Η ολοκλήρωση δεν είναι για όλους

Aπο τον εγωκεντρισμό στην καθαρη συνειδητότητα

"Είχα αντιληφθεί ότι, αργά ή γρήγορα, το ξεδίπλωμά τους σταματούσε από βίαιες αντιστάσεις, επιθέσεις και μιαν εσωτερική ανικανότητα για καθαρή Συνειδητότητα ή επιστημονική παρατήρηση. Αρχικά, πίστευα ότι αυτό δεν ήταν παρά μια φάση που αργά ή γρήγορα θα έδινε τη θέση της σε κάτι βαθύτερο και εποικοδομητικό. Αλλά, ύστερα από προσεχτική παρατήρηση των φίλων μου για δέκα ολόκληρα χρόνια, ίσως και περισσότερα, άρχισα να αντιλαμβάνομαι ότι δεν προορίζονταν για ολοκλήρωση και ανάπτυξη της Συνειδητότητας. Εκείνο που είχαν κοινό ανάμεσά τους ήταν η έλλειψη της νοητικής ή μάλλον της διανοητικής πόλωσης κι αυτό ήταν η αιτία που τα Εγώ τους δεν ήταν ώριμα, αλλά νεφελώδη, ρευστά και βουτηγμένα σε μια θάλασσα ασυνειδητότητας. Κατά κάποιο τρόπο, το πρώτο τους και άμεσο έργο ήταν να σχηματίσουν ένα συμπαγές, διανοητικό Εγώ και μετά να κάνουν κάτι για να προχωρήσουν πέρα απ’αυτό. Σχεδόν σε όλους τους, οι αρνητικές, επιθετικές δυνάμεις ήταν πολύ πιο ισχυρές από τις θετικές.

Αυτό με δίδαξε ότι η ολοκλήρωση δεν είναι για όλους. Είναι ένα έργο μόνο για όσους έχουν την πανίσχυρη, τυρρανική τάση να καταπιαστούν με το εγώ τους παρ’όλες τις εσωτερικές και εξωτερικές αντιστάσεις κι όχι για χλιαρούς ανθρώπους που οι δυνάμεις τους είναι διχασμένες ανάμεσα στην επιθυμία για ολοκλήρωση και στην άρνηση της ολοκλήρωσης. Οι δυνάμεις που τείνουν προς την ολοκλήρωση πρέπει να είναι δυνατότερες από τις αντίθετες δυνάμεις τους, διαφορετικά ποτέ δεν θα γίνει η ολοκλήρωση. Είναι αρκετά δύσκολη ακόμα και για κείνους που ολόκληρη η ζωή τους τείνει ολοφάνερα προς αυτήν. Είναι ένα δύσκολο έργο. Και έτσι, άρχισα να αντιλαμβάνομαι ότι η παλιά μου επιθυμία να βγάλω τους ανθρώπους από την ασυνειδητότητα δεν ήταν ούτε ρεαλιστική, ούτε πρακτική. Η πραγματικότητα δεν συμφωνούσε με την εσωτερική τάση που είχα να βοηθήσω όλα τα ανθρώπινα όντα. Είδα ότι υπήρχαν ορισμένοι νόμοι που δεν λογάριαζαν καθόλου τις μη ρεαλιστικές τάσεις μου για εκτεταμένη «βοήθεια».

Η τεράστια πλειονότητα των ανθρώπων ζει σε απόλυτη αδράνεια και είναι ευχαριστημένη με τον τρόπο της ζωής της. Γιατί να τους ξυπνήσει κανείς πρόωρα; Δεν είναι έτοιμοι για Συνειδητότητα και θα ήταν ανόητο να διαταράξει κανείς τη ζωή τους. Υπάρχει, όμως, και μια μικρή μειονότητα που είναι ανήσυχη αλλά αποφασισμένη να ασχοληθεί με την ανησυχία της και να ανακαλύψει την αιτία της. Αυτοί οι άνθρωποι είναι ικανοί να καταπιαστούν με τον εσωτερικό μηχανισμό τους. Αυτοί οι άνθρωποι είναι από φυσικού τους προορισμένοι για ολοκλήρωση και για Συνειδητότητα. Μερικοί από τους φίλους μου είχαν συμβολικές εμπειρίες κατά καιρούς, ή μεταφυσικούς οραματισμούς, αλλά δεν ήταν σε θέση να τους αφομοιώσουν λογικά, συνειδητά, να βγάλουν το κρυφό τους νόημα και να το κάνουν καθημερινή πραγματικότητα. Απλώς είχαν μια παθητική εμπειρία αυτών των πραγμάτων που δεν μπόρεσαν να αφομοιώσουν και η καθημερινή τους ζωή δεν άλλαξε καθόλου. Το πρόβλημά μου ήταν πώς να ξυπνήσω μέσα τους την ικανότητα για αφομοίωση και επειδή τίποτα τέτοιο δεν ξυπνούσε, συχνά είχα αναρωτηθεί αν αυτή την ικανότητα την είχαν όλοι οι άνθρωποι ή όχι. Πολύ πιθανόν να λείπει από τους περισσότερους ανθρώπους».

Καθώς μπήκα βαθύτερα σ’αυτό το θέμα, ανακάλυψα τα παρακάτω:

«Σχεδόν σε όλους τους φίλους μου υπάρχει κάτι το διεστραμμένο στην ίδια τους τη φύση. Αυτό το κάτι είναι μια αίσθηση αδυναμίας και κατωτερότητας που το κάνει απίστευτα δύσκολο γι’αυτούς να υποστούν την παραμικρή σμίκρυνση. Η φυσική τους τάση είναι να ξεπεράσουν τους άλλους, να τους ταπεινώσουν και να υψωθούν πάνω απ’όλους. Στην ουσία, το πρόβλημά τους δεν είναι υπαρξιακό, πνευματικό, που να οδηγεί στην εκμηδένιση του εγωκεντρισμού τους, αλλά ένα πρόβλημα κατωτερότητας που τους σπρώχνει να ασχοληθούν με «πνευματικά» πράγματα για να κερδίσουν ανωτερότητα. Γι’αυτό είναι τόσο απρόθυμοι να ομολογήσουν στον εαυτό τους και στους άλλους κάθε τι που μειώνει τον εγωισμό τους. Γι’αυτό νιώθουν την ανάγκη να υιοθετούν ψεύτικα, διπλωματικά τεχνάσματα που θα τους δείξουν διαφορετικούς απ’ό,τι είναι, που θα τους παρουσιάσουν σαν αλάθητα όντα. Αυτές οι προσπάθειες γίνονται μόνο από όσους πιστεύουν στη νίκη του εαυτού τους επάνω σε άλλους και δεν έχουν καμιά φιλοδοξία να καταστρέψουν την άσχημη πλευρά τους. Ίσως αυτό να είναι εκείνο που νιώθω σαν βασική ασυμφωνία ανάμεσά μας.Όλοι τους θέλουν να φθάσουν σε πνευματικά ύψη κουβαλώντας μαζί τους και τον μεγενθυμένο τους εγωισμό. Η αναζήτησή τους δεν είναι παρά ένας αγώνας για να δοξάσουν τον εγωισμό τους και να του προσφέρουν πνευματικές δυνάμεις.

Οι άνθρωποι που έχουν για προορισμό να αναζητήσουν το πνεύμα και να καταστρέψουν τον εγωισμό τους είναι σοβαροί, στοχαστικοί, δε χαρίζονται στον εαυτό τους και κάθε θρίαμβό τους τον βλέπουν σαν κάτι το ανεπιθύμητο, σαν ένα κακό σάρκωμα, σαν κάτι που, αργά ή γρήγορα, πρέπει να διαλυθεί. Χαίρονται όταν η αίσθηση του εγώ τους μικραίνει. Ένα ώριμο εγώ νιώθει ότι δεν επιθυμεί πια να κάνει κάτι για να ενισχυθεί, γιατί έχει φθάσει ένα σημείο ωριμότητας που ξεπερνά πολύ τον μέσο όρο. Μια τέτοια ωριμότητα αποτελεί και το ξεπέρασμα του γιατί δεν μπορεί να μείνει ικανοποιημένο με τον εαυτό του, είναι πολύ ώριμο για να ανεχτεί την εγωκεντρική κατάσταση, δεν μπορεί πια να αυξηθεί περισσότερο. Γι’αυτό, αρχίζει να νιώθει ανικανοποίητο και ανήσυχο και ζητάει να ξεπεράσει τον εαυτό του για να δώσει θέση σε μια νέα κατάσταση. Αλλά αυτό συμβαίνει στα πολύ ώριμα εγώ. Αν ένα εγώ νιώθει κατώτερο και αγωνίζεται για επιβολή και ανωτερότητα, τότε αυτό το εγώ δεν είναι ώριμο και η φυσική του τάση είναι να αναπτυχθεί, να ενισχυθεί, ώσπου να φτάσει σ’ένα σημείο ωριμότητας. Πάντα ένιωθα ότι κάτι έλειπε από τους φίλους μου. Τους έλειπε η διανόηση, η σαφήνεια και η συνοχή που ζητούσαν να βρουν σε μένα. Μου φαίνεται ότι το εγώ ωριμάζει μόνο με τη νοητική λειτουργία».