Η οπή του όζοντος συρρικνώθηκε λόγω της υψηλότερης από τη μέση θερμοκρασία του αέρα στο Νότιο Πόλο

Η τρύπα του όζοντος κοντά στο Νότιο Πόλο είναι στο ελάχιστο της 3,6 εκατομμύρια τετραγωνικά μίλια από τότε που ανακαλύφθηκε, αλλά αυτό οφείλεται περισσότερο στην θερμοκρασία της στρατόσφαιρας πάνω από την Ανταρκτική παρά στις προσπάθειες να μειωθεί η ρύπανση, δήλωσε η NASA. Αυτό το φθινόπωρο, η μέση οπή στο προστατευτικό στρώμα όζοντος της Γης είναι 3,6 εκατομμύρια τετραγωνικά μίλια, από την κορυφή των 10,3 εκατομμυρίων τετραγωνικών μιλίων που ήταν το 2006.

Η δε φετινή τρύπα είναι ακόμη μικρότερη και από αυτήν που βρήκαμε για πρώτη φορά το 1985.

«Αυτό είναι πραγματικά καλά νέα», δήλωσε ο επιστήμονας της NASA, Paul Newman . «Αυτό σημαίνει περισσότερο όζον στο ημισφαίριο, λιγότερη υπεριώδη ακτινοβολία στην επιφάνεια.»

Τι θα συνέβαινε όμως εάν είχαμε συνεχίσει να χρησιμοποιούμε CFCs;

Η στιβάδα του όζοντος της Γης προστατεύει την επιφάνεια από την επιβλαβή ηλιακή ακτινοβολία, αλλά οι ανθρωπογενείς ενώσεις του χλωρίου, που μπορούν να διατηρηθούν στην ατμόσφαιρα για 100 χρόνια, μειώνουν το όζον αραιώνοντας το προκαλώντας ένα χάσμα στο Νότιο Ημισφαίριο.

Η οπή του όζοντος φτάνει στο αποκορύφωμά της το Σεπτέμβριο και τον Οκτώβριο και εξαφανίζεται μέχρι τα τέλη Δεκεμβρίου μέχρι την επόμενη άνοιξη στο Νότιο Ημισφαίριο.

Το διεθνές πρωτόκολλο του Μόντρεαλ του 1987 – η μόνη συνθήκη των Ηνωμένων Εθνών που επικυρώθηκε από κάθε χώρα στη Γη – απαγόρευσε πολλές από τις ενώσεις χλωρίου που χρησιμοποιούνται σε ψυκτικά μέσα και αερολύματα.

Η απαγόρευση οδήγησε σε μια ελαφρώς μικρότερη τρύπα του όζοντος τα τελευταία χρόνια, αλλά η δραματική συρρίκνωση του τρέχοντος έτους δεν οφείλεται στις προσπάθειες αυτές, ανέφερε ο κ. Newman.

Το χλώριο στον αέρα χρειάζεται ψυχρές θερμοκρασίες στην στρατόσφαιρα και σύννεφα για να μετατραπεί σε μορφή κατάλληλης χημικής ένωσης που «τρώει» το όζον. Τα σύννεφα όμως εξαφανίζονται όταν θερμαίνεται.

Αλλά αυτό το Σεπτέμβριο και τον Οκτώβριο, ο νότιος πολικός στρόβιλος – ένας στροβιλισμός των ψυχρών ανέμων υψηλής ταχύτητας γύρω από τον πόλο – άρχισε να σπάει.

Στο ύψος των 12 μιλίων πάνω στην ατμόσφαιρα, οι θερμοκρασίες ήταν 16 ° C θερμότερες από το μέσο όρο. Οι άνεμοι λοιπόν έπεσαν από την κανονική ταχύτητα των 161 mph σε περίπου 67 μίλια την ώρα, ανέφερε η NASA.

Αυτό συνέβη το 1988 και το 2002, αλλά όχι αυτό το ακραίο φαινόμενο,, είπε ο Newman.