Τι μπορεί άραγε, να μας κάνει σήμερα – ύστερα από τις τελευταίες αρχαιολογικές και γλωσσικές έρευνες, να πιστεύουμε πώς η Παλαιά Διαθήκη, δεν είναι τόσο Παλαιά;
Πότε μπορεί να γράφηκε και ποιό ήταν το υπόβαθρο της;
Ο βασιλιάς Δαβίδ είναι το κεντρικό πρόσωπο στις ιστορίες της εβραϊκής Βίβλου και είναι σαφώς ένας προπάτορας των Εβραίων.
Κάπου σε μια πλαγιά στην ανατολική Ιερουσαλήμ, υπάρχει ένας ανασκαμμένος αρχαιολογικός χώρος. Ουσιαστικά πρόκειται για ένα κτίσμα μόλις 16 τ.μ που ονομάστηκε.. « το σπίτι του Δαβίδ ». Το άθλιο λοιπόν αυτό κτίριο κάποιοι το νόμισαν -χωρίς την παραμικρή ένδειξη ή έστω κάποιο λογικό συμπέρασμα, ότι ήταν η βασιλική κατοικία του Δαβίδ! Ένα ευτελές δηλαδή κτίσμα, απίστευτο σε κάθε λογική σκεψη, ότι θα μπορούσε να ήταν η κατοικία ενός βασιλιά του διαμετρήματος Δαβίδ. Τρελά πράγματα. Πολύ τρελά πράγματα αποκλειστικά για Θεοπυροβολημένους!
Μέσα από τα τελευταία χρόνια, των αρχαιολογικών ανασκαφών που αφορούν την εποχή του Χαλκού, αποφαίνεται πως η Ιερουσαλήμ, είχε συρρικνωθεί σε ένα μικρό χωριό με περίπου 2000 κατοίκους. Ο αιγυπτιολόγος Rolf Krauss το αποκαλεί επαρχιακό μέρος- χωριό. Ύστερα από σχετικές αναλύσεις, μελέτες, γραπτές πηγές της σφηνοειδούς γραφής, καθώς και μελέτες των αρχαίων αιγυπτιακών κειμένων, στην πραγματικότητα η ιστορία των Εβραίων προκύπτει κατευθείαν από τους μύθους. Υπό το πρίσμα της σύγχρονης επιστήμης η αξιοπιστία της Βίβλου βρίσκεται σε πλήρη αποσύνθεση. Με ένα λόγο, οι ιστορίες της Παλαιάς Διαθήκης απλά δεν σχετίζονται με την αλήθεια.
Σαν παράδειγμα: Η έξοδος από την Αίγυπτο δεν φαίνεται να συνέβη ποτέ, και η γη Χαναάν δεν κατακτήθηκε ποτέ με τη βία από τους Εβραίους – όπως μας λέει η Βίβλος στον Ιησού του Ναυή. Τα μεγάλα βασίλεια του Δαβίδ και του Σολομώντα είναι φαντασίες. Λογικά αυτοί οι «βασιλιάδες», αν πραγματικά υπήρξαν ποτέ, λίαν επιεικώς και στην καλύτερη των περιπτώσεων, δεν θα έπρεπε να έζησαν σε κάποιες ασήμαντες περιοχές της επαρχίας.
Ο Λόγος του Θεού έχει τρωθεί με την πολιτική προπαγάνδα, τη μυθοπλασία και είναι ως επί το πλείστον άχρηστη ως ιστορική πηγή!
Η ανάπτυξη του μονοθεϊσμού είναι επίσης διαφορετική από αυτή που προβάλει η Βίβλος. O παντοδύναμος Θεός Γιαχβέ ήταν κάποτε μια μικρή ασήμαντη θεότητα. Αρχικά ήταν μια θεότητα της φύσης, μια θεότητα της γονιμότητας υπεύθυνη για τη βροχή και τον ήλιο και τις καλές σοδειές. Όλα τα ιερά είδωλα που βρέθηκαν, είναι κατασκευασμένα από μέταλλο ή πηλό, όπως για παράδειγμα δύο γυναίκες και άνδρες είδωλα.
Οι Εβραίοι λάτρευαν μια πολυθεϊστική θρησκεία γονιμότητας. Η Κύρια ανδρική θεότητα των φυλών τους είχε αρχικά επίσης μια θηλυκό σύντροφο. Μέχρι και το 100 π.Χ. οι αγρότες γύρω από την Ιερουσαλήμ ασκούσαν πολυθεϊστικές τελετές γονιμότητας. Ακόμη και στην Ιερουσαλήμ η πορνεία άνθιζε στο ναό. Η εβραϊκή απαγόρευση απεικονίσεων του Θεού είναι επίσης πολύ νεότερες από τις αξιώσεις της Αγίας Γραφής. Στην Ουγκαρίτ πχ, 400 χλμ. από την Ιερουσαλήμ, ανασκάφηκε ένα μικρό ειδώλιο από πηλό. Το ειδώλιο δείχνει έναν γενειοφόρο άνδρα που απεικονίζει τον « Ελ »( =Θεό), το σοφό και Ουράνιο Πατέρα, – ήταν μια πρώιμη έκδοση του Ιεχωβά. Αλλές ανασκαφές δείχνουν ότι οι Εβραίοι είχαν βωμούς από ασβεστόλιθο όπου τιμούσαν τους προγόνους τους και έκαναν προσφορές σε πολλές φυσικές θεότητες – πολυθεϊσμός. Οι Θεότητες της βροχής είναι πάντα δημοφιλείς – όπως είναι φυσικό – σε περιοχές της ερήμου, και ο Θεός της βροχής ο Βάαλ (= Ομηρικός Βήλος) λατρευόταν με διάφορες εκδοχές, – μια από τις οποίες ήταν αυτή του Ιεχωβά (=Γιαχβέ).
Οι ύστερες αιματηρές εβραϊκές εξεγέρσεις του 66-70 μ.Χ. ήταν μια τελευταία απελπισμένη αντίσταση μετά από αιώνες κατοχής. Οι Ρωμαίοι συνέτριψαν τις εξεγέρσεις αυτές χωρίς έλεος, και μετά την τελευταία εξέγερση που ισοπέδωσε την Ιερουσαλήμ και το ναό, μετέφεραν τους θησαυρούς της στη Ρώμη. Μέσα ακριβώς σε αυτή την ατμόσφαιρα απόγνωσης και οργής, οι θρησκευτικές μεσσιανικές φαντασιώσεις ευημερούσαν. Η αδυναμία των Εβραίων για απελευθέρωση από την σκλαβιά, βρήκε διέξοδο μέσα στους μύθους, με αποτέλεσμα και την λαμπρή κατασκευή μιας εθνικής ιστορίας, θάβοντας τα ονόματα των εχθρών τους βαθιά μέσα στη γη τους. Η βίβλος αναφέρει για τον πύργο της Βαβέλ (Βαβυλώνα) ένα ερείπιο 90 μέτρα ύψος. Μας λέει επίσης ότι τα τείχη της Ιεριχούς ρίχτηκαν από τρομπέτες. Με βάσει όλες τις νεότερες έρευνες, είναι δεδομένο ότι οι ιστορίες αυτές, ανάγονται στην σφαίρα του μύθου και δεν έχουν καμία απολύτως σχέση με την πραγματικότητα.
Ο Λόγος του Θεού είναι διαποτισμένος με ψέματα και ιστορικές παραποιήσεις. Μια ομάδα παραχαρακτών, που συχνά αποκαλούνται Δευτερονομιστές, άλλαξαν τις ιστορίες και συνέθεσαν την ιστορία της δημιουργίας και της Γης, της Επαγγελίας. Οι ασυνέπειες, οι αντιφάσεις και οι ασυνάρτητες καταγραφές της Παλαιάς Διαθήκης, αποτελούν τις πιο σαφείς ενδείξεις του μυθικού στοιχείου.
Ακόμα και Ίδιος ο Κύριος ( =θεός ) ως χαρακτήρας δεν παρουσιάζεται ιδιαίτερα συνεκτικός. Αρκετές φορές ονομάζεται Ιεχωβά(= Γιαχβέ ) ή μερικές φορές ως El (= εν. θεός) ή Ελωχίμ (= πληθ. θεοί) , Αδωνάι (εκ του Ατόν = ύψιστος) ή είναι ένα σύννεφο ή απλά μια φωνή από ψηλά.
Τα παλαιότερα γνωστά βιβλικά κείμενα είναι οι λεγόμενοι πάπυροι του Κουμράν. Με άνθρακα χρονολογούνται μεταξύ 240 π.Χ. και 100 μ.Χ.. Οι πάπυροι Κουμράν στην πραγματικότητα δεν είναι οι πρωτότυποι, αλλά μόνο αντίγραφα των αντιγράφων. Οι πάπυροι Κουμράν συμπεριλαμβάνουν και κάποια κείμενα (30%) από την εβραϊκή Βίβλο και κομμάτια του Ησαΐα από την χριστιανική εκδοχή της Αγίας Γραφής.
Υπάρχει δέντρο διαφορετικών παραδόσεων, όταν πρόκειται για τη χρονολόγηση της Παλαιάς Διαθήκης (ΠΔ). Οι πιο ας πούμε « παραδοσιακοί » πιστεύουν ότι τέθηκε σε λειτουργία περίπου γύρω στο 1000 π.Χ., οι πιο «μετριοπαθείς» νομίζουν ότι εμφανίστηκε γύρω στο 600 π.Χ. και οι πιο «σκεπτικοί» σκέφτονται ότι είναι ένα ελληνιστικό έργο που είχε παραχθεί μετά το 330 π.Χ.. δηλαδή, έχει σημασία, αφού είχαν ήδη γίνει γνωστά τα γραπτά – ιδιαίτερα του Πλάτωνα και λιγότερο του Αριστοτέλη. Οι τελευταίοι εδώ, έχουν κάποιο σημαντικό λόγο: Θα ήταν πολύ περίεργο να βρεθούν στοιχεία ιστοριογραφίας, ηθικής και πολιτικής για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα πριν από τον Πλάτωνα, Αριστοτέλη και Σωκράτη που περιέγραψαν για πρώτη φορά αυτές τις έννοιες. Αν η ΠΔ είναι τόσο παλιά όπως υποστηρίζει η πρώτη ή δεύτερη εκδοχή, είναι πολύ περίεργο το γεγονός ότι κανείς δεν γνώριζε στην Αρχαιότητα τόσο όμοιες έννοιες- ιδέες που να προβλήθηκαν πριν τον Πλάτωνα και τον Σωκράτη αρκετές εκατοντάδες χρόνια νωρίτερα.
Ο μεγάλος Έλληνας ιστορικός Ηρόδοτος δεν γνωρίζει κανένα από τα μεγάλα γεγονότα που αναφέρει η Βίβλος . Επίσης από πρακτικής πλευράς τα πνευματικά επιτεύγματα στα κείμενα θα έπρεπε να είναι ανάλογα με το τεχνολογικό- αναπτυξιακό επίπεδο σε αυτή την μικρή περιοχή της ερήμου κατά τη χρονική εκείνη στιγμή.
Αυτό είναι εμφανές -για παράδειγμα σε μια εργασία, σε ένα σύστημα άρδευσης που ξεκίνησε το 720 π.Χ. για να φέρει νερό στην Ιερουσαλήμ μέσα από υπόγεια κανάλια. Το σύστημα κατέληξε μετά από αδιέξοδα λαξευμένα κανάλια, σε δρόμους προς λάθος κατεύθυνση χρόνο με το χρόνο. Αυτό το αποτυχημένο σύστημα άρδευσης, είναι ένα μάθημα που ονομάζεται «θαυμάσιο έργο κατασκευής» στην Αγία Γραφή.
Σύμφωνα με τα πρόσφατα αρχαιολογικά αποτελέσματα, γλωσσικών και ιστορικών μελετών, τείνουν να ενισχύσουν την περίπτωση που η ΠΔ γράφτηκε στους τελευταίους αιώνες π.Χ.
Σύμφωνα με την Βιβλική χρονολογία ο προπάτορας Αβραάμ των Εβραίων, έζησε γύρω στα 1800 π.Χ., η Έξοδος συνέβη γύρω στο 1250 π.Χ. Ο Αβραάμ κάνει ιππασία με την καμήλα του στην Αγία Γραφή, ακόμα κι αν αυτό το ζώο δεν ήταν ακόμη εξημερωμένο σε αυτό τον τομέα μέχρι το 1000 π.Χ. Και πώς επίσης θα μπορούσαν οι Εβραίοι σύμφωνα με την Γένεση κεφ. 42 , να αμείβουν τους σπόρους τους με κέρματα, όταν τα παλαιότερα γνωστά νομίσματα είναι από τον έβδομο αιώνα π.Χ. στη Λυκία της Μικράς Ασίας;
Οι ιστορίες του πολέμαρχου Ιησού του Ναυή, ότι οι Εβραίοι και ο μανιώδης Θεός τους εξάλειφαν το γηγενή πληθυσμό και πολλές από τις παγανιστικές θεότητες τους, και που εν τέλει εγκαταστάθηκαν στη Χαναάν, πρόκειται για προϊόντα μυθοπλασίας. Η αρχαιολογία άλλωστε αποκάλυψε ότι η περιοχή ήταν πυκνοκατοικημένη ειρηνικά σε πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα. Στα 1000 π.Χ. περίπου ζούσαν 50.000 άνθρωποι στο βόρειο τμήμα της Χαναάν (της ορεινής περιοχής μέχρι τη Θάλασσα της Γαλιλαίας). Στο νότιο τμήμα (ανάμεσα στην Ιερουσαλήμ και στη Χεβρώνα) ήταν μια άγονη έρημος, αφιλόξενη και με λίγο νερό για βλάστηση, και φυσικά πολύ αραιοκατοικημένη.
Οι φυλές της περιοχής είχαν τις φιλονικίες τους και πολεμούσαν η μια την άλλη κατά καιρούς, αλλά ο πραγματικός ηγεμόνας όλης της περιοχής ήταν ο Αιγύπτιος Φαραώ που εκμεταλλευόταν τα ορυχεία χαλκού. Ο Φαραώ είχε δημιουργήσει μια αλυσίδα οχυρών σε όλη την περιοχή, ώστε να είναι αδύνατο ο Μωυσής να μπορέσει να ξεκινήσει οποιαδήποτε εκστρατεία σε αυτή την βαριά οχυρωμένη περιοχή. Ο Φαραώ ζήτησε επίσης από τον πληθυσμό (ως καθήκον) να προσφέρουν καταναγκαστική εργασία, κάποιοι που το αρνήθηκαν, κατέφυγαν στα βουνά. Ορισμένοι μάλιστα πιστεύουν ότι το όνομα «Εβραίος» προέρχεται αρχικά από αυτούς τους αντάρτες που είχαν τεθεί εκτός του νόμου στα βουνά και που ονομάζονταν «Hapiru» (αλήτες).
Ο Μωυσής είναι απλά μια μυθική φιγούρα που δεν έζησε ποτέ. Το ίδιο πιθανώς ισχύει για τον Βασιλιά Δαυίδ και τον γιο του Σολομώντα. Τα κείμενα που αποδίδονται στον Σολομώντα στην Αγία Γραφή, έχουν γραφθεί αιώνες αργότερα από την εποχή που υποτίθεται ότι έζησε.
Πάντως η επιγραφή που βρέθηκε στο υποτιθέμενο «Σπίτι του Δαβίδ» το 1993, έχει μόνο έξι σύμφωνα, τα φωνήεντα –μεταξύ τους, θα πρέπει να τα προσθέσει κάποιος για τον εαυτό του -κατά το δοκούν, για πολλές και διαφορετικές ερμηνείες. Οι θρησκευτικά προσηλωμένοι άνθρωποι ήθελαν να το « δουν » αυτό ως μια απτή « απόδειξη » της ύπαρξης του βιβλικού βασιλιά Δαβίδ. Το πρόβλημα εδώ είναι ότι το μικρό αυτό άθλιο και λιτό κτίσμα των 16 τμ χωρίς εστία και παράθυρα, μαρτυράει πως δεν πρόκειται ακριβώς για ένα παλάτι. Γιατί εάν κάποτε υπήρξε ένας Βασιλιάς Δαυίδ σε αυτήν την περιοχή, θα ήταν πολύ περισσότερος… από έναν μικροαστό έστω βασιλιά μιας μικρής περιοχής.
Σύμφωνα με την Αγία Γραφή – εν μέσω της ερήμου έλαμψε το πιο ένδοξο και λαμπρό βασίλειο. Που ωστόσο, η μόνη περίπτωση ανάπτυξης μέσα στην πραγματικότητα της φτωχής έρημου, ήταν μόνο λίγοι γενειοφόροι βοσκοί ανακατεμένοι με κοπριές και χώμα ανάμεσα στα πρόβατά τους. Τα θαυμάσια βασίλεια του Δαβίδ και του Σολομώντα που άκμασαν είναι παραμύθια της Χαλιμάς.
Παρόλα αυτά, όλες οι προσπάθειες για να βρεθούν κάποια υπολείμματα από αυτά τα φανταστικά βασίλεια ήταν μάταιη. Οι ποσότητες αργύρου – αντί για πέτρες, που κτίστηκε ο περίφημος μεγάλος Ναός του Σολομώντα δεν έχουν βρεθεί ή επιβεβαιωθεί . Πουθενά. Σύμφωνα με την Αγία Γραφή στην Ιερουσαλήμ υπήρχαν μεγάλες ποσότητες αργύρου :
Πίσω από την Πεντάτευχο (= εβραϊκό Τορά) υπάρχουν τουλάχιστον πέντε διαφορετικοί συγγραφείς που συμμετέχουν. Ανάμεσα σε συρραφές μυθοπλασίας και λογοκλοπής, οι συγγραφείς έχουν θέσει και πραγματικά παραδοσιακά ονόματα για να γίνουν περισσότερο πιστευτοί. Η αρχική κατάσταση του Ισραήλ ιδρύθηκε γύρω στο 884 π.Χ. στο βόρειο τμήμα της Παλαιστίνης, με πληθυσμό περίπου 100.000. Νότια ιδρύθηκε με την Ιερουσαλήμ ως το κέντρο του, και είχε περίπου 10.000 κατοίκους που ζούσαν σε διάσπαρτους οικισμούς. Αυτά στα μίνι κράτη δεν κράτησαν πολύ, εν όσο η ασσυριακή αυτοκρατορία επεκτάθηκε στο ένατο και όγδοο αιώνα π.Χ. και κατέλαβε τεράστιες εκτάσεις σε όλη τη Μέση Ανατολή. Το μικροσκοπικό κράτος του Ισραήλ σύντομα έγινε μια ασσυριακή επαρχία. Η ασσυριακή κατάκτηση ήταν ανελέητη και τεράστιοι πληθυσμοί απελάθηκαν. Περίπου 13.000 Εβραίοι από το Ισραήλ απελάθηκαν, και υπήρχε μια πληθώρα ανθρώπων που προσπαθούν να ξεφύγουν. Το διάστημα όμως αυτό ο πληθυσμός της Ιερουσαλήμ αυξήθηκε κατά 2.000 έως 15.000. Σε αυτό το σημείο της ιστορίας προέκυψε η ιδέα, του ενός πανίσχυρου θεού του μονοθεϊσμού. Σε μια δεδομένη δυσβάστακτη πίεση των Εβραίων μεταξύ της υπερδύναμης της Αιγύπτου και αργότερα των ισχυρών Ασσυρίων- Βαβυλωνίων και χωρίς καμία απολύτως πιθανότητα αντίστασης, οι Εβραίοι στράφηκαν προς τη μεταφυσική.
Ίσως ο βασιλιάς Ιωσίας (639-609 π.Χ.), πρέπει να πιστωθεί για αυτό. Αυτός φέρεται στην Αγία Γραφή ως βασιλιάς, που επιδίωξε την θρησκευτική ενότητα, και προέβαλε την απαλλαγή από όλους τους ξένους θεούς για να ελευθερωθεί ο λαός του Ισραήλ, μέσα από μια αυστηρή εκπλήρωση θρησκευτικών νόμων και κανονισμών. Ο βασιλιάς Ιωσίας διέταξε τους ιερείς του να βρουν έναν θρησκευτικό μπούσουλα -προστάτη για να αρχίσει να ανθεί το « εθνικό έπος » της Γης της Επαγγελίας. Κάτι που ομοιάζει ως μια μικρή φυλετική θεότητα, και αργότερα ο θεός προστάτης της πόλης της Ιερουσαλήμ. Ο Ιεχωβά. Προβλήθηκε για να είναι ο καθολικός θεός. Θρησκευτικές ιδέες με την άμεση όμως επιρροή από την κουλτούρα των δυναστών Ασσυρίων που επηρέασαν στο επαναπροσδιορισμό του Εβραϊκού Θεού.
Μια θρησκευτική μεταρρύθμιση τοπικιστικού χαρακτήρα, μέσα από την αδιαλλαξία του μονοθεϊσμού, με τους αυστηρούς θρησκευτικούς νόμους και σκληρές κυρώσεις και απαγορεύσεις, για προσφορές σε οποιοδήποτε άλλο μέρος σε σχέση με το ναό. Οι ιερείς της Ιερουσαλήμ έφτιαξαν το μονοπώλιο στην πίστη. Στα κείμενα της Παλαιάς Διαθήκης, είναι προφανές ότι οι Εβραίοι της Ιουδαίας προσπαθούν συνεχώς να αμαυρώσουν τους γείτονές τους στα βόρεια (Ισραήλ) για να υποστηρίξουν τις δικές παραδοχές ως οι μοναδικοί υπερασπιστές για τη μόνη αληθινή πίστη.
Κατά το έτος 587 π.Χ. με την Βαβυλωνιακή ηγεμονία του Ναβουχοδονόσορ Β’ , πολλές από τις εβραϊκές ελίτ απελάθηκαν στη Βαβυλώνα. Στην εβραϊκή αποικία στη βάση του τεράστιου πύργου της Βαβέλ, που υψώνεται 91 μέτρα ύψος, οι ρομαντικοί Εβραίοι ,αναπτύσσουν το περαιτέρω όνειρο της Γης της Επαγγελίας. Στο χωνευτήρι της Βαβυλώνας, οι θρησκευτικές τους αντιλήψεις είχαν επηρεαστεί από τις νέες ιδέες της Περσίας του ζωροαστρισμού με τον προφήτη Ζωροάστρη ή Ζαρατούστρα. Ο Ζωροαστρισμός είχε τεράστιο αντίκτυπο για τον Ιουδαϊσμό και αργότερα στο μύθο του Ιησού. Αυτή η θρησκεία επικεντρώθηκε στη μάχη ανάμεσα στο καλό -κακό, ήταν ένας μονοθεϊσμός με έναν καθολικό θεό (=Αχούρα Μάζντα), και έναν προφήτη και σωτήρα (=Ζωροάστρη).
Η ιδέα της οριστικής αποφάσεως με τη σωτηρία ή την αιώνια καταδίκη εκδόθηκε από τους Εβραίους και φυσικά αργότερα έγινε ένα κεντρικό μέρος της Χριστιανοσύνης. Μετά την ίδρυση του μονοθεϊσμού στην νέα εβραϊκή θρησκεία, οι συγγραφείς προσπάθησαν να αλλάξουν – αλλοιώσουν όλα τα ίχνη από τον παλιό φυσιοκρατικό πολυθεϊσμό στα ιερά τους κείμενα. Αυτό όμως εν μέσω των αντιφάσεων τους ….φαίνεται πως δεν το πέτυχαν εντελώς.
Συμπέρασμα: Ύστερα από τα πρόσφατα αποτελέσματα των ερευνών, αναλύσεων και συζητήσεων σχετικά με την προέλευση και τη αναχρονολόγηση της ( ΠΔ) Πεντατεύχου (=Τορά) το θέμα έχει κλείσει. Το υπόβαθρο και η ιστορία της εβραϊκής και σε προέκταση της χριστιανικής θρησκείας, είναι μια συλλογή από κείμενα γεμάτα από ευσεβείς πόθους, μύθους, πολιτική προπαγάνδα και ευσεβή ψέματα, γραμμένα μεταγενέστερα στους πολύ τελευταίους αιώνες π.Χ.
Πότε μπορεί να γράφηκε και ποιό ήταν το υπόβαθρο της;
Ο βασιλιάς Δαβίδ και η βασιλεία του.
Ο Δαυίδ σύμφωνα με τον προφήτη Σαμουήλ, ξεκίνησε ως βοσκός, σκότωσε τον γίγαντα Φιλισταίο Γολιάθ με μια σφεντόνα και τελικά ίδρυσε ένα βασίλειο.
Σύμφωνα με την Βιβλική χρονολογία ήταν αυτός που οδήγησε το στρατό του στην Ιερουσαλήμ περίπου το 997 π.Χ..
Η Παλαιά Διαθήκη παντού δοξολογεί τον ένδοξο βασιλιά Δαβίδ, ομοίως και η Καινή διαθήκη ως προπάτορα του μυθικού Ιησού Χριστού. Ήταν ο βασιλιάς που επιλέχθηκε από τον Γιαχβέ, να γίνει ο ιδρυτής του εβραϊκού έθνους, ο οποίος είχε για 40 χρόνια τον έλεγχο ενός μεγάλου βασιλείου που εκτεινόταν από τις όχθες του Ευφράτη έως τις ακτές της ανατολικής Μεσογείου.
Εδώ όμως, γεννάται το ερώτημα, μα …που στην ευχή βρίσκονται τα ερείπια ενός τόσο τεράστιου και ένδοξου βασιλείου; Κάπου σε μια πλαγιά στην ανατολική Ιερουσαλήμ, υπάρχει ένας ανασκαμμένος αρχαιολογικός χώρος. Ουσιαστικά πρόκειται για ένα κτίσμα μόλις 16 τ.μ που ονομάστηκε.. « το σπίτι του Δαβίδ ». Το άθλιο λοιπόν αυτό κτίριο κάποιοι το νόμισαν -χωρίς την παραμικρή ένδειξη ή έστω κάποιο λογικό συμπέρασμα, ότι ήταν η βασιλική κατοικία του Δαβίδ! Ένα ευτελές δηλαδή κτίσμα, απίστευτο σε κάθε λογική σκεψη, ότι θα μπορούσε να ήταν η κατοικία ενός βασιλιά του διαμετρήματος Δαβίδ. Τρελά πράγματα. Πολύ τρελά πράγματα αποκλειστικά για Θεοπυροβολημένους!
Μέσα από τα τελευταία χρόνια, των αρχαιολογικών ανασκαφών που αφορούν την εποχή του Χαλκού, αποφαίνεται πως η Ιερουσαλήμ, είχε συρρικνωθεί σε ένα μικρό χωριό με περίπου 2000 κατοίκους. Ο αιγυπτιολόγος Rolf Krauss το αποκαλεί επαρχιακό μέρος- χωριό. Ύστερα από σχετικές αναλύσεις, μελέτες, γραπτές πηγές της σφηνοειδούς γραφής, καθώς και μελέτες των αρχαίων αιγυπτιακών κειμένων, στην πραγματικότητα η ιστορία των Εβραίων προκύπτει κατευθείαν από τους μύθους. Υπό το πρίσμα της σύγχρονης επιστήμης η αξιοπιστία της Βίβλου βρίσκεται σε πλήρη αποσύνθεση. Με ένα λόγο, οι ιστορίες της Παλαιάς Διαθήκης απλά δεν σχετίζονται με την αλήθεια.
Σαν παράδειγμα: Η έξοδος από την Αίγυπτο δεν φαίνεται να συνέβη ποτέ, και η γη Χαναάν δεν κατακτήθηκε ποτέ με τη βία από τους Εβραίους – όπως μας λέει η Βίβλος στον Ιησού του Ναυή. Τα μεγάλα βασίλεια του Δαβίδ και του Σολομώντα είναι φαντασίες. Λογικά αυτοί οι «βασιλιάδες», αν πραγματικά υπήρξαν ποτέ, λίαν επιεικώς και στην καλύτερη των περιπτώσεων, δεν θα έπρεπε να έζησαν σε κάποιες ασήμαντες περιοχές της επαρχίας.
Ο Λόγος του Θεού έχει τρωθεί με την πολιτική προπαγάνδα, τη μυθοπλασία και είναι ως επί το πλείστον άχρηστη ως ιστορική πηγή!
ΤΟ ΞΑΠΛΩΜΑ ΤΟΥ ΙΑΧΩΒΑ (ΓΙΑΧΒΕ)
Η ανάπτυξη του μονοθεϊσμού είναι επίσης διαφορετική από αυτή που προβάλει η Βίβλος. O παντοδύναμος Θεός Γιαχβέ ήταν κάποτε μια μικρή ασήμαντη θεότητα. Αρχικά ήταν μια θεότητα της φύσης, μια θεότητα της γονιμότητας υπεύθυνη για τη βροχή και τον ήλιο και τις καλές σοδειές. Όλα τα ιερά είδωλα που βρέθηκαν, είναι κατασκευασμένα από μέταλλο ή πηλό, όπως για παράδειγμα δύο γυναίκες και άνδρες είδωλα.
Οι Εβραίοι λάτρευαν μια πολυθεϊστική θρησκεία γονιμότητας. Η Κύρια ανδρική θεότητα των φυλών τους είχε αρχικά επίσης μια θηλυκό σύντροφο. Μέχρι και το 100 π.Χ. οι αγρότες γύρω από την Ιερουσαλήμ ασκούσαν πολυθεϊστικές τελετές γονιμότητας. Ακόμη και στην Ιερουσαλήμ η πορνεία άνθιζε στο ναό. Η εβραϊκή απαγόρευση απεικονίσεων του Θεού είναι επίσης πολύ νεότερες από τις αξιώσεις της Αγίας Γραφής. Στην Ουγκαρίτ πχ, 400 χλμ. από την Ιερουσαλήμ, ανασκάφηκε ένα μικρό ειδώλιο από πηλό. Το ειδώλιο δείχνει έναν γενειοφόρο άνδρα που απεικονίζει τον « Ελ »( =Θεό), το σοφό και Ουράνιο Πατέρα, – ήταν μια πρώιμη έκδοση του Ιεχωβά. Αλλές ανασκαφές δείχνουν ότι οι Εβραίοι είχαν βωμούς από ασβεστόλιθο όπου τιμούσαν τους προγόνους τους και έκαναν προσφορές σε πολλές φυσικές θεότητες – πολυθεϊσμός. Οι Θεότητες της βροχής είναι πάντα δημοφιλείς – όπως είναι φυσικό – σε περιοχές της ερήμου, και ο Θεός της βροχής ο Βάαλ (= Ομηρικός Βήλος) λατρευόταν με διάφορες εκδοχές, – μια από τις οποίες ήταν αυτή του Ιεχωβά (=Γιαχβέ).
Οι ύστερες αιματηρές εβραϊκές εξεγέρσεις του 66-70 μ.Χ. ήταν μια τελευταία απελπισμένη αντίσταση μετά από αιώνες κατοχής. Οι Ρωμαίοι συνέτριψαν τις εξεγέρσεις αυτές χωρίς έλεος, και μετά την τελευταία εξέγερση που ισοπέδωσε την Ιερουσαλήμ και το ναό, μετέφεραν τους θησαυρούς της στη Ρώμη. Μέσα ακριβώς σε αυτή την ατμόσφαιρα απόγνωσης και οργής, οι θρησκευτικές μεσσιανικές φαντασιώσεις ευημερούσαν. Η αδυναμία των Εβραίων για απελευθέρωση από την σκλαβιά, βρήκε διέξοδο μέσα στους μύθους, με αποτέλεσμα και την λαμπρή κατασκευή μιας εθνικής ιστορίας, θάβοντας τα ονόματα των εχθρών τους βαθιά μέσα στη γη τους. Η βίβλος αναφέρει για τον πύργο της Βαβέλ (Βαβυλώνα) ένα ερείπιο 90 μέτρα ύψος. Μας λέει επίσης ότι τα τείχη της Ιεριχούς ρίχτηκαν από τρομπέτες. Με βάσει όλες τις νεότερες έρευνες, είναι δεδομένο ότι οι ιστορίες αυτές, ανάγονται στην σφαίρα του μύθου και δεν έχουν καμία απολύτως σχέση με την πραγματικότητα.
Ο Λόγος του Θεού είναι διαποτισμένος με ψέματα και ιστορικές παραποιήσεις. Μια ομάδα παραχαρακτών, που συχνά αποκαλούνται Δευτερονομιστές, άλλαξαν τις ιστορίες και συνέθεσαν την ιστορία της δημιουργίας και της Γης, της Επαγγελίας. Οι ασυνέπειες, οι αντιφάσεις και οι ασυνάρτητες καταγραφές της Παλαιάς Διαθήκης, αποτελούν τις πιο σαφείς ενδείξεις του μυθικού στοιχείου.
Ακόμα και Ίδιος ο Κύριος ( =θεός ) ως χαρακτήρας δεν παρουσιάζεται ιδιαίτερα συνεκτικός. Αρκετές φορές ονομάζεται Ιεχωβά(= Γιαχβέ ) ή μερικές φορές ως El (= εν. θεός) ή Ελωχίμ (= πληθ. θεοί) , Αδωνάι (εκ του Ατόν = ύψιστος) ή είναι ένα σύννεφο ή απλά μια φωνή από ψηλά.
ΤΑ ΠΡΩΤΟΤΥΠΑ ΚΕΙΜΕΝΑ
Τα παλαιότερα γνωστά βιβλικά κείμενα είναι οι λεγόμενοι πάπυροι του Κουμράν. Με άνθρακα χρονολογούνται μεταξύ 240 π.Χ. και 100 μ.Χ.. Οι πάπυροι Κουμράν στην πραγματικότητα δεν είναι οι πρωτότυποι, αλλά μόνο αντίγραφα των αντιγράφων. Οι πάπυροι Κουμράν συμπεριλαμβάνουν και κάποια κείμενα (30%) από την εβραϊκή Βίβλο και κομμάτια του Ησαΐα από την χριστιανική εκδοχή της Αγίας Γραφής.
Υπάρχει δέντρο διαφορετικών παραδόσεων, όταν πρόκειται για τη χρονολόγηση της Παλαιάς Διαθήκης (ΠΔ). Οι πιο ας πούμε « παραδοσιακοί » πιστεύουν ότι τέθηκε σε λειτουργία περίπου γύρω στο 1000 π.Χ., οι πιο «μετριοπαθείς» νομίζουν ότι εμφανίστηκε γύρω στο 600 π.Χ. και οι πιο «σκεπτικοί» σκέφτονται ότι είναι ένα ελληνιστικό έργο που είχε παραχθεί μετά το 330 π.Χ.. δηλαδή, έχει σημασία, αφού είχαν ήδη γίνει γνωστά τα γραπτά – ιδιαίτερα του Πλάτωνα και λιγότερο του Αριστοτέλη. Οι τελευταίοι εδώ, έχουν κάποιο σημαντικό λόγο: Θα ήταν πολύ περίεργο να βρεθούν στοιχεία ιστοριογραφίας, ηθικής και πολιτικής για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα πριν από τον Πλάτωνα, Αριστοτέλη και Σωκράτη που περιέγραψαν για πρώτη φορά αυτές τις έννοιες. Αν η ΠΔ είναι τόσο παλιά όπως υποστηρίζει η πρώτη ή δεύτερη εκδοχή, είναι πολύ περίεργο το γεγονός ότι κανείς δεν γνώριζε στην Αρχαιότητα τόσο όμοιες έννοιες- ιδέες που να προβλήθηκαν πριν τον Πλάτωνα και τον Σωκράτη αρκετές εκατοντάδες χρόνια νωρίτερα.
Ο μεγάλος Έλληνας ιστορικός Ηρόδοτος δεν γνωρίζει κανένα από τα μεγάλα γεγονότα που αναφέρει η Βίβλος . Επίσης από πρακτικής πλευράς τα πνευματικά επιτεύγματα στα κείμενα θα έπρεπε να είναι ανάλογα με το τεχνολογικό- αναπτυξιακό επίπεδο σε αυτή την μικρή περιοχή της ερήμου κατά τη χρονική εκείνη στιγμή.
Αυτό είναι εμφανές -για παράδειγμα σε μια εργασία, σε ένα σύστημα άρδευσης που ξεκίνησε το 720 π.Χ. για να φέρει νερό στην Ιερουσαλήμ μέσα από υπόγεια κανάλια. Το σύστημα κατέληξε μετά από αδιέξοδα λαξευμένα κανάλια, σε δρόμους προς λάθος κατεύθυνση χρόνο με το χρόνο. Αυτό το αποτυχημένο σύστημα άρδευσης, είναι ένα μάθημα που ονομάζεται «θαυμάσιο έργο κατασκευής» στην Αγία Γραφή.
Σύμφωνα με τα πρόσφατα αρχαιολογικά αποτελέσματα, γλωσσικών και ιστορικών μελετών, τείνουν να ενισχύσουν την περίπτωση που η ΠΔ γράφτηκε στους τελευταίους αιώνες π.Χ.
Σύμφωνα με την Βιβλική χρονολογία ο προπάτορας Αβραάμ των Εβραίων, έζησε γύρω στα 1800 π.Χ., η Έξοδος συνέβη γύρω στο 1250 π.Χ. Ο Αβραάμ κάνει ιππασία με την καμήλα του στην Αγία Γραφή, ακόμα κι αν αυτό το ζώο δεν ήταν ακόμη εξημερωμένο σε αυτό τον τομέα μέχρι το 1000 π.Χ. Και πώς επίσης θα μπορούσαν οι Εβραίοι σύμφωνα με την Γένεση κεφ. 42 , να αμείβουν τους σπόρους τους με κέρματα, όταν τα παλαιότερα γνωστά νομίσματα είναι από τον έβδομο αιώνα π.Χ. στη Λυκία της Μικράς Ασίας;
Οι ιστορίες του πολέμαρχου Ιησού του Ναυή, ότι οι Εβραίοι και ο μανιώδης Θεός τους εξάλειφαν το γηγενή πληθυσμό και πολλές από τις παγανιστικές θεότητες τους, και που εν τέλει εγκαταστάθηκαν στη Χαναάν, πρόκειται για προϊόντα μυθοπλασίας. Η αρχαιολογία άλλωστε αποκάλυψε ότι η περιοχή ήταν πυκνοκατοικημένη ειρηνικά σε πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα. Στα 1000 π.Χ. περίπου ζούσαν 50.000 άνθρωποι στο βόρειο τμήμα της Χαναάν (της ορεινής περιοχής μέχρι τη Θάλασσα της Γαλιλαίας). Στο νότιο τμήμα (ανάμεσα στην Ιερουσαλήμ και στη Χεβρώνα) ήταν μια άγονη έρημος, αφιλόξενη και με λίγο νερό για βλάστηση, και φυσικά πολύ αραιοκατοικημένη.
Οι φυλές της περιοχής είχαν τις φιλονικίες τους και πολεμούσαν η μια την άλλη κατά καιρούς, αλλά ο πραγματικός ηγεμόνας όλης της περιοχής ήταν ο Αιγύπτιος Φαραώ που εκμεταλλευόταν τα ορυχεία χαλκού. Ο Φαραώ είχε δημιουργήσει μια αλυσίδα οχυρών σε όλη την περιοχή, ώστε να είναι αδύνατο ο Μωυσής να μπορέσει να ξεκινήσει οποιαδήποτε εκστρατεία σε αυτή την βαριά οχυρωμένη περιοχή. Ο Φαραώ ζήτησε επίσης από τον πληθυσμό (ως καθήκον) να προσφέρουν καταναγκαστική εργασία, κάποιοι που το αρνήθηκαν, κατέφυγαν στα βουνά. Ορισμένοι μάλιστα πιστεύουν ότι το όνομα «Εβραίος» προέρχεται αρχικά από αυτούς τους αντάρτες που είχαν τεθεί εκτός του νόμου στα βουνά και που ονομάζονταν «Hapiru» (αλήτες).
Ο Μωυσής είναι απλά μια μυθική φιγούρα που δεν έζησε ποτέ. Το ίδιο πιθανώς ισχύει για τον Βασιλιά Δαυίδ και τον γιο του Σολομώντα. Τα κείμενα που αποδίδονται στον Σολομώντα στην Αγία Γραφή, έχουν γραφθεί αιώνες αργότερα από την εποχή που υποτίθεται ότι έζησε.
Πάντως η επιγραφή που βρέθηκε στο υποτιθέμενο «Σπίτι του Δαβίδ» το 1993, έχει μόνο έξι σύμφωνα, τα φωνήεντα –μεταξύ τους, θα πρέπει να τα προσθέσει κάποιος για τον εαυτό του -κατά το δοκούν, για πολλές και διαφορετικές ερμηνείες. Οι θρησκευτικά προσηλωμένοι άνθρωποι ήθελαν να το « δουν » αυτό ως μια απτή « απόδειξη » της ύπαρξης του βιβλικού βασιλιά Δαβίδ. Το πρόβλημα εδώ είναι ότι το μικρό αυτό άθλιο και λιτό κτίσμα των 16 τμ χωρίς εστία και παράθυρα, μαρτυράει πως δεν πρόκειται ακριβώς για ένα παλάτι. Γιατί εάν κάποτε υπήρξε ένας Βασιλιάς Δαυίδ σε αυτήν την περιοχή, θα ήταν πολύ περισσότερος… από έναν μικροαστό έστω βασιλιά μιας μικρής περιοχής.Σύμφωνα με την Αγία Γραφή – εν μέσω της ερήμου έλαμψε το πιο ένδοξο και λαμπρό βασίλειο. Που ωστόσο, η μόνη περίπτωση ανάπτυξης μέσα στην πραγματικότητα της φτωχής έρημου, ήταν μόνο λίγοι γενειοφόροι βοσκοί ανακατεμένοι με κοπριές και χώμα ανάμεσα στα πρόβατά τους. Τα θαυμάσια βασίλεια του Δαβίδ και του Σολομώντα που άκμασαν είναι παραμύθια της Χαλιμάς.
Παρόλα αυτά, όλες οι προσπάθειες για να βρεθούν κάποια υπολείμματα από αυτά τα φανταστικά βασίλεια ήταν μάταιη. Οι ποσότητες αργύρου – αντί για πέτρες, που κτίστηκε ο περίφημος μεγάλος Ναός του Σολομώντα δεν έχουν βρεθεί ή επιβεβαιωθεί . Πουθενά. Σύμφωνα με την Αγία Γραφή στην Ιερουσαλήμ υπήρχαν μεγάλες ποσότητες αργύρου :
Και κατέστησεν ο βασιλεύς εν Ιερουσαλήμ τον άργυρον ως λίθους, και τας κέδρους κατέστησεν ως τας εν τη πεδιάδι συκαμίνους, διά την αφθονίαν. (1 Βασιλέων 10,27).Στην καλύτερη περίπτωση η νεώτερη αρχαιολογία αποκάλυψε ότι η Ιερουσαλήμ ήταν ένα μικρό χωριό εκείνη την εποχή.
ΠΟΙΟΣ ΕΓΓΡΑΨΕ ΤΗΝ ΠΕΝΤΑΤΕΥΧΟ
Ίσως ο βασιλιάς Ιωσίας (639-609 π.Χ.), πρέπει να πιστωθεί για αυτό. Αυτός φέρεται στην Αγία Γραφή ως βασιλιάς, που επιδίωξε την θρησκευτική ενότητα, και προέβαλε την απαλλαγή από όλους τους ξένους θεούς για να ελευθερωθεί ο λαός του Ισραήλ, μέσα από μια αυστηρή εκπλήρωση θρησκευτικών νόμων και κανονισμών. Ο βασιλιάς Ιωσίας διέταξε τους ιερείς του να βρουν έναν θρησκευτικό μπούσουλα -προστάτη για να αρχίσει να ανθεί το « εθνικό έπος » της Γης της Επαγγελίας. Κάτι που ομοιάζει ως μια μικρή φυλετική θεότητα, και αργότερα ο θεός προστάτης της πόλης της Ιερουσαλήμ. Ο Ιεχωβά. Προβλήθηκε για να είναι ο καθολικός θεός. Θρησκευτικές ιδέες με την άμεση όμως επιρροή από την κουλτούρα των δυναστών Ασσυρίων που επηρέασαν στο επαναπροσδιορισμό του Εβραϊκού Θεού.
Μια θρησκευτική μεταρρύθμιση τοπικιστικού χαρακτήρα, μέσα από την αδιαλλαξία του μονοθεϊσμού, με τους αυστηρούς θρησκευτικούς νόμους και σκληρές κυρώσεις και απαγορεύσεις, για προσφορές σε οποιοδήποτε άλλο μέρος σε σχέση με το ναό. Οι ιερείς της Ιερουσαλήμ έφτιαξαν το μονοπώλιο στην πίστη. Στα κείμενα της Παλαιάς Διαθήκης, είναι προφανές ότι οι Εβραίοι της Ιουδαίας προσπαθούν συνεχώς να αμαυρώσουν τους γείτονές τους στα βόρεια (Ισραήλ) για να υποστηρίξουν τις δικές παραδοχές ως οι μοναδικοί υπερασπιστές για τη μόνη αληθινή πίστη.
Κατά το έτος 587 π.Χ. με την Βαβυλωνιακή ηγεμονία του Ναβουχοδονόσορ Β’ , πολλές από τις εβραϊκές ελίτ απελάθηκαν στη Βαβυλώνα. Στην εβραϊκή αποικία στη βάση του τεράστιου πύργου της Βαβέλ, που υψώνεται 91 μέτρα ύψος, οι ρομαντικοί Εβραίοι ,αναπτύσσουν το περαιτέρω όνειρο της Γης της Επαγγελίας. Στο χωνευτήρι της Βαβυλώνας, οι θρησκευτικές τους αντιλήψεις είχαν επηρεαστεί από τις νέες ιδέες της Περσίας του ζωροαστρισμού με τον προφήτη Ζωροάστρη ή Ζαρατούστρα. Ο Ζωροαστρισμός είχε τεράστιο αντίκτυπο για τον Ιουδαϊσμό και αργότερα στο μύθο του Ιησού. Αυτή η θρησκεία επικεντρώθηκε στη μάχη ανάμεσα στο καλό -κακό, ήταν ένας μονοθεϊσμός με έναν καθολικό θεό (=Αχούρα Μάζντα), και έναν προφήτη και σωτήρα (=Ζωροάστρη).
Η ιδέα της οριστικής αποφάσεως με τη σωτηρία ή την αιώνια καταδίκη εκδόθηκε από τους Εβραίους και φυσικά αργότερα έγινε ένα κεντρικό μέρος της Χριστιανοσύνης. Μετά την ίδρυση του μονοθεϊσμού στην νέα εβραϊκή θρησκεία, οι συγγραφείς προσπάθησαν να αλλάξουν – αλλοιώσουν όλα τα ίχνη από τον παλιό φυσιοκρατικό πολυθεϊσμό στα ιερά τους κείμενα. Αυτό όμως εν μέσω των αντιφάσεων τους ….φαίνεται πως δεν το πέτυχαν εντελώς.
Συμπέρασμα: Ύστερα από τα πρόσφατα αποτελέσματα των ερευνών, αναλύσεων και συζητήσεων σχετικά με την προέλευση και τη αναχρονολόγηση της ( ΠΔ) Πεντατεύχου (=Τορά) το θέμα έχει κλείσει. Το υπόβαθρο και η ιστορία της εβραϊκής και σε προέκταση της χριστιανικής θρησκείας, είναι μια συλλογή από κείμενα γεμάτα από ευσεβείς πόθους, μύθους, πολιτική προπαγάνδα και ευσεβή ψέματα, γραμμένα μεταγενέστερα στους πολύ τελευταίους αιώνες π.Χ.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου