ΡΗΤΟΡΙΚΗ: ΑΙΣΧΙΝΗΣ - Κατὰ Κτησιφῶντος (85-93)

[85] Ὑμεῖς γάρ, ὦ ἄνδρες Ἀθηναῖοι, πολλὰ καὶ μεγάλα ἠδικημένοι ὑπὸ Μνησάρχου τοῦ Χαλκιδέως, τοῦ Καλλίου καὶ Ταυροσθένους πατρός, οὓς οὗτος νυνὶ μισθὸν λαβὼν Ἀθηναίους εἶναι τολμᾷ γράφειν, καὶ πάλιν ὑπὸ Θεμίσωνος τοῦ Ἐρετριέως, ὃς ἡμῶν εἰρήνης οὔσης Ὠρωπὸν ἀφείλετο, τούτων ἑκόντες ἐπιλαθόμενοι, ἐπειδὴ διέβησαν εἰς Εὔβοιαν Θηβαῖοι καταδουλώσασθαι τὰς πόλεις πειρώμενοι, ἐν πέντε ἡμέραις ἐβοηθήσατε αὐτοῖς καὶ ναυσὶ καὶ πεζῇ δυνάμει, καὶ πρὶν τριάκονθ᾽ ἡμέρας διελθεῖν ὑποσπόνδους Θηβαίους ἀφήκατε, κύριοι τῆς Εὐβοίας γενόμενοι, καὶ τάς τε πόλεις αὐτὰς καὶ τὰς πολιτείας ἀπέδοτε ὀρθῶς καὶ δικαίως τοῖς παρακαταθεμένοις, οὐχ ἡγούμενοι δίκαιον εἶναι τὴν ὀργὴν ἀπομνημονεύειν ἐν τῷ πιστευθῆναι.

[86] Καὶ τηλικαῦθ᾽ ὑφ᾽ ὑμῶν εὖ πεπονθότες οἱ Χαλκιδεῖς, οὐ τὰς ὁμοίας ὑμῖν ἀπέδοσαν χάριτας, ἀλλ᾽ ἐπειδὴ διέβητε εἰς Εὔβοιαν Πλουτάρχῳ βοηθήσοντες, τοὺς μὲν πρώτους χρόνους ἀλλ᾽ οὖν προσεποιοῦνθ᾽ ὑμῖν εἶναι φίλοι, ἐπειδὴ δὲ τάχιστα εἰς Ταμύνας παρήλθομεν, καὶ τὸ Κοτύλαιον ὀνομαζόμενον ὅρος ὑπερεβάλομεν, ἐνταῦθα Καλλίας ὁ Χαλκιδεύς, ὃν Δημοσθένης μισθαρνῶν ἐνεκωμίαζεν,

[87] ὁρῶν τὸ στρατόπεδον τὸ τῆς πόλεως εἰς δεινὰς δυσχωρίας κατακεκλῃμένον, ὅθεν μὴ νικήσασι μάχην οὐκ ἦν ἀναχώρησις, οὐδὲ βοηθείας ἐλπὶς οὔτ᾽ ἐκ γῆς οὔτ᾽ ἐκ θαλάττης, συναγείρας ἐξ ἁπάσης τῆς Εὐβοίας στρατόπεδον, καὶ παρὰ Φιλίππου δύναμιν προσμεταπεμψάμενος, ὅ τ᾽ ἀδελφὸς αὐτοῦ Ταυροσθένης, ὁ νυνὶ πάντας δεξιούμενος καὶ προσγελῶν, τοὺς Φωκικοὺς ξένους διαβιβάσας, ἦλθον ἐφ᾽ ἡμᾶς ὡς ἀναιρήσοντες.

[88] Καὶ εἰ μὴ πρῶτον μὲν θεῶν τις ἔσωσε τὸ στρατόπεδον, ἔπειθ᾽ οἱ στρατιῶται οἱ ὑμέτεροι καὶ οἱ πεζοὶ καὶ οἱ ἱππεῖς ἄνδρες ἐγένοντο ἀγαθοί, καὶ παρὰ τὸν ἱππόδρομον τὸν ἐν Ταμύναις ἐκ παρατάξεως μάχῃ κρατήσαντες ὑποσπόνδους ἀφεῖσαν τοὺς πολεμίους, ἐκινδύνευσεν ἂν ἡ πόλις αἴσχιστα παθεῖν· οὐ γὰρ τὸ δυστυχῆσαι κατὰ πόλεμον μέγιστόν ἐστι κακόν, ἀλλ᾽ ὅταν τις πρὸς ἀνταγωνιστὰς ἀναξίους αὑτοῦ διακινδυνεύων ἀποτύχῃ, διπλασίαν εἰκὸς εἶναι τὴν συμφοράν. Ἀλλ᾽ ὅμως ὑμεῖς τοιαῦτα πεπονθότες πάλιν διελύσασθε πρὸς αὐτούς.

[89] Τυχὼν δὲ παρ᾽ ὑμῶν συγγνώμης Καλλίας ὁ Χαλκιδεύς, μικρὸν διαλιπὼν χρόνον πάλιν ἧκε φερόμενος εἰς τὴν ἑαυτοῦ φύσιν, Εὐβοϊκὸν μὲν τῷ λόγῳ συνέδριον εἰς Χαλκίδα συνάγων, ἰσχυρὰν δὲ τὴν Εὔβοιαν ἐφ᾽ ὑμᾶς ἔργῳ παρασκευάζων, ἐξαίρετον δ᾽ αὑτῷ τυραννίδα περιποιούμενος. Κἀνταῦθα ἐλπίζων συναγωνιστὴν Φίλιππον λήψεσθαι, ἀπῆλθεν εἰς Μακεδονίαν καὶ περιῄει μετὰ Φιλίππου, καὶ τῶν ἑταίρων εἷς ὠνομάζετο.

[90] Ἀδικήσας δὲ Φίλιππον κἀκεῖθεν ἀποδράς, ὑπέβαλεν ἑαυτὸν φέρων Θηβαίοις. Ἐγκαταλιπὼν δὲ κἀκείνους καὶ πλείους τραπόμενος τροπὰς τοῦ Εὐρίπου παρ᾽ ὃν ᾤκει, εἰς μέσον πίπτει τῆς τε Θηβαίων ἔχθρας καὶ τῆς Φιλίππου. Ἀπορῶν δ᾽ ὅ τι χρήσαιτο αὑτῷ, καὶ παραγγελλομένης ἐπ᾽ αὐτὸν ἤδη στρατείας, μίαν ἐλπίδα λοιπὴν κατεῖδε σωτηρίας, ἔνορκον λαβεῖν τὸν Ἀθηναίων δῆμον, σύμμαχον ὀνομασθέντα, βοηθήσειν, εἴ τις ἐπ᾽ αὐτὸν ἴοι· ὃ πρόδηλον ἦν ἐσόμενον, εἰ μὴ ὑμεῖς κωλύσετε.

[91] Ταῦτα δὲ διανοηθεὶς ἀποστέλλει δεῦρο πρέσβεις Γλαυκέτην καὶ Ἐμπέδωνα καὶ Διόδωρον τὸν δολιχοδρομήσαντα, φέροντας τῷ μὲν δήμῳ κενὰς ἐλπίδας, Δημοσθένει δ᾽ ἀργύριον καὶ τοῖς περὶ τοῦτον. Τρία δ᾽ ἦν ἃ ἅμα ἐξεωνεῖτο, πρῶτον μὲν μὴ διασφαλῆναι τῆς πρὸς ὑμᾶς συμμαχίας· οὐδὲν γὰρ ἦν τὸ μέσον, εἰ μνησθεὶς τῶν προτέρων ἀδικημάτων ὁ δῆμος μὴ προσδέξαιτο τὴν συμμαχίαν, ἀλλ᾽ ὑπῆρχεν αὐτῷ ἢ φεύγειν ἐκ Χαλκίδος, ἢ τεθνάναι ἐγκαταληφθέντι· τηλικαῦται δυνάμεις ἐπ᾽ αὐτὸν ἐπεστράτευον, ἥ τε Φιλίππου καὶ Θηβαίων. Δεύτερον δ᾽ ἧκον οἱ μισθοὶ τῷ γράψαντι τὴν συμμαχίαν ὑπὲρ τοῦ μὴ συνεδρεύειν Ἀθήνησι Χαλκιδέας, τρίτον δὲ ὥστε μὴ τελεῖν συντάξεις.

[92] Καὶ τούτων τῶν προαιρέσεων οὐδεμιᾶς ἀπέτυχε Καλλίας, ἀλλ᾽ ὁ μισοτύραννος Δημοσθένης, ὡς αὐτὸς προσποιεῖται, ὅν φησι Κτησιφῶν τὰ βέλτιστα λέγειν, ἀπέδοτο μὲν τοὺς καιροὺς τοὺς τῆς πόλεως, ἔγραψε δ᾽ ἐν τῇ συμμαχίᾳ βοηθεῖν ἡμᾶς Χαλκιδεῦσι, ῥῆμα μόνον ἀντικαταλλαξάμενος ἀντὶ τούτων, εὐφημίας ἕνεκα προσγράψας καὶ Χαλκιδέας βοηθεῖν, ἐάν τις ἴῃ ἐπ᾽ Ἀθηναίους·

[93] τὰς δὲ συνεδρίας καὶ τὰς συντάξεις, ἐξ ὧν ἰσχύσειν ὁ πόλεμος ἤμελλεν, ἄρδην ἀπέδοτο, καλλίστοις ὀνόμασιν αἰσχίστας πράξεις γράφων, καὶ τῷ λόγῳ προσβιβάζων ὑμᾶς, τὰς μὲν βοηθείας ὡς δεῖ τὴν πόλιν πρότερον ποιεῖσθαι τοῖς ἀεὶ δεομένοις τῶν Ἑλλήνων, τὰς δὲ συμμαχίας ὑστέρας μετὰ τὰς εὐεργεσίας. Ἵνα δ᾽ εὖ εἰδῆτε ὅτι ἀληθῆ λέγω, λαβέ μοι τὴν Καλλίου γραφὴν καὶ τὴν συμμαχίαν. Ἀνάγνωθι τὸ ψήφισμα.

***
[85] Εσείς λοιπόν, Αθηναίοι, μολονότι έχετε πάθει πολλές και μεγάλες ζημιές από τον Μνήσαρχο τον Χαλκιδέα, τον πατέρα του Καλλία και τον Ταυροσθένη, που ο Δημοσθένης τώρα τολμά να προτείνει, έναντι χρημάτων, να πολιτογραφηθούν Αθηναίοι, αν και έγινε το ίδιο με τον Θεμίσωνα από την Ερέτρια, που σε καιρό ειρήνης μας άρπαξε τον Ωρωπό, αυτά εσείς θελήσατε να τα ξεχάσετε. Έτσι, όταν οι Θηβαίοι πέρασαν στην Εύβοια, προσπαθώντας να υποδουλώσουν τις πόλεις της, εσείς μέσα σε πέντε ημέρες τρέξατε να βοηθήσετε τους Ευβοείς με ναυτικές και χερσαίες δυνάμεις και, πριν περάσουν τριάντα ημέρες, αναγκάσατε τους Θηβαίους να συνθηκολογήσουν και να εκκενώσουν την Εύβοια. Και, όταν γίνατε κύριοι του νησιού, αποδώσατε σ᾽ αυτούς που σας τα εμπιστεύτηκαν την αυτονομία των πόλεων και αποκαταστήσατε τα πολιτεύματά τους· σωστά και δίκαια, επειδή θεωρούσατε πως είναι άδικο να κρατάτε την οργή σας προς τους Ευβοείς, ενώ αυτοί είχαν εμπιστευτεί σε σας τους εαυτούς τους.

[86] Μολονότι οι Χαλκιδείς είχαν τόσο πολύ ευεργετηθεί από σας, δεν ανταπέδωσαν σε σας τα ίσα. Αντίθετα, όταν εσείς περάσατε στην Εύβοια για να βοηθήσετε τον Πλούταρχο, τον πρώτο καιρό μόνο προσποιούνταν ότι είναι φίλοι σας. Αλλά αμέσως μόλις φτάσαμε στις Ταμύνες και περάσαμε το βουνό που λέγεται Κοτύλαιο, τότε ο Καλλίας ο Χαλκιδέας, που ο Δημοσθένης τον εγκωμίαζε έναντι μισθού,

[87] βλέποντας τον στρατό της πόλης μας παγιδευμένο σε φοβερές κακοτοπιές, από όπου ήταν αδύνατη η διαφυγή αν δεν νικούσε στη μάχη ούτε και υπήρχε ελπίδα βοήθειας ούτε από στεριά ούτε από θάλασσα, συγκέντρωσε στρατό από όλη την Εύβοια και έστειλε και ζήτησε ενισχύσεις και από τον Φίλιππο. Παράλληλα, ο αδερφός του ο Ταυροσθένης, που τώρα δίνει σε όλους ευγενικά το χέρι και είναι όλο χαμόγελα, πέρασε στην Εύβοια τους μισθοφόρους από την Φωκίδα και μας επιτέθηκαν για να μας εξοντώσουν.

[88] Και, αν κάποιος θεός πρώτα δεν είχε σώσει τον στρατό και αν στη συνέχεια οι στρατιώτες σας, τόσο οι πεζικάριοι όσο και οι ιππείς, δεν είχαν επιδείξει τόση γενναιότητα, ώστε, νικώντας τους εχθρούς κοντά στον ιππόδρομο στις Ταμύνες σε μάχη εκ παρατάξεως, να τους αφήσουν να φύγουν υπό όρους, θα είχε κινδυνεύσει η πόλη να πάθει τα χειρότερα. Γιατί στον πόλεμο το μεγαλύτερο κακό δεν είναι να ηττηθεί κανείς, αλλά, όταν πάθει αυτό αντιμετωπίζοντας αντιπάλους κατωτέρους του, τότε είναι φυσικό η συμφορά να είναι διπλάσια.

[89] Ωστόσο εσείς, αν και έχετε πάθει τέτοια κακά, πάλι συμφιλιωθήκατε με αυτούς. Ο Καλλίας ο Χαλκιδέας, αφού πέτυχε τη συγγνώμη σας, άφησε να περάσει ένα μικρό χρονικό διάστημα και επέστρεψε πάλι στον κακό του χαρακτήρα· συγκάλεσε φαινομενικά Ευβοϊκό συνέδριο στη Χαλκίδα, ενώ στην πραγματικότητα οργάνωνε την Εύβοια εναντίον σας και προσπαθούσε να κερδίσει για τον εαυτό του τη θέση του τυράννου. Τότε, ελπίζοντας ότι θα έχει συμπαραστάτη τον Φίλιππο, πήγε στη Μακεδονία, έκανε περιοδείες με τον Φίλιππο και συγκαταλεγόταν μεταξύ των εταίρων.

[90] Καθώς όμως πήγε να βλάψει και τον Φίλιππο, το έσκασε κρυφά και από εκεί και με τη φόρα που είχε εμπιστεύτηκε τη ζωή του στους Θηβαίους. Εγκατέλειψε όμως και εκείνους και ύστερα από πολιτικές παλινδρομήσεις, περισσότερες από αυτές του Ευρίπου, δίπλα στον οποίο έμενε, βρέθηκε να αντιμετωπίζει ταυτόχρονα την έχθρα Θηβαίων και Φιλίππου. Και, μη γνωρίζοντας ποια θα ήταν η τύχη του, καθώς ετοιμαζόταν εκστρατεία εναντίον του, είδε ολοκάθαρα ότι η μόνη ελπίδα σωτηρίας που του απέμενε ήταν να θεωρηθεί σύμμαχος του λαού των Αθηναίων, ώστε να τον δεσμεύσει με όρκο ότι θα τον βοηθούσε, σε περίπτωση επίθεσης εναντίον του, πράγμα που προφανώς θα συνέβαινε, εάν εσείς δεν το εμποδίζατε.

[91] Με αυτά τα σχέδια κατά νου, ο Καλλίας στέλνει εδώ αντιπροσώπους τον Γλαυκέτη, τον Εμπέδωνα και τον Διόδωρο τον δρομέα, φέρνοντας στον λαό κενές ελπίδες, στον Δημοσθένη όμως και στην κλίκα του χρήματα. Τρία πράγματα εξαγόραζε ταυτόχρονα. Πρώτον, να μην αποτύχει να κλείσει συμμαχία με σας. Αν ο αθηναϊκός λαός θυμόταν τα σε βάρος του κατά το παρελθόν αδικήματα και δεν δεχόταν την προτεινόμενη από αυτόν συμμαχία, ένα από τα δύο ήταν σίγουρο γι᾽ αυτόν, ή να φύγει από τη Χαλκίδα ή να εγκλωβιστεί εκεί και να πεθάνει· άλλη επιλογή δεν είχε. Τόσο μεγάλες ήταν οι δυνάμεις τόσο του Φιλίππου όσο και των Θηβαίων, που ετοιμάζονταν να εκστρατεύσουν εναντίον του. Δεύτερον, να μην είναι υποχρεωμένοι οι Χαλκιδείς να παίρνουν μέρος στο συνέδριο στην Αθήνα — είχαν έρθει ήδη τα χρήματα σ᾽ αυτόν που είχε κάνει την πρόταση για τη συμμαχία. Τρίτον, να μην καταβάλλουν τη συνεισφορά στη συμμαχία.

[92] Ο Καλλίας δεν απέτυχε σε καμιά από αυτές τις επιλογές του. Αλλά ο Δημοσθένης, ο «μισοτύραννος», όπως ο ίδιος παριστάνει τον εαυτό του, για τον οποίο ο Κτησιφών λέει ότι οι συμβουλές του είναι οι καλύτερες για τον λαό, απεμπόλησε τις ευκαιρίες της πόλης και πρότεινε στο ψήφισμα για τη συμμαχία να βοηθούμε εμείς τους Χαλκιδείς, προσφέροντας ως αντάλλαγμα στην πόλη για τα ευεργετήματα αυτά μόνο λέξεις· πρόσθεσε δηλαδή, για να ηχεί καλά, «και οι Χαλκιδείς να βοηθούν, εάν κάποιος βαδίσει εναντίον των Αθηναίων».

[93] Όσο για την υποχρέωση των Χαλκιδέων στα κοινά συνέδρια και για τη συνεισφορά τους, με τις οποίες επρόκειτο να ενισχυθεί ο πόλεμος, τους απάλλαξε εντελώς, προτείνοντας στο ψήφισμα τις χειρότερες πράξεις με τις ωραιότερες λέξεις, ότι δηλαδή πρέπει να προηγείται η παροχή βοήθειας από την πόλη σε όσους από τους Έλληνες την έχουν ανάγκη, ενώ η συμμαχία να είναι η δεύτερη επιλογή της, να ακολουθεί την ευεργεσία. Για να βεβαιωθείτε ότι λέω την αλήθεια, κάνε μου τη χάρη, γραμματέα, πιάσε το γράμμα του Καλλία για τη συμμαχία. Διάβασε το ψήφισμα.

Η ΙΕΡΗ ΠΟΡΝΕΙΑ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ

Η Κόρινθος είναι το μεγάλο λιμάνι τού ελληνικού κλασικού κόσμου, ή καλύτερα τα λιμάνια, αφού η γεωγραφική θέση τής πόλης τής επιτρέπει να ελέγχει τούς δυο κόλπους, απ΄ τη μια και την άλλη μεριά τού Ισθμού της. Μέρος συνάντησης εμπόρων και ταξιδευτών Ανατολής και Δύσης, είναι και υποχρεωτικό πέρασμα για όλους εκείνους, που κινούνται ανάμεσα στη βόρειο Ελλάδα και την Πελοπόννησο. Εμπόριο, οικονομικές και λιμενικές δραστηριότητες συμβάλλουν στο να γίνει η Κόρινθος μια πόλη ιδιαίτερα ζωντανή. Τα πλούτη των κατοίκων της, η πολυτελής και διεφθαρμένη ζωή τους είναι φημισμένα …σ΄ όλους τούς λαούς της Αρχαιότητας και, αν η φήμη τής Αθήνας είναι κυρίως πολιτική και πνευματική, τής Κορίνθου συνδέεται με την ηδονή και την ακολασία.

 

Όμως, η Κόρινθος αποτελεί κυρίως, για τούς αρχαίους και τούς συγχρόνους, την πόλη τής ιερής πορνείας. Πιθανόν οι εμπορικές σχέσεις, που η πόλη από νωρίς είχε με τις ασιατικές χώρες να εξηγούν την εγκατάσταση ιερόδουλων στην Ακροκόρινθο. Αυτή η συνήθεια, που έκανε διάσημη την Κόρινθο, εξαφανίζεται το 146 π.Χ., όταν η πόλη καταστρέφεται από τα ρωμαϊκά στρατεύματα.

 

Ιερή πορνεία και ανατολικές θρησκείες 

 

Αν υπάρχει κάποιο φαινόμενο στην Αρχαιότητα, που ερεθίζει τη φαντασία των ανθρώπων, αυτό σίγουρα είναι η ιερή πορνεία. Θα ήταν επικίνδυνο να θελήσουμε να διαμορφώσουμε άποψη διαβάζοντας ορισμένα μυθιστορήματα, όπως την Αφροδίτη τού Πιερ Λουΐ και θα πρέπει να αναγνωρίσουμε, ότι οι πληροφορίες μας γι΄ αυτό το θέμα είναι λιγοστές. 

 

Παρ΄ ότι αυτή η συνήθεια εντάσσεται πλήρως στη ζωή ορισμένων ελληνικών πόλεων σαν την Κόρινθο, δεν ανήκει στον καθ΄ αυτό ελληνικό πολιτισμό και αντιστοιχεί σε μια σύλληψη τής θεότητας, που είναι ξενικής προέλευσης. Εξ άλλου δεν πρέπει να υπερβάλλουμε τη σημασία της στον ελληνικό κόσμο, αφού ασκείται μόνο σε ορισμένους τόπους όπως η Κόρινθος, η Πάφος ή το όρος Έρυξ στη Σικελία.

 

Η πρακτική τής ιερής πορνείας επιβεβαιώνεται αντίθετα πολύ περισσότερο στη Μικρά Ασία, στην Περσία ή και στην Αίγυπτο, όπου αποτελεί μέρος τής λατρείας σε ορισμένες θεότητες, που αργότερα αφομοιώθηκαν από την Αφροδίτη. Είναι δύσκολο να συλλάβουμε τους βαθύτερους σκοπούς αυτής τής ιερής πορνείας, επειδή οι ιστορικοί ή οι γεωγράφοι τής Αρχαιότητας, κυρίως Έλληνες, που μιλούν για το θέμα εκπλήσσονται κυρίως από το σκανδαλώδη χαρακτήρα, που παρουσιάζουν παρόμοιες πρακτικές στα αμύητα μάτια τους. Η βαθιά σημασία τού τυπικού πολύ λίγο τους ενδιαφέρει και οι εξηγήσεις που δίνουν σχετικά είναι συχνά φαντασιοπληξίες.

 

Άλλωστε, ανάλογα με τους λαούς αλλάζουν και οι αιτιολογίες. Στη Λυδία, στην Αρμενία, στη Θήβα τής Αιγύπτου αφιερώνονται νεαρές παρθένες στη θεότητα. Όπως οι Ουλέντ – Ναΐλ στην Αλγερία, πρέπει να κερδίσουν την προίκα τους εκδιδόμενες μέχρι το γάμο τους:

 

«Οι Αρμένιοι λατρεύουν ιδιαίτερα την Αναΐτι και έχτισαν προς τιμήν της πολλούς ναούς, κυρίως στην Ακιλησηνή. Τής αφιερώνουν σκλάβους, αγόρια και κορίτσια. Και κάτι που προξενεί πιο μεγάλη έκπληξη είναι, ότι οι πιο εξέχοντες άντρες τής χώρας αφιερώνουν τις ακόμα παρθένες κόρες τους: ο νόμος τις θέλει να επιδίδονται στην πορνεία για πολύ καιρό προς όφελος τής θεάς, πριν να δοθούν για γάμο, και κανείς δεν κρίνει απρεπές να τις παντρευτεί στη συνέχεια». (Στράβων, “Γεωγραφικά”, ΧΙ, 14,16).

 

Σύμφωνα με τον Ηρόδοτο, οι κόρες των Λυδών μαζεύουν την προίκα τους με τον ίδιο τρόπο. Σε άλλους λαούς οι ιερόδουλες ή ιερές πόρνες ανήκουν στο διαρκή «κλήρο» τής θεότητας και ασκούν όλη τους τη ζωή το επάγγελμά τους στον περίβολο τού ναού τής θεάς, στην οποία περιέρχονται τα χρηματικά ποσά, που δίνουν οι «πιστοί».

 

Ο Ηρόδοτος, σε ένα απόσπασμα περισσότερο γραφικό, παρά ακριβές, αναφέρει το τέχνασμα των ιερόδουλων τής βαβυλωνιακής θεότητας Μπελίτ – Ιστάρ, τής οποίας το όνομα μετατρέπει σε Μύλλιτα:

 

«Να ποια είναι η πιο επονείδιστη συνήθεια των Βαβυλωνίων. Κάθε γυναίκα τής χώρας πρέπει μια φορά στη ζωή της να σμίξει με έναν ξένο άντρα στο ιερό τής Αφροδίτης. Πολλές απαξιούν να έρχονται σε οποιαδήποτε επαφή με άλλες Βαβυλώνιες και τα πλούτη τους τις γέμισαν αλαζονεία: πηγαίνουν στο ιερό με σκεπαστές άμαξες και τις ακολουθούν πολλοί υπηρέτες. Στον περίβολο τού ναού οι γυναίκες κάθονται πολλές μαζί, έχοντας στο κεφάλι ένα στεφάνι από σκοινί. Άλλες έρχονται, άλλες φεύγουν. Ανάμεσα στις γυναίκες, περάσματα σε ευθεία γραμμή προς όλες τις διευθύνσεις επιτρέπουν στούς ξένους να κινούνται για να διαλέξουν. Όταν μια γυναίκα καθίσει εκεί, πρέπει να περιμένει ένας άγνωστος να ρίξει χρήματα στα γόνατα της και να σμίξει μαζί της στο εσωτερικό τού ναού. Καθώς τής ρίχνει τα χρήματα, ο άντρας πρέπει να πει: “Σε καλώ στο όνομα τής θεάς Μύλιττας” – αυτό είναι το ασσυριακό όνομα τής Αφροδίτης. Δίνει κανείς όποιο ποσό θέλει και η γυναίκα δεν έχει κανένα δικαίωμα να αρνηθεί τον άντρα, μια και τα χρήματα είναι ιερά και πρέπει να ακολουθήσει τον πρώτο, που τής ρίχνει κάτι. Αφού σμίξει με τον άντρα, εκπλήρωσε το καθήκον της απέναντι στη θεά και μπορεί να επιστρέψει στο σπίτι της. Όσες είναι όμορφες και με καλή κορμοστασιά μπορούν γρήγορα να επιστρέψουν σπίτι τους, όμως οι άσχημες είναι υποχρεωμένες να μένουν πολύ καιρό, μια και δεν μπορούν να τηρήσουν το νόμο. Μερικες μένουν και τρία η τέσσερα χρόνια». (“Ιστορίαι”, Ι, 199).

 

Εύκολα αντιλαμβανόμαστε, ότι στην εξήγησή του ο Ηρόδοτος αναμιγνύει διάφορες μορφές ιερής πορνείας, εκείνη που υπάρχει στους λαούς όπου τα κορίτσια κάθε κοινωνικού στρώματος πρέπει να εκδίδονται, για να συγκεντρώσουν το απαραίτητο για την προίκα τους ποσό και τη συνήθεια των ιερόδουλων. που τάσσονται στην υπηρεσία της θεότητας. Ωστόσο, ως ταξιδιώτης ο Ηρόδοτος σίγουρα επισκέφτηκε αυτή την αχανή «αγορά γυναικών», με την οποία έμοιαζε το ιερό τής θεάς Μπελίτ – Ιστάρ. Η ζωηρόχρωμη περιγραφή του μας επιτρέπει να φανταστούμε το παράξενο θέαμα τής θορυβώδους οχλαγωγίας στον τεράστιο ναό, τα πήγαιν΄- έλα των ιερόδουλων και των επισκεπτών, τις σειρές των γυναικών των μαντρωμένων σαν τα κτήνη, που φοράνε στο κεφάλι τους ένα σκοινί, που συμβολίζει τη σκλαβιά τους.

 

«Ου παντός πλειν εις Κόρινθον…» 

 

«Φιλόξενες κοπέλες, υπηρέτριες τής Πειθούς στην πλούσια Κόρινθο, εσείς που καίτε τις χρυσές στάλες τού λιβανιού, οι σκέψεις σας πετούν προς την ουράνια μητέρα των ερωτικών επιθυμιών, την Αφροδίτη, πού σας επιτρέπει, κόρες μου, να μαζεύετε στις χαρωπές σας κλίνες τον καρπό τής τρυφερής σας νιότης». (Πίνδαρος, Εγκώμια, 3).

 

 Έτσι, με χιούμορ και ποίηση, ο Πίνδαρος αναφέρεται στις διασημότατες κατοίκους τής Κορίνθου, τις ιερόδουλες τής Αφροδίτης και τής θεραπαινίδας της, τής Πειθούς. Ιέρειες, σκλάβες και πόρνες μαζί, οι κοπέλες αυτές συμβάλλουν στην ξεχωριστή θέση, που αποκτά η Κόρινθος ανάμεσα στις ελληνικές πόλεις. Αυτή η ιδιαίτερη λατρεία τής Αφροδίτης στην Κόρινθο ή στην Κύπρο εξηγείται από τις ανατολικές επιδράσεις, που παρουσιάζονται σημαντικές στις περιοχές αυτές. Πρόκειται για ένα σποραδικό φαινόμενο, που εκμεταλλεύεται κυρίως την κακή φήμη τής Κορίνθου. 

 

Η σημαντική δραστηριότητα των δύο λιμανιών, ο αυξημένος αριθμός ταξιδιωτών, που μένουν για λίγο στην πόλη για τις υποθέσεις τους ή για ψυχαγωγία, ωφελούν το ναό τής Αφροδίτης, που έχει εγκατασταθεί στην κορυφή τής Ακροκορίνθου. Πάνε εκεί για να λατρέψουν, σ΄ αυτό το κουρνιασμένο σ΄ ένα απότομο τοπίο ιερό, τη θεά, που παριστάνεται με τη μορφή ενός αγάλματος με πανοπλία και «υπηρετείται» από ιερές πόρνες:

 

«Το ιερό της Αφροδίτης ήταν τόσο πλούσιο, που είχε περισσότερες από χίλιες ιερές πόρνες, προσφορά στη θεά από άντρες ή γυναίκες. Εξ αιτίας τους η πόλη ήταν πυκνοκατοικημένη και πλούτιζε σημαντικά, επειδή οι ιδιοκτήτες των καραβιών καταστρέφονταν εύκολα σ΄ αυτά τα μέρη, εξ ου και η περίφημη παροιμία: “Δεν μπορούν όλοι να πλευρίζουν στην Κόρινθο”». (Στράβων, “Γεωγραφικά”, VIII, 378

 

Αυτές οι ιερές σκλάβες είναι πασίγνωστες σ΄ ολόκληρο τον αρχαίο κόσμο και, όπως εξηγεί ο Στράβων, προσφέρονται από τούς πιστούς στη θεά. Κατά κάποιο τρόπο αποτελούν ζωντανά τάματα! Κάποιος Ξενοφών ο Κορίνθιος, αθλητής, που νίκησε στους Ολυμπιακούς Αγώνες τού 464 π.Χ., προσφέρει σε ένδειξη ευχαριστίας στην Αφροδίτη τής Κορίνθου πενήντα πόρνες και ο Πίνδαρος μνημονεύει το γεγονός:

 

«Ω κυρίαρχη τής Κύπρου, να, που στο ιερό σου στην Κόρινθο ο Ξενοφών οδήγησε μια ομάδα νεαρών γυναικών, πενήντα σώματα στην υπηρεσία σου, μες στη χαρά του, που είδε όλες του τις ευχές να πραγματοποιούνται». (Πίνδαρος, “ΧΙΙΙ Oλυμπιόνικος”). 

 

Στη Σικελία, στο όρος Έρυξ, όπου έχει εγκατασταθεί σε μια ιδιαίτερα εντυπωσιακή τοποθεσία στην κορυφή ενός απότομου βράχου ένα ιερό τής Αφροδίτης, οι πιστοί κι εκεί με τις προσφορές τους χαρίζουν ιερόδουλες στη θεά:

 

«Ο ψηλός λόφος τού Έρυκα κατοικείται και διαθέτει ένα ναό τής Αφροδίτης με την ιδιαίτερη λατρεία του, άλλοτε γεμάτο από ιερές σκλάβες, που οι Σικελοί και οι ξένοι πρόσφεραν μετά από κάποιο τάμα». (Στράβων, “Γεωγραφικά”, VI, 272).

 

 Πόρνες ή ιέρειες;

 

 Τι ακριβώς είναι οι ιερόδουλες; Σίγουρα πόρνες, αλλά και ιέρειες, αφού τα δύο λειτουργήματα είναι στενά συνδεδεμένα μεταξύ τους. Όπως οι υπόλοιπες ιέρειες τού ελληνικού κόσμου, συμμετέχουν επίσημα σε όλες τις τελετές, όπου η «ιερή» παρέμβαση τους είναι απαραίτητη. Έτσι, όταν οι Πέρσες εισβάλλουν στην Ελλάδα, ζητείται από τις ιερόδουλες τής Κορίνθιας Αφροδίτης να προσευχηθούν δημόσια και να προσφέρουν μια θυσία για τη σωτηρία των Ελλήνων. Φαίνεται, ότι οι προσευχές ήταν αποτελεσματικές, αφού ο στρατός και ο στόλος τού Ξέρξη τράπηκαν οριστικά σε άτακτη φυγή από το συνασπισμό των ελληνικών πόλεων κι έτσι οι Κορίνθιοι τοποθετούν στο ναό τής Αφροδίτης ένα τάμα, αγάλματα και τον κατάλογο όλων των πόρνων, που ενέπνευσαν τη νίκη.

 

Ένα επίγραμμα του Σιμωνίδη χαραγμένο ύστερα απ” αυτό τον κατάλογο, αποτίει φόρο τιμής στην αποτελεσματικότητα των ιερόδουλων και τής προστάτιδάς τους, Αφροδίτης:

 

«Αυτές οι γυναίκες αφοσιώθηκαν για να προσευχηθούν στη θεϊκή Κύπριδα, για χάρη των Ελλήνων και των γενναίων στη μάχη πολιτών τους. Γιατί η θεά Αφροδίτη δε θέλησε η ακρόπολη των Ελλήνων να παραδοθεί στους Πέρσες τοξότες». (“Aθήναιος”, XIII, 573 d).

 

Ένα τέτοιο επεισόδιο δείχνει, ότι οι ιερόδουλες κατέχουν μια σεβαστή θέση στον ελληνικό κόσμο και επιτρέπει να καταλάβουμε καλύτερα την αντιφατική στάση, που τηρούν ανέκαθεν οι αρχαίοι απέναντι στην πορνεία. Σίγουρα οι «λαϊκές» πόρνες θεωρούνται αμελητέα ποσότητα. Ωστόσο, η πεποίθηση, ότι οι δραστηριότητές τους εξαρτώνται από τον ιερό χώρο της Αφροδίτης δεν είναι ποτέ εντελώς απούσα. Γι΄ αυτό το λόγο επιτράπηκε και η αθώωση τής περίφημης Φρύνης. Το επεισόδιο είναι πολύ γνωστό: με την απειλή να καταδικαστεί σε θάνατο, αφού κατηγορήθηκε για ασέβεια, σώζεται από το δικηγόρο της, το ρήτορα Υπερείδη, που έχει τη φαεινή ιδέα να αποκαλύψει το σώμα τής πελάτισσάς του μπροστά στο δικαστήριο. Οι ηλιαστές αθωώνουν τη Φρύνη σίγουρα επειδή η φυσική ομορφιά τής νεαρής γυναίκας τούς άγγιξε· όμως σίγουρα κινούνται και από το δεισιδαιμονικό φόβο, ότι καταστρέφουν αυτή την ιέρεια τής Αφροδίτης, που το υπέροχο κορμί της φέρει τόσο έκδηλα τη σφραγίδα τής θεότητας. 

 

Παρ΄ όλο που καμιά πηγή δε μας παρέχει περισσότερες λεπτομέρειες για την οργάνωση τής ιερής πορνείας στις ελληνικές πόλεις, είναι εύκολο να φανταστούμε, ότι το κορινθιακό ιερό θα πρέπει να παρουσίαζε πολλές ομοιότητες με εκείνο της Μπελίτ – Ιστάρ στη Βαβυλώνα. Όμως, δε γνωρίζουμε τίποτα για τη ζωή των ιερόδουλων τής Κορίνθου. Μένουν στον περίβολο τού ναού; Είναι ταμένες για όλη τους τη ζωή ή έχουν τη δυνατότητα να απαλλαχτούν από το λειτούργημά τους εξαγοράζοντας την ελευθερία τους; Οι αρχαίοι, αν ήταν λίγο ομιλητικοί γι΄ αυτές τις υπηρέτριες τής Αφροδίτης, δεν ήταν περισσότερο και για τους πελάτες τους. Θα πρέπει να φανταστούμε ομάδες προσκυνητών υπέρ το δέον ευσεβών ή, πιο πεζά, κατά περίσταση ευλαβών, που χαίρονται να συνδυάζουν θρησκευτικά καθήκοντα και απόλαυση;

 

Η παρουσία αυτού του πλήθους γυναικών των αφιερωμένων στη θεά τού έρωτα συμβάλλει στη φήμη τής Κορίνθου ως πόλης των εύκολων απολαύσεων και δεν προκαλεί καθόλου έκπληξη, το ότι η «λαϊκή» πορνεία αποκτά σημαντικές διαστάσεις μέσα στην πόλη. Οι δουλέμποροι οδηγούν σ΄ αυτό το λιμάνι τα πιο όμορφα «εμπορεύματα» τους. Πράγματι ξέρουν, ότι έχουν όλες τις ευκαιρίες να βρουν πλούσιους αγοραστές, που ψάχνουν κορίτσια αρκετά όμορφα για να τα τάξουν στην Αφροδίτη.

 

Έτσι η Λαΐς, μια από τις πιο φημισμένες εταίρες τού τέλους του 5^ου π.Χ. αιώνα, παιδάκι ακόμα οδηγείται σαν σκλάβα από τη Σικελία στην Κόρινθο και προσφέρεται στη θεά· το μέλλον της αλλάζει καθοριστικά, όταν συναντά το ζωγράφο Απελλή, που τη «λανσάρει» στους αθηναϊκούς καλλιτεχνικούς και πνευματικούς κύκλους. Η Νέαιρα ξεκίνησε κι εκείνη να δουλεύει στην Κόρινθο. 

 

Ως την κατάληψή της από τους Ρωμαίους το 146 π.Χ., η Κόρινθος παραμένει μια από τις πιο επιδεικτικές πόλεις τού ελληνικού κόσμου, αφού η απόλαυση και η πολυτέλεια αναπτύχθηκαν πολύ φυσικά σ΄ αυτή την πρωτεύουσα τής ιερής ή κοσμικής πορνείας. Καταστρέφεται από τους Ρωμαίους, ανοικοδομείται από τον Καίσαρα, αλλά ποτέ δεν χάνει τη φήμη τής ακόλαστης πόλης, ακόμα και μετά την εξάλειψη των ιερόδουλων και τής «σκανδαλώδους» λατρείας τής Αφροδίτης στην Ακροκόρινθο. Για τούς αρχαίους παραμένει πάντα το σύμβολο τής διαφθοράς.

 

Ωστόσο, η Κόρινθος δεν είναι ολόκληρη η Ελλάδα και η ιερή πορνεία αποτελεί μια εξαίρεση στον ελληνορωμαϊκό κόσμο. Αν σε ορισμένες πόλεις είναι δυνατό να εντοπίσουμε συνοικίες εξειδικευμένες στην εκμετάλλευση τής απόλαυσης, αυτό δεν έχει καμμία σχέση φυσικά με τη συγκέντρωση των ιερόδουλων στον περίβολο ενός ναού, η οποία αποτέλεσε και την πρωτοτυπία τής Κορίνθου.

Μετανιώνω, να σταματήσουμε να ζούμε στο παρελθόν;

Νομίζω ότι πραγματικά πρέπει να σταματήσουμε τα μοιρολόγια για το παρελθόν. Απλά και μόνο η λύπη για το παρελθόν δεν βοηθάει καθόλου αφού έχει συμβεί μια πράξη, μια λέξη, μια συμπεριφορά που ανήκει στο παρελθόν και δεν μπορούμε να την αλλάξουμε. Η μόνη της ίσως χρησιμότητα είναι να μας δώσει το έναυσμα να μην επαναλάβουμε τα ίδια λάθη.

Γιατί να μην προσπαθήσουμε να κοιτάξουμε προς τα εμπρός; Γιατί να μην προσπαθήσουμε να σταματήσουμε να ζούμε στο παρελθόν;

Έχω περάσει πολύ χρόνο από την ζωή μου εκφράζοντας τη λύπη για όσα λάθη έχω κάνει στο παρελθόν (πολλά από τα οποία στην πραγματικότητα ήταν μόνο στο μυαλό μου, αλλά τα έχω βιώσει σαν να ήταν πραγματικά) και για όλα όσα δυσάρεστα μου είχαν συμβεί κατηγορώντας με για τον τρόπο που τα χειρίστηκα αλλά και νιώθοντας λύπη και οίκτο για τον εαυτό μου. Δεν μπορούμε φίλοι μου να περάσουμε όλη τη ζωή μας θλιμμένοι για το τι έγινε στο παρελθόν και να χάνουμε στην ουσία το παρόν και το μέλλον.

Σπαταλούμε με μεμψιμοιρία την μία και μοναδική ζωή που έχουμε. Ωστόσο, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορούμε να είμαστε θλιμμένοι για τα λάθη μας αλλά η ουσία είναι να μην επαναλάβουμε τα ίδια λάθη.

Με τα χρόνια έχω μάθει να είμαι ο εαυτός μου και να λέω αυτό που σκέφτομαι και να πράττω αυτό που λέω και αισθάνομαι. Οι μάσκες είναι άχρηστες. Μπορείτε να βάλετε μια μάσκα και να δείχνετε ευχαριστημένοι και ικανοποιημένοι αλλά να μην ξεχνάτε πως απλά φοράτε μια μάσκα.

Σε αυτή τη ζωή υπάρχουν όλες οι στιγμές. Καλές και κακές, θλιμμένες και χαρούμενες, ευτυχισμένες και δυστυχισμένες. Ο καθένας από μας έχει ζήσει στιγμές όλων των ειδών και όλες είχαν να μας μάθουν και κάτι. Τα πάντα είναι μια διαδικασία κατανόησης του κόσμου γύρω μας και βαθιάς αυτογνωσίας.

Εν ολίγοις, το παρελθόν είναι παρελθόν. Καλό είναι να το χρησιμοποιήσουμε για να καταλάβουμε τον εαυτό μας και τους γύρω μας ώστε να οικοδομήσουμε ένα καλύτερο μέλλον. Μαθαίνοντας από τα λάθη παλιά και νέα. Γιατί αν ζεις ενεργά την ζωή σου θα κάνεις σίγουρα και λάθη.

Ή θα μείνεις ακίνητος για πάντα ή θα πέσεις ένα εκατομμύριο φόρες και θα σηκωθείς και πάλι.
Ποια διαδρομή θα επιλέξεις;

Οι τύψεις για τα πράγματα που κάναμε μπορεί να θεραπευτούν με τον καιρό.

Οι τύψεις για τα πράγματα που δεν κάναμε μένουν για πάντα αγιάτρευτες.

Η αιώνια κόντρα θετικών και θεωρητικών μυαλών

Θυμάμαι αξέχαστα θεωρητικούς και θετικούς να λογομαχούν. Ολοκληρωτικά αντίθετα πλάσματα που αδυνατούσαν να κατανοήσουν το ένα το άλλο. Φέρνοντας στη μνήμη μου αυτούς τους μακροχρόνιους καβγάδες, παρατηρώ ότι οι θετικοί πάντα στέκονταν στην άποψη πως οι θεωρητικοί είναι χαζά παιδιά χαρά λουσμένα, βαρετοί άνθρωποι που ασχολούνται με βαρετά πράγματα και το κυριότερο και πιο ενοχλητικό απ’ όλα πως είναι παπαγάλοι. Αντίθετα, οι θεωρητικοί εξέφραζαν πάντα με ευφράδεια λόγου την άποψη ότι οι θετικοί είναι ανίκανοι εκ φύσεως να δουν και να κατανοήσουν το οτιδήποτε που δε σχετίζεται με τη λογική, τα στατιστικά και τους αριθμούς. Η συζήτηση δεν έβγαζε ποτέ πουθενά, με τα δυο αντίπαλα στρατόπεδα να εμμένουν στις απόψεις τους.       Η αλήθεια είναι πως οι αυθεντικοί θεωρητικοί δεν είναι καθόλου παπαγάλοι και πως απλώς αγαπούν τα λόγια και τις θεωρίες, παθιάζονται με τις αναλύσεις και ταυτόχρονα, όμως, αναγνωρίζουν το μεγαλείο των θετικών μυαλών. Θαυμάζουν όλα εκείνα τα τέρατα λογικής, θεωρούν πως έχουν μια εξυπνάδα διαφορετική απ’ τη δική τους, η οποία παραμένει εξυπνάδα ό,τι και να γίνει. Με λίγα λόγια τους αποδέχονται παρ’ όλο που δεν μπορούν να τους κατανοήσουν.

Οι θετικοί πάλι δεν είναι ακριβώς έτσι. Αγαπούν τον εαυτό τους, τον τρόπο με τον οποίο σκέφτονται κι αντιμετωπίζουν γεγονότα και καταστάσεις. Η λογική γι’ αυτούς είναι το υπέρτατο αγαθό κι ο κόσμος των θεωρητικών τους μπερδεύει και τους συγχύζει, γιατί δεν μπορεί να εξηγηθεί με τη λογική. Αποτέλεσμα αυτού να επιλέγουν ν’ αδιαφορήσουν για ένα σύμπαν που μοιάζει αλλόκοτο στα μάτια τους.

Αυτό, όμως, που κανείς δε βλέπει εκ πρώτης όψεως είναι η διαφορετική νοημοσύνη των δύο αυτών κατηγοριών ανθρώπων, αν φυσικά θα μπορούσαμε να τους κατατάξουμε σε δύο μεγάλες κατηγορίες. Ανοίγοντας τον υπολογιστή και ψάχνοντας για λίγο θ’ ανακαλύψεις με μεγάλη ευκολία πως υπάρχουν οκτώ διαφορετικά είδη νοημοσύνης. Ναι, οκτώ. Άλλοι έχουν δύο και τρία μαζί κι άλλοι ένα και μοναδικό είδος. Τα βασικότερα είναι απ’ τη μία η λογική νοημοσύνη και από την άλλη η συναισθηματική.

Καθόλου δύσκολο, λοιπόν, δεν είναι να αντιληφθείς πως τα θετικά μυαλά έχουν αυξημένη τη λογική νοημοσύνη, ενώ τα θεωρητικά τη συναισθηματική. Να γιατί λοιπόν οι πρώτοι έχουν αυτή την ενοχλητική επιστημονική λογική, να γιατί έχουν την ικανότητα να οργανώνουν τις διάφορες πληροφορίες που έχουν κατά καιρούς σε δεδομένα και ζητούμενα. Είναι ολοφάνερο τώρα το γιατί στοχεύουν με απόλυτη λογική στη λύση των προβλημάτων που τυχόν τους προκύπτουν. Γι’ αυτούς όλα στηρίζονται στη σχέση αιτίας-αποτελέσματος για μαθηματικό πρόβλημα ή μη. Και θα μου πεις «καλά, εντάξει ας αντιμετωπίζουν τα πρακτικά ζητήματα με αυτό τον τρόπο, αλλά και τον έρωτα και τη φιλία;». Κι όμως, ναι, το κάνουν και γι’ αυτό έρχονται σε ρήξη με τους θεωρητικούς.

Δεν έχουν οι θεωρητικοί ούτε κατά διάνοια την αριθμητική νοημοσύνη μέσα τους κι άντε το πολύ-πολύ να έχουν τη λεκτική που δικαιολογεί γιατί παίζουν στα δάχτυλα τη γλώσσα τους και γιατί εξηγούν κι αναλύουν πράξεις και γεγονότα στο έπακρο. Το σίγουρο είναι πως η συναισθηματική νοημοσύνη ευθύνεται για το ότι ο θεωρητικός μονίμως παρατηρεί γύρω του τις ανθρώπινες συμπεριφορές, ενδιαφέρεται ν’ αναλύσει το κάθε άτομο που συναντά ξεχωριστά, μήπως και καταφέρει να βρει τους σκοπούς, τα κίνητρα και το γενικότερο τρόπο λειτουργίας και σκέψης του.

Καταλήγοντας, όση κοροϊδία και να ρίχνει ο ένας στον άλλον, η κατάσταση δεν πρόκειται ν’ αλλάξει. Πάντα θα υπάρχουν δυο διαφορετικοί κόσμοι και πάντα οι άνθρωποι να ταιριάζουν περισσότερο στον ένα κόσμο. Πάντα θα υπάρχουν αυτοί που δυσκολεύονται να κατανοήσουν ένα κείμενο γιατί βρίσκουν σ’ αυτό πολλές άχρηστες λεπτομέρειες και πάντα θα υπάρχουν οι περιγραφικοί τύποι που ζουν για τις λεπτομέρειες.

Ναι, θα συνεχίσουν να υπάρχουν αυτοί που δυσκολεύονται να κάνουν ακόμα και μια απλή πρόσθεση -για διαίρεση δεν το συζητώ- και απ’ την άλλη θα υπάρχουν εκείνοι που θα χρειαστούν δέκα χρόνια για να γράψουν μια ολοκληρωμένη έκθεση. Είμαστε όλοι χαζοί κι όλοι έξυπνοι απλά σε διαφορετικούς τομείς. Αν το αποδεχόμασταν θα κάναμε τη ζωή μας λιγάκι πιο εύκολη.

Αν παραδεχόμασταν πως κάθε θεωρητικό μυαλό χρειάζεται στη ζωή του ένα θετικό κι αντίστροφα, όλα θα ήταν πιο απλά κι ειρηνικά.

Δυστυχώς όμως, αν δεν παινέσουμε το σπίτι μας θα πέσει να μας πλακώσει, επομένως μη σας φανεί παράξενο που η κόντρα αυτή θα συνεχίσει να διαιωνίζεται. Μη σας φανεί παράλογο που η διαμάχη των μεν με τους δε θα συνεχίζεται εις τους αιώνες των αιώνων. Αμήν.

Η δύναμη της αλήθειας!

Στο ταξίδι της ζωής η αλήθεια είναι η σημαντικότερη, η πιο χρήσιμη αποσκευή. Ο προορισμός του καθενός μπορεί να διαφέρει:  αγάπη, ευτυχία, ολοκλήρωση, φως. Ωστόσο, αν δεν κουβαλάς στη βαλίτσα σου την αλήθεια σου, δε θα καταφέρεις να φτάσεις στον προορισμό σου.

Και ποια είναι η αλήθεια μου; Η δική σου, η δική της, η δική του; Πρέπει να έχουμε όλοι την ίδια αλήθεια; Ή ο καθένας τη δική του; Και η δική μου η αλήθεια αν είναι διαφορετική από τη δική σου, τότε τι γίνεται; Η αλήθεια, τελικά είναι μία ή πολλές; Η αλήθεια του καθενός είναι μοναδική, όσο μοναδικός είσαι εσύ κι εγώ, οι άλλοι δίπλα μας. Δε χρειάζεται να είναι αποδεκτή από όλους, παρά μόνο από σενα τον ίδιο, γιατί είναι δική σου,κομμάτι του εαυτού σου. Η αλήθεια σου, η δική σου αλήθεια είναι η ταυτότητα της ύπαρξής σου. Δε χρειάζεται να πείσεις κανέναν γι’αυτήν, ούτε να την δικαιολογήσεις, ούτε να απολογηθείς γι’αυτήν. Πόσο μάλλον να την κρύψεις…

Το μόνο που χρειάζεται να κάνεις, είναι να βρεις την αλήθεια σου, όποια κι αν είναι, να την αγαπήσεις, να εναρμονιστείς μαζί της και να την εκφράζεις χωρίς εκπτώσεις, να την υπερασπίζεσαι με κάθε τρόπο, γιατί η αλήθεια σου είσαι εσύ!

Στην πράξη, πολλές φορές και για διαφορετικούς λόγους, η αλήθεια εγκλωβίζεται στα δίχτυα του φόβου, στον ιστό της συνήθειας, στη φυλακή της ασφαλούς συνθήκης που έχει δημιουργήσει ο καθένας μας για να μην ξαναβιώσει ένα τραύμα που τον πλήγωσε βαθιά. Κρύβεται πίσω από δεύτερες σκέψεις και την ανησυχία μήπως δε γίνει αποδεκτή, μήπως αυτοί που θα την ακούσουν θα πληγωθούν, θα στεναχωρηθούν. Η αλήθεια κρύβεται, ξεχνιέται, σκονίζεται, σκουριάζει κι εσύ καταλήγεις να είσαι το απομεινάρι του εαυτού σου, παραμένοντας σε συνθήκες που δε σου αρμόζουν. Σε μια δουλειά που κάθε μέρα σε βαλτώνει όλο και πιο πολύ. Σε μια σχέση που σου δίνει ψίχουλα. Σε ένα σπίτι που οι τοίχοι του σε πνίγουν. Σε ένα γάμο βιτρίνα που συντηρείται χωρίς να ξέρεις κι εσύ ο ίδιος το λόγο…

Κάποιες φορές έχεις πείσει τον εαυτό σου πως είναι πολύ δύσκολο να την ξεστομίσεις την αλήθεια σου. Βρίσκεις τόσες δικαιολογίες να την αγνοήσεις κι άλλες τόσες για να εξηγήσεις την αδράνειά σου, την αναποφασιστηκότητά σου να την βγάλεις στο φως. Το μυαλό σου βλέπει καθαρά αυτό που το συναίσθημα μπορεί να καμουφλάρει κι εξακολουθείς και καταπιέζεις την αλήθεια σου στο πιο βαθύ σημείο της ψυχής σου. Μιζεριάζεις, στεναχωριέσαι, βαλτώνεις, αδειάζεις, μένεις θεατής στη ζωή που σου αξίζει αλλά την αφήνεις να περνά.

Η αλήθεια, όμως, είναι φύση ελεύθερη. Κρύβει μία δύναμη μέσα της. Είναι φωτιά. Σε καίει, όσο κι αν προσπαθείς να την κρύψεις, όσο κι αν προσπαθείς να την ξεχάσεις, να αδιαφορήσεις. Κι έρχεται η στιγμή που βγαίνει δυνατή και σε λυτρώνει. Όσο κι αν ο φόβος σε παραλύει, όσο κι αν η συνήθεια σε έχει βαλτώσει, έρχεται η στιγμή που η αλήθεια σου μιλάει, βγαίνει στις λέξεις σου, ντύνει τις πράξεις σου κι εσύ δεν μπορείς παρά να την αποδεχτείς, να την αγαπήσεις και να την εκφράσεις . Η στιγμή αυτή έρχεται σε άλλους νωρίτερα, σε άλλους αργότερα. Τη στιγμή, όμως, που θα έρθει, είναι τόσο ιερή γιατί είσαι εσύ και η αλήθεια σου, γίνεστε ένα. Γιατί η αλήθεια σου είσαι εσύ.

Κι αν κάποια στιγμή σου είπαν πως η αλήθεια πληγώνει, εγώ θα σου πω πως η αλήθεια λυτρώνει. Αν κάποιος δεν αποδεχτεί την αλήθεια σου, τότε δεν υπάρχει λόγος να βρίσκεται δίπλα σου. Αν κάποιος κριτικάρει την αλήθεια σου, μην τον αφήσεις να σε επηρεάσει. Το πιθανότερο είναι πως υποφέρει γιατί κρατά την αλήθεια του θαμμένη. Mην ακολουθήσεις το παράδειγμά του!

Η αλήθεια σου είναι η δύναμή σου. Και είναι τελικά πιο απλό από όσο σκέφτεσαι ή φαντάζεσαι να την εκφράσεις. Είναι όμορφη και ανανεωτική. Κι ας είναι η καρδιά λίγο σφιγμένη στην αρχή… Τίποτα δεν είναι δύσκολο, αρκεί να το θελήσεις πραγματικά.

Η αλήθεια σου είναι απλή μα τόσο μοναδική!

Η αλήθεια σου είσαι εσύ…

Φωτοηλεκτρικό φαινόμενο: Νέες υπερευαίσθητες μετρήσεις δείχνουν την ανάγκη αναθεώρησης των μοντέλων που το περιγράφουν

Τα άτομα εκπέμπουν ηλεκτρόνια όταν ακτινοβολούνται με φως σε μια επαρκώς υψηλή συχνότητα. Στο παρελθόν, η φυσική υπέθεσε ότι η κίνηση αυτών των φωτοηλεκτρονίων προσδιορίζεται από τις ιδιότητες του υλικού. Σε νέα μελέτη φυσικοί από το Πανεπιστήμιο του Bielefeld, στη Γερμανία, έδειξαν ότι αυτό που είναι καθοριστικό είναι η αλληλεπίδραση των ηλεκτρονίων μέσα στο άτομο. Τα ηλεκτρόνια, η κίνηση των οποίων μπορεί να θεωρηθεί ένα είδος χορού γύρω από τον πυρήνα του ατόμου, βρέθηκε ότι χρειάζονται περισσότερο χρόνο από άλλα ηλεκτρόνια τα οποία κινούνται προς τα έξω σε ευθείες διαδρομές. Οι ερευνητές του Bielefeld είναι οι πρώτοι στον κόσμο που επιβεβαίωσαν την ύπαρξη αυτού του μηχανισμού καθυστέρησης σε ένα στερεό. Για τη μελέτη συνεργάστηκαν με συναδέλφους τους στη θεωρητική Φυσική από το Donostia* Διεθνές Κέντρο Φυσικής (*Βασκική ονομασία της πόλης με την Ισπανική ονομασία San Sebastián) και του Πανεπιστημίου της Βασκικής Επαρχίας στο San Sebastián, στην Ισπανία.

Ο Einstein βραβεύθηκε με Nobel για την εξήγηση του φωτοηλεκτρικού φαινομένου: Το φως μεταφέρει ενέργεια στα ηλεκτρόνια με μορφή πακέτων που αποκαλούνται κβάντα φωτός ή φωτόνια. Αν τα κβάντα φωτός έχουν αρκούντως υψηλή ενέργεια, το ηλεκτρόνιο μπορεί να εγκαταλείψει το υλικό. Σε χαμηλότερες ενέργειες φωτονίων, το φαινόμενο αυτό διαμορφώνει, για παράδειγμα, τη βάση για την παραγωγή ηλεκτρισμού με τα ηλιακά κύτταρα. Είναι θεμελιώδους σημασίας για πολλές ακόμη τεχνολογικές εφαρμογές.

«Για τη μελέτη μας στην εκπομπή ηλεκτρονίου, πραγματοποιήσαμε ένα μικρό αγώνα μεταξύ ηλεκτρονίων με διαφορετικές συνθήκες εκκίνησης», αναφέρει ο καθηγητής Dr. Walter Pfeiffer. Μαζί με την ομάδα του καθηγητή Dr. Ulrich Heinzmann, εφάρμοσαν τη μέθοδο της υπερταχείας φασματοσκοπίας λέιζερ (time-resolved laser spectroscopy): «Χρησιμοποιήσαμε δέσμη λέιζερ και βομβαρδίσαμε έναν ημιαγωγό κρύσταλλο με υπερσύντομους παλμούς λέιζερ. Αυτό ξεκινά τον αγώνα. Χρονομετρήσαμε την άφιξη των ηλεκτρονίων με έναν πάρα πολύ ευαίσθητο δεύτερο φωτεινό παλμό και προσδιορίσαμε την σειρά με την οποία τα ηλεκτρόνια εγκαταλείπουν το υλικό». Αυτό απαιτεί μια πάρα πολύ υψηλή χρονική διακριτότητα.

«Μιλάμε για εξαιρετικά πολύ μικρά χρονικά διαστήματα», λέει ο Pfeiffer. Η μεθοδολογία που χρησιμοποιήθηκε ανήκει στο αναδυόμενο πεδίο της τεχνολογίας λέιζερ αττοδευτερολέπτου [1 attosec = 10^-18 sec ή πεντάκις εκατομμυριοστό του δευτερολέπτου ή ένα δισεκατομμυριοστό του δισεκατομμυριοστού του δευτερολέπτου]. Η άφιξη των ηλεκτρονίων προσδιορίζεται με μια διακριτότητα των περίπου 10 αττοδευτερολέπτων. Η σχέση της χρονικής διακριτότητας με το ένα δευτερόλεπτο είναι περίπου ισοδύναμη με τη σχέση του ενός δευτερολέπτου με την ηλικία του σύμπαντος

Τα πειράματα με λέιζερ παρήγαγαν ένα απρόσμενο αποτέλεσμα: «Παραδόξως τα ταχύτερα ηλεκτρόνια φθάνουν αργότερα», λέει ο Pfeiffer. «Αυτό είναι επειδή βρίσκονται ακόμη σε τροχιά γύρω από τον ατομικό πυρήνα πριν κάνουν το ταξίδι τους προς την επιφάνεια του υλικού και εκπεμφθούν. Έτσι, ηλεκτρόνια τα οποία χορεύουν γύρω από τον ατομικό πυρήνα χάνουν τον αγώνα». Τα άλλα ηλεκτρόνια, σύμφωνα με τον Pfeiffer, κινούνται κατευθείαν έξω από το άτομο. «Είναι σαν μια ρουκέτα που εκτοξεύεται απευθείας στο διάστημα χωρίς να κάνει προηγουμένως περιφορά γύρω από τη Γη». Είναι παραδόξως το πιο αργό ηλεκτρόνιο που ακολουθώντας ευθεία διαδρομή κερδίζει τον αγώνα.

Αν και για πόσο διάστημα ένα ηλεκτρόνιο χορεύει γύρω από τον πυρήνα εξαρτάται από τις συνθήκες εκκίνησής του. «Το ημιαγώγιμο υλικό που χρησιμοποιήσαμε προσφέρει τέσσερα κανάλια φωτοεκπομπής με διαφορετικές συνθήκες εκκίνησης», αναφέρει ο Pfeiffer. Ήταν αυτά τα τέσσερα κανάλια που επέτρεψαν, σύμφωνα με τον Pfeiffer, τα εκτεταμένα συμπεράσματα της μελέτης που δημοσιεύεται.

«Η παρατήρησή μας ότι τα γρήγορα ηλεκτρόνια μπορούν να χρειαστούν περισσότερο χρόνο για να εγκαταλείψουν το υλικό καθιστά απαραίτητο να τροποποιηθούν οι προηγούμενες θεωρητικές υποθέσεις που χρησιμοποιήθηκαν για να περιγράψουν την φωτοεκπομπή», λέει ο πειραματικός φυσικός Pfeiffer. «Τα νέα θεωρητικά μοντέλα της φωτοεκπομπής από στερεά θα πρέπει να λάβουν υπόψη τους την αλληλεπίδραση μεταξύ των ηλεκτρονίων στα άτομα που εκπέμπουν τα φωτοηλεκτρόνια. Ως εκ τούτου, ο χορός των ηλεκτρονίων μετά τη διέγερση χρειάζεται να αντιμετωπιστεί σωστά».

Πόσο θάρρος χρειάζεται;

Γεννιόμαστε θαρραλέοι ή γινόμαστε; Πότε το θάρρος γίνεται επικίνδυνο και πότε μετατρέπεται σε θράσος; Και, τελικά, πόση δόση θάρρους χρειαζόμαστε στη ζωή μας;

 

Η απόφαση για ένα νέο ξεκίνημα σε μια ξένη χώρα, η άνευ όρων παράδοσή μας σε έναν καινούργιο έρωτα ή η πτώση με μπάντζι τζάμπινγκ από τον ισθμό της Κορίνθου είναι καταστάσεις που, αν και πολύ διαφορετικές μεταξύ τους, απαιτούν το ίδιο συστατικό για να γίνουν πραγματικότητα: Θάρρος.

 

1. «Ο τολµών νικά». Η επιτυχία ακολουθεί πράγµατι τους θαρραλέους;

Το θάρρος είναι το αίσθημα που πρέπει να βγάλουμε στην επιφάνεια αν θέλουμε να αλλάξουμε διάφορα πράγματα στη ζωή μας. Όποιος δεν σκοπεύει να ξεπεράσει τον εαυτό του, όποιος δεν αντέχει να δοκιμάσει κάτι νέο, δεν μπορεί να ζήσει επιτυχημένες αλλαγές στη ζωή του. Αν κάποιος, δηλαδή, δεν μπορεί να αντιμετωπίσει με θάρρος το αφεντικό του και να ζητήσει αύξηση, δεν πρόκειται να δει επιπλέον μηδενικά στον μισθό του. Αντίστοιχα και όποιος δεν παίρνει το ρίσκο να νιώσει απογοήτευση, δεν θα μπορέσει να ερωτευτεί πραγματικά. Ο θαρραλέος, λοιπόν, έχει περισσότερες πιθανότητες να πετύχει, αφού τολμά να σκεφτεί πρωτοποριακά και να δοκιμάσει τις δυνάμεις του. Ωστόσο, όταν το θάρρος δεν συνοδεύεται από λογική επεξεργασία, το άτομο είναι πολύ πιθανό να ριψοκινδυνεύσει και να αποτύχει.

 

2. Θα ήθελα να αλλάξω πράγµατα στη ζωή µου, αλλά δεν έχω το θάρρος να το κάνω. Πώς να ξεκινήσω;

Το πρώτο βήμα που πρέπει να κάνουμε είναι να αναλάβουμε την ευθύνη της ίδιας μας της ζωής. Πρέπει να σταματήσουμε να γκρινιάζουμε, να μην υιοθετούμε παθητική στάση και να μην επαναλαμβάνουμε μονότονα φράσεις όπως: «Έτσι είμαι, δεν μπορώ να κάνω κάτι για να το αλλάξω». Κάθε μικρή αλλαγή στην καθημερινότητά μας θα αυξήσει τη διάθεση και την ελπίδα μας για την επίτευξη των επόμενων. Χρειάζεται, λοιπόν, να σκεφτούμε τις αλλαγές που θέλουμε να πραγματοποιήσουμε, να τις ιεραρχήσουμε και να πάρουμε την απόφαση να ξεκινήσουμε με τη μικρότερη. Το ξεκίνημα θέλει ώθηση, κίνητρο και πίστη στο επιδιωκόμενο αποτέλεσμα.

 

3. Πρέπει να ακολουθώ κάθε παρόρµησή µου για αλλαγή;

Εξαρτάται. Δεν πρέπει επειδή νιώσαμε ένα αίσθημα δυσαρέσκειας να τα εγκαταλείψουμε όλα και να επιδιώξουμε πάση θυσία μια αλλαγή. Είναι σημαντικό να μην αποφασίζουμε μόνο ενάντια σε κάτι, αλλά και με την προοπτική κάποιου καινούργιου πράγματος. Να γνωρίζουμε ποια κατεύθυνση θέλουμε να ακολουθήσουμε. Ίσως, για παράδειγμα, το να συζητήσουμε με τους συναδέλφους μας σχετικά με την ανακατανομή των αρμοδιοτήτων στο γραφείο να κάνει πιο ενδιαφέρουσα τη δουλειά μας ή ένα σύντομο ταξίδι το Σαββατοκύριακο να βγάλει από τη χειμερία νάρκη τη σχέση με τον σύντροφό μας. Το σημαντικό, πάντως, είναι να έχουμε έναν ξεκάθαρο στόχο στο μυαλό μας και να έχουμε σκεφτεί καλά τον τρόπο να τον πετύχουμε.

 

4. Πότε το θάρρος γίνεται επικίνδυνο;

Το θάρρος μπορεί πράγματι να μας οδηγήσει κάποιες στιγμές στη λήψη λανθασμένων αποφάσεων. Γι' αυτό και θα μας φανεί πολύ βοηθητική μια λίστα με τις θετικές και τις αρνητικές επιπτώσεις κάθε απόφασής μας. Σκεφτόμαστε, για παράδειγμα, να κάνουμε μια νέα αρχή στο εξωτερικό. Από τη μια πλευρά, έχουμε στο μυαλό μας τις καλύτερες εργασιακές συνθήκες. Πρέπει, όμως, να λάβουμε υπόψη μας και το πόσο εύκολα θα βρούμε δουλειά, καθώς και το αν θα μας αρέσει ο νέος τρόπος ζωής. Αφού ζυγίσουμε τα υπέρ και τα κατά, μπορούμε να αποφασίσουμε.

 

5. Γεννιόµαστε θαρραλέοι;

Όχι, αλλά ο τρόπος που μεγαλώνουμε παίζει σπουδαίο ρόλο στο πόσο θαρραλέοι θα γίνουμε. Παιδιά τα οποία οι γονείς τους τα ενθαρρύνουν να δοκιμάζουν νέες εμπειρίες και τους επιτρέπουν να κάνουν λάθη έχουν περισσότερες πιθανότητες να μη φοβούνται να τολμήσουν. Αντίθετα, παιδιά που έχουν μεγαλώσει με υπερπροστατευτικούς γονείς είναι δυσκολότερο να καταφέρουν πράγματα μόνα τους κατά την ενήλικη ζωή τους. Η συζήτηση μαζί με την επιβράβευση και την πειθώ, καθώς και η ανάπτυξη των κατάλληλων προτύπων, είναι εξαιρετικά χρήσιμα όπλα που πρέπει να επιστρατεύσουν οι γονείς.

 

6. Μαρτυρά η στάση του σώµατος έναν θαρραλέο άνθρωπο;

Φυσικά. Ας φέρουμε στο μυαλό μας έναν γορίλα ο οποίος χτυπάει με τις γροθιές του το προτεταμένο του στήθος γεμάτος δύναμη και θάρρος. Ένας άνθρωπος που στέκεται ευθυτενής με το κεφάλι ψηλά και το στήθος προς τα έξω δίνει στους γύρω του ένα πολύ συγκεκριμένο μήνυμα. Σύμφωνα, μάλιστα, με αμερικανική έρευνα, κάποιος που στέκεται όρθιος και έχει δυναμική παρουσία στον χώρο είναι πιθανότερο να είναι άνθρωπος με θάρρος, συγκριτικά με κάποιον που προσπαθεί να πιάνει όσο λιγότερο χώρο γίνεται (π.χ. είναι καθιστός σε μια γωνία).

 

Οι μελετητές έδωσαν στους φοιτητές που συμμετείχαν στο πείραμα από 2 δολάρια στον καθένα και τους είπαν ότι μπορούσαν να τα κρατήσουν ή να τα παίξουν σε ένα τυχερό παιχνίδι, όπου υπήρχαν δύο πιθανότητες: να τα χάσουν ή να τα διπλασιάσουν. Στη συνέχεια, παρακολούθησαν τους φοιτητές που επέλεξαν να καθίσουν σε μικρές καρέκλες και αυτούς που προτίμησαν να «απλωθούν» σε άνετες πολυθρόνες γραφείου και παρατήρησαν ότι η δεύτερη ομάδα (όσοι επέλεξαν τις άνετες θέσεις) ρίσκαρε 45% περισσότερο από την πρώτη.

 

7. Οι άνδρες είναι πιο θαρραλέοι;

Για να αποκτήσει κανείς θάρρος, θα πρέπει σε πρώτη φάση να μάθει να συμφιλιώνεται με τα λάθη του και να δοκιμάζει πάλι από την αρχή. Θα πρέπει, με άλλα λόγια, να μην αφήνει την απογοήτευση να τον εμποδίζει να ξαναπροσπαθήσει. Συνήθως, όμως, οι γυναίκες δίνουν μεγάλη σημασία στα λάθη τους και μάλιστα συχνά αποφεύγουν ακόμα και να κάνουν κάτι από φόβο μήπως δεν τα καταφέρουν. Αντίθετα, οι άνδρες είναι πιο συμφιλιωμένοι με τα λάθη τους, επομένως τους είναι ευκολότερο να δοκιμάσουν νέες εμπειρίες.

 

8. Πότε το θάρρος γίνεται θράσος;

Όταν κανείς τολμά χωρίς σύνεση, συνείδηση και ευθύνη, τότε εύκολα μπορεί το θάρρος να μετατραπεί σε θράσος. Θέλει θάρρος να διεκδικήσει κανείς το δίκιο του, αλλά καταντά θράσος όταν καταπατά τα δικαιώματα των άλλων για να το επιτύχει. Καλό είναι, λοιπόν, το θάρρος της γνώμης να μη γίνεται θράσος της απόλυτης επίκρισης.

Ο εγωισμός είναι το πάθος των παθών

Αντίο και εγωισμός.
O εγωισμός, που όσο και να βασανίζει, όσο κι αν διαλύει ζωές, όσο κι αν μας τυλίγει με αλυσίδες, προβλήματα και καταστροφές, λατρεύει τον εαυτό του.

 

Είναι το πάθος των παθών.

Θέλει μεγάλο ψυχικό ανάστημα, ισχυρή θέληση και πάνω από όλα, έρωτα αλήθειας, για να δουλέψει κανείς εναντίον του.
Δεν ξέρω τι μπορεί να κάνει ο καθένας μας για να περισώσει την ψυχή του, την υγεία του, τη ζωή του και όσους αγαπά, όταν βρίσκεται υπό το κράτος πάθους. Αν έχει περιθώρια δηλαδή, να κάνει αλλιώς.

Μπορεί όμως με την αυτογνωσία να μαθαίνει σιγά-σιγά τις ίδιες τις δικές του αντιδράσεις και να προλαβαίνει τα χειρότερα.

Η γνώση και η εμπειρία χαρίζει πρόβλεψη και η πρόβλεψη βρίσκει τρόπους, διδάσκει κάποιες τακτικές ώστε να διασώσει, να απαλλάξει, να ηρεμήσει.

 

“Μαθαίνεις από τα λάθη σου, μόνο όταν είσαι πρόθυμος να πληρώσεις τα δίδακτρα”, διάβασα φράση από ανώνυμο.

Όταν επιλέγεις έντιμα το καλό και το αληθινό, θαυμαστές κι απρόοπτες βοήθειες πέφτουν βροχή να σε συνδράμουν.

Είναι ένα θαύμα της ζωής κι αυτό, δώρο που ριζώνει στο μυστήριο και μας απλώνει χέρι.

Ας έχουμε ευαίσθητη παρατηρητικότητα να τα ξεχωρίζουμε κάτι τέτοια θαύματα της κάθε μέρας.

Ο καθένας μας βγαίνοντας στη δική του ζωή για να ζήσει, για να προκόψει, διδάσκεται, αλλά κυρίως αυτοδιδάσκεται για μονοπάτια και παγίδες μέσα στο προσωπικό του δάσος.

Δεν ξέρω…

Εκείνο που ξέρω είναι πως δείχνουν αρεστοί και ελκυστικοί μόνο οι άνθρωποι που μπορούν να λένε αντίο.

Μόνο εκείνοι δηλαδή που, ακόμη και σ’ αυτές τις θερμές περιπέτειες που τους έρχονται, πειρασμούς που ακυρώνουν τη διάκριση, βρίσκουν τελικά τη δύναμη να βάζουν τέλος σε σχέσεις που δεν είναι αληθινές ή δεν είναι αληθινές πια.

 

Να λένε αντίο σ’ αυτό που έχει ήδη από καιρό, τελειώσει.

Που αντέχουν να το παραδέχονται όσο κι αν πονάει, όσο κι αν μειώνει, όσο κι αν προσβάλλει.

Και βρίσκουν τη δύναμη, διότι έτσι θέλουν. Παντού η μυστική δύναμη της θέλησης και μόνο.

Είμαι σίγουρος πως εκείνος που αληθινά αγαπά, δε μένει με το «έτσι θέλω» αν δεν αγαπιέται.

 

Δεν αντέχει τέτοιον πόνο, τέτοιον εξευτελισμό και τρέχει μακριά.

Μόνο το συμφέρον μπορεί να αντέξει τέτοιο πόνο και τέτοιον εξευτελισμό.

Μόνο όσοι μπορούν να αγαπούν, αισθάνονται όταν έρθει η ώρα, την επιταγή του αντίο.

Να πουν ένα αντίο που πονάει βέβαια φρικτά, που θέλει κότσια.

 

Ερωτεύσιμες όμως, είναι μονάχα οι δυνατές ψυχές.

Τίποτα πιο ερωτεύσιμο από τη δύναμη και την ελευθερία, από τον δυνατό και τον ελεύθερο.

Και δε μιλώ αποκλειστικά για τις καθαρές ερωτικές σχέσεις, αλλά και για όλες εκείνες που προσεγγίζουν και πλέκουν τις ψυχές.

Όλα τα μεγάλα έργα, οι όπερες, οι τραγωδίες, τα ωραία τραγούδια, οι νουβέλες, αν προσέξετε, στηρίζονται σε πρόσωπα που έχουν πει ένα αντίο.

Από περηφάνια αντίο, από καλοσύνη, από κατανόηση, αλλά και από σκληρότητα, από αναλγησία, από υπολογισμό.

 

Πάντα υπάρχει ένα αντίο στην καρδιά του μεγάλου δράματος.

Ένα αντίο σαν της Μαργαρίτας Γκωτιέ, σαν του Αμερικανού της Μπάτερφλαϊ και της Μπάτερφλαϊ στη μοίρα της, του Άμλετ, της Ελένης στην Ιλιάδα. Κάποιου είδους αντίο.

Ποτέ δε γράφτηκε ένα έργο για μια κολητσίδα. Για ένα πρόσωπο που θα έλεγαν γι’ αυτό εκείνη την έξυπνη παροιμία: «Τον φτύνεις και αυτός λέει ότι ψιχαλίζει».

Πόσο παράλογο είναι το «δε γίνεται», όταν θέλεις;

Όλα απ’ το αποτέλεσμα κρίνονται. Ένα αποτέλεσμα που άλλες φορές είναι αυτό που επιθυμούμε, ώστε να συμφωνεί με δεδομένα, σκηνικά, στιγμές και παραδοχές κι άλλες φορές δεν έχει καμία σχέση με αυτά. Τότε είναι που προσπαθούμε να το ελέγξουμε μήπως κι αλλάξει, να το μετρήσουμε απ΄την αρχή, να το βάλουμε κάτω, γιατί σίγουρα κάτι έχει πάει λάθος.

Όμως, όσο και αν το κοιτάμε, το επανελέγχουμε, το μετράμε, το ξεζουμίζουμε, εκείνο δεν έχει κάτι άλλο να δώσει. Αν ήταν αριθμός ίσως να ήταν το μηδέν ή αν ήταν λέξη θα ήταν το «τίποτα», αλλά είναι χειρότερο. Είναι κόμπος στο λαιμό το αποτέλεσμα που δε συμφωνεί με τα δεδομένα, είναι άνθρωπος που δεν αλλάζει.  Είναι αυτό και τέλος.
 

Κόμπος, από εκείνους που στέκονται στο λαιμό την ώρα που προσπαθείς να χαμογελάσεις για να μη δείξεις ότι βουλιάζεις, ότι πνίγεσαι, ότι δεν το αντέχεις και ταυτόχρονα έχεις χαθεί. Σε σκέψεις, τραγούδια, «ήθελα» και «δε γίνεται».

Πόσο τρομαχτική είναι η μορφή που μπορούν να πάρουν τελικά κάποιες λέξεις;  Πόσο παράλογο είναι το «δε γίνεται», όταν θέλεις;  Ψυχασθενής σε έναν κόσμο λογικών που περνάει απέναντι το δρόμο κάπου στο κέντρο αγνοώντας φανάρια και κανόνες τη στιγμή που γύρω του περνάνε αλλόφρονα αυτοκίνητα κορνάροντας, βρίζοντας και πατώντας φρένο, αλλά ο τρελός απαθής συνεχίζει το δρόμο του.

Τα «δε γίνεται» σταματούν  τον χρόνο, τις κινήσεις , τους ανθρώπους, τις ανάσες, αλλά δεν εξαφανίζονται απλά. Σε αναγκάζουν να κυκλοφορείς με αυτά. Ύστερα αναγκάζεσαι να τα κουβαλάς κι ας μη θέλεις, κι ας μην αντέχεις.  Τα βάζεις στην τσέπη σου και τα κρύβεις σαν όπλο ή παράνομη ναρκωτική ουσία. Μη σε πιάσουν, μη σε καταλάβουν, μην καταδικαστείς. Όχι απ’ τους άλλους, αλλά από εσένα. Εσένα, που δεν έχεις αυτό που επιθυμείς για δύο λέξεις. Όταν όμως ένιωθες, γνώριζες πως η επιθυμία είναι δυαδική κι εσένα κάπου σε έστησε ο δεύτερος παίχτης.

Άρα τα πράγματα είναι απλά. Φτάνεις στο απέναντι πεζοδρόμιο και προσπαθείς να μπεις στον κόσμο των λογικών, να συμμορφωθείς, να αντέξεις, να βρεις κάτι άλλο. Πόσο να αντέξει, όμως, ένας λογικός και κατά τα άλλα καθόλα νόμιμος όταν στην τσέπη του κρύβει ενοχοποιητικά στοιχεία; Θα τριγυρίσει αδιάφορα, θα κάνει ότι δεν τρέχει τίποτα, θα χαμογελάσει προσποιητικά αθώα, όμως, στην τσέπη θα βρίσκονται όλα τα ενοχοποιητικά στοιχεία.

Τα ενοχοποιητικά στοιχεία που θα θολώνουν τις νύχτες, τα όνειρα, την καθημερινότητα και το παρακάτω. Θα συνεχίσει να τρέχει όμως, αλλά στη στάση για νερό, θα καταλάβει ότι παρ’ όλο που τρέχει δε θα έχει κάνει βήμα από τη μοναξιά του. Θα τρέχει στη στιγμή που θα κοιμάται μόνος του ή με κάποιον άλλον που δε θα είναι όμως καν εκεί. Γιατί όσοι και να μπουν στο κρεβάτι σου αν δεν έχουν μπει κάπου στην καρδιά σου πάλι μόνος θα είσαι.

Κάποια στιγμή το αποτέλεσμα θα εμφανιστεί ξανά και θα αποδείξει ότι το «δε γίνεται» είναι ακόμη εκεί κι όσο και αν προσποιούσουν ότι δεν το έχεις μαζί σου, εκείνο έχει γαντζωθεί στα ρούχα σου και τα ξεχειλώνει. Κι εκείνα και τα μέσα σου.

Βεβαρημένα συναισθήματα σε «θέλω» που δε θα ικανοποιηθούν ποτέ, γιατί απλά αυτό αποφάσισε κάποιος άλλος για σένα κι εσύ πρέπει να συνεχίσεις χωρίς «θέλω». Να επιλέξεις άλλα δεδομένα που θα σου δώσουν άλλο αποτέλεσμα. Αποτέλεσμα που δε θα χρειάζεται διπλοτσεκαρίσματα και κάπως έτσι θα ζήσουν αυτοί καλά κι εσύ καλύτερα ή τουλάχιστον αυτή θα ήταν η ευχάριστη κατάληξη αυτού του άρθρου, αλλά δε θα είναι.

Μπορεί να παραμυθιαζόμαστε καθημερινά επειδή αφήνουμε τους άλλους να μας παραμυθιάζουν, αλλά το γαμημένο το αποτέλεσμα δεν παραμυθιάζεται ποτέ. Είναι τόσο παράλογα διαφορετικό απ’ τις στιγμές και τα συναισθήματα. Και τόσο παράλογα δύσκολο να βγει στην επιφάνεια, να αποκαλυφθεί και τελικά να καταλήξει σε αυτό που δε θέλουμε.

Εκεί κάπου βρίσκεται κι η ουσία γιατί όταν το αποτέλεσμα φανερώνει ότι δε θα έχεις αυτό που θες όσο και να το παλέψεις σε αδιάφορες συναναστροφές και σε μερικά δήθεν «είμαι καλά», απλά δε θα είσαι. Ή τουλάχιστον όχι τώρα, ή τουλάχιστον όχι τόσο εύκολα.

Η ζωή βρίσκεται μετά τις συμβουλές των άλλων

Σε σένα απευθύνομαι. Που στέκεσαι μπρος στην πόρτα, μα διστάζεις οικτρά να την ανοίξεις, που φοβάσαι να βγείς και ν’ ανακαλύψεις μόνος σου, για τον εαυτό σου, τι είναι να ζεις !

Σε σένα που ταλαντεύεσαι, λοιπόν, κρατώντας δειλά το χερούλι…

Σε σένα, που στο παρελθόν, έμαθες να πορεύεσαι με τις συμβουλές των άλλων, εσένα που σπατάλησες τη μέχρι τώρα ζωή σου, μιμούμενος όλα όσα κάνουν οι άλλοι, μετακομίζοντας απλά, από το ένα στο άλλο, κοινωνικά αποδεκτό κουτί.

Σε σένα, που σαν ήσουν παιδί, σε πείσανε ότι μόνο οι μεγάλοι ξέρουν, ότι χρειάζεσαι πάντα τη γνώμη τους, την πείρα τους, την προστασία τους, για να περπατήσεις το δικό σου μονοπάτι! Θυμάσαι όσα σου λέγανε;

Κάθε φορά που αποφάσιζες να ρωτήσεις τη γνώμη τους, ή μάλλον κάθε φορά που κρατούσες προσεκτικά στα χέρια σου ένα όνειρο, και πήγαινες να τους το δείξεις, ν’ ακούσεις τι θα σε συμβουλέψουν, αυτοί πάντοτε σου απαντούσαν πως είσαι μικρός για κάτι τέτοιο, άπειρος, πως είναι δύσκολο, παράτολμο ή επικίνδυνο… και συχνά, πως η κοινωνία θα σε κρίνει!

Η κοινωνία, μάλιστα! Πώς μπορείς έτσι να την παραβλέψεις, αφού, σε κάθε στιγμή της παιδικής σου ηλικίας, παρατηρούσες τους σημαντικότερους για σένα ενήλικες, να καταπίνουν ολόκληρα μπαστούνια, για να συμμορφωθούν με την κοινωνία, να είναι τέλος πάντων, αποδεκτοί και σεβαστοί από τους άλλους! Μα πώς μπορείς να την παραβλέψεις, όταν τους θυμάσαι να υποκρίνονται, να αποσιωπούν και κυριολεκτικά, σε κάθε βήμα τους, ν’ ανασαίνουν για τους άλλους: η κάθε τους φράση να τελειώνει με την εξής κατακλείδα: «Φυσικά ναι, αλλά τι θα πουν και οι άλλοι; Τι θα σκεφτούν αν…». Και πάει λέγοντας, και, κλαίγοντας!

Γιατί, βλέπεις, περικυκλωμένος, φορώντας από τους ίδιους τους γονείς σου ακόμη, τις αλυσίδες τις κοινωνικής αποδοχής, ποτέ σου δεν τόλμησες το παραμικρό, παρέμεινες μικρός και ανεύθυνος, όπως σε κατηχούσαν, κι επέτρεπες τους άλλους ν’ αποφασίζουν για σένα!

Έτσι,από μικρός, υποχωρώντας στις απύθμενα εγωιστικές επιθυμίες των άλλων, το μεγαλύτερο μέρος της ζωής σου, το έχεις ζήσει, σύμφωνα με τα όνειρα των άλλων για σένα, ή για την ακρίβεια, εκπληρώνοντας τα απωθημένα και ανεκπλήρωτα θέλω των άλλων- πόσα πολλά,αλήθεια, από δαύτα κληρονόμησες! Ακολούθησες το επάγγελμα των γονιών σου ή σπούδασες ό,τι δεν κατάφεραν να σπουδάσουν εκείνοι, ή ακόμη, παντρεύτηκες, χωρίς να είσαι ώριμος ή έτοιμος για αυτό, μόνο και μόνο, επειδή οι γονείς σου, σου είπαν ότι δεν είναι κοινωνικά αποδεκτό να σχετίζεσαι χωρίς γάμο, ότι η επιλογή σου τους εκθέτει!

Μέτρησες, άραγε, πόσα πράγματα έχεις κάνει, ως τώρα, για χάρη των άλλων; Για χάρη της αποδοχής τους, της εκτίμησής τους; Μέτρησες, πόσες επιθυμίες, πόσα όνειρα έστειλες απευθείας στον κάλαθο των αχρήστων, απλά και μόνο επειδή, δεν είναι τόσο συνηθισμένα ή και κοινωνικά παραδεκτά; Και σε τι βαθμό, στραγγάλισες τον εαυτό σου, την ιδιοσυγκρασία σου, ώστε να μπορείς να συμβαδίζεις, στο κάτω-κάτω, με τον εκάστοτε μέσο όρο της κοινωνίας;

Το μέσο όρο… ζώντας μια ζωή με το μη και το δεν αυτής της κοινωνίας, να που βρίσκεσαι ακόμη στο μηδέν, στην καθυσυχαστική ασφάλεια, σε μια κακόμοιρα συμβιβασμένη σταθερότητα, καλύτερα πες ακαμψία, που εύκολα διασφαλίζεται, όταν μαθαίνεις να μεταβιβάζεις την ευθύνη για τη δική σου ζωή, στους άλλους! Έλα λοιπόν, πάψε να ασφυκτιάς, να ετεροκατευθύνεσαι και να παραπονιέσαι, πάψε να λες πώς είσαι ένα θύμα, πως υπομένεις, πως όλα μα όλα είναι χάλια και πώς τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει!

Έλα λοιπόν, δεν είσαι όπως σου έλεγαν, μικρός, μα ούτε κι έχεις πραγματικά σχέση με το αφήγημα που έφτιαξαν,πριν από σένα, για σένα, οι άλλοι: πέρα από κάθε συμβουλή, άποψη, προτροπή ή απαγόρευση των άλλων, αρχίζει η ζωή, εκείνο το άγνωστο, όμορφο, απροσδόκητο προσωπικό ταξίδι! Κι ό,τι και αν άκουσες ή σου είπαν, βρίσκεται πάντα, μετά τις απόψεις, τις συμβουλές, τις προτροπές μα και τις καθωσπρέπει απαγορεύσεις των άλλων: η ζωή, απλούστατα, κρύβεται στο μετά, στο εν δυνάμει απροσδιόριστο, κι είναι ολοδική σου η ευθύνη, να την ανακαλύψεις, για να της δώσεις σχήμα και μορφή

Η δύναμη της αγάπης δίχως όρους

Όσοι έχουν το χάρισμα να έλκουν στη ζωή τους όλα τα καλά, φαίνονται να έχουν μια μυστηριώδη δύναμη. Η ικανότητα να φτάσει κανείς σε ένα υψηλότερο επίπεδο ύπαρξης, όπου φαίνεται πως δεν υπάρχει καμιά καθυστέρηση ανάμεσα σε μια σκέψη και στην υλοποίησή της, είναι η ικανότητα να αγαπά κανείς χωρίς όρους και να μην απαιτεί τίποτα από τον κόσμο, ούτε να τον κρίνει.

Αυτή η δύναμη θα είναι στη διάθεσή μας, μόλις αρχίσουμε να υιοθετούμε τις βασικές αρχές για τη δημιουργία. Οι περισσότεροι από μας απλά δεν αναγνωρίζουμε πόσο μεγάλη είναι η δύναμή μας, με την ικανότητα που έχουμε να δημιουργούμε σκέψεις και μέσα από αυτές να έλκουμε την αφθονία του σύμπαντος.

Όταν προσπαθούμε να εξηγήσουμε με τη λογική μας αυτήν τη δύναμη, αμέσως σκεφτόμαστε τη σύγκρουση ανάμεσα στην ελεύθερη βούληση και σε εκείνο που μάθαμε να αποκαλούμε πεπρωμένο ή μοίρα. Αυτή η σύγκρουση συχνά μας εμποδίζει να εκφράσουμε την εσωτερική ανάγκη μας να σκεφτόμαστε και να ζούμε μέσα στην αγάπη χωρίς όρους. Το αριστερό μέρος του εγκεφάλου μας, στο οποίο εδράζει η λογική, λέει: «αν όλα είναι προκαθορισμένα, τότε δεν έχω ελεύθερη βούληση, άρα κάθε σκέψη μου είναι καθορισμένη από πριν, άρα είμαι χαμένος».

Ας ρίξουμε μια ματιά στο ζήτημα της μοίρας, του πεπρωμένου κι ας το τοποθετήσουμε μέσα σε ένα διαφορετικό πλαίσιο. Το πεπρωμένο μας δεν είναι προκαθορισμένο. Το πεπρωμένο σου καθορίζεται μόνον από σένα.

Η στιγμή που βιώνεις ΤΩΡΑ, είναι το αποτέλεσμα των προηγούμενων σκέψεών σου. Η άποψη πως τα πάντα είναι γραμμένα από πριν, δεν είναι παρά μια ψευδαίσθηση. Μπορείς να δημιουργήσεις το πεπρωμένο σου και στην πραγματικότητα αυτό κάνεις.

Η ελεύθερη βούλησή σου είναι ένα δώρο από την αγάπη χωρίς όρους. Εσύ δημιουργείς το πεπρωμένο σου με την ελεύθερη βούληση κι αν βαδίζεις έξω από το μονοπάτι της αγάπης, τότε απλά ζεις μια ψευδαίσθηση.

Η ψευδαίσθηση βρίσκεται στο ότι θεωρείς πως είσαι χωρισμένος, κι αυτό σε φέρνει σε μια θέση υποτέλειας και σου δημιουργεί την εντύπωση πως είναι κάτι που πρέπει να το πολεμάς ή να το φοβάσαι.

Αν επικρατήσει μέσα σου αυτή η ψευδαίσθηση, τότε γίνεσαι θύμα των περιστάσεων και όχι συν-δημιουργός της ζωής. Χάνεις την ικανότητά σου να εκπέμπεις την αγάπη, που είναι η ύπαρξή σου, και αντί γι΄αυτήν, προβάλλεις το εγώ σου με όλες του τις πεποιθήσεις. Με άλλα λόγια, παραιτείσαι από τη δύναμή σου να είσαι ενωμένος με τη δύναμη που σε δημιούργησε και χάνεις την δυνατότητα να συν-δημιουργείς τη ζωή που επιθυμείς.

Η ίδια σου η ζωή βρίσκεται σε σύγκρουση με την ανώτερη δύναμη που έχεις μέσα σου. Τότε αρχίζεις να φοβάσαι αυτήν τη δύναμη και να κρατάς μια θέση υποτέλειας απέναντί της. Παύεις να πιστεύεις ότι έχεις έστω και την παραμικρή ικανότητα να φέρεις στη ζωή σου οτιδήποτε θετικό και νιώθεις αδύναμος και ανίσχυρος. Χάνεις τη χαρά και την έκσταση που συνοδεύουν τη ζωή που βιώνεται μέσα στην αγάπη δίχως όρους.

Οι μίζεροι άνθρωποι, δεν κατάφεραν ποτέ να απολαύσουν την ζωή

Τους ανθρώπους με το πεινασμένο μάτι να φοβάσαι παιδί μου.

Εκείνους που είναι τόσο μίζεροι που δεν κατάφεραν ποτέ να απολαύσουν τίποτα.

Δεν είναι πως δεν τους δόθηκε. Είναι πως αυτό που τους δόθηκε δεν τους έφτανε. Το ήθελαν “όλο” και το ήθελαν “μόνο δικό τους”. Αντί να απολαύσουν το τώρα, την στιγμή, εκείνα που τους δινόντουσαν, εκείνοι θέλανε “κι άλλο”, “παραπάνω”. Και κανείς δεν τους έμαθε πως οι αποκλειστικότητες, είναι για τους δημοσιογράφους και τους εραστές.. όχι για τους φίλους. Όχι για τις παρέες. Όχι για την υπόλοιπη ζωή.

Είναι εκείνοι που ακόμα και το χαμόγελό τους είναι μίζερο και μετρημένο και ποτέ δεν φτάνει από τα χείλια τους στα μάτια τους.

Δεν μπορούν να χαρούν με καμιά χαρά, γιατί για εκείνους η χαρά σου είναι απλά ένα “γιατί όχι εγώ”.
Θα πάρουν τις λέξεις σου, τις εκφράσεις σου, θα υιοθετήσουν εκείνα που εσύ αγαπάς και στο τέλος θα προσπαθήσουν να ζήσουν την ζωή σου.

Μόνο που κανείς δεν τους είπε πως η ζωή σου, δεν ήταν ποτέ στρωμένη με ροδοπέταλα.
Έχεις περάσει δυσκολίες, έχεις πέσει κι έχεις γκρεμοτσακιστεί, έχεις πονέσει κι έχεις ματώσει.
Δεν σου δόθηκε τίποτα απλόχερα και χωρίς κόπο.

Μόνο που κάθε φορά που έπεφτες, σηκωνόσουνα και χαμογελούσες.
Έκλεινες το μάτι στην ζωή και συνέχιζες...

Δεν μοιρολατρούσες. Δεν κοιτούσες δίπλα σου για να προσκοληθείς. Δεν ζήλευες την ευτυχία κανενός.

Μόνος σου την έχτιζες την ζωή σου, κομματάκι κομματάκι.
Κι ήταν μια ζωή που τους χώραγε όλους μέσα της!
Όλους εκτός από τους μίζερους. Εκτός από εκείνους τους κισσούς που ζουν από την ζωή σου.
Όλους εκτός από εκείνους τους αχάριστους που δεν έμαθαν ποτέ να δίνουν αγάπη χωρίς αντάλλαγμα.

Να δίνουν χαρά χωρίς προσδοκία.
Να δίνονται απλόχερα από ψυχής.
Ναι ρε φίλε, αυτούς τους ανθρώπους η δική μου η ζωή, δεν τους χωράει.

Απλά γιατί στην δική μου την ζωή, το “περνάω καλά”, σημαίνει μια μέρα στην θάλασσα με φίλους, μπύρες και ιστορίες. Με γέλια και δάκρυα μα πάνω από όλα με αληθινά χαμόγελα.

Λυπάμαι μα μεγάλωσα πολύ για να δέχομαι, να ανέχομαι και να αντέχω τους ανθρώπους που ζουν στην μιζέρια, την ζήλεια και την τοξικότητά τους.

Έχει σηκώσει μελτέμι σου λέω… και καθαρίζει πάλι τον ορίζοντα

Βαδίζοντας πάνω στο δικό μας δρόμο

Τίποτε επομένως δεν είναι ανάγκη να τονιστεί περισσότερο από την προειδοποίηση ότι δε θα πρέπει να πάρουμε, σαν τα πρόβατα, τη γραμμή του κοπαδιού που προηγείται, ταξιδεύοντας έτσι πάνω στο δρόμο που βαδίζουν όλοι, αλλά πάνω στο δρόμο που οφείλουμε να βαδίσουμε. Τίποτε, πράγματι, δε μας δημιουργεί μεγαλύτερα προβλήματα από το γεγονός ότι προσαρμόζουμε τον εαυτό μας στις κοινές διαδόσεις, πιστεύοντας ότι όσα γίνονται αποδεκτά με την ευρύτερη δυνατή συναίνεση, αυτά είναι και τα άριστα – το γεγονός δηλαδή ότι, με το να ακολουθούμε τόσο πολλούς, ζούμε στην ουσία σύμφωνα με τους κανόνες όχι της λογικής αλλά της μίμησης. Το αποτέλεσμα είναι πως, ο ένας μετά τον άλλο, συσσωρεύονται οι άνθρωποι που οδεύουν ολοταχώς προς την καταστροφή. Και, όπως ακριβώς συμβαίνει όταν, σε μια μεγάλη ανθρώπινη συμφορά, οι άνθρωποι συμπιέζουν ο ένας τον άλλο και κανείς δεν μπορεί να καταρρεύσει χωρίς να συμπαρασύρει και τους άλλους στην πτώση του, καθώς η κατάρρευση των πρώτων επιφέρει τον όλεθρο και των τελευταίων, το ίδιο πράγμα θα μπορούσες να δεις σε κάθε περίπτωση και στη ζωή. Τα σφάλματα κάθε ανθρώπου δεν προκαλούν σ’ εκείνον μόνο ζημιά, αλλά καθένας από μας είναι ο ίδιος αιτία και υπεύθυνος του λάθους που θα κάνει και κάποιος άλλος.

Γιατί είναι επικίνδυνο να αναθέτουμε την ασφάλεια του εαυτού μας στο πλήθος που προπορεύεται και –ακριβώς επειδή καθένας μας είναι προθυμότερος να εμπιστευτεί κάποιον άλλο παρά να αποφασίσει ανεξάρτητα για τον εαυτό του- ουδέποτε να θέτουμε υπό έλεγχο τη ζωή μας, αλλά να δείχνουμε απεναντίας τυφλή εμπιστοσύνη στους άλλους, έτσι ώστε κάποιο λάθος που έχει περάσει από τον ένα στον άλλο να εμπλέκει τελικά και μας τους ίδιους και να απεργάζεται την καταστροφή μας. Το παράδειγμα των άλλων μας καταστρέφει· η αποδέσμευση από το πλήθος είναι σωτήρια.

Γιατί αυτό, υπερασπίζοντας το λάθος του έρχεται σε αντίθεση με τη λογική. Συμβαίνει έτσι το ίδιο ακριβώς πράγμα που γίνεται και στις εκλογές, όπου τα ίδια εκείνα άτομα που εξέλεξαν τους πραίτορες απορούν όταν η ευμετάβλητη λαϊκή εύνοια μετατοπιστεί στο θέμα της εκλογής των πραιτόρων. Το ίδιο πράγμα έχει τη μια στιγμή την εύνοιά μας, την άλλη την αποδοκιμασία μας· αυτή είναι η έκβαση κάθε απόφασης που ακολουθεί τις επιλογές του πλήθους.

ΣΕΝΕΚΑΣ, Για μια ευτυχισμένη ζωή

Υπόνοιες για επιπλέον διαστάσεις σε βαρυτικά κύματα

Ερευνητές από το Ινστιτούτο Max Planck για την βαρυτική Φυσική διαπίστωσαν ότι οι κρυμμένες διαστάσεις – όπως προβλέπονται από τη θεωρία χορδών – θα μπορούσαν να επηρεάσουν τα κύματα της βαρύτητας. Σε μια δημοσιευμένη μελέτη τους εξετάζουν τις συνέπειες των πρόσθετων διαστάσεων σε αυτούς τους κυματισμούς στο χωροχρόνο, και προβλέπουν αν θα μπορούσαν να ανιχνευθούν τα αποτελέσματά τους.

 

Οι συγχωνεύσεις μαύρων οπών παράγουν κύματα βαρύτητας. Αυτοί οι κυματισμοί στον χωροχρόνο θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για να αποκαλύψουν τις τυχόν κρυμμένες διαστάσεις.

Η πρώτη ανίχνευση από τον ανιχνευτή των βαρυτικών κυμάτων LIGO, δυαδικού συστήματος μαύρων οπών το Σεπτέμβριο του 2015, έχει ανοίξει ένα νέο παράθυρο στο Σύμπαν. Τώρα φαίνεται ότι με αυτό το νέο εργαλείο παρατήρησης, οι φυσικοί να μπορούν όχι μόνο να εντοπίσουν τις μαύρες τρύπες και άλλα εξωτικά αστροφυσικά αντικείμενα, αλλά και να καταλάβουν την ίδια την βαρύτητα. «Σε σύγκριση με τις άλλες θεμελιώδεις δυνάμεις, όπως, π.χ., ο ηλεκτρομαγνητισμός, η βαρύτητα είναι εξαιρετικά αδύναμη», εξηγεί ο Δρ David Andriot, ένας από τους συντάκτες της μελέτης. Ο λόγος για αυτή την αδυναμία θα μπορούσε να οφείλεται στο ότι η βαρύτητα αλληλεπιδρά με περισσότερες, από τις τρεις γνωστές διαστάσεις του χώρου και τη μία διάσταση του χρόνου που αποτελούν μέρος της καθημερινής μας εμπειρίας.

 

Επιπλέον διαστάσεις

Οι επιπλέον διαστάσεις που κρύβονται επειδή είναι πολύ μικροσκοπικές αποτελούν ένα αναπόσπαστο μέρος της θεωρίας χορδών – μια από τις πολλά υποσχόμενες υποψήφιες για μια θεωρία της κβαντικής βαρύτητας . Μια θεωρία της κβαντικής βαρύτητας, ενοποιώντας την κβαντομηχανική και τη γενική σχετικότητα, είναι περιζήτητη στον κύκλο των φυσικών, για να καταλάβουμε τι συμβαίνει όταν εμπλέκονται πολύ μεγάλες μάζες σε πολύ μικρές αποστάσεις, για παράδειγμα μέσα σε μια μαύρη τρύπα ή το Big Bang.

Ο φυσικός Gustavo Lucena Gomez πιστεύει ότι το κλειδί για την κατανόηση του σύμπαντος μπορεί να γίνει με τα βαρυτικά κύματα.

 

«Οι φυσικοί έχουν ψάξει για τις επιπλέον διαστάσεις στο Μεγάλο Επιταχυντή Αδρονίων στο CERN, αλλά μέχρι τώρα αυτή η αναζήτηση δεν έχει αποφέρει κανένα αποτέλεσμα», λέει ο Δρ Gustavo Lucena Gómez.. «Αλλά οι ανιχνευτές των βαρυτικών κυμάτων μπορεί να είναι σε θέση να μας παράσχουν τις  πειραματικές αποδείξεις.»

 

Οι ερευνητές ανακάλυψαν ότι οι πρόσθετες διαστάσεις πρέπει να έχουν δύο διαφορετικά αποτελέσματα στα βαρυτικά κύματα: Αφενός, αυτές θα τροποποιήσουν το «πρότυπο» των κυμάτων βαρύτητας και θα προκαλούσαμ επιπλέον κύματα σε υψηλές συχνότητες πάνω από 1000 Hz. Ωστόσο, η παρατήρηση ayto;y του τελευταίου είναι απίθανο, δεδομένου ότι οι υφιστάμενοι επίγειοι ανιχνευτές των βαρυτικών κυμάτων δεν είναι αρκετά ευαίσθητοι σε υψηλές συχνότητες.

 

Από την άλλη πλευρά, η επίδραση των  πρόσθετων διαστάσεων μπορεί να κάνει διαφορά στο πως το «πρότυπο» των κυμάτων βαρύτητας τεντώνουν και συρρικνώνουν τον χωροχρόνο, κάτι που θα μπορούσε να είναι πιο εύκολο να ανιχνευθεί με τη χρήση περισσότερων του ενός ανιχνευτή κυμάτων βαρύτητας. Δεδομένου ότι ο ανιχνευτής Virgo θα ενταχθεί στους δύο ανιχνευτές LIGO για την επόμενη παρατήρηση, που αναμένουμε να συμβεί μετά το τέλος του 2018 / αρχές του 2019.

 

Ο φυσικός Peter Woit έχει τις αντιρρήσεις του. Δεν πιστεύει ότι μπορεί να υπάρξουν τέτοιες πειραματικές αποδείξεις. Σε ένα βιβλίο του περιγράφει πως η Θεωρία Χορδών είναι τελείως λάθος. Ισχυρίζεται μάλιστα πως ακόμα κι αν ποτέ «δούμε» τις πρόσθετες διαστάσεις, δεν υπάρχει κάποιος ιδιαίτερος λόγος να πιστέψουμε ότι αυτό σχετίζεται με την θεωρία των χορδών.

Η Δύναμη των Ολύμπιων Θεών

Η Μυστική Δύναμη των Ελληνικών Ονομάτων

Από την Αρχαιότητα ο άνθρωπος πίστευε στη μαγική δύναμη ορισμένων λέξεων, στην ικανότητά τους, αν προφερθούν σωστά, με έναν ορισμένο τρόπο, να παράγουν ορισμένα απτά, αντικειμενικά αποτελέσματα, για καλό ή για κακό. Ο Φιλόστρατος αναφέρει ότι στην εποχή του οι βραχμάνοι μπορούσαν να κάνουν τις πιο εκπληκτικές θεραπείες με την απλή χρήση ορισμένων μαγικών λέξεων. Αναφέρονται, επίσης, αρχαίοι Πέρσες ιερείς που μπορούσαν να θεραπεύσουν στη στιγμή ένα θανατηφόρο δάγκωμα φιδιού με τη βοήθεια ενός κατάλληλου λεκτικού τύπου.

Υπάρχουν λέξεις που μπορούν να βασκάνουν, να αρρωστήσουν ή να γητεύσουν και άλλες που μπορούν να «λύσουν τα μάγια» και να θεραπεύσουν. Υπάρχουν ειδικές λέξεις δύναμης στις οποίες υπακούουν ακόμα και τα στοιχεία της Φύσης: λέξεις που μπορούν να ξεσηκώσουν θύελλα ή καταιγίδα ή που μπορούν να τα γαληνεύσουν. Υπάρχουν λέξεις που καλούν τα αόρατα πνεύματα σε εκδήλωση και λέξεις που τα δεσμεύουν και τα ωθούν σε συγκεκριμένες πράξεις ή λέξεις που τα εξορκίζουν και τα εκβάλλουν από τους δαιμονισμένους.

Δεν αρκεί η σκέψη από μόνη της – όμως ούτε και η αφηρημένη θέληση – για την επίτευξη του επιθυμητού. Η σκέψη πρέπει να προφερθεί με λόγο, για να «σαρκωθεί», να καρποφορήσει, να τελεσφορήσει. Τελικά, η ιδια η Δημιουργία του κόσμου στις αρχαίες θεογονίες ήταν το αποτέλεσμα της εκφοράς ορισμένων μαγικών λεκτικών τύπων από τους δημιουργικούς θεούς ή «Λόγους». Για Παράδειγμα, στην αιγυπτιακή μυθολογία ο θεός Θωθ ήταν ο κατεξοχήν «κύριος των θείων λέξεων», ο γνώστης του Θείου Λόγου, «η γλώσσα και η καρδιά του θεού Ρα.

Σε κάθε μύθο στον οποίο παίζει σημαντικό ρόλο, ο Θωθ είναι αυτός που λέει Τις λέξεις με τις οποίες πραγματοποιούνται οι επιθυμίες του Ρα. Ο ιδιος πρόφερε τις λέξεις που δημιούργησαν τον ουρανό και τη Γη και είπε στην Ίσιδα τις λέξεις που τη βοήθησαν να αναστήσει το σώμα του νεκρού Όσιρη, αλλά και το γιο της Ώρο, όταν τον είχε δαγκώσει ένας σκορπιός.

Το μεγαλύτερο μέρος της αρχαίας αιγυπτιακής θρησκείας βασιζόταν στη μυστική γνώση κατάλληλων λεκτικών τύπων και ονομάτων δύναμης, ο κάτοχος των οποίων μπορούσε να πραγματοποιήσει ό,τι επιθυμούσε και να είναι κυρίαρχος τόσο σε αυτόν όσο και στον άλλον κόσμο. Ο Θωθ μπορούσε να διδάξει όχι μόνο τις λέξεις δύναμης αλλά και τον τρόπο προφοράς τους, κάτι που επιθυμούσαν ιδιαίτερα οι Αιγύπτιοι, γιατί μόνο μέσω αυτών των λέξεων μπορούσαν να βρουν το δρόμο τους στον Κάτω Κόσμο.

Η Ίσις από τη μεριά της ήταν η μεγάλη γνώστρια των λέξεων δύναμης. Σύμφωνα με το μύθο, η Ίσις ήταν μια απλή γυναίκα της Γης, η οποία, όμως, «αποστράφηκε τα εκατομμύρια των ανθρώπων και διάλεξε τα εκατομμύρια των θεών, αλλά εκτίμησε περισσότερο τα εκατομμύρια των πνευμάτων». ‘Ηθελε να γίνει Κυρία της Γης και μετά, ισχυρή θεά μέσω της γνώσης του ονόματος του θεού Ρα, γι’ αυτό ανάγκασε με τη μαγεία της τον παντοδύναμο θεό να της αποκαλύψει το πιο άφατο και απόκρυφο όνομά του, αυτό που κανένας θεός – ούτε ακόμα και αυτά τα ίδια τα παιδιά του – δεν γνώριζε…

Από εδώ προέρχεται η παράδοση για το άφατο, άρρητο όνομα του Θεού, μέσω του οποίου μπορούσαν κάποτε οι μύστες να παράγουν εκπληκτικά αποτελέσματα. Για τη γνώση αυτού του άρρητου ονόματος έχει κατηγορηθεί από μερικούς ο Ιησούς, ότι δηλαδή μέσω της δύναμης του ονόματος του Θεού επιτέλεσε τα θαύματά του και το οποίο υποτίθεται δεν του δόθηκε μέσα από μύηση, αλλά το έκλεψε από το άδυτο των μυστηρίων…

Αυτό είναι το «απωλεσθέν όνομα της θεότητας»  για το οποίο μιλούν οι Τέκτονες και το οποίο έχουν θέσει βασικό τους στόχο να ξαναβρούν. Είναι, επίσης, το ιερό και φοβερό Τετραγράμματον που επικαλείται με τρεμάμενα χείλη και κατεβασμένα τα μάτια μέσα στο Άγιο των Αγίων ο αρχαίος Ραβίνος, αλλά και η ιερή Τετρακτύς των Πυθαγόρειων ή ακόμη τα επτά ιερά φωνήεντα με το μυστικό τρόπο συνεκφώνησής τους, των οποίων παραφράσεις και βαρβαρισμοί έχουν φθάσει μέχρι τις μέρες μας.

ΤΟ ΙΕΡΟ ΑΛΦΑΒΗΤΟ
Η δύναμη του λόγου είναι δεδομένη, το ίδιο και των γραμμάτων και του ρυθμού.
Ο σωστός συνδυασμός και των τριών δημιουργεί ένα όνομα δύναμης, η κατάλληλη εκφορά του οποίου μπορεί να επιφέρει συγκεκριμένα υλικά αποτελέσματα. Αυτή είναι η Μαντρίκα Σάκτι των Ινδουιστών, η δύναμη των μάντρα, στην κορυφή της οποίας βρίσκεται η δύναμη του άφατου ονόματος. Οι λέξεις δύναμης δεν ήταν παρά οι λεκτικές, δυναμικές αντιπροσωπεύσεις των ιδεών, του μυστικού Λόγου με βάση το ρυθμό και, τις συλλαβές του ιερού μέτρου. Ο μετρικός λόγος παράγεται από τον αριθμό των συλλαβών από τις οποίες αποτελείται η λέξη, ενώ στο Πυθαγόρειο Σύστημα όλα τα πράγματα αντιστοιχούν σε (και εμπεριέχουν) μια ορισμένη αριθμητική αναλογία.

Οι ιερές, μαγικές λέξεις δεν είναι παρά εκφραστικά σύμβολα των πραγμάτων του αόρατου κόσμου, αρκετά ανάλογες με τις Πλατωνικές ιδέες.

Πρέπει να τονιστεί ότι οι αρχαίοι θεοί δεν ήταν «είδωλα», όπως έχουν κατηγορηθεί επαανειλημμένα από τους χριστιανούς, αλλά απλοί ανθρωπομορφισμοί, αντιπροσωπεύσεις πραγματικών αόρατων δυνάμεων της Φύσης (ή νοουμένων). Ο θεός, στην Πραγματικότητα, δεν ήταν για τον μυημένο τίποτε άλλο παρά μια μορφή, ένα μέσον, ένας φορέας που ο ίδιος δομούσε συνειδητά και μέσω του οποίου μπορούσε να εκδηλωθεί, τελικά, μια συγκεκριμένη απόκρυφη δύναμη στο υλικό επίπεδο, για να επιφέρει συγκεκριμένα και αντικειμενικά αποτελέσματα. Η επίκληση του ονόματός του δεν ήταν παρά η επίκληση της απόκρυφης δύναμης που αυτός αντιπροσωπεύει.

Συνοψίζοντας, αυτό που πρέπει να τονίσουμε είναι ότι η δύναμη ενός ονόματος βρίσκεται στην απόκρυφη ιδέα που αυτό αντιπροσωπεύει, η οποία εκφράζεται μορφικά με έναν ορισμένο τύπο γραμμάτων και συλλαβών που εμπεριέχουν ορισμένη αριθμητική αξία και μέτρο. Ο σωστός, στη συνέχεια, (ρυθμικός) τρόπος επίκλησης αυτού του ονόματος εκδηλώνει υλικά την απόκρυφη δύναμη που αυτό αντιπροσωπεύει.

Για τη δόμηση, λοιπόν ενός ονόματος δύναμης χρειάζεται να είμαστε γνώστες ενός ιερού αλφάβητου (εδώ του ελληνικού) με τις αντίστοιχες αριθμητικές αξίες των γραμμάτων του και των ιδεών που αυτό αντιπροσωπεύει.

Επίσης, πρέπει να είμαστε γνώστες των ιερών μέτρων για τη δόμηση των αντίστοιχων συλλαβών αυτού του ονόματος. Η τελική αριθμητική αξία του ονόματος προκύπτει από τη λεγόμενη αριθμοσοφική πρόσθεση, την πρόσθεση δηλαδή της αριθμητικής αξίας όλων των γραμμάτων που το αποτελούν και της αναγωγής έτσι του ονόματος σε έναν τελικό αριθμό. Ονόματα ή λέξεις με ίδιες συνολικές αριθμητικές αξίες θεωρούνται ισοδύναμες. Ακόμα, μπορούν να προστεθούν «θεοσοφικά» όλα τα ψηφία του τελικού αριθμού, για να αναχθούν σε έναν από τους πρωταρχικούς αριθμούς 1-10. Κάθε αριθμός έχει συγκεκριμένο ιδεολογικό περιεχόμενο και ταυτίζεται έτσι με μια ιδέα ή δύναμη, όπως και τα γράμματα από μόνα τους.

Στη μερική, εκ των πραγμάτων, παρουσίαση του θέματός μας δεν θα μιλήσουμε για την ιερή μετρική και το ρυθμό ή τον τρόπο δόνησης των ιερών ονομάτων ή λέξεων δύναμης, παρά μόνο για το αριθμητικό τους περιεχόμενο και την αντιστοιχία, παραθέτοντας τις αριθμητικές αξίες των γραμμάτων. Η αριθμητική αξία των γραμμάτων του ελληνικού αλφάβητου έχει ως εξής:

Α = 1, Β = 2, Γ = 3, Δ = 4, Ε = 5, Ζ = 7, Η = 8, Θ = 9, Ι = 10, Κ = 20, Λ = 30, Μ =40, Ν = 50, Ξ = 60, 0 = 70, Π = 80, Ρ = 100, Σ = 200, Τ = 300, Υ = 400, Φ =500, Χ = 600, Ψ = 700, Ω = 800.

Στα παραπάνω δεν αναγράφουμε το «επίσημον» που αντιστοιχεί στο 6, το «κόππα» που αντιστοιχεί στο 90 και το «σαμπί» που αντιστοιχεί στο 900.

Με βάση την αντθστοιχία αυτή των γραμμάτων και των αριθμών μπορούμε να προσδιορίσουμε την αριθμητική αξία μιας οποιασδήποτε ελληνικής λέξης, όπως π.χ. στη λέξη αγνός = 1 +3+50+70+200 = 324, αριθμός που αναγόμενος αριθμοσοφικά δίνει τον αριθμό 3+2+4 = 9. Μια άλλη λέξη ή όνομα που θα αναγόταν αριθμοσοφικά πάλι στον αριθμό 9 υποτίθεται ότι έχει κάποια σχέση ή αναλογία με τη λέξη αγνός. Αυτό είναι το αριθμοσοφικό σύστημα.

Η ΔΥΝΑΜΗ ΤΩΝ ΟΛΥΜΠΙΩΝ ΘΕΩΝ
Σύμφωνα με το Γερμανό φιλόλογο και γλωσσολόγο Georg Curtius (1820-1885), η λέξη Όλυμπος προέρχεται από τη ρίζα -λαμπ και ερμηνεύεται ως ο ολολαμπής, ολόλαμπρος ή ολόλευκος (θεωρεί το υ αιολικό). ‘Ετσι, οι ολύμπιοι θεοί είναι οι λαμπεροί, λάμποντες θεοί. Την ετυμολογική ρίζα της ύπατης αρχής και διάνοιας του κόσμου, του Διός, με παραλλαγές ίσως του πρώτου γράμματος, μπορούμε να τη βρούμε σε όλους βασικά τους ύψιστους θεούς της Αρχαιότητας. Μερικοί ετυμολογούν το όνομά του σε σχέση με τη ζωή και το ερμηνεύουν σαν ο «Ζωοδότης». Άλλοι το συνδέουν με το ρήμα ζεύγνυμι και την αποκατάσταση από αυτόν της ουράνιας τάξης και αρμονίας, μετά την επανάσταση εναντίον του πατέρα του Κρόνου.

Το όνομά του θεωρείται ένα από τα κατεξοχήν ονόματα δύναμης και η σωστή προφορά του με κραδασμό, έμπνευση και συναίσθημα, μπορεί να επιφέρει συγκεκριμένα θαυμαστά αποτελέσματα. Η αριθμητική αξία του ονόματός του είναι 612 ή με αριθμοσοφική αναγωγή ο αριθμός 9. Ο Θ. Μανιάς έχει παρατηρήσειότι 612:2 = 306, όπου 306 είναι η αριθμητική αξία της λέξης Γαλαξίας και υποστηρίζει με αυτό ότι ο Δίας είναι διπλάσιος του Γαλαξία κ.ο.κ. Στις άλλες πτώσεις το όνομά του δίνει τις εξής αριθμητικές αξίες: Διός = 284, Διί = 24, Δία = 15 και Ζευ = 412. Το 284 είναι επόσης η αριθμητική αξία των λέξεων Θεός, άγιος, αγαθός κτλ.

Η άνασσα ‘Ηρα θεωρείται ετυμολογικά ότι παράγεται με αναγραμματισμό της λέξης αήρ (κατ’ άλλους από τη λέξη ερατή ή ‘Ερα = Γη). Είναι η θεά του στοιχείου της Γης, χωρίς να είναι όμως η ίδια η Γη σαν σώμα (που είναι η Ρέα-Γαία) ή σαν δύναμη (που είναι η Δήμητρα). Είναι επίσης η θεά του αέρα, της ατμόσφαιρας και, γενικά, ένα διάμεσο ανάμεσα στον ουράνιο κόσμο και στα γήινα πράγματα. Μυστικιστικά αντιπροσωπεύει την ψυχή και την εκδήλωση της ζωής πάνω στη Γη. Η αριθμητική της αξία είναι 109 ή αριθμοσοφικά 10 ή ακόμα 1. Μαζί με τον Δία δίνουν το συνολικό αριθμό 721 ή αριθμοσοφικά το 10 ή το 1.

Ο σεισίχθων Ποσειδώνας παράγεται από το πότος ή πόντος ή ποταμός και είναι συνεπώς «ο θεός του υγρού στοιχείου». Κατά άλλους, το όνομά του παράγεται από το πόσις και δούναι ή ακόμα από το είδη ποιών. Αντιπροσωπεύει τη δύναμη του υγρού στοιχείου, τη ρευστότητα, την αέναη κίνηση του εκδηλωμένου κόσμου καθώς και τον κόσμο των ανθρώπινων συναισθημάτων. Η αριθμητική αξία του ονόματός του είναι 1.219 και αριθμοσοφικά το 13 ή το 4.

Η γλαυκώπις Αθηνά είναι η θεά της σοφίας, της υγείας, αλλά και της κεραμικής και των άλλων οικιακών τεχνών. Είναι μια πολεμική θεά -με γνώμονα όμως το δίκιο και τη φρόνηση – και συγχρόνως φιλειρηνική (ειρηνοφόρος). Ετuμολογείται από τη ρίζα -αιθ, από την οποία παράγεται και η λέξη αιθήρ ή από το ρήμα αθρέω-ώ (βλέπω) ή ακόμα από το στερητικό α- και το θήνη (δηλαδή η αθήλαστη). Νεώτεροι, όμως, γλωσσολόγοι θεωρούν ότι το όνομά της έχει πελασγική προέλευση και ότι σήμαινε τη θεά της κεραμικής. Η επίκλησή της εξασφαλίζει αδιαπέραστη άμυνα κατά των ψυχικών επιθέσεων και την επιστροφή τους εις το πολλαπλάσιο πίσω στην πηγή τους. Η αριθμητική της αξία ως Αθήνη είναι ο αριθμός 76 και ως Αθηνά ο αριθμός 69. Οι λέξεις «Γλαυκώπις Αθήνη» έχουν αριθμητική αξία 1.620, ενώ «Η θεά Αθηνά» = 84 =7 Χ 12.

Η Κύπρια Αφροδίτη που γεννήθηκε από τον αφρό των κυμάτων, όπως μαρτυρεί και το όνομά της, είναι η θεά του έρωτα, της γονιμότητας, της βλάστησης, της άνθισης και της ομορφιάς. Διακρίνονται φιλοσοφικά δύο όψεις της: Η αρχαιότερη ουράνια Αφροδίτη, η θεά του νόμιμου έρωτα και του συζυγικού δεσμού και η Πάνδημη Αφροδfτη, η θεά των ελεύθερων και των αγοραίων ερώτων και η προστάτιδα των πόρνων. Παρουσιάζει και μια χθόνια πλευρά ως προστάτιδα των ψυχών των νεκρών. Η αριθμητική της αξία είναι 993 και αριθμοσοφικά ισούται με το 22 ή το 4.

Ο Απόλλωνας είναι ο μεγάλος διαφωτιστής θεός της θεραπευτικής, της μαντικής, της δημιουργικης έμπνευσης και της μουσικής. Είναι, επίσης, προστάτης της νεότητας, της υγείας και θεός αλεξίκακος ή ακόμα πολεμικός. Το όνομά του ετυμολογεfται από το στερητικό α – και το πολλών, δηλαδή «ο όχι για τους πολλούς». Η αριθμητική του αξία εfναι 1.061 . Ο Θ. Μανιάς παρατηρεί ότι, αν προσθέσουμε όλες τις πτώσεις της λέξης ανήρ, βρίσκουμε πάλι 1.061. Αλλά και Ιάσων = 1.061, ίσως γιατί ηταν πολύ ωραίος σαν τον Απόλλωνα…

Η θεά Άρτεμη ετυμολογείται. από το επίθετο αρτεμής (=άρτιος, σώος και αβλαβής), ίσως απότο αήρ + τέμνω. Είναι η θεά της άγριας φύσης, της παρθενίας και του κυνηγιού. Σε αυτήν ανήκουν, ως χθόνια και παμβασίλεια θεά, όλα τα ψυχικά κέντρα του πλανήτη Γη και αυτή αντιπροσωπεύει το πνεύμα του θεραπευτικού σαμανισμού της μητριαρχικής εποχής με έμφαση στις ψυχικές θεραπείες. Είναι η κατεξοχήν προστάτιδα των γυναικών. Η αριθμητική της αξία είναι 656 ή θεοσοφικά 17 ή 8. Ο Θ. Μανιάς παρατηρεί ότι ο λόγος Απόλλων προς Άρτεμις = 1.061 : 656 δίνει το «Χρυσό αριθμό» Φ, με τον Απόλλωνα να αντιστοιχεί στο μεγαλύτερο τμήμα της χρυσής τομής.

Ο αγγελιαφόρος των θεών Ερμής ετυμολογείται από το ρήμα είρω (αναγγέλλω), απ’ όπου ιερέας, ενώ κατά πλεονασμό του γράμματος -μ- Ερμέας και με συναίρεση Ερμής ή κατά άλλους από το έρυμα (λόγο). Είναι ο θεός της νόησης και της επικοινωνίας, αλλά και αλεξίκακος και αποτροπιαίος θεός. Του αποδίδονταν τα «ερμαία» (παντός λογής τυχαία ευρήματα), από το οποίο εξελίχθηκε και σαν «αγοραίος» και «κερδώος» θεός και προστάτης του εμπορίου. Αντιπροσωπεύει μυστικιστικά το θείο δημιουργικό Λόγο. Η αριθμητική του αξία είναι 353 ή αριθμοσοφικά 11 ή 2, που δεν ταιριάζει, όμως, σε αυτόν. Το ασυναίρετο Ερμέας έχει αριθμητική αξία 351 και αριθμοσοφική αναγωγή 9.

Ο θεός του πολέμου Άρης παράγει το όνομά του από το ρήμα αιρώ (κυριεύω, κατακτώ) ή από τη λέξη αρά (βλάβη, πλήγμα). Είναι ο θεός της άγριας σύγκρουσης και βιαιότητας (ανδροφόνος, αιμοχαρής). Εκπροσωπεί το αχαλίνωτο πάθος και την άμετρη επιθετικότητα και αγριότητα, μαζί και τολμηρότητα. Η ασυγκράτητη φύση του μπορεί να μετριαστεί μόνο με την ερωτική ενέργεια ή την αγάπη της Αφροδίτης και από τη σύζευξη των δυο αυτών αντιθέτων παράγεται η Αρμονία. Η μόνη που μπορεί να τον κατανικήσει στο πεδίο της σύγκρουσης είναι η Αθηνά, η θεά της σύνεσης και της σοφίας. Η αριθμητική του αξία είναι 309 ή αριθμοσοφικά 12 ή 3.

Ο θεός ‘Ηφαιοτος ετυμολογείται κατά μερικούς από το αφή και εστία ή από το άπτω ή αϊστάω (αφιστάω, a-FIστάω= αψανίζω) ή το φάω και ίστωρ (ο μεγάλος δάσκαλος στη γνώση του φωτός) ή από το φαίστος = λάμπων με την πρόσληψη του -η-. Είναι ο θεός του στοιχείου του πυρός, η φλόγα της Δημιουργίας και ο τεχνουργός των θεών. Η αριθμητική του αξία 1.289 και αριθμοσοφικά 20 ή 2.

Η παρθένος θεά Εστία ετυμολογείται από το απαρέμφατο εστάναι (του ίστημι) η από το ρήμα εύω (ανάβω) ή ακόμα από το ουσιαστικό εσσία (ουσία). Είναι προστάτιδα των σπιτικών , αλλά και της πόλης, της οικογένειας και της ασυλίας. Το ιερό πυρ της έπρεπε να διατηρείται άσβεστο στον οίκο ή στο Πρυτανείο για να τα προστατεύει συνεχώς από κάθε κακό. Η αριθμητική αξία της είναι 516 ή 12 ή 3.

Η θεά Δήμητρα ετυμολογείται από το Δα-Μάτερ ή τη Μητέρα Γη. Δεν εfvαι, όμως, το σώμα της Γης που συμβολίζεται με τη θεά Ρέα, αλλά η ψυχή ή η δύναμη της Γης. Είναι επίσης η θεά της βλάστησης, της γονιμότητας και της αναπαραγωγής και με την κόρη της Περσεφόνη συμβολίζει την κυκλική εκδήλωση της ύπαρξης μέσα από τη ζωή το θάνατο και την επαναγέννηση. Η αριθμητική αξία της είναι 468 (Δημήτηρ) ή 461 (Δήμητρα).

Ο θεός Διόνυσος ετυμολογείται ως ο γιος ή ο νους του Δία. Εξωτερικά αντιπροσωπεύει το ενστικτώδες τμήμα του ανθρώπου που ξεπερνά τους συνηθισμένους κοινωνικούς περιορισμούς και εσωτερικά το θείο εκείνο σπινθήρα μέσα του που καθαγιάζει την υπόλοιπη τιτανική, ζωώδη φόση και το οποίο μπορεί να τον άγει, μέσω της μυστηριακής οδού, στη θέωση. ‘Εχει πολλούς συμβολισμούς και αντιστοιχίες με τον Ιησού. Είναι ένας θνήσκων αλλά και ανασταινόμενος θεός, που αντιποσωπεύει την πνευματική πορεία από το ανθρώπινο προς το θείο, αλλά και από τη μονάδα προς το πολλαπλό.

Είναι ο απελευθερωτής θεός, ο ‘Ελληνας θεάνθρωπος. Είναι, τελικά, ο θεός που ενθρονίζεται από τον Δία σαν ο μέγιστος βασιλιάς όλων των κοσμικών θεών, σηματοδοτώντας μια νέα περίοδο για τον κόσμο. Η αριθμητική του αξία είναι 1.734 και αριθμοσοφικά 15 ή 6.

Για άλλες ενδιαφέρουσες ετυμολογικές ερμηνείες των θεϊκών αυτών ονομάτων μπορούν όσοι ενδιαφέρονται να ανατρέξουν στον Κρατύλο του Πλάτωνα. Τέλος, ας σημειώσουμε ότι υπάρχουν και άλλα εσωτερικά, απόκρυφα ονόματα των ολυμπίων θεών, γνωστά μόνο στους μυημένους. Αυτά είναι κατεξοχήν ονόματα δύναμης. Τα προηγούμενα – αν και a-priori τα θεωρήσαμε ορθά και αντικειμενικά – είναι στην πραγματικότητα, εξωτερικά και οι αριθμητικές αξίες και οι θεοσοφικές τους αναγωγές δεν δίνουν πάντα ό,τι θα αναμέναμε από αυτά.

Το όνομα Δίας-Ζευς έχει και μια άλλη μυστική σημασία. αφού με τη μια ιδιότητα χωρίζει και με την άλλη ενώνει.

ΚΡΑΤΥΛΟΣ
Ο Πλάτωνας στον «Κρατύλο» ασχολείται με το ζήτημα της δημιουργίας της γλώσσας. Βασικά, εξετάζει εάν αυτή είναι ένα φυσικό η υποκειμενικό κατασκεύασμα. Την πρώτη άποψη υποστητηρίζει ο Κρατύλος και τη δεύτερη ο Ερμογένης, ενώ ο Σωκράτης, ως το τρίτο πρόσωπο του διαλόγου, αποδεικνύει ότι η αλήθεια βρίσκεται ανάμεσα στις δύο προηγούμενες θέσεις, δηλαδή ότι υπάρχουν λέξεις και ονόματα που καθορίστηκαν φυσικά και νομοτελειακά από ειδικούς ονοματουργούς και λέξεις που καθορίστηκαν υποκειμενικά και έγιναν, τελικά, αποδεκτές μέσω κοινής συμφωνίας και συνήθειας.

Ο Σωκράτης επισημαίνει επίσης ότι ο ονοματοθέτης – ένα σπάνιο είδος τεχνίτη σε μια κοινωνία – χρησιμοποιώντας ως εργαλεία του τα γράμματα και τις συλλαβές, κατασκευάζει μια λέξη ή ένα όνομα που αποδίδει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τις ιδιότητες του πράγματος που αυτό αντιπροσωπεύει. Αφού παραθέτει πλήθος σύνθετων ή παράγωγων ονομάτων και λέξεων, των οποίων αναζητά την ετυμολογία, ο Σωκράτης διαπιστώνει, στη συνέχεια ότι μπορούμε να φτάσουμε στα πρωταρχικά ονόματα, τα oποία δεν μπορούν να αναχθούν σε άλλα. Για να εξηγήσουμε τον τρόπο δόμησης αυτών των ονομάτων, πρέπει να ακολουθήσουμε άλλο δρόμο. Το βασικό στοιχείο εδώ είναι η όσο το δυνατόν πληρέστερη απομίμηση ή αναπαράσταση ενός πράγματος με κατάλληλα γράμματα και συλλαβές που να αποδίδουν τις βασικές του ιδιότητες.

Για την επιλογή των κατάλληλων φωνηέντων ή συμφώνων ακολουθούνται ορισμένοι κανόνες και ο Σωκράτης παραθέτει ορισμένα παραδείγματα: Το γράμμα «ρ» χρησιμοποιείται, συνήθως, για να εκφράζει την κίνηση, όπως, για παράδειγμα, στις λέξεις ρέω, ροή, ορμή, τρόμος, θραύω, κρούω, τραχύς κτλ. Αυτό συμβαίνει γιατί ο ονοματουργός παρατήρησε ότι, κατά την εκφώνηση αυτού του γράμματος η γλώσσα «σταματάει ελάχιστα και κινείται υπερβολικά». Από την άλλη μεριά, μεταχειρίστηκε το «ι» για καθετί που είναι ελαφρό και μπορεί να διαπερνά τα άλλα πράγματα, όπως π.χ. στις λέξεις ιέναι και ίεσθαι (ρίπτομαι).

Τα φυσητικά τώρα γράμματα «φ», «ψ», «σ» και «ζ» απομιμούνται το φύσημα, όπως στις λέξεις ψυχρό, ζεστό και σεισμός. Το «δ» τώρα και το «τα», επειδή προφέρονται με συμπίεση της γλώσσας, ο ονοματοθέτης τα χρησιμοποίησε, για να απομιιμηθεί τη στάση και το δεσμό. Επειδή επίσης η γλώσσα γλιστράει υπερβολικά κατά τη προφορά του -λ-, το χρησιμοποίησε κατά παρομοίωση στις λέξεις λείος, ολισθαίνω (γλιστρώ), λιπαρός και κολλώδης και σε όλα τα ανάλογα πράγματα.

Κι επειδή το «γ» συγρατεί αυτό το γλίστρημα της γλώσσας, το χρησιμοποίησε, για να μιμηθεί το γλίσχρον, το γλυκύ και το γλοιώδες. Παρατηρώντας την εσωτερική ιδιότητα της προφοράς του «ν», το χρησιμοποίησε στο ένδον και στο εντός, για να απομιμηθεί με γράμματα αυτή την εσωτερικότητα. Ανάλογα έθεσε το «α» στη λέξη μέγας και το «η» στο μήκος, γιατί αυτά τα γράμματα είναι μακρά: Τέλος, χρησιμοποίησε το «ο», για να δηλώσει τη στρογγυλότητα, όπως στη λέξη γογγύλον (ολοστρόγγυλο).

Όπως όμως υπάρχουν καλοί και κακοί τεχνίτες, έτσι υπάρχουν καλοί και κακοί ονοματουργοί. Οι πρώτοι έχουν αποτυπώσει στα γράμματα και στις συλλαβές όλες τις βασικές ιδιότητες του αντιπροσωπευόμενου από αυτά πράγματος ή όντος, ενώ οι δεύτεροι μερικώς ή και ατελώς. Από την άλλη μεριά, η χρήση αντικαθιστά με τον καιρό την ομοιότητα σαν μέσον δήλωσης ενός πράγματος, ενώ τα πρώτα ονόματα έχουν παραμορφωθεf από αυτούς που ήθελαν να τα κάνουν να φαίνονται τραγικά, ή να τα ωραιοποιήσουν με την προσθήκη ή την αφαίρεση γραμμάτων χάριν ευφωνίας, με την περιστροφή και τον αναγραμματισμό τους, ή ακόμα λόγω της πολυκαιρίας. ‘Ετσι τελικά, πολλά από τα αρχικά αυτά ονόματα έχουν παραθαρεί.

Προς το τέλος του διαλόγου, ο Κρατύλoς υποστηρίζει ότι η δύναμη των ονομάτων είναι ότι μπορούν να μας διδάσκουν πως όποιος γνωρίζει τα ονόματά τους, γνωρίζει και τα ίδια τα πράγματα. Ο Σωκράτης αποκρούει, όμως, αυτή την άποψη και αποδεικνύει ότι δεν μπορούμε να μάθουμε τα πράγματα από τα ονόματά τους, τα οποία δεν είναι παρά απλές εικόνες τους, αλλά από αυτά τα ίδια. Τα ονόματα στα οποία οι ονοματοθέτες απέδωσαν την πληρέστερη δυνατή απομίμηση των ιδιοτήτων τους θεωρούνται «φυσικά και «αντικειμενικά, σε σχεση με τη μεγάλη πληθώρα των «υποκειμενικών η «τυχαίων» ονομάτων. Αυτά, λοιπόν τα «φυσικά» ονόματα, που φτιάχτηκαν από μυημένους ονοματουργούς, έχουν την ιδιότητα της «δύναμης».