ΔΟΥΛΙΚΟΤΗΤΑ. Η ΠΕΜΠΤΟΥΣΙΑ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ. ΤΟ ΒΔΕΛΥΓΜΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ
«Ο θάνατος είναι προτιμότερος από την δουλεία». Πρόκειται για αξίωμα της προχριστιανικής εποχής.
Ο χριστιανισμός έθεσε το δικό του αξίωμα: «Η δουλεία δεν είναι μόνον προτιμότερη του θανάτου αλλά προτιμότερη κι από την ελευθερία»!
Ο χριστιανισμός όμως, για να μην τον αδικήσουμε, προτείνει και σε μια περίπτωση τον σωματικό θάνατο ως προτιμότερο από κάτι. Από τι; Από την απώλεια της αθανασίας της ψυχής. Από την απώλεια της πνευματική αθανασία. Την απώλεια του παραδείσου, της σωτηρίας της ψυχής.
Πώς εννοεί όμως την πνευματική αθανασία, την περίφημη σωτηρία; Πώς δε εννοεί η Ελληνική ψυχή γενικώς την αθανασία;
Ο Λεωνίδας κατέστη, έτσι κι αλλιώς, αθάνατος, διότι θυσιάστηκε για την σωτηρία της πατρίδος του και όχι για την ατομική του σωτηρία. Κατέστη δε αθάνατος για σύμπασα την οικουμένη των ανθρώπων. Αυτό δεν πρόκειται στον αιώνα το άπαντα να ισχύσει και για τον άγιο Ονούφριο, όπως και για οποιονδήποτε άλλον άγιο της ορθοδοξίας και οποιουδήποτε άλλου δόγματος ή άλλης θρησκείας.
Και δεν θα γίνει ο άγιος αθάνατος ποτέ διότι πέθανε χάριν της αθανασίας της ψυχής του, προσευχόμενος συνεχώς ή κατασπαρασσόμενος από τα σαρκοβόρα θηρία των Ρωμαίων. Πέθανε χάριν της σωτηρίας της ψυχής του. Από ποιόν ήθελε να την σώσει; Μα από ποιόν άλλον κινδύνευε εκτός από τον ίδιο τον θεό του τον Γιαχβέ. Δηλαδή; Να, εάν δεν εκτελούσε τα προστάγματά του Γιαχβέ, στην κρίση (δευτέρα παρουσία) ο θεός του αυτός, θα τον έριχνε στο πυρ το εξώτερο. Αμάν μπέρδεμα;! Τώρα για την πατρίδα μας να θυσιαστούμε ή για την σωτηρία της ψυχής μας;
Ο Αριστοτέλης κατέστη αθάνατος στην οικουμένη των ανθρώπων (κανείς δεν μπορεί να αμφιβάλλει γι’ αυτό) διότι ερευνούσε και πειραματίζονταν συνεχώς, χάριν της επιστήμης. Δίδασκε τους νέους για να μορφωθούν. Ο Ιπποκράτης χάριν της καταπολέμησης των ασθενειών. Όλοι οι γιατροί της οικουμένης των ανθρώπων ορκίζονται δια του όρκου του. Αθάνατος ασυζητητί. Ανεξαρτήτως της θελήσεως ή της γνώμης του οποιουδήποτε θεού ή ανθρώπου. Οι άνθρωποι αυτοί δίδασκαν ότι ο θάνατος είναι προτιμότερος από την δουλεία.
Γιά να δούμε τώρα τι διδάσκει ο χριστιανισμός πάνω στο θέμα αυτό. Θα το μάθουμε από το στόμα του μεγίστου φωστήρα της ορθοδοξίας, του Ιωάννη Χρυσοστόμου. Χριστιανοί και μη, βγάλτε τον σκασμό σας. Θα μιλήσει ο Χρυσορρήμων άγιος.
Εις Α΄ Κορινθίους Ομιλία, ΙΘ΄ σελ. 535 (εκδ. «Γρηγόριος ο Παλαμάς» 1980): «Όπως ακριβώς δεν ωφελεί καθόλου η περιτομή ούτε βλάπτει η έλλειψις περιτομής, έτσι ούτε βλάπτει η δουλεία ούτε ωφελεί η ελευθερία. Και για να καταδείξει τούτο με μεγαλυτέραν σαφήνειαν λέγει (αναφέρεται σε λεγόμενα του Αποστόλου Παύλου): Αλλά και αν ημπορείς να γίνεις ελεύθερος, χρησιμοποίησε περισσότερο την δουλείαν, δηλαδή να είσαι περισσότερο δούλος. Και διατί τέλος πάντων αυτόν που δύναται να ελευθερωθεί τον συμβουλεύει να μείνη δούλος. Διότι θέλει να δείξη ότι δεν βλάπτει καθόλου η δουλεία αλλ’ ωφελεί μάλιστα».
Πώς είπατε; Ότι άλλα εννοεί! Μη βιάζεστε, μας το εξηγεί αμέσως στη συνέχεια ο πατέρας Χρυσόστομος. Φρόντισε και γι’ αυτό μην τυχόν του ξεφύγει κανείς με αμφιβολίες. «Και γνωρίζω μεν ότι μερικοί ισχυρίζονται, ότι το χρησιμοποίησε περισσότερο το είπε περί ελευθερίας, υποστηρίζοντες ότι σημαίνει, εάν ημπορείς να ελευθερωθείς, ελευθερώσου… Δεν λέγει λοιπόν τούτο, αλλ’ εκείνο που είπα προηγουμένως, θέλων να δείξη ότι δεν κερδίζει τίποτε περισσότερον αυτός που γίνεται ελεύθερος, και επομένως, λέγει, και αν ακόμα εξαρτάται από σένα να ελευθερωθείς, μάλλον μένε ως δούλος».
Αυτήν την συμμορία των αρχιερέων της δουλικότητας διάλεξε η πολιτεία του εκτρώματος αυτού που λέγεται Ελληνικό κράτος, για να τους ανακηρύξει προστάτες της παιδείας του!!! Κι εμείς όλοι που διαμαρτυρόμαστε, γι’ αυτό το απαράδεκτο αίσχος, να θεωρούμαστε παλαβοί και αγενείς και να εξαναγκαζόμαστε να διευκρινίζουμε τα ηλίου φαεινότερα!
Ας ρίξουμε τη ματιά μας στην γενεαλογία αυτής της αισχρής διδασκαλίας, της υπέρ της δουλικότητας, του προστάτη της Ελληνικής παιδείας. Το μάθημα αρχίζει από το πρώτο ευαγγέλιο, το κατά Ματθαίον (5. 9): «… να μη αντιστέκεστε στο πονηρό (σε πάμπολλες άλλες περιπτώσεις τα ευαγγέλια λένε ακριβώς το αντίθετο), αλλ’ όποιος σε κτυπήσει στο δεξί σαγόνι, να του στρέψεις και το άλλο. Και σ’ εκείνον που θέλει να σε πάει στο δικαστήριο και να πάρει το πουκάμισό σου άφησέ του και το επανωφόρι. Και όποιος σου επιβάλλει αγγαρεία ένα μίλι, πήγαινε μαζί του δύο».
Ποιός μιλάει; Ο ίδιος ο Χριστός. Ο σπείρων τον σπόρον της δουλικότητας. Τώρα μπορούμε να καταλάβουμε απόλυτα το γιατί οι Εβραίοι, όχι μόνον δεν τον αναγνώρισαν ως μεσσία, αλλά, τονμισούσαν θανάσιμα.
Δηλαδή τον καιρό που οι άνθρωποι αυτοί βρίσκονταν υπό Ρωμαϊκό ζυγό, και αγωνίζονταν για την ελευθερία τους, πραγματοποιώντας επαναστάσεις (αναφέρουν τέτοιες και τα ευαγγέλια), αυτός τους δίδασκε δουλικές συμπεριφορές! Καημένοι Εβραίοι πόση διαβολή και συκοφαντία δεχθήκατε από τους χριστιανούς για την υπερήφανη στάση σας υπέρ της ελευθερίας από τον Ρωμαϊκό ζυγό.
Πώς να μην τρελαίνονταν οι άνθρωποι, όταν, την ώρα που πάλευαν να ελευθερωθούν από τον ζυγό του Καίσαρα, ο Ιησούς τους συμβούλευε «απόδοτε ουν τα Καίσαρος Καίσαρι». Όταν ο Θευδάς και ο Ιούδας (όπως αναφέρουν τα ίδια τα ευαγγέλια, Πραξ. 5. 34) επαναστάτησαν και σκοτώθηκαν για την ελευθερία της πατρίδας τους. Γιατί να απορούμε που ο Πιλάτος δεν ήθελε να τον σταυρώσει. Γιατί να σταυρώσει κάποιον που έριχνε νερό στον μύλο του.
Ο σπόρος του Χριστού έπιασε τόπο, έπεσε σε γόνιμο έδαφος: (προς Ρωμαίους, 13. 1) «Ας υποτάσσεται ο καθένας στις ανώτερες εξουσίες, διότι δεν υπάρχει εξουσία παρά από τον θεόν… Ώστε εκείνος που αντιτάσσεται εις την εξουσίαν, αντιτάσσεται εις την διαταγήν του θεού και εκείνοι που αντιστάθηκαν θα κατακριθούν… Αυτός είναι ο λόγος που πληρώνεται τους φόρους, διότι οι αρχές είναι υπηρέται του θεού».
Εφεσίους 6. 5 «Οι δούλοι να υπακούετε εις τους κυρίους σας του κόσμου αυτού με φόβον και τρόμον».
Τιμόθεον 6. 1 «Όσοι είναι υπό τον ζυγόν της δουλείας, ας θεωρούν τους κυρίους των αξίους κάθε τιμής, δια να μη δυσφημείται το όνομα του θεού και η διδασκαλία».
Τίτον 2. 9 «Οι δούλοι να υποτάσσονται εις τους κυρίους τους, να είναι εις όλα ευάρεστοι».
Πέτρου 2. 13 «Υποταχθείτε λοιπόν, σε κάθε ανθρώπινη εξουσία χάριν του Κυρίου, διότι αυτό είναι το θέλημα του θεού».
Πέτρου 2. 13 «Οι υπηρέται, να υποτάσσεσθε εις τους κυρίους σας, με τον οφειλόμενο σεβασμό, κι όχι μόνον εις τους καλούς και επιεικείς αλλά και εις τους διεστραμμένους».
Εάν τολμήσει κανείς να αναφέρει κάτι για τους ή από τους αρχαίους Έλληνες, αυτομάτως θα σκαλώσει στην εξής παρατήρηση: «καλά μιλάς γι’ αυτούς που είχαν δούλους». Ποιοί δε κατ΄ εξοχήν απαντούν έτσι; Τα χριστιανόπουλα.
Ρωτάς με την σειρά σου: την εποχή εκείνη δούλους είχαν μόνον οι Έλληνες ή ήταν κάτι δεδομένο σ’ όλον τον τότε κόσμο; Ήταν, λέει, σ’ όλον τον κόσμο. Τότε γιατί πιάνεσαι απ’ αυτό;
Γνωρίζεις κανέναν Έλληνα που να έχει εξυμνήσει την δουλεία και την δουλικότητα; …!
Γνωρίζεις ότι οι Έλληνες δίδασκαν ότι ο θάνατος είναι προτιμότερος από την δουλεία; …!
Γνωρίζεις ότι οι δούλοι της αρχαίας Αθήνας, βάσει νόμου, μπορούσαν να σύρουν το αφεντικό τους στα δικαστήρια, όταν αυτός τους κακομεταχειρίζονταν; …!!!
Η ιστορία του χριστιανισμού, από τότε που επικράτησε ως κυρίαρχο δόγμα, σ΄ όλες τις εποχές, μας δείχνει ξεκάθαρα ότι η θρησκευτική του εξουσία, σε κάθε περίπτωση ήταν ή γινόταν «κώλος και βρακί» με τις πολιτικοοικονομικές εξουσίες. Και το χειρότερο: ποτέ δεν δίστασε να υποταχθεί πάραυτα με τους κάθε είδους κατακτητές, με αποκορύφωμα την περίπτωση της Τουρκοκρατίας.
Πολλά βιβλία έχουν γραφεί για τα παθήματα των Ελλήνων από το παπαδαριό και τα σμήνη των κηφήνων τους καλόγερους, όπως τους αποκαλούσε ο Πλήθων ο Γεμιστός κατά την περίοδο της Τουρκοκρατίας.
Γιατί όμως κλωτσάτε σαν τα μουλάρια καλοί μας χριστιανοί κάθε φορά που σας τα αναφέρουμε;
Μα οι παπάδες δεν έκαναν την επανάσταση του 1821; Διάβασες μωρέ τους αφορισμούς του πατριάρχη Γρηγορίου του Ε΄ προς τους επαναστάτες του 21;
Αλλά εντάξει, παραδεχόμαστε ότι οι παπάδες βοήθησαν την ελληνική επανάσταση. Ότι αντιτάχτηκαν στην εξουσία της εποχής τους. Και σας ρωτάμε, αυτό που έκαναν ήταν σύμφωνο με την χριστιανική διδασκαλία των Αποστόλων και των Πατέρων; Δηλαδή ήταν σύμφωνο με τα προστάγματα που διαβάσαμε, λίγο πριν, ότι πρέπει να υποτασσόμαστε στην οποιαδήποτε εξουσία, διότι είναι σταλμένη από τον θεό, ακόμα κι όταν είναι διεστραμμένη, διότι σε αντίθετη περίπτωση βαδίζουμε αντίθετα με το θέλημα του θεού.
Είναι ή δεν είναι ηλίου φαεινότερο ότι όσοι παπάδες και ιερωμένοι έλαβαν μέρος στην επανάσταση των Ελλήνων κατά των Τούρκων, έγραψαν στα παλιά τους τα παπούτσια την χριστιανική διδασκαλία, περί υποταγής στην οποιαδήποτε εξουσία.
Είναι ή δεν είναι φανερό ότι υπερίσχυσε εντός τους η Ελληνική αρετή που λέει ότι ο θάνατος είναι προτιμότερος από την δουλεία;
Αυτό που έγραψαν στην σημαία τους «ελευθερία ή θάνατος» ποιάς παιδείας είναι μωρέ Νεοέλληνα, της Χριστιανικής ή της Ελληνικής;
«Ο θάνατος είναι προτιμότερος από την δουλεία». Πρόκειται για αξίωμα της προχριστιανικής εποχής.
Ο χριστιανισμός έθεσε το δικό του αξίωμα: «Η δουλεία δεν είναι μόνον προτιμότερη του θανάτου αλλά προτιμότερη κι από την ελευθερία»!Ο χριστιανισμός όμως, για να μην τον αδικήσουμε, προτείνει και σε μια περίπτωση τον σωματικό θάνατο ως προτιμότερο από κάτι. Από τι; Από την απώλεια της αθανασίας της ψυχής. Από την απώλεια της πνευματική αθανασία. Την απώλεια του παραδείσου, της σωτηρίας της ψυχής.
Πώς εννοεί όμως την πνευματική αθανασία, την περίφημη σωτηρία; Πώς δε εννοεί η Ελληνική ψυχή γενικώς την αθανασία;
Ο Λεωνίδας κατέστη, έτσι κι αλλιώς, αθάνατος, διότι θυσιάστηκε για την σωτηρία της πατρίδος του και όχι για την ατομική του σωτηρία. Κατέστη δε αθάνατος για σύμπασα την οικουμένη των ανθρώπων. Αυτό δεν πρόκειται στον αιώνα το άπαντα να ισχύσει και για τον άγιο Ονούφριο, όπως και για οποιονδήποτε άλλον άγιο της ορθοδοξίας και οποιουδήποτε άλλου δόγματος ή άλλης θρησκείας.
Και δεν θα γίνει ο άγιος αθάνατος ποτέ διότι πέθανε χάριν της αθανασίας της ψυχής του, προσευχόμενος συνεχώς ή κατασπαρασσόμενος από τα σαρκοβόρα θηρία των Ρωμαίων. Πέθανε χάριν της σωτηρίας της ψυχής του. Από ποιόν ήθελε να την σώσει; Μα από ποιόν άλλον κινδύνευε εκτός από τον ίδιο τον θεό του τον Γιαχβέ. Δηλαδή; Να, εάν δεν εκτελούσε τα προστάγματά του Γιαχβέ, στην κρίση (δευτέρα παρουσία) ο θεός του αυτός, θα τον έριχνε στο πυρ το εξώτερο. Αμάν μπέρδεμα;! Τώρα για την πατρίδα μας να θυσιαστούμε ή για την σωτηρία της ψυχής μας;
Ο Αριστοτέλης κατέστη αθάνατος στην οικουμένη των ανθρώπων (κανείς δεν μπορεί να αμφιβάλλει γι’ αυτό) διότι ερευνούσε και πειραματίζονταν συνεχώς, χάριν της επιστήμης. Δίδασκε τους νέους για να μορφωθούν. Ο Ιπποκράτης χάριν της καταπολέμησης των ασθενειών. Όλοι οι γιατροί της οικουμένης των ανθρώπων ορκίζονται δια του όρκου του. Αθάνατος ασυζητητί. Ανεξαρτήτως της θελήσεως ή της γνώμης του οποιουδήποτε θεού ή ανθρώπου. Οι άνθρωποι αυτοί δίδασκαν ότι ο θάνατος είναι προτιμότερος από την δουλεία.
Γιά να δούμε τώρα τι διδάσκει ο χριστιανισμός πάνω στο θέμα αυτό. Θα το μάθουμε από το στόμα του μεγίστου φωστήρα της ορθοδοξίας, του Ιωάννη Χρυσοστόμου. Χριστιανοί και μη, βγάλτε τον σκασμό σας. Θα μιλήσει ο Χρυσορρήμων άγιος.
Εις Α΄ Κορινθίους Ομιλία, ΙΘ΄ σελ. 535 (εκδ. «Γρηγόριος ο Παλαμάς» 1980): «Όπως ακριβώς δεν ωφελεί καθόλου η περιτομή ούτε βλάπτει η έλλειψις περιτομής, έτσι ούτε βλάπτει η δουλεία ούτε ωφελεί η ελευθερία. Και για να καταδείξει τούτο με μεγαλυτέραν σαφήνειαν λέγει (αναφέρεται σε λεγόμενα του Αποστόλου Παύλου): Αλλά και αν ημπορείς να γίνεις ελεύθερος, χρησιμοποίησε περισσότερο την δουλείαν, δηλαδή να είσαι περισσότερο δούλος. Και διατί τέλος πάντων αυτόν που δύναται να ελευθερωθεί τον συμβουλεύει να μείνη δούλος. Διότι θέλει να δείξη ότι δεν βλάπτει καθόλου η δουλεία αλλ’ ωφελεί μάλιστα».
Πώς είπατε; Ότι άλλα εννοεί! Μη βιάζεστε, μας το εξηγεί αμέσως στη συνέχεια ο πατέρας Χρυσόστομος. Φρόντισε και γι’ αυτό μην τυχόν του ξεφύγει κανείς με αμφιβολίες. «Και γνωρίζω μεν ότι μερικοί ισχυρίζονται, ότι το χρησιμοποίησε περισσότερο το είπε περί ελευθερίας, υποστηρίζοντες ότι σημαίνει, εάν ημπορείς να ελευθερωθείς, ελευθερώσου… Δεν λέγει λοιπόν τούτο, αλλ’ εκείνο που είπα προηγουμένως, θέλων να δείξη ότι δεν κερδίζει τίποτε περισσότερον αυτός που γίνεται ελεύθερος, και επομένως, λέγει, και αν ακόμα εξαρτάται από σένα να ελευθερωθείς, μάλλον μένε ως δούλος».
Αυτήν την συμμορία των αρχιερέων της δουλικότητας διάλεξε η πολιτεία του εκτρώματος αυτού που λέγεται Ελληνικό κράτος, για να τους ανακηρύξει προστάτες της παιδείας του!!! Κι εμείς όλοι που διαμαρτυρόμαστε, γι’ αυτό το απαράδεκτο αίσχος, να θεωρούμαστε παλαβοί και αγενείς και να εξαναγκαζόμαστε να διευκρινίζουμε τα ηλίου φαεινότερα!
Ας ρίξουμε τη ματιά μας στην γενεαλογία αυτής της αισχρής διδασκαλίας, της υπέρ της δουλικότητας, του προστάτη της Ελληνικής παιδείας. Το μάθημα αρχίζει από το πρώτο ευαγγέλιο, το κατά Ματθαίον (5. 9): «… να μη αντιστέκεστε στο πονηρό (σε πάμπολλες άλλες περιπτώσεις τα ευαγγέλια λένε ακριβώς το αντίθετο), αλλ’ όποιος σε κτυπήσει στο δεξί σαγόνι, να του στρέψεις και το άλλο. Και σ’ εκείνον που θέλει να σε πάει στο δικαστήριο και να πάρει το πουκάμισό σου άφησέ του και το επανωφόρι. Και όποιος σου επιβάλλει αγγαρεία ένα μίλι, πήγαινε μαζί του δύο».
Ποιός μιλάει; Ο ίδιος ο Χριστός. Ο σπείρων τον σπόρον της δουλικότητας. Τώρα μπορούμε να καταλάβουμε απόλυτα το γιατί οι Εβραίοι, όχι μόνον δεν τον αναγνώρισαν ως μεσσία, αλλά, τονμισούσαν θανάσιμα.
Δηλαδή τον καιρό που οι άνθρωποι αυτοί βρίσκονταν υπό Ρωμαϊκό ζυγό, και αγωνίζονταν για την ελευθερία τους, πραγματοποιώντας επαναστάσεις (αναφέρουν τέτοιες και τα ευαγγέλια), αυτός τους δίδασκε δουλικές συμπεριφορές! Καημένοι Εβραίοι πόση διαβολή και συκοφαντία δεχθήκατε από τους χριστιανούς για την υπερήφανη στάση σας υπέρ της ελευθερίας από τον Ρωμαϊκό ζυγό.
Πώς να μην τρελαίνονταν οι άνθρωποι, όταν, την ώρα που πάλευαν να ελευθερωθούν από τον ζυγό του Καίσαρα, ο Ιησούς τους συμβούλευε «απόδοτε ουν τα Καίσαρος Καίσαρι». Όταν ο Θευδάς και ο Ιούδας (όπως αναφέρουν τα ίδια τα ευαγγέλια, Πραξ. 5. 34) επαναστάτησαν και σκοτώθηκαν για την ελευθερία της πατρίδας τους. Γιατί να απορούμε που ο Πιλάτος δεν ήθελε να τον σταυρώσει. Γιατί να σταυρώσει κάποιον που έριχνε νερό στον μύλο του.
Ο σπόρος του Χριστού έπιασε τόπο, έπεσε σε γόνιμο έδαφος: (προς Ρωμαίους, 13. 1) «Ας υποτάσσεται ο καθένας στις ανώτερες εξουσίες, διότι δεν υπάρχει εξουσία παρά από τον θεόν… Ώστε εκείνος που αντιτάσσεται εις την εξουσίαν, αντιτάσσεται εις την διαταγήν του θεού και εκείνοι που αντιστάθηκαν θα κατακριθούν… Αυτός είναι ο λόγος που πληρώνεται τους φόρους, διότι οι αρχές είναι υπηρέται του θεού».
Εφεσίους 6. 5 «Οι δούλοι να υπακούετε εις τους κυρίους σας του κόσμου αυτού με φόβον και τρόμον».
Τιμόθεον 6. 1 «Όσοι είναι υπό τον ζυγόν της δουλείας, ας θεωρούν τους κυρίους των αξίους κάθε τιμής, δια να μη δυσφημείται το όνομα του θεού και η διδασκαλία».
Τίτον 2. 9 «Οι δούλοι να υποτάσσονται εις τους κυρίους τους, να είναι εις όλα ευάρεστοι».
Πέτρου 2. 13 «Υποταχθείτε λοιπόν, σε κάθε ανθρώπινη εξουσία χάριν του Κυρίου, διότι αυτό είναι το θέλημα του θεού».
Πέτρου 2. 13 «Οι υπηρέται, να υποτάσσεσθε εις τους κυρίους σας, με τον οφειλόμενο σεβασμό, κι όχι μόνον εις τους καλούς και επιεικείς αλλά και εις τους διεστραμμένους».
Εάν τολμήσει κανείς να αναφέρει κάτι για τους ή από τους αρχαίους Έλληνες, αυτομάτως θα σκαλώσει στην εξής παρατήρηση: «καλά μιλάς γι’ αυτούς που είχαν δούλους». Ποιοί δε κατ΄ εξοχήν απαντούν έτσι; Τα χριστιανόπουλα.
Ρωτάς με την σειρά σου: την εποχή εκείνη δούλους είχαν μόνον οι Έλληνες ή ήταν κάτι δεδομένο σ’ όλον τον τότε κόσμο; Ήταν, λέει, σ’ όλον τον κόσμο. Τότε γιατί πιάνεσαι απ’ αυτό;
Γνωρίζεις κανέναν Έλληνα που να έχει εξυμνήσει την δουλεία και την δουλικότητα; …!
Γνωρίζεις ότι οι Έλληνες δίδασκαν ότι ο θάνατος είναι προτιμότερος από την δουλεία; …!
Γνωρίζεις ότι οι δούλοι της αρχαίας Αθήνας, βάσει νόμου, μπορούσαν να σύρουν το αφεντικό τους στα δικαστήρια, όταν αυτός τους κακομεταχειρίζονταν; …!!!
Η ιστορία του χριστιανισμού, από τότε που επικράτησε ως κυρίαρχο δόγμα, σ΄ όλες τις εποχές, μας δείχνει ξεκάθαρα ότι η θρησκευτική του εξουσία, σε κάθε περίπτωση ήταν ή γινόταν «κώλος και βρακί» με τις πολιτικοοικονομικές εξουσίες. Και το χειρότερο: ποτέ δεν δίστασε να υποταχθεί πάραυτα με τους κάθε είδους κατακτητές, με αποκορύφωμα την περίπτωση της Τουρκοκρατίας.
Πολλά βιβλία έχουν γραφεί για τα παθήματα των Ελλήνων από το παπαδαριό και τα σμήνη των κηφήνων τους καλόγερους, όπως τους αποκαλούσε ο Πλήθων ο Γεμιστός κατά την περίοδο της Τουρκοκρατίας.
Γιατί όμως κλωτσάτε σαν τα μουλάρια καλοί μας χριστιανοί κάθε φορά που σας τα αναφέρουμε;
Μα οι παπάδες δεν έκαναν την επανάσταση του 1821; Διάβασες μωρέ τους αφορισμούς του πατριάρχη Γρηγορίου του Ε΄ προς τους επαναστάτες του 21;
Αλλά εντάξει, παραδεχόμαστε ότι οι παπάδες βοήθησαν την ελληνική επανάσταση. Ότι αντιτάχτηκαν στην εξουσία της εποχής τους. Και σας ρωτάμε, αυτό που έκαναν ήταν σύμφωνο με την χριστιανική διδασκαλία των Αποστόλων και των Πατέρων; Δηλαδή ήταν σύμφωνο με τα προστάγματα που διαβάσαμε, λίγο πριν, ότι πρέπει να υποτασσόμαστε στην οποιαδήποτε εξουσία, διότι είναι σταλμένη από τον θεό, ακόμα κι όταν είναι διεστραμμένη, διότι σε αντίθετη περίπτωση βαδίζουμε αντίθετα με το θέλημα του θεού.
Είναι ή δεν είναι ηλίου φαεινότερο ότι όσοι παπάδες και ιερωμένοι έλαβαν μέρος στην επανάσταση των Ελλήνων κατά των Τούρκων, έγραψαν στα παλιά τους τα παπούτσια την χριστιανική διδασκαλία, περί υποταγής στην οποιαδήποτε εξουσία.
Είναι ή δεν είναι φανερό ότι υπερίσχυσε εντός τους η Ελληνική αρετή που λέει ότι ο θάνατος είναι προτιμότερος από την δουλεία;
Αυτό που έγραψαν στην σημαία τους «ελευθερία ή θάνατος» ποιάς παιδείας είναι μωρέ Νεοέλληνα, της Χριστιανικής ή της Ελληνικής;
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου