Η Θρησκευτική Συνείδηση

Η Πανάρχαια Παγκόσμια Θρησκεία
Από την αρχαιότητα, εδώ και χιλιάδες χρόνια, που ο άνθρωπος απέκτησε συνείδηση της υπαρξιακής κατάστασής του μέσα στην Ύπαρξη, συνέλαβε τις Βασικές Θρησκευτικές Αρχές (και τους Βασικούς Θρησκευτικούς Όρους Ύπαρξης και Ζωής), πάνω στις οποίες δόμησε όλες τις μετέπειτα αντιλήψεις του γιά την Ύπαρξη... Βασικές Αντιλήψεις όπως το Ύψιστο Ον, Θείο και κοσμικό, ψυχή και σώμα, αθανασία και ζωή, κλπ., έχουν μία πανάρχαια καταγωγή... Η «ιστορία», τα χιλιάδες χρόνια που ακολούθησαν, μέχρι τις μέρες μας, δεν έκαναν τίποτα άλλο από το να αποσαφηνίσουν και να εμβαθύνουν αυτές τις αρχικές βασικές συλλήψεις...

Η Θρησκεία είναι μία αρχαία ιστορία. Στην πάροδο των χρόνων όλοι οι φωτισμένοι άνθρωποι απλά ξαναδιατύπωσαν την ίδια Βασική Θεωρία. Ακόμα κι οι Μεγάλοι Θρησκευτικοί Μεταρυθμιστές, όπως ο Βούδας, ο Λάο Τσε, ο Ορφέας, ο Ιησούς, κλπ., απλά «επιβεβαίωσαν» με την προσωπική εμπειρία τους και μαρτυρία τους την Πανάρχαια Παγκόσμια Θρησκευτική Εμπειρία του Ανθρώπου, την Επαφή του και την Ένωσή του με το Απόλυτο, που Είναι η Ίδια (η Βαθύτερη) Ουσία του...

Γιά ποιά Θρησκεία μιλάμε λοιπόν; Γιά την Μία Πανάρχαια Παγκόσμια Θρησκεία της Ανθρωπότητας... Είμαστε όλοι σχολιαστές της «θείας έμπνευσης του παγκόσμιου ανθρώπου»... Ακόμα κι οι θρησκευτικές πρακτικές, οι μυήσεις, το μυστικό βίωμα, η θέωση, έχουν πανάρχαια καταγωγή. Από την πανάρχαια εκστατική λατρεία του «πρωτόγονου» μέχρι τις σύγχρονες διαλογιστικές πρακτικές, ανατολικών και δυτικών μυστικιστών, όλες οι πρακτικές έχουν την ίδια βασική ανθρώπινη λειτουργία, την «λύσιν» του «Πνευματικού Στοιχείου» από τους κατώτερους φορείς του, την απελευθέρωση, την «ανάβαση» και την Διάχυσή του στο Άπειρο Θείο...

Η Άχρονη Θρησκεία
Χιλιάδες χρόνια τώρα ο άνθρωπος, μέσα από όλες τις θρησκευτικές θεωρήσεις, τις θρησκευτικές πρακτικές και τον θρησκευτικό βίο, προσπαθεί να «ανυψωθεί» πάνω από την «ιστορική ύπαρξή» του, προς το Υπερβατικό, το Άχρονο, το Αιώνιο, το Απόλυτο.
Η «Ουσία του θρησκευτικού φαινομένου» είναι λοιπόν η «Υπέρβαση της ανθρώπινης συνείδησης», η Διεύρυνσή της, η Πραγματοποίηση μίας Υπερβατικής, Ελεύθερης, Αιώνιας Συνείδησης, που Απλώνεται και Χάνεται Μέσα στο Απόλυτο.
Η Μελέτη της Θρησκείας, των θρησκειών, των ιστορικών εκδηλώσεων του φαινομένου, είναι ακριβώς η διερεύνηση αυτής της «Υπέρβασης της ανθρώπινης συνείδησης και της Βίωσης του Απολύτου», κάποια ιστορική στιγμή. Η πραγματική «ιστορία» του θρησκευτικού φαινομένου είναι η αποκάλυψη της «άχρονης υπέρβασης» που ισχύει διαχρονικά, σε όλο τον ιστορικό χρόνο... Η Ιστορία της Θρησκείας, των θρησκειών, δεν έχει να κάνει με «ιστοριογραφία» που θα περιόριζε το θρησκευτικό φαινόμενο σε ένα ιστορικό συμβάν, σε ένα φυσικό γεγονός ή αλληλουχία φυσικών γεγονότων. Μία τέτοια ιστορία είναι για τους αργόσχολους διανοούμενους, όχι για αυτούς που θέλουν να αγγίξουν την «ουσία των πραγμάτων».
Εκεί που το Υπερβατικό Εκδηλώνεται, εκεί που ο άνθρωπος εγκαταλείπει τον χρόνο για να Ανέλθει στην Αιωνιότητα (μέσα στο Μυστικό Βίωμα), εκεί που η σκέψη καταλήγει σε Ιερή Σιγή κι η λατρεία στην Απόλυτη Παράδοση στο Θείο, στην Ολοκληρωτική Ησυχία, εγκαταλείπονται όλες οι θεωρίες, όλες οι αντιλήψεις, κι Ανατέλλει ο Ήλιος της Αλήθειας, του Αληθινού, του Πραγματικού, ο Θεός...

Μεταφυσικές Θεωρήσεις
Η Απόλυτη Αντικειμενική Πραγματικότητα Είναι «Αυτό που Είναι», Άχρονο, Αναλλοίωτο, Χωρίς Ιδιότητες… Όμως η Αντίληψη της Πραγματικότητας, είναι τελείως διαφορετικό πράγμα… Αντίληψη της Πραγματικότητας έχουμε μόνο «από την Άποψη του Αιώνιου». Σε κάθε άλλη περίπτωση η «Αντίληψη της Πραγματικότητας» εξαρτάται από τον «Παρατηρητή»… Όλες λοιπόν οι «αντιλήψεις της πραγματικότητας» (όλων των όντων, σε όλους τους κόσμους, και στη γη…) είναι «σχετικές». Ισχύουν για τον «Παρατηρητή», αλλά δεν ισχύουν απόλυτα…
Αν αυτό είναι αλήθεια, τότε όλες οι «μεταφυσικές θεωρήσεις των ανθρώπων», «θρησκείες», «φιλοσοφίες», «επιστημονικές αντιλήψεις», κλπ., είναι ανθρώπινες κατασκευές που ερμηνεύουν από την άποψη του «Παρατηρητή» την Πραγματικότητα, αλλά δεν είναι η «απόλυτη αλήθεια»…
Όλες αυτές οι «προσωρινές κατασκευές» (κόσμο-θεωρήσεις) μας χρησιμεύουν μόνο για να ανυψωθούμε σε μία «ανώτερη θεώρηση»: σε μία Διευρυμένη Συνείδηση, και συνεπώς σε μία πιο πλατιά «αντίληψη της πραγματικότητας»… Είναι λάθος να θεωρούμε οποιαδήποτε σχετική αντίληψη σαν «απόλυτη αλήθεια» και να ερμηνεύουμε μηχανιστικά την Πραγματικότητα.
Η «πραγματική εφαρμογή» μίας «θρησκείας» ή μίας «μυστικής θεωρίας» οδηγεί πάντα (κι αυτό ισχύει τουλάχιστον για τις «γνωστές» θρησκείες και φιλοσοφίες…) στην Απελευθέρωση της Συνείδησης από τους «νοητικούς» και «φυσικούς» περιορισμούς. Κάθε μεταφυσική αντίληψη, στην «ολοκλήρωσή» της αυτοκαταργείται… Στις «Κορυφές της Πραγματικότητας» υπάρχει μόνο Ιερή Σιγή… Σιγή της ύπαρξης, Σιγή της σκέψης, Σιγή των «αισθήσεων»… Μόνο Σιγή…

Η Εμπειρία του Πραγματικού
Η «Εμπειρία μίας Συνείδησης» είναι πραγματική… αλλά είναι αντικειμενική; Η Συνείδηση (κάθε συνείδηση, η συνείδηση του καθενός…) αντιλαμβάνεται από την δική της «θέση» (κατάσταση, επίπεδο…) την Πραγματικότητα. Αυτό που αντιλαμβάνεται «μετέχει» του Πραγματικού, και ισχύει για την συνείδηση, κι ίσως και για άλλες συνειδήσεις εν μέρει (στην λειτουργία της διυποκειμενικότητας). Αλλά το σύνολο της «εμπειρίας» μας είναι αντικειμενικό;
Η αντίληψη του χωροχρόνου είναι αντικειμενική; Ασφαλώς μέσα στο απέραντο σύμπαν ο χωροχρόνος «διαφοροποιείται», αλλά δεν μιλάμε γι’ αυτό. Σε ένα «συγκεκριμένο χωροχρόνο», εδώ στη γη, μπορούμε να έχουμε αντικειμενική αντίληψη; Προσωπική αντικειμενική αντίληψη; Όχι…
Ας πάρουμε για παράδειγμα την «απλή ροή του χρόνου» που δείχνουν τα ρολόγια μας. Όταν είμαστε σε εγρήγορση διαπιστώνουμε ότι ο χρόνος κυλάει πιο αργά ή πιο γρήγορα ανάλογα με τις καταστάσεις (ανάλογα με την «ένταση της προσοχής στην στιγμή που ρέει», που είναι μεγαλύτερη σε δυσάρεστες καταστάσεις, από ότι σε ευχάριστες καταστάσεις, όπου η «προσοχή» δίνεται όχι σε αυτό που μας συμβαίνει, αλλά σε αυτό που προσλαμβάνουμε από «έξω»…), αλλά αυτό δεν έχει τόση σημασία. Όταν δεν είμαστε σε εγρήγορση (στην περίπτωση του ύπνου…) δεν υπάρχει (αντίληψη του χρόνου,) χρόνος. Αυτό σημαίνει, τι; Ότι σταμάτησε ο χρόνος, ότι σταμάτησαν τα ρολόγια; Ασφαλώς όχι. Αν δεν είμαστε σε εγρήγορση για αρκετές ώρες όταν «επανερχόμαστε» αντιλαμβανόμαστε ότι «πέρασε κάποιος χρόνος». Όταν όμως συμβαίνει να «κοιμηθούμε» για δύο ώρες, για παράδειγμα, αντιλαμβανόμαστε (όταν «επανερχόμαστε») ότι «πέρασαν λίγα λεπτά» (αφότου βυθιστήκαμε σε «ύπνο»). Δεν μπορούμε, ούτε κατά προσέγγιση, να αντιληφθούμε το μέγεθος του χρόνου που δεν είμαστε σε εγρήγορση… Καθένας βιώνει την «δική του πραγματικότητα» που «μετέχει» του Πραγματικού, (αλλά δεν ταυτίζεται με το Πραγματικό). Αφελώς πιστεύουμε πως ζούμε σε «μία πραγματικότητα» όλοι μαζί, που είναι «εκεί έξω», και με την οποία συνδεόμαστε όταν είμαστε σε εγρήγορση. Στην πραγματικότητα, εμείς οι ίδιοι «κατασκευάζουμε» την «πραγματικότητά» μας. Αλλά αυτή η «κατασκευή» επηρεάζεται από πάρα πολλούς (υποκειμενικούς κι αντικειμενικούς) παράγοντες…

Κατά την διάρκεια της εγρήγορσης η «αντίληψή» μας είναι «επιλεκτική». Το «περιεχόμενό» της εξαρτάται από το βάθος της κατανόησής μας, από την νοοτροπία μας (δηλαδή τις παγιωμένες αντιλήψεις μας, τις «πεποιθήσεις» μας, τις «πληροφορίες» μας, κλπ…), τα ενδιαφέροντα και τις επιλογές μας. Μπορεί να είμαστε με άλλους ανθρώπους στον ίδιο «χώρο», να «αντιλαμβανόμαστε» τα ίδια γεγονότα, αλλά τελικά τα «προσλαμβάνουμε» με διαφορετικό τρόπο (ο καθένας μας)…
Από όλα αυτά βγαίνει το πολύ απλό λογικό συμπέρασμα: Ότι η «εμπειρία» που έχουμε είναι προσωπική (δηλαδή προσαρμοσμένη στην δική μας ιδιοσυστασία, κατάσταση…), είναι σε μεγάλο βαθμό αυθαίρετα κατασκευασμένη, και προπάντων ότι δεν ταυτίζεται απόλυτα με το Πραγματικό…
Πέρα από τις προσωπικές αντιλήψεις… οι συνειδήσεις μπορούν να μετέχουν μέσω της διυποκειμενικότητας, όχι σε μία «κοινή πραγματικότητα», αλλά στην «εμπειρία μίας πραγματικότητας με κοινά στοιχεία» με την «πραγματικότητα του άλλου», (κι αυτό είναι τελείως διαφορετικό)…
Μόνο με την Διεύρυνση της Συνείδησης, με την «πνευματική ανύψωσή» της μπορεί η συνείδηση να «μετέχει» περισσότερο του Πραγματικού… Πλήρη Αντίληψη της Πραγματικότητας έχουμε μόνο όταν Ανυψωνόμαστε στην Απόλυτη Συνείδηση, στο Άχρονο, στο Χωρίς Ιδιότητες… Αυτή Είναι «Μία Πραγματικότητα Κοινή για όλους»…

Η Εξέλιξη της Συνείδησης
Η Συνείδηση (η Παρούσα Συνείδηση του καθενός) είναι όχι μόνο Σχετική (ως προς την ικανότητά της να αντιλαμβάνεται το Πραγματικό, και ως προς το «περιεχόμενό» της…), αλλά και στην κατώτερη θέση στην κλίμακα των καταστάσεων (που μπορεί να βιώσει θεωρητικά…)… Από την «φύση» του (από τον «ορισμό» του…) το «σχετικό» είναι κάτι που μπορεί να πάρει διάφορα (διαφορετικά) περιεχόμενα… Έτσι, εξ’ αρχής, ορίζοντας την Παρούσα Συνείδηση σαν «κάτι σχετικό» δεχόμαστε ότι η Παρούσα Συνείδηση «εξελίσσεται»…
Αλλά με ποια έννοια μπορεί να εξελιχθεί (και εξελίσσεται…) η Παρούσα Συνείδηση; Είναι λογικό συμπέρασμα ότι σε οποιαδήποτε κατάσταση κι αν βρίσκεται μία συνείδηση δεν μπορεί να εξελιχθεί πραγματικά παρά μόνο «διευρυνόμενη». Είναι λογικά αδύνατο (εκτός κάποιας φυσικής βλάβης… όσο η συνείδηση συνδέεται με τον υλικό φορέα της…) μία συνείδηση να «οπισθοχωρήσει» σε μία κατώτερη κατάσταση… Βεβαίως η εξέλιξη της συνείδησης (με την «διεύρυνσή» της…) δεν έχει την έννοια μίας «αναπόφευκτης μετατόπισης»… Η συνείδηση μπορεί να συσσωρεύει εμπειρίες, να αναπαραγάγει τις ίδιες αντιλήψεις (να «επαναλαμβάνεται») και να ξαναγυρνά στα ίδια αδιέξοδα, για πάντα (ή σχεδόν για πάντα…) Αυτό συμβαίνει με την πλειονότητα των ανθρώπων…
Η «πνευματική αφύπνιση» έχει ακριβώς την έννοια μίας «ριζικής μετατόπισης της συνείδησης», έτσι ώστε να αναδιοργανώσει εκ βάθρων την αντίληψή της (του Πραγματικού), να αποκτήσει άλλη «εμπειρία», άλλο «περιεχόμενο» (του Πραγματικού)…
Τώρα, το αν η συνείδηση (ίσως από την ίδια την «φύση» της…) ακολουθεί κάποια συγκεκριμένη εξέλιξη, αυτό είναι θέμα «ερμηνείας»… Το γεγονός είναι ότι η συνείδηση εξελίσσεται «διευρυνόμενη» (ή αλλιώς απορρίπτοντας τους περιορισμούς της…)… Το Όραμα μίας Τελικής Εξέλιξης, μίας Ολοκλήρωσης, δεν μπορεί παρά να είναι «Μία Συνείδηση Χωρίς Όρια», χωρίς περιορισμούς… που Βυθίζεται στο Αχανές… στο Άχρονο… στο Θεό…

Η Ουσία όλων των θρησκειών
Μελετώντας τις διάφορες θρησκείες, σε όλες τις εποχές (κι ανεξάρτητα από την φάση της θρησκευτικής αντίληψης στην οποία τοποθετούνται) παρατηρούμε ότι υπάρχουν ορισμένες βασικές αντιλήψεις που είναι ίδιες σε όλες τις θρησκείες. Όλες οι θρησκείες μιλούν για την Ίδια Πραγματικότητα. Οι διαφορές μεταξύ των θρησκειών είναι κυρίως ερμηνευτικές και γλωσσικές.

1) Σε όλες τις θρησκείες τίθεται εξ’ αρχής ότι η Ύστατη Πραγματικότητα (που θεωρείται πάντα Απροσδιόριστη, Ακατάληπτη, Άπειρη, κλπ) αποτελεί το Υπόβαθρο του Φαινομένου της Ύπαρξης κι όλων των ποικιλιών του. Το Απόλυτο, το Είναι, κλπ. Προηγείται κάθε ύπαρξης και κάθε ύπαρξη αναφέρεται σε Αυτό και μπορεί να το προσεγγίσει μόνο βιωματικά. Δεν είναι απλά μία γενική ιδέα στην οποία ανάγει η σκέψη όλα τα όντα - αυτή η γενική ιδέα είναι μία κατασκευή που έπεται της σκέψης και δεν έχει καμία σχέση με την Αντικειμενική Πραγματικότητα που τίθεται στην αρχή.

2) Κάθε είναι (κάθε συνείδηση που συναισθάνεται ότι υπάρχει) είτε ταυτίζεται, είτε αναφέρεται στην Ύστατη Πραγματικότητα. Το είναι πηγάζει, εξαρτάται και είναι σε σχέση με την Ύστατη Πραγματικότητα.

3) Εξαιτίας της ύπαρξης σχέσης μεταξύ της Ύστατης Πραγματικότητας και της οποιασδήποτε συνείδησης προκύπτει η επικοινωνία όχι μόνο σαν υπαρξιακή αναγκαιότητα αλλά και σαν ζωτική δραστηριότητα και σαν υπαρξιακός προορισμός.

4) Η Ύστατη Πραγματικότητα θεωρείται από την κάθε συνείδηση (το κάθε υποκείμενο) σαν μία Υπέρ-υποκειμενική Πραγματικότητα, δηλαδή μία Αντικειμενική Πραγματικότητα, την Οποία το υποκείμενο προσεγγίζει όταν υπερβαίνει όλες τις υποκειμενικές, εξωτερικές δραστηριότητες και βυθίζεται στο Βαθύτερο Αντικειμενικό Είναι του. Το Βαθύτερο Αντικειμενικό Είναι κάθε ύπαρξης ταυτίζεται με την Ύστατη Πραγματικότητα. Εδώ θεμελιώνονται όλες οι διαλογιστικές πρακτικές, οι πνευματικές ασκήσεις, κλπ.

5) Η ολοκλήρωση του όντος στα πλαίσια μίας θρησκείας σημαίνει την Βίωση της Ύστατης Πραγματικότητας (είτε την θεωρούμε σαν ταύτιση με την Ύστατη Πραγματικότητα, είτε σαν ένωση, είτε με οποιονδήποτε άλλον τρόπο). Η κατάσταση ορίζεται σαν φώτιση, θέωση, τελείωση, ολοκλήρωση, κλπ (όλα αυτά σημαίνουν το ίδιο πράγμα).

6) Η Βίωση της Ύστατης Πραγματικότητας αποκαλύπτει στα όντα που το πετυχαίνουν αυτό ότι υπάρχει μόνο Μία Πραγματικότητα από την Οποία δεν αποχωρίζονται ποτέ. Η περιπέτεια μέσα στα σύμπαντα, αόρατα και ορατά, είναι υποκειμενική που καθίσταται λόγω της απορρόφησης και της αδυναμίας του υποκειμένου, αντικειμενική. Ο Φωτισμός αποκαλύπτει την αληθινή μας σχέση με τα φαινόμενα.
Αυτές οι γενικές αντιλήψεις υπάρχουν σε όλες τις θρησκείες κι όπου κάποια θρησκεία φαίνεται να απομακρύνεται από τον κανόνα αυτό οφείλεται μάλλον στην ερμηνεία που προωθούν οι εκπρόσωποί της κι όχι στην Αλήθεια που προσπαθεί η θρησκεία να προσεγγίσει
Ας μην ξεχνάμε πάντως ότι όλες οι θρησκείες είναι μόνο ερμηνείες, όχι η Αλήθεια καταγραμμένη.