15 βρύει μὲν ἱερὰ βουθύτοις ἑορταῖς, [στρ. β]βρύουσι φιλοξενίας ἀγυιαί·
λάμπει δ᾽ ὑπὸ μαρμαρυγαῖς ὁ χρυσώς,
ὑψιδαιδάλτων τριπώδων σταθέντων
πάροιθε ναοῦ, τώθι μέγι[στ]ον ἄλσος [αντ. β]
20 Φοίβου παρὰ Κασταλίας [ῥ]εέθροις
Δελφοὶ διέπουσι. θεὸν θ[εώ]ν τις
ἀγλαϊζέθὠ γὰρ ἄριστος [ὄ]λβων·
ἐπεί ποτε καὶ δαμασίππου [επωδ. β]
Λυδίας ἀρχαγέταν,
25 εὖτε τὰν πεπ[ρωμέναν
Ζηνὸς τελέ[σσαντος κρί]σιν
Σάρδιες Περσᾶ[ν ἁλίσκοντο στρ]ατῷ,
Κροῖσον ὁ χρυσά[ορος
***
Ναοί γεμάτοι, στις γιορτές και τις θυσίες· γεμάτεςξένους παντού οι φιλόξενες οι δημοσιές· αστράφτειλαμποκοπά το μάλαματων τριποδιών, που στήθηκαν, ψηλά και πλουμισμένα,μπρος στο ναό, στην περιοχή του τρισμεγάλου τού άλσους,20ιερού του Φοίβου· αυτό οι Δελφοί το κυβερνούνε, δίπλαστης Κασταλίας τα ρέματα. Το θεό, το θεό οι ανθρώποινα σέβονται και να τιμούν· αυτό είναι ο πρώτος πλούτος.Όταν κάποτε της Μοίραςτη βουλή εκτελούσε ο Δίαςκαι στου περσικού στρατούέπεσαν τα χέρια οι Σάρδεις,το ρηγάρχη αυτής της χώρας,της Λυδίας, που ξακουσμένα δάμαζε άτια,
