Τη δεκαετία του ’70, ο κορυφαίος σκηνοθέτης Στάνλεϊ Κιούμπρικ σε μια συνέντευξη που έδωσε ρωτήθηκε αναφορικά με το νόημα της ζωής. «Εφόσον η ζωή δεν έχει κανένα σκοπό, υπάρχει αξία στο να ζεις;», τον ρώτησε ο δημοσιογράφος που του έπαιρνε συνέντευξη.Απάντησε:
«Υπάρχει αξία στο να ζεις αλλά μόνο για εκείνους που μπορούν να αντιπαρατεθούν στη θνητότητα. Άλλωστε είναι μόνο η παντελής απουσία νοήματος στη ζωή που τελικά, σε οδηγεί να φτιάξεις ένα δικό σου νόημα. Τα παιδιά ξεκινάνε τη ζωή τους διακατεχόμενα από μια ανούσια αίσθηση απόλαυσης, με την ικανότητα να βιώνουν απόλυτη χαρά με κάτι πολύ απλό, όπως το πράσινο ενός φύλλου. Όμως, όσο ο άνθρωπος μεγαλώνει, η συνειδητοποίηση του θανάτου και της αποσύνθεσης αρχίζει να τον επηρεάζει, η αίσθηση της απόλυτης και άνευ όρων απόλαυσης της ζωής υποβαθμίζεται, η ψευδαίσθηση της αθανασίας καταργείται.
Όσο πιο πολύ ωριμάζει ένας άνθρωπος τόσο πιο συχνά ανακαλύπτει τον θάνατο και τον πόνο και τόσο πιο πολύ χάνει την πίστη του στην απόλυτη αγαθότητα. Όμως, αν είναι αρκετά δυνατός -και τυχερός- μπορεί να απεμπλακεί από το λυκόφως της ψυχής και η ζωή του να αναγεννηθεί.
Εξαιτίας της συνείδησης ότι η ζωή δεν έχει νόημα και ταυτόχρονα παρά αυτή την συνείδηση, ένας άνθρωπος μπορεί να δημιουργήσει μια νέα αίσθηση σκοπού και επιβεβαίωσης. Φυσικά, δεν μπορεί να επαναδημιουργήσει αυτή την άγρια αίσθηση κατάπληξης με την οποία γεννήθηκε. Όμως μπορεί να διαμορφώσει κάτι πολύ ανθεκτικό και διαχρονικό.
Το πιο τρομακτικό με το σύμπαν δεν είναι πως είναι εχθρικό απέναντι στις πράξεις μας αλλά ότι είναι απόλυτα αδιάφορο για αυτές. Πρέπει να συμβιβαστούμε με αυτή την αδιαφορία και να δεχθούμε κάθε πρόκληση της ζωής μέσα στα πλαίσια του θανάτου. Η ύπαρξή μας μπορεί και πρέπει να έχει νόημα. Όσο απέραντο και αν είναι το σκοτάδι γύρω μας, πρέπει να διαθέτουμε ένα δικό μας ερεβοκτόνο φως».
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου