Ο Γάλλος ελληνιστής φιλόσοφος Αλαίν ντε Μπενουά με το άρθρο του Ο «μπολσεβικισμός της Αρχαιότητας» φωτίζει άπλετα το θέμα που λέγεται χριστιανισμός. Μια συνοπτική και εμπεριστατωμένη περιγραφή του καταστροφικότερου ατυχήματος που συνέβη ποτέ στην οικουμένη των ανθρώπων.
Ίσως να έχει σημασία να τονίσουμε ότι ο εν λόγω φιλόσοφός μας δεν είναι ούτε αριστερός ούτε δεξιός, με τις γνωστές σημασίες που αποδίδουμε στις λέξεις αυτές. Αυτό που είναι βέβαιο, είναι ότι χειρίζεται τα θέματα με γνώμονα το επιστημονικό ελληνικό μέτρο. Πρόκειται για προσωπικότητα υπεράνω των δεξιών και αριστερών διακρίσεων. Ένας φιλόσοφος, από τους ελαχιστότατους, που κατανόησε πλήρως ότι το βασικό πρόβλημα της Ευρώπης, αλλά και της υφηλίου, είναι θρησκευτικής κι όχι οικονομικής ή πολιτικο-κομματικής φύσεως.
Από το βιβλίο του «ΟΙ ΙΔΕΕΣ ΣΤΑ ΟΡΘΑ», εκδ. ελεύθερη σκέψις:
Ο Νίτσε, στον «Αντίχριστο», δεν διστάζει να πει ότι «ο χριστιανισμός μας απεστέρησε των φρούτων του αρχαίου πολιτισμού». Και το αναπτύσσει ως εξής:
«Αυτή την Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, που ορθώνονταν σαν πατριαρχικός χώρος, την πιο μεγαλοπρεπή μορφή οργάνωσης που έγινε ποτέ μέσα σε τόσο δύσκολες περιστάσεις και σε αναλογία με την οποία, όλες οι προγενέστερες και μεταγενέστερες προσπάθειες δεν είναι παρά αποκόμματα, αποτυχίες και ερασιτεχνισμοί, αυτοί οι «άγιοι αναρχικοί» θεώρησαν «θεάρεστον έργον» να καταστρέψουν τον «κόσμο», δηλαδή αυτή την Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, ώσπου να μη μείνει πέτρα στην πέτρα (…) .
Ο χριστιανισμός υπήρξε ο αιμοπότης της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, κατέστρεψε τελείως, από την μια μεριά στην άλλη, αυτό το τεράστιο κατόρθωμα των Ρωμαίων: το ότι ξεκαθάρισαν το έδαφος για ένα μεγάλο πολιτισμό, που δεν είχε όλο τον καιρό μαζί του. Δεν το καταλαβαίνουν λοιπόν ακόμα; Η ρωμαϊκή Αυτοκρατορία που ξέρουμε, την οποία η ιστορία των ρωμαϊκών επαρχιών μας κάνει να γνωρίζουμε όλο και καλύτερα, αυτό το αξιοθαύμαστο και μεγαλόπρεπο έργο τέχνης, ήταν μια αρχή.
Η κατασκευή της ήταν υπολογισμένη κατά τρόπο που οι χιλιετίες να δείξουν την στερεότητά της: ως σήμερα, ποτέ δεν έγινε τέτοια κατασκευή, ούτε καν ονειρεύτηκε ποτέ κανείς να κτίσει με τέτοιες αναλογίες για την αιωνιότητα.
Η οργάνωση αυτή ήταν αρκετά ισχυρή για ν’ αντισταθεί σε κακούς αυτοκράτορες: η τύχη των ανθρώπων, δεν πρέπει ποτέ να έχει σχέση με το έργο. Σε τέτοιες περιπτώσεις, πρώτη αρχή οποιουδήποτε μεγάλου έργου.
Δεν ήταν όμως αρκετά ισχυρή για να αντέξει εναντίον της διαφθοράς του πιο διεφθαρμένου είδους, εναντίον του Χριστιανού. Αυτό το μυστικό σκουλήκι, το οποίο, υπό την κάλυψη του σκότους, της ομίχλης και του αμφιλεγόμενου, εισέδυε μέσα σε καθέναν χωριστά και τον άδειαζε από την σοβαρότητά του για τα ουσιαστικά πράγματα, από κάθε του ένστικτο για τις πραγματικότητες, αυτή η θηλυπρεπής και γλυκερή συμμορία άνανδρων, κατόρθωσε να κλέψει, την μια μετά την άλλη, τις «ψυχές» του τεράστιου οικοδομήματος, παίρνοντάς του αυτές τις πολύτιμες, ανδροπρεπείς και αριστοκρατικές φύσεις, οι οποίες έβλεπαν στην υπόθεση της Ρώμης την δική τους υπόθεση, βάζοντας όλη τους την σοβαρότητα και την υπερηφάνειά τους σ’ αυτήν.
Οι υποχθόνιες ενέργειες των θρησκόληπτων αυτών, το καταχθόνιο αυτών των μικρών συμμοριών, οι ιδέες τόσο σκοτεινές όσο και εκείνες της κόλασης, της θυσίας των αθώων, της μυστικιστικής ένωσης δια του αίματος που πίνεται, αλλά ιδίως η βαθμιαία αναζωπύρωση της φωτιάς της εκδίκησης των «αθλίων». Να αυτό που κατέστρεψε την Ρώμη.
Αυτό το είδος της θρησκείας, εναντίον της οποίας, υπό την προϋπάρχουσα μορφή της, ήδη ο Επίκουρος είχε κηρύξει τον πόλεμο. Ας διαβάσει κανείς τον Λουκρήτιο, και θα καταλάβει αυτό που πολέμησε ο Επίκουρος, όχι την ειδωλολατρία, αλλά τον «χριστιανισμό». Θέλω να πω την διαφθορά των ψυχών με τις ιδέες της αμαρτίας, της τιμωρίας και της αθανασίας. Πολεμούσε τις υποχθόνιες λατρείες, ολόκληρο τον υποβόσκοντα χριστιανισμό. Η άρνηση της αθανασίας, ήταν, ήδη από την εποχή εκείνη, μια απελευθέρωση……..
«Θρησκεία ανατολικής προέλευσης από την καταγωγή της και από τα βασικά χαρακτηριστικά της» (Γκινιεμπέρι), ο χριστιανισμός εισέδυσε στην αρχαία Ευρώπη κατά τόπο ανώδυνο και κρυφό. Η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, εκ φύσεως ανεκτική, δεν έδωσε προσοχή επί πολύ καιρό. Στην «Ζωή των δώδεκα Καισάρων» του Σουετόνιου, διαβάζει κανείς, αναφορικά με μια πράξη του Κλαύδιου: «Απήλασε από την Ρώμη τους Εβραίους, οι οποίοι ήταν σε συνεχή αναβρασμό με την υπόδειξη κάποιου Χριστού». Κατά γενικό κανόνα, ο ελληνο-λατινικός κόσμος έμεινε στην αρχή κλειστός στο κήρυγμα. Το εγκώμιο της αδυναμίας, της φτώχειας και της «τρέλας» του φαινόταν παρανοϊκά.
Έτσι τα πρώτα κέντρα της χριστιανικής προπαγάνδας εγκαταστάθηκαν στην Αντιόχεια, στην Έφεσο, στην Θεσσαλονίκη και στην Κόρινθο. Στις μεγάλες αυτές πόλεις, όπου οι δούλοι, οι τεχνίτες, οι μετανάστες, συγχρωτίζονταν με τους εμπόρους, όπου τα πάντα μπορούσαν ν’ αγοραστούν και να πουληθούν, όπου οι ιεροκήρυκες και οι «πεφωτισμένοι» συναγωνίζονταν για να γοητεύσουν τις ετερόκλιτες και ανησυχούσες μάζες, οι πρώτοι απόστολοι βρήκαν προετοιμασμένο έδαφος.
Ο Α. Κως, που υπήρξε καθηγητής στην σχολή διαμαρτυρομένων του πανεπιστημίου του Στρασβούργου, γράφει: «Δεν είναι μόνο από φρόνιμη αποστολική πολιτική που οι απόστολοι φύτεψαν έτσι το Ευαγγέλιο στα σταυροδρόμια των λαών. Είναι γιατί η νέα θρησκεία ήταν πιο εύκολα αποδεκτή απ’ αυτούς τους νέους κοινωνικούς κύκλους, παρά από τις παλιές φυλές, δεμένες με το παρελθόν τους και με την γη τους.
Οι πραγματικοί Έλληνες επέπρωτο να παραμείνουν για πολύ καιρό ξένοι και εχθρικοί προς τον χριστιανισμό….. Αλλά οι Σύριοι, οι Ασιάτες και όλο το πλήθος των χωρίς παραδόσεις Γραικύλων, δέχονταν με ενθουσιασμό το χριστιανικό μήνυμα.
Ο Χαλντάν, που θεωρούσε τον φανατισμό μεταξύ των «τεσσάρων μόνων πραγματικά σπουδαίων εφευρέσεων που έγιναν μεταξύ του 3000 π.Χ. και του 1400 μ.Χ., απέδιδε την πατρότητά του στον ιουδαιοχριστιανισμό. Ο Γιαχβέ, ο θεός των ερήμων της Αραβίας, είναι θεός φθονερός και μόνος, απόλυτος και σκληρός.
Κηρύσσει την ενεπιείκεια και το μίσος: «Δεν πρέπει, ω Γιαχβέ να μισώ εκείνους που σε μισούν; Τους μισώ με ολοκληρωτικό μίσος, είναι εχθροί μου» (Ψαλμός CXXXVIII, 21,22).
O Ιερεμίας ικετεύει: «Γύρισέ τους αυτό που τους αξίζει… Εξολόθρευσέ τους κάτω από τους ουρανούς, ω Γιαχβέ» (Κλαυθμοί, ΙΙΙ, 64-66).
«Ω Γιαχβέ, γιατί δεν εξαφανίζεις τους ανόσιους;» (Ψαλμός CXXXIII, 19).
«Μέσα στην μεγαλοψυχία σου, αφάνισε τους εχθρούς μου» (Ψαλμός CXLII, 12).
To «Δευτερονόμιο» επικαλείται την τύχη που επιφυλάσσεται στους ειδωλολάτρες: «Αν ο αδελφός σου, ο γιος της μητέρας σου, ή ο γιος σου, η κόρη σου, η γυναίκα που αναπαύεται στην αγκαλιά σου, ή ο φίλος ο αγαπητός όσο και ο εαυτός σου, προσπαθήσουν να σε γοητεύσουν λέγοντάς σου: Πάμε να λατρέψουμε άλλους θεούς, … έχεις καθήκον να τους σκοτώσεις. Θα σηκώσεις πρώτος το χέρι για να σκοτώσεις και ύστερα ο λαός…
Αν μάθεις ότι κάποιος από τις πόλεις που σου έδωσε ο Θεός λέει: Πάμε να λατρέψουμε άλλους θεούς…. αν διαπιστωθεί ότι ένα τέτοιο ανοσιούργημα έγινε, θα περάσεις από το σπαθί όλους τους κατοίκους της πόλης αυτής, μαζί με τα ζώα και θα την θέσεις υπό απαγόρευση. Έπειτα θα μαζέψεις στην πλατεία όλα τα λάφυρά της και θα τους βάλεις φωτιά, για την τιμή του Γιαχβέ, όπως και σε όλη την πόλη. Θα μείνει για πάντα ένας σωρός ερειπίων, που δεν θα ξανακτιστούν ποτέ… Τότε ο Γιαχβέ θα σε γεμίσει με αγαθά» (Δευτερονόμιο, ΧΙΙΙ).
Στο ευαγγέλιο ο Ιησούς δηλώνει, την στιγμή που έρχονται να τον συλλάβουν: «Όλοι όσοι τραβήξουν σπαθί, θα πεθάνουν από σπαθί» (Ματθαίος ΧΧVI, 52). Αλλά προηγουμένως είχε πει: «Μη νομίσετε ότι ήλθα για να φέρω την ειρήνη επί της γης. Δεν ήλθα για να φέρω την ειρήνη, αλλά το ξίφος. Ήλθα για ν’ ανάψω μεγάλη φωτιά στην γη. Ήλθα να βάλω την διχόνοια μεταξύ του γιου και του πατέρα, μεταξύ της κόρης και της μάνας, μεταξύ της νύφης και της πεθεράς. Και θα έχει κανείς εχθρούς αυτούς που είναι στο ίδιο του το σπίτι» (Ματθαίος X, 34- 35). Είχε επίσης αναφέρει αυτή την φράση, σύνθημα όλων των ολοκληρωτισμών: «Όποιος δεν είναι μαζί μου, είναι εναντίον μου» (Ματθαίος ΧΙΙ, 30).
Η πρωτογενής Εκκλησία θα εφαρμόσει ευσυνείδητα τις οδηγίες αυτές. Άπιστοι και ειδωλολάτρες είναι υπάνθρωποι στα μάτια των αποστόλων.
Ο άγιος Πέτρος τους συγκρίνει με «ζώα χωρίς νου, προορισμένα εκ φύσεως να συλληφθούν και να σκοτωθούν» (2, Πέτρος 2, 12).
Ο Ιερώνυμος συμβουλεύει τον προσηλυτισμένο χριστιανό να κλωτσήσει το σώμα της μητέρας του, αν αυτή προσπαθήσει να τον εμποδίσει να την εγκαταλείψει, για ν’ ακολουθήσει την διδαχή του Χριστού….
«Όταν οι ιεραπόστολοι πρωτοήρθαν στην γη μας, αυτοί είχαν τις Βίβλους και εμείς τη γη. Πενήντα χρόνια μετά, εμείς είχαμε τις Βίβλους και εκείνοι είχαν την γη».
Τζόμο Κενιάτα
Σταματάμε στο σημείο αυτό την αντιγραφή, τονίζοντας ότι αξίζει τον κόπο να προμηθευτεί κανείς το βιβλίο του συγγραφέα, όχι μόνο για να διαβάσει την συνέχεια του εξαιρετικού αυτού άρθρου, αλλά και όλα τα υπόλοιπα, τα οποία είναι εξ ίσου αξιόλογα και μοναδικά.
Ίσως να έχει σημασία να τονίσουμε ότι ο εν λόγω φιλόσοφός μας δεν είναι ούτε αριστερός ούτε δεξιός, με τις γνωστές σημασίες που αποδίδουμε στις λέξεις αυτές. Αυτό που είναι βέβαιο, είναι ότι χειρίζεται τα θέματα με γνώμονα το επιστημονικό ελληνικό μέτρο. Πρόκειται για προσωπικότητα υπεράνω των δεξιών και αριστερών διακρίσεων. Ένας φιλόσοφος, από τους ελαχιστότατους, που κατανόησε πλήρως ότι το βασικό πρόβλημα της Ευρώπης, αλλά και της υφηλίου, είναι θρησκευτικής κι όχι οικονομικής ή πολιτικο-κομματικής φύσεως.
Από το βιβλίο του «ΟΙ ΙΔΕΕΣ ΣΤΑ ΟΡΘΑ», εκδ. ελεύθερη σκέψις:
Ο Νίτσε, στον «Αντίχριστο», δεν διστάζει να πει ότι «ο χριστιανισμός μας απεστέρησε των φρούτων του αρχαίου πολιτισμού». Και το αναπτύσσει ως εξής:
«Αυτή την Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, που ορθώνονταν σαν πατριαρχικός χώρος, την πιο μεγαλοπρεπή μορφή οργάνωσης που έγινε ποτέ μέσα σε τόσο δύσκολες περιστάσεις και σε αναλογία με την οποία, όλες οι προγενέστερες και μεταγενέστερες προσπάθειες δεν είναι παρά αποκόμματα, αποτυχίες και ερασιτεχνισμοί, αυτοί οι «άγιοι αναρχικοί» θεώρησαν «θεάρεστον έργον» να καταστρέψουν τον «κόσμο», δηλαδή αυτή την Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, ώσπου να μη μείνει πέτρα στην πέτρα (…) .
Ο χριστιανισμός υπήρξε ο αιμοπότης της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, κατέστρεψε τελείως, από την μια μεριά στην άλλη, αυτό το τεράστιο κατόρθωμα των Ρωμαίων: το ότι ξεκαθάρισαν το έδαφος για ένα μεγάλο πολιτισμό, που δεν είχε όλο τον καιρό μαζί του. Δεν το καταλαβαίνουν λοιπόν ακόμα; Η ρωμαϊκή Αυτοκρατορία που ξέρουμε, την οποία η ιστορία των ρωμαϊκών επαρχιών μας κάνει να γνωρίζουμε όλο και καλύτερα, αυτό το αξιοθαύμαστο και μεγαλόπρεπο έργο τέχνης, ήταν μια αρχή.
Η κατασκευή της ήταν υπολογισμένη κατά τρόπο που οι χιλιετίες να δείξουν την στερεότητά της: ως σήμερα, ποτέ δεν έγινε τέτοια κατασκευή, ούτε καν ονειρεύτηκε ποτέ κανείς να κτίσει με τέτοιες αναλογίες για την αιωνιότητα.
Η οργάνωση αυτή ήταν αρκετά ισχυρή για ν’ αντισταθεί σε κακούς αυτοκράτορες: η τύχη των ανθρώπων, δεν πρέπει ποτέ να έχει σχέση με το έργο. Σε τέτοιες περιπτώσεις, πρώτη αρχή οποιουδήποτε μεγάλου έργου.
Δεν ήταν όμως αρκετά ισχυρή για να αντέξει εναντίον της διαφθοράς του πιο διεφθαρμένου είδους, εναντίον του Χριστιανού. Αυτό το μυστικό σκουλήκι, το οποίο, υπό την κάλυψη του σκότους, της ομίχλης και του αμφιλεγόμενου, εισέδυε μέσα σε καθέναν χωριστά και τον άδειαζε από την σοβαρότητά του για τα ουσιαστικά πράγματα, από κάθε του ένστικτο για τις πραγματικότητες, αυτή η θηλυπρεπής και γλυκερή συμμορία άνανδρων, κατόρθωσε να κλέψει, την μια μετά την άλλη, τις «ψυχές» του τεράστιου οικοδομήματος, παίρνοντάς του αυτές τις πολύτιμες, ανδροπρεπείς και αριστοκρατικές φύσεις, οι οποίες έβλεπαν στην υπόθεση της Ρώμης την δική τους υπόθεση, βάζοντας όλη τους την σοβαρότητα και την υπερηφάνειά τους σ’ αυτήν.
Οι υποχθόνιες ενέργειες των θρησκόληπτων αυτών, το καταχθόνιο αυτών των μικρών συμμοριών, οι ιδέες τόσο σκοτεινές όσο και εκείνες της κόλασης, της θυσίας των αθώων, της μυστικιστικής ένωσης δια του αίματος που πίνεται, αλλά ιδίως η βαθμιαία αναζωπύρωση της φωτιάς της εκδίκησης των «αθλίων». Να αυτό που κατέστρεψε την Ρώμη.
Αυτό το είδος της θρησκείας, εναντίον της οποίας, υπό την προϋπάρχουσα μορφή της, ήδη ο Επίκουρος είχε κηρύξει τον πόλεμο. Ας διαβάσει κανείς τον Λουκρήτιο, και θα καταλάβει αυτό που πολέμησε ο Επίκουρος, όχι την ειδωλολατρία, αλλά τον «χριστιανισμό». Θέλω να πω την διαφθορά των ψυχών με τις ιδέες της αμαρτίας, της τιμωρίας και της αθανασίας. Πολεμούσε τις υποχθόνιες λατρείες, ολόκληρο τον υποβόσκοντα χριστιανισμό. Η άρνηση της αθανασίας, ήταν, ήδη από την εποχή εκείνη, μια απελευθέρωση……..
«Θρησκεία ανατολικής προέλευσης από την καταγωγή της και από τα βασικά χαρακτηριστικά της» (Γκινιεμπέρι), ο χριστιανισμός εισέδυσε στην αρχαία Ευρώπη κατά τόπο ανώδυνο και κρυφό. Η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, εκ φύσεως ανεκτική, δεν έδωσε προσοχή επί πολύ καιρό. Στην «Ζωή των δώδεκα Καισάρων» του Σουετόνιου, διαβάζει κανείς, αναφορικά με μια πράξη του Κλαύδιου: «Απήλασε από την Ρώμη τους Εβραίους, οι οποίοι ήταν σε συνεχή αναβρασμό με την υπόδειξη κάποιου Χριστού». Κατά γενικό κανόνα, ο ελληνο-λατινικός κόσμος έμεινε στην αρχή κλειστός στο κήρυγμα. Το εγκώμιο της αδυναμίας, της φτώχειας και της «τρέλας» του φαινόταν παρανοϊκά.
Έτσι τα πρώτα κέντρα της χριστιανικής προπαγάνδας εγκαταστάθηκαν στην Αντιόχεια, στην Έφεσο, στην Θεσσαλονίκη και στην Κόρινθο. Στις μεγάλες αυτές πόλεις, όπου οι δούλοι, οι τεχνίτες, οι μετανάστες, συγχρωτίζονταν με τους εμπόρους, όπου τα πάντα μπορούσαν ν’ αγοραστούν και να πουληθούν, όπου οι ιεροκήρυκες και οι «πεφωτισμένοι» συναγωνίζονταν για να γοητεύσουν τις ετερόκλιτες και ανησυχούσες μάζες, οι πρώτοι απόστολοι βρήκαν προετοιμασμένο έδαφος.
Ο Α. Κως, που υπήρξε καθηγητής στην σχολή διαμαρτυρομένων του πανεπιστημίου του Στρασβούργου, γράφει: «Δεν είναι μόνο από φρόνιμη αποστολική πολιτική που οι απόστολοι φύτεψαν έτσι το Ευαγγέλιο στα σταυροδρόμια των λαών. Είναι γιατί η νέα θρησκεία ήταν πιο εύκολα αποδεκτή απ’ αυτούς τους νέους κοινωνικούς κύκλους, παρά από τις παλιές φυλές, δεμένες με το παρελθόν τους και με την γη τους.
Οι πραγματικοί Έλληνες επέπρωτο να παραμείνουν για πολύ καιρό ξένοι και εχθρικοί προς τον χριστιανισμό….. Αλλά οι Σύριοι, οι Ασιάτες και όλο το πλήθος των χωρίς παραδόσεις Γραικύλων, δέχονταν με ενθουσιασμό το χριστιανικό μήνυμα.
Ο Χαλντάν, που θεωρούσε τον φανατισμό μεταξύ των «τεσσάρων μόνων πραγματικά σπουδαίων εφευρέσεων που έγιναν μεταξύ του 3000 π.Χ. και του 1400 μ.Χ., απέδιδε την πατρότητά του στον ιουδαιοχριστιανισμό. Ο Γιαχβέ, ο θεός των ερήμων της Αραβίας, είναι θεός φθονερός και μόνος, απόλυτος και σκληρός.
Κηρύσσει την ενεπιείκεια και το μίσος: «Δεν πρέπει, ω Γιαχβέ να μισώ εκείνους που σε μισούν; Τους μισώ με ολοκληρωτικό μίσος, είναι εχθροί μου» (Ψαλμός CXXXVIII, 21,22).
O Ιερεμίας ικετεύει: «Γύρισέ τους αυτό που τους αξίζει… Εξολόθρευσέ τους κάτω από τους ουρανούς, ω Γιαχβέ» (Κλαυθμοί, ΙΙΙ, 64-66).
«Ω Γιαχβέ, γιατί δεν εξαφανίζεις τους ανόσιους;» (Ψαλμός CXXXIII, 19).
«Μέσα στην μεγαλοψυχία σου, αφάνισε τους εχθρούς μου» (Ψαλμός CXLII, 12).
To «Δευτερονόμιο» επικαλείται την τύχη που επιφυλάσσεται στους ειδωλολάτρες: «Αν ο αδελφός σου, ο γιος της μητέρας σου, ή ο γιος σου, η κόρη σου, η γυναίκα που αναπαύεται στην αγκαλιά σου, ή ο φίλος ο αγαπητός όσο και ο εαυτός σου, προσπαθήσουν να σε γοητεύσουν λέγοντάς σου: Πάμε να λατρέψουμε άλλους θεούς, … έχεις καθήκον να τους σκοτώσεις. Θα σηκώσεις πρώτος το χέρι για να σκοτώσεις και ύστερα ο λαός…
Αν μάθεις ότι κάποιος από τις πόλεις που σου έδωσε ο Θεός λέει: Πάμε να λατρέψουμε άλλους θεούς…. αν διαπιστωθεί ότι ένα τέτοιο ανοσιούργημα έγινε, θα περάσεις από το σπαθί όλους τους κατοίκους της πόλης αυτής, μαζί με τα ζώα και θα την θέσεις υπό απαγόρευση. Έπειτα θα μαζέψεις στην πλατεία όλα τα λάφυρά της και θα τους βάλεις φωτιά, για την τιμή του Γιαχβέ, όπως και σε όλη την πόλη. Θα μείνει για πάντα ένας σωρός ερειπίων, που δεν θα ξανακτιστούν ποτέ… Τότε ο Γιαχβέ θα σε γεμίσει με αγαθά» (Δευτερονόμιο, ΧΙΙΙ).
Στο ευαγγέλιο ο Ιησούς δηλώνει, την στιγμή που έρχονται να τον συλλάβουν: «Όλοι όσοι τραβήξουν σπαθί, θα πεθάνουν από σπαθί» (Ματθαίος ΧΧVI, 52). Αλλά προηγουμένως είχε πει: «Μη νομίσετε ότι ήλθα για να φέρω την ειρήνη επί της γης. Δεν ήλθα για να φέρω την ειρήνη, αλλά το ξίφος. Ήλθα για ν’ ανάψω μεγάλη φωτιά στην γη. Ήλθα να βάλω την διχόνοια μεταξύ του γιου και του πατέρα, μεταξύ της κόρης και της μάνας, μεταξύ της νύφης και της πεθεράς. Και θα έχει κανείς εχθρούς αυτούς που είναι στο ίδιο του το σπίτι» (Ματθαίος X, 34- 35). Είχε επίσης αναφέρει αυτή την φράση, σύνθημα όλων των ολοκληρωτισμών: «Όποιος δεν είναι μαζί μου, είναι εναντίον μου» (Ματθαίος ΧΙΙ, 30).
Η πρωτογενής Εκκλησία θα εφαρμόσει ευσυνείδητα τις οδηγίες αυτές. Άπιστοι και ειδωλολάτρες είναι υπάνθρωποι στα μάτια των αποστόλων.
Ο άγιος Πέτρος τους συγκρίνει με «ζώα χωρίς νου, προορισμένα εκ φύσεως να συλληφθούν και να σκοτωθούν» (2, Πέτρος 2, 12).
Ο Ιερώνυμος συμβουλεύει τον προσηλυτισμένο χριστιανό να κλωτσήσει το σώμα της μητέρας του, αν αυτή προσπαθήσει να τον εμποδίσει να την εγκαταλείψει, για ν’ ακολουθήσει την διδαχή του Χριστού….
«Όταν οι ιεραπόστολοι πρωτοήρθαν στην γη μας, αυτοί είχαν τις Βίβλους και εμείς τη γη. Πενήντα χρόνια μετά, εμείς είχαμε τις Βίβλους και εκείνοι είχαν την γη».
Τζόμο Κενιάτα
Σταματάμε στο σημείο αυτό την αντιγραφή, τονίζοντας ότι αξίζει τον κόπο να προμηθευτεί κανείς το βιβλίο του συγγραφέα, όχι μόνο για να διαβάσει την συνέχεια του εξαιρετικού αυτού άρθρου, αλλά και όλα τα υπόλοιπα, τα οποία είναι εξ ίσου αξιόλογα και μοναδικά.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου