Αρχαία Ελληνική Γραμματολογία

3.5.Β.ii. Σκόλια και ελεγείες

Στα συμπόσια οι συνδαιτυμόνες εξακολούθησαν βέβαια στα κλασικά χρόνια να τραγουδούν και σκόλια και ελεγείες σαν τη Λυδή του Αντίμαχου. Τέτοια τραγούδια ξέρουμε να έγραψαν πολλοί ποιητές, ανάμεσά τους και τραγικοί, όπως ο Σοφοκλής, ο Ευριπίδης και ο Ίων από τη Χίο· παράλληλα όμως, φυσικό είναι πολλά συμποσιακά τραγούδια να κυκλοφορούσαν ανώνυμα, ή να αποδίδονταν σε κάποιο γνωστό ποιητή χωρίς να είναι πραγματικά δικά του.

Γνωστοί ποιητές, ο Σιμωνίδης, ο Αισχύλος, ο Ευριπίδης κ.ά., ξέρουμε να έχουν συνθέσει και επιγράμματα, ελεγειακά τα περισσότερα, για να τιμήσουν τους νεκρούς των πολέμων. Πολλά μας σώθηκαν σε νεότερες ανθολογίες και πολλά φέραν στο φως οι αρχαιολόγοι, ιδιωτικά και δημόσια, χαραγμένα σε επιτάφιες στήλες, σε κενοτάφια, σε πολυάνδρια κλπ., ανάμεσά τους και αριστουργηματικές ποιητικές συνθέσεις που όμως θα μείνουν για πάντα ανώνυμες.

3.5.Β.iii. Μονωδίες

Πολύ ανάλογες με τον διθύραμβο εξελίξεις παρουσίασε την ίδια εποχή και το κιθαρωδικό λατρευτικό τραγούδι του Απόλλωνα, ο νόμος, όπου το παραδοσιακό δακτυλικό μέτρο αντικαταστάθηκε με άλλα ποικίλα μέτρα και ρυθμούς. Οι νόμοι ήταν τραγούδια μονωδικά· όμως τώρα ορισμένα τους μέρη φαίνεται να προορίζονταν για χορική παρουσίαση, όπως και στον νέο διθύραμβο, αντίστροφα, η χορική εκφορά μπορούσε, θυμίζουμε, να διακοπεί από μονωδίες.

Ένας πάπυρος του 4ου π.Χ. αιώνα μάς διασώζει το μεγαλύτερο μέρος ενός νόμου του Τιμόθεου από τη Μίλητο (περ. 450-360 π.Χ.). Το έργο επιγράφεται Πέρσαι και περιγράφει τη ναυμαχία της Σαλαμίνας με ζωηρά χρώματα και με πάθος. Η γλώσσα, φορτωμένη εικόνες και σύνθετα, είναι εξεζητημένη, καμιά φορά και δυσνόητη τόσο ώστε και ο Τιμόθεος να αποτελέσει στόχο των κωμωδιογράφων, π.χ. του Αναξανδρίδη, που τον κορόιδεψε ότι την πήλινη χύτρα την ονόμασε πυρίκτιτον στέγαν, «κατοικία χτισμένη στη φωτιά» (απόσπ. 23).

Μονωδικά τραγούδια έγραψε και η Κόριννα από την Τανάγρα της Βοιωτίας, που έζησε την ίδια εποχή με τον Πίνδαρο. Όσα αποσπάσματα μας σώζονται είναι γραμμένα στο βοιωτικό ιδίωμα, με ομηρικές επιδράσεις, και αφορούν τοπικούς ήρωες και μύθους. Με τη Βοιωτία σχετίζεται και ένα της τραγούδι όπου ο Κιθαιρώνας και ο Ελικώνας, τα δυο βουνά, συναγωνίζονται σε μουσικές ικανότητες. Αφηγηματικά τραγούδια για βοιωτούς ήρωες ξέρουμε πως έγραψε και η υποτιθέμενη δασκάλα της Κόριννας, η Μυρτίδα.[1]

Εκατό και παραπάνω χρόνια μετά την Κόριννα, γύρω στα μέσα του 4ου π.Χ. αιώνα, έζησε στην Τήλο, στα Δωδεκάνησα, μια ακόμα ποιήτρια, η Ήριννα. Τα έργα της, γραμμένα σε δωρική διάλεκτο με επικές προσμείξεις, έχουν τα περισσότερα χαθεί. Μας σώζονται δύο επιγράμματα και αποσπάσματα από ένα της τραγούδι, την Ἠλακάτη («Ρόκα»), όπου με πολλή τρυφερότητα η ποιήτρια αναθυμάται και θρηνεί τη συνομήλική της φιλενάδα, τη Βαυκίδα, που είχε πεθάνει στα δεκαεννιά της χρόνια. Το τραγούδι είχε συνολικά 300 δακτυλικούς εξάμετρους στίχους, και οι φιλόλογοι θεωρούν ότι άνοιξε τον δρόμο για τα αλεξανδρινά επύλλια.

Τους κλασικούς αιώνες ο σατιρικός ίαμβος, ως ξεχωριστό λυρικό ποιητικό είδος, είχε ουσιαστικά εξαφανιστεί ή, πιο σωστά, είχε αντικατασταθεί από το δραματικό είδος της κωμωδίας.
---------------------------------
1. Δύο ακόμα ποιήτριες μελών, διάσημες στην αρχαιότητα αλλά σχεδόν άγνωστες σε εμάς, ξέρουμε να έζησαν στο πρώτο μισό του 5ου π.Χ. αιώνα: η Τελέσιλλα από το Άργος, που έγραψε ύμνους σε θεούς, και η Πράξιλλα από τη Σικυώνα.

Ο Ξενοφώντας και η μάχη στα Λεύκτρα

Μετά τις ειρηνευτικές διαπραγματεύσεις οι Αθηναίοι τήρησαν τη συμφωνία αποσύροντας τις φρουρές τους από τις πόλεις κι επιστρέφοντας όλα τα εδάφη της Λακεδαίμονας, που είχε καταλάβει ο Ιφικράτης, ενώ οι Σπαρτιάτες ανακάλεσαν επίσης τους αρμοστές και τις φρουρές από τις δικές τους πόλεις «όχι όμως και τον Κλεόμβροτο, που διοικούσε τον στρατό στη Φωκίδα». (6,4,2).

Όταν εκείνος ζήτησε εντολές από τις αρχές της πόλης για το τι να κάνει, η Συνέλευση τον διέταξε «να μη διαλύσει το στράτευμα, παρά να χτυπήσει ευθύς τους Θηβαίους αν δεν άφηναν τις πόλεις ανεξάρτητες». (6,4,3). Και πράγματι η Θήβα αρνήθηκε ν’ αφήσει τις πόλεις της Βοιωτίας, όπως αρνήθηκε να διαλύσει και το στρατό της. Το σκηνικό του πολέμου στήθηκε σχεδόν αμέσως μετά τη συμφωνία της ειρήνης.

Η Μάχη των Λεύκτρων ήταν μια από τις πλέον περισπούδαστες μάχες της αρχαιότητας, από πλευράς στρατιωτικής τακτικής.

Ο Κλεόμβροτος εισέβαλε στη Βοιωτία ακολουθώντας πορεία μέσα από τα βουνά και διέλυσε την Κρεύσι γκρεμίζοντας τα τείχη κι αιχμαλωτίζοντας δώδεκα πολεμικά των Θηβαίων, κίνηση που τους αιφνιδίασε, καθώς τον περίμεναν από τη Φωκίδα, όπου τον παραφύλαγαν. Μετά από αυτά στρατοπέδευσε στα Λεύκτρα, αλλά, όπως φαίνεται, ακόμη και τότε δεν ήταν σίγουρος αν έπρεπε να δώσει μάχη.

Το θέμα πήρε διαστάσεις προσωπικές, καθώς όλοι οι κοντινοί του άνθρωποι του ξεκαθάρισαν: «Κλεόμβροτε, αν αφήσεις τους Θηβαίους να φύγουν δίχως μάχη, θα κινδυνέψει η ζωή σου από την πόλη μας· θα θυμηθούν και τη φορά εκείνη όπου έφτασες ως τις Κυνός Κεφαλές δίχως καθόλου να λεηλατήσεις τα εδάφη των Θηβαίων, και την άλλη σου εκστρατεία αργότερα όπου αποκρούστηκε η εισβολή σου – ενώ ο Αγησίλαος πάντα κατόρθωνε να εισβάλλει από τον Κιθαιρώνα. Αν λοιπόν θέλεις το καλό σου ή να ξαναδείς την πατρίδα σου, πρέπει να διατάξεις επίθεση». (6,4,5).

Αλλά και στο στρατόπεδο των Θηβαίων η τελική σύγκρουση φαινόταν μοναδική επιλογή: «Οι αρχηγοί των Θηβαίων από την άλλη λογάριαζαν πως αν δεν έδιναν μάχη, οι τριγύρω πόλεις θα τους εγκατέλειπαν κι οι ίδιοι θα βρίσκονταν πολιορκημένοι – κι αν σταματούσε ο ανεφοδιασμός την πόλης, υπήρχε κίνδυνος να στραφεί ο κόσμος εναντίον τους. Πολλοί απ’ αυτούς, άλλωστε, που είχαν προηγουμένως εξοριστεί, σκέφτονταν ότι ήταν προτιμότερο να σκοτωθούν πολεμώντας παρά να εξοριστούν και πάλι». (6,4,6).

Από τη στιγμή που οι ηγεσίες και των δύο πλευρών έβρισκαν ότι δεν διακυβεύονται μόνο τα συμφέροντα της πόλης, αλλά και η δική τους θέση, η μάχη ήταν αναπόφευκτη. Οι Θηβαίοι μάλιστα προχώρησαν ακόμη περισσότερο θυμίζοντας σε όλους έναν παλιό χρησμό, που προμήνυε την ήττα των Σπαρτιατών «κοντά στον τύμβο των παρθένων που είχαν αυτοκτονήσει, καθώς έλεγαν, επειδή τις είχαν βιάσει κάποιοι Λακεδαιμόνιοι». (6,4,7).

Κι όχι μόνο αυτό, αλλά διέδωσαν στο στρατό ότι στη Θήβα όλοι οι ναοί άνοιξαν από μόνοι τους κι ότι είχαν εξαφανιστεί τα όπλα του Ηρακλή καταδεικνύοντας ότι όλα τα σημάδια των θεών ήταν υπέρ τους. Ο Ξενοφώντας σχολιάζει: «Μερικοί λένε βέβαια ότι όλ’ αυτά ήταν τεχνάσματα των αρχηγών». (6,4,7-8).

Το σίγουρο είναι ότι οι δυνάμεις παρατάχτηκαν στα Λεύκτρα: «οι Λακεδαιμόνιοι τοποθέτησαν μπρος από τη φάλαγγά τους το ιππικό τους, κι οι Θηβαίοι από τ’ άλλο μέρος το δικό τους. Ενώ όμως το ιππικό των Θηβαίων ήταν εξασκημένο χάρη στους πολέμους με τους Ορχομενίους και τους Θεσπιείς, το ιππικό των Λακεδαιμονίων βρισκόταν εκείνο τον καιρό σε άθλια κατάσταση: τ’ άλογα τα έτρεφαν οι πολύ πλούσιοι, και μόνο όταν κηρυσσόταν επιστράτευση παρουσιαζόταν ο κάθε καβαλάρης σύμφωνα με τις διαταγές που είχε, έπαιρνε το άλογο που του προόριζαν κι ό,τι όπλα του ‘διναν και κινούσε αμέσως για την εκστρατεία». (6,4,10-11).

Όπως ήταν λογικό, το ιππικό των Λακεδαιμονίων διαλύθηκε σχεδόν αμέσως: «Μόλις ο Κλεόμβροτος άρχισε να βαδίζει εναντίον του εχθρού, και πριν ακόμα καταλάβει ο στρατός του ότι είχε ξεκινήσει, οι ιππείς ήρθαν στα χέρια· γρήγορα νικήθηκαν οι Λακεδαιμόνιοι, και υποχωρώντας έπεσαν στις γραμμές των ίδιων τους των οπλιτών, την ώρα που τους έκαναν έφοδο κι οι λόχοι των Θηβαίων». (6,4,13).

Αυτό που ο Ξενοφώντας αναφέρει ως «λόχοι των Θηβαίων» είναι ο θρυλικός ιερός λόχος του Πελοπίδα, ο οποίος μετά τη συντριβή του σπαρτιατικού ιππικού έκανε έφοδο σπέρνοντας τον πανικό. Στον Γ1 τόμο από την «Ιστορία του Ελληνικού Έθνους» αναφέρεται: «Πριν ακόμη συνέλθουν κι ανασυνταχθούν οι Λακεδαιμόνιοι, επήλθαν εναντίον τους οι Θηβαίοι με επικεφαλής τον ιερό λόχο, που διοικούσε πάντα ο Πελοπίδας. Οι Θηβαίοι δε βάδισαν κατευθείαν μπροστά, αλλά παρεξέκλιναν προς τα δεξιά, έτσι ώστε να πλήξουν όχι το άκρο δεξιό των Λακεδαιμονίων, αλλά το κέντρο τους, γιατί εκεί πολεμούσε ο Κλεόμβροτος περιστοιχιζόμενος από τα εκλεκτότερα τμήματα των Σπαρτιατών». (σελ. 410).

Από κει και πέρα, το στρατήγημα του Επαμεινώνδα αποτέλειωσε τους Σπαρτιάτες. Ο Ξενοφώντας περιγράφει: «Όσο για την φάλαγγα των πεζών, λένε πως οι Λακεδαιμόνιοι είχαν παρατάξει κάθε ενωμοτία» (μία ενωμοτία είχε περίπου 35 άνδρες) «σε μέτωπο κατά τριάδες, έτσι που το βάθος τους δεν ξεπερνούσε τους δώδεκα άνδρες. Οι Θηβαίοι, αντίθετα, ήταν παραταγμένοι σε βάθος πενήντα τουλάχιστον ασπίδων, γιατί λογάριαζαν πως αν νικούσαν το πλευρό των Λακεδαιμονίων όπου βρισκόταν ο βασιλιάς, δεν θα τους ήταν δύσκολο να κατατροπώσουν τους υπόλοιπους». (6,4,12).

Με άλλα λόγια, ο Επαμεινώνδας ενίσχυσε τις δυνάμεις του βάζοντας μεγάλο βάθος στο σημείο που θα χτυπούσε τους Λακεδαιμονίους αφήνοντας πολύ λιγότερες δυνάμεις στο σημείο που θα συγκρουόταν με τους υπόλοιπους συμμάχους των Λακεδαιμονίων. Ο Ισαάκ Ασίμωφ στο βιβλίο του «Το Χρονικό του Κόσμου» είναι απολύτως κατατοπιστικός: «Στη μάχη αυτή, ο Επαμεινώνδας επινόησε μια νέα πολεμική τακτική. Δεν παρέταξε τους στρατιώτες του, ως συνήθως, σε ευθεία γραμμή και με βάθος τριών ή τεσσάρων στρατιωτών, δηλαδή δεν χρησιμοποίησε το είδος της φάλαγγας που γνώριζαν καλά οι Έλληνες και στο οποίο οι Σπαρτιάτες ήταν τέλειοι. Αντιθέτως, πύκνωσε μόνο το αριστερό κέρας της παράταξής του, δίνοντάς του βάθος πενήντα στρατιωτών. Σκοπός του ήταν να συγκεντρώσει στην πτέρυγα αυτή τις δυνάμεις που θα του επέτρεπαν να διασπάσει τη δεξιά πτέρυγα των Σπαρτιατών, όπου ήταν συγκεντρωμένοι οι καλύτεροι πολεμιστές τους. Το κέντρο της παράταξής του βρισκόταν πιο πίσω, ενώ η δεξιά πτέρυγα ήταν ακόμα πιο πίσω. Το κέντρο της παράταξης των Θηβαίων θα έμπαινε στη μάχη όταν το ηθικό των Σπαρτιατών θα είχε ήδη κλονιστεί, ενώ τελευταία θα έμπαινε στη μάχη η δεξιά πτέρυγα, για να ολοκληρώσει τη συντριβή του αντιπάλου». (σελ. 98).

Ο Ασίμωφ αναφέρει πολύ σωστά πως επρόκειτο για «νέα πολεμική τακτική», όμως αυτό δε σημαίνει ότι δεν ήταν ήδη δοκιμασμένη. Στην «Ιστορία του Ελληνικού Έθνους» ξεκαθαρίζεται: «Η ιδέα της αυξήσεως του αριθμού των στοίχων δεν ήταν νέα: είχε δοκιμαστεί, πάλι από Βοιωτούς, στις Μάχες του Δηλίου (424 π.Χ), του Νεμέα (394 π.Χ) και της Τεγύρας (375 π.Χ.), και μάλιστα με επιτυχία. Η πρώτη δοκιμή έγινε εις βάρος των Αθηναίων. Η επιτυχία της δεύτερης δεν φάνηκε, γιατί σημειώθηκε εναντίον των Αχαιών· οι Λακεδαιμόνιοι, μένοντας άτρωτοι, κέρδισαν τελικά τη μάχη. Η τρίτη εφαρμογή της δεν άφησε αμφιβολία για το ότι ακόμη και οι Λακεδαιμόνιοι δεν μπορούσαν να κρατήσουν τη συνοχή τους, όταν δέχονταν επίθεση από φάλαγγα μεγάλου βάθους. Έτσι ο Επαμεινώνδας είχε λόγους να αντιμετωπίζει με εμπιστοσύνη τη νέα εφαρμογή της βοιωτικής παρατάξεως. Αυτή η παράταξη επικράτησε να λέγεται λοξή φάλαγξ». (σελ. 409).

Όσο για τη στιγμή της σύγκρουσης ο Ξενοφώντας γράφει: «ο Κλεόμβροτος κι οι άνδρες του υπερίσχυσαν στην πρώτη φάση της μάχης, καθώς αποδεικνύεται ολοφάνερα από το γεγονός ότι οι δικοί του μπόρεσαν να τον μαζέψουν και να τον μεταφέρουν από κει ζωντανό – πράγμα αδύνατο αν εκείνη την ώρα δεν νικούσαν όσοι μάχονταν μπροστά του. Όταν όμως σκοτώθηκαν ο πολέμαρχος Δείνων, ο σύντροφός του βασιλιά Σφοδρίας και ο γιος του Κλεώνυμος, τότε μπρος στην αριθμητική υπεροχή του εχθρού υποχώρησαν παράλληλα, οι Λακεδαιμόνιοι που ήταν στο αριστερό κέρας, βλέποντας το δεξιό να υποχωρεί, λύγισαν». (6,4,13-14).

Επρόκειτο για πραγματική πανωλεθρία, αν αναλογιστεί κανείς και την αριθμητική υπεροπλία των Σπαρτιατών. Όπως αναφέρεται στην «Ιστορία του Ελληνικού Έθνους»: «Ο στρατός του Κλεομβρότου είχε 10.000 οπλίτες, από τους οποίους οι 2000 ήταν Λακεδαιμόνιοι και από αυτούς τους τελευταίους οι 700 ήταν Σπαρτιάτες. Οι Βοιωτοί οπλίτες συμποσώνονταν μόλις σε 6000. Οι δύο παρατάξεις είχαν από 1000 ιππείς». (σελ. 408).

Ο Ασίμωφ θα κάνει τον τελικό απολογισμό: «Οι Σπαρτιάτες, που είχαν συνηθίσει να νικούν με τον τρόπο που γνώριζαν καλά, δεν προσπαθούσαν να προσαρμόσουν την τακτική τους στη νέα κατάσταση. Η Μάχη των Λεύκτρων έγινε το 371 π.Χ. και εξελίχθηκε όπως ακριβώς είχε σχεδιάσει ο Επαμεινώνδας. Η ήττα των Σπαρτιατών ήταν συντριπτική. Χίλιοι Σπαρτιάτες στρατιώτες (τους οποίους η Σπάρτη δεν είχε πια περιθώρια να χάσει) σκοτώθηκαν και ανάμεσά τους ο ίδιος ο βασιλιάς Κλεόμβροτος». (σελ. 98).

Παρά το μέγεθος της συμφοράς ο Ξενοφώντας βρίσκει και κάτι θετικό για τα στρατεύματα της Σπάρτης: «Μ’ όλες τις απώλειες και την ήττα τους, ωστόσο, ευθύς ως διάβηκαν την τάφρο που βρισκόταν μπροστά στο στρατόπεδό τους, στάθηκαν ο καθένας στο σημείο απ’ όπου είχε εξορμήσει». (6,4,14).

Ο Ξενοφώντας δεν μπορεί να κρύψει τη συμπάθειά του για τη Σπάρτη. Η τεράστια σημασία αυτής της μάχης (ουσιαστικά πρόκειται για την κατάλυση της σπαρτιατικής κυριαρχίας) δεν αποδίδεται στο βαθμό που θα έπρεπε κι ούτε γίνεται ιδιαίτερη αναφορά στο στρατήγημα του Επαμεινώνδα. Για την ακρίβεια δεν αναφέρεται πουθενά ούτε το όνομά του, όπως και το όνομα του Πελοπίδα. Είναι φανερό ότι θέλει να υποτιμήσει τη δύναμη των Θηβαίων κι ότι οι επιτυχίες τους δεν του αρέσουν.

Η προσοχή του στρέφεται αμέσως στην αντίδραση των Σπαρτιατών, που αρχικά δε δέχονταν την ήττα και σκέφτονταν να μην κάνουν ανακωχή για την περισυλλογή των νεκρών, αλλά να συνεχίσουν τη μάχη οδηγώντας το στρατό σε νέα παράταξη. Επικράτησε, όμως, η νηφαλιότητα, καθώς κάτι τέτοιο θα ήταν απολύτως καταστροφικό στις παρούσες συνθήκες.

Αυτό που επίσης αναφέρει είναι η αξιοπρέπεια με την οποία δέχτηκε η πόλη τα νέα της συμφοράς, αφού, όταν έφτασε ο κήρυκας, οι έφοροι παρακολουθούσαν την τελευταία μέρα των Γυμνοπαιδιών και δεν άφησαν να διακοπεί ο χορός στο θέατρο (πράξη που θα φανέρωνε πανικό), αν και ανακοίνωσαν τα ονόματα των νεκρών στις οικογένειες. Την επόμενη μέρα οι συγγενείς των νεκρών δεν μπορούσαν να κρύψουν τη χαρά και την περηφάνια τους, ενώ αυτοί που οι συγγενείς τους ζούσαν έμειναν στο σπίτι και δεν εμφανίζονταν, εκτός από λίγους οι οποίοι «περιφέρονταν σκυθρωποί και ταπεινωμένοι». (6,4,16).

Αμέσως μετά συγκέντρωσαν ό,τι στρατό είχαν κι ετοιμάστηκαν για εκστρατεία. Ενισχύθηκαν και από δυνάμεις που τους πρόσφεραν οι σύμμαχοι (Τεγεάτες, Μαντινείς, Κορίνθιοι, Φλιάσιοι και Σικυώνιοι) κι επάνδρωσαν και πλοία μαζί με τους Κορίνθιους. Τη στρατηγία την έδωσαν στο γιο του Αγησιλάου, τον Αρχίδαμο, καθώς εκείνος δεν ήταν ακόμη σε θέση να εκστρατεύσει.

Από την άλλη, οι Θηβαίοι παρά την τεράστια επιτυχία τους στα Λεύκτρα δεν ένιωθαν άνετα να αντιμετωπίσουν τους Σπαρτιάτες για δεύτερη φορά αβοήθητοι. Έστειλαν πρέσβεις στην Αθήνα ζητώντας τη συμμαχία της για να αποτελειώσουν τη Σπάρτη (κίνηση μάλλον απελπισίας, αφού μόλις πρότινος η Αθήνα πρωταγωνίστησε στην επίτευξη της ειρήνης επιθυμώντας να σταματήσει τη Θήβα). Τα νέα δε χαροποίησαν καθόλου τους Αθηναίους και οι Θηβαίοι κατάλαβαν ότι δεν έχουν να περιμένουν τίποτε από κει.

Αμέσως μετά οι Θηβαίοι στράφηκαν στον Ιάσονα, που κατάφερε να γίνει ηγεμόνας ολόκληρης της Θεσσαλίας, όπως ακριβώς είχε προβλέψει ο Πολυδάμας, όταν ζήτησε βοήθεια από τη Σπάρτη. Ο Ιάσονας κατείχε τεράστιες στρατιωτικές δυνάμεις και ιδιαίτερα εκπαιδευμένα σώματα στρατού. Με δεδομένη τη φθορά, στα όρια του αποδεκατισμού, όλων των υπολοίπων, είναι φανερό ότι θα μπορούσε να γίνει ο ρυθμιστής των εξελίξεων και – γιατί όχι – η επόμενη μεγάλη δύναμη του ελληνικού κόσμου. Δεν είναι τυχαίο ότι οι Θηβαίοι του χτύπησαν την πόρτα.

Μόλις τον κάλεσαν, προσποιήθηκε ότι θα κατέβει από τη θάλασσα επανδρώνοντας πολεμικά πλοία. Αφού συγκέντρωσε όμως τους μισθοφόρους διέσχισε αστραπιαία την περιοχή των Φωκέων, που τον πολεμούσαν, κι έφτασε στη Βοιωτία, προτού προλάβει κανείς να φέρει οποιαδήποτε αντίσταση «δείχνοντας μ’ αυτό τον τρόπο ότι η ταχύτητα είναι συχνά πιο αποτελεσματική από τη χρήση βίας». (6,4,21-22).

Συναντήθηκε με τους Θηβαίους κι αμέσως μετά με τους Λακεδαιμονίους και κατάφερε να τους συμφιλιώσει τερματίζοντας – προς ώρας – τις εχθροπραξίες. Ο Ιάσονας παρουσιάζεται ως ο νέος ηγέτης που λειτουργεί ενωτικά και που δε δείχνει διατεθειμένος να εμπλακεί ενεργά στα πολεμικά αδιέξοδα του αρχαιοελληνικού κόσμου. Ο Ξενοφώντας σχολιάζει: «… ίσως όμως να το ‘κανε με σκοπό να διατηρηθεί η έχθρα ανάμεσα στις δύο παρατάξεις και να τον έχουν ανάγκη και οι δύο». (6,4,25).

Σε καμία περίπτωση όμως δεν αμφισβητείται τη δύναμή του: «η δύναμή του ήταν μεγάλη, επειδή είχε γίνει νόμιμος ηγεμόνας των Θεσσαλών και διατηρούσε κοντά του πολλούς μισθοφόρους, πεζούς και καβαλάρηδες, και μάλιστα γυμνασμένους έτσι, που ν’ αποτελούν πρώτης γραμμής στρατό· ακόμη μεγαλύτερη ήταν επειδή είχε κιόλας πολλούς συμμάχους, κι άλλους που αποζητούσαν τη συμμαχία του. Κοντολογίς ήταν η ισχυρότερη φυσιογνωμία της εποχής του, γιατί κανένας δεν ήταν σε θέση να τον αψηφήσει». (6,4,28).

Η Φωκίδα πήρε μια μικρή γεύση του στρατού του, όταν επέστρεφε στη Θεσσαλία μετά τις συναντήσεις: «φεύγοντας μέσα από τη Φωκίδα, κατέλαβε το προάστιο των Υαμπολιτών, λεηλάτησε τη γη τους και σκότωσε πολλούς· την υπόλοιπη Φωκίδα τη διάβηκε δίχως να την πειράξει. Όταν έφτασε στην Ηράκλεια, ωστόσο, γκρέμισε το τείχος των Ηρακλειωτών: είναι φανερό πως δεν φοβόταν μήπως κανένας βρει ανοιχτό αυτό το πέρασμα και βαδίσει εναντίον του, αλλά τον απασχολούσε το ενδεχόμενο μήπως καταλάβει κάποιος την Ηράκλεια, που δεσπόζει σε στενά, και του κόψει το δρόμο όταν θα ήθελε ο ίδιος να πορευτεί προς οποιοδήποτε μέρος της Ελλάδας». (6,4,27).

Η εξασφάλιση της άνετης πρόσβασης στη Βοιωτία (κι όχι μόνο), όποτε το θελήσει, είναι ένδειξη των διαθέσεών του. Δεν έμελλε όμως να παίξει τον ενεργό ρόλο που προφανώς επιθυμούσε. Βρήκε άδοξο θάνατο, όταν του επιτέθηκαν εφτά νεαροί σε μια ανύποπτη στιγμή που έκανε επιθεώρηση στο ιππικό και συνομιλούσε με τον κόσμο. Οι σωματοφύλακές δεν πρόλαβαν να τον σώσουν. Σκότωσαν τους δύο από τους εφτά νεαρούς και οι άλλοι πέντε κατάφεραν να διαφύγουν.

Τα αδέρφια του ο Πολύδωρος και ο Πολύφρων ήταν οι διάδοχοι, αλλά ο Πολύφρων σκότωσε τον αδερφό του και μετέβαλε το πολίτευμα σε τυραννικό δολοφονώντας σπουδαίους πολίτες της Θεσσαλίας – ανάμεσά τους και τον Πολυδάμαντα – κι εξορίζοντας πολλούς. Τελικά δολοφονήθηκε κι αυτός από τον Αλέξανδρο, ο οποίος επίσης ήταν σκληρός και φερόταν ιδιαιτέρως εχθρικά σε Θήβα και Αθήνα. Τελικά τα αδέρφια της γυναίκας του τον σκότωσαν κι αυτόν. Οι διάδοχοι δε φάνηκαν αντάξιοι του Ιάσονα επιφέροντας περισσότερο τη φθορά και τη δυσπιστία. Η Θεσσαλία είχε χάσει την ευκαιρία της.

Ξενοφώντος, Ελληνικά

Η Εμπειρία του Απολύτου

Η ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΤΟΥ ΑΠΟΛΥΤΟΥ, Αγαπητοί Φίλοι, είναι ένα από τα πιο δύσκολα μεταφυσικά ζητήματα, επειδή είναι μια Ζωντανή Εμπειρία, μια Δυναμική Εμπειρία που Ρέει Συνεχώς και Πρέπει να Βιωθεί στην «Κίνησή» της… είναι πολύ δύσκολο να «περιγραφεί», όπως η κίνηση. Την Κίνηση την Βιώνεις, δεν μπορείς να την φυλακίσεις, να την κάνεις μνήμη, γνώση, μονοπάτι. Η Κίνηση, Όπως η Ζωή, δεν Αφήνει Ίχνη, κάθε στιγμή είναι καινούργια…

Η Βίωση της Πραγματικότητας, η Βίωση του Θεού, η ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΤΟΥ ΑΠΟΛΥΤΟΥ, είναι μια Συνεχώς Διευρυνόμενη Αντίληψη, που ξεπερνιέται κάθε στιγμή…

Η Αιωνιότητα που Ρέει δεν μπορεί να συλληφθεί, να απολιθωθεί, να διατυπωθεί, να κλειστεί σε περιγραφές. Αυτό σημαίνει, ότι ακόμα κι αν μπορούμε να διατυπώσουμε σε λόγο την Κατανόηση της Στιγμής, την ίδια στιγμή είναι (αυτή η διατύπωση) ξεπερασμένη.

Έτσι η Αλήθεια – που Διευρύνεται Συνεχώς – σαν ΖΩΝΤΑΝΗ ΕΜΠΕΙΡΙΑ, σαν Άμεση Επαφή με το Ανέκφραστο, το Απεριόριστο, είναι Κάτι που Βιώνεις Κάθε Στιγμή κι όχι κάτι που μπορεί να περιορισθεί, να υποδειχθεί, ή να διατυπωθεί σε λέξεις.

Είναι ανόητοι οι άνθρωποι που νομίζουν ότι μπορούν να συλλάβουν την Αλήθεια με την σκέψη, με λέξεις, να την διατυπώσουν σε προτάσεις και να την μεταδώσουν σαν γνώση. Αυτή η «Αλήθεια» που συλλαμβάνουν και μεταδίδουν σαν γνώση είναι η απολιθωμένη φαντασία τους, όχι η ΖΩΝΤΑΝΗ ΑΛΗΘΕΙΑ.

Η ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΤΟΥ ΑΠΟΛΥΤΟΥ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΑ ΖΩΝΤΑΝΗ, την ΒΙΩΝΟΥΜΕ ΚΑΘΕ ΣΤΙΓΜΗ, και Κάθε Στιγμή είναι Διαφορετική, χωρίς να Αλλάζει. Αυτό είναι το Μυστήριο της Ζωής.

Οι άνθρωποι δεν μπορούν να «Δουν τον ΘΕΟ» για ένα απλό λόγο. Επειδή ο ΘΕΟΣ είναι η Συνεχώς Διευρυνόμενη Αντίληψη στο Απεριόριστο, Χωρίς Τελειωμό, Κάθε Στιγμή… μπορεί να ΑΚΟΛΟΥΘΗΘΕΙ μονάχα από μια ΑΝΤΙΛΗΨΗ ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΠΟΥ ΔΙΕΥΡΥΝΕΤΑΙ ΣΥΝΕΧΩΣ, μια Αντίληψη που Λειτουργεί Χωρίς Εμπόδια, και «Κινείται» πιο γρήγορα από το Φως. Είναι μια Εν Κινήσει Εμπειρία.

Η αντίληψη των ανθρώπων όμως επειδή ακριβώς κινείται αργά, απολιθώνεται σε αντιλήψεις σταθερών πραγμάτων, δεν μπορεί να Ακολουθήσει την Πραγματικότητα που Επεκτείνεται Διαρκώς και μένει να συλλαμβάνει και να ασχολείται με απολιθωμένες σκιές της Ζωντανής Πραγματικότητας, αντιλήψεις ουσιών, σταθερών πραγμάτων, πεθαμένων εννοιών.

Είναι σαν να θες να συλλάβεις την Αστραπή με την ανάμνησή της, με την από μνήμης περιγραφή, με ήδη νεκρές περιγραφές.

Για να Έχεις ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ, Χρειάζεται να Είσαι Μια Αντίληψη Ελεύθερη, Ευκίνητη που Επεκτείνεται στο Άγνωστο, έξω από τον χρόνο (δηλαδή με άπειρη ταχύτητα), Μια Αντίληψη Ελεύθερη από την σκέψη, που δεν καθυστερεί σε απολιθωμένες έννοιες – ουσίες – και που δεν σταματά σε νοητικές συλλήψεις, Μια Αντίληψη Τελείως Ελεύθερη, που Δεν Γνωρίζει Κανένα Εμπόδιο.

Μια Τέτοια Αντίληψη (κάνετε λάθος αν προσπαθείτε να την συλλάβετε με την σκέψη, να την φυλακίσετε σε περιγραφές), μολονότι Υπερβατική στην Φύση της, Μεταφυσική στην Εμπειρία της, Υπερβαίνει αλλά δεν καταργεί την σκέψη τις αισθήσεις, την εμπειρία του κόσμου, είναι έξω από τον κόσμο αλλά όχι αποκομμένη από τον κόσμο, που αποτελεί ένα «μικρό μέρος» της Εμπειρίας της.

Μιλάμε για μια Αντικειμενική Αληθινή Εμπειρία κι όχι για μια «έκσταση», ή μια φανταστική εμπειρία. Μιλάμε ουσιαστικά για μια Ανοιχτή Άμεση Εμπειρία που Εξελίσσεται έξω από τον χρόνο με ασύλληπτες (από την σκέψη) ταχύτητες, για μια «Εν Κινήσει Εμπειρία της Πραγματικότητας» κι όχι για μια αντίληψη στατική ή την αντίληψη κάποιας κατάστασης (που σημαίνει «σταθερότητα» ακινησία…). Αυτή είναι η «ειδοποιός διαφορά» της ΑΛΗΘΙΝΗΣ ΕΜΠΕΙΡΙΑΣ από αυτό που βιώνουν ή νομίζουν πως βιώνουν οι άνθρωποι.

Η Γλώσσα της Πραγματικότητας

Αυτό που διαπιστώνει κάποιος (σοβαρός μελετητής του ανθρώπου, της ιστορίας και της εξέλιξης των κοινωνιών, μέχρι σήμερα) είναι…

1) Οι άνθρωποι δεν αντιλαμβάνονται την Πραγματικότητα Άμεσα (σε αυτό που είναι, σε αυτό που συμβαίνει) αλλά έμμεσα, διαφορετικά, με λανθασμένο τρόπο…

2) Συνέπεια αυτού είναι ότι (εφόσον δεν αντιλαμβάνονται την Πραγματικότητα ορθά αλλά με λανθασμένο τρόπο) περιγράφουν αυτή την «Πραγματικότητα» που αντιλαμβάνονται όχι με όρους που περιγράφουν την Πραγματικότητα όπως είναι αλλά με όρους που αποτυπώνουν ακριβώς τις λανθασμένες αντιλήψεις τους.

3) Εφόσον όλοι αντιλαμβάνονται με αυτόν τον τρόπο, αυτός ο τρόπος αντίληψης γίνεται αποδεκτός σαν Πραγματικότητα. Σε αυτή την κατασκευασμένη πραγματικότητα ζουν και δρουν οι άνθρωποι, σε μια «φαντασία».

4) Όταν, οι άνθρωποι, κοινωνικοποιούν τα νέα μέλη της κοινωνίας, τα «μυούν» ακριβώς σε αυτή την κοινωνικά αποδεκτή ψεύτικη πραγματικότητα την οποία ερμηνεύουν και υποστηρίζουν μέσω της αντίστοιχης κατασκευασμένης ψεύτικης γλώσσας.

5) Έτσι όλοι είναι παγιδευμένοι μέσα σε αυτά που «λέει» η γλώσσα, στην κοινωνική πραγματικότητα.

Ας αφήσουμε για την ώρα τι είναι Πραγματικότητα, Πως πρέπει να την αντιλαμβανόμαστε και Ποια πραγματική γλώσσα περιγράφει αυτό που συμβαίνει… Κάποια πράγματα δεν αποκαλύπτονται δημόσια για να μην πέσουν σε εχθρικά (για τον άνθρωπο) χέρια… Εδώ τώρα, κάνουμε μόνο διαπιστώσεις… Όποιος ενδιαφέρεται μπορεί να συνεχίσει να διαβάζει… Αυτοί που θα βρουν τις διαπιστώσεις αδιάφορες απλά αποδεικνύουν ακριβώς αυτό που λέμε, ότι αντιλαμβάνονται όχι αυτό που λέμε, αυτή την στιγμή, αλλά τις προκαταλήψεις τους, τις γνώσεις τους, τις απόψεις τους…

6) Τι διδάσκουν στα Πανεπιστήμια; Φαίνεται από την γλώσσα που χρησιμοποιούν (τουλάχιστον στον Δυτικό Κόσμο, από τον οποίο έχουμε εμπειρία). Δεν χρησιμοποιούν τη Γλώσσα της Πραγματικότητας, αλλά την λανθασμένη γλώσσα που παραπέμπει στις λανθασμένες αντιλήψεις τους για τον κόσμο, στην λάθος πραγματικότητα. Εμείς βγάζουμε το συμπέρασμά μας.

7) Πως διαμορφώνεται η Πολιτική, σε ολόκληρο τον πλανήτη; Μέσα σε λανθασμένα ιδεολογικά πλαίσια κυριαρχούν ισχυρές ομάδες και χειραγωγούν τους πληθυσμούς σαν κοπάδια. Η πολιτική πειθώ παρόλο που ψεύδεται, με λίγο ψέμα, λίγο εκβιασμό, παράγει πολιτικό αποτέλεσμα.

8) Τι διδάσκεται σε ολόκληρη την Δυτική Φιλοσοφία; Ανοησίες που στηρίζονται σε παρεξηγήσεις που ξεκίνησαν πριν χιλιετηρίδες… Ελάχιστοι Φιλόσοφοι διασώζονται.

9) Τι διαβάζουμε καθημερινά στο Δίκτυο; Εκατομμύρια πληροφορίες για τα πάντα. Αλλά συμβαίνει κι εδώ το ίδιο πράγμα. Η γλώσσα που χρησιμοποιείται είναι η γλώσσα που παραπέμπει στις λανθασμένες αντιλήψεις, στην λανθασμένη αντίληψη της Πραγματικότητας.

10) Τελικά η Αλήθεια είναι εξόριστη από τον ανθρώπινο λόγο. Παντού νοητικός θόρυβος, ακαταλαβίστικη φλυαρία που δεν λέει τίποτα. Κανένα Ουσιαστικό Μήνυμα (Αλήθειας).

Βεβαίως, μπορεί κάποιος να αντιτείνει σε όλα αυτά, ότι απλά είμαι ανόητος και λέω ανοησίες. Έχει απόλυτο δίκηο. Είμαι ανόητος. Γιατί; Επειδή δεν χρησιμοποιώ την Γλώσσα της Πραγματικότητας (αν Υποθέσουμε ότι Αντιλαμβάνομαι την Πραγματικότητα κι ότι υπάρχει Γλώσσα που την Περιγράφει) αλλά την γλώσσα των ανθρώπων που παραπέμπει στον χώρο της λανθασμένης αντίληψης…

Ναι! Αλλά το κάνω επίτηδες γιατί δεν θέλω να μιλήσω, δεν θέλω να πω τίποτα.

Αλλά θα ρωτήσει κάποιος (καλοπροαίρετα) αυτό δεν είναι ασέβεια και προσβολή για τους λίγους έστω αναγνώστες σου;

Είναι;

Γιατί αυτό που θέλω να πω αγαπητοί μου φίλοι είναι ακριβώς αυτό: Όταν χρησιμοποιούμε μια λάθος γλώσσα (που δεν ανταποκρίνεται στην Πραγματικότητα) παραπέμπουμε σε λάθος αντιλήψεις και στην πραγματικότητα δεν λέμε τίποτα, ούτε ωφελούμε κανέναν. Είναι ένα ανόητο παιχνίδι των ανθρώπων, που βρίσκονται ακόμα σε νηπιακή (πνευματικά) ηλικία.

Χρειάζεται να Δούμε Αλλιώς τα πράγματα (όπως συμβαίνουν πραγματικά). Χρειάζεται να μάθουμε την Γλώσσα της Πραγματικότητας. Τότε μόνον μπορούμε να Ανακαλύψουμε την Αλήθεια.

Αλλά μιλάμε για Μονοπάτια Άγνωστα στους περισσότερους ανθρώπους, για Μονοπάτια Δύσβατα, που άλλοι δεν θέλουν κι άλλοι δεν μπορούν να ακολουθήσουν.

Ο λόγος που έγραψα αυτό το άρθρο (κείμενο, πείτε το όπως θέλετε) είναι γιατί όταν μιλάς στην γλώσσα των ανθρώπων (αυτή που διδάχτηκαν και η οποία πηγάζει και αναφέρεται σε μια συγκεκριμένη αντίληψη του κόσμου) και προσπαθείς να μιλήσεις για την Πραγματικότητα, να υποδείξεις την Αλήθεια – στο μέτρο που την Κατανοείς πάντα – υπάρχει η ανθρώπινη σκέψη που τα οικειοποιείται όλα αυτά, που τα μιμείται και τα χρησιμοποιεί προς ίδιον όφελος, ακόμα και για να αποκομίσει υλικό κέρδος... Έχει γεμίσει ο κόσμος διδασκάλους που διδάσκουν ό,τι θέλεις, αλήθεια, διαλογισμό, γιόγκα, θεραπεία, χαλάρωση… Αυτό που μας κάνει να γελάμε είναι η σοβαρότητα με την οποία αντιμετωπίζουν και προβάλλουν τον εαυτό τους, σαν γνώστη, δάσκαλο, θεραπευτή, κλπ. πράγμα που αποδεικνύει ακριβώς την έλλειψη σοβαρότητας που έχουν. Τυφλοί που οδηγούν τυφλούς… μέχρι που μπορούν να φτάσουν; Το πολύ μέχρι τον εαυτό τους, πάντως όχι Ως την Αλήθεια.

Για αυτό λέμε ότι πρέπει να Δείξουμε την Πραγματικότητα Όπως Είναι (όπως Συμβαίνει) Χρησιμοποιώντας μια Γλώσσα που να Ανταποκρίνεται Ακριβώς σε Αυτό που Συμβαίνει, μια Γλώσσα της Πραγματικότητας, μια Γλώσσα της Αλήθειας, που δεν θα μπορεί να την χρησιμοποιεί ο οποιοσδήποτε ανόητος που θέλει να παριστάνει κάτι… επειδή θα πρέπει να την καταλαβαίνει για να την χρησιμοποιήσει… Αλλά Εκείνος που Κατανοεί Υπηρετεί τους συνανθρώπους του. Δεν θέλει ούτε να χειραγωγήσει κανέναν, ούτε να αποκομίσει κάποιο κέρδος… Αυτός που κέρδισε τον Ουρανό, με ευκολία χαρίζει τη γη ολάκερη σε όποιον νομίζει ότι αξίζει κάτι… για μας όλα είναι χώμα…

Η Αποκάλυψη της Αιώνιας Πραγματικότητας: Αγκαλιάζοντας την Ενότητα με ένα Ήσυχο Μυαλό

Στην κακοφωνία της σύγχρονης ζωής, όπου οι περισπασμοί αφθονούν και το μυαλό αναδεύεται ασταμάτητα από σκέψεις, προβολές και παραμορφώσεις, είναι ένα σπάνιο αλλά βαθύ δώρο να κοιτάζεις τον κόσμο με ένα ήσυχο μυαλό. Όταν το μυαλό αδειάζει από την αδιάκοπη φλυαρία του, συμβαίνει μια θαυματουργή μεταμόρφωση. Ο κόσμος, που προηγουμένως έγινε αντιληπτός μέσα από τον κατακερματισμένο φακό της δυαδικότητας, απλώνεται ως Μία Ευρεία Ενότητα, αποκαλύπτοντας ένα Βάθος Νοήματος που υπερβαίνει τη συνηθισμένη κατανόηση. Αυτή η αποκάλυψη γεννά μια Αγάπη χωρίς όρους, μια Άπειρη Ειρήνη και μια Ακλόνητη Ευδαιμονία που τυλίγει τον παρατηρητή.

Καθώς τα φαινόμενα εκτυλίσσονται ειρηνικά, στη Στιγμή που Τρέχει στη Σιωπή, μοιάζουν με βουβή ταινία—γεγονότα και δράσεις που διαδραματίζονται χωρίς την κακοφωνία του ψυχικού θορύβου. Ακόμη και οι αντιπαλότητες, οι διαμάχες και οι συγκρούσεις —που συχνά γεννιούνται από την άγνοια και τη δυαδικότητα που ενυπάρχει μέσα της— φαίνονται από μια υψηλότερη πλεονεκτική θέση. Σε αυτήν την κατάσταση αυξημένης επίγνωσης, Στέκεστε Πάνω από τη Δυαδικότητα και αντιλαμβάνεστε τη Βαθύτερη Ενότητα και Συνεργασία που βρίσκονται κάτω από κάθε ύπαρξη.

Καταλαβαίνεις την παροδικότητα των φαινομένων. Σηκώνονται σαν κύματα στη Θάλασσα της Ύπαρξης, για να εγκατασταθούν ξανά σε απόλυτη ηρεμία, χωρίς να αφήνουν ίχνη. Και αυτό που απομένει, αυτό που αποκαλύπτεται σε αυτή την υπερβατική απουσία δραστηριότητας, είναι η Βαθύτερη Μία Ουσία. Αυτή η Ουσία Υποστηρίζει, Προωθεί, Αποδέχεται και Αφομοιώνει όλες τις δραστηριότητες, όπως να περνάνε στιγμές που δεν αφήνουν σημάδια στην Αιώνια Πραγματικότητά της.

Σε αυτή την εξαιρετική κατάσταση, γίνεται φανερό ότι υπάρχει μόνο ΑΥΤΟ, η Μία Ουσία, και οι εκδηλώσεις της. Τα φαινόμενα που προκύπτουν μέσα σε αυτήν την Ουσία είναι εμποτισμένα με νόημα αποκλειστικά μέσα από το πρίσμα της Γνώσης ή της άγνοιας. Η δημιουργία είναι αυτό που συμβαίνει, μια συνεχής διαδικασία που ξετυλίγεται στιγμή προς στιγμή. Ωστόσο, το νόημα, η σημασία και η αξία που αποδίδονται σε αυτά τα φαινόμενα εξαρτώνται από την υπαρξιακή μας οπτική, που συχνά διαμορφώνεται από άγνοια.

Όταν υπερβαίνουμε αυτή την άγνοια και ενστερνιζόμαστε την αληθινή φύση της ύπαρξης, βιώνουμε μια Άπειρη Ειρήνη. Όλα νιώθουν ότι έχουν εκπληρωθεί. Η ζωή ανθίζει σε κάθε στιγμή, και κάθε στιγμή γίνεται η κορύφωση της εμπειρίας της Ύπαρξης. Αυτή η Αιωνιότητα Ξετυλίγεται σε μια συνεχή ροή, ατελείωτη και πάντα παρούσα. Μόνο μέσω της σκέψης κατασκευάζουμε θεωρίες για τη ζωή, χαράσσουμε μονοπάτια στα όνειρα και ακολουθούμε ανύπαρκτες διαδρομές.

Το να αγκαλιάσεις αυτή την κατάσταση σημαίνει να εισέλθεις σε ένα βασίλειο όπου κυριαρχεί ο Ήρεμος Νους. Είναι μάρτυρας του ξεδιπλώματος της ύπαρξης χωρίς προσκόλληση, κρίση ή ανάγκη για ερμηνεία. Είναι να συνειδητοποιήσουμε ότι η αληθινή ουσία της ζωής δεν βρίσκεται στο να κάνεις, αλλά στο είναι – στη σιωπηλή, ειρηνική παρουσία που βρίσκεται κάτω από κάθε δραστηριότητα.

Σε αυτή τη συνειδητοποίηση, διαπιστώνουμε ότι δεν είμαστε ξεχωριστοί από τον κόσμο που παρατηρούμε. Είμαστε αναπόσπαστο μέρος της Μίας Ευρείας Ενότητας, διασυνδεδεμένοι με όλα όσα υπάρχουν. Αυτή η κατανόηση διαλύει την ψευδαίσθηση του χωρισμού και μας φέρνει σε αρμονία με τη ροή της ύπαρξης. Είναι μια κατάσταση καθαρής ύπαρξης, όπου είμαστε σε ειρήνη με τον εαυτό μας και τον κόσμο γύρω μας.

Τελικά, το ταξίδι προς αυτό το Ήσυχο Μυαλό δεν έχει να κάνει με την επίτευξη κάτι καινούργιου, αλλά με το να πετάξουμε τα στρώματα σκέψης και άγνοιας που συσκοτίζουν την αληθινή μας φύση. Πρόκειται για την επιστροφή στην απλότητα και την αγνότητα της παρούσας στιγμής, όπου η ζωή βιώνεται στην πληρέστερη, πιο ζωντανή της μορφή.

Και έτσι, με ένα ήσυχο μυαλό, κοιτάμε τον κόσμο, και κάνοντας αυτό, ανακαλύπτουμε ξανά τη βαθιά αλήθεια που ήταν πάντα εκεί - περιμένοντας να τη δούμε. Είναι η αλήθεια της Ενότητας, της Άπειρης Ειρήνης και της Απεριόριστης Αγάπης. Είναι η Αιώνια Πραγματικότητα που υποστηρίζει και συντηρεί τα πάντα, και στην οποία βρίσκουμε την τελική μας εκπλήρωση.

Το Χωρίς Προσπάθεια Μονοπάτι του Αληθινού Διαλογισμού

Ο Αληθινός Διαλογισμός δεν είναι δραστηριότητα ή πρακτική. είναι μια αβίαστη κατάσταση ύπαρξης. Συμβαίνει φυσικά, χωρίς καμία προσπάθεια, γιατί απλώς περιλαμβάνει την αντίληψη αυτού που είναι ήδη παρόν. Ο Αληθινός Διαλογισμός ρέει απρόσκοπτα με τη ζωή, ενσωματώνοντας τη ζωή στην πληρότητα, την αμεσότητα, την αγνότητά της και τη δυναμική αλλαγή μέσα στην αιωνιότητα.

Η ψευδαίσθηση της προσπάθειας

Ο ψευδής διαλογισμός, από την άλλη πλευρά, έχει τις ρίζες του στην αντίληψη ενός εαυτού που αναζητά τη φώτιση. Αυτή η αντίληψη απαιτεί προσπάθεια, που πηγάζει από την πεποίθηση ότι υπάρχει κάτι που πρέπει να επιτευχθεί, κάτι κρυμμένο πίσω από την παρούσα στιγμή που πρέπει να βρεθεί. Όλη αυτή η διαδικασία καθοδηγείται από τη σκέψη - τη σκέψη που απομονώνει τον εαυτό από την ενότητα της ζωής και αντιλαμβάνεται την πραγματικότητα με παραμορφωμένο τρόπο, ωθώντας τον σε διάφορες δραστηριότητες. Σε όλη αυτή τη διαδικασία που καθοδηγείται από τη σκέψη, τα άτομα πιστεύουν ότι ζουν στην πραγματικότητα, εξελίσσονται, διευρύνουν τη συνείδησή τους και επιτυγχάνουν φώτιση. Ωστόσο, κάθε επίτευγμα σε αυτό το πλαίσιο είναι πλασματικό, προϊόν φαντασίας.

Ζώντας ανόθευτη ζωή

Στον Αληθινό Διαλογισμό, ζούμε ανόθευτοι και αληθινά. Δεν υπάρχει αυτοαντίληψη, προσπάθεια για στόχους, επιτεύγματα - απλώς καθαρή ύπαρξη. Είναι μια κατάσταση απόλυτης γαλήνης όπου το μυαλό είναι σιωπηλό, η σκέψη είναι ακίνητη, η ψυχή είναι ήσυχη και το σώμα είναι ήρεμο. Αυτή είναι η ζωή στην απόλυτη καθαρότητά της, μια κατάσταση πέρα από τον χρόνο, την εξέλιξη και τη διαφοροποίηση. Είναι μια συνεχής παρουσία πάνω από τις αλλαγές των φαινομένων, μια αίσθηση αιώρησης ανάμεσα σε όλα όσα συμβαίνουν, που περικλείει τη δημιουργία και εκτείνεται πέρα από αυτήν.

Μια στιγμή Βλέποντας

Σταματήστε για μια στιγμή. Μείνετε ακίνητοι, κρατήστε την αναπνοή σας και σε αυτό το διάστημα, δείτε αληθινά. Δεσμευτείτε να βλέπετε με τη σαφήνεια που προέρχεται από την ακινησία. Αυτή τη στιγμή, ανοίξτε τα εσωτερικά σας μάτια και αντιληφθείτε τι πραγματικά συμβαίνει. Αναγνωρίστε ότι είστε η Ζωή, η ίδια η ζωή, τίποτα άλλο. Είστε η ζωή που ανθίζει, αλλάζει και κινείται στην αιωνιότητα, σε αυτή τη γη και πέρα από αυτήν. Όλες οι άλλες αντιλήψεις είναι δημιουργήματα σκέψης που παραμορφώνουν την όρασή σου και σε βυθίζουν στην ψευδαίσθηση.

Εμπιστευόμενος τη Ροή της Ζωής

Περιμένετε μια στιγμή. Μείνετε στην επιφάνεια της ζωής, εδώ και τώρα, σε πραγματικό χρόνο και στη ροή της ζωής. Χωρίς προσπάθεια, αφήστε τη ροή να σας παρασύρει, επιτρέποντας στα πράγματα να ξεδιπλωθούν φυσικά. Παραδοθείτε ολοκληρωτικά στη ζωή και η ζωή θα σας κρατήσει στη ζωή, εμποδίζοντάς σας να βυθιστείτε στα βάθη της σκέψης. Εμπιστευτείτε τη ζωή, και η ζωή θα σας ανυψώσει, ενώνοντάς σας με την ουσία της ζωής, όλη την ύπαρξη και την αιωνιότητα.

Η Ουσία του Αληθινού Διαλογισμού

Ο Αληθινός Διαλογισμός είναι μια κατάσταση αβίαστης ύπαρξης, μια εμπειρία ζωής στην πιο άμεση και καθαρή της μορφή. Είναι η συνειδητοποίηση ότι η ίδια η ζωή, στη συνεχή ροή και τη δυναμική της παρουσία, είναι αρκετή. Με το να παραδοθούμε σε αυτή τη ροή, ευθυγραμμιζόμαστε με την ουσία της ζωής, προχωρώντας πέρα από τις ψευδαισθήσεις που δημιουργούνται από τη σκέψη και σε μια κατάσταση ενότητας με ό,τι υπάρχει. Αυτό είναι το αβίαστο μονοπάτι, η αληθινή ουσία του διαλογισμού και το κλειδί για να ζήσετε μια ζωή βαθιάς ειρήνης και διαύγειας.

Τετραλογία των τυχερών σχέσεων

Ατελής συνύπαρξη — η βασική ιδέα, το βασικό πλαίσιο. Που σημαίνει:

— Συνύπαρξη ανθρώπων, δηλαδή όντων ατελών. Καθένας έχει τους περιορισμούς του, τα κενά, τις τρύπες του, τις παραξενιές του, τις ιδιοτροπίες του, τα γούστα του, τη μικρή ή μεγάλη νεύρωσή του — κατά κανόνα, αταίριαστα με του άλλου τις ατέλειες. Κανείς δεν είναι τέλειος. Δεν πειράζει.

— Συνύπαρξη μερική, όχι ολική. Ο κοινός χώρος ζωής και απολαύσεων δεν εξαντλεί όλο το χώρο ζωής, ούτε όλους τους χώρους απολαύσεων. Υπάρχει πάντα κι ένας χώρος απόλυτα προσωπικός, ιδιωτικός, αδιαμοίραστος, ακοινώνητος κι απαραβίαστος. Η κοινοκτημοσύνη της φαντασίας και των αισθημάτων είναι μια χίμαιρα. Και δεν πειράζει.

— Και ο κοινός χώρος και η συνύπαρξη μέσα σ’ αυτόν είναι επίσης ατελή. Η απόλυτη συνταύτιση είναι χίμαιρα. Η απόλυτη συμπληρωματικότητα είναι χίμαιρα. Η απόλυτη πληρότητα είναι χίμαιρα. Η απόλυτη αναγνώριση είναι χίμαιρα. Η απόλυτη αποδοχή είναι χίμαιρα. Η απόλυτη διαφάνεια είναι χίμαιρα. Η απόλυτη σαφήνεια είναι χίμαιρα. Η απόλυτη ειλικρίνεια είναι χίμαιρα. Η απόλυτη επικοινωνία είναι χίμαιρα. Ακόμη και για τα κοινά, το απόλυτο μοίρασμα είναι χίμαιρα. Πάντα κάτι λείπει, κάτι δε χωράει, κάτι δεν ταιριάζει, κάτι περισσεύει, κάτι διαφεύγει, κάτι κρύβεται, κάτι δε μπορεί να ειπωθεί, να εκφρασθεί, να κοινοποιηθεί. Και δεν πειράζει.

— Καμία σχέση δεν είναι δεδομένη, μια για πάντα. Πολλά θα παιχτούν, ξανά και ξανά — και καλά και κακά. Και τίποτε δεν διαρκεί για πάντα. Μα δεν πειράζει.

— Σταθερότητα και εξέλιξη. Δηλαδή σεβασμός του άλλου και του βασικού πλαισίου — της ατελούς συνύπαρξης — και αναζήτηση νέων εκφράσεων, νέων σκηνικών, νέων τρόπων, νέων απολαύσεων, νέων μορφών και λόγου και αισθημάτων και αλήθειας. Καθένας έχει βέβαια τους δικούς του ρυθμούς και τρόπους και τις δικές του προνομιούχες περιοχές αναζητήσεων — που η συνάντηση ή η εναρμόνισή τους με του άλλου πάντοτε είναι ατελής. Δεν πειράζει.

— Χάρη και αλήθεια — όσο είναι ανθρωπίνως δυνατόν. Η χάρη του ψεύτικου γρήγορα χάνεται, αφήνοντας πίσω της άγρια πίκρα, άγονο κενό και αίσθηση απόλυτης ματαιότητας. Αυτό πειράζει. Η γυμνή αλήθεια, πάλι, δίχως χάρη, πάντα και παντού, απονεκρώνει τη φαντασία και το παιχνίδι — είναι σαδισμός. Πληγώνει δίχως να δυναμώνει. Κι αυτό πειράζει. Χάρη και αλήθεια, λοιπόν — όσο είναι ανθρωπίνως δυνατόν. Δηλαδή, με σεβασμό, αγάπη και ανεκτικότητα. Είμαστε όλοι μας άνθρωποι. Κι αυτό δεν πειράζει.

— Στοχαστικές προσαρμογές. Σώμα και φαντασία, κενό και παρουσία, λογική και παιχνίδι, εγγύτητα και απόσταση, διεκδίκηση και διακριτικότητα, αγάπη και αυτονομία... Πολλά, μα όχι όλα... Κι ο συνδυασμός τους ατελής και δύσκολος. Ωστόσο, αν μένει ζωντανή η υπόσχεση και ανοιχτή η αναζήτηση, ό,τι κι αν γίνεται και ό,τι κι αν δε γίνεται, δεν πειράζει.

Το παράδοξο της σύγκρουσης στις συντροφικές σχέσεις: πώς μέσα από αυτή φτάνουμε στην αποδοχή και την ασφάλεια

“Χάνουμε τον χρόνο μας ψάχνοντας τον τέλειο σύντροφο, αντί να δημιουργούμε την τέλεια αγάπη.” -Tom Robbins

Σε μία εποχή που έχει απομυθοποιηθεί το αιώνιο ερωτικό πάθος και τα ζευγάρια έχουν πλέον πολλά παραδείγματα σχέσεων και γάμων που τελείωσαν και πολύ λιγότερων που κατάφεραν να αντέξουν στο χρόνο, οι περισσότεροι από μας αναρωτιούνται τι κάνει δύο ανθρώπους να μένουν μαζί και να είναι ευτυχισμένοι. Ας ξεκινήσουμε με τα άσχημα νέα δεν υπάρχουν δυστυχώς οδηγίες και μυστικά για “επιτυχημένες” σχέσεις αφού το ταίριασμα δύο ανθρώπων είναι κάθε φορά μοναδικό, τα καλά νέα όμως είναι ότι παρατηρούμε κάποια κοινά στοιχεία στις σχέσεις που αντέχουν!

Ένα ιδιαίτερα σημαντικό στοιχείο των σχέσεων που αντέχουν είναι η διαφορά στην ποιότητα της επικοινωνίας και στο πως λύνουν τα προβλήματα. Οι σχέσεις αποκτούν ξεχωριστή ποιότητα όταν επιλύονται οι συγκρούσεις και δεν μένουν άλυτα ζητήματα, που αυξάνουν το άγχος και των δύο συντρόφων. Ο φόβος μήπως η σχέση διαλυθεί, οδηγεί συχνά στην ωραιοποίηση των προβλημάτων και στην αποφυγή των συγκρούσεων. Ενώ θα περίμενε κανείς αυτή η τακτική να βοηθά τα ζευγάρια και να προστατεύει τη σχέση τους, κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει. Η ένταση συσσωρεύεται και η σύγκρουση έρχεται μεν αργότερα. αλλά παίρνει μεγαλύτερες διαστάσεις αφού και οι δύο σύντροφοι νιώθουν ήδη πικρία και συναισθήματα αδικίας.

Έμφαση στο πρόβλημα και όχι στα πρόσωπα.

Σε αυτές τις στιγμές της σύγκρουσης, είναι πολύ σημαντικό οι σύντροφοι να εστιάζουν στο πρόβλημα, καθώς δεν είναι παραγωγικό για τη σχέση να αναζητείται ποιος “κατηγορείται”. Η συζήτηση είναι σημαντικό να γίνεται σε κλίμα σεβασμού χωρίς προσβολές και ειρωνεία που θα κάνουν ακόμα πιο μεγάλη την απόσταση και θα πυροδοτήσουν νέους καυγάδες. Πολύ σημαντικό είναι να μιλά κανείς στο πρώτο πρόσωπο και να αναφέρεται στα δικά του συναισθήματα και τις δικές του δυσκολίες. Για παράδειγμα “εγώ στεναχωριέμαι γιατί νιώθω ότι δεν περνάμε αρκετό χρόνο μαζί”, αντί για “ποτέ δεν σκέφτεσαι πως θα περάσουμε χρόνο οι δυο μας”. Με αυτό τον τρόπο δίνουμε χώρο και στον άλλο να μιλήσει και εκείνος για τη δική του πλευρά, για το πως αισθάνεται χωρίς να μπαίνει σε θέση αμυνόμενου.

Αν ο θυμός είναι πιο έντονος από την διάθεση επίλυσης του προβλήματος τότε είναι καλύτερο το ζευγάρι να κάνει ένα διάλειμμα και να συνεχίσει τη συζήτηση όταν θα είναι και οι δύο σύντροφοι πιο ήρεμοι. Όταν θα έχουν πέσει οι τόνοι σίγουρα θα μπείτε στον πειρασμό να βάλετε το πρόβλημα κάτω από το χαλί και να αποφύγετε την ένταση που θα έχει μία εκ νέου συζήτηση για το πρόβλημα, αλλά αυτή δεν είναι καθόλου καλή ιδέα αφού αφού θα έχετε μείνει και οι δύο με εντελώς διαφορετική εντύπωση για το πως έληξε η κουβέντα, αυτό θα έχει ως αποτέλεσμα πολύ σύντομα να βρεθείτε να συγκρούεστε ξανά με αφορμή το ίδιο θέμα!

Η σύγκρουση είναι ένα αναπόσπαστο κομμάτι των σχέσεων και αποτέλεσμα της καθημερινής τριβής. Είναι σημαντικό να βλέπουμε όμως όχι μόνο τους λόγους της διαφωνίας και της αντιπαράθεσης, αλλά και τους λόγους που είναι σημαντικό να επιμείνουμε στην προσπάθεια μας να τη λύσουμε. Συχνά τα ζευγάρια μέσα από τις αντιπαραθέσεις τους γίνονται πιο δυνατά αφού αυξάνεται η αίσθηση της αποδοχή του ενός από τον άλλο και καταφέρνουν να παραμείνουν μαζί αφού η σχέση γίνεται ο ασφαλής χώρος και των δύο..

Η σημασία της σωματικής εγγύτητας.

Πολύ συχνά τα ζευγάρια επειδή αφήνουν άλυτες τις συγκρούσεις περνούν περιόδους απόστασης και ψυχρότητας με αποτέλεσμα η δυσαρέσκεια να μεγαλώνει και μαζί να γίνεται πιο έντονος ο φόβος του χωρισμού. Η σημασία της τρυφερότητας και της σωματικής εγγύτητας είναι πολύ μεγάλη και για τα δύο μέλη του ζευγαριού αφού η οικειότητα είναι ένα στοιχείο που βοηθά, αφού το σώμα έχει ανάγκη την αγκαλιά και τη ζεστασιά προκειμένου να χαλαρώσει από τους γρήγορους ρυθμούς της καθημερινότητας. Χτίζεται έτσι σταδιακά ένας δεσμός που δεν μοιάζει με κανέναν από αυτούς που είχαν ως τώρα, της πραγματικής αποδοχής του ενός από τον άλλο ανεξάρτητα από τις διαφορές τους. Τέλος, έτσι έρχεται ένα σημείο όπου με αίσθηση ελευθερίας οι σύντροφοι μπορούν να εκφραστούν διαφορετικά σε πολλές πλευρές της σχέσης, όπως αυτή των σεξουαλικών εμπειριών που συχνά δεν έρχεται στην επιφάνεια, και ανοίγεται ο δρόμος για περισσότερη συζήτηση σχετικά με τις επιθυμίες και τις ανάγκες τους.

Το αντίθετο του εθισμού είναι η σύνδεση

Οι ισχυρότερες ανθρώπινες σχέσεις μας δημιουργούν ανοσία προς τον συναισθηματικό πόνο;

Μια συναρπαστική νέα προοπτική αρχίζει να αναδύεται για τον εθισμό. Ο Τζοχάν Χάρη, συγγραφέας του «Chasing The Scream», πραγματικά αιχμαλώτισε το κοινό στην ομιλία του «Όλα όσα γνωρίζετε για τον εθισμό είναι λάθος» όπου ολοκλήρωσε με την παρακάτω δήλωση:

«Το αντίθετο του εθισμού δεν είναι η εγκράτεια. Είναι η σύνδεση.» – Τζοχάν Χάρη

Αυτές οι δηλώσεις ενισχύονται από ένα αυξανόμενο αριθμό ειδικών, συμπεριλαμβανομένου του ειδήμονα για τον εθισμό Γιατρού Γκάμπορ Μέιτ, ο οποίος αναφέρει την «συναισθηματική απώλεια και το τραύμα» ως τους πυρήνες του εθισμού. Συγκρίνετε αυτή την «συναισθηματική απώλεια» με την ιδέα του Τζοχάν Χάρη για την έλλειψη σύνδεσης και είναι σαφές ότι μιλάνε για μια παρόμοια συναισθηματική κατάσταση.

Αν η σύνδεση είναι το αντίθετο του εθισμού, τότε είναι απαραίτητη η εξέταση από την νευροεπιστήμη για την ανθρώπινη σύνδεση. Το 2000 δημοσιεύτηκε μια γενική θεωρία για την αγάπη, σε συνεργασία τριών καθηγητών ψυχιατρικής στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια στο Σαν Φρανσίσκο. Η «Μια Γενική Θεωρία Για Την Αγάπη» αποκαλύπτει ότι οι άνθρωποι απαιτούν κοινωνική σύνδεση για την βέλτιστη ανάπτυξη του εγκεφάλου και ότι τα μωρά που μεγαλώνουν σε ένα περιβάλλον με αγάπη «έχουν ανοσία» ψυχολογικά και νευρολογικά λόγω της αγάπης. Όταν τα πράγματα γίνονται δύσκολα στην ενήλικη ζωή, η νευρική καλωδίωση που αναπτύχθηκε σε μια παιδική ηλικία με αγάπη οδηγεί σε αυξημένη συναισθηματική ανθεκτικότητα. Αντίθετα, όσοι μεγάλωσαν σε ένα περιβάλλον όπου η αγάπη ήταν ασταθής ή απούσα, είναι λιγότερο πιθανό να είναι ανθεκτικοί στους συναισθηματικούς πόνους.

Πώς σχετίζεται αυτό με τον εθισμό; Ο Γκάμπορ Μέιτ παρατήρησε ένα εξαιρετικά υψηλό ποσοστό παιδικών τραυμάτων στους εθισμένους με τους οποίους δουλεύει, και τα τραύματα δημιουργούνται σε ένα περιβάλλον όπου η αγάπη απουσιάζει. Υποστηρίζει ότι είναι εξαιρετικά συνηθισμένο γεγονός τα άτομα με εξαρτήσεις να έχουν μειωμένη ικανότητα αντιμετώπισης του συναισθηματικού πόνου εξ ου και ο αυξημένος κίνδυνος εξάρτησης από τα ναρκωτικά.

Πώς επηρεάζεται η ικανότητα μας να συνδεόμαστε από τα τραύματα

Τα τραύματα, είναι γνωστό ότι προκαλούν διακοπές στις υγιείς νευρικές καλωδιώσεις, και στους αναπτυσσόμενους και στους ώριμους εγκεφάλους. Ένα βαθύτερο ζήτημα εδώ, είναι ότι οι άνθρωποι με τραύματα, ιδιαίτερα τα παιδιά, συχνά έχουν μια αίσθηση ότι ο κόσμος δεν είναι πλέον ασφαλής ή ότι δεν μπορούν πλέον να εμπιστευθούν τους ανθρώπους. Αυτή η διάβρωση (ή η πλήρης καταστροφή) της εμπιστοσύνης ότι η οικογένεια και η κοινωνία θα μας κρατήσουν ασφαλείς, οδηγούν στην απομόνωση- οδηγώντας ταυτόχρονα στην έλλειψη αυτής της σύνδεσης που ο Τζοχάν Χάρη λέει ότι είναι το αντίθετο του εθισμού. Οι άνθρωποι που χρησιμοποιούν ναρκωτικά το κάνουν για να αποφύγουν τον πόνο του τραύματος και για να αντικαταστήσουν την απουσία σύνδεσης από την ζωή τους.

Κοινωνικές λύσεις για τον εθισμό

Η λύση στο πρόβλημα του εθισμού σε κοινωνικό επίπεδο είναι απλή και αρκετά εύκολη στην εφαρμογή. Αν ένα άτομο γεννηθεί σε ένα οικογενειακό περιβάλλον όπου δεν υπάρχει η υποστήριξη και η αγάπη ή λόγω κάποιου άλλου τραύματος έχει απομονωθεί και υποφέρει από εθισμούς, πρέπει να υπάρξει πολιτισμική απάντηση ώστε το άτομο να γνωρίζει πως εκτιμάται από την κοινωνία (ακόμα και αν δεν εκτιμάται από την οικογένεια). Η Πορτογαλία έδειξε 50% μείωση των εθισμών χάρη σε προγράμματα ειδικά σχεδιασμένα να επαναδημιουργούν την σύνδεση μεταξύ του εξαρτημένου και της κοινωνίας.

Προσωπικές λύσεις για τον εθισμό

«Μην ρωτάς για τον εθισμό αλλά για τον πόνο» – Γκάμπορ Μέιτ

Η αναδημιουργία των δεσμών είναι ουσιώδης μακροπρόθεσμα, αλλά η ανθρώπινη σύνδεση είναι ζωτικής σημασίας για την επίλυση του τραύματος. Όταν ένα άτομο αποφασίζει τελικά να αντιμετωπίσει και να νιώσει τον πόνο που απέφευγε τόσα χρόνια ή δεκαετίες, δεν μπορεί να κάνει τα πρώτα βήματα μόνος.

«Πρέπει να είσαι μαζί με τον πόνο, αλλά πρέπει να έχεις υποστήριξη» – Γκάμπορ Μέιτ

Αυτή η υποστήριξη είναι ουσιαστικά η επανεισαγωγή της φροντίδας και της υποστήριξης που είναι τόσο σημαντικές για την δημιουργία της νευρικής δομής της συναισθηματικής ανθεκτικότητας στην αρχή της ζωής. Με αυτόν τον τρόπο, αρχίζουμε να αντικαθιστούμε αυτό που λείπει και χάρη στις αποκαλύψεις της νευροεπιστήμης, γνωρίζουμε ότι μπορεί να γίνει νευρική επανασύνδεση στην ενήλικη ζωή. Αν και είναι απαραίτητο για τους εξαρτημένους να αισθάνονται ότι έχουν υποστήριξη για να αντιμετωπίσουν και να νιώσουν τον πόνο που προσπαθούσαν να αποφύγουν, αυτό είναι τελικά ένα εσωτερικό ταξίδι που πρέπει να κάνουν ατομικά.

«Ότι και αν κάνεις, μην προσπαθείς να ξεφύγεις από τον πόνο σου, αλλά να είσαι μαζί του. Επειδή η προσπάθεια του να ξεφύγεις από τον πόνο, δημιουργεί περισσότερο πόνο».– Το Θιβετιανό Βιβλίο για την Ζωή και τον Θάνατο

Οι ρίζες της θεραπείας

Όταν είμαστε μικροί, οι γονείς μας φροντίζουν για μας, μέχρι που μπορούμε τελικά να φροντίσουμε μόνοι μας τον εαυτό μας, γιατί εξάλλου δεν θα είναι μαζί μας για πάντα. Ίσως, σε συναισθηματικό επίπεδο να ισχύει το ίδιο: οι γονείς μας μας αγαπούν μέχρι να μάθουμε να αγαπάμε τον εαυτό μας. Τα προγράμματα στην Πορτογαλία έδειξαν ότι οι εθισμένοι βελτιώνονται όταν νιώθουν ότι εκτιμούνται από την κοινωνία. Είτε το συνειδητοποιούν είτε όχι, με την εκτίμηση της κοινωνίας, μαθαίνουν να εκτιμούν τον εαυτό τους. Όταν οι άνθρωποι είναι εκεί για να δώσουν αγάπη και υποστήριξη σε έναν εξαρτημένο που επιθυμεί να αντιμετωπίσει τον συναισθηματικό του πόνο, τον αγαπούν και τον φροντίζουν μέχρι να μάθει να το κάνει μόνος του. Έχοντας αυτό κατά νου, ίσως η νευρική καλωδίωση της συναισθηματικής ανθεκτικότητας που αναπτύχθηκε μέσω της αγάπης, μόλις αναπτυχθεί πλήρως, απλώς ονομάζεται αγάπη για τον εαυτό του.

Η ΑΡΧΗ ΤΗΣ ΦΥΣΕΩΣ

1. ΕΙΣΑΓΩΓΗ

1ον ΠΟΙΗΤΙΚΟ ΚΑΙ ΤΕΛΙΚΟ ΑΙΤΙΟ

Αφού εν τη προηγούμενη ομιλία μας εδείχθη ότι το τελικό αίτιο πρέπει να ενωθεί μετά του ποιητικού αιτίου εν τη εννοία της πραγματικής αρχής της Φύσεως([1]), εάν μέλλει εξ αυτής να παραχθεί άνευ αντιφάσεως και εξηγηθεί αποχρώντας η Φύσις, μένει τώρα να ίδωμεν πως εννοείται η ρηθείσα ένωσις και πια είναι η πραγματική αρχή της Φύσεως.

Δεν μας είναι γνωστό το κείμενο της αναφερομένης ως «προηγουμένης ομιλίας» του ώστε να γνωρίζουμε τι εννοεί λέγων «τελικό αίτιο» και «ποιητικό αίτιο». Στην εργασία του με τίτλο «Αλήθεια Ελευθερία Γνώσις» αναφέρει ως αρχή του Παντός([2]) «την θεία Ουσία και την θεία Ενέργεια οι οποίες διαμορφώνουν τους Κόσμους([3])». Ακολούθως αναφέρει ως ποιητική έννοια της αρχής του Συμπα­ντός τα εξής: «το Σύμπαν είναι μια προσωπικότης της οποίας η δράσις και εξέλιξις δεν δύνανται να έχει όρια. Ατέρμων Κίνησις και αέναη Ζωή συνεργαζόμενες μετά θειοτάτης ενεργείας διαμορφώ­νουν τους Κόσμους». Εξ αυτού συνάγεται ότι το ποιητικό αίτιο της αρχής του Σύμπαντος αναφέ­ρεται προφανώς στην διαμόρφωση των Κόσμων μετά την εκπόρευση των εκ του Χάους. Επομένως τελικό αίτιο της αρχής του Σύμπαντος είναι η εκ του Χάους εκπόρευση (όπως θα δούμε κατωτέρω) της Φύσεως. Εκ των ανωτέρω συνάγεται ότι το τελικό αίτιο αν ενωθεί μετά του ποιητικού αιτίου μας δίδει την ολοκληρωμένη εικόνα της αρχής της Φύσεως ήτοι την εκπόρευση των ουσιών της Φύσεως εκ του Χάους (τελικό αίτιο, όπως το χαρακτηρίζει) και την εκ των ουσιών αυτών διαμόρφωση των κόσμων (ποιητικό αίτιο, όπως το χαρακτηρίζει).

2ον ΤΑ ΑΠΛΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ

Πραγματική αρχή του κόσμου δεν δύναται να τεθεί καμιά των γνωστών απλών υλικών ουσιών, πολύ δε ολιγότερον πάσαι. Η θεωρία μας πληροφορεί ότι αι ουσίαι, τας οποίας η χη­μεία τας ονομάζει απλάς, δεν είναι απόλυτα απλαί δηλαδή τα πρώτα στοιχεία της Φύσεως. Γιατί αν απόλυτα ένα απλούν στοιχείο ήθελε αποχωρισθεί του αντίθετου εαυτού μετά του οποίου ευρίσκεται ενωμένο, τα ομογενή μόρια ήθελον φύγει άλληλα και διασπαρεί εις το άπειρον σύστημα ακαριαία με τέ­τοια δύναμη, ώστε ήθελε αποβεί αδύνατος η εις τας αισθήσεις μας επίδρασίς τους.

Ως απλές υλικές ουσίες εννοεί αυτά τα οποία η Χημεία χαρακτηρίζει ως «στοιχεία» ή «άτομα» τα οποία, ως γνωστό, αποτελούνται από πυρήνα (ο οποίος συγκροτείται από πρωτόνια και ουδετερόνια) και από φλοιό (ο οποίος αποτελείται από στιβάδες ηλεκτρονίων) δηλαδή έχουν εσω­τερική δομή την οποία συγκροτούν τα γνωστά μας στοιχειώδη σωματίδια (ηλεκτρόνια, πρωτόνια κλπ). Επίσης και τα στοιχειώδη σωματίδια έχουν εσωτερική δομή. Συνεπώς πραγματικά απλά στοι­χεία που αναφέρει το κείμενο, δεν είναι τα γνωστά μας από την Χημεία στοιχεία ή άτομα (τα οποία δεν είναι άτμητα), ούτε τα στοιχειώδη σωματίδια. Τα πραγματικά απλά (και άτμητα) άτομα θα εξετασθούν στο εδάφιο 7.

2. ΤΟ ΧΑΟΣ

Η προ της εκπορεύσεως της Φύσεως κατάσταση χαρακτηρίζεται από την Ελληνική παρά­δοση ως Χάος. Η κατάσταση του Χάους είναι απροσπέλαστη στην ανθρώπινη διανόηση γιατί η ανθρώπινη διανόηση είναι μεταγενέστερη εκδήλωση από την εκπόρευση της Φύσεως εκ του Χά­ους και την συγκρότηση των κό­σμων σε μορ­φικά Είναι. Το πνεύμα με τις αι­σθήσεις του έχει ως αντι­κείμενο έρευνάς του την Φύση. Συνεπώς τα αναφερόμενα κατωτέρω δεν είναι αποτέλεσμα αμέσου εποπτείας ούτε από πνεύμα υπέρτατης διανοήσεως και συνεπώς γεννάται το ερώτημα: «πως ο συντάκτης αυτού του κειμένου άντλησε τις πληροφορίες του;». Η μόνη απάντηση που μπορεί να δοθεί είναι εκ του αποτελέσματος δια της αναγωγής της σκέψεως αφαιρετικά. Βε­βαίως αυτή η αναγωγή της σκέψεως και μάλιστα αφαιρετικά απαιτεί υψίστη διανοητική λειτουργία και συνεπώς προσόν ολίγων διανοιών!

3ον Η ΕΝΕΡΓΟΣ ΟΥΣΙΑ

Αν τεθεί ως αρχή φυσιολογική ή κοσμογονική μια ενεργός ουσία η οποία ως ενεργός δεν είναι ούτε ψιλή έννοια ούτε προ­σόν αλλ’ έχει υπόστασιν, δεν είναι ούτε πνεύμα ούτε ύλη, αλ­λά [είναι] κάτι ουδέ­τερο, ενώ και πνεύμα και ύλη υπάρχουν δυνάμει. Αυτή η ουσία δύναται να παρασταθεί προσφυώς δια του συμ­βολικού γράμματος Α°, εις το οποίον ο μηδενικός εκθέτης ση­μαίνει κάποια δύναμις ηρε­μούσα, αρχή της λεγόμενης ψυχής του κόσμου.

Η ρηθείσα δε ουσία ή αυθυπόστατος δύναμις, κα­τά τις Πανθεϊστικές δοξασίες, δεν λαμβάνε­ται απόλυτος και ανεξάρτητη, αλλά έχουσα κάποια σχέση προς το απόλυτο όν.

Θεωρεί ως φυσιολογική ή κοσμογονική Αρχή της Φύσεως μια Ενεργό Ουσία([4]) (Ενεργό Ύπαρξη) και αναφέρει αρχικά τι δεν εί­ναι η ενεργός ουσία ώστε να γίνει κατόπιν ευκολότερα κατανοητό τι είναι αυτή η ενεργός ουσία.

ΤΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ Η ΕΝΕΡΓΟΣ ΟΥΣΙΑ: Αναφέρει ότι η ενεργός ουσία δεν είναι ούτε «ψιλή έν­νοια» και ούτε «προσόν» Ως ψιλή έννοια εννοείται η ουσία απογυμνωμένη από όλες της τις ιδιό­τητές της, μεταξύ των οποίων είναι η ικανότητα δράσης της. Αυτό όμως το αποκλείει διότι τότε δεν θα ήταν ενεργός αλλά ανενεργός. Ως προσόν εννοείται η ιδιότητα κάποιας ουσίας και όχι αυτή η ίδια η ουσία επομένως η ενεργός ουσία αν ήταν προσόν τότε δεν θα είχε υπόσταση. Αναφέρει στην συνέχεια ότι η ενεργός ουσία δεν είναι «πνεύμα» ούτε «ύλη» αλλά το πνεύμα και η ύλη υπάρχουν στην ενεργό ουσία «εν δυνάμει» δηλαδή σε δυναμική (ή άλλως ανεκδήλωτη) κατάσταση. Κατ’ αρ­χήν ως ύλη εδώ εννοεί την υλική ουσία, αυτήν που ο Πλάτων την χαρακτηρίζει ως Μεριστή Ουσία και ως πνεύμα εννοεί αυτήν που ο Πλάτων την χαρακτηρίζει ως Αμέριστη Ουσία. Συνεπώς η Ενεργός Ουσία στην προ της εκδηλώσεώς της κατάστασή της δεν έχει ούτε υλική ούτε πνευματική υπόσταση, δηλαδή δεν έχει τις ιδιότητες ούτε της αμέριστης ούτε της μεριστής ουσίας, αλλά την με­ριστή και την αμέριστη ουσία τις εμπεριέχει σε ανεκδήλωτη κατά­σταση. Αλλά τότε τι είναι αυτή η Ενεργός Ουσία;

ΤΙ ΕΙΝΑΙ Η ΕΝΕΡΓΟΣ ΟΥΣΙΑ: Είναι η ουσία από την οποία εκπορεύτηκε([5]) η Φύση αλλά σε ανεκδήλωτη κατάσταση και συνεπώς εμπεριέχει εντός της όχι μόνον τις ουσίες από τις οποίες αποτελείται η Φύση αλλά και τις δυνάμεις αυτών των ουσιών που εκδηλώθηκαν και θα εκδηλω­θούν στον άπειρο χρόνο είναι δηλαδή η ουσία του Χάους εκ του οποίου εκπορεύτηκε η Φύση και εκ του οποίου η εκπόρευση νέων ουσιών στο εκδηλωμένο Σύμπαν συνεχίζεται και θα συνεχίζεται στο άπειρο χρόνο. Συνεπώς η ΕΝΕΡΓΟΣ ΟΥΣΙΑ (όπως αναφέρει το κείμενο) είναι μια ύπαρξη (ουσία) την οποία δεν την δημιούργησε κανένας (αυθυπόστατη) και η οποία δεν εκδηλώνει δράση (ηρεμούσα) όμως έχει την δυνατότητα (ως δύναμη) να εμφανίσει δράση (αφού ορίζεται ως ενεργός) και να εκδηλώσει κάποιο αποτέλεσμα. Η ενεργός ουσία αποτελεί την αρχή της λεγομένης Ψυχής του Κόσμου δηλαδή την αρχική κατάσταση της λεγομένης Ψυχή του Κόσμου.

Κατά τις Πανθεϊστικές δοξασίες η Ενεργός Ουσία (ή αυθυπόστατη δύναμη) δεν είναι ουσία απόλυτη και ανεξάρτητη αλλά θεωρείται ότι έχει κάποια σχέση με το απόλυτο ον (δηλαδή τον Θεό των βιβλικών θρησκειών). Πανθεϊσμός είναι η δο­ξασία σύμφωνα με την οποία τα πάντα είναι το απόλυτο ον ή ο Θεός. Αυτό μπορεί να νοηθεί: ή ότι το απόλυτο ον είναι η μόνη πραγματικότητα και η φύση είναι ένα σύνολο εκδηλώσεων ή απορροιών του (π.χ. πανθεϊσμός Spinoza) ή ότι η Φύση είναι η μόνη πραγματικότητα και ως απόλυτο ον πρέπει να θεωρήσουμε το σύ­νολο όλων όσων υπάρχουν στην Φύση (π.χ. πανθεϊσμός του D’ Holbach, του Diderot και του Χέγ­γελ). Η ενεργός ουσία ή αυθυπόστατη δύναμη κατά την πρώτη άποψη πρέπει να θεωρηθεί ως απόρροια του απολύτου όντος ενώ κατά την δεύτερη άποψη πρέπει να θεωρηθεί ότι ή δεν υπάρχει απόλυτο ον ή αν υπάρχει αυτό ταυτίζεται με την Φύση. Οι δύο θεωρήσεις ονομάζονται και ως πανθεϊστικός νατουραλισμός ή ως πανθεϊστικός ματε­ριαλισμός αντίστοιχα.

Οι απόψεις της επιστήμης

Η επικρατέστερη σύγχρονη θεωρία([6]) για την αρχή του Απείρου (δηλαδή της Φύσεως) είναι η θεωρία της αρχικής Με­γάλης Έκρη­ξης (Big Bang) σύμ­φωνα με την οποία το Άπειρο ξεκί­νησε με την έκρηξη του Αρχικού «Ατό­μου» το οποίο ξεκίνησε από μια μαθημα­τική ανωμαλία (singularity) και όταν η ηλικία του ήταν μικρότερη από τον «χρόνο Plank» (10-43 sec), τότε η ακτίνα του ορατού σήμερα Σύμπαντος ήταν μικρότερη από την ακτίνα ενός πρωτονίου δηλαδή είχε απεί­ρως μικρές διαστάσεις (δηλαδή Μηδέν; ) με άπειρη πυκνό­τητα και η θερμο­κρα­σία του ήταν 1032 Κ. Αυτό προκύπτει από τη λύση των εξισώσεων του Einstein αν θεω­ρήσουμε τον παρά­γοντα κλίμακας R=0 και τον παράγοντα χρόνος t=0. Οι σημερινές ασύλληπτες διαστάσεις του σύμπαντος είναι αποτέλεσμα της συνεχούς διαστολής του.

Επισημαίνεται ότι η φιλοσοφία δεν δέχεται την εκπόρευση της Φύσεως ως αποτέλεσμα εκρήξεως δηλαδή την δι’ απότομης και βιαίας αλλαγής εξόδου εκ του μηδενός της ουσίας του Απείρου([7]). Θεωρεί ότι ο διχασμός και αντιθετισμός έγινε κάποια στιγμή σταδιακά και όχι με τρόπο που θα το ορίζαμε ως έκρηξη.

4ον ΔΙΧΑΣΜΟΣ ΚΑΙ ΑΝΤΙΘΕΤΙΣΜΟΣ

Εν όσω εις αυτήν την ουσίαν η δύναμις θεωρείται ηρεμούσα δεν υπάρχει ούτε Κόσμος ούτε Χώρος αλλά αμετάβλητη αιω­νιότητα. Επειδή εκ της αρχικής ουσίας και δυνάμεως δεν δύ­ναται να προέλθει η Φύσις και αι εις αυτήν Κίνησις και Ζωή, υπο­τίθεται αναγκαίος κάποιος διχασμός, δηλαδή αντιθετισμός, της εν αυτή δυνάμεως(β). Ο διχασμός ή αντιθετισμός αυτός λοι­πόν δύναται να παρα­χθεί δια των σημείων + και –

(β) Οι αρχαιότεροι αστρονόμοι εξηγώντας την κεντρομόλο κίνηση (δύναμη) των πλανητών εκ της έλξεως και βαρύτητας δεν μπορούσαν να εξηγήσουν και την κεντρόφυγα. Όθεν αναγκάσθησαν να την αποδώσουν εις κάποιο άμεσο ωθισμό του Θεού και επομένως να την εξηγήσουν εκ του σκοπού. Αλλά κατά την θεωρία, που εκθέτουμε και αναπτύσουμε η κεντρίφυξ δύναμης εξηγείται και μόνον ο αρχέγονος στοχασμός και η πρώτη κίνησης της κοσμογονικής ουσίας απαιτεί την εκ του σκοπού εξή­γησιν.

Δύναμη της ενεργού ουσίας είναι η τάση προς ενεργοποίηση της ενεργού ουσίας. Όσο η Δύναμη αυτή ήταν σε ηρεμία δεν υπήρχε ούτε Χώρος ούτε Κόσμος αλλά επικρατούσε αμετάβλητη αιωνιότητα. Για να εκπορευτούν οι Κόσμοι που συνιστούν την Φύση και οι νόμοι της Κινήσεως και της ζωής που είναι εκδηλωμένοι στην Φύση έπρεπε να γίνει διχασμός και αντιθετισμός της δυνάμεως της ενεργού ουσίας.

Διχασμός της ενεργού ουσίας είναι ο χωρισμός αυτής σε δύο ίσα μέρη τα Α και Α’ (όπως τα αναφέρει στο εδάφιο 7) ώστε αν θεωρήσουμε την αρχική κατάσταση της ενεργού ουσίας με το Α° τότε θα ισχύουν οι εξισώσεις:

Α = Α΄

και Α + Α΄ = Α°

Αντιθετισμός της ενεργού ουσίας είναι η εμφάνιση αυτής σε δύο αντιθέτου δράσεως μερών + και – . Διχασμός με ταυτόχρονο αντιθετισμό σημαίνει τα δύο μέρη να είναι ίσα και αντιθέτου δράσεως δηλαδή Α+ και Α– (όπως τα αναφέρει στο εδάφιο 7) ώστε αν θεωρήσουμε την αρχική κατάσταση της ενεργού ουσίας με το Α° τότε να ισχύουν οι εξισώσεις:

|Α+| = |Α –|

και (Α+) + (Α–) = Α°

Όπως παρατηρούμε, τοποθετεί τα σημεία + και – μετά τον χαρακτήρα γιατί συμβολίζουν ηλεκτρικά φορτία (ιδέ στο εδάφιο 7) και όχι θετική και αρνητική κατάσταση π.χ. θετική και αρνητική ύλη όπως αναφέρουμε στο παράρτημα Β.

Ο λόγος για τον οποίο έπρεπε να γίνει διχασμός και αντιθετισμός της ενεργού ου­σίας ώστε να εκδηλωθεί η Φύση είναι διότι θα πρέπει η επανένωση των δύο μερών Α+ και Α– να επαναφέρει τις ουσίες της Φύσεως στην αρχική τους κατάσταση την Α° (το Χάος), ώστε να ισχύουν οι προαναφερθείσες εξισώσεις άλλως δεν θα υπήρχε ισορροπία στις ουσίες της Φύσεως. Μας είναι γνωστό άλλως τε ότι η φύση κυριαρχείται από την ύπαρξη δύο αντιθέτων καταστάσεως π.χ.: Μεριστή και Αμέριστη ουσία, Άρρεν και Θήλυ, Φως και Σκότος (Ημέρα κα Νύκτα) κλπ.

Τέλος στην υποσημείωση (β) αναφέρει ότι όλα τα φυσικά φαινόμενα έχουν εξήγηση η οποία δεν πρέπει να ερμηνεύεται με βάση την ύπαρξη σκοπού (π.χ. στο εδάφιο 10) αλλά μόνον ο αρχέγονος στοχασμός και η πρώτη κίνηση απαιτούν την εκ του σκοπού εξήγηση. Ως αρχέγονο στοχασμό εννοεί την βούληση και θέληση του υπέρτατου όντος για την εκδήλωση της πρώτης κινήσεως στην κοσμογονική (ή ενεργό) ουσία που αναφέρεται κατωτέρω (στο εδάφιο 5).

3. Η ΕΚΠΟΡΕΥΣΗ ΤΗΣ ΦΥΣΕΩΣ

Η εκπόρευση της Φύσεως εκ της απολύτου ηρεμίας της ενεργού ουσίας (του Χάους) είναι αποτέλεσμα του Νόμου της Κινήσεως. Το πρόβλημα όμως εν προκειμένω είναι: ποιο ήταν το αίτιο το οποίο προκάλεσε την πρώτη κίνηση δηλαδή ποίο ήταν το αίτιο το οποίο προκάλεσε την έναρξη της δράσεως της κινήσεως ώστε να εκπορευτεί η Φύση.

5ον Η ΠΡΩΤΗ ΚΙΝΗΣΗ

Η εκ της απολύτου ηρεμίας αυτή εξέλευσις και κίνησις της κοσμογονικής ουσίας, η εξαγόμενη ει μη εκ του σκοπού (διότι δια να δράση έπρεπε να κινηθή κ.λ.π., προϋποθέτει βούλησιν και επομένως ύπαρξη πνεύματος του τινός απόλυτου όντος),

Για να ενεργοποιηθεί και εξέλθει η Κοσμογονική (ή Ενεργός) Ουσία εκ της απολύτου ηρεμίας και να εκπορευτεί η Φύση έπρεπε να υπάρ­ξει μια ΠΡΩΤΗ κίνηση. Σκοπός της ΠΡΩΤΗΣ κινήσεως ήταν η δημιουργία της Φύσεως. Η θεώρηση όμως της υπάρ­ξεως σκοπού για την εκδήλωση αυτής της πρώτης κινήσεως προϋποθέτει βούληση και επομένως την ύπαρξη πνεύματος κάποιου απολύτου όντος. Αυτό σημαίνει ότι η πρώτη κίνηση είναι αποτέλεσμα μιας ώθησης έξωθεν επιβαλλομένης από κάποιο (εξωκοσμικό) απόλυτο ον ή «θεό», όπως πιστεύουν οι οπαδοί των βιβλικών θρησκειών.

Επισημαίνεται ότι η πρώτη αυτή κίνηση στην ενεργό ουσία αρχικά πρέπει να ήταν μια απειροελαχίστη κίνηση η οποία κατόπιν εκδηλώθηκε ως μετατόπιση «εν χώρω».

6ον ΓΕΝΝΗΣΗ ΧΩΡΟΥ ΚΑΙ ΧΡΟΝΟΥ

γεννά δε τον Χώρο και τον Χρόνο και την εν Χώρω και Χρόνω αναπτυσσομένη Φύσιν, ως εξής φαίνεται: Η έκτασις της Κινή­σεως της εν τη κοσμογονική ουσία κατά σκοπό εκτεθείσης και εις ενέργεια μετάβασης δυνάμεως παρήγαγε τον ΧΩΡΟ, (Όσον μάλλον εκτεταμένη ήταν η Κίνησις τόσο εκτεταμένος ήθελε είναι και ο Χώρος) η δε παράτασις αυτής [της κινήσεως] τον ΧΡΟΝΟ. Ώστε αμ­φότερα αυτά (Χώρος και Χρόνος) ήθελον μηδενισθεί αν η κοσμογονική ουσία επέστρεφε εις την προϋ­ποτεθείσαν απόλυτον αυτής ηρεμίαν.

Η γέννηση του χώρου και του χρόνου είναι το άμεσο αποτέλεσμα της έξωθεν επιβληθείσης πρώτης κινήσεως στην κοσμογονική (ή ενεργό) ουσία από κάποιο (εξωκοσμικό) απόλυτο ον με αποτέλεσμα να εκδηλωθεί μια μετατόπιση «εν χώρω»:

Ο χώρος (όπως αναφέρει) είναι αποτέλεσμα της ΕΚΤΑΣΕΩΣ της κινήσεως της δυνάμεως στην κοσμογονική ουσία δηλαδή της επιμηκύνσεως (ή του απλώματος) της ουσίας κατά «χώρω». Συνεπώς όσο μακρύτερη είναι η κίνηση τόσο μεγαλύτερος είναι και ο χώρος ο οποίος παράγεται. Εξ αυτού συνάγεται ότι ο χώρος παράγεται από την έκταση ή επιμήκυνση της κινήσεως της ουσίας και οι σημερινές ασύλληπτες διαστάσεις αυτού του χώρου δείχνουν την αντίστοιχη αύξηση της εκτάσεως αυτής της κινήσεως και,

Ο χρόνος (όπως αναφέρει) είναι αποτέλεσμα της ΠΑΡΑΤΑΣΗΣ της κινήσεως δηλαδή της . Αυτό σημαίνει ότι όσο μεγαλύτερη είναι η παράταση της κινήσεως (δηλαδή όσο πιο παρατεταμένη είναι η διάρκεια της κινήσεως) τόσο μεγαλύτερος είναι και ο χρόνος. Όταν αναφέρει «παράταση» της κινήσεως πρέπει να εννοεί την χρονική διάρκεια του κάθε γεγονότος, η δε διάρκεια της κινήσεως είναι μέτρο της ταχύτητας ροής του χρόνου. Αυτή η ροή του χρόνου βαίνει με αυξανόμενο ρυθμό και αποτελεί μέτρο της εξελίξεως, η οποία επίσης βαίνει με αυξανόμενο ρυθμό. Αύξηση της ταχύτητας ροής του χρόνου σημαίνει μείωση της χρονικής διάρκειας εξελίξεως ενός γεγονότος και αντίστοιχα έχουμε επιτάχυνση της εξελίξεως.

Η εκδήλωση της κινήσεως στην Φύση πρέπει να είναι αδιάκοπη γιατί αν η κίνηση διακόψει την δράση της τότε η κοσμογονική ουσία θα επιστρέψει στη «απόλυτη» ηρεμία και ο χώρος και ο χρόνος θα επιστρέψουν στο μηδέν. Αυτό όμως δεν μπορεί να συμβεί γιατί η κίνηση στην εκδηλωμένη Φύση εμφανίζεται επίσης και ως εσωτερική ώθηση προς αύ­ξηση των δυναμικοτήτων της ουσίας ή άλλως ως εσωτερική ώθηση προς εκδήλωση των νόμων της ουσίας και είναι συνεχώς αυξανομένη με επιταχυνόμενο ρυθμό. Αυτό φαίνεται άλλως τε τόσο από την συνεχώς επιταχυνόμενη διαστολή του Σύμπαντος και την επιταχυνομένη αύξηση της ροής του χρόνου. Όμως από την στιγμή που η ουσία της Φύσεως αυξήσει τις δυναμικότητές της δεν υπάρχει περίπτωση επιστροφής προς τα πίσω με μείωση των δυναμικοτήτων της. Συνεπώς η εξέ­λιξη της Φύσεως θα ακολουθήσει την προς τα πρόσω πορεία της στον άπειρο χρόνο χωρίς τέλος.

4. Η ΕΜΦΑΝΙΣΗ ΤΩΝ ΟΥΣΙΩΝ

Οι ουσίες της Φύσεως είναι δυο. Είναι αυτές που ο Πλάτων τις χαρακτηρίζει ως Μεριστή και ως Αμέριστης ουσία. Σχετικά με τις ουσίες αυτές:

Η ΜΕΡΙΣΤΗ (ή Ατομική) ουσία, στο εκδηλωμένο Σύμπαν, αποτελείται από το άπειρο πλήθος ατόμων. Τα ΆΤΟΜΑ της ατομικής ουσίας νοούνται ως στιγμές (δηλαδή ως μαθημα­τικά σημεία χωρίς διαστάσεις) και έχουν κέντρο και περιφέρεια. Κέντρο είναι η ΔΥΝΑΜΗ του ατόμου η οποία εκδηλώνεται ως ο Νόμος της Κινήσεως. Περιφέρεια είναι αυτό τούτο το ΕΙΝΑΙ του ατό­μου η οποία έχει την έννοια της ΕΜΦΑΝΙΣΕΩΣ ΤΗΣ ΥΠΑΡΞΕΩΣ του ατόμου και εκδηλώνεται ως ο Νόμος της Ζωής([8]). Με την εμφάνιση των ατόμων στην Φύση (δηλαδή στην ενεργητική κατάσταση), ο μεν Νόμος της Κινήσεως ουδέποτε καταπαύει τη δράση του, ενώ ο Νόμος της Ζωής είναι εκείνος που τηρεί την ατομικότητα του κάθε ατόμου διακεκριμένη έναντι των άλλων ατόμων.

Η ΑΜΕΡΙΣΤΗ (ή Συνεχή) ουσία, στο εκδηλωμένο Σύμπαν, αποτελεί με το Είναι της τον ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΟ ΧΩΡΟ μέσα στον οποίο ενεργούν τα άτομα της ατομικής ουσίας. Συνεπώς είναι το άπειρο περιέχον του Σύ­μπαντος εντός του οποίου τα πάντα γίνονται. Η Συνεχής Ουσία ή ΑΙΘΕΡΑΣ είναι η πάντα συνεχής προς τον εαυτό της και το γεγονός αυτό δίνει την έννοια του Χώρου. Η Συνεχής Ουσία έχει σε εκδήλωση τον Νόμο της Ενεργείας και γι’ αυτό η συνεχής ουσία ονομάστηκε Ενέργεια από ορισμένα φιλοσοφικά συστήματα της αρχαιότητας. Ενέργεια είναι εκείνο το οποίο συγκροτεί τις μορφές των κόσμων αλλά και αποσυνθέτει αυτές προκειμένου να διαπλάσει εκ των αποσυντεθεισών μορφών άλλες αρτιότε­ρες.

7ον ΕΚΠΟΡΕΥΣΗ ΑΤΟΜΙΚΗΣ ΟΥΣΙΑΣ

Επειδή δε η εις τα προηγούμενα στοιχεία Α και Α΄, η ενεργούσα δύναμις, ενεργεί εξωτερικώς, δύναται το μεν Α+ να θεωρηθεί εξ απείρων ομογενών ατόμων α+ συγκείμενον, το δε Α– ομοίως εξ απείρων ατόμων α– συγκείμενον, ονο­μαζομένων ατόμων των ελαχίστων και εις το μηδέν εγγυτάτω εν Χώρω μορίων αυτών.

Επειδή τα κοσμογονικά στοιχεία αυ­τών Α+ και Α– και τα απειροστημόριά τους άτομα α+ και α– προήλθαν εκ του διχασμού μιας και της αυτής ουσίας, τείνουν εις την πρώτη τους ενότητα. Όθεν προέρχεται η διηνεκής φυ­γή των ομογενών ατόμων και η έλξις των ετερογενών ως αντί­θετα κατά διευθύνσεις δύο φαινόμενα, πράγμα που μας το δει­κνύει μεν η Χημεία χωρίς όμως να δύναται και να μας το εξηγή­ση. (Από αυτό ακριβώς βλέπουμε την χρησιμότητα της φιλο­σοφίας, γιατί μόνη η Χημεία κ.λ.π. δεν μπορεί να εξηγήση τα πράγματα).

Η έξοδος της Ενεργού Ουσίας εκ της απολύτου ηρεμίας έγινε με διχασμό και αντιθετισμό της σε δύο ίσα στοιχεία αντιθέτου δράσεως το στοιχείο Α+ και το Α– (όπως εξηγήθηκε ανωτέρω στο εδάφιο 4).

Τα στοιχεία αυτά (Α+ και Α –) αποτε­λούνται από ένα άπειρο πλήθος ομογενών ατόμων των οποίων οι δια­στάσεις είναι κοντά στο μηδέν δηλαδή είναι σημειακά (χωρίς διαστάσεις) ως εξής: το στοιχείο Α+ είναι το σύνολο των ατόμων α+ ενώ το στοιχείο Α– είναι το σύνολο των ατόμων α–. Τα ομογενή άτομα (δηλ. όσα έχουν το ίδιο σημείο π.χ. α+) απωθούνται μεταξύ τους ενώ τα ετερογενή (δηλ. όσα έχουν αντίθετα σημεία π.χ. α+ και α–) έλκονται.

Τα άτομα α+ και α– πρέπει να θεωρηθούν ότι είναι τα Άτομα της Ατομικής (ή Μεριστής) Ου­σίας, η οποία αποτελείται από άτομα δύο καταστάσεων (α+ και α–). Το + πρέπει να θεωρηθεί ως το θετικό ηλεκτρικό φορτίο και το – ως το αρνητικό ηλεκτρικό φορτίο. Έτσι, σε μια απλουστευμένη προσέγγιση, ένα π.χ. ηλεκτρόνιο είναι μια πυκνή συσσωμάτωση([9]) από άτομα α+ και α– αλλά τα άτομα α– είναι κατά ένα περισσότερα με αποτέλεσμα το ηλεκτρόνιο να έχει αρνητικό φορτίο ενώ ένα ποζιτρόνιο είναι ομοίως μια πυκνή συσσωμάτωση από άτομα α+ και α– αλλά τα άτομα α+ είναι κατά ένα περισσότερα με αποτέλεσμα το ποζιτρόνιο να έχει θετικό φορτίο. Το αυτό πρέπει να θε­ωρήσουμε και για τα λοιπά λεπτόνια ενώ τα αδρόνια (π.χ. τα πρωτόνια κλπ) συγκροτούνται κατά την άποψη της επιστήμης από κουάρκς([10]) δηλαδή έχουν σύνθετη εσωτερική δομή γιατί τα κουάρκς είναι λεπτόνια. Κατ’ αυτόν τον τρόπο δύναται να εξηγηθεί το ηλεκτρικό([11]) φορτίο των στοιχειωδών σωματιδίων.

8ον ΠΑΡΑΓΩΓΗ ΤΟΥ ΑΙΘΕΡΟΣ

Επειδή δε η απόλυτος ένωσις των ετερογενών ατόμων α+ και α– ήθελε επαναγάγει την Φύση εις το (0) μηδέν δια το λόγον αυτόν δεν γίνεται απόλυτος ένωσις αλλά κάποια σχετική ένωσις κατά Χώρον αυτών μεν αλλήλων και εις άλληλα είσδυσις παριστάμενη όχι δια του α°, αλλά δια του –α–.

Η πρώτη υπόσταση η οποία προήλθε από τα άτομα α+ και α– ήταν ο Αιθέρας. Ο Αιθέρας (ο οποίος χαρακτηρίζεται και ως Αμέριστη ή Συνεχής ουσία) έχει εσωτερική δομή γιατί συγκροτείται από την σχετική ένωση κατά χώρο των ατόμων α+ και α– με μερική διείσδυση των ατόμων α+ και α– η οποία (μερική διείσδυση) παριστάνεται με το –α–. Συνεπώς ο Αιθέρας έχει υλική υπόσταση.

Σχετική ένωση κατά χώρο των ατόμων α+ και α– με μερική διείσδυση μεταξύ τους ση­μαίνει ότι σε κάθε ένα εξ αυτών των ατόμων συνδέοντα (με μερική μεταξύ τους διείσδυση) πολλά άτομα αντιθέτου σημείου π.χ. (α+)(α–)(α+) κλπ. Οι λόγοι για τους οποίους έχουμε αυτήν την σχετική κατά χώρο ένωση με μερική διείσδυση και όχι την πλήρη ένωση είναι δύο([12]) α) γιατί με την έξοδό τους εκ της απο­λύτου ηρεμίας αυξάνεται η δυναμικότητα τους και για να ενωθούν πλήρως πρέπει να έχουν την δυναμικότητα της απόλυτης ηρεμίας που βρισκόντουσαν προ του διχασμού σε Α+ και Α- (δηλαδή θα έπρεπε να γίνει μείωση της δυναμικότητάς τους) και β) γιατί πέριξ κάθε ατόμου π.χ. α– υπάρχει μεγάλο πλήθος ατόμων α+ (και αντιστρόφως) και όταν ένα άτομο α+ επιχειρήσει να ενωθεί με το α– τα άλλα άτομα α+ το απωθούν κλπ. Συνεπώς ο Αιθέ­ρας είναι μια νέα ουσία συνεχής και αμέριστη γιατί η σύνδεση μεταξύ των ατόμων α+ και α– γίνεται με μερική μεταξύ τους διείσδυση με αποτέλεσμα να υπάρχει η τάση να μην αποχωρίζονται και συνεπώς η σύνδεσή τους είναι άρρηκτη. Έτσι δεν υπάρχει μεταξύ τους διά­κενο αλλά συνέχεια ώστε να μην είναι δυνατός ο επιμερισμός τους.

9ον ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑ & ΠΕΡΙΔΙΝΗΣΗ

Αυτή η ένω­σις αποτελεί την λεπτεπίλεκτον εκείνην ουσία η οποία καλείται Αιθήρ και η οποία υποτίθεται εις διηνεκή σκόπιμη κυκλοφορίαν και περιδίνησιν. Οι δυνάμεις + και – εκ της ενώσεως των οποίων προήλθε το Αιθέριο Ρευστό ή άλλως η υπό την διττήν αυτήν μορφήν παριστάμενη Ψυχή του Κόσμου, δεν έρχεται ενταύθα σε απόλυτη ηρεμία διότι ο διχασμός δεν επανήλθε ούτε και δύναται να επανέλθει εις την απόλυτη ενότητα, η οποία δεν είναι ο σκοπός του.

Από την μερική κατά χώρο ένωση των ατόμων α+ και α– (όπως είδαμε ανωτέρω) παρήχθη μία λεπτεπίλεπτη ουσία που χαρακτηρίσθηκε αιθέρας. Αποτέλεσμα της μερικής κατά χώρο ενώσεως των ατόμων α+ και α– είναι να υπάρχουν εσωτερικές τάσεις τόσο προς πλήρη ένωση όσο και προς πλήρη διχασμό αυτών των ατόμων. Οι εσωτερικές αυτές τάσεις έχουν ως αποτέλεσμα την συνεχή αλλαγή της θέσεως των ατόμων α+ και α– μεταξύ τους. Επομένως δεν υπάρχει απόλυτη ηρεμία στα άτομα α+ και α– που συγκροτούν τον Αιθέρα αλλά να βρίσκονται αυτά σε συνεχή εσωτερική κυκλοφορία και περιδίνηση. Η κυκλοφορία και περιδίνηση των ατόμων α+ και α– του αιθέρα τον εμφανίζει ως ρευστό, γι’ αυτό χαρακτηρίζεται και ως ΑΙΘΕΡΙΟ ΡΕΥΣΤΟ. Στην (εσωτερική) κυκλοφορία των ατόμων α+ και α– οφείλονται τα διάφορα γνωστά μας φυσικά φαινόμενα τα οποία αναφέρονται κατωτέρω (εδάφιο 10) ενώ στη περιδίνηση των ατόμων α+ και α– του αιθέρα οφείλεται η περιστροφική κίνηση όλων των μορφών του Σύμπαντος, η οποία είναι άμεσα εμφανής από την περιστροφική κίνηση των ουρανίων σωμάτων τόσο γύρω από τον εαυτόν τους όσο και πέριξ άλ­λων ουρανίων σωμάτων μεγαλύτερης μάζας([13]).

Τέλος διευκρινίζει ότι το Αιθέριο Ρευστό ή Αιθέρας (ή Αμέριστη ή Συνεχής Ουσία) είναι η ΨΥΧΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ της οποίας η δράση εκδηλώνεται με την διπλή μορφή των δυνάμεων + και – (δηλαδή των δύο καταστάσεων) οφειλομένη στα άτομα α+ και α– τα οποία συνιστούν τον Αιθέρα.

Η κυκλοφορία και περιδίνηση των ατόμων α+ και α– του Αιθέρα ή Ψυχής του Κόσμου αποτελεί ένα βασικό του χαρακτηριστικό το οποίο έχει πολύ μεγάλη σημασία γιατί στην κυκλοφορία και περιδίνηση του ΑΙΘΕΡΑ οφείλεται η συνεχής του δράση η οποία εκδηλώνεται ως ο ΝΟΜΟΣ ΤΗΣ ΕΝΕΡΓΕΙΑΣ αυτού. Αυτή η δράση του Αιθέρος (ή Ψυχής του Κόσμου) επί των μορφών του σύμπαντος που εκδηλώνεται ως συνθετική και αποσυνθετική δράση δηλαδή ως η μεταμορφωτική του δράση.

10ον ΦΥΣΙΚΑ ΦΑΙΝΟΜΕΝΑ

Αντιθετίζει δε περαιτέρω τον Αι­θέρα και δια του αντιθετισμού αυτού σχηματίζει εις αυτόν κι­νή­σεις οι οποίες παρίστανται ως Ηλεκτρισμός, ως Χημισμός, ως Φως. Ως θερμότης υπάρχει και άλλη άποψις. Και ως Ηλε­κτρισμός μεν εμφανίζεται η εις ένωση τάσις των στοιχείων του Αιθέρος ή των περαιτέρω αντιθετισθέντων μορίων αυτού. Ως Χημισμός δε η μη διαλυόμενη ένωσις αυτών ή των εξ αυτών αντιθέτων ουσιών, ως Μαγνητισμός η κατά μίαν μόνην διεύ­θυνση τάσις, ως Φως η ελαχίστη κίνησις των μορίων του Αιθέ­ρος προερχόμενη εκ τίνος ανθετισμού αυτών, ως θερμότης η βραδυτέρα κίνησις αυτών προερχόμενη εκ της αντιστάσεως των ουσιών δια των οποίων κινείται.

Στην συγκρότηση του αιθέρα από άτομα α+ και α- και στην εσωτερική κυκλοφορία αυτών των ατόμων οφείλονται τα διάφορα γνωστά μας φυσικά φαινόμενα, όπως το ηλεκτρικό και το μαγνητικό πεδίο, η χημική δράση, η διάδοση του φωτός αλλά και η θερμότητα. Έτσι:

Ως ηλεκτρισμό εννοεί το ηλεκτρικό πεδίο που εμφανίζεται στο χώρο (ο οποίος πλη­ρούται από αιθέρα). Το ηλεκτρικό πεδίο οφείλεται (στην πλέον απλή του μορφή) σε δύο ηλεκτρικούς πόλους εκ των οποίων ο ένας έχει θετικά φορτία (+) και ο άλλος αρνητικά (–) και, όπως γνωρίζουμε από την φυ­σική, μεταξύ τους υπάρχει τάση προς ένωση. Προφανώς η ύπαρξη αυτού του πεδίου στον χώρο (δηλαδή στον αιθέρα που παρεμβάλλεται μεταξύ των δυο πόλων) οφείλεται στα στοιχεία α+ και α– του αιθέρος τα οποία (όπως είδαμε κατά την εξέταση του εδαφίου 7) έχουν ηλεκτρικά φορτία + και – αντίστοιχα.

Ως χημισμό εννοεί γενικά την χημική δράση η οποία, όπως γνωρίζουμε, είναι ηλεκτρικής φύσεως, δηλαδή οφείλεται στα θετικά και αρνητικά φορ­τία των ιόντων. Συνεπώς οι χημικές ενώσεις (με βάση όσα προα­ναφέραμε για τον ηλεκτρισμό) οφείλονται στα παρεμβαλλόμενα στοιχεία (α+ και α–) του αιθέρος και (όπως είδαμε στο εδάφιο 8 στην μεταξύ τους τάση να μην αποχωρίζονται.

Ως μαγνητισμό εννοεί το μαγνητικό πεδίο που εμφανίζεται στον χώρο (ο οποίος πληρούται από αιθέρα) και οφείλεται (στην πλέον απλή του μορφή) σε δύο μαγνητικούς πόλους. Ο μαγνητι­σμός όμως, όπως γνωρίζουμε από την φυσική, έχει άμεση σχέση με τον ηλεκτρισμό αφού οφείλε­ται στην περί τον εαυτόν τους περιστροφική κίνηση των ηλεκτρονίων (το spin των ηλεκτρονίων) και από πλευρά κατευθύνσεως το μαγνητικό πεδίο είναι κάθετο προς το ηλεκτρικό. Γενικά τα μαγνητικά πεδία προέρχονται από ηλεκτρικά πεδία και αντιστρόφως.

Το φως όμως, όπως γνωρίζουμε από την φυσική, είναι ένα ηλεκτρο­μαγνητικό κύμα δηλαδή ένα ταυτόχρονα κινούμενο ηλεκτρικό και μαγνητικό πεδίο. Η διά­δοση του φωτός, δηλαδή του ηλεκτρομαγνητικού κύματος, οφείλεται στα άτομα α+ και α– του αιθέρος τα οποία μεταβιβάζουν την ταλάντωση του ηλεκτρικού και μαγνητικού πεδίου (ηλεκτρομαγνητικό κύμα).

Η θερμότητα (όπως αναφέρει) είναι αποτέλεσμα της επιβράδυνσης της κίνησης των υλικών ουσιών (οι οποίες επίσης συγκροτούνται από άτομα α+ και α–) που κινούνται μέσω του αιθέρα. Η διατύπωση αυτή μας θυμίζει την παραγωγή θερμότητας με την τριβή.

5. Η ΕΜΦΑΝΙΣΗ ΤΩΝ ΜΟΡΦΩΝ

Όπως θα δούμε κατωτέρω η εμφάνιση των υλικών μορφών της Φύσεως έγινε σταδιακά από τις ατελε­στέρας μορφικές προς στις τελειότερες. Έτσι έχουμε σταδιακά:εμφάνιση των νεφελωμάτων (εδάφιο 11)
εμφάνιση των ηλιακών συστημάτων της ζωικής φύσεως (εδάφιο 12)
εμφάνιση της Κοσμογονικής ζωής (εδάφιο 13)

11ον ΕΜΦΑΝΙΣΗ ΥΛΙΚΗΣ ΟΥΣΙΑΣ

Μετά την παραγωγή του Αιθέρος του υλικού τούτου ρευστού απητήτο να παραχθούν διάφορα Ουράνια σώματα και τα διάφορα τούτων συστήματα δια να αναπτυχθεί επ’ αυτών βαθμηδόν η Οργα­νική και Λογική Φύσις. Για το λόγο αυτό τα μέρη του Αιθέρος αντιθετιζόμενα έτειναν εις νέα ένωση εκ της οποίας βαθμηδόν προήλθαν αεριοδέστεραι ουσίαι, σώματα ατμοειδή οποία φαίνονται οι Κο­μήται (α) έχοντας εξαίσιο όγκο και περιστρεφόμενα.

Δια του αντιθετισμού αυτός ο όγκος κατατέμνεται σε διάφορους μι­κρότερους όγκους των οποίων ένας, μέγιστος πάντων έμεινε εις το κέντρο του όλου συστήματος. Δια της βαθμηδόν γενο­μέ­νης συμπυκνώσεως αυτών των όγκων εσχηματίσθη και το ιδικό μας Ηλιακό σύστημα όπως και όσα άλλα Ηλιακά συστή­ματα που συνιστούν τον Κόσμο, του μεν κεντρικού όγκου συμπαγέντος εις ήλιο περιστρεφόμενον περί το ίδιο αυτού κέ­ντρο, των δε περιφεριακών εις Πλάνητος κυκλοφορούμενος περί τον ήλιο και τα ίδια αυτών κέντρα.

Μετά την παραγωγή του Αιθέρα (εδάφιο 8 έχομε την παραγωγή αεροδεστάτων ουσιών και ατμοειδών σωμάτων δια αντιθετισμού του αιθέρα. Ο αντιθετισμός τμημάτων του αιθέρα έγινε ως εξής υποθέτω([14]): η (εσωτερική) κυκλοφορία των ατόμων α+ και α- εμφανίζει τμήματα του αιθέρα στα οποία να υπερέχουν αριθμητικά τα άτομα α+ και άλλα τμήματα στα οποία να υπερέχουν αριθμητικά τα άτομα α–. Τα τμήματα αυτά ενώνονται και σχηματίζουν ανά ζεύγη συμπαγείς μάζες στις οποίες υπερέχουν αριθμητικά στα μεν πρώτα τα άτομα α+ στα δε άλλα τα άτομα α-. Από αυτές τις ενώσεις δημιουργούνται ζεύγη στοιχειωδών σωματιδίων π.χ. ηλεκτρονίου και ποζιτρονίου.

Από τα στοιχειώδη σωματίδια παράγονται αρχικά τα ελαφρά στοιχεία της Φύσεως: υδρογόνο και ήλιο τα οποία εμφανίζονται σε μεγάλες συγκεντρώσεις και συνιστούν τις αναφερόμενες στο κείμενο αεροδέστατες ουσίες (τα γνωστά από την αστρονομία νεφελώματα).

Από τις αεροδέστατες ουσίες (νεφελώματα) σχηματίζονται ατμοειδή σώματα. Τα ατμοειδή σώματα έχουν κάποιο κεντρικό πυρήνα με μεγαλύτερη συγκέντρωση ύλης ο οποίος περιλαμβάνεις και βαρύτερα στοιχεία και χημικές ενώσεις. Ατμοειδή σώματα, σε μικρογραφία, είναι οι γνωστοί μας κομήτες([15]) οι οποίοι παρατηρού­νται κατά καιρούς να περιστρέφονται γύρω από τον Ήλιο.

Από ατμοειδή σώματα πολύ μεγάλης κλίμακας δημιουργούνται οι γαλαξίες με τα ηλιακά συστήματα τα οποία, ως γνωστόν, είναι απαραίτητα για να αναπτυχθεί επ’ αυτών η οργα­νική και λογική φύση, όπως θα εξηγηθεί κατωτέρω.

12ον ΗΛΙΑΚΑ ΣΥΣΤΗΜΑΤΑ

Ένεκα της αρχικής περιδινήσεως του Αιθέρος έκαστο Ηλιακό Σύστημα συνιστά οργανισμό τινά μέγα του οποίου τα μέρη υπάρχουν και διατη­ρούνται όπως τα του οργανικού σώματος ένεκα αλ­λήλων και δι’ άλληλα, αρμονικώς αείποτε κινούμενα και πόρρωθεν εις άλ­ληλα απορρέοντα δια του Αίθέρος ο οποίος πληροί το μεταξύ διά­στημα.

Δι’ αυτό η παραγαγούσα και συντηρούσα αυτά δύναμις δεν δύναται να εκληφθεί ως τυφλώς και ασκόπως ενεργούσα, (ας ίδουν την σκοπιμότητα όσοι την αρνούνται) αλλά είναι εκείνη η δύναμις, η οποία ονομαζόμενη Ψυχή του Κόσμου, εφάνη μεν το πρώτον αμυδρώς κατά σκοπόν ενεργούσα “εν τω αντιθετισμώ” της Κοσμογονικής Ουσίας δεικνύει δε την κατά σκοπόν ενέργειάν της προφανέστερη, γιατί γίνονται σώματα και οργανικές υπάρξεις και δεν συγκρούονται.

Αποτέλεσμα της αρχικής περιδινήσεως του Αιθέρος είναι η συγκρότηση Ηλιακών συστημάτων με την γνωστή μορφή δηλαδή ένας κεντρικός αστέρας και γύρω του να περιστρέφονται οι πλανήτες. Η άποψη ότι κάθε Ηλιακό Σύστημα συνιστά μέγα οργανισμό του οποίου τα μέλη βρίσκονται μεν μακριά (πόρρωθεν) αλλά συνδέονται δια του αιθέρος που πληρώνει τον μεταξύ τους χώρο, δεν μπορεί να ελεγχθεί άμεσα. Για το δικό μας Ηλιακό σύστημα οι ασχολούμε­νοι με την αστρολογία θεωρούν ότι ο Ήλιος και οι πλανήτες του ασκούν μεγάλες επιδράσεις της Γης. Οι επιδράσεις αυτές είναι διαφορετικές από κάθε πλανήτη και ασκούνται, ως γνωστόν, σε κάθε ψυχή που ενσαρκώνεται στην Γη τόσο κατά την γέννησή της όσο και σ’ ολό­κληρη την μετέπειτα ζωή της. Έτσι ολόκληρο το πλανητικό σύστημα του Ηλίου ασκεί την επίδρασή του στις ζωικές υπάρξεις της Γης λειτουργών ως ένας ενιαίος οργανισμός.

Η δύναμη εκείνη που παράγει και συντηρεί την προαναφερθείσα δράση του κάθε ηλιακού συστήματος είναι η ονομαζό­μενη Ψυχή του Κόσμου, η οποία δεν ενεργεί τυφλά και άσκοπα αλλά ενεργεί κατά ορισμένο σκοπό. Η δράση της Ψυχής του Κόσμου φάνηκε πρώτα κατά σκοπό ενεργούσα στον διχασμό και αντιθετισμό της Κοσμογονικής (ή ενεργού) ουσίας αλλά η δράση της γίνεται εμφανέστερη όταν συγκροτούνται οργανικές υπάρξεις.

13ον Η ΚΟΣΜΟΓΟΝΙΚΗ ΖΩΗ

Η παραγωγή των Ουρανίων σωμάτων και των διαφόρων αυτών συστημάτων όπως και η Κο­σμογονική λεγόμενη Ζωή, είναι ο αμέσως όχι όμως και ο τελευταίος σκοπός της πρώτης εκείνης “εν τη Κο­σμογονική ουσία Κινήσεως”. Όθεν, η “εν αυτή τη Φύσει” Κο­σμογονική δύναμις ή Ψυχή του Κόσμου, τείνει εις τον περαιτέρω αυτής σκοπό, δηλαδή, εις παραγωγή οργανικών όντων και οργανι­κής ζωής. Η τάσις αυτή είναι κάποια νέα ορμή εγερθείσα ήδη εις αυτήν, ασύγκριτα μεν αμυδρότερη από της εις τα ζώα λεγόμενης έμφυτης ορμής, αλλά ορμή όμως η οποία έχει υποτεθεί εις είδος ονει­ρώδους αισθήσεως και η οποία την ωθεί προς περαιτέρω σκόπιμο ενέργεια.

Η Κοσμογονική Δύναμη (ή Ψυχή του Κόσμου) εμφανίζει την πρώτη της δράση μετά την πρώτη κίνηση στην κοσμογονική (ή Ενεργό) ουσία που είναι η παραγωγή των ουρανίων σωμάτων και της Κοσμογονικής λεγομένης Ζωής.

ΚΟΣΜΟΓΟΝΙΚΗ ΖΩΗ([16]) αποτελούν τα εμφανιζόμενα στην Φύση Ουράνια σώματα και ειδικότερα τα Ηλιακά Συστήματα τα οποία θεωρούνται ως μέγιστοι οργανισμοί, όπως είδαμε ανωτέρω (εδάφιο 12). Η παραγωγή των Ουρανίων σωμάτων είναι απαραίτητη για την εν συνεχεία παραγωγή οργανικών όντων και οργανι­κής ζωής με πρώτο στάδιο την παραγωγή της φυτικής ζωής όπως θα δούμε κατωτέρω (εδάφιο 14). Η εμφάνιση της λεγόμενης Κοσμογονικής Ζωής (δηλαδή των ουρανίων σωμάτων) ήταν ο πρώτος σκοπός (αλλά όχι ο τελευταίος) της πρώτης κινήσεως η οποία (πρώτη κίνηση) είχε ως αποτέλεσμα την έναρξη της εκπορεύσεως της Φύσεως.

Ο επόμενος σκοπός της Ψυχής του Κόσμου ή Κοσμογονικής Δύναμης είναι η παραγωγή (εμφάνιση και εκ­δήλωση) οργανικών όντων και οργανικής ζωής. Η τάση αυτή της Ψυχής του Κόσμου προς εμφάνιση των οργανικών όντων και οργανικής ζωής είναι ασύγκριτα αμυδρότερη από την έμφυτη ορμή που εμφανίζεται στα ζώα και είναι ένα είδος ονειρώδους αισθή­σεως η οποία την ωθεί προς περαιτέρω ενέργειες για την εμφάνιση ακολούθως της φυτικής κλπ ζωής.

6. ΕΜΦΑΝΙΣΗ ΕΝΟΡΓΑΝΗΣ ΖΩΗΣ

Όπως θα δούμε κατωτέρω η εκπόρευση της ενόργανης ζωής έγινε σταδιακά από τις ατελε­στέρας μορφικές υπάρξεις ενόργανης ζωής στις τελειότερες. Έτσι έχουμε σταδιακά:εμφάνιση της φυτικής ζωής (εδάφιο 14)
εμφάνιση της ζωικής φύσεως (εδάφιο 15)
εμφάνιση του πνεύματος (εδάφιο 16)

14ον Η ΕΜΦΑΝΙΣΙΣ ΦΥΤΙΚΗΣ ΖΩΗΣ

Η νέα αυτή κατάστασις της Φυσιογονικής δυνάμεως έχει προς την αμέσως προηγουμένη ως ύπνος προς λήθαργο ή θε­ωρείται σαν κάποια μεταμόρφωσίς της η οποία μεταβαίνει εις κάποια τε­λειώτερη μορφή και ελευθερώτερη ενέργεια. Ονομά­ζεται δε η Φυσιογονική δύναμις εις την νέαν αυ­τής κατάσταση ή μεταμόρφωση δύναμις οργανική ή κυριώτερον Φυτική ενερ­γούσα [δύναμη] κατά σκοπόν του οποίου δεν έχει παρά μόνον κάποια ονειρώδη αίσθηση, υποτάσσει εις εαυτήν τις κατώτερες φυσι­κές δυνάμεις, αυτές που ενεργούν εις την ανόργανο Φύση, συ­νάπτει κατ’ άλλους νόμους συνθετώτε­ρους την Ύλη εκείνη που σχηματίσθηκε από τα πρώτα στοιχεία της Φύσεως και γε­νομένη αρχή της φυτικής ζωής παράγει τα διάφορα φυτά όπως χρησιμεύσουν εις σκοπόν περαιτέρο της Δημιουργίας. Επειδή δε η Φυτική ζωή όπως ανωτέρω η Κοσμογονική [ζωή] δεν είναι ολοτελώς ο τελευταίος σκοπός της Δημιουργίας, δεν ενεργεί εις τον βαθμόν της μεταμορφώσεως εις τον οποίο μέχρι τούδε προέβη, αλλά βαίνει πάλιν προς τον περαιτέρο εκείνο σκοπό, όθεν εγείρεται νέα ορμή εις αυτήν συνοδευόμενη με αίσθηση κινούσα αυτήν εις περαιτέραν ενέργεια σκόπιμον προς παρα­γωγή όντων αισθητικών και αυ­τοκινήτων και φύσεως Ζωικής.

Η Κοσμογονική Δύναμη (ή Ψυχή του Κόσμου) που αναφέραμε προηγουμένως όταν δρα περαιτέρω προς παρα­γωγή οργανικών όντων και οργανικής ζωής χαρακτηρίζεται ως και ως Φυσιογονική Δύναμη και έχει σχέση προς την προηγουμένη κατάστασή της (την κοσμογονική δύναμη) όπως ο ύπνος προς τον λήθαργο. Η Φυσιογονική Δύναμη στην νέα της κατάσταση ή νέα της μεταμόρφωση ονομάζεται Οργανική δύναμη ή Φυτική ενεργούσα δύναμη. Συνεπώς Φυσιογονική Δύναμη είναι αυτή η οποία μεταμορφώνει την ανόργανη ύλη σε οργανική με πρώτη([17]) της εκδήλωση την Φυτική Ζωή η οποία παράγει τα διάφορα φυτά που είναι απαραίτητα για τον περαιτέρω σκοπό της δημιουργίας. Η Φυτική Ζωή έχει κάποια ονειρώδη αίσθηση και υποτάσσει τις κατώτερες φυσικές δυνάμεις, αυτές που ενεργούν στην ανόργανη φύση.

Η ΦΥΤΙΚΗ ΖΩΗ είναι αποτέλεσμα της δράσεως της Φυσιογονικής Δυνάμεως, εκδηλώνεται αμέσως μετά την εμφάνιση της Κοσμογονικής Ζωής και αποτέλεσε τον πρώτο([18]) σταθμό στην εμφάνιση αυτοαναπαραγομένης ζωής. Οι φυτικοί οργανισμοί σε σχέση με τους οργανισμούς των ουρανίων σωμάτων θεωρούνται ότι έχουν σχέση ύπνου προς λήθαργο. Την σχέση αυτή (ύπνου προς λήθαργο) αν την θεωρήσουμε αναφορικά με την αισθητικότητα τότε το θέμα αυτό προφανώς δεν μπορεί να ελεγχθεί με βάση τα σημερινά επιστημονικά δεδομένα. Θεωρεί τους φυτικούς οργα­νισμούς ότι έχουν κάποια ονειρώδη αίσθηση και υποτάσσουν τις κατώτερες φυσικές δυνάμεις δηλαδή τις δυνάμεις οι οποίες ενεργούν στην ανόργανη ύλη που σχηματίσθηκε από τα πρώτα στοιχεία της Φύσεως. Επίσης το θέμα της ονειρώδους αισθήσεως δεν μπορεί να ελεγχθεί με βάση τα σημερινά επιστημονικά δεδομένα γιατί στα φυτά δεν έχει βρεθεί κεντρικό νευρικό([19]) σύστημα. Παρά ταύτα από ορισμένα πειράματα([20]) που έχουν γίνει κατά καιρούς με υπερευαίσθητα όργανα έχει βρεθεί ότι τα φυτά αντιδρούν όχι μόνον στους ήχους (π.χ. την μουσική) αλλά και στις διαθέσεις των ανθρώπων απέναντί τους.

Η φυτική ζωή δεν είναι ο τελευταίος σκοπός της δημιουργίας, αλλά εγείρεται νέα ορμή προς περαιτέρω εξέλιξη η οποία έχει ως αποτέλεσμα την εμφάνιση οντοτήτων Ζωικής φύσεως με αί­σθηση και δυνατότητα αυτοκίνησης (δηλαδή την κατά βούληση κίνησή τους).

15ον Η ΕΜΦΑΝΙΣΙΣ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ

Η Φυσιολογική Δύναμις δια της εις αυτά διεγέρσεως της ρη­θείσης νέας ορμής και της προσγι­νομένης αισθήσεως εξυπνίζεται, μεταμορφούται επί το τελειότερο και λαμβάνουσα ελευθεροτέραν ενέργειαν προσεγγίζει βαθμηδόν εις το πνεύμα. Ονομάζεται δε, κατ’ αυτή την τελειότερη μεταμόρ­φωση της και την εις ελευθερώτερη ενέργεια μετάβαση, Ψυχή.

Αυτή γενομένη αρχή υψηλότερος ζωής υποτάσσει εις εαυ­τήν την οργανική δύναμη, αυτή ήτις διαπλάσσει τα διάφορα όργανα της ενεργείας της η οποία έχει παραγάγει οργανικό τι ζώο και εμφανί­ζεται ως ενεργούσα ως δύναμις Αισθητική, Ορεκτική, Αυτοκινητική, των ενεργειών της τούτων έχουσα συνείδηση και ως Ψυχή διέρχεται διάφορους βαθμούς ενερ­γείας και δια της φαντασίας και του ειρμού των φαντασμάτων, αισθημάτων και ορέξεων ανυψούμενη εις είδος τι κριτικής ενεργείας αυτόματης συνδιαλύει χωρίς να απαλλάσσεται όμως των επιδράσεων της Ύλης αλλά προσδεδεμένη εις αυ­τήν συνδυαλύεται μετ’ αυτής (ζώα πλην του ανθρώπου);

Η Φυσιογονική Δύναμη, αφού διέλθει τις προαναφερθείσες μεταμορφώσεις της στην φυτική ζωή μεταμορφώνεται σε μια δύναμη τελειότερη που ονομαζόμενη Ψυχή. Τότε εμφανίζονται τα Ζώα όλων των σταδίων στην εξελικτική τους κλίμακας που είναι αποτέλεσμα της νέας ορμής της προς τελειότερη μεταμόρφωση της ήδη εμφανισθείσης Φυτικής Ζωής.

Η ΨΥΧΗ([21]) (ή ψυχική ατομικότητα) είναι ο επόμενος και τελειότερος σταθμός στην εμφάνιση αυτοαναπαραγομένης ζωής γιατί έχει αίσθηση και μεγαλύτερη ελευθερία ενεργείας. Αποτελεί την πρώτη εμφάνιση της ψυχικής ατομικότητας και την αρχή υψηλότερης ζωής γιατί έχει την δυνατό­τητα να υποτάσσει την οργανική δύναμη η οποία διαπλάσσει τα διάφορα όργανα της ενεργείας της. Επίσης εμφανίζεται (όπως αναφέρει ανωτέρω το κείμενο) ως έχουσα όχι μόνον δύναμη Αισθη­τική, Ορεκτική και Αυτοκινητική αλλά και συνείδηση αυτών των ενεργειών της. Ως έχουσα όμως συνείδηση αυτών των ενεργειών της προσεγγίζει βαθμιαία το πνεύμα.

Αισθητική δύναμη είναι δύναμη της Ψυχής η οποία εκδηλώνεται δια του οργανισμού τον οποίο αυτή διαθέτει. Η δυνατότητα αυτή, ως ψυχική δύναμη, εκδηλώνεται ενσυνείδητα δια των πέ­ντε αισθήσεων που της εξασφαλίζει ο οργανισμός της και της επιτρέπει να αντιλαμβάνεται και αι­σθάνεται κατά ενσυνείδητο τρόπο ότι συμβαίνει στο περιβάλλον της.

Ορεκτική δύναμη είναι η δυνατότητα να λαμβάνει ενσυνείδητα την τροφή που είναι απαραί­τητη για την διατήρηση του οργανισμού της σε καλή λειτουργία ώστε να έχει (ο οργανισμός της) όλες τις απαραίτητες δυνάμεις για να δράση.

Αυτοκινητική δύναμη είναι η δυνατότητα να μετακινείται ενσυνείδητα με την βοήθεια του οργανισμού που διαθέτει είτε προς αναζήτηση τροφής, είτε για να προφυλαχθεί από κινδύνους είτε, τέλος, για την ικανοποίηση οποιωνδήποτε άλλων αναγκών της.

Θα μπορούσε να προστεθεί και η Αναπαραγωγική δύναμη (δηλαδή η δύναμη αναπαρα­γωγής ομοίων οντοτήτων) η οποία εκδηλώνεται κατά το πλείστον ενστικτωδώς.

Τέλος η ψυχή αυτή διέρχεται διαφόρους βαθμούς δράσεως και δια της φαντασίας και του συ­νειρμού των εικόνων της φαντασίας της, δια των αισθημάτων και των ορέξεών της ανυψώνεται σε ένα είδος αυτόματης κριτικής ενεργείας όπου προσπαθεί να διαχωρίσει τον εαυτόν της από την ύλη χωρίς όμως να απαλλάσσεται από τις επιδράσεις της ύλης. Έτσι μένει προσδεδεμένη στην ύλη και πορεύεται μετ’ αυτής (αυτό αφορά τις ψυχές των ζώων και όχι του ανθρώπου).

7: Η ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΨΥΧΗ.

16ον Η ΛΟΓΙΚΗ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΨΥΧΗ

Αφού η Φυσιογονική δύναμις η εμπνευσθείσα άπαξ εις την κοσμογονική εκείνη ουσία υπό Δη­μιουργικού τινός πνεύματος διέλθει τις μέχρι διακριθείσες διάφορες μεταμορφώσεις, μεταμορφούται τέλος πάντων εις δύναμιν υψηλοτέραν, τιμιωτέραν και ελευθερωτέραν, την καλουμένην Ψυχήν (αν­θρώπινον συνείδησιν) η οποία αναφαίνεται ενεργούσα εν τω τελειότατα) των ζώων, τω λογικό. (Ενταύθα βλέπομεν ότι δεν ακολουθεί­ται η θεωρίο είπε και εγένετο. Έχουμε την πραγματική βαθ­μιαία εξέλιξη όπως και τη θεωρία ότι δεν κατέπαυσε η Δημι­ουργία. Μέγιστες αυτές αλήθειες επιστημονικές και οι οποίες δεν είναι καθόλου διαδεδομένες παρά τω λαώ, ένεκα της πλημελούς διδασκαλίας και δια της Παλαιάς Γραφής μορφώσεως γνώσεων παρά τω λαώ).

Η λογική λοιπόν Ψυχή υποτάσσει εις εαυτήν όλες τις κατώ­τερες δυνάμεις και υψούμενη εις Αυ­τοσυνειδησία και Αυτε­νέργεια, αυτενεργεί όχι μόνον σαν δύναμις Αισθητική, Ορε­κτική και Αυτοκι­νητική, αλλά και ως Νοητική του Αληθούς του Καλού και του Αγαθού, Βουλητική αυτού και Πρα­κτική.

Έτσι το εις εμάς γνωστό λογικό ζώο, ο άνθρωπος, παρίστα­ται ως το άνθος του μεγάλου οργανι­σμού της Φύσεως, το δε εν αυτώ πνεύμα ως ο καρπός του, ένεκα του οποίου δημιουρ­γήθηκε. (Σκοπός λοιπόν της Φύσεως είναι η Δημιουργία πνεύ­ματος), ο οποίος και περιέχει “εν εαυτώ” και σπέρμα ανωτέρας ζωής (διαβάθμησις πνευμάτων, της καθαρός πνευματικής ζωής αποχωριζόμενο της υλικής Φύσεως όπως μεταφυτευθεί.

Η Φυσιογονική Δύναμη, αφού διέλθει όλες τις προαναφερθείσες μεταμορφώσεις της (δηλαδή την φυτική ζωή και την ζωική φύση) μεταμορφώνεται σε μια δύναμη υψηλότερη, τιμιότερη και πε­ρισσότερο ελεύθερη την οποία ονομάζουμε λογική ψυχή ή ανθρώπινη ψυχή ή συνείδηση, η οποία λειτουργεί στο τελειότερο των ζώων το λογικό ζώο δηλαδή τον άνθρωπο.

Αυτή η εξελικτική πορεία της Φυσιογονικής δυνάμεως η οποία εμφάνισε σταδιακά να εμφανί­σει την ανθρώπινη ψυχή δείχνει ότι η άποψη της «παλαιάς διαθήκης» βάσει της οποίας τα πάντα έγιναν από τον Γιαχβέ με την γνωστή φράση «είπε και εγένετο» δεν ανταποκρίνονται στην πραγ­ματικότητα. Αντίθετα έχουμε αφενός μεν μια συνεχή εξελικτική πορεία αφετέρου η εκπόρευση νέων ουσιών εκ του Χάους συνεχίζεται ή άλλως η «δημιουργία» δεν περατώθηκε αλλά συνεχίζεται και θα συνεχίζεται στον άπειρο χρόνο. Οι αλήθειες αυτές είναι άγνωστες σε όσους μένουν μόνον με τις γνώσεις που έχουν αποκτήσει από την «παλαιά διαθήκη» και δεν έχουν επιστημονική κατάρτιση ή τουλάχιστον έλλειψη φανατισμού ώστε να δουν την αλήθεια όπως αυτή διατυπώνεται στην ελεύ­θερη από φανατισμούς βιβλιογραφία.

Η ΛΟΓΙΚΗ ΨΥΧΗ, υποτάσσει όλες τις κατώτερες δυνάμεις. Ανυψώνεται σε αυτενέργεια και σε αυτοσυνείδηση δηλαδή έχει την δυνατότητα να αποκτήσει την αυτογνωσία, το «γνώθι σ’ αυτόν». Η Λογική Ψυχή αυτενεργεί όχι μόνον ως Αισθητική, Ορεκτική και Αυτοκινητική δύναμη (που όπως είδαμε στο εδάφιο 14 αυτενεργούν οι ψυχές των ζώων) αλλά επιπροσθέτως και ως Νοητική δύναμη του Αληθούς, του Καλού και του Αγαθού, ως επίσης και ως Βουλητική δύναμη αυτού και ως Πρακτική δύναμη αυτού. Συνεπώς η Λογική Ψυχή του ανθρώπου έχει τις εξής επιπλέον δυ­νάμεις (τις οποίες δεν έχει η ψυχή των ζώων): Νοητική δύναμη, Βουλητική δύναμη, Πρακτική δύναμη. Σ’ αυτές μπορεί να προστεθεί και η Δύναμη της Θελήσεως την οποία διαθέτει μια λογική ψυχή στην ανώτερη, για το ανθρώπινο επίπεδο, εξέλιξή της.

Νόηση είναι το σύνολο των ενεργειών της Λογικής Ψυχής η οποία επεξεργάζεται τις πληρο­φορίες που λαμβάνει μέσω των αισθήσεων και οδηγείται στην ανακάλυψη γνώσεων. Συνε­πώς η Νόηση διαφέρει από την αίσθηση. Γενικά νόηση είναι η ικανότητα της σκέψεως με την οποία αντιλαμβανόμαστε και κατανοούμε τα γεγονότα που εξελίσσονται γύρω μας. Δια της νοήσεως η Λο­γική Ψυχή οδηγείται στην γνώση και αφηρημένων εννοιών όπως το καλό, το αγαθό κλπ. ΝΟΗΤΙΚΗ ΔΥΝΑΜΗ είναι η δυνατότητα της Λογικής Ψυχής να διακρίνει ενσυνείδητα τι είναι εννοιολογικά το Καλό([22]), το Αγαθό και το Αληθές. Η γνώση αυτή είναι το πρώτο βήμα που θα οδηγήσει την Λο­γική Ψυχή στην εξάλειψη των παθών και στην αποβολή των ψευδών δοξασιών είτε αυτές είναι κοι­νωνικές είτε θρησκευτικές, ώστε να αποκαθαρθεί και να οδηγηθεί τελικά στην αποθέωση.

Βούληση είναι γενικά είναι μια νοητική λειτουργία της Λογικής Ψυχής και τελείται σε τέσσερα στάδια: πρώτον στάδιο η επιλογή θεμάτων ανταγωνιζομένων (δηλαδή αντιθέτων μεταξύ τους) τα οποία θα μας οδηγήσουν σε μία πράξη, δεύτερον στάδιο η απόφασης με την οποία επιλέγετε ένα εκ των ανταγωνιζομένων θεμάτων, τρίτον στάδιο καταρτισμός σχεδίου δια του οποίου θα εφαρμο­σθεί στην πράξη το επιλεγέν θέμα και τέταρτον στάδιο η εκτέλεση της απόφασης. ΒΟΥΛΗΤΙΚΗ ΔΥΝΑΜΗ είναι η νοητική ενέργεια εκείνη δια της οποίας η Λογική Ψυχή εξάγει δικά της συμπερά­σματα, αποφασίζει ελευθέρως για τις πράξεις της και εκτελεί τις πράξεις της.

ΠΡΑΚΤΙΚΗ ΔΥΝΑΜΗ είναι το σύνολο των ενεργειών της Λογικής Ψυχής με τις οποίες εφαρ­μόζει και εκτελεί τις επιθυμίες της για την ικανοποίηση αναγκών της.

Η θέληση είναι ο αρτιότερος νόμος της Λογικής Ψυχής, εις τον οποίον καταλήγουν όλοι οι άλλοι νόμοι. Ο νόμος αυτός εκδη­λώνεται ως άρτια νοητική λειτουργία έναντι της οποίας υποχω­ρούν όλα τα εμπόδια. Όταν εκδηλωθεί ο Νόμος της Θελήσεως στην Λογική Ψυχή της δημιουργείται αυστηρή προσήλωση στους Νόμους της Φύσεως. ΔΥΝΑΜΗ ΘΕΛΗΣΕΩΣ έχει μια Λογική Ψυχή όταν η Βουλητική της Δύναμη είναι σταθερά εναρμονισμένη με τους Φυσικούς Νόμους και η Πρακτική της Δύναμη δεν υποχωρεί στην εκτέλεση των πράξεών της προ ουδενός εμποδίου.

8. ΕΠΙΛΟΓΟΣ

17ον ΟΡΓΑΝΙΚΗ ΘΕΩΡΙΑ

Αυτή είναι η θεωρία (περί της πραγματικής αρχής της Φύ­σεως) η καλούμενη Οργανική κατ’ αντίθεση προς τις λεγόμε­νες νεκροδυναμικές, συμφωνούσα δε με τα γιγνόμενα της Φύ­σεως καθίστα­ται πασών των άλλων πιθανωτάτη.

Χαρακτηρίζει την θεωρία του αυτή ως Οργανική γιατί σε όλα τα σημεία της θεωρεί τις οργανικές μορφές ως τις βάσεις των διαφόρων βαθμίδων εξελίξεως της Φύσεως. Έτσι θεωρεί ακόμα ότι και τα Ηλιακά Συστήματα συνιστούν οργανισμούς (ιδέ στο εδάφιο 12), οι οποίοι είναι αποτέλεσμα της τάσεως της Κοσμογονικής Δύναμης ή Ψυχής του Κόσμου (π.χ. εδάφια 12 και 13). Δεν μας είναι γνωστό τι εννοεί με τον όρο νεκροδυναμικές θεωρίες. Πιθανόν να εννοεί τις επιστημονικές θεωρίες οι οποίες δέχονται ως αρχή της Φύσεως το λεγόμενο αρχικό «άτομο» το οποίο ξεκίνησε από μια μαθημα­τική ανωμαλία (singularity) που είχε απεί­ρως μικρές διαστάσεις, μικρότερες από τις δια­στά­σεις ενός πρω­τονίου (δηλαδή μηδέν;) με άπειρη πυκνό­τητα και θερμο­κρα­σία και ότι η Φύση προέκυψε εξ αυτού ως αποτέλεσμα της αρχικής Με­γάλης Έκρη­ξης (Big Bang).

Όπως είδαμε, ότι η πρώτη κίνηση επιβλήθηκε έξωθεν από κάποιο απόλυτο ον και ότι έκτοτε η όλη εξέλιξη του Σύμπαντος οφείλεται στην εκ του σκοπού δράση της Ψυχής του Κόσμου. Γι’ αυτό είναι ενδιαφέρον να δούμε πως εννοείται η Ψυχή του Κόσμου, τόσο στο εν λόγω κείμενό του όσο και στην εσωτερική φιλοσοφία γενικότερα.

ΨΥΧΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ: Είναι ο Αιθέρας ή το Αιθέριο Ρευστό (εδάφιο 9) ή Αμέριστη ουσία ή Συνεχής ουσία. Είναι ο πανταχού παρών και τα πάντα πληρών γιατί ο Αιθέρας πληροί ολόκληρο τον χώρο του σύμπαντος και ταυτίζεται με τον χώρο. Είναι ο Συνθετικός και Αποσυνθετικός Λόγος([23]) των μορφών του απείρου και συνεπώς ο ατελεύτητα Μεταμορφωτικός Λόγος αυτών δηλαδή είναι ο χορηγός και συντηρητής κάθε ζωής που σημαίνει ότι είναι ο κύριος του Νόμου της Ζωής και ο ατελεύτητα μεταμορφωτής που σημαίνει ότι είναι ο κύριος του Νόμου του Θανάτου. Είναι, τέλος, ο άνευ διακοπής συνεχίζων το όλον των δημιουργηθέντων κόσμων στις ατελευτητες μεταμορφώσεις των πλάσμάτων τους. Στο σημείο αυτό πρέπει να διευκρινισθεί ότι θάνατος στη φύση (με τη βέβηλη έννοια του εξαφανισμού) δεν υπάρχει και οι γνώστες αυτών των θεμάτων με τη λέξη θάνατος νοούν τη μεταμόρφωση κάθε ύπαρξης. Αυτή η δράση του Αιθέρος, παρερμηνεύθηκε από όσους γνώριζαν ελλιπώς αυτό το θέμα, με αποτέλεσμα να θεωρήσουν τον Αιθέρα ως το Δημιουργικό Αίτιο του Σύμπαντος([24]) και να του αποδώσουν λατρεία.

ΠΑΡΑΡΤΗΜΑΤΑ 

Σκοπός των παραρτημάτων είναι να δοθούν λεπτομερέστερες αλλά και ευρύτερες επεξηγήσεις για ορισμένα θέματα σχετικά με την ΑΡΧΗ ΤΗΣ ΦΥΣΕΩΣ.

Α. Η ΠΡΩΤΗ ΚΙΝΗΣΗ

Για να εξέλθει εκ της απολύτου ηρεμίας (δηλαδή εκ της καταστάσεως του Χάους) η Κοσμογονική (ή Ενεργός) Ουσία έπρεπε να υπάρ­ξει μια πρώτη ΚΙΝΗΣΗ. Για την εκδήλωση αυτής της πρώτης ΚΙΝΗΣΕΩΣ στην κοσμογονική ουσία υπάρχουν δυο απόψεις:

ΕΚ ΤΟΥ ΣΚΟΠΟΥ

Η πρώτη κίνηση έγινε με ΣΚΟΠΟ την δημιουργία της Φύσεως και η Φύση έγινε μα σκοπό της εμφάνιση του πνεύματος . Η θεώρηση όμως της υπάρ­ξεως σκοπού για την εκδήλωση αυτής της πρώτης κινήσεως προϋποθέτει βούληση και επομένως την ύπαρξη πνεύματος κάποιου απολύτου όντος (π.χ. του «Θεού» των βιβλικών θρησκειών). Στην περίπτωση όμως αυτήν η πρώτη κίνηση δεν είναι μια [αυθόρμητη] τάση προς μεταβολή αλλά αποτέλεσμα μιας ώθησης έξωθεν επιβαλλομένης από κάποιο (εξωκοσμικό) απόλυτο ον, όπως π.χ. το θεωρούν οι οπαδοί των βιβλικών θρησκειών.

Εκ των ανωτέρω προκύπτει το εξής ερώτημα: το απόλυτο αυτό ον που βρισκότανε για να επιβάλλει την πρώτη κίνηση στην ενεργό ουσία πριν εκπορευτεί ο χώρος και ο χρόνος από την ενεργό ουσία, αφού ούτε χώρος ούτε χρόνος υπήρχε έξωθεν της ενεργού ουσίας; Αν πάλι το ον αυτό ήταν εκτός χρόνου και χώρου (άποψη που είναι ακατανόητη στα όντα της Φύσεως) τότε η ουσία του θα ήταν διαφορετική από την ουσία της εκπορευθείσης από την επέμβασή του Φύσεως ώστε να μπορεί να υπάρχει εκτός χώρου και χρόνου γιατί η ουσία της Φύσεως εκδηλώνεται μόνον σε χώρο και χρόνο. Συνεπώς μετά την εκπόρευση της φύσεως το ον αυτό θα παραμένει εκτός της Φύσεως δηλαδή ήταν και πα­ραμένει εξωκοσμικό και θα πρέπει να είναι αδύνατος ο εντοπισμός του από τα όντα της Φύσεως που είναι συγκροτημένα από τις ουσίες της Φύσεως. Αλλά και πάλι γεννάται το ερώτημα: ποίος δημιούργησε την κοσμογονική (ή ενεργό) ουσία; Και αν την Ουσία αυτήν την δημιούργησε το απόλυτο Ον τότε το απόλυτο ον ποίος το δημιούργησε;

ΕΚ ΤΗΣ ΤΑΣΗΣ ΠΡΟΣ ΜΕΤΑΒΟΛΗ

Η πρώτη κίνηση οφείλεται στην ΤΑΣΗ ΠΡΟΣ ΜΕΤΑΒΟΛΗ της ενεργού ουσίας και έγινε αυθόρμητα χωρίς καμία έξωθεν επέμβαση και το αίτιο ήταν ενδογενές. Η εκπόρευση της Φύσεως με την μορφή με την οποία το γνωρίζουμε σήμερα, είναι μια από τις πολλές πιθανότητες που είχε να εξελιχθεί η ενεργός ουσία. Για να γίνει όμως κατανοητό πως η τάση προς μεταβολή έγινε κίνηση και πως η κίνηση προκάλεσε την εκπόρευση του Σύμπαντος πρέπει να εξετάσουμε βαθύτερα την έννοια της κινήσεως.

Η κίνηση (σύμφωνα με την μυσταγωγική φιλοσοφία) είναι μια γενική ιδιότητα της Ουσίας και εκδηλώνεται αυθόρμητα ως μία τάση προς μεταβολή της Ουσίας. Η ύπαρξη όμως μιας τάσεως προς μεταβολή δεν αρκεί για να εξηγήσει την αρχή της πρώτης κινήσεως αν θεωρήσουμε ότι η Ενεργός ουσία βρισκότανε σε απόλυτη ηρεμία. Συνεπώς πρέπει να δεχθούμε επιπροσθέτως ότι δεν υπήρχε απόλυτη ηρεμία και η τάση προς μεταβολή ήταν μια απείρως μικρή κίνηση η οποία κάποια στιγμή προκάλεσε τον διχασμό και αντιθετισμό της Ουσία με αποτέλεσμα να εκδηλωθεί η Φύση. Αυτό σημαίνει ότι η Ενεργός Ουσία δεν βρισκότανε σε «απόλυτη» ηρεμία και συνεπώς δεν υπήρχε ανάγκη μιας «πρώ­της» κινήσεως της Ουσίας ώστε να εκπορευτεί η Φύση εξ αυτής.

Μετά τον διχασμό και αντιθετισμό της Ενεργού Ουσίας η τάση προς μεταβολή εκδηλώνεται ως ΜΕΤΑΤΟΠΙΣΗ «ΕΝ ΧΩΡΩ» ([25]) η οποία είχε ως αποτέλεσμα την γέννηση του Χώρου και του Χρόνου και την «εν χώρω και χρόνω» ανάπτυξη και εξέλιξη της Φύσεως.

Στην εκδηλωμένη Φύση, η τάση προς μεταβολή εκδηλώνεται ως ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΏΘΗΣΗ ΠΡΟΣ ΑΥΞΗΣΗ ΤΩΝ ΔΥΝΑΜΙΚΟΤΗΤΩΝ ΤΩΝ ΟΥΣΙΩΝ ΤΗΣ και εκδηλώνεται ως ΝΟΜΟΣ ΤΗΣ ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΟΤΗΤΑΣ([26]). Ο Νόμος της Παραγωγικότητας ωθεί τις ουσίες της Φύσεως σε ατελεύτητη εκδήλωση των Νόμων τους οποίους έχουν σε ανεκδήλωτη κατάσταση με απο­τέλεσμα την ατελεύτητη αύξηση των δυναμικοτήτων τους στον άπειρο χρόνο και μάλιστα με επιταχυνόμενο ρυθμό.

Εκ των ανωτέρω προκύπτει το εξής ερώτημα: την ενεργό ουσία, εξοπλισμένη μάλιστα με την ιδιότητα της τάσεως προς μεταβολή, ποίος την δημιούργησε; Μήπως υπάρχει κάποιο απόλυτο ον εκτός χώρου και χρόνου (άποψη ακατανόητη όπως αναφέρθηκε και ανωτέρω) το οποίο δημιούργησε την κοσμογονική ουσία και κατόπιν τα πάντα οδεύουν σύμφωνα με τις ιδιότητες που έδωσε στην Ενεργός Ουσία; Αλλά τότε το απόλυτο αυτό ον ποίος το δημιούργησε;

Η ΑΔΗΜΙΟΥΡΓΗΤΗ ΑΡΧΗ

Εκ των ανωτέρω προκύπτει ότι πρέπει να δεχθούμε την ύπαρξη μιας ΑΔΗΜΙΟΥΡΓΗΤΗΣ ΑΡΧΗΣ των πάντων στην οποία να βασίζεται η εκπόρευση της Φύσεως είτε αυτή η αρχή λέγεται απόλυτο ον είτε κοσμογονική ουσία, είτε κάτι άλλο. Η αποδοχή μιας αδημιούργητης αρχής μπορεί μεν να δίνει τέλος στην γνωστή ερώτηση «το αυγό έκανε την κότα ή η κότα το αυγό» πλην όμως δεν θα παύει να αποτελεί αυθαιρεσία η οποία θα ορίζεται ανάλογα με τα θρησκευτικά ή πολιτικά πιστεύω αυτού που την ορίζει. Πέραν αυτού θα πρέπει ο ορισμός της αδημιούργητης αρχής να είναι άποψη λογικοφανής και όχι αυθαίρετος (όπως συμβαίνει με τα θρησκευτικά δόγματα) ώστε να μπορεί να γίνει αποδεκτή από την επιστημονική κοινότητα.

Β΄ ΕΚ ΤΟΥ ΜΗΔΕΝΟΣ ΑΡΧΗ

Το πρόβλημα αυτό της ΑΔΗΜΙΟΥΡΓΗΤΗΣ ΑΡΧΗΣ από την οποία προήλθαν τα πάντα λύεται (;) αν θεωρήσουμε ως την Αδημιούργητη Αρχή το ΜΗΔΕΝ, το οποίο (ως μηδέν) δεν χρειάζεται «δημιουργό».Η θεώρηση όμως του μηδενός ως της αδημιούργητης αρχής γεννά το ερώτημα: πως από το ΜΗΔΕΝ (την μη ύπαρξη) προέκυψε η ΟΥΣΙΑ([27]) (δηλαδή η ύπαρξη) εκ της οποίας εκπορεύτηκε το ΆΠΕΙΡΟ (η Φύση); Την απάντηση σ’ αυτό το ερώτημα μας το δίδει μια νέα θεωρία της Φυσικής η οποία ομιλεί για την εκ του μηδενός προέλευση των πάντων. Η θεωρία αυτή απορρίπτει την κλασικά φιλοσοφική θεώρηση ότι «μηδέν εκ του μηδενός γίνεται» και δέχεται την αντιστροφή αυτής φιλοσοφική θεώρηση ότι «εκ του μηδενός προέρχονται τα πάντα και εις το μηδέν επιστρέφουν».
Διχασμός και αντιθετισμός ΜΗΔΕΝΟΣ.

Κατά την άποψη αυτήν τα πάντα ξεκίνησαν εκ του μηδενός το οποίο το θεωρούν ότι κρύβει μέσα του άπειρες ποσότητες δυνάμεων (ύλη και ενέργεια), οι οποίες μπορούν να εμφανισθούν και να αποκτήσουν υπόσταση και ύπαρξη. Η ερμηνεία της Αρχής της Φύσεως με βάση της αποδοχή της νέας φιλοσοφικής θεώρησης μας οδηγεί στα εξής συμπεράσματα τα οποία αποτελούν προσωπικές μου απόψεις οι οποίες προκύπτουν από την μελέτη τόσο της αρχής της φύσεως κατά τον Νάγο όσο και της νέας φιλοσοφικής θεώρησης:

Η εκπόρευση των πάντων εκ του μηδενός φαίνεται, εκ πρώτης όψεως, ακατανόητη. Αν όμως δεχθούμε την άποψη των Πυθαγορείων ότι «τα πάντα κατ’ αριθμό γίγνωνται» τότε την εξίσωση

(+Α) + (– Α) = 0

πρέπει να την δεχθούμε και κατά την αντίστροφη φορά της δηλαδή

0 = (+Α) + (–Α)

Αυτό σημαίνει ότι όσο λογικό είναι να δεχθούμε ότι δυο υπάρξεις αντιθέτου καταστάσεως όταν ενωθούν μηδενίζονται δηλαδή μας δίνουν ανυπαρξία τόσο λογικό είναι να δεχθούμε ότι και από το μηδέν δηλαδή την ανυπαρξία μπορεί με διχασμό και αντιθετισμό να εκπορευτούν δύο υπάρξεις αντιθέτου καταστάσεως. Συνεπώς:

Με τον διχασμό και αντιθετισμό του ΜΗΔΕΝΟΣ προέκυψε τόσο η Θετική Ενεργός Ουσία την οποία συμβολίζουμε με το +Α° όσο και η Αρνητική Ενεργός Ουσία την οποία συμβολίζουμε αντίστοιχα με το –Α° δηλαδή

0 = (+Α°) + (–Α°)

και οι οποίες αν ενωθούν μεταξύ τους τότε τα πάντα επανέρχονται στο μηδέν σύμφωνα με την εξίσωση.

(+Α°) + (–Α°) = 0

Από την Θετική Ενεργό Ουσία με νέο διχασμό και αντιθετισμό εκδηλώθηκαν τα στοιχεία +Α+ και +Α– με τα απειροστημόριά τους +α+ και +α– αντίστοιχα τα οποία είναι άτομα της θετικής ύλης:

+Α° = (+Α+) + (+Α–)

ενώ από την Αρνητική Ενεργό Ουσία –Α° εκδηλώθηκαν τα στοιχεία –Α+ και –Α– και τα απειροστημόριά τους –α+ και –α– αντίστοιχα τα οποία είναι άτομα της αρνητικής ύλης:

–Α° = (–Α+) + (–Α–)

ΕΞ ΟΡΙΣΜΟΥ: Η ένωση Θετικής Ύλης και Αρνητικής Ύλης έχει ως αποτέλεσμα την επιστροφή τους στο μηδέν (δηλαδή την πλήρη αμοιβαία εξαφάνισή τους χωρίς εμφάνιση ενέργειας ή κάτι άλλου στην θέση τους) ενώ η ένωση Ύλης και Αντιύλης έχει ως αποτέλεσμα την εξαΰλωση δηλαδή την εξαφάνισή τους (ύλης και αντιύλη) και την εμφάνιση στην θέση τους ενεργείας. Επίσης, η Αρνητική Ύλη ΑΠΩΘΕΙ τόσο την αρνητική όσο και την θετική ύλη ενώ η Θετική Ύλη (στην οποία ανήκει και η αντιύλη) ΈΛΚΕΙ τόσο την θετική όσο και την αρνητική ύλη.

Από την ΘΕΤΙΚΗ ΕΝΕΡΓΟ ΟΥΣΙΑ (την Α°) προέκυψαν ο Αιθέρας και οι μορφές της Φύσεως σύμφωνα με όσα αναφέρονται κατά την εξέταση αυτού του θέματος της αρχής της Φύσεως (γιατί, όπως είδαμε, η Αρνητική Ύλη ΑΠΩΘΕΙ τόσο την αρνητική όσο και την θετική ύλη ενώ η Θετική Ύλη ΈΛΚΕΙ τόσο την θετική όσο και την αρνητική ύλη) ενώ

Από την ΑΡΝΗΤΙΚΗ ΕΝΕΡΓΟ ΟΥΣΙΑ (την –Α°) προέκυψαν μόνον άτομα αρνητικής ύλης τα οποία συμμετέχουν στις διεργασίες της Φύσεως προκαλώντας την γνωστή μας διαστολή του Σύμπαντος!

Διευκρινίζεται σχετικά ότι: α) τα σημεία + και – όταν τίθενται προ του αντιστοίχου χαρακτήρα υπονοούν αντίστοιχα θετική και αρνητική κατάσταση (ύλη στην προκειμένη περίπτωση) ενώ όταν τίθενται μετά τον αντίστοιχο χαρακτήρα υπονοούν θετικό και αρνητικό ηλεκτρικό φορτίο, όπως αναφέρθηκε στο εδάφιο 4 και β) ότι η αναφερόμενη ενταύθα ως αρνητική ύλη είναι μια υποθετική προς το παρόν μορφή ύλης και δεν έχει καμιά σχέση με την γνωστή μας από την φυσική αντιύλη η οποία ανήκει στην θετική ύλη.

Οι επιστήμονες (οι αποδεχόμενοι την νέα φιλοσοφική θεώρηση) ανα­ρωτιούνται: Μήπως το μηδέν δεν είναι το τίποτα αλλά το όλον σε ανεκδήλωτη κατάσταση ώστε με τον διχασμό και αντιθετισμό του προέκυψαν τα πάντα; Μήπως στην γένεση της Θετικής και της Αρνητικής Ύλης εκ του μηδενός κρύ­βεται το μυστικό της δημιουργίας του Σύμπαντος εκ του μηδενός;

Η παραγωγή του Αιθέρος

Ο Αιθέρας προέκυψε από τα άτομα της θετικής ύλης +α+ και +α– με την σχετική ένωση κατά χώρο και με μερική διείσδυση αυτών των ατόμων +α+ και +α– ενώ τα μεταξύ αυτών άτομα της αρνητικής ύλης –α+ και –α– δεν μετέχουν μεν στην σχετική ένωση γιατί ασκούν άπωση αλλά είναι αυτά που προκαλούν (λόγω της απώσεως που ασκούν) την συνεχή διαστολή του αιθέρος και συνεπώς ολοκλήρου του Σύμπαντος. Αν δεν υπήρχαν μεταξύ των ατόμων που συγκροτούν τον Αιθέρα τα άτομα της αρνητικής ύλης τότε ο Αιθέρας θα αποτελούσε μια συμπαγή μάζα τεραστίας πυκνότητας, ενώ τώρα ο Αιθέρας είναι μια λεπτεπίλεπτη ουσία, μέσα στην οποία υπάρχουν και κινούνται όλες οι υλικές μορφές χωρίς να παρεμποδίζεται η κίνησή τους από τον Αιθέρα. Επίσης η ύπαρξη των ατόμων της αρνητικής ύλης ανάμεσα στα άτομα που συγκροτούν τον αιθέρα είναι μια από τις αιτίες που τα άτομα αυτά δεν ενώνονται πλήρως οπότε θα είχαμε επιστροφή στην προ του διχασμού και αντιθετισμού της θετικής ενεργού ουσίας κατάσταση. Επίσης τα άτομα της αρνητικής ύλης δεν ενώνονται μεταξύ τους αφενός μεν λόγω της μεταξύ τους απώσεως η οποία παρεμποδίζει την ελκτική δύναμη των αντιθέτου σημείου ατόμων –α+ και –α– και αφετέρου γιατί τα μεταξύ αυτών άτομα της θετικής ύλης που αποτελούν τον αιθέρα παρεμποδίζουν αυτήν την ένωση.

Η κυκλοφορία και περιδίνηση του Αιθέρα

Αποτέλεσμα της μερικής κατά χώρο ενώσεως των ατόμων της θετικής ύλης +α+ και +α– είναι να υπάρχουν εσωτερικές τάσεις τόσο προς πλήρη ένωση όσο και προς πλήρη διχασμό αυτών των ατόμων. Οι εσωτερικές αυτές τάσεις έχουν ως αποτέλεσμα την συνεχή αλλαγή της θέσεως των ατόμων αυτών μεταξύ τους. Επομένως δεν υπάρχει απόλυτη ηρεμία στα άτομα της θετικής ύλης που συγκροτούν τον Αιθέρα και να δημιουργείται μια συνεχής εσωτερική κυκλοφορία και περιδίνηση. Παράλληλα τα άτομα της αρνητικής ύλης με την άπωση που ασκούν στα άτομα της θετικής ύλης του αιθέρα προκαλούν (όπως είδαμε) την συνεχή διαστολή του αιθέρα τον οποίο καθιστούν μια λεπτεπίλεπτη ουσία με αποτέλεσμα η εσωτερική κυκλοφορία και περιδίνηση των ατόμων της θετικής ύλης να γίνεται εντονότερη. Η κυκλοφορία και η περιδίνηση των ατόμων του αιθέρα τον εμφανίζει ως ρευστό, γι’ αυτό χαρακτηρίζεται και ως Αιθέριο ρευστό.

Η κυκλοφορία και περιδίνηση των ατόμων +α+ και +α– του ΑΙΘΕΡΑ αποτελεί ένα βασικό του χαρακτηριστικό το οποίο έχει πολύ μεγάλη σημασία στη εξέλιξη των ουσιών της Φύσεως γιατί σ’ αυτήν οφείλεται η συνεχής του δράση της συνεχούς ουσίας επί των υλικών μορφών κλπ η οποία εκδηλώνεται ως ο Νόμος της Ενεργείας αυτού. Στην εσωτερική κυκλοφορία των ατόμων +α+ και +α– οφείλονται τα διάφορα γνωστά μας φυσικά φαινόμενα τα οποία αναφέρονται κατωτέρω στο εδάφιο 10 ενώ στη περιδίνηση του αιθέρα οφείλεται η περιστροφική κίνηση όλων των μορφών του Σύμπαντος, η οποία είναι άμεσα εμφανής από την περιστροφική κίνηση των ουρανίων σωμάτων τόσο γύρω από τον εαυτόν τους όσο και πέριξ άλ­λων ουρανίων σωμάτων μεγαλύτερης μάζας αλλά και στην περιστροφή των ηλεκτρονίων γύρω από τον πυρήνα των ατόμων αλλά και γύρω από τον εαυτόν τους (spin των ηλεκτρονίων στο οποίο οφείλεται ο μαγνητισμός).

Επίσης στην (εσωτερική) κυκλοφορία και περιδίνηση του αιθέρα οφείλεται η διαπλαστική του ικανότητα δια της οποίας συνθέτει και αποσυνθέτει τις μορφές του απείρου δη­λαδή αποτελεί τον συνθετικό και αποσυνθετικό λόγο([28]) των μορφών του απείρου και συνεπώς τον μεταμορφωτικό λόγο αυτών. Αυτή η δράση του Αιθέρος, παρερμηνεύθηκε από όσους γνώριζαν ελλιπώς αυτό το θέμα, με αποτέλεσμα να θεωρήσουν τον Αιθέρα ως τον Δημιουργό Θεό([29]) και να του αποδώσουν λατρεία. Είναι σ’ όλους μας γνωστή η φράση «ο πανταχού παρών και τα πάντα πλήρων» (Θεός των βιβλικών θρησκειών) επειδή ο Αιθέρας πληρώνει τον χώρο σε ολόκληρο το Σύμπαν ως επίσης και η φράση του κατά Ιωάννη ευαγγελίου που αναφέρει ότι «Εν αρχή ην ο Λό­γος και ο Λόγος ην προς Θεώ και Θεός είναι ο Λόγος…» γιατί ως Λόγος, με την έννοια του αιτίου της δημιουργίας, χαρακτηρίζεται ο Δημιουργός [των βιβλικών θρησκειών] ο οποίος δημιούργησε τα πάντα εκ του μηδενός.

Η παραγωγή της υλικής ουσίας

Η ΥΛΙΚΗ ΟΥΣΙΑ παράγεται δια του αντιθετισμού τμημάτων του αιθέρα και της εκ νέου ενώσεως των τμημάτων αυτών. Ο αντιθετισμός τμημάτων του αιθέρα θα πρέπει να έγινε ως εξής: Η (εσωτερική) κυκλοφορία των ατόμων +α+ και +α– είχε ως αποτέλεσμα σε τμήμα του αιθέρα να εμφανισθεί αντιθετισμός ώστε να διαχωριστεί σε δύο τμήματα: Στο ένα τμήμα να έχουμε υπεροχή των ατόμων +α+ έναντι των ατόμων +α– με αποτέλεσμα το τμήμα αυτό του αιθέρα να εμφανίσει θετικό ηλεκτρικό φορτίο + ενώ στο άλλο τμήμα να έχουμε υπεροχή των ατόμων +α– έναντι των ατόμων +α+ με αποτέλεσμα το τμήμα αυτό του αιθέρα να εμφανίσει ηλεκτρικό αρνητικό φορτίο –. Τα δύο αυτά τμήματα του αιθέρα συμπυκνώνονται και αποτελούν δυο συζυγή στοιχειώδη σωματίδια π.χ. ηλεκτρόνιο και ποζιτρόνιο δηλαδή σωματίδια ΎΛΗΣ και ΑΝΤΙΥΛΗΣ([30]). Ορισμένα από τα κατ’ αυτόν τον τρόπο παραγόμενα στοιχειώδη σωματίδια έχουν σταθερότητα άλλα όμως είναι βραχύβια δηλαδή διαλύονται και ενσωματώνονται στο κυρίως «σώμα» του αιθέρα. Τα έχοντα σταθερότητα σχημάτισαν τα γνωστά μας από την χημεία στοιχεία ή άτομα π.χ. υδρογόνο, ήλιο, οξυγόνο κλπ. Στην αρχή θα πρέπει να σχηματίσθηκαν τα «ελαφρότερα» από αυτά τα στοιχεία και κυρίως το υδρογόνο. Τα στοιχεία αυτά σχημάτισαν αρχικά μεγάλες συγκεντρώσεις οι οποίες εμφανίσθηκαν ως αεριοδεστάτες ουσίες δηλαδή τα γνωστά μας από την αστρονομία ως νεφελώματα.

Από τις αεροδέστατες ουσίες (νεφελώματα) σχηματίζονται ατμοειδή σώματα. Τα ατμοειδή σώματα έχουν κάποιο κεντρικό πυρήνα με μεγαλύτερη συγκέντρωση ύλης ο οποίος περιλαμβάνεις και βαρύτερα στοιχεία και χημικές ενώσεις. Τα ατμοειδή σώματα, σε μικρογραφία, είναι οι γνωστοί μας κομήτες οι οποίοι παρατηρού­νται κατά καιρούς να περιστρέφονται γύρω από τον Ήλιο. Από τα ατμοειδή σώματα (πολύ μεγάλης κλίμακας) δημιουργούνται οι γαλαξίες με τα ηλιακά συστήματα.

Επαναφορά του Απείρου στο Μηδέν;

Η νέα φιλοσοφική θεώρηση, όπως είδαμε, αναφέρει ότι εκ του μηδενός μεν προέρχονται τα πάντα αλλά στο μηδέν επιστρέφουν. Με τα όσα αναφέρθηκαν ανωτέρω εξετάσαμε το πρώτο σκέλος αυτής την νέας φιλοσοφικής θεώρησης «εκ του μηδενός προέρχονται τα πάντα». Το δεύτερο σκέλος ότι «στο μηδέν επιστρέφουν» θα πρέπει να το εξετάσουμε για να έχουμε την ολοκληρωμένη εικόνα αυτής της θεώρησης.

Σύμφωνα με όσα αναφέραμε το Σύμπαν διαστέλλεται και το μόνο αίτιο το οποίο θα μπορούσε να ανακόψει αυτήν την διαστολή του είναι η βαρύτητα των υλικών μορφών του. Σχετικά υπάρχουν τρία μοντέλα([31]) του συνεχώς διαστελλόμενου Σύμπαντος: 1ον μοντέλο το Σύμπαν διαστέλλεται αρκετά αργά και έτσι η βαρυτική έλξη μεταξύ των γαλαξιών αναγκάζει τη διαστολή να επιβραδύνεται συνεχώς με αποτέλεσμα κάποτε να μηδενιστεί και κατόπιν να αρχίσει η συστολή του μέχρις ότου καταλήξει πάλι στο μηδέν από το οποίο ξεκίνησε. 2ον μοντέλο το Σύμπαν διαστέλλεται αρκετά γρήγορα και έτσι η βαρυτική έλξη μεταξύ των γαλαξιών μειώνει μεν συνεχώς την ταχύτητα διαστολής και την οδηγεί ασυμπτωτικά στο μηδέν αλλά το Σύμπαν εξακολουθεί να διαστέλλεται με σταθερή ταχύτητα επ’ άπειρον. 3ον μοντέλο το Σύμπαν διαστέλλεται τόσο γρήγορα που η βαρυτική έλξη μεταξύ των γαλαξιών δεν μπορεί να μειώσει την ταχύτητα διαστολής και έτσι το Σύμπαν θα εξακολουθεί να διαστέλλεται με αυξανόμενη ταχύτητα επ’ άπειρον. Για βρούμε ποίο από τα τρία μοντέλα περιγράφει το Σύμπαν πρέπει να γνωρίζουμε τον σημερινό ρυθμό διαστολής και την μέση πυκνότητά του. Αν η μέση πυκνότητα είναι μεγαλύτερη μιας κρίσιμης τιμής τότε το Σύμπαν θα το περιγράφει το πρώτο μοντέλο άλλως το δεύτερο ή το τρίτο. Από μετρήσεις που έγιναν διαπιστώθηκε ότι οι μάζες των γαλαξιών είναι μικρές και έτσι η μέση πυκνότητα είναι μικρότερη της κρίσιμης τιμής και συνεπώς ισχύει το τρίτο μοντέλο.

Όμως στις μάζες αυτές δεν έχει υπολογιστεί η «σκοτεινή ύλη» που υπάρχει τόσο ανάμεσα στους γαλαξίες όσο και εκτός των γαλαξιών. Επίσης η επιστήμη σήμερα αγνοεί α) την αρνητική ύλη (τουλάχιστον επίσημα) η οποία είναι η κύρια αιτία αυτής της διαστολής του Σύμπαντος και β) ότι ο χώρος δεν είναι κενός, όπως τον θεωρεί η θεωρία της σχετικότητας, αλλά πληρούται από αιθέρα ο οποίος έχει μάζα γιατί, σύμφωνα με τις προαναφερθείσες απόψεις του Σπ. Νάγου, συγκροτείται από άτομα της ατομικής ουσίας (εδάφιο 8).

Πριν λοιπόν γίνουν νέες μετρήσεις της κρίσιμης τιμής της μέσης πυκνότητας του Σύμπαντος δεν είναι δυνατόν να γνωρίζουμε αν τα πάντα θα επιστρέψουν στο μηδέν. Πάντως εμείς οι άνθρωποι δεν πρέπει να ανησυχούμε γιατί το θέμα αυτό αφορά σε πολύ απώτατο μέλλον (μετά μερικά δισεκατομμύρια χρόνια) και μάλιστα πολύ μετά την εξαφάνιση του Ηλίου μας λόγω εξαντλήσεως των πυρηνικών αποθεμάτων του.

Γ΄ ο χώρος και ο χρόνος

Ο Χώρος και ο Χρόνος (εδάφιο 6 ανωτέρω) είναι αποτέλεσμα της πρώτης κινήσεως και εκδηλώθηκαν ως εξής: ο μεν χώρος είναι αποτέλεσμα της εκτάσεως της κινήσεως ενώ ο χρόνος είναι αποτέλεσμα της διάρκειας της κινήσεως.

Ο χώρος

Η «έκταση» της κινήσεως, εκ της οποίας προέκυψε ο χώρος, θα γίνει περισσότερο κατανοητή αν θεωρήσουμε ότι το πρώτο αποτέλεσμα της κινήσεως ήταν ο διχασμός και αντιθετισμός της ενεργού ουσίας και η εκπόρευση των ατόμων α+ και α–. Τα άτομα αυτά βρισκόντουσαν σε διαρκή κίνηση, της οποίας η έκταση συνεχώς αυξανότανε, με αποτέλεσμα να προκύψει, όπως είδαμε ανωτέρω, μετατόπιση «εν χώρω» αυτών των ατόμων και η εκδήλωση του χώρου του οποίου η έκταση ήταν ανάλογη με την έκταση της κινήσεως. Ο χώρος όμως αυτός πληρώθηκε αμέσως με τον αιθέρα (ή Συνεχή ή Αμέριστη ουσία) με αποτέλεσμα να ταυτίζεται η έννοια του χώρου με την έννοια του Αιθέρα (ή της Συνεχούς ή της Αμέριστης ουσίας). Κατά την μυσταγωγική φιλοσοφία, ο χώρος θεωρείται ως Ουσία η οποία έχει τις ιδιότητες της Συνεχούς ουσίας με την οποία πληρούται και επειδή ιδιότητα της Συνεχούς Ουσίας είναι η Ενέργεια θεωρείται ότι και ο χώρος έχει Ενέργεια.

Ο χρόνος

Η έννοια του χρόνου γίνεται αντιληπτή από την συνεχή και αδιάκοπη πορεία της μεταβολή αυτών που υπάρχουν γύρω μας, την μεταβολή αυτή όπου το παρόν κατόπιν γίνεται παρελθόν. Ο παρατηρητής βρίσκεται διαρκώς στο παρόν και παρακολουθεί τα γεγονότα που οδεύουν προς το παρελθόν, χωρίς να μπορεί ούτε να διακόψει αυτήν την πορεία αλλά και ούτε να μεταβάλει την ταχύτητα αυτής της πορείας της μεταβολής. Τα πάντα μεταβάλλονται και μάλιστα σταθερά προς μια κατεύθυνση ή πορεία: την συνεχή φθορά μέχρι αποσυνθέσεως για όλες τις υπάρχουσες υλικές μορφές αφενός και αφετέρου την εμφάνιση νέων πιο εξελιγμένων υλικών μορφών οι οποίες δομούνται από τα υλικά των μορφών που αποσυντέθηκαν. Η πορεία όμως αυτή είναι η πορεία εξελίξεως των πάντων στην Φύση όπου όλες οι μορφικές υπάρξεις αποσυντίθενται για να δώσουν την θέση τους σε άλλες πιο εξελιγμένες. Όσο ταχύτερη είναι αυτή η πορεία εξελίξεως τόσο ταχύτερη είναι η πορεία του χρόνου που σημαίνει ότι η χρονική διάρκεια της πορείας μεταβολής μικραίνει. Επομένως οι έννοιες εξέλιξη και χρόνος είναι έννοιες παράλληλες και αντιστρόφως ανάλογες. Γενικά θα μπορούσαμε να πούμε ότι χρόνος είναι το μέτρο της εξελίξεως όλων στην Φύση και μάλιστα επειδή η εξέλιξη βαίνει με επιταχυνόμενο ρυθμό το μέτρο της (ο χρόνος) μικραίνει. Επίσης στην διάρκεια εξελίξεως ενός γεγονότος σχετίζεται άμεσα μια αντίστοιχη χρονική διάρκεια αυτού του γεγονότος. Αυτό το τελευταίο μας δίνει μια εικόνα γιατί η διάρκεια της κινήσεως (που σχετίζεται με την εξέλιξη) συνδέεται με τον χρόνο.

Η χωροχρο­νική Ύπαρξη

Ως προς τον χώρο και τον χρόνο υπάρχει επίσης διάσταση απόψεων μεταξύ μυσταγωγικής φιλοσοφίας και επιστήμης αφού η μεν μυσταγωγική φιλοσοφία θεωρεί τον χώρο ως ουσία (Συνεχή Ουσία) ενώ η επιστήμη θεωρεί τον χώρο ως κενό και άρρη­κτα συνδεδεμένο με τον Χρόνο (ο οποίος λαμβάνει νόημα με την έν­νοια της κινήσεως) όπου ο Χώρος και ο Χρόνος συναποτελούν το λεγόμενο χωροχρονικό συνεχές. Στο σημείο αυτό πρέπει να ση­μειωθεί ότι η διά­σταση απόψεων είναι στην πραγ­ματικότητα λε­κτική γιατί η μυσταγωγική φιλοσοφία δέχεται την έν­νοια του χω­ροχρόνου με διαφορετική διατύπωση αφού θεωρεί ότι δεν είναι δυ­νατή η ύπαρξη α) της Συνεχούς ου­σίας της οποίας εκδήλωση είναι ο ΧΩΡΟΣ χωρίς την παρουσία της Ατομι­κής ουσίας της οποίας εκδήλωση είναι η Κί­νηση (νόμος της κινήσεως) και η εκ της κινήσεως προκύπτουσα έννοια του ΧΡΟΝΟΥ και β) η εκδήλωση της ΎΠΑΡΞΗΣ της (νόμος της ζωής). Συνεπώς αυτήν η συνύ­παρξη και συλλειτουργία των δύο ου­σιών, της Συνεχούς ου­σίας η οποία εμπεριέχει την έννοια του ΧΩΡΟΥ και της Ατομικής ουσίας η οποία εμπεριέχει τις έννοιες του ΧΡΟΝΟΥ και της ΥΠΑΡΞΗΣ, περιγράφει με άλλο τρόπο το χωροχρονικό συνεχές της θεω­ρίας της σχετικότητας, το οποίο (για να είμαστε ακριβέστεροι) θα το χαρα­κτηρίζαμε ως Χωροχρο­νική Ύπαρξη.
-----------------------------------
[1] Η λέξη ΦΥΣΙΣ προέρχεται εκ του ρήματος φύομαι (φυτρώνω) που σημαίνει εμφανίζομαι και αναπτύσσομαι από έναν σπόρο που στην προκειμένη περίπτωση είναι η ενεργός ουσία.

[2] ΠΡΟΣΟΧΗ: Οι όροι ΑΠΕΙΡΟ, ΠΑΝ, ΣΥΜΠΑΝ και ΦΥΣΙΣ είναι ταυτόσημοι.

[3] Ο όρος ΚΟΣΜΟΣ και ΚΟΣΜΟΙ είναι μέρη του Σύμπαντος τα οποία έχουν μεγάλες διαφορές μεταξύ τους που οφείλονται στην διαφορά του εξελικτικού τους σταδίου.

[4] η λέξη «ουσία» σημαίνει ύπαρξη.

[5] Σχετικά με τον χρησιμοποιούμενο όρο «εκπόρευση» επισημαίνεται ότι άλλοι χρησιμοποιούν αντίστοιχα τον όρο «δημιουργία».

[6] Ιδέ ΚΟΣΜΟΛΟΓΙΑ Κοντόπουλου & Κωτσάκη, β’ έκδοση 1984 σελ. 13, 204, 245

[7] Και λίγη φαντασία για το Μηδέν και το Άπειρο. Το ΜΗΔΕΝ συμβολίζεται με χαρακτήρα που ομοιάζει με το γράμμα Όμι­κρον. Αυτός ο συμβολισμός του μηδενός με σύμβολο που μοιάζει με το όμικρον οφείλεται σε σύμπτωση. Η σύμπτωση όμως αυτή μας οδηγεί στις εξής σκέψεις αν θεωρήσουμε ότι το 0 ή Ο ως το πρώτο γράμμα της λέξεως Όλο ή Ολοκλήρωση: Έτσι αν στην μονάδα (1) τοποθετήσουμε δίπλα το μηδέν (0) έχουμε τον αριθμό 10. Ο αριθμός 10 στην Πυθαγόρειο Αριθμολογία χαρακτηρίζεται ως η Ιερή Δεκάδα([7]) η οποία (για τους Πυθαγορείους) συμβολίζει την Ολοκλή­ρωση του 1ου εξελικτικού κύκλου. Το ΑΠΕΙΡΟ, ως γνωστόν, έχει ως σύμβολο δύο μηδέν ενωμένα 00. Αυτός ο συμβολισμός του απείρου με τα δύο μηδέν ή όμικρον ενωμένα οφείλεται σε σύμπτωση. Η σύμπτωση όμως αυτή, μας οδηγεί επίσης στις εξής σκέψεις, αν συσχετίσουμε το σύμβολο της Ιερής Δεκάδας (10) με το σύμβολο του απείρου (00) όπου στην θέση του 1 υπάρχει το 0: Έτσι το Άπειρο (που είναι μια άλλη ονομασία της Φύσεως) θα μπορούσαμε να το θεωρήσουμε αντίστοιχα ως την Ολοκλήρωση του 0 (μηδενός) εκ του οποίου εκπορεύτηκε η Φύση (σύμφωνα με την νέα φιλοσοφική θεώρηση της φυσικής).

Επίσης γνωρίζουμε ότι κάθε αριθμός διαι­ρούμενος δια του 0 μας δίδει το άπειρο ενώ κάθε αριθμός διαιρούμενος δια του απείρου δίνει το μηδέν. Αυτό δείχνει ότι το μηδέν οδηγεί στο άπειρο και τα άπειρο οδηγεί στο μηδέν (όπως αναφέρει η νέα φιλοσοφική θεώρηση περί της εκ του μηδενός εκπορεύσεως της Φύσεως).

[8] Ως ΖΩΗ νοείται η εμφάνιση της υπάρξεως των ατόμων ως αυτοτελών υπάρξεων ώστε να μην συγχέονται με τα άλλα άτομα και όχι την ζωή των όντων

[9] Κατά τον θεοσοφιστή Leadbeater το ηλεκτρόνιο θεωρείται ότι συγκροτείται από εννέα (9) υποσωματίδια, συνεπώς, αν δεχθούμε αυτήν την άποψη, τότε το ηλεκτρόνιο συγκροτείται από 4 άτομα α+ και 5 άτομα α – (συνολικά 9 άτομα) με αποτέλεσμα να υπερισχύει το αρνητικό ηλεκτρικό φορτία.

[10] ιδέ σχετικά στο βιβλίο του Παν. Τσιλιμίγκρα ΦΥΣΙΚΗ ΣΤΟΙΧΕΙΩΔΩΝ ΣΩΜΑΤΙΩΝ

[11] Η επιστήμη σήμερα θεωρεί ότι το ηλεκτρικό φορτίο οφείλεται σε ασυμμετρία των στοιχειωδών σωματιδίων.

[12] Στο παράρτημα Β αναφέρεται και τρίτος λόγος

[13] Π.χ. οι πλανήτες περιστρέφονται γύρω από τον εαυτό τους και γύρω από τον ήλιο, ο Ήλιος περιστρέφεται γύρω από τον εαυτό του και πέριξ του Κέντρου του Γαλαξία κλπ

[14] στο κείμενό του δυστυχώς δεν αναφέρει πως εννοεί τον αντιθετισμό του αιθέρα.

[15] Οι ΚΟΜΗΤΕΣ θεωρούνται ως ουράνια σώματα τα οποία αποτελούνται από σχετικά συμπαγή πυρήνα και περιβάλλονται από ένα πολύ αεριώδες περίβλημα. Οι κομήτες που υπάρχουν στο ηλιακό μας σύστημα διαγράφουν πολύ ελλειπτική τροχιά με αποτέλεσμα η εμφάνισή τους να γίνεται σε πολύ αραιά χρονικά διαστήματα και γίνονται ορατοί όταν προσεγγίσουν τον Ήλιο από το φως του Ηλίου. Επίσης η έντονη Ηλιακή ακτινοβολία ωθεί το πολύ αεριώδες περίβλημα αυτών προς την αντίθετη προς τον Ήλιο κατεύθυνση (η γνωστή μας «ουρά» των κομητών). Οι κομήτες δεν είναι σώματα που εμφανίστηκαν κατά την διαμόρφωση του ηλιακού μας συστήματος άλλα δεσμεύτηκαν από το πεδίο βαρύτητας του ηλίου όταν προσέγγισαν το ηλιακό σύστημα και γι’ αυτό διαγράφουν την πολύ ελλειπτική τροχιά. Ως φαίνεται ( κατά τον Νάγο) οι κομήτες αποτελούν το πρώτο στάδια συμπυκνώσεως της ύλης εκ της οποίας προήλθαν αρχικά οι γαλαξίες, και κατόπιν τα ηλιακά συστήματα κλπ.

[16] Όπως π.χ. την φυτική ζωή αποτελούν τα εμφανιζόμενα στην Φύση φυτά

[17] η πραγματικά πρώτη εκδήλωση ζωής ήταν οι ιοί, κατόπιν οι μονοκύτταροι οργανισμοί κλπ τους οποίους δεν αναφέρει ίσως για λόγους συντομίας στην εξέταση αυτού του θέματος

[18] πολλοί θεωρούν ως πρώτο σταθμό τους κρυστάλλους οι οποίοι έχουν την δυνατότητα αναπαραγωγής ομοίων ακριβώς με αυτούς μορφών

[19] Οι εσωτεριστές πιστεύουν ότι στα φυτά υπάρχει ένα υποτυπώδες νευρικό σύστημα μη υλικής φύσεως π.χ. αποτελούμενο από συνεχή ουσία (αιθέρα).

[20] σχετικά έχουν γίνει διάφορα δημοσιεύματα.

[21] Ιδέ σχετικά στο περιοδικό ΙΧΩΡ τεύχος 38 το δημοσίευμά μου «Οι ανώτεροι κόσμοι και η πορεία της ψυχής»

[22] Η Νοητική αυτή δύναμη η οποία οδηγεί την Λογική Ψυχή να διακρίνει το Καλό από το Κακό είναι απαγορευμένος καρπός σύμφωνα με την «παλαιά διαθήκη» που είναι το ιερό βιβλίο των βιβλικών θρησκειών. Κατά την «παλαιά διαθήκη» ο Γιαχβέ απαγόρευσε στους πρωτόπλαστους (Αδάμ και Εύα) να φάγουν από το ξύλο της ΓΝΩΣΕΩΣ του καλού και του κακού (γένεσις Β16) δηλαδή τους απαγόρευσε την νοητική λειτουργία η οποία θα τους οδηγούσε στην γνώση του καλού κλπ. Επειδή οι πρωτόπλαστοι παραβίασαν αυτήν την απαγόρευση καταδικάστηκαν αφενός μεν να εργάζονται ώστε στο εξής μόνον με την ΕΡΓΑΣΙΑ τους (γένεσις Β19) θα εξασφάλιζαν τα μέσα της διαβίωσής τους αφετέρου δε να χάσουν τον «παράδεισο» (γένεσις Β 24) ο οποίος θεωρείται ως χώρος στον οποίο ζούσαν οι «πρωτόπλαστοι» σε κατάσταση αδράνειας δηλαδή αποβλάκωσης (γένεσις Β 15). Έτσι η εργασία για τους οπαδούς της παλαιάς διαθήκης θεωρείται καταδίκη, ενώ η εργασία είναι ΔΙΚΑΙΩΜΑ του έμφρωνος ανθρώπου και ΕΥΛΟΓΙΑ.

[23] Η λέξη λόγος εδώ έχει την έννοια του αιτίου.

[24] Για το περί του Δημιουργού θέμα σας παραπέμπω στο άρθρο μου «Περί Θεού και Θεών» που δημοσιεύθηκε στο τεύχος 20 του περιοδικού ΙΔΕΟΘΕΑΤΡΟ.

[25] Η έκφραση «εν χώρω» σημαίνει την προς εκδήλωση του χώρου μετατόπιση.

[26] ιδέ σχετικά στο βιβλίο μου ΦΥΣΙΚΟΙ ΝΟΜΟΙ, έκδοση ΙΔΕΟΘΕΑΤΡΟΥ.

[27] Η λέξη ουσία σημαίνει ύπαρξη.

[28] Η λέξη λόγος εδώ έχει την έννοια του αιτίου.

[29] Για το περί του Δημιουργού θέμα σας παραπέμπω στο άρθρο μου «Περί Θεού και Θεών» που δημοσιεύθηκε στο τεύχος 20 του περιοδικού ΙΔΕΟΘΕΑΤΡΟ.

[30] Επειδή οι ιδιότητες της ΑΝΤΙΥΛΗΣ είναι ίδιες με αυτές της ύλης, εκτός από την αντιστροφή των ηλεκτρικών φορτίων, δεν είναι δυνατή η αναζήτηση στον Γαλαξία μας ηλιακών συστημάτων από αντιύλη ούτε η αναζήτηση Γαλαξιών από Αντιύλη και συνεπώς δεν μας είναι γνωστό αν υπάρχουν κόσμοι που συγκροτούνται μόνο από αντιύλη. Πολλοί εκ των επιστημόνων πιστεύουν ότι θα πρέπει να υπάρχει ίση ποσότητα ύλης και αντιύλης στο Σύμπαν για λόγους συμμετρίας. Άλλοι όμως πιστεύουν ότι αυτή η συμμετρία δεν είναι απαραίτητη και μπορεί το Σύμπαν να αποτελείται μόνο από ύλη. Στο γήινο περιβάλλον, περιβάλλον συγκροτούμενο μόνο από ύλη, η αντιύλη, αποτελούμενη από ποζιτρό­νια και αντιπρωτόνια, μόνον στα εργαστήρια μπορεί να παραχθεί και η διάρκειά ζωής της είναι πολύ μικρή.

[31] Γίνεται μια πολύ συνοπτική περιγραφή για λόγους οικονομίας χώρου.