Πως προσεγγίζεται ο "μύθος" του Ιησού

Όταν προσεγγίζουμε απομυθοποιητικά μια βιβλική αφήγηση, θα ήταν λάθος να την θεωρήσουμε απόλυτα πραγματική ή ολοκληρωτικά φανταστική. Υπενθυμίζω πως μύθο αποκαλούμε μια διογκωμένη, ωραιοποιημένη, θεολογημένη, αφήγηση που περιέχει κάποιον σημαντικό πυρήνα αληθείας. Συνήθως δε ο μύθος θέλει να διασώσει την διαδικασία ή το δίδαγμα και όχι τα όποια αυθεντικά βιογραφικά στοιχεία γύρο απ’ το πρόσωπο ή την ιστορικότητα του περιστατικού!

Όταν λοιπόν εξετάζουμε έναν μυθικό άθλο, που πιστεύουμε ότι διαθέτει εναν πυρήνα αληθείας, προσπαθούμε να βρούμε τον κεντρικό ισχυρισμό και να δώσουμε μια ανθρωπίνως δυνατή ερμηνεία. Δεν θα ήταν καθόλου φρόνιμο να θεωρήσουμε ολόκληρη την αφήγηση ως αυθεντική εξιστόρηση, γιατί τότε θα πέφταμε πράγματι στην παγίδα που θέλουν οι (συγκεκεριμένοι) κατασκευαστές του μύθου, δηλαδή να θεωρήσουμε ως αυθεντικές όλες τις μυθολογιμένες λεπτομέρειές του. Άλλωστε, ακόμα και οι μυθοπλάστες της συγκεκριμένης περίπτωσης δεν κατάφεραν να ευθυγραμμισθούν με μια ενιαία περιγραφή και πέφτουν σε συνεχείς αντιφάσεις που αποκαλύπτουν την κατάδηλη προσπάθεια της μυθοπλασίας τους.

Πρέπει επίσης να υπενθυμίσω ότι οι Χαλδαίοι μάγοι-προφήτες, δηλαδή οι μυημένοι υψηλόβαθμοι Φαρισαίοι, (και όχι οι απλοί Εβραίοι), δεν ήταν άνθρωποι τυχαίοι. Ήταν απόγονοι μάγων, με πλούσιο παρελθόν, μετατροπής ευκαιριών σε αποδοτικότατα θαύματα! Σε τρία σχετικά βιβλία μου, έχω αναλύσει τις πραγματικά εκπληκτικές θεουργίες τους, που δυστυχώς για τον πολύ κόσμο, παραμένουν ανερμήνευτες και αγιοποιημένες τις αποκαλούν ακόμα θαύματα της Παλαιάς Διαθήκης!

Οι άνθρωποι αυτοί (οι Φαρισαίοι) σπουδάζοντας καθημερινά μέσα στις συναγωγές, τους πραγματικούς μηχανισμούς των θαυμάτων της Π. Δ. είχαν ασφαλώς ασυνήθιστα ανεπτυγμένο το αισθητήριο προφητικών ευκαιριών. Δεν επρόκειτο λοιπόν για απλοϊκούς ανθρώπους όπως θέλουν να μας τους παρουσιάζουν, αλλά για πραγματικούς επαγγελματίες αναλυτές ευκαιριών και εξερευνητές κάθε απίθανης υπέρβασης, που μανιωδώς αναζητούσαν θεαματικούς τρόπους θεουργίας!

Την εποχή της υποτιθέμενης σταύρωσης του Ιησού, οι Ρωμαίοι έκλειναν περίπου ένα αιώνα κατοχής της Ιερουσαλήμ, αφού η ρωμαϊκή κατοχή της Παλαιστίνης άρχισε το 63 π.Χ. Αναρίθμητες λοιπόν εκτελέσεις πρέπει να έγιναν μπροστά στα μάτια των επιτήδειων αυτών θεουργών, απόγονων του μεγάλου μάγου Αβραάμ, που άλλο δεν είχαν κατά νου, παρά το πως θα μετατρέψουν κάθε ευκαιρία σε εξαργυρώσιμο θαύμα. Παρατηρούσαν λοιπόν, πως οι Ρωμαίοι πότιζαν με χαλαρωτικό όξος τους καταδικασμένους σε σταυρικό θάνατο Ιουδαίους, όπως βεβαιώνει και ο ευαγγελιστής Μάρκος (Μάρκ.15.23).

Οι Ρωμαίο απ’ τη μεριά τους, δεν μπορούσαν να υποθέσουν, ότι τους περιστοίχιζαν οι ικανότεροι μάγοι της πανανθρώπινης ιστορίας, και οι ικανότεροι εφευρέτες και χρήστες δηλητηρίων όλων των εποχών! Χωρίς να το ξέρουν λοιπόν, εφάρμοζαν μεθόδους δηλητηριοχρησίας... στη χώρα που έγραψε την ισχυρότερη ιστορία δηλητηριοχρησίας! Οι Εβραιο-Φαρισαίοι απ’ την άλλη μεριά, δεν άργησαν να αντιληφθούν πως οι συγκεκριμένες Ρωμαϊκές εκτελέσεις, κάτω από τις κατάλληλες συνθήκες, άφηναν πολλά περιθώρια επιβίωσης!

Ήταν λοιπόν θέμα χρόνου, κάποιος βαθυστόχαστος Ιουδαίος μάγος (υποθέτω πως αυτός ήταν ο Γαμαλιήλ) να σκεφτεί πως με μια ισχυρότερη δόση δηλητηρίου (καρωτικού ναρκωτικού) την κατάλληλη στιγμή, ο συγκεκριμένος εσταυρωμένος θα μπορούσε να πέσει σε κόμμα και να περάσει για νεκρός. Χρειαζόταν μόνο μια καλή ευκαιρία αποκαθήλωσης, για να διαφανεί ο βασικός σκελετός του τελικού σεναρίου!

Παρευρισκόμενοι λοιπόν οι προφήτες, στις αναρίθμητες δημόσιες σταυρώσεις των Ρωμαίων, είχαν τη δυνατότητα, ξανά και ξανά να παρατηρήσουν τις λεπτομέρειες της διαδικασίας, και είχαν όλο τον χρόνο να καταλήξουν σε ενδιαφέροντα συμπεράσματα, που στην τελική τους μορφή, τα βρίσκουμε όλα μαζί να εφαρμόζονται στην εξιστορούμενη σταύρωση του Ιησού! Επαναλαμβάνω πως στην περίπτωση του Ιησού, βρίσκουμε την μεθοδολογία και όχι κατ’ ανάγκην τις πραγματικές λεπτομέρειες συγκεκριμένης εκτέλεσης!

Ενδεχομένως έτσι άρχισαν όλα! Κάποιος βαθυστόχαστος Ραβίνος, συνέλαβε το ενδιαφέρον ενδεχόμενο μιας ανάνηψης, μέσα από την καταδίκη κάποιου σε ρωμαϊκή σταύρωση. Αν αυτό συνέβη σαν απόλυτο γεγονός δεν μπορούμε να το ξέρουμε. Το μόνο που γνωρίζουμε είναι ότι στην συγκεκριμένη αφήγηση, υπάρχουν όλες οι προϋποθέσεις μιας πραγματικής διαφυγής από τον Ρωμαϊκό τρόπο σταύρωσης!

Απ’ την κατασκευή του "μύθου", φαίνεται πως κάποιος ή κάποιοι παρακολουθώντας την ρωμαϊκή σταύρωση ξανά και ξανά, αντελήφθησαν ότι υπάρχει τρόπος διαφυγής από αυτόν τον τρόπο της εκτέλεσης και τον κατέγραψαν. Αν αυτό έτυχε πράγματι μιας πετυχημένης εφαρμογής ή όχι στο πρόσωπο κάποιου Ιησού, δεν θα το μάθουμε ποτέ. Ενδεχομένως η περίπτωση Ιησού να είναι η εξιδανικευμένη συρραφή επαναλαμβανόμενων προσπαθειών, που η κάθε μια της, να είχε προσπεράσει κάποιο συγκεκριμένο εμπόδιο.

Οι οποιεσδήποτε λοιπόν λεπτομέρειες, που ανακατεμένες με υπερβολές και θεϊκή σάλτσα αναφέρουν οι ευαγγελιστές (χωρίς μάλιστα να συμφωνούν μεταξύ τους) είναι για τον προσεκτικό απομυθοποιητή άνευ ουσιαστικού ενδιαφέροντος, γιατί επαναλαμβάνω αποτελούν "θεολογίματα" δηλαδή θεολογική μυθολογία.

Καταλήγοντας λοιπόν επισημαίνω, πως η περίπτωση Ιησού έχει ενδιαφέρον να κατανοηθεί ως μεθοδολογία και όχι ως περιστατικό. Ως ικανή μυθολογική αφετηρία διεθνοποίησης του ιουδαϊσμού (με τη μορφή του χριστιανισμού) και όχι ως απόλυτη ιστορία!

Χωρίς να αποκλείεται ακόμα και η ολοκληρωτική παραμυθολογία, απ’ το σύνολο των αφηγηματικών δεδομένων, προσωπικά έχω έντονη την αίσθηση, ότι η περιγραφή διαθέτει πληθώρα αυθεντικών στοιχείων! Κυρίως οι διάσπαρτες ανθρώπινες αντιδράσεις, πείθουν για την αυθεντικότητα της απόπειρας, χωρίς αυτό επαναλαμβάνω να αποδεικνύει ως αυθεντική ολόκληρη την εξιστόρηση. Σκανδαλιστικές λεπτομέρειες στην αφήγηση (όπως η φυγή του Ιησού μπροστά στο κύμα των ασθενών, (Ματθ.8.16-18... Μάρκ.1.36...Λουκ.4.42) η προσυμφωνημένη προδοσία του Ιούδα, και ο ανεξήγητος και ανακόλουθος τρόμος του Ιησού πριν απ’ τη σταύρωσή του, δείχνουν ως πιθανότερη εκδοχή, την πραγματική απόπειρα συγκεκριμένου ολιγόψυχου και ατάλαντου ήρωα, να περάσει μέσα από την προσχεδιασμένη δοκιμασία.

Σημειώστε άλλωστε, ότι για το πανούργο ιερατείο των Φαρισαίων, η επαναλαμβανόμενη απόπειρα εκτέλεση ενός τέτοιου σεναρίου, μόνο πλεονεκτήματα αυθεντικότητας μπορούσε να προσφέρει στην τελική αφήγηση. Κόστος; Η ασήμαντη απώλεια δυο τριών νεαρών Ναζιραίων, (δηλαδή χρισμένων ή αφοσιωμένων ή αλλιώς Χριστών) από την μεγάλη παρακαταθήκη ορφανών ηρώων, που εξέθρεφε το ιερατείο μέσα στα κοινόβια των Εσσαίων.

Η απώλεια κάποιων ηρώων, που ανεπιτυχώς αποπειράθηκαν να περάσουν ζωντανοί τις δοκιμασίες του σεναρίου, μόνο αυξημένη εμπειρία και εντυπωσιακά αφηγηματικά στοιχεία είχε να προσφέρει στην τελική καταγραφή, ανεξάρτητα απ’ τον βαθμό εκτέλεσης του σεναρίου που θα κατάφερνε ο καθένας ξεχωριστά! Μάλιστα στον προσεκτικό αναλυτή των λόγων και των έργων του, ο συγκεκριμένος μικρόψυχος βιβλικός Ιησούς, δεν φαίνεται διόλου να είναι και ο καταλληλότερος! Κυρίως ο ακατάσχετος φόβος του, πριν από την σταύρωση, δηλώνει ότι επρόκειτο για ήρωα πολύ κατώτερο των περιστάσεων.

Καταλήγοντας λοιπόν επισημαίνω πως οι υπόλοιπες λεπτομέρειες, όπως η αποκύλιση του λίθου, του ύπνου ή όχι των Ρωμαίων φρουρών, τα αστραπόβροντα και η ανάσταση πολλών "κεκοιμημένων" (ζόμπι εποχής), μπορεί να έχουν απομυθοποιητικό ενδιαφέρον, ομως περιπλέκουν και απομακρύνουν την ουσία της αναζήτησης που είναι η συνταγή νίκης επί του πολύ βολικού Ρωμαϊκού σταυρικού θανάτου! Και αναφέρω τον συγκεκριμένο Ρωμαϊκό σταυρικό θάνατο, ως ιδανικό για προφητικά παιγνίδια επιβίωσης, διότι υπήρξαν κι άλλοι τρόποι σταυρικής εκτέλεσης με οδυνηρότατο ανασκολοπισμό (εμπηγμό-παλούκωμα) στην έδρα του θύματος σε όρθιο πάσαλο... απ’ τον οποίο κανένας Ιησούς δεν θα αποτολμούσε να δοκιμάσει την απόπειρα ανάστασής του... όσο υιός θεού κι αν έλεγε ή νόμιζε ότι ήταν!