Ματαιοδοξία

Το πρώτο πράγμα που μαθαίνει ο άνθρωπος από παιδί, και δεν αναφέρομαι στις βιολογικές του ανάγκες, είναι η προάσπιση του "εγώ" του μέσω της άρνησης. Οτιδήποτε θεωρούμε ότι μας "απειλεί", είτε να μας εκθέσει είτε να μας πληγώσει το αρνούμαστε. Τα μειονεκτήματά μας τα αρνούμαστε, εθελοτυφλώντας στην ύπαρξή τους, αντί για την πιο υγιή μέθοδο της αντιμετώπισης και καταπολέμησής τους.

Πολλοί λίγοι είναι εκείνοι που είναι ειλικρινείς με τον εαυτό τους και ακόμα λιγότεροι εκείνοι που εάν κάποιος τους υποδείξει ένα ελάττωμά τους ή ένα λάθος που έχουν κάνει, δέχονται να το αναγνωρίσουν και ακόμη χειρότερα να προσπαθήσουν να το κατανοήσουν σε όλη του την έκταση μέσω του διαλόγου.

Τώρα, βέβαια, θα μου πείτε όλοι εσείς οι εξυπνάκηδες, που λόγω τύχης είστε σε θέση να χρησιμοποιείτε τα αισθητήρια όργανα της ακοής και της όρασης, ότι όλα αυτά τα έχετε ξανακούσει/ξαναδιαβάσει. Ευτυχώς για εμένα, δεν αναφέρομαι σε εσάς. Δεν έχει νόημα. Δεν έχετε μάθει ούτε να ακούτε ούτε να βλέπετε. Προσλαμβάνετε οποιαδήποτε τροφή αυτών των αισθήσεων άκριτα και αχόρταγα και δεν είστε σε θέση να κάνετε κτήμα σας τα χρήσιμα, αποβάλλοντας τα υπόλοιπα. Και που τα ακούσατε, τί; Τα αναλύσατε; Τα κατανοήσατε; Τα εφαρμόσατε; Ανίδεοι και αχόρταγοι.

Προσπαθώντας να κατανοήσω από που πηγάζει αυτή η άλογη και επιζήμια για τον ίδιο τον άνθρωπο συμπεριφορά, μπόρεσα να καταλήξω μόνο σε ένα συμπέρασμα: η ματαιοδοξία του "εγώ". Το "εγώ" ξεκινάει να χτίζεται σταδιακά στις ανθρώπινες συνειδήσεις, εξαπλώνεται σαν καρκίνος σε όλο μας τον οργανισμό και στο τέλος καταφέρνει να μας δημιουργήσει την ψευδαίσθηση πως Είναι. Πως αυτό Είμαστε. Λόγω αυτής της κατάστασης, αναγκαζόμαστε να το τρέφουμε καθημερινά, έχοντας την πεποίθηση πως λειτουργούμε συνειδητά και υπεύθυνα για την προάσπιση του εαυτού μας ενώ στην ουσία αυτό που κάνουμε είναι να ενδυναμώνουμε τον καρκίνο.

Είμαστε απαιτητικοί και ματαιόδοξοι, γιατί αυτό μας επιβάλλει το "εγώ" μας. Πασχίζουμε να γίνουμε το κέντρο του δικού μας κύκλου, αγνοώντας πως αυτό είναι απλά ένα σημείο που καθορίζεται από την περιφέρεια. Χωρίς εκείνη είμαστε μια ξεκρέμαστη κουκίδα στο τίποτα. Αν το σκεφτούμε και σχηματικά, έχοντας έναν κύκλο που είναι ο περίγυρός μας, με εμάς στο κέντρο του, και ταυτόχρονα συνειδητοποιήσουμε ότι και κάθε σημείο αυτής της περιφέρειας αποτελεί το κέντρο ενός άλλου κύκλου τότε πραγματικά το "εγώ" δεν σημαίνει απολύτως τίποτα. Είναι μια κουκίδα μέσα σε ένα χάος επικαλυπτόμενων και εφαπτόμενων κέντρων. Γιατί πασχίζετε λοιπόν;

Είναι τόσα πολλά αυτά που με κάνουν να απορώ στην πορεία μου επάνω σε αυτόν τον πλανήτη. Τα περισσότερα από αυτά είναι "λογικά" για την πλειοψηφία των δίποδων-ανθρώπων.

Πραγματικά όλη η ζωή μοιάζει με φτηνό fast-food. Προσφέρονται σχεδόν τα πάντα (τουλάχιστον όσα είναι απαραίτητα για να χορτάσει η κοιλιά μας), όμως είναι κατώτατης ποιότητας καθώς και ποσότητας πολλές φορές. Σεξ, απολαύσεις, αγάπη, μίσος, χρήματα, ρούχα, ερεθίσματα και ο κατάλογος δεν τελειώνει ποτέ! Κατέληξα λοιπόν σε ένα συμπέρασμα: αυτό που χρειάζομαι πραγματικά για να είμαι ευτυχισμένος, δε μπορεί να μου το παράσχει αυτή η ζωή και γενικά αυτή η μορφή ζωής.

Ο άνθρωπος είναι απλά μια μπαταρία. Το ποιά μηχανή φορτίζει, εξαρτάται από την εκάστοτε εποχή. Π.χ. τα δύο τελευταία δύο χιλιάδες χρόνια "φορτίζει" τον Χριστιανισμό. Όλη μας η ενέργεια πηγαίνει σε εκείνες τις κοσμικές δυνάμεις. Ακόμα και "χαλαροί" χριστιανοί να είστε (που πραγματικά είναι ΟΤΙ πιο γελοίο έχω δει, δηλαδή να προσαρμόζετε τη θρησκεία που προασπίζεστε στα δικά σας μέτρα), όποτε νιώθετε τύψεις, η ενέργειά σας πάει εκεί. Γιατί ακόμα και με την αναπνοή παράγεται ενέργεια. Και τρέφεται το κτήνος, αλλά δυστυχώς όχι αυτό που εσείς ονομάσατε "Διάβολο". Μπαταριούλες λοιπόν, όπως στο Matrix. Και όπως εκεί, δεν έχετε ιδέα τι γίνεται γιατί το μόνο που βλέπετε είναι το "εγώ" σας. Λες και όταν πεθάνετε θα το πάρετε μαζί σας.

Εάν υπάρχει η Κόλαση του Χριστιανισμού τότε αυτή είναι εδώ στη Γη και όχι θαμμένη σε κάποιο λάκκο. Ελπίδα για την ανθρωπότητα δυστυχώς, όσο ρομαντικός και να είμαι, όσο και να εθελοτυφλώ, δεν υπάρχει. Όχι με τη μορφή που είναι σήμερα. Ποτέ και για κανέναν λόγο υπό αυτές τις συνθήκες.

Η ελπίδα μου δεν εναποτίθεται στο σύνολο, αλλά σε μερικές μεμονωμένες περιπτώσεις ανά δεκαετίες (μπορεί να λέω και λίγο), που πέρασαν και που θα έρθουν, όχι για να σώσουν το "εγώ" σας, γιατί ο καρκίνος ξεριζώνεται δεν γιατρεύεται, αλλά για να δείξουν σε αυτούς που ακολουθούν πως υπάρχει και κάτι άλλο που μπορούμε να προσμένουμε.