Συχνά λέμε «εμπιστεύομαι ή δεν εμπιστεύομαι τον εαυτό μου», θεωρώντας ότι κατανοούμε τι λέμε. Και φυσικά, δεν γράφουμε ούτε εννοούμε τον Εαυτό με κεφαλαίο Ε. Αυτό που αναγνωρίζουν άλλωστε οι περισσότεροι είναι την ταυτότητα, την προσωπικότητά τους, ως εαυτό, μη γνωρίζοντας βιωματικά παρά μόνο ένα ελάχιστο, επιφανειακό τμήμα του Είναι τους. Στην «καλύτερη» περίπτωση, ο Εαυτός θεωρείται ένα ξεχωριστό, «ανώτερο» και άγνωστο κομμάτι, που προσπαθούν να φτάσουν.Δεν ξέρουμε αλήθεια, τι ακριβώς σημαίνει «εμπιστεύομαι τον Εαυτό μου».
Τόσα πολλά συντελούν και «συνωμοτούν» ώστε να εμπιστευόμαστε τον Εαυτό μας, που είναι αστείο, ακόμα και να υποθέτουμε ότι γνωρίζουμε τι σημαίνει «εμπιστεύομαι» ή τι είναι αυτό που ονομάζουμε «Εαυτός».
Όμως, αυτή η «εμπιστοσύνη» συχνά θα σε φέρει αντιμέτωπο με το εγώ σου. Θα σε οδηγεί, χωρίς να σε σπρώχνει ή να σε αναγκάζει, αντίθετα από εκεί που θέλεις και είσαι πεπεισμένος ότι πρέπει να πας.
Σαν μια αόρατη, αλλά ακλόνητη και ήρεμη δύναμη μέσα σου, να σου δείχνει ξεκάθαρα, αυτό που τα συναισθήματά σου αρνούνται ν’ αποδεχτούν και η λογική αδυνατεί να εντοπίσει. Και εσύ πρέπει να διαλέξεις. Έχεις μόνο μερικά δευτερόλεπτα (ίσως, σε γραμμικό χρόνο) να αποφασίσεις προς τα πού θα πας, τι θα κάνεις.
Δεν τίθεται θέμα λάθους ούτε πρόβλεψης. Η ένδειξη μα και η απόφαση υπάρχουν και παίρνονται πάντα στο παρόν: στο ακριβές εκείνο δευτερόλεπτο που εμφανίζεται η αντίθετη τάση και η ανάγκη μιας απόφασης.
Μόνο εκ των υστέρων διαπιστώνεις είτε ότι καλώς έπραξες που «εμπιστεύτηκες τον Εαυτό σου» ή ότι σε κάποιο κλάσμα του δευτερολέπτου «ήξερες» μα αντιστάθηκες και ακολούθησες το γνώριμο μονοπάτι, που έμοιαζε φυσιολογικό, μα ήταν τελικά περιοριστικό.
Πολλές ιδέες εμποδίζουν αυτήν την ισορροπημένη εσωτερική αρμονία και η συνηθισμένη αναζήτηση απαντήσεων και γνώσης δεν οδηγεί παρά μόνο ακόμα πιο μακριά από τη σοφία που εδρεύει μόνο εντός, στην εμπιστοσύνη στον Εαυτό μας.
Αυτή, έχω την αίσθηση, είναι η περιουσία μας...
