Περί ελέγχου, αλήθειας και ελεύθερης βούλησης

“Σε τούτο τον πλανήτη, τα πάντα λειτουργούν μέσα από τις ελεύθερες επιλογές μας και μόνον. ‘Αλήθεια’, είναι η τήρηση της σύμβασης των επιλογών μας αυτών και ‘ψέμα’ η διαστρέβλωσή τους. Ολόκληρος ο κόσμος μας, βασίζεται στην τήρηση ή τη διαστρέβλωση αυτής της σύμβασης την οποία εμείς οι ίδιοι έχουμε επιλέξει και αποδεχθεί.”

Η πεποίθηση του ‘ελέγχου’, προέρχεται από την αλλοιωμένη απόκριση της ‘πίστης’ μας, στοιχείου της συνείδησης του Εαυτού μας, η οποία αλλοιωμένη μέσα στην επίγνωση για τον κόσμο, γίνεται αντιληπτή σε μας ως δίπολο εμπιστοσύνης και αμφιβολίας, εννοιών οι οποίες αν και μοιάζουν με το αρχικό στοιχείο της πίστης, είναι εντελώς διαφορετικές ως προς την ουσία τους.

Η διαδικασία του ελέγχου… στην οριακή της μορφή, παραμένει πάντα μια διαδικασία ημιτελής, ανολοκλήρωτη, διότι περιέχει μονάχα στοιχεία τα οποία γνωρίζουμε μέχρι εκείνη τη στιγμή. Στοιχεία τα οποία περιέχονται ήδη στην επίγνωση την οποία έχουμε για τον κόσμο γύρω μας. Έτσι η ικανότητά μας να εξετάσουμε και να ελέγξουμε κάτι, εξαρτάται πάντα, από το πλήθος των πληροφοριών τις οποίες κατέχουμε, για πράγματα και καταστάσεις που ήδη γνωρίζουμε. Συγκεκριμένες πληροφορίες, σε συγκεκριμένη στιγμή. Υπάρχει ένα όριο δηλαδή, όπου κάποια στιγμή, φτάνουμε στο σημείο, κατά το οποίο έχουμε εξαντλήσει όλες τις πληροφορίες τις οποίες διαθέτουμε για το συγκεκριμένο θέμα ή αντικείμενο το οποίο ελέγχουμε. Ακόμη μπορεί να μην μπορούμε ή να μη γνωρίζουμε τι άλλο πρέπει να ελέγξουμε και επαγωγικά, αδυνατούμε να διενεργήσουμε τον οποιοδήποτε περαιτέρω έλεγχο. Διότι απλά, μας είναι αδύνατον να ελέγξουμε κάτι το οποίο -ακόμη- δεν υπάρχει ή δεν το γνωρίζουμε. Αυτό συμβαίνει όταν βρεθούμε εμπρός σε κάτι νέο ή άγνωστο για μας όπως το Εγώ ή ο Εαυτός ή εμπρός σε κάτι το οποίο αλλάζει συνεχώς όπως η σκέψη ενός ανθρώπου, το συναίσθημα μιας ομάδας ανθρώπων ή ακόμη της ανθρώπινης μάζας.

Είναι σημαντικό ότι σε φυσιολογικές συνθήκες, όταν διενεργούμε έναν έλεγχο σε ένα χώρο ή σε μια κατάσταση, οφείλουν να το γνωρίζουν οι πάντες. Τόσο το ίδιο το περιβάλλον μέσα στο οποίο διενεργείται ένας έλεγχος, όσο και ο εκάστοτε ελεγκτής ο οποίος τον διεξαγάγει. Η αστυνομία για παράδειγμα διενεργεί ελέγχους και το γνωρίζουν όλοι οι εμπλεκόμενοι. Αυτό είναι ένα μέρος της εργασίας των αστυνομικών. Όταν όμως τα πράγματα πλησιάζουν στο παραπάνω όριο, όπου ο ελεγκτής ή ο ελεγχόμενος δεν γνωρίζουν ακριβώς αν, τι και γιατί ελέγχουν, τότε ο έλεγχος αυτός μετατρέπεται σε χειραγώγηση, κάτι το οποίο -τις περισσότερες φορές-, ουσιαστικά το αγνοούν και οι δύο πλευρές, μιας και είναι ένας έλεγχος κρυμμένος πίσω από κάτι άλλο, το οποίο εμφανίζουμε ως κάλυμμά του.

Σε όλη αυτή την κρυμμένη διαδικασία ελέγχου την οποία αποτελεί η χειραγώγηση, χρησιμοποιούμε κάποιο ‘ψέμα’ για να αλλάξουμε όνομα στον ‘έλεγχο’ που στην ουσία διενεργούμε. Το ‘ψέμα’ αυτό όμως, οδηγεί σε ένα σημείο ενεργειακής εμπλοκής και δημιουργίας συνθηκών ‘προδοσίας’. Διότι χειραγώγηση, είναι ο κάθε ασυνείδητος έλεγχος τον οποίο ψευδώς μετονομάζουμε σε κάτι άλλο. Ελέγχουμε, αλλά δεν τολμούμε να το πούμε ή να το δείξουμε, διότι δεν έχουμε εξουσία να το κάνουμε ή δεν θέλουμε να τη δείξουμε ή αγνοούμε τις αντιδράσεις και συνέπειες. Έτσι, υποκρινόμαστε ότι δημιουργούμε φιλίες, κάνουμε σχέσεις, παραδίδουμε μαθήματα αυτοβελτίωσης, πνευματικότητας, τέχνης, παιδείας, σε μια ελεγχόμενη εκπαίδευση, προσφέρουμε εργασία ή συνθήκες ευημερίας, δίνοντάς στις πράξεις μας οποιοδήποτε άλλο όνομα μας βολεύει ώστε να κρυφτούμε. Τις περισσότερες φορές, πίσω από μια ‘αγάπη -φυλακή’. Όμως όλο αυτό, αποτελεί ‘προδοσία’ πρώτα προς τον Εαυτό μας και ύστερα προς τον ανυποψίαστο ελεγχόμενο. Σε ατομικό επίπεδο, το Εγώ, μας εμποδίζει να το αντιλαμβανόμαστε τόσο εμείς όσο και ο ελεγχόμενος. Αλλά υποσυνείδητα, όλη αυτή η διαδικασία δημιουργεί ένα εσωτερικό πόνο, ο οποίος όσο περνά ο καιρός γίνεται αβάσταχτος. Ένας συνεχής βουβός εσωτερικός πόνος που μας αναγκάζει να αυξάνουμε τις συνθήκες λογικού, συναισθηματικού και νοητικού ελέγχου ολόκληρου του χώρου που ζούμε, βάζοντάς μας σε νέο κύκλο και πάλι απ την αρχή. Η αλλοίωση του Εαυτού μας, έχει πλέον ολοκληρωθεί. Η πληροφορία της ‘πίστης’ την οποία φέρει μέσα της η συνείδησή μας, έχει πλέον μετατραπεί ολοκληρωτικά στην πεποίθηση του ‘ελέγχου’, ο οποίος μέσα από τον διαρκή εσωτερικό πόνο που μας προκαλεί το αίσθημα προδοσίας που εισπράττουμε, αναπαράγεται και αυξάνεται συνεχώς.

Όμως δεν γίναμε ξαφνικά μέσα σε μια μέρα, ούτε ελεγκτές, ούτε χειραγωγοί. Εκπαιδευτήκαμε από το περιβάλλον μας, -χωρίς να το αντιλαμβανόμαστε και να το συνειδητοποιούμε-, να αποδεχόμαστε κάποιον να μας ελέγχει ή να μας χειραγωγεί. Κι εφ όσον αυτό το έχουμε αποδεχθεί για τον ίδιο μας τον εαυτό, το αναπαράγουμε χωρίς πρόβλημα στον οποιοδήποτε. Από τη στιγμή της γέννησής μας, μέχρι να πεθάνουμε βιολογικά και να εγκαταλείψουμε αυτό τον κόσμο ως σώματα και Εγώ. Μια αποδοχή, η οποία βασίζεται σε δική μας επιλογή και μόνον… Διότι σε τούτο τον πλανήτη, τα πάντα λειτουργούν μονάχα μέσα από την ελεύθερη επιλογή μας. Αυτό που λέμε ελεύθερη βούληση. Το λέμε, αλλά δεν μπορούμε να συνειδητοποιήσουμε το βάθος και την αλήθεια αυτής της φράσης. Για αυτό και στην ουσία των πραγμάτων, δεν υπάρχει καλό και κακό ή αλήθεια και ψέμα, με την έννοια φυσικά, που δίνουμε εμείς οι άνθρωποι, σε αυτές τις λέξεις. ‘Αλήθεια’ είναι η τήρηση της σύμβασης των επιλογών μας και ‘ψέμα’ η διαστρέβλωσή της. Η τήρηση ή η διαστρέβλωση της τήρησης της σύμβασης την οποία έχουμε αποδεχθεί -δηλαδή έχουμε επιλέξει- εμείς οι ίδιοι. Αν όμως δεν υπάρχει καλό και κακό ή αλήθεια και ψέμα, τι είναι τελικά η χειραγώγηση. Σε ποιο άκρο ανήκει;

‘Χειραγώγηση’, είναι κυρίως η διαστρέβλωση του ‘ελέγχου’, ο οποίος -κι αυτός- προέρχεται από μια άλλη διαστρέβλωση, την αλλοίωση της ‘πίστης’ της συνείδησής μας, όμως δεν είναι μονάχα αυτής. Εκτός από τα πέντε λειτουργικά στοιχεία, η συνείδηση διαθέτει και δώδεκα διαμόρφωσης. Ενώ τα λειτουργικά, -όπως το λέει και η λέξη-, έχουν λειτουργικό ρόλο, καθορίζοντας τον τρόπο που λειτουργούμε μέσα στο αισθητό κόσμο, πώς τον αντιλαμβανόμαστε και πώς αλληλεπιδρούμε μαζί του, τα στοιχεία διαμόρφωσης, συμμετέχουν περισσότερο στη διαμόρφωση του χαρακτήρα και της συμπεριφοράς μας. Από τα δώδεκα συνολικά αυτά στοιχεία, τα τέσσερα περισσότερο σημαντικά είναι της ‘ασφάλειας’, της ‘ευθύνης’, της ‘εκτίμησης’ και της ΄κυριαρχίας’.

Όπως τα λειτουργικά, έτσι κι αυτά της διαμόρφωσης, αποτελούν δίπολα θετικής ή αρνητικής προβολής των καταστάσεων της ζωής μας. Έτσι η ‘ασφάλεια’ έχει να κάνει με τη ενδόμυχη και υποσυνείδητη συμπεριφορά μας σε θέματα προφύλαξης και επιβίωσης, η ‘ευθύνη’ διαμορφώνει τη σχέση μας με την παιδικότητα ή ωριμότητα, η ‘εκτίμηση’ με τον τρόπο που αξιολογούμε και διαθέτουμε τον εαυτό μας, τις πράξεις και τα χαρίσματά μας και τέλος η ‘κυριαρχία’ καθορίζει το βαθμό της επιβολής ή υποταγής μας στους άλλους. Έτσι λοιπόν έχουμε πέντε λειτουργικά και τέσσερα διαμόρφωσης σημαντικά, σε σύνολο δέκα επτά ψυχικών στοιχείων, τα οποία μπλέκονται μεταξύ τους σε χαοτικούς συνδυασμούς, διαμορφώνοντας τελικά αυτό που είμαστε ως σύνολο, Εαυτός και Εγώ.

Έτσι στη χειραγώγηση, εκτός από την ‘πίστη’ με την οποία ελέγχουμε ή προδίδουμε, συμμετέχουν επίσης η ‘κυριαρχία’ με την οποία ωθούμε πιθανώς τον εαυτό μας να γίνει θύμα ή θύτης, η ‘ακεραιότητα’ για να παράγουμε ψευδείς σχέσεις και η ‘ευθύνη’ μέσω της οποίας διαιωνίζουμε την παιδική μας αφέλεια αρνούμενοι να ωριμάσουμε. Για να φτάσεις στο επίπεδο να χειραγωγήσεις κάποιον λοιπόν, θα πρέπει πρώτα να έχεις εκπαιδευτεί να κάνεις κάτι τέτοιο, μέσω της αλλοίωσης των παραπάνω χαρακτηριστικών του Εαυτού σου.

Πρώτα απ όλα γίνεσαι εύπιστος. Ακούς κάτι και το πιστεύεις χωρίς να το εξετάσεις. Δεν ψάχνεις για αποδείξεις. Για κάποιο εσωτερικό, δικό σου λόγο, ενώ γνωρίζεις τη μέθοδο του ελέγχου, την ακυρώνεις και δείχνεις εμπιστοσύνη σε κάτι το οποίο δεν γνωρίζεις. Κι αυτό το κάνεις όταν το θέμα είναι εντελώς ξένο για σένα. Όταν ακόμη κι αν σου δείξουν όλα τα υπάρχοντα επιστημονικά δεδομένα, εσύ δεν θα καταλάβεις τίποτε από αυτά διότι το μέχρι εκείνη τη στιγμή γνωσιακό σου πεδίο είναι εντελώς διαφορετικό. Άρα, κάνεις ‘επιλογή’. Επιλέγεις, εσύ προσωπικά, να το αποδεχθείς. Δεν εξετάζεις αν είναι αλήθεια ή ψέμα, καλό ή κακό, αλλά απλά το επιλέγεις ως έχει. Κι αυτή είναι η πρώτη σύμβαση που κάνεις, ανάμεσα σε σένα και στο χειραγωγό σου.

Βλέπουμε ότι ο τρόπος που το κάνουμε όλο αυτό, είναι εντελώς ανεύθυνος, κι ο λόγος εστιάζεται στην εσωτερική μας χαρά να μάθουμε κάτι νέο. Η παιδική αφέλεια που υπάρχει μέσα μας, αφαιρεί οποιοδήποτε στοιχείο ωριμότητας και αποφασίζουμε όλο αυτό να το εκλάβουμε ως παιχνίδι. Το νιώθεις ότι σου δίνει χαρά κι αυτή τη χαρά που σου προσφέρει το συγκεκριμένο θέμα τη δείχνεις προς όλους όταν μιλάς για αυτό. Όμως ακόμη και αυτή η εσωτερική χαρά του παιδιού, θα ήταν εντελώς αδύναμη να σε κινητοποιήσει αν ήσουν ‘κυρίαρχος’.

Διότι πριν γίνεις χειραγωγός, έχεις εκπαιδευτεί να γίνεσαι θύμα ή θύτης. Αν εξετάσεις προσεκτικά την προηγούμενη ζωή σου, θα παρατηρήσεις ότι υπάρχουν αρκετές καταστάσεις στις οποίες, σε κάποιες από αυτές, έχεις επιλέξει να αποδέχεσαι το ρόλο του θύματος και σε κάποιες άλλες το ρόλο του θύτη μετατρέποντας άλλους σε θύματα. Το δραματικό στην όλη αυτή ιστορία, είναι ότι αφήνουμε τον εαυτό μας να εκπαιδευτεί, όχι από κάποιο άτομο το οποίο είναι κυρίαρχο, αλλά από κάποιο άλλο θύμα. Αντιγράφοντας τη συμπεριφορά του θύματος. Υποσυνείδητα μπορεί να βλέπουμε ότι αυτός στον οποίο αφηνόμαστε να μας εκπαιδεύσει είναι κι ο ίδιος θύμα, αλλά για κάποιο εσωτερικό δικό μας λόγο, επιλέγουμε να μαθητεύσουμε δίπλα του. Δίπλα μας, είναι σίγουρο ότι μπορεί να υπάρχουν και κάποιοι με κυρίαρχη συμπεριφορά, όμως εμείς επιλέγουμε το θύμα. Το βλέπουμε, το ζούμε και επιλέγουμε να το αναπαράγουμε.

Κι έτσι μας μένει μονάχα να μάθουμε να λέμε ψέματα. Δεν υπάρχει κάποιος που να μπορεί να πει ότι παρακολούθησε ειδική εκπαίδευση στο να λέει ψέματα, το αντίθετο. Όλοι μας, από μικρή ηλικία ακούμε συνεχώς ότι πρέπει να λέμε πάντα την αλήθεια. Η ‘αλήθεια’ όμως ως έννοια, είναι η τήρηση εκ μέρους μας της επιλεγμένης από μας σύμβασης. Αλλά στη συνείδηση της ψυχής μας, η τήρηση της σύμβασης αυτής είναι συνδεδεμένη με τη δική μας ‘ακεραιότητα’. Αυτό, με όρους συνείδησης, σημαίνει ότι όταν κάποιος αποδέχεται να ζει και να μεγαλώνει μέσα σε ένα περιβάλλον το οποίο τον εξευτελίζει και του καταστρέφει την ‘ακεραιότητα’, υποσυνείδητα το εκλαμβάνει ως αποδοχή και ένταξη ολόκληρης της ζωής του στο ‘ψέμα’. Η σύγχρονη κοινωνία, μπορεί να απαιτεί -ως είδους κοινωνικού συμβολαίου- από μας να λέμε μονάχα την αλήθεια, όμως στην πράξη, προς τα περισσότερα μέλη της εφαρμόζει αόρατα συνεχώς, ένα άτυπο πλαίσιο συνεχούς ταπείνωσης ή ακόμη και εξευτελισμού σε πολλά επίπεδα. Ως αποτέλεσμα και προστασία από όλο αυτό, αν και γνωρίζουμε τι είναι συμβατικό ψέμα και τι αλήθεια, για έναν υποσυνείδητο λόγο, στρεφόμαστε στο κατά συνθήκη ψεύδος, κι αυτό είναι η τελευταία σφραγίδα των επιλογών μας, στο δρόμο της χειραγώγησης.

Πώς μπορούμε όμως να κατανοήσουμε την βαθιά σημασία της ουσίας των εννοιών της αλήθειας και της επιλογής. Σε τι μοιάζουν οι δύο αυτές έννοιες και σε τι διαφέρουν. Σήμερα για παράδειγμα, η αντίληψη ότι η σελήνη περιστρέφεται γύρω από τη γη, μπορεί σε σας να φαίνεται αδιαμφισβήτητη, όμως σας πληροφορώ ότι δεν αποτελεί την μοναδική αλήθεια για όλους τους ανθρώπους στον πλανήτη. Η δική μας η αλήθεια, δεν έχει σχέση με αυτό που πραγματικά ισχύει, αλλά με την επίγνωση που διαθέτουμε. Το πραγματικό για μας, άρα και η αλήθεια μας, έχει σχέση με το σύνολο της γνώσης και της αντίληψης την οποία διαθέτουμε για τον κόσμο μας. Για αυτό και η αλήθεια μας αλλάζει συνεχώς. Κάποτε πιστεύαμε ότι ο ήλιος περιστρέφεται γύρω από μια επίπεδη γη, ενώ σήμερα ότι η σφαιρική γη είναι αυτή που περιστρέφεται γύρω από τον ήλιο. Κι όμως, αυτό δεν έχει σχέση με το αν είναι αλήθεια ή όχι, αλλά με το ότι ισχύει διότι όλοι μας το επιλέξαμε ως κοινώς αποδεκτή παραδοχή. Θεωρούμε, ότι βάσει των στοιχείων τα οποία διαθέτουμε σήμερα, αυτό είναι αλήθεια. Και σαν δική μας επιλογή, αποτελεί μια μεταξύ μας σύμβαση και μάλιστα ισχυρή. Τόσο ισχυρή, που είναι αδύνατον να εισέλθεις σε μια ομάδα ανθρώπων, και να επιμένεις ότι η γη είναι επίπεδη ή τριγωνική. Δεν μπορείς να το κάνεις. Θα το απορρίψουν όλοι, διότι είναι ψέμα, το οποίο θα σε οδηγήσει στο δικό σου διασυρμό, στο χλευασμό και την περιθωριοποίησή σου. Και είναι ψέμα, διότι αποτελεί στρέβλωση της σύμβασης την οποία -όλοι μας-, έχουμε επιλέξει και αποδεχθεί. Διότι πρέπει να γνωρίζετε, ότι σε μια ομάδα ανθρώπων, η ‘επιλογή’ τους είναι πάντα ισχυρότερη της δικιάς σας αλήθειας, άσχετα με το αν κάτι είναι για σας αλήθεια ή ψέμα, πραγματικό ή ανύπαρκτο.

Έτσι αν πεις, ότι ναι μεν η γη είναι στρογγυλή, αλλά μέσα είναι κούφια παρουσιάζοντας παράλληλα και κάποια στοιχεία ή σκέψεις, τότε το πράγμα αλλάζει. Διότι το θέμα αυτό, έχει περάσει το όριο ελέγχου. Δεν υπάρχουν αρκετά στοιχεία ή τα στοιχεία που υπάρχουν δεν είναι αδιάσειστα και κοινώς αποδεκτά από όλους. Υπάρχουν αντίθετες θεωρίες, όμως θα υπάρξουν κάποιοι οι οποίοι θα αντιληφθούν, ότι δεν υπάρχει δυνατότητα διαδικασίας ελέγχου και επαλήθευσής των. Έτσι μια μερίδα ανθρώπων θα αρνηθεί να αντιδράσει αρνητικά, και -ίσως στην αρχή διστακτικά- θα το πλησιάσει. Ποιοι θα το πλησιάσουν πρώτοι; Εκείνοι οι οποίοι έχουν μάθει να χειραγωγούνται. Πώς θα το πλησιάσουν; Εμπιστευόμενοι τα στοιχεία που παρουσιάζονται, χαρούμενα και ευδιάθετα με μια σχεδόν παιδική αφέλεια ή και αρκετή ανευθυνότητα.

Όμως θα πρέπει να αντιληφθούμε, ότι όπως είναι χωρίς ουσία να προσδιορίζουμε την αλήθεια και το ψέμα σε μια κατάσταση, άλλο τόσο δύσκολο είναι να προσδιορίσουμε σε αυτή το καλό και το κακό. Διότι, το να βρεθούν κάποιοι ικανοί στο να χειραγωγηθούν σε μια νεωτεριστική -αν και μη αυταπόδεικτη ακόμη- θεωρία, δεν είναι απαραίτητα κακό. Στην ουσία του είναι άσχετο με την έννοια του ακραίου καλού και του ακραίου κακού, αλλά σχετικό με τη διαδικασία της αλλαγής. Όλες οι νεωτεριστικές αλλαγές στην ανθρωπότητα, έτσι έχουν γίνει, έτσι γίνονται και έτσι θα γίνονται για πολλά χρόνια ακόμη. Αν δεν υπήρχαν οι άνθρωποι αυτοί, οι ικανοί να ενστερνιστούν εύκολα και απλά το διαφορετικό και το καινούργιο, δεν θα είχε αλλάξει τίποτε στη γη και ακόμη θα ήμασταν στις σπηλιές, γύρω από τις φωτιές με τα ξύλα.

Στον κόσμο που ζούμε, καμία αλλαγή δεν μπορεί να συμβεί με επιτυχία φτασμένη από το πουθενά έτσι ξαφνικά. Οι άνθρωποι για τους οποίους συζητάμε, πριν αποφασίσουν να αλλάξουν την αλήθεια τους, αποδεχόμενοι κάποια άλλη νεώτερη στη θέση της παλιάς, έχουν περάσει προηγουμένως από το στάδιο της ‘αμφισβήτησης’. Όπου αμφισβήτηση, σημαίνει να αμφιβάλεις αν κάτι αντιπροσωπεύει ή όχι την αλήθεια και χωρίς αυτόματα να την καταστρέφεις, να τη μειώνεις, ετοιμάζοντας την αντικατάστασή της με κάτι νέο και διαφορετικό. Δεν υπάρχει φορέας ‘αλλαγής’, ο οποίος προηγουμένως αδυνατεί να αμφισβητήσει την πραγματικότητά του. Υπάρχουν γύρω μας άνθρωποι οι οποίοι είναι ικανοί όχι μόνο να αμφισβητήσουν κάποια δεδομένη αλήθεια για τον κόσμο μέσα στον οποίο ζουν, αλλά και ικανοί να τον αλλάξουν, αντικαθιστώντας τη δεδομένη αλήθεια τους με μια καινούργια, την οποία θα επιλέξουν, θα αποδεχθούν και θα αγωνιστούν μέχρι την πλήρη επικράτησή της σε όλους τους υπόλοιπους.

Συγχρόνως, υπάρχουν και κάποιοι άλλοι, οι οποίοι θεωρώντας ότι αλήθεια είναι μονάχα μία, τους φαίνεται εντελώς αδιανόητο, ακόμη και να φανταστούν ότι ο κόσμος -τον οποίο αντιλαμβάνονται ως μόνιμο και σταθερό- μπορεί να αλλάξει στο οτιδήποτε. Κι εδώ υπάρχει το παράδοξο της αλλαγής. Οι άνθρωποι εκείνοι οι οποίοι είναι ικανοί να δημιουργήσουν την ανατροπή σε μια παγκόσμια αλήθεια, είναι οι ίδιοι οι οποίοι κατόπιν θα αγωνιστούν μέχρις εσχάτων ώστε να είναι αδύνατον στο μέλλον να την αλλάξει ξανά ο οποιοσδήποτε. Ο άξονας του δίπολου ‘αλλαγή -ακινησία’ στα άκρα του, λειτουργεί από ανθρώπους του ίδιου δυναμικού. Χαρακτηριστικού, το οποίο βασίζεται στην αδυναμία τους να κατανοήσουν στην ουσία, τόσο το βαθύτερο λόγο που τους ωθεί να διενεργήσουν τη συγκεκριμένη αλλαγή, όσο και το τι είναι πραγματικά αυτό το οποίο θέλουν να αλλάξουν ή -αντίστοιχα- να διαιωνίσουν. Για αυτό και στην ιστορία της ανθρωπότητας, οι μεγάλες ανατροπές κάποιας δεδομένης αλήθειας, έχουν στη συνέχεια οδηγήσει σε βία και ολοκληρωτικές διακυβερνήσεις στη μάζα της. Και όσο μεγαλύτερη η ανατροπή της αλήθειας, τόσο μεγαλύτερη η δύναμη επιβολής της στο μέλλον. Τι σημαίνει ‘αλήθεια’ λοιπόν και πώς αυτή συμμετέχει στη δημιουργία της εκάστοτε πραγματικότητας; Πώς είναι δυνατόν αυτή η αλήθεια να αλλάζει και τι ρόλο παίζει σε αυτό η δική μας επιλογή;

Ολόκληρο το σύμπαν μέσα στο οποίο υπάρχει ο πλανήτης πάνω στον οποίο ζει και αναπτύσσεται η ανθρωπότητα, είναι ένα σύμπαν το οποίο δημιουργείται από την ελεύθερη βούληση και υπακούει σε αυτήν. Και ο άνθρωπος, είναι ένα από τα κυρίαρχα μέσα τα οποία διαμορφώνουν αυτή τη βούληση. Όλα τα μέλη της ανθρωπότητας, πιστεύουν ακράδαντα ότι αν αφεθούν ελεύθεροι, είναι δυνατόν και η βούλησή τους επίσης να λειτουργεί ελεύθερα, κάτι το οποίο σας καλώ να αμφισβητήσετε. Όπως επίσης να αμφισβητήσετε, ότι εσείς και μόνο εσείς, από τη όποια δεδομένη θέση η οποία σας δίδεται, είστε ικανοί να ανακαλύψετε και να εφαρμόσετε σε όλους τους υπόλοιπους, μία και μοναδική αλήθεια. Αν όμως εμείς πρέπει να ανακαλύψουμε τον τρόπο που δημιουργείται η ελεύθερη βούληση, η οποία θεωρούμε ότι αυτή είναι η ενέργεια η οποία διαμορφώνει την πραγματικότητα του κόσμου μας, αλλά συγχρόνως να λειτουργήσουμε με γνώμονα την απουσία μίας και μόνης αλήθειας, τότε τι μας μένει να κάνουμε; Ποιο είναι το δεδομένο πάνω στο οποίο θα κινηθούμε;

Ολόκληρος ο κόσμος, όπως και η ζωή η οποία εξελίσσεται μέσα σε αυτόν είναι ροή, η οποία συμβαίνει και γίνεται αντιληπτή σε μας, μέσα από τη ροή του χρόνου. Αν ρωτάμε λοιπόν ποια είναι τα δεδομένα μας, το πρώτο μας δεδομένο, είναι αυτό της ‘αρχής της αβεβαιότητας’. Ότι το περιεχόμενο της αλήθειας ισούται με το περιεχόμενο της επιλογής. Της εκάστοτε επιλογής μας, η οποία βασίζεται στην επίγνωση για τον κόσμο μας, την οποία διαθέτουμε στην εκάστοτε στιγμή. Ότι ενώ ζούμε σε ένα κόσμο στον οποίο όλοι εκπαιδεύτηκαν να χρειάζονται τη σταθερότητα της αιτιοκρατίας, εμείς, στον τρισδιάστατο κόσμο αυτό, θα αρκεστούμε στο ασταθές και στο αβέβαιο. Θα συνειδητοποιήσουμε ότι η μοναδική αλήθεια που υπάρχει, είναι αυτό το οποίο επιλέγουμε ως τέτοια, βάσει της γνώσης που διαθέτουμε. Κι αν η επιλογή μας αυτή, δε έχει προέλθει συνειδητά από εμάς τους ίδιους, αλλά βασίζεται σε ακατανόητες σκέψεις και λόγια κάποιου άλλου, τότε αυτή η δική μας αλήθεια, αναμφίβολα αποτελεί και επιλογή εκείνου του άλλου. Του όποιου άλλου. Κι επειδή αυτή η επιλογή διαμορφώνει τον ίδιο μας τον κόσμο, τότε αυτό που εμείς ονομάζουμε ελεύθερη βούληση, δεν είναι τίποτε άλλο από ‘ελεύθερη παραπλάνηση’, δεδομένο, το οποίο είναι αδύνατον να δεχθούν οι περισσότεροι από τους ανθρώπους γύρω μας, μιας και έχουν γαλουχηθεί στην αντίληψη ότι η αλήθεια είναι μία και μοναδική.

Έτσι μένει σε μας να επιλέξουμε αν θα αποδεχθούμε ή όχι, το γεγονός ότι, η ανθρώπινη μάζα έχει συνηθίσει να στηρίζεται πάντα σε κάποια αλήθεια την οποία θεωρεί μοναδική, απλώς και μόνον διότι της είναι αδύνατον να αποδεχθεί, ότι οφείλει να αμφισβητεί οτιδήποτε αδυνατεί να συνειδητοποιήσει. Ότι σε ένα κόσμο συνεχούς ροής, είναι ασυμβίβαστο να καταργείς μια αλήθεια αντικαθιστώντας την απλά με κάποια άλλη. Και ότι έτσι, η ανάγκη της αυτή στην απόλυτη σταθερότητα του πραγματικού, την εμποδίζει να δει τη χειραγώγηση της βούλησής της. Τη καθοδήγηση της επίγνωσής της από επιλογές άλλων.

Όμως η άγνοια των ανθρώπων, βασίζεται ακριβώς σε τούτη την αδυναμία τους να συνειδητοποιήσουν, ότι οτιδήποτε γνωρίζουν για την πραγματικότητα, δεν είναι ‘αλήθεια’ αλλά ‘επιλογή’ και μάλιστα ξένη προς αυτούς, εμβόλιμη και φυτευτή στο νου τους μέσα από την όποια εκπαίδευσή τους. Κι εδώ ξεκινάει το πρόβλημα. Στο ότι, αν και όταν αρχίσουν να την αμφισβητούν, προσπαθούν να την αντικαταστήσουν, με μια άλλη, την οποία να την κατανοούν με όσα ήδη γνωρίζουν. Χρειάζονται αποδείξεις σε κάτι απτό, πραγματικό, σε κάτι το οποίο να αποδεχθούν σαν νέα αλήθεια. Έχουν ανάγκη, αυτή η νέα πραγματικότητα να είναι σταθερή όπως η παλαιά. Να νοιώσουν εμπιστοσύνη, ασφάλεια. Κι εδώ μπαίνει το καίριο ερώτημα. Ποιος ενδιαφέρεται για την αλήθεια; Ο Εαυτός μας δηλαδή η ψυχή μας ή τα Εγώ μας. Για την ψυχή και τη συνείδησή μας όμως, η ερώτηση περί ‘αλήθειας’ είναι χωρίς ουσία, διότι γνωρίζει ότι αποτελεί σύμβαση των επιλογών μας. Τότε ποιος έκανε αυτές τις επιλογές;

Η κάθε αλήθεια, αποτελεί την αλήθεια, μονάχα για την εικονική μορφική αντανάκλαση που γινόμαστε, μέσα σε κάθε δισεκατομμυριοστό του δευτερολέπτου της πραγματικότητας μας. Όσο περίπου διαρκεί η μορφή την οποία λαμβάνει το υλικό μας σώμα, σε κάθε χρονικό ‘τώρα’. Διότι αυτό που εμείς ονομάζουμε μορφή ως άνθρωπο, ζώο, φυτό, αντικείμενο, στοιχείο, κατάσταση ή οτιδήποτε άλλο στην πραγματικότητα τούτη, δεν είναι το ίδιο και σταθερό σε όλη τη διάρκεια της ζωής του, αλλά αποτελείται από στιγμές του ‘τώρα’. Και η πραγματικότητα, γίνεται αισθητή μονάχα σε αυτές τις στιγμές. Έτσι για το ανθρώπινο σώμα, κάθε στιγμή του χρονικού ‘τώρα’, δημιουργείται και ένα νέο σώμα το οποίο λαμβάνει μορφή και αμέσως εξαφανίζεται για να πάρει τη θέση του ένα νέο. Κι αυτή η σειρά από σχεδόν άπειρα τέτοια σώματα, στην ουσία αποτελεί εικονική αντανάκλαση του Εαυτού μέσα στον αισθητό κόσμο. Άρα, σε όλη τη διάρκεια της ζωής μας ως οντότητες ανθρώπου στον κόσμο αυτό, αποτελούμαστε από τρισεκατομμύρια τέτοιες εικονικές αντανακλάσεις.

Αυτές οι εικονικές αντανακλάσεις οι οποίες αποτελούν το σύνολο του σώματός μας στη διάρκεια της ζωής του και διαμορφώνουν μαζί με τα Εγώ τις πεποιθήσεις μας, είναι αυτά τα οποία κάνουν τις ερωτήσεις περί αλήθειας και τις επιλογές μας. Το υλικό σώμα και το Εγώ έχουν ανάγκη της αλήθειας και της ακινησίας της αιτιοκρατίας. Αυτό είναι που χρειάζεται τις αποδείξεις σχετικά με αυτή, σε αυτό είναι αδύνατον να γίνει αποδεκτή η αρχή της αβεβαιότητας, αυτό χειραγωγεί και χειραγωγείται, αυτό έχει την ανάγκη να αλλάξει την όποια αλήθεια με μια νέα, κι αυτό δίνει στη συνέχεια αγώνα να την κρατήσει ακλόνητα σταθερή και αποδεκτή από όλους. Ο επαναστάτης κι ο δικτάτορας, μπορεί και κρύβεται καλά, μονάχα στον κόσμο της αλήθειας. Σε μας, μένει να συνειδητοποιήσουμε τις επιλογές μας