Το εσωτερικό παιδί

Βαδίζοντας ανάμεσα στο πλήθος ένιωσα το χέρι ενός περαστικού να με σκουντάει βίαια στο μπράτσο. Θυμός και οργή άρχισαν να με πλημμυρίζουν καθώς το σώμα μου άρχισε να αναβιώνει κάποιες βίαιες καταστάσεις του παρελθόντος. Ήθελα να γυρίσω πίσω και να αρχίσω να κοπανάω αυτό το άτομο, που ούτε καν κατάλαβε ότι με άγγιξε, καθώς συνέχιζε αμέριμνο την πορεία του.

"Εε, σύνελθε" είπα στο εαυτό μου, "τι σου φταίει ο άνθρωπος μπορεί να ήταν λίγο απρόσεκτος, αλλά δεν έγινε επίτηδες. Είναι το μακρινό σου παρελθόν που έχει αποθηκεύσει στο σώμα σου μνήμες τρόμου και κακοποίησης".

Παρόμοιες καταστάσεις συμβαίνουν σε όλους μας αρκετές φορές, οι οποίες επηρεάζουν τον ψυχισμό μας και μας φορτίζουν αναζητώντας μια εκτόνωση.

Είναι σχεδόν συγκλονιστικό πως το σώμα μας κουβαλάει χιλιάδες αναμνήσεις είτε ευχάριστες είτε δυσάρεστες, οι οποίες αναπαράγονται από καθημερινά ερεθίσματα και κινητοποιούν τις αντιδράσεις μας. Τις περισσότερες φορές αυτό συμβαίνει σχεδόν ασυνείδητα επειδή το προσπερνάμε εστιάζοντας στο παρόν και το εκτονώνουμε με διάφορους τρόπους. Το μικρό παιδί μέσα μας εκείνη τη στιγμή ζητάει να εκφραστεί με το δικό του τρόπο.

Πόσο το κατανοούμε αυτό;
Είναι λίγο δύσκολο να γίνει κατανοητό, όταν όλες αυτές οι μνήμες έχουν αποθηκευτεί βαθιά μέσα μας και δύσκολα τις φέρνουμε στην επιφάνεια, επειδή θέλουμε να αποφύγουμε όλα τα δυσάρεστα συναισθήματα που βιώσαμε στο μακρινό παρελθόν μας.

Στο παρόν πάντα θα συμβαίνουν διάφορα γεγονότα άλλοτε ευχάριστα και άλλοτε δυσάρεστα, το πως αντιδρούμε σε σχέση με αυτά είναι θέμα προσωπικών βιωμάτων του παρελθόντος τα οποία αναπαράγονται και επηρεάζουν την ερμηνεία που δίνουμε στα γεγονότα. Η στάση των γονιών μας σε δύσκολες καταστάσεις, η εμπιστοσύνη και η αποδοχή που μας έδειχναν, κυρίως όταν κάναμε λάθη, όλα αυτά επηρεάζουν σε μεγάλο βαθμό τη σημερινή μας συμπεριφορά.

Το εσωτερικό παιδί που όλοι μας έχουμε μέσα μας κάθε φορά προσπαθεί να μας πει κάτι. Είμαστε έτοιμοι να το ακούσουμε;  να αντιληφθούμε τι θέλει; τι φοβάται ή τι επιθυμεί;

Το παιδί αυτό λοιπόν μπορούμε να το εντοπίζουμε κάθε φορά που εμφανίζεται στο δρόμο μας και να προσπαθήσουμε να αφουγκραστούμε τις ανάγκες του. Βέβαια είναι καλό να το κάνουμε σαν παρατηρητές χωρίς επικρίσεις και μομφές, καθησυχάζοντας το παιδί που έχουμε μέσα μας ότι πάντα η πραγματικότητα είναι πολύ πιο διαφορετική από όπως την αντιλαμβάνεται το ίδιο. Το μόνο που χρειάζεται, είναι να την δει χωρίς τα μυωπικά γυαλιά του παρελθόντος...