Ενώ από μικράς ηλικίας προετοιμαζόμαστε, όταν ενηλικιωθούμε, να πάρουμε τη ζωή στα χέρια μας, εντούτοις μόλις έρθει η ώρα, διστάζουμε.Ο δισταγμός σιγά- σιγά μετατρέπεται σε φόβο, ο φόβος σε συνήθεια, η συνήθεια σε στάση ζωής και τελικά ''περιφερόμαστε'' μες στις ώρες μας, και ψάχνουμε εναγωνίως να βρούμε ένα ''χέρι'' να στηριχτούμε, γιατί δεν μπορούμε μόνοι μας.
Αυτή η (ψευδ)αίσθηση γεννά την εξάρτηση ή μάλλον πολλές εξαρτήσεις. Για να αισθανόμαστε και λίγο υποφερτά, δώσαμε κι ονόματα.
Ας πούμε τις βαπτίσαμε: «Αγάπη», «συντροφικότητα»,«τρυφερότητα»,«φιλία», «πάθος», «έρωτα», κ.λ.π.
Τι καταφέραμε; Απλούστατα, δημιουργήσαμε ''φοβισμένες'' κι αδύναμες ψυχές, που με κτητικό και εγωπαθή τρόπο, αναζητούν το νόημα της ύπαρξής τους, υπολογίζοντας κατά κόρον στην ''αρωγή'' των άλλων.
Επί της ουσίας όμως, είναι τόσο μόνες…
Είναι να τις λυπάται κανείς. Η ''ευσπλαχνία'' από μόνη της, στην περίπτωση αυτή δεν βοηθάει.
Αυτό ίσως που θα είναι χρήσιμο, για το καλό όλων μας, είναι να αποτινάξουμε από μέσα μας το αίσθημα της ανημπόριας και να τολμήσουμε αυτό που φοβόμαστε.
Μόνο έτσι, ''απομυθοποιείται'' ο 'φόβος', μόνο έτσι μπορούμε να γίνουμε αυτάρκεις και αυτεξούσιοι, μόνο έτσι δημιουργούνται οι προϋποθέσεις να απεξαρτηθούμε απ' όλους κι απ' όλα και να γίνουμε ''αυτοεξαρτώμενοι''.
Γιατί μόνο έτσι θα πάρουμε τη ζωή στα χέρια μας και θ' αναλάβουμε τις ευθύνες μας.
Ο δρόμος αυτός, αν και δύσκολος, δεν είναι ''απάτητος''.
Αν το δοκιμάσουμε, πιθανότατα θα μας δώσει τη δυνατότητα να γίνουμε ολοκληρωμένα ''πρόσωπα'', που γνωρίζουν ότι στη ζωή, όλα είναι επιλογές κι όχι ''πρέπει'', και σε ότι αφορά την Αγάπη, την διεκδικείς και δε σου τη χρωστά κανείς.
Κι ένα τελευταίο: Για να απολαύσεις τη θέα της κορυφής, πρέπει να ανέβεις το ύψωμα, μόνος/η σου.
Κάτι αντίστοιχο δηλαδή, που συμβαίνει.... και στην πραγματική ζωή.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου