Οι πληγές του Φαραώ

ΜΕΡΟΣ Α': "Πάσχα" και… τα άζυμα της σωτηρίας.

Οι πληγές εξακολουθούν να θερίζουν τους Αιγύπτιους, λίγες μέρες πριν από την Έξοδο. Ενώ λοιπόν το "θεάρεστο" έργο της συλλογής χρυσών και αργυρών σκευών φουντώνει, ο Μωυσής ζητά απ’ το λαό του να κάνει... δίαιτα!

Ναι, δίαιτα και μάλιστα πολύ πιο ωφέλιμη απ’ οποιαδήποτε άλλη δίαιτα επρωτάθη απ’ την εποχή εκείνη. Μια δίαιτα κυριολεκτικά σωτήρια.

Ας δούμε όμως τα στοιχεία της τελευταίας και αποφασιστικής πληγής, κάτω απ’ το καθεστώς μιας περίεργης αποχής που προστάζει ο Μωυσής: «Επτά ημέρες θα τρώτε άζυμα, από την πρώτη μέρα θα εξαφανίσετε (Ο΄ αφανίσετε) το προζύμι από τα σπίτια σας, διότι όποιος φάει ένζυμα από την πρώτη έως την έβδομη μέρα η ψυχή εκείνη θα εξολοθρευτεί» Έξ.12.15.

Κι αλλού: «Επτά ημέρες δεν θα βρίσκεται προζύμι στα σπίτια σας, διότι όποιος φάγει, θα εξολοθρευτεί, είτε Ισραηλίτης είτε αυτόχθον προσήλυτος» Έξ.12.19.

Και συνεχίζει: «τίποτα ένζυμο δεν θα φάτε, οπουδήποτε κατοικείτε τρώτε άζυμα» Έξ.12.20

Τι συμβαίνει λοιπόν; Γιατί τόση "κάψα" για το τι ψωμί θα φάνε οι Εβραίοι για επτά συνεχείς ημέρες; Είμαι εγώ ο δύσπιστος που θέτω τέτοιες ερωτήσεις; Ή αισθάνεστε κι εσείς τώρα πια, ότι κι ο πιο εύπιστος και απονήρευτος δικαιολογημένα θα αναρωτιόταν;

Τι προσπαθεί αλήθεια να αποκλείσει ο Μωυσής απ’ το τραπέζι των ομοφύλων του; Μα το λέει ξεκάθαρα. Μη φάτε τίποτα που να περιέχει προζύμι. Όχι ένζυμα. Μόνο άζυμα!

Ο Μωυσής είναι πολύ συγκεκριμένος. Καμιά επαφή με προζύμι και ένζυμα αρτοσκευάσματα! Γιατί άραγε;

Βέβαια, ας μη περιμένουμε απ’ τη Βίβλο να μας πει το γιατί.

Η βιβλική αφήγηση, ούτε καν υπαινίσσεται τους λόγους αυτής της επίμονης απαίτησης. Είδαμε όμως αρκετούς χαλδαιικούς μαγγανισμούς μέχρι τώρα, για να μπορούμε μετά βεβαιότητος να υποθέσουμε, πως ότι κάνουν οι Εβραίοι υπό τας εντολάς του Μωυσέως, δεν είναι διακοσμητικές θεολογικές λεπτομέρειες, ούτε ξαφνικά θεολογικά διαιτολογικά καπρίτσια και αόριστες λατρευτικές ιδιοτροπίες, αλλά προστατευτικές αποφάσεις ουσίας.

Το να τρώει λοιπόν ξαφνικά, ένας ολόκληρος λαός και μάλιστα με τέτοια προϊστορία, μόνο έναν τύπο τροφής, «άζυμα», αποφεύγοντας έτσι αυστηρά τον κοινότατο τύπο τροφής ολόκληρης της χώρας, τα «ένζυμα», όχι μόνο μας βάζει σε υποψίες, αλλά εκτινάσσει κυριολεκτικά στα ύψη τις απορίες μας... και η περιέργειά και το ενδιαφέρον μας για λεπτομέρειες, εγγίζουν τα όρια της αγωνίας.

Τα συνολικά δεδομένα των πατριαρχικών κατορθωμάτων, μας υποχρεώνουν να σκεφτούμε... χαλδαϊκά! Συνήθως, χρειάζεται αρκετή προσπάθεια για να υποθέσουμε, την τροφονοθεία που εξασφάλιζε κάποιο θαυμαστό αποτέλεσμα. Εδώ όμως, στην τελευταία ανθρωποκτόνο πληγή της Αιγύπτου, η διατροφικές οδηγίες και απαγορεύσεις ξεπερνούν σε σαφήνεια κάθε προσδοκία μας, και δημιουργούν από μόνες τους συγκεκριμένες υπόνοιες, κάνοντας υπερβολικά ανάγλυφη την τραγική πραγματικότητα.

Για να δούμε λοιπόν, γιατί μέσα στην αντάρα των φονικών πληγών, οι Χαλδαίοι της αιγυπτιακής παροικίας κηρύττουν ξαφνικά γενική αποχή από ένζυμο άρτο;

Κατ’ αρχάς η έκφραση: «παν ζυμωτόν ουκ έδεσθε», (δηλαδή: τίποτε ζυμωτό δεν θα φάτε) Ο΄Έξ.12.20, σημαίνει ότι δε μιλάμε για έναν τύπο τροφής μόνο, ψωμί ας πούμε, αλλά για ο,τιδήποτε περιέχει ζύμη και είναι ένζυμο ή καλύτερα, μιλάμε για πάσης φύσεως ένζυμα αρτοσκευάσματα.

Οι συγκεκριμένες εντολές λοιπόν αποκλείουν όλα τα "φουσκωμένα" από μαγιά αρτοσκευάσματα, όπως ψωμιά, ψωμάκια, κουλουράκια, γλυκίσματα φούρνου κ.λ.π. που περιέχουν ζύμη (μαγιά) και με περισσή σαφήνεια και αυστηρότητα ορίζουν, πως μόνο τα "ξεφούσκωτα" (άζυμα) αρτοσκευάσματα επιτρέπονται.

Με άνεση λοιπόν μπορούμε να δούμε, ότι επί ποινή θανάτου απαγορεύθηκαν δια μιας και αποκλείστηκαν με σαφήνεια, όλα γενικώς τα αρτοσκευάσματα φούρνου απ’ το τραπέζι των Εβραίων.

Απ’ την άλλη μεριά, θα ήμασταν εξαιρετικά αφελείς, αν δε βλέπαμε ότι όλα τα παραπάνω φουσκωμένα από ζύμη προϊόντα φούρνου, αυτόματα περιορίζονται να καταναλωθούν μόνο απ’ τους Αιγυπτίους.

Γιατί όμως μιλάμε για αρτοσκευάσματα φούρνου; Υπήρχαν φούρνοι στην Αίγυπτο;

Για να σχηματίσουμε άποψη είναι ανάγκη εδώ να θυμηθούμε το μοναδικό φούρναρη «αρτοποιό» Γέν.40.1,5, που γενιές πριν απ’ την εποχή του Μωυσέως, μας περιγράφει τους δίσκους του γεμάτους απ’ τα παρασκευάσματά του, που περιείχαν «εκ πάντων... της τέχνης του αρτοποιού» Γέν.40.17. Για να υπάρχουν λοιπόν τέτοιοι αρτοποιοί στην εποχή του Ιωσήφ, ασφαλώς στην πολύ μεταγενέστερη εποχή του Μωυσή, υπήρχαν άφθονοι φούρνοι στην Αίγυπτο. Όπως είπαμε άλλωστε η κατ’ εξοχήν σιτοπαραγωγός χώρα της Αιγύπτου, τι άλλο θα έκανε τα άφθονα σιτηρά της, εκτός από μια ατελείωτη ποικιλία από ένζυμα αρτοσκευάσματα. «Υπήρχε δε άρτος... σε όλη τη γη της Αιγύπτου»
Γέν.41.54, σημειώνει η Βίβλος απ’ την εποχή ακόμα του Ιακώβ.

Άλλωστε οι ίδιοι οι Εβραίοι, αφού έφυγαν τελικά από την Αίγυπτο, στις πρώτες δυσκολίες που συναντούν, αναπολούν τα χορταστικά αυτά ψωμιά της Αιγύπτου λέγοντας τα εξής πολύ αποκαλυπτικά: «Εν τη γη της Αιγύπτου... τρώγαμε άφθονο κρέας και άρτον εις χορτασμόν» Έξ.16. 3.

Κρέας λοιπόν και χορταστικό ψωμί, είχαν υπεράφθονα οι Αιγύπτιοι. Ναι, ο Νείλος, τα ζώα τους και το άφθονα σιτηρά τους (ψωμί), ήταν ανέκαθεν η αληθινή δύναμη των Αιγυπτίων. Ο Νείλος όμως έχει ήδη χτυπηθεί βάναυσα, τα ζώα έχουν αποδεκατιστεί ύπουλα... και ακριβώς τώρα, που ο Μωυσής έχει προαναγγείλει την πληγή κατά της ζωής των ιδίων των Αιγυπτίων, έρχεται η σειρά του ψωμιού και των φούρνων, να παίξουν το δικό τους ρόλο, στο ανατριχιαστικό αυτό θανατηφόρο στρατηγικό παιχνίδι πληγών και "θεϊκής" ομηρίας, στον χορό του θανάτου της άσπλαχνης χαλδαιικής μαγγανείας!

Η ζύμη λοιπόν, η ψυχή του ψωμιού, θα χτυπηθεί απ’ την οργή του Χαλδαίου "θεού"! Όσο κι αν φαίνεται περίεργο, ο Μωυσής δε νοιάζεται τόσο, για το τι θα φάνε η δικοί του, αλλά κυρίως για το τι δεν θα φάνε! Γιατί μόνο έτσι η ψωμοθρόφα Αίγυπτος θα γονατίσει μόνη της, τα ανυποψίαστα παιδιά της.

Το επάγγελμα του ζυμωτή ήταν ανέκαθεν δύσκολο και κοπιαστικό. Και ενώ ο φούρναρης μπορεί να ήταν Αιγύπτιος, όλα δείχνουν ότι τουλάχιστον οι ζυμωτές της Αιγύπτου, ήταν κάποιοι μπρατσωμένοι Ισραηλίτες, που απ’ τη θέση αυτή της προχωρημένης διείσδυσης, είχαν το υψηλό προνόμιο, να ρίξουν την ανάλογη θεϊκή οργή, όχι στο αλεύρι, όχι στο ζυμάρι, που σαν μεγάλες ποσότητες δεν επροσφέροντο για σωστή δοσολογία κι ανακάτεμα, αλλά στο προζύμι!

Η Αίγυπτος λοιπόν, όχι μόνο είχε φούρνους, αλλά έχουμε κάθε λόγο να πιστεύουμε ότι η ειδικότητα του ζυμωτή-φούρναρη και ολόκληρος ίσως αυτός ο κλάδος του επαγγέλματος, είχε περάσει δυναμικά από παλαιότερα στα χέρια των Εβραίων, σαν μια φυσικότατη προώθηση των αδελφών και ομοφύλων, του τότε πετυχημένου "αρχισιτοποιού", Ιωσήφ!

Ο Χαλδαιοκρατούμενος λοιπόν κλάδος του ζυμωτή-αρτοσκευαστή, εκαλείτο να παίξει με τη σειρά του, έναν πολύ σοβαρό ρόλο στην προώθηση των θεϊκών πληγών. Όπλο τους; Η απλή ζύμη! Η ψυχή κάθε αρτοσκευάσματος, που με εκπληκτική ευκολία, (με τους απλούς δηλαδή ρυθμούς της καθημερινότητας), θα τοποθετούσε τα "θεϊκά τέρατα", κατ’ ευθείαν απ’ το «κραταιό χέρι» του Μωυσή, στο τραπέζι των εντελώς ανύποπτων Αιγυπτίων!

Ένα ακόμα ασύλληπτο σχέδιο πληγών και μαζικού πειθαναγκασμού, βρίσκεται σε μια γιγαντιαίων διαστάσεων εξέλιξη! Για εφτά ολόκληρες μέρες, (πριν από την έξοδο), το ψωμί της Αιγύπτου, θα είναι ένα μυρωδάτο "τέρας", που θα "δαγκώνει" δυνατά τα σπλάχνα όποιου το γεύεται. Η "χάρη" θα αυξηθεί δραματικά και οι "θεραπευτές" θα κάνουν χρυσές δουλειές, με τα γιατροσόφια και τις συμβουλές τους, να γίνονται ανάρπαστα! Τα ασημόχρυσα σκεύη και ο πλουμιστός ρουχισμός, θα φαντάζουν ευτελή, ανάξια λόγου ανταλλάγματα, μπρος στην ελπίδα και γιατί όχι την ανακούφιση, ("χάρη") που μόνο ο Ισραηλίτης, γείτονας θεραπευτής μπορεί να του προσφέρει!

Ο Μωυσής, προειδοποιεί τους δικούς του σε όλους τους τόνους και καλύπτει όλα τα ενδεχόμενα. Είναι μέρες εξαιρετικής έντασης και τα λάθη πρέπει να μηδενιστούν. Έτσι διατάζει: «από την πρώτη μέρα θα εξαφανίσετε (θα πετάξετε) το προζύμι από τα σπίτια σας», Έξ.12.15, διότι ακόμα και στην περίπτωση που θα μπορούσαν να φτιάξουν με δικό τους απείραχτο (ακίνδυνο) προζύμι, ένζυμα "φουσκωμένα" αρτοσκεύασμα, αυτά, μόνο σύγχυση και λάθη θα μπορούσαν να προκαλέσουν, (σε παιδιά γέροντες κλπ), ανάμεσα σε "φουσκωμένα" ψωμιά, που είχαν θεϊκή οργή, και σ’ αυτά που δεν είχαν. Άλλωστε, πολλοί εξ αυτών, ως δούλοι ή συγκάτοικοι των Αιγυπτίων θα κινδύνευαν σοβαρά να γευθούν από λάθος, τα ένζυμα αρτοσκευάσματα των συγκατοίκων ή "αφεντάδων" τους!

Έτσι, σε κάθε περίπτωση η γενική εντολή: «ουδέν ένζυμων θέλετε φάγει» Έξ.12.20, είναι η μόνη απλοποιημένη σωτήρια οδηγία, τώρα που η Αίγυπτος θα γεμίσει απ’ τις σιωπηλές και ύπουλες πληγές του θεού τους. Ας θυμηθούμε εδώ, ότι δεν είναι αυτή η πρώτη φορά που ο απλός καθημερινός άρτος, γίνεται όπλο θεϊκού πειθαναγκασμού στα χέρια των Χαλδαίων πατριαρχών. Στην εποχή του Ιωσήφ, ο Αιγύπτιος αφέντης του, ο Πετεφρής, περιήλθε τότε σε μια βολικότατη για τον Ιωσήφ "μακαριότητα" και η αφήγηση δε δίστασε να μας αποκαλύψει ότι: «δεν ήξερε εκ των υπαρχόντων αυτού ουδέν, πλην του άρτου τον οποίον έτρωγε» Γέν.39.6. Τώρα μπορείτε να φαντασθείτε τι ακριβώς "άρτο" έτρωγε ο αφέντης Πετεφρής, για να περιέλθει στην συγκεκριμένη "μακαριότητα" της περιγραφής!

Ο άρτος λοιπόν της Αιγύπτου, σε μία ευρύτερη αυτή τη φορά κλίμακα, θα γίνει το «κραταιό χέρι» που θα σκορπίσει πληγές και τον σκληρό φόβο του εβραϊκού θεού. Τώρα καταλαβαίνουμε την ουσιαστική σημασία των λόγων αυτού του ίδιου "θεού" από την γη της προετοιμασίας! Σας υπενθυμίζω εκείνα τα γεμάτα νόημα λόγια:

«Και είπεν ο Κύριος... όταν υπάγης εις την Αίγυπτο ιδέ να κάμεις... (να χρησιμοποιήσεις) πάντα τα θαυμάσια (Ο΄ τέρατα) τα οποία έδωκα εις την χείραν σου». Ο΄ Εβδομήκοντα Έξ. 4.21. 3.

Είναι λοιπόν ή όχι χειροκίνητη μαγεία τα θαύματα του Μωϋσή; Αν όχι, ποιο το νόημα του παραπάνω εδαφίου;

Βέβαια κατ’ ουσίαν τα λόγια αυτά είναι του Ιοθόρ, μια και κανένας θεός δεν θα μπορούσε να κατέβει τόσο "χαμηλά" όσο κι αν προσπαθούσε. Απ’ την προτρεπτική, ενθαρρυντική διατύπωση της εντολής αυτής καταλαβαίνουμε, ότι, ακόμα και για τον Μωυσή, δε θα ήταν εύκολο, να σπείρει τέτοιας έκτασης όλεθρο, με τις οδύνες να ζώνουν αδιακρίτως μικρούς και μεγάλους, σ’ έναν αναίσχυντο, τρελό χορό πληγών, που αδιακρίτως και για μέρες ολόκληρες, θα παρέδιδε στη σκληρή θεϊκή ομηρία και εκμετάλλευση έναν ολόκληρο λαό! Γι’ αυτό και ο "θεός" τον προτρέπει αναλόγως, "κοίτα (μη διστάσεις), να τα κάνεις (να τα χρησιμοποιήσεις) όλα τα τέρατα που έδωσα στα χέρια σου"! Ναι, για τέτοιες αποφάσεις χρειάζονται μεταλλικά σπλάχνα και θεϊκή εντολή. Κι όλα δείχνουν... ότι ο Μωυσής τα διέθετε και τα δύο!

Το μεγαλείο των βιβλικών ηρώων είναι, ότι δεν κάνουν απολύτως τίποτα στην τύχη. Σενάρια ακριβείας συνοδεύουν τις αρτιότερες προετοιμασίες δόλου. Στην περιγραφή της Εξόδου έχουμε την θαυμάσια ευκαιρία να διακρίνουμε, την λεπτομερέστατη προετοιμασία που προηγήθηκε της ανθρωποκτόνου πληγής, αλλά και την απαράμιλλη ακρίβεια της εκτέλεσή της! Ολόκληρο το σενάριο της δράσης στην Αίγυπτο, κατασκευάσθηκε με κάθε λεπτομέρεια, απ’ την περίοδο ακόμα που στην Μαδιάμ, ο μεγάλος ιερέας Ιοθόρ προετοίμαζε τον Μωυσή για τον τερατοποιό άθλο της Εξόδου! Έξ.3.1 έως Έξ.4.23.

Υπενθυμίζω τις αξιοθαύμαστες λεπτομέρειες, που προέβλεπε το σενάριο της Μαδιανιτικής προετοιμασία: «ξεύρω δε ότι δεν θέλει σας αφήσει ο βασιλεύς της Αιγύπτου να υπάγητε, ει μη δια χειρός κραταιάς, εκτείνας λοιπόν την χείρα μου, θέλω πατάξει την Αίγυπτο με πάντα τα θαυμάσιά μου... και θέλω δώσει χάριν εις τον λαόν μου έμπροσθεν των Αιγυπτίων και όταν αναχωρείτε, δεν θέλετε αναχωρήσει κενοί, αλλά πάσα γυνή θέλει ζητήσει παρά της γείτονος αυτής και παρά της συγκατοίκου αυτής σκεύη αργυρά και σκεύη χρυσά και ενδύματα και θέλετε επιθέσει αυτά επί τους υιούς σας και επί τας θυγατέρας σας και θέλετε γυμνώσει τους Αιγυπτίους» Έξ.3.19-22.

Πολύ πριν συμβούν όλα αυτά στην Αίγυπτο, ο Μωυσής εγνώριζε, ότι η "θεϊκή" αυτή "χάρη" θα εμφανιστεί ξαφνικά, αμέσως μετά την ισχυρά χτυπήματα της Αιγύπτου απ’ τα "θεϊκά τέρατα". Όταν δηλαδή οι πληγές θα είναι σε πλήρη εξέλιξη, τότε παραδόξως εμφανίζεται πράγματι αυτή η "θεϊκή χάρη".

Παράδοξο βέβαια φαίνεται μόνο σε μας, διότι αν το σκεφτείς καλύτερα, θα δεις, ότι πραγματικά, μόνο μετά από ισχυρά χτυπήματα και πληγές μπορεί όντως κάποιος να "γδυθεί" για χάρη σου!

Η λέξη «χάρη», έχει εδώ ακριβώς την ίδια διφορούμενη σημασία με τη λέξη «ευλογία», την οποία τόσο πρόθυμα ο Αβραάμ και το σπέρμα του αποφάσισε να σκορπίσει στους βασιλείς και άρχοντες της περιοχής, ελαφρώνοντάς τους παραδόξως κι απ’ τα υπάρχοντά τους. Οι λέξεις λοιπόν «χάρη» και «ευλογία» δεν είναι βιβλικές παραδοξότητες, απλά είναι κωδικές λέξεις, που υπονοούν τους μαγικούς μηχανισμούς χαράς και "ευλογίας" για τον πατριαρχικό ιδιοτελή πλουτισμό. Το «θέλετε γυμνώσει τους Αιγυπτίους» που λέγεται αμέσως μετά τη "χάρη" δε νομίζω ότι αφήνει πολλά περιθώρια σφάλματος σ’ αυτή μας την ερμηνεία.

Δεν πρέπει εδώ να παραβλέψουμε τον παρηγορητικό ρόλο της γυναίκας, καθώς αναλαμβάνει να προωθήσει αυτήν τη κερδοφόρο "χάρη" με τη γλυκιά πειθώ της, προς τους δεινοπαθούντες Αιγύπτιους γείτονες. Βέβαια δε φτάνει μόνο η γλυκιά γυναικεία συμπόνια. Για να ζητά κανείς απεγνωσμένα γιατρειά, πρέπει να είναι αληθινά άρρωστος κι όχι απλά φοβισμένος. Ο φοβισμένος πληρώνει φειδωλά, ο βαριά πληγωμένος τα δίνει όλα! Κι αυτό το γνωρίζουν πολύ καλά οι ταλαντούχοι αυτοί Χαλδαίοι, οι δημιουργοί και χειριστές της "θεϊκής ομηρίας", οι κληρονόμοι της παράδοξης αυτής ανατολίτικης ιαματο-καπηλείας. Θα δούμε άλλωστε ενδιαφέρουσες λεπτομέρειες στην περεταίρω σχετική έρευνά μας!

Αυτή λοιπόν την πληγή του κατάκοιτου φοβισμένου πόνου, μοιράζει μέσα στα νόστιμα μυρωδάτα ψωμιά της, μόνη της, στα ίδια της τα παιδιά, η χειροπόδαρα δεμένη Αίγυπτος, από τους μακρυπλόκαμους δόλους των Χαλδαίων! Οι πρωτομάστορες του ασύστολου δόλου, πρόβλεψαν, πρότρεψαν και γιατί όχι, απαίτησαν απ’ τις γυναίκες, να παίξουν τον ρόλο της γλυκιάς παρηγορητικής διείσδυσης, στα σπίτια των δεινοπαθούντων θυμάτων!

Τώρα, όλοι οι Αιγύπτιοι, πρόθυμα θα πληρώσουν με χρυσάφι, οποιαδήποτε μικρή ή μεγάλη "χάρη" (ελπίδας ή πραγματικής ανακούφισης) τους προσφέρουν οι περίεργοι αυτοί θεραπευτές τους... μια και οι ανεξήγητοι πόνοι τους, τα παραλυμένα μέλη τους και η συνεχώς επιδεινούμενη αυτή γενικευμένη πληγή, τους βεβαιώνει ότι είναι σίγουρα απ’ αυτούς, που σε λίγες μέρες θα πεθάνουν, όταν ο εξολοθρευτής θεός των Εβραίων, θα περάσει απ’ τους δρόμους της Αιγύπτου, για να μοιράσει το θάνατο πόρτα-πόρτα!

Επτά ολόκληρα μερόνυχτα, οι ανεξήγητοι αυτοί πόνοι και οι άγνωστες ενοχλήσεις, θα επιμένουν και θα απλώνονται πάνω απ’ τη Αίγυπτο. Το φάντασμα του μεγάλου πληγοθεραπευτή Αβραάμ, πλανιέται ξανά απειλητικό πάνω απ’ τη χώρα!

Τότε, μας έλεγε το βιβλικό υπόμνημα ότι: «επέφερεν ο Κύριος επί τον Φαραώ και επί τον οίκον αυτού πληγές μεγάλες εξ αιτίας Σάρρας της γυναικός (αδελφής) του Αβραάμ» Γέν.12.17, χωρίς να μας δίνει καμιά πρόσθετη λεπτομέρεια, ούτε για το πλήθος αλλά ούτε και για τη φύση των πληγών.

Τώρα όμως, αιώνες μετά τον Αβραάμ, έχουμε το σπάνιο προνόμιο, να ανιχνεύουμε και να παρακολουθούμε με κάθε λεπτομέρεια, ένα απ’ τα αξιότερα τέκνα του, τον Μωυσή επί το έργον, καθώς (ευλογώντας αβρααμικά... τις φυλές της γης!) ολοκληρώνει το βασανιστικό δέσιμο μιας ολόκληρης "χώρας", κάτω απ’ τα αόρατα και εξ αυτού άσπαστα δεσμά της αβρααμικής μαγγανείας!

Τότε ο Αβραάμ ήταν μόνος του, με την πολυτάλαντη Σάρρα για βοηθό του! Έτσι, μόνο τον οίκο του Φαραώ μπορούσε να πληγιάσει. Τώρα όμως, με άφθονους συνεργάτες και αναρίθμητα πρόθυμα χέρια, που άλλοι ήξεραν και άλλοι απλώς εκτελούσαν εντολές,[3] έκλεισαν ολόκληρη την Αίγυπτο, σ’ έναν αδιέξοδο κλοιό θανάτου!

Για την τελευταία λοιπόν πληγή, ο Μωυσής σαν άριστος "προφήτης" που είναι, γνωρίζει όλες τις λεπτομέρειες της τρομερής έκτασής της. Μάλιστα γνωρίζοντας ότι η μάχη έχει πλέον κριθεί, ορθώνει το παράστημά του γεμάτος έπαρση και βροντοφωνάζει απειλητικά μπροστά στον μουδιασμένο μονάρχη προσποιητά θυμωμένος: «θέλει είσθε καθ’ όλην την γην της Αιγύπτου κραυγή μεγάλη, οποία ποτέ δεν έγινε, ουδέ μετά ταύτα θέλει γίνει τοιαύτη... και πάντες ούτοι, οι δούλοι σου (εννοεί τους Αιγύπτιους) θέλουσι κατεβεί προς εμέ και θέλουσι προσπέσει έμπροσθέν μου (Ο΄ προσκινήσουσι με) λέγοντες, έξελθε συ και πας ο λαός ο ακολουθών σε... και εξήλθεν ο Μωυσής από του Φαραώ μετά θυμού»! Έξ.11.6-8.

Θα γίνει τέτοιος θρήνος, που γονατιστοί θα με παρακαλάτε να φύγουμε! Ήταν οι τελευταίες θριαμβικές απειλές του Μωυσή!
  
Ο Φαραώ, (Μανερπτά) εμβρόντητος παρακολουθεί αυτή την επίδειξη εξουσίας μέσα στο ίδιο του το παλάτι, όχι μόνο χωρίς να τολμά να απαντήσει με ανάλογο εξουσιαστικό θυμό, αλλά χωρίς να μπορεί καθόλου να φαντασθεί, ότι ο άνθρωπος που μόλις έφυγε θυμωμένα από μπροστά του, κατάφερε ήδη να βρει τρόπο να μοιράσει στα δύο την βασική τροφή ολόκληρης της χώρας!

Για επτά ολόκληρα μερόνυχτα, η πιο διαδεδομένη τροφή της Αιγύπτου, τα ζηλευτά δηλαδή αρτοσκευάσματά της, θα γίνουν αφορμή ανέλπιστων πληγών σ’ ολόκληρη τη χώρα! Και ω του ανεπανάληπτου και ανεξήγητου θαύματος! Μόνο οι υιοί Ισραήλ θα στέκουν ανάμεσά τους γεμάτοι υγεία... συμπόνια και μάλιστα θεραπευτική διάθεση, τρώγοντας με όρεξη κρυφά μια ισχνή φλουδωτή και σαν πέτσα σκληρή άζυμη λαγάνα.
Ναι αυτές οι τελευταίες 7 μέρες αλλά και οι νύχτες, θα είναι γεμάτες κοιλιακούς πόνους, συναλλαγές και εντατική προετοιμασία.

ΜΕΡΟΣ Β': «Πάσχα», μια σωτήρια δίαιτα

«Εκκάλεσε δε ο Μωυσής την γερουσία των υιών Ισραήλ και είπε... Προς κάθε συναγωγή των Ισραηλιτών να πείτε. Την δεκάτη μέρα αυτού του μηνός, καθένας θα πάρει ένα πρόβατο (Ο΄ ή κατσίκι) για την οικογένειά του. Για κάθε οικογένεια ένα αρνί. Αν όμως η οικογένεια είναι μικρή για να φάει ολόκληρο το αρνί, ας συνεννοηθεί με τον πιο κοντινό του (Ισραηλίτη) γείτονα και αφού υπολογίσουν πόσο μπορεί να φάει ο καθένας, ας συναπαριθμηθούν, ώστε να διαλέξουν το κατάλληλο αρνί» Έξ.12.3-5 &21.

Στη σειρά των ατέλειωτων ακόμα όπως θα δούμε οδηγιών, για να μην υπάρχουν ασάφειες προσθέτει: «Αυτός είναι ο νόμος του Πάσχα. Κανένας ξένος δεν θα φάει απ’ αυτό» Έξ.12.43.

Καθίστε για λίγο και σκεφθείτε τη χρησιμότητα όλων αυτών των οδηγιών! Κανένα άλλο "θαύμα" στη βιβλική αφήγηση, δεν απαιτεί όπως θα δούμε τόσες πολλές και λεπτομερείς διαιτητικές ενέργειες, πριν απ’ την εκδήλωσή του. Βέβαια και καμιά "δίαιτα" δεν στοίχισε τη ζωή τόσων πολλών ανθρώπων. Κοιτάξτε όλες αυτές τις οδηγίες και πολλές ακόμα που θα ακολουθήσουν. Μετά από όσα είδαμε γύρω απ’ τη δράση των πατριαρχών, δε σας λένε σαφώς ότι εδώ κυριολεκτικά κάτι "μαγειρεύεται";

Το ερώτημα λοιπόν δεν είναι αν ετοιμάζει κάτι ο Μωυσής, αλλά τι ακριβώς ετοιμάζει. Γιατί λοιπόν άραγε πάση θυσία, όλοι ανεξαιρέτως οι ομόφυλοι, ακόμα και οι μοναχικοί και οι πάμφτωχοι, οι γέροι και οι ανήμποροι, όλοι πρέπει να φάνε ένα συγκεκριμένο γεύμα την νύχτα της φυγής; Γιατί πρέπει όλοι να "συναπαριθμηθούν" μη τύχει και κάποιοι φάνε κάτι άλλο. Προς τούτο ο Μωυσής αναλώνεται κυριολεκτικά σ’ ένα ολόκληρο πλήθος πρόσθετων οδηγιών: «το δε αρνί σας να είναι τέλειο αρσενικό ενιαύσιον (γάλακτος χρονιάρικο) και θέλετε φυλάττει αυτό μέχρι της δεκάτης τετάρτη (14ης ημέρας) του μηνός» Έξ.12.5-6.

Πέντε μέρες παρακολούθηση, (από 10η έως 14η) θα μας βεβαιώσουν, ότι το αρνάκι δεν έχει συμπτώματα ακούσιου δηλητηριασμού (απ' τις "πληγές" δηλητηριασμού των κτηνών που προηγηθήκαν) και επί πλέον, η εντολή «θέλετε φυλάττει αυτό», ξεκάθαρα απαγορεύει να ξεστρατίσει το αρνάκι στην επικίνδυνη αυλή του Αιγύπτιου γείτονα.

Και τώρα δώστε όλη σας την προσοχή, σ’ αυτό που θα μπορούσαμε να ονομάσουμε μαγειρική συνταγή σωτηρίας: «και εκείνη τη νύχτα θα φάτε το αρνί ψητό στη πυρά, (Ο΄ οπτόν πυρί) μαζί με άζυμα και με πικρά χόρτα. Μη φάτε απ’ αυτό ωμό (θυμηθείτε αυτή την λεπτομέρεια!) μηδέ βραστό εν ύδατι, (τίποτε δεν πρέπει να μπει σε κατσαρόλα δηλαδή και θα δούμε γιατί) αλλά οπτόν (ψητό) στην πυρά, την κεφαλήν αυτού, μετά των ποδών αυτού, (δηλαδή ολόκληρο, προφανώς σουβλιστό στην ανθρακιά) και μετά των εντοσθίων αυτού (εννοεί όλα τα βρώσιμα εντόσθια του, ραμμένα προφανώς στο εσωτερικό του, για να μην ξεγελαστεί κανείς και τα βάλει σε κατσαρόλα) και μην αφήσετε υπόλοιπον απ’ αυτού έως το πρωί, ό,τι περισσεύσει απ’ αυτού (του αρνιού) έως το πρωί, καύσατε στην πυρά». Έξ.12. 5-10.

Το σωτήριο γεύμα, όχι μόνο πρέπει να είναι από το δικό μας κοπάδι και να φυλάγεται ξεχωριστά, αλλά πρέπει να ψηθεί στην αθρακιά, ολόκληρο, μαζί με όλα του τα (βρώσιμα) εντόσθια, χωρίς να διαμελιστεί ή να του αφαιρεθεί το παραμικρό! Γιατί άραγε; Μα το λέει ξεκάθαρα. Αυτή τη νύχτα, το κρέας δεν πρέπει να μπει σε κατσαρόλα! Κανείς δεν πρέπει να φάει βραστό, (ή ωμό!) αλλά μόνο ψητό στην θράκα! Μετά το ολονύχτιο δείπνο, υπομονετικά μέχρι το πρωί, πρέπει να κάψουν τα υπολείμματα του ζώου!

«Και έτσι θα το φάτε, ζωσμένοι την ζώνη σας και φορώντας τα σανδάλια σας και κρατώντας την ράβδο σας στο χέρι, με σπουδή θα το φάτε γιατί είναι Πάσχα του Κυρίου... και τη νύκτα εκείνη, θα περάσω μέσα απ’ την Αίγυπτο και θα θανατώσω κάθε πρωτότοκο στην χώρα» Έξ.12.11.

Η μετονομασία της τελευταίας αυτής πληγής, αποκλειστικά σε θάνατο πρωτοτόκων, είναι κατά τη γνώμη μας και η κυριότερη απόπειρα απόκρυψης των αληθινών μηχανισμών της πληγής, αφού κανένας γήινος (άνθρωποκίνητος) μηχανισμός δεν θα μπορούσε να σκοτώσει με ακρίβεια επιλεκτικά μόνο τα πρωτότοκα των Αιγυπτίων... ή τουλάχιστον αυτή η μελέτη δεν κατάφερε να εντοπίσει κάτι τέτοιο!

Όπως είπαμε και προηγουμένως, η πληγή αυτή όταν πρωτοεξαγγέλθη ήταν γενική κατά της ζωής των Αιγυπτίων, χωρίς κανέναν ιδιαίτερο προσδιορισμό πρωτοτόκων. Η αρχική γενική απειλή: «τώρα θέλω πατάξει σε (Φαραώ) και τον λαό σου με θανατικό» Ο΄Έξ.9.15 μόνο πολύ αργότερα το κείμενο σημειώνει στροφή της πληγής προς τα πρωτότοκα.

Το γεγονός μάλιστα, ότι κανένας βιβλικός υπαινιγμός δεν υπάρχει για τον θάνατο οποιονδήποτε μέλους την βασιλικής οικογένειας, είναι και η καλύτερη απόδειξη της αποτυχίας της απειλής πρωτοτόκων! Κάτι που επιπροσθέτως επιβεβαιώνει, την αδυναμία άμεση πρόσβαση ειδικά στα τρόφιμα του άρχοντα Φαραώ!

Όπως άλλωστε είδαμε απ’ την περίοδο ακόμα του Ιωσήφ, ο βασιλιάς έχει προσωπικό αρτοποιό, που οπωσδήποτε μέσα στο γενικότερο πια κλίμα δυσμένειας, δεν δε θα μπορούσε να είναι Εβραίος. Οι φρουροί και η αυλική προετοιμασία των γευμάτων, ήταν ένας αδιαπέραστος συνδυασμός αποτροπής χαλδαιικών πληγών. Ενδέχεται όμως η απειλή πρωτοτόκων που ο Μωυσης ξεστομίζει μπροστά στον βασιλιά, να υπαινίσσεται, πως τελικά βρέθηκε τρόπος προσέγγισης του πρωτότοκου γιου του Φαραώ, που αν και άμεσα υποψήφιος του θρόνου, είχε κατά τη θέληση των συμπτώσεων ένα "τρωτό" σημείο επαφής και προσέγγισης με τη θεϊκή κατάρα. Ενδεχομένως, κάποια αδυναμία του πρωτότοκου πρίγκιπα, σε κουλουράκια ή γλυκίσματα, εκτός του αυλικού φούρνου, έξω δηλαδή απ’ την τυπική ελεγχόμενη διατροφή του, απειλούσε να του στοιχίσει τη ζωή.

Ο Μωυσής, που κατά την υπόθεση αυτή το πληροφορείται έγκαιρα, μετατρέπει μόνο για το βασιλικό περιβάλλον το αρχικό: «θέλω πατάξει σε και τον λαό σου με θανατικό» στο πολύ πιο εξειδικευμένο «Στην γη της Αιγύπτου, θα πεθάνει από του πρωτοτόκου του Φαραώ, που κάθεται στον θρόνο, έως του πρωτοτόκου τη δούλης, που δουλεύει στο μύλο έως και τα πρωτότοκα των ζωών» Έξ. ΙΑ΄ 5.

Το μόνο διάσημο θύμα στην οικογένεια του Φαραώ, μπορούσε λοιπόν να είναι ο διατροφικά "άτακτος", πρωτότοκος γιος του Φαραώ, με τις εξωαυλικές του προτιμήσεις. Για τα άλλα θύματα, τα ανώνυμα, κανείς δε νοιάζεται αν θα ήταν πράγματι πρωτότοκα ή όχι. Όσο για τα πρωτότοκα των ζωών; ε, αυτά προ πολλού (απ' την πληγή των κτηνών) δεν έπρεπε καν να υπάρχουν!

Άλλωστε, πρέπει να το επαναλάβουμε αυτό, η αφήγηση δεν ικανοποιεί καθόλου την περιέργειά μας, για το αν πέθανε τελικώς ο πρωτότοκος γιος του βασιλιά. Έτσι, για να μένει αναπάντητο ένα τόσο κεφαλαιώδες ερώτημα, συμπεραίνουμε μάλλον εκ του ασφαλούς, ότι η τελική πληγή του εξολοθρευτή, παρά τις προφητικές μεγαλοστομίες, δεν έφτασε ποτέ μέχρι το πιάτο του πρωτότοκου πρίγκιπα.

Μάλλον λοιπόν, η μετατροπή της γενικής ανθρωποκτόνου πληγής, σε ειδική πληγή πρωτοτόκων, εξυπηρέτησε θαυμάσια άλλες σκοπιμότητες, όπως την θεαματική ανάμιξη του ανεξήγητου θεϊκού στοιχείου και την ασφαλή απόκρυψη πίσω του, των αληθινών γήινων (ανθρωποκίνητων) μηχανισμών εφαρμογής της πληγής. Μετατρέποντας ένα ερμηνεύσημο έγκλημα μαζικής μαγγανείας, σε ανεξήγητη πληγή πρωτοτόκων, η αφήγηση σκεπάζει ικανοποιητικά τις ίδιες της δικές της ομολογίες, με ένα λαμπερό θεολογικό πέπλο μυστηρίου, προκαλώντας την απαραίτητη σύγχυση και εξοστρακίζοντας (με εκπληκτική δυστυχώς επιτυχία απ’ ότι ήμαστε πια σε θέση να βεβαιώσουμε) τους ενδεχόμενους κατοπινούς ερμηνευτικούς υποψιασμούς!

Μάλιστα, σ’ όλα αυτά, τα τόσο ανατριχιαστικά, το περίεργο θα ήταν να μην υπήρχαν οι απαραίτητες απόπειρες αινιγματοποίησης και συγκάλυψης κι όχι το αντίθετο. Άλλωστε, στα περί πρωτοτόκων πρέπει να συμπληρώσουμε, ότι έκτοτε τα πρωτότοκα των Ισραηλιτών, εξηγοράζοντο με αξιόλογες προσφορές προς το εβραϊκό ιερατείο, είτε ζώο ήταν αυτό, είτε άνθρωπος. Υπήρχε λοιπόν κάθε λόγος όχι μόνο να παρεμβληθεί, αλλά και να συντηρηθεί στην Βίβλο η κερδοφόρος αυτή λεπτομέρεια.

Επανερχόμαστε όμως στην αφήγηση, που παραδόξως ομολογεί, ότι στην ανθρωποκτόνο πληγή των Αιγυπτίων, μαζί με άλλους: «θα πεθάνει... και ο γιος της δούλας, που δουλεύει στο μύλο» Έξ.11.5, αλλά όχι μόνο αυτός, σύμφωνα με την αφήγηση, μαζί τους πεθαίνει και: «ο γιος του αιχμαλώτου στο δεσμωτήριο» Έξ.12.29. Βέβαια αν εδώ προσθέσουμε και τα αναρίθμητα εξ ορισμού αθώα μωρά, που πρέπει μαζικά να πεθάνουν, καταλαβαίνουμε πολύ καλά πως μπροστά μας έχουμε ένα αδίστακτο θανατηφόρο τυφλό χτύπημα της οργάνωσης του Μωυσή… και όχι κάποιου θεού.

Και εδώ είμαστε αναγκασμένοι να ρωτήσουμε κάτι, που δεν μπορεί να απαντηθεί με καμιά βιβλική λογική. Τι απέγινε η βαρύγδουπη βιβλική δήλωση: «Κύριε, ποτέ δεν γίνεται, εσύ να συναπολέσεις τον δίκαιο μετά του ασεβούς» Γέν.18.25. Γιατί πεθαίνει λοιπόν ο γιος της δούλας και του φυλακισμένου αιχμαλώτου; Γενικότερα οι δούλοι κι οι αιχμάλωτοι, προφανώς αυτοί οι μη Αιγύπτιοι, γιατί πρέπει να πεθάνουν, για μια διένεξη που ολότελα δεν τους αφορά;

Μα ακριβώς, επειδή δεν υπάρχει τρόπος να σωθούν. Γιατί λοιπόν αυτοί οι εντελώς αθώοι και μάλιστα όμοια ή και χειρότερα καταδυναστευόμενοι αλλοεθνείς δούλοι και αιχμάλωτοι, ίσως-ίσως και κάποιοι δικοί τους ομόφυλοι (Εβραίοι) έγκλειστοι στις φύλακες, βρίσκουν όμοιο θάνατο, με τους εξ ορισμού κακούς Αιγύπτιους, απ’ τον υποτιθέμενο "δίκαιο" και "φιλεύσπλαχνο" ασιάτη θεό των Εβραίων;!

Δυστυχώς, η θεϊκή παράτρεξη, (πάσχα) δεν είναι γι αυτούς. Ο αλλοεθνής δούλος, δεν μπορεί να συμπεριληφθεί στην σωτήρια διαδικασία χωρίς να τεθεί σε κίνδυνο αποκάλυψης, το γιγάντιο σχέδιο εξόντωσης των θανάσιμα παγιδευμένων Αιγύπτιων! Αλλά και ο αιχμάλωτος στο δεσμωτήριο, αν και ολότελα αθώος και ίσως ομόφυλος, δεν μπορεί να σωθεί αφού βρίσκεται κάτω από διαφορετικό, ελεγχόμενο διατροφικό καθεστός.

Η ερώτηση επανέρχεται. Υπάρχει άλλη ικανοποιητική εξήγηση, στο γιατί πεθαίνει ο κακομοίρης δούλος στο μύλο και ο δύστυχος αιχμάλωτος στα αιγυπτιακά δεσμωτήρια;

Η ίδια λοιπόν η βιβλική αφήγηση, ομολογεί θρασύτατα την αδυναμία της χαλδαιικής θεότητας, να τηρήσει έστω και τα στοιχειώδη όρια δικαιοσύνης. Σκοτώνει αδιακρίτως εχθρούς, αλλοεθνείς, δούλους και κρατούμενους. Ποιος... θεός λοιπόν και ποια... πρωτότοκα! Εδώ έχουμε μια καθαρή ομολογία μαζικής εγκληματικής ενέργειας που στρέφεται χονδροειδώς και αδιακρίτως εναντίον όλων, όσων αγνοούν τα σωτήρια μαγειρέματα του αρχιμαγγανιστή Μωυσή!

Γιατί λοιπόν, αν δεν επρόκειτο για παγίδα μαζικής μαγγανείας, η υποτιθέμενη θεότητα σώζει μόνο όσους μπορούν να συμμετάσχουν με κάθε λεπτομέρεια στο συγκεκριμένο σωτήριο δείπνο;

ΜΕΡΟΣ Γ': Πάσχα, η νύχτα του τρόμου

Ας ξαναδούμε τις συμβουλές της διήγησης. Τι ακριβώς παραγγέλνει η συνταγή σωτηρίας;

Να πάρομε ένα αρνάκι από τα δικά μας, να το προσέξομε ιδιαίτερα τις τελευταίες τέσσερις-πέντε ημέρες, και αφού το σφάξομε νωρίς το απόγευμα της ημέρας του Πάσχα, να βουτήξομε στο αίμα του ένα ματσάκι ρίγανη[1] και να βάψομε εμφανώς το ανώφλι και τους παραστάτες της εξώπορτάς μας. Το αρνί απαγορεύεται να τεμαχιστεί, ώστε εκ του ασφαλούς να μη χωράει να γίνει γεύμα στη μαρμίτα. Η βασική σωτήρια οδηγία είναι: «μη φάγετε απ’ αυτού βραστόν εν ύδατι». Έξ. 12.9.

Για κάποιο λόγο λοιπόν, όλοι οι Εβραίοι έπρεπε να αποφύγουν οπωσδήποτε το βρασμό κρέατος. Αλλά και τα βρώσιμα εντόσθια του, θα έπρεπε να μείνουν πάνω (μέσα) στο ατεμάχιστο ζώο, ώστε να μη μπορούν έστω και κατά λάθος να γίνουν άλλο γεύμα, προφανώς βραστό σε κατσαρόλα.

Πρέπει επίσης να έρθουν όλοι και να καταμετρηθούν με κάθε προσοχή, για να φάνε στα σίγουρα, όλοι όσοι θέλουν να ζήσουν, από αυτό το ψητό δείπνο, «οπτόν εν πυρί». Έξ. 12.8. Μάλιστα ο Μωυσής στο αμέσως επόμενο εδάφιο (Έξ. 12.9) το επαναλαμβάνει φορτικά, πως μόνο το «εν πυρί» (ψητό) κρέας, είναι στην συνταγή της σωτηρίας, και με νόημα διευκρινίζει, όχι βραστό: «μηδέ βραστόν εν ύδατι». Έξ. 12.9. Προσοχή λοιπόν, αυτό το βράδυ, οπωσδήποτε μακριά από κατσαρόλες.

Αναρωτιέται όμως κανείς! Μα γιατί λοιπόν τόση μαγειρική για ένα θεϊκό θαύμα; Δεν θα μπορούσε επιτέλους ο Θεός να σκοτώσει τους Αιγυπτίους, χωρίς τόσες λεπτομερείς κινήσεις μαγειρικής λατρείας… ή καλύτερα μαγειρικής προστασίας;
Γιατί, την ώρα που οι Αιγύπτιοι θα πεθαίνουν, οι Εβραίοι θα πρέπει να δίνουν όλη τους την προσοχή, στον τρόπο που θα φαγωθεί ένα αρνί;

Και επιτέλους, γιατί οπωσδήποτε μακριά από την κατσαρόλα; Για έναν πολύ απλό λόγο: Το «κραταιό χέρι» (Ο΄Εξ.3.19), ή καλύτερα ο «υψηλός (μακρύς) βραχίονας» (Ο΄Εξ.6.6) δηλαδή ο αόρατος, μακρυχέρης εξολοθρευτής "θεός", είχε βρει τρόπο να αφήσει την οργή του να εκδηλωθεί εκείνο το βράδυ, ακριβώς μέσα στη βραδινή κατσαρόλα των Αιγυπτίων! «Και είπεν ο Μωυσής, ούτω λέγει ο Κύριος, περί το μεσονύκτιον θέλω εξέλθει εις το μέσον της Αιγύπτου και παν πρωτότοκον εν τη γη της Αιγύπτου θέλει αποθάνει... και θέλει είσθαι καθ’ όλην την γην της Αιγύπτου κραυγή μεγάλη οποία ποτέ δεν έγινε ουδέ μετά ταύτα θέλει γίνει τοιαύτη». Έξ. 11.4-6.

Στην βιβλική αφήγηση δεν διεσώθησαν πληροφορίες για τα έθιμα των Αιγυπτίων και τις κοινωνικές ιδιαιτερότητες της συγκεκριμένης νύχτας, που θα μας επέτρεπαν να υποθέσουμε εκ του ασφαλούς, το πως έθεσε ο Μωυσής σε λειτουργία το εκτεταμένο αυτό θανατικό. Όπως ήταν μάλλον αναμενόμενο, το βιβλικό κείμενο εξ αρχής παρασιώπησε, (ή κάποιοι μεθοδικά αφαίρεσαν αργότερα) οποιαδήποτε στοιχεία θα διευκόλυναν την ερμηνευτική ανασύνθεση, της μεθόδου με την οποία επιτεύχθηκε η επιλεκτική θανάτωση χιλιάδων αθώων Αιγυπτίων. Έτσι, για το τι ακριβώς συνέβη την μοιραία εκείνη νύχτα, μόνο υποθέσεις μπορούν να γίνουν.

Ελέγχοντας λοιπόν προσεκτικότερα τις λεπτομερείς οδηγίες για την προστασίας των ημετέρων (Ισραηλιτών) από την θανατηφόρο πληγή, μπορούμε να συγκεντρώσουμε κάποιες περαιτέρω πληροφορίες, που θα μας επέτρεπαν να σκιαγραφήσουμε ικανοποιητικά, τον ενδεχόμενο μηχανισμό διαχωρισμού των διατροφικών ομάδων.

Πράγματι, αν θυμηθούμε τον λόγο για τον οποίο ο Μωυσής, διαχώρισε σκόπιμα, τον άζυμο από τον ένζυμο άρτο, και δούμε την ένταση με την οποία τώρα διατάζει την κατανάλωση μόνο ψητού και την αποφυγή κάθε βραστού κρέατος, οδηγούμεθα στην βάσιμη υποψία, ότι ο Μωυσής, και για το μοιραίο εκείνο βράδυ, χρησιμοποιεί για δεύτερη φορά, ακριβώς τον ίδιο μηχανισμό διαχωρισμού των τροφών, ώστε να πετύχει να βάλει μόνον στο τραπέζι των αντιπάλων του, την θανατηφόρο πια οργή του θεού του!

Μπορούμε λοιπόν εκ του ασφαλούς να υποθέσομε, ότι το σαφώς αποκλεισμένο από τη δίαιτα των Εβραίων τεμαχισμένο βραστό κρέας, περιέχει πράγματι τα υλικά της παγίδας (τέρατα) που μαζικά θα φονεύσουν τους αντίπαλους Αιγυπτίους, και το ατεμάχιστο, ψητό αρνί (σουβλιστό) στην πυρά, είναι το απαραίτητο σωτήριο δείπνο των ημετέρων.

Η ερμηνεία λοιπόν που φαίνεται πιθανότερη από άλλες,[2] αρχίζει με την παραδοχή της βίβλου, ότι το θανατικό θα συμβεί οπωσδήποτε νύχτα: «την νύχτα ταύτη θέλω περάσει δια μέσου της Αιγύπτου δια να πατάξω» Εξ.12.12. Αργότερα μάλιστα γίνεται πιο συγκεκριμένος: «περί δε το μεσονύχτιον ο Κύριος επάταξε... την γη της Αιγύπτου». Εξ.12.29.

Αν όμως σωστά υποθέσαμε, πως η μαζική κατανάλωση βραστού κρέατος της συγκεκριμένης νύχτας, είναι και ο κρυφός μηχανισμός που επέβαλε την οργή του Μωυσή στους Αιγύπτιους, τότε δικαιολογημένα γεννιέται η σημαντική ερώτηση. Για ποιο λόγο, ένας ολόκληρος λαός, θα έτρωγε ομαδικά κρέας και ιδιαίτερα νυχτιάτικα; Η προφανής απάντηση πρέπει να είναι: κάτι τέτοιο θα μπορούσε να συμβεί, μόνο αν επρόκειτο για ένα τελετουργικό δείπνο, χάριν εορτής ή επετείου.

Κάποια λοιπόν ετησίως επαναλαμβανόμενη τελετή της Αιγυπτιακής θρησκείας, που περιελάμβανε νυχτερινή κρεατοφαγία πρέπει να έδωσε την ευκαιρία στις σοφά προμελετημένες από την γη Μαδιάμ πληγές του Φαραώ, να κορυφωθούν με την τελευταία πολύνεκρη αυτή πληγή του Μωυσή. Οι ανυποψίαστοι Αιγύπτιοι, επρόκειτο να ταπεινωθούν μαζί με τους εορτάζοντες θεούς τους, ακριβώς την ημέρα κάποιας σημαντικής θρησκευτικής επετείου!

Ακριβώς ένας τέτοιος σαφής υπαινιγμός στην κατεύθυνση της θρησκευτικής ταπείνωσης των Αιγυπτίων θεών, τη συγκεκριμένη νύχτα, διασώζεται στη δήλωση: «και θέλω διέλθει την νύχτα αυτή την γη της Αιγύπτου και θέλω πατάξει από ανθρώπου έως κτήνους (τα ζώα δεν έπρεπε να είναι όλα νέκρα; ... αλλά) και προς τους θεούς των Αιγυπτίων θέλω κάμει την εκδίκησή μου εγώ ο Κύριος». Ο΄ Έξ. 12.12.

Όλα δείχνουν λοιπόν ότι η απειλή: «Θέλω πληθύνει τα σημεία και τα τέρατά μου εν τη γη της Αιγύπτου», (Έξ.7.3) δεν ήταν καθόλου σχήμα λόγου! Ο Μωυσής και ο πληγόχαρος Γιαχβέ, δηλαδή ο θεοποιημένος δόλος, είχαν βρει τον τρόπο, να ρίξουν με θαυμαστή ακρίβεια τα χαλδαϊκά τέρατα[3] που έφεραν από την Μαδιάμ, στην επετιακή αυτή κρεατόσουπα,[4] με την οποία η Αίγυπτος επρόκειτο να τιμήσει τους θεούς της.

Η καυτή ερώτηση τώρα είναι: μπορούμε έστω και αμυδρά, να τεκμηριώσουμε μια τέτοια εκδοχή μαζικής επετιακής κρεατοφαγίας και μάλιστα «περι το μεσονύχτιο», στην Αιγυπτιακή ιστορία;

Υπάρχει κάποια αιγυπτιακή τελετή, που θα μπορούσε να τοποθετηθεί στην θέση της νυχτερινής αυτής μαζικής κρεατοφαγίας;

Για να δώσουμε μια πιθανή απάντηση, στην άκρως ενδιαφέρουσα αυτή ερώτηση, πρέπει να αναφέρουμε εν συντομία τον μύθο του θεοβασιλέα Όσιρη, που κατά την Αιγυπτιακή μυθιστορία υπήρξε εκπολιτιστής των Αιγυπτίων[5] και αφού τους έμαθε τις τέχνες της γεωργίας και του πολιτισμού: «έχτισε την Διόσπολη (πόλη του Διός) και την Θήβα της Αιγύπτου, καθώς και πολυτελή ναό προς τιμήν των γονέων του, Διός και Ήρας».[6]

O Όσιρις όμως, σκοτώθηκε και διαμελίστηκε από το μοχθηρό αδερφό του Σέθ η Τυφώνα. Ο διαμελισμένος Όσιρις επανήλθε όμως στη ζωή, χάρη στην βαθιά αγάπη της Ίσιδος, που θρηνώντας τα πάθη του, κατάφερε να ανεύρει και να επανενώσει τα μέλη του και τελικά να αναστήσει τον αγαπημένο της διαμελισμένο Όσιρη. Με τον αναστημένο πια Όσιρη, το θεϊκό ζεύγος απέκτησε τον δικό τους υιό θεού τον Ώρο, από τον οποίο κατάγεται ολόκληρο το γενεαλογικό δέντρο των Φαραώ.

Ο Όσιρις, μετέβαλε τελικά, ακόμα και τον Άδη σε Παράδεισο και έγινε κριτής στον μεταθανάτιο αυτόν κόσμου, όπου εδέχετο μόνο όσους εν ζωή υπήρξαν ενάρετοι και του πρόσφεραν τις απαραίτητες τιμές![7] Έτσι ο αναστημένος Όσιρις, υπήρξε όχι μόνο θεός αλλά και ο μυθικός γενάρχης των Αιγυπτίων!

Για τον πιθανό λοιπόν νυχτερινό εορτασμό του Όσιρη, ο Πλούταρχος αναφέρει: «Οι Αιγύπτιοι δεν θεωρούν το χοίρο ιερό ζώο… όμως άπαξ του έτους σε πλήρη πανσέληνο θυσιάζουν χοίρους και τρώγουν το κρέας τους με τη δικαιολογία ότι ο Σέθ σε κάποια πανσέληνο, ενώ κυνηγούσε χοίρο, βρήκε το σώμα του Όσιρη μέσα σε χρυσή λάρνακα και το τεμάχισε σε δεκατέσσερα κομμάτια και τα διασκόρπισε».[8]

Ο Ηρόδοτος συμπληρώνει την εικόνα λέγοντας: «Στη Σαΐδα βρίσκεται ο τάφος του Όσιρη… και κατά την νύχτα (προφανώς πρόκειται για την ίδια νύχτα) στον ναό (του) οι Αιγύπτιοι τελούν την αναπαράσταση των αναστάσιμων παθών του».[9] Ο Πλούταρχος μας δίνει τον χρόνο της εορταστικής αυτής επετείου, λίγο μετά την εαρινή ισημερία λέγοντας: «μετά την εαρινή ισημερία (21 Μαρτίου) οι Αιγύπτιοι τις ημέρες της λοχείας της Ίσιδος εορτάζουν».[10]

Ένα προσθετό στοιχείο, που δεν πρέπει να παραβλέψουμε και που επαυξάνει την σκέψη της εορταστικής θρησκευτικής τελετουργίας, είναι η ανεξήγητη προτροπή: «Μη φάτε απ’ αυτό (το κρέας) ωμό». Έξ.12. 5-10. Αν δεν θέλουμε λοιπόν να πιστέψουμε, ότι οι Ισραηλίτες εκείνης της περιόδου, έτρωγαν περιστασιακά και ωμό κρέας, εύκολα συμπεραίνουμε ότι η παράξενη αυτή εντολή, αποκτά νόημα, μόνο αν ερμηνευθεί, ως εντολή αποφυγής συγκεκριμένης επετιακής ωμοφαγίας.

Η ωμοφαγία, ήταν η μυσταγωγική κατανάλωση (ελαχίστων τμημάτων) ωμού κρέατος, κάποιου ιερού ζώου, που συμβόλιζε τους διαμελισμένους θεούς, Διόνυσο[11] και Όσιρη.[12]

Η συμβολική αυτή βρώση του θεού (όπως συμβαίνει και σήμερα, με την λεγόμενη θεία μετάληψη) ήταν και τότε απαραίτητη, για την είσοδο του "θεού" μέσα στον άνθρωπο και την μελλοντική συμμετοχή του ανθρώπου στην θεία φύση.

Φαίνεται λοιπόν ξεκάθαρα, ότι κατά τη νύχτα εκείνη, της πρώτης πανσέληνου μετά από την εαρινή ισημερία, ελάμβανε πράγματι χώρα μια αιγυπτιακή, νυχτερινή επετειακή τελετή. Προφανώς στην σημαντική εκείνη πανσέληνο που αναζητούμε, υπήρχε μια γιορτή προς τιμήν της θείας αιγυπτιακής οικογένειας, σχετιζόμενη με τη νίκη της Ίσιδος επί του θανάτου και την ανάσταση του Όσιρη, κάτι που δεν φαίνεται να απέχει και πολύ απ’ την τελετή της ωμοφαγίας και νυχτερινής κρεατοφαγίας που αναζητούμε. Με το δικό τους λοιπόν τελετουργικό τυπικό, (που λεπτομέρειες του προφανώς δεν έφτασαν ως εμάς), οι Αιγύπτιοι εόρταζαν με ένα ιδιαίτερο νυχτερινό δείπνο, το προαιώνιο γεγονός της αέναης ετήσιας αναγέννησης στον κύκλο της φύσης.[13]

Βεβαιώνεται λοιπόν, ότι, μια ή και περισσότερες τέτοιες νυχτερινές τελετές υπήρχαν, (επικεντρωμένες στην εαρινή ισημερία και στην κοντινότερη σ’ αυτήν πανσέληνο), όπου ολόκληρη η Αίγυπτος, αναβίωνε εορταστικά, με τον δικό της τρόπο, κάτι απ’ τους θρησκευτικούς θρύλους του αναστημένου Όσιρη.

Ποιός τρόπος δράσης όμως, θα έδινε νόημα στις υπόλοιπες λεπτομέρειες της βιβλικής αφήγησης, και θα εξηγούσε όλες τις προετοιμασίες και τα μέτρα προφύλαξης, που με τόση επιμέλεια διέταξε ο Μωυσής πριν απ’ την εκδήλωση της πληγής;

Παρ’ όλες τις ερμηνευτικές δυσκολίες που προαναφέραμε, αν σκεφτούμε για λίγο με τους όρους εκείνης της εποχής, και συγκεφαλαιώσουμε όλα τα δεδομένα που συγκεντρώσαμε, οδηγούμεθα σε μια απλή, όσο και λειτουργική εξήγηση.

Υποθέτουμε λοιπόν, πως για να εξασφαλιστεί η μαζική τελετουργική κρεατοφαγία τη συγκεκριμένη νύχτα στους εορτάζοντες ναούς της Αιγύπτου, απαιτείται οπωσδήποτε η μαζική τελετουργική θυσιαστική σφαγή μεγάλου αριθμού ζώων. Ασφαλώς τις λατρευτικές αυτές θυσίες, (πιθανότατα μόνο ενιαύσιων χοίρων που εκτρέφοντο για τον σκοπό αυτόν) θα εκτελούσαν οι Αιγύπτιοι ιερείς, αλλά τον διαμελισμό των ζώων που επακολουθεί καθώς και την διανομή του τεμαχισμένου κρέατος στα σπίτια της πόλης, θα πρέπει, αυτή τουλάχιστον την χρονιά, με ιδιαίτερη προθυμία και εντολή Μωυσέως... να ανέλαβε ένα πλήθος ημέτερων "σκλάβων" ή και απλών εθελοντών.

Εκεί λοιπόν, (κατά την διάρκεια του τεμαχισμού των ζώων) το «μακρύ χέρι» του Γιαχβέ, είχε κάθε ευκαιρία να επέμβει σκορπώντας την αόρατη "οργή" του, πάνω στα προς διανομή τεμαχισμένα ζώα της νυχτερινής τελετουργικής σούπας.

Η "εισαγωγή" της "πληγής" κατά τον τεμαχισμό του κρέατος από τους πρόθυμους Ισραηλίτες σκλάβους, πριν ακόμα αυτά πάρουν τον δρόμο τους για την μοιρασιά τους στα σπίτια των Αιγυπτίων, θα ήταν όχι μόνο σχετικά εύκολη υπόθεση, αλλά θα απαιτούσε και ένα ελάχιστο αριθμό μυημένων σύνεργων, κάτι που είναι προϋπόθεση σε δόλιες συνωμοτικές πράξεις!

Μετά τον διαμελισμό τους, τα τεμαχισμένα (σαν τον Όσιρη) ζώα, προφανώς φορτώθηκαν σε βοϊδάμαξες, για να μοιραστούν πόρτα-πόρτα, από τους δούλους ισραηλίτες, στα σπίτια όλης της πόλης.

Οι ημέτεροι διανομείς, δεν χρειαζόταν να γνωρίζουν παραπανίσιες λεπτομέρειες, αρκεί να είχαν ένα μοναδικό πράγμα κατά νου, να κάνουν Πάσχα ή «Πεσάχ»[14] να παρατρέχουν, δηλαδή όλα τα εβραϊκά σπίτια.

Για να το πετύχουν αυτό, σε συνθήκες γρήγορης νυχτερινής διανομής κρεάτων, αρκούσε έστω και μια μόνο βιαστική μάτια στα τρία τεράστια σημάδια αίματος της εξώθυρας. Οι προστατευτικές οδηγίες ήταν σαφέστατες: «και το αίμα θέλει είσθε εις εσάς δια σημείον επί των οικιών εις τας οποίας κατοικείτε. Και όταν ιδώ το αίμα, θέλω σας παρατρέξει». Έξ. 12. 13. Κι αλλού: «και όταν ο Κύριος ιδεί το αίμα επί το ανώφλιον και επί τους δύο παραστάτες, θέλει παρατρέξει την θύραν και δεν θέλει αφήσει τον εξολοθρευτή να εισέλθει[15] εις τας οικίας σας δια να πατάξει (Ο΄ και ουκ έσται εν υμίν πληγή» Έξ. 12.23.

Αυτά είπε ο "Κύριος". Και εμείς με τη σειρά μας λέμε, ότι αν αυτός ο "Κύριος", τη συγκεκριμένη νύχτα, χρειαζόταν όχι ένα αλλά τρία ολόκληρα σημάδια, για να δει ποιον θα παρατρέξει και ποιον όχι... τότε ο συγκεκριμένως "θεός", δεν φαίνεται να έβλεπε και πολύ περισσότερα από έναν οποιονδήποτε βιαστικό και επίβουλο Χαλδαίο!

Πραγματικά οι πληθωρικά σημαδεμένες πόρτες, με τα τρία χτυπητά σημάδια αίματος στις εξώθυρες[16] των εβραϊκών σπιτιών, θα έπρεπε να ήταν από μόνα τους ικανά, να θέσουν την αμφισβήτησή μας σε θέση μάχης. Από μόνα τους αυτά τα χονδροειδή σημάδια, θα έπρεπε να αποτελούν την πλέον εξόφθαλμη απόδειξη, ότι στην ανθρωποκτόνο αυτή πληγή της Αιγύπτου, ουδέποτε και κανένας Θεός δεν είχε οποιαδήποτε ανάμιξη! Αυτά τα τρία σημάδια, ικανά να γίνουν αντιληπτά και απ’ τον πλέον απρόσεκτο αφελή, αποτελούν την καλύτερη απόδειξη, ότι η πληγή σχεδιάστηκε και εκτελέστηκε με γνώμονα τις ανθρώπινες ικανότητες και μόνο!

Μα θα μπορούσαν μέσα στην νύχτα να δουν τα κόκκινα αυτά σημάδια; Ασφαλώς! Όπως είπαμε η συγκεκριμένη τελετή γινόταν στην πρώτη πανσέληνο της εαρινής ισημερίας. Γι’ αυτό άλλωστε τα σημάδια είναι τρία και όχι ένα και μοναδικό!

Σημαντικό δε παραμένει το γεγονός ότι και η 14η του μηνός «Νισάν»,[17] στην οποία ορίζεται το εβραϊκό Πάσχα, είναι νύχτα ολόλαμπρης πανσέληνου![18] Ρωτήστε έπ’ αυτού οποιονδήποτε γνώστη και θα σας βεβαιώσει, ότι το εβραϊκό Πάσχα ορίζεται με την πλήρη φάση του φεγγαριού και φυσικά αυτό δεν είναι διόλου τυχαίο. Ο εξολοθρευτής λοιπόν (δεν γινόταν αλλιώς) έπρεπε να βλέπει όσο γίνεται καθαρά και γρήγορα. Πιστεύω ότι όλοι μπορούν να φανταστούν στο γεωγραφικό πλάτος της Αιγύπτου, την φωτεινότητα μιας πανσέληνου.

Τι θα γινόταν όμως στην περίπτωση που κάποιοι απ’ τους διανομείς δεν ήταν ημέτεροι ή αν και ημέτεροι, δεν ήταν επαρκώς ενημερωμένοι και τα σημάδια στην πόρτα δεν λειτουργούσαν;

Ο προνοητικός Μωυσής είχε καλύψει επαρκώς και αυτήν την περίπτωση! Ο Μωυσής στους κλεισμένους μέσα στα σπίτια του πασχαλινού γεύματος Ιουδαίους, εκτός από τα τρία προστατευτικά κόκκινα σημάδια στην εξώθυρα που θα ανάγκαζαν σε παράτρεξη τον εξολοθρευτή, είχε δώσει και μια δεύτερη, επίσης ουσιαστική όσο και λειτουργική εντολή: «ουδείς θέλει εξέλθει εκ της θύρας της οικίας αυτού έως πρωί, διότι ο Κύριος θέλει περάσει δια να πατάξει». Έξ. 12.22-23. Έτσι, ακόμα και στην περίπτωση που κάποιοι αγνοούσαν ή απλώς παρέβλεπαν την σημασία των κόκκινων σημάτων, η απόλυτη αυτή απαγόρευση εξόδου, απέτρεπε αποφασιστικά κάθε περίπτωση επαφής των Ιουδαίων, με τον εκτός οικίας, εκούσιο ή ακούσιο διανομέα του θανάτου![19]

Κανείς λοιπόν και για κανένα λόγο δεν έπρεπε να ανοίξει την πόρτα εκείνη την νύχτα! Τώρα γίνεται κατανοητή η αναγκαιότητα αυτής της εντολής. Η τήρηση της ήταν εξ ίσου σημαντική με τις υπόλοιπες. Εάν θυμηθούμε μάλιστα, ότι την εποχή εκείνη, εντός της τυπικής Αιγυπτιακής κατοικίας, δεν υπήρχε καμιά υποδομή εξυπηρέτησης των ανθρωπίνων φυσικών αναγκών, μόνο τότε μπορούμε να εκτιμήσομε την αυστηρότητα της συγκεκριμένης εντολής, που τόσες τραγελαφικές ταλαιπωρίες (φυσικής ανάγκης!) πρέπει να επιφύλαξε στους έγκλειστους έως πρωίας ενοίκους!

Οι προστατευτικές όμως οδηγίες του Μωυσή, δεν εξαντλούνται ούτε εδώ. Το τι ακριβώς συμβαίνει μέσα στα προστατευμένα σπίτια των Ισραηλιτών, αυτή τη νύχτα του θανάτου, πρέπει να παραμείνει αιώνιο μυστικό! Τίποτε δεν πρέπει να αποκαλύπτει τον ιδιαίτερο τρόπο της διατροφικής τους διαφυγής από τον θάνατο. Έτσι, μετά το σωτήριο δείπνο, οι έγκλειστοι κατ’ οίκον σωσμένοι, έχουν εντολή να εξαφανίσουν κάθε ενοχοποιητικό στοιχείο! Για τα υπολείμματα λοιπόν του γεύματος, ο Μωυσής έχει δώσει την εξής περίεργη εντολή: «Ο,τι δε περισσεύσει απ’ αυτού (του αρνιού) έως το πρωί καύσατε εν πυρί». Εξ.12.10.

Ολοφάνερα ο Μωυσής προσπαθεί να εξαφανίσει τα ίχνη του ομοιόμορφου σωτήριου γεύματος των ημετέρων. Λαμβάνει τα μέτρα του για τον ενδεχόμενο αιφνίδιο έλεγχο του Φαραώ. Επιτόπιο έλεγχο που θυμάται ότι ο Φαραώ αποπειράθηκε (μετά τη σοβαρή πληγή των κτηνών) στα σπίτια των Εβραίων. Για να είναι λοιπόν αδύνατον να φανερωθεί, ότι οι Εβραίοι σώθηκαν τρώγοντας όλοι ανεξαιρέτως σουβλιστό ψητό αρνάκι κι όχι φαγητό κατσαρόλας, (κάτι που θα έβαζε σε υποψίες και τον πιο ανόητο) εξαφανίζουν τα τρυφερά υπολείμματά του σωτήριου αρνιού... καίγοντάς τα επιμελώς μέχρι πρωίας! Για να καούν ομως τα κόκαλα ενός μικρού αρνιού, θα πρέπει σίγουρα να τεμαχιστούν με κάθε επιμέλεια... Το περίεργο είναι πως αυτό ακριβώς το αρνί... έμμηνε στην ιστορία ως ο αμνός του οποίου τα κοκάλα ουδέποτε τσακίσθηκαν!

Με έναν τέτοιο λοιπόν μηχανισμό επιβολής πληγών καταλαβαίνουμε καλύτερα και την παράξενη δήλωση: «διότι ο Κύριος θέλει περάσει δια να πατάξει τους Αιγύπτιους»! (Έξ.12.12,23). Δηλαδή (όπως τότε στα Σόδομα, έτσι και εδώ), ο θεός του Αβραάμ έπρεπε να κατεβεί αυτοπροσώπως, και για να αποδώσει δικαιοσύνη, έπρεπε να περάσει πόρτα-πόρτα τα σπίτια της Αιγύπτου, προκείμενου να ξεχωρίσει αυτούς που θα αφήσει να ζήσουν, από εκείνους των οποίων την ζωή επρόκειτο να αφαιρέσει!

Όλα αυτά μας αναγκάζουν να υποθέσουμε ότι ο βιβλικός θεός την εποχή εκείνη ήταν εξαιρετικά περιορισμένων ικανοτήτων, και δεν είχε καμία σχέση με τον ίδιο αυτόν θεό που σήμερα αποκαλούν παντοδύναμο και παντογνώστη! Βλέπετε με τον χρόνο... και οι θεοί εξελίσσονται!

Τελικά, αν διαβάσει κανείς προσεκτικά το ενδέκατο και το δωδέκατο κεφαλαίο της Εξόδου, θα καταλάβει αβίαστα, πως η ίδια η βιβλική αφήγηση, στην προσπάθεια της κάτω απ’ τα επιφανειακά θεολογίματα, να διασώσει ανιχνεύσιμη την συνταγή των πληγών, παραθέτει ένα τόσο μεγάλο πλήθος λειτουργικών λεπτομερειών και στοιχείων, που από μόνα του είναι ικανά να προδώσουν τους εντελώς ανθρωποκίνητους μηχανισμούς της πληγοποιού και σωτηριακής θαυματοποιίας της.

Μάλιστα ενώ προβλέπει θάνατο και αφανισμό στους Αιγύπτιους, για τους Ιουδαίους λέει κάτι, που μόνο για συνωμότες που τριγυρνούν στους δρόμους θα μπορούσε να έχει κάποια σημασία: «και θέλει είσθαι καθ’ όλη την Αίγυπτο κραυγή μεγάλη... επί πάντας όμως τους υιούς Ισραήλ δεν θέλει κινήσει (ούτε) σκύλος την γλώσσαν αυτού». Εξ.11.7.

Μια προσγειωμένη ερμηνεία για την απόλυτη αυτή σιωπή των σκύλων, είναι ότι τα παραπάνω αποτελούν έμμεση εντολή έγκαιρης θανάτωσής τους, για την απρόσκοπτη διανομή των "ευλογημένων" κρεάτων!

Υπάρχει όμως και κάτι άλλο που μας πείθει ότι ο Μωυσής χειρίζεται με περισσή γνώση και τέχνη τα δηλητήρια! Αναφέρεται στη συνταγή της σωτηρίας μόνον μία φορά, αλλά συμμετέχει ως απαραίτητο συμπλήρωμα στο σωτήριο φυλετικό δείπνο. Η ύπαρξή του μάλιστα στο πασχαλινό τραπέζι υπογραμμίζει με απόλυτη σαφήνεια τι ακριβώς είναι εκείνο, που πρέπει να τους παρατρέξει για να σωθούν.

Μαζί λοιπόν με το δικό τους σπιτικό άζυμο άρτο, και το δικό τους φυλαγμένο αρνάκι, οι Εβραίοι έπρεπε να καταναλώσουν και πικρά χόρτα η «πικρίδες», (πικραλίδες) όπως είδαμε να τα αναφέρει η μετάφραση των Εβδομήκοντα. Τι είναι όμως οι πικρίδες ή πικραλίδες, που αναφέρονται απλώς και σαν πικρά χόρτα; Και γιατί ο Μωυσής διάλεξε μια συγκεκριμένη κατηγορία πικρών αγριόχορτων, για να ταΐσει το λαό του ακριβώς την παραμονή της μεγάλης φυγής; Μα ακριβώς γιατί τα πικρόχορτα αποτελούσαν μια πανάρχαια μορφή αντιδότου σε τροφικές δηλητηριάσεις.

Ο Γαληνός γράφει: «Πικρίδα το πικρόν Κιχώριον[20] ονομάζουν… που της κοιλίας τα πάθη θεραπεύει».[21] Οι Πικρίδες λοιπόν, είναι είδος άγριου ραδικιού, ή τα πικρά κοινά βρώσιμα αντίδια, ήταν από το παρελθόν γνωστά για την χαρακτηριστική διουρητική δράση τους, που εθεωρείτο μια πολύτιμη βοήθεια κατά των δηλητηριάσεων. Οι παρατηρητικοί άνθρωποι της αρχαιότητας (ανάμεσα στους οποίους και οι ιερείς ανάμεσα στους οποίους σπούδασε ο Μωυσής) είχαν υποψιαστεί ότι η διουρητική αυτή δράση των πικρών χόρτων, πολλές φορές βοήθησε τα πάσχοντα άτομα από κοιλιακούς πόνους να συνέλθουν από τα συμπτώματα ελαφρών τροφικών δηλητηριάσεων![22]

Ο Μωυσής λοιπόν, ο οποίος δεν στερείται ούτε γνώσεων, ούτε σοφίας εποχής, ομολογεί εδώ ουσιαστικά ότι προσπαθεί με τα πικρόχορτα (πικρίδες) να προσφέρει μια ελαφρά έστω προληπτική κάλυψη στο λαό του από τα ποικίλα δηλητήρια που είχαν ζώσει ασφυκτικά την Αίγυπτο.[23] Εάν σε κάποιον φαίνεται περίεργο ότι τα πικρά χόρτα επιστρατεύονται για να προστατέψουν από την πίκρα των δηλητηρίων υπενθυμίζομε ότι ολόκληρη σχολή ιατρικής σκέψης,[24] στηρίχτηκε ακριβώς στην αρχή των ομοίων που θεραπεύουν τα όμοια.[25] Έτσι βρίσκομε γραμμένο τον κανόνα: «Η δε πικρότης υπό της πικρότητος εξουδετερώνεται».[26] Ο συγκεκριμένος κανόνας, ανεξάρτητα από την ορθότητά του, καταγράφει μια κρατούσα πεποίθηση της αρχαίας Ιατρικής που αργότερα έγινε δόγμα!

Βέβαια, για το τι ακριβώς συνέβη το φονικό εκείνο βράδυ, θα μπορούσαν να υπάρξουν και άλλες ενδιαφέρουσες εκδοχές, διότι έχω την αίσθηση, ότι οι θεολογικά συγκαλυμμένες αυτές εγκληματικές βιβλικές περιγραφές, είναι καιρός να μπουν επιτέλους σε μια νέα σκληρή φάση έλεγχου και επανεκτίμησης.

Η νύχτα αυτή, σαν άλλη μυθική σφίγγα, κληροδότησε στην ανθρωπότητα ένα δισεπίλυτο αίνιγμα. Ένα μυστηριώδες διατροφικό "θαύμα" μαζικής σωτηρίας απ' τη μιά και θανάτου απ' την άλλη, που παρά την κραυγαλέα απλότητά του, δυστυχώς δεν απασχόλησε κανέναν! Ολόκληρη η ανθρωπότητα έκανε τη μεγάλη χάρη στη πολυχιλιόχρονη πια γιγαντωμένη βιβλική θεολογία, αιώνες τώρα, να αφήνει το έργο της ερμηνείας αυτής της αινιγματικής νύχτας, μόνο στους έμμισθους δούλους της θρησκείας (τους ιεροκήρυκες-θεολόγους). Αυτούς, που όταν δεν αμφισβητούνται, νιαουρίζουν σαν γατούλες ράτσας, στην ζεστή αγκαλιά της θρησκείας τους και όταν τους αντιμιλήσεις... γαβγίζουν χειρότερα κι απ’ τον κέρβερο έξω από τις πύλες, οποιαδήποτε θρησκείας τους ταΐζει!

Αλλά ακόμα και αυτοί, κατάπληκτοι απ’ τον εξαιρετικό όγκο των θεολογικά ανεξήγητων στοιχείων, αναγκάστηκαν να ονομάσουν «μυστήριο» και «αινιγματική» αυτή τη νύχτα του τρόμου και του θανάτου![27]

Αυτή η νύχτα του βιβλικού Πάσχα, θα έπρεπε να έχει μείνει στην ιστορία της ανθρωπότητας, σαν το μεγαλύτερο έγκλημα μαγγανείας όλων των εποχών! Κι όμως, αυτό το πανθομολογούμενο μαζικό έγκλημα, γιορτάζεται ακόμα δυστυχώς μεγαλόπρεπα, με απαράλλαχτες σχεδόν όλες τις βασικές της λεπτομέρειες, από ολόκληρο το δυτικό κόσμο, ως ένδοξη νύχτα νίκης της ζωής επί του θανάτου, ενώ θα έπρεπε να υπενθυμίζει ακριβώς το αντίθετο!

Ας ελπίσουμε πως η δολο-φονική αυτή νύχτα, και γενικότερα οι υπερδιάσημες «δέκα πληγές του Φαραώ», θα γίνουν επιτέλους μελλοντικά, απ’ τους ορθολογιστές, που ευτυχώς συνεχώς αυξάνουν, η καλύτερη αφετηρία αμφισβητήσεων και αιώνιο σύμβολο μνήμης και επιφυλάξεων απέναντι σε κάθε είδος θεολογικής απάτης!

Για την ώρα όμως, η ανθρωπότητα κοιμάται τον ύπνο του δικαίου και αρνείται πεισματικά να μελετήσει τα πάθη της και ακόμα υμνεί, όλα εκείνα για τα οποία προ πολλού θα έπρεπε να ντρέπεται! Η πνευματικότητα, έχει νόημα, όταν περιορίζει την επανάληψη της αθλιότητας. Φαίνεται όμως ότι αιώνες τώρα δεν καταλάβαμε ότι η αδιάγνωστη θυματοποίηση, επιτρέπει την εύκολη επανάληψή της. Δεν είναι άραγε αυτή η καλύτερη απόδειξη ότι η ευπιστία των λαών διαρκεί χιλιετίες; Μήπως δεν αποδεικνύουμε έτσι, ότι είχε δίκαιο ο Αβραάμ, διαβλέποντας την εύκολη θυματοποίηση (ευλογία) των λαών σε βάθος χιλιάδων χρόνων;

Παραθέτω ξανά αυτούσια τη φονικότερη αλλά και τραγικά πιο διάσημη συνταγή μαγγανισμού (δολοφονικής μαγειρικής) που γράφτηκε ποτέ για έναν ολόκληρο λαό:

«Και θα φάτε τα κρέατα τη νύχτα αυτή ψητά στην πυρά με άζυμα και χόρτα πικρά, δεν θα φάτε από αυτά ωμά (!) η βραστά στο νερό, αλλά ψητά στην πυρά (θα ψήσετε το αρνί ολόκληρο) απ’ το κεφάλι ως τα πόδια, μαζί με τα εντόσθια και έως το πρωί δεν θα αφήσετε να περισσεύσει από αυτό τίποτε». Έξ. 12.8-9

Διαβάζοντας τα παραπάνω εδάφια, πως είναι δυνατόν να αμφιβάλλει κανείς, ότι η μαγειρική και όχι ο θεός σκότωσε τους Αιγυπτίους;

Πώς είναι δυνατόν να μη βλέπει κανείς, ακόμη και με τις πιο ασθενικές δυνάμεις κρίσεως, ότι κανένας αξιοπρεπής θεός δε θα χρειαζόταν τόση μαγειρική συμπαράσταση και τόσα πολλά σημάδια στις πόρτες, για να μοιράσει με ακρίβεια το θάνατο στους υποτιθέμενους εχθρούς του; Πως είναι δυνατόν, διαβάζοντας όλα τα παραπάνω να προσπεράσεις αβασάνιστα τη σκέψη, ότι ο Μωυσής και όχι ο θεός, μοίρασε με ακρίβεια ζωή και θάνατο στην Αίγυπτο, με ένα μοναδικό, ανεπανάληπτο μυστικό δείπνο;

Νομίζω λοιπόν ότι η βασική επιδίωξη της αναλυτικής μας προσέγγισης έγινε κατανοητή. Έχει καταδειχθεί με περισσή σαφήνεια, ότι ο Μωυσής, επέβαλλε όλη αυτή την λεπτομερή μαγειρική πειθαρχία, μόνο και μόνο για να εξασφαλίσει τον αναγκαίο διατροφικό διαχωρισμό, που θα εξασφάλιζε τη προστασία του λαού του και την δολοφονία των Αιγυπτίων αντιπάλων του.

Αυτή είναι η μια φυσική ερμηνεία για αυτόν τον Χαλδαϊκό γρίφο της μαζικής δολοφονίας των αιγυπτίων και η πλέον αβίαστη ερμηνεία στο αίνιγμα της επιλεκτικής επιβολής (παράτρεξης) των πληγών και του θανάτου στις πληγές του Φαραώ! Το πλέον βέβαιο είναι, ότι τίποτε από όλα αυτά, που εδώ λεπτομερώς εξετάσαμε, δεν θα μπορούσε ποτέ να είναι… έργο θεού!
-----------------------
[1] Ο΄ «δέσμην υσσώπου»
[2] Οφείλω να ομολογήσω ότι στην πρώτη ελληνική έκδοση του βιβλίου αυτού, έδωσα άλλη, διαφορετική ερμηνεία, επειδή ακριβώς δεν έλαβα σοβαρά υπ’ όψιν μου, την κομβική έκφραση: «Μη φάτε απ’ αυτό (το κρέας) ωμό». Έξ.12. 5-10.
[3] Η ελληνική λέξη στους Ο΄ είναι «τέρατα». Όπως καταλαβαίνετε αυτή ήταν τότε η λέξη για τα δηλητήρια. Όταν μάλιστα ο Μωυσής φεύγει για την Αίγυπτο, ο πενθερός του Ιοθόρ (κατά το κείμενο ο ίδιος ο Γιαχβέ) του παραγγέλλει ξεκάθαρα: «Και είπε Κύριος προς τον Μωϋσήν, Όταν υπάγης και επιστρέψης εις Αίγυπτον, ιδέ να κάμης έμπροσθεν του Φαραώ πάντα τα θαυμάσια, (Ο΄ τέρατα) τα οποία έδωκα εις την χείρα σου». Έξοδος 4.21
[4] Η συγκεκριμένη λοιπόν νύχτα, θα πρέπει να περιελάμβανε για τους Αιγυπτίους, θρησκευτική επετιακή κρεατοφαγία! Κάτι παρόμοιο δηλαδή με τη σημερινή πασχαλινή «μαγειρίτσα» των Ορθοδόξων. Η «μαγειρίτσα» είναι μια σούπα από εντόσθια αρνιού που για ανεξήγητους λόγους τρώγεται ακόμα και σήμερα από τους οπαδούς της ορθόδοξου χριστιανικής θρησκείας έπειτα από την τελετή του χριστιανικού Πάσχα, δηλαδή την εορταστική νυχτερινή θρησκευτική τελετή της ανάστασης. Αυτή η τελετουργική μεταμεσονύχτια πασχαλινή κρεατοφαγία (μαγειρίτσα) που αφορά μόνο την ανατολική ορθόδοξη εκκλησία, δεν έχει καμία φανερή χριστιανική (αναστάσιμη) εξήγηση. Μάλιστα επειδή έπ’ ευκαιρία του Πάσχα βλέπει κανείς να επαναλαμβάνονται σε αμέτρητα σπίτια ορθόδοξων ακριβώς όσα ο Μωυσής απαγόρευσε, μπαίνει στον πειρασμό να σκεφτεί ότι δεν πρόκειται για εθιμοτυπία, με αόριστες ιουδαίο-αιγυπτιακές ρίζες αλλά για πιθανή διαιώνισης μίας αρχαίας συνταγής ενδεχόμενης μαζικής θυματοποίησης.
[5] Βλ. Διόδωρ. Σικελ. 1.21.2. // Plutararchus Biogr. De Iside et Osiride.
[6] Diodorus Siculus 1.15: 1-6
[7] Βλέπομε ότι και ο βιβλικός Παράδεισος, είναι πιστό αντίγραφο Αιγυπτιακής μυθοπλασίας. Ο γενάρχης Αβραάμ, παρόμοια υποδέχεται τους πιστούς του στον παράδεισο! Λουκάς 16.24-30.
[8] Plutarchus Biogr. De Iside et Osiride 353f & 358a
[9] Herodotus 2.170-171
[10] Plutarchus Biogr. De Iside et Osiride 377 C4. Ομως, λίγες μέρες μετά την εαρινή ισημερία στην πρώτη πανσέληνο, ορίζεται και η ζητούμενη εορτή που αργότερα ονόμασαν Πάσχα!
[11] «Περί κεκομμένων και διεσπαρμένων θεών», βλέπε: Pseudo-Nonnus 5.30, όπου περιγράφεται ο διαμελισμός του Διονύσου απ’ τους Τιτάνες. Ο Euripides Trag. (Fragm. papyracea 472.11), αναφέρεται στις νυχτερινές τελετές, μυητικής ωμοφαγίας.
[12] Τόσο ο Πλούταρχος De Iside et Osiride 364.D.6, όσο και ο Διόδωρος 1.25.2. μας διαβεβαιούν ότι οι δυο αυτοί θεοί ταυτίζονται απολύτως!
[13] Παρόμοιες τελετές που αναπαριστούν τον ετήσιο κύκλο της φύσης είναι και οι τελετές της Δήμητρας και της Περσεφόνης. Ένας αρχαίος ποιητής, στο πνεύμα του τεμαχισμού της φύσης έγραφε για το θερισμό: «Την εποχή αυτοί οι νέοι κόβουν (θερίζουν) τα μέλη της Δήμητρας». Plutarchus Biogr. De Iside et Osiride 377 E1
[14] Ο όρος είναι Χαλδαϊκός όπως επιβεβαιώνει ο Ιουδαίος Φίλων: «εορτή το χαλδαϊστί λεγόμενον Πάσχα» De Vita Mosis 2.224.3. Πρέπει δε να σημαίνει παράτρεξη και όχι διάβαση!
[15] Φαίνεται λοιπόν ότι το έθιμο απαιτούσε οι διανομείς να εισέρχονται μέσα στην οικία και να αφήνουν τα κρέατα κατευθείαν στην χύτρα που περίμενε στο αναμμένο τζάκι. Έτσι εξηγείται καλύτερα η δήλωση: «δεν θέλω αφήσει τον εξολοθρευτή να εισέλθει εις τας οικίας σας».
[16] «Και από την λεκάνη του αίματος θέλετε κτυπήσει το ανώφλιον και τους παραστάτες των θυρών». Εξ.12.22. Δεν επρόκειτο λοιπόν για ένα διακριτικό μαρκάρισμα!
[17] Ο πρώτος μήνας του Εβραϊκού έτους. Πρόκειται για λέξη Ασσυριακής προέλευσης. Στα Ασσυριακά nissanu: Ξεκίνημα.
[18] Το εβραϊκό Πάσχα ορίζεται ως εξής: Η νέα Σελήνη (νύχτα ασέληνη) που βρίσκεται κοντύτερα στην εαρινή ισημερία, ορίζεται ως 1η του μηνός Νισάν. Έτσι η 14η του ίδιου αυτού μηνός, που εορτάζεται το Πάσχα, είναι υποχρεωτικά και η πρώτη πανσέληνος του Ιουδαϊκού έτους.
[19] Η ενδεχόμενη αντίρρηση, ότι οι Ιουδαίοι έτσι κι αλλιώς δεν θα δεχόταν τα θρησκευτικά αυτά διατροφικά δώρα των Αιγυπτίων, δεν μπορεί να στηριχθεί, αφού η οργάνωση τους σαν θρησκευτικό έθνος δεν υπήρχε ακόμα και μόνο μετά το Σινά, ο Μωυσής έδωσε λεπτομερείς νόμους εθνικής συμπεριφοράς.
[20] Κιχώριον: Ραδίκι, η αντίδι. Οι λέξεις αντίδι και αντίδοτο είναι χαρακτηριστικά συγγενείς.
[21] Galenus Med. Περί συνθέσεως φαρμάκων 12.119.4 & 13.206.17
[22] Με αυτό το ίδιο άλλωστε σκεπτικό, οι πικρές ουσίες μετατράπηκαν σιγά-σιγά στις πρώτες ουσιαστικά θεραπευτικές δυνάμεις που πρόσφεραν ανακουφιστική ίαση με την πικρότητά τους. Έτσι τα φάρμακα γεννήθηκαν ουσιαστικά με ελαφρά η μεγαλύτερη αραίωση των πικρών ουσιών, μετατρέποντας τα φαρμάκια σε φάρμακα.
[23] Κάποιοι από τους ανθρώπους του, θα έρχονταν οπωσδήποτε σε επαφή με τα δηλητήρια στη διαδικασία εισαγωγής της οργής του Θεού στην τροφή των Αιγυπτίων, οποιαδήποτε και εάν ήταν η μέθοδος που χρησιμοποίησαν τελικά, εξ ου και η ανάγκη για προληπτική χορήγηση αντιδότου.
[24] Ο Παράκελσος και η Ομοιοπαθητική
[25] «Όμοια ομοίοις ιώνται»
[26] Hippiatrica1.2.3.5
[27] «Μυστήριο» την αποκαλεί ο Αθανάσιος και «Αίνιγμα» ο Ι. Χρυσόστομος! «Αίνιγμα δε τι σημαίνει το αίμα του προβάτου». Γράφει ο Σουΐδας (Υ 681) προφανώς αδυνατώντας να εξηγήσει την πληθωρική τους παρουσία στις εξώπορτες των σωσμένων!

ΜΕΡΟΣ Δ': «Πάσχα» η εκτέλεση

«Και έγινε κραυγή μεγάλη στην Αίγυπτο...
και εσηκώθη ο Φαραώ την νύκτα,
αυτός και πάντες οι θεράποντες αυτού
και πάντες οι Αιγύπτιοι... διότι δεν ήτο οικία
εις την οποίαν δεν υπήρχε νεκρός». Έξ.12.30.

Η πανσέληνος αυτή ολοφώτιστη εορταστική νύχτα, δεν πρόλαβε να τελειώσει. Πριν χαράξει, η Αίγυπτος είχε βυθιστεί στο θρήνο. Έναν θρήνο τρομαγμένο και σαστισμένο, ένα κλάμα συντριβής και απορίας. Ο χαλδαϊκός θάνατος, είχε απλώσει τις μαύρες φτερούγες του πάνω από ολόκληρη τη "χώρα".

Η "Αίγυπτος,"[1] θανάσιμα χτυπημένη, γονάτισε μπροστά στον Γιαχβε, τον θεό των πληγών και των τεράτων! Μια ακόμα χώρα, είχε χτυπηθεί κατάστηθα απ’ τις θανατηφόρες "ευλογίες" του Αβραάμ!

Ο Φαραώ συντριμμένος, (χωρίς να μας επιβεβαιώνεται αν έχασε ή όχι το γιο του τον πρωτότοκο): «κάλεσε τον Μωυσή και τον Ααρών δια νυκτός και είπε. Σηκωθείτε, εξέλθετε εκ μέσου του λαού μου και σεις και οι υιοί σας και υπάγετε... και εβίαζον οι Αιγύπτιοι τον λαόν δια να εκβάλουν αυτόν ταχέως εκ του τόπου. διότι είπαν, Εμείς πάντες αποθνήσκομε». Έξ.12.31-33.

Η νίκη του Μωυσή ήταν μεγάλη. Όποιος γεύτηκε απ’ την βραστή "θεϊκή οργή", ανάλογα με την ποσότητα που έτυχε να βρεθεί στην μαρμίτα του, ήταν σε λίγες ώρες[2] κατάκοιτος ή νεκρός. Ασφαλώς οικογένειες ολόκληρες είχαν αφανιστεί. Ο Μωυσής ξημερώματα, παίρνει απ’ τον τρομοκρατημένο πλέον Φαραώ την εντολή να φύγει. Ο λαός βιάζεται να απαλλαγεί απ’ τη βαριά παρουσία αυτών των... «μολυσμένων»[3] όπως νομίζει πια ανθρώπων.

Οι Ισραηλίτες όμως, είχαν εντολή απ’ τον Μωυσή... για περισσότερες ακόμα αθλιότητες! Ναι, ακριβώς τώρα στο αποκορύφωμα του ανθρώπινου πόνου, ο σκηνοθετημένος δόλος, ο βδελυρός μαγγανισμός, μας δείχνει το αληθινό απάνθρωπό του πρόσωπο: «και έκαμον οι υιοί Ισραήλ κατά τον λόγο (εντολή) του Μωυσέως και ζήτησαν παρά των Αιγυπτίων σκεύη αργυρά και σκεύη χρυσά και ενδύματα. και ο Κύριος έδωκε εις τον λαόν αυτού χάριν ενώπιον των Αιγυπτίων και δάνεισαν (!!!) εις αυτούς όσα ζήτησαν και γύμνωσαν τους Αιγυπτίους» Εξ 12.35-36.

Η μετάφραση των Εβδομήκοντα (Ο΄) είναι πιο συγκεκριμένη: «Και έδωσε ο Κύριος χάριν στον λαό του ενώπιον των Αιγυπτίων και έχρησαν αυτούς και εσκύλευσαν,[4] τους Αιγύπτιους». Έξ.12.36.

Αυτή είναι η δεύτερη φορά[5] που ο Μωυσής και ο λαός του, εκμεταλλεύονται πέρα από κάθε όριο τον ανθρώπινο πόνο. Η βιβλική αφήγηση με τις απίστευτες αυτές ομολογίες της, ακροβατεί ολοφάνερα ανάμεσα στην επιθυμία για καύχηση και στην επιτακτική ανάγκη για θεολογική κάλυψη.

Μα νομίζω πως τουλάχιστον στα συγκεκριμένα εδάφια, η καύχηση έχει νικήσει οριστικά τα θεολογικά προσχήματα.

Οι βιβλικοί συγγραφείς, παραμερίζοντας οποιοδήποτε θεϊκό προσωπείο, καυχώνται αναίσχυντα, ομολογώντας την μαζική συμπαιγνία στην δολο-φονική αυτή πληγή. Την δε καύχηση τους αυτή, την καταγράφουν εντελώς αδιάντροπα, ξεκάθαρα και ασύστολα, στο βιβλίο που εμείς χωρίς ποτέ να έχουμε διαβάσει προσεκτικά, ονομάζουμε "άγιες γραφές" και "ιερά γράμματα" και χίλια δυο αλλά τέτοια σπαραξικάρδια και ορκίζουμε πάνω του την αξιοπρέπειά μας!

Δεν τολμώ να περιγράψω με λεπτομέρειες (αν και ίσως θα έπρεπε) τις σκηνές φρίκης που δύσοσμες αναδύονται απ’ τις βιβλικές αυτές αράδες! Η ίδια η Βίβλος αν και άκρως επιγραμματική, δεν μας αφήνει καμία αμφιβολία για το τι επακολούθησε! Τώρα που ο ανθρώπινος πόνος των γειτόνων, είχε αποκορυφωθεί, πρόθυμοι "Χαλδαίοι", εφάρμοσαν για δεύτερη φορά, την υποκριτική συμπόνια των "θεραπευτών"! Με εντολή του Μωυσέως, οι Ισραηλίτες δεν δίστασαν στιγμή να "δανειστούν", ότι πολυτιμότερο διέθεταν οι βαριά πληγωμένοι Αιγύπτιοι γείτονές τους.

Απ’ την ίδια την Βίβλο μαθαίνουμε αργότερα,[6] ότι δεν ήταν καθόλου λίγοι αυτοί που δέχθηκαν να εκτελέσουν την εντολή του Μωυσέως, μουρμουρίζοντας ίσως θεϊκά ξόρκια και ευχές συμπόνιας και προσφέροντας ίσως μαγικο-θεϊκά αντίδοτα και δικαιολογίες, μπήκαν νυχτιάτικα στα σπίτια των καταπληγωμένων γειτόνων τους και "γύρεψαν", αλλά ουσιαστικά αφαίρεσαν απροσχημάτιστα από τους ημιθανείς Αιγύπτιους, ότι πολύτιμο είχαν και δεν μπορούσαν να το υπερασπιστούν, ή τους τα παρέδωσαν, "δάνεισαν" οι δύσμοιροι μόνοι τους, σε μια ύστατη προσπάθεια απελπισμένης διαφυγής, απ’ τα βαθιά χωμένα στα σπλάχνα τους νύχια του θανάτου!

Τα περί "δανεισμού" λοιπόν, είναι προφανώς μαύρο βιβλικό χιούμορ, αφού αντιφάσκουν φανερά με την δική της προηγούμενη ομολογία: «και εβίαζον οι Αιγύπτιοι τον λαόν (Ισραήλ) δια να εκβάλουν αυτόν ταχέως εκ του τόπου. διότι είπαν, Εμείς πάντες αποθνήσκομε». Έξ.12.31-33.

Όλοι οι κλέφτες όμως "δανείζονται", γιατί όχι κι αυτοί, που άλλωστε το έκαναν με τόση "θεϊκή χάρη".

Είναι η στιγμή που ο πληγοποιός θεραπευτής "δανείζεται" πια ό,τι θέλει, ενώ το θύμα παραδομένο στους πόνους του, πληρώνει (δανείζει) κατατρομαγμένο τα πάντα, για να περισώσει την λιγοστή ζωή που του απέμεινε: «και δάνεισαν εις αυτούς όσα ζήτησαν, και γύμνωσαν τους Αιγυπτίους» Έξ.12.36.
Βέβαια, καμία από τις γνωστές βιβλικές μεταφράσεις, δεν αποδίδει στο ακέραιο την βαριά ατμόσφαιρα του ελληνικού κειμένου! Στα ελληνικά υπάρχουν οι αποκαλυπτικές λέξεις: «έχρησαν», «εγύμνωσαν», «εσκύλευσαν», που αποκαλύπτουν έντονα την ανθρώπινη θριαμβολογία, αλλά και την ανθρωποκίνητη δομή της πετυχημένης φονικής απάτης. Τις ελληνικές όμως αυτές λέξεις, της αυθεντικής Εβδομήκοντα (Ο΄) της αρχαιότερης και αυθεντικότερης βιβλικής μετάφρασης, συστηματικά αποφεύγουν, όλες οι κατοπινές μεταφράσεις!

Θυμηθείτε, επαναλαμβάνω, ότι τίποτε απ’ όλα αυτά δεν είχε συμβεί, ούτε αυθόρμητα, ούτε ευκαιριακά. Αυτή η άκρως επιτυχημένη οικονομική εξόρμηση στα σπίτια των νεκρών ή ετοιμοθάνατων αντιπάλων, ήταν η ψυχρά προγραμματισμένη (Ο΄Έξ.3.22) κερδοφόρος κατάληξη, και ίσως... αυτή, η σαρωτική απογύμνωση των πάμπλουτων Αιγυπτίων, να υπήρξε η κυριότερη αιτία, για την οποία οι ιερείς της Μαδιάμ, έκατσαν, μελέτησαν, προσχεδίασαν και ανέθεσαν την εκτέλεση της ανθρωποκτόνου αυτής εξόδου!

Κάποιοι λοιπόν, για να αποφύγουν κάθε υποψία ένοχης ανάμιξης ανθρώπου, ανακηρύττουν εμπνευστή όλης αυτής της αθλιότητας (για φαντάσου!) τον ίδιο τον θεό! (Έξ.3.14-22).

Κι όμως εδώ πια, καμία θεολογική καλύπτρα δεν μπορεί να σταθεί, αφού ολοφάνερα το κείμενο παραδέχεται, ότι μετά την δήθεν θεϊκή «χάρη», «έχρησαν», δηλαδή κορόιδεψαν, ή αλλιώς τους χρησιμοποίησαν! Και αφού τους παραπλάνησαν μέχρι θανάτου, τους «σκύλευσαν» κυριολεκτικά, καθώς τους «εγύμνωσαν» νεκρούς, απ’ τα τιμαλφή και τα βαρύτιμα ρούχα τους. Δεν πιστεύω, στα σοβαρά ν’ αποπειραθεί κανείς, στα παραπάνω εδάφια, οποιαδήποτε άλλη ερμηνεία!

Η ιστορία των πατριαρχών λοιπόν, συμπληρώνεται μ’ ένα μοναδικό αντάξιο αποκορύφωμα. Η μαζική δολοφονία των αθώων Αιγυπτίων, ξεπερνά σε μεγαλείο και λεπτομέρεια σύλληψης, ακόμα και την ανατριχιαστικά αδικοχαμένη πόλη Συχέμ, όπου η Δείνα και το «μετά δόλου» σκεπτικό των αδελφών πατριαρχών της, μας είχε αφήσει άναυδους.

Εδώ, στην πολυύμνητη Έξοδο απ’ την Αίγυπτο, ο Μωυσής αποδεικνύεται όχι μόνο αντάξιος των Χαλδαίων προγόνων του, αλλά και ένας αληθινός Τιτάνας της παραπλάνησης, μια και μέχρι σήμερα (φαίνεται αληθινά απίστευτο) εκατοντάδες εκατομμύρια άνθρωποι ανά την υφήλιο, κάθε χρόνο, απολαμβάνουν και υμνούν ακόμα ανεπιφύλακτα, με πράξεις, λόγια και εορτασμούς, τα θαυμαστά και τερατοποιά κατορθώματα του!

Πριν αφήσουμε λοιπόν πίσω μας και τα καταπληκτικά κατορθώματα της εξόδου από την Αίγυπτο, θα ήθελα να τονιστεί ότι αυτή ακριβώς η φράση των Ο΄ με την οποία τελειώνουν τα εκπληκτικά γεγονότα των πληγών της Αιγύπτου: «έχρησαν, εγύμνωσαν και εσκύλευσαν τους Αιγυπτίους» είναι και η πλέον αποκαλυπτική ομολογία, και η καλύτερη επικύρωση των όσων μέχρι τώρα έχουμε υποψιαστεί, για τους ανθρωποκίνητους μηχανισμούς των πατριαρχικών πληγών.

Και για να γίνω σαφέστερος ρωτώ: αν μόνο τα πρωτότοκα της Αιγύπτου είχαν πεθάνει (που σημαίνει, ένας το πολύ δύο νεκροί σε κάθε σπίτι) από την θεϊκή πληγή των πρωτοτόκων, όπως για λόγους συγκάλυψης εξακολουθητικά ισχυρίζεται η αφήγηση, θα ήταν ποτέ δυνατή η σκύλευσή τους από τους Ισραηλίτες; Μπορεί να σκυλεύσει κανείς ένα νεκρό, ενώ τον περιτριγυρίζουν οι υγιέστατοι θρηνώντες συγγενείς του; Ασφαλώς όχι.

Η καταγεγραμμένη λοιπόν αυτή σκύλευση, αφού συνέβη, σημαίνει απλά και μετά βεβαιότητος, ότι το θανατικό χτύπησε μαζικά κι αδιακρίτως. Αχρήστευσε ολόκληρες οικογένειες, ώστε να είναι ανεμπόδιστα δυνατή η σκύλευση των νεκρών! Η οποιαδήποτε σκύλευση, (αφαίρεση αντικειμένων από θανόντα) θα ήταν αδύνατον να συμβεί, αν μοναδικός νεκρός σε κάθε οικογένεια, ήταν μόνον ο πρωτότοκός της! Καμιά οικογένεια, για καμιά "χάρη" και για κανέναν άλλο λόγο, δε θα επέτρεπε απαθώς τη σκύλευση των άταφων αγαπημένων νεκρών της.

Όλο αυτό όμως επαναλαμβάνω, θα ήταν δυνατόν, μόνο αν η οικογένεια ολόκληρη είχε ξεκληριστεί, ή βρισκόταν κατάκοιτη και ημιθανής, ανίκανη δηλαδή να προβάλλει οποιανδήποτε αντίσταση στους σκυλευτές των νεκρών της. Μάλιστα, για όσους όλ’ αυτά εξακολουθούν να φαίνονται υπερβολικά, υπενθυμίζω ότι τον ίδιο ακριβώς τρόπο διαρπαγής από ανήμπορους, εφάρμοσαν και στην πόλη Συχέμ: «τους έσφαξαν, όταν ήσαν εν τω πόνω αυτών». Γέν.34.25.

Όλες μας λοιπόν οι διαπιστώσεις επιβεβαιώνονται απόλυτα, ακριβώς με τη φράση: «έχρησαν και εσκύλευσαν τους Αιγύπτιους» Έξ.12.36, με την οποία τελειώνουν και οι κερδοφόρες πληγές της Αιγύπτου.

Αλήθεια, φαίνεται κυριολεκτικά απίστευτο... ότι με θεολογικές αλχημείες, κάποιοι κατάφεραν να μετατρέψουν την ολοφάνερη αυτή δύσοσμη Χαλδαιο-βιβλική αθλιότητα, της θανατηφόρου μαγγανείας... το ανεπανάληπτο αυτό ντοκουμέντο της ντροπιασμένης ενοχής... σε αξιολάτρευτη ιερή θρησκευτική ιστορία! Πότε επιτέλους, οι κατ’ επάγγελμα υμνητές της εβραϊκής θεουργίας, θα σταματήσουν να ανακαλύπτουν με παιδικό ενθουσιασμό, μεγαλειώδεις θεολογικές ερμηνείες, εκεί που με περίσσιο θράσος και σαφήνεια, είναι γραμμένη, μόνο η περιπαιχτική καύχηση ενός δολόφρονου ιερατείου;

Αλήθεια, αυτό δεν θα το καταλάβω ποτέ... πώς είναι δυνατόν, να διέφυγαν όλα αυτά της προσοχής τόσων ευφυών ανθρώπων!

Αυτή η απεχθής δόλια νίκη, όπως και αν επετεύχθη, δεν φαίνεται να είναι τίποτε περισσότερο από ένα ιστορικό κατόρθωμα κάποιου χαλδαϊκού "ιερατείου". Και επιτέλους, αυτοί καλά καυχώνται!

Όλοι έχουν το δικαίωμα να διαλέγουν τους δικούς τους ήρωες και να καυχάται στις οποιεσδήποτε δικές τους νίκες...! Εμείς όμως, ο απλός και ανώνυμος όχλος, των λαών και των χιλιετηρίδων, που ποτέ δεν θελήσαμε τίποτε περισσότερο από μια αξιοπρεπή ευκαιρία για ένα βαθύ και θερμό ευχαριστώ στον ευγενικό Θεό-Δημιουργό του κόσμου μας... (όποιος κι αν είναι αυτός) πώς βρεθήκαμε στοιβαγμένοι σε μια λαοθάλασσα ύμνων και αποδοχής, αυτής της συγκεκριμένης κατάμαυρης θεολογίας; Κάποιοι θέλουν να καυχώνται στα συγκεκριμένα κατορθώματα των προγόνων τους... ας το κάνουν... όμως εγώ και εσείς, εμείς, πώς και γιατί βρεθήκαμε μπλεγμένοι, αν όχι πνευματικά υπόδουλοι, στις σκοτεινές αυτές ιστορικές σκοπιμότητές τους;

Και επιτέλους, νομίζω πως δικαιολογημένα αναρωτιέμαι: αν ο Μωυσής πήγε στην Αίγυπτο, έχοντας μαζί του έναν καλό "θεό", που σκότωσε αδιακρίτως ψάρια, ζώα και αμέτοχους Αιγύπτιους, τότε... ένας αληθινά κακός "θεός"... τι παραπάνω θα έκανε στην Αίγυπτο;
-------------------
[1] Είναι σαφές ότι οι πληγές αφορούν μόνο περιοχές που παρεπιδημούν οι Εβραίοι.
[2] Είναι απίθανο τα συμπτώματα να επήλθαν αμέσως μετά το δείπνο, αφού κάτι τέτοιο θα πρόδιδε αμέσως την προέλευση του κακού.
[3] Στην δική του εκδοχή για την έξοδο των Ισραηλιτών από την Αίγυπτο, ο Απίων ονομάζει τους επαναστατημένους Ισραηλίτες: «μιαρούς», (μολυσμένους), «αρρωστημένους», «λεπρούς» και «λελωβημένους» (βλαμμένους). Flavius Josephus Contra Apionem 1.229 & 233-234. Όλοι αυτοί οι απανωτοί χαρακτηρισμοί, τους οποίους δικαίως αρνείται ο Ιώσηπος, απλώς συγκράτησαν την σύγχυση των αιγυπτίων, που ανίκανοι να αντιληφθούν τους απλούς μηχανισμούς της μαγγανείας, απέδωσαν τις απανωτές πληγές τους, που έπαψαν μόνο με την αποχώρηση των Ιουδαίων από την χώρα τους, σε βαριές κολλητικές ασθένειες, που είχαν οι νικητές φυγάδες της Εξόδου.
[4] «Από τους ζώντες πολεμιστές τα αφαιρούμενα λάφυρα λέγονται, από δε των νεκρών σκύλα λέγονται» Suda Lambda 158. Άρα «σκυλεύω» θα πει αφαιρώ αντικείμενα από νεκρούς.
[5] Για τις δυο αυτές περιπτώσεις βλέπε: Προετοιμασία: Έξ.3.21. Εκτέλεση: Έξ.11.3 //Έξ.12.36.
[6] Καταμεσής της έρημου, για τις πολυτελείς κατασκευές του Μωυσή, (Έξ.35.4-27) βλέπουμε να προσφέρονται υπεράφθονα ολόχρυσα τέτοια πολύτιμα αντικείμενα! Έξ.36.5-7. Κάποια στιγμή μάλιστα, μόνο από χρυσά σκουλαρίκια, έφτιαξαν ολόκληρο χρυσό μοσχάρι: Έξ.32.3-4.