Υπάρχουν δύο τρόποι να γίνεις πλούσιος

Το περίπλοκο με την ευτυχία είναι ότι τη συναντούμε μερικές φορές μεταμφιεσμένη παραπλανητικά σαν δυστυχία, όπως ακριβώς και η δυστυχία εμφανίζεται πότε-πότε με την απατηλή μάσκα της ευτυχίας. Τα πράγματα δεν εξελίσσονται πάντα τόσο γοργά όπως συνέβη με τον τριανταεπτάχρονο μάγειρα από το Ιλινόις που λίγες μόνο μέρες αφότου κέρδισε 3,6 εκατομμύρια δολάρια στο Λόττο υπέστη καρδιακό επεισόδιο, επειδή δεν κατάφερε να αντέξει το στρες. Ούτε όπως στην ανάλογη περίπτωση του «Λόττο-Λόταρ» που μονοπώλησε τα πρωτοσέλιδα στη Γερμανία. Ο άνεργος είχε κερδίσει γύρω στα 3,9 εκατομμύρια μάρκα, πέρασε από τη φτηνή ανώνυμη μπύρα σε κουτάκι, στις επώνυμες πιλς, αγόρασε μια Lamborghini, και αγαπούσε από τότε κυρίως το αλκοόλ, τα πάρτι και τις όμορφες γυναίκες. Πέντε χρόνια μετά ο Λόττο-Λόταρ ήταν νεκρός. Αυτό που αντιλαμβανόμαστε ως ευτυχία αποδεικνύεται πολύ συχνά ακριβώς το αντίθετο. Ο Όσκαρ Ουάιλντ το απέδωσε εύστοχα με μια φράση: “Όταν ο Θεός θέλει να τιμωρήσει τους ανθρώπους, εισακούει τις προσευχές τους”.

Μπορούμε μάλιστα να προχωρήσουμε ένα βήμα παρακάτω και να αναγνωρίσουμε στην αποτυχία, όσο παράδοξο κι αν ακούγεται, το μυστικό της επιτυχίας. Αν ο Βλαντιμίρ Ναμπόκοφ δεν κατέληγε πάμπτωχος στην εξορία, θα πέθαινε πλούσιος συλλέκτης πεταλούδων και δευτεροκλασάτος ποιητής. Ευτυχώς για μας, αλλά μάλλον και για εκείνον, έχασε τα πάντα. Δεν είναι μόνο που τα όρια ανάμεσα σε τεράστιες επιτυχίες και αδιαμαρτύρητες αποτυχίες είναι συχνά δυσδιάκριτα, αλλά μερικές φορές η απώλεια, η αποτυχία, η λεγόμενη δυστυχία αποτελούν τη βασική προϋπόθεση για τον μετέπειτα πρωτοποριακό θρίαμβο. Όποιος κυνηγάει τις απατηλές τυποποιημένες παραστάσεις περί ευτυχίας προδικάζει αμετάκλητα τη δυστυχία του. Η γνήσια φτώχεια ωριμάζει τον άνθρωπο όχι λόγω της έλλειψης οποιωνδήποτε υλικών αγαθών, αλλά λόγω της επιθυμίας για τελειότητα, όπου και αν την αναζητά- στην υγεία, την ομορφιά, τον πλούτο. Όποιος μάθει να εκτιμά τη ζωή με τις αντιξοότητες της και κατορθώνει ειδικά σε κρίσιμες καταστάσεις να στέκεται όρθιος, ίσως κερδίζει τελικά αυτό που αποκαλούμε ευτυχισμένη ζωή.

Σε γενικές γραμμές, υπάρχουν δύο τρόποι να γίνεις πλούσιος.
1ος τρόπος: Εργάζεσαι με στόχο να εκπληρώσεις όλες τις επιθυμίες που κουβαλάς μέσα σου· στο μεταξύ σκοτώνεσαι στη δουλειά και ονειρεύεσαι πράγματα που δεν μπορείς να αποκτήσεις, κι όταν τελικά τα αποκτάς, διαπιστώνεις ότι δεν φέρνουν την ευτυχία.
2ος τρόπος: Επαναπροσδιορίζεις τις επιθυμίες σου.

Θα απογοητεύσω τους αναγνώστες που περιμένουν στα επόμενα κεφάλαια ακριβείς οδηγίες τις οποίες μπορεί κάποιος να ακολουθήσει βήμα προς βήμα για να γίνει στο τέλος ευτυχισμένος, πλούσιος και πετυχημένος. Για εμένα, το ζητούμενο είναι πολύ περισσότερο να προκαλέσω την αναθεώρηση όλων των αναγκών που μας υποβάλλει ως επιθυμίες η βιομηχανία της κατανάλωσης,
ενώ στην πραγματικότητα είναι ενοχλητικές και κακόγουστες. Όποιος παραμένει πιστός σε τέτοιες επιθυμίες, αυτό μπορώ να αποκαλύψω σ’ αυτό το σημείο, δεν θα αισθανθεί ποτέ του πλούσιος. Αντίθετα θα γίνει πλούσιος εκείνος που θα κατορθώσει να τις αποχωριστεί.

Ο πρώτος κανόνας για να φτωχύνεις με στυλ απαιτεί συνεπώς: Να θέτεις προτεραιότητες! Να καταβροχθίζεις κακοψημένες μπριζόλες δύο βδομάδες το χρόνο σε κάποιο άχρωμο ξενοδοχείο του Αλικάντε ή μήπως είναι καλύτερες οι διακοπές στην πόλη που γεννήθηκες, με περιπάτους στο πάρκο της και εκδρομές στις κοντινές λίμνες; Συνδρομές σε εφημερίδες και μηνιαίες πληρωμές για παροχές πανάκριβων, αποβλακωτικών τηλεοπτικών προγραμμάτων -ή μήπως καλύτερα ένα καλό βιβλίο;

Η πραγματική πολυτέλεια δεν αγοράζεται. Βρίσκεται πολύ περισσότερο στην αυτοκυριαρχία απέναντι στον πειρασμό των περιττών πραγμάτων τα οποία στην πραγματικότητα δεν ομορφαίνουν τη ζωή μας, αλλά απλώς και μόνο την φορτώνουν με σκουπίδια. Όποιος θέλει να είναι πραγματικά πλούσιος πρέπει να βρει το κουράγιο να επανακτήσει τουλάχιστον ένα τμήμα της αυτονομίας του και να αποκτά, για παράδειγμα, μόνο ό,τι του προσφέρει πραγματική ικανοποίηση, αντί να παραδίνεται στην παραπλανητική καταναλωτική υστερία.

Μπορείς πράγματι να είσαι πλούσιος και χωρίς λεφτά ή, τουλάχιστον, με πολύ λίγα. Στην ουσία, το ζητούμενο είναι το πραγματικό «λάιφσταϊλ», το σωστό στυλ να ζεις. Για πολύ καιρό η λέξη ήταν η πολεμική κραυγή της βιομηχανίας καταναλωτικών αγαθών -στο μέλλον, το μυστικό για μια καλύτερη ζωή θα είναι ο κυρίαρχος τρόπος, το κυρίαρχο στυλ ζωής.