ΔΡΑΜΑΤΙΚΗ ΠΟΙΗΣΗ: ΑΡΙΣΤΟΦΑΝΗΣ - Ἱππῆς (611-651)

ΧΟ. ὦ φίλτατ᾽ ἀνδρῶν καὶ νεανικώτατε,
ὅσην ἀπὼν παρέσχες ἡμῖν φροντίδα·
καὶ νῦν ἐπειδὴ σῶς ἐλήλυθας πάλιν,
ἄγγειλον ἡμῖν πῶς τὸ πρᾶγμ᾽ ἠγωνίσω.
615 ΑΛ. τί δ᾽ ἄλλο γ᾽ εἰ μὴ νικόβουλος ἐγενόμην;

ΧΟ. νῦν ἄρ᾽ ἄξιον πᾶσίν ἐστιν ὀλολῦξαι. [στρ.]
ὦ καλὰ λέγων, πολὺ δ᾽ ἀμείνον᾽ ἔτι τῶν λόγων
ἐργασάμεν᾽ εἴθ᾽ ἐπέλ-
θοις ἅπαντά μοι σαφῶς·
620 ὡς ἐγώ μοι δοκῶ
κἂν μακρὰν ὁδὸν διελθεῖν
ὥστ᾽ ἀκοῦσαι. πρὸς τάδ᾽, ὦ βέλ-
τιστε, θαρρήσας λέγ᾽, ὡς ἅ-
παντες ἡδόμεσθά σοι.

ΑΛ. καὶ μὴν ἀκοῦσαί γ᾽ ἄξιον τῶν πραγμάτων.
625 εὐθὺς γὰρ αὐτοῦ κατόπιν ἐνθένδ᾽ ἱέμην·
ὁ δ᾽ ἄρ᾽ ἔνδον ἐλασίβροντ᾽ ἀναρρηγνὺς ἔπη
τερατευόμενος ἤρειδε κατὰ τῶν ἱππέων,
κρημνοὺς ἐρείδων καὶ ξυνωμότας λέγων
πιθανώταθ᾽· ἡ βουλὴ δ᾽ ἅπασ᾽ ἀκροωμένη
630 ἐγένεθ᾽ ὑπ᾽ αὐτοῦ ψευδατραφάξυος πλέα,
κἄβλεψε νᾶπυ καὶ τὰ μέτωπ᾽ ἀνέσπασεν.
κἄγωγ᾽ ὅτε δὴ ᾽γνων ἐνδεχομένην τοὺς λόγους
καὶ τοῖς φενακισμοῖσιν ἐξαπατωμένην·
«ἄγε δὴ Σκίταλοι καὶ Φένακες, ἦν δ᾽ ἐγώ,
635 Βερέσχεθοί τε καὶ Κόβαλοι καὶ Μόθων,
ἀγορά τ᾽, ἐν ᾗ παῖς ὢν ἐπαιδεύθην ἐγώ,
νῦν μοι θράσος καὶ γλῶτταν εὔπορον δότε
φωνήν τ᾽ ἀναιδῆ». ταῦτα φροντίζοντί μοι
ἐκ δεξιᾶς ἐπέπαρδε καταπύγων ἀνήρ.
640 κἀγὼ προσέκυσα· κᾆτα τῷ πρωκτῷ θενὼν
τὴν κιγκλίδ᾽ ἐξήραξα κἀναχανὼν μέγα
ἀνέκραγον· «ὦ βουλή, λόγους ἀγαθοὺς φέρων
εὐαγγελίσασθαι πρῶτον ὑμῖν βούλομαι·
ἐξ οὗ γὰρ ἡμῖν ὁ πόλεμος κατερράγη,
645 οὐπώποτ᾽ ἀφύας εἶδον ἀξιωτέρας.»
ἡ δ᾽ εὐθέως τὰ πρόσωπα διεγαλήνισεν·
εἶτ᾽ ἐστεφάνουν μ᾽ εὐαγγέλια· κἀγὼ ᾽φρασα
αὐτοῖς ἀπόρρητον ποησάμενος ταχύ,
ἵνα τὰς ἀφύας ὠνοῖντο πολλὰς τοὐβολοῦ,
650 τῶν δημιουργῶν ξυλλαβεῖν τὰ τρύβλια.
οἱ δ᾽ ἀνεκρότησαν καὶ πρὸς ἔμ᾽ ἐκεχήνεσαν.

***
(Μπαίνει ο Αλλαντοπώλης με ύφος θριαμβευτή).
ΚΟΡ. Ω εσύ, ο πιο αγαπητός κι ο πιο εκπληκτικός απ᾽ όλους τους ανθρώπους, πόσο μας έφαγε η έγνοια για σένα όση ώρα έλειπες! Τώρα λοιπόν, μια και μας ήρθες πίσω σώος και άβλαβος, ανάγγειλέ μας πώς τον πάλεψες τον αγώνα σου στη βουλή.
ΑΛΛ. Νικό-βουλος βγήκα — αυτό τα λέει όλα!

ΧΟΡ. Ώρα λοιπόν όλοι μας να υψώσουμε κραυγή θριάμβου. Ω εσύ χρυσόστομε, και που τα έργα σου είναι ακόμη πιο χρυσά από τα λόγια σου, ιστόρησέ μου τα όλα χαρτί και καλαμάρι!
[620] Γιατί, από τη μεριά μου, πρόθυμα θα πορευόμουνα δρόμο μακρινό, φτάνει να σ᾽ άκουα. Έτσι, καλέ μας φίλε, μίλησε θαρρετά· να ᾽σαι σίγουρος πως δίνεις χαρά μεγάλη σ᾽ όλους μας.

ΑΛΛ. Όπως και να ᾽χει, αξίζει τον κόπο ν᾽ ακούσετε τα καθέκαστα. Λοιπόν, αμέσως μόλις έφυγε από εδώ ο άνθρωπός μας, τον πήρα στο κατόπι. Μέσα στη βουλή ο Παφλαγόνας άστραφτε και βροντούσε με λόγια κεραυνούς, σφενδονώντας τέρατα και σημεία ενάντια στους ιππείς· σφενδονούσε ριζιμιά λιθάρια και τους έλεγε συνωμότες, έτσι που να γίνεται απ᾽ όλους πιστευτός. Κι η βουλή ολόκληρη, καθώς αυτός μιλούσε,
[630] φλόμωσε αγριολάχανο της ψευτιάς, έριξε ματιές-σινάπι κι όλοι σούφρωσαν τα φρύδια τους. Κείνη την ώρα, βλέποντας τη βουλή να χάφτει τα λόγια του και να πέφτει θύμα στις απάτες του, πήρα τον λόγο κι είπα: «Θεοί και κύριοί μου, Σαρδανάπαλοι, Αλεπούδες, Καλικάντζαροι, Σκυλομούρηδες, και συ, Αγορά, σκολειό των παιδικών μου χρόνων, δώστε μου τώρα θράσος, γλώσσα-ροδάνι κι αδιάντροπη φωνή». Την ώρα που αυτά κλωθογύριζα, απ᾽ τα δεξιά μου αμόλησε πορδή ένας ξεφτίλας πούστης.
[640] Κι εγώ προσκύνησα ευλαβικά. Κι ύστερα έδωσα μια με την κωλάρα μου κι έκανα χίλια κομμάτια την καγκελόπορτα του φράχτη της βουλής, άνοιξα το στόμα μου δυο πήχες και έσυρα φωνή μεγάλη: «Βουλευτές, φέρνω καλά μαντάτα· γι᾽ αυτό πρώτα πρώτα θέλω να σας πω χαράς ευαγγέλια: από τότε που τα μπουμπουνητά του πολέμου βρόντησαν, ποτέ ως σήμερα δεν είδαν τα μάτια μου φτηνότερες μαρίδες». Στη στιγμή γαλήνη απλώθηκε στα πρόσωπα όλων· στεφάνια μου ᾽βαλαν για τα καλά μαντάτα. Κι εγώ τους είπα, για ν᾽ αγοράσουν μπόλικη μαρίδα μ᾽ έναν οβολό, να κρατήσουν σαν εθνικό μυστικό τη συμβουλή μου: χωρίς να χάσουν λεπτό,
[650] να παν στα τσουκαλάδικα να καπαρώσουν τα τσουκάλια. Βάλθηκαν όλοι να χειροκροτούν και μ᾽ έβλεπαν μ᾽ ολάνοιχτο το στόμα.

Μορφές και Θέματα της Αρχαίας Ελληνικής Μυθολογίας: ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΝΕΡΟΥ, ΝΥΜΦΕΣ

«Νύμφες, του μεγαλόκαρδου Ωκεανού κορίτσια, / που στα υγρά περάσματα, κάτω απ' της γης τα βάθη / την κατοικία έχετε κι όλο στριφογυρνάτε / κρύβοντας τα περάσματα, εσείς αγνές παρθένες, / που χαίρεστε μες στις σπηλιές και είστε η χαρά τους / και στις πηγές ανήκετε, πλανιέστε στον αέρα…» (Ορφ. Ύμν. LI)

 

«τὸ δένδρον ἴσα τῷ θεῷ σέβειν». (Παυσ., Κορινθ., ΙΙ, 2, 7)

 

Οι Νύμφες ήταν θεότητες της βλάστησης που κατοικούσαν, όπως παραδίδεται στην Ιλιάδα, «στα όμορφα άλση και στις πηγές των ποταμών και στα χλοερά λιβάδια» στο βουνό Σίπυλο (μεταξύ Λυδίας και Φρυγίας), απ' όπου πηγάζει ο Αχελώος, γύρω από τον οποίο χορεύουν. Ανάλογα με τον τόπο διαμονής τους οι Νύμφες χωρίζονται σε κατηγορίες και ονομάζονται από αυτούς: Οι Μελιάδες (Θεογονία) των μελιών (δέντρων) (και Δρυάδες), κόρες του Ουρανού και όχι του Δία, είναι επομένως αρχαιότερες, γεννήθηκαν από το αίμα του Ουρανού που έσταξε στη γη, όταν ο Κρόνος του απέκοψε τα γεννητικά όργανα. Οι Νηρηίδες είναι οι Νύμφες των ήρεμων νερών της θάλασσας, οι Ναϊάδες ζουν στα νερά και τις πηγές, ενώ οι Ναϊάδες ενός ποταμού συχνά θεωρούνται κόρες του. Οι Ορεάδες ή Ορεστιάδες ζουν στα βουνά, οι Αλσηίδες στα δάση. Άλλες συνδέονται με ιδιαίτερους τόπους, όπως οι Αμαδρυάδες που γεννιούνται με το δέντρο που προστατεύουν και μοιράζονται τη μοίρα του, θεωρείται μάλιστα ότι πεθαίνουν με το δέντρο. Αυτή, για παράδειγμα, είναι η περίπτωση της Νύμφης Σαγαρίτιδας που παίζει ρόλο στην παραλλαγή του μύθου του Άττη που αναφέρει ο Οβίδιος (Fasti 4, 229 κ.ε.). Ο Άττης παραβίασε την υπόσχεση που έδωσε στην Κυβέλη να παραμείνει αγνός και ενώθηκε με τη Νύμφη Σαγαρίτιδα. Η θεά προκάλεσε τον θάνατο της Νύμφης ξεριζώνοντας το δέντρο, με τη ζωή του οποίου συνδεόταν η δική της η ζωή. Ο Άττης παραφρόνησε και ευνουχίστηκε. Άλλες πάλι φορές οι Αμαδρυάδες παρακαλούν ήρωες να σώσουν το δέντρο τους, ενώ κάποιες φορές τιμωρούν αυτόν που θα κόψει ένα δέντρο αγνοώντας τις παρακλήσεις τους. Αυτή είναι η περίπτωση της νύμφης ή βάκχης Αμβροσίας που της επιτέθηκε ο Λυκούργος με πέλεκυ, όταν εκείνη αρνήθηκε τις ερωτικές προτάσεις του. Η Γη τη μεταμόρφωσε σε κλήμα που στραγγάλισε τον επίδοξο βιαστή της. Το επεισόδιο παριστάνεται σε ψηφιδωτό στη Δήλο (166-100 π.Χ.).

 

Κατοικούν σε σπηλιές όπου κλώθουν, τραγουδούν και χορεύουν παρέα με τον Ερμή και τον Πάνα που έπαιζε τη σύριγγα. Ζουν πάρα πολύ χρόνο, αφού πίνουν αμβροσία, αλλά κάποια στιγμή πεθαίνουν, έχουν δηλαδή μια ιδιότυπη σχέση με την αθανασία, όπως και ο Διόνυσος, με τον οποίο σχετίζονται και για άλλους λόγους που θα δούμε παρακάτω. Η Μήδεια, ύστερα από παράκληση του θεού, τους έδωσε πίσω τη νιότη.

 

Συχνά οι Νύμφες είναι ακόλουθες μιας μεγάλης θεότητας όπως η Άρτεμη, η οποία τριγυρίζει στα βουνά (Ταΰγετος, Ευρύμανθος) με τις ἀγρονόμους και παίζει μαζί τους, αυτή ομορφότερη από όλες τις Νύμφες. Ωστόσο, αν και θεότητες έξω από την πόλη, οι Νύμφες δεν μοιράζονται την αγνότητα της Άρτεμης: οὔτε γάμος οὐδείς ἄνευ Νυμφών συντελεῖται (σχόλιο στον Πίνδαρο, Πύθια, 4, 106). Εξάλλου, η κρήνη αποτελεί το σημείο συνάντησης αγοριών και κοριτσιών, όταν βγαίνουν από τον κλειστό χώρο του σπιτιού, και ερωτικών περιπτύξεων. Συχνά ερωτεύονται θνητούς, κυρίως βοσκούς που βόσκουν στις όχθες των ποταμών, τους οποίους απαγάγουν και βιώνουν τον έρωτα μαζί τους μέσα σε σπηλιές. Νύμφες άρπαξαν τον σύντροφο του Ηρακλή Ύλα, που συμμετείχε στην Αργοναυτική εκστρατεία, όταν ο νέος βγήκε στο βουνό Αργανθώνιο της Μυσίας να πάρει νερό. Ο Ηρακλής υποψιάστηκε τους Μυσούς για απαγωγή, απαίτησε ομήρους και διέταξε να ψάξουν για τον νεαρό άνδρα. Σε ανάμνηση του γεγονότος οι κάτοικοι της Κίου (Προύσα) γιόρταζαν ετήσια μια γιορτή στην οποία αναζητούσαν τον Ύλα με ορειβασία και έξοδο από τις πόλεις, ἐπὶ τὰςἳλας, προς τα δάση δηλαδή. Οι ιερείς, σε πομπή, φώναζαν τρεις φορές το όνομά του. Το επεισόδιο της απαγωγής παριστάνεται σε τοιχογραφία από τα λουτρά του Γυμνασίου της Σαλαμίνας (ρωμαϊκή περίοδος).

 

Συνηθισμένοι εραστές των Νυμφών είναι τα πνεύματα της φύσης, ο Παν, οι Σάτυροι, ο Πρίαπος κ.ά., ποτάμιοι θεοί (Κηφισός) αλλά και ολύμπιοι θεοί, όπως ο Δίας, ο Διόνυσος, ο Απόλλων, ο Ερμής κ.ά., από τους οποίους γεννούν γενναίους γιους, αλλά θνητούς, κυρίως μάντεις (Τειρεσίας, Τήνερος -από τον Απόλλωνα και τη νύμφη Μελία), σοφούς (Επιμενίδης), γιατρούς (Ασκληπιός), γενάρχες (Αιακός· στη γενιά των Αιακιδών ανήκουν ονομαστοί ήρωες, όπως ο Πηλέας, ο Τελαμώνας, ο Αχιλλέας, ο Αίαντας, ο Νεοπτόλεμος), όμορφους νέους (Νάρκισσος, μητέρα η νύμφη Λειριόπη), θεές και βασιλοπούλες (Πασιφάη, κόρη του Ήλιου και της νύμφης Κρήτη).

 

Πέρα όμως από το να ερωτεύονται, είναι επιδεκτικές και σε αποπλανήσεις, κυρίως από τους θεούς. Ο Δίας, για παράδειγμα, πήρε τη μορφή της Άρτεμης, ή, σύμφωνα με άλλες εκδοχές του Απόλλωνα, για να ενωθεί με τη νύμφη Καλλιστώ, ακόλουθο της Άρτεμης. Η εγκυμοσύνη της αποκαλύφθηκε, όταν η θεά με τις συντρόφισσές της αποφάσισαν να λουστούν σε μια πηγή στο όρος Μαίναλον. Η Άρτεμη τη μετέτρεψε σε αρκούδα ή τη σκότωσε με βέλος για την απώλεια της παρθενίας της. Άλλοτε πάλι κυνηγά τη νύμφη Αίγινα, από την ένωση με την οποία γεννήθηκε ο Αιακός.Αλλά και η Δάφνη, κόρη του Πηνειού ποταμού ή του ποταμού Λάδωνα και της Γης ή του βασιλιά Αμύκλα, κυνηγημένη από τον Απόλλωνα, έτρεχε ως τη στιγμή που, καθώς θα την έπιανε, ζήτησε από τον πατέρα της να τη μεταμορφώσει.  Έγινε δάφνη, το αγαπημένο φυτό του θεού. Το συγκεκριμένο επεισόδιο πιθανόν απεικονίζεται σε ερυθρόμορφη υδρία του ζωγράφου του Coghill, 450-440 π.Χ. Εκτός από τις δύο κεντρικές φιγούρες που παριστάνονται σε έντονη κίνηση, εμφανίζεται στην άκρη και ο Ερμής που έφερε στον τόπο τον Απόλλωνα με το φτερωτό του άρμα και τώρα φεύγει. Γενικά, το θέμα του ερωτευμένου θεού που κυνηγάει την αγαπημένη του είναι συχνό στην πρώιμη κλασική αγγειογραφία.

 

Οι Νύμφες ονομάζονταν και κουροτρόφοι, γιατί είχαν αναλάβει την ανατροφή ηρώων και θεών. Δίας*, Ποσειδών**, Διόνυσος διασώζονται και τρέφονται από τις Νύμφες, ενώ σε αυτές δίνει τον γιο της Αγχίση η Αφροδίτη από τον Αινεία. Παραδίδεται ότι Νύμφες ανέθρεψαν ακόμη την Ήρα και την Περσεφόνη μέσα σε μια σπηλιά, τον Ερμή και τον Πάνα. Εξάλλου, η πρώτη τη τάξη νύμφη, η Άρτεμη, φρόντιζε την ευτοκία των ζώων και τα νεογνά. Στη Φιγάλεια μάλιστα τη λάτρευαν με το όνομα Ευρυνόμη***· εκεί άνοιγαν το ιερό της μια φορά τον χρόνο, την ημέρα της γιορτής της, όπου υπήρχε και το άγαλμά της, που την παρίστανε μισή γυναίκα και μισή ψάρι.

 

Αντίστοιχα, οι Ιωνίδες ή Ιωνιάδες νύμφες της Ολυμπίας λατρεύονταν ως θεραπευτικές των ζώων, μία μάλιστα από αυτές έφερε το χαρακτηριστικό όνομα Ίασις, ενώ οι Επιμηλίδες νύμφες ήταν προστάτιδες των προβάτων και των κοπαδιών (μῆλα=πρόβατα).

 

Οι Νύμφες ανήκουν στον θίασο του Διόνυσου από τότε που τον έσωσαν -είναι δηλαδή Βάκχες και Μαινάδες- αλλά συνδέονται και με τον Απόλλωνα που προσδιορίζεται και με το επίθετο νυμφηγέτης. Εξάλλου, οι πιστοί των Νυμφών, που σε κατάσταση έκστασης παίρνουν τα βουνά και κρύβονται σε απόμακρες σπηλιές, ονομάζονται νυμφόληπτοι και φοιβόληπτοι. Τόσο λοιπόν από την πλευρά του Απόλλωνα όσο, περισσότερο, του Διόνυσου συνδέονται με καταστάσεις έκστασης και μανίας, μέσα από την οποία επιτυγχάνουν τον «γάμο» με τον θεό που ακολουθούν.
 

Επίσης, οι Νύμφες μπορεί να είναι ακόλουθες μιας άλλης, ανώτερης στην τάξη Νύμφης όπως είναι η Καλυψώ ή η Κίρκη. Ο Οδυσσέας γνωρίζει και τις δύο, ενώ στο νησί του Ήλιου είχαν δει σε σπηλιά τα καθίσματα και τις πίστες όπου χόρευαν οι Νύμφες. Στην Ιθάκη οι Νύμφες λατρεύονταν με σεβασμό. Κοντά στο λιμάνι του Φόρκυνα υπήρχε ιερό σπήλαιο Νυμφών Ναϊάδων, με τεράστια πέτρινα αργαλειά για να υφαίνουν. Οι ντόπιοι τις τιμούσαν με εκατόμβες, και σε αυτές προσευχήθηκε ο Οδυσσέας όταν έφτασε στο νησί (ν 115-125, 391-396). Κοντά στην πόλη της Ιθάκης υπήρχε κρήνη με βωμό για τις Κρηναίες Νύμφες. Σε αυτές προσευχήθηκε ο Εύμαιος για την επιστροφή του Οδυσσέα και στο δείπνο στη στάνη του ξεχώρισε μια μερίδα για τις Νύμφες και τον Ερμή, τον γιο της Νύμφης Μαίας (ξ 434-438).

 

Οι Νύμφες θεωρούνται δευτερεύουσες θεότητες. Είναι όμως; Στην ομηρική ποίηση είναι κόρες του Δία, εμφανίζονται όμως να αναθρέφουν τον Δία μαζί με τους Κύρβαντες (Καλλίμαχος) ή τον Ποσειδώνα μαζί με τους Τελχίνες. Τα σπήλαια όπου κατοικούν τις συνδέουν με τα παλαιότερα στρώματα της θρησκείας -τα γνωστότερα σπήλαια με λατρεία των Νυμφών βρίσκονται στη Βάρη της Αττικής, στην Ακρόπολη της Αθήνας, στον Παρνασσό, τη Ρόδο, ενώ πρόσφατα εντοπίστηκε λατρεία των Νυμφών και σε σπήλαιο της Αστυπάλαιας (σπηλιά του «Νέγρου»). Η σύνδεσή τους με τους Κύρβαντες, δηλαδή τους Κουρήτες Κορύβαντες τις δένουν με μυστηριακές λατρείες στην Κρήτη και στη Σαμοθράκη. Στον Όμηρο ονομάζονται Κοῦραι και λογαριάζονται για το θηλυκό των Κουρήτων. Οι Κούραι-Νύμφαι συνοδεύουν την Περσεφόνη, οι Κούρητες συνοδεύουν τον Κούρο-Δία. Εξάλλου, ως κουροτρόφοι συνδέονται με τελετές μύησης και επισφράγιζαν την είσοδο των νέων στην ώριμη ηλικία. Οι νέοι συνήθιζαν τότε να κόβουν τα μαλλιά τους, προσφορά στις Νύμφες: τὰς γὰρ πρώτας κόμας τοῖς ποταμοῖς οἱ ἀρχαῖοι ἀπεκείραντο σύμβολον τοῦ ἐξ ὕδατος εἷναι πάντων τὴν αὒξησιν (σχόλιο στα Πύθια 4, 145 του Πινδάρου). Το έργο τους ως κουροτρόφων φανερώνουν το όνομα αρκετών Ωκεανίδων: Πολυδώρη, Ευδώρη, Μήτις, Τύχη (δίνουν, αντίστοιχα, εξυπνάδα και καλοτυχία στους νέους), Πειθώ (ομορφιά και θελκτικότητα -η Πειθώ στόλισε την Πανδώρα), Αδμήτη (αδάμαστη, ανύπαντρη κοπέλα).
 

Οι Νύμφες ήταν θεότητες της βλάστησης, για την οποία το υγρό στοιχείο έχει ιδιαίτερη σημασία, ευεργετική όταν είναι ελεγχόμενο, καταστρεπτική στην αντίθετη περίπτωση -γι' αυτό και ομώνυμες νύμφες μεγάλου αριθμού πόλεων, σε όλες τις περιοχές του ελληνικού κόσμου, εμφανίζονται στα νομίσματά τους και συνδυάζονται με ποικίλα σύμβολα στην άλλη όψη, όπως λ.χ. η νύμφη Αρέθουσα στα νομίσματα της Σικελίας. Αυτό το στοιχείο προβάλλει η γενεαλογία που τις θέλει κόρες του Ωκεανού, ή του Αχελώου και άλλων ποταμών, η ιδιότυπη αθανασία τους αλλά και η εικονογραφία στον ρόλο τους ως κουροτρόφων, που σημαίνει φυλάκων της ζωής, εγγυητών της συνέχειάς της μέσα σε ένα περιβάλλον πλούσιο σε βλάστηση. Για παράδειγμα, σε απουλικό κρατήρα με ελικωτές λαβές του ζωγράφου του Λυκούργου, γύρω στα μέσα του 4ου αι. π.Χ., οι Εσπερίδες Νύμφες παριστάνονται σε παραδεισένιο κήπο με πλούσια βλάστηση και άφθονα νερά να τριγυρίζουν το δέντρο που χάρισε η Γη στον Δία και την Ήρα για τους γάμους τους. Κάποιες κουβαλούν νερό, μια συζητά με τον Έρωτα, ενώ μια άλλη τείνει τροφή στον κουλουριασμένο γύρω από το δέντρο δράκοντα, φύλακα του δέντρου. Σε άλλη παράσταση σε ερυθρόμορφη υδρία του ζωγράφου του Μειδία, 410 π.Χ., αναγράφονται και τα ονόματα τριών από αυτές τους -Λιπάρα, Χρυσόθεμη, Αστερόπη, ενώ το όνομα μιας άλλης, της Εσπερέθουσας υποδεικνύει ως τόπο του κήπου την Ήλιδα, όπου βρίσκεται η γνωστή πηγή Αρέθουσα. Το κυνήγι της Νύμφης από τον Αλφειό προς τη Δύση τη μετονόμασε σε Εσπερέθουσα, δηλαδή Αρέθουσα της Δύσης. Τι όμως φανερώνει αυτή η σύνδεση των Νυμφών Εσπερίδων με την αναζήτηση των μήλων αλλά και με την εγκατάστασή τους σε κήπους; Γνωρίζουμε καλά ότι, όταν μιλούμε για τους κήπους της Αφροδίτης, εννοείται ο γυναικείος κόλπος και η ερωτική ένωση. Έπειτα, το μήλο είναι συνδεδεμένο με την ερωτική ένωση, λ.χ. της Αταλάντης με τον Ιππομένη (ή τον Μελανίωνα), ή του Πάρη και της Ελένης. Από την άλλη, το φίδι ήδη από τη μινωική εποχή είναι νεκρικό σημείο. Όμως ο Πλούτων είναι και πλουτοδότης. Η γονιμότητα έχει τις ρίζες της βαθιά μέσα στη γη, που δέχεται σώματα νεκρά.
 

Θα παραμείνουμε όμως για λίγο στη σχέση των Νυμφών με τα δέντρα.
 

Ήδη αναφέραμε ότι οι Μελιάδες και οι Δρυάδες ήταν νύμφες των δέντρων, ότι οι Ορεάδες ή Ορεστιάδες ζούσαν στα βουνά και οι Αλσηίδες στα δάση. Οι Αμαδρυάδες γεννιούνται με το δέντρο που προστατεύουν και μοιράζονται τη μοίρα του, θεωρείται μάλιστα ότι πεθαίνουν με το δέντρο. Παρακαλούν ήρωες να σώσουν το δέντρο τους και κάποιες φορές τιμωρούν αυτόν που θα κόψει ένα δέντρο αγνοώντας τις παρακλήσεις τους. Η σχέση όμως των Νυμφών με τα δέντρα παραπέμπει στον έντονο συμβολισμό του μοτίβου του δέντρου, τόσο στους αιγαιακούς πολιτισμούς όσο και, νωρίτερα, στους μόνιμα εγκατεστημένους λαούς της Μεσοποταμίας, που υπερβαίνει τα όρια της τοπιογραφίας -εξάλλου η τοπιογραφία είναι επίτευγμα των πρώτων αυτοκρατορικών χρόνων της και συνδέεται με τη διακοσμητική διάθεση των πλούσιων Ρωμαίων. Η αρχαιολόγος Ν. Κούρου επισημαίνει ότι οι απαρχές του συμβολισμού του δέντρου και η σύνδεσή του με θρησκευτικές τελετουργίες εντοπίζονται στο μεταβατικό στάδιο από την οικονομία του κυνηγιού στην οικονομία της γεωργίας, την περίοδο δηλαδή «της συλλεκτικής οικονομίας και της τροφοσυλλογής από τα δέντρα και τα άγρια φυτά», οπότε η ανάπτυξη του δέντρου και η ωρίμανση των καρπών του συσχετίζεται με τις εναλλαγές των εποχών, και ταυτίζεται τελικά με το σύνολο της φύσης και τον κύκλο της ζωής -γι' αυτό και αργότερα το ιερό δέντρο πλαισιώνεται από κοσμογονικά σύμβολα (ήλιος, σελήνη) και τυποποιείται εικαστικά. Το μοτίβο του δέντρου εμφανίστηκε νωρίς στη μινωική κεραμική και σε χρυσά σφραγιστικά δαχτυλίδια, άλλοτε ίσως για να τονίσουν τον αγροτικό χαρακτήρα της κοινωνίας των Μινωιτών (καμαραϊκά αγγεία), άλλοτε με τον ιδιαίτερο συμβολισμό του κύκλου της ζωής (μικρογλυφία). Η Μεγάλη Θεά, της οποίας η ταύτιση με τη φύση υποβάλλεται στην κρητομυκηναϊκή τέχνη με ποικίλους τρόπους, εμφανίζεται κάτω από το δέντρο να δέχεται προσφορές υποδεικνύοντας σκηνές υπαίθριας λατρείας, ή λατρευτής φέρνει σφάγιο στο ιερό δέντρο, μπροστά από το οποίο έχει τοποθετηθεί κινητός τραπεζιόσχημος βωμός· άλλοτε πάλι το δέντρο, στημένο σε βωμό, μεταφέρεται με πλοίο, ή πλαισιώνεται από δύο αντωπά ζώα. Η επίκληση της θεότητας γίνεται με το άγγιγμα ή το σείσιμο των κλαδιών του δέντρου.
 

Η λατρεία της φύσης διατηρήθηκε, ακόμη κι όταν η Μεγάλη Μητέρα Θεά παραγκωνίσθηκε από τον πολυθεϊσμό της Μυκηναϊκής εποχής που παγιώθηκε αργότερα στο ολυμπιακό δωδεκάθεο. Στην ανεικονική τέχνη των Σκοτεινών Αιώνων επιβιώνει το μοτίβο του δέντρου, όπως και στον εικονογραφικό ρυθμό που ακολουθεί από το τέλος του 8ου αι. π.Χ., κατά την ανατολίζουσα περίοδο αλλά και στο ολυμπιακό δωδεκάθεο με τον θεό «δενδρίτη» και τον Διόνυσο, την Αθηνά και το ιερό της δέντρο, την ελιά. Ακόμη και στην ίδια την Κρήτη, σε στατήρα από τη Γόρτυνα του 4ου αι. π.Χ. (Λονδίνο, Βρετανικό Μουσείο), η Ευρώπη, κόρη του Φοίνικα (άλλη από την Ωκεανίδα Ευρώπη), εικονίζεται καθισμένη πάνω σε δέντρο και όχι πάνω στον ταύρο. Εξάλλου, οι μύθοι παραδίδουν ότι η Ευρώπη μετά τον θάνατό της λατρεύτηκε με το όνομα Ελλωτίς ή Ελλωτία και ότι στα Ελλώτια, γιορτή χαράς για την ανάσταση της φύσης, έπλεκαν στεφάνια γύρω από τους μηρούς του αγάλματός της.
 

Η σημασία του δέντρου διατηρήθηκε και σε διάφορα μαντεία, όπως στη Δωδώνη με τη δρυ ή στους Δελφούς και στα Δίδυμα της Μιλήτου με τη δάφνη του Απόλλωνα, και είναι πολύ πιθανό ότι εκφράζουν ένα παλαιότατο λατρευτικό στάδιο, του οποίου παρέμειναν φορείς.

 

Το συμπέρασμα ότι οι Νύμφες είναι συνυφασμένες με τον κύκλο της ζωής, δηλαδή και με τον θάνατο, έρχονται να το στηρίξουν και άλλες παραστάσεις στα έργα των τεχνών που τις δείχνουν να διαφυλάττουν τη ζωή βρεφών που κινδυνεύουν αλλά και να παρευρίσκονται σε τελετουργικά θανάτου.
---------------------
*Νύμφες Κουροτρόφοι - Δίας

Οι Νύμφες Ελίκη και Κυνόσουρα έκρυψαν τον Δία σε σπηλιά στην Ίδη της Κρήτης για να τον σώσουν από τον πατέρα του Κρόνο. Σε ανταπόδοση, ο Δίας τις πήρε μαζί του στον ουρανό και τις έκανε αστέρια, στη Μεγάλη και τη Μικρή Άρκτο. Τις έβαλε μάλιστα σε τέτοια θέση στον βορρά, ώστε να μην βασιλεύουν ποτέ και να μπορούν οι άνθρωποι να τις έχουν για σημάδι, όταν ταξιδεύουν.

 

**Νύμφες Κουροτρόφοι - Ποσειδών

Η Ωκεανίδα Νύμφη Καφείρα, μαζί με τους Τελχίνες, ανέθρεψαν τον Ποσειδώνα και τον προστάτεψαν από τον πατέρα του, τον Κρόνο. (Διόδ. Σικ. 5, 55, 1)

 

***Νύμφη Ευρυνόμη

Σύμφωνα με τον Απολλώνιο Ρόδιο (1, 503 κ.ε.) η Ευρυνόμη με τον σύζυγό της Οφίωνα ήταν οι πρώτοι άρχοντες του κόσμου, μέχρι που τους εκθρόνισαν ο Κρόνος και η Ρέα· αυτοί τότε ρίχτηκαν στη θάλασσα.

Μια συνολική ξενάγηση... στα παράξενα δεδομένα της σταύρωσης του Ιησού!

Τα γεγονότα στην Ιουδαία

"Tω καιρώ εκείνω"... έγιναν 62 επαναστάσεις κατά των Ελλήνων και Ρωμαίων στην Ιουδαία, εκ των οποίων 61 είχαν ως αφετηρία την Γαλιλαία. Οι Ρωμαίοι γνωρίζοντας ότι ακόμη και τα αυστηρά μέτρα που είχε λάβει πριν απ’ αυτούς ο Αντίοχος δεν καρποφόρησαν, απεφάσισαν για να καταστείλουν τις ανταρσίες, τα πραξικοπήματα και τους μαχαιροβγάλτες και τους πάσης φύσεως επαναστάτες, να επιβάλουν την πιο «φρικτή και τρομακτική θανατική καταδίκη» (Κικέρων) την σταύρωση. Αλλά όχι απλά μόνο σταύρωση: Η σταύρωση δεν αποσκοπούσε στην απλή θανάτωση του κατάδικου, αλλά στην όσο το δυνατόν μακροχρόνια έκθεσή του σε κοινή θέα, προς παραδειγματισμό, σωφρονισμό και εκφοβισμό.

Ότι οι εσταυρωμένοι έπρεπε να παραμείνουν για μέρες στο σταυρό, συμπεραίνεται επίσης, από το ότι οι Ρωμαίοι τοποθετούσαν στο κάθετο δοκάρι του σταυρού, (στο ύψος των άκρων των ποδιών), το λεγόμενο suppedaneum, (υποπόδιο υποστήριγμα) μια μικρή ξύλινη προεξοχή, στην οποία μπορούσε να στηριχθεί ο εσταυρωμένος και να ανακουφίσει τις αναπνευστικές του ανάγκες, γιατί διαφορετικά, κρεμάμενος μόνο από τα χέρια, θα κινδύνευε να πεθάνει σύντομα από ασφυξία… ενώ όπως είπαμε ο σκοπός της σταυρώσεως ήταν ο αργός βασανιστικός θάνατος.

Ποιος ο χρόνος σταύρωσης και η αιτία θανάτου του Ιησού;

Για τον χρόνο που ελήφθη η απόφαση της εκτέλεσής του διαβάζουμε: «ήταν δε Παρασκευή του Πάσχα και η ώρα περίπου έκτη. Λέγει δε ο Πιλάτος στους Ιουδαίους: Να ο βασιλιάς σας. Τότε εκείνοι άρχισαν να φωνάζουν: Άρον άρον σταύρωσον αυτόν... Τότε ο Πιλάτος παρέδωσε τον Ιησού να σταυρωθεί» Ιωάνν.19.14-16.

Για το χρόνο θανάτου πάνω στον σταυρό, διαβάζουμε ότι: «περί δε την ενάτην ώραν ανεβόησεν ο Ιησούς λέγων: Ηλι, ηλι λεμα σαβαχθανι. Τινές δε των εκεί εστηκότων (παρισταμένων) έλεγον, τον Ηλία φωνάζει και ευθέως τις (κάποιος) εξ αυτών, (των παρευρισκομένων συγγενών και φίλων του Ιησού) λαβών τον σπόγγον και γεμίσας αυτόν ("όξος") περιθέσας (τον σπόγγον) εις κάλαμον επότιζεν αυτόν. Ο δε Ιησούς... (αμέσως μετά το πότισμα του Ιησού με σπόγγο όξους, περί την ενάτην ώραν,) αφήκε το πνεύμα» Ματθ. 27.45-50.

Αξίζει εδώ να σημειωθεί ότι στην αρχαιότητα: «οι σπόγγοι αυτοί (spongia somnifera) διεποτίζοντο με ναρκωτικές ουσίες, μανδραγόρου, οπίου, υοσκύαμου, κωνίου κλπ. και μετά εξηραίνοντο. Το ναρκωτικό αυτό παρασκεύασμα (confectio soporis όπως απεκαλείτο) προ της ναρκώσεως ενεβαπτίζετο εντός ύδατος και προσεφέρετο προς εισπνοήν εις τους μέλλοντας να εγχειρηθώσιν. Συνήθως η νάρκωση επήρχετο όχι όπως πίστευαν δια της απλής εισπνοής, αλλά δια της καταπόσεως ποσότητος του καταρρέοντος υγρού εκ του βρεγμένου σπόγγου στην μύτη του εγχειριζόμενου. Μετά την εγχείρηση χορηγούσαν αναληπτικά και όξος προς όσφρησιν, ώστε να αποτραπεί ο ύπνος στον οποίον οι εγχειριζόμενοι εβυθίζοντο για μέρες μετά την εγχείρηση»! Αριστοτέλης Κούζης καθηγητής της Ιστορίας της ιατρικής, στο πανεπιστήμιο Αθηνών. Από άρθρο του στην εγκυκλοπαίδεια Δρανδάκη στο λήμμα Νάρκωση!

Οι περισσότεροι πιστοί, νομίζουν επίσης ότι η σταύρωση του Ιησού κράτησε ατελείωτες ώρες ίσως και μέρες! Αγνοούν ότι η συγκεκριμένη σταύρωση είναι η συντομότερη κολλών των εποχών, με τον Ιησού να σημειώνει το σκανδαλώδες ρεκόρ σύντομης παραμονής στον σταυρό!

Αν τα εκατομμύρια των πιστών δεν ζούσαν σε καθεστώς απόλυτης κατήχησης, θα κατάλαβαν αμέσως, ότι αυτή η προκλητική (το πολύ δίωρη) παραμονή του Ιησού στο σταυρό, από μονή της στοιχειοθετεί την πλέον αντικειμενική αφορμή σφοδρής αμφισβήτησης κάθε αυθεντικότητας της συγκεκριμένης "ανάστασης". Μάλιστα οι υποψίες εκτινάσσονται κυριολεκτικά στα ύψη, αν στην όλη εικόνα προσθέσουμε την απολύτως ύποπτη χρήση αναισθητικού (ναρκωτικού-καρωτικού) "όξους", που κατά την σαφή ομολογία της αφήγησης, (Ιωανν.19.30) προηγείται ακριβώς πριν από τον ολοφάνερα εικονικό θάνατο του Ιησού.

Κατά τον ευαγγελιστή Ιωάννη λοιπόν (που ήταν και ο μόνος αυτόπτης μάρτυρας) απ’ την εξαγγελία της σταυρικής απόφασης του Πιλάτου (στο Πραιτόριο), μέχρι τον θάνατο του Ιησού στο σταυρό, μεσολαβούν μόνο τρεις ώρες. Απ’ το τρίωρο αυτό πρέπει να αφαιρέσετε τον χρόνο της όποιας κακοποίησής του, τον χρόνο που φορτωμένος τον σταυρό περπάτησε μέχρι τον Γολγοθά, καθώς και τις προετοιμασίες της σταύρωσης. Μετά απ’ αυτά... μένει σε σας να αποφασίσετε πόσος είναι ο υπολειπόμενος χρόνος παραμονής του Ιησού επί του σταυρού. Άρα όπως πολύ σωστά επισημαίνει στο βιβλίο του «Το θέατρο της σωτηρίας» ο Μ. Καλόπουλος: «ευρισκόμενος ο Ιησούς μόνο μία με δυο ώρες στον σταυρό, πως και από τι θα μπορούσε να πεθάνει; Ασφαλώς η απάντηση είναι πλέον ολοφάνερη: Ο Ιησούς δεν πέθανε, αλλά ναρκώθηκε από το καρωτικό όξος* που εντέχνως του προσέφεραν με σπόγγο προσαρμοσμένο σε καλάμι οι δικοί του άνθρωποι λίγο πριν ο Ιησούς αναφωνήσει τετέλεσται».
------------------
*Στην περιοχή της Ιουδαίας ήταν πασίγνωστο ένα φυτό, το λεγόμενο Papaver somniferum ή αλλιώς το γνωστό μας όπιο. Κεντρική ουσία του φυτού είναι η μορφίνη, η οποία χρησιμοποιείτο από τους ιατρούς θεραπευτές πριν από τις επεμβάσεις στους ασθενείς τους από την προ Χριστού εποχή. Οι ιδιότητες του φυτού σαν παυσίπονο και ναρκωτικό ήταν γνωστές. Επίσης ήταν γνωστό ότι σε συνδυασμό με άλλη ουσία, προφανώς με μανδραγόρα, έχει σαν αποτέλεσμα την άμεση λιποθυμία και την πτώση των παλμών της καρδιάς για ένα μικρό χρονικό διάστημα, σε ελάχιστο επίπεδο χωρίς να την εξασθενεί, αλλά τουναντίον να την ενισχύει. Εκτός από όλα αυτά μειώνεται η αναπνοή στο ελάχιστο και το σώμα χαλαρώνει πλήρως. Καταλαβαίνετε λοιπόν, γιατί μετά το "τετέλεσθαι"; τον κεντάει ο Λογγίνος; Το τέλειο πιστοποιητικό θανάτου ενός ζωντανού ανθρώπου, ο οποίος είναι απλά και μόνο τραυματισμένος ναρκωμένος και αναίσθητος.

Γιατί δεν έσπασαν τα σκέλη του Ιησού;

Διαβάζουμε: «οι στρατιώτες ήρθαν και έσπασαν τα σκέλη του πρώτου, έπειτα του άλλου (των δύο παρακείμενων ληστών) που είχαν σταυρωθεί μαζί με τον Ιησού. Όταν όμως ήρθαν στον Ιησού, δεν του έσπασαν τα σκέλη, διότι τον βρήκαν ήδη νεκρό» (Β.Β.) Ιωάνν.19.31-33.

Διαπιστώνεται λοιπόν ότι οι δύο παρακείμενοι ληστές ΖΟΥΝ για αυτό και τους (θανατώνουν με ανασκολοπισμό) ή όπως λέει το κείμενο τους έσπασαν τα μέλη!!!

Ο Ιησούς όμως, για ποιο λόγο και από τι είναι νεκρός; Ποιά μπορούσε να είναι η δική του αιτία θανάτου; Υπάρχει επιτέλους κάποιος σοβαρός ιατροδικαστής, να μας δώσει μια ικανοποιητική απάντηση, για την πραγματική αιτία του υπερ-διάσημου αυτού θανάτου;

Βεβαία δεν αγνοούμε την μοναδική απάντηση που αποπειράθηκαν στη συγκεκριμένη ερώτηση, και που θέλει τον Ιησού να εκπνέει επί του σταυρού: «Από τις κακουχίες του μαστιγώματος». Όμως η μοναδική αυτή απάντηση στο καυτό αυτό ερώτημα, δικαιολογημένα θεωρείται ανεπαρκής, υπερβολική και εντελώς ατυχής, μια και δεν φαίνεται να ανταποκρίνεται ούτε στις στοιχειώδεις αντικειμενικές συνθήκες ενός σταυρικού θανάτου. Ας το δούμε αναλυτικότερα.

Ήταν το μαστίγωμα θανατηφόρο;

Βασικό επιχείρημα εναντίον αυτής της υπόθεσης, παραμένει η ιδία η βεβαιωμένη πρόθεση των Ρωμαίων, που ήθελαν ο σταυρικός θάνατος να αποτελεί ένα μακροχρόνιο μαρτύριο για αποτροπή, παραδειγματισμό και εκφοβισμό.

Σύμφωνα με όσα γνωρίζουμε λοιπόν, πριν από την σταύρωση, ο κάθε κατάδικος έπρεπε να μαστιγωθεί βάση δικαίου με 39 κτυπήματα μαστιγίου (από ιερέα), 1/3 εκ των οποίων στο στήθος (ή έμπροσθεν) και τα υπόλοιπα στην πλάτη. Το μαστίγωμα δεν θα μπορούσε να είναι εξοντωτικό, καθώς η έκθεση του κατάδικου σε κοινή θέα, προς μακροχρόνιο παραδειγματισμό, σωφρονισμό και εκφοβισμό ήταν η βασική αιτία επιλογής της σταύρωσης. Η σταυρική τιμωρία δεν έχει στόχο την άμεση τιμωρία του καταδικασμένου (δηλαδή τον απλό θάνατο του εγκληματία) αλλά τον μακροχρόνιο βασανισμό του, προς παραδειγματισμό και εκφοβισμό των υπολοίπων. Qyintilian 35-95 μ.X. Decl 274.

Επιπλέον τον ίδιο σκεπτικισμό αναδεικνύουν και οι παρακάτω ερωτήσεις:

Δεν υπέστησαν το ίδιο μαστίγωμα και οι δύο παρακείμενοι ληστές; Αυτοί γιατί δεν υπέκυψαν… αλλά ακμαιότατοι συνομιλούν μέχρι τελευταία στιγμή με τον Ιησού;

Αν ήταν ετοιμοθάνατοι, λόγω βαθύτατων τραυματισμών από το ίδιο θανατηφόρο μαστίγωμα, πως κουβάλησαν τον σταυρό τους μέχρι τον τόπο της τελικής εκτέλεσης τους; Αν το μαστίγωμα δεν άφηνε μόνο μώλωπες, αλλά δημιουργούσε βαθιά θανατηφόρα τραύματα, δεν έπρεπε τα θύματα να αιμορραγούν ακατάσχετα; Γιατί κανένας ευαγγελιστής, και ιδιαιτέρα ο αυτόπτης Ιωάννης, δεν αναφέρει το παραμικρό σ’ αυτή την κατεύθυνση;

Σταύρωση… με οδική βοήθεια!

Το ότι ο Ιησούς δεν ήταν τόσο εξαντλημένος ή ετοιμοθάνατος από βαρύτατες κακώσεις που του προκάλεσε το φραγγέλωμα, γίνεται φανερό απ’ το γεγονός ότι μπορεί και σηκώνει μόνος του το βάρος του σταυρού (18έως 30 κιλά) στο μεγαλύτερο μέρος των περίπου 500 έως 600 μέτρων που διανύει. Βεβαία καθ’ οδόν συμβαίνει κάτι αναπάντεχο: ο Ιησούς (ο τέλειος άνθρωπος) και όχι οι δυο αμαρτωλοί συνοδοιπόροι του, σταμάτησε κουρασμένος και τον σταυρό ανέλαβε κάποιος Σίμων Κυρηναίος.

Τι παράξενη εξέλιξη! Ο άνθρωπος που ήρθε να σώσει ολόκληρη την ανθρωπότητα, πρώτα τρεις φορές αρνείται μετά δακρίων την αποστολή του (στον κήπο της Γεθσημανής) και τώρα καταδέχεται ένας άλλος να του κουβαλήσει το φορτίο!

Και σαν μην φτάνει μόνο αυτό, ενώ ο Σίμων o Κυρηναίος κουβαλάει τον σταυρό του, ο Ιησούς όχι μόνο δεν χρειάζεται κάποια περίθαλψη, αλλά στήνει "πηγαδάκι" με γυναίκες: Εκεί ο Ιησούς κοντοστάθηκε ξανά και μίλησε με κάποιες γυναίκες, λέγοντας πως έπρεπε να κλαίνε για τα δικά τους παιδιά και όχι για τον ίδιο (Λουκ.23.28).

Τι έκανε και ποιος ήταν ο Λογγίνος;

Λογγίνος ο εκατόνταρχος ήταν Ιουδαίος και κατά της ημέρες του Κυρίου υπηρετούσε εις την υπηρεσία του Πιλάτου. Υπενθυμίζουμε δε ότι ο συγκεκριμένος ένστολος Εβραιο-ρωμαίος αγιοποιήθηκε για τον σημαντικό του ρολό κατά την σταύρωση και την κατοπινή του δράση ως χριστιανός.

«Εις των στρατιωτών, (ο Λογγίνος) εκέντησε (ένυξε) με λόγχην την πλευράν αυτού, και ευθύς εξήλθεν αίμα και ύδωρ». Ιωάννης 19. 34.

Τελικά μήπως ο Ιησούς απέθανε από λογχισμό (νύξη) επί του σταυρού;
Η ιδέα μπορεί να είναι εντελώς δελεαστική, αλλά δεν θα έπρεπε καθόλου να αποτελεί μέρος της απάντησης, μια και ο οποιοσδήποτε λογχισμός, αποτελεί μεταθανάτιο τραυματισμό. Ο Ιησούς πρώτα εκπνέει, και άγνωστο ποσό μετά λογχίζεται στην πλευρά. Είναι αυτονόητο πως κάθε συνετή ιατροδικαστική έρευνα, δεν θα μπορούσε να συμπεριλάβει τον λογχισμό σε ένα πτώμα ως αφορμή θανάτου. Μάλιστα αν οι ίδιοι πιστοί δεχθούν ότι το «τετέλεσται» δεν σημαίνει κατ’ ανάγκη και τον πραγματικό θάνατο του Ιησού… τότε μόνοι τους ανοίγουν επίσημα τους ασκούς των υποθέσεων της κωματώδους κατάστασης του Ιησού από το καρωτικό όξος που ήπιε πριν αναφωνήσει «τετέλεσται». Συνεπώς κάθε απόπειρα να συνδεθεί ο θάνατος του Ιησού με τον λογχισμό αυτόν, παραβιάζει την ιδία την αφήγηση μια και ο λογχισμός αυτός έρχεται πολύ μετά το «τετέλεσται» του Ιησού.

Τι θα πούμε όμως για τον λογχισμό αυτόν, αν η υπόθεση της κωματώδους κατάστασης του Ιησού μετά το καρωτικό όξος αληθεύει; Δεν θα μπορούσε να ήταν αυτό ένα χτύπημα οριστικά θανατηφόρο; Απαριθμήστε τα προβλήματα και τις ενστάσεις που προκύπτουν από μια τέτοια παραδοχή:

Πρέπει να σημειώσουμε ότι το χτύπημα της λόγχης, δεν το αναφέρει παρά μόνο ο Ιωάννης. Οι υπόλοιποι ευαγγελιστές, ενώ αναφέρουν τον (Εβραιο-ρωμαίο!) εκατόνταρχο Λογγίνο, δεν αναφέρουν τίποτε για τον λογχισμό του νεκρού Ιησού. Είναι δυνατόν οι ίδιοι του οι μαθητές-βιογράφοι του που με πάθος θέλουν να αναδείξουν κάθε λεπτομέρεια του μαρτυρίου του, να μην αναφέρουν την τόσο ενδιαφέρουσα αυτή κακοποίηση του δασκάλου τους; Άρα η υπόθεση του εμβόλιμου μεταθανάτιου τραυματισμού, δεν φαίνεται και τόσο μετέωρη. Ο Ιησούς ουδέποτε τραυματίστηκε σοβαρά στον σταυρό από σφοδρό διαπεραστικό λογχισμό.

Η ιδία η λέξη «κέντησε» προέρχεται από το κεντώ που μπορεί μεν να σημαίνει, νύσσω, κεντρίζω πλήττω τραυματίζω... αλλά ταυτόχρονα σημάνει και αγκυλώνω, τσιμπώ, ενοχλώ, όπως: «κεντρίζω (χωρίς να τραυματίζω) τον ίππο... εξ ου και η έκφραση «κεντήσαι τον Πήγασον ίππον Βελλερεφόντην». Η λέξη λοιπόν είναι προσεκτικά διαλεγμένη ώστε να σημαίνει περισσότερο ένα ελαφρύ σπρώξιμο με λόγχη, για να διαπιστωθεί η έλλειψη αντιδράσεων, παρά ένα ισχυρό διατρητικό θανατηφόρο κτύπημα!

Τον υποτιθέμενο λογχισμό του νεκρού Ιησού, τον αναφέρει ο Ιωάννης και υπάρχει μια καλή εξήγηση γι’ αυτό! Είναι ο ίδιος ευαγγελιστής, που μας παραδίδει ένα πλήθος από εξαιρετικά αποκαλυπτικές λεπτομέρειες, όπως τον ελάχιστο χρόνο παραμονής του πάνω στον σταυρό, την σωστή χρήση του σπόγγου, την αφορμή για την έγκαιρη αποκαθήλωση και την αιτία διαφυγής του από τον προγραμματισμένο θανατηφόρο ανασκολοπισμό του!* Έπρεπε λοιπόν να αντισταθμίσει όλα αυτά τα αποκαλυπτικά της διαφυγής του σταυρικού θανάτου, με ένα εφεύρημα σύγχυσης της τελικής εικόνας και ο λογχισμός ήταν ότι καταλληλότερο. Αυτό και η καλο-διαλεγμένη λέξη «κεντώ» σημαίνει, νύσσω, κεντρίζω πλήττω τραυματίζω... αλλά ταυτόχρονα σημάνει και αγκυλώνω, τσιμπώ, ενοχλώ, ώστε να σημαίνει περισσότερο ένα ελαφρύ σπρώξιμο με λόγχη, για να διαπιστωθεί η έλλειψη αντιδράσεων, παρά ένα ισχυρό θανατηφόρο διατρητικό κτύπημα!

Οι επιστήμονες του East Midlands Forensic Laboratory όχι μόνο το επιβεβαίωσαν, αλλά λένε ότι εάν βρίσκεται κάποιος σε θέση σταυρού, αυξάνεται η απόσταση μεταξύ πλευρών και ζωτικών οργάνων (καρδιά, πνεύμονες) έτσι ώστε ένα κέντημα, ή λόγχευση στα πλευρά να μην επιφέρει κανένα θανατηφόρο τραύμα...

----------------------
*Ο Ιωάννης σε αντίθεση με τα τρία πρώτα (συνοπτικά) ευαγγέλια, γράφει σε δυο επίπεδα, α) για λαϊκή κατανάλωση και δημιουργία εντυπώσεων και β) με απόκρυφες πληροφορίες, στοιχεία για τον σοβαρό μελετητή, ερευνητή ο οποίος κάποια στιγμή του χρόνου θα τα απομυθοποιήσει.

Δυο δραστήριοι "άγγελοι φύλακες" βοηθούν τον θεό ν’ αναστηθεί!

Βεβαία το εκπληκτικότερο αποδεικτικό στοιχειό της στημένης αυτής εικονικής εκτέλεσης, το παρουσιάζει ο διάσημος στη χωρά μας σκεπτικιστής Μ. Καλόπουλος στο προαναφερθέν βιβλίο του και στον υπότιτλο: «Το μυστικό της Παρασκευές σκοτώνει τον μύθο της ανάστασης». Ο εκπληκτικός αυτός μεθοδικός αμφισβητίας της βίβλου, επισημαίνει κάτι πραγματικά μοναδικό! Κάθε απόπειρα ή ευρηματική μεθόδευση επιβίωσης του Ιησού από την σταυρική εκτέλεσή του, θα ήταν μάταιη, αν δεν στόχευε με σκανδαλώδη ακρίβεια, στην μοναδική μέρα του έτους (το Πάσχα των Εβραιών) στην οποία προ-υπήρχε νομοθετημένο προνόμιο αποκαθήλωσης των νεκρών εσταυρωμένων! Χωρίς τον άψογο συγχρονισμό με την ενεργοποίηση της συγκεκριμένης αυτής μοναδικής ετήσιας ευκαιρίας αποκαθήλωσης εσταυρωμένων, στην οποία ολόκληρο το θέατρο της θεοποίησης του Ιησού στοχεύει με θαυμαστή ακρίβεια, όλα τα υπόλοιπα απλώς δεν θα είχαν κανέναν νόημα, διότι ο Ιησούς θα έλιωνε, νεκρός ή ζωντανός, για πολλές μέρες καθηλωμένος πάνω στο σταυρό, χωρίς κανένα δικαίωμα αποκαθήλωσης και χωρίς κανείς να μπορεί να ζητήσει την αποκαθήλωση του, πριν οι σάρκες του λιώσουν πάνω στον σταυρό.

Υπάρχει όμως και ενδιαφέρουσα συνέχεια. Μετά την κατάποση του "όξους" την κατάλληλη στιγμή, την αποφυγή του θανατηφόρου ανασκολοπισμού, και την επιτυχή αποκαθήλωση (εγκαίρως λόγω εορτής!)… δυο καλά πληροφορημένοι Ιουδαίοι που δεν εμπιστεύονται καθόλου τις θαυματουργικές δυνάμεις του "θεού", επεμβαίνουν δυναμικά προτιμώντας να πραγματοποιήσουν το "θαύμα"… με κλινικές διαδικασίες!

Ο Νικόδημος ο Φαρισαίος, ήταν άρχοντας των Ιουδαίων και μέλος του Συνεδρίου (Σαχεντρίν). Η σχετική του προϊστορία, τον δείχνει από περιέργεια ή από ενδιαφέρον να πηγαίνει μέσα στη νύχτα προς τον Ιησού, για να μάθει για όσα αυτός δίδασκε (Ιωάννης 3:1-14). Προσφώνησε μάλιστα τον Ιησού με τον τίτλο "Ραββί".

Αργότερα κατά την τελευταία μέρα της γιορτής της Σκηνοπηγίας, όταν οι αρχιερείς και οι Φαρισαίοι σχεδίαζαν τον πρόωρο θάνατο του Ιησού, ο Νικόδημος έδειξε στο Συνέδριο την συμπάθειά του στο πρόσωπο του Ιησού, λέγοντας πως ήταν άδικο να καταδικαστεί χωρίς πρώτα να απολογηθεί (Ιωάννης 7:37-53).

Ο Ιωσήφ της Αριμαθείας ή Ιωσήφ ο από Αριμαθαίας, ήταν επίσης μέλος του Μεγάλου Συνεδρίου της Ιερουσαλήμ, «Ιωσήφ ο από Αριμαθείας, πλούσιος και αμέμπτου βίου ανήρ και μέλος του Συνεδρίου (ευσχήμων βουλευτής)» γράφει ο Παπαδιαμάντης, πλούσιος και μυστικός μαθητής του Ιησού, που φέρεται να αντιτάχθηκε στη καταδίκη του και ο οποίος, σύμφωνα με το κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο (27:57-60), μετά τον θάνατο του Ιησού ζήτησε από τον Πόντιο Πιλάτο την άδεια να αποκαθηλώσει το νεκρό σώμα του Ιησού από τον Σταυρό, προκειμένου να το προετοιμάσει για τον ενταφιασμό (κηδέψει) στον παραχωρούμενο, από τον ίδιο τον Ιωσήφ, λαξευτό τάφο. Πράγματι η άδεια αυτή του παραχωρήθηκε και με βοηθό του τον Νικόδημο «το Άχραντον Σώμα σινδόνι καθαρά ειλήσας και αρώμασι εν μνήματι καινώ κηδεύσας απέθετο, έως την "ανάσταση" του».

Ο Νικόδημος λοιπόν μαζί με τον Ιωσήφ, αυτοί οι δυο "άγγελοι φύλακες", μετά το "θάνατο" του Ιησού, κάνουν ακριβώς ότι θα έκανε ένα εκπαιδευμένο συνεργείο ανάνηψης. Μετέφεραν τον καρωθέντα Ιησού σε κατάλληλο (πεντακάθαρο αχρησιμοποίητο) ταφικό δωμάτιο και άλειψαν το σώμα του Ιησού με 100 "λίτρα" (αξία ή βάρος δεν έχει πολύ σημασία) πολύτιμων θεραπευτικών, αντισηπτικών ουσιών, το έδεσαν όχι με σάβανα (κειρίαις) αλλά με θεραπευτικούς (μετά των οθονίων) επιδέσμους και το τοποθέτησαν σε μνήμα που ήταν ολοκαίνουργιο (Ιωάννης 19:38-42).

Τίποτε δεν έχει μείνει στην τύχη, και όλα είναι ακριβώς όπως θα έπρεπε, για να περάσουν τον Ιησού "απέναντι"! Η ανάστασή του θα ήταν η πύλη της αθανασίας και η απαρχή ενός λειτουργικού παν-ιαματικού μύθου, που θα έβαζε δυναμικά την Ιουδαϊκή θεολογία, μέσα στο πάνθεον των αναστημένων και αποθεωμένων θεών της Μεσογείου, κάτι που ουδέποτε θα μπορούσαν να επιχειρήσουν με τον αιματοβαμμένο Γιαχβέ, τον πατέρα του Ιησού και θεό της Παλαιάς Διαθήκης. Γι’ αυτό και ο γιος-θεός, παρουσιάστηκε τόσο διαφορετικός απ’ τον Ιουδαίο Πατέρα-θεό. Το τελικό ζητούμενο ήταν ύψιστης σημασίας.

Η θεοποίηση του Ιησού δια της ανάστασής του αποτελούσε, ένα θεολογικό διαβατήριο του Ιουδαϊσμού ανάμεσα στα έθνη και την οριστική διαφυγή του Ιουδαϊσμού απ’ την συρρίκνωση και τον αφανισμό! Γι’ αυτό και οι απίστευτες λεπτομέρειες, στο απόλυτα μελετημένο αυτό σκηνικό της προετοιμασίας, υπηρέτησαν ένα ύψιστης σπουδαιότητας εγχείρημα, και δεν πρέπει καθόλου να μας εκπλήσσουν.

Οι δυο λοιπόν προαναφερθέντες "άγγελοι" σαν μέλη του Συνεδρίου, γνώριζαν εγκαίρως τι και που επρόκειτο να γίνει (προβάδισμα πληροφοριών) και είναι ολοφάνερο ότι μερίμνησαν καταλλήλως τόσο για τον απίστευτα κατάλληλο τάφο, όσο και για την έγκαιρη διάθεση και ποσότητα των απολυμαντικών, ανανηπτικών ουσιών.

Ιωάννης 19 39 Ήλθε δε και ο Νικόδημος, όστις είχεν ελθεί προς τον Ιησούν διά νυκτός κατ' αρχάς, φέρων μίγμα σμύρνης και αλόης έως εκατόν λίτρας*
------------
* Η λίτρα: Ρωμαϊκή μονάδα βάρους, περίπου 320-327 γραμμάρια.

Γιατί άραγε αλόη και σμύρνη;

Η χρήση της αλόης ξεκινάει περίπου το 2200 π.X. με τα οφέλη της να είναι γνωστά στην Περσία, στην Αίγυπτο, στην αρχαία Ελλάδα, στη Ρώμη, στην Ινδία και στην Αφρική. Σύμφωνα με μύθους, υπήρξε το μυστικό ομορφιάς της Κλεοπάτρας και της Νεφερτίτης, ενώ ο Μέγας Αλέξανδρος οργάνωσε ολόκληρη εκστρατεία για να κατακτήσει το νησί Σοκροτα, προκειμένου να τη χρησιμοποιήσει για την ίαση των πληγών των στρατιωτών του.

Η ρητίνη της αλόης που εισαγόταν στο Ισραήλ και που είχε φέρει ο Νικόδημος, είχε ιδιαίτερα καλό σκοπό: Είναι από τα φυτά που χρησιμοποιήθηκαν και εξακολουθούν να χρησιμοποιούνται για θεραπευτικούς σκοπούς όχι μόνο από διαφορετικούς πολιτισμούς, αλλά και σε διαφορετικές εποχές. Χάρη στα συστατικά της και τη συνέργειά τους, η αλόη, διεισδύει βαθιά στο δέρμα, το καθαρίζει και αποτελεί φυσικό αναισθητικό. Ενισχύει την ανάπτυξη νέων κυττάρων, βελτιώνει τη λειτουργία των ιστών και επουλώνει τα τραύματα. Έχει αντιβιοτική, αντιμυκητιακή και αντιφλεγμονώδη δράση, και τονώνει το ανοσοποιητικό, αλλά και η σμύρνη - comniphora MYRRHA εκτιμάται ως απολυμαντικό, η ουσία σμύρνη (μύρο) χρησιμοποιείται για πλύση σε πληγές, και ήταν γνωστό απολυμαντικό, αντισηπτικό υλικό από την εποχή του Ιπποκράτη.

Τι τις ήθελαν άραγε όλες αυτές τις αντισηπτικές περιποιήσεις σε ένα νεκρό σώμα; Μήπως ακόμα και τα ιαματικά αυτά υλικά ταιριάζουν γάντι σ' όλη αυτή την καλοστημένη σκηνοθεσία της ανάνηψης;

Επίσης ποιο το νόημα της επίσκεψης του δευτέρου συνεργείου των γυναικών με αρώματα; Από ποτέ ξεσαβανώνουν έναν νεκρό για να τον αλείψουν αρώματα; Τα αρώματα στην καλύτερη περίπτωση έχουν νόημα για έναν νεκρό που πρόκειται να μεταφερθεί… ή το πολύ-πολύ αποτελούν περιποιήσεις προενταφιασμού. Να αλείψουν όμως με αρώματα έναν ήδη ενταφιασμένο νεκρό, αυτό δεν ξανακούστηκε ποτέ. Άρα το δεύτερο συνεργείο (των γυναικών) πρέπει να είχε κάποιες πληροφορίες για πιθανή ανάνηψη, αλλά το πρώτο (των ανδρών) τους είχε προλάβει ήδη!

Mήπως βλέπετε εσείς άλλη εξήγηση;

Αφύλακτος ο τάφος του Ιησού ολόκληρη την πρώτη νύχτα:

Για να συμβούν όμως όλλα αυτά, το συνεργείο ανάνηψης έπρεπε να δράσει χωρίς καμιά παρενόχληση. Είχαν άραγε την άνεση αυτή να αφοσιωθούν απερίσπαστοι για ώρες στην προσεκτική ανανηπτική τους τέχνη; Οι Ρωμαίοι φρουροί δεν θα εμπόδιζαν μια τέτοια προσπάθεια; Το αφύλακτο του τάφου την πρώτη αυτή σημαντική νύχτα, το επισημαίνει ο Μ. Καλόπουλος, αλλά το παραδέχεται σαφέστατα και ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος:

H παραδοχή του Ιωάννη Χρυσοστόμου μεταφρασμένη: «Κι έπειτα γιατί να μην κλέψουν το σώμα νωρίτερα; Ασφαλώς αν είχαν σκοπό να κάνουν κάτι τέτοιο, θα το έκαναν όταν δεν εφρουρείτο ο τάφος, τότε που ήταν και ακίνδυνο και σίγουρο, -δηλαδη την πρώτη νύχτα- γιατί το Σάββατο πήγαν οι Εβραίοι στον Πιλότο και ζήτησαν την κουστωδία και φρούρησαν τον τάφο, ενώ, την πρώτη νύχτα δεν ήταν κανένας εκεί». In Matthaeum 58.788.43-49. Δεν μένει λοιπόν καμιά αμφιβολία… την πρώτη και σημαντικότερη νύχτα της ανάνηψης, ο τάφος ήταν παντελώς αφρούρητος

Ένας πραγματικά λειτουργικός τάφος!

Ο Ιωσήφ της Αριμαθείας ο οποίος είχε αγοράσει τον δικό του λαξευτό τάφο, όχι στην Αριμαθεία αλλά πλησίον της σταυρώσεως, σαν εύπορος Εβραίος βουλευτής και μάλιστα μέλος του Σαχεντρίν, ασφαλώς θα είχε φροντίσει να λαξευτεί ο τάφος κατά τα ιουδαϊκά έθιμα (Kôkim-τάφος), δηλαδή ο τάφος έπρεπε να είναι όπως στην απεικόνηση:

1. Εξωτερικός χώρος.
2. Κυλιόμενος λίθος
3. Εσωτερικός θάλαμος
4. Χαμήλωμα
5. Τράπεζα
6. Θέση του σώματος (νεκρού) για προετοιμασίες ταφής
7. Μεμονωμένος χώρος τελικής ταφής (Kôκ)

Σε ένα τέτοιο τάφο, πράγματι άνετα χωράνε τα δυο άτομα (ανανήπτες μασέρ) με τα 100 λίτρα υλικών ανάνηψης!

Οι νεκροί δεν λένε ποτέ ψέματα

Ο Χριστός
Ιωάννης 20:7 και το σουδάριον, ὃ ἦν ἐπὶ τῆς κεφαλῆς αὐτοῦ, οὐ μετὰ τῶν ὀθονίων κείμενον ἀλλὰ χωρὶς ἐντετυλιγμένον εἰς ἕνα τόπον. …

Ο Λάζαρος:
Ιωάννης 11:44 Και εξήλθεν ο τεθνηκώς, δεδεμένος τους πόδας και τας χείρας με τα «κειρίαις» (σάβανα), και το πρόσωπον αυτού ήτο περιδεδεμένον με σουδάριον.

Ο νεκρός Λάζαρος (όχι όμως και ο Χριστός, όπως θα έπρεπε κατά το έθιμο όπως ενδεικτικά αποδεικνύεται από την κηδεία του Λαζάρου), λοιπόν, ήταν «δεδεμένος» (από το δέω) και στα πόδια και τα χέρια «κειρίαις» (με σάβανα). Η «κειρία» (από το «κείρω» =κόβω) και όχι τα οθόνια που έχουμε στην περίπτωση του Χριστού, ήταν υφασμάτινη ταινία που χρησιμοποιόταν για το δέσιμο του νεκρού σώματος και το πρόσωπό του «περιεδέδετο» (από το «περιδέω») με σουδάριο. Ως αποτέλεσμα αυτού του δεσίματος κανείς δεν μπορούσε να κινηθεί ελεύθερα: «κειρίαις» δεν υπάρχουν στην περίπτωση του Χριστου(!).

Σε δυο κηδείες την ίδια εποχή ασφαλώς δεν θα μπορούσαν να διαφέρουν οι διαδικασίες, στην περίπτωση του Λαζάρου δεν υπάρχει τίποτα να μοιάζει με αυτή του Ιησού η οποία περιέχει μέχρι και ...αρώματα.

Τα αρώματα στην καλύτερη περίπτωση έχουν νόημα για έναν νεκρό που πρόκειται να μεταφερθεί… ή το πολύ-πολύ αποτελούν περιποιήσεις προενταφιασμού, αλλά όχι στην συγγεκριμένη χώρα και εποχή.

Οι νεκροί είναι οι πιο αμερόληπτοι μάρτυρες. Όχι μόνο στην περίπτωση κηδείας του Λαζάρου τον οποίο θεωρούσαν νεκρό, δεν υπάρχουν τέτοιες αναφορές και συνήθειες, σε ολόκληρη την βίβλο δεν υπάρχει κάποιο παρόμοιο ταφικό έθιμο αλλά και κανένας ραβίνος δεν κάνει ανάλογες αναφορές σε τέτοια έθιμα.

Δικαίως λοιπόν μπορεί κανείς να υποπτευθεί ότι η Ανάσταση μπορεί να έγινε μέσα σε ένα λειτουργικό τάφο ανάνηψης.

Και οι αρχαίοι Έλληνες:

Ο Δαρείος είναι ένας από τους πρώτους που χρησιµοποίησε τη θρησκεία για πολιτικούς και στρατιωτικούς σκοπούς.

Ήταν αυτός ο οποίος δήλωσε, µε βάση αυτά που διαβάζουµε στους κύλινδρους του ∆αρείου, ότι «εγώ ο ∆αρείος για να φθάσω να γίνω κοσµοκράτορας δεν µπορεί παρά να είχα την εύνοια των θεών. Έγινα αυτό που έγινα, γιατί πρέπει να είµαι ευνοοούµενος του Αχούρα Μάσδα, για να κατορθώσω όλα αυτά τα οποία κατόρθωσα. Και εγώ θα ευνοώ τον Αχούρα Μάσδα. Όποιος πηγαίνει σε βάρος του θα µε βρίσκει απέναντι του και όποιος είναι σε βάρος µου, θα βρίσκει το θεό απέναντι του».

Αλλά τότε οι αρχαίοι Έλληνες πριν από κάθε πίστη, έβαζαν την πατρίδα τους, τον πολιτισμό τους, και ήταν σε θέση για αυτές της αξίες να δώσουν την ζωή και την ψυχή τους. Δεν μασούσαν.

Οι αρχαίοι Έλληνες νίκησαν γιατί πολέµησαν µε σώµα και ψυχή. Με νύχια και µε δόντια: Χαρακτηριστικό Στην μάχη του Μαραθώνα ο Κυναίγειρος, πάει να βουτήξει το πλοίο να µην το αφήσει να φύγει. Του κόβουν το χέρι, πονάει φρικτά αλλά δεν περιμένει άλλον "να σηκώσει τον σταυρό του", μετά το πιάνει µε το άλλο, το κόβουν πονάει φρικτά, αβάσταχτα, απερίγραπτος πόνος, αλλά δεν περιμένει άλλο "να σηκώσει τον σταυρό του" και πάει µε τα δόντια. Είναι ο αδελφός του Αισχύλου, του µεγαλύτερου ποιητή όλων των εποχών, του δηµιουργού της τραγωδίας, ο οποίος ξεκινάει και γράφει μετά την μάχη του Μαραθώνα!

Σήμερα ελάχιστοι από τους Έλληνες γνωρίζουν πόσο αγωνίστηκε, πόνεσε και πέθανε ο Κυναίγειρος με το αίμα του οποίου γαλουχήθηκε η σημερινή δική μας ελευθερία, αλλά και αυτή του Ευρωπαϊκού κόσμου.

Επιτελούς όμως τα επίπλαστα και προσχεδιασμένα πάθη του Ασιάτη Χριστού, έχουν αποκαλυφθεί και μπορούμε πλέον να τα απομυθοποιήσουν όλοι...

Να μην σε νοιάζει αν θα νικήσεις, να σου αρκεί να πολεμάς

Πιστεύω πως υπάρχουν τρεις κατηγορίες ανθρώπων. Αυτοί που επιλέγουν την ζώνη άνεσης, αυτοί που ακόμα δεν ξέρουν τι θέλουν, και αυτοί που ξέρουν. Παρόλα αυτά και οι τρεις κατηγορίες έχουν την επιλογή να κάνουν τα όνειρα τους πραγματικότητα. Οι περισσότεροι άνθρωποι προτιμούν να είναι σίγουροι ότι είναι δυστυχισμένοι παρά να ρισκάρουν στην ευτυχία.

Αν δεν ξέρεις τι θέλεις είναι απολυτά φυσιολογικό! Ίσως είναι η δυσκολότερη πρόκληση που έχεις να αντιμετωπίσεις! Όλοι το παρουσιάζουν πολύ εύκολο αλλά κανένας δεν λέει από πόσα αδιέξοδα πέρασε και πόσα θέλω άλλαξε μέχρι να το βρει πραγματικά. Πάντα το τι δεν θέλουμε είναι πιο ξεκάθαρο στο μυαλό μας. Οπότε μια καλή αρχή είναι να ξεκινήσεις αντίστροφα. Όσο μεγαλώνει η λίστα τόσο θα πλησιάζεις στην άκρη του τούνελ. Όταν το βρεις θα το καταλάβεις, μια φλόγα θα καίει μέσα σου, γίνετε ένα με το παλμό σου.

Το όνειρο με πλάνο και στρατηγική γίνεται στόχος! Οπότε πάμε σε αυτούς που ξέρουν τι θέλουν και είναι στην ανηφόρα. Η αλήθεια είναι ότι δεν έχει τέλος. Είναι πιο εύκολο να ανέβεις στην κορυφή πάρα να διατηρείς την θέση σου εκεί. Ότι αφήνεις σε αφήνει, ας μην γελιόμαστε. Στην πορεία θα χάσεις το δρόμο σου, θα αμφισβητήσεις τις ικανότητες σου, το κατορθώματα σου, μα πιο πολύ τον ίδιο σου τον εαυτό.

Εκεί που η ανηφόρα μοιάζει κατηφόρα, εκεί καλείσαι να αναγεννηθείς. Είναι η στιγμή που μεταμορφώνεσαι σε μια εκδοχή του εαυτού σου όπου πλέον η ορειβασία μοιάζει ευθύς δρόμος. Κανένας δεν θα καταλάβει πόσο πόνεσε η διαδικασία και να μην σε νοιάζει που δεν καταλαβαίνουν. Εσύ να συνεχίσεις ακαθέκτως, να μην σταματάς ποτέ για κανένα. Δεν έχει νόημα αν πας αργά η γρήγορα αρκεί να προχωράς.

Να θυμίζεις κάθε μέρα στον καθρέφτη σου το κίνητρο σου. Όταν το ξεχνάς να λες ευχαριστώ για όσα κατάφερες και μην πάψεις ποτέ να μάχεσαι για ότι αγαπάς και λαχτάρας. Η διαδρομή είναι απαιτητική όμως όταν ο σκοπός σου γίνεται μεγαλύτερος από το εγώ σου τότε τα θαύματα γίνονται.

Η επιτυχία στη ζωή είναι αποτέλεσμα ορθής κρίσης. Η ορθή κρίση είναι συνήθως αποτέλεσμα της εμπειρίας. Η εμπειρία είναι συνήθως αποτέλεσμα λανθασμένης κρίσης. Να μην σε νοιάζει αν θα νικήσεις, να σου αρκεί να πολεμάς. Γιατί δεν παίρνεις από την ζωή αυτό που θέλεις, αλλά αυτό που είσαι!

ΕΠΙΚΤΗΤΟΣ: Ο Δρόμος για την Ελευθερία

Ελευθερία, για τον άνθρωπο, σύμφωνα με τη φιλοσοφία, είναι η δυνατότητά του να δρα κατά βούληση.  Ατομική ή κοινωνική, πολιτική ή πνευματική, ψυχολογική ή ηθική, η ελευθερία για τον άνθρωπο είναι τόσο αναγκαία όσο και η αναπνοή του. Σε όλο τον κόσμο και σε όλους τους πολιτισμούς, οι άνθρωποι, πάντοτε, την αποθέωναν, τη λάτρευαν αλλά και έδιναν αγώνες για να την κερδίσουν.

Η αρχαιοελληνική αλλά και η παγκόσμια γραμματεία βρίθει από αναφορές, αναλύσεις και αίνους, στο πολυτιμότατο αυτό, «αγαθό». Μέσα στα σημαντικότερα έργα «περί ελευθερίας», συγκαταλέγεται και εκείνο, που αποτελείται από τις ομιλίες του στωικού διδασκάλου Επίκτητου, τις οποίες συγκέντρωσε και κατέγραψε, ο μαθητής του, ιστορικός και έπαρχος της Καππαδοκίας, Λεύκιος Φλάβιος Αρριανός, σε οκτώ συνολικά βιβλία με τον γενικό τίτλο «Διατριβαί», από τις οποίες διασώζονται μόνο τα τέσσερα πρώτα βιβλία. Μέσα από τις ομιλίες αυτές, ο Φλάβιος Αρριανός, συγκέντρωσε ένα απάνθισμα των σκέψεών του, που είναι γνωστές με το όνομα «Εγχειρίδιον Επικτήτου».

Όταν η ελευθερία γίνεται πνευματικός προσανατολισμός

Κατά τον Επίκτητο, «η ελευθερία, δεν είναι ούτε νομικό καθεστώς ούτε η δυνατότητα να κυκλοφορούμε ελεύθεροι. Είναι ο πνευματικός προσανατολισμός των ανθρώπων που έχουν ανοσία στην αναστάτωση και την απογοήτευση, επειδή οι επιθυμίες και οι αποφάσεις τους εξαρτώνται από τους ίδιους και δεν αφορούν τίποτα απ’ όσα δεν μπορούν να αποκτήσουν από μόνοι τους».

Ο Επίκτητος γεννήθηκε ως δούλος και αν και χρόνια αργότερα απελευθερώθηκε, η εμπειρία του αυτή της δουλείας, άφησε ανεξίτηλα τα σημάδια της, σε ολόκληρη τη φιλοσοφία του.

Τα λόγια του έχουν διαχρονική αξία, γιατί εστιάζουν με ένταση και ακρίβεια, σε ανθρώπινες καταστάσεις που είναι κοινές σε πολλούς ανθρώπους, σε κάθε τόπο και χρόνο. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι, το Εγχειρίδιό του, που από την πρώτη του κιόλας έκδοση, τον 16ο αιώνα, σημείωσε μεγάλη επιτυχία, έχει μεταφραστεί ξανά και ξανά σε πολλές γλώσσες του κόσμου.

Οι διδασκαλίες του Επίκτητου που μας προτρέπουν να κρατάμε στάση αδιαφορίας σε πάρα πολλά πράγματα που εμείς οι άνθρωποι εκ φύσεως θεωρούμε σημαντικά, όπως για παράδειγμα ο πλούτος και μας ζητούν να αντιμετωπίσουμε τα παρακάτω ερωτήματα: Τα συμβατικά αγαθά όπως η υγεία και ο πλούτος είναι πάντα κατ’ ουσίαν ωφέλιμα για μας; Είναι αναγκαία για την ευτυχία; Εξαρτώνται από εμάς; Εξαρτώνται από το νου; Εναρμονίζονται με τη λογική φύση μας;

Ακολουθούν κάποια ενδεικτικά αποσπάσματα:

«Όταν δεις κάποιον να υποκλίνεται σε κάποιον άλλον ή να του λέει κολακείες χωρίς να τις πιστεύει, να λες με θάρρος πως ούτε αυτός είναι ελεύθερος».

Ελεύθερος είναι αυτός που δεν ποθεί ό,τι δεν είναι δικό του

«Ό,τι δεν εξαρτάται από σένα, όταν θέλεις να το αποκτήσεις ή να το διατηρήσεις, είναι κάτι ξένο. Απομάκρυνε από αυτό όχι μόνο τα χέρια σου αλλά κυρίως την επιθυμία. Διαφορετικά, παραδίνεσαι στη δουλεία και υποκύπτεις στον ζυγό, αν θαυμάσεις κάτι από όσα δεν είναι δικά σου κι αν ποθήσεις όσα εξαρτώνται από άλλους και είναι θνητά».

Ελευθερία είναι η αστείρευτη εσωτερική μας δύναμη

«Η φύση όχι μόνο μας έδωσε αυτές τις δυνάμεις, με τις οποίες υπομένουμε όλα όσα συμβαίνουν χωρίς να μας ταπεινώνουν ή να μας συνθλίβουν, αλλά, κι αυτό θα ταίριαζε σε έναν καλό βασιλιά και σε έναν αληθινό πατέρα, μας τις έδωσε ανεμπόδιστες, χωρίς εξαναγκασμό και όρια, και φρόντισε ώστε να εξαρτώνται όλες από εμάς και δεν κράτησε για τον εαυτό του κάποια δύναμη προκειμένου να μας εμποδίζει ή να μας αναχαιτίζει.

Αφού, λοιπόν, έχετε αυτές τις δυνάμεις ελεύθερες και απόλυτα δικές σας, γιατί δεν τις χρησιμοποιείτε και δεν νιώθετε τι δώρα έχετε λάβει και από ποιον τα έχετε λάβει αντί να κάθεστε και να κλαίτε τη μοίρα σας;»

Ερευνητές δημιούργησαν διαφανή όργανα που θα «βγαίνουν» από τρισδιάστατο εκτυπωτή

Ένα απίστευτο επιστημονικό επίτευγμα κατέγραψε μια ομάδα ερευνητών, η οποία δημιούργησε διαφανή όργανα πειραματόζωων και ανθρώπων, στα οποία φαίνονται οι ιστοί στο εσωτερικό!

Η νέα τεχνολογία, μπορεί να επιτρέψει μελλοντικά τη βιοεκτύπωση οργάνων του σώματος -όπως για παράδειγμα οι νεφροί- για μεταμόσχευση.

Η επιστημονική ομάδα, του Πανεπιστημίου Λούντβιχ Μαξιμίλιαν του Μονάχου, ανέπτυξε μια καινοτόμο τεχνική που χρησιμοποιεί ένα οργανικό διαλύτη για να κάνει διαφανή τα όργανα.

Στη συνέχεια το όργανο σαρώνεται από λέιζερ σε μικροσκόπιο, ώστε να αποτυπωθεί λεπτομερειακά η εσωτερική δομή του (αιμοφόρα κύτταρα, θέσεις κυττάρων κ.α.). Με αυτό το «χάρτη» ως οδηγό, οι ερευνητές εκτύπωσαν τρισδιάστατα αρχικά το σκελετό του οργάνου και μετά πρόσθεσαν στο όργανο τα βλαστικά κύτταρα στις κατάλληλες θέσεις, ώστε αυτό να είναι λειτουργικό.

Λεπτομερή όργανα από… εκτυπωτή
Η τρισδιάστατη εκτύπωση χρησιμοποιείται πλέον ευρέως στη βιοϊατρική, αλλά η νέα τεχνική θεωρείται ένα ακόμη βήμα προόδου.

Μέχρι σήμερα τα όργανα που έβγαιναν από τρισδιάστατο εκτυπωτή, δεν διέθεταν λεπτομερείς κυτταρικές δομές, επειδή -λόγω της έλλειψης διαφάνειας του οργάνου- η εισαγωγή των κυττάρων στο σκελετό γινόταν κατά προσέγγιση, με βάση εικόνες από υπολογιστικές ή μαγνητικές τομογραφίες.

«Τώρα πια μπορούμε να δούμε πού ακριβώς βρίσκεται το κάθε κύτταρο μέσα στα διαφανή ανθρώπινα όργανα. Και μετά είμαστε σε θέση να αναπαράγουμε επακριβώς το ίδιο όργανο, χρησιμοποιώντας την τεχνολογία της τρισδιάστατης βιοεκτύπωσης, έτσι ώστε να παράγουμε ένα πραγματικό λειτουργικό όργανο. Συνεπώς, για πρώτη φορά, είμαστε πολύ πιο κοντά σε ένα πραγματικό ανθρώπινο όργανο».

Η ερευνητική ομάδα του επιστήμονα σχεδιάζει να αρχίσει τη δημιουργία ενός βιοεκτυπωμένου παγκρέατος σε δύο έως τρία χρόνια και ενός νεφρού σε πέντε έως έξι.

Σε πρώτη φάση τα διαφανή εκτυπωμένα όργανα θα δοκιμασθούν σε ζώα και θα ακολουθήσουν οι κλινικές δοκιμές σε ανθρώπους σε πέντε έως δέκα χρόνια.

Σε ποια γλώσσα έγινε η συνομιλία Πιλάτου-Χριστού; Ένα θέμα που προβληματίζει πολλούς ερευνητές

Άραγε η συνομιλία μεταξύ του Πόντιου Πιλάτου και του Ιησού Χριστού έγινε στην Ελληνική γλώσσα;

 

Διαβάζοντας συγγράμματα 4 ευαγγελιστών μπορεί να υποθέσει κανείς πως χρησιμοποιήθηκε η Ελληνική. Ένα θέμα που προβληματίζει πολλούς ερευνητές…

Ας δούμε, όμως τι λένε ακριβώς οι 4 ευαγγελιστές

1. ΚΑΤΑ ΜΑΤΘΑΙΟΝ:
«… 11 Ο δε Ιησούς έστη έμπροσθεν τού ηγεμόνος· και επηρώτησεν αυτόν ο ηγεμών λέγων· Σύ εί ο βασιλεύς των Ιουδαίων; ο δε έφη αυτώ· Σύ λέγεις. 12 και εν τώ κατηγορείσθαι αυτόν υπό των αρχιερέων και των πρεσβυτέρων ουδέν απεκρίνατο. 13 τότε λέγει αυτώ ο Πιλάτος· Ουκ ακούεις πόσα σου καταμαρτυρούσι; 14 και ουκ απεκρίθη αυτώ προς ουδέ έν ρήμα, ώστε θαυμάζειν τον ηγεμόνα λίαν. 15 Κατά δε την εορτήν ειώθει ο ηγεμών απολύειν ένα τώ όχλω δέσμιον ον ήθελον. 16 είχον δε τότε δέσμιον επίσημον λεγόμενον Βαραββάν. 17 συνηγμένων ούν αυτών είπεν αυτοίς ο Πιλάτος· Τίνα θέλετε απολύσω υμίν, Βαραββάν ή Ιησούν τον λεγόμενον Χριστόν; 18 ήδει γάρ ότι διά φθόνον παρέδωκαν αυτόν. 19 Καθημένου δε αυτού επί τού βήματος απέστειλε προς αυτόν η γυνή αυτού λέγουσα· Μηδέν σοί και τώ δικαίω εκείνω· πολλά γάρ έπαθον σήμερον κατ” όναρ δι” αυτόν. 20 Οι δε αρχιερείς και οι πρεσβύτεροι έπεισαν τους όχλους ίνα αιτήσωνται τον Βαραββάν, τον δε Ιησούν απολέσωσιν. 21 αποκριθείς δε ο ηγεμών είπεν αυτοίς· Τίνα θέλετε από των δύο απολύσω υμίν; οι δε είπον· Βαραββάν. 22 λέγει αυτοίς ο Πιλάτος· Τί ούν ποιήσω Ιησούν τον λεγόμενον Χριστόν; λέγουσιν αυτώ πάντες· Σταυρωθήτω. 23 ο δε ηγεμών έφη· Τί γάρ κακόν εποίησεν; οι δε περισσώς έκραζον λέγοντες· Σταυρωθήτω. 24 ιδών δε ο Πιλάτος ότι ουδέν ωφελεί, αλλά μάλλον θόρυβος γίνεται, λαβών ύδωρ απενίψατο τας χείρας απέναντι τού όχλου, λέγων· Αθώός ειμι από τού αίματος τού δικαίου τούτου· υμείς όψεσθε. 25 και αποκριθείς πάς ο λαός είπε· Τό αίμα αυτού εφ” ημάς και επί τα τέκνα ημών. 26 τότε απέλυσεν αυτοίς τον Βαραββάν, τον δε Ιησούν φραγελλώσας παρέδωκεν ίνα σταυρωθή…» (Ματθ. 27, 11-26).

2. ΚΑΤΑ ΜΑΡΚΟΝ:
«1 Και ευθέως επί το πρωί συμβούλιον ποιήσαντες οι αρχιερείς μετά των πρεσβυτέρων και γραμματέων και όλον το συνέδριον, δήσαντες τον Ιησούν απήνεγκαν και παρέδωκαν τώ Πιλάτω. 2 και επηρώτησεν αυτόν ο Πιλάτος· Σύ εί ο βασιλεύς των Ιουδαίων; ο δε αποκριθείς είπεν αυτώ· Σύ λέγεις. 3 και κατηγόρουν αυτού οι αρχιερείς πολλά, αυτός δε ουδέν απεκρίνατο. 4 ο δε Πιλάτος πάλιν επηρώτα αυτόν λέγων· Ουκ αποκρίνη ουδέν; ίδε πόσα σου καταμαρτυρούσιν. 5 ο δε Ιησούς ουκέτι ουδέν απεκρίθη, ώστε θαυμάζειν τον Πιλάτον. 6 Κατά δε εορτήν απέλυεν αυτοίς ένα δέσμιον όνπερ ητούντο. 7 ήν δε ο λεγόμενος Βαραββάς μετά των συστασιαστών δεδεμένος, οίτινες εν τή στάσει φόνον πεποιήκεισαν. 8 και αναβοήσας ο όχλος ήρξατο αιτείσθαι καθώς αεί εποίει αυτοίς. 9 ο δε Πιλάτος απεκρίθη αυτοίς λέγων· Θέλετε απολύσω υμίν τον βασιλέα των Ιουδαίων;
10 εγίνωσκε γάρ ότι διά φθόνον παραδεδώκεισαν αυτόν οι αρχιερείς. 11 οι δε αρχιερείς ανέσεισαν τον όχλον ίνα μάλλον τον Βαραββάν απολύση αυτοίς. 12 ο δε Πιλάτος αποκριθείς πάλιν είπεν αυτοίς· Τί ούν θέλετε ποιήσω ον λέγετε τον βασιλέα των Ιουδαίων; 13 οι δε πάλιν έκραξαν· Σταύρωσον αυτόν. 14 ο δε Πιλάτος έλεγεν αυτοίς· Τί γάρ εποίησε κακόν; οι δε περισσοτέρως έκραξαν· Σταύρωσον αυτόν. 15 ο δε Πιλάτος βουλόμενος τώ όχλω το ικανόν ποιήσαι, απέλυσεν αυτοίς τον Βαραββάν, και παρέδωκε τον Ιησούν φραγελλώσας ίνα σταυρωθή. (Μάρκ. 15, 1-15)

3. ΚΑΤΑ ΛΟΥΚΑΝ:
«1 Και αναστάν άπαν το πλήθος αυτών ήγαγον αυτόν επί τον Πιλάτον. 2 ήρξαντο δε κατηγορείν αυτού λέγοντες· Τούτον εύρομεν διαστρέφοντα το έθνος και κωλύοντα Καίσαρι φόρους διδόναι, λέγοντα εαυτόν Χριστόν βασιλέα είναι. 3 ο δε Πιλάτος ηρώτησεν αυτόν λέγων· Σύ εί ο βασιλεύς των Ιουδαίων; ο δε αποκριθείς αυτώ έφη· Σύ λέγεις. 4 ο δε Πιλάτος είπε προς τους αρχιερείς και τους όχλους ότι ουδέν ευρίσκω αίτιον εν τώ ανθρώπω τούτω. 5 οι δε επίσχυον λέγοντες ότι ανασείει τον λαόν διδάσκων καθ’ όλης της Ιουδαίας, αρξάμενος από της Γαλιλαίας έως ώδε. 6 Πιλάτος δε ακούσας Γαλιλαίαν επηρώτησεν ει ο άνθρωπος Γαλιλαίός εστι· 7 και επιγνούς ότι εκ της εξουσίας Ηρώδου εστίν, ανέπεμψεν αυτόν προς Ηρώδην, όντα και αυτόν εν Ιεροσολύμοις εν ταύταις ταίς ημέραις. 8 ο δε Ηρώδης ιδών τον Ιησούν εχάρη λίαν· ήν γάρ εξ ικανού θέλων ιδείν αυτόν διά το ακούειν αυτόν πολλά περί αυτού, και ήλπιζέ τι σημείον ιδείν υπ” αυτού γινόμενον. 9 επηρώτα δε αυτόν εν λόγοις ικανοίς· αυτός δε ουδέν απεκρίνατο αυτώ.
10 ειστήκεισαν δε οι γραμματείς και οι αρχιερείς εντόνως κατηγορούντες αυτού. 11 εξουθενήσας δε αυτόν ο Ηρώδης σύν τοίς στρατεύμασιν αυτού και εμπαίξας, περιβαλών αυτόν εσθήτα λαμπράν ανέπεμψεν αυτόν τώ Πιλάτω. 12 εγένοντο δε φίλοι ό τε Ηρώδης και ο Πιλάτος εν αυτή τή ημέρα μετ” αλλήλων· προϋπήρχον γάρ εν έχθρα όντες προς εαυτούς. 13 Πιλάτος δε συγκαλεσάμενος τους αρχιερείς και τους άρχοντας και τον λαόν 14 είπε προς αυτούς· Προσηνέγκατέ μοι τον άνθρωπον τούτον ως αποστρέφοντα τον λαόν, και ιδού εγώ ενώπιον υμών ανακρίνας ουδέν εύρον εν τώ ανθρώπω τούτω αίτιον ών κατηγορείτε κατ” αυτού. 15 αλλ” ουδέ Ηρώδης· ανέπεμψα γάρ υμάς προς αυτόν· και ιδού ουδέν άξιον θανάτου εστί πεπραγμένον αυτώ. 16 παιδεύσας ούν αυτόν απολύσω. 17 ανάγκην δε είχεν απολύειν αυτοίς κατά εορτήν ένα. 18 ανέκραξαν δε παμπληθεί λέγοντες· Αίρε τούτον, απόλυσον δε ημίν Βαραββάν· 19 όστις ήν διά στάσιν τινά γενομένην εν τή πόλει και φόνον βεβλημένος εις την φυλακήν.
20 πάλιν ούν ο Πιλάτος προσεφώνησε, θέλων απολύσαι τον Ιησούν. 21 οι δε επεφώνουν λέγοντες· Σταύρωσον σταύρωσον αυτόν. 22 ο δε τρίτον είπε προς αυτούς· Τί γάρ κακόν εποίησεν ούτος; ουδέν άξιον θανάτου εύρον εν αυτώ· παιδεύσας ούν αυτόν απολύσω. 23 οι δε επέκειντο φωναίς μεγάλαις αιτούμενοι αυτόν σταυρωθήναι, και κατίσχυον αι φωναί αυτών και των αρχιερέων. 24 ο δε Πιλάτος επέκρινε γενέσθαι το αίτημα αυτών, 25 απέλυσε δε αυτοίς τον Βαραββάν τον διά στάσιν και φόνον βεβλημένον εις την φυλακήν, ον ητούντο, τον δε Ιησούν παρέδωκε τώ θελήματι αυτών..» (Λουκ. 23, 1-25)

4. ΚΑΤΑ ΙΩΑΝΝΗΝ:
«… 29 εξήλθεν ούν ο Πιλάτος έξω προς αυτούς και είπε· Τίνα κατηγορίαν φέρετε κατά τού ανθρώπου τούτου;
30 απεκρίθησαν και είπον αυτώ· Ει μη ήν ούτος κακοποιός, ουκ αν σοι παρεδώκαμεν αυτόν. 31 είπεν ούν αυτοίς ο Πιλάτος· Λάβετε αυτόν υμείς και κατά τον νόμον υμών κρίνατε αυτόν. είπον ούν αυτώ οι Ιουδαίοι· Ημίν ουκ έξεστιν αποκτείναι ουδένα· 32 ίνα ο λόγος τού Ιησού πληρωθή ον είπε σημαίνων ποίω θανάτω ήμελλεν αποθνήσκειν. 33 Εισήλθεν ούν εις το πραιτώριον πάλιν ο Πιλάτος και εφώνησε τον Ιησούν και είπεν αυτώ· Σύ εί ο βασιλεύς των Ιουδαίων; 34 απεκρίθη αυτώ ο Ιησούς· Αφ” εαυτού σύ τούτο λέγεις ή άλλοι σοι είπον περί εμού; 35 απεκρίθη ο Πιλάτος· Μήτι εγώ Ιουδαίός ειμι; το έθνος το σόν και οι αρχιερείς παρέδωκάν σε εμοί· τι εποίησας; 36 απεκρίθη Ιησούς· Η βασιλεία η εμή ουκ έστιν εκ τού κόσμου τούτου· ει εκ τού κόσμου τούτου ήν η βασιλεία η εμή, οι υπηρέται αν οι εμοί ηγωνίζοντο, ίνα μη παραδοθώ τοίς Ιουδαίοις· νύν δε η βασιλεία η εμή ουκ έστιν εντεύθεν. 37 είπεν ούν αυτώ ο Πιλάτος· Ουκούν βασιλεύς εί σύ; απεκρίθη Ιησούς· Σύ λέγεις ότι βασιλεύς ειμι εγώ. εγώ εις τούτο γεγέννημαι και εις τούτο ελήλυθα εις τον κόσμον, ίνα μαρτυρήσω τή αληθεία· πάς ο ών εκ της αληθείας ακούει μου της φωνής. 38 λέγει αυτώ ο Πιλάτος· Τί εστιν αλήθεια; και τούτο ειπών πάλιν εξήλθε προς τους Ιουδαίους και λέγει αυτοίς· Εγώ ουδεμίαν αιτίαν ευρίσκω εν αυτώ. 39 έστι δε συνήθεια υμίν ίνα ένα υμίν απολύσω εν τώ πάσχα· βούλεσθε ούν υμίν απολύσω τον βασιλέα των Ιουδαίων;
40 εκραύγασαν ούν πάλιν πάντες λέγοντες· Μή τούτον αλλά τον Βαραββάν. ήν δε ο Βαραββάς ληστής» (Ιω. 18,29-40)
«1 Τότε ούν έλαβεν ο Πιλάτος τον Ιησούν και εμαστίγωσε. 2 και οι στρατιώται πλέξαντες στέφανον εξ ακανθών επέθηκαν αυτού τή κεφαλή, και ιμάτιον πορφυρούν περιέβαλον αυτόν 3 και έλεγον· Χαίρε ο βασιλεύς των Ιουδαίων· και εδίδουν αυτώ ραπίσματα. 4 εξήλθεν ούν πάλιν έξω ο Πιλάτος και λέγει αυτοίς· Ίδε άγω υμίν αυτόν έξω, ίνα γνώτε ότι εν αυτώ ουδεμίαν αιτίαν ευρίσκω. 5 εξήλθεν ούν ο Ιησούς έξω φορών τον ακάνθινον στέφανον και το πορφυρούν ιμάτιον, 6 και λέγει αυτοίς· Ίδε ο άνθρωπος. ότε ούν είδον αυτόν οι αρχιερείς και οι υπηρέται, εκραύγασαν λέγοντες· Σταύρωσον σταύρωσον αυτόν. λέγει αυτοίς ο Πιλάτος· Λάβετε αυτόν υμείς και σταυρώσατε· εγώ γάρ ουχ ευρίσκω εν αυτώ αιτίαν.7 απεκρίθησαν αυτώ οι Ιουδαίοι· Ημείς νόμον έχομεν, και κατά τον νόμον οφείλει αποθανείν, ότι εαυτόν Θεού υιόν εποίησεν. 8 Ότε ούν ήκουσεν ο Πιλάτος τούτον τον λόγον, μάλλον εφοβήθη, 9 και εισήλθεν εις το πραιτώριον πάλιν και λέγει τώ Ιησού· Πόθεν εί σύ; ο δε Ιησούς απόκρισιν ουκ έδωκεν αυτώ.
10 λέγει ούν αυτώ ο Πιλάτος· Εμοί ου λαλείς; ουκ οίδας ότι εξουσίαν έχω σταυρώσαί σε και εξουσίαν έχω απολύσαί σε; 11 απεκρίθη Ιησούς· Ουκ είχες εξουσίαν ουδεμίαν κατ” εμού, ει μη ήν δεδομένον σοι άνωθεν· διά τούτο ο παραδιδούς με σοι μείζονα αμαρτίαν έχει. 12 εκ τούτου εζήτει ο Πιλάτος απολύσαι αυτόν· οι δε Ιουδαίοι έκραζον λέγοντες· Εάν τούτον απολύσης, ουκ εί φίλος τού Καίσαρος. πάς ο βασιλέα εαυτόν ποιών αντιλέγει τώ Καίσαρι. 13 ο ούν Πιλάτος ακούσας τούτον τον λόγον ήγαγεν έξω τον Ιησούν, και εκάθισεν επί τού βήματος εις τόπον λεγόμενον Λιθόστρωτον, Εβραϊστί δε Γαββαθά· 14 ήν δε παρασκευή τού πάσχα, ώρα δε ωσεί έκτη· και λέγει τοίς Ιουδαίοις· Ίδε ο βασιλεύς υμών. 15 οι δε εκραύγασαν· Άρον άρον, σταύρωσον αυτόν. λέγει αυτοίς ο Πιλάτος· Τόν βασιλέα υμών σταυρώσω; απεκρίθησαν οι αρχιερείς· Ουκ έχομεν βασιλέα ει μη Καίσαρα. 16 τότε ούν παρέδωκεν αυτόν αυτοίς ίνα σταυρωθή…» (Ιω.19, 1-15).

Βαραββάς: Το μυστηριώδες πρόσωπο των Γραφών

Το ιστορικό δίλημμα του Πιλάτου και ο ληστής που μπορεί να ήταν επαναστάτης…

«Τίνα θέλετε απολύσω υμίν; Βαραββάν ή Ιησούν τον λεγόμενον Χριστόν;», ρώτησε εντέχνως ο Πόντιος Πιλάτος τον μαινόμενο όχλο έξω από το πραιτόριο για να λάβει την ιστορική ετυμηγορία που θα ισοδυναμούσε με τη θανατική καταδίκη του Θεανθρώπου, όπως μας λέει γλαφυρά η Καινή Διαθήκη.

  Η ιστορική ύπαρξη του ληστή και δολοφόνου ή επαναστάτη και στασιαστή (σύμφωνα με άλλες ερμηνείες) αμφισβητείται στις μέρες μας πανταχόθεν, κι αυτό γιατί μια σειρά συμπτώσεων δίνει ζωή σε μια προκλητική υπόθεση: ο Βαραββάς ουδέποτε υπήρξε στην πραγματικότητα, αλλά επινοήθηκε από τους μαθητές του Ιησού ως ένα είδος alter ego του Χριστού!

Κι αυτό γιατί ο Βαραββάς δεν ήταν παρά μια εξελληνισμένη εκδοχή του αραμαϊκού Μπαρ Αμπά, που σήμαινε «υιός του πατρός».

Το όνομά του ήταν μάλιστα Ιησούς (Ιεσούα), ένα κοινότατο όνομα στην Ιουδαία του 1ου μ.Χ. αιώνα, άρα έχουμε «Ιησούς, ο υιός του Πατρός», κάτι που θυμίζει φυσικά τον άλλο Ιησού, αυτόν από τη Ναζαρέτ, που οι πιστοί αποκάλεσαν πραγματικό γιο του Θεού!

Ήταν αυτή η ιδιότητα που πιστευόταν ότι ενσάρκωνε ο Σωτήρας, ως γιος του Θεού δηλαδή, που παρέχει την εξαιρετικά ενδιαφέρουσα σύμπτωση, κάτι που έκανε μεγάλη μερίδα μελετητών των πατερικών κειμένων να θεωρήσουν την ύπαρξη του Βαραββά ως απλό λογοτεχνικό όχημα.

Αν υπήρξε πράγματι, αυτό αποτελεί άλλο ένα διαπρεπές μυστήριο της Καινής Διαθήκης και τόνοι μελάνης έχουν χυθεί τόσο από υποστηρικτές όσο και από πολέμιους. Δεν αποκλείεται φυσικά να ήταν ένα σατανικό τέχνασμα του Πιλάτου, ο οποίος εκμεταλλεύτηκε την ιστορική ειρωνεία με την ταύτιση των δύο ονομάτων για να σπάσει ευαγγελική πλάκα.

Αν πράγματι τον έλεγαν Ιησού Βαραββά (μια άποψη που συγκεντρώνει μεγάλη συναίνεση μεταξύ των ακαδημαϊκών μελετητών, οι οποίοι θεωρούν ότι το Ιησούς απαλείφθηκε αργότερα από τους πρώτους μελετητές του χριστιανισμού, όπως ο Ωριγένης Αδαμάντιος, ώστε να μην προσβάλλεται η ιερότητα του ονόματος του Ιησού), τότε το μόνο που ρώτησε ο δαιμόνιος Πιλάτος τον λαό ήταν το εξής: «Ποιον θέλετε να αφήσω ελεύθερο; Τον Ιησού τον υιό του πατέρα ή τον Ιησού τον Υιό του Πατέρα;»!

Αν πιστέψουμε άλλη μια δημοφιλή σχολή θεολογικής σκέψης, τότε το όλο χωρίο με τον Βαραββά δεν ήταν παρά σημαίνον λογοπαίγνιο που λειτουργεί στα Ευαγγέλια ως αλληγορία, θέτοντας τον αναγνώστη μπροστά στις ιστορικές του ευθύνες, αν δεν ήταν όπως είπαμε απλό λογοτεχνικό όχημα για τη δραματική κορύφωση της δράσης.

Ο μεγάλος άγνωστος της Καινής Διαθήκης δεν φαίνεται να πείθει την επιστημονική κοινότητα για την ύπαρξή του, καθώς είναι τόσο η διαβολική σύμπτωση του ονόματός του όσο και η κατασκευασμένη ιστορία με την ανύπαρκτη εβραϊκή παράδοση να απελευθερώνεται ένας φυλακισμένος το Πάσχα που παραμένουν κεφαλαιώδη αγκάθια στο να αποδεχτείς επιστημονικά την ύπαρξη του εδαφίου.

Τρίτες πηγές δεν αναφέρουν πουθενά τον Βαραββά και η ζωή του αποτελεί μυστήριο ακόμα και εντός της Αγίας Γραφής.

Τι απέγινε άραγε ο ληστής που κάποιοι αποκάλεσαν επαναστάτη μετά την απελευθέρωσή του; Ήταν το ίδιο πρόσωπο με τον Χριστό, κάτι που παρανόησαν οι πρωτομελετητές της Καινής Διαθήκης; Αναγκάστηκε να επιλέξει το πλήθος μεταξύ των δύο θανατοποινιτών, παρά την κατάφωρη έλλειψη ιστορικών μαρτυριών για το εβραϊκό έθιμο της εποχής, το οποίο αναφέρεται μόνο στα Ευαγγέλια και πουθενά αλλού;

Κοντολογίς, ενδέχεται ο εγκληματίας Βαραββάς και το έθιμο της πασχαλινής απονομής χάριτος να δημιουργήθηκαν από τους Ευαγγελιστές ώστε να τονίσουν την τραγική αντίθεση με τον πανάγαθο Χριστό και την άδικη μεταχείρισή του από τον όχλο. Όπως κι αν έχει, η ιστορία του Βαραββά είναι μοναδική (είναι δεν είναι αληθινή!).

Είναι όμως και το άλλο: η ιστορία του Βαραββά ενείχε και σημαντικές κοινωνικές προεκτάσεις, καθώς απέδωσε ιστορικά την ευθύνη της σταύρωσης του Ιησού στους εβραίους («όχλος» στις αναφορές κάποιων Ευαγγελιστών, «οι εβραίοι» σε άλλους), δικαιολογώντας τον αντισημιτισμό εντός του χριστιανικού κόσμου.

Στην εποχή άλλωστε που εμφανίστηκαν τα πρώτα Ευαγγέλια (τα λεγόμενα και Συνοπτικά), δεν ήταν λίγοι αυτοί που αποπειράθηκαν να παρουσιάζουν χριστιανούς και εβραίους ως μέλη αντίπαλων στρατοπέδων, με τους δεύτερους να κάνουν ό,τι μπορούν για να περιορίσουν την επίδραση του νέου δόγματος που ξεπήδησε από την Ιουδαία…

Ληστής ή επαναστάτης;
Ο Βαραββάς αναφέρεται όπως είπαμε στη χριστιανική αφήγηση των Παθών του Χριστού και σύμφωνα με τους Ευαγγελιστές, το όνομά του ήταν Ιεσούα μπαρ Αμπά (Ιησούς, ο υιός του πατέρα, Βαραββάς στην εξελληνισμένη του γραφή).

Ο Βαραββάς κατηγορήθηκε περί τα 30 μ.Χ. για προδοσία κατά της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, ένα από τα αδικήματα που βάρυναν δηλαδή και τον Ιησού από τη Ναζαρέτ. Η ποινή δεν ήταν άλλη από καταδίκη σε θάνατο με σταύρωση.

Σύμφωνα με τα λεγόμενα Συνοπτικά Ευαγγέλια, τα πρώτα Ευαγγέλια της Αγίας Γραφής που παρουσιάζουν δηλαδή μεγάλες ομοιότητες (τα Κατά Ματθαίον, Κατά Μάρκον και Κατά Λουκάν), αλλά και τα πιο αποκλίνοντα χρονικά του Κατά Ιωάννη, στην Ιουδαία υπήρχε το έθιμο της απονομής χάριτος σε έναν εγκληματία κατά την εορταστική περίοδο του Πάσχα, όταν έθεσε όπως ξέρουμε όλοι το διαπρεπές δίλημμα ο ύπατος Πόντιος Πιλάτος στον μανιασμένο όχλο.

Αφήνοντας την Καινή Διαθήκη κατά μέρος, ίσως είναι χρήσιμο να γίνει αναφορά στο κοινωνικοπολιτικό πλαίσιο της Ιουδαίας την εποχή που μας αφορά, καθώς από δω έχει ξεπηδήσει εντός της ιστορικής κοινότητας ο Βαραββάς ως επαναστάτης και όχι ως εγκληματίας του κοινού ποινικού δικαίου.

Ο Υιός του Πατέρα έζησε λοιπόν σε μια ταραγμένη εποχή για την Ιουδαία, όταν το ανεξάρτητο εβραϊκό βασίλειο έπεσε στα χέρια της κραταιής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας δηλαδή. Σκιώδεις μονάρχες-μαριονέτες της Ρώμης, όπως ο Ηρώδης ο Μέγας, κυβερνούσαν το κράτος με σιδηρά ρωμαϊκή πειθαρχία, δημιουργώντας μια ατμόσφαιρα γενικευμένης δυσαρέσκειας.

Τα δύο κυρίαρχα θρησκευτικά ρεύματα στο εσωτερικό, οι Σαδδουκαίοι και οι Φαρισαίοι, διάλεξαν στρατόπεδα και οι Σαδδουκαίοι φάνταζαν πια συνεργάτες των Ρωμαίων, την ίδια στιγμή που οι Φαρισαίοι είχαν χωριστεί σύμφωνα με τα αισθήματα που έτρεφαν για τον κατακτητή. Ήταν από δω που ξεπήδησε το σκληροπυρηνικό κίνημα των Ζηλωτών, αυτοί που ενσάρκωσαν δηλαδή την παθιασμένη αντίσταση κατά του ρωμαϊκού ζυγού.

Σύντομα ο άνεμος της ελευθερίας συνδέθηκε με την υπόσχεση της έλευσης του Μεσσία και δεν ήταν λίγοι αυτοί που διεκδίκησαν τον λαμπρό τίτλο κατά τα χρόνια πριν από και μετά τον καιρό του Βαραββά.

Οι περισσότεροι από αυτούς προέρχονταν από τους Ζηλωτές και ηγήθηκαν βίαιων εξεγέρσεων κατά των Ρωμαίων, την ίδια ώρα που οι Εσσαίοι προετοιμάζονταν εδώ και χρόνια για την έλευση του Σωτήρα που θα τους απάλλασσε από το διεφθαρμένο ιερατείο των Σαδδουκαίων.

Μέσα στην ακανθώδη και ταραγμένη αυτή πολιτικά και κοινωνικά συνθήκη ήρθαν στον κόσμο οι Βαραββάς και Ιησούς, όταν η Ρώμη σταμάτησε δηλαδή να διοικεί την Ιουδαία με σκιώδη τοπικό ηγεμόνα και πλέον ρωμαίος κυβερνήτης διαφέντευε απευθείας τα εδάφη της. Το όνομα αυτού, Πόντιος Πιλάτος.

Ο οποίος έζησε φυσικά αρκετές απόπειρες ανεξαρτητοποίησης της Ιουδαίας και παραήταν επιφυλακτικός για τα μεσσιανικά κινήματα που στα μάτια του δεν ήταν τίποτα άλλο από εθνικοαπελευθερωτικούς αγώνες.

Έτσι, ενδέχεται ο Βαραββάς να μην ήταν αδίστακτος ληστής και δολοφόνος -όπως τον παρουσιάζουν οι Ευαγγελιστές-, αλλά άλλος ένας «προφητικός» ηγέτης των Ζηλωτών που έψαχνε απέλπιδα να διώξει την ξένη μπότα από την πατρίδα του.

Μερίδα ακαδημαϊκών ιστορικών διαβάζει σήμερα το «ληστής», με το οποίο χαρακτηρίζει ο Ιωάννης στο δικό του Ευαγγέλιο τον Βαραββά, σε ευθεία αντιπαραβολή με το στασιαστής, καθώς η λέξη στο γλωσσικό περιβάλλον της εποχής χρησιμοποιούνταν για να περιγράψει και τους επαναστάτες.

Οι Ευαγγελιστές Μάρκος και Λουκάς αναφέρουν εξάλλου ρητά ότι φυλακίστηκε επειδή συμμετείχε σε εξέγερση κατά των Ρωμαίων και ιδιαίτερα ο Μάρκος (15:7) παρέχει περισσότερες εξηγήσεις για το έγκλημά του, που δεν ήταν άλλο από ανθρωποκτονία κατά τη διάρκεια εξέγερσης.

Για τους Ρωμαίους ήταν λοιπόν εγκληματίας, σε αντίθεση με τον Χριστό που δεν είχε υποπέσει σε κανένα ρωμαϊκό παράπτωμα. Μέσα στο πλαίσιο αυτό, κι αν αληθεύουν φυσικά όλα αυτά, καθώς πρόκειται για ιστορικές απόπειρες λογικής ερμηνείας ενός περιστατικού που παραμένει περιχαρακωμένο στις Γραφές, ήταν πολύ φυσικό για τον λαό να θέλει να απελευθερωθεί ο επαναστάτης που του υποσχόταν την ελευθερία του: το άσβεστο μίσος του υπόδουλου στη Ρώμη έθνους είχε βρει τη νέα του έκφραση μέσα από την επαναστατική δράση του Βαραββά…

Ας το ξαναπούμε όμως για άλλη μια φορά: όλα αυτά είναι στην πραγματικότητα εικασίες και συμπεράσματα που βασίζονται σε ανίσχυρες ενδείξεις, καθώς τα πατερικά κείμενα δεν μπορούν να χρησιμοποιηθούν ως αξιόπιστες πηγές εντός της ακαδημαϊκής κοινότητας.

Το σενάριο αυτό φαντάζει πάντως πιθανότερο εντός του πλαισίου που συζητάμε, παρά η απεικόνιση ενός βάρβαρου λαού που προτιμά να σωθεί ο φονιάς παρά ο ακίνδυνος Ιησούς και είναι έτοιμος να βουτήξει τα χέρια του στο αθώο αίμα από το μίσος που τρέφει για τον Μεσσία, όπως το θέλει ο Ματθαίος.

Όσο για το «φονιάς», ο στασιαστής Βαραββάς θα είχε βάψει σαφώς τα χέρια του με ρωμαϊκό αίμα, παραμένοντας για τον κατακτητή αυτονομιστής και με σύγχρονους όρους, τρομοκράτης.

Η σκιαγράφηση ενός όχλου με πολιτική συνείδηση και εθνικοαπελευθερωτικά αισθήματα παραμένει πιο κοντά στην ιστορική πραγματικότητα της Ιουδαίας κατά τον 1ο αιώνα μ.Χ. και αν ο Βαραββάς δεν έζησε μόνο στις σελίδες των Ευαγγελίων, δεν αποκλείεται να ήταν άλλος ένας επίδοξος απελευθερωτής της χώρας από τις ιμπεριαλιστικές διαθέσεις των Ρωμαίων.

Οι ιστορικοί που ξαναδιαβάζουν τα γεγονότα κάτω από το πρίσμα αυτό, τον τοποθετούν σε διαφορετικό πλαίσιο από μοχθηρό δολοφόνο και άρπαγα, όπως τον θέλουν οι Ευαγγελιστές Μάρκος (15.6-7), Ματθαίος (27.15-18), Λουκάς (23.17) και Ιωάννης (18.39).

Βαραββάς και Ιησούς
Όταν ο Ιησούς από τη Ναζαρέτ παραδόθηκε από το ιερατείο στις ρωμαϊκές αρχές για την ασέβεια που επέδειξε στον Ναό, προσφωνώντας τον εαυτό του «Μεσσία», ο Βαραββάς ήταν ήδη φυλακισμένος με τους συντρόφους του επαναστάτες στα ρωμαϊκά κελιά.

Εδώ εμπλέκεται όπως είπαμε το φερόμενο έθιμο της πασχαλινής απονομής χάριτος, το οποίο εμφανίζεται ωστόσο μόνο στα γραπτά των Ευαγγελιστών και σε καμιά εβραϊκή ή ρωμαϊκή πηγή (ακόμα χειρότερα, οι τρεις πηγές, του Μάρκου, του Ματθαίου και του Ιωάννη, δεν συμφωνούν αν το έθιμο ήταν εβραϊκό ή ρωμαϊκό).

Είναι όμως και το άλλο, η ίδια η σύσταση του πλήθους, του «όχλου» κατά τους Ευαγγελιστές, που καταδίκασαν τον Ιησού στον σταυρό και έσωσαν από τον χαμό τον κακό φονιά. Την ώρα που ο Ματθαίος αποπειράται να ρίξει συνολικά την ευθύνη «στους εβραίους», οι ιστορικοί συζητούν σήμερα σοβαρά τι αντιπροσώπευε ο μανιασμένος όχλος.

Τα Ευαγγέλια το ξεκαθαρίζουν ότι οι μαθητές του Χριστού τον εγκατέλειψαν όταν αυτός συνελήφθη. Ακόμα και ο Απόστολος Παύλος τον αρνήθηκε τρεις φορές, όπως μας λέει η Καινή Διαθήκη, φοβούμενος μήπως αναγνωριστεί ως υποστηρικτής του.

Ο επαναστάτης Βαραββάς όμως διέθετε ισχυρό λαϊκό έρεισμα στον «όχλο», αν ήταν πράγματι επαναστάτης, και πολλοί ήταν αυτοί που θα έσπευδαν να αναφωνήσουν το δικό του όνομα στο δίλημμα του Πιλάτου, αφήνοντας τον Ιησού στην τραγική του μοίρα…

Τελευταία χρόνια
Τι απέγινε όμως ο Βαραββάς, αυτός ο ορκισμένος εχθρός της Ρώμης, μετά την απελευθέρωσή του; Συνέχισε τον βίο του στην αφάνεια και κανείς δεν γνωρίζει τι έπραξε ούτε τις επόμενες ημέρες ούτε τα επόμενα χρόνια! Αν και τα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα στην Ιουδαία συνεχίστηκαν κατά τα επόμενα χρόνια, παρά το γεγονός ότι αυτός εξαφανίστηκε μαγικά από προσώπου γης.

Όπως ξέρουμε, η πρωτοφανής αγριότητα του έπαρχου της Ιουδαίας, Πιλάτου, σε άλλη μια επανάσταση λίγο αργότερα θα οδηγούσε τη Ρώμη να τον ανακαλέσει ατιμωτικά από τα καθήκοντά του, την ίδια στιγμή που αρκετοί ακόμα μεσσιανικοί ηγέτες ηγήθηκαν αυτονομιστικών κινημάτων στην Ιουδαία, όπως ο περίφημος Ιούδας της Γαλιλαίας.

Η εικόνα που σφράγισε τον Βαραββά μας έρχεται φυσικά από τον κινηματογράφο, όταν τον ενσάρκωσε το 1961 ο Άντονι Κουίν στο γνωστό χολιγουντιανό έπος.

Το σενάριο βασιζόταν μάλιστα στο ομώνυμο μυθιστόρημα του νομπελίστα συγγραφέα Par Lagerkvist (του 1950), σύμφωνα με το οποίο ο Βαραββάς, στοιχειωμένος με το αδικοχαμένο αίμα του Ιησού στα χέρια του, περιπλανιέται, αιχμαλωτίζεται και καταδικάζεται στα διαβόητα ορυχεία της κολάσεως της αρχαίας Ρώμης.

Μονίμως σε κρίση πίστης και ταυτότητας, ο Βαραββάς δεν θα γλιτώσει τελικά τον ατιμωτικό θάνατο και θα σταυρωθεί όχι στον Γολγοθά, αλλά στη Ρώμη…

Νόνος - Διονυσιακά: Η άγνωστη πανάρχαια εκστρατεία των Ελλήνων σε Κίνα και Ινδία

Μπροστά στον κίνδυνο που φαινόταν να διαγράφεται με την εισβολή των Υξώς, οι Έλληνες ενώθηκαν και αποφάσισαν να είναι εκείνοι που θα τους αντιμετωπίσουν.  Όχι γιατί οι άλλοι λαοί απλά δεν μπορούσαν να το κάνουν αλλά γιατί στην ουσία αυτοί που θεωρούνταν ως πολιτισμένοι και έχοντες κάποιο υπόβαθρο σε θέματα στρατιωτικά, ήσαν οι Έλληνες. Αλλά και για τον πολύ απλό λόγο ότι ο τότε γνωστός κόσμος, όλα εκείνα τα ανεξάρτητα βασίλεια, ήταν κυριολεκτικά Ελλάδα. 

Βρέθηκαν λοιπόν στην πρώτη γραμμή οι πρόγονοί μας, των απώτατων εκείνων χρόνων και ετοιμάζονταν να αντιμετωπίσουν τον εχθρό, τους ερυθρομέλανες Υξώς.

Ως μία δύναμη λοιπόν άρχισαν να συγκεντρώνονται από τις διάφορες περιοχές της Ελληνικής γης, στα κέντρα επιστράτευσης για την εκστρατεία.

Την πρώτη Πανελλήνια εκστρατεία!!! Υποστηρίζεται μάλιστα κατά μία θεωρία, ότι εκείνη η εκστρατεία πιθανόν να είναι αυτό που σήμερα οι επιστήμονες ονομάζουν ως κάθοδο των Αρείων φυλών από την περιοχή του Δούναβη ποταμού προς τον Νότιο Ελληνικό χώρο, κ.λ.π. Αλλά όμως όπως προείπαμε, ο Ιέρων έγραφε:

«…Αιθίοπες από Ινδού ποταμού αναστάντες προς την Αίγυπτον ώκησαν…», ήδη δηλαδή είχαν φθάσει στην Αίγυπτο και ο κίνδυνος να επιδράμουν και προς την Μεσόγειο ήταν όχι απλά μπροστά αλλά ήδη ορατός.

Από την Αίγυπτο οι ορδές εκείνες θα ξεχύνονταν προς τις γειτονικές πόλεις, τις ελληνικές κτήσεις της Βορείου Αφρική, περιοχές με πολιτισμό ανεπτυγμένο που τώρα φαινόταν να κινδυνεύει άμεσα από αφανισμό.

Αρχιστράτηγος των Πανελλήνων ήταν ο Διόνυσος ο Β΄ γιος της Σεμέλης κόρης του Κάδμου, και του Διός.

Ο αρχηγός των εισβολέων λεγόταν Δηριάδης και τα αρχαία ινδικά κείμενα τον αναφέρουν ως Νταριοντάνα.

Η πορεία την οποία είχαν ακολουθήσει οι εισβολείς ήταν προς τρεις κατευθύνσεις. Μία ορδή τους είχε αποβιβασθεί στις ακτές της Σομαλίας και κατέκτησε την Αιθιοπία, άλλη μία είχε εισχωρήσει στην Μέση Ανατολή και φαίνεται ότι κινήθηκε προς το Δέλτα του Νείλου μέσω της ερήμου Σινά. Και άλλη μία που είχε συγκεντρωθεί στην Βακτριανή απειλούσε την περιοχή της Μεσοποταμίας.

Ας δούμε όμως και τις αναφορές των αρχαίων κειμένων για αυτή την εισβολή. Ο Νόνος στα «Διονυσιακά» του αναφέρει:

« … Δηριάδης Αραβίης επί πέζον, και Βλέμυς ωκύς ίκανεν επί επταπόρου στόμα Νείλου…», ( Νόνος «Διονυσιακά» τόμος Α’ βιβλ. 17ο στιχ. 305)

Ο αρχηγός των Υξώς Δηριάδης είχε επιστρατεύσει όλους εκείνους τους βάρβαρους λαούς της Άπω Ανατολής, τους διάφορους νομάδες των βορειοανατολικών περιοχών της Ασίας, αλλά και της Ινδίας και Ινδονησίας ( Κεϋλάνη κ.λ.π).

Επέτυχε όμως να ξεσηκώσει εναντίον των Ελλήνων, γιατί όπως είπαμε οι Έλληνες ήσαν οι πολιτισμένοι, αυτοί ήσαν που είχαν βρεθεί σε κάθε γωνιά της γης και είχαν δημιουργήσει κτήσεις εν είδη κατακτητών, άρα οι ιθαγενείς που ήσαν επί τη κυριαρχία τους λογικό ήταν να δεχθούν εύκολα, κατά κάποιο τρόπο την «απελευθερωτική» κίνηση των Υξώς και να ενωθούν μαζί τους…

Επέτυχε λοιπόν ο Δηριάδης, να ξεσηκώσει εναντίον τον Ελλήνων και τους ιθαγενείς Βακτριανούς, Σάκες, ακόμη τους Τατάρους της Κεντρικής Ασίας, αλλά και τους μαύρους της Αιθιοπίας!!!

Να τι γράφει ο Νόνος γι’ αυτό:

« … Δηριάδης δ’ ηώος από πιολίων οι από νήσων κέκλητο κηρύκεσι πολυσπερές έθνος αγείρων … Δερβίκων δε γένεθλα συνεσπέτο Δηριάδην, Αιθίοπες τε, Σάκας τε, και έθνεα ποικίλα Βάκτρων…Και πολύς ουλοκώμων Βλεμύων στρατός…» «… και στόλος Ίκανε τριακοσίων πλοίων…».

Διαβάζουμε για την δύναμη των Υξώς στο Νόνο ο οποίος μας επισημαίνει ότι διέθεταν και τριακόσια πλοία!!!

Βέβαια αυτό λογικό είναι να μας κάνει κάποια εντύπωση, δηλαδή το γεγονός ότι οι βάρβαροι φαίνεται να διαθέτουν στόλο!!!

Αυτό σαφώς και είναι άξιον απορίας αφού όπως είπαμε κατέβηκαν από τα ορεινά και δεν ήσαν τίποτε άλλο από ορδές αγρίων που εφορμούσαν επιφέροντας την καταστροφή στο διάβα τους.
Όμως όπως συμβαίνει πάντα σε τέτοιες περιπτώσεις υπάρχουν οι καιροσκόποι που μέσα από καταστάσεις τέτοιας μορφής επωφελούνται.

Αυτοί που πάντα θα είναι παρόντες, φυσικό ήταν, να βρέθηκαν στο πλευρό των εισβολέων και να τους παρείχαν εκτός της βοήθειάς τους, των γνώσεών τους και των τρόπων και των μέσων που θα τους έκαναν να γίνουν περισσότερο επικίνδυνοι στην αναμέτρηση που είχαν επιχειρήσει να πραγματοποιήσουν εναντίον των πολιτισμένων και πολύ ανώτερων σε κάθε επίπεδο Ελλήνων.

Αυτές λοιπόν οι ορδές προσπάθησαν να μετατραπούν σε στρατό τακτικό, χρησιμοποιώντας και τα μέσα που ένας τέτοιος στρατός διαθέτει, δεν ήταν δυνατόν όμως να γίνουν κάτι τέτοιο, από την μια μέρα στην άλλη, αφού στην πλειοψηφία τους αποτελούνταν από βαρβάρους, άγριους και απολίτιστους λαούς οι οποίοι στο πέρασμά τους έσπερναν την καταστροφή και την ερήμωση!!!

Αυτούς οι Έλληνες έπρεπε να αντιμετωπίσουν και μάλιστα αυτό έπρεπε να είναι αποτελεσματικό γιατί κρινόταν η τύχη του πολιτισμένου κόσμου( το ίδιο περίπου σενάριο θα παιχθεί μερικές χιλιετίες αργότερα με τους Πέρσες…).

Με τον Διόνυσο τον Β’ τον γιο της Σεμέλης που βασίλευε στην χώρα των Εγγελεάτων (= περιοχή Αχρίδας), οι Έλληνες της Ευρώπης, της Μικράς Ασίας, της Νοτίου Ιταλίας και της Λιβύης ενώθηκαν σε πανστρατιά.

Στο πολεμικό προσκλητήριο του Αρχιστρατήγου Διονύσου έτρεξαν αμέσως οι πολεμιστές της Δυτικής Μακεδονίας, της Θράκης, της Δαρδανίας, της Ιλλυρίας, της Θεσσαλίας, των Αθηνών, της Βοιωτίας, της Εύβοιας, της Πελοποννήσου, της Κρήτης, της Σαμοθράκης, της Φρυγίας, της Λυδίας, της Καρίας, της Λιβύης, της Νοτίου Ιταλίας και της Κύπρου.

«…Καλεσαμένου Διονύσου, Ακταίων ταχύς ήλθεν πατρίδος Αιονίης…»
«…Ήδη δι Ιλλυρίας Δαυλάντιον έθνος αρούρης και πέζον Αιμονίας και Πήλιον άκρον εάσας, Ελλάδος εγγύς ίκανεν, και Αονίη παρά πέζει…»
«…Πίπλειαν (= περιοχή Πιερίας) εάσας, Βιστονίης Οίαγρος…»( Νόνος «Διονυσιακά», τόμος Α΄ βιβλ. 17ο στιχ. 339-341, 218-222, και τόμος Α΄ βιβλ. 13ο στιχ. 54-56).

Στις περιγραφές του Νόνου διαβάζουμε για τις δυνάμεις των Ελλήνων των περιοχών της Δυτικής Μακεδονίας και της Ιλλυρίας στις οποίες φέρεται ως αρχηγός αυτών ο Ακταίων.

Ακόμη της Κεντρικής Μακεδονίας αλλά και της Ανατολικής με αρχηγό τους τον Οίαγρο.

Η ΝΙΚΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΕΠΙ ΤΩΝ ΥΞΩΣ…
Μετά την ολοκλήρωση της γενικής επιστράτευσης, η ελληνική δύναμη χωρίσθηκε σε τρεις στρατιές που η κάθε μία από αυτές ακολούθησε διαφορετική κατεύθυνση.

Έτσι η πρώτη οδηγήθηκε με αρχηγό τον Διόνυσο τον Β΄ προς την Μέση Ανατολή και το Ιράν , η δεύτερη με αρχηγό τον Μίνωα τον Α΄ μέσω της ερήμου Σινά προς την Μέμφιδα της Αιγύπτου και η τρίτη με τον Περσέα να ηγείται αυτής προς τις περιοχές της Σομαλίας.

Τόσο ο Μίνως όσο και ο Περσέας απέκρουσαν με επιτυχία τις εχθρικές δυνάμεις των εισβολέων και εκκαθάρισαν κάθε κίνδυνο από τις περιοχές της Βορείου Αφρικής, Αιγύπτου, Σομαλίας και Αιθιοπίας.

Να δούμε και τις σχετικές αναφορές από τα αρχαία κείμενα για τα παραπάνω γεγονότα που πραγματικά αποτελούν για την ιστορία των Ελλήνων χρυσές σελίδες, αφού προστατεύουν όχι απλά τις κτίσεις τους αλλά τον ίδιο τον πολιτισμό, τον ίδιο τον άνθρωπο και το μέλλον του.

«…Καυκασίων ήλαυνε κατά πρηώνα εναύλων , Ασσηρίων δε Κάρηνα και ούρεα δύσβατα Βάκτρων…», εδώ ο Νόνος μας δείχνει την πορεία που ακολούθησε ο Διόνυσος ο Β΄ προς αντιμετώπιση των Υξώς.
«…Από χθόνος ήλασε Μίνως, Αραβίης επί πέδον…»
«…Παραγενόμενος δε εις Αιθιοπίαν ης εβασίλευε Κηφεύς, εύρε την θυγατέρα τούτου Ανδρομέδα, παρακειμένην βορά θαλασσείω κήτει… αναγκασθείς ο Κηφεύς υπό Αιθιόπων…», λέει ο Απολλόδωρος για τον Περσέα ο οποίος βρήκε στην Αιθιοπία τον βασιλιά της Κηφέα να είναι αναγκασμένος να θυσιάσει την κόρη του για να σωθεί η χώρα από τον κίνδυνο του κήτους που τους απειλούσε.

Επειδή στην μυθολογία όπως γνωρίζουμε όλα είναι συμβολικά δοσμένα, αντιλαμβανόμαστε ότι το κήτος συμβόλιζε τον εχθρό, τους Υξώς και η κόρη του Κηφέα, η Ανδρομέδα την εξουσία του Βασιλιά.

Αυτήν παρέδωσε ο Κηφεύς για να σωθεί η χώρα από τις ορδές των βαρβάρων και τις καταστροφές που επέφεραν στις επελάσεις τους.

Μία θεώρηση του πράγματος όπως μέσα από τα λεγόμενα του Απολλοδώρου διαβάζουμε και βέβαια δεν μπορούμε να δεχθούμε ότι επρόκειτο για κήτος, παρά για ένα φαινόμενο που τους απειλούσε, και στην προκειμένη περίπτωση δεν μπορούσε να είναι τίποτε άλλο παρά οι ορδές των βαρβάρων Υξώς.

Έτσι ο Περσέας σώζει την κόρη Ανδρομέδα- Εξουσία του Κηφέα, απελευθερώνει με άλλα λόγια την χώρα και τους κατοίκους της.

Αφού λοιπόν τόσο ο Περσέας όσο και ο Μίνωας επιτυγχάνουν νίκες μεγάλες οδεύουν προς την κατεύθυνση της κοιλάδας του Ινδού όπου εκεί βρίσκεται η άλλη ελληνική στρατιά υπό τον Διόνυσο τον Β΄ αντιμέτωπη με τον κύριο όγκο των βαρβάρων ερυθρομέλανων Υξώς.

Μάλιστα τα αρχαία κείμενα μας λένε πως το σύνολο του ελληνικού στρατού ενισχύεται και από Ινδούς ελληνικής καταγωγής.

Συγκεκριμένα διαβάζουμε:

«…Συνεστρατεύοντο δε λαοί όσοι Κύραν νέμονται και Ινδώο ποταμοίο, Αρειμανέων πέδων Ινδών… τοις δ’ έπι θαρσήσαντες επιστρατώοντο μαχηταί, Δάρδαι, και Πραισίων στρατιαί…», λέει ο Νόνος στα «Διονυσιακά» του, σημειώνοντας ότι μόλις έφθασε στις Ινδίες ο ελληνικός στρατός, έσπευσαν να πυκνώσουν τις τάξεις τους οι ελληνικής- άρειας καταγωγής άνδρες της κοιλάδας του Ινδού ποταμού, της ονομαζόμενης σήμερα Πενζαπ, Πενταποταμία.

Η μάχη του Ινδού ποταμού ήταν αποφασιστική και πάρα πολύ σκληρή.

Οι εισβολείς Ραξάς και Υξώς κατασφαγιάσθηκαν.

Ο αρχηγός τους Νταριοντάνα (Δηριάδης) και ο γαμπρός του Ορόντης σκοτώνονται και ο θρήνος στους εναπομείναντες Υξώς είναι μεγάλος και γοερός.

Η καταστροφή ήταν ολοκληρωτική και η τύχη των Αρείων της περιοχής του Ινδού κρίθηκε σ’ αυτή ακριβώς την μάχη, και κρίθηκε θετικά τόσο για αυτούς όσο και για τους απογόνους τους που θα έμελλε να συνεχίσουν την επιρροή τους σ’ αυτό το κομμάτι της γης που θα κρατούσε το δικό του μυστικό έως και σήμερα….

Αλλά αυτό είναι μία άλλη, πολύ μεγάλη ιστορία….

Γοερά αντηχεί στο Ινδικό έπος Μαχαμπαράτα, ο θρήνος των επιδρομέων για τον θάνατο του αρχηγού τους που σκοτώθηκε στο πεδίο της μάχης.

Ο ίδιος θρήνος των ερυθρομέλανων Υξώς ακούγεται και στα αρχαία ελληνικά κείμενα για τον Δηριάδη και τον γαμπρό του.

«… Ω! Νταριοντάνα, είσαι ακόμη ζωντανός; Άκουσε λοιπόν τα νέα για να χαρείς. Οι Παντάβα( =Άρειοι των Ινδιών) εσφάγησαν.

Ο στρατός των κατεστράφη. Πέσαμε καταπάνω των την νύκτα στον ύπνο των, και τους εξολοθρεύσαμε…», γράφει η Μαχαμπαράτα εξιστορώντας τον θρήνο των Αιθιόπων για τον θάνατο του Δηριάδη και του γαμπρού του Ορόντη, καθώς και για την καταστροφή των φρουρίων των Αιθιόπων- Ερυθραίων από τον Ελληνικό Στρατό.

Από την άλλη πλευρά, αυτή των νικητών Ελλήνων, εξαιρετικές τιμές απονεμήθηκαν στους μαχητές Έλληνες που τόσο αποφασιστικά πολέμησαν και έπεσαν στο πεδίο της μάχης στις πεδιάδες του Ινδού ποταμού. Και ήταν μεγάλα, ονομαστά πρόσωπα εκείνοι που πέρασαν πια τώρα στις σελίδες της ιστορίας και της μνήμης…

Ανάμεσα τους και ο Κρήτας γόνος της Κνωσσού, στρατηγός Οφέλτης.

Λέγεται πως ο νεκρός στρατηγός ήταν ντυμένος την στρατιωτική πολεμική του στολή και γύρω του ήταν παρατεταγμένες μονάδες του ελληνικού στρατού.

Του απομένουν διακριτικές τιμές και στο πλευρό του ορθώνουν το μεγαλοπρεπές τους ανάστημα Κρήτες πολεμιστές.

Επικεφαλής είναι ο γέρος βασιλιάς της Κρήτης Αστερίων, ο πατέρας του στρατηγού και νέου βασιλιά της Κρήτης Μίνωα Α΄.

Ο νεκρός τοποθετείται στο νεκρικό κρεβάτι και εναποτίθεται μπροστά στον Ινδό ποταμό με ορίζοντα το πεδίο της μάχης.

Ομηρικές σκηνές έλαβαν χώρα κατά την ταφή των νεκρών εκείνης της μάχης.

Αναγέρθηκε τύμβος προς τιμή του Οφέλτη, όπως συνηθίζανε να κάνουν την τότε εποχή και ο αρχιστράτηγος Διόνυσος ο Β΄ προκήρυξε αγώνες στο όνομα του νεκρού Κρήτα Στρατηγού, όπου και όρισε διάφορα έπαθλα.

Σ’ εκείνο τον αγώνα νικητές ήσαν οι βασιλείς της Τροιζήνας Αιακός και της Δυτικής Μακεδονίας Ακταίων, αλλά και άλλοι.

Και τέλος χάραξε επί του τύμβου επίγραμμα αντάξιο του ηρωϊσμού του νεκρού στρατηγού Οφέλτη.

«…Αμφί δε νεκρό Αστέριος Δικταίος…», γράφει ο Νόνος δείχνοντας την θέση στο πλευρό του νεκρού από τον Αστέριο τον πρεσβύτη βασιλιά της Δίκτης της Κνωσσού.
«…Και τότε Βάκχος έθηκε ποδών ταχύτητος αγώνα, πρώτο αθλητήρι τίθει κειμήλια νίκης αργύριον κρατήρα…Δευτέρω … εθήσατω θεσσαλικόν ίππον και πημάτων ξίφος…», διαβάζουμε στα «Διονυσιακά» για τον αγώνα που προκήρυξε ο Διόνυσος ο Β΄ και τα βραβεία που θα λάμβαναν τόσο ο πρώτος όσο και ο δεύτερος νικητής.
«…Νεκρός ενθάδε κείται Κνώσιος Ινδοφόνος, βρομίου ούναθλος Οφέλτης…», λέει ο Νόνος δείχνοντας το επίγραμμα που χάραξε ο αρχιστράτηγος Διόνυσος ο Β΄ προς τιμή του ήρωα Οφέλτη.

Και έτσι τελείωσε ο κίνδυνος εκείνος που τάραξε την εποχή γεμίζοντάς την με τον φόβο μιας μεγάλης καταστροφής.

Τα επινίκια όμως θα έχουν και συνέχεια και αυτή θα είναι η μεγάλη δόξα του βασιλιά της Κρήτης Μίνωα του Α΄ στην Αίγυπτο όπου έμελλε να αφήσει την δική του πλέον σφραγίδα!

Ο ΘΡΙΑΜΒΟΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΑΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΩΝ ΥΞΩΣ…

Ο Μίνως λοιπόν κατά τις πολεμικές επιχειρήσεις εναντίον των Υξώς φαίνεται πως κυνήγησε αυτούς έως την περιοχή της Σαχάρας.

Στις παραδόσεις των ιθαγενών της Σαχάρας, Τουαρέγκ, υπάρχουν στοιχεία που αποδεικνύουν την ανάμνηση της νίκης των Ελλήνων κατά των εισβολέων Υξώς αλλά και βραχογραφίες ανάλογες έχουν ανακαλυφθεί στα βουνά της Τασιλή που βρίσκεται στα πρόθυρα της Σαχάρας, όπου αναπαριστάνουν μάχες Ελλήνων εναντίον των Ερυθρομέλανων εισβολέων.

Χαρακτηριστική είναι η βραχογραφία όπου αναπαρίσταται ένας αρματηλάτης, προφανές είναι ότι ανήκει στον στρατό του Μίνωα, ο οποίος καταδιώκει έναν εκ των στρατιωτών των εισβολέων. Οι ιθαγενείς Τουαρέγκ λάτρεψαν τον απελευθερωτή Μίνωα ως Θεό με την προσωνυμία Αμανάϊ.

Αλλά και ο Περσέας έδρασε στην περιοχή της Βόρειας Αφρικής και μάλιστα στην Αιθιοπία η οποία ήταν ελληνική αποικία και αυτή. Μέχρι τις ακτές της Σομαλίας όπου ήταν και το σημείο αποβίβασης των ερυθρομέλανων, έφτασε ο Περσέας κυνηγώντας τους Υξώς.

Νικητής και τροπαιούχος επανέφερε στον θρόνο του τον βασιλιά της Αιθιοπίας Έλληνα Κηφέα και απελευθέρωσε την κόρη του Ανδρομέδα.

Επειδή οι Υξώς όπως είπαμε ήρθαν από την θάλασσα με αρχηγό τον Βλέμυ εξ’ ου και ονομάστηκαν οι άνδρες του Βλεμυάνες, οι κάτοικοι της περιοχής πέρασαν μέσα από την παράδοση τον παραλληλισμό του με το κήτος που επέφερε τις καταστροφές στην χώρα τους.

Το γνωστό θαλάσσιο κήτος στο οποίο είχε δοθεί ως θυσία η Ανδρομέδα, όπως πληροφορούμαστε και από τον Απολλόδωρο.

Συγκεκριμένα λέει ο συγγραφέας:

« …Παραγενόμενος δε ο Περσεύς εις Αιθιοπίαν ης εβασίλευε Κηφεύς , εύρε την θυγατέρα Ανδρομέδαν παρακειμένην βοράν θαλασσίω κήτει… αναγκασθείς ο Κηφεύς υπό των Αιθιόπων έπραξε…Ταύτην θεασάμενος ο Περσεύς και ερασθείς… το κήτος έκτεινε και την Ανδρομέδαν έλυσε…» (Απολλόδωρος βιβλίο Β’ εδάφιο 43-45).

Από εκείνη την σχέση και τον γάμο του με την Ανδρομέδα ο Περσέας απέκτησε ένα γιο, τον Πέρση.
Είναι ο προπάτορας των Περσών που όπως λέει η παράδοση η πρώτη δυναστεία δημιουργήθηκε μετά τον κατακλυσμό και προς χάριν του ονομάστηκε η χώρα Περσία.

Διαβάζουμε την αντίστοιχη αναφορά στον Απολλόδωρο, στο β’ βιβλίο του στο εδάφιο 49:

«…Εγένετο δε εξ Ανδρομέδας παις αυτώ πριν με ελθείν εις την Ελλάδα, Πέρσης… Από τούτου δε τους Πέρσες βασιλείς λέγεται γενέσθαι…».

Ο Αχαιμένης ήταν γόνος της δυναστείας του βασιλιά Πέρση, γιου του Περσέα και ιδρυτής της μεγάλης δυναστείας των Αχαιμενιδών απ’ όπου κατάγονταν ο Μέγας Κύρος, ο Δαρείος κ.λ.π..

Όλοι ήταν επίγονοι της δυναστείας του Αχαιμένη και φυσικά ελληνικής καταγωγής:

« …Ο Όρχαμος του Αχαιμένους γόνος, ο των Περσίδων πόλεων επιφανών ανάσσων, από του Βήλου έβδομος το μέγα γένος ήλκεν…», γράφει και ο Οβίδιος δείχνοντάς μας την ελληνική καταγωγή στους Αχαιμενίδες.

Πηγαίνει πίσω στους προγόνους βασιλείς του Περσέα, τον Βήλο ο οποίος ήταν από την γενιά της επίσης Αργείας Ιούς.

Ο Μίνως απέδωσε μεγάλες τιμές στον Περσέα για την συμμετοχή του στην τεράστιας σημασίας νίκη επί των Υξώς. Έφτιαξε ναό τον οποίο αφιέρωσε στον Περσέα και μάλιστα μέσα σ’ αυτόν τοποθετήθηκε το άγαλμα του.

Τόσο ο ναός όσο και το άγαλμα ήταν έργα του Δαίδαλου, του μεγάλου αρχιτέκτονα και συμβούλου του Μίνωα του Α’.

Ο Ηρόδοτος αναφέρει σχετικά:

«… Εν ταύτη τη πόλει(= Μέμφις), έστι Περσέως ιερόν.
Τα προπύλαια του ναού λίθινα εστι κάρτα μεγάλα, επί δε αυτοίσοι ανδριάντες εστάσι λίθινοι, και άγαλμα εν αυτώ ανέστικε του Περσέως…» ( Ηρόδοτος Βιβλ. Β΄ εδάφ. 91).

Η αναφορά αυτή του Ηροδότου μας αποδεικνύει ότι ακόμη και στην εποχή του υπήρχε ο ναός εκεί στην Μέμφιδα της Αιγύπτου αλλά και το άγαλμα το οποίο μπόρεσε και ο ίδιος ο μεγάλος ιστορικός να θαυμάσει….

Αλλά όμως ανάλογες τιμές δόθηκαν και προς άλλους ήρωες της εκστρατείας κατά των Υξώς.
Ήρωες που είχαν συμβάλει τα μέγιστα σε εκείνη την θριαμβευτική, από κάθε άποψη εκστρατεία. Προς τιμή του Βασιλιά της Μακεδονίας Δαρδάνου ονομάστηκε μία περιοχή του Ινδού ποταμού ως Δαρδανία και σήμερα αυτή την περιοχή την αναφέρουν ως Δαρδανιστάν.

Προς τιμή του Ελύμου βασιλιά των Ελλήνων της Νοτίου Ιταλίας ονομάστηκε η νότιος περιοχή της Περσίας, Ελυμεία.

Τιμές που απέδωσαν οι μεγάλοι αρχιστράτηγοι των Ελλήνων Διόνυσος ο Β’ και Μίνως ο Α’.
Ο Διόδωρος ο Σικελιώτης κάνει αναφορά εκτενή στον Μίνωα τον Α’ τον μεγάλο βασιλιά της Κρήτης αλλά και στον σύμβουλο και αρχιτέκτονά του Δαίδαλο, για την παρουσία τους στην Αίγυπτο κατά την εποχή της εκστρατείας των Ελλήνων κατά των Υξώς.

Των επιδρομέων από τα βουνά της Ινδίας…

«…Μετά τους θεούς τοίνον φασί πρώτον βασιλέα της Αιγύπτου Μήναν…
Το δε κάλιστον προπύλον εν Μέμφει του Ηφαίστου, Δαιδάλω αρχιτεκτονήσω, έτι και νυν Ιερόν είναι Δαιδάλου, τιμώμενον υπό των εγχωρίων…»
( βιβλ. 1 XLIV, XLV, σελ. 67. βιβλ. Ι, XVII, σελ. 140.).

Το σύμβολο του Δαιδάλου ως αεροπόρου σώζεται ως σήμερα σε ναούς της Αιγύπτου.

Σ’ ένα ναό που είναι στολισμένος με φτερά αετού, βλέπουμε τον συμβολισμό του αεροπόρου Δαίδαλου.

Οι πολύπλοκοι δαιδαλώδεις διάδρομοι στα ιερά κτήρια της Αιγύπτου είναι πανομοιότυπα του λαβύρινθου της Κνωσσού και αναμφίβολα πλέον έργα του ίδιου αρχιτέκτονα, αφού όλα τα στοιχεία από την αρχαιότητα έως τις σημερινές ανακαλύψεις αυτό μαρτυρούν.

Φυσικά η τεχνική και οι γνώσεις του Δαίδαλου δεν έμειναν κρυφές.

Κάποιοι λογικά τις έλαβαν και κατέστησαν εαυτούς άξιους συνεχιστές, διάδοχους εκείνου του υπέροχα μεγαλειώδους αρχιτεκτονικού νου!!!

Και βέβαια δεν θα μπορούσε να λείψει η απόδοση τιμής προς εκείνον τον τεράστιο άνδρα που τόσα προσέφερε στον πολιτισμό της περιοχής της Αιγύπτου κατά την διάρκεια της παρουσίας του ως σύμβουλος του Μίνωα του Α’.

Στην Μέμφι κατασκευάστηκε ναός προς τιμή του και για να μείνει στην μνήμη τους ο Μεγάλος αυτός αρχιτέκτονας!!!

Ως επίλογο στο κεφάλαιο Υξώς-Ραξάς-Ερυθρομέλανες-Αιθίοπες-Βλεμυάνες, αφήσαμε λίγα λόγια για το ποιοι ήσαν.

Η παράδοση τους παρουσιάζει ως άρπαγες, σκληρούς, καταστροφείς και πολύ άσχημους στην όψη. Η θεότητα την οποία πίστευαν ήταν η θεά Κάλι, η γνωστή ινδική θεότητα του Κακού, η οποία παρουσιάζεται με μαύρη μορφή.

Η μεσογειακή παράδοση τους έχει κρατήσει στην μνήμη της ως Καλικάντζαρους αλλά και ως άνδρες της θεάς Κάλι.

Η παράδοση θέλει τους καλικαντζάρους να βγαίνουν μία συγκεκριμένη εποχή στον χρόνο και να κάνουν καταστροφές κάθε είδους.

Λέγεται πως κατάλοιπα εκείνων έμειναν μετά την ήττα τους από τους Έλληνες στην περιοχή του Α΄ καταρράκτη του Νείλου και είναι οι περιβόητοι Τσιγγάνοι ή Τσιγκάλοι, οι οποίοι εξακολουθούν την «πλάνητα πρωτόγονη ζωή τους», όπως ακριβώς ζούσαν στα χρόνια της εισβολής τους.

Ο τίτλος Τσιγκάλοι, φέρεται ότι δηλώνει την ιδιότητά τους ως υιών της θεάς Κάλι.

Η λέξη Τσιν- δηλώνει τον γιο και η λέξη Κάλι την θεά των Μαύρων Κάλι. Υποστηρίζεται ότι το Τσιν είναι παραφθορά της ελληνικής λέξης Ιν(=υιός).
-----------------
Πηγές:
(Νόνος «Διονυσιακά», τόμος Β΄ βιβλίο 47ο στιχ. 373-375,
-«- -«- -«- βιβλίο 21ο στιχ. 307-308
Απολλόδωρος βιβλίο Β΄ εδαφ. 45
Νόνος «Διονυσιακά» τόμος Β΄ βιβλίο 26ο στιχ. 60-61, τόμος Α΄ βιβλίο 13 στιχ. 425-426,
Μαχαμπαράτα, κεφ. 44, 62, 95,
Νόνος «Διονυσιακά» τόμος Β΄ βιβλίο 40ο στιχ. 196-201,
-«- -«- -«- βιβλίο 37 στιχ. 49-56, 765, 101-103).