Η επιμονή της μνήμης. Carl Sagan’s Cosmos Episode 11

Η επιμονή της μνήμης. Carl Sagan’s Cosmos Episode 11


 
 

Η ναυμαχία της Σαλαμίνας (22 Σεπτεμβρίου του 480 π.Χ)

Η ναυμαχία της Σαλαμίνας κατά πολλούς πραγματοποιήθηκε στις 22 Σεπτεμβρίου του 480 π.Χ, μεταξύ των αρχαίων ελληνικών πόλεων-κρατών και της Περσικής Αυτοκρατορίας. Αποτέλεσε σημαντική σύγκρουση της δεύτερης περσικής εισβολής στην Ελλάδα, η οποία άρχισε το 480 π.Χ.

Μετά την κατάληψη του στενού των Θερμοπυλών απ' τους Πέρσες και την λήξη της Ναυμαχίας του Αρτεμισίου, ο Ελληνικός στόλος κατευθύνθηκε προς τις ακτές της Αττικής και έτσι άνοιξε ο δρόμος για την κατάκτηση ολόκληρης της Κεντρικής Ελλάδας από τον στρατό του Ξέρξη.
Τότε ο Θεμιστοκλής πείθει τους Αθηναίους να εγκαταλείψουν την πόλη με την προστασία του αθηναϊκού ναυτικού το οποίο αγκυροβόλησε στη Σαλαμίνα για να προστατεύσει αυτήν την επιχείρηση. Για να τους πείσει μάλιστα, επιστράτευσε θεϊκά σημάδια και μαντείες, την ερμηνεία των οποίων προσάρμοζε στη στρατηγική του.
Όμως 500 περίπου Αθηναίοι παρέμειναν πάνω στην Ακρόπολη και προσπάθησαν να αντιμετωπίσουν τις εχθρικές επιθέσεις, αλλά έπεσαν μέχρις ενός. Επειδή στο μεταξύ ο κύριος όγκος του περσικού στρατού είχε φτάσει μέχρι την Ακρόπολη, το ιερό λεηλατήθηκε και πυρπολήθηκε. Ο Ξέρξης με την κατάκτηση της Αθήνας και την πυρπόληση των ιερών και της Ακρόπολης, θεώρησε πως είχε πάρει εκδίκηση για την ήττα του πατέρα του στον Μαραθώνα.
Οι αρχηγοί του Ελληνικού στόλου συσκέφθηκαν για να αποφασίσουν τον καταλληλότερο τόπο να ναυμαχήσουν.
Ο Θεμιστοκλής πρότεινε τα στενά της Σαλαμίνας, διότι ο Ελληνικός στόλος, μικρότερος από τον Περσικό, μπορούσε να ελιχθεί καλύτερα και δεν κινδύνευε να κυκλωθεί από τα εχθρικά πλοία.
Η πλειοψηφία όμως των στρατηγών πρότεινε να διεξαχθεί η ναυμαχία στον Ισθμό, για να υπερασπιστούν την Πελοπόννησο και σε έσχατη περίπτωση, αν επικρατούσαν οι Πέρσες, να έχουν τη δυνατότητα να διαφύγουν.
Σε νέα σύσκεψη ο Θεμιστοκλής απείλησε ότι αν δεν ναυμαχούσαν στη Σαλαμίνα, ο Αθηναϊκός στόλος θα αποσυρόταν και οι αθηναίοι θα μετανάστευαν στη Σίρι της Κάτω Ιταλίας. Ο Ευρυβιάδης πείστηκε και άρχισαν οι ετοιμασίες, την επόμενη μέρα όμως – και παραμονή της ναυμαχίας- οι γνώμες των στρατηγών διχάστηκαν :
Οι Αθηναίοι, Αιγινήτες και Μεγαρείς επέμεναν να ναυμαχήσουν στα στενά ενώ οι πελοποννήσιοι προτιμούσαν τον Ισθμό. Τότε ο Θεμιστοκλής, επειδή φοβήθηκε μήπως επικρατήσει η δεύτερη γνώμη, έστειλε κρυφά στον Ξέρξη τον παιδαγωγό των παιδιών του Σίκκινο, με το μήνυμα ότι ο ελληνικός στόλος ετοίμαζαν να διαφύγει, και πως αν ήθελε την νίκη έπρεπε να επιτεθεί αμέσως. 
Ο Περσικός στόλος κινητοποιήθηκε αμέσως προκειμένου να πετύχει αιφνιδιασμό. Το μεγαλύτερο μέρος του περσικού στόλου είχε συγκεντρωθεί μεταξύ Ψυτάλλειας και Σαλαμίνος, ενώ τα υπόλοιπα πλοία είχαν κλείσει όλα τα πιθανά περάσματα.
Οι έλληνες όμως πληροφορήθηκαν τις κινήσεις του Περσικού στόλου μέσα στην νύχτα από τον Αριστείδη που με κόπο κατόρθωσε να περάσει ανάμεσα από τα εχθρικά πλοία, και από τον Τήνο  Παναίτιο Σωσμένους που αυτομόλησε τους Πέρσες. Ενώ λοιπόν οι Πέρσες προσδοκούσαν να αιφνιδιάσουν τους έλληνες και να τους τρέψουν σε φυγή, μάταια τους περίμεναν όλοι την νύχτα.
Η σύγκρουση έλαβε χώρα ακτές της Σαλαμίνος , όπου ο χώρος  ήταν τόσο στενός , ώστε στο πρώτο μέτωπο τα περσικά πλοία που ήταν δυνατόν να παραταχθούν ήταν ισάριθμα με τα ελληνικά. Αυτά  είχαν παραταχθεί ως εξής:

Το αριστερό άκρο καταλάμβαναν οι αθηναϊκές τριήρεις υπό τον Θεμιστοκλή απέναντι από του Φοίνικες, το δεξιό άκρο οι 16 σπαρτιατικές τριήρεις με τον Ευρυβιάδη απέναντι από τους Ίωνες. Δίπλα τους οι τριήρεις των Αιγινητών και στο ενδιάμεσο τα πλοία των άλλων ελληνικών πόλεων.
Πρώτος επιτέθηκε ο Αθηναίος Αμεινίας ο Παλληνεύς.
Αμέσως τον ακολούθησαν και τα υπόλοιπα πλοία και η ναυμαχία γενικεύτηκε. Και οι δύο αντίπαλοι αρχικά πολεμούσαν με την ίδια γενναιότητα, γρήγορα όμως φάνηκε η υπεροχή του ελληνικού στόλου και της τακτικής του.
Μέχρι το σούρουπο ο Περσικός στόλος είχε κατατροπωθεί και αναζήτησε καταφύγιο στο Φάληρο. Οι απώλειες του ήταν 200-300 πλοία, ενώ οι Έλληνες είχαν χάσει 40. Η αναλογία σε άνδρες ήταν πολύ μεγαλύτερη για τους Πέρσες, γιατί πολλοί δεν ήξεραν να κολυμπούν.
Επιπλέον, εξοντώθηκε η περσική φρουρά της Ψυτάλλειας που την αποτελούσαν κυρίως επιφανείς Πέρσες και εκλεκτοί πολεμιστές. Η νίκη αυτή των Ελλήνων, αποτέλεσμα όχι μόνο της στρατηγικής σκέψης και της ναυτικής δεινότητας τους, αλλά της ομοψυχίας και της γενναιότητας τους, σήμαινε την αρχή του τέλους για τα επεκτατικά σχέδια των Περσών.
Στη Σαλαμίνα ιδρύθηκαν τάφοι με επιγράμματα για τους νεκρούς Σαλαμινομάχους κάθε πόλης. Στους Δελφούς στάλθηκαν πλούσια αφιερώματα και στους γενναιότερους δόθηκαν βραβεία. Η νίκη αυτή και η σημασία της υμνήθηκε από ποιητές, ρήτορες, και Ιστορικούς με σημαντικότερο έργο την τραγωδία του Αισχύλου «Πέρσαι» την πρώτη με ιστορικό θέμα.
Σύμφωνα με τον Αισχύλο, ο οποίος συμμετείχε στη ναυμαχία, ο ελληνικός στόλος είχε 310 τριήρεις. Ο Πλάτωνας αναφέρει ότι οι Πέρσες είχαν χίλια πλοία και περισσότερα.
Ο Ξέρξης επέστρεψε στην Ασία με το μεγαλύτερο μέρος του στρατού του και, τον επόμενο χρόνο, τα απομεινάρια του περσικού στρατού ηττήθηκαν αποφασιστικά στη μάχη των Πλαταιών και στη μάχη της Μυκάλης.
Μετά από αυτές τις μάχες, οι Πέρσες δεν ξαναπροσπάθησαν να καταλάβουν την ηπειρωτική Ελλάδα. Οι μάχες στη Σαλαμίνα και στις Πλαταιές σηματοδότησαν την αρχή της νέας φάσης των Ελληνο-Περσικών Πολέμων - οι ελληνικές πόλεις άρχισαν την αντεπίθεση.
Η σημασία της ναυμαχίας της Σαλαμίνας υπήρξε μέγιστη διότι προκάλεσε την κατάρρευση του ηθικού της Περσικής ηγεσίας σε τέτοιο βαθμό, ώστε να εγκαταλείψει ουσιαστικά τον αγώνα, αν και διέθετε ακόμα υπερτριπλάσιο σχεδόν στόλο από το Ελληνικό.
Μερικοί ιστορικοί πιστεύουν ότι σε περίπτωση περσικής νίκης θα σταματούσε η ανάπτυξη της Αρχαίας Ελλάδας, καθώς και του δυτικού πολιτισμού, και οδηγούνται στο συμπέρασμα ότι η Σαλαμίνα ήταν μια από τις πιο σημαντικές μάχες στην ανθρώπινη ιστορία.

 

 

Παράξενα θαλάσσια είδη που μοιάζουν… εξωγήινα!

Μπορεί οι δημιουργοί των ειδικών εφέ να μας εκπλήσσουν με τις κατασκευές τους, με τα τέρατα και τα ευφάνταστα όντα που δημιουργούν στις ταινίες, όμως η φύση για άλλη μία φορά ξεπερνά κάθε φαντασία.

Παράδοξα θαλάσσια είδη που μοιάζουν εξωγήινα ζουν στα βάθη του ωκεανού και εκπλήσσουν με το σχήμα και τα χρώματά τους.
Τόσο πολύ μάλιστα που σε ορισμένες περιπτώσεις ο καθένας δυσκολεύεται να αποδεχτεί πως αυτά τα πλάσματα είναι αληθινά.
Ένα υποβρύχιο ταξίδι στο βυθό θα φέρει στο φως ό,τι δεν φαντάζεστε…
10. Μέδουσες Atolla

Φωτίζουν σαν πυγολαμπίδες και ζουν σε όλους τους ωκεανούς του κόσμου, συνήθως στα 700 μέτρα κάτω από την επιφάνεια του νερού.
9. Το ψάρι της Ανταρκτικής

Ζουν σε ακραίες κλιματικές συνθήκες, σε πολύ παγωμένα νερά περίπου 1.000 μέτρα στο βυθό των θαλασσών της Ανταρκτικής και είναι ιδιαίτερα ασυνήθιστο. Είναι εντελώς άχρωμο, ακόμα και το αίμα του, το μοναδικό σπονδυλωτό στον κόσμο που δεν έχει αιμοσφαιρίνη.
8. Γαρίδα-αυτοκράτορας

Μοιάζει σαν να το έχει ζωγραφίσει κάποιος καλλιτέχνης, το θαλάσσιο αυτό είδος χρησιμοποιεί το πολύχρωμο δέρμα του σαν καμουφλάζ από τους εχθρούς του.
7. Μπλε δράκος

Μοιάζει με πολύτιμο κόσμημα που κάποιος το έχασε στην ακτή και συνηθίζει να κινείται στην επιφάνεια των θαλασσών και όχι στο βυθό. Το μεταλλικό μπλε χρώμα του προσομοιάζει με το νερό και δύσκολα γίνεται αντιλητό.
6. Σαλιγκάρι του βυθού

Η Felimare picta είναι ένα είδος θαλάσσιου γυμνοσάλιαγκα που ζει σε θερμά, υποτροπικά νερά, ιδιαίτερα γύρω από τη Μεσόγειο Θάλασσα και τον Κόλπο του Μεξικού. Εντυπωσιακός χρωματισμός που δεν ταιριάζει σε… σαλιγκάρι!
5. Θαλάσσια ανεμώνα

Στα νερά του Ινδό – Ειρηνικού ζουν μερικά από τα πιο παράξενα θαλάσσια είδη στον πλανήτη, συμπεριλαμβανομένης και της Gorgonian Wrapper. Πρόκειται για μια δηλητηριώδη ανεμώνη που συλλαμβάνει το θήραμά της στα πλοκάμια της και το παραλύει με το δηλητήριό της.
4. Φωτογενές χταπόδι

Η επιστημονική του ονομασία είναι Wunderpus photogenicus και ζει στα νερά των Φιλιππίνων, όπου και ανακαλύφθηκε. Ο χαρακτηρισμός του ως φωτογενές έγινε εξαιτίας της διάθεσης όσων το έβλεοαν να το… φωτογραφίσουν! Το λευκό και κόκκινο χρώμα του αποτελεί το καλύτερο καμουφλάζ πίσω από συμπλέγματα κοραλλιών.
3. Λιονταρόψαρο

Το Lionfish είναι ένα από τα πιο αναγνωρίσιμα είδη ψαριών στον κόσμο. Άγρια ομορφιά και εξαιρετικά επικίνδυνο ψάρι, ζει στον Ινδικό Ωκεανό και το Νότιο Ειρηνικό.Βασικό χαρακτηριστικό του, ο καννιβαλισμός: Στην απουσία τροφής, τρώει το ένα το άλλο.
2. Γιγαντιαίο σιφωνοφόρο

Πρόκειται για το μεγαλύτερο σπονδυλωτό στον κόσμο, που μπορεί να φτάσει μέχρι τα 40 μέτρα μήκος! Κι αν αυτό σας φαίνεται υπερβολικό, αξίζει να σημειωθεί ότι δεν πρόκειται για ένα είδος αλλά για πολλά πλάσματα μαζί, στην ουσία για μια μακρόστενη αποικία που ελίσσεται στο βυθό των ωκεανών.
1. Δολοφονικό σκουλήκι

Ζει σε λαγούμια του πυθμένα των θαλασσών αφήνοντας έξω από την άμμο τις… λαβίδες του, με τις οποίες συλλαμβάνει τα θηράματά του. Μπορεί να αυξηθεί μέχρι 10 μέτρα σε μήκος, ενώ συχνά έχει βρεθεί να ζει και σε διάφορα ενυδρεία ανά τον κόσμο.

Πολέμησε στο Β' Παγκόσμιο πόλεμο με... σπαθί και τόξο

Η ιστορία του «τρελού Jack»
Το να πας στη μάχη οπλισμένος με ένα σπαθί, ένα τόξο και μια φαρέτρα γεμάτη με βέλη ήταν αναμενόμενο αν πολεμούσες στον... εκατονταετή πόλεμο.

Όμως για την εποχή του Β' Παγκοσμίου Πολέμου αυτό ακούγεται κάπως... αλλόκοτο.
Ένα σπαθί ή ένα ξίφος δεν είναι ο καταλληλότερος εξοπλισμός για να αντιμετωπίσεις επιθέσεις από... τουφέκια και άρματα μάχης.
Ή μήπως είναι;
Για τον John Malcolm Thorpe Fleming Churchill, ή αλλιώς ο «τρελός Jack», δεν υπήρχε καλύτερος εξοπλισμός από ένα καλό ξίφος και το τόξο του.
Ο «τρελός Jack» γεννήθηκε στο Oxfordshire και αποφοίτησε από τη Βασιλική Στρατιωτική Ακαδημία του Sandhurst το 1926. Όπως αναφέρει η ιστοσελίδα todayifoundout.com προτού γίνει... διάσημος χάρη στις μάχες που έδωσε κατά τη διάρκεια του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου, δούλευε ως συντάκτης σε μια εφημερίδα του Ναϊρόμπι, ως μοντέλο και κασκαντέρ σε ταινίες, λόγω της επιδεξιότητάς του με το τόξο.
Το ίδιο ταλέντο τον οδήγησε στη συνέχεια στο Όσλο της Νορβηγίας, όπου συμμετείχε σε αγώνες με τη σημαία της Μ. Βρετανίας στο παγκόσμιο πρωτάθλημα του 1939.
Ο Β' Παγκόσμιος πόλεμος ήταν προ των πυλών και ο «τρελός Jack» είχε φύγει από το στρατό, έχοντας υπηρετήσει δέκα χρόνια. Αποφάσισε όμως μετά χαράς να επιστρέψει επειδή όπως έλεγε «η χώρα μπήκε σε προβλήματα όσο εγώ έλειπα».
Το Μάιο του 1940 ήταν ο δεύτερος στην ιεραρχία του πεζικού. Πάντα πήγαινε στη μάχη με ένα τόξο και τα βέλη του, υπερασπιζόμενος την επιλογή του εξοπλισμού του λέγοντας ότι: «Κατά τη γνώμη μου, όποιος στρατιώτης πηγαίνει στον πόλεμο χωρίς το σπαθί του... δεν έχει “ντυθεί” σωστά».
Ο μεσαιωνικός εξοπλισμός του ωστόσο, δεν ήταν... «διακοσμητικός». Στη μάχη της Δουνκέρκης το 1940, ανάμεσα στις δυνάμεις της ναζιστικής Γερμανίας και των στρατευμάτων της Γαλλίας, του Ηνωμένου Βασιλείου και του Βελγίου, ο Churchill σκότωσε ένα γερμανό στρατιώτη με ένα τόξο.
Λίγο αργότερα τον είδαν σε μια μοτοσικλέτα με το τόξο και τη φαρέτρα με τα βέλη του πάντα δεμένα στο σώμα του. Στο μπροστινό φως κρεμόταν ο σκούφος ενός γερμανού αξιωματικού.
Το 1941 συμμετείχε εθελοντικά σε μια επιχείρηση κατά μιας γερμανικής φρουράς στη Νορβηγία. Ηγήθηκε δύο τμημάτων πεζικού και φυσικά... είχε το τόξο μαζί του.
Η επιχείρηση είχε ως στόχο να καταστρέψει τις γερμανικές επάκτιες πυροβολαρχίες στο νησί Maaloy. Ο Churchill στάθηκε στο μπροστινό τμήμα του σκάφους που τούς μετέφερε εκεί, παίζοντας στη γκάιντα τους ρυθμούς του κομματιού «The March of the Cameron Men». Εννοείται ότι αποβιβάστηκε μπροστά από τους υπόλοιπους άντρες... προτάσσοντας το σπαθί του.
Το σπαθί του τον έβγαλε ασπροπρόσωπο και λίγα χρόνια αργότερα, το 1943. Τότε ο «τρελός Jack» ήταν διοικητής στο Salerno. Τα στρατεύματά του αναγκάστηκαν να βγουν στην πρώτη γραμμή της μάχης, κάτι για το οποίο δεν είχαν εκπαιδευτεί, συνεχίζει το δημοσίευμα.

Ο «τρελός Jack» βγήκε και πάλι μπροστά κρατώντας το σπαθί του. Έφτασε τους γερμανούς σκοπούς στο σκοτάδι και άρχισε να κουνάει με μανία το σπαθί του, τόσο που εκείνοι τρόμαξαν από το «δαίμονα» που τούς είχε περικυκλώσει.
Ο «τρελός Jack» πήρε μαζί του 42 αιχμαλώτους εκείνο το βράδυ με τη βοήθεια ενός ακόμη στρατιώτη.
«Πιστεύω ότι αν πεις σε ένα Γερμανό δυνατά και καθαρά τι να κάνει, και είσαι και ανώτερός του, θα σου απαντήσει σχεδόν κλαίγοντας «jawohl» (ναι, μάλιστα) και θα υπακούσει» έλεγε τότε ο ίδιος περιγράφοντας τις εμπειρίες του από τις μάχες.
Στη συνέχεια ο Churchill πήγε στη Γιουγκοσλαβία, όπου ηγήθηκε σειράς επιδρομών κατά των Γερμανών από το νησί Vis. Το Μάιο του 1944 σχεδιάστηκε μια μεγαλύτερη επιχείρηση, βάση της οποίας επρόκειτο να πραγματοποιηθούν τρεις επιθέσεις σε διαφορετικές τοποθεσίες σε λόφους.
Ο «τρελός Jack» οδήγησε μια ομάδα σε ένα λόφο, όμως μόλις έξι από τους άντρες του κατάφεραν να φτάσουν το στόχο. Ο Jack βρέθηκε εκτεθειμένος σε ανοιχτή θέα στον εχθρό και υπήρχαν ελάχιστοι ικανοί άντρες για να τον προστατέψουν. Έτσι εκείνος έκανε ό,τι... (δεν) θα έκανε ο οποιοσδήποτε στρατιώτης... έπαιξε στη γκάιντά του το κομμάτι «Will Ye No Come Back Again». Τραυματίστηκε από γερμανική χειροβομβίδα και πιάστηκε αιχμάλωτος.
Αφού τον ανέκριναν, τον οδήγησαν στο στρατόπεδο συγκέντρωσης Sachsenhausen. Οι Γερμανοί πίστευαν ότι λόγω του επιθέτου του είχε συγγενική σχέση με τον Winston Churchill, κάτι που δεν ίσχυε, όμως θεωρήθηκε «σπουδαίος αιχμάλωτος» και λόγω της θέσης του.
Φυσικά, ο «τρελός Jack» κατάφερε να διαφύγει το Σεπτέμβρη της ίδιας χρονιάς από το στρατόπεδο συγκέντρωσης, περνώντας μέσα από ένα σωλήνα αποστράγγισης, κάτω από τα συρματοπλέγματα. Τον έπιασαν όμως ξανά λίγο αργότερα, μαζί με έναν ακόμη και τούς μετέφεραν σε στρατόπεδο στην Αυστρία.
Τον Απρίλιο του 1945 χάλασε το σύστημα φωτισμού του αυστριακού στρατοπέδου και ο Churchill δεν άφησε την ευκαιρία να πάει χαμένη... ξέφυγε μέσα στο σκοτάδι. Περπατούσε επί οκτώ μέρες και 150 μίλια μετά «έπεσε» επάνω σε αμερικανικά στρατιωτικά οχήματα στην Ιταλία. Κατάφερε να τούς πείσει ότι ήταν άγγλος συνταγματάρχης, παρά την κακή εμφάνισή του, και επέστρεψε ασφαλής.
Ο «τρελός Jack» απογοητεύτηκε όταν έμαθε ότι είχε χάσει ένα χρόνο από τον πόλεμο και αντί να επιστρέψει στο σπίτι του, αποφάσισε να συνεχίσει. Πήγε στη Βιρμανία, όπου ο πόλεμος με την Ιαπωνία ήταν ακόμη σε πλήρη εξέλιξη.
Όταν έφτασε εκεί είχαν πέσει οι βόμβες στο Ναγκασάκι και τη Χιροσίμα... κάτι που σήμαινε ότι ο πόλεμος είχε ουσιαστικά τελειώσει.
«Αν δεν ήταν αυτοί οι καταραμένοι οι Γιάνκηδες, θα μπορούσαμε να συνεχίζαμε τον πόλεμο για ακόμη δέκα χρόνια» αναφώνησε τότε ο Churchill.
Το τέλος του πολέμου δε σήμανε όμως το τέλος των περιπετειών του. Αποφάσισε να εκπαιδευτεί ως αλεξιπτωτιστής και στη συνέχεια εστάλη στην Παλαιστίνη ως δεύτερος στην ιεραρχία του 1ου Τάγματος. Αργότερα έγινε εκπαιδευτής στην Αυστραλία, όπου όμως γνώρισε και αγάπησε και... το σέρφινγκ.
Συνταξιοδοτήθηκε από το στρατό το 1959 και πέθανε το 1996 στο Surrey.

Τι είναι η συναισθηματική νοημοσύνη και πώς την αποκτούμε

«Συναισθηματική νοημοσύνη» ή αλλιώς «συναισθηματική επίγνωση» ονομάζεται η ικανότητα που έχει το άτομο:
Να αναγνωρίζει τα συναισθήματά του (ποιο συναίσθημα βιώνει και πότε;)
Να αιτιολογεί τα συναισθήματά του (γιατί βιώνει τα συγκεκριμένα συναισθήματα και κάτω από ποιες συνθήκες εκδηλώνονται;)
Να διαχειρίζεται τα συναισθήματά του και να βρίσκει εναλλακτικούς τρόπους επίλυσης των προβλημάτων
να αναγνωρίζει και να κατανοεί την εκδήλωση των συναισθημάτων των άλλων ανθρώπων
Είναι αξιοσημείωτο το γεγονός ότι πολλοί από εμάς θεωρούν ότι τα συναισθήματα λειτουργούν ανταγωνιστικά και εις βάρος της λογικής. Η εκδήλωση και η έκφραση των συναισθημάτων θεωρείται συνώνυμη της «αδυναμίας» και της έλλειψης αυτοπεποίθησης. Αντιθέτως, η επικράτηση της λογικής και ο έλεγχος των συναισθημάτων επικροτείται και ενθαρρύνεται ως ένδειξη ατόμου με υψηλή αυτοπεποίθηση και δυναμισμό. Αυτή η νοοτροπία έχει επηρεάσει βαθιά τη ζωή μας σε όλα τα επίπεδα: κοινωνικό, επαγγελματικό και διαπροσωπικό.
Ωστόσο, αν παρατηρήσουμε στον περίγυρό μας, υπάρχουν αρκετές περιπτώσεις ανθρώπων οι οποίοι διαθέτουν παρά πολύ υψηλό δείκτη νοημοσύνης και απίστευτες γνώσεις δυσκολεύονται, όμως, τόσο στην κοινωνική όσο και στην προσωπική τους ζωή. Αντιθέτως, περιπτώσεις ανθρώπων με «κοινό νου», τα καταφέρνουν καλύτερα ειδικά στις διαπροσωπικές τους σχέσεις.
Αυτό το γεγονός αποδεικνύει τη σημασία της συναισθηματικής σταθερότητας. Όταν το μυαλό και η καρδιά βρίσκονται σε αρμονία, η πρόοδος του ατόμου είναι αναμενόμενη. Οι άνθρωποι είμαστε το σύνολο των συναισθημάτων μας, του μυαλού μας και του σώματός μας. Η αρμονική ανάπτυξη όλων των κομματιών είναι εξίσου σημαντική για όλους μας, πόσο μάλλον για τα παιδιά.
Σε αυτό το σημείο, είναι σημαντικό να έχουμε υπόψη μας ότι έξυπνα δεν είναι μόνο τα παιδιά που διαπρέπουν στα μαθήματα και εντυπωσιάζουν με τις σχολικές τους επιδόσεις και γνώσεις. Έξυπνα είναι και τα παιδιά που διαθέτουν αυτοπεποίθηση και υπευθυνότητα καθώς και την ικανότητα να κατανοούν τόσο τα δικά τους συναισθήματα όσο και των άλλων. Διαθέτουν με άλλα λόγια υψηλή συναισθηματική νοημοσύνη.
Ποιος είναι ο ρόλος του γονιού στην ανάπτυξη της συναισθηματικής νοημοσύνης του παιδιού;
Η συναισθηματική νοημοσύνη είναι μια ικανότητα η οποία μπορεί να αναπτυχθεί στο παιδί από τα πρώτα χρόνια της ζωής του όπου ξεκινάει να διαμορφώνει την προσωπικότητά του, και δημιουργούνται οι βάσεις για τη μελλοντική του πορεία. Συνεπώς, ο ρόλος των γονιών είναι σημαντικός και καθοριστικός.
Τι μπορούν να κάνουν οι γονείς;

• Να συζητούν μαζί του: Ο παιδικός ψυχισμός είναι πολύ ευαίσθητος και μπορεί να πληγωθεί από κάποιο γεγονός, που οι γονείς μπορεί να το θεωρήσουν περαστικό ή ανώδυνο. Είναι σημαντικό να το ενθαρρύνουν να συζητάει μαζί τους για το πώς αισθάνεται και να του μιλούν και οι ίδιοι για τα δικά τους συναισθήματα.
• Να κατανοήσουν τη συμπεριφορά του: Συχνά, επειδή το παιδί δεν είναι σε θέση να εκφράσει με λόγια τα προβλήματά του, εμφανίζει σωματικά συμπτώματα όπως δυσκολίες στον ύπνο και τη διατροφή και νυχτερινή ενούρηση, δυσκολίες στις σχέσεις με τους συνομηλίκους του στο σχολείο, επιθετική συμπεριφορά ή παραβατικές συμπεριφορές όπως η κλοπή. Πίσω από αυτές τις συμπεριφορές είναι πιθανό να κρύβεται η ανάγκη του για περισσότερη προσοχή και φροντίδα. Κάθε φορά που οι γονείς βοηθούν το παιδί τους να κατανοήσει και σταδιακά να ελέγξει τα αρνητικά συναισθήματα που το κατακλύζουν, όπως θυμός, οργή, άγχος, αναπτύσσουν τη συναισθηματική του νοημοσύνη.
• Να το αφήνουν να κάνει λάθη: Ακόμα και σε περίπτωση που το παιδί αποτύχει σε κάτι, καλό είναι οι γονείς να αναγνωρίζουν την προσπάθειά του και να το ενισχύουν λέγοντάς του πως αν επιμείνει λίγο περισσότερο, την επόμενη φορά θα τα καταφέρει καλύτερα. Ωστόσο, είναι σημαντικό πρώτα οι γονείς να συμφιλιωθούν με τις ενδεχόμενες αποτυχίες του παιδιού τους και να τις αντιμετωπίζουν ως κάτι φυσικό και ανθρώπινο. Μόνο έτσι θα το βοηθήσουν να αποκτήσει περισσότερο θάρρος και να παίρνει πρωτοβουλίες, χωρίς να αγχώνεται υπερβολικά για το αποτέλεσμα.
• Να ενισχύουν την αυτοπεποίθησή του: Το παιδί έχει ανάγκη την αγάπη και την αποδοχή από τους γονείς του. Χρειάζεται την προτροπή αλλά και τον έπαινο, το «μπράβο» για να προχωρήσει. Με αυτό τον τρόπο τους δείχνουν την αγάπη, την εκτίμηση και την προσοχή τους και το βοηθούν να πιστέψει στις δυνάμεις του.

Ενισχύοντας και καλλιεργώντας τη συναισθηματική νοημοσύνη του παιδιού, το βοηθάμε να αποκτήσει μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση και υπευθυνότητα, να είναι κοινωνικό και να συνεργάζεται ομαλά τόσο με παιδιά όσο και με ενήλικες με απώτερο στόχο να ενταχθεί ομαλά στο κοινωνικό σύνολο και να ανταπεξέλθει στις προκλήσεις της ζωής.

Η Φθινοπωρινή Ισημερία και τα Ελευσίνια Μυστήρια

Τα ΕΛΕΥΣΙΝΙΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ αποτελούν αναμφισβήτητα ένα από τους πιο ιερούς και σεβαστούς θεσμούς, ένα από τα σημαντικότερα επιτεύγματα του Αρχαίου Ελληνικού Πολιτισμού.
Σύμφωνα με την Μυθολογία μας, ιδρυτής των Ελευσινίων Μυστηρίων πιστεύεται ότι ήταν ο Εύμολπος ή ο Μουσαίος ο οποίος ήταν γιος του Ορφέα, υπάρχουν όμως και πλήθος άλλων εκδοχών, έτσι ώστε σήμερα να είναι εξαιρετικά δύσκολο να μπορούμε να καταλήξουμε σε ένα ασφαλές συμπέρασμα, ως προς τον λόγο της εμφάνισή τους, τον τρόπο της διεξαγωγής τους αλλά το ακριβές περιεχόμενο των διδασκαλιών και των μυήσεών τους.
Αυτό όμως που γνωρίζουμε σήμερα, με βεβαιότητα, είναι ότι υπήρχαν τα ΜΙΚΡΑ ΕΛΕΥΣΙΝΙΑ, τα οποία αποτελούσαν την βασική προετοιμασία για την διεξαγωγή των ΜΕΓΑΛΩΝ ΕΛΕΥΣΙΝΙΩΝ ΜΥΣΤΗΡΙΩΝ που ήταν βεβαίως και τα σημαντικότερα, τα οποία διαρκούσαν 9 Ημέρες, ξεκινώντας από την δέκατη Πέμπτη ημέρα του μήνα Βοηδρομιώνα.
Ωστόσο επειδή δεν υπάρχει πλήρης αντιστοιχία μεταξύ του αρχαίου ημερολογίου και του σημερινού, δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι για την ακριβή ημερομηνία, της διεξαγωγής τους και για τον λόγο αυτόν, έχουν κατά καιρούς προταθεί πολλές και διάφορες εκδοχές.
Σήμερα θα επιχειρήσουμε μία νέα προσέγγιση του υπολογισμού της ακριβούς ημερομηνίας της διεξαγωγής των Ελευσινίων Μυστηρίων, βάσει κάποιων ιδιαίτερων αστρονομικών χαρακτηριστικών, τα οποία ποτέ μέχρι τώρα δεν έχουν λάβει υπόψη τους οι σύγχρονοι ερευνητές.
Γνωρίζουμε ότι οι αρχαίες μυστηριακές τελετές, ήταν πάντοτε άμεσα συνδεδεμένες με κάποια συγκεκριμένα αστρονομικά φαινόμενα.  Μέσα στον μήνα Σεπτέμβριο λοιπόν, τον μήνα της διεξαγωγής των Ελευσινίων Μυστηρίων, συμβαίνει ένα αστρονομικό γεγονός κορυφαίας σημασίας, το οποίο δεν θα μπορούσε σε καμμία περίπτωση να περάσει απαρατήρητο από το, επίσης κορυφαίο, αυτό θρησκευτικό γεγονός.
Πρόκειται βεβαίως για την ΦΘΙΝΟΠΩΡΙΝΗ ΙΣΗΜΕΡΙΑ η οποία πραγματοποιείται στις 23/9.
Από την στιγμή που γνωρίζουμε ότι τα Ελευσίνια Μυστήρια διαρκούσαν 9 ημέρες, είναι πολύ λογικό να υποθέσει κανείς ότι η Φθινοπωρινή Ισημερία θα έπρεπε να συμπίπτει με την ημέρα της ΛΗΞΗΣ τους!  Στην περίπτωση αυτή είναι φυσικά πολύ εύκολο να υπολογίσουμε την ημέρα της έναρξής τους, η οποία θα έπρεπε να ήταν στις 14/9.  Η άποψη αυτή ενισχύεται ακόμα περισσότερο από το γεγονός ότι στις 14/9 γιορτάζουμε σήμερα την ΥΨΩΣΗ ΤΟΥ ''ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ''.
Το γεγονός αυτό δεν θα μπορούσε να θεωρηθεί τυχαίο, διότι η σχηματική απεικόνιση των δύο αξόνων ενός Σταυρού, υποκρύπτει ακριβώς την εξισορρόπηση δύο αντίθετων δυνάμεων, της οριζόντιας και της κάθετης, οι οποίες εμφανίζονται πλέον συνδεδεμένες και εναρμονισμένες.
Αυτό σημαίνει ότι το νόημα που υποκρύπτεται στο σύμβολο του Σταυρού, σε μια πιο εσωτερική ερμηνεία, θα μπορούσε να ταυτίζεται απολύτως με το αποτέλεσμα το οποίο συμβολίζει η εσωτερική ερμηνεία των Ισημεριών, η οποία επιφέρει την ΕΞΙΣΟΡΡΟΠΗΣΗ ΤΗΣ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ ΜΕ ΤΗΝ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΤΗΣ ΝΥΧΤΑΣ.
Όπως γνωρίζουμε, κατά την διάρκεια ενός ημερολογιακού έτους, υπάρχουν 4 ιδιαιτέρως καθοριστικές ημέρες, που αποτελούν ΤΑ ΠΟΛΙΚΑ ΖΕΥΓΗ ΔΥΟ ΑΞΟΝΩΝ:
Ο πρώτος άξονας του Σταυρού, εμφανίζεται από την θέση της γης επάνω στην τροχιά της, κατά τις ημέρες των δύο Ισημεριών και αντίστοιχα ο δεύτερος άξονας, εμφανίζεται κατά τις ημέρες των δύο Ηλιοστασίων.
Θα μπορούσαμε πολύ εύκολα στο παραπάνω σχήμα, να ΔΙΑΚΡΙΝΟΥΜΕ ΤΟΝ ΑΟΡΑΤΟ ΣΧΗΜΑΤΙΣΜΟ ΕΝΟΣ ΜΕΓΑΛΕΙΩΔΟΥΣ ΟΥΡΑΝΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ, που αφορά στην σύνδεση αυτών των τεσσάρων αστρονομικών γεγονότων, τα οποία είναι τα εξής:
Το ΧΕΙΜΕΡΙΝΟ ΗΛΙΟΣΤΑΣΙΟ στις 22 Δεκεμβρίου που είναι η μικρότερη σε διάρκεια ημέρα του έτους,
Το ΘΕΡΙΝΟ ΗΛΙΟΣΤΑΣΙΟ στις 22 Ιουνίου που είναι η μεγαλύτερη σε διάρκεια ημέρα του έτους,
Η ΕΑΡΙΝΗ ΚΑΙ Η ΦΘΙΝΟΠΩΡΙΝΗ ΙΣΗΜΕΡΙΑ στις 21 Μαρτίου και 23 Σεπτεμβρίου που είναι οι δύο μοναδικές απολύτως χρονικά ΙΣΕΣ ΗΜΕΡΕΣ ΚΑΙ ΝΥΧΤΕΣ κατά την διάρκεια ενός έτους.
Θα μπορούσαμε επομένως να κατανοήσουμε την αξία και την μυστική διδασκαλία των Ελευσινίων Μυστηρίων, μόνο αν καταφέρουμε να ερμηνεύσουμε την εσωτερική ψυχική λειτουργία της «ΗΜΕΡΑΣ» και της «ΝΥΧΤΑΣ» της Ψυχής μας. Όπως έχουμε αναλύσει πολλές φορές σε προηγούμενα άρθρα μας, κάθε Άνθρωπος λειτουργεί σαν ένα ΔΙΠΟΛΟ, όπου ο ένας πόλος της εκφράζει τον ΝΟΥ μας και άλλος πόλος εκφράζει την ΨΥΧΗ μας.
Βάσει αυτής της λειτουργίας της διπολικής έκφρασης, πραγματοποιείται το σύνολο όλων των Ανθρώπινων ενεργειών. Είναι γνωστό ότι ο ΝΟΥΣ και η ΨΥΧΗ μας χαρακτηρίζονται από αντίθετες ιδιότητες, όπως ακριβώς η ΛΟΓΙΚΗ και το ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ που απορρέουν από αυτά τα δύο βασικά ζωτικά μας όργανα.
Έτσι λοιπόν, όταν παίρνουμε μία απόφαση χρησιμοποιώντας τον Νου ή την λογική μας, σαν αποτέλεσμα αυτής της ενέργειάς μας, «διαμαρτύρεται» το συναίσθημα ή η Καρδιά μας.
Το γεγονός αυτό μάς οδηγεί σε μία κατάσταση ΣΥΝΕΧΟΥΣ ΑΝΙΣΟΡΡΟΠΙΑΣ, η οποία μας οδηγεί τελικά δεν μας επιτρέπει να βιώσουμε την ευτυχία, αφού λόγω αυτής της εσωτερικής μας σύγκρουσης, είναι προφανές ότι ποτέ δεν μένουμε ικανοποιημένοι από το τελικό αποτέλεσμα των πράξεων μας.
Για να συνδεθούμε με τα Ελευσίνια Μυστήρια, θα μπορούσαμε να συγκρίνουμε αυτήν την διαρκή ανισορροπία της Ανθρώπινης συμπεριφοράς που αφορά στην εσωτερική λειτουργία ενός Ανθρώπου, με την διαρκή ανισορροπία της διάρκειας της ημέρας και την νύχτας, δηλαδή τον τρόπο λειτουργίας του Ημερονυκτίου στον πλανήτη Γη.
Όπως γνωρίζουμε, κατά την διάρκεια ενός έτους, κάθε εικοσιτετράωρο που περνάει, διακρίνεται από διαφορετική διάρκεια ημέρας και νύχτας, που διαρκώς διαφοροποιούνται, ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΜΕΡΕΣ ΤΩΝ ΔΥΟ ΙΣΗΜΕΡΙΩΝ.
Συνδέοντας λοιπόν το Ανθρώπινο Σώμα μας, με το Σώμα του πλανήτη μας, θα μπορούσαμε να πούμε ότι:
Ο Πόλος της Ψυχής μας αντιστοιχεί στην Νύχτα και ο Πόλος του Νου μας, αντιστοιχεί στην Ημέρα.
Νύχτα= Ψυχή
Ημέρα= Νους
Σίγουρα δεν γνωρίζουμε τι ακριβώς συνέβαινε κατά την διάρκεια της Ελευσίνιας Μύησης. Θα μπορούσαμε όμως να συμπεράνουμε ότι το τελικό αποτέλεσμα της τελευταίας ημέρας της Μύησης, το οποίο συμπίπτει με την ημέρα της Φθινοπωρινής ΙΣΗΜΕΡΙΑΣ, αφορά στην απόκτηση μιας μοναδικής δυνατότητας:
Να φέρουμε σε ΙΣΟ ΜΕΡΟΣ αυτές τις δύο άνισες και ανισομερείς λειτουργίες των δύο πόλων μας, έτσι ώστε να καταφέρουμε εισέλθουμε σε ένα νέο εξελικτικό επίπεδο, κατά το οποίο θα μπορούμε πλέον να λειτουργούμε συνδυάζοντας απολύτως τις αποφάσεις της λογικής και του συναισθήματός μας, όπως ακριβώς συμβαίνει την ημέρα της ΙΣΗ-ΜΕΡΙΑΣ, έτσι ώστε να βιώσουμε τελικά την πραγματική ευτυχία, που σήμερα λείπει από την ζωή μας!
Βεβαίως ο τελικός στόχος των Μυστηρίων, δεν αφορά απλώς σε αυτήν την κατανόηση της λειτουργίας αυτής της διπολικής μας κατάστασης, αλλά στην ΔΙΑΤΗΡΗΣΗ της ΙΣΗΣ ΜΕΡΑΣ και ΝΥΧΤΑΣ, δηλαδή του απόλυτου ελέγχου των αντιδράσεών μας, σε ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΗΜΕΡΕΣ ΤΟΥ ΕΤΟΥΣ!

Γιατί οι έντιμοι & ικανοί δεν επιδιώκουν ανάληψη εξουσίας

Ο μεγάλος αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος Πλάτων (427-347 π.Χ.) γύρω στο 374 π.Χ. έγραψε το κορυφαίο έργο του «Πολιτεία» μέσω του οποίου σχεδίασε την εικόνα του ιδανικού πολιτεύματος με επίγνωση τού πόσο δύσκολη είναι η πραγματοποίησή του.
Στο έργο αυτό μέσα από την αφήγηση του Σωκράτη αναφέρεται και η συζήτηση που έγινε με θέμα τη φύση της δικαιοσύνης, αλλά κυρίως για τη δημιουργία ενός ιδανικού κράτους, στο οποίο θα κυριαρχεί η ιδέα του αγαθού και το οποίο κράτος θα υφίσταται για να παρέχει την αληθινή ευτυχία στους πολίτες του. Για να επιτευχθεί όμως αυτό οι άρχοντες πρέπει να εργάζονται για το καλό των άλλων (των αρχομένων) και όχι το δικό τους! Ένα τέτοιο κράτος όμως βρίσκεται στη σφαίρα της ουτοπίας.
Ας δούμε τι ακριβώς γράφει ο Πλάτων για την εξουσία (άρχοντες - πολιτικούς) και τους εξουσιαζόμενους (αρχόμενους - πολίτες) [Πολιτεία, Βιβλίο Α, 346-347].
Αφηγείται ο Σωκράτης:
«Καμιά τέχνη και καμιά εξουσία δεν έχει ως αντικείμενο της ασχολίας της την δική της προσωπική ωφέλεια, αλλά […] το αντικείμενο της εξουσίας και των προσταγών της είναι η ωφέλεια του εξουσιαζομένου, και το κάνει αυτό έχοντας εμπρός στα μάτια της το συμφέρον του εξουσιαζομένου που είναι ασθενέστερος και όχι το συμφέρον του ισχυροτέρου.
Γι’ αυτό ακριβώς […] κανένας δεν αποφασίζει με τη θέλησή του να γίνεται άρχων [μηδένα ἐθέλειν ἑκόντα ἄρχειν] και να έχει στα χέρια του την ξένη αθλιότητα, προσπαθώντας να τη διορθώσει, αλλά ζητά μισθό, επειδή όποιος έχει την πρόθεση να δουλέψει ως σωστός τεχνίτης, όταν οι προσταγές του είναι σύμφωνες με την τέχνη, δεν πράττει ούτε προστάζει ό,τι συμφέρει αυτόν τον ίδιον, αλλά ό,τι συμφέρει τον αρχόμενο. Γι’ αυτήν ακριβώς την αιτία, για όσους πρόκειται να αποφασίσουν να γίνουν άρχοντες, πρέπει να εξασφαλιστεί ως μισθός, ή χρήματα ή τιμή ή τιμωρία, εάν κανένας δεν θέλει να αναλάβει την εξουσία [μισθὸν δεῖν ὑπάρχειν τοῖς μέλλουσιν ἐθελήσειν ἄρχειν, ἢ ἀργύριον ἢ τιμήν, ἢ ζημίαν ἐὰν μὴ ἄρχῃ]».
Τι θέλεις να ειπείς μ’ αυτό Σωκράτη; είπε ο Γλαύκων. Τα δύο είδη του μισθού που ανέφερες μπορώ να τα καταλάβω• δεν αντιλαμβάνομαι όμως πώς εννοείς την τιμωρία και πώς την έχεις βάζεις στην ίδια μοίρα με τον μισθό.
Από την ερώτησή σου εικάζεται ότι δεν μπορείς να καταλάβεις ποιος είναι ο μισθός των εντίμων ανθρώπων, αυτός δηλαδή που παρακινεί τους ενάρετους ανθρώπους να φορτώνονται τα βάρη της εξουσίας, όταν αποφασίζουν να γίνονται άρχοντες, Μήπως δεν γνωρίζεις πως το να αγαπά κάποιος τις τιμές και τα χρήματα, όχι μόνο κατά την γνώμη του λαού, αλλά και στην πραγματικότητα είναι όνειδος;
Αυτό τουλάχιστον το γνωρίζω, είπε.
Γι’ αυτό ακριβώς, είπα εγώ, οι καλοί δεν παρακινούνται ούτε από χρήματα ούτε από τιμές να γίνονται άρχοντες [οὔτε χρημάτων ἕνεκα ἐθέλειν ἄρχειν οἱ ἀγαθοί οὔτε τιμῆς]• γιατί δεν τους αρέσει ούτε λαμβάνοντας φανερά τον μισθό του αξιώματός τους να χαρακτηρίζονται ως έμμισθοι, ούτε να στιγματίζονται ως κλέφτες επωφελούμενοι κρυφά από την άσκηση της εξουσίας [οὔτε γὰρ φανερῶς πραττόμενοι τῆς ἀρχῆς ἕνεκα μισθὸν μισθωτοὶ βούλονται κεκλῆσθαι, οὔτε λάθρᾳ αὐτοὶ ἐκ τῆς ἀρχῆς λαμβάνοντες κλέπται], ούτε πάλι η δόξα μπορεί να είναι κίνητρο γι’ αυτούς, αφού δεν αγαπούν τη δόξα. Δεν πρόκειται λοιπόν αυτοί να αποφασίσουν να γίνουν άρχοντες, αν δεν αναγκαστούν και απειληθούν με τιμωρία. Εξ αιτίας αυτού έχει επικρατήσει σχεδόν η γνώμη ότι είναι ντροπή να θέλει κανείς από μόνος του να αναλάβει εξουσία, χωρίς να υπάρχει η απειλή του εξαναγκασμού. Και η πιο βαριά τιμωρία (για κάποιον έντιμο) είναι το να εξουσιάζεται από κάποιον χειρότερό του, στην περίπτωση που δεν αποφασίζει ο ίδιος να αναλάβει την εξουσία.
Επειδή αυτή την τιμωρία, πιστεύω ότι φοβούνται οι ενάρετοι άνθρωποι, δέχονται να αναλάβουν την εξουσία, όταν γίνονται άρχοντες, και ασκούν τότε την εξουσία, όχι με την ιδέα ότι κάνουν κάτι καλό ούτε για να τους δοθεί μέσω των αξιωμάτων η ευκαιρία να περάσουν καλά, αλλά ενεργούν από ανάγκη, αφού δεν θα βρίσκεται καλύτερό τους ή όμοιός τους, για να παραλάβει την εξουσία. Γιατί υπάρχει κίνδυνος πως, αν υπήρχε μια πόλη κατοικημένη από εναρέτους (έντιμους) ανθρώπους, θα ήταν μέσα σ’ αυτή περιζήτητο πράγμα η μη ανάληψη της εξουσίας, σε όσο βαθμό είναι σήμερα (περιζήτητο) η ανάληψή της [ἐπεὶ κινδυνεύει πόλις ἀνδρῶν ἀγαθῶν εἰ γένοιτο, περιμάχητον ἂν εἶναι τὸ μὴ ἄρχειν ὥσπερ νυνὶ τὸ ἄρχειν]. Και στην περίπτωση αυτή θα γινόταν ολοφάνερο ότι πραγματικά στον χαρακτήρα του σωστού άρχοντα δεν είναι να επιδιώκει το συμφέρον του, αλλά το συμφέρον των αρχομένων (δηλ. των πολιτών). Έτσι κάθε γνωστικός άνθρωπος θα προτιμούσε να ωφελείται αυτός από άλλον και να μην έχει σκοτούρες εργαζόμενος προς όφελος των άλλων”.
Το ανωτέρω κείμενο του Πλάτωνα είναι πολύ επίκαιρο σήμερα. Οι έντιμοι και ικανοί συνήθως απέχουν από τα κοινά και δεν επιδιώκουν να αναλάβουν εξουσίες για τους ίδιους ακριβώς λόγους που αναφέρει ο Πλάτων. Όσοι το επιχείρησαν ή αφομοιώθηκαν από το κρατούν σάπιο πολιτικό σύστημα ή τα παράτησαν γρήγορα. Αλλά έως τώρα τουλάχιστον και ο πολύς λαός δεν προτιμά τους έντιμους και ικανούς.
Οι έντιμοι (αγαθοί - ενάρετοι, κατά τον Πλάτωνα) δεν επιδιώκουν τα αξιώματα και τις τιμές, ούτε έχουν ανάγκη από την εφήμερη δόξα που προσφέρει η ανάληψη εξουσίας. Ούτε φυσικά θα καταδεχτούν να γυρίζουν στην αγορά και στα καφενεία, ή και στα μνη-μόσυνα ακόμα, για να ζητήσουν την ψήφο του οποιουδήποτε. Οι ικανοί, επίσης, δεν αφήνουν την εργασία τους για να ασχοληθούν με την πολιτική για να λάβουν διάφορα αξιώματα, τα οποία φέρνουν εύκολο χρήμα και πρόσκαιρες τιμές. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι τον καταργηθέντα, ευτυχώς, νόμο για το ασυμβίβαστο του βουλευτικού αξιώμα-τος και της ασκήσεως επαγγέλματος εισηγήθηκαν και υποστήριξαν επαγγελματίες πολιτικοί, οι οποίοι δεν άσκησαν ποτέ οποιοδήποτε επάγγελμα στη ζωή τους!