Τελικά υπάρχει Θεός;

Και ποιος είναι, τέλος πάντων, ή τί είναι;

Κι όταν λέω «Θεός», μην πάει ο νους σας αναγκαστικά και μόνο στον Θεό της Βίβλου, σ’ εκείνον που έδιωξε τον Αδάμ από τον Κήπο της Εδέμ «μην τυχόν, τώρα που έγινε σαν κι εμάς, απλώσει το χέρι του και φάει και από το δέντρο της ζωής και ζήσει αιωνίως…» (Γένεσις, γ΄ 22-23), ή στην πιο αγαθή εκδοχή του παππούλη με την τεράστια λευκή γενειάδα που κάθεται και ρεμβάζει στα σύννεφα.

Για παράδειγμα, υπάρχει ο Θεός του Φίλιπ Κ. Ντικ που πυροβολεί πληροφορίες στο κεφάλι μέσα από το VALIS (Vast Active Living Intelligence System). Υπάρχει ο Θεός του Τεϊλάρ ντε Σαρντέν που είναι η συλλογική πνευματική αξία της ύλης, και η αγνώστου προελεύσεως τάση για βαθμιαία αύξηση της βιοχημικής πολυπλοκότητας και της αναπτυσσόμενης συνείδησης, η Γαία ως υπερ-οργανισμός, κλπ, κλπ.

Υπάρχει ο Θεός του C. S. Lewis, ο Μάλελντιλ, που κατοικεί στο Νησί του Παραδείσου κάπου στο διάστημα και συγκαλεί κάθε τόσο τους Ογιάρσα (Ουσιάρχες) του κάθε πλανήτη, δηλαδή τα Μεγάλα Ελντίλα που είναι οι Μανού ή οι Φύλακες Άγγελοι των πλανητών (ενώ ο δικός μας είναι ο κακός της παρέας, ο Dark Eldila, που κρατά τη Γη αποκομμένη και κλειδωμένη από το υπόλοιπο θεϊκό σύμπαν, τη Γη που στη γλώσσα των Ελντίλα ονομάζεται Θουλκάντρα, που σημαίνει «ο Σιωπηλός Πλανήτης» επειδή κανένα μήνυμα δεν φεύγει από τη Γη και κανένα μήνυμα δεν φτάνει σ’ αυτήν, λόγω της σκοτεινής κατοχής)…

Υπάρχει ο Θεός των Τσοτσίμπας της Μαλαισίας, που είναι μία αρχαία βούρτσα για τα μαλλιά που ξέρει τι σκέφτεσαι ανά πάσα στιγμή, και κάνει τον εκάστοτε αρχηγό της φυλής αόρατο. Υπάρχει ο τυφλός και τρελός θεός Αζαθώθ που χάσκει ηλίθια σαν μιασματική μάζα στο κέντρο του απείρου, στο σύμπαν της Μυθολογίας Κθούλου του Χ. Φ. Λάβκραφτ. Υπάρχει ο Ρα των Αιγυπτίων (ο Ήλιος, κάτι που θα έκανε τα αντηλιακά, σατανικά κατασκευάσματα). Υπάρχει ο Θεός της Λιμνούπολης και του Μίκυ Σίτυ, ο Γουώλτ Ντίσνεϊ, που δεν θα τον γνωρίσουν ποτέ οι κόμικς χαρακτήρες του, αν και σύμφωνα με τις –μάλλον έγκυρες– πληροφορίες που κυκλοφορούν, ο πρώτος ανθρώπινος Κλώνος που είναι ήδη έξι χρονών στην Καλιφόρνια, είναι ο Γουώλτ Ντίσνεϊ (υποτίθεται ότι το σώμα του ήταν το πρώτο που μπήκε στην κρυονική κατάψυξη)…

Υπάρχει ο Θεός της τηλεόρασης, με τον οποίο βρίσκονται σε ουράνια επικοινωνία όλες οι τηλεοπτικές κεραίες του κόσμου (και οι ιερείς του είναι οι «τηλε-παρουσιαστές», οι αγγελιαφόροι ή άγγελοι της πληροφορίας –και του κουτσομπολιού– που παρ-ουσιάζονται εδώ από μακριά). Υπάρχει ο αρχαίος Θεός των Ελλήνων, ο Δίας ή Ζευς, ο πατέρας των θεών, που κυκλοφορούσε κάπου μεταξύ Κρήτης και Ολύμπου, είχε μια πολύ ζηλιάρα γυναίκα, σταύρωσε τον Προμηθέα, και του άρεσε πολύ να πετάει κεραυνούς και να κάνει αχαλίνωτο σεξ με τις θνητές γυναίκες, σκορπώντας παντού μεταλλαγμένα υβρίδια.

Αλλά και ο Θεός των Αζτέκων που ήθελε πολλές –εννοώ πολλές– ανθρωποθυσίες, και αίμα για να χορτάσει τη βαμπιρική δίψα του. Υπάρχει ο Θεός των μάγων, που είναι μια πολύ γρήγορη (ή εγρήγορη) λαμπερή δίνη, η οποία συνδέεται μαζί με όλες τις άλλες δίνες που περιδινούνται και ενώνονται στην ατέρμονη περιδίνηση της συμπαντικής μητέρας όλων των δινών (η λεγόμενη δυνητική πραγματικότητα).

Υπάρχει ο Θεός των αστρονόμων, που είναι ένας δρόμος από γάλα (the Milky Way), ο «Γαλαξίας», ουσιαστικά ένας άξονας από σπειροειδές γάλα (που, φυσικά, περιδινείται) και είναι ο μόνος από όλους τους γνωστούς γαλαξίες που δεν έχει όνομα, (γεγονός που υποδηλώνει ότι εδώ έχουμε μία θρησκεία «γαλαξιο-κεντρική» –κατά το γεωκεντρική– αφού ο δικός μας «Γαλαξίας» είναι ο αρχετυπικός νονός των υπολοίπων) και δεν ξέρω, με όλο αυτό το περιστρεφόμενο συμπαντικό γάλα, αν οι Γάλλοι νιώθουν ότι είναι ο επίλεκτος λαός του Θεού επί της Γης, (εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με την Ανάσταση, αλλά με τη λεγόμενη Γαλλική Επανάσταση, the French Revolution, και δεν νομίζω ότι χρειάζεται να σας θυμίσω ότι Revolution σημαίνει και Περιστροφή, δηλαδή η περιστροφή του Γαλαξία και των πλανητών). Υπάρχει και ο Θεός των Περιστρεφόμενων Δερβίσηδων, που –φυσικά– περιστρέφεται…

Υπάρχει ο Θεός του κράτους, ο λεγόμενος Πρωθυπουργός (ή Προθεοπουργός, για τους δυσλεκτικούς, δηλαδή υπουργός προ του Θεού) με τη μυστηριώδη «βουλή» του, όπου συγκεντρώνονται οι αντιπρόσωποι των ανθρώπων για να κρίνουν και να ψηφίσουν (το λεγόμενο digital justice), ένας Θεός που παλαιότερα λεγόταν Βασιλιάς (ένας Θεός επί της Γης, εξ αίματος συγγενής του Θεού και των αγγέλων του) με τη μυστηριώδη «αυλή» του.

Υπάρχει ο Θεός των δικτατόρων, ο λεγόμενος και Μεγάλος Αδελφός, που βλέπει τα πάντα, ακούει τα πάντα, και τιμωρεί τα πάντα (προσοχή, «γνωρίζει κάθε σκέψη σας», δηλαδή παρακολουθεί τα τηλέφωνα). Υπάρχει ο Θεός των Ναζί, ο λεγόμενος και Φύρερ, που είναι ο μόνος Θεός με μουστάκι στην Ιστορία (και όχι με γενειάδα ή πλοκάμια). Υπάρχει και ο Θεός των Κομμουνιστών, μια συλλογική Gestalt οντότητα που λέγεται Προλεταριάτο, που πολεμάει με τον διάβολο που λέγεται Κεφάλαιο, και η εκκλησία του είναι το Κόμμα (οι ιερείς του λέγονται «Κομισάριοι», που σημαίνει Εντολοδόχοι).

Υπάρχει ο Θεός των Ινδιάνων, το Μεγάλο Μανιτού, (οι οποίοι πίστευαν ότι κάθε όν και κάθε πράγμα έχει το πνεύμα του, το Μανιτού του) που είναι το Μανιτού όλων των Μανιτού. Υπάρχει ο Θεός των Μαγισσών, ένας μαύρος ανθρωπόμορφος τράγος με οπλές, κέρατα και πολύ μεγάλα γεννητικά όργανα, που απαιτούσε να του φιλάς τα οπίσθια και να αλείφεσαι με λίπος νεκρών μωρών για να πετάς αμέσως στο ραντεβού σας όποτε σε καλούσε, (τον κυνηγούσε η Ιερά Εξέταση, αλλά δεν μπόρεσε να τον βρει, και από τη μανία της έκαψε όλους τους άλλους εκτός απ’ αυτόν). Υπάρχει το Τίποτα, το Κενό, που είναι ο Θεός των Βουδιστών, (αιώνες τώρα οι θεολόγοι τους προσπαθούν να εξηγήσουν στους πιστούς πως γίνεται να υπάρχει το Τίποτα). Υπάρχει η ΔΕΗ (μην της πληρώσεις τον επόμενο λογαριασμό και θα καταλάβεις γιατί είναι Θεός).

Υπάρχει ο «Αετός» ή το «Μεγάλο Πνεύμα» ή το «Καλούπι του Ανθρώπου» (δεν έχω καταλάβει ποιο από τα τρία), δηλαδή ο Θεός των Τολτέκων μεταμοντέρνων σαμάνων, δηλαδή του Καστανέντα και της παρέας του, που θεωρούν ότι τους έχει κάνει κάποιο δώρο. Υπάρχει ο Θεός των Γνωστικών που πολεμάει με το αρνητικό δίδυμό του που έχει κατασκευάσει λαθραία τον κόσμο μας (μια πολύ μπερδεμένη ιστορία). Υπάρχει και ο Θεός της γιαγιάς μου (Θεός σχωρέστην) που νομίζω ότι ζούσε σε ένα καντήλι στην κουζίνα. Υπάρχει ο Σίβα, ο Θεός των χορευτών, αλλά και ο Θεός του Καζαντζάκη που τον είχε βαφτίσει Οδυσσέα.

Ποιος είναι ο Θεός σου;

Και πως σχολιάζει (εσύ ή ο Θεός σου) όλους τους άλλους Θεούς;

Υπάρχει τελικά ένας Θεός για τον καθένα;

Είναι η δυναμική συλλογική οντότητα όλων των Θεών του καθενός, εκείνος ο ανέλπιστος τελικός Θεός που εκφράζεται μέσα από τους υπόλοιπους, κατά παραγγελία του κάθε εγκεφάλου και πολιτιστικής παράδοσης; Ή μήπως όλα τα περί Θεού είναι παραμύθια; Και τί είναι τελικά τα παραμύθια; Θα μπορούσε να υπάρχει κάποιος ύψιστος Παραμυθάς; Είσαι μια νευρωνική σύναψή του;

Αεί ο Θεός Γεωμετρεί;

«Θεός υπάρχει ή δεν υπάρχει; Ίσως πείτε δεν ξέρω, δεν μ’ ενδιαφέρει… Δεν μπορείτε όμως να ξεφύγετε τόσο απλά… Και μόνο που το σκέφτεστε, μπλέξατε! Λοιπόν, βάλτε στοίχημα ότι Θεός υπάρχει! Αν δεν υπάρχει και χάσετε, τελικά δεν χάνετε τίποτε. Έτσι κι αλλιώς καμιά ογδονταριά χρόνια θα ζήσετε στον αγώνα για το ανέφικτο και θα πεθάνετε. Αν όμως υπάρχει Θεός και κερδίσετε το στοίχημα, κερδίζετε τα πάντα! Πνευματική σχέση με το υπέρτατο ον, νόημα στη ζωή, αιώνια ζωή! Στοιχηματίστε λοιπόν ότι υπάρχει!». «Το στοίχημα του Πασκάλ»

Οι «Σκέψεις» του Πασκάλ, γραμμένες στο παλιό μοναστήρι του Port-Royal, όπου αποτραβήχτηκε για να μελετήσει τον άνθρωπο, όντας ήδη διάσημος για τη φυσικομαθηματική του διάνοια και έχοντας κάνει τη διάκριση ανάμεσα στον Θεό του Αβραάμ και του Ισαάκ και στον Θεό της φιλοσοφίας. Ο Πασκάλ, δύσπιστος μπροστά στον θρίαμβο της επιστήμης και στην παντοδυναμία της λογικής, διαπιστώνει πως άλλο επιστημονική βεβαιότητα και άλλο πραγματικότητα. Αποφασισμένος να μην ξεμακρύνει από την κατάσταση του ανθρώπου σπουδάζοντας φυσικομαθηματικά, διατυπώνει το «στοίχημά» του.