Ανδρικές ανασφάλειες

Όλοι μας, από τη μικρή μας ηλικία, έχουμε ανάγκη από αγάπη, τρυφερότητα, ένα απλό νοιάξιμο, στοργή και να ξέρουμε πως τα αγαπημένα μας πρόσωπα θα είναι δίπλα μας σε κάθε μας δύσκολη στιγμή.

Κανείς δεν αρνείται πως όλα αυτά αποτελούν και συντελούν σε μια ομαλή ηλικιακή μετάβαση από τα μικρά μας χρόνια στη νιότη, στην εφηβεία, στη μέση ηλικία, ακόμα και στην περήφανη τρίτη ηλικία.

Το μόνο που διαφαίνεται χρόνια τώρα στη ζωή μας είναι η ανάγκη μας, έστω και η κάθε μας προσπάθεια, για συναισθήματα όμορφα που να αγγίζουν ευχάριστα τον εσωτερικό μας κόσμο, ώστε να μη γινόμαστε έρμαια μια ψυχοπαθούς εγωιστικής κατάστασης, εξαιτίας της ανάγκης για επιβεβαίωση όσο και για αποδοχή από τους άλλους ανθρώπους.

Όπως όλοι γνωρίζουμε ο σεβασμός δεν απαιτείται, κερδίζεται και μάλιστα κυρίαρχος στην όλη συμμετοχή είναι αποκλειστικά και μόνο η ποιότητα του χαρακτήρα μας και κατά πόσο θέλουμε ή όχι να στεφθούμε νικητές κι όχι ηττημένοι .

Αυτό επιτυγχάνεται μέσα από μια διαδικασία σεβασμού, αποδοχής και ποτέ απομάκρυνσης και αποστασιοποίησής μας από τα διάφορα θέματα και προβλήματα που απασχολούν είτε το φιλικό μας περιβάλλον είτε το ευρύ οικογενειακό μας.

Δεν πρέπει να ξεχνάμε τις αμοιβαίες ανάγκες που συνειδητά πρέπει να εκπληρώνουμε ο ένας στον άλλον, με μοναδικό στόχο και σκοπό να καταφέρουμε να επιφέρουμε τις ισορροπίες που όλοι πασχίζουμε και παλεύουμε να εδραιώσουμε.

Έτσι, όπως κάθε γυναίκα νοιώθει την ανασφάλεια, το πισωγύρισμα, καθώς και την αβεβαιότητα απ’ την οποία διακατέχεται σε μερικές φάσεις της ζωής της, καλό είναι να δούμε και την απέναντι μεριά.

Τελευταία συναντούμε όλο και πιο συχνά το φαινόμενο της αποδοχής και ποτέ της αδυναμίας του άντρα να παραδέχεται πόσο ευάλωτος γίνεται και εύκολα να θυματοποιείται στα μάτια της συντρόφου του ˙ μάλιστα, πολλές φορές αυτό γίνεται μόνο στο μυαλό του, χωρίς να έχει δεχθεί κάποια αντίδραση και αντίσταση από τη σύζυγό του.

Στο νου του έχει καθηλωθεί η ιδέα πως πρέπει να φαίνεται δυνατός και ισχυρός και να μην αποδέχεται τα αμφιταλαντευόμενα συναισθήματά του, δίνοντας προς τα έξω τη συνήθη εικόνα του ηγέτη.
Μα μέσα του, στα εσώψυχά του, κλονίζεται και καταρρακώνεται όλο εκείνο το βάθρο που τα τελευταία χρόνια συνήθιζαν να του στήνουν, το άξιζε δεν το άξιζε.

Με μια εσωτερική ματιά και ποτέ επιδερμική είμαστε σε θέση να δούμε το πόσο ανάγκη μας έχει, όπως εμείς εκείνον, με τη μόνη διαφορά να αφήσει, να επιτρέψει να του σταθεί και να του συμπαρασταθεί ο άνθρωπος που αγάπησε και λάτρεψε και τώρα πια αισθάνονται μεταξύ τους ξένοι στο ίδιο σπίτι, ζώντας κάτω από την ίδια στέγη, στον ίδιο κινούμενο χώρο.

Το μόνο που πρέπει να κάνουν είναι να καταβάλουν αληθινές κι όχι υποτυπώδεις προσπάθειες, να λάβουν σοβαρές αποφάσεις που θα στηρίξουν και θα υποστηρίξουν ο ένας τον άλλον.

Ποτέ κινήσεις βιαστικές, έντρομες, παρορμητικές.

Να μην κρύβουν ειρωνεία, χλευασμό, υποτίμηση, απαξίωση, γιατί έτσι θα επιτύχουν ακριβώς τα αντίθετα αποτελέσματα και ας είναι έτοιμοι ο καθένας από τη μεριά του και σύμφωνα με το μερίδιο ευθύνης του να κοιτάξει κατάματα την αλήθεια και να δεχθεί τις συνέπειες των πράξεών του.