Ο Αυτόπτης Μάρτυρας του Σύμπαντος

Πόσους εαυτούς έχω και σε ποιους Χρόνους και Χώρους ζουν αυτοί οι άλλοι εαυτοί;

Είμαι ένα σύστημα εαυτών, που παρακολουθεί άλλα συστήματα εαυτών, που έχουν την τάση να ενοποιηθούν μέσα από το δικό μου σύστημα, αλλά ταυτόχρονα το δικό μου σύστημα θέλει να διαχωριστεί από τα υπόλοιπα. Με λίγα λόγια (και ίσως κάπως σκοτεινά), είμαι ο αυτόπτης μάρτυρας του εαυτού μου. Είμαι ο αυτόπτης μάρτυρας του Σύμπαντος.

Αυτό είναι ο συγγραφέας (και ταυτόχρονα η σιλουέτα που προσωποποιείται σ’ αυτόν, ο αιώνιος συγγραφέας). Ο αυτόπτης μάρτυρας του Σύμπαντος. Ο ανταποκριτής της μεγάλης ανθρώπινης τραγωδίας: της παρατήρησης ενός ατέρμονου και ακατάληπτου Σύμπαντος από ένα φευγαλέο μηδαμινό μυρμήγκι, που ο νους του είναι μια ατέρμονη βιβλιοθήκη. Ένα μυρμήγκι που θα χαθεί το επόμενο λεπτό και κανείς δε θα το θυμάται, μια βιβλιοθήκη που θα την πάρει ο άνεμος, όπως πήρε ο άνεμος τον καπνό από τη φωτιά στη βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας.

Ταυτόχρονα όμως, ένα μυρμήγκι που έχει κάτι ανήκουστο στο Σύμπαν: την Ελπίδα. Κοίταξε μέσα σου, πίσω σου και γύρω σου και δες τους θαυμαστούς περίτεχνους κόσμους -χειροπιαστούς και φανταστικούς- που έχει φτιάξει η γενιά αυτού του μυρμηγκιού. Μόνο με την Ελπίδα. Γιατί τι είναι ένας αληθινός συγγραφέας, αν δεν είναι ο βάρδος της ανθρώπινης Ελπίδας; Αυτός που με τα μικρά διανοητικά έργα του κατασκευάζει ένα Ιδιωτικό Σύμπαν, που χαμογελά με νόημα απέναντι στο Σύμπαν που παρατηρεί ολόγυρά του.

Κάποτε ξεκίνησα με την ελπίδα να εξερευνήσω τον κόσμο, (ακούγεται τρελό, ε;). Σήμερα, βρίσκω τον εαυτό μου να εξερευνεί τους εξερευνητές που θέλησαν να εξερευνήσουν τον κόσμο. Τι θαυμαστή αυτοαναίρεση! Το ίδιο έκαναν κι αυτοί. Αυτοαναιρεθήκαμε μέσα από την εξερεύνηση της αυτοαναίρεσης των άλλων. Και γίναμε όλο το Σύμπαν, αυτό που πάντα ήμαστε. Κοιτάξαμε μέσα στον καθρέφτη του Σύμπαντος κι αντικρίσαμε τον εαυτό μας να αντικατοπτρίζει το Σύμπαν και το Σύμπαν να αντικατοπτρίζει τον εαυτό του, που αντικατοπτρίζεται μέσα στον εαυτό μας, που αντικατοπτρίζει το Σύμπαν.

Είμαστε κόσμοι μέσα σε κόσμους, που καθρεφτίζουμε ο ένας τον άλλον, κι όλοι μαζί είμαστε το καθρέφτισμα του Σύμπαντος, μαζί με όλα τα χορταράκια, την ποίηση, τα αραβουργήματα, τα έντομα, τα ηλιακά συστήματα, τις σελίδες των βιβλίων, τα απίθανα σχήματα των σύννεφων, το αρωματικό τσάι και τα φτερά των πεταλούδων. Εμείς. Εγώ. Ο Ταλιέσιν. Η αιώνια φωνή που διηγείται σαν μικρό παιδί τα πράγματα που είδε, τα πράγματα που σκέφτηκε, τα πράγματα που ένιωσε.

Η φωνή που δημιούργησε τους κόσμους, μέσα στους απέραντους κόσμους, στην αιωνιότητα.