Ποιος θα κρίνει τον καθένα για Άγιο από την προ Θεού κρίση;
Το σκήνωμα της Αγίας Ελένης με την ασημένια προσωπίδα που τιμάται με την παρουσία του Προέδρου της Δημοκρατίας [αρχηγός κράτους άλλωστε κι αυτό όπως και το «άγιο φως»] αλλά και με αθρόα προσέλευση προσκυνητών στην Αγία Βαρβάρα Αιγάλεω, είναι χωρίς αμφιβολία, το [νεκρό] πρόσωπο. Το θέμα συζητήθηκε σε όλα τα Μέσα.
Πολλοί παρατηρητές του φαινομένου, έσπευσαν να παρομοιάσουν την προθυμία των πιστών να προσκυνήσουν ένα άψυχο σώμα, νεκρό εδώ και αιώνες με την προσκόλληση των πρωτόγονων λαών στους νεκρούς προγόνους τους. Δεν είναι όμως μόνο οι πρωτόγονοι λαοί που προσκυνούν και λατρεύουν νεκρά σώματα.
Στην Ευρώπη η λατρεία των λειψάνων είναι πολύ δημοφιλής. Υπάρχει για παράδειγμα, το αίμα του «Αγίου Ιανουαρίου» [San Gennaro] που λέγεται ότι υγροποιείται τρεις φορές τον χρόνο. [Εκτός από το 1939, το 1980 και πέρσι]. Υπάρχουν μερικά κεφάλια του Ιωάννη του Βαφτιστή [κανείς δεν αμφισβητεί καν τη γνησιότητά τους, είναι όλα αληθινά] καθώς και τέσσερα σώματα, σε διάφορα μέρη της Ευρώπης, που αποδίδονται στην «Αγία Λουκία», μια πολύ αγαπημένη αγία των λαών της Βόρειας Ευρώπης αν και όχι τόσο διάσημη στα Βαλκάνια. [Πόσο μπροστά ο Λούθηρος...]
Στη γειτονική μας Ιταλία, την έδρα της Καθολικής θρησκείας, υπολογίζεται ότι υπάρχουν περίπου 2.468 «άγιοι χώροι» όπου φυλάσσονται λείψανα. Μόνο στο Βατικανό υπάρχουν περισσότερα από χίλια λείψανα σε ειδικό φυλακτήριο [!]. Το 1950 ο Πάπας Πίος ΙΒ΄ έκανε τη θριαμβευτική ανακοίνωση ότι μετά από δέκα χρόνια ανασκαφών, βρέθηκε επιτέλους ο τάφος του αποστόλου Πέτρου! Πού ήταν παρακαλώ; Κάτω από το Βατικανό!
Το 1968 μάλιστα, ο Πάπας Παύλος ΣΤ΄ επιβεβαίωσε ότι όντως πρόκειται περί των «θνητών λειψάνων του Αγίου Πέτρου, τα οποία αξίζουν όλη την αφοσίωση και την ευλάβειά μας». Όλες οι φωνές [της λογικής και της επιστήμης] που εξέφραζαν έντονες επιφυλάξεις ή και αντιρρήσεις [όπως του Καθολικού αρχαιολόγου Αντόνιο Φερούα ο οποίος έλαβε μέρος στις ανασκαφές του Βατικανού ή του Καρδινάλιου Πουπάρ το 1991] κατασιωπήθηκαν.
Σύμφωνα με το Καθολικό περιοδικό 30 giorni, ο Πάπας Πίος ΙΒ΄ όπως και ο προκάτοχός του Πίος ΙΑ΄, «είχε πάνω του λείψανα της αγίας της Λιζιέ». Ο Παύλος ΣΤ΄ «είχε ένα δάχτυλο του αποστόλου [Θωμά] στο τραπέζι του γραφείου του» και ο Ιωάννης Παύλος Β΄ «έχει, στη δική του κατοικία, μέρη από τη . . . σορό» του «Αγίου Βενέδικτου» και του «Αγίου Αντρέα». Όχι ότι άδειασε κιόλας η Ιταλία από λείψανα με την παραχώρηση του σκηνώματος από τη Βενετία στην Αθήνα...Να τα λέμε κι αυτά.
Έχει κάποια χριστιανική βάση η λειψανολατρεία;
Φαίνεται ότι η λατρεία για τα λείψανα δεν προέκυψε αμέσως μετά τον θάνατο των αποστόλων αλλά αρκετές δεκαετίες ίσως και αιώνες αργότερα. Σημειωτέον ότι η Αγία Γραφή που ολοκληρώθηκε γύρω στο 98 μ.Χ., δεν αναφέρει σε κανένα σημείο της, κάποια περίπτωση λατρείας λειψάνων. Ούτε καν του μάρτυρα Στέφανου που θανατώθηκε δια λιθοβολισμού μπροστά σε τόσον κόσμο όπως περιγράφεται στο βιβλίο της Καινής Διαθήκης: Πράξεις. Ούτε ένας χριστιανός δεν σκέφτηκε να κόψει ένα κομμάτι από τον μάρτυρα, ένα δάχτυλο για παράδειγμα και να το ’χει στο σπίτι του, όπως ο Πάπας Παύλος ΣΤ’. Πότε βρέθηκε το σώμα του κι άρχισε να του αποδίδεται λατρεία; Μόλις στις αρχές του 5ου μ.Χ. αιώνα, σύμφωνα πάντα με τους θρύλους της Ορθοδοξίας.
Μήπως υπάρχει κάποια αναφορά σε λατρεία λειψάνων σε παλαιότερα βιβλία της Αγίας Γραφής όπως στα βιβλία της Παλαιάς Διαθήκης; Ούτε καν. Το μόνο επιχείρημα το οποίο μπορούν ίσως να επικαλεστούν όσοι προσκυνούν τα λείψανα είναι το θαύμα με τα κόκκαλα του νεκρού προφήτη Ελισαιέ. Πολύ συγκεκριμένα, το περιστατικό στην Αγία Γραφή αναφέρεται ως εξής: «Ύστερα πέθανε ο Ελισαιέ και τον έθαψαν. Και ληστρικές ομάδες Μωαβιτών εισέβαλλαν τακτικά στη χώρα, όποτε έμπαινε ο χρόνος. Και καθώς έθαβαν έναν άνθρωπο, είδαν τη ληστρική ομάδα. Αμέσως έριξαν τον άνθρωπο μέσα στον τάφο του Ελισαιέ και έφυγαν. Και μόλις ο άνθρωπος άγγιξε τα κόκαλα του Ελισαιέ, ήρθε στη ζωή και στάθηκε στα πόδια του» [2 Βασιλέων 13:20,21.]
Πουθενά βέβαια, δεν αναφέρεται ότι ακολούθησε λατρεία ή απόδοση ευλαβικού σεβασμού έστω, στα οστά του προφήτη. Απ΄ό,τι φαίνεται, τον ξαναέθαψαν. Ούτε λάρνακα ούτε κόκκινο μαξιλαράκι ούτε ασημένια προσωπίδα. Σε ολόκληρη την Αγία Γραφή δεν υπάρχει ούτε ένα εδάφιο που να αναφέρεται κάτι τέτοιο. Συμπέρασμα από τον Ωριγένη: «Είναι συνεπώς μάταιο ν’ αναζητήσωμε στην Παλαιά Διαθήκη δικαιολογία για τη λατρεία των λειψάνων· και στην Καινή Διαθήκη δεν δίδεται πολλή προσοχή στα λείψανα. . .».
Πώς φτάσαμε στη λατρεία των λειψάνων;
Αφού λοιπόν δεν υπάρχει κάτι τέτοιο στη Βίβλο κι εφόσον οι πρώτοι χριστιανοί δεν την συνήθιζαν, πώς καθιερώθηκε η λειψανολατρεία ως έκφραση πίστης και ευλάβειας;
Τα λείψανα ως αντικείμενο λατρείας άρχισαν να εμφανίζονται -μαζί με την καθιέρωση αγίων και άλλα δογματικά θέματα- από τον 2ο μ.Χ. αιώνα κι έπειτα. Κάπου ανάμεσα στις αρχές του 2ου αιώνα και τη Σύνοδο της Νίκαιας το 325 μ.Χ. Κι ενώ λογικά θα έπρεπε να λιγοστεύουν με τα χρόνια, αντίθετα, αυξάνονται και πληθύνονται. Θρησκευτικοί αλλά και οικονομικοί, ενίοτε και πολιτικοί λόγοι εδραίωσαν μέσα στους αιώνες, τη λατρεία των λειψάνων καθιστώντας την μια ακμάζουσα επιχείρηση.
Μια καίρια στιγμή στην ιστορία της λειψανολατρείας ήταν όταν o εκκλησιαστικός πατέρας και συγγραφέας Θεοδώρητος, ο πρώτος θεολόγος της χριστιανικής λειψανολατρείας, είχε τη φαεινή ιδέα ότι δεν χρειάζεται το λείψανο να είναι ένα ακέραιο σώμα. Ακόμη και μικρά τμήματα του νεκρού σώματος έχουν την ίδια αποτελεσματικότητα! ["Τεμαχισμένα σώματα—ολόκληρη η δράση της θείας χάριτος!" ] Οπότε, μπορούσε κάλλιστα ένα σκήνωμα να τεμαχιστεί και τα «θαυματουργά» μέλη να μοιραστούν! Χρυσές δουλειές! Χέρια, πόδια, κάρες... όλα πλέον γίνονταν δεκτά με...τιμές! Σε βαθμό που το 386 μ.Χ., ο αυτοκράτορας Θεοδόσιος εξέδωσε ειδικό νόμο ενάντια στην πώληση και το εμπόριο λειψάνων. Από τον 4ο αιώνα έως τη Μεταρρύθμιση πάντως, τα λείψανα γνώρισαν δόξες, τα κέρδη μεγάλωναν, ιδιαίτερα δε τον 12ο και 13ο αιώνα, ο τζίρος έφτασε στα ύψη!
«Κανένας προσκυνητής δεν γύριζε από την Ανατολή με άδεια χέρια. Η ευλάβεια συνδυαζόταν με την κερδοσκοπική προσδοκία. Τα κειμήλια μεταπουλιόνταν σε αστρονομικές τιμές στα ευρωπαϊκά μοναστήρια κι εκείνα με τη σειρά τους μεταβάλλονταν σε πακτωλό αργυρολογίας. Κι όταν στο χρηματιστήριο των ιερών κειμηλίων εξαντλήθηκαν τα δάκρυα τής Παναγίας -είχαν κυκλοφορήσει στη χριστιανική οικουμένη τόννοι ολόκληροι- και τα φτερά των αγγέλων και τα γένεια τού Ιησού καί τα εργόχειρα τής Παναγίας, άρχισε το εμπόριο των αγίων λειψάνων, που προσφέρονταν σε απίστευτη ποικιλία.» - «Ξένοι Ταξιδιώτες στην Ελλάδα» του Κυριάκου Σιμόπουλου, κεφάλαιο: «Κειμήλια και Λείψανα».
Οι αυτοκράτορες ήθελαν ένα μικρό οστό στα ιδιαίτερα διαμερίσματά τους [status symbol] ή μαζί τους στη μάχη [φυλαχτό]. Απομεινάρια μιας πίστης που είχε ανάγκη να βλέπει και να αγγίζει κάτι κι ας ήταν νεκρό από αιώνες.
Κι ενώ η ανθρωπότητα βγήκε κάποια στιγμή από τον Μεσαίωνα, η θρησκευτική κατήχηση κρατάει τους πιστούς ακόμη εκεί, σε αυτήν την περίοδο της Ιστορίας. Στη λειψανολατρία. Μπορεί να πει δε κανείς ότι τους κρατά με νύχια και με δόντια. Κατά κυριολεξία.
Η Δεύτερη Σύνοδος του Βατικανού επιβεβαίωσε ότι, «σύμφωνα με την παράδοσή της, η Εκκλησία αποδίδει λατρευτικό σεβασμό στους αγίους και τιμά τα αυθεντικά τους λείψανα και τις εικόνες τους». (Διάταγμα για τη Θεία Λειτουργία [Constitution “Sacrosanctum Concilium” sulla sacra Liturgia] από Τα Πρακτικά της Β΄ Συνόδου του Βατικανού [I Documenti del Concilio Vaticano II], 1980). «Τα διαπρεπή λείψανα, καθώς επίσης και αυτά που τιμούνται από ένα μεγάλο ποσοστό ανθρώπων» αναφέρονται στον Κώδικα του Κανονικού Δικαίου (Codex Iuris Canonici), που εξέδωσε ο Ιωάννης Παύλος Β΄ το 1983. (Κανόνας 1190).
Η Ορθοδοξία δεν θα μπορούσε να μείνει πίσω... Έχει και εκείνη τα λείψανά της. Τα λείψανα των αγίων Σπυρίδωνα, Διονυσίου και Γεράσιμου έχουν πιάσει τα πόστα στα Επτάνησα, ένα σε κάθε νησί. Του Αγίου Νεκτάριου στην Αίγινα. Στην Πάτρα, εννοείται ότι υπάρχει η κάρα του αγίου Ανδρέα[το δεξί του χέρι όμως είναι στο Άγιον Όρος]. Στο Άγιον Όρος και συγκεκριμένα στο Βατοπέδι, βρίσκεται και το δεξί χέρι του Χρυσόστομου μαζί με την κάρα του. Το δεξί χέρι της Αγίας Αικατερίνης επίσης , φυλάσσεται και αυτό στο Βατοπέδι [σαφής προτίμηση στα δεξιά χέρια].
Εκτίθενται και προσκυνούνται χωρίς να τους ρωτήσει κανείς
Ένας παράγοντας βέβαια που συνέβαλε σημαντικά στη διάδοση της λειψανολατρείας, ήταν ότι οι ίδιοι οι άγιοι αποδείχτηκαν πολύ συνεργάσιμοι και καλόβολοι. Όντας νεκροί από αιώνες, δεν έφεραν καμία αντίρρηση στο να τους τεμαχίσουν, να τους στολίσουν και να τους εκθέτουν για προσκύνημα. Εξυπνάδες; Όχι ακριβώς. Υπάρχει ένα θέμα εδώ. Ηθικής φύσεως. Άραγε οι ίδιοι οι άγιοι [ως ταπεινοί χριστιανοί] θα συμφωνούσαν να τους προσκυνούν οι συγχριστιανοί τους , να τους κρεμάνε τάματα και να στήνεται ένα ολόκληρο εμπόριο από φυλαχτά και κάθε είδους αναμνηστικά γύρω από το νεκρό σώμα τους;
Ίσως να αντιδρούσαν όπως ο απόστολος Παύλος και ο Βαρνάβας οι οποίοι σε κάποιο ιεραποστολικό ταξίδι τους στην Κύπρο, παραλίγο να γίνουν αντικείμενα λατρείας των ντόπιων που τους πέρασαν για θεούς, για τον Δία και τον Ερμή και θελησαν να τους προσκυνήσουν... Η συνέχεια, όπως αναφέρεται στο βιβλίο της Αγίας Γραφής, Πράξεις 14: 8-18... «Ωστόσο, όταν οι απόστολοι Βαρνάβας και Παύλος το άκουσαν αυτό, έσκισαν τα εξωτερικά τους ενδύματα και πήδησαν μέσα στο πλήθος, φωνάζοντας και λέγοντας: “Άντρες, γιατί κάνετε αυτά τα πράγματα; Και εμείς είμαστε άνθρωποι που έχουμε τις ίδιες αδυναμίες με εσάς, και σας διακηρύττουμε τα καλά νέα για να στραφείτε από αυτά τα μάταια πράγματα στον ζωντανό Θεό, ο οποίος έκανε τον ουρανό και τη γη και τη θάλασσα και όλα όσα υπάρχουν σε αυτά...”. Λέγοντας δε αυτά τα πράγματα, μόλις και μετά βίας συγκράτησαν τα πλήθη από το να θυσιάσουν σε αυτούς.»
Και οι άγιοι-λείψανα, αιώνες μουμιοποιημένοι κάτω από τις προσωπίδες, αν είχαν φωνή να μιλήσουν, ποιος ξέρει τι θα έλεγαν; Πιθανόν να αναφωνούσαν: «Τι κάνετε εκεί; Γιατί με προσκυνάτε; Ποιος σας έδωσε το δικαίωμα να με εκθέτετε νεκρό/ή; Πού στην ευχή είναι το δεξί μου χέρι;»
Αποκρουστική και μακάβρια συνήθεια, που θυμίζει τις μούμιες των αρχαίων Αιγυπτίων, είναι η προσκύνηση ιερών λειψάνων. Η δεισιδαιμονία ότι αυτά θαυματουργούν και θεραπεύουν «πάσαν νόσον και πάσαν μαλακίαν» οδηγεί σε τεμαχισμούς πτωμάτων, διατήρηση τεμαχίων σε θήκες, κτίσιμο κάτω από άγιες τράπεζες ή ράψιμο σε φυλακτά. Ναοί και μοναστήρια γίνονται μαυσωλεία νεκροκεφαλών και πτωμάτων, χώροι λατρείας του θανάτου. Τα άλιωτα πτώματα θεωρούνται άλλοτε άγια και άλλοτε αφορισμένα, εξαρτάται σε ποιον λέγεται ότι ανήκουν. Η προσκύνηση λειψάνων είναι μορφή λευκής μαγείας που αποφέρει τεράστια έσοδα στην Εκκλησία, γι αυτό οι εκπρόσωποί της συναγωνίζονται στη συλλογή και εκμετάλλευση τεμαχίων από πτώματα και οστά, αμφιβόλου προελεύσεως.
Διάλογος πτωματολάτρη και σκεπτικιστή
Π: - Πάμε να προσκυνήσουμε το χέρι της αγίας Μαγδαληνής; Θα είναι αυτή τη βδομάδα στην ενορία μας.
Σ: - Θα έρθω, αν μου πεις σε ποιο ευαγγέλιο ο Χριστός δίνει την εντολή να προσκυνούν οι πιστοί λείψανα.
Π: -Η προσκύνηση ιερών λειψάνων καθιερώθηκε από την Εκκλησία ως απόδοση τιμής στους Αγίους και προς θεραπεία νόσων ψυχής και σώματος.
Α: Η Εκκλησία έχει ξεστρατίσει από τη διδασκαλία του Χριστού, με αποτέλεσμα να συμβαίνουν έκτροπα όπως τεμαχισμοί πτωμάτων, για να γίνουν φυλαχτά, εμπόριο λειψάνων, ψευδώνυμα λείψανα, που αν απαριθμηθούν, θα βρεθεί κάθε άγιος να έχει δεκάδες κεφάλια, χέρια και πόδια. Ακόμα και τα κομματάκια του "τίμιου ξύλου" αν συγκεντρωθούν, όχι ένα σταυρό, αλλά δάσος ολόκληρο θα σχηματίσουν...
Π: - Όμως θαύματα γίνονται, γι αυτό ο κόσμος τρέχει πατείς με πατώ σε να προσκυνήσει ...
Α: -Οι περισσότεροι από γεννησιμιού τους έχουν υποστεί πλύση εγκεφάλου που τους κρατά δέσμιους στη δεισιδαιμονία.
Π: -Πολλοί που υποφέρουν βρίσκουν παρηγοριά και στήριγμα στην πίστη τους προσκυνώντας τα άγια λείψανα.
Α: -Η πίστη λειτουργεί σαν πλασέμπο (δήθεν φάρμακο). Είναι "παρηγοριά στον άρρωστο, ώσπου να βγει η ψυχή του". Τρέχουν οι αφελείς και προσφέρουν άλλοι ακριβά τάματα και άλλοι το υστέρημά τους με την ελπίδα να δουν κάποιο θαύμα, όμως αυτοί που πλασάρουν τα θαύματα, όταν αρρωστήσουν δεν περιμένουν να τους σώσουν τα άγια λείψανα, αλλά καταφεύγουν σε μεγαλογιατρούς και ακριβές θεραπείες...
Π: -Και πώς εξηγείς τα χιλιάδες θαύματα που έχουν καταγραφεί;
Α: -Υπάρχουν θαύματα στημένα από απατεώνες, σαν δόλωμα για τους πιστούς, θαύματα που οφείλονται σε λάθος διάγνωση, θαύματα που οφείλονται σε συγκινησιακό παράγοντα, θαύματα που συμβαίνουν στη φαντασία αλαφροΐσκιωτων, θαύματα προσωρινής βελτίωσης αρρώστων που υποτροπιάζουν μετά κ.λπ. Γνωστή μου ευσεβής με παράλυτο παιδί πήγαινε από ολονυκτία σε ολονυκτία κι από προσκύνημα σε προσκύνημα και είχε εξασφαλίσει τη διαβεβαίωση "διορατικού γέροντα" ότι "το παιδί θα γίνει καλά". Το παιδί όμως πέθανε και παρά τη διάψευση της "προφητείας" οι ευσεβείς γονείς δεν έπαψαν να πιστεύουν.
Η λειψανολατρεία και ο φετιχισμός έγιναν πηγή δύναμης και πλουτισμού της Εκκλησίας. Οι λειψανολάτρες παραβαίνουν την εντολή να προσκυνούν μόνο το θεό τους και προσκυνούν νεκρά κόκκαλα, κρανία και μουμιοποιημένα ανθρώπινα μέλη, άγνωστης προέλευσης, αρωματισμένα και φυλαγμένα σε χρυσές και ασημένιες θήκες. Άνθρωποι κατά τα άλλα φυσιολογικοί, πείθονται ότι προσκυνώντας πτώματα μπορούν να πετύχουν την εκπλήρωση των ευχών τους. Με την αυθυποβολή έχουν την ψευδαίσθηση ότι βιώνουν θαύματα. Η λατρεία τους είναι λατρεία θανάτου. Κτίζουν τράπεζες ναών- τάφων του θεού πάνω σε λείψανα. Πίνουν και τρώνε συμβολικό αίμα και σώμα προσδοκώντας να λειτουργήσει ομοιοπαθητικά, σαν φάρμακο αθανασίας. Οι σκεπτικιστές δίνουν τα ρέστα τους, όταν σχολιάζουν την προσκύνηση ιερών φετίχ. Στις 14 Μαϊου 2017 έγιναν δεκτά στην Αθήνα με τιμές αρχηγού κράτους λείψανα της αγ. Ελένης. Τον Ιούλιο του 2017 τέθηκε σε προσκύνημα στο Αγρίνιο ένα κάστανο, βρασμένο από τον άγ. Παϊσιο. Τα σχόλια σε πολλούς ιστότοπους καυτηρίασαν τον κερδοσκοπικό χαρακτήρα αυτών των εκδηλώσεων και την ευπιστία των ευσεβών («Η εκμετάλλευση σε όλο της το μεγαλείο. Όλα για την κονόμα!». «…Όλα αυτά τα λείψανα που περιφέρουν εδώ κι εκεί για να γεμίζουν το ταμείο είναι στην πραγματικότητα μετρητής βλακείας. Μετράνε πόση ακόμα αντέχετε, πριν σας σερβίρουν το επόμενο δάχτυλο του οσίου τάδε, τη φτέρνα του προφήτη δείνα, το ιερό σανδάλι, τα γυαλιά κάποιου καλόγερου κτλ. κτλ.»). Άλλα σχόλια επισημαίνουν ότι η προσκύνηση λειψάνων είναι προχριστιανικό ειδωλολατρικό έθιμο, που έρχεται σε σύγκρουση με την αγία Γραφή («Νεκρόφιλοι ειδωλολάτρες …», «…Σε ποιο σημείο μιλά η αγία Γραφή για ειδωλολατρική λατρεία οστών και άλλων υπολειμμάτων; …», «Τι γνώμη θα είχε ο Χριστός για τη λατρεία των λειψάνων; Εγώ λέω ότι θα έπαιρνε το φραγγέλιο…») [Πρέπει να προσθέσουμε ότι οι Έλληνες τιμούσαν τάφους και λείψανα ηρώων, ακόμη και προσωπικά αντικείμενα ανθρώπων, που τους αποθέωναν μετά θάνατον. Δεν κομμάτιαζαν όμως τα λείψανά τους ούτε τα εμπορεύονταν]. Κάποιοι σχολιαστές διαμαρτύρονται με την αγιοποίηση εγκληματιών («Όχι και αγία η σατανική αυτή γυναίκα (Ελένη) που με το γιο της σκότωσαν τόσους και τόσους μέσα από ραδιουργίες και ίντριγκες…»). Δεν λείπουν και τα χιουμοριστικά σχόλια, όπως «ούτε λόγος για τα κόκκαλα των τριών μάγων που ανακάλυψε στο τουρ των αγίων τόπων η 80χρονη Ελένη». «Παραλίγο να ανακαλύψει και τα ψαροκόκκαλα από τα αποφάγια του γνωστού θαύματος». «Αφού απέτυχαν όλοι να σώσουν τη χώρα, ας γίνει ένα κόμμα λειψάνων, μήπως και δούμε το θαύμα». «Ο λαός είναι ήδη ένα λείψανο». Απολαυστικοί είναι και οι διάλογοι, σαν κι αυτoύς: - Κάποια στιγμή θα σου συμβεί κάτι και θα ξυπνήσεις…
-Εσείς να δούμε, πότε θα ξυπνήσετε…
-Ο θεός είναι μεγάλος
-Ο δικός μας είναι πιο μεγάλος
-Όποιος πιστεύει, να πληρώνει τους ρασοφόρους από την τσέπη του…
- Τι είσαι, μωρή, που κατακρίνεις τον κόσμο για τα πιστεύω του;
-Από τη στιγμή που δημοσιοποιείτε τη νεύρωσή σας, έχουμε δικαίωμα να σας κρίνουμε….
(απάνθισμα σχολίων από Πρόταγκον και Νιουζμπίστ , 14ης Μαϊου 2017).
Οι χριστιανοί, από τον 4ο αιώνα που άρχισε η ζήτηση θαυματουργών λειψάνων έπεσαν με τα μούτρα σε ανευρέσεις, εκταφές, ανακομιδές, τεμαχισμούς και διανομές πτωμάτων. Σύνεργα βασανισμού εκτέθηκαν για προσκύνηση, όπως καρφιά, σταυροί, σχάρες, πέτρες από το λιθοβολισμό του Αγ. Στεφάνου ... και άλλα τέτοια. Αυτού του είδους η ειδωλολατρεία ανθεί και σήμερα. Παράδειγμα η προσκύνηση των γυαλιών και των πέδιλων του μοναχού Παϊσιου, των ψευδο- λειψάνων της Αγίας Βαρβάρας, του αγίου φωτός, των φιδιών της Παναγίας στην Κεφαλονιά, της παπικής εικόνας του Ευαγγελισμού στην Τήνο ... Είναι αδύνατο να κατανοήσουν οι πιστοί ότι δεν υπάρχουν θεοί και μαγικές λύσεις στα προβλήματά τους. Η ειδωλολατρεία επιζεί σαν θυσία και μετάληψη του Αμνού-Χριστού, εικονολατρεία, πανηγύρια που καταλήγουν σε κρεωφαγία και κρασοκατάνυξη και άλλα θρησκευτικά έθιμα. Τα ονόματα των εορτών άλλαξαν, μα η ουσία παραμένει. Αν ρωτήσεις έναν απλό πιστό, τι ακριβώς πιστεύει, θα ανακαλύψεις έναν αιρετικό, που ερμηνεύει το χριστιανισμό με βάση τη δική του κοσμοθεωρία. Η πίστη του εκφράζεται με τον εκκλησιασμό στις μεγάλες γιορτές, το άναμμα κεριού ή καντηλιού, το θύμιασμα, το σταυροκόπημα κι άλλες παρεμφερείς εκδηλώσεις, άγνωστες στον αρχηγό της χριστιανοσύνης και τους συγγραφείς των ευαγγελίων. Οι πρώτοι χριστιανοί ήταν Ιουδαίοι και εφάρμοζαν τις εντολές του Μωυσή, γι αυτό ο Ιησούς είπε: «ει θέλεις εισελθείν εις την ζωήν, τήρησον τας εντολάς» (Ματθ., ιθ΄17). Αυτές τις εντολές οι χριστιανοί, υιοθετημένα τέκνα των εβραίων «πατέρων» , τις έχουν αντικαταστήσει με παγανιστικά έθιμα. Οι θρησκείες έχουν δώσει ιερότητα σε διάφορα αντικείμενα, σταυρούς, μισοφέγγαρα, πεντάκτινα άστρα, μετεωρίτες, βιβλία, εικόνες, σκεύη, λείψανα και άλλα συναφή. Στους πιστούς καλλιεργούν την ιδέα ότι τα αντικείμενα αυτά σώζουν από κινδύνους, θεραπεύουν και γενικά θαυματουργούν. Ο άνθρωπος, στην απελπισία του παραμερίζει τη λογική και στηρίζεται πάνω σε μάταιες ελπίδες. Παραβλέπει πόσο ευάλωτα γίνονται τα ιερά αντικείμενα, όταν βρίσκονται στο έλεος αντιπάλων και πως δεν αντιδρούν όταν βεβηλώνονται και γελοιοποιούνται αυτά και οι λάτρεις τους. Αυτά έχουν ανάγκη προστασίας από τον άνθρωπο και όχι ο άνθρωπος από αυτά. Το ιερότερο σκεύος των χριστιανών, το άγιο ποτήριο, που περιέχει τάχα το σώμα του θεού, δεν έχει τη δύναμη ούτε τις μύγες ή τη μούχλα να αποφύγει ούτε τους αιρετικούς να ξεχωρίσει («Ὅρα οὖν μὴ μυῖαι ἐμπέσωσι εἰς τὸ ἅγιον ποτήριον, ἢ ἐξ ἀμελείας σου νοτισθῇ ἢ μοχλιάσῃ ἢ κονοπισθῇ, ἢ ἐγχειρισθῇ ὑπὸ αἱρετικῶν·», Μ. Βασιλείου, Περί καταστάσεως ιερέων). Ο σταυρός που σύμφωνα με την υμνολογία είναι "όπλον αήττητον", πόσες φορές έχει κομματιαστεί και ποδοπατηθεί από αλλόδοξους, χωρίς να πραγματοποιήσει ένα μικρό θαύμα για παραδειγματισμό των ιερόσυλων, άσχετα αν τα συναξάρια και οι συγγραφείς θαυμάτων φλυαρούν περί του αντιθέτου.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου