγε μέσα
και μου έδειξε την Θελξινόη.
Ήταν βέβαια τώρα γριά,
όμως για τον Αιγιαλέα…
ήταν ακόμη κορίτσι.
Το σώμα της είχε ταριχευτεί
κατά τον τρόπο των Αιγυπτίων,
αφού ο γέρος ήταν έμπειρος σε αυτά.
”΄Ετσι λοιπόν Αβροκόμη παιδί μου.
Μαζί της μιλώ σαν να είναι ζωντανή
και δίπλα της ξαπλώνω…
και μαζί της πίνω.
Κι αν έρθω καμιά φορά…
κουρασμένος από το ψάρεμα,
καθώς την αντικρίζω, με παρηγορεί.
Την έχω στο νου μου…
όχι όπως τη βλέπεις εσύ παιδί μου…
αλλά όπως ήταν τότε στη Σπάρτη,
παιδούλα.
Τις ο λ ο ν ύ χ τ ι ε ς γιορτές
έχω στο νου μου, τις συμφωνίες
που κάναμε έχω στο μ υ α λ ό μου…!!!
Ξενοφώντα Εφέσιου, Εφεσιακά
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου