Ο Νίτσε προσπαθεί να φανταστεί τι φίλους χρειάζεται:Αυτό όμως που χρειαζόμουν πάντα ξανά και ξανά για την ανασυγκρότηση του εαυτού μου ήταν η πίστη ότι δεν ήμουν ο μόνος που ήταν έτσι απομονωμένος, που έβλεπε έτσι μεμονωμένα – μια μαγική προαίσθηση συγγένειας και ομοιότητας στο μάτι και την επιθυμία, μια ανάπαυση μέσα στην εμπιστοσύνη της φιλίας, μια τυφλαμάρα για δύο, δίχως υποψία και ερωτηματικά, μια απόλαυση με τα πρώτα επίπεδα, τις επιφάνειες, το κοντινό, το εγγύτατο, με καθετί που έχει χρώμα, δέρμα και εμφάνιση.
Κι έτσι επινόησα, μια μέρα που το χρειαζόμουν, και τα «ελεύθερα πνεύματα», στα οποία είναι αφιερωμένο αυτό το βαρύθυμο και θαρραλέο βιβλίο που τιτλοφορείται Ανθρώπινο, πάρα πολύ ανθρώπινο: τέτοια «ελεύθερα πνεύματα» δεν υπάρχουν, δεν υπήρξαν ποτέ – αλλά, όπως είπα, χρειαζόμουν την παρέα τους για να κρατήσω την καλή μου διάθεση μέσα σε άσχημα πράγματα (αρρώστια, απομόνωση, ξένα μέρη, ακηδία, αδράνεια): τα χρειαζόμουν ως γενναίους συντρόφους και φαντάσματα με τα οποία φλυαρείς και γελάς, όταν έχεις όρεξη να φλυαρήσεις και να γελάσεις, και τα οποία στέλνεις στο διάβολο όταν τα βαρεθείς – ως αντιστάθμισμα για τους φίλους που μου έλειπαν.
Το ότι τέτοια ελεύθερα πνεύματα μπορεί να υπάρξουν μια μέρα, το ότι η Ευρώπη μας έχει τέτοιους δραστήριους και τολμηρούς συντρόφους ανάμεσα στους γιους της του αύριο και του μεθαύριο, ζωντανούς και χειροπιαστούς και όχι μόνο, όπως στην περίπτωσή μου, φαντάσματα και φιγούρες του θεάτρου σκιών ενός ερημίτη: αυτό είναι κάτι για το οποίο εγώ είμαι ο τελευταίος που θα αμφέβαλλε. Τους βλέπω να έρχονται ήδη, αργά αργά˙ και μήπως θα έκανα κάτι για να επισπεύσω τον ερχομό τους, αν περιέγραφα εκ των προτέρων κάτω από ποιους οιωνούς τους βλέπω να γεννιούνται, από ποιους δρόμους τους βλέπω να έρχονται;
Νίτσε, Ανθρώπινο, πάρα πολύ ανθρώπινο
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου