«Η ειδωλολατρική κοινωνία αγνοούσε την θρησκευτική μισαλλοδοξία, γιατί οι αρχαίες θρησκείες, με την εξαίρεση του ιουδαϊσμού και ύστερα του χριστιανισμού, ήσαν πολυθεϊστικές. Κατ’ αρχήν, κάθε πολυθεϊστική θρησκεία είναι ανεκτική, εφ’ όσον, παραδεχομένη την ύπαρξη πολλών θεών, παραδέχεται εξ αυτού ακριβώς την νομιμότητα διαφόρων λατρειών… Η θρησκευτική μισαλλοδοξία υπήρξε κυρίως το χαρακτηριστικό των μονοθεϊστικών κοινωνιών, που δεν παραδέχονταν άλλους θεούς από τον δικό τους και έτειναν προς την συγχώνευση της κοινωνικής και πολιτικής εξουσίας με την θρησκευτική εξουσία, στα χέρια μιας ιερατικής κάστας» (Λουί Ρουζιέ).Από το βιβλίο του Γάλλου ελληνιστή φιλοσόφου Αλαίν ντε Μπενουά «ΟΙ ΙΔΕΕΣ ΣΤΑ ΟΡΘΑ»,
Στις 26 Δεκεμβρίου 1977, η «Νουβέλ Ομπσερβατέρ», είχε σαν τίτλο της πρώτης σελίδας της: «Ο Αβραάμ, ο άνθρωπος του έτους». Ο Μπερνάρ Ανρί Λεβύ πηδούσε στο κινούμενο τραίνο. ( πρόκειται για γνωστό Εβραιογάλλο διανοούμενο, υμνητή του αναρχισμού). Το τελευταίο του βιβλίο δίνει μεγάλη έκταση και θέση στον Αβραάμ, τον Μωϋσή, τον Ιακώβ και τους λοιπούς. Με μια πολύ απλή «θέση», που στηρίζεται σε ένα μοναδικό ισχυρισμό: ο ολοκληρωτισμός γεννάται από την ερείπωση του μονοθεϊσμού!
Για να καταπολεμηθεί ο ολοκληρωτισμός, αρκεί να επιστρέψει κανείς στον Νόμο (Σ.Μ: υπονοείται ο Νόμος του Ισραήλ). Ο μονοθεϊσμός λοιπόν θα ήταν το αιώνιο όχι, η απόλυτη ένσταση, η αρχή κάθε αντίστασης. Ο Λεβύ, νέος Μωϋσής, πήρε τον θεό σε στενογραφία… Απ’ εκεί κι έπειτα, είναι το μακελλειό. Σύμφωνα με τον Λεβύ, απέναντι στον μονοθεϊσμό υπάρχουν τα «είδωλα». Και είδωλα, στην Ευρώπη, είναι οτιδήποτε δεν προέρχεται από τον ιουδαιοχριστιανισμό, ή προέρχεται ανεπαρκώς.
Έτσι για μια ακόμη φορά, η Ευρώπη τίθεται υπό κατηγορία. Ένα μέρος του βιβλίου, τιτλοφορείται «Αθήνα ή Ιερουσαλήμ». Γιατί μεταξύ των δύο πρέπει να επιλέξει κανείς. Έτσι, ξαναβρίσκουμε την εποχή που οι μονοθεϊστές ιερείς γκρέμιζαν συθέμελα τους ναούς, ακρωτηρίαζαν τα αγάλματα, βασάνιζαν την Υπατία, αρνούνταν να υπηρετήσουν τον αυτοκράτορα και άνοιγαν τις πύλες της Ρώμης στους βαρβάρους. Δηλαδή ξαναβρίσκουμε κάποιο «συνεπή αντιφασισμό» του Λεβύ, του οποίου η ευχή συνοψίζεται σε δύο λέξεις: «Λησμονήστε την Αθήνα»!
Ας λησμονήσουμε λοιπόν την Αθήνα. Ας διαγράψουμε το ελληνικό θαύμα, γιατί δεν συμμορφώνεται με τον Δεκάλογο… το θέατρο του Αισχύλου είναι φαίνεται μια «απάνθρωπη κωμωδία»… Η ελληνική πόλις είναι, μας βεβαιώνουν, ένα υπόδειγμα «ολοκληρωτισμού»… Ας ξεχάσουμε λοιπόν τον Αριστοτέλη, ας ξεχάσουμε τους Προσωκρατικούς, ας ξεχάσουμε τους τραγικούς… Ας ξεχάσουμε και τον Σενέκκα, τον Μάρκο Αυρήλιο. Ας ξεχάσουμε την Αρχαιότητα, το αρχαίο πνεύμα, τον στωικισμό. Και συνεπώς, ας ξεχάσουμε και τι επακολούθησε. Τα τραγούδια και τις σκηνές του κλασσικού θεάτρου, που εκθειάζει αρετές, καθόλου «βιβλικές». Την Αναγέννηση, που επανήλθε στην σχολή των Αρχαίων. Τους φιλοσόφους του 18ου αιώνα. Τον Βολταίρο, αυτόν τον απόστολο της ανεπιείκειας… και τους ρομαντικούς, αυτούς τους προγόνους του ναζισμού… Ας ξεχάσουμε την πολιτική… Και το Κράτος… Και την ιστορία… Και τον Λαό, τον οποίον ο Λεβύ δεν ονομάζει πια παρά «πλέμπα»… Και τα ιδεώδη, τα οποία κανείς δεν ξέρει πού μας οδηγούν. Ας ξεχάσουμε και την ευτυχία, αυτήν «την ολοκληρωτική ιδέα». Ας εξαφανίσουμε και τον Σταντάλ, τον Ντοστογιέφσκι και ακόμα και τον Μπρέχτ, που θα μπορούσε να ήταν και «υπολανθάνων» αντισημίτης. Ας εξαφανίσουμε την επιστήμη και την τεχνολογία… Ας εξαφανίσουμε τα έθνη και τις πατρίδες, όλα αυτά υπέρ της Τορά (ιερό βιβλίο των Εβραίων), της μόνης πραγματικής πατρίδας!!! Πράγματι, τίποτα δεν σταματά τον νέον αυτόν «προφήτη».
Δεν υπάρχει λόγος να συνεχίσει κανείς την απαρίθμηση. Πρέπει φαίνεται να βάλουμε καλά στο κεφάλι μας, ότι το ευρωπαϊκό παρελθόν είναι τερατώδες! Αντίθετα, η επιστροφή στην Ούρ και την Χαλδαία, είναι πολύ «ορθές» τάσεις… Ο Λεβύ απονέμει στον εαυτό του την αποκλειστικότητα της ενρίζωσης των ανθρώπων! Αυτό του επιτρέπει να ξεκαθαρίσει το τραπέζι και να το κάνει «γυαλί».
Τι θα μείνει μετά το πέρασμα του Βανδάλου αυτού; Τίποτα. Το Μηδέν. Η απόλυτη επαναστροφή. Η έρημος (το μόνο σίγουρο και ασφαλές τοπίο για τον Λεβύ. Ο Ρενάν έλεγε άλλωστε ότι «η έρημος είναι μονοθεϊστική»). Και οπωσδήποτε, θα μείνει το πιο φατριαστικό βιβλίο του χρόνου. Πασπαλισμένο με τη συνεχή καταφυγή στις παλιές καλές μεθόδους της τρομοκρατίας. Δεν θέλετε τον ολοκληρωτισμό; Τότε, εστέ μονοθεϊστές! Ανταλλαγή υπηρεσιών δηλαδή: Παίρνεις τον μοναδικό μου θεό, ή σε κάνω τρόφιμο στρατοπέδων συγκεντρώσεων.
Με καθαρά λόγια: για να μην είσαι «φασίστας», πρέπει να προσχωρήσεις στον «Βιβλισμό», τον μονοθεϊσμό αυτό, που στηρίζεται στην αρνητική θεολογία (να μη βλασφημήσεις, να μη λατρεύσεις είδωλα κ.ο.κ.), φτιαγμένο για την εξουδετέρωση του «ειδωλολάτρη». Είναι αδύνατο, στο βιβλίο του Λεβύ, να βγει κανείς από το δίλημμα αυτό. Μόνο με ένα δυνατό, απελευθερωτικό γέλοιο μπορεί κανείς να βγει. Αλλά ο Λεβύ δεν γελά. Ούτε άλλωστε ο Θεός του…
Όλα αυτά δεν είναι τόσο πρωτότυπα. Το 1852, ο αββάς Γκωμ, καταγγέλλοντας τον «ειδωλολατρισμό στην εκπαίδευση», με τόσο ζήλο ώστε ανεκλήθη στην τάξη από τον επίσκοπο της Ορλεάνης, χρησιμοποίησε στην υπεράσπισή του την φράση του Ταλμούδ (ιερού βιβλίου των Εβραίων) «Ας είναι καταραμένος εκείνος που θα διδάξει στον γιό του την σοφία του Έλληνα»…
Ο Λεβύ ασφαλώς θα ενέκρινε τα λόγια με τα οποία τελειώνει το δοκίμιο του Έρνστ Μπλόχ για τον Τόμας Μύντσερ: «Αρκετά ζήσαμε την ιστορία του κόσμου, αρκετά γνωρίσαμε, παραγνωρίσαμε, μορφές, πόλεις, έργα, φαντασμαγορίες, τα εμπόδια που γέννησε ο πολιτισμός»!
Όπως ο Χόρκχαϊμερ, όπως ο Μπλόχ, ο Λεβίνας, όπως ο Ζιράρ, αυτό που εύχεται ο Λεβύ, είναι το λιγότερο δυνατό «τόλμη», το λιγότερο δυνατό ιδεώδες, το λιγότερο δυνατό πολιτική, εξουσία, Κράτος. Το λιγότερο δυνατό Ιστορία ιδίως. Αυτό που περιμένει είναι το τέλος της ιστορίας, το τέλος κάθε εναντίωσης προς αυτό, την ταυτοποίηση – την οριστική – του υποκειμένου με το αντικείμενο, μια αφηρημένη δικαιοσύνη, την οικουμενική ειρήνη, την εξαφάνιση κάθε ορίου. Περιμένει την γέννηση μιας ομοιογενούς κοινωνίας, όπου «ο λύκος θα κατοικεί με το αρνί, και ο πάνθηρας θα κοιμάται με το ελάφι» (Ησαΐας 11,6)…
Το ελάττωμα της «θέσης» αυτής είναι, ότι όχι μόνον είναι λανθασμένη και ψεύτική, αλλά και ότι είναι τόσο αντίθετη με την πραγματικότητα, ώστε να φθάνει στα όρια της γελοίας φάρσας.
Στην «ειδωλολατρία», οι θεοί είναι φτιαγμένοι όπως ακριβώς και οι άνθρωποι. Η διαφοροποίηση των θεών είναι η ιδεαλιστική, αρμονική προβολή της διαφοροποίησης αυτής. Οι λαοί είναι διαφορετικοί, οι θεοί είναι διαφορετικοί. Δεν αποκλείουν οι μεν τους δε. Υπήρχε μάλιστα στην Αθήνα, ένας βωμός, αφιερωμένος «τω αγνώστω θεώ».
[Εδώ φαίνεται ότι ο Μπενουά δεν γνωρίζει την αλήθεια του θέματος, η οποία έχει ως εξής: Ο Έρασμος στο περίφημο βιβλίο του «Μωρίας Εγκώμιον», εκδ. ΗΡΙΔΑΝΟΣ 1972 Κεφ. 64 σελ. 145, αναφέρει μεταξύ άλλων: «… Αν πρέπει να πιστέψουμε τον άγιο Ιερώνυμο … ο άγιος Παύλος, διαβάζοντας τυχαία την επιγραφή ενός μνημείου στην Αθήνα, την άλλαξε για να έρχεται πιο καλά με όσα εκείνος έλεγε για την χριστιανική πίστη», σχόλ. στις πράξεις των Αποστόλων (17,23). Προσέξτε παρακαλώ περί τι είδους αλλαγή πρόκειται: «Παράλειψε τις λέξεις που μπορεί να έβλαπταν την υπόθεσή του και κράτησε μόνο τις δύο τελευταίες – αγνώστω θεώ – και πάλι τις άλλαξε κομμάτι, γιατί ολόκληρη η επιγραφή έλεγε: ΤΟΙΣ ΘΕΟΙΣ ΑΣΙΑΣ ΕΥΡΩΠΗΣ ΚΑΙ ΑΦΡΙΚΗΣ ΘΕΟΙΣ ΑΓΝΩΣΤΟΙΣ ΚΑΙ ΞΕΝΟΙΣ». Και συνεχίζει ο άγιος αυτός του Ελληνισμού άνθρωπος: «Φαίνεται πως αυτό το παράδειγμα πιάσανε ν’ ακολουθούν τα παιδιά οι θεολόγοι. Ψαρεύουν απ’ εδώ κι απ’ εκεί τέσσερις-πέντε λέξεις, στην ανάγκη τις αλλάζουν το νόημα και το ταιριάζουν όπως τους βολεύει και στα κομμάτια αν αυτό που έρχεται πριν ή μετά δεν έχει καμμιά σχέση με το θέμα ή πάει κι αντίθετα. Και το κάνουν αυτό με τόσο πετυχημένη ξεδιαντροπιά που τους ζηλεύουν ακόμη κι οι νομικοί» μετάφρ. Στρατή Τσίρκα.]
Ο πολυθεϊσμός εξαίρει την μορφή και το κάλλος. Γεννά την τέχνη, την ελεύθερη σκέψη, την ανεκτικότητα. Η ίδια η έννοια της ελευθερίας, είναι ευρωπαϊκή εφεύρεση. Στη Ρώμη, η μορφή του νόμου είναι η δίδυμη αδελφή της ελευθερίας. Οι Έλληνες αυτοκαθορίζονται πρώτα ως ελεύθεροι άνθρωποι. Και ο πατριωτισμός γεννιέται απ΄ αυτήν την νέα ιδέα: υπερασπίζοντας την πόλη, υπερασπίζει κανείς το κοινό κτήμα, την κοινή ελευθερία.
«Ελεύθεροι στην δημόσια ζωή μας, δεν παρατηρούμε με υποψία και περιέργεια τη ιδιωτική συμπεριφορά των συμπολιτών μας», λέει ο Θουκυδίδης σε λόγο που αποδίδει στον Περικλή. «Δεν τους προσάπτουμε το ότι ζουν σύμφωνα με την θέληση και την επιθυμία τους. Αλλά σεβόμαστε την δημόσια τάξη, υπακούμε στους δημόσιους λειτουργούς μας και στους νόμους μας, ιδίως σ’ αυτούς που, έστω και άγραφους, έχουν ως σκοπό την προστασία των αδυνάτων». Αθτό είναι που ο Λεβύ ονομάζει «ολοκληρωτισμό»!
ο μονοθεϊσμός είναι τελείως διαφορετικός. Προϋποθέτει την υποτίμηση, την υποβάθμιση του «Άλλου», υπέρ του «Τελείως Άλλου», όπως λέει ο Ρούντολφ Όττο. Ακριβώς για την τόλμη της (το «δένδρο της γνώσεως»), η ανθρωπότητα «διώχθηκε από τον παράδεισο και εισήλθε στην ιστορία». Στην Βίβλο, η «τόλμη» αυτή, καταδικάζεται συνεχώς, γιατί προσβάλλει τον Γιαχβέ. Εκεί όπου ο πολυθεϊσμός εγκαθιδρύει μια λειτουργική διαφοροποίηση των σχέσεων, ο μονοθεϊσμός επιστέφει την μοναδικότητα του χαρακτήρα μεταξύ του Δημιουργού και του δημιουργήματός του. Η Παλαιά Διαθήκη, είναι ολόκληρη τοποθετημένη υπό το έμβλημα του Μοναδικού, της μείωσης της διαφοράς.
Ο μονοθεϊσμός θέτει σαν αρχή τη αποκλειστικότητα ενός θεού σε σχέση με τους άλλους, την μια αλήθεια, που απορρίπτει κάθε άλλη γνώμη, σαν απόλυτο λάθος. Η άρνηση της «ειδωλολατρείας», η παράδοση της ερήμου, η παράδοση του κενού ναού, δεν είναι τίποτε άλλο απ’ αυτήν την υποτίμηση της διαφοροποίησης.
Τέλος ο μονοθεϊσμός δικαιολογεί ηθικά τον αφανισμό του «Άλλου». «Θα καταστρέψετε όλα τα μέρη, όπου τα έθνη που θα κυνηγήσετε υπηρετούν τους θεούς τους. Θα γκρεμίσετε τους βωμούς τους, θα σπάσετε τις στήλες τους, θα κατεβάσετε τα αγάλματα των θεών τους» («Δευτερονόμιο» 12, 2-3). Γιατί «ο Γιαχβέ είναι θεός ζηλόφθονος, που τιμωρεί το έγκλημα των πατέρων στους γιούς, ως την τρίτη και τετάρτη γενεά» («Έξοδος» 20,5).
Στην Βίβλο, ο αντίπαλος πότε «περνιέται από το σπαθί», (Ηωσίας 5, 21), πότε «εξολοθρεύεται» (Ησαΐας, 14, 30). «Αυτός που δεν θα θελήσει να υπακούσει στην εξουσία του ιερέως του Γιαχβέ, θα πεθάνει» (Δευτερονόμιο» 17, 12).
[Για όσους ενδιαφέρονται για περισσότερα στοιχεία: Το βιβλίο αυτό της παλαιάς Διαθήκης, το ιερό για τους Ελληνοχριστιανούς, διδάσκει , για πρώτη φορά παγκοσμίως, τον τρόπο της συστηματικής ενσφήνωσης βάρβαρων ιδεοληψιών σ’ έναν λαό.
Στην προκειμένη περίπτωση αναφερόμαστε στα εξής:
. Πρώτον, στην διαθήκη-υπόσχεση δια όρκου του Γιαχβέ (θεός των Ιουδαίων) προς τον Αβραάμ, Ισαάκ, Ιακώβ και τους απογόνους αυτών για παράδοση σ’ αυτούς ως κληρονομιάς της «γης της επαγγελίας».
. Δεύτερον, στην ιδέα περί του «εκλεκτού λαού του θεού» και
. Τρίτον, στις γενοκτονίες τις οποίες δικαιούται ο λαός αυτός (ως προκύπτουσες εκ των δύο προαναφερθέντων λόγων), των λαών οι οποίοι κατοικούσαν την γη Χαναάν, όπως ονομάζονταν η «γη της επαγγελίας».
Επί πλέον στο βιβλίο αυτό τονίζεται επανειλημμένως η ιδέα του μονοθεϊσμού και ως εκ τούτου η ξεκάθαρη εντολή για άσκηση, με συγκεκριμένους τρόπους, στην μισαλλοδοξία.
Ειδικότερα αναφέρονται μόνο στο βιβλίο αυτό της Π.Δ.:
. 75 φορές η υπόσχεση της «γης της επαγγελίας» στα εξής κεφάλαια και στίχους: Α. 21,35, Β. 12, Γ. 18,20, Δ. 19-23,26,31,38,40, Ε. 2,31,33, ΣΤ. 3,10,18,23, Ζ. 1,8,12,13, Η. 1,7,10,18, Θ. 1,4,523,27,28, Ι. 11, ΙΑ. 8-10,21,23,25,31, ΙΒ. 1,9,1012,27, ΙΖ. 14, ΙΗ. 9, ΙΘ. 1, Κ. 15,16, ΚΑ. 1, ΚΕ. 19, ΚΣΤ. 1,9,15, ΚΖ. 1,3, ΚΗ. 69, Λ. 5,12, ΛΑ. 3,7,13,20,21,23, ΛΓ. 42, ΛΔ. 4.
. 20 φορές γενοκτονίες μετά λεηλασιών των λαών της «γης της επαγγελίας» από τον «εκλεκτό λαό»: Β. 34, Γ. 2,6, Δ. 38, ΣΤ. 10, Ζ. 2,5,16,20,22-25, Θ. 3, ΙΒ. 29, ΙΓ. 16, Κ. 13,16. ΛΑ. 2,4, ΛΓ. 19.
. 8 φορές η ιδέα περί του «εκλεκτού λαού του θεού»: Δ. 7, Ζ. 14,115, ΙΔ. 2, ΚΣΤ. 18, ΚΗ. 12.
. 7 φορές το δόγμα του μονοθεϊσμού: Δ. 35,39, Ε. 7, ΣΤ. 4,117, ΙΓ. Όλο, ΛΒ. 39.
. 5 φορές υποδείξεις για την άσκηση στη μισαλλοδοξία δια της καταστροφής των ναών και λοιπών ιερών χώρων των ετερόδοξων λαών: Ζ. 5,25, ΙΒ. 2, ΙΓ. 6, ΙΖ. 5.
Παράλληλα υπενθυμίζεται κατά κόρον η εκδικητικότητα του ζηλότυπου και ζηλόφθονου αυτού θεού, με ατέλειωτους τρόπους τιμωριών για τους ασυμμόρφωτους στις υποδείξεις του. Όλα τα τελευταία καταγράφονται περιληπτικά και συγκεντρωτικά στο κεφάλαιο Ζ του βιβλίου αυτού.
Νομίζουμε ότι αξίζει να αντιγράψουμε ένα εκτενές απόσπασμα από το κεφάλαιο αυτό (Ζ) σε απόδοση στη νεοελληνική του Ι.Θ.Κολιτσάρα : «1 Όταν δε Κύριος ο Θεός σου σε εισαγάγει εις την χώραν, προς την οποίαν τώρα πορεύεσαι, δια να την κληρονομήσεις ως ιδικήν σου, και εκβάλη από εμπρός σου έθνη μεγάλα, τους Χετταίους...Ιεβουσαίους, επτά έθνη πολυαριθμότερα και ισχυρότερα από σας, 2 και θα παραδώσει αυτούς Κύριος ο Θεός σου εις τας χείρας σου, θα κτυπήσης αυτούς, θα τους εξαφανίσης τελείως, δεν θα συνάψης καμμίαν συνθήκην μαζή των και δεν θα τους λυπηθήτε καθόλου...5 Αλλά και αυτά ακόμη θα πράξης εναντίον των ειδωλολατρών αλλοεθνών: Θα κρημνίσετε τους βωμούς των, θα συντρίψετε τας ειδωλολατρικάς των στήλας, θα κατακόψετε τα ιερά δάση των και θα κάψετε εις την φωτιά τα ξυλόγλυπτα αγάλματά των. 6 Διότι συ εν αντιθέσει προς εκείνους είσαι λαός άγιος, αφιερωμένος εις τον Κύριον και Θεόν σου. Κύριος και Θεό σου σε εξέλεξεν ανάμεσα από όλα τα άλλα έθνη της γης να είσαι ιδική του εκλεκτή περιουσία... 8... αλλά διότι σας αγαπά ο Κύριος και διότι τηρεί τον όρκον, τον οποίον έδωσεν εις τους προπάτοράς σας ... Αλλά είναι και Θεός δίκαιος, ο οποίος ανταποδίδει προσωπικώς εις τους μισούντας αυτόν και αμετανοήτους κατά τα έργα αυτών και εξολοθρεύει αυτούς... 16 Συ θα απολαύσης τα λάφυρα των εθνών τα οποία ο Κύριος σου δίδει... 22 Κύριος ο Θεός σου θα καταστρέψη και θα εξαφανίση ολίγον κατ’ ολίγον τα έθνη αυτά από εμπρός σου. Δεν θα ημπορέσης και δεν πρέπει, να εξαφανίσης αυτούς ταχέως, δια να μη μείνη έρημος και ακατοίκητος η χώρα από ανθρώπους και πληθυνθούν τα άγρια θηρία εναντίον σου. 23 Αυτούς Κύριος ο Θεός σου θα τους παραδώση εις τας χείρας σου και θα καταστρέφης αυτούς ολοκληρωτικώς μέχρις ότου εξολοθρευθούν και εξαφανισθούν πλήρως. 24 Ο Θεός θα παραδώση εις τα χέρια σας τους βασιλείς των εθνών αυτών, θα τους εξοντώσετε, ώστε να χαθούν και τα ονόματα αυτών από τον τόπον, όπου εβασίλευον. Κανείς δεν θα ημπορέση να αντισταθή απέναντί σας, μέχρις ότου τους εξολοθρεύσετε όλους. 25 Τα αγάλματά τών θεών των θα τα παραδώσετε εις το πυρ, δια να καούν..
Η θανάτωση τραυματιών λέγεται εν ψυχρώ δολοφονία σ’ όλον τον κόσμο. Όταν όμως κανείς θεωρεί την Βίβλο ιερό βιβλίο του, προσέξτε πώς καταντά και ο ίδιος. Ένας αρχιθεολόγος ονόματι Ι.Θ. Κολιτσάρας απέδωσε την Βίβλο στην νεοελληνική για λογαριασμό της αδελφότητος Θεολόγων «ΖΩΗ». Το αποτέλεσμα έλαβε έγκριση απ’ όλα τα όργανα της εκκλησίας της Ελλάδος. Ο εν λόγω κύριος απέδωσε το προαναφερθέν χωρίο ως εξής: «Εκτός των άλλων φονευθέντων, εφόνευσαν και τους βασιλείς των Μαδιανιτών», αυτό και απολύτως τίποτε άλλο!!! Εξαίσιο χριστιανικό ήθος»].
Αυτό είναι λοιπόν εκείνο που ο Λεβύ μας παρουσιάζει σαν φάρμακο εναντίον του «ολοκληρωτισμού»;
Κανένα απολύτως κείμενο της «ειδωλολατρίας» δεν περιέχει φράσεις ή ηθικές συνταγές, που να αφήνουν να εννοηθεί ότι η σφαγή θα μπορούσε να δικαιολογηθεί ηθικά και να δημιουργήσουν έτσι τους όρους που χρειάζονται για την ανάπτυξη αυτής της «ελαφράς συνειδήσεως», η οποία, στην υπηρεσία της κατάπνιξης, την καθιστά ακόμη πιο ανελέητη.
«Η χαρακτηριστική μισαλλοδοξία και ο φανατισμός των προφητών και των ιεραποστόλων των τριών μονοθεϊσμών, παίρνουν το υπόδειγμά τους στο παράδειγμα του Γιαχβέ», γράφει ο Μιρσέα Ελιάντ.
«Η ειδωλολατρική κοινωνία αγνοούσε την θρησκευτική μισαλλοδοξία, γιατί οι αρχαίες θρησκείες, με την εξαίρεση του ιουδαϊσμού και ύστερα του χριστιανισμού, ήσαν πολυθεϊστικές. Κατ’ αρχήν, κάθε πολυθεϊστική θρησκεία είναι ανεκτική, εφ’ όσον, παραδεχομένη την ύπαρξη πολλών θεών, παραδέχεται εξ αυτού ακριβώς την νομιμότητα διαφόρων λατρειών… Η θρησκευτική μισαλλοδοξία υπήρξε κυρίως το χαρακτηριστικό των μονοθεϊστικών κοινωνιών, που δεν παραδέχονταν άλλους θεούς αό τον δικό τους και έτειναν προς την συγχώνευση της κοινωνικής και πολιτικής εξουσίας με την θρησκευτική εξουσία, στα χέρια μιας ιερατικής κάστας» (Λουί Ρουζιέ).
Το ότι οι σύγχρονοι ολοκληρωτισμοί αντιπροσωπεύουν ανάλογες πολιτικές μεταλλαγές του θρησκευτικού μονοθεϊσμού, έχει αποδειχθεί πια όχι μια, αλλά εκατό φορές. Ο Μαρξ (του οποίου τους αναγνώστες, παίρνοντας πραγματικά για ηλίθιους, ο Λεβύ καταγγέλλει την «ειδωλολατρεία» του) γράφει ο ίδιος, ότι ο κομμουνισμός καλείται «να πραγματοποιήσει επί της γης το ανθρώπινο υπόβαθρο του Χριστιανισμού». Και ο Έριχ Φρομ περιγράφοντας την αταξική κοινωνία σαν μια μεταμόρφωση της μεσσιανικής ιδέας, παρατηρεί ότι «η αντίληψη του Χέγκελ και του Μαρξ περί αλλοτριώσεως, κάνει την πρώτη της εμφάνιση στην βιβλική αντίληψη περί ειδωλολατρείας» («θα είσθε σαν θεοί»).
Μάλλον αλλοπρόσαλλο και αρκετά βαρετό, τελείως ασύνδετο και γεμάτο από ιστορικές ανακρίβειες σε όλες τις σελίδες του, το βιβλίο του Λεβύ έχει, παρ’ όλα αυτά, την αξία ενός συμπτώματος. Πράγματι είναι ένα από τα σημάδια που επιτρέπουν να διαπιστωθεί μια ριζική εξέλιξη στη φύση των σύγχρονων ιδεολογικών αντιθέσεων. Χθες, οι αντίπαλοι αντιμετώπιζαν ο ένας τον άλλον στα θέματα των θεσμών, της εξουσίας, του φασισμού, του μαρξισμού. Και ιδού τώρα που βρίσκονται αντιμέτωποι ο μονοθεϊσμός και ο πολυθεϊσμός, υπογραμμίζοντας και οι δύο πλευρές, ότι πρόκειται εδώ για μια πραγματικά βασική συζήτηση. Είναι άτι νέο αυτό, το οποίο δεν πρέπει να υποτιμάται.
Όταν π.χ. ο Λεβύ γράφει: «Αθήνα ή Ιερουσαλήμ; Αυτό είναι το δίλημμα, μνημειώδες, αναπόφευκτο», έχει τουλάχιστον το θετικό σημείο ότι ξεκαθαρίζει την συζήτηση. Πρέπει επίσης να ειπωθεί, ότι έρχεται ακριβώς στο έδαφος όπου άλλα ρεύματα σκέψης – αυτά ακριβώς στα οποία επιτίθεται – επιθυμούσαν κι αυτά να έλθει η συζήτηση. Το θέμα άλλωστε είχε τεθεί επί τάπητος από αρκετό καιρό. Και δεν είναι τυχαίο ότι και στην δεξιά και στην αριστερά, διαπερνώντας όλες τις παραδοσιακές πολιτικοϊδεολογικές οικογένειες, βλέπει πια κανείς να πολλαπλασιάζονται οι θέσεις που λαμβάνονται και να διαγράφονται απροσδόκητες συμφωνίες γνωμών…
Πράγματι, είναι πολύς καιρός που ο μονοθεϊσμός δεν ερμηνεύεται πια σαν «συνέχεια» ή σαν «κατάληξη» του πολυθεϊσμού. Γιατί πέρα από την Δυαρχία του Ενός και του πολλαπλού, προϋποθέτουν και οι δυο διαφορετικά συστήματα αξιών. «Ο πολυθεϊσμός είναι ποιοτική και όχι ποσοτική αντίληψη» υπογραμμίζει ο Πωλ Τίλλιχ. Ο θεός του μονοθεϊσμού είναι θνητός. Πεθαίνει όταν παύουν να πιστεύουν σ’ αυτόν. Αλλά οι θεοί και οι θεές της ειδωλολατρείας είναι αθάνατοι, γιατί αυτό που αντιπροσωπεύουν δεν πεθαίνει ποτέ, το πολύ μπαίνει σε λήθαργο.
Είναι πολύ πιθανό, ότι, παρ’ όλους τους ελιγμούς των ενδιαφερομένων, στις πιο διαφορετικές οικογένειες σκέψης, θα υπάρξει ο ίδιος πόθος για την παλινόρθωση της πολυφωνικής διάστασης στην μελωδία του κόσμου.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου