Σήμερα με έμαθαν ποιος είμαι

Σχολείο. Ένας θεσμός καθιερωμένος από τον πολιτισμένο άνθρωπο με στόχο την εκπαίδευση των μελών του είδους του. Εξ ορισμού, καθοδηγητής στην πνευματική πορεία του ατόμου με στόχο την σύνταξη όπως και την επιβίωσή του μέσα στην κοινωνία. Αποβλέπει στην ανάδειξη των δεξιοτήτων και των ιδεών του με κάθε θεμιτό μέσο.

Τι γίνεται όμως όταν το μοντέλο αυτό παρεκκλίνει; Τι γίνεται όταν οι ίδιοι οι υπάλληλοί του καταχραστούν την πνευματική εξουσία που τους δίνεται;

Κάτι φαινομενικά ανεπίτρεπτο αλλά πρακτικά πιο ρεαλιστικό από ποτέ. Για έναν μαθητή του τότε, του κάποτε αλλά και του τώρα. Ενός περισσότερο θεατή παρά πρωταγωνιστή στην ίδια του την διαμόρφωση.

Τι γίνεται όταν το μόνο που προσφέρεται είναι ομοιομορφία και μασημένη τροφή στερεοτύπων και φόβων;

Τι γίνεται όταν οι υπάλληλοί της αντιμετωπίζονται ως αυθεντίες και η οποιαδήποτε αμφισβήτηση βαπτίζεται αιρετική;

Εν έτη 2019 κάποιος εξωτερικός παρατηρητής θα υποστήριζε πως η εκπαίδευση στο δυτικό τουλάχιστον κόσμο έχει υποστεί τα τελευταία χρόνια μια σειρά αλλαγών προς το καλύτερο. Νέα εκπαιδευτικά προγράμματα, ψηφιοποίηση των εργασιών και των βιβλίων «για να μπούμε στο παλμό της νεολαίας» και φανταχτερά πολύχρωμα κουτιά στο βιβλίο της έκθεσης. Ποιος θα διαφωνούσε άλλωστε αν το άκουγε.

Η εκπαίδευση αναβαθμίζεται! Και το γνωστικό επίπεδο πέφτει. Μια εξίσωση αδύνατη που κανείς δε διανοήθηκε να διορθώσει. Και υπαίτιος ο μαθητής. Ο μαθητής που δεν του φτάνουν οι απουσίες, ο μαθητής που τολμά να μην τον ελκύει η διδασκαλία αυτή. Σαν μια Ιφιγένεια στην εποχή των αριθμών θυσιάζεται από μια στερεοτυπικά φτιαγμένη χαμηλόμισθη αυθεντία και μπουκώνεται. Μπουκώνεται με μια μόρφωση έτσι για να λέμε πως κάτι καταφέραμε. Για ένα, δύο πτυχία να διακοσμούν το πατρικό και μια εξέχουσα θέση στην υπόληψη των άλλων.

Αυθεντίες λοιπόν, σε έναν κόσμο άλλο του μεσαίωνα, προσφέρουν κομμένες και ραμμένες γνώσεις σε μια θάλασσα εύπλαστων μυαλών. Ταΐζουν κονσέρβες πληροφοριών και κανόνων στο όνομα της γνώσης ενώ υμνούν την ελευθερία που τόσο αγαπούν. Καταδικάζουν την ελευθερία του λόγου στους τέσσερις τοίχους του σχολείου μα καθαγιάζουν τη δημοκρατία και την ανεξαρτησία. Φιλελεύθεροι προοδευτικοί και υπηρέτες ενός συστήματος περιορισμένης και λογοκριμένης μόρφωσης διδάσκουν ισότητα δίνοντας ευκαιρίες σε «λίγους και καλούς».

Ταυτόχρονα καθηγητές με αδυναμίες και εξαιρέσεις τρέφουν καθεστώτα ταξικά και τοξικά, κοινωνίες άκρων και περιθωρίων. Καταστάσεις, θα λέγαμε εξοργιστικές για ένα σύστημα δίκαιων ευκαιριών όπως θα έπρεπε να είναι άλλωστε.

Πώς λοιπόν μας μιλάτε για την ομορφιά της διαφορετικότητας και την κατάλυση των ρατσιστικών τειχών ανάμεσα στους νέους όταν εσείς οι ίδιοι μας ορίσατε, μας δώσατε έναν χαρακτήρα ξένο και μας δείξατε όσες ευκαιρίες μας λογιάζουν. Προσωπικές αδυναμίες, στερεότυπα «καλών» μαθητών και στιγματισμός όσων παρεκκλίνουν από την πεπατημένη έχει το πρόγραμμα και για αυτές τις 7 ώρες. Και πάλι από την αρχή.

Και τελειώνοντας χωρίς να μακρηγορώ και χάνω την ουσία, δεν θεωρώ πως υπάρχει σκοπός να καταλήξω σε κάποιο συμπέρασμα εφόσον ό,τι έχει ειπωθεί στο γραπτό αυτό έχει στόχο να απασχολήσει και όχι να πληροφορήσει.

Θέτω λοιπόν ένα στερνό ερώτημα και σας αφήνω να το έχετε βάρος στον σβέρκο σας.

Πώς σε ένα τέτοιο σύστημα λειτουργικών αντιθέσεων ο καθένας μας είναι σε θέση να διαμορφώσει φιλελεύθερη άποψη;

Μισείς την υποτέλεια. Θυμώνεις;