Γνωριστήκατε, ξεχωρίσατε ο ένας τον άλλο, ερωτευτήκατε κι επιτέλους είστε μαζί. Ένα όμορφο κι αγαπημένο ζευγάρι μέσα στα μέλια και τις γλύκες. Ως τα νέα αυτοκολλητάκια της πόλης κάνετε τα πάντα μαζί και δείχνετε παντού τον έρωτά σας. Και να μη θέλατε δηλαδή να το δείξετε, δε γίνεται γιατί ο έρως και το γκούχου-γκούχου δεν κρύβονται.Μετά τα πρώτα σιρόπια αναπόφευκτα κάποια στιγμή θα έρθει κι ο πρώτος –συνήθως μικρός – καβγάς. Με μια κρυφή ικανοποίηση ότι επιτέλους ολοκληρωθήκατε σαν ζευγάρι, μεταξύ σοβαρού κι αστείου –για να τσεκάρετε και το ταίρι σας– θα δείξετε ανησυχία ότι μπορεί να έφτασε και το τέλος σας.
Εκεί είναι η στιγμή που όλο γλύκα και νάζι το έτερον ήμισυ θα σας καθησυχάσει λέγοντάς σας ότι ήταν απλά η πρώτη σας αντιπαράθεση και τίποτα άλλο. Το θέμα λήγει και μια σιγουριά γεννάται μέσα σας. Εσείς περάσατε το πρώτο «τεστ» με επιτυχία κι ο άλλος μόλις άνοιξε τους ασκούς του Αιόλου.
Καθώς προχωράτε μαζί θα βρεθείτε μπροστά και σ’ άλλες διαφωνίες, κάτι που είναι μεν υγιές για μια σχέση, εσείς όμως φροντίζετε να του βγάλετε την ψυχή έτσι για να υπάρχει σασπένς. Η σιγουριά που πρωτοεμφανίστηκε με τον πρώτο σας καβγά έχει δυναμώσει αν κι οι στιγμές της διαφωνίας την ταράζουν.
Για να αποκατασταθεί και πάλι η ηρεμία στη ζωή σας εφαρμόζετε γι’ άλλη μια φορά το «κόλπο» του χωρισμού. Το αμόρε που δε θέλει να σας χάσει αλλάζει τόνο, σας κανακεύει κι η συμφιλίωση έρχεται. Μέγα λάθος που θα γίνει αντιληπτό όταν θα είναι πλέον αργά.
Σχεδόν σε κάθε καβγά σας οι λέξεις «τέλος», «φύγε» και «χωρίζουμε» γίνονται καραμέλα μιας κι η σιγουριά ότι κάτι τέτοιο δε θα γίνει έχει ριζώσει για τα καλά μέσα σας. Θα έλεγε κανείς ότι πλέον τις χρησιμοποιείτε σαν εκφοβισμό κι ότι για εσάς τους ίδιους έχουν χάσει το νόημά τους. Έχετε φτάσει σε επίπεδο να προτείνετε πιο συχνά χωρισμό παρά σουβλάκια.
Το λάθος του δύσμοιρου του συντρόφου σας είναι ότι σας το επιτρέπει και το ανέχεται κάνοντας τα πάντα για να βγάλει αυτήν την τροπή της σχέσης σας απ’ τα σενάρια του μυαλού σας. Πόσο όμως να το αντέξει κι ο ίδιος; Μπορεί στην αρχή να τρομάζει κάθε φορά που σας ακούει να το λέτε αλλά όπως έγινε για εσάς συνήθεια, έτσι έγινε και για τον ίδιο.
Παθαίνει ανοσία πλέον στο άκουσμα του χωρισμού και μη δίνοντας καμία σημασία και χωρίς να σας κανακέψει ιδιαίτερα παρά μόνο για να σταματήσετε την γκρίνια, ασχολείται με το δίλημμα «σουβλάκι-πίτσα» που για να λέμε και του στραβού το δίκιο είναι πιο ενδιαφέρον.
Μαζί με αυτήν την αδιαφορία έρχεται η κούραση κι η αμφιβολία. Αμφιβολία για τα αισθήματά σας. Πώς γίνεται να διώχνετε συνεχώς κάποιον και ταυτόχρονα να μη θέλετε να τον χάσετε; Πώς γίνεται να νιώθετε πολλά για εκείνον ενώ συνεχώς μοστράρετε το χωρισμό; Με το δίκιο του αντιλαμβάνεται ότι τον θεωρείτε δεδομένο κι αδιαφορείτε για τα αισθήματά του ενώ παράλληλα τον πληγώνετε κάθε φορά διώχνοντάς τον.
Όταν η υπομονή θα εξαντληθεί θα σας κάνει την έκπληξη. Έτσι ξαφνικά μια μέρα δε θα αδιαφορήσει για το «τέλος» που για χιλιοστή φορά ξεστομίσατε. Θα δώσει την πρέπουσα σημασία και θα εφαρμόσει ότι του ζητήσετε να κάνει. Δηλαδή να φύγει.
Θα σας πιάσει απροετοίμαστους η αναχώρησή του κι ο πανικός σας δε θα αργήσει να έρθει. Θα πάρετε πίσω ό,τι έχετε πει και θα παρακαλέσετε για την επανασύνδεση. Για πρώτη φορά ίσως θα έρθετε στη δική του θέση και θα καταλάβετε τι και πώς ένιωσε όταν πρωτοαναφέρατε τη λέξη «χωρισμός».
Οι αντιδράσεις του ελεύθερου πλέον συντρόφου είναι πολλές και θα εξαρτηθούν απ’ το βαθμό αγανάκτησης. Έχει κάθε δικαίωμα να σας ψήσει το ψάρι στα χείλη και ν’ αργήσει η επανασύνδεσή σας, αλλά μπορεί κι αυτή η επανασύνδεση να μην έρθει ποτέ.
Αν δε θέλετε να χάσετε πραγματικά κάποιον απ’ τη ζωή σας απλά μην τον διώχνετε. Θα έρθει η στιγμή που θα φύγει και τότε θα είναι πολύ αργά.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου