«
Την άκρα ανοησία αγγίζει αυτός που θέλει να νικήσει την φύση». Ευριπίδης
Ο άνθρωπος είναι βιολογικό και κοινωνικό ον. Πάνω απ΄ όλα όμως είναι ένα βιολογικό-φυσικό ον. Η εναντίωση στην φυσικότητα του ανθρώπου ως «άθλος» ή «καταξίωση έναντι του θείου» αποτέλεσε μέσον χειραγώγησης και καταπίεσης των μαζών από την πολιτική και θρησκευτική εξουσία. Θεμελιωτές και πρωτεργάτες υπήρξαν οι ιδρυτές αφύσικων φιλοσοφικών θεωριών και θρησκευτικών δογμάτων ανά τους αιώνες της ανθρώπινης ιστορίας.
Από αρχαιοτάτων χρόνων η θρησκεία συμπεριέλαβε όλες τις ανθρώπινες ανησυχίες και έγινε ο εκπρόσωπος και ο φορέας των κοινωνικών προβληματισμών. Τα εκάστοτε ιερατεία ήσαν οι πρώτες αμειβόμενες ομάδες για την κοινωνική αυτή προσφορά. Ο λαός και οι απλοί απαίδευτοι άνθρωποι είχαν επιλέξει τους πνευματικούς τους σωτήρες και τους άμειβαν πλουσιοπάροχα για την προστασία που τους παρείχαν έναντι κάποιας θεϊκής τιμωρίας ή χάριτος. Το ερωτικό στοιχείο (ο έρωτας και η συνουσία) υπήρξαν αναμφίβολα οι πρωτογενείς δομές των κοινωνιών, αλλά η γυναικεία ύπαρξη εξ αιτίας της βιολογικής της κατασκευής θεωρήθηκε προβληματική, ακατανόητη, μαγική.
Ο αιματηρός κύκλος της εμμηνορρυσίας, της εγκυμοσύνης, του τοκετού, της γαλακτοφορίας και της γενικότερης ψυχοσωματικής συμπεριφοράς της, παραξένευαν τόσο τις ίδιες όσο και τον ανδρικό πληθυσμό ιδιαίτερα. Οι πρωτογενείς θρησκείες με τους μάγους-ιερουργούς της φυλής άλλοτε έβλεπαν την γυναίκα με θαυμασμό και δέος ως ιερό πρόσωπο καθιστώντας την ιέρεια ή μάντη, και άλλοτε την αντιμετώπιζαν ως βλαπτικό δαίμονα και αποδιοπομπαίο πλάσμα.
Έτσι η ερωτική συνεύρεση με την γυναίκα άλλοτε υμνήθηκε ως θεϊκή προσφορά γονιμότητας και άλλοτε καταδικάστηκε ως σαρκική, κτηνώδης αμαρτία και απαρέσκεια στον θεό. Η δεύτερη αυτή αντιμετώπιση του έρωτα έφτασε σε απαράδεκτες και ακραίες θέσεις στον χριστιανικό ασκητισμό-μοναχισμό και στις διδαχές του ιερατείου του. Η καταδίκη της σάρκας και ιδιαιτέρως των γεννητικών οργάνων (ως μέσον του σατανά για να κερδίσει ψυχές), θεωρείται ένα από τα σημαντικότερα θέματα στην ιστορία του χριστιανισμού και των αιρέσεών του. Γι΄ αυτό και η ιδέα της παρθενίας στάθηκε κεντρικό σημείο αναφοράς στην «αγιοσύνη» και «θέωση» του ανθρώπου. Απόρροιες όλων αυτών των καταστάσεων είναι οι σεξουαλικές διαστροφές ως εναντίωση στην φυσικότητα της ανθρώπινης συμπεριφοράς.
Διαστροφή πρώτη: Παρθενία
Όλως ιδιαίτερη προσοχή επέστησε για την παρθενία η χριστιανική θρησκεία που την εξύψωσε σε ηθικό επίπεδο κατά πολύ ανώτερο από εκείνο της εποχής προ Χριστού.
Τα Ευαγγέλια και η χριστιανική Εκκλησία διδάσκουν ότι η παρθενία είναι ηθικά προτιμότερη του γάμου. Ο λόγος αυτής της υπεροχής, σύμφωνα με τους θεολόγους και τους μυστικιστές είναι, ότι εκείνοι που τηρούν την παρθενία (άνδρες ή γυναίκες) λόγω των θρησκευτικών τους πεποιθήσεων, εκτός του ότι προσομοιάζουν με τον Ιησού, είναι περισσότερο ελεύθεροι να αφιερωθούν στην υπηρεσία του θεού ή των αγίων του.
Ο χριστιανισμός, ως θρησκεία από την οποία εκλείπει εντελώς η θηλυκή γονιμοποιός αρχή (Πατήρ-Υιός-Άγιο Πνεύμα), επιτέθηκε με σφοδρότητα στον σαρκικό έρωτα θεοποιώντας αφύσικες και διαστροφικές καταστάσεις. Η θρησκεία και η θεολογία που επικεντρώνει το ενδιαφέρον της στα γεννητικά όργανα του ανθρώπου, το μόνο που καταφέρνει είναι να υπερτονίζει τον ρόλο τους στην ζωή ως πρωταρχικής σημασίας, αφού το γενετήσιο ένστικτο της αναπαραγωγής δεν είναι απλώς μια παροδική επιθυμία, αλλά στοχεύει στην διαιώνιση της ζωής με βάση το ένστικτο της αυτοσυντήρησης.
Σ΄ αυτήν την θρησκεία η σεξουαλική δραστηριότητα (λόγω της περιφρόνησης των γυναικών) αποτελεί «αναγκαίον κακό» για την αναπαραγωγή, και μόνο μέσα στον γάμο. Μετά την εγκυμοσύνη η σεξουαλική επαφή θεωρείτο πορνεία. Το Βατικανό (Β΄ Σύνοδος) δήλωνε: «Μέσα στον γάμο πρέπει να καλλιεργείται σοβαρά η υπόθεση της παρθενίας».
Ο δυϊστικός τρόπος σκέψης σώμα-ψυχή, κόσμος-εκκλησία, ερωτισμός-εγκράτεια, δημιούργησε ένα σωρό εκτροπές της φυσιολογικής ανθρώπινης ζωής με αποτέλεσμα την δημιουργία του ασκητισμού, του μοναχισμού, της αντιερωτικής συμπεριφοράς των θρησκευομένων, ακόμα και για το ίδιο τους το σώμα.Χαρακτηριστική είναι η θέση του Μ. Αθανασίου για την «χαρά» που δίνει η παρθενία, γράφοντας: «Ποίος λοιπόν εκ των ανθρώπων μετά θάνατον ή έστω ζων εδίδαξε περί παρθενίας και ότι δεν είναι αδύνατον αυτή η αρετή εις τους ανθρώπους; Αλλά ο Σωτήρ μας και βασιλεύς πάντων Χριστός, απεδείχθη τόσον πολύ ισχυρός εις την διδασκαλία αυτής, ώστε και παιδιά τα οποία δεν έφτασαν ακόμη εις την νόμιμον ηλικίαν, να ασκούν την ανωτέραν του νόμου παρθενίαν» (Περί ενανθρωπίσεως 51. 1-10). Μπορούμε να φανταστούμε την διαμόρφωση της προσωπικότητας ενός παιδιού που από την μικρή του ηλικία διδάσκεται ότι η παρθενία και η αποχή από κάθε φυσιολογική σεξουαλικότητα, αποτελεί θεάρεστο τρόπο ζωής. Είναι φυσικό να επέλθει το μίσος και ο φανατισμός σε οτιδήποτε προκαλεί την σεξουαλική διέγερση, και ιδιαίτερα το μένος προς την γυναίκα (μισογυνισμός).
Δέσμια πλέον η ανθρώπινη προσωπικότητα φτάνοντας στην ενηλικίωση με πάμπολλες φοβίες και ενοχές εμπλέκεται στην δίνη των αφύσικων απαγορεύσεων, όπως μας την δίνει χαρακτηριστικά ο άγιος Ιερώνυμος: «Η παρθενία μπορεί να χαθεί και μόνο με την σκέψη. Και η κόλαση περιμένει τον ασελγώς σκεπτόμενο αμαρτωλό.»
Ο Ε. Ροΐδης σε ένα απόσπασμα από το θαυμάσιο έργο του «Πάπισσα Ιωάννα» γράφει για τα αφύσικα των παράλογων απαγορεύσεων: «Ο καιρός, λένε, θεραπεύει όλες τις πληγές. Αλλά όχι, νομίζω, τον έρωτα και την πείνα. Τουναντίον, όσο περισσότερο μένει κανείς αγνός ή νηστικός, τόσο η όρεξή του μεγαλώνει, ως ότου καταντήσει να φάει τα παπούτσια του, όπως οι στρατιώτες του Ναπολέοντα στη Ρωσία, ή ν΄ αγαπήσει τις γίδες του, όπως οι τσοπάνηδες των Πυρηναίων.»
Και συνεχίζει πιο κάτω:
«Πολλοί φιλόσοφοι προσπάθησαν να βρούνε σε τι διαφέρει ο άνθρωπος από το κτήνος. Οι Εβραίοι ισχυρίστηκαν ότι διαφορά δεν υπάρχει («και τι επερίσσευσεν ο άνθρωπος παρά το κτήνος; Ουδέν, ότι τα πάντα ματαιότης» Εκκλησιαστής Γ΄19), και οι χριστιανοί ότι ο άνθρωπος έχει αθάνατη ψυχή, οι φιλόσοφοι ότι είναι λογικός, και ο Αριστοτέλης ότι φταρνίζεται συχνότερα από τα άλλα ζώα (Αριστοτέλης Προβλ. Ανέκδ. Τμήμα Β΄να΄). Αλλά καλύτερα απ΄ όλους πέτυχε νομίζω, ο Σωκράτης, που πρόσεξε ότι υπερέχουμε από τα ζώα στο ότι αυτά την άνοιξη μονάχα κάνουν εκείνα, που ο άνθρωπος μπορεί όλο τον χρόνο να τα κάνει (Ξενοφώντος:Απομνημονεύματα Α΄4)».
Ο μέγιστος ιστορικός Θουκυδίδης θα καταθέσει πολλά χρόνια πριν την έλευση του χριστιανισμού την θέση του για το αφύσικο στην ζωή των ανθρώπων, γράφοντας:
«
Γενικά, είναι αδύνατον, και είναι πολύ ανόητος αυτός που νομίζει ότι μπορεί ν΄ αποτρέψει την ανθρώπινη φύση όταν αυτή ορμά να κάνει κάτι, με την δύναμη των νόμων ή με οποιονδήποτε άλλο φόβο.»
Με την πρωτοφανή εχθρότητα που εισάγεται ανάμεσα στον άνθρωπο και στην ίδια του την φύση, διαμορφώνεται ένας μαζοχιστικός ανθρώπινος χαρακτήρας, αναίτια επιθετικός απέναντι στις ίδιες του τις παρορμήσεις και ακατάπαυστα αυτοτιμωρούμενος, επειδή όμως δεν υπάρχει μαζοχισμός χωρίς το σαδιστικό του παραπλήρωμα, αυτός ο τύπος ανθρώπου που γέννησε ο χριστιανισμός, στάθηκε ικανός για τις αγριότερες ωμότητες που γνώρισε ποτέ η ανθρώπινη ιστορία.
Χαρακτηριστικά παραδείγματα: ο Χίτλερ εστάλη από την βαθιά θρησκευόμενη μητέρα του στο σχολείο του μοναστηριού στο Λάμπαχ. Ο Στάλιν έζησε τα παιδικά του χρόνια μέσα σε ιερατική σχολή. Οι καθολικοί Ισπανοί και Πορτογάλοι ρήμαξαν και εκφύλισαν τους λαούς της Λατινικής Αμερικής και ταλαιπώρησαν την Ευρώπη με τις ιερές τους Εξετάσεις. Οι Αμερικανοί είναι υπεύθυνοι για την γενοκτονία των Ινδιάνων και των μισών Αφρικανών που με τις ευλογίες της εκκλησίας, τους έθεσαν υποπόδιο των ποδών τους.
Διαστροφή δεύτερη: Ευνουχισμός
Από αρχαιοτάτων χρόνων στις διάφορες μυστηριακές θρησκείες της Ανατολής, και ιδιαιτέρως της Κυβέλης της μητρός των θεών και του Άττιος στην Μ. Ασία, οι ιερείς ήσαν ευνούχοι. Η Κυβέλη ήταν μια χθόνια θεότητα, θεά της βλαστήσεως, μητέρα των πάντων, η δε υποδεέστερη θέση του Άττιος δίπλα της, υπενθυμίζει τους χρόνους της μητριαρχίας.
Κατά τον μύθο, όταν μαίνεται η καταιγίδα στην Ίδη, περνά η Κυβέλη καθισμένη πάνω σε λιοντάρι που βρυχάται και αναζητά με θρήνους τον εραστή της Άττι. Ακολουθούσαν πεζοί οι πιστοί βγάζοντας μακρύ θρήνο με την συνοδεία κυμβάλων, και αυλών. Κραυγές και μανιώδης θόρυβος χτυπούσαν τον αέρα διακοπτόμενες από τα άγρια πηδήματα των πιστών. Έτσι καταλαμβάνονταν από ιερό ενθουσιασμό, έκσταση και μανία.
Στην λατρεία αυτή μεγάλο ρόλο έπαιζε η φύση και το κλίμα των οροπεδίων της Μ. Ασίας, δηλαδή ο πολύ δριμύς χειμώνας και η ξαφνική αναπήδηση της βλαστήσεως μετά από τις ραγδαίες ανοιξιάτικες βροχές, η οποία μαραίνεται γρήγορα από τον αφόρητο καύσωνα του καλοκαιριού. Οι εναλλαγές αυτές ευφορίας και ξηρασίας, ευθυμίας και μελαγχολίας της φύσεως επιφέρουν απότομες αλλαγές χαράς και πένθους μέσα στην ανθρώπινη ψυχή.
Τον θρήνο για τον θάνατο της φύσεως διαδέχεται η έκρηξη παράφορης χαράς κατά την διάρκεια της άνοιξης. Η αντίθεση αυτή των συναισθημάτων εκδηλώνονταν με άγρια έθιμα, με οργιαστικούς χορούς, εκούσιους τραυματισμούς, την μέθη στην θέα του αίματος, ραντισμό των βωμών με αυτό, και με την θυσία του ανδρισμού υπό το κράτος του παροξυσμού. Έτσι πίστευαν ότι ενώνονταν με την θεότητα και μεταφέρονταν πραγματικά σε πλήρη πάθους έκσταση. Η μανία αυτή και οι ακρωτηριασμοί είναι εκδήλωση του διακαούς πόθου προς απαλλαγή από την δουλεία των σαρκικών ορμών και την απελευθέρωση της ψυχής από τα δεσμά της ύλης. «Θαρσείτε μύσται του θεού σεσωσμένου. Έσται γαρ υμίν εκ πόνων σωτηρία.» Δεν είναι λοιπόν παράδοξο ότι στην λατρεία της Κυβέλης παρατηρούνται ασκητικές τάσεις, όπως αποδεικνύει η ύπαρξη μοναχών γνωστών με το όνομα «μητραγύρτες», οι οποίοι με την εμφάνισή τους στον ελλαδικό χώρο προξενούσαν την αποστροφή.
Στην αιγυπτιακή θρησκεία ο Ώρος, γιος του Όσιρι και της Ίσιδος ευνουχίζει τον Τυφώνα. Πολλοί ευνούχοι στην εποχή των Πτολεμαίων απόλαυσαν μέγιστων τιμών ως στρατηγοί και κηδεμόνες ανήλικων βασιλέων. Από την Αλεξάνδρεια ο ευνουχισμός εισήχθη στη Ρώμη, στο Βυζάντιο και τον χριστιανισμό. Ο εκκλησιαστικός συγγραφέας Ευσέβιος αναφέρει τον αυτοευνουχισμό του Ωριγένους. Ο Βαλέσιος τον μιμήθηκε και όταν καταδιώχθηκε κατέφυγε στην Πέτρα της Αραβίας όπου οι μιμητές του ( εκουσίως ευνουχισμένοι) αποτέλεσαν την αίρεση των βαλεσιανών (240μ.Χ) τους οποίους αποκαλεί ο Επιφάνιος «αποκόπους». Παρά τους αυστηρούς νόμους κατά του ευνουχισμού στην ρωμαϊκή αυτοκρατορία και τις απαγορεύσεις των Οικουμενικών Συνόδων, το φαινόμενο του ευνουχισμού για θρησκευτικούς λόγους είχε πάρει ανησυχητικές διαστάσεις.
Μέχρι και το τέλος του 19ου αιώνος στην Αίγυπτο τον ευνουχισμό τον εκτελούσαν στα μοναστήρια τους οι Κόπτες ιερείς.
Στο κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο (ΙΘ΄12) αναφέρονται τα λόγια του Ιησού που πάνω σ΄ αυτά στηρίχθηκε η πεποίθηση ότι ο ευνουχισμός είναι αρεστός στον θεό: «εισί γαρ ευνούχοι οίτινες εκ κοιλίας μητρός εγεννήθησαν ούτω. Και εισίν ευνούχοι οίτινες ευνουχίσθησαν υπό των ανθρώπων, και εισίν ευνούχοι οίτινες ευνούχισαν εαυτούς δια την βασιλείαν των ουρανών. Ο δυνάμενος χωρείν χωρείτο.»
Ο ευνουχισμός ως πράξη «θεάρεστη», που σκοπό είχε την προστασία από τον πειρασμό της σάρκας, είναι υβριστική σύμφωνα με τους νόμους της φύσεως. Πουθενά στο ζωικό βασίλειο δεν παρατηρείται τέτοιας μορφής ύβρις. Μόνον ο ανθρώπινος νους, ο δημιουργός θεών και θρησκειών, είναι ικανός να επινοήσει μεθόδους ταπείνωσης και εξευτελισμού για να επιτύχει την ένωση με την άλλη του νοητική δημιουργία, το θείον!
Διαστροφή τρίτη: Αναχωρητισμός-Ασκητισμός-Μοναχισμός
«
Είναι ψυχική νόσος το να επιθυμείς το αδύνατον.» Βίας ο Πριηνεύς
Η βασική προϋπόθεση που επιτρέπει ακραίες αποφάσεις ζωής και συμπεριφοράς, είναι η δυαρχική αντίληψη περί του κόσμου (ύπαρξη καλού-κακού, ύλη-πνεύμα) και του ανθρώπου (σώμα-ψυχή). Το σώμα θεωρείτο τάφος της ψυχής και ο αγώνας του ανθρώπου έγκειται στην απελευθέρωση της ψυχής από τα δεσμά της σάρκας και του κόσμου των αισθήσεων.
«Αναχωρητές» ονομάστηκαν από τους εκκλησιαστικούς συγγραφείς εκείνοι που για θρησκευτικούς λόγους και σκοπούς απαρνήθηκαν τον κόσμο και τα εντός αυτού εγκαταλείποντας τις πόλεις, για να αφοσιωθούν αποκλειστικά σε μια ζωή μετανοίας, νεκρώσεως των επιθυμιών της σάρκας, προς επίτευξη ανώτερης πνευματικής κατάστασης.
«Ασκητές» (ασκούμενοι), η Ιστορία της Θρησκείας παρατηρεί ότι υπάρχουν λίγο ή πολύ σε κάθε θρησκεία. Και στις πρωτόγονες ακόμα κοινωνίες παρατηρούνται «καθαρτικές», ή «εκστατικές» ασκήσεις. Από όλες όμως τις επιμέρους θρησκείες ο ασκητισμός αναπτύχθηκε περισσότερο στους Ινδούς και στον χριστιανισμό.
Ο χριστιανικός ασκητικός-μοναχικός βίος εδράζεται στην ηθική των Ευαγγελίων και στηρίζεται στην εγκράτεια και την αυταπάρνηση αποβλέποντας στην δυνατή τελειότητα και στην αγάπη του θεού. Περιλαμβάνει την εγκράτεια, την άσκηση, την αγνεία και την παρθενία. Στα εκατοντάδες χριστιανικά μοναστήρια ανά τον κόσμο οι μοναχοί υπάκουαν σε κανόνες αυστηρούς που η παράβασή τους τιμωρούνταν αυστηρά. Είχαν ακόμα ποινικοποιηθεί ως «μολυσματικές» και οι απόλυτα φυσιολογικές σωματικές δράσεις. Αναφέρουμε ως παράδειγμα το «Πηδάλιον» (Νικοδήμου Αγιορείτου) στο οποίο καταγράφονται όλοι οι ιεροί κανόνες του μοναχικού βίου της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Εδώ παραθέτουμε ενδεικτικά μερικούς για να κατανοήσουμε τον βαθμό παράνοιας και διαστροφής των ανθρώπων που τους συνέταξαν.
Κανών στ΄: «Ο παρών κανών διορίζει, ότι όποιος μολυνθεί τη νύκτα με την καθ΄ ύπνους ρεύση, να μη μεταλαμβάνει εκείνη την ημέρα. Να πει δε τον ν΄ Ψαλμό του Δαυίδ και τεσσαράκοντα εννέα μετάνοιες να κάνει, έτσι καθαρίζεται από τον μολυσμό αυτόν. Επειδή δε και οι γυναίκες παθαίνουν καθ΄ ύπνους ενυπνιασμό, πρέπει παρόμοια με τους άνδρες να επιτιμώνται.»
Κανών ζ΄: «Όποιος πάθει ρεύση ακόμα κι αν είναι ξύπνιος, επτά ημέρες εμποδίζεται από την θεία κοινωνία, κατά τον κανόνα αυτόν, λέγοντας κάθε ημέρα τον ν΄ Ψαλμό και κάνοντας κάθε ημέρα τεσσαράκοντα εννέα μετάνοιες.
Και ο συγγραφέας του Πηδαλίου «άγιος» Νικόδημος εξηγεί:
«Το να παθαίνει κάποιος όταν είναι ξύπνιος ρεύση, προέρχεται ή από μια ζωντανή φαντασία και εικόνα του αντικειμένου που αγαπά, όταν αυτό δεν είναι παρόν, ή από μια ηδονική θεωρία του προσώπου, ή ακοή της φωνής, ή άγγιγμα του ερωμένου υποκειμένου, όταν αυτό είναι παρόν. Ακολουθεί δε αυτό ως επί το πλείστον εις εκείνους οπού είναι θερμής κράσεως και θερμού αίματος, και εις εκείνους οπού συνήθισαν εις την πορνεία πολύ καιρό. Διότι αυτών οι πόροι του σπέρματος με το να είναι ανοικτοί, από λίγη αιτία εύκολα αποσπερματίζουν, καθώς λέγουν οι ιατροί. Σημείωσε δε ότι βρίσκεται επιγραφομένη Αναστασίου Αντιοχείας διαίρεση περί της ρεύσεως οπού μπορεί να πάθει κάποιος όντας ξύπνιος, που λέγει: Την έξυπνη ρεύση ή την κάνει ο άνθρωπος εις τον εαυτόν του ή σε άλλον. Αυτή που γίνεται στον εαυτόν του, ή γίνεται με πιάσιμο της χειρός, και αυτή κανονίζεται εις σαράντα ημέρες (επειδή είναι η ίδια μαλακία), ή χωρίς πιάσιμο της χειρός. Αυτή δε, άλλη γίνεται από μόνη προσβολή και κανονίζεται μία ημέρα, και άλλη γίνεται με συνδυασμό του λογισμού. Η με συνδυασμό γενομένη ή γίνεται χωρίς συγκατάθεση και χωρίς γαργαλισμόν και κανονίζεται τρεις ημέρες, ή και με γαργαλισμό χωρίς όμως συγκατάθεση και κανονίζεται επτά ημέρες.
Πάλι η προς άλλο πρόσωπο γινομένη, ή γίνεται με συγκυλισμό ή χωρίς συγκυλισμό. Η χωρίς συγκυλισμό γινομένη, ή γίνεται με πιασίματα και φιλήματα, χωρίς όμως γαργαλισμό, και κανονίζεται είκοσι ημέρες, ή γίνεται με γαργαλισμό και κανονίζεται τριάντα ημέρες. Η δε με συγκυλισμό γινομένη, ή γίνεται εις ομογενή και κανονίζεται εβδομήντα ή ογδόντα ημέρες, ή γίνεται σε ετερογενή, ζώα δηλαδή, και κανονίζεται επτά χρόνους.»
Κανών η΄: «Ο παρών κανών διορίζει ότι όποιος κάνει μαλακία, τεσσαράκοντα ημέρες να μην μεταλαμβάνει, περνώντας αυτές με ξηροφαγία, δηλαδή με ψωμί μόνο και νερό, και κάνοντας καθημερινά εκατό μετάνοιες. Περί δε των μαλακών και πόρνων απλώς λέγει ο άγιος Μελέτιος ο Ομολογητής, ότι κάνουν θυσία εις τον διάβολο το σπέρμα τους, το οποίο είναι το τιμιώτερο μέρος του σώματός των.»
Κανών θ΄: «Μίξη εδώ ο Κανών λέγει όχι την τέλεια αμαρτία της αρσενοκοιτίας, αλλά όταν κάποιοι δυο, ο ένας εις τον άλλο κάνουν την μαλακία, το οποίο με διπλό Κανόνα κανονίζει ο Άγιος, και αυτόν που το έκανε επιτιμά με ογδόντα ημέρες να ξηροφαγεί και να κάνει καθημερινά εκατό μετάνοιες, επειδή όχι μόνο βλάπτει τον εαυτό του, αλλά και τον αδελφό του, και κάνει την αμαρτία διπλή.»
Από την προσεκτική ανάγνωση των λίγων «Κανόνων» που αναφέρονται, ο αναγνώστης μπορεί να σκιαγραφήσει το ψυχολογικό προφίλ του συγγραφέα, που με περισσή ανάλυση και περιγραφή των σεξουαλικών καταστάσεων προσπαθεί να νουθετήσει τους στην «αμαρτία» περιπεσόντες μοναχούς. Ο φυσιολογικός ερωτικός πόθος ανδρών και γυναικών καταδικάζεται και τιμωρείται με ξηροφαγίες, γονυκλισίες και ψαλμούς. Εδώ ο σοφός Ροΐδης θα μπορούσε να παρεμβληθεί και να σχολιάσει: «Οι ερωτικοί πόθοι μοιάζουνε με τον ασβέστη, που όσο περισσότερο τον βρέχεις, τόσο πιο πολύ ανάβει!». Και ο Αρχιγένης θα συμπλήρωνε: «Η εγκράτεια είναι το πιο σφοδρό αφροδισιακό».
Αλλά ο «άγιος» Νικόδημος συνεχίζει, για να βοηθήσει κι εμάς στην κατανόηση της δημιουργίας των σεξουαλικών διαστροφών από την κατάπνιξη και καταπίεση του φυσιολογικού ανθρώπινου ερωτισμού, γράφοντας:
«Αλλά πρέπει και να σημειώσουμε ότι η μαλακία γίνεται τριών λογιών, ή με το χέρι το ίδιο του ανθρώπου, ή με το χέρι άλλου, ή με το κοπάνισμα και κτύπημα εις τα μηρία. Δεν πρέπει και τούτο να λανθάνει τους πνευματικούς Πατέρες, ότι η κατάρατος μαλακία προχωρεί και εις τις γυναίκες. Δια τούτο και αυτές πρέπει να κανονίζονται ωσάν και οι άνδρες, ίνα μη λέγω και βαρύτερα.
Μερικοί, μίξη νόμισαν τον συγκυλισμό και την παρατριβή των μελών και όχι την τέλεια αμαρτία. Γίνεται δε ο συγκυλισμός, ή μετά δυο ανδρών, ή μετά δυο γυναικών, ή μετά ανδρός και γυναικός. Είναι δε ο συγκυλισμός κατά το βάρος της αμαρτίας, ανάμεσον μαλακίας και πορνείας, της μεν μαλακίας μεγαλύτερος, της δε πορνείας μικρότερος.»
Το φυσιολογικό ξύπνημα των ανθρώπινων ορμών κατά την εφηβική ηλικία και η αυτοϊκανοποίηση θεωρούνται μέγιστα αμαρτήματα στην χριστιανική θρησκεία. Οι διδαχές του αγίου Ιωάννη του Νηστευτή δηλώνουν ότι:
«Οι μαλακοί (οι αυτοϊκανοποιούμενοι) είναι άθλιοι και ελεεινοί, διότι α) κιτρινίζουν, β) αδυνατεί ο στόμαχός των και να χωνεύσουν δεν ημπορούν, γ) ασθενεί η όραση των οφθαλμών των, δ) χάνουν την φωνή των, ε) χάνουν την ευφυΐα των, στ) χάνουν την μνήμη, ζ) χάνουν τον ύπνο με κάποια ταραχώδη ενύπνια, η) τρέμει το σώμα των, θ) χάνουν όλη την ανδρεία του σώματος και της ψυχής και γίνονται άνανδροι ωσάν γυναίκες, ι) ακολουθεί εις αυτούς η αποπληξία, δηλαδή ο ταμπλάς, ια) ακολουθεί συχνά εις αυτούς η καθ΄ ύπνους ρεύσις, πολλάκις δε και όταν είναι ξύπνιοι, δια το πολύ άνοιγμα των σπερματικών πόρων, και ιβ΄) τέλος πάντων γηράσκουν γλίγωρα και αποθνήσκουν κακώς.»
Με αυτές τις τρομακτικές και ανατριχιαστικές καταστάσεις απειλούσαν οι εκπρόσωποι της «θρησκείας της αγάπης» τους νέους ανθρώπους, ευνουχίζοντας ψυχές και σώματα, δημιουργώντας στερημένους μισάνθρωπους.
Διαστροφή τέταρτη: Δουλικότητα-αυτοεξευτελισμός-μαζοχισμός
Τα όμορφα, γυμνασμένα, ερωτικά σώματα ανδρών και γυναικών εκδιώχθηκαν στα Τάρταρα και την θέση τους πήραν τα άσχημα, αποστεωμένα και βρώμικα σώματα των «αγίων» και ασκητών, που αποτέλεσαν πρότυπα αγιοσύνης και οσιότητας.
Η υπερηφάνεια, η αξιοπρέπεια, η ρώμη, η ελευθερία, το κάλλος και όλες εν γένει οι ελληνικές ανθρώπινες αξίες περιέπεσαν στην λήθη, αφού ο χριστιανικός θεός και οι εκπρόσωποί του απαιτούσαν την πλήρη υποταγή του ποιμνίου του.
Η διδαχή του Ιησού (Κατά Ματθαίον 5, 39) λέει: «Να μην αντιστέκεστε στο πονηρό, άλλ΄ όποιος σε κτυπήσει στο δεξί μάγουλο, να του στρέψεις και το άλλο. Και σε εκείνον που θέλει να σε πάει στο δικαστήριο και να πάρει το πουκάμισό σου, άφησέ του και το πανωφόρι. Και όποιος σου επιβάλει αγγαρεία ένα μίλι, πήγαινε μαζί του δύο.»
Ο απόστολος των εθνών
Παύλος δηλώνει:
«Ας υποτάσσεται ο καθένας στις ανώτερες εξουσίες, διότι δεν υπάρχει εξουσία παρά από τον θεό. Ώστε εκείνος που αντιτάσσεται στην εξουσία, αντιτάσσεται εις την διαταγή του θεού. Και εκείνοι που αντιστάθηκαν, θα κατακριθούν. Αυτός είναι ο λόγος που πληρώνετε φόρους, διότι οι αρχές είναι υπηρέτες του θεού (Προς Ρωμαίους 13,1).
«Οι δούλοι να υπακούετε εις τους κυρίους σας του κόσμου αυτού με φόβο και τρόμο…» (Προς Εφεσίους 6,5).
«Όσοι είναι εις τον ζυγόν της δουλείας, ας θεωρούν τους κυρίους των άξιους κάθε τιμής, δια να μην δυσφημείται το όνομα του θεού και η διδασκαλία» (Προς Τιμόθεον 6,1).
«Οι δούλοι να υποτάσσονται εις τους κυρίους τους, να είναι εις όλα ευάρεστοι» (Προς Τίτον 2,9).
«Υποταχθείτε λοιπόν σε κάθε ανθρώπινη εξουσία χάριν του Κυρίου, διότι είναι το θέλημα του θεού. Οι υπηρέτες να υποτάσσεσθε εις τους κυρίους σας, με τον οφειλόμενο σεβασμό, κι όχι μόνον με τους καλούς κι επιεικείς, αλλά και εις τους διεστραμμένους» (Προς Πέτρον 2,13).
Ένας από τους Τρεις Ιεράρχες της Ελληνικής παιδείας,
ο Ιωάννης Χρυσόστομος, προτρέπει λέγοντας:
«Όπως ακριβώς δεν ωφελεί καθόλου η περιτομή, ούτε βλάπτει η έλλειψη περιτομής, έτσι και δεν βλάπτει η δουλεία, ούτε ωφελεί η ελευθερία. Αλλά και αν μπορείς να γίνεις ελεύθερος, χρησιμοποίησε περισσότερο την δουλεία, δηλαδή να είσαι περισσότερο δούλος. Διότι θέλει να δείξει ότι καθόλου δεν βλάπτει η δουλεία, αλλά μάλιστα ωφελεί.» (Εις Α΄ Κορινθίους Ομιλία ΙΘ΄).
Ίσως από όλα τα ανωτέρω να μην έγινε κατανοητό το ζήτημα της γένεσης των διαστροφών μέσω των διαφόρων θρησκειών και ιδιαίτερα του χριστιανισμού. Θα αναφέρω όμως ένα πραγματικό γεγονός που ελπίζω να πείσει τον αναγνώστη για τον ρόλο που παίζουν οι ανόητες απαγορεύσεις στο σεβαστότερο και υγιέστερο ένστικτο του ανθρώπου: το ερωτικό.
Στις 7/10/2.000 στην Θεσσαλονίκη έγινε το 18ο Ιατρικό Συνέδριο Ενόπλων Δυνάμεων, και ο γενικός αρχίατρος Παύλος Διδάγγελος ανακοίνωσε: «Δραματική αύξηση του
καρκίνου των όρχεων στους στρατεύσιμους. Οι στρατιώτες διστάζουν να αναφέρουν σε ανωτέρους ή σε γιατρούς, για τυχόν ενοχλήσεις ή συμπτώματα κατά την διάρκεια της θητείας και της εκπαίδευσής τους, με αποτέλεσμα να έρχονται σε μας με καρκίνο σε προχωρημένο στάδιο.»
Στο ίδιο συνέδριο δηλώνεται ότι η έγκαιρη αντιμετώπιση του προβλήματος αυτού θεραπεύει το 98% των περιπτώσεων. Αντιθέτως, αντιστρόφως ανάλογη είναι η επιτυχία σε σχέση με την καθυστέρηση παρουσίασης κι αντιμετώπισης του προβλήματος. Φυσιολογικά πλέον τίθενται τα βασικά ερωτήματα:
Α) Γιατί ντρέπονται οι νεαροί ασθενείς να φανερώσουν το πρόβλημά τους;
Β) Εάν το πρόβλημα αυτό εμφανιζόταν σε κάποιο άλλο μέρος του σώματός των, θα υπήρχε ο παραμικρός δισταγμός για την δήλωσή του;
Γ) Οι Έλληνες ανέκαθεν ντρέπονταν για τα γεννητικά τους όργανα, και αν όχι, από πότε και από ποια αιτία περιέπεσαν στην απαράδεκτη αυτή νοοτροπία;
Οι απαντήσεις, τουλάχιστον από τα ανωτέρω, είναι προφανείς. Δεν είναι δυνατόν να πιστέψει κανείς ότι ένας λαός όπως ο Ελληνικός, με τους γυμνικούς του αγώνες, με τα γυμνά του αγάλματα των οποίων τα γεννητικά όργανα πρόβαλαν χωρίς πρόβλημα, με τις γιορτές της φαλλοφορίας, ότι αυτός ο λαός μπορεί να θεωρεί αμαρτωλά τα γεννητικά όργανα. Εν αντιθέσει, όπως αναφέρθηκε, δεκάδες χωρία από τους λόγους των Πατέρων της χριστιανικής πίστης, αφορίζουν στην κυριολεξία το ανθρώπινο σώμα και τις φυσικές ορμές του, δημιουργώντας άρρωστες και διαστροφικές προσωπικότητες. Ολοκληρώνουμε με την θέση του ιερού Αυγουστίνου: «
Το ανθρώπινο γένος είναι βρώμικο, επειδή γεννιέται μέσα στις βρωμιές της μάνας του.» ή «
ἰδοὺ γὰρ ἐν ἀνομίαις συνελήφθην, καὶ ἐν ἁμαρτίαις ἐκίσσησέ με ἡ μήτηρ μου.» (Ψαλ. 50,7)
ΔΕΣ:
Χριστιανισμός και σώμα
Η αιμομιξία στον Ιουδαιοχριστιανισμό – Σεξ, ψέματα και… ψέματα
ΚΑΛΟΓΕΡΙΣΤΙΚΕΣ ΨΥΧΑΝΩΜΑΛΙΕΣ
