Στα Ερμητικά Κείμενα αναφέρεται:«Ο Έρως και η Ανάγκη, ω ψυχές, θα είναι κύριοί σας, γιατί αυτοί, ύστερα από μένα, είναι οι κύριοι και διοικητές των τάξεων. Ψυχές, όσες υπηρετείτε την αγέραστη εξουσία μου, να γνωρίζετε ότι όσο είστε αναμάρτητες, θα κατοικείτε στις περιοχές του ουρανού.
Εάν όμως κάποια από σας κάνει κάτι το αξιόμεμπτο, αφού καταδικαστεί, θα μπει να κατοικήσει σε χώρο που έχει προοριστεί για θνητά σπλάχνα... Τις μεταβολές σας δεν τις νομοθέτησα, βέβαια, στην τύχη, αλλά είναι προς το χειρότερο αν διαπράξετε κάτι άσχημο και προς το καλύτερο αν αποφασίσετε κάτι αντάξιο της γέννησής σας... Να έχετε, λοιπόν, υπόψη σας ότι για τις προηγούμενες πράξεις σας υποφέρετε την τιμωρία αυτής της ενσωμάτωσης».
Ο Πλάτωνας, στο έργο του Πολιτεία στο οποίο παρουσιάζεται ο μύθος του Ηρός του Αρμενίου, αναφέρεται σ’ ένα ρυθμικό νόμο, σύμφωνα με τον οποίο οι ψυχές έρχονται και φεύγουν από τη γη:
«Είδε, λοιπόν, εκεί πρώτα τις ψυχές, αφού δικάστηκαν, να ξεκινούν από τα δύο αντικρινά χάσματα του ουρανού και της γης. Από το ένα της γης είδε να ανεβαίνουν ψυχές γεμάτες ακαθαρσία και σκόνη, και από το άλλο του ουρανού να κατεβαίνουν άλλες καθαρές. Όλες έδιναν την εντύπωση πως έρχονταν από δρόμο μακρινό και με ευχαρίστηση πήγαιναν να κατασκηνώσουν στο λιβάδι.
Όσες από αυτές γνωρίζονταν, χαιρετιόντουσαν μεταξύ τους και ζητούσαν πληροφορίες. Όσες έφθαναν από τη γη ρωτούσαν τις άλλες για τα εκεί και όσες έφθαναν από τον ουρανό ήθελαν πάλι να μάθουν από τις άλλες για τα δικά τους περιστατικά. Έπειτα έλεγαν ιστορίες από τις μεταξύ τους αναμνήσεις.
Οι πρώτες ιστορούσαν με θρήνους και με δάκρυα όσα έπαθαν και είδαν κατά την πορεία τους κάτω στη γη, μιας πορείας που η διάρκειά της ήταν χίλια περίπου χρόνια.
Οι άλλες πάλι που έφθαναν από τον ουρανό, έλεγαν τις ηδονές που δοκίμασαν και το κάλλος των θεαμάτων που είδαν. Για όλες τις αδικίες που έκανε ο καθένας στη ζωή του και για όλους όσους αδίκησε, τιμωρήθηκε χωριστά δέκα φορές και η διάρκεια της κάθε τιμωρίας ήταν εκατό χρόνια, όση είναι και η διάρκεια της ανθρώπινης ζωής.
Έτσι πλήρωναν δέκα φορές το κάθε αδίκημα. Μ’ αυτό τον τρόπο, εκείνοι που έγιναν αίτιοι πολλών συμφορών με την προδοσία πόλεων ή στρατοπέδων ή εκείνοι που έγιναν ένοχοι άλλων κακουργημάτων, υπέφεραν δεκαπλάσια βασανιστήρια για κάθε έγκλημα. Απεναντίας, όσοι έκαναν μεγάλες ευεργεσίες και υπήρξαν δίκαιοι στους ανθρώπους και ευσεβείς απέναντι στους θεούς, έπαιρναν με την ίδια αναλογία την ανταμοιβή για τις καλές τους πράξεις...
Μόλις έφθασαν εκεί (όπου βασιλεύει η Ανάγκη και οι τρεις θυγατέρες της, η Λάχεση, η Κλωθώ και η Άτροπος) ένας προφήτης έδειξε στον καθένα τη θέση του και τη σειρά του και, αφού πήρε από τα γόνατα της Λάχεση κλήρους και παραδείγματα ανθρώπινων βίων, ανέβηκε πάνω σ’ ένα ψηλό βήμα και είπε: ...ψυχές εφήμερες, τώρα αρχίζει μία περίοδος ζωής για το θνητό γένος με απόληξη πάλι το θάνατο. Δε θα σας διαλέξει ο δαίμονας, αλλά εσείς θα διαλέξετε το δαίμονά σας. Ο πρώτος που θα τον υποδείξει ο κλήρος θα επιλέξει πρώτος το βίο του που θα τον ζήσει κατ’ ανάγκη. ...
Ο καθένας είναι υπεύθυνος για την εκλογή του, ο θεός είναι ανεύθυνος. ...Και, αφού οι ψυχές διάλεξαν τους βίους τους, παρουσιάστηκαν μπροστά στη Λάχεση. Εκείνη έδωκε συνοδό στον καθένα το δαίμονα που διάλεξε, για να τον χρησιμεύσει ως φύλακας στη νέα , του ζωή και βοηθός στην εκπλήρωση του προορισμού της εκλογής του.
Αυτός οδηγούσε την ψυχή προς την Κλωθώ, για να επικυρώσει εκείνη τη μοίρα που της έλαχε, με το χέρι της και με μια περιστροφή που έδινε στο περιδινούμενο αδράχτι. Αφού ερχόταν σε επαφή με το αδράχτι, την έφερνε έπειτα στο γνέσιμο της Ατρόπου, κάνοντας έτσι ανέκκλητα όσα είχε κλώσει η Κλωθώ. Και από εκεί, χωρίς πια να επιτρέπεται να στρέψουν πίσω, περνούσαν κάτω από το θρόνο της Ανάγκης, από το ένα μέρος στο άλλο. Τέλος, αφού περνούσαν και οι άλλοι, άρχιζαν όλοι μαζί να πορεύονται προς την πεδιάδα της Λήθης...
Κάθε ψυχή ήταν υποχρεωμένη να πιει ορισμένη ποσότητα απ’ αυτό το νερό, μερικοί όμως, δεν είχαν αρκετή φρόνηση να συγκρατηθούν και τότε έχαναν για πάντα κάθε ανάμνηση των προηγούμενων».
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου