Τα κρεμμύδια και ο χρυσός

 Κάποτε, ζούσε ένας άνθρωπος που ονομαζόταν Σαούλ ο Ιδεαλιστής, ο οποίος αγαπούσε τα ταξίδια και την περιπέτεια.

Μια μέρα, ένας περιπλανώμενος ιερέας του μίλησε για μια χώρα στην οποία δεν υπήρχαν κρεμμύδια.

«Δεν υπάρχουν κρεμμύδια;» αναφώνησε ο Σαούλ. «Πώς μπορούν να απολαμβάνουν το φαγητό τους χωρίς κρεμμύδια; Θα πάω εκεί και θα τους μάθω αυτό το υπέροχο λαχανικό».

Έτσι, χωρίς δεύτερη σκέψη, αγόρασε κρεμμύδια και ξεκίνησε με το άλογό του το ταξίδι του. Όταν έφτασε στη χώρα για την οποία του είχε μιλήσει ο ιερέας, πήγε αμέσως στο αυτοκρατορικό παλάτι, όπου έγινε δεκτός από τον ίδιο τον αυτοκράτορα.

«Αυτοκράτορα, σας φέρνω ένα καινούριο λαχανικό, το οποίο έχει τη μοναδική ικανότητα να ενισχύει τη γεύση κάθε τροφής. Ακόμα και μόνο του όμως, αποτελεί λιχουδιά για τους ειδήμονες. Σας προκαλώ να το δοκιμάσετε».

«Θα το δοκιμάσω», είπε ο αυτοκράτορας. «Σε προειδοποιώ όμως, αν αυτό το παράξενο λαχανικό είναι βλαβερό, θα χάσεις το κεφάλι σου».

Έτσι λοιπόν, το δείπνο όπου σερβιρίστηκαν τα κρεμμύδια μετατράπηκε σε επίσημη εκδήλωση και όλοι οι αριστοκράτες και οι ευγενείς της αυτοκρατορίας ήταν προσκεκλημένοι.

Ο Σαούλ είχε δοκιμάσει προηγουμένως όλα τα πιάτα. Ύστερα, οι επισκέπτες και στο τέλος ο αυτοκράτορας δοκίμασαν τα φαγητά και όλοι έμειναν ενθουσιασμένοι.

Οι πάντες επαίνεσαν τη μυρωδιά, τη γεύση και τους χυμούς του κρεμμυδιού. Ο αυτοκράτορας ζήτησε από τον Σαούλ όλο το φορτίο και του έδωσε το βάρος του σε χρυσό. Όταν ο Σαούλ επέστρεψε στη χώρα του, μια επιτροπή από επιφανείς πολίτες τον υποδέχτηκαν πανηγυρικά και τον συνεχάρηκαν για την επιτυχία του. Για ώρες, ο Σαούλ εξιστορούσε το μεγαλείο και τη μεγαλοπρέπεια που είχε δει σε αυτή τη μακρινή χώρα, όπου ο χρυσός άξιζε λιγότερο απ’ ό,τι τα κρεμμύδια.

Τότε ο Κόλμποζνικ, ο οποίος είχε επίσης πρωτοποριακές ιδέες, επηρεασμένος από τις ιστορίες του Σαούλ, σκέφτηκε μια ιδέα που θα μπορούσε να του αποφέρει ακόμα μεγαλύτερα κέρδη. Το σκόρδο! Αυτό δεν ήταν μόνο πιο πολύτιμο, αλλά πολύ πιο νόστιμο και αρωματικό! Γιατί λοιπόν να μην έπαιρνε μερικές σακούλες να τις πάει σε αυτή τη μακρινή χώρα; Αν έδωσαν στον Σαούλ χρυσό για τα κρεμμύδια, ίσως σε αυτόν να έδιναν διαμάντια για το σκόρδο. Έτσι ο Κόλμποζνικ ξεκίνησε το ταξίδι του παίρνοντας μαζί του 5 σακούλες με σκόρδα.
Όπως ο Σαούλ, έγινε δεκτός στο αυτοκρατορικό παλάτι. Και όπως ακριβώς το περίμενε, οι κάτοικοι εκεί θεώρησαν τα σκόρδα ακόμα πιο πολύτιμα από τα κρεμμύδια.

Ο αυτοκράτορας συζήτησε με τους συμβούλους του πολλές ώρες για την ανταμοιβή που έπρεπε να δώσουν στον επισκέπτη τους. Κατά τη γνώμη τους, ο χρυσός δεν ήταν αρκετός για μια τέτοια νόστιμη τροφή, η οποία μπορούσε να ευχαριστήσει ακόμη και τον ίδιο τον Θεό και τους αγγέλους του. Γι’ αυτό, αποφάσισαν να τον ανταμείψουν με το πιο πολύτιμο πράγμα που διέθεταν.

Έτσι λοιπόν, ο Κόλμποζνικ επέστρεψε στην πατρίδα του κουβαλώντας μαζί του 5 σακούλες με κρεμμύδια.!

Επιστήμονες αναπτύσσουν αισθητήρες φωτός που θα βλέπουν μέσα από τοίχους

Χάρη στις μοναδικές ιδιότητες του γραφενίου, αυτής της θαυμαστής μορφής άνθρακα της οποίας η ανακάλυψη βραβεύτηκε με Νόμπελ, ερευνητές στις ΗΠΑ αναπτύσσουν αισθητήρες φωτός που θα έβλεπαν μέσα από τοίχους ή κάτω από το ανθρώπινο δέρμα.

Η τεχνολογία
Η πειραματική διάταξη που παρουσιάζεται στην επιθεώρηση «Nature Nanotechnology» καταγράφει τη λεγόμενη ακτινοβολία terahertz, μια μορφή φωτός πέρα από τις δυνατότητες της ανθρώπινης όρασης, με μήκος κύματος ανάμεσα στα μικροκύματα και την υπέρυθρη ακτινοβολία.

Η ακτινοβολία terahertz θεωρείται το τελευταίο αναξιοποίητο τμήμα του ηλεκτρομαγνητικού φάσματος, καθώς η καταγραφή της απαιτεί ογκώδη, ακριβά μηχανήματα που πρέπει να ψύχονται κοντά στο απόλυτο μηδέν. 

Τη λύση θα μπορούσε να δώσει το γραφένιο, μια μορφή άνθρακα παραπλήσια με το γραφίτη, στην οποία όλα τα άτομα άνθρακα διατάσσονται στο ίδιο επίπεδο -πρόκειται δηλαδή για φύλλα άνθρακα με πάχος ενός μόλις ατόμου. Η ανακάλυψή του το 2004 βραβεύτηκε με το Νόμπελ Φυσικής το 2010.

Το φαινόμενο
Αξιοποιώντας μια αρχή της φυσικής που ονομάζεται «φωτοθερμοηλεκτρικό φαινόμενο θερμών ηλεκτρονίων», οι ερευνητές δημιούργησαν έναν μικροσκοπικό αισθητήρα terahertz από γραφένιο ο οποίος λειτουργεί σε θερμοκρασία δωματίου και είναι ένα εκατομμύριο φορές ταχύτερος από τα αντίστοιχα σημερινά συστήματα.

Η ακτινοβολία terahertz απορροφάται από ηλεκτρόνια παγιδευμένα στο γραφένιο, τα οποια, λόγω των ασυνήθιστων ιδιοτήτων αυτού του υλικού, δεν χάνουν εύκολα την ενέργεια της εισερχόμενης ακτινοβολίας. Τα ηλεκτρόνια αυτά κατευθύνονται τελικά σε μεταλλικές εξόδους και παράγουν το σήμα της καταγραφής.

Ανιχνευτές terahertz που ακολουθούν τη νέα προσέγγιση, λένε οι ερευνητές στο Πανεπιστήμιο του Μέριλαντ, θα μπορούσαν να ανιχνεύουν κρυμμένα εκρηκτικά, να βλέπουν ανθρώπους μέσα από τοίχους, ή ακόμα και να αξιοποιηθούν στην Ιατρική: σε αντίθεση με τις ακτίνες Χ, οι οποίες διαπερνούν σχεδόν όλους τους ιστούς εκτός από τα οστά, οι ακτίνες terahertz θα επέτρεπαν στους γιατρούς να βλέπουν το στρώμα που βρίσκεται ακριβώς κάτω από το δέρμα.

Πώς να προπονηθείτε στη θετική σκέψη

 Η θετική σκέψη είναι το συστατικό της ευεξίας και της ευτυχίας.

Αν ποτέ δεν είχατε το χρόνο να ελέγχετε τις σκέψεις σας, ήρθε η στιγμή να κάνετε μία δοκιμή. Υπολογίζεται ότι ο εγκέφαλός μας παράγει περίπου 70.000 σκέψεις την ημέρα. Συγκεκριμένα ο εγκέφαλός μας παράγει σκέψεις είτε το συνειδητοποιούμε είτε όχι και εάν αφιερώσουμε μόλις 10 λεπτά ελέγχοντας τις σκέψεις μας, θα εκπλαγούμε από το αρνητικοί μπορεί να είμαστε.

Συνηθίζουμε να σκεφτόμαστε πράγματα που μας δυσανασχετούν όπως η εργασία μία όμορφη ημέρα, αλλά και πράγματα που μας ανησυχούν χωρίς να το αντιλαμβανόμαστε. Πάντα ακούμε σε έρευνες και συζητήσεις ότι προϋπόθεση της ευεξίας είναι η θετική σκέψη, όμως πόσο εύκολο είναι να σταματήσουμε να σκεφτόμαστε αρνητικά αφού δεν το συνειδητοποιούμε όταν συμβαίνει; 

Η απάντηση είναι να προσπαθούμε κάθε φορά που σκεφτόμαστε κάτι συνειδητά να είναι θετικό. Ακόμη και σε μία αρνητική σκέψη πρέπει να προσπαθούμε να βγάζουμε τη θετική πλευρά της. Μετατρέποντας έτσι ένα μεγάλο αριθμό σκέψεων σε θετικές, συνηθίζουμε σταδιακά να σκεφτόμαστε μόνο θετικά, να είμαστε πιο αισιόδοξοι στη ζωή μας και επομένως να νιώθουμε ευεξία κάθε στιγμή.

Δείτε μερικούς τρόπους για να το καταφέρετε:

1. Μην αφήνετε καμία σκέψη να πάει χαμένη.

Ακόμη και αν διήρκεσε 10 λεπτά ή λιγότερο, αναλύστε τη και βρείτε τη θετική πλευρά που μπορεί να έχει. Είναι ένας καλός τρόπος να ξεκινήσετε να λύνετε το πρόβλημα.

2. Ξεκινήστε τη μέρα σας με θετικές σκέψεις.

Με το που ξυπνήσετε το πρωί σκεφτείτε κάτι θετικό όπως «είμαι ευτυχισμένος με όσα έχω» και προσπαθήστε να έχετε αυτή τη σκέψη στο νου σας όλη την ημέρα. Όχι μόνο θα καταφέρετε να σκέφτεστε κάτι θετικό και να έχετε ανεβασμένη διάθεση, αλλά θα κρατάτε απασχολημένο το μυαλό σας χωρίς να υπάρχει χώρος να γεννηθούν αρνητικές σκέψεις.

3. Βοηθηθείτε μέσω ελπιδοφόρων εφαρμογών.

Στο διαδίκτυο πλέον θα βρείτε άπειρες εφαρμογές που θα σας μεταδώσουν θετική ενέργεια και θα σας βοηθήσουν να σκέφτεστε θετικά. Ακολουθήστε μία διαφορετική συμβουλή κάθε μέρα. Τέτοιες εφαρμογές είναι η «Μία ζωή χωρίς άγχος» του Louise L. Hay και το ημερολόγιο του 2013 με τίτλο «Μπορώ να το καταφέρω».

4. Μετατρέψτε μία αρνητική σε θετική σκέψη.

Όλοι μας έχουμε πάντα μία σκέψη που μας βασανίζει. Είτε αυτή αφορά τη δουλειά, είτε τα οικονομικά μας ή ακόμη και το βάρος μας. Αντί να εστιάζετε σε αυτή, καλό θα ήταν να σκέφτεστε ότι είστε ευγνώμονες για όλα όσα έχετε ήδη και ότι θα μπορούσανε να είναι χειρότερα τα πράγματα. Αυτό φυσικά δεν θα λύσει άμεσα το πρόβλημά σας, αλλά θα σας δώσει αυτοπεποίθηση και κίνητρα για να το αντιμετωπίσετε.

5. Κάνετε πράγματα που σας ευχαριστούν και σας ανεβάζουν ψυχολογικά.

Ένας πρακτικός τρόπος είναι να δημιουργήσετε μία λίστα με όλα τα πράγματα που κάνοντάς τα νιώθετε υπέροχα. Αυτά μπορεί να είναι δραστηριότητες έκφρασης συναισθημάτων και εκτόνωσης όπως ο χορός, το τραγούδι, μία βόλτα με αγαπημένα πρόσωπα ή η δραπέτευση από την καθημερινότητα με ένα ταξίδι ή ακόμη και ένα καλό βιβλίο. Θα σας βοηθήσουν να απαλλαγείτε από το βάρος των αρνητικών σκέψεων και συναισθημάτων και να αντιμετωπίζετε τη ζωή με μία πιο θετική ματιά.

Μυστικά για να πετύχεις σπουδαία πράγματα στην ζωή σου

Κι όμως, υπάρχουν εκεί έξω αρκετοί υποστηρικτές που ισχυρίζονται πως αν δεις τη…ζωή σου αλλιώς μπορεί και να αλλάξει.

Εγώ πάντως σας προτείνω να δοκιμάσετε τα εξής και που ξέρετε μπορεί να έχω και δίκιο. Η «ιστορία» θα δείξει αλλά εσείς σίγουρα θα έχετε προσπαθήσει και θα έχετε κερδίσει την εμπειρία.

Μπορώ να πετύχω σπουδαία πράγματα. Πείτε στον εαυτό σας κάθε μέρα ότι μπορείτε να κατακτήσετε όλο το μεγαλείο της ζωής. Επικεντρωθείτε στα οράματα και τα όνειρά σας και στην συνέχεια συνδέστε κάθε ένα από αυτά με κάποιο συναίσθημα. Λέγοντας τα λόγια αυτά, και κυρίως πιστεύοντάς τα, μπορείτε να τα μετατρέψετε σε πραγματικότητα.

Ξυπνήστε το πρωί και πείτε στον εαυτό σας πως είστε γεμάτοι ενέργεια και χαρά. Η χαρά, πηγάζει από μέσα σας και όχι από το περιβάλλον σας.
Ενεργοποιείται την στιγμή που ξυπνάτε. Κάντε λοιπόν συνήθειά σας να επαναλαμβάνετε την πρόταση αυτή όταν ξυπνάτε το πρωί.

Συμφιλιωθείτε με τον εαυτό σας και με τις ατέλειες αλλά και τα προτερήματά σας. Αν δεν αγαπάτε τον εαυτό σας είναι δύσκολο να αγαπήσετε τους άλλους.

Νοῦς ὑγιής ἐν σώματι ὑγιεῖ! Κάθε υγιές σώμα έχει τα θεμέλια του σε ένα καθαρό μυαλό και μια αγνή ψυχή. Αν έστω και ένα από αυτά «πάσχει» από αρνητικά συναισθήματα, τότε θα επηρεαστούν και τα άλλα. Ο υπ ‘αριθμόν ένα λόγος της προσωπικής σας καλής ή κακής υγείας είστε εσείς. Μπορείτε να κατακτάτε και να νικάτε την κάθε ασθένεια στο σώμα σας σταθερά, κάθε μέρα.

Μπορώ να κάνω τα πάντα αρκεί να το θελήσω. Είναι ένας πολύ καλός τρόπος για να παρακινείτε τον εαυτό σας να έχει θάρρος. Λέγοντάς το, θα είστε σε θέση να φτάνετε οποιονδήποτε στόχο και αν βάλετε.

Οτιδήποτε συμβαίνει, συμβαίνει για το καλό μου. Δεν υπάρχουν θύματα, δεν υπάρχουν ατυχήματα και συμπτώσεις. Απλώς δεν υφίστανται στην πραγματικότητα αυτή, αφού εσείς – και οι γύρω σας – είστε οι μόνοι που μπορείτε να προσελκύσετε τα γεγονότα της ζωής σας. Να ξέρετε λοιπόν, πως τα πάντα εξυπηρετούν έναν σκοπό και συμβαίνουν με τέλειο συγχρονισμό.

Εσείς καθορίζετε τη ζωή σας. Κάθε πρωί, κάθε ξύπνημα, χαρίζει μια καινούρια αρχή σε κάθε άνθρωπο του κόσμου. Μπορείτε να χρησιμοποιήσετε την κάθε μέρα μοναδικά, και όπως εσείς επιθυμείτε αφού εσείς – και μόνο εσείς – είστε ο αρχιτέκτονας της ζωής σας. Εάν ξεκινήσετε την μέρα σας με μια θετική σκέψη μπορείτε να μεταμορφώσετε την μέρα σας σε κάτι απίστευτο.

Είναι μεγάλο προτέρημα να μπορείτε να συγχωρείτε. Όχι επειδή είστε καλόψυχος ή καλός άνθρωπος. Αλλά επειδή μπορείτε να λειτουργήσετε με ενσυναίσθηση. Να μπείτε στη θέση του άλλου και να καταλάβετε για ποιο λόγο έκανε τι. Μπορεί να μη συμφωνείτε με τις πράξεις του αλλά μπορείτε να καταλάβετε τις προθέσεις του. Η δυνατότητά σας να συγχωρείτε μπορεί αυτόματα να αλλάξει την στάση των άλλων προς εσάς.

Ξεκάθαρα, δεν υπάρχει κανένα όριο και κανένα εμπόδιο στις δυνατότητές σας, εκτός αυτών που τοποθετείτε εσείς οι ίδιοι. Τι είδους ζωή θέλετε; Τι είναι αυτό που σας σταματά; Τι εμπόδια έχετε επιβάλλει στον εαυτό σας; Η δήλωση αυτή θα σας βοηθήσει να τα εντοπίσετε και να τα ξεπεράσετε!

Η αφή

Όπως η αναπνοή μάς συνδέει με τη ζωή, έτσι και το άγγιγμα είναι το πιο εκφραστικό μέσο για τη μετάδοση συναισθηματικών πληροφοριών ανάμεσα σε δύο άτομα. Η πρώτη συγκεκριμένη εμπειρία, που μας εισαγάγει στον κόσμο αυτό, πραγματοποιείται με το άγγιγμα των ανθρώπινων χεριών και το άγγιγμα παραμένει η επαφή στην οποία έχουμε τη μεγαλύτερη εμπιστοσύνη. Θα εμπιστευτώ το άγγιγμά σου, πριν εμπιστευτώ τα λόγια σου. Οι στενές προσωπικές σχέσεις τονώνονται ή αποθαρρύνονται από τον τρόπο με τον οποίο οι άνθρωποι βιώνουν την άμεση αυτή επαφή.
Θυμήσου με πόσους τρόπους χρησιμοποιείς τα χέρια σου: για να σηκώσεις, για να χαϊδέψεις, για να κρατηθείς, να δείρεις, να ισορροπήσεις. Κάθε άγγιγμα συνδέεται μ’ ένα συναίσθημα, όπως αγάπη, εμπιστοσύνη, φόβο, αδυναμία, αναστάτωση και πλήξη.

 Για να το μάθεις αυτό, πρέπει να ρωτήσεις, “πώς αισθάνεσαι όταν σ’ ακουμπάω έτσι;” Μας έχουν πολύ λίγο μάθει να αισθανόμαστε το άγγιγμά μας. Αυτή η ερώτηση θα φέρει σε δύσκολη θέση πολλούς ανθρώπους. Όταν τη μεταχειριστείς λίγο καιρό, αρχίζεις να καταλαβαίνεις την αξία της.
Μία άλλη πλευρά του αγγίγματος είναι να πεις σε κάποιον άλλον τι συναισθήματα σού δημιουργεί το δικό του άγγιγμα. Είναι σημαντικό να θυμόμαστε ότι, εκτός αν κάποιος άλλος μας επιστήσει την προσοχή σ’ αυτό, δεν έχουμε καμία αντίληψη της αίσθησης που δημιουργεί το άγγιγμά μας. Θυμάμαι πόσες φορές άτομα συναισθηματικά και ενθουσιώδη μου ματώσανε τα δάχτυλά μου: φορούσα δαχτυλίδια κι εκείνοι μου λιώσανε τα δάχτυλα με μία εγκάρδια χειραψία.
Πιστεύω επίσης πως οι περισσότεροι γονείς δεν έχουν καμία πρόθεση να τραυματίσουν τα παιδιά τους, όταν τα χτυπάνε. Μα ούτε υποψιάζονται καθόλου πόσο δυνατά χαστουκίζουν. Πολλοί κυριεύονται από φρίκη όταν δουν τα αποτελέσματα από τα χτυπήματά τους. Αυτό κυρίως ισχύει με άτομα που διδάχτηκαν πώς να αποκτήσουν μεγάλη σωματική δύναμη, αλλά δεν έμαθαν τι αποτελέσματα έχει αυτή η δύναμη πάνω στους άλλους ανθρώπους και ιδιαίτερα στα παιδιά.
Γνώρισα έναν αστυνομικό που έσπασε τρία πλευρά της γυναίκας του όταν την αγκάλιασε, μετά από μία απουσία του. Ξέρω πως αυτός ο άντρας δεν είχε καθόλου εχθρικά συναισθήματα για τη γυναίκα του. Μα ούτε του περνούσε απ’ το νου πως ήταν τόσο δυνατός.
Θέλω να τονίσω ότι χρειάζεται να μάθουμε να έχουμε συναίσθηση του αγγίγματός μας, αλλά και να το σκεπτόμαστε. Αυτό το σημείο της διαπαιδαγώγησής μας έμεινε ολότελα παραμελημένο. Την επόμενη φορά που θα χαιρετήσεις κάποιον με χειραψία ή θα χαϊδέψεις κάποιον, φρόντισε να νιώσεις τι συμβαίνει καθώς τον αγγίζεις. Έπειτα κουβέντιασε αυτές σου τις παρατηρήσεις μαζί του: “Τότε, λοιπόν ένιωσα…Εσύ τι ένιωσες;” [...] Μερικοί λένε ότι δεν αισθάνθηκαν τίποτε κι ότι όλα αυτά τους φάνηκαν κουταμάρες και βλακείες. Αυτό με στενοχωρεί, γιατί σημαίνει πως εκείνοι έχουν χτίσει τοίχους τριγύρω τους, ώστε να μην ευχαριστιούνται καθόλου από τη φυσική επαφή. Ξεπερνάει κανένας πραγματικά ποτέ την επιθυμία και την ανάγκη για την ίδια τη σωματική επαφή και για την ανακούφιση που προσφέρει;
Τα τελευταία δέκα χρόνια, οι άνθρωποι άρχισαν να δέχονται τις ανάγκες τους για τη σωματική επαφή. Το αγκάλιασμα είναι ένας ανερωτικός, πολύ ανθρώπινος τρόπος για να πάρεις και να δώσεις στοργή. Άρχισαν σιγά σιγά και οι άνδρες να το αποδέχονται. Το δέρμα τους μπορεί να πεινάει τόσο, όσο και των γυναικών για χάδι. Ίσως, αν οι άνθρωποι επέτρεπαν στον εαυτό τους να ικανοποιήσουν τις ανάγκες τους για χάιδεμα, δε θα ήταν τόσο επιθετικοί.

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΙΑΣ ΚΑΡΑΣ

Ο ΜΟΝΑΧΙΣΜΟΣ ΟΙ ΚΑΛΟΓΕΡΟΙ ΚΑΙ ΤΟ ΕΜΠΟΡΙΟ ΤΩΝ ΛΕΙΨΑΝΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΖΩΩΝ

ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΙΑΣ ΚΑΡΑΣ ΔΙΗΓΗΜΕΝΗ ΑΠΟ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΙΔΙΑ (του Ανδρέα Λασκαράτου)
Εγώ εγεννήθηκα σε μίαν εύπορη και έντιμην οικογένειαν ψηλά στον Αρχάγγελον. Οι γονείς μου έχοντες τα μέσα με αναθρέψανε με πολλές ανάπαυσες και χάϊδια, κάνοντες έτσι σ’ εμένα ένα τρυφερό αρχοντόπουλο. Δεν αμελήσανε όμως την καλήν αναθροφή μου. Και αφού ετελείωσα τα μαθήματά μου εις το Γυμνάσιον, μ’ έστειλαν και στο Πανεπιστήμιον εις την Πετρούπολην, να τελειοποιηθώ στη Φιλοσοφία.
Εις το Πανεπιστήμιον έκαμα πολλές γνωριμίες με άλλους νέους απάνου – κάτου συνομήλικούς μου, οι οποίοι δεν ελείψανε από λίγο σε λίγο να μου εμπνεύσουνε μίσος για το κυβερνητικό σύστημα της Αυτοκρατορίας, και να με κάμουνε κ’ εμέ Μηδενιστή, σαν εκείνους. Εσπουδάζαμε μαζύ τα μαθήματά μας, και περισσότερο ακόμη μαζύ εμηχανευόμαστε την καταστροφή της Αυτοκρατορικής οικογενείας. Ο Μηδενισμός ευρήκε μέσα στην ψυχή μου γη πρόσφορη, κ’ ερρίζωσε, κ’ εγίνηκα κι εγώ ένας από τους μηδενιστάς, τους πλέον λυσσιασμένους.
Ήμουνα τότε μόλις ενήλικος, όταν ο Άγγελος του Ολέθρου, η ανθρωποφόνα στρατολογία, μ’ εθυμήθηκε κ’ εμέ, και μ΄ εσήκωσε από τες σπουδές μου, δια να με ρίψη στο στρατώνα, και από εκεί στον πόλεμο. Αμάθητος καθώς ήμουνα στην κακοπάθεια, και στη μεταχείριση των όπλων, έγινα πολύ κακός στρατιώτης.

Όλον όσον καιρόν έζησα στον στρατώνα ασθενούσα πάντοτε. Και στην πρώτη μάχη που μ’ επήγανε εσκοτώθηκα, χωρίς να σκοτώσω κανένα. Το σώμα μου μαζύ με άλλα διάφορα έμεινε άταφο, απάνω στο πεδίον της μάχης, θροφή των σκουλικιών και των κοράκων.
Τρεις χρόνους έπειτα, όταν εγώ και οι λοιποί μου συνάδελφοι ήμασθε καταντημένοι γυμνά κούκκαλα, ήλθ’ εκεί και μας επισκέφθηκε ένας καλόγηρος ζητώντας κούκκαλα. Είχε ήδη γεμάτο ένα δισάκι του από διάφορα τέτοια, π’ επάσχιζε να κόψη την κεφαλή από ένα κοντακιανό μου σκέλεθρο, όταν απείκασε ότι εγώ ήμουνα ήδη χωρισμένη από το σώμα μου. Κι άφησ’ εκείνη κ’ επήρε εμέ στο δισάκι του. Εκεί μέσα ελεεινό κ’ εγώ λείψανο, ευρέθηκα με συντροφιά ελεεινών άλλων λειψάνων, αφανισμός εκείνος διαφόρων εντίμων οικογενειών.
Στο μοναστήρι που μας επήγε, μας έβαλ’ ευθύς και μας έπλυνε και μας επάστρεψε. Έπειτα μας έβρασε μέσα σ’ ένα κακάβι, με πρόκες γαρούφαλο κοπανισμένο, το οποίο μας έδωσε κάποιαν ευωδίαν, την οποίαν αυτός έλεγε ε υ ω δ ί α ν    α γ ι ό τ η τ ο ς, και χρώμα μελανωπόν, ως είναι τα λεγόμενα ά γ ι α  λ ε ί ψ α ν α.
Όταν μας έβγαλε από το κακάβι και μας εστέγνωσε, μας έδωσε ολωνών ονόματα. Κ’ εμέ με ωνόμασε Κ ά ρ α ν τ ο υ  Α γ ί ο υ  Ι ω ά ν ν ο υ  τ ο υ  Β α π τ ι σ τ ο ύ. Εγώ ήθελ’ αισθανθώ ευγνωμοσύνην προς τον καλόγηρον δια την τιμήν οπού μου έκανε, αν δεν ήτανε που μου εφαινότουνε σα ν’ αρνούμαι την οικογένειά μου, ευχαριστούμενος εις την αλλαγήν της προσωπικότητός μου. Χρεωστώ όμως να είπω ότι ο καλόγηρος μ’ επεριποιήθηκε με μεγάλη φιλοξενία, επειδή, εκτός οπού μ’ επάστρεψε, μ’ εθυλήκωσε σε κομμάτι ράσο, και μ’ εφύλαξε με πολλήν επιμέλειαν εις το ιερόν της εκκλησιάς του.
Εκεί πάλιν έμεινα μακαριζομένη και αγιαζομένη έξη μήνες, όταν ακούστηκε στο Μοναστήρι πως η Αυτοκράτηρα της Ρωσίας αγοράζει και ακριβοπληρώνει λείψανα Αγίων. Τότε ο καλόγηρος μ’ έβγαλ’ έξω. Μ’ εθυλήκωσε εις άλλο ιερόν επιτραχήλιον. Μ’ έβαλε μέσα σ’ ένα εύμορφο κιβώτιον επιταυτού φτιασμένο δια εμέ, και συνοδευόμενος από άλλον συγκαλόγηρόν του, μ’ εφέρανε στη Μόσκα, όπου εκείνες τες ημέρες ευρίσκετο η Αυτοκράτειρα.
Όταν μ’ εξεσκέπασε, ευρέθηκα σε μίαν μεγάλην αίθουσαν στο Κρεμλίνο, εμπρός εις την Αυτοκράτειρα. Η Αυτοκράτειρα εγονάτισ’ ευθύς εμπρός μου. Εσταύρωσε τα χέρια της, έκλινε το κεφάλι της, εστραυροκοπήθηκε, και μ’ επροσκύνησε! Τι ωραία θέα για με! Η Αυτοκράτειρα της Ρωσίας γονατισμένη εμπρός εις την Κάρα ενός Μηδενιστή, να τον προσκυνάει!
Η ταπείνωση εκείνη της Αυτοκράτειρας ενώπιόν μου, μου εφάνηκε σαν ικανοποίηση δια την άδικη σφαγή μου. Αν ο Τσάρος εις το μακελιό του πολέμου μου εσήκωσε τη ζωή, αλλά κ’ εγώ εκείνην τη στιγμή είχα την Τσάρισσα υπόδουλή μου και μ’ επροσκυνούσε, κ’ εγώ την ελεεινολογούσα δια την απάτην της.
Σ’ εκείνην την στιγμήν ένα είδος υπερηφάνειας εμπήκε μέσ’ στο κεφάλι μου. Επειδή η υπερηφάνεια μπαίνει εύκολα μέσ’ στα κούφια κούκκαλα. Αλλ’ ευθύς έπειτα εχρειάσθηκα κ’ εγώ να ταπεινωθώ, και να δειλιάσω, όταν είδα να πουληώμαι σαν απλή πραμμάτεια, και ο καλόγερος να πουσναρώνει τα χρήματα της υποθεμένης αξίας μου.
Αλλ’ ιδού η Αυτοκράτειρα κράζει τότε τον Αρχιδιάκο του Παλατιού, του συσταίνει εμέ την Αγίαν Κάραν του Προδρόμου, και του διορίζει να με θέση εις την αίθουσαν των Αγίων λειψάνων. Είπε και ο Αρχιδιάκος κλίνας κεφαλήν και οφθαλμούς προς την Αυτοκράτειρα, εσταυροκοπήθη έπειτα εννέα φορές ενώπιόν μου, με έλαβε στας αγκάλας του μουρμουρίζοντας πατερμά και κυριελέϊσα, και μ’ επήγε σε άλλην αίθουσαν γεμάτην τόσο από κούκκαλα κάθε είδους, οπού εφαινότουνε Κουκκαλαποθήκη Κοιμητηρίου μάλλον, παρά Βασιλική Αίθουσα.
Εκεί δεν ήσαν μόνον ανθρώπινα κούκκαλα. Εκεί ήσαν και χτηνών άγια τέτοια. Εκεί τέσσερα πόδια γαϊδάρου, αποδιδόμενα εις τον γάϊδαρον οπού εκαβαλίκεψε ο Χριστός, όταν εμβήκε στα Ιεροσόλυμα μετά βαΐων και κλάδων. Εκεί η μύτη του κοκόρου που ελάλησε όταν ο Πέτρος αρνήθηκε τον Χριστόν μας. Εκεί το δόντι του γουρουνιού που υπεραγαπούσε ο Άγιος Αντώνιος. Εκεί κάρες άλλες ανθρώπινες. Εκεί χέρια, εκεί πόδια. Εκεί καπνιά από κακάβι όπου ψηνόμενοι ή βραζόμενοι ετραγουδούσαν κ’ εχόρευαν οι παίδες. (Οι δυσπιστούντες εις το θαύμα τούτο, λέγουν ότι δεν ήταν χορός, αλλά πηδήματα, εξαιτίας οπού η φωτιά τους έκαιε τση πατούσες).
Εκεί ένα φτερό από τη φτερούγα του Αγγέλου, που εστάλθηκε να πη το χαίρε της Παναγίας… Εκείνο τέλος πάντων ήθελε πει κανείς, ήτον ένα Αρχαιολογικόν Μουσείον Χριστιανικής Μυθολογίας.
Μια μέρα που η Αυτοκράτειρα γονυπετής επροσεύχετο εις το κούκκαλο της κνήμης ενός Αγίου, ο Αρχιδιάκος περνώντας από εμπρός μου, έντεσε η μανίκα του στο κατακλείδι μου, και μ’ έρριξε κάτου και μόσπασε ένα λίγο κούκκαλο. Η Αυτοκράτειρα τότες όλη έντρομη δια το δ υ σ τ ύ χ η μ α, σχεδόν ολιγοθυμούσε! Εστρυροκοπήθηκε πολλές φορές, έκλαψε, κ’ εκαταδίκασε τον Αρχιδιάκο σε τριάντα μέρες νηστεία και προσευχή, και τριακόσια κυριελέϊσα ενώπιόν μου την κάθε μέρα.
Ο δυστυχής ο Αρχιδιάκος εχτελούσε ακριβώς την καταδίκην του καθημερινώς ενώπιόν μου με τα τριακόσια του κυριελέϊσα, και με άλλες τόσες μετάνοιες. Μα μίαν ημέρα έχασε την υπομονή, και, μέσα στα κυριελέϊσα, μου ξαμόνει ένα τέτοιο φάσκελο, με τόση δύναμη, και με τόση μάνητα, που το δάκτυλό του το χοντρό εμπήκε όλο μέσα στο κούφιο μάτι μου, και μ’ εσήκωσε ψηλά, και μ’ εξαναγύρισε απάνου στο ταυλί που ευρισκόμουνα.!
Ασέβεια! Θα πείτε. Μα οι παπάδες δεν πιστεύουν τίποτα. Οι καϋμένοι, έχουνε τα δίκηα τους…
Εγώ επικράθηκα δια την χυδαίαν εκείνην προσβολήν οπού μου έκαμε ο Αρχιδιάκος. Και είδα δειλίαν εις τον χοντροειδή εκείνον εξυβριστήν, οπού έβριζε άψυχα ανθρώπινα λείψανα. Επάσχιζα δε να διασκεδάζω με τα άλλα συντροφικά μου κούκκαλα γνωριζόμενος μα αυτά, και διηγούμενοι καθένας τες ιστορίες μας.
Εκεί σιμά μου είχα γειτόνισσα μίαν άλλην κάρα, την οποίαν η Αυτοκράτειρα ελάτρευε, ως Κ ά ρ α ν  Α γ ί α ς
μ ε γ α λ ο μ ά ρ τ υ ρ ο ς  Π α ρ α σ κ ε υ ή ς. – Αγία μου, της είπα, συστέλλομαι να ευρίσκομαι τόσον αναξίως θεμένος εγώ ο μηδαμινός, εις τας ιδίας τιμάς με την αγιωσύνην σου.
Βρε, λέει, γκιαούρη, εγώ δεν είμαι Αγία. Εγώ είμαι ο Μόρος, οπού εσκότωσε το Μάρκο Μπότσαρη.
Εγώ στη στιγμή εσάστησα! Μα έπειτα σκεφτόμενος, πως, ως κ’ εγώ εκεί μέσα έπαιζα το πρόσωπο του Αγίου Ιωάννου, είδα ότι όλο εκείνο ήτανε μία κωμωδία, μία μπαιγνιοκωμωδία, που εδιασκέδαζε ίσια – ίσια με τη μπαιγνιοσύνη της. Το πράγμα μου εφάνηκε παράξενο και νόστιμο. Κ’ εβάλθηκα να ρωτήσω τα τέσσερα γαϊδουρόποδα, αν πραγματικώς ήτανε και τα τέσσερα στον γάϊδαρον εκείνον οπού εκαβαλίκεψε ο Χριστός.
Επειδή, μετά τα προηγούμενα, άρχισα να υποφτεύομαι σε όλα.
Ούτε τα τέσσερα, ούτε κανένα από εμάς. Είπαν τα γαϊδουρόποδα. Εμείς ανήκουμε σε τέσσαρους χωριστούς γαϊδάρους, από τους οποίους κανείς δεν έλαβε την τιμή να καβαλικευθή από τον Χριστόν. Αλλά δεν είναι δια τούτο που ήθελε θεωρηθούμε ως αναξιοτιμότερα από τα άλλα όσα εδώ μέσα ανθρώπινα κούκκαλα. Εμείς εδουλέψαμε όλη μας τη ζωή, και με τον ιδρώτα του προσώπου μας εφάγαμε το άχυρό μας, δια να είμασθε χρήσιμοι στον κόσμον, όπου εγεννηθήκαμε. Ενώ σεις αλαζόνες, κούφοι, και κακόποιοι άνθρωποι, ζήτε με τους κόπους μας, αχαριστείτε εις ημάς τους ευεργέτες σας, και τα πράγματα δια τα οποία επαίρεσθε είναι ως επί το πλείστον ανόσια. Κορυφόνετε δια την αναισχυντία σας όταν, αποθνήσκοντες, αυτοχειροτονείσθε ημίθεοι, και λατρεύεσθε ανάμεσό σας!…
Μιλείτε έτσι, τους είπε μία σιμοτινή Αγία Σιαγόνα, επειδή δεν είσθε τα αληθινά πόδια του Αγίου εκείνου Όνου, τον οποίον ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός εκαβαλίκεψε. Τα αληθινά εκείνα άγια πόδια, τα οποία εγώ πάντοτε εφύλαξα εις την εκκλησία μου, ήθελε μιλήσουνε πολύ διαφορετικά, επειδή τω όντι άγια εκείνα, και θαύματα εκάμανε όχι ολίγα, και ιατρείες εις άλλα πόδια ζώων και ανθρώπων εκάμανε. Αλλά σεις δεν γνωρίζεται…
Μπα, Δέσποτά μου, που δε γνωρίζουμε. Του είπε ένα από εκείνα. Εγώ την αγιωσύνη σου σε γνωρίζω πολύ καλά, επειδή εγώ είμαι το πισινό πόδι εκείνου που μιά φορά ήτανε γάϊδαρό σου. Και θυμώμαι που μ’ έκοψες από το γάϊδαρό σου, όταν εψόφησε. Και μ’ εξήρανες, και μ’ έβαλες εις το θυσιαστήριο της εκκλησίας σου, με κεριά αναμμένα, με θυμιάματα, με καντήλια… και είχες εμπόριον από πόδια γαϊδουρίσια, που τα έκοβες την νύχτα από τους ψόφιους γαϊδάρους του χωριού, και έπειτα τα επούλησες εις τον έξω κόσμο, για πόδια του Αγίου Όνου… και μας έφερνες εις τα σπίτια του χωριού, και μας εφιλούσανε οι χωριάτισσες, κ’ εσταυροκοπηώντανε ενώπιόν μας… και σου εδίνανε λάδι για το καντήλι μας, και, και, και…
Μα τότε η Αγία Σιαγόνα έτριξε τα δόντια της, και,
- Αχάριστε, του λέει, γαϊδουρόποδα! Και ειν’ έτσι που μου πληρώνεις την ευγνωμοσύνη που μου χρωστάς;! Αλλά βλέπω ότι έδωσα τους μαργαρίτας μου εις τους χοίρους, πασχίζοντας να σας υψώσω εις Άγιον Όνον, και να σας κάμω να κατοικείτε Αυτοκρατορικά Ανάχτορα.
Έχε λέ’ , υπομονή δέσποτά μου, επειδή οι πεθαμένοι τα λένε όλα καθώς εσταθήκανε, χωρίς φόβο, χωρίς πάθος.
Μα εκείνες τις ημέρες μας επλησιάζανε οι Γάλλοι. Και οι Μοσκοβίτες είχανε σχεδιάσει να κάψουν τη Μόσκα! Χρεία λοιπόν τα πολυτιμότερα πράγματα να έβγουνε από το Κρεμλίνο, να κρυφθούνε, ν’ αφανισθούνε μέσα σε υπόγεια. Και από τα πολυτιμότατα ήμαστε εμείς τα Άγια Λείψανα. Έτσι ο Αρχιδιάκος έλαβε διαταγή να επιστατήση εις την μετακόμισήν μας.
Η διαταγή εκείνη ήλθε ξάφνου, και έπρεπε να εχτελεσθή αμέσως. Μια τέτοια επιφόρτιση, μια τέτοια εργολαβία, ήτανε μεγάλη τύχη δια τον Αρχιδιάκο. Η Καλιφορνία του ανοιγότουνε διάπλατη, κ’ εβανότουνε στη διάθεσή του. Στην αναστάτωση εκείνη και στη σκοτούρα, ημπορούσε να ωφεληθή πολλά εν ασφαλεία του. και έβλεπε τον εαυτό του σαν Πρωθυπουργό της Ελλάδος σε προετιμασία πολέμου, με πίστωση να δανισθή εκατομμύρια…
Αυτός ήδη με είχε κρυφά πραγματευμένη και συβασμένη με μιαν Κυρίαν της Αυλής, με την οποίαν είχε συμφωνήσει να με κλέψη, και να με πουλήση εις αυτήν. Ώστε η αναστάτωση της μετακομίσεως, του ήρχετο πολύ πρόσφορη. Και όμως το πεπρωμένο, δι’ όσο τουλάχιστον απέβλεπε εμέ, είχε διατάξει αλλοιώς τα πράμματα.
Ο αχθοφόρος οπού μαζύ με άλλα έφερνε κ’ εμέ στο κρυφό υπόγειον, είχε ένα παιδάκι που έδινε μεγάλην ενόχληση στην οικογένεια με τα κλάϋματά του, και με τις φωνές του. Εστοχάστηκε λοιπόν να κλέψη εμέ. Όταν μ’ επήγε σπήτι του, η γυναίκα του ευχαριστημένη πολύ δια το σκιάχτρο, μ’ επαρουσίασε ευθύς εις το παιδάκι της. – Τη βλέπεις; Του είπε. Όντις κλαις, σε τρώει. Το παιδάκι έμεινε έντρομο και άφωνο, έκλεισε τα ματάκια του, τα εσφάλισε καλά με τους δυο του μικρούς γρόθους κ’ εγύρισε κ’ εκοιμήθηκε.
Για κάμποσον καιρόν εξακολούθησα να ησυχάζω και ν’ αποκοιμάω το παιδάκι τρομάζοντάς το. Αλλά η εξακολουθινή ενέργεια του σκιάχτρου απάνου στη φαντασία και στα νεύρα του νηπίου εκείνου, έφερε τέλος πάντων και το αναπόφευχτο αποτέλεσμά της. Αφού το αλάλιασε και το ανάγκεψε, στο ύστερο το εσκότωσε, κάνοντάς το να πεθάνη με σπασμούς και σκληρό θάνατο. Ούτε που ήθελ’ είν’ επιθυμητό να ζήση, επειδή ήθελε αξήνει βλάκας. Αν οι μητέρες είχανε νου, ωφελούντο από τούτο μου το ανέγδοτο.
Εντοσούτω ο Αρχιδιάκος, αφού δεν ηύρε πλέον την κάραν του Αγίου Ιωάννου δεν τάχασε. Έκλεψε και αυτός, άλλην, λατρευομένην εις το Κρεμλίνον ως  Κ ά ρ α  τ η ς  Α γ ί α ς  μ ε γ α λ ο μ ά ρ τ υ ρ ος  Μ α ρ ί ν η ς, αλλά πραγματικώς ενός φίλου μου φανατικού Μηδενιστή, που είχε πειραθεί να δολοφονήση τον Αυτοκράτορα. Τούτης εξεκόλλησε την επιγραφή, και έβαλε Κάρα του Ιωάννου του αποκεφαλιστού.
Την κάραν τούτην πουλημένην εις την Κυρίαν της Αυλής, η Κυρία εκείνη την επλήρωσε εις τον Αρχιδιάκο, μέρος με πολύτιμους αδάμαντας, και μέρος με χρήματα. Έδωσαν δε αμοιβαίαν υπόσχεσην και όρκον, να βαστάξουν μυστικήν την εν λόγω υπόθεσην, εις την οποίαν συνενοχούντο. Αλλά, ουδέν εστί κεκαλυμμένον, ο ουκ αποκαλυφθήσεται, και κρυπτόν, ο ου γνωσθήσεται.
Η γυναίκα του αχθοφόρου, αφού απέθανε το παιδάκι της, δεν μ’ εχρειαζότουνα πλέον, και μ’ έρριξε σε μια λιθιά στο προαύλιο του σπητιού της. Εκεί έμεινα κάποσον καιρό, όταν μίαν αυγή χάραμμα ήλθε μία Κίσσα, μ’ εσήκωσε στα πόδια της, και μ’ επήγε και με απίθωσε στο καμπαναριό της Μητροπόλεως Ανάληψης.
Εγώ εξακολουθούσα να φέρνω στο κρανίο μου την επιγραφή που είχε μου βάλουνε στο Κρεμλίνο. Έτσι, όταν ο κωδωνοκρούστης ήλθε και με ηύρε εκεί απάνου, βλέποντας την επιγραφή, έμεινε έχπληκτος! Δεν ετόλμησε να μ’ αγγίξει. Κατέβηκε τρεχάτος τη σκάλα του κωδωνοστασίου, εφώναξε σαν έξωτου εαυτού του στους ιερείς το θαύμα, και οι ιερείς εκείνοι, βαλόντες τα επιτραχήλιά τους, και τα φελόνια τους, και με τα θυμιατά στο χέρι, ήλθανε και μ’ επήρανε, και μ’ εκατεβάσανε ψάλλοντες και θυμιατίζοντές με.
Η τιμή εκείνη, έπειτ’ από τη δειλίαση που υπόφερα στο σπήτι εκεινής της χυδαίας, εστάθηκε σαν ένα βάλσαμον εις τα παθήματά μου, ικανοποιούμενος έτσι, και ξαναβρισκόμενος εις τες πρώτες μου δόξες. Μη δε με κατηγορήσετε δια τούτο. Προσκυνά και δόξες και λιβάνια και κολακείες κ’ εγκώμια ριμμένα καταπρόσωπον, είναι πράμματα επιταυτού εφευρεμένα δια τες κούφιες Κάρες. Και όταν μας λείψουνε, μας λείπει μόνο το φυσικό μας παραγιόμισμα.
Περνώντες ανάμεσα στο συναγμένο πλήθος γονυπετείς εσταυροκοπούντο, κ’ εδέοντο σ’ εμέ ως εις τον Θεόν, μ’ έφερναν με παράταξη μεγάλη, και μ’ έθεσαν απάνου στην Αγία Τράπεζα, περιβάλλοντές με με λαμπάδες και ευωδικά θυμιάματα.
Ωστόσο διεδόθη με ηλεκτρικήν ταχύτητα σ’ όλην εκείνην τη Μεγαλόπολην ότι ο Άγιος, όστις δια πνευματικάς βέβαια αιτίας ανελήφθη, επέστρεψεν ήδη αυθορμήτως, και ήλθεν εις την Μητροπολιτικήν Εκκλησίαν.
Η αναστάτωση τότε των κατοίκων ήτον απερίγραφτη, και η Μητροπολιτική εκείνη εκκλησία δεν εχωρούσε πλέον το στιβασμένο πλήθος. Οι καμπάνες όλες της Μόσκας εσημαίναν αδιακόπως μηνύοντας χαρά και αγαλλίαση. Και η Κυβέρνηση απέναντι τοιούτου θαύματος, εδιόρησε παράκλησες εις όλες τες εκκλησίες.
Ο τόπος όλος εχαίρετο δια την ξαναπόχτησην της Αγίας Κάρας. Όταν η Κυρία εκείνη, που με διαμαντικά και με χρήματά της είχε αγοράσει την άλλη κάρα του ιδίου Αγίου, έκραξε στο σπήτι της τον Άγιον Αρχιδιάκο ναν της εξηγήση τη συνύπαρξη των δύο καρών του αυτού Αγίου.
Ή η μία, έλεγε, ή η άλλη, θαν ψεύτικη. Και κάποιος καλόγηρος ή παπάς άλλος θαν έκαμε το ανουσιούργημα να!..
Α, Κυρία μου, λέγει ο Αρχιδιάκονος, δι’ αγάπην Θεού μη γινόμεθα ιεροκατήγοροι. Μη μεμφόμεθα ιερωμένα πρόσωπα (Κάθε ρασοφόρος, παπάς ή καλόγηρος, ή ό,τι άλλο λέγουσι ιερωμένο πρόσωπο. Και καθό ιερωμένο πρόσωπο, του επιτρέπεται σιωπηλώς να ανοσιουργή! Απαγορεύεται δε πάσα μομφή κατ’ αυτού, έστω και πασιγνώστως ο πλέον διεφθαρμένος της κοινωνίας! Η μπεγνιοσύνη τούτη του ποιμνίου βασίζεται εις την ριζικήν άλλη μπαιγνιοσύνη, του ότι πρέπει να κρύβωμε τη διαφθορά του ιερατείου μας, δια να μη μας περιγελούν και καταφρονούν οι αλλόθρησκοι! Πράγμα τπύτο που καλώς γνωρίζοντές το οι αλλόθρησκοι, μας περιγελούν και καταφρονούν, ως και δια τούτο). Οι ιεροκατήγοροι πλημμυρίζουνε σήμερα την κοινωνία μας, και ζητούν να ανατρέψουν την αγίαν Θρησκείαν μας, την οποίαν μόνη η τυφλή πίστη των Ορθοδόξων Χριστιανών δύναται να σώση.
Ο θεός να με φυλάξη, είπεν η Κυρία, από του να γένω ιεροκατήγορη, και να μεμφθώ αδίκως ιερωμένα πρόσωπα. Και μόνον ερωτώ την αγιωσύνη σου, – Ο Άγιος Ιωάννης, είχε δύο κεφαλές; Όσο ζούσε είχε μία. Αλλ’ όταν απέθανε, κατά θείαν παραχώρηση, έλαβε διάφορες. Και τούτο, Κυρία μου, είναι ιστορική αλήθεια.
Δεν εννοώ!
Ιδού. Αποθαμένος ο Άγιος, έγινε μεγάλη, και παγκόσμια ζήτηση δια τα οστά του. Και μόλον οπού ο επικατάρατος Ιουλιανός εξέθαψε το λείψανο του Αγίου, το έκαυσε, και εσκόρπισε την σκόνην εις τον αέρα. Μόλον τούτο, θεία παραχωρήσει, οι σκόνες εκείνες συνήλθαν πάλιν εις το αυτό, και εσχημάτισαν τότε διάφορα ζεύγη οστέων, και μάλιστα Καρών, δέκα ή δώδεκα τον αριθμόν, μία από τας οποίας…
Κ’ εκείνη που μου επούλησες;
Βεβαίως.
Τότε παρακαλώ, άγιε Αρχιδιάκο, να έλθεις μαζί μου στην άλλη κάμαρα.
Στην άλλη κάμαρα τον επροσμένανε τα δύο αδέλφια της Κυρίας εκείνης, παιδιά δυναμόχερα, κ’ ελεύθερα από δεισιδαιμονίες και πρόληψες. Τούτα ήδη είχε ειπούν εις την αδελφήν τους, ότι την απατούσε ο ασυνείδητος Αρχιδιάκος, πουλώντας της αντί πολυτίμων λίθων και χρημάτων, κούκκαλα καμμιάς αξίας. Αλλά η αδελφή τους δεν έδωσε ακρόασην εις τα λόγια τους. Έτσι εκείνοι εζητούσαν την περίσταση να εκδικηθούνε τιμωρώντες τουλάχιστον τον Αρχιδιάκο.
Έτσι όταν είδαν την αδελφή τους ανανοημένη και ορόθυμη να τους παραδώση τον Αρχιδιάκο, και ήδη τους τον έφερνε στα χέρια τους, τον εδεχθήκανε μ’ ένα τέτοιο γροθοκόπημα στο ι ε ρ ω μ έ ν ο π ρ ό ς ω π ο, που δεν έβλεπε την πόρτα να έβγη. Την εύρηκε όμως, και φεύγοντας τρεχάτος, ο Άγιος Αρχιδιάκος τους εξάμωσ’ ένα γενναίο φάσκελο και ανελήφθηκε!…
Αλλά ενώ η συνάδελφή μου Κάρα, στο σπήτι της Κυρίας εκείνης έπεφτε σε ανυποληψίαν, η φήμη η δική μου εξεναντίας εις την Μητρόπολην της Μόσκας υψωνότουνε στα Ουράνια. Η εκκλησία γεμάτη πάντα προσκυνητάς μου! Λαμπρά καντήλια και τορτσόνια και θυμιάματα ολόγυρά μου! Ιερείς τόσοι που ενδυμένοι τες ιερές στολές τους εν πλήρει παρατάξει με ελατρεύανε! Οι καμπάνες της Μόσκας όλης να σημαίνουνε χαρμόσυνα προς τιμήν μου. Οι παράκλησες οπού μου εγενόντανε στη Μητρόπολη, και στες άλλες εκκλησίες του τόπου για να διώξω τους Γάλλους…
Όλες τούτες οι δόξες οπού μ’ εθεοποιούσανε, ενεργούσανε τόσο δυνατά στη φαντασία μου, που άρχισα να πιστεύω πως τω όντι μου επρέπανε. Και να θεωρούμε σαν κάτι τι πραγματικώς υπεράνθρωπο.
Οι φαντασίες μπαίνουν εύκολα στα κούφια κρανία, επειδή στην είσοδο δεν είναι θυρωρός, και μέσα βρίσκουν ευρυχωρία.
Μ’ αλλοίμονο! Δεν μου ήταν πεπρωμένο να χαρώ δια πολύν καιρό την αποθέωσή μου. Οι κακηωρισμένοι Γάλλοι, οι ασεβείς εκείνοι περιπαίχται των Καρών, λίγο έπειτα μπασμένοι στη Μόσκα, επεριχειλήσανε σ’ όλα τα μέρη, κ’ εφέρανε παντού αναστάτωση και την ιεροσυλία.
Όταν μέσα στην Μητρόπολη με είδαν εμέ βαλμένη σε τόσες δόξες, εκάμανε φρικώδη χασμόγελα! Εβάλανε χέρια ιερόσυλα απάνω μου. Ένας με εχάϊδευε περιπαιχτικά. Άλλος μου εφύσα τον καπνό του τσιγάρου του, κ’ εγέλα. Άλλος μ’ ερώτα τι κάνει ο αναδεξιμιός μου ο Χριστός. Άλλος μ’ εσυχαιρότουνε για την κουμπαριά μου με τον Θεόν, κι άλλος άλλα. Στο ύστερο μ’ επήρανε και μ’ εστήσανε στη μέση της Εκκλησιάς, απάνου σ’ ένα τετράποδο, κ’ εφέραν’ έναν αργιλέ, και μου εβάλανε το μποκίνο στο στόμα μου, κ’ εφενόμουνα σα να καπνίζω τον αργιλέ μου. Με τούτο, χασμογελώντες, εφύγανε.
Αλλά μου επέπρωντο και άλλα. Επειδή, ευθύς έπειτα ήλθαν άλλοι στρατιώτες Γάλλοι, οι οποίοι βλέποντές με σ’ εκείνην τη γελοία θέση, με τον αργιλέ μου στη μέση της Εκκλησίας, ενομίσανε πως οι Ρώσοι τιμούν τους Αγίους τους σ’ εκείνον τον τόπο! Και η έχπληξή τους δια τη νομιζομένη χτηνωδία των Ρώσων δεν είχε όρια. Έφεραν ευθύς και μ’ εφωτογραφίσανε καθώς ευρισκόμουνα με τον αργιλέ μου. Και τες φωτογραφίες εκείνες τες εστείλανε στη Γαλλία, γράφοντες ότι – οι Γάλλοι στο έμβασμά τους εις την Μόσκα, ευρήκανε τες εκκλησιές και τη θρησκεία σ’ εκείνην τη χτηνώδη κατάσταση…
Και πάλιν έπειτ’ από τούτους ήλθαν άλλοι, οι οποίοι αφού εχασμογέλασαν κ’ εκείνοι, μ’ εσηκώσανε μεόλο το τετράποδο, και μ’ εβγάλαν έξω να με γυρίσουνε στη χώρα εις είδος παρωδικής λιτανείας. Αλλά μόλις έφθασαν έξω από την πόρτα της εκκλησίας εγώ εκύλησα κ’ έπεσα. Εκείνοι όμως, εις τη μέθη της αταξίας τους, δεν ανανοηθήκανε πως έπεσα, κ’ εξακολουθήσανε την περιπαιχτική τους λιτανεία, τρέχοντες και φωνάζοντες εν θριάμβω, νομίζοντες να μ’ έχουν εις το τετράποδο.
Εμέ ωστόσο, μόλις πεσομένη, με άρπαξε ο σκύλος σας, και μ’ έφερ’ εδώ σ’ εσάς, όπου, προς ώρας, παύει η ιστορία μου.

Ο άνθρωπος πεθαίνει γιατί λέει ψέματα

Σύντομα άρχισα να βλέπω τους καρπούς των προσπαθειών μου. Μια μεγαλύτερη διαύγεια και η διέγερση ενός άγρυπνου πνεύματος μου αποκάλυπτε κόσμους, που μέχρι τότε ήταν αόρατοι, και μου επέτρεπαν να πραγματοποιήσω ανακαλύψεις απλές κι όμως επαναστατικές. Παρατηρώντας τον αυξανόμενο αριθμό των υπέρβαρων ανθρώπων και την εξάπλωση αυτού του φαινομένου, όχι μόνο στη Νέα Υόρκη και την Αμερική, αλλά σε ένα μεγάλο μέρος του δυτικού κόσμου, ζήτησα από τον Dreamer μια εξήγηση.

Η ψευτιά κρύβεται πίσω από πολλές μάσκες – μου είπε — Η παχυσαρκία είναι μια από αυτές. Πίσω από τη μακάβρια θεατρικότητα των αστεϊσμών και επιδεικτική γενναιοδωρία, που συχνά συναντάμε στους χοντρούς ανθρώπους κρύβεται η απάρνηση της ζωής, η προσπάθεια τους ν’ αυτοκτονήσουν».

Η συχνά τερατώδης μεταμόρφωση των σωμάτων τους, είναι μονάχα η πιο χυδαία αντανάκλαση, το οξυμένο σύμπτωμα μιας κακής διατροφής της ψυχής. Η καταβρόχθιση junk food, η αφομοίωση βλαβερών τροφών ή χιλιάδων θερμίδων, είναι απλά η συνέπεια μιας ασθένειας του Είναι. Όταν έδωσα στον Dreamer την πληροφορία ότι στις ΗΠΑ οι υπέρβαροι είχαν ξεπεράσει κατά ένα μικρό ποσοστό το μισό του πληθυσμού, είπε:

«Είναι το σημάδι αδυναμίας της Θέλησης ενός ολόκληρου λαού. Ένας πολιτισμός που εξαρτάται από το φαγητό αφανίζεται. Και η οικονομία του, σαν σκιά του Είναι, θα αντανακλάσει αυτή την εξάρτηση, το σκοτείνιασμα της θέλησης. Σε μικρό χρονικό διάστημα θα εξασθενίσει και θα καταβροχθιστεί από πιο γρήγορα αρπακτικά, από πιο ακέραιους πολιτισμούς.
Your physical destiny is intimately related to your mental, emotional, financial destinies» = Η σωματική σου μοίρα είναι στενά συνδεδεμένη με την νοητική, συναισθηματική και οικονομική σου μοίρα.

Μαζί με τη ζωτικότητά μου ένιωσα να αυξάνεται κι ένα αίσθημα αγάπης για τον πλησίον μου, μια διάθεση να κάνω κάτι για τους άλλους, για όσους έβλεπα να βρίσκονται παγιδευμένοι σε μια ζωή χωρίς διέξοδο. Ήταν κάτι που δεν είχα νιώσει ποτέ πριν• ένα είδος compassion για εκείνα τα πλάσματα που τα έβλεπα μονίμως βυθισμένα στην αγωνία.

«Μην επαναπαύεσαι! – μου φώναξε κάποτε, βομβαρδίζοντάς με έντονα με πύρινες λέξεις – Η μεμψιμοιρία σου δανείζεται την κατάσταση της ανθρωπότητας για να κρυφτεί και να διαιωνιστεί. Η ματαιοδοξία σου σε κάνει να πιστεύεις ότι έχεις ήδη θεραπευτεί και ότι μπορείς να κάνεις κάτι για τους άλλους. Άσε να βοηθήσει τον κόσμο όποιος είναι ήδη αποκομμένος από αυτόν!».

Αρκετό καιρό αργότερα, θα καταλάβαινα το νόημα εκείνων των λέξεων και θα άνοιγα τα μάτια για να δω την υποκρισία που κρύβεται πίσω από τον αλτρουισμό, πίσω από κάθε είδος συμπαράστασης που προάγουν τα ιδρύματα που βασίζονται στα αισθήματα ενοχής του κόσμου. «Είναι οργανισμοί που έχουν ως μοναδικό σκοπό να διαιωνίζονται» – τους στιγμάτισε ο Dreamer — «Είναι ειδικοί στο να εξασφαλίζουν κεφάλαια και να συγκεντρώνουν πόρους, που μετά σκορπίζουν και σπαταλούν, καταφέρνοντας με δυσκολία να διατηρηθούν ακόμα και οι ίδιοι.

Εάν σηκώσεις το παραπέτασμα καπνού κάθε είδους φιλανθρωπίας, θα ανακαλύψεις ότι πίσω από τους υποστηρικτές των δικαιωμάτων, και τους salvation armies, πίσω από τη βοήθεια σε γιατρούς, φάρμακα και τροφές, κρύβεται η πιο απάνθρωπη εγκληματικότητα και η πιο σκληρή δράση εναντίον του ανθρώπου.

Μην χάνεσαι σε οδυρμούς και αξιολύπητες συμπόνιες. Κανείς δεν μπορεί να κάνει κάτι στη θέση κάποιου άλλου. Εκείνος πρέπει, μονάχα εκείνος, να αδράξει την ευκαιρία. Everything happens for a reason and a purpose, and it serves you»

Όποιος δεν νίκησε την ψευτιά μέσα του, όποιος δεν έχει συνειδητοποιήσει την αυτοκαταστροφή που συνεχώς συμβαίνει στον εαυτό του, δεν μπορεί να κάνει τίποτε για κανέναν. ‘Man dies because he lies ‘ ήταν το ρητό που επινόησε ο Dreamer για να κλείσει την ομιλία Του, σαν περίληψη του ανθρώπινου δράματος που είναι η ψευτιά.

Ο άνθρωπος πεθαίνει γιατί λέει ψέματα και προπαντός στον εαυτό του.

Elio D’ Anna “Η Σχολή των Θεών”

Η STRANGE περιγραφή του Kόσμου

Αναρωτιέμαι, αν αύριο το πρωί πηγαίναμε σε έναν άλλον κόσμο, σε έναν άλλον πλανήτη ή σε μια άλλη πραγματικότητα Αλλού, που δεν θα ήξερε τίποτε απολύτως για τον δικό μας κόσμο, άραγε, τι θα λέγαμε στους καινούργιους μας φίλους εκεί, για να τους περιγράψουμε τον κόσμο μας;
Θα τους λέγαμε για τον Κάπταιν Νέμο και το φανταστικό του υποβρύχιο, τον Ναυτίλο, για τον Καρλ Σάγκαν και τον Άρθουρ Κλαρκ και για τα όνειρά τους για την πρώτη επαφή της Ανθρωπότητας με κάποιον εξωγήινο πολιτισμό, για τους δρόμους της Νέας Υόρκης που δεν έχουν όνομα, και για τον Όλυμπο, το βουνό των θεών.
Για τις τιτάνιες καταιγίδες στον Ειρηνικό και για τα παράξενα κόμικς του Άλαν Μουρ, για τα Άνθη του Κακού του Μπωντλαίρ και για τη Θεωρία του Χάους. Θα τους λέγαμε για τις περιπέτειες του Λοχαγού Μπέρτον και για το μυστήριο στο Τροφώνιο Άνδρο, για τους μοναχικούς μονόλιθους των Εβρίδων, για τις ταινίες του Φριτς Λανγκ, για το Γκράντ Κάνυον και για τη χαμένη βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας. Και για τους κάστορες που στήνουν φράγματα στα ποτάμια του Καναδά.
Για τα χειρόγραφα του Ναγκ Χαμάντι, για τη Σάνγκρι-Λα κάπου στα Ιμαλάια, για τα Αγιέ-Αγιέ της Μαδαγασκάρης, για τη μοναξιά του Ναπολέοντα στη νήσο της Αγίας Ελένης, για τον ήχο των Ντιτζερίντου των ιθαγενών της Αυστραλίας, για την μπέρτα του Έλβις Πρίσλεϋ και για την τρύπα των κολασμένων στη Σιβηρία, για τα ημερολόγια του Κάπταιν Κουκ, για τα κουρδιστά παιδικά ρομποτάκια, για το νεκρομαντείο στη Μπάγια,
… για τα έξι χιλιάδες πλοία στην απόβαση στη Νορμανδία, για τον κύβο του Ρούμπικ και για τον μεγαλύτερο λαβύρινθο του κόσμου από χωράφια καλαμποκιών στο Ντίξον της Καλιφόρνια, για τον ελέφαντα από βράχια στην έρημο της Νεβάδα, για τις φωτογραφίες με το πρόσωπο στον Άρη και για τις νυχτοπεταλούδες με τη νεκροκεφαλή, για την τεράστια πανύψηλη γέφυρα στην κοιλάδα του Ταρν στη Γαλλία και για το μακρύτερο τούνελ (που προκαλεί παραισθήσεις) ανάμεσα στο Όσλο και στο Μπέργκεν, στο Λάερνταλ της Νορβηγίας.
Για τον Δάντη που επισκέφτηκε την Κόλαση, το Καθαρτήριο και τον Παράδεισο, για τα ξωτικά στην Ιρλανδία, και για τα πικάντικα φαγητά της θείας Μαρίας και τη Νεφολογία, για τον Πύργο της Βαβέλ και για τη γλώσσα Μπατάκ στη Βόρειο Σουμάτρα.
Για τις πινακίδες Ρόγκο-Ρόγκο και τα πέτρινα κεφάλια στα νησιά του Πάσχα, για τις τσιμεντουπόλεις της Ελλάδας και τις παραγκουπόλεις της Βραζιλίας, για τους Ιλουμινάτους, για τους δύο τυφλούς ιχνηλάτες του λαβυρίνθου της ανθρώπινης διανόησης, τον Όμηρο και τον Χόρχε Λουίς Μπόρχες, για το Εξκάλιμπερ, και για την πιο τρομαχτική μάγισσα όλων των εποχών που περιγράφει ο Lucanus στα Φαρσάλια.
θα μπορούσαμε να καθυστερούμε επ’ αόριστον με μια αχανή περιγραφή του παράξενου κόσμου μας, όπως η Σεχραζάτ στις Χίλιες και Μία Νύχτες.
Θα τους λέγαμε για τα ρουνικά αλφάβητα, για τα φτερά όλων των πουλιών, για τα παράξενα όνειρα όλων των παιδιών, θα τους διηγούμασταν την ιστορία της φιλοσοφίας, θα τους περιγράφαμε λεπτομερώς τα ένα δισεκατομμύριο είδη εντόμων, την ιστορία της UFOλογίας, όλες τις ρομαντικές ιστορίες όλων των μεγάλων ερώτων του κόσμου, θα τους καταθέταμε όλα τα ονόματα των νεκρών της επιδημίας Πανούκλας και τις παιδικές ηλικίες των θυμάτων της Χιροσίμα,
… τα αινίγματα που περιέχονται στην Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων, τη Φυσική Ιστορία του Πλίνιου, όλες τις πιθανές ερμηνείες της Αγίας Γραφής και του Κορανίου, την ιστορία των όπλων, τις ιστορίες των εξερευνητών μας, τα ποιήματα όλων των καταραμένων ποιητών, και, φυσικά, συμβολικά, τις Χίλιες και Μία Νύχτες σε αργή απαγγελία.
– Μα, ξέρεις απ’ έξω τις Χίλιες και Μία Νύχτες;
– Ναι, για κάθε ενδεχόμενο.

Φιλοσοφικά ανέκδοτα

Η πολιτική και η τεχνική της, η δημόσια και η ιδιωτική κοινωνική ζωή, η προβληματική ανθρώπινη ζωή, η κοινότητα των ανθρώπων, η δικαιοσύνη, αποτελούν μερικά από τα εξεταζόμενα ερωτήματα του στοχαστή. Ελλείψει απαντήσεων που δεσμεύουν την ερώτηση, μπορούμε να προσπαθήσουμε να μάθουμε και να ξαναμάθουμε. Σκεπτόμενοι πάνω στη ζωή και ζώντας τους στοχασμούς μας.

ΤΟ ΟΝ (και η ουσία αυτού που είναι). Ένας Κινέζος σοφός περιδιαβάζει με τον μαθητή του. Περνούν ένα γεφύρι. “Ποια είναι η ουσία (ή το είναι) του γεφυριού”; ρωτάει ο μαθητευόμενος φιλόσοφος. Ο δάσκαλός του τον κοιτάει και με μια σπρωξιά τον ρίχνει στο ποτάμι.

Η ΓΛΩΣΣΑ (οντο-λογία: ο λόγος του όντος). Επτά κάτοικοι της Ατλαντίδας ξεκινούν για ένα περίπατο. Ένας ποιητής. Ένας ζωγράφος. Ένας ιερέας. Ένας ληστής. Ένας τοκογλύφος. Ένας ερωτευμένος. Ένας στοχαστής. Φτάνουν στην είσοδο μιας σπηλιάς. “Τι μέρος κατάλληλο για έμπνευση!” αναφωνεί ο ποιητής. “Τι υπέροχο ζωγραφικό θέμα!” λέει ο ζωγράφος. “Τι τόπος πρόσφορος για προσευχή!” ψαλμωδεί ο ιερέας. “Τι ονειρεμένη τοποθεσία για ενέδρα!” ομολογεί ο ληστής. “Μια ανυπέρβλητη κρυψώνα!” μουρμουρίζει ο τοκογλύφος. “Τι καταφύγιο για τον έρωτά μου!” ονειροπολεί φωναχτά ο ερωτευμένος. “Είναι μια σπηλιά!” συμπληρώνει ο στοχαστής.

ΟΙ ΦΩΝΕΣ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ (το τεχνο-λογικό κι εσχατο-λογικό τέλος και η νέα απ-αρχή). Η χαλιναγωγημένη ατομική ενέργεια ξεχύθηκε επιτέλους αχαλίνωτη και κατέστρεψε κάθε ανθρώπινη ζωή στον πλανήτη. Μόνος διασωθείς ένας κάτοικος ουρανοξύστη στο Σικάγο. Αφού έφαγε και ήπιε ό,τι είχε στο ψυγείο του, διάβασε, είδε κι άκουσε την ιδεατή του βιβλιοθήκη, το φανταστικό του μουσείο και την υπαρκτή του δισκοθήκη, απελπισμένος που έβλεπε πως δεν πέθαινε, αποφασίζει ν’ αυτοκαταστραφεί και ρίχνεται από τον τεσσαρακοστό όροφο στο κενό. Τη στιγμή που περνά μπροστά από το διαμέρισμα του πρώτου ορόφου ακούει το τηλέφωνο που καλεί.

Ο ΘΑΝΑΤΟΣ (και η αγάπη για τη ζωή). Ένας κινέζος μανδαρίνος πρότεινε κάποτε στον κυβερνήτη μιας επαρχίας ένα μέτρο που δεν άργησε να υιοθετηθεί. Την ώρα που το θύμα ακουμπούσε το κεφάλι στο κούτσουρο για να μπορέσει ο δήμιος να το αποκόψει έφτανε καλπάζοντας ένας πλουμισμένος ιππέας και φώναζε: “Σταματήστε! Ο Άρχοντας έδωσε χάρη στον καταδικασμένο”. Εκείνη τη στιγμή της υπέρτατης ευφορίας ο δήμιος έκοβε το κεφάλι του ευτυχισμένου θνητού.

ΘΕΟΣ (ή το ολοκληρωτικό και θεο-λογικό Από-λυτο). Ένας βραχμάνος αρχιερέας καλεί τους αντιρρησίες να πάρουν το λόγο. “Ο Θεός σας είναι φενάκη”, παρατηρεί βίαια κάποιος. “Η θρησκεία σας είναι ψέμα και χίμαιρα κι εσείς, οι ιερείς, το στήριγμα της καταισχύνης. Θεός, θρησκεία και ιερείς πρέπει να καταπολεμηθούν και να εκμηδενιστούν. Τι έχεις να μου πεις, εσύ, αρχιερέα;”. “Κι εσύ δικός μας είσαι”, του απαντά γαλήνια ο βραχμάνος.

ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΚΑΙ ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΟ (οι μυθο-λογικές παγίδες). Ένα ζευγάρι κένταυροι αποθαυμάζει το παιδί του που χοροπηδάει από δω κι από κει σε μια παραλία της Μεσογείου. Ο πατέρας γυρνάει προς τη μάνα και τη ρωτάει: “Πρέπει άραγε να του πούμε πως δεν είναι παρά ένας μύθος;”.

Ο ΕΡΩΤΑΣ (η ψυχή, η αρνητικότητα κι ο θάνατος). Ένας γερμανος φοιτητής πάει ένα βράδυ στο χορό. Εκεί βρίσκει μια πανέμορφη κοπέλα με κατακάστανα μαλλιά κι ολόλευκο δέρμα. Γύρω απ’ το λαιμό της μια λεπτή μαύρη κορδέλα μ’ ένα μικρότατο κομπάκι. Ο φοιτητής χορεύει όλη τη νύχτα με την κοπέλα. Την αυγή την πηγαίνει στη σοφίτα του. Όταν αρχίζει να την ξεντύνει η κοπέλα τον θερμοπαρακαλεί να μην της βγάλει την κορδέλα που έχει στο λαιμό.
Μένει γυμνή στην αγκαλιά του με τη λεπτή κορδέλα της. Αγαπιούνται κι ύστερα αποκοιμιούνται. Ο φοιτητής ξυπνάει πρώτος και κοιτάζει το κοιμισμένο πρόσωπο της κοπέλας που, ακουμπισμένη στο άσπρο μαξιλάρι, εξακολουθεί να έχει τη μαύρη κορδέλα στο λαιμό. Με μία κίνηση ακριβείας λύνει τον κόμπο. Και το κεφάλι της κοπέλας κυλάει κατάχαμα.

Ανήκεις κι εσύ σ’ αυτή τη χιλιετία;

Άτομα φοράνε μεγάλα ακουστικά που τα συνδέουν με το i-phone για να ακούσουν μουσική από το i-tunes. Άτομα που κοιτάνε συνεχώς το κινητό τους είτε για να παίξουν candy crush είτε για να βγάλουν selfie. Κι όμως, αυτά τα άτομα αλλάζουν τον κόσμο με αυτά που κάνουν, είτε αυτά είναι προς την καλή ανάπτυξη αυτού του κόσμου είτε προς την κάκιστη πλευρά του που υπήρξε μέχρι σήμερα.
Εμείς, τα άτομα γεννημένα την περίοδο 1980 με 1999, χαράζουμε την πορεία του κόσμου, αφήνοντας τις υπόλοιπες γενιές να παλεύουν να συμβαδίσουν με τον μεταβαλλόμενο κόσμο. Και να σκεφτεί κανείς πως τα παιδιά του 2000 και μετά δεν έχουν βιώσει τη ζωή χωρίς υπολογιστές, αφού το 2000 χάραξε πορεία με την τεχνολογική επανάσταση. Και η επιρροή τους είναι αισθητή στις γενιές που προηγήθηκαν. Εσύ κατάφερες να ενταχτείς στις αλλαγές της χιλιετίας;
Ένας άνθρωπος ενταγμένος στο σήμερα έχει μανία με οτιδήποτε καινούργιο. Έχει μάθει να προσαρμόζεται στη διαρκώς μεταβαλλόμενη τεχνολογία, και έτσι οι νέοι είναι πιο τολμηροί και πρόθυμοι να κατανοήσουν οτιδήποτε καινούργιο. Η γενιά αυτής της χιλιετίας είναι πιο εθνολογικά και θρησκευτικά διαφοροποιημένη από τις προηγούμενες γενιές, και από πολλές απόψεις πιο φιλελεύθερη.
Όσα περισσότερα βλέπουν οι νέοι στον πλανήτη, τόσο πιο περιεκτικοί γίνονται προς αυτά. Μορφωμένοι σε ένα περιβάλλον όπου οι ξένοι είναι κάτι οικείο, αγκαλιάζουν την πολυμορφία πιο εύκολα από ό,τι οι προηγούμενες γενιές. Μεγάλωσαν σε έναν μεταμοντέρνο κόσμο που αγκαλιάζει την αξία από τα πάντα.
Η νέα τεχνολογική διασύνδεση προσφέρει πολλές ευκαιρίες που δεν ήταν διαθέσιμες πριν. Με σχεδόν τα πάντα δημοσιευμένα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης -από το πού βρίσκεσαι στο τι πίνεις ή τρως και με ποιον- τι έμεινε να κρύψει κανείς; Η τεχνολογία έχει αλλάξει ριζικά την αντίληψη και τις δραστηριότητες του κόσμου.
Είσαι «in» εάν έχεις αντιληφθεί τις τάσεις της χρονιάς. Το 2012 ήταν το «gangnam style», το 2013 το «Harlem Shake» και αναμένουμε να δούμε τι είναι για το 2014, αν και προβλέπεται να είναι οι όλων ειδών «selfies», π.χ. «Oscar selfies», «no makeup selfies», κ.λπ.
Κάθε χρόνο και κάτι καινούργιο, κάτι που και οι άλλοι θέλουν να το κάνουν, και να προλάβεις να το βάλεις online. Εξάλλου η τεχνολογία των μέσων κοινωνικής δικτύωσης σου επιτρέπει να χρησιμοποιήσεις μόνο 140 χαρακτήρες για να πεις τι σκέφτεσαι. Ή, απλά, μπορείς να δημοσιεύσεις ένα βίντεο 6 δευτερολέπτων, το λεγόμενο «vine».
Η ζωή κυλάει γρήγορα, το ίδιο κι εσύ. Αυτός είναι και ο λόγος που επιλέγεις να πατήσεις «like» σε κάτι που σου άρεσε πάρα να γράψεις κείμενο με τη δική σου γνώμη στο θέμα. Ελεύθερα μέσα ενημέρωσης, περισσότερες εφαρμογές κινητών -αυτό είναι το μέλλον. Το Spotify, το Instagram και το Shazam χαρακτηρίζουν την τελευταία τάση.
Αν καταλάβατε τις μισές από τις λέξεις του κειμένου και δεν χρειάστηκε να πάτε στο google search για να δείτε τι σημαίνουν, τότε ξέρετε κι εσείς πως ανήκετε στη γενιά του σήμερα. Αν πάλι δεν τα καταφέρατε και εξακολουθείτε να βρίσκετε το κείμενο αυτό μπερδεμένο και με λέξεις ασυνήθιστες ή πρωτάκουστες, τότε καλωσορίσατε στη γενιά του 2014, και καλά θα κάνετε να εξοικειωθείτε με αυτές τις τάσεις για να συμβαδίζετε με τις αλλαγές του κόσμου. Κι ας ελπίσουμε πως οι τάσεις αυτές θα είναι προσωρινές, και πως το μέλλον θα επιφυλάσσει λιγότερο ναρκισσισμό και περισσότερη ωριμότητα.

Μην κατηγορείτε τους γονείς σας

Επιτέλους σταματήστε να κατηγορείτε τους γονείς σας. Κάποια στιγμή πρέπει να αναλάβετε και τις δικές σας ευθύνες!

Οι ψυχαναλυτές, κάποιοι ειδικοί, ακόμη και εμείς πιστεύουμε πώς φταίνε οι γονείς μας. Οι απαντήσεις βρίσκονται στην παιδική ηλικία. Τότε, που οι γονείς μας δεν έκαναν κάτι καλά και σήμερα δεν έχουμε γίνει λαμπροί επιστήμονες, ενήλικες με δυναμικότητα και αυτοπεποίθηση.
Κάποιοι μάλιστα παθαίνουν εμμονή με τα λάθη των γονιών, γεγονός που τους εμποδίζει να συνεχίσουν τη ζωή τους.Όμως, από τη στιγμή που το συνειδητοποιεί κανείς, τι κάνει για να το αλλάξει; Αν όντος οι γονείς φταίνε που δεν σπούδασε, τι κάνει τώρα που μεγάλωσε;
Προσπαθήστε να ξεχάσετε όμως το παρελθόν και να δείτε τι θα κάνετε με το εδώ και τώρα. Αν συνεχίσετε να σκέφτεστε αρνητικά για τους γονείς σας, θυμίστε στον εαυτό σας ότι τώρα μπορείτε να δημιουργήσετε αυτό που θα γίνετε.

Πώς μπορείτε να αναλάβετε την ευθύνη του εαυτού σας;
*Αν θεωρείται ότι πρέπει να αποδώσετε κάποια σοβαρή κατηγορία στους γονείς σας, καταγράψτε την, όπως και τα συναισθηματικά σας προβλήματα που τυχόν σας προκάλεσε. Σιγουρευτείτε ότι μπορείτε να ξεχωρίσετε το πραγματικό συμβάν από την άποψη που έχετε γι’ αυτό, γιατί η τελευταία μπορεί να μετατραπεί σε μια αυτοεκπληρούμενη προφητεία. Αν πιστεύετε ότι σας έχουν πληγώσει μπορείτε να πληγωθείτε ακόμη πιο πολύ.
*Διαβάστε προσεχτικά αυτά που έχετε γράψει. Κατόπιν αναρωτηθείτε τι ελπίζετε να κερδίσετε από τη μελέτη και την ανάλυση των δυσάρεστων αυτών αναμνήσεων. Νιώθετε την ανάγκη να ζείτε στο παρελθόν, όπως τότε που ήσασταν παιδί και δεν μπορούσατε να ελέγξετε τις σκέψεις και τα συναισθήματά σας; Γιατί λοιπόν δεν εστιάζετε στις ευχάριστες στιγμές;
* Μετατρέψτε τα αρνητικά συναισθήματα που τρέφετε για τους γονείς σας σε θετική ενέργεια. Προσπαθήστε να μάθετε από τα λάθη τους και να γίνετε διαφορετικοί από εκείνους.
*Κάντε ένα μεγάλο κατάλογο με τις θυσίες που έκαναν για χατίρι σας και τα καθημερινά πράγματα που σας πρόσφεραν. Αναρωτηθείτε αν αναγνωρίζετε όλα όσα έκαναν για εσάς. Και μην ξεχνάτε ότι πολλοί γονείς, παρά τα λάθη τους, αξίζουν μεγαλύτερης αναγνώρισης από τα παιδιά τους.
Να θυμάστε πώς ότι έγινε στο παρελθόν έγινε. Είναι δική σας επιλογή να συνεχίσετε να ζείτε με τις πεποιθήσεις και τα πιστεύω τους ή να υιοθετήσετε εσείς δικά σας.

Ακόμα, και αν επιλέξετε τα δικά τους, να είναι και πάλι δική σας επιλογή.

Πως πάνε τα παιδιά σχολείο;

Κάθε χρόνο τέτοια εποχή ξεκινάει η έναρξη του νέου σχολικού έτους, προς μεγάλη χαρά ή απογοήτευση εκατομμυρίων παιδιών σε όλο τον κόσμο. Ωστόσο, είναι σημαντικό να μην ξεχνάμε ότι σε ορισμένες χώρες το σχολείο μπορεί να αποτελεί πολυτέλεια, όταν σε κάποιες άλλες είναι απλώς και μόνο μια δυσάρεστη υποχρέωση.

Υπάρχουν παιδιά σε ολόκληρο τον κόσμο που πρέπει να διανύσουν απίστευτες διαδρομές, προκειμένου να λάβουν την εκπαίδευση που μερικοί από εμάς θεωρούν δεδομένη. Σύμφωνα με την UNESCO, η πρόσβαση των παιδιών στα σχολεία έχει επιβραδυνθεί κατά τη διάρκεια των τελευταίων πέντε ετών. Οι επικίνδυνες διαδρομές είναι ένας από τους κύριους λόγους για τους οποίους πολλά παιδιά αποφασίζουν να εγκαταλείψουν το σχολείο.

Μαθητές με τσάντες και σακίδια στους ώμους. Παιδιά που αγωνίζονται να φτάσουν στο σχολείο κάτω από αντίξοες και επικίνδυνες συνθήκες. Πρέπει να περάσουν παγωμένα ποτάμια, να διασχίσουν ζούγκλες, να αναρριχηθούν στα βράχια, να ισορροπήσουν σε ετοιμόρροπες γέφυρες, να τραβήξουν κουπί, ακόμα και να κολυμπήσουν, για να πάνε στο σχολείο.

Για να «ταΐσουν» το όνειρό τους για μια καλύτερη ζωή. Στην Κίνα, την Ινδία, την Ινδονησία, στην Κολομβία, τις Φιλιππίνες, την Σρι Λάνκα. Τα περισσότερα παιδιά σχηματίζουν μικρές ομάδες και με όπλο την αλληλεγγύη θα φτάσουν στην αίθουσα διδασκαλίας. Κάποιες φορές έχουν στο πλευρό τους κάποιους ενήλικους που τους δείχνουν το δρόμο και τα βοηθούν να περάσουν τα εμπόδια.

Οι παρακάτω φωτογραφίες δείχνουν πόσο αποφασισμένα είναι μερικά παιδιά, τα οποία δίνουν αγώνα καθημερινά για να φτάσουν στο σχολείο και νομίζετε πως κάποιες από τις φωτογραφίες είναι υπερβολικές, μάλλον έχετε ξεχάσει, τι γινόταν στα χωριά της Ελλάδας μέχρι πριν 5-10 χρόνια, αν και σε μερικά απόμερα σημεία της χώρας μας ακόμη και σήμερα η εικόνα της διαδρομής μέχρι το σχολείο είναι, για να το πω κομψά … απαράδεκτη.

Δείτε τις φωτογραφίες και αναρωτηθήτε για τον «πολιτισμό» του ανθρώπινου ζώου.

Το σχολείο είναι ίδρυμα σχεδιασμένο να επιτρέπει και ενθαρρύνει τους μαθητές να μαθαίνουν, υπό την καθοδήγηση δασκάλων. Η λέξη σχολείο, από την οποία παράγεται και η αντίστοιχη αγγλική school, είναι ελληνική και προέρχεται από τη λέξη σχόλη που σημαίνει απραξία ή χρόνος ανάπαυσης ή διαθέσιμος χρόνος ή αργία, πχ «κατά το χρόνο της σχόλης μου, βλέπω τηλεόραση».

Οι περισσότερες χώρες έχουν σχολεία ενταγμένα σε εκπαιδευτικά συστήματα, η παρακολούθηση των οποίων είναι συνήθως υποχρεωτική. Τα ονόματα αυτών των σχολείων ποικίλουν ανάλογα με τη χώρα, αλλά εν γένει περιλαμβάνουν την πρωτοβάθμια ή στοιχειώδη εκπαίδευση (Δημοτικό σχολείο) για τα νεαρά παιδιά και τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση (Γυμνάσιο, Λύκειο) για τους εφήβους που έχουν συμπληρώσει την πρωτοβάθμια εκπαίδευση.

Επιπρόσθετα σε αυτά τα δύο βασικά σχολεία, σε πολλές χώρες οι μαθητές έχουν επίσης πρόσβαση και παρακολουθούν σχολεία πριν και μετά την πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Τέτοια είναι τα νηπιαγωγεία, ή εν γένει τα σχολεία προσχολικής αγωγής που προσφέρουν ένα βαθμό σχολειοποίησης σε πολύ μικρά παιδιά (συνήθως 3 έως 5 ετών). Μετά τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση ή και παράλληλα προς αυτήν, υπάρχουν αφ’ ενός τα Πανεπιστήμια, Τεχνολογικά Ιδρύματα, Κολλέγια ή Σεμινάρια που απαρτίζουν την Τριτοβάθμια εκπαίδευση (Ανώτερη και Ανώτατη) και αφ’ ετέρου η επαγγελματική ή τεχνική εκπαίδευση.

Τα εναλλακτικά σχολεία προσφέρουν μη παραδοσιακή ύλη διδασκαλίας και ακολουθούν μη παραδοσιακές μεθόδους.

Υπάρχουν επίσης μη κρατικά σχολεία: Τα ιδιωτικά σχολεία που είτε απευθύνονται σε μαθητές με ειδικές ανάγκες που δεν καλύπτονται από τα κρατικά σχολεία είτε λειτουργούν παράλληλα με τα δημόσια (κρατικά) σχολεία, τα θρησκευτικά σχολεία, ή σχολεία που έχουν διαφορετικές προδιαγραφές εκπαίδευσης.

Τα σχολεία για ενήλικες περιλαμβάνουν τα Ινστιτούτα επαγγελματικής κατάρτισης (ΙΕΚ) και τις Επαγγελματικές, Στρατιωτικές κ.α. σχολές, πολλές από τις οποίες είναι ενταγμένες στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, πχ Σχολή Ικάρων, Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών.

Στην κατ’ οίκον διδασκαλία και στα διαδικτυακά σχολεία, όπως είναι το Ανοικτό Πανεπιστήμιο, η διδασκαλία και η μάθηση γίνονται εκτός του παραδοσιακού κτηρίου του σχολείου.

Ιστορία και εξέλιξη του σχολείου: Η έννοια της ομαδοποίησης των μαθητών σε συγκεκριμένες τοποθεσίες για να μάθουν υφίσταται από την εποχή των Κλασσικών χρόνων της ελληνικής αρχαιότητας. Η Ακαδημία του Πλάτωνα και η Περιπατητική Σχολή αποτελούσαν οργανωμένα δημόσια εκπαιδευτικό ίδρυμα κατ’ αντίθεση της κατ’ οίκον ιδιαίτερης διδασκαλίας την οποία επιτελούσαν οι παιδοτρίβες. Επίσης οργανωμένα σχολεία βρίσκονται στην αρχαία Ινδία (Gurukul) και στην αρχαία Κίνα. Η Βυζαντινή αυτοκρατορία είχε, από το 425 μ.κ.ε. εκπαιδευτικό σύστημα που ξεκινούσε από τη στοιχειώδη εκπαίδευση η οποία ήταν προαπαιτούμενο για τους στρατιωτικούς.

Ο Ισλαμικός πολιτισμός ανέπτυξε εκπαιδευτικό σύστημα με τη μοντέρνα έννοια του όρου. Κατ’ αρχήν τα τζαμιά συνδύαζαν αμφότερες τις θρησκευτικές και εκπαιδευτικές δραστηριότητες αλλά, κατά τον 9ο αιώνα, ιδρύθηκαν οι μεντρεσέδες (madrassa) που ήταν κανονικά σχολεία. Επίσης εισήχθη η έννοια της δημόσιας δωρεάν παιδείας, κάτω από τον έλεγχο του Χαλίφη.

Επί Οθωμανικής αυτοκρατορίας, οι πόλεις Προύσα και Αδριανούπολη έγιναν τα κύρια κέντρα μάθησης. Το οθωμανικό σύστημα του Kulliye, ένα σύνθετο κτήριο που περιελάμβανε τζαμί, νοσοκομείο, μεντρεσέ, δημόσιες κουζίνες και εστιατόρια, έκανε την μάθηση προσιτή σε ευρύτερο κοινό μέσω δωρεάν γευμάτων, ιατρικής περίθαλψης και μερικές φορές δωρεάν διαμονής.

Στην Ευρώπη του Μεσαίωνα και στην πρώιμη Μοντέρνα εποχή, ο κύριος στόχος των σχολείων (κατ’ αντίθεση προς τα Πανεπιστήμια) ήταν η διδασκαλία των Λατινικών. Αυτό οδήγησε στον όρο grammar school και στον αντίστοιχο Ελληνικό όρο γραμματοδιδασκαλείο που χαρακτηρίζει το σημερινό Δημοτικό σχολείο.

Το σχολείο στο σύγχρονο ελληνικό κράτος: Οι Έλληνες λογίζονται φιλεκπαιδευτικός λαός. Είτε λόγω της αρχαιοελληνικής παράδοσης, είτε λόγω της γεωγραφικής θέσης και του γεωγραφικού αναγλύφου, είτε λόγω της ιδιαιτερότητας της ελληνικής γλώσσας ή οποία επί Ελληνιστικών χρόνων ήταν η κυρίαρχη γλώσσα του δυτικού κόσμου, η λαϊκή σοφία έχει αποκρυσταλλωμένη άποψη υπέρ του σχολείου. Το «άνθρωπος αγράμματος, ξύλο απελέκητο» αντικατοπτρίζει τον διαρκή πόθο των Ελλήνων για το σχολείο. Μετά την Ακαδημία του Πλάτωνα και το Λύκειο του Αριστοτέλη, οι Έλληνες δούλοι που αναλαμβάνουν την μόρφωση των Ρωμαίων, το Βυζάντιο που ιδρύει σχολεία και κατά το Μεσαίωνα, ο ελληνικός Χριστιανισμός με τα «ιερογράμματα», διατηρούν την παράδοση του σχολείου.

Με την άφιξή του στην Ελλάδα το 1828, ο Ιωάννης Καποδίστριας ιδρύει ορφανοτροφεία στην Αίγινα και τον Πόρο, όπου τα ορφανά ελάμβαναν γενική μόρφωση και επαγγελματική εκπαίδευση και όπου παράλληλα λειτουργούσαν διδασκαλεία για την μόρφωση των δασκάλων.

Ιδρύεται γεωργική σχολή στην Τίρυνθα, ιερατική σχολή στον Πόρο και στρατιωτικό σχολείο στο Ναύπλιο. Με τον Όθωνα, το 1933, εκδόθηκε διάταγμα που καθόριζε τις αρμοδιότητες της «επί των Εκκλησιαστικών γραμματείας» που ήταν το πρώτο υπουργείο παιδείας. Οι Βαυαροί διαίρεσαν την όλη εκπαίδευση σε τρεις κύκλους, τη στοιχειώδη εκπαίδευση, τη μέση και την ανώτερη. Τη στοιχειώδη εκπαίδευση ονόμασαν Δημοτική, διότι η διοίκηση και η εποπτεία ανατέθηκαν στους Δήμους, σύμφωνα με τον νόμο της 6 Φεβρουαρίου 1834 που ήταν πιστό αντίγραφο του γαλλικού νόμου του 1833, και η διάρκεια φοίτησης προβλεπόταν να είναι επταετής. Βάση αυτού του νόμου ιδρύθηκε Διδασκαλείο στο Ναύπλιο το 1835, όπου εισήχθη η αλληλοδιδακτική μέθοδος.

Το 1836 συστάθηκε η «Φιλεκπαιδευτική εταιρία» που ίδρυσε σχολεία θηλέων και προετοίμασε τις πρώτες δασκάλες. Δυστυχώς όμως ούτε η υποχρεωτική φοίτηση ούτε η επταετής διάρκεια εφαρμόστηκαν και η θέση των δασκάλων ήταν τραγική. Το 1944, λόγω της απροθυμίας των δήμων να ιδρύσουν και συντηρήσουν σχολεία εκδόθηκε διάταγμα σύμφωνα με το οποίο «εις την δημοτική εκπαίδευσιν συντρέχει και το κράτος κατά το μέτρον της ανάγκης των δήμων». Παρ όλα ταύτα η κατάσταση χειροτέρεψε και το 1863 το διδασκαλείο έκλεισε.

Το 1871 ιδρύεται στην Αθήνα ο «Σύλλογος προς διάδοσιν των Ελληνικών Γραμμάτων» μέλη του οποίου το 1874 ιδρύουν το εξατάξιο «Πρότυπο δημοτικό σχολείο» στην Αθήνα και το τετρατάξιο «Παιδαγωγείο» στη Θεσσαλονίκη. Έτσι σ’ αυτήν την περίοδο ο εκπαιδευτικός κύκλος αποτελείται από το δημοτικό σχολείο με τετραετή φοίτηση ακολουθεί το Ελληνικό σχολείο με τριετή φοίτηση και τέλος το Γυμνάσιο με τετραετή φοίτηση.

Οι δάσκαλοι το 1873 ιδρύουν τον «Ελληνικόν διδασκαλικόν σύλλογον» ο οποίος εκδίδει το περιοδικό «Πλάτων» και κατορθώνουν να υψώσουν το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης και των πολιτικών για τα εκπαιδευτικά θέματα. Έτσι το 1876 ο υπουργός παιδείας στη Βουλή χαρακτηρίζει «την κατάσταση της εκπαίδευσης εμπαιγμόν δια το έθνος». Ιδρύεται Διδασκαλείο τριετούς φοίτησης στην Αθήνα, καθώς καθ άλλα δύο στην Τρίπολη και στην Κέρκυρα και το 1881 άλλο ένα στη Λάρισα.

Το 1895, ο νόμος «Περί στοιχειώδους ή δημοτικής εκπαίδευσης» διαιρεί τα σχολεία σε κοινά, με έναν δάσκαλο όταν έχουν μέχρι 80 μαθητές, και πλήρη με δύο δασκάλους όταν έχουν μέχρι 140 μαθητές. Όταν οι μαθητές είναι μέχρι 200 το σχολείο είναι τριθέσιο και για περισσότερους από 200 τετραθέσιο. Όπου δεν ήταν δυνατόν να ιδρυθούν κοινά (μονοθέσια) σχολεία προβλεπόταν η ίδρυση γραμματοδιδασκαλείων. Επίσης ιδρύονται εξατάξια σχολεία οι απόφοιτοι των οποίων μπορούν να εγγραφούν στην τρίτη τάξη των “Ελληνικών” σχολείων.

Το 1921, τα «κοινά» σχολεία αφομοιώνονται με τα «εξατάξια», το 1929 επί Βενιζέλου καθορίζεται εξαετής η διάρκεια της δημοτικής εκπαίδευσης και το όριο για την ίδρυση μονοθέσιου δημοτικού σχολείου κατεβαίνει στους 15 μαθητές, με στόχο την καταπολέμηση του αναλφαβητισμού, διότι σύμφωνα με την απογραφή του 1828 υπήρχαν 3500 συνοικισμοί με λιγότερα από 15 παιδιά σχολικής ηλικίας και έτσι, κάθε χρόνο, πάνω από 25.000 παιδιά δεν γραφόντουσαν σε κανένα σχολείο.

Παρ’ όλα αυτά, κατά τη στατιστική του 1936, ενώ στην πρώτη τάξη γραφόντουσαν 200.000 μαθητές, από την έκτη τάξη αποφοιτούσαν μόνο 75.000. Το 1954, στο 3094/1954 (ΦΕΚ252 τ.Α) νομοθετικό διάταγμα «περί καταπολεμήσεως του αναλφαβητισμού» ιδρύονται τα «νυχτερινά σχολεία» για την παροχή της βασικής μόρφωσης σε μαθητές ηλικίας 14 έως 20 ετών, οι οποίοι λόγω της κατοχής και του εμφυλίου δεν είχαν ολοκληρώσει τη στοιχειώδη εκπαίδευση. Στο ίδιο διάταγμα προβλέπεται ότι, μετά το 1962, όποιος δεν έχει απολυτήριο δημοτικού σχολείου δεν θα μπορεί να διευθύνει επιχείρηση ή βιοτεχνικό κατάστημα. Έτσι το 1953-54 λειτούργησαν 2.300 νυχτερινά σχολεία με 67.000 μαθητές και 2.350 δασκάλους, πολλοί από τους οποίους εργάστηκαν δωρεάν. Στη στατιστική της UNESCO για το 1957, το ποσοστό αναλφαβητισμού στην Ελλάδα ανερχόταν σε 25%, ενώ στην Τουρκία σε 68% και στη Γιουγκοσλαβία σε 27%.

Η μέση εκπαίδευση επίσης ξεκινάει με τη Βαυαρική αντιβασιλεία το 1836 και χωρίζεται σε δύο κύκλους : κατ’ αρχάς το τριετές «Ελληνικό σχολείο» κατ αντιστοιχία του Βαυαρικού «Latina» και κατόπιν το τετραετές «Γυμνάσιο» το οποίο έχει ως στόχο την «… προπαρασκευήν των μαθητών που θέλουν να σπουδάσουν ανώτερες επιστήμες στα Πανεπιστήμια.» Οι δάσκαλοι των πρώτων καλούνται “Ελληνοδιδάσκαλοι” και των γυμνασίων «καθηγητές».

Όταν το Πανεπιστήμιο άρχισε να δίνει διπλώματα, διοριζόντουσαν στη μέση εκπαίδευση πτυχιούχοι της φιλολογίας και της φυσικομαθηματικής. Επειδή οι εκπαιδευτικοί διοριζόντουσαν, έπαιρναν μετάθεση ή απολυόντουσαν με αυθαίρετο τρόπο, το 1885 εκδόθηκε διάταγμα που όριζε ότι οι «λειτουργοί της μέσης εκπαίδευσης αναγνωρίζονται ως μόνιμοι». Το διάταγμα αυτό ανακλήθηκε το 1886. Οι τύποι των σχολείων του 1836 βασικά παρέμειναν μέχρι την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση του 1929.

Το 1922 ιδρύθηκαν τα «Πρακτικά Λύκεια» πάνω στο πρότυπο της Βαρβακείου σχολής, η οποία λειτουργούσε με ιδιαίτερο πρόγραμμα από το 1886. Το Βαρβάκειο ιδρύθηκε το 1843 ως γυμνάσιο στο οποίο είχε συμπληρωθεί και Ελληνικόν σχολείο, αλλά το 1886 μεταρρυθμίστηκε σε πρακτικό λύκειο για να εκπληρώσει «ειδικόν εκπαιδευτικόν σκοπόν» που ήταν «η ανάπτυξις και μόρφωσις της διανοίας, τως εις αυτό φοιτούντων μαθητών, η ηθική αγωγή και ειδικώς η προπέδευσις προς αυτάρκη σπουδήν των θετικών επιστημών». Το 1915 το Βαρβάκειο συνδέθηκε με το «Διδασκαλείο Μέσης Εκπαίδευσης» και αποτέλεσε το δεύτερο πρότυπο σχολείο της Ελλάδας.

Με την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση του 1929 από τον Αλ. Δελμούζο, επί κυβερνήσεως Βενιζέλου, διαμορφώνονται δύο εξαετείς κύκλοι σπουδών, στις μικρές κωμοπόλεις ιδρύονται διτάξια ημιγυμνάσια και κατώτερα επαγγελματικά σχολεία (γεωργικά, εμπορικά, βιομηχανικά, οικοκυρικά). Το 1930 ιδρύεται το «Ανώτατον εκπαιδευτικόν συμβούλιον» και στις 4 Ιουνίου 1930 ο Γ. Παπανδρέου, ως υπουργός παιδείας της κυβέρνησης Βενιζέλου, κλείνει δάνειο της Ελληνικής κυβέρνησης με Σουηδική εταιρία για τις ανάγκες της παιδείας. Με το δάνειο αυτό μέσα σε δύο χρόνια 1930-32 ανεγέρθηκαν 145 διδακτήρια και αποπερατώθηκαν άλλα 1375. Έτσι προστέθηκαν 7376 αίθουσες διδασκαλίας για τις οποίες δαπανήθηκαν 1476 εκατομμύρια προπολεμικές δραχμές.

Η κυβέρνηση Μεταξά το 1937 τροποποιεί τους τύπους σχολείων της μεταρρύθμισης του Δελμούζου εισάγοντας το οκτατάξιο γυμνάσιο-λύκειο στο οποίο γράφονται οι μαθητές του Δημοτικού μετά την τετάρτη τάξη. Όσοι όμως δεν θέλουν να συνεχίσουν στη μέση εκπαίδευση υποχρεώνονται να συνεχίσουν για άλλα δύο χρόνια στο δημοτικό ώστε να ολοκληρώσουν εξαετή υποχρεωτική στοιχειώδη εκπαίδευση. Τα έξι πρώτα χρόνια απετέλεσαν το εξατάξιο Γυμνάσιο και ακολουθεί το διτάξιο Λύκειο.

Το 1944, με τον κατοχικό νόμο 1468 της 27-2-1944 επανέρχεται το εξατάξιο γυμνάσιο. Με την απελευθέρωση για τις χρονιές 1945 έως 1950, γράφονται στο Γυμνάσιο 138.000, 143.000, 165.000, 174.000 και 183.000 μαθητές αντίστοιχα, που αντιστοιχούσαν σε λιγότερους από 4.000 εκπαιδευτικούς. Έτσι, μετά από την έντονη κίνηση των συνδικαλιστικών οργανώσεων των εκπαιδευτικών λειτουργών, δημιουργήθηκαν και πάλι σοβαρές ανησυχίες και το 1951, κατόπιν πρωτοβουλίας του Γ. Παπανδρέου, εκδόθηκε ο νόμος 1823 που προέβλεπε τον διαχωρισμό της μέσης παιδείας σε τριετές Γυμνάσιο και τριετές Λύκειο, το οποίο διαχωριζόταν σε φιλόλογοιστορικό Λύκειο και φυσικομαθηματικό Λύκειο.

Στο 1ο άρθρο αυτού του νόμου καθορίζεται ότι ο σκοπός της Μέσης εκπαίδευσης είναι «η διάπλασις χρηστών πολιτών εν τω πλαισίω των ιδεωδών του Ελληνικού πολιτισμού», ο οποίος και αναγνωρίστηκε αυτούσιος στο σύνταγμα της 1ης Ιανουαρίου 1951 ότι είναι ο σκοπός της μέσης και στοιχειώδους εκπαίδευσης. Ο νόμος αυτός δεν εφαρμόστηκε από την επελθούσα κυβέρνηση Παπάγου και το 1959 η κυβέρνηση Καραμανλή διατηρεί ενιαίο το Γυμνάσιο, αλλά μετά την 3η τάξη οι απόφοιτοι παίρνουν απολυτήριο που τους δίνει το δικαίωμα να εγγραφούν στις μέσες επαγγελματικές σχολές.

Επίσης, κατά τα τρία τελευταία έτη το Γυμνάσιο διαχωρίζεται σε κλασσικό, πρακτικό και όχι μόνο. Κατά την διάρκεια της δικτατορίας, υλοποιήθηκε ο νόμος 1823 που προέβλεπε το σημερινό 3τάξιο γυμνάσιο και 3τάξιο λύκειο.

Αργότερα, το Λύκειο διαχωρίστηκε σε 3τάξιο ενιαίο λύκειο (ΓΕΛ) για όσους μαθητές είχαν την δυνατότητα να συνεχίσουν κανονικά την εκπαίδευσή τους και το 3τάξιο τεχνικό λύκειο (ΕΠΑΛ) για όσους δεν είχαν δυνατότητες να ανταπεξέλθουν στην δευτερόβαθμια εκπαίδευση, μαθαίνοντας μέσω αυτού κάποια ειδίκευση.

Πλέον σε ολόκληρη την Ευρώπη ο κόσμος δε θα ξέρει από πού προέρχονται οι τροφές που καταναλώνει..

Πραγματικά ανατριχιαστική μονάχα μπορεί να χαρακτηριστεί η πρόσφατη απόφαση της Ολομέλειας του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου με την οποία απορρίφτηκε η υποχρεωτική
σήμανση τροφίμων που προέρχονται από ζώα που έχουν τραφεί με γενετικά μεταλλαγμένες τροφές.

Παρόλο που η πλειοψηφία του Ευρωκοινοβουλίου ψήφισε υπέρ της υποχρεωτικής σήμανσης τροφίμων, ωστόσο η πλειοψηφία των συντηρητικών τη καταψήφισε, και συνολικά μπορεί να υπήρχε σχετική πλειοψηφία όσων ψήφισαν υπέρ, όμως δεν ήταν τόσο μεγάλη η πλειοψηφία ώστε να μπορέσει να εγκριθεί.

Επίσης με μικρή πλειοψηφία απορρίφτηκε τροπολογία για τη διεξαγωγή ανεξάρτητων ερευνών για τις συνέπειες των μεταλλαγμένων και άλλων υποτιθέμενων σύγχρονων ειδών διατροφής στην υγεία του ανθρώπου.

Εκτός του ότι πλέον ο κόσμος σε ολόκληρη την Ευρώπη θα καταναλώνει προϊόντα που στις περισσότερες των περιπτώσεων δε θα ξέρει από πού προέρχονται με άγνωστες συνέπειες για την υγεία των καταναλωτών, από την άλλη φαίνεται και σε τι επίπεδο βρίσκεται η λεγόμενη '‘δημοκρατία’' της Ευρωπαϊκής Ένωσης όπου η νομοθεσία είναι έτσι κατασκευασμένη ώστε να ευνοούνται ουσιαστικά οι συντηρητικές και ακόμη και ακραίες συντηρητικές δυνάμεις αφού με βάση τους νόμους η συντηρητική μειοψηφία μπορεί να περνάει τα μέτρα που θέλει έναντι της, εν πάση περιπτώσει, προοδευτικής πλειοψηφίας.

Η Ελλάδα του μέλλοντος: Μαθητής από την Άρτα έφτιαξε ειδικά γυαλιά για τυφλούς και τον αποθεώνει η Google

Ο Άγγελος Γκέτσης είναι μαθητής στην Γ' Λυκείου στο 3ο Λύκειο της Άρτας, ονειρεύεται να περάσει στο τμήμα Μηχανικών Υ/Η και Πληροφορικής στα Ιωάννινα και πρόσφατα διακρίθηκε με το Local Prize (1ο στην Ελλάδα) στον διαγωνισμό Google Science Fair 2014, που απευθύνεται σε παιδιά από 13-18 ετών. Τι άλλο μπορείς να ζητήσεις από ένα παιδί-θαύμα;

Η άλλη Ελλάδα της δημιουργίας και της εφευρετικότητας είναι εδώ και αντέχει παρά την κρίση. Το project του Άγγελου αφορά στην αντικατάσταση του λευκού μπαστουνιού των τυφλών με ειδικά γυαλιά.
Έτσι, οι άνθρωποι με προβλήματα όρασης μπορούν με αυτά τα γυαλιά να προειδοποιούνται μέσω κάποιας δόνησης για πιθανά εμπόδια που υπάρχουν μπροστά τους και να τα αποφεύγουν. Ο Άγγελος αν και ποτέ δεν έχει γνωρίσει κάποιον τυφλό στη ζωή του, θέλει με αυτό το project να βοηθήσει τους ανθρώπους με προβλήματα όρασης και να ευαισθητοποιήσει τους υπόλοιπους.

Η εργασία του, κατετάγη ανάμεσα στις τριάντα δύο (32) καλύτερες σε όλον τον κόσμο, στις έξι (6) στην Ευρώπη και η πρώτη στην Ελλάδα. Να σημειωθεί ότι στον εν λόγω διαγωνισμό συμμετείχαν πολλές χιλιάδες μαθητές απ' όλα τα κράτη του κόσμου και είναι το γεγονός για τον κόσμο της τεχνολογίας. Η εργασία του, όπως προβλέπεται απ' τους όρους συμμετοχής στον διαγωνισμό, θα αξιοποιηθεί απ' την Google και φυσικά αναμένονται εξελίξεις περί αυτή.

Το όνομα της εφεύρεσης είναι P.E.ACE δηλαδή Portable Evasive Assiasntan CE και χρησιμοποιεί υπέρηχους για να εντοπίσει εμπόδια στο περιβάλλον ενός τυφλού και να τον ειδοποιήσει για την ύπαρξή τους.

Στο σημείωμα με το οποίο συνόδευσε την εργασία του, ο Άγγελος Γκέτσης, σημείωνε μεταξύ άλλων, πως απ' την ηλικία των 13 ετών, είχε ευαισθητοποιηθεί σε σχέση με τους τυφλούς και έβαλε στην σκέψη του, την συσκευή, η οποία θα τους βοηθούσε. Και έφτασε σ' αυτή την συσκευή, της οποίας η χρησιμότητα αναγνωρίστηκε απ' την Google.

Ο Αριστοτέλης και η έρευνα της ψυχής

Ο Αριστοτέλης στο βιβλίο του «Περί Ψυχής» είναι από τους πρώτους φιλοσόφους, που επιχειρεί επιστημονικά να διερευνήσει τις ιδιότητες της Ψυχής.

Ακόμα και σήμερα οι απόψεις του παραμένουν εξαιρετικά ενδιαφέρουσες. Ας παρακολουθήσουμε τον συλλογισμό του. Περί Ψυχής « 402a,b» χαλεπὸν δὲ καὶ τούτων διορίσαι ποῖα πέφυκεν ἕτερα ἀλλήλων,
Είναι φοβερά δύσκολο να διακρίνει κανείς μεταξύ των ζώων διαφορές στον τρόπο λειτουργίας της ψυχής τους. καὶ πότερον τὰ μόρια χρὴ ζητεῖν πρότερον ἢ τὰ ἔργα αὐτῶν,
Άραγε, τι από τα δύο έχει μεγαλύτερη σημασία να ερευνήσει κανείς, τις διαφορές μεταξύ των μορίων των ψυχών των ζώων ή τις ικανότητες που μπορεί να διαθέτει κάθε γένος ζώου; οἷον τὸ νοεῖν ἢ τὸν νοῦν,
Με άλλα λόγια, τον τρόπο που σκέφτονται τα ζώα ή την ικανότητά τους να σκέφτονται. καὶ τὸ αἰσθάνεσθαι ἢ τὸ αἰσθητικόν•
Ή αλλιώς, τον τρόπο που αισθάνονται ή το γεγονός ότι αισθάνονται. ὁμοίως δὲ καὶ ἐπὶ τῶν ἄλλων.
Αυτή λοιπόν είναι η μέθοδος που πρέπει να ακολουθήσουμε και για την έρευνα των υπολοίπων ψυχών. εἰ δὲ τὰ ἔργα πρότερον,
Εφόσον καταλήξουμε ότι πρέπει να εξετάσουμε πρώτα τα αποτελέσματα της νοητικής λειτουργίας τους, πάλιν ἄν τις ἀπορήσειεν εἰ τὰ ἀντικείμενα πρότερον τούτων ζητητέον,
και πάλι θα μπορούσε κανείς να αναρωτηθεί αν θα πρέπει στην συνέχεια να προηγηθεί η έρευνα σε σχέση με τις εφαρμογές αυτών των διεργασιών, οἷον τὸ αἰσθητὸν τοῦ αἰσθητικοῦ,
δηλαδή η εφαρμογή της αισθητικής ικανότητας μιας ψυχής, όσον αφορά στα συναισθήματα που μπορεί να αισθανθεί, καὶ τὸ νοητὸν τοῦ νοῦ.
και η εφαρμογή της νοητικής εργασίας μιας ψυχής, όσον αφορά τα αντικείμενα που μπορούν να κατανοηθούν. [402b16] ἔοικε δ' οὐ μόνον τὸ τί ἐστι γνῶναι χρήσιμον εἶναι πρὸς τὸ θεωρῆσαι τὰς αἰτίας τῶν συμβεβηκότων ταῖς οὐσίαις
Και καθώς φαίνεται μετά από την προηγούμενη εξέτασή μας, δεν είναι μόνο αυτό χρήσιμο, δηλαδή να γνωρίσουμε τις αιτίες που συμβαίνουν ορισμένα γεγονότα που οφείλονται σε ψυχικές διεργασίες, (αλλά πρέπει να προχωρήσουμε και σε άλλες έρευνες) (ὥσπερ ἐν τοῖς μαθήμασι τί τὸ εὐθὺ καὶ τὸ καμπύλον,
(όπως στα μαθηματικά θα πρέπει να γνωρίζουμε τις διαφορές μεταξύ μιας ευθείας γραμμής και μιας καμπύλης, ἢ τί γραμμὴ καὶ ἐπίπεδον,
ή τις διαφορές μεταξύ μιας γραμμής και ενός επιπέδου, πρὸς τὸ κατιδεῖν πόσαις ὀρθαῖς αἱ τοῦ τριγώνου γωνίαι ἴσαι),
ή να γνωρίζουμε με πόσες ορθές ισούται το άθροισμα των γωνιών ενός τριγώνου) ἀλλὰ καὶ ἀνάπαλιν τὰ συμβεβηκότα συμβάλλεται μέγα μέρος πρὸς τὸ εἰδέναι τὸ τί ἐστιν•
Αλλά και αντίστροφα, τα αποτελέσματα των ψυχικών διεργασιών συμβάλλουν σε μεγάλο βαθμό στην έρευνά μας όσον αφορά της ουσίας της ψυχής. ἐπειδὰν γὰρ ἔχωμεν ἀποδιδόναι κατὰ τὴν φαντασίαν περὶ τῶν συμβεβηκότων,
καθότι όταν αποκτήσουμε αποδείξεις, που αφορούν τις θεωρίες μας για τα αποτελέσματα των ψυχικών διεργασιών, ἢ πάντων ἢ τῶν πλείστων,
είτε για όλα τα αποτελέσματα είτε για ένα μεγάλο μέρος αυτών των αποτελεσμάτων, τότε καὶ περὶ τῆς οὐσίας ἕξομεν λέγειν κάλλιστα•
τότε θα καταφέρουμε και μάλιστα με πολύ ωραίο τρόπο να περιγράψουμε την ουσία της ψυχής. πάσης γὰρ ἀποδείξεως ἀρχὴ τὸ τί ἐστιν,
Σε κάθε απόδειξή μας, θα πρέπει να εξετάζουμε καταρχήν ποια είναι η ουσία της ψυχής, ὥστε καθ' ὅσους τῶν ὁρισμῶν μὴ συμβαίνει τὰ [403a] συμβεβηκότα γνωρίζειν,
Έτσι λοιπόν, όταν καταλήγουμε σε κάποιο συμπέρασμα, ενώ δεν έχουμε την απόλυτη γνώση των ψυχικών διεργασιών που λαμβάνουν χώρα, ἀλλὰ μηδ' εἰκάσαι περὶ αὐτῶν εὐμαρές,
αλλά συγχρόνως δεν θέλουμε και να καταλήξουμε σε εύκολες εικασίες σχετικά με αυτές τις άγνωστες διεργασίες, δῆλον ὅτι διαλεκτικῶς εἴρηνται καὶ κενῶς ἅπαντες.
είναι φανερό ότι σε αυτήν την περίπτωση, θα πρέπει να χρησιμοποιήσουμε την διαλεκτική μέθοδο του Σωκράτη, διότι διαφορετικά η προσπάθεια όλων μας θα καταλήξει στο κενό. [403a3] ἀπορίαν δ' ἔχει καὶ τὰ πάθη τῆς ψυχῆς,
Αναπόφευκτα όμως, μας δημιουργούνται και κάποιες απορίες σχετικές με τα πάθη της ψυχής. πότερόν ἐστι πάντα κοινὰ καὶ τοῦ ἔχοντος
Δηλαδή τι από τα δύο συμβαίνει; Όλα τα πάθη είναι κοινά σε όλους τους ανθρώπους; ἢ ἔστι τι καὶ τῆς ψυχῆς ἴδιον αὐτῆς•
ή αφορούν μόνο σε αυτόν που τα υφίσταται και έτσι καθορίζουν τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της ψυχής του; τοῦτο γὰρ λαβεῖν μὲν ἀναγκαῖον,
Αυτό το γεγονός θα πρέπει να το θεωρήσουμε αναγκαίο στοιχείο της έρευνάς μας, οὐ ῥᾴδιον δέ.
αν και θα πρέπει να γνωρίζουμε ότι δεν είναι εύκολο να το εξετάσουμε. φαίνεται δὲ τῶν μὲν πλείστων οὐθὲν ἄνευ τοῦ σώματος πάσχειν οὐδὲ ποιεῖν,
Είναι φανερό, όσον αφορά τους περισσότερους ανθρώπους ότι όταν κάποιος κάνει κάτι ή υφίσταται κάτι, η ενέργεια αυτή αποκλείεται να μην έχει επιδράσεις και στο σώμα του, οἷον ὀργίζεσθαι, θαρρεῖν, ἐπιθυμεῖν, ὅλως αἰσθάνεσθαι,
όπως συμβαίνει όταν οργίζεται κάποιος, όταν δείχνει θάρρος, όταν επιθυμεί κάτι, και όταν εν γένει λειτουργούν οι αισθήσεις του. μάλιστα δ' ἔοικεν ἰδίῳ τὸ νοεῖν•
Κατεξοχήν φαίνεται ότι αυτή η διεργασία αφορά στον νου. εἰ δ' ἐστὶ καὶ τοῦτο φαντασία τις ἢ μὴ ἄνευ φαντασίας,
Ακόμα όμως και αν πρόκειται για προϊόν φαντασίας ή όχι, οὐκ ἐνδέχοιτ' ἂν οὐδὲ τοῦτ' ἄνευ σώματος εἶναι.
ακόμα και σε αυτήν την περίπτωση δεν θα ήταν δυνατό να μην συμμετέχει το σώμα. εἰ μὲν οὖν ἔστι τι τῶν τῆς ψυχῆς ἔργων ἢ παθημάτων ἴδιον,
Εάν λοιπόν συνέβαινε κάποιο από αυτά τα πάθη ή κάποιες αντιδράσεις της ψυχής να αποτελούν ιδιαίτερα χαρακτηριστικά μιας ψυχής και όχι του νου, ἐνδέχοιτ' ἂν αὐτὴν χωρίζεσθαι•
θα έπρεπε και θα ήταν δυνατόν, η ψυχή να μπορεί να χωριστεί από το σώμα, δηλαδή τον νου. εἰ δὲ μηθέν ἐστιν ἴδιον αὐτῆς,
Εφόσον λοιπόν το σώμα-νους δεν θα είχε καμμία σχέση με την ψυχή, οὐκ ἂν εἴη χωριστή,
δεν θα μπορούσε ποτέ το σώμα να χωριστεί από την ψυχή, ἀλλὰ καθάπερ τῷ εὐθεῖ, ᾗ εὐθύ, πολλὰ συμβαίνει,
αλλά όπως ακριβώς συμβαίνει με κάτι που κινείται σε ευθεία γραμμή, επειδή κινείται ευθύγραμμα, τότε αυτό το σώμα διαθέτει πολλά συγκεκριμένα χαρακτηριστικά.

Εντυπωσιακή μέδουσα που ζει στα βάθη του Αρκτικού ωκεανού

Πρόκειται για μία από τις πλέον εντυπωσιακές μέδουσες που ζουν στα βάθη του ωκεανού αλλά και μία από τις πλέον ασυνήθιστες.

Η Crossota norvegica όπως είναι το επιστημονικό της όνομα ζει στα παγωμένα νερά του Αρκτικού Ωκεανού στον Καναδά, περίπου σε 1.000 μέτρα βάθος και είναι μία από τις πλέον εντυπωσιακές μέδουσες λόγω εμφάνισης.
Το κόκκινο κεφάλι της και τα ανοιχτόχρωμα πλοκάμια της θυμίζουν εξωγήινο σκάφος που βούτηξε στα παγωμένα νερά για υποβρύχια εξερεύνηση.
Θεωρείται αντιπροσωπευτική του είδους της και σπάνια για να τη θαυμάσει κάποιος από κοντά. Τρέφεται με πλαγκτόν και μικροοργανισμούς του νερού, ενώ ζει κοντά σε βράχια.
Είναι ακίνδυνο είδος αφού δεν περιέχει δηλητήριο και για το μόνο που διακρίνεται είναι η ομορφιά της!