Παρασκευή 27 Φεβρουαρίου 2015

Ολιγαρχική Δημοκρατία

Υπάρχει μία και μόνη παράταξη, η ολιγαρχική, και σε αυτή ανήκουν όλα τα κόμματα, δεξιά και αριστερά, των οποίων η δράση έχει έναν και μόνο σκοπό: να μην συγκροτηθεί ποτέ η δημοκρατική παράταξη.

Σχετικά με την διακυβέρνηση ενός συνόλου ανθρώπων (από χώρα έως φυσιολατρικό όμιλο) υπάρχουν δύο εκδοχές:

φορέας της εξουσίας είναι το ίδιο το σύνολο, δηλαδή ΟΛΟΙ
φορέας της εξουσίας είναι μια ομάδα μικρότερη του συνόλου, δηλαδή ΛΙΓΟΙ ή ΕΝΑΣ.

Με βάση αυτή την λογική θα έπρεπε να βλέπουμε να υπάρχουν σε κάθε χώρα δύο πολιτικές παρατάξεις:

μία δημοκρατική
μία ολιγαρχική

«Κατά παράδοξο τρόπο» σε όλες τις χώρες υπάρχει μία και μόνη πολιτική παράταξη, η ολιγαρχική.

Η ολιγαρχική αυτή παράταξη είναι βέβαια χωρισμένη σε φατρίες οι οποίες ερίζουν για την πολιτική εξουσία. Οι φατρίες αυτής της ολιγαρχικής παράταξης έχουν την μορφή κομμάτων. Η μόνη ουσιαστική διαφωνία αυτών των φατριών/κομμάτων είναι το ποιο από όλα θα έχει και θα ασκεί την πολιτική εξουσία.

Οσο πιο προς τα άκρα πάμε, δεξιά ή αριστερά, τόσο πιο ολιγαρχικές είναι οι ιδέες και οι απόψεις που επικρατούν στα κόμματα/φατρίες αυτής της ενιαίας ολιγαρχικής παράταξης. Πιο απολυταρχικές και πιο δεσποτικές. Ομως ανάμεσα σε όλες αυτές τις φατρίες/κόμματα της ολιγαρχικής παράταξης υπάρχει πλήρης συμφωνία επάνω στο ότι η πολιτική εξουσία πρέπει να ασκείται από λίγους. Και όχι από το ίδιο το σύνολο του σώματος των πολιτών της χώρας.

Αν κάποιοι νομίζουν πως η αριστερά εξαιρείται από την παραπάνω λογική, νομίζουν λάθος. Αν κάποιοι νομίζουν πως τα εκτός κοινοβουλίου κόμματα εξαιρούνται από την παραπάνω λογική, επίσης νομίζουν λάθος. Αλλη παράταξη, πέρα από την ολιγαρχική, δεν υπάρχει αυτή τη στιγμή. Δεν έχει υπάρξει άλλη παράταξη πέραν της ολιγαρχικής, για χιλιάδες χρόνια. Η ανθρωπότητα όλη στενάζει κάτω από την πολιτική εξουσία που ασκούν οι ολιγαρχικοί της εξουσιαστές.

Δημοκρατική παράταξη δεν υπάρχει λοιπόν. Πουθενά στον πλανήτη. Σε καμμία χώρα. Δεν υπάρχει συγκροτημένη δημοκρατική παράταξη πουθενά απολύτως. Αυτό που υπάρχει, και που βλέπουμε και στην χώρα μας να υπάρχει, είναι μια μικρή ομάδα ανθρώπων που διακινεί ιδέες σχετικά με την δημοκρατία και την αυτο-κυβέρνηση του σώματος των πολιτών. Η ομάδα αυτή απέχει ακόμα αρκετά από το να συγκροτήσει παράταξη. Δημοκρατική παράταξη.

Παρόλα αυτά υπάρχουν σημαντικές κινήσεις και διακίνηση ιδεών, και μάλιστα όχι μόνο στο διαδίκτυο. Εν ολίγοις η ιστορία ξανα-έβαλε σε κίνηση, μετά από χιλιάδες χρόνια, μια διαδικασία συγκρότησης δημοκρατικής παράταξης. Είναι μια διαδικασία που φαίνεται πολύ δύσκολο να ανακοπεί πια. Για μια σειρά από λόγους.

Από τους ανθρώπους αυτής της μικρής ομάδας ανθρώπων που εργάζονται για την δημοκρατία, και που ούτε γνωρίζονται μεταξύ τους, θα μεταδοθεί αργά αλλά σταθερά η φλόγα και η γνώση και  στους υπόλοιπους. Εκείνους που έχουν αρχίσει και υποπτεύονται την ολιγαρχική μονοκρατορία που στηρίζεται στα κόμματα/φατρίες της μίας και μόνης ολιγαρχικής παράταξης που υπάρχει αυτή τη στιγμή. Δεξιά και αριστερά κόμματα.

Ενα πράγμα δεν πρέπει να κάνει αυτή η υπό συγκρότηση δημοκρατική παράταξη, κόμμα.

Δεν υπάρχει μη-συστημικό κόμμα. Ολα τα κόμματα είναι συστημικά. Είτε παίρνουν μέρος στο κοινοβουλευτικό παιχνίδι, είτε όχι. Το σημαντικό είναι πως όλα τα κόμματα αποδέχονται την λογική του οτι το σύνολο δεν μπορεί να είναι ο φορέας της πολιτικής εξουσίας, το υποκείμενο που ασκεί εξουσία, αλλά μόνο ένα αντικείμενο επί του οποίου ασκούνται πολιτικές και παίρνονται μέτρα.

Το πρωταρχικό λοιπόν μέλημα όλων των δημοκρατών θα έπρεπε να είναι η δημιουργία τοπικών ομίλων δημοκρατίας. Χωρίς κεντρική ηγεσία. Με χαλαρή σύνδεση και επικοινωνία μεταξύ τους. «Στέκια δημοκρατίας«. Τα οποία θα διακινήσουν τις απλές ιδέες της δημοκρατίας και θα περάσουν πολιτική γνώση και εμπειρία, δημοκρατική γνώση και εμπειρία, και όχι κομματική-ολιγαρχική, και στους υπόλοιπους πολίτες.

Ομιλοι δημοκρατίας. Στέκια δημοκρατίας. Εντευκτήρια δημοκρατίας. Τοπικοί δήμοι πολιτών.

Δήμοι πολιτών με την αρχαία ελληνική έννοια.

Η πολιτική ολιγαρχία

Η συγκέντρωση πλούτου σε λίγα χέρια, η οικονομική ανισότητα, είναι το σύμπτωμα. Η ασθένεια είναι η συγκέντρωση πολιτικής εξουσίας σε λίγα χέρια. Η πολιτική ολιγαρχία. Οι «σχέσεις παραγωγής», (όπως οι δουλοκτητικές, οι φεουδαρχικές, οι καπιταλιστικές και οι σοσιαλιστικές σχέσεις παραγωγής), δηλαδή αυτό που λέμε οικονομικό σύστημα, είναι κάτι που άλλαξε και αλλάζει στην ιστορία του ανθρώπινου είδους.

Ολες αυτές οι «σχέσεις παραγωγής» υπήρξαν για έναν και μόνο λόγο: εμείς ο λαός, οι λαοί, να δουλεύουμε σαν σκλάβοι και είλωτες ώστε οι εξουσιαστές μας, οι κυβερνήτες μας και οι συνέταιροί τους, να ζουν στην χλιδή και στην πολυτέλεια, από τον πλούτο που εμείς παράγουμε καθημερινά. Ολες αυτές οι «σχέσεις παραγωγής» για να υπάρξουν απαιτούσαν μία βασική προϋπόθεση: εμείς ο λαός, οι λαοί, να ΜΗΝ έχουμε καμμία μα καμμία ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ.

Οι «σχέσεις παραγωγής» άλλαξαν και ξανα-άλλαξαν.

Αυτό που ΔΕΝ άλλαξε σε όλους αυτούς τους σκοτεινούς αιώνες της εκμετάλλευσής μας ήταν το πολίτευμα. Το πολίτευμα στο οποίο ζήσαμε, ο λαός και οι λαοί, ήταν πάντα μία πολιτική ολιγαρχία. Αλλοτε πιο κοντά στον ολοκληρωτισμό κι άλλοτε όχι. Και η μοναρχία μία παραλλαγή της ολιγαρχίας είναι.  Η οικονομική μας θέση, η οικονομική θέση του λαού και των λαών είναι σύμπτωμα και αποτέλεσμα. Η αρρώστεια και η αιτία για τις δυστυχίες μας, είναι το ότι εμείς ο λαός δεν έχουμε καμμία ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ.

Εμείς ο λαός δεν μπορούμε και δεν μπορούσαμε ποτέ να δώσουμε ΕΝΤΟΛΕΣ που θα εκτελεστούν. Ημασταν πάντα υπήκοοι. Ημασταν πάντα εκτελεστές των εντολών των κυβερνητών μας. Στο παρόν πολίτευμα και στα πολιτεύματα που προηγήθηκαν ο λαός ήταν πάντα «η τελευταία τρύπα του ζουρνά». Ο κοινοβουλευτισμός που επικράτησε στον δυτικό κόσμο τους τελευταίους αιώνες και σταδιακά στο μεγαλύτερο μέρος του πλανήτη, υπήρξε μια κορυφαία εφεύρεση των ολιγαρχικών κυβερνητών μας. Από πολλές απόψεις.

Πρώτα απ’ όλα ισχυρίστηκε πως είναι δημοκρατία. Ενώ φυσικά και δεν είναι. Ο κοινοβουλευτισμός είναι άλλη μία παραλλαγή της πολιτικής ολιγαρχίας. Στον κοινοβουλευτισμό η θέληση του λαού μετράει το ίδιο όπως και σε κάθε άλλο πολίτευμα που προηγήθηκε. Δηλαδή καθόλου.  Και μην ξεχνάμε πως κοινοβουλευτισμό εφάρμοσαν τα κομμουνιστικά καθεστώτα όπου εξουσίασαν και όπου εξουσιάζουν και τώρα, όπως στην Κίνα και την Β. Κορέα. Οι «λαϊκές δημοκρατίες» δεν ήταν τίποτε άλλο παρά κοινοβουλευτισμός.

Επειτα με το εφεύρημα των παρατάξεων του κοινοβουλίου, και ειδικά των κομμάτων, μας δίχασαν σε δεξιούς και αριστερούς και κάτι αποκόμματα. Κορυφαίο. Μια ευφυέστατη παραλλαγή του «διαίρει και βασίλευε» που μας οδήγησε να μην μπορούμε ενιαία ως λαός, να φτάσουμε σε πολιτική συναίνεση και συμφωνία και να διεκδικήσουμε την ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ που μας ανήκει.

Δεξιά και αριστερά κόμματα, αποκόμματα και πολιτικοί «χώροι» σαν τον αντι-εξουσιαστικό και τον ακροδεξιό, είναι οι βασικοί στύλοι του διχασμού μας. Είναι οι βασικοί στύλοι του συστήματος διαιώνισης της εκμετάλλευσής μας. Είναι οι διχασμοί εκείνοι που δεν μας αφήνουν να ενωθούμε. Και να γίνουμε δήμος. Διότι κόμμα σημαίνει διαίρεση και διχασμός. Και διότι ΔΕΝ υπήρξε ούτε και μπορεί να υπάρξει κόμμα που να λειτουργεί με δημοκρατία. Το κόμμα είναι ολιγαρχική εφεύρεση.

Οταν θα καταφέρουμε να έχουμε συλλόγους, ομίλους και ομάδες δημοκρατίας, στέκια δημοκρατίας, εντευκτήρια δημοκρατίας, στα οποία θα μαζευόμαστε ΟΛΟΙ μας, αφήνοντας κατά μέρος τους παλιούς μας «ιδεολογικούς», κομματικούς και παραταξιακούς μας διχασμούς, και εκεί αρχίσουμε να σφυρηλατούμε την ενότητά μας, Διατηρώντας φυσικά τις οικονομικές και ιδεολογικές μας απόψεις και ιδέες ο καθένας, τότε θα μπορούμε να αρχίσουμε να ελπίζουμε.

Ως τότε θα πληρώνουμε τα χαράτσια που μας φορτώνουν

Οσο δεν έχουμε δημοκρατία θα κατρακυλάμε στην βαρβαρότητα

Δυο και παραπάνω αιώνες κοινοβουλευτικής «δημοκρατίας» σαν τη δική μας δηλαδή, στον δυτικό κόσμο, μας έδειξαν ότι το πολίτευμα αυτό, σε ένα πράγμα είναι μανούλα, στο να μην γίνεται η θέληση του λαού πραγματικότητα. Ανεξάρτητα από το τι υποστηρίζει το Σύνταγμά μας, εμείς τουλάχιστον στην πατρίδα μας, δεν έχουμε λαϊκή κυριαρχία ούτε οι εξουσίες ασκούνται προς όφελος του λαού. Αυτό μπορεί να το ισχυριστεί βέβαια κάποιος, αλλά ο ισχυρισμός του δεν θα χει μεγαλύτερη εγκυρότητα από ένα αστείο. Και μάλιστα κακό αστείο.

Κοινοβουλευτική «δημοκρατία» είναι μια έξυπνη, και οικονομικά πολύ επικερδής, πολιτειακή διαρρύθμιση να λες ότι έχεις δημοκρατία, χωρίς να έχεις δημοκρατία. Κάτι σαν σκορδαλιά χωρίς σκόρδο. Οι ρίζες της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, δηλαδή της δημοκρατίας δι’ αντιπροσώπων, βρίσκονται στον μεσαίωνα (δείτε το λήμμα Democracy στην wikipedia, στην παράγραφο Middle Ages) και βασικά στην Αγγλία του 1265. Δηλαδή έλληνές μου, η δημοκρατία που μας λένε ότι έχουμε και είναι εφεύρεση των προγόνων μας, δεν έχει παρά μικρή σχέση με την πατρογονική μας πατέντα. Είναι σαξωνικό κατασκεύασμα. Οχι ελληνικό.

Εν ολίγοις, η κοινοβουλευτική δημοκρατία ήρθε για να λύσει ένα βασικό οικονομικό πρόβλημα: της χαμηλής αποδοτικότητας των δουλοπάροικων του μεσαίωνα. Το κίνητρο για να αυξήσουν οι δουλοπάροικοι την παραγωγή τους ήταν οι «ελευθερίες» που τους δόθηκαν. Πολιτικές ελευθερίες (ελευθερία μετακίνησης και λόγου, εντάλματα, κλπ), δικαίωμα να εκλέγουν αντιπροσώπους στο κοινοβούλιο, που είναι και το κυρίως τυράκι στην φάκα, και φυσικά να κατέχουν περιουσία.

Και μαζί με αυτά, απέκτησαν και την υποχρέωση να φορολογούνται. Ωστε να συνεχίσει απρόσκοπτα η συλλογή του παραγόμενου πλούτου κεντρικά, όπως γινόταν σε όλη την διάρκεια της ανθρώπινης ιστορίας. Του οποίου παραγόμενου πλούτου η μοιρασιά παρέμεινε φυσικά όπως ήταν και πριν. Ο λαός παίρνει πάντα το μικρότερο κομμάτι. Και το επιπλέον κέρδος για τους κρατούντες, από την «δημοκρατική» αυτή διαρρύθμιση, είναι ότι τώρα ο λαός νομίζει πως είναι και ο «κυρίαρχος λαός». Το γράφουν και τα Συντάγματα εξάλλου. Εξυπνο κόλπο, δεν λέω. «Τίποτα δεν έχει αλλάξει και τίποτα δεν είναι όπως παλιά»

Ετσι η βαρβαρότητα του μεσαίωνα μεταλλάχθηκε σε βαρβαρότητα μετά δημοκρατίας. Δυο και βάλε αιώνες μετά την εφαρμογή της κοινοβουλευτικής «δημοκρατίας», εξακολουθούν να υπάρχουν άθλιες συνθήκες εργασίας, παιδική εργασία, λειψή ή ανύπαρκτη σύνταξη και ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, άθλιες αμοιβές. Η ευρύτερη αγορά εργασίας δηλαδή δεν λειτουργεί φυσικά προς όφελος του εργαζόμενου λαού, αλλά φροντίζει για τα συμφέροντα των νέων ιδιοκτητών της εξουσίας. Κι ας λέει το Σύνταγμα ότι ιδιοκτήτης της εξουσίας είναι ο λαός.

Οι παλιοί φεουδάρχες εξαφανίστηκαν και δεν είναι πια οι ιδιοκτήτες της χώρας. Στην θέση τους μπήκαν οι «δυνατοί» (με την βυζαντινή έννοια) των επιχειρήσεων και του χρηματοπιστωτικών αγορών, που ελέγχουν τους εκλεγμένους αντιπροσώπους και τις κυβερνήσεις, και μέσω αυτών και τα συνδικάτα αλλά και τα μέσα ενημέρωσης, ώστε να συνεχίσουν όλα όπως πριν, προς όφελος μιας μικρής και ολιγάριθμης τάξης ανθρώπων. Και όχι φυσικά του συνόλου και της κοινωνίας.

Στον κοινοβουλευτισμό, όπου οι κυβερνήσεις, δηλαδή η εκτελεστική εξουσία, είναι ελεγχόμενη από τους ιδιοκτήτες της χώρας και τους ξένους συμμάχους τους, οι άλλες δύο εξουσίες, η νομοθετική και η δικαστική, είναι ελεγχόμενες και υποχείρια της εκτελεστικής εξουσίας. Ο αρχηγός του κόμματος και το επιτελείο του αποφασίζει ποιοι θα είναι υποψήφιοι βουλευτές, και αν σαν βουλευτές καταψηφίσουν κάποιον νόμο, διώχνονται από την παράταξη. Ο πρωθυπουργός επίσης διορίζει, ναι διορίζει, τις κεφαλές της δικαστικής εξουσίας (Αρειος Πάγος, Ελεγκτικό Συνέδριο κλπ).

Η δημοκρατία, όχι φυσικά η κοινοβουλευτική «δημοκρατία», είναι το μοναδικό πολιτειακό σύστημα που μπορεί να συνθέσει τις κοινωνικές αντιθέσεις. Η δημοκρατία δεν είναι οικονομικό σύστημα (σοσιαλισμός, καπιταλισμός και τα παρόμοια). Είναι μηχανισμός λήψης και επιτήρησης αποφάσεων και απονομής δικαιοσύνης με τη συμμετοχή όλων και χωρίς αντιπροσώπους.

Παίρνει οικονομικές αποφάσεις, κατά περίπτωση, με απόφαση όλων των πολιτών και δεν έχει εξαρχής κάποιο οικονομικό δόγμα ή σχέδιο να εφαρμόσει. Το βρίσκει στην πορεία. Αν οι πολίτες πεισθούν ότι πήραν λάθος απόφαση για ένα ζήτημα, έχουν πάντα την δυνατότητα και την ευχέρεια να αλλάξουν την απόφασή τους. Κι αυτό στην δημοκρατία καθιστά και τον διαχωρισμό αριστερός-δεξιός, άνευ ουσίας.

Οσο οι κοινωνίες μας δεν εφαρμόζουν δημοκρατία, και η τεχνολογία σήμερα (δίκτυα, υπολογιστές κλπ) μας επιτρέπει να το κάνουμε, θα ζούμε την βαρβαρότητα του ισχυρού. Που ελέγχει και εκμαυλίζει την κοινωνία σε μια προσπάθεια να βρει κοινωνικούς συμμάχους ή να αποκοιμίσει τους δυνάμει αντιπάλους. Μια βαρβαρότητα που έρχεται από το βάθος της ανθρώπινης ιστορίας και είναι ακόμη σε πλήρη ισχύ.

Το σύνθημα λοιπόν είναι: Δημοκρατία ή βαρβαρότητα

Δεν υπάρχουν σχόλια :

Δημοσίευση σχολίου