Αναζητώντας τον τέλειο σύντροφο

Οι περισσότεροι από εμάς ψάχνουν τον τέλειο σύντροφο και πιστεύουν ότι αν τον βρουν όλα θα φτιάξουν στη ζωή τους. Με ένα μαγικό τρόπο θα δημιουργήσουν την τέλεια συντροφική σχέση και θα βιώσουν μέσα σε αυτήν χαρά, ομορφιά και πληρότητα. Πόσο κοντά ή μακριά από την αλήθεια όμως είναι αυτή η πεποίθηση;

Αυτό που διακρίνω μέσα σε αυτή τους την αναζήτηση είναι ότι για άλλη μια φορά αυτοί οι άνθρωποι ψάχνουν κάτι έξω από αυτούς για να τους οδηγήσει σε μια ισορροπημένη και αρμονική ζωή.

Σε μια ''ολόκληρη'' ζωή…

Κι αναρωτιέμαι πως μπορεί να γίνει αυτό όταν κρατούν συγκεκριμένη στάση ζωής διατηρώντας ανέπαφο το προσωπείο συναναστροφών τους, όταν δεν θέλουν να σηκωθούν ούτε χιλιοστό από την καρέκλα του βολέματος τους, όταν αρνούνται να αντικρύσουν τον εαυτό τους, όταν δεν ρισκάρουν να ζήσουν…

Ο εκάστοτε σύντροφος που επιλέγουμε να βάλουμε στην ζωή μας είναι ο τέλειος σύντροφος για μας εκείνη τη χρονική περίοδο. Είναι εκείνος που έρχεται για να μας καθρεφτίσει τις αδυναμίες και τις δυνατότητες μας. Να πατήσει τα κατάλληλα κουμπάκια για να ξυπνήσει τις θαμμένες πληγές που υπάρχουν μέσα μας και να μας κάνει να δούμε τον εαυτό μας έτσι, όπως είναι στην πραγματικότητα, βγάζοντας μας από την πλάνη αυτού που νομίζουμε ότι είμαστε…

Πόσοι όμως από εμάς θέλουν πραγματικά να αντικρύσουν τον εαυτό τους;

Ότι απαντήσεις και να δώσουμε η ζωή η ίδια έρχεται να μας απαντήσει: Ελάχιστοι! Άλλωστε για αυτό οι περισσότεροι άνθρωποι χωρίζουν χωρίς να εμβαθύνουν καθόλου στο πως ήταν οι ίδιοι μέσα στην σχέση. Πάντα τους απασχολεί πως ήτανε ο άλλος, τι έκανε ο άλλος, τι έδωσε ο άλλος, τι απαιτήσεις είχε ο άλλος, το πόσο τους πλήγωσε ο άλλος…

Πάντα ο άλλος… πάντα κάποιος άλλος…

Και δεν αναρωτιούνται ποτέ: «Γιατί κάλεσα άραγε αυτόν τον άνθρωπο να έρθει στη ζωή μου; Τι έχει να μου πει; Ποιο μάθημα ζωής ήρθε να μου δώσει;»

Σίγουρα όλες οι σχέσεις δεν είναι ίδιες. Υπάρχουν σύντροφοι που έρχονται σε μια σχέση για να μας στηρίξουν, άλλοι για να μας δοκιμάσουν, άλλοι για να μας κάνουν να βγάλουμε τον καλύτερο ή τον χειρότερο εαυτό μας και όλοι για να μας χαρίσουν, με τον ένα ή με τον άλλον τρόπο, πολύτιμες εμπειρίες που θα μας βοηθήσουν να ωριμάσουμε συναισθηματικά, και να ανθίσουμε εσωτερικά.

Υπάρχει περίπτωση σε κάποιες σχέσεις ο σύντροφος να μας εξαπατά, να μας λέει συνέχεια ψέματα, να μας ζηλεύει και είναι κτητικός, να είναι χειριστικός απέναντι μας ή ακόμα μπορεί και να έχει βίαιη συμπεριφορά. Όπως όμως και να φέρεται εκείνος, εμείς είμαστε αυτοί που του επιτρέπουμε ή όχι να συμπεριφέρεται με αυτόν τον τρόπο. Δεν μπορούμε να ελέγξουμε την συμπεριφορά του, τα λόγια του, όμως μπορούμε να ελέγξουμε το τι αποδεχόμαστε και τι όχι.

Αν επιτρέπουμε τέτοιες συμπεριφορές, ή αν απλά δεχόμαστε ένα συγνώμη και παραμένουμε σε μια βαλτωμένη σχέση, που δεν προάγει κανέναν από τους δυο, είναι καλό να δούμε πόσο πολύ αγαπάμε εμείς οι ίδιοι τον εαυτό μας, τι θεωρούμε αγάπη και τι όχι και πόσο αυτή η αγάπη ταυτίζεται με τη βία; Πόσο εύκολα ή δύσκολα μπορούμε να θέσουμε τα όρια μας και πόσο η συμπεριφορά μας εξαρτάται από την ανάγκη της ''ψευδαίσθησης'' της αγάπης στη ζωή μας. Και τελικά χρειάζεται να αναρωτηθούμε ποια κομμάτια του εαυτού μας ήρθε αυτός ο σύντροφος για να φέρει, από το σκοτάδι στο φως, έτσι ώστε, όταν τα αντικρύσουμε και τα προσεγγίσουμε, να μπορέσουμε να τα μεταμορφώσουμε…

Ακόμη μπορεί σε κάποιες σχέσεις ο σύντροφος να θεωρεί την ελευθερία ύψιστο ιδανικό και εμείς την ¨ελεύθερη¨ συμπεριφορά του να την εκλαμβάνουμε σαν αδιαφορία και έλλειψη αγάπης, γιατί στην ουσία δεν έχουμε μάθει να βιώνουμε τον εαυτό μας με ελευθερία, αλλά έχουμε κλειστεί πίσω από προσωπεία εξάρτησης.

Προσωπεία που ίσως κρύβουν πληγές απόρριψης ή εγκατάλειψης που έχουμε βιώσει σαν παιδιά.

Και αντί να βάλουμε τον ενήλικα εαυτό μας να συναντήσει το παιδί μέσα μας και να του μιλήσει δίνοντας του την ασφάλεια και την αγάπη που χρειάζεται, αντί να συναντήσουμε τον πληγωμένο εαυτό μας επιτρέποντας του να μας μιλήσει και να πει τι θέλει από μας ώστε να γιατρευτούν οι πληγές του παρελθόντος, κρυβόμαστε πίσω από τη γκρίνια, την μουρμουρά και την ανώριμη εγωική συμπεριφορά.

Υπάρχει όμως και η περίπτωση που κάποιος σύντροφος σε μια σχέση μπορεί να μας δίνει απεριόριστη αγάπη, θαυμασμό και σεβασμό όμως εμείς να μην είμαστε έτοιμοι να δεχτούμε αυτά τα δώρα γιατί δεν έχουμε μάθει να αντικρίζουμε το φως μέσα μας. Να μην πιστεύουμε ότι είμαστε αξιολάτρευτα πλάσματα που αξίζουν την αγάπη και να βρίσκουμε χίλιες δυο δικαιολογίες για να μην αφεθούμε στο να λιώσουμε μέσα στην απεραντοσύνη της Αγάπης…

Τόσες πολλές διαφορετικές περιπτώσεις σχέσεων με κοινό όμως παρονομαστή. Το ''αποφεύγω να δω τον εαυτό μου'' που σημαίνει ότι στην ουσία αυτός που αποφεύγει να γνωρίσει τον εαυτό του δεν θέλει να μεγαλώσει, δεν θέλει να αναλάβει την ευθύνη του και προτιμά να σέρνεται από τη μια σχέση στην άλλη αντί να φροντίσει να φτιάξει μια υγιή σχέση με τον εαυτό του ώστε να ζήσει επιτέλους σαν ελεύθερος άνθρωπος…

 Αν ένας άνθρωπος που δεν έχει βρει τις ισορροπίες στη ζωή του, που αρνείται να ανακαλύψει τον εαυτό του, ψάξει να βρει την ευτυχία μέσα στον έρωτα τότε θα βιώσει διπλά τη δυστυχία γιατί θα βρει κάποιον άλλον, εξίσου δυστυχισμένο που θα ψάχνει κι αυτός με τη σειρά του κάποιον για να του δώσει χαρά, ευτυχία. Όταν δυο δυστυχίες συναντιούνται, δεν μπορούν να μεταμορφωθούν σε ευτυχία. Το μόνο που μπορούν να κάνουν είναι να γίνουν μια διπλή δυστυχία.

Μόνο ο άνθρωπος που είναι απελευθερωμένος από το παρελθόν του, που έχει ανακτήσει τις ισορροπίες στη ζωή του που βιώνει την αγάπη, την ελευθερία και την χαρά σε οποιαδήποτε συνθήκη μπορεί να μπει μέσα στον έρωτα μετατρέποντας την ευτυχία του σε ευδαιμονία. Και αυτός ο άνθρωπος δεν αναζητά τον τέλειο σύντροφο, δεν ψάχνει για τίποτα, απλά αφήνετε γεμάτος εμπιστοσύνη να ¨κυλήσει¨ στη Ζωή ευγνωμονώντας την για την κάθε στιγμή που του προσφέρει…