Σάββατο 22 Φεβρουαρίου 2020

ΔΡΑΜΑΤΙΚΗ ΠΟΙΗΣΗ: ΕΥΡΙΠΙΔΗΣ - Ἑκάβη (154-215)

ΕΚ. οἲ ᾽γὼ μελέα, τί ποτ᾽ ἀπύσω; [στρ.]
155 ποίαν ἀχώ, ποῖον ὀδυρμόν,
δειλαία δειλαίου γήρως
δουλείας [τᾶς] οὐ τλατᾶς,
[τᾶς] οὐ φερτᾶς; οἴμοι.
τίς ἀμύνει μοι; ποία γέννα,
160 ποία δὲ πόλις; φροῦδος πρέσβυς,
φροῦδοι παῖδες.
ποίαν ἢ ταύταν ἢ κείναν
στείχω; ποῖ δὴ σωθῶ; ποῦ τις
θεῶν ἢ δαίμων ἐπαρωγός;
165 ὦ κάκ᾽ ἐνεγκοῦσαι
Τρῳάδες, ὦ κάκ᾽ ἐνεγκοῦσαι
πήματ᾽, ἀπωλέσατ᾽ ὠλέσατ᾽· οὐκέτι μοι βίος
ἀγαστὸς ἐν φάει.
170 ὦ τλάμων ἅγησαί μοι πούς,
ἅγησαι τᾷ γηραιᾷ
πρὸς τάνδ᾽ αὐλάν. ὦ τέκνον, ὦ παῖ
δυστανοτάτας [ματέρος], ἔξελθ᾽ ἔξελθ᾽
οἴκων, ἄιε ματέρος αὐδάν.
175 [ὦ τέκνον, ὡς εἰδῇς οἵαν οἵαν
ἀίω φάμαν περὶ σᾶς ψυχᾶς].
ΠΟΛΥΞΕΝΗ
Ἰώ·
μᾶτερ μᾶτερ, τί βοᾶις; τί νέον
καρύξασ᾽ οἴκων μ᾽ ὥστ᾽ ὄρνιν
θάμβει τῷδ᾽ ἐξέπταξας;
180 ΕΚ. οἴμοι τέκνον.
ΠΟ. τί με δυσφημεῖς; φροίμιά μοι κακά.
ΕΚ. αἰαῖ σᾶς ψυχᾶς.
ΠΟ. ἐξαύδα· μὴ κρύψῃς δαρόν.
δειμαίνω δειμαίνω, μᾶτερ,
185 τί ποτ᾽ ἀναστένεις.
ΕΚ. [ὦ] τέκνον τέκνον μελέας ματρός.
ΠΟ. τί τόδ᾽ ἀγγέλλεις;
ΕΚ. σφάξαι σ᾽ Ἀργείων κοινὰ
συντείνει πρὸς τύμβον γνώμα
190 Πηλείᾳ γέννᾳ.
ΠΟ. οἴμοι, μᾶτερ, πῶς φθέγγῃ
ἀμέγαρτα κακῶν; μάνυσόν μοι,
μάνυσον, μᾶτερ.
ΕΚ. αὐδῶ, παῖ, δυσφήμους φήμας·
195 ἀγγέλλουσ᾽ Ἀργείων δόξαι
ψήφῳ τᾶς σᾶς περί μοι ψυχᾶς.
ΠΟ. ὦ δεινὰ παθοῦσ᾽, ὦ παντλάμων, [ἀντ.]
ὦ δυστάνου μᾶτερ βιοτᾶς,
οἵαν οἵαν αὖ σοι λώβαν
200 ἐχθίσταν ἀρρήταν τ᾽
ὦρσέν τις δαίμων.
οὐκέτι σοι παῖς ἅδ᾽ οὐκέτι δὴ
γήρᾳ δειλαίῳ δειλαία
συνδουλεύσω.
205 σκύμνον γάρ μ᾽, ὥστ᾽ οὐριθρέπταν
μόσχον, δειλαία δειλαίαν
‹. . .› ἐσόψῃ
χειρὸς ἀναρπαστὰν
σᾶς ἄπο λαιμότομόν τ᾽ Ἀίδᾳ
γᾶς ὑποπεμπομέναν σκότον, ἔνθα νεκρῶν μέτα
210 τάλαινα κείσομαι.
καὶ σοῦ μέν, μᾶτερ, δυστάνου
κλαίω πανδύρτοις θρήνοις,
τὸν ἐμὸν δὲ βίον, λώβαν λύμαν τ᾽,
οὐ μετακλαίομαι, ἀλλὰ θανεῖν μοι
215 ξυντυχία κρείσσων ἐκύρησεν.

***
ΕΚΑΒΗ
Αλίμονο, η δύστυχη, τί να βογκήξω;
ποιό ξεφωνητό και ποιό κλάμα
η έρμη εγώ, στα τρισάθλια γεράματα στη σκλαβιά
την αβάσταχτη,
την ανυπόφερτη, οϊμένα.
Ποιός για με θα νοιαστεί,
ποιά γενιά και ποιά χώρα;
160 Ο γέροντας χάθηκε, χάθηκαν
και τα παιδιά μου.
Κατά πού να στραφώ
και ποιό δρόμο να πάρω;
Ποιός θεός ή ποιός δαίμονας
θα μου απλώσει το χέρι;
Τρωαδίτισσες, του κακού
μαντατοφόρες,
φριχτές συμφορές μού μηνύσατε,
σας λέω, μ᾽ αφανίσατε,
με σκοτώσατε, η ζωή μου δεν είναι,
τώρα πια, να τη ζήσω
στου ήλιου το φως.
170 Ω βήμα ταλαίπωρο, οδήγα με,
οδήγα τη δόλια γερόντισσα σ᾽ αυτή την αυλή.
Κόρη μου εσύ, τέκνο
της πιο δυστυχισμένης, πρόβαλε
από την κατοικιά σου ν᾽ ακούσεις
της μάνας τη φωνή,
ω παιδί μου, για να μάθεις ποιό μήνυμα
μου ᾽χουν φέρει για σένα.
ΠΟΛΥΞΕΝΗ
Οϊμέ,
μάνα, μανούλα, τί κράζεις;
Τί ξαφνικό διαλαλάς κι η τρομάρα
με ξεπέταξε καθώς ξεπετιέται
το πουλί απ᾽ τη φωλιά του;
ΕΚΑΒΗ
180 Αλίμονό σου, παιδί μου.
ΠΟΛΥΞΕΝΗ
Γιατί με κλαις; Κακό για μένα προμήνυμα.
ΕΚΑΒΗ
Ω, αλί στη ζωή σου.
ΠΟΛΥΞΕΝΗ
Μίλησέ μου, λοιπόν, μη μου το κρύβεις πια.
Φοβάμαι, φοβάμαι, μητέρα,
σαν δεν ξέρω γιατί αναστενάζεις.
ΕΚΑΒΗ
Ω κόρη, ω κακότυχης μάνας παιδί.
ΠΟΛΥΞΕΝΗ
Τί ᾽ναι, λοιπόν, το μαντάτο που φέρνεις;
ΕΚΑΒΗ
Οι Αργίτες επήραν απόφαση
να σε σφάξουν απάνω στον τάφο
190 του γιου του Πηλέα.
ΠΟΛΥΞΕΝΗ
Αλίμονο, μάνα μου, πώς το μπορείς
να ξεστομίζεις τα φριχτά τούτα λόγια;
Μίλησέ μου, λοιπόν, μίλησέ μου, μητέρα.
ΕΚΑΒΗ
Λέω αυτά που δεν λέγονται, κόρη μου.
Ήρθε μήνυμα πως με ψήφο οι Αργίτες
τη μοίρα σου κρίνανε.
ΠΟΛΥΞΕΝΗ
Ω πολύπαθη μάνα, τρισάθλια,
ποιά ζωή δυστυχισμένη σου δόθηκε,
ποιά κατάρατη, ανείπωτη
200 συμφορά
έριξε πάλι απάνω σου
κάποιος δαίμονας; Δεν θα ᾽χεις λοιπόν
την πικραμένη σου κόρη
συντροφιά της σκλαβιάς σου
στα ολόπικρά σου γεράματα.
Γιατί σαν τη βουνίσια μοσχίδα,
το φτωχούλι σου, φτωχή μου εσύ, θα με δεις
από την αγκαλιά σου αρπαγμένη,
με θερισμένο λαιμό, να με πέμπουνε
στου Άδη τα υποχθόνια σκότη,
όπου η δόλια θα κείτομαι
210 συντροφιά με τους άλλους νεκρούς.
Όμως για σένα, μητέρα, για τη δύστυχη εσένα,
πιο πολύ, με ολοδάκρυτους θρήνους οδύρομαι.
Κι όσο για τη δική μου ζωή,
που είναι πια ένας χαμός κι ένα ντρόπιασμα,
ας μην την κλαίω· προτιμότερη τύχη
είναι για με να πεθάνω.

Μακεδονία εν μύθοις φθεγγομένη: Μύθοι τοπικοί - Λητή

Η Λητή, 10χλμ ΒΔ της Θεσσαλονίκης, όπου βρέθηκαν τμήματα πήλινων ειδωλίων που απεικονίζουν τη Μητέρα των Θεών και μαρτυρούν την άσκηση της λατρείας της εκεί, οφείλει το όνομά της στη Λητώ, προγονική θεά του τοκετού και μητέρα των διδύμων Απόλλωνα και Άρτεμης. Έχει διατυπωθεί η άποψη ότι στα στενά που ήλεγχαν οι Ληταίοι η Λητώ λατρευόταν πιθανόν μαζί με τη Δήμητρα και την Κόρη Περσεφόνη ή την Αφροδίτη*.

Η υπόθεση αυτή δεν στερείται ερείσματος αν λάβει κανείς υπόψη τη σχέση της Αφροδίτης με τις ελευσινιακές θεότητες, ιδίως με την κόρη Περσεφόνη, που οφείλεται στη γονιμική και χθόνια φύση και των δύο. Η σχέση αυτή μαρτυρείται με πολλούς τρόπους στη λατρεία γενικά στον ελλαδικό χώρο και αντικατοπτρίζεται στον μύθο του Άδωνη. Όσο για τη Μακεδονία, ενδεικτική είναι η αναφορά στην Πέλλα, όπου ο  μεγάλος αριθμός πήλινων ημίγυμνων γυναικείων μορφών σε τάφους, σπίτια και ιερά αποδεικνύουν την ύπαρξη μιας γυναικείας θεότητας με συγχωνευμένα χαρακτηριστικά της Αφροδίτης και της Περσεφόνης.
--------------------------------
*Αφροδίτη
Οι ανάγλυφοι πίνακες με απεικόνιση Αφροδίτης πάνω σε τράγο ελληνιστικών χρόνων από τη Βέροια και τις Πέτρες δείχνει ότι και στον μακεδονικό χώρο είναι γνωστή, τουλάχιστον στην ύστερη αρχαιότητα, η διάκριση ανάμεσα στην πάνδημη και την ουράνια Αφροδίτη, με διαφορετικά σύμβολα η καθεμιά και διαφορετικό μυθολογικό πλαίσιο. Συνοπτικά εδώ θυμίζουμε τις δύο παραδόσεις για τη γέννηση της Αφροδίτης, που οδήγησαν και στην απόδοση των δύο επιθέτων. Σύμφωνα με τον Όμηρο η θεά του Έρωτα είναι κόρη του Δία και της Διώνης· σύμφωνα με τον Ησίοδο ο Κρόνος ευνούχισε με ένα δρεπάνι τον πατέρα του Ουρανό και από το σπέρμα που χύθηκε στη θάλασσα γεννήθηκε η θεά. Αυτή η χωρίς μάνα Αφροδίτη του Ησιόδου λατρευόταν με την επωνυμία Ουρανία. Στην Αθήνα τη λατρεία της Ουρανίας Αφροδίτης καθιέρωσε ο Αιγέας, ενώ της Πανδήμου ο Θησέας, όταν συνένωσε τους δήμους της Αττικής σε μια πόλη στο όνομα της λατρείας της Αφροδίτης. Πάνδημος σημαίνει Αφροδίτη όλων των ενωμένων αττικών δήμων· η Αφροδίτη ως δύναμη ερωτική και ενοποιούσα είναι και δύναμη πολιτική. Η Ουρανία Αφροδίτη εμφανίζεται συχνά πάνω σε κύκνο ή με χήνες να κρατά ένα λουλούδι σαν σκήπτρο της κοσμικής της εξουσίας. Ιερό ζώο της Πανδήμου ήταν ο τράγος σε ανάμνηση της θυσίας αίγας που έκανε ο Θησέας προς τιμή της στην παραλία πριν από τον απόπλου για την Κρήτη και της μεταμόρφωσης της θεάς σε τράγο. Πριν από την ύστερη κλασική εποχή, η Αφροδίτη κρατούσε το ζώο στην αγκαλιά της, στη συνέχεια εμφανιζόταν ανεβασμένη επάνω του. Η Αφροδίτη Πάνδημος λατρευόταν στην Πέλλα μαζί με τη Μητέρα των Θεών, την Ουρανία.
Ηθική διάσταση στις δύο Αφροδίτες έδωσε ο Πλάτων στο Συμπόσιο. Σύμφωνα με τον σοφιστή Παυσανία ο έρωτας δεν είναι στην ολότητά του κάτι ευγενικό. Η Αφροδίτη Πάνδημος είναι ο έρωτας για τις γυναίκες και είναι ασταθής, όπως η ομορφιά του σώματος. Αντίθετα, η Ουρανία Αφροδίτη είναι αμήτωρ, έρως αρσενικός και της ψυχής, με χαρακτηριστικά τη ρωμαλεοσύνη και τη νοημοσύνη. Σε αυτού του είδους τον έρωτα ο Πλάτωνας αναγνωρίζει παιδευτικό και κοινωνικό ρόλο. Όμως ό,τι παραδίδει ο Πλάτων είναι από την εποχή της αποσύνθεσης της παλαιάς θρησκείας και της ηθικής διόρθωσής της μέσω της φιλοσοφίας. Με τη λατρεία της θεάς στον μακεδονικό χώρο ασχολήθηκαν οι: Αδάμ-Βελένη (1991) και Λιλιμπάκη-Ακαμάτη (1999).

Αγάπη: Ο κάθε άνθρωπος έχει μοναδικές περιστάσεις, ανάγκες και προσδοκίες

Αν λάβουμε υπόψη μας ότι ο κάθε άνθρωπος αντιδρά και αγαπά με διαφορετικό τρόπο, ίσως, δεν θα πρέπει να έχουμε μια αυστηρά συγκεκριμένη ιδέα για το πως πρέπει να είναι οι σχέσεις στην έναρξη και την πορεία τους.

Ο κάθε άνθρωπος έχει μοναδικές περιστάσεις, ανάγκες και προσδοκίες.

Οι σχέσεις θέλουν δουλειά, συνεργασία και αυτογνωσία. Αυτό συμβαίνει γιατί πρώτα περνούν από τις Συμπληγάδες της Λογικής και επιπλέον κάνουν συνεχείς στάσεις στο «παρελθοντικό αποθηκευτικό» του κάθε ανθρώπου. Εκεί που βρίσκονται όλες οι προηγούμενες εμπειρίες, οι φόβοι, τα απωθημένα, οι απορρίψεις.

Παρόλα αυτά κάποια σημάδια σου δείχνουν ξεκάθαρα για το αν αξίζει να συνεχίζεις να χτυπάς σε μια πόρτα που δεν θα ανοίξει ποτέ για σένα. Είναι η βάση και τα απολύτως αυτονόητα για να πας παρακάτω.

Κάποιος που ενδιαφέρεται να σε γνωρίσει και θέλει να είσαι στην ζωή του, θα βρει πάντα χρόνο, τρόπο και διάθεση να το κάνει. Οι μικρές θυσίες αξίζουν τον κόπο. Δεν είσαι ποτέ αγγαρεία για τον άλλον αλλά ευχαρίστηση. Δεν υπάρχει μυστικοπάθεια και ασυνέπεια. Αν αντιθέτως αποφεύγει και ακυρώνει συνεχώς τις συναντήσεις σας, αγνοεί τις κλήσεις σου, εξαφανίζεται για μέρες και αδιαφορεί για ό,τι συμβαίνει και στην δική σου ζωή- μάλλον είναι κάπου άλλου ή απλά δεν θέλει να είναι εκεί που είσαι εσύ. Ακόμη και αν δεν έχει πάντα την ευγενή καλοσύνη να το παραδεχτεί ανοιχτά.

Η έλλειψη ενδιαφέροντος, οι περίεργες και άσχημες συμπεριφορές δεν έχουν να κάνουν πάντα με την αξία και τη συμπεριφορά σου. Με το αν σε θέλει ή του/ της αρέσεις διότι κάτι τέτοιο μπορεί και να ισχύει. Οι σχέσεις όμως δεν κτίζονται σε «τουριστικό ενδιαφέρον». Διαφοροποιούνται από το φλερτ, τις γνωριμίες μιας νύχτας και τις κοινωνικές επαφές.

Ας μη ξεχνάμε ότι θα υπάρχει πάντα μια κατηγορία ανθρώπων που ανεξάρτητα από ποιον θα γνωρίσουν, δεν ξέρουν, δεν θέλουν ή δεν μπορούν να είναι με κάποιον άλλον σε μια υγιή αμφίδρομη σχέση.

Όταν γνωρίσουν κάποιον που εκφράζει με ειλικρίνεια τα συναισθήματα του και κινείται λίγο πιο βαθιά από την επιφάνεια, οπισθοχωρούν πανικόβλητοι. Αυτό συμβαίνει γιατί έχουν συνηθίσει να κυνηγούν άπιαστες καταστάσεις, να τους φέρονται άσχημα ή να είναι σε σχέσεις χωρίς καμία συναισθηματική εμπλοκή, με άτομα απόμακρα και εγωκεντρικά. Στην ουσία έχουν συνηθίσει να είναι μόνοι με τους φόβους τους.

Αξίζει να διεκδικούμε και να προσπαθούμε όταν θέλουμε κάποιον τόσο πολύ; Αξίζει να συνεχίζουμε να δεχόμαστε τους κραδασμούς και τα χτυπήματα για μια σχέση που θεωρούμε σημαντική; Ο καθένας μπορεί να επιλέξει ό,τι πιστεύει ότι του αξίζει, αρκεί να μην τρέφει ψευδαισθήσεις.

Αρκεί να μην μπερδεύει τον εγωισμό με την αυτοεκτίμηση. Το αληθινό πάθος και την αγάπη με την εμμονή και την φαντασίωση. Τις προκλήσεις και τρικυμίες μιας ισότιμης σχέσης με το τοξικό μοτίβο ενός αταίριαστου έρωτα, ενός έρωτα χωρίς ανταπόκριση.

Να θυμάστε ότι ένας μεγάλος έρωτας μπορεί να περάσει από 40 κύματα. Μπορεί να είναι αντισυμβατικός. Μπορεί να μην κρατήσει για πάντα. Είναι όμως, πάντα αμοιβαίος. Και αυτή είναι η ανεξίτηλη ομορφιά του.

Η πληροφορία είναι το θεμέλιο της λειτουργίας του κόσμου μας

Η πληροφορία είναι το θεμέλιο της λειτουργίας του κόσμου μας: το αίμα και το καύσιμο, η ζωτική αρχή. Διαπερνά τις επιστήμες από πάνω μέχρι κάτω, μεταμορφώνοντας κάθε κλάδο της γνώσης. Αρχικά η θεωρία της πληροφορίας εμφανίστηκε σαν μια γέφυρα από τα μαθηματικά στην ηλεκτρολογία, και από εκεί στους υπολογιστές. Αυτό που οι αγγλόφωνοι ονομάζουν «επιστήμη των υπολογιστών», οι Ευρωπαίοι το γνωρίζουν ως πληροφορική, informatique, informatica και Informatik. Τώρα, ακόμη και η βιολογία έχει γίνει μια επιστήμη της πληροφορίας, ένα γνωστικό αντικείμενο από μηνύματα, εντολές και κώδικα. Τα γονίδια περιέχουν πληροφορία και επιτρέπουν διαδικασίες για την ανάγνωση και την αντιγραφή της. Η ζωή εξαπλώνεται με τη δικτύωση. Το ίδιο το σώμα είναι ένας επεξεργαστής πληροφορίας. Η μνήμη δεν βρίσκεται μόνο στους εγκεφάλους, αλλά σε κάθε κύτταρο. Διόλου περίεργο που η γενετική γνώρισε άνθηση παράλληλα με τη θεωρία της πληροφορίας. Το DNA είναι το κατεξοχήν μόριο πληροφορίας, ο πιο προηγμένος επεξεργαστής μηνυμάτων στο κυτταρικό επίπεδο — ένα αλφάβητο και ένας κώδικας, έξι δισεκατομμύρια bit για τον σχηματισμό ενός ανθρώπινου όντος. «Εκείνο που βρίσκεται στον πυρήνα κάθε έμβιου αντικειμένου δεν είναι κάποια εσωτερική «φωτιά”, ούτε η ζεστή ανάσα, ούτε η “σπίθα της ζωής”», διακηρύσσει ο θεωρητικός της εξέλιξης Ρίτσαρντ Ντόκινς (Richard Dawkins). «Είναι πληροφορίες, λέξεις, εντολές… Αν θέλετε να κατανοήσετε τη ζωή, μη σκέφτεστε μια παλλόμενη και δονούμενη γέλη ή ιλύ- σκεφτείτε την τεχνολογία πληροφοριών». Τα κύτταρα ενός οργανισμού είναι κόμβοι σε ένα εξαιρετικά περίπλοκο δίκτυο επικοινωνιών, όπου μεταδίδουν και λαμβάνουν, κωδικοποιούν και αποκωδικοποιούν. Η ίδια η εξέλιξη εμπεριέχει μια συνεχή ανταλλαγή πληροφορίας μεταξύ του οργανισμού και τον περιβάλλοντος.

«Ο κύκλος της πληροφορίας γίνεται η μονάδα της ζωής», λέει ο Βέρνερ Λεβενσταϊν (Werner Loewenstein) έπειτα από τριάντα χρόνια μελέτης της διακυτταρικής επικοινωνίας. Μας θυμίζει ότι τώρα η πληροφορία έχει μια βαθύτερη έννοια: «Σημαίνει μια κοσμική αρχή οργάνωσης και τάξης, και προσφέρει ένα ακριβές μέτρο της». Επίσης, το γονίδιο έχει το ανάλογό του στον πολιτισμό: το μιμίδιο. Στην πολιτισμική εξέλιξη, το μιμίδιο είναι αντιγραφέας και διασπορέας — μια ιδέα, μια μόδα, μια αλυσιδωτή επιστολή . Σε ατυχείς περιπτώσεις, ένα μιμίδιο είναι ένας ιός.

Η οικονομική επιστήμη αναγνωρίζει τον εαυτό της ως μια επιστήμη της πληροφορίας, τώρα που το ίδιο το χρήμα διαγράφει ένα πλήρες τόξο εξέλιξης, από την ύλη στα bit και αποθηκεύεται στη μνήμη υπολογιστών και σε μαγνητικές ταινίες, ενώ το παγκόσμιο εμπόριο διαπερνά το νευρικό σύστημα της παγκοσμιοποιημένης αγοράς. Ακόμη και την εποχή που το χρήμα φαινόταν να είναι ένας υλικός θησαυρός, και βάραινε στις τσέπες και στα αμπάρια των πλοίων και στα θησαυροφυλάκια των τραπεζών, ήταν πάντα πληροφορία. Τα κέρματα και τα χαρτονομίσματα, οι σίκλοι και τα κοχύλια που χρησιμοποιούνταν σαν νομίσματα, όλα αυτά αποτελούσαν απλώς βραχύβιες τεχνολογίες που αναπαριστούσαν πληροφορίες σχετικά με το ποιος κατέχει τι.

Και τα άτομα; Η ύλη έχει τους δικούς της νεολογισμούς, και η δυσκολότερη από όλες τις επιστήμες, η φυσική, φαινόταν να έχει φτάσει στην ωριμότητα. Αλλά η φυσική, επίσης, επηρεάστηκε βαθύτατα από το νέο διανοητικό μοντέλο. Τα χρόνια που ακολούθησαν τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, την περίοδο της μεγάλης άνθησης της φυσικής, τα σπουδαία νέα φαινόταν πως ήταν η διάσπαση του ατόμου και ο έλεγχος της πυρηνικής ενέργειας. Οι θεωρητικοί επένδυσαν το κύρος και τους πόρους τους στην έρευνα των στοιχειωδών σωματιδίων και στους νόμους που διέπουν την αλληλεπίδρασή τους, στην κατασκευή γιγαντιαίων επιταχυντών και στην ανακάλυψή των κουάρκ και των γλοιονίων. Η υπόθεση της έρευνας των επικοινωνιών δεν θα μπορούσε να φαίνεται περισσότερο απομακρυσμένη από το υψηλό εγχείρημα. Οι ειδικοί της σωματιδιακής φυσικής δεν χρειάζονταν bit.

Αλλά τότε, ξαφνικά, αποδείχτηκε ότι χρειάζονταν. Σε ολοένα μεγαλύτερο βαθμό, οι φυσικοί και οι θεωρητικοί της πληροφορίας γίνονται ένα και το αυτό. Το bit είναι ένα θεμελιώδες σωματίδιο διαφορετικού είδους: όχι ακριβώς μικροσκοπικό, αλλά αφηρημένο — ένα δυαδικό ψηφίο, ένα flip-flop (δισταθής πολυδονητής), ένα ναι-ή-όχι. Είναι άυλο, αλλά, καθώς οι επιστήμονες κατανοούν τελικά την πληροφορία, αναρωτιούνται μήπως είναι πρωταρχικό: πιο θεμελιώδες από την ίδια την ύλη. Εικάζουν ότι το bit είναι ο μη αναγώγιμος πυρήνας και πως η πληροφορία διαμορφώνει το ίδιο το κέντρο της ύπαρξης. Γεφυρώνοντας τη φυσική του 20ού και του 21ου αιώνα, ο Τζον Άρτσιμπαλντ Γουίλερ (Hohn Archibald Wheeler), συνεργάτης τόσο του Αϊνστάιν άσο και του Μπαρ, διατύπωσε αυτό το μανιφέστο σε αινιγματικά μονοσύλλαβα: «It from Bit». Η πληροφορία δημιουργεί «κάθε “αυτό” — κάθε σωματίδιο, κάθε πεδίο δύναμης, ακόμη και το ίδιο το χωροχρονικό συvεχές.» Αυτός είναι ένας άλλος τρόπος για να κατανοήσουμε το παράδοξο του παρατηρητή: ότι δηλαδή το αποτέλεσμα ενός πειράματος επηρεάζεται, ή ακόμη και καθορίζεται, όταν παρατηρείται. Ο παρατηρητής όχι μόνο παρατηρεί, αλλά θέτει ερωτήματα και διατυπώνει προτάσεις που πρέπει εντέλει να εκφραστούν σε διακριτά bit. «Αυτό που ονομάζουμε πραγματικότητα», έγραψε με περίσκεψη ο Γουίλερ, «προκύπτει σε τελική ανάλυση από τη διατύπωση ερωτήσεων που απαντιούνται με ναι ή όχι». Και πρόσθεσε: «Η προέλευση όλων των φυσικών πραγμάτων βρίσκεται στη θεωρία της πληροφορίας, και το Σύμπαν είναι συμμετοχικό». Έτσι, ολόκληρο το Σύμπαν θεωρείται ως ένας ηλεκτρονικός υπολογιστής —μια κοσμική μηχανή επεξεργασίας της πληροφορίας.

Το κλειδί για τη λύση του αινίγματος μας δίνει ένας τύπος σχέσης που δεν είχε θέση στην κλασική φυσική: το φαινόμενο που είναι γνωστά ως εμπλοκή (ή σύμπλεξη) [entanglement]. ‘Όταν τα σωματίδια ή τα κβαντικά συστήματα συμπλέκονται, οι ιδιότητές τους παραμένουν συσχετισμένες σε τεράστιες αποστάσεις και σε τεράστιους χρόνους. Σε αποστάσεις ετών φωτός, μοιράζονται κάτι που είναι φυσικό, αλλά όχι μόνο φυσικό. Προκύπτουν απόκοσμα παράδοξα, που δεν επιλύονται ώσπου να κατανοήσει κανείς πώς η σύμπλεξη κωδικοποιεί την πληροφορία, μετρημένη σε bit ή στο κβαντικό τους αντίστοιχο, με το αλλόκοτο όνομα qubit (κβαντικά bit).

Όταν τα φωτόνια και τα ηλεκτρόνια αλληλεπιδρούν, τι κάνουν πραγματικά; Ανταλλάσσουν (ή μεταδίδουν κβαντικές καταστάσεις, επεξεργάζονται πληροφορία. Οι νόμοι της φυσικής είναι οι αλγόριθμοι. Κάθε φλεγόμενο άστρο, κάθε σιωπηλό νεφέλωμα, κάθε σωματίδιο που αφήνει το φευγαλέο ίχνος του σε έναν θάλαμο νέφωσης, είναι ένας επεξεργαστής πληροφορίας. Το Σύμπαν «υπολογίζει» το πεπρωμένο του σαν ηλεκτρονικός υπολογιστής. Πόσο υπολογίζει; Πόσο γρήγορα; Πόση είναι η συνολική χωρητικότητα της πληροφορίας, πόσος είναι ο χώρος της μνήμης του; Ποιος είναι ο δεσμός ανάμεσα στην ενέργεια και στην πληροφορία; Τι κόστος ενέργειας έχει η μετάδοση ενός bit; Αυτά είναι δύσκολα ερωτήματα, αλλά όχι τόσο απόκρυφα ή μεταφορικά όσο ακούγονται. Οι φυσικοί, μαζί με τους ειδικούς της κβαντικής θεωρίας της πληροφορίας -μια νέα ειδικότητα- καταπιάνονται με αυτά. Κάνουν τους μαθηματικούς συλλογισμούς και παράγουν πιθανές απαντήσεις. («Η μέτρηση των bit του Σύμπαντος, όπως κι αν υπολογίζεται, εκφράζεται με το δέκα υψωμένο σε μια πολύ μεγάλη δύναμη», σύμφωνα με τον Γουίλερ. Σύμφωνα με τον Σεθ Λόιντ (Seth Lloyd): «Δεν είναι περισσότερο από 10^120 λογικές πράξεις σε 10^90 bit»). Μελετούν εξαρχής τα μυστήρια της εντροπίας της θερμοδυναμικής, και εκείνους τους διαβόητους αφανιστές πληροφορίας, τις μαύρες τρύπες. «Αύριο», διακηρύσσει ο Γουίλερ, «θα έχουμε μάθει να κατανοούμε και να εκφράζουμε όλη τη φυσική στη γλώσσα της πληροφορίας».

Καθώς ο ρόλος της πληροφορίας διευρύνεται πέρα από κάθε φαντασία, καταλήγει στην υπερβολή. «Καταιγισμός πληροφοριών», λένε τώρα οι άνθρωποι. Η πληθώρα των πληροφοριών προκαλεί κόπωση, άγχος και κορεσμό. “Έχουμε συναντήσει τον Διάβολο του Υπερβολικού Φόρτου Πληροφοριών, και τους ενοχλητικούς ακολούθους του, τον ιό των υπολογιστών, το σήμα φραγής, τον ανενεργό σύνδεσμο και την παρουσίαση με Power Point. Τα πάντα άλλαξαν τόσο γρήγορα. Ο Τζον Ρόμπινσον Πιρς (Jοhn Robinson Pierce) -ο τεχνικός των Εργαστηρίων Μπελ που επινόησε τη λέξη τρανζίστορ-αναλογιζόταν αργότερα: «Είναι δύσκολο να φανταστούμε τον κόσμο πριν από τον Σάνον όπως φαινόταν σε όσους ζούσαν σ’ αυτόν. Είναι δύσκολο να ανακτήσουμε την αθωότητα, την άγνοια και την έλλειψη κατανόησης».

Ωστόσο, το παρελθόν επανέρχεται στο επίκεντρο τον ενδιαφέροντος. «Εν αρχή ην ο Λόγος», σύμφωνα με το Κατά Ιωάννη Ευαγγέλιο. Είμαστε το είδος που ονόμασε τον εαυτό του Homo sapiens, ο άνθρωπος που γνωρίζει – και κατόπιν, έπειτα από σκέψη, τροποποίησε τον όρο σε Homo sapiens sapiens. Σε τελική ανάλυση, το σπουδαιότερο δώρο του Προμηθέα στην ανθρωπότητα δεν ήταν η φωτιά: «Τους αριθμούς επίσης, τη σπουδαιότερη σοφία, επινόησα γι’ αυτούς, και τη σύνθεση των γραμμάτων, μητέρα των τεχνών των Μουσών, για να κρατούν τα πάντα στη μνήμη τους». Το αλφάβητο ήταν μια θεμελιώδης τεχνολογία πληροφορίας. Το τηλέφωνο, η συσκευή του φαξ, η αριθμομηχανή, και, τελικά, ο ηλεκτρονικός υπολογιστής, είναι απλώς οι πιο πρόσφατες καινοτομίες που επινοήθηκαν για την αποθήκευση, την επεξεργασία και τη μετάδοση της γνώσης.

Κατάθλιψη: θέμα χημείας;

Όταν ο Ιπποκράτης έφερε επανάσταση στην ιατρική τον 5ο αιώνα π.Χ., διέκρινε τη «μελαγχολία» ως τη μία από τις τρεις κύριες διανοητικές διαταραχές, μαζί με τη μανία και τη φρενίτιδα (εγκεφαλικός πυρετός). Όταν η ένταση της δυσθυμίας και της θλίψης ήταν τόση που μπορούσαν να θεωρηθούν ασθένεια, το αίτιο αποδιδόταν σε ασυμμετρία της μέλαινας χολής, ενός από τους τέσσερις «χυμούς» που ρυθμίζουν την υγεία.

Παρ’ ότι η θεωρία του Ιπποκράτη έχει προ πολλού εγκαταλειφθεί, η αντίληψη ότι οι οργανικές ανισορροπίες μπορούν να προκαλέσουν ψυχολογικές ασθένειες, όπως η κατάθλιψη, έχει αντέξει στη δοκιμασία του χρόνου.

Ο Θλιμμένος Εγκέφαλος

Μια πρόσφατη επανάσταση που συμβάλλει στην κατανόηση της λειτουργίας του ανθρώπινου εγκεφάλου είναι η Τομογραφία Εκπομπής Ποζιτρονίων ή, αλλιώς, ΤΕΠ, που μας επιτρέπει να διαπιστώσουμε ποιες περιοχές του εγκεφάλου δραστηριοποιούνται κατά τη διάρκεια ενός συγκεκριμένου γεγονότος. Οι σαρώσεις ΤΕΠ έδειξαν ότι ένα τμήμα του εγκεφαλικού επιχειλίου συστήματος, ο έλικας του προσαγωγίου, είναι ιδιαίτερα ενεργό όταν οι άνθρωποι είναι θλιμμένοι ή πάσχουν από κατάθλιψη. Πολύ κοντά βρίσκεται ο πρόσθιος αύλακας του προσαγωγίου, που όπως εικάζεται σχετίζεται με την αισιοδοξία, αλλά που ενδέχεται να αλλάξει αν το άτομο βιώσει αρκετές κρίσεις κατάθλιψης.

Ο προμετωπιαίος φλοιός, το τμήμα του εγκεφάλου που μεταφέρει τις πιο σύνθετες σκέψεις και κοινωνικές αλληλεπιδράσεις, σχετίζεται με τα συναισθήματα. Συνήθως οι καταθλιπτικοί εμφανίζουν μειωμένη δραστηριότητα στο αριστερό τμήμα του προμετωπιαίου φλοιού και είναι αυξημένες οι πιθανότητες κάποιος να εμφανίσει κατάθλιψη, εάν αυτή η περιοχή του εγκεφάλου υποστεί βλάβη.

Χημικές Επιδράσεις

Υπάρχουν ενδείξεις ότι ορισμένες χημικές ανισορροπίες σχετίζονται με την κατάθλιψη. Ίσως θυμάστε, από τη σελίδα 13. ότι οι νευροδιαβιβαστές είναι οι χημικοί μαντατοφόροι που αποστέλλονται από το ένα εγκεφαλικό κύτταρο στο άλλο. Δύο από αυτές τις χημικές ουσίες, η σεροτονίνη και η νοραδρεναλίνη, ανιχνεύονται συνήθως σε αρκετά χαμηλά ποσοστά συγκέντρωσης σε άτομα που πάσχουν από κατάθλιψη, ενώ υψηλά επίπεδα νοραδρεναλίνης παρατηρούνται συνήθως στους πάσχοντες από μανία.

Πολλές από τις ποικίλες σωματικές και φαρμακευτικές θεραπευτικές αγωγές για την κατάθλιψη φαίνεται πως αυξάνουν την ποσότητα των χημικών αυτών ουσιών στον εγκέφαλο. Η στέρηση του ύπνου REM (των ονείρων), τα ηλεκτροσόκ (δείτε απέναντι) και η έκθεση στο φως του ήλιου, για άτομα που πάσχουν από κατάθλιψη τον χειμώνα, μπορεί να συμβάλουν στον περιορισμό του προβλήματος και στην αύξηση των επιπέδων αυτών των νευροδιαβιβαστών. Επιπλέον, οι τρεις κυριότεροι τύποι φαρμάκων που περιορίζουν επιτυχώς την κατάθλιψη,αυξάνουν τη διαθεσιμότητα αυτών των χημικών ουσιών. Περιέργως, ωστόσο, πριν προλάβουν τα φάρμακα να δράσουν, τα επίπεδα των χημικών ουσιών πέφτουν στα επίπεδα όπου βρίσκονταν κατά την περίοδο της κατάθλιψης.

Για Όλα Ευθύνεται το Σώμα;

Εάν η κατάθλιψη μπορεί να συνδεθεί με οργανικές καταστάσεις όπως οι ανισορροπίες των χημικών ουσιών σε υπερ-ενεργά τμήματα του εγκεφάλου, καθίστανται περιττές οι ψυχολογικές θεραπείες; Ούτε κατά διάνοια! Ο ψυχολόγος Μάρτιν Σέλιγκμαν έχει αποκαλύψει το μικρό ένοχο μυστικό’ της ψυχοφαρμακολογίας: Τα φάρμακα και η σωματική θεραπευτική αγωγή δεν θεραπεύουν τους ασθενείς, τούς βοηθούν μόνο να διαχειριστούν τα συμπτώματα (δηλαδή, είναι «ημίμετρα»). Στη συνέχεια του βιβλίου θα ανακαλύψετε πώς οι ψυχολόγοι έχουν διαπιστώσει ότι όσοι πάσχουν από κατάθλιψη όχι μόνο αισθάνονται διαφορετικά, αλλά συχνά σκέφτονται και διαφορετικό. Η κατάθλιψη συχνά επανέρχεται και παρ’ ότι τα φάρμακα μπορεί να συμβάλουν στην αντιμετώπιση της ασθένειας, όταν αυτή εκδηλώνεται δεν εμποδίζουν την επανεμφάνισή της. Η μεταβολή του τρόπου που οι καταθλιπτικοί αντιμετωπίζουν τον εαυτό τους και τον κόσμο γύρω τους, μπορεί να συμβάλει καθοριστικά στη διαχείριση της κατάστασης.

Ηλεκτρο-Σπασμωδική Θεραπεία

Μία από τις πιο αμφιλεγόμενες ιατρικές θεραπευτικές αγωγές που χρησιμοποιούνται σήμερα είναι η Ηλεκτρο-Σπασμωδική Θεραπεία ή ΗΣΘ. Με την ΗΣΘ, ο ασθενής δέχεται ένα ηλεκτρικό σοκ 70-130 βολτ στον εγκέφαλο, που οδηγεί σε κρίση. Γιατί όμως θα δεχόταν κάποιος να υποβληθεί σε μια τέτοια θεραπεία και γιατί θα την επέβαλλε ένας γιατρός στον ασθενή του; Η ΗΣΘ, που αναπτύχθηκε τα πρώτα χρόνια του 20ού αιώνα από το ιταλικό δίδυμο Ούγκο Κερλέτι και Λούτσιο Μπίνι, έχει εφαρμοστεί σε μια σειρά ψυχικών ασθενειών, αλλά χρησιμοποιείται πλέον ευρέως για τη θεραπεία της κατάθλιψης Οι πρώιμες εφαρμογές της θεραπείας ήταν φριχτές,  αφού τον ασθενή συγκλόνιζαν βίαιοι σπασμοί, τόσο ώστε προκαλούνταν κατάγματα οστών και  σπασμένα δόντια. Σήμερα, εφαρμόζεται αναισθησία και δίνονται μυοχαλαρωτικά στους ασθενείς, για την προστασία τους. Κατά κανόνα, δεν θυμούνται το σοκ, παρ’ ότι μπορεί να επακολουθήσει βαθύτερη απώλεια μνήμης και σύγχυση. Συνήθως αποτελείτο έσχατο μέσο στο οποίο καταφεύγουν οι ειδικοί για την αντιμετώπιση σοβαρών περιπτώσεων, όταν οι συμβατικές ψυχολογικές θεραπείες και τα φάρμακα έχουν αποδειχθεί αναποτελεσματικά. Ωστόσο, για όσους ασθενείς πάσχουν από ανυπόφορη και ανυποχώρητη ψυχική ασθένεια, η ΗΣΘ μπορεί  να προσφέρει την πολυπόθητη ανακούφιση.

Arthur Schopenhauer: Το ίδιο συμβάν που σε ένα αναπτυγμένο πνεύμα παρουσιάζεται σαν ενδιαφέρον, ένα ρηχό κοινό μυαλό το βλέπει σαν μια ανιαρή σκηνή

Απέναντι στα γνήσια προσωπικά προτερήματα, το μεγάλο πνεύμα, τη μεγάλη καρδιά, φαίνονται όλα τα προτερήματα που απορρέουν από αξιώματα, καταγωγή, ακόμα και βασιλική, πλούτο και τα παρόμοια όπως οι βασιλείς που μας παρουσιάζει το θέατρο απέναντι στους πραγματικούς.

Σε κάθε περίπτωση, το σημαντικότερο για τη διάθεση του ανθρώπου, για τη γενικότερη ψυχική στάση της ύπαρξής του είναι προφανώς αυτό που υπάρχει και συμβαίνει μέσα του. Εδώ βρίσκεται άμεσα η ευχαρίστηση ή η δυσφορία που μπορεί να νιώθει, και οι οποίες καταρχήν είναι το αποτέλεσμα των αισθημάτων του, της βούλησής του και της σκέψης του, ενώ όλα όσα βρίσκονται έξω από αυτόν μόνο έμμεσα τις επηρεάζουν.

Γι’ αυτό οι ίδιες εξωτερικές καταστάσεις και γεγονότα επιδρούν εντελώς διαφορετικά στον καθένα, και μέσα στο ίδιο περιβάλλον, καθένας ζει σε έναν άλλο κόσμο. Γιατί μόνο με τις ιδέες του, τα αισθήματά του και τους στόχους της βούλησής του έχει κάποιος άμεση επαφή- τα εξωτερικά πράγματα τον επηρεάζουν μόνο έμμεσα στο μέτρο που επιδρούν στις ιδέες του, τα αισθήματά του και τη βούλησή του. Ο κόσμος στον οποίο ζει εξαρτάται καταρχήν από την αντίληψη που έχει αυτός για τον κόσμο, εξαρτάται από τη διαφορετικότητα της οπτικής του νου καθενός. Σύμφωνα με αυτή, ο κόσμος μπορεί να είναι φτωχός, άνοστος και ρηχός, ή πλούσιος, ενδιαφέρων και σημαντικός. Ενώ, για παράδειγμα, κάποιος ζηλεύει τον άλλον για τα ενδιαφέροντα πράγματα που του συνέβησαν στη ζωή του, θα έπρεπε πιο πολύ να τον ζηλεύει για την αντιληπτικότητα η οποία δίνει στα πράγματα αυτά τη σπουδαιότητα που τους αποδίδει εκείνος – γιατί το ίδιο συμβάν που σε ένα αναπτυγμένο πνεύμα παρουσιάζεται σαν ενδιαφέρον, ένα ρηχό κοινό μυαλό θα το έβλεπε σαν μια ανιαρή σκηνή από την καθημερινή ζωή.

Όλα αυτά βασίζονται στο γεγονός ότι κάθε πραγματικότητα, δηλαδή κάθε πλήρες παρόν, αποτελείται από δύο ξεχωριστά μισά, το υποκείμενο και το αντικείμενο, αν και σε τόσο αναγκαία και στενή σχέση μεταξύ τους όπως το οξυγόνο και το υδρογόνο στο νερό. Με εντελώς το ίδιο αντικειμενικό μισό, αλλά με διαφορετικό το άλλο μισό, το υποκειμενικό, όπως και αντίστροφα, η παρούσα πραγματικότητα είναι εντελώς άλλη: το πιο ωραίο και το πιο καλό αντικειμενικό μισό, σε συνάρτηση με ένα μη αισθαντικό, κακό υποκειμενικό, δίνει μόνο μια κακή πραγματικότητα, ένα κακό παρόν.

ARTHUR SCHOPENHAUER, ΤΟ ΑΣΗΜΑΝΤΟ ΑΙΩΝΙΑ ΕΠΑΙΝΟΥΝ

Archinaut: Το ρομπότ της NASA για την κατασκευή υποδομών στο διάστημα

«Archinaut» είναι το όνομα προγράμματος της Made In Space, η οποία επελέγη από τη NASA για την ανάπτυξη τεχνολογιών που θα επιτρέπουν την κατασκευή/ συναρμολόγηση μεγάλων δομών στο Διάστημα, χωρίς να απαιτείται παρέμβαση αστροναύτη.

«Το Archinaut σχεδιάζεται εξαρχής για να αποτελεί μια πραγματικά καινοτόμα τεχνολογία, παρέχοντας εντελώς νέες διαστημικές δυνατότητες στη ΝASA και άλλους κυβερνητικούς φορείς, καθώς και σε κατασκευαστές σημερινών δορυφόρων ή ανερχόμενες διαστημικές πλατφόρμες» έχει σημειώσει σχετικά ο Άντριου Ρας, πρόεδρος της εταιρείας.

Η Made In Space συνεργάζεται με τη Northrop Grumman και την Oceaneering Space Systems. Το πλήρες όραμα είναι η ανάπτυξη ρομποτικών διαστημοπλοίων που θα κατασκευάζουν και συναρμολογούν δομές/ υποδομές (διαστημικούς σταθμούς, δορυφόρους κ.α.) σε τροχιά, ανοίγοντας τον δρόμο για πιο ογκώδεις κατασκευές, καθώς η κατασκευή τους σε τροχιά είναι ευκολότερη και οικονομικότερη από την κατασκευή στη Γη και την εκτόξευσή τους στο Διάστημα.

Η πρώτη φάση του προγράμματος Archinaut θα περιλαμβάνει μια σειρά επιδείξεων τεχνολογιών για να ξεπεραστούν τα τεχνικά εμπόδια στον δρόμο για την εμπορική εκμετάλλευση και βιωσιμότητα του προγράμματος.

Το Archinaut αποτελεί συνέχεια της προηγούμενης συνεργασίας της εταιρείας με τη NASA, η οποία περιελάμβανε το «3D Printing in Zero-G Experiment» που βρίσκεται στον Διεθνή Διαστημικό Σταθμό, καθώς και το Additive Manufacturing Facility, η εκτόξευση του οποίου αναμένεται μέσα στο 2016.

Το ψυχολογικό φαινόμενο της Αισιοδοξίας

«Ο απαισιόδοξος άνθρωπος βλέπει τη δυσκολία σε κάθε ευκαιρία. Ο αισιόδοξος βλέπει την ευκαιρία σε κάθε δυσκολία». -Winston Churchill

Αισιοδοξία είναι η στάση των ανθρώπων να βλέπουν τον κόσμο ως ένα θετικό μέρος με την προσδοκία ότι όλα θα πάνε καλά στη ζωή. Οι αισιόδοξοι έχουν μια θετική προοπτική για τη ζωή και μετατρέπουν τα εμπόδια, τις απογοητεύσεις και τις αποτυχίες σε ελπίδα. Η θετική σκέψη, ως προαπαιτούμενο της αισιοδοξίας, σημαίνει ότι πλησιάζει κάποιος την δυσαρέσκεια με έναν πιο θετικό και παραγωγικό τρόπο. Σκέπτεται ότι πρόκειται να συμβεί το καλύτερο και όχι το χειρότερο.

«Αισιόδοξος είναι ο άνθρωπος που βλέπει φως εκεί που δεν υπάρχει». -Charles Dickens

Υπάρχει επιστημονική έρευνα που διερευνά την αποτελεσματικότητα της αισιοδοξίας στην ψυχική και σωματική υγεία των ανθρώπων καθιστώντας την ως ψυχολογικό φαινόμενο. Η αισιοδοξία μπορεί να γίνει κατανοητή ως ανθρώπινη προδιάθεση, ως ερμηνευτικό στυλ που εξηγεί τη ζωή ή ως γνωστική προκατάληψη.

Είναι μήπως χαρακτηριστικό της προσωπικότητάς μας;

Η αισιοδοξία ως προδιάθεση θεωρείται ότι αποτελεί σταθερό χαρακτηριστικό μιας ισορροπημένης προσωπικότητας και είναι εμφανής σε διάφορες συνθήκες και στιγμές στο πέρασμα του χρόνου. Αυτό σημαίνει ότι ο αισιόδοξος άνθρωπος εμφανίζει θετική στάση απέναντι στα γεγονότα που λαμβάνουν χώρα στην καθημερινότητά του.

Είναι μήπως ένας τρόπος να ερμηνεύουμε τη ζωή;

Η αισιοδοξία ως ερμηνευτικό στυλ γνωστικής επεξεργασίας σχετίζεται με την τάση του ατόμου να πιστεύει ότι οι αποτυχίες/αρνητικές εμπειρίες, τα αρνητικά γεγονότα είναι προσωρινές καταστάσεις (δε θα επαναληφθούν ξανά), εξωτερικές (δεν είναι υπεύθυνος για την ύπαρξη του γεγονότος) και συγκεκριμένες (δε θα επηρεάσουν κανένα άλλο κομμάτι της ζωής του). Αντιθέτως, τα θετικά γεγονότα είναι σταθερά και πιο συχνά. Θεωρούν ότι μπορούν να αποφεύγουν την εμφάνιση των αρνητικών περιστατικών στην καθημερινότητα. Επομένως, είναι σε θέση να αντιμετωπίζουν αποτελεσματικά τις στρεσογόνες καταστάσεις. Αυτή η οπτική τούς καθιστά ικανούς να βλέπουν πιο εύκολα την πιθανότητα για αλλαγή.

Θετικά αποτελέσματα της αισιοδοξίας

Η αισιοδοξία ως ένα υγιές στοιχείο της προσωπικότητας επιφέρει θετικά αποτελέσματα στην ψυχική και σωματική υγεία του ανθρώπου. Σχετίζεται με χαμηλότερα επίπεδα ψυχικής δυσφορίας, όπως μείωση του άγχους, καταθλιπτικών συμπτωμάτων, αυτοκτονικού ιδεασμού και αισθημάτων απώλειας, ενώ ενσταλάζει την αίσθηση της ελπίδας και του οράματος για το μέλλον.

Έρευνα που είχε διεξαχθεί σε άτομα που είχαν πληγεί από φυσική καταστροφή αποκαλύφθηκε ότι οι απαισιόδοξοι άνθρωποι ήταν περισσότερο επιρρεπείς σε καταθλιπτική και αγχώδη διαταραχή με επικείμενα προβλήματα στην κοινωνική λειτουργικότητα και στην ποιότητα της ζωής τους.

Η αισιοδοξία συνδέεται με καλύτερη φυσική κατάσταση και ευεξία, ενώ παρατηρείται αύξηση της μακροβιότητας. Οι αισιόδοξοι είναι λιγότερο επιρρεπείς στην εκδήλωση, αλλά και στις αρνητικές επιδράσεις κάποιας ασθένειας, ψυχικής νόσου ή ακόμη και της καθημερινής κούρασης. Παρουσιάζουν λιγότερα σωματικά παράπονα, μείωση καρδιαγγειακών παθήσεων και πρώιμου θανάτου. Υιοθετούν υγιείς συμπεριφορές και έναν υγιή τρόπο ζωής, όπως αποχή από το κάπνισμα, μειωμένη κατανάλωση αλκοόλ και ενδυνάμωση του οργανισμού μέσω συχνής σωματικής δραστηριότητας και υγιεινής διατροφής.

Το μυστικό της μακροβιότητας είναι η αισιοδοξία

Οι αισιόδοξοι άνθρωποι αναπτύσσουν μεγαλύτερη ανθεκτικότητα στα προβλήματα και τείνουν να χρησιμοποιούν πιο κατάλληλες, χρήσιμες ή και εναλλακτικές στρατηγικές αντιμετώπισής τους έχοντας ευελιξία και δημιουργικότητα. Και ενώ αρχικά εστιάζουν στην λύση της δυσκολίας, αναζητώντας συγχρόνως και κοινωνική υποστήριξη, σε δεύτερο επίπεδο καταφεύγουν σε εναλλακτικές λύσεις, όπως η αποδοχή της κατάστασης, το χιούμορ και η θετική επαναξιολόγηση του προβλήματος. Και όταν τα καταφέρνουν, νιώθουν πως είναι σε έναν μεγάλο βαθμό υπεύθυνοι για όσα πηγαίνουν καλά στη ζωή τους. Και αυτό ενισχύει την αυτοπεποίθησή τους.

Για παράδειγμα, γυναίκες με καρκίνο του στήθους, μέσω της αισιοδοξίας αποδέχτηκαν αρχικά τη δυσκολία της κατάστασης και αποφάσισαν να εστιάσουν στις προσπάθειες που θα μπορούσαν να κάνουν, ώστε να ανακουφιστούν από τα δύσκολα συναισθήματα και συμπτώματα. Δεν παραιτήθηκαν, δεν αντέδρασαν με συναισθήματα ανικανότητας και ανημπόριας και δεν έχασαν την ελπίδα τους – κάτι που είχε σαν αποτέλεσμα να μην χειροτερέψει η κατάστασή τους.

Στις σοβαρές παθήσεις, όπως ο καρκίνος ή το AIDS, δεν σχετίζεται με μειωμένα ποσοστά θανάτου, αλλά σημαντικό ρόλο έχει ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζει κανείς την κατάσταση και πόσο διατεθειμένος είναι να σταθεί με σιγουριά και τόλμη απέναντι στο πρόβλημα.

«Η αισιοδοξία είναι η πίστη που οδηγεί στην επιτυχία. Τίποτα δεν μπορεί να γίνει χωρίς ελπίδα».  -Helen Keller

Τι συμβαίνει, όμως, με την υπερβολική αισιοδοξία; Είναι μήπως μια γνωστική διαστρέβλωση του μυαλού μας;

Η αισιοδοξία ως μορφή γνωστικής προκατάληψης σημαίνει ότι το άτομο υπερεκτιμά τις δυνατότητές του και υποτιμά τους κινδύνους. Σχετίζεται είτε με έλλειψη γνώσεων και πληροφοριών είτε με φτωχή κριτική ενόραση αναφορικά με τις γνωστικές ικανότητές του.

Η προκατάληψη αντανακλά την πεποίθηση ότι τα θετικά γεγονότα είναι πιο πιθανό να του συμβούν και πως τα αρνητικά συμβαίνουν κατά κύριο λόγο σε άλλους ανθρώπους. Ο Weinstein προσδιορίζει την πεποίθηση αυτή ως «μη ρεαλιστική αισιοδοξία». Αποτελεί μια συστηματική γνωστική διαστρέβλωση και αναφέρεται στην εμφανή άρνησή του να έρθει αντιμέτωπος με τα αρνητικά γεγονότα.

Ερμηνεύεται ως η προσπάθεια να υπερασπιστεί κάποιος τον εαυτό του, την αυτοεκτίμησή του και συγκαταλέγεται σε μηχανισμό άμυνας με το να αρνείται αυτό που πλησιάζει. Πολύ συχνά αυτή η φανταστική σκέψη, αυτή η υπερβολική αισιοδοξία για το γεγονός ότι η ζωή θα είναι γεμάτη από θετικά στοιχεία οδηγεί πολλούς σε ανάληψη ρίσκων σχετικών με την υγεία ή την διαχείριση των οικονομικών τους (π.χ. επενδύσεις). Υπάρχουν καπνιστές, για παράδειγμα, που έχουν την αντίληψη ότι βρίσκονται σε λιγότερο κίνδυνο να αναπτύξουν καρκίνο του πνεύμονα σε σχέση με τους μη καπνιστές φέρνοντας ως αιτιολογία ότι η εκδήλωση του καρκίνου εξαρτάται από τη γενετική προδιάθεση και κληρονομικότητα.

Οι επιστήμονες αναφέρουν ότι χρειάζεται μέτρο ανάμεσα στην αισιοδοξία και στην απαισιοδοξία. Η αισιοδοξία είναι απαραίτητη, όταν ο στόχος μας είναι η εξέλιξη και η ανάπτυξη κομματιών του εαυτού μας και η απαισιοδοξία είναι σημαντική, όταν ο στόχος μας είναι η πρόληψη, η ασφάλεια και η αντιμετώπιση προβλημάτων. Η αισιοδοξία ως χαρακτηριστικό της προσωπικότητας σε συνδυασμό με δόσεις ρεαλισμού και απαισιοδοξίας είναι ο καλύτερος τρόπος να κτίσει κάποιος ψυχική ανθεκτικότητα απέναντι στις δυσκολίες και να πετύχει τους προσωπικούς στόχους του.

Ρομαντισμός: υπόσχεση ενός ελεύθερου Εγώ

Ρομαντισμός: Η μη εκπληρωμένη ατομικότητα

§1

Ο ρομαντισμός είναι κυρίως δημιούργημα του 19ου αιώνα· του αιώνα, όπου έλαβαν χώρα οι πιο φοβερές αντιφάσεις και οι πιο μεγάλες ρήξεις. Αυτόν τον αιώνα γεννήθηκαν μεγάλα συστήματα σκέψης και συναφώς εκδηλώθηκαν εξίσου ιστορικές επαναστάσεις στο πεδίο της οικονομίας, της πολιτικής και της κοινωνίας. Ο ρομαντισμός δεν είναι απλώς ένα επαναστατικό κίνημα της λογοτεχνικής καλαισθησίας, αλλά ένα κατ’ εξοχήν πνευματικό κίνημα, ριζοσπαστικής κατεύθυνσης, ενάντια σε έναν ψυχρό και άτεγκτο ορθολογισμό που είναι πανταχού παρών σε πολλαπλές περιοχές της ανθρώπινης δραστηριότητας: στην περιοχή της πολιτικής, της λογοτεχνίας, της φιλοσοφίας κ.λπ. Μέσα στην ιστορία των ιδεών συνιστά έτσι το κίνημα που αναπτύχθηκε ως αντί-δραση στον ορθολογισμό του Διαφωτισμού και το οποίο φιλοδοξεί να απελευθερώσει το Εγώ, το δίκαιο, την τέχνη και ό,τι σχετίζεται με την πνευματική, αλλά και την εμπράγματη ουσία του ανθρώπου από τις βαριές αλυσίδες του εν λόγω ορθολογισμού. Ένας παραστατικός εκφραστής του φιλοσοφικού ρομαντισμού στη Γερμανία είναι ο Φίχτε (1762-1814), που είχε σαφείς επιδράσεις στην όλη εξέλιξη των γερμανών ρομαντικών. Για τον Φίχτε, το σύμπαν της σκέψης περιστρέφεται γύρω από την ελευθερία του Εγώ και την πραγμάτωση του ατόμου μέσα στο Έθνος. Το Έθνος συνιστά την αληθινή εστία του Εγώ. Φιλοσοφικό ρομαντισμό άσκησαν επίσης ο Σέλλινγκ, αλλά και ο Χέγκελ στην πρώιμη φάση της σκέψης του.

§2

Απέναντι στην ακαμψία και την κλειστότητα του Διαφωτιστικού ορθολογισμού, ο ρομαντισμός προβάλλει την ενόραση, τη φαντασία και το όνειρο. Πίσω από τη θριαμβολογία αυτού του μονοσήμαντου ορθολογισμού διακρίνει την αποδυνάμωση της ατομικότητας, καθώς η ίδια η ανθρώπινη ύπαρξη χάνεται μέσα στην αδιάλλακτη και άσπλαχνη απαιτητικότητα μιας καθολικής νόησης, που φαίνεται να μη θέλει διόλου να ακούει πέραν του εαυτού της τίποτα και να μη γνωρίζει από πρόσωπα. Το ζητούμενο λοιπόν είναι η καλλιέργεια και η προβολή της ευαισθησίας και της φαντασιακής δύναμης. Τι σημαίνει μια τέτοια προβολή πιο συγκεκριμένα; Σημαίνει επιστροφή σε εκείνα τα δομικά στοιχεία της ψυχοπνευματικής οντότητας του ανθρώπου που ενεργοποιούν ακατάπαυστα τη μελωδική απειρότητα της ψυχής του. Τέτοια στοιχεία είναι το συναίσθημα και η ενόραση. Αυτά εδώ επιτρέπουν στον άνθρωπο να εισχωρεί, με αστραπιαία λάμψη, στο εσωτερικό του βάθος, να οραματίζεται, να εκστασιάζεται και να εξερευνά την αλήθεια του Είναι εν γένει. Κατ’ αυτό το πνεύμα, ο ρομαντισμός ευνοεί μια ποιητική έως και μυστική σύλληψη του πραγματικού κόσμου, η οποία όχι σπάνια συνδυάζει λεπτή φιλοσοφική διαίσθηση και ποιητικό μυστήριο. Η μυστηριώδης πηγή της ποίησης, κατά τον Hölderlin (1770-1843), οδηγεί σε ένα ρομαντικό άπειρο, το οποίο δεν είναι ανοίκειο στη φιλοσοφία, στο μέτρο που και η τελευταία εκδηλώνεται ως συμ-πάθεια, ως συμ-πάσχειν και ως άμεση, εκστασιακή σύλληψη του απόλυτου.

§3

Ολόκληρο σχεδόν το ρομαντικό κίνημα, τόσο στη λογοτεχνία όσο και στη φιλοσοφία, πέρα από επί μέρους διαφοροποιήσεις συμφωνεί στην αποστασιοποίηση από τον έλλογο και τον συλλογιστικό τρόπο σκέψης· κατ’ αντίστοιχο τρόπο υπερασπίζεται, με θρησκευτική σχεδόν ευλάβεια, τη μοναδικότητα του ατόμου και την κατανοεί κυρίως ως καθίδρυση της διαφορετικότητας των Εγώ: το Εγώ προορίζεται να επιβεβαιώνεται ως εκφραστής διαφορών και ως αποκάλυψη της ξεχωριστής φωτεινότητας του εαυτού. Η υποκειμενικότητα τώρα εισβάλλει κυριολεκτικά μέσα στην ιστορία και υπόσχεται μια ριζική μεταστοιχείωση του κόσμου των ιδεών. Επειδή ωστόσο δεν παύει να είναι ρομαντική και όχι φιλοσοφική υποκειμενικότητα, εγγράφεται μέσα στη νεότερη ιστορία της σκέψης ως απαρηγόρητη υποκειμενικότητα: η ατομική της παρ-ουσία ομιλεί τη γλώσσα της προδομένης ατομικότητας, της μη-εκπληρωμένης με τίποτα και σε τίποτα. Η ανακάλυψη του εαυτού, κατά συνέπεια, δεν είναι μόνο η κατ’ αρχήν απελευθερωτική πράξη αυτού του ίδιου, αλλά και η αίσθηση ότι έχουν προδοθεί όλες οι ελπίδες του, ότι η ιστορία είναι η ίδια η τραγωδία της και για το ίδιο το άτομο η απουσία νοήματος. Ο ρομαντικός άνθρωπος έτσι αυτό-ανακαλύπτεται ως το φωταγωγημένο μέσα στο δικό του, άπλετο φως ξεχωριστό και όχι λιγότερο μοναχικό, απομονωμένο άτομο. Υπό την αίσθηση μιας τέτοιας μη-πραγμάτωσης του μοναδικού Εγώ μέσα στο αισθητό, η ρομαντική ψυχή αναζητεί το άπειρο, το απόλυτο, μέσα στον χριστιανικό θεό, γενικώς μέσα στο υπερβατικό. Τώρα πια δεν υπάρχει απλώς η ιδέα του απείρου, η οποία φωτίζει και ενεργοποιεί τον ένδον κόσμο του ρομαντικού ατόμου, αλλά και κάτι, το μη-χειροπιαστό, που μετα-κινεί –οντολογικά– το ανθρώπινο ον μέσα σε αυτό τούτο το άπειρο. Βρισκόμαστε πλέον μπροστά σε ένα κόσμο πλούσιο σε συλλήψεις –θεωρητικοπρακτικές– αλλά και ριγμένο μέσα σε αξεδιάλυτες αντιφάσεις. Γι’ αυτό, η νεοτερική υποκειμενικότητα, είτε ρομαντικής είτε φιλοσοφικής υφής, καλείται να αναζητήσει τα νοήματά της μέσα στη διαλεκτική ιστορικότητας και ατομικότητας. Το τιτάνιο αυτό έργο αναλαμβάνει η εγελιανή φιλοσοφία του Λόγου, που ευδοκιμεί μέσα στην ιστορία ως διαλεκτική υπέρβαση κάθε ανεκπλήρωτης και θρυμματισμένης ατομικότητας-υποκειμενικότητας: διαλεκτική υπέρβαση με το νόημα της μετα-νοηματοδότησης της εν λόγω υποκειμενικότητας μέσα στο ολόκληρο Είναι της.

ΔΕΣ: Φιλοσοφία του Ρομαντισμού

Στο Πνεύμα του Τρελού Αλόγου

«Η φτώχεια δεν είναι κάτι γραμμένο στ’ άστρα. Η υπανάπτυξη δεν είναι καρπός ενός υποχθόνιου σχεδίου του Θεού. Υπάρχουν χρόνια επαναστατικά, εποχές απολύτρωσης. Οι άρχουσες τάξεις κρατούν τα ηνία εξαγγέλλοντας την κόλαση για όλους.» -Eduardo Galeano
 
«Το 2020,έφθασε και η μέρα που οι περισσότεροι Αμερικάνοι θεωρούν ξεχωριστή, η Ημέρα των Ευχαριστιών θα ξαναεορτασθεί. Καθώς αφήνω το νου μου να πλανηθεί πέρα από τα ατσάλινα κάγκελα και τους τσιμεντένιους τοίχους, προσπαθώ να φανταστώ τι κάνουν οι άνθρωποι έξω από τις πύλες της φυλακής και τι σκέφτονται. Σκέφτονται ποτέ τους Ιθαγενείς λαούς που διώχθηκαν από τις πατρίδες τους; Καταλαβαίνουν ότι, σε κάθε τους βήμα, προς όποια κατεύθυνση, βαδίζουν πάνω σε κλεμμένη γη;
 
Μπορούν να φανταστούν, έστω για ένα λεπτό, πως ήταν να βλέπει κανείς όσα υπέφεραν οι γυναίκες, τα παιδιά, τα μωρά, οι ασθενείς και οι γέροντες, όταν τους υποχρέωναν να πάνε όλο και πιο δυτικά, χωρίς τροφή, μέσα στο άγριο κρύο; Αυτοί ήταν ο λαός μου κι αυτή ήταν η Γη μας. Ήταν καιρός που είμασταν ελεύθεροι και μπορούσαμε να κυνηγήσουμε το βούβαλο και να μαζέψουμε τροφή και ιερά φάρμακα. Μπορούσαμε να ψαρεύουμε και απολαμβάναμε το καθαρό νερό! Ο λαός μου ήταν γενναιόδωρος, μοιράστηκε όλα όσα είχε, μοιράστηκε και την γνώση της επιβίωσης στους άγριους χειμώνες ή τα καυτά, υγρά καλοκαίρια. Σεβόμασταν τα δώρα της φύσης και θυμόμασταν να την ευχαριστούμε καθημερινά. Είχαμε τελετές και ειδικούς χορούς, που ήταν μια γιορτή της ζωής.
 
Με τον ερχομό των ξένων στις ακτές μας, η ζωή που ξέραμε θα άλλαζε δραματικά, καθώς η ατομική ιδιοκτησία ήταν απολύτως ξένη στο λαό μου. Φράχτες; Ούτε που τους είχαμε ακούσει ποτέ τότε. Είμασταν ένας κοινοτικός λαός και φροντίζαμε ο ένας τον άλλο. Οι παππούδες μας δεν ζούσαν απομονωμένοι από μας! Ήταν οι κάτοχοι της σοφίας και οι ιστορικοί μας κι ένας σημαντικός δεσμός στις οικογένειές μας. Τα μωρά μας; Ήταν και είναι το μέλλον μας!
 
Δείτε αυτά τα υπέροχα παιδιά που διακινδυνεύουν και αγωνίζονται για να κρατήσουν το νερό μας και το περιβάλλον καθαρό και ασφαλές για τις γενιές που δεν έχουν έρθει ακόμη. Είναι πρόθυμα να αντιμετωπίσουν τις γιγάντιες πολυεθνικές εταιρίες, να επιμορφώσουν το κοινό για την καταστροφή που προκαλούν. Χαμογελώ με ελπίδα όταν τα σκέφτομαι. Είναι ατρόμητα και έτοιμα να πουν την αλήθεια, σε όποιον θέλει να την ακούει. Και ακόμη, θυμόμαστε τους αδελφούς και τις αδελφές μας στην Βολιβία, που έχουν εξεγερθεί, υποστηρίζοντας τον πρώτο ιθαγενή πρόεδρο, τον Έβο Μοράλες. Η αφοσίωσή του στον λαό, στην Γη, στον πλούτο και την προστασία της γης, ενάντια στην διαφθορά είναι αξιοσημείωτα. Αναγνωρίζουμε και ταυτιζόμαστε τόσο με αυτόν τον αγώνα.
 
Έτσι λοιπόν, σήμερα, ευχαριστώ όλους τους ανθρώπους που θέλουν να είναι ανοικτόμυαλοι, αυτούς που είναι πρόθυμοι να αναλάβουν την ευθύνη να σχεδιάσουν για επτά γενιές μετά, αυτούς που θυμούνται τις θυσίες των προγόνων μας ώστε να συνεχίζουμε να μιλάμε την δική μας γλώσσα, να ευχαριστούμε με τον δικό μας τρόπο μέσα στο δικό μας δέρμα, και να αναγνωρίζουμε πάντα και να σεβόμαστε την ιθαγενή μας καταγωγή.
 
Εσείς, που είστε ευγνώμονες γιατί έχετε αρκετό φαγητό να ταΐσετε τις οικογένειές σας, δώστε παρακαλώ και στους λιγότερο τυχερούς. Αν είστε στα ζεστά και έχετε ένα άνετο καταφύγιο στο οποίο ζείτε, δώστε παρακαλώ και σε κείνους που κρυώνουν και είναι άστεγοι. Αν δείτε κάποιον δυστυχισμένο που να χρειάζεται έναν καλό λόγο ή και δύο, γίνετε αυτός που θα κάνει το βήμα και θα απλώσει το χέρι. Και, το σημαντικότερο, όταν βλέπετε την αδικία, όπου και αν την βλέπετε, να είστε γενναίοι, να μιλάτε και να την αντιμετωπίζετε.
 
Θέλω να σας ευχαριστήσω όλους που με θυμάστε και εμένα και την οικογένειά μου, στις προσευχές σας. Σας ευχαριστώ που συνεχίζεται να με στηρίζετε και να πιστεύετε σε μένα. Δεν υπάρχει λεπτό μέσα στην μέρα που περνά που να μην ελπίζω ότι αυτή η ίδια μέρα θα είναι και η μέρα που θα ελευθερωθώ. Ζω για την μέρα που θα μυρίσω πάλι τον καθαρό αέρα, που θα νοιώσω την αύρα στα μαλλιά μου, θα δω τα σύννεφα να τρέχουν να κρύψουν τον ήλιο και το φεγγάρι να χαράζει με το φως του το δρόμο για το Ιερό Ινιπι. Αυτή όντως θα είναι η μέρα που θα μπορώ να την ονομάσω ημέρα των Ευχαριστιών (Thanksgiving).
 
Ευχαριστώ όποιον ακούει τις λέξεις μου.
Το Πνεύμα μου είναι εκεί μαζί σας.
Ντόκσα [εις το επανειδείν]
 
Στο Πνεύμα του Τρελού Αλόγου.
 
Leonard Peltier ο φυλακισμένος ήρωας των Ινδιάνων
 
Πολιτικός κρατούμενος μιάς συνεχιζόμενης γενοκτονίας κι αιχμάλωτος ενός αληθινού Ολοκαυτώματος, τα είπε όλα στο μήνυμα του, από την φυλακή. Ο Leonard Peltier είναι Ινδιάνος Σιού Τσιπέγουα με λίγο γαλλικό αίμα, γεννημένος το 1944, ηγετικό στέλεχος του αγώνα για τα δικαιώματα των αυτοχθόνων ΑΙΜ (American Indian Movement), βρίσκεται στις φυλακές από το 1977, προφυλακισμένος από τις 18 Δεκεμβρίου του 1976, καταδικασμένος ψευδώς, για δύο φόνους ομοσπονδιακών πρακτόρων μετά από μια στημένη δίκη, στην οποία «παραβιάστηκαν σκοπίμως και δόλια, πάνω από 20 συνταγματικές διατάξεις».
 
Το ΑΙΜ δημιουργήθηκε το 1968 για να υπερασπιστεί τα δικαιώματα των Ινδιάνων. Αυτοοργανώθηκε σε αντιδιαστολή προς το διαβλητό «Γραφείο Ινδιάνικων Υποθέσεων» των γραφειοκρατών της Ουάσιγκτον και το διεφθαρμένο «Συμβούλιο των Φυλών». Στις 11 Μαρτίου 1973 το ΑΙΜ ανακήρυξε ανεξαρτησία από τις ΗΠΑ. Οι ηγέτες των Oglala Σιου της Νότιας Ντακότα, ακολούθησαν με ανακήρυξη την ανεξαρτησίας της δικής τους φυλής, βασιζόμενοι στην συνθήκη Fort Lamarie του 1868.
 
Προχώρησαν σε εκλογή προσωρινής κυβέρνησης με έδρα το «Πληγωμένο Γόνατο» (Wounded Knee), τόπο με μεγάλη ιστορική φόρτιση. Στο «Πληγωμένο Γόνατο» στις 29 Δεκεμβρίου του 1890 είχαν σφαγιαστεί εκατοντάδες άοπλοι Σιού από το 7ο Σύνταγμα Ιππικού των ΗΠΑ. Η αντίδραση των Αγγλοσαξόνων της Ουάσιγκτον ήταν αστραπιαία με αποτέλεσμα να εισβάλει ο  στρατός στην Νότια Ντακότα και να σκοτώσει 60 άοπλους Ινδιάνους. Την ίδια εποχή μπήκαν στον Ινδιάνικο καταυλισμό Πάιν Ριτζ (Pine Ridge) 150 πράκτορες του FBI πυροβολώντας αδιακρίτως κατά των Ινδιάνων, για να συλλάβουν έναν «κλέφτη παπουτσιών» (sic). Ο στρατός με το FBI για άλλη μια φορά στους καταυλισμούς των Ινδιάνων, θερίζουν παιδιά, γυναίκες κι άντρες στο διάβα τους.
 
Οσοι από τους Ινδιάνους καταφέρνουν να επιζήσουν συλλαμβάνονται και φυλακίζονται. Οσοι κατάφεραν να γλιτώσουν στιγματίζονται, ενώ οι πράκτορες αναμένουν και πάλι μία καλή αφορμή για να πνίξουν εν τη γενέσει αυτή την προσπάθεια ανεξαρτησίας των γηγενών Ινδιάνων, καθώς τα σπλάχνα των «Μαύρων Λόφων» που είναι η περιοχή των Ινδιάνων Σιου, κρύβουν πολύτιμα κοιτάσματα ουρανίου και χρυσού για τους άπληστους Προτεστάντες.
 
Η ατμόσφαιρα στον καταυλισμό παραμένει εκρηκτική, ενώ οι Ινδιάνοι του ΑΙΜ συνεχίζουν να καταγγέλλουν την πολιτική της ομοσπονδιακής κυβέρνησης, αλλά και τον τοπικό παράγοντα Ρίτσαρντ Γουίλσον, που είχε τεχνηέντως καταφέρει να εκλεγεί Πρόεδρος των Ογκλάλα, διαθέτοντας ιδιωτικό στρατό που εξοπλιζόταν από το FBI. Από το 1972 έως το 1975 που αρχίζουν οι προσπάθειες εξόρυξης του ουρανίου, περισσότερα από 70 μέλη του ΑΙΜ δολοφονούνται και φυσικά ποτέ κανείς δεν καταδικάζεται.
 
Μόνιμο αίτημα των Σιου είναι η επιθυμία τους να παραμείνουν στους τόπους των προγόνων τους, στους Μαύρους Λόφους, ενώ ποτέ δεν δέχτηκαν τις αποζημιώσεις που τους προσέφερε η Αγγλοσαξονική κυβέρνηση, προκειμένου να μετατρέψει την γη τους σε ορυχεία. Αξιοσημείωτο είναι ότι, σύμφωνα με μετρήσεις της εποχής, η εκμετάλλευση του υπεδάφους τους θα μπορούσε να αποφέρει κέρδη που πλησίαζαν τα 9 δισ. δολάρια.
 
Στις 26 Ιουνίου 1975 δύο πράκτορες του FBI, παντελώς άγνωστοι, αλλά και παράνομοι, εισέρχονται στον καταυλισμό του Πάιν Ριτζ, ακολουθώντας ένα ύποπτο κόκκινο φορτηγάκι, ενώ την ίδια στιγμή από τον ασύρματό τους ακούγεται ότι καταδιώκουν τον Τζίμι Ιγκλ, που καταζητείται για κλοπή ενός ζεύγους μεταχειρισμένων καουμπόικων μποτών. Οι ιδιοκτήτες του κόκκινου τροχοφόρου αναγκάζονται να παραμερίσουν, προκειμένου να τους γίνει η απαραίτητη έρευνα. Ξαφνικά ακούγονται πυροβολισμοί. Κανείς δεν γνωρίζει ποιος πυροβόλησε πρώτος, ποιον. Ομως οι δύο πράκτορες και ένας Ινδιάνος, ο Τζόε Κίλστράιτ Σταντζ, είναι νεκροί. Οι μπότες φυσικά και δεν βρέθηκαν ποτέ.
 
Πίσω από τις δολοφονίες αυτές, κρυβόταν το FBI με αρχηγό τον Χούβερ και τα τσιράκια του οι Γκουνς με αρχηγό τον Ντικ Γουίλσον. Οι Γκούνς ήταν μιγάδες κι όχι καθαρόαιμοι Ινδιάνοι, ήταν τα σαπρόφυτα οι «Φύλακες της Τάξης» μέσα στον καταυλισμό του Πάιν Ρίτζ. Οι καθαρόαιμοι του καταυλισμού και όλοι στο ΑΙΜ τους αποκαλούσαν «Τέρρορ Σκουάντ» δηλ. «περίπολο του τρόμου» κι ο αρχηγός τους είχε την εντολή απ’ τον Χούβερ να επιβάλλει την τάξη με κάθε τρόπο μέσα στον καταυλισμό με σκοπό να σταματήσει κάθε δραστηριότητα του ΑΙΜ.
 
Τέσσερις Ινδιάνοι καταζητούνται, οι Ντίνο Μπάλτερ, Ρομπ Ρομπιντό, Τζίμι Ιγκλ και ο Λέοναρντ Πελτιέ. Οι Μπάτλερ και Ρομπιντό συλλαμβάνονται, αλλά το δικαστήριο του Σένταρ Ράπιντς της Πολιτείας της Νότιας Ντακότα τους αθωώνει, κρίνοντας τους φόνους «ως μη γενόμενοι εκ προμελέτης και βρισκόμενοι σε νόμιμη άμυνα» αφού οι πράκτορες του FBI παραβίαζαν τα όρια του καταυλισμού, αλλά και την δικαιοδοσία τους ευρισκόμενοι στο Πάιν Ριτζ. Λίγους μήνες μετά αποσύρονται οι κατηγορίες και για τον τρίτο καταζητούμενο Τζίμι Ιγκλ. Αντίθετα ο Πελτιέ εξακολουθεί να καταζητείται, αφού πρώτα έχει φωτογραφηθεί ως ένα από τα στελέχη του κινήματος του ΑΙΜ. Οι φόβοι για στημένη δίκη και μετά από αίτημα των πρεσβυτέρων της φυλής των Σιου, κάνουν τον Πελτιέ να διαφύγει στον Καναδά.
 
Μετά τον εντοπισμό του οι αμερικάνοι Αγγλοσάξονες ζητούν από τους καναδούς Αγγλοσάξονες την έκδοσή του δήθεν για να δικαστεί. Φυσικά ο Peltier εκδίδεται για να προσαχθεί σε στημένη δίκη από τις καναδικές στις αμερικανικές Αγγλοσαξονικές αρχές στις 18 Δεκεμβρίου του 1976. Η κατασκευή μιας στημένης δίκης -όπως ήδη γνώριζε ο Peltier- αρχίζει με την εκτόπιση του δικαστή Μακ Μάνους και την αντικατάστασή του, με την βολική μεταφορά του Μπένσον, γνώριμο και μη εξαιρετέο, όλων των ενεργών στελεχών του ΑΙΜ από προηγούμενες καταδικαστικές αποφάσεις του εις βάρος Ινδιάνων σε αρκετές πολιτείες της επικράτειας των Αγγλοσαξόνων.
 
Ο εντεταλμένος και διεφθαρμένος δικαστής Μπένσον είναι ιδιοκτήτης τεράστιας έκτασης Ινδιάνικης γης, προϊόν κλοπής και καταπάτησης, φυσικά ατιμωρητί. Η δίκη μεταφέρθηκε στο Φάργκο και στηρίχτηκε στο ίδιο ακριβώς σαθρό και διάτρητο κατηγορητήριο που είχε στοιχειοθετήσει και προσκομίσει το FBI και στις δίκες των Μπάτλερ και Ραμπιντό, που κατέληξαν σε αθωωτικές αποφάσεις. Επιπλέον κανείς εκ των μαρτύρων δεν μπορούσε να καταθέσει ότι ο Peltier βρισκόταν έστω και σε ακτίνα αρκετών μέτρων από το μέρος όπου διαπράχθηκαν οι φόνοι. Τα αδιάσειστα αθωωτικά στοιχεία λειτούργησαν αντιστρόφως ανάλογα για τον Peltier. Αποτέλεσμα η καταδίκη του δις ισόβια, στις 20 Μαρτίου του 1977.
 
Από την στιγμή εκείνη πολύ περισσότερα στοιχεία που αφορούν την υπόθεση θα έρθουν στο φως. Κατ’ αρχάς, η απόδειξη ότι οι κάλυκες που παρουσιάστηκαν στη δίκη δεν ταίριαζαν στον τύπο του όπλου που υποτίθεται ότι είχε στην κατοχή του ο Peltier. Οι σημαντικότερες και συντριπτικότερες αποδείξεις της κατασκευασμένης κατηγορίας και τελικά καταδίκης ήρθαν στο φως μετά την ψήφιση του νόμου «Για την Ελευθερία στην Πληροφόρηση» (Freedom of Information Act), που επέτρεψε την πρόσβαση στις πληροφορίες των μυστικών υπηρεσιών και αποκάλυψε ένα πλούσιο υλικό με έγγραφα, 12.000 σελίδων, που ποτέ δεν είχε εμφανιστεί στην δίκη.
 
Kαι αποδεικνύεται: α) ότι σχεδόν δύο μήνες πριν είχε σχεδιαστεί από το FBI παραστρατιωτική επιχείρηση επιβολής του νόμου… σε Ινδιάνικη γη. β) Οι μάρτυρες, στων οποίων τις καταθέσεις στηρίχτηκε το ένταλμα σύλληψης, είχαν απειληθεί ή δωροδοκηθεί. γ) Οι ένορκοι είχαν εκφοβιστεί και τρομοκρατηθεί από τους παράγοντες της δίκης, λέγοντάς τους ότι οι «ελεύθεροι σκοπευτές» του ΑΙΜ θα βάλουν αυτούς στο στόχαστρο μετά την δίκη αν αθωωθεί ο Peltier. δ) όλα τα στοιχεία που είχαν προσκομιστεί ήταν πλαστά. Εκτοτε Καναδοί υπουργοί Δικαιοσύνης έχουν ζητήσει επανειλημμένα κι επί ματαίω, την ανάκληση της έκδοσης και την απελευθέρωση του Peltier.
 
Καταδικάστηκε σε δις ισόβια με τεκμήρια που χαρακτηρίστηκαν κατασκευασμένα από την Διεθνή Αμνηστία και με μάρτυρες που αποκάλυψαν πως εξαναγκάστηκαν από το FBI να ψευδομαρτυρήσουν. Η έσχατη γραμμή αμύνης του FBI εναντίον της αναψηλάφησης εστιάζεται, σύμφωνα με αξιωματούχους του, στο ότι «δεν μπορεί η υπηρεσία να περάσει μία τέτοια διαδικασία που θα βλάψει ακόμα περισσότερο το κύρος της».
 
Ο ίδιος ο Leonard Peltier δίνει με επιστολή την ερμηνεία για την ενοχοποίηση του: «Η αλήθεια είναι ότι η κυβέρνηση επιθυμεί την ομολογία μου για να δώσει νομική κάλυψη σε μια αποτυχημένη επιχείρηση, η οποία αν διαλευκανθεί, θ’ ανοίξει την πόρτα για μια έρευνα που θα αποκαλύψει τον ρόλο των ΗΠΑ στην εκπαίδευση και τον εξοπλισμό παρακρατικών ομάδων που είχαν σκοπό να καταστείλουν ένα άμεσα δημοκρατικό κίνημα στο Πάιν Ριτζ και να εγκαθιδρύσουν μια δικτατορία ανδρείκελων για τους Ινδιάνους».

Παρόλα τα χαλκευμένα στοιχεία του FBI, το ζήτημα είναι στάσιμο.
 
Εχουν δήθεν υπερασπιστεί τον Leonard Peltier οι γνωστοί υποκριτές, Νέλσον Μαντέλα, Ντέσμοντ Τούτου, Δαλάι Λάμα, κομαντάντε Μάρκος, Νόαμ Τσόμσκι, Έβο Μοράλες, Ζαπατίστας, ο Καναδός υπουργός Δικαιοσύνης, το Ευρωκοινοβούλιο, η Βελγική και Ιταλική Βουλή, η Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, η Διεθνής Αμνηστία κ.α. αλλά είναι τόσο δόλιοι κι ανάξιοι εμπιστοσύνης όλοι τους, γιατί ο Leonard Peltier είναι ακόμη στην φυλακή και οι Ινδιάνοι εξακολουθητικά βιώνουν μια διαρκή γενοκτονία.
 
Ο Ρόμπερτ Ρέντφορντ στο ντοκιμαντέρ του «Incident at Oglala» (1992) αφηγείται την ιστορία του Leonard Peltier. «Δεν είχε μια δίκαια δίκη» δήλωσε στον Τύπο ο ηθοποιός και σκηνοθέτης όταν τον επισκέφθηκε στην φυλακή.
 
Ο Μάρλον Μπράντο όταν τιμήθηκε με το βραβείο Όσκαρ το 1973, αρνήθηκε να το παραλάβει αυτοπροσώπως κι έστειλε μιαν Απάτσι στην θέση του, διαμαρτυρόμενος για την καταπίεση των Ινδιάνων στις ΗΠΑ: «Για 200 χρόνια, λέμε στον αυτόχθονα αμερικανικό λαό που αγωνίζεται για την γη του, για την ζωή του, για την οικογένειά του και για το δικαίωμά του στην ελευθερία: ‘Πέταξτε τα όπλα, φίλοι μου, και τότε θα ζουμε δίπλα-δίπλα. Μόνο καταθέτοντας τα όπλα σας, φίλοι μου, μπορούμε να μιλήσουμε για ειρήνη και ότι μπορούμε να θέσουμε τις βάσεις για μια συμφωνία που θα σας ωφελήσει’. Αλλά όταν κατέθεσαν τα όπλα τους, δολοφονήθηκαν. Εμείς τους είπαμε ψέματα. Εμείς κλέψαμε την γη τους. Υπογράφουμε δόλιες συμφωνίες που ονομάζονται ‘συνθήκες’ αλλά ποτέ δεν τηρήθηκαν. Έχουμε μετατρέψει σε επαίτες τους αρχαιότερους κατοίκους της αμερικανικής ηπείρου. Και με τον πιο διεστραμμένο τρόπο προσπαθούμε να ερμηνεύσουμε την Ιστορία. Κάναμε λάθος. Δεν ήταν δικαίωμά μας και δεν έχουμε ενεργήσει δίκαια».
 
Η απολύτως διεφθαρμένη «Διεθνής Αμνηστία» στις 23 Ιουνίου του 1995 δήθεν κατήγγειλε προς τον Τύπο την «διάτρητη νομική διαδικασία που οδήγησε στην καταδίκη του Λέοναρντ Πελτιέ» και ζήτησε την επανάληψη της δίκης. Από τους προέδρους Κλίντον, Μπους και Ομπάμα, ο πρώτος και ο τρίτος εξέτασαν το ενδεχόμενο αναψηλάφησης για λόγους μάρκετινγκ και δημόσιας εικόνας, αλλά προσέκρουσαν σε απειλές διαδηλώσεων ανδρών του FBI, για το δεύτερο και για τον σημερινό προεδρικό ανδρείκελο-απολειφάδι ούτε λόγος να γίνεται. Αυτοί οι άνδρες του FBI που γνωρίζουν ότι βασανίζουν και κρατούν φυλακισμένο έναν αθώο άνθρωπο, πως κοιμούνται τα βράδια; Ρητορική η ερώτηση οι Αγγλοσάξονες δεν έχουν συνείδηση κι άρα δεν έχουν τύψεις.
 
Ο Εντουάρντο Γκαλεάνο τον Νοέμβριο του 2008, μιλώντας για την νίκη του Ομπάμα λέει: «Ο Λευκός Οίκος θα είναι σύντομα ο οίκος του Ομπάμα, αλλά ο Λευκός Οίκος χτίστηκε από μαύρους σκλάβους και θα μου άρεσε κι ελπίζω να μην το ξεχάσει ποτέ» φυσικά και το ξέχασε. Τον Μάιο του 2009, σε μία συνέντευξη δήλωσε: «Όχι μόνο οι ΗΠΑ, αλλά και μερικές ευρωπαϊκές χώρες έχουν σπείρει δικτατορίες σε όλο τον κόσμο και νιώθουν ότι θα μπορούσαν να διδάξουν τι σημαίνει δημοκρατία;»
 
Στις 28 Ιουλίου του 2013 ο συνήγορός του υπέβαλε αίτηση αποφυλάκισης υπό όρους η οποία απορρίφθηκε τον Αύγουστο του 2013. Στις 12 Σεπτεμβρίου η επιτροπή υπεράσπισης του Leonard Peltier υπέβαλε αίτημα απονομής χάριτος στον Ομπάμα, δεδομένου πως δεν έχει δικαίωμα να κάνει νέα αίτηση αναψηλάφησης πριν από τον Ιούλιο του 2024. Βεβαίως η «Δύση» διαρρηγνύει τα ιμάτια της εάν πρόκειται για τις «Pussy Riot» και τα «καρναβάλια υπερηφάνειας» ενώ ξεχνάει επιλεκτικά πως ο …επικατάρατος Πούτιν αποφυλάκισε τον φοροφυγάδα Χοντορκόφσκι και άλλους ολιγάρχες. Για τον Leonard Peltier ο αμερικάνικος βοθρότοπος δεν έχει περίσσευμα ανθρωπισμού.
 
Ο Leonard Peltier έχει προταθεί 6 φορές για το βραβείο Νόμπελ και ο ίδιος χαρακτηρίζει τον εαυτό του πολιτικό κρατούμενο. Και όμως ο Ινδιάνος Leonard Peltier θ’ αποφυλακιστεί το 2040 όταν πλέον θα είναι 96 ετών ή το πιθανότερο και κατά προτίμηση… νεκρός.
 
Σε έναν κόσμο όπου, από την Ουκρανία μέχρι την Παλαιστίνη, άμαχοι σφαγιάζονται, η απελευθέρωση ενός γηραιού και άρρωστου Ινδιάνου δεν είναι προτεραιότητα για την «χώρα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων». Ναι, αν δεν σχετιζόταν με μια συνεχιζόμενη γενοκτονία: Οι αυτόχθονες Αμερικανοί είναι οι Ινδιάνοι (κι όχι τα μιάσματα) έχουν ανεργία 65%, αλκοολισμό 35%, θνησιμότητα λόγω φυματίωσης και άλλων μολυσματικών ασθενειών 300% υψηλότερη από τον μέσο όρο των ΗΠΑ ενώ έχουν χρόνο φυλάκισης 700% υψηλότερο από τις άλλες εθνοτικές ομάδες.

Thanksgiving: Γιορτάζοντας την γενοκτονία των Ινδιάνων.
Μέχρι και το 2017, ο «προοδευτικός» Καναδάς, στην επαρχία του Σασκατούν, υποχρέωνε τις Ιθαγενείς γυναίκες σε στείρωση. Η καταγγελία, που έγινε μόλις πέρισυ, αφού συγκέντρωσε στοιχεία η πρώτη στην χώρα δικηγορική εταιρία που έφτιαξαν Ινδιάνοι δικηγόροι, αναφέρει ότι «την ώρα που τις έπιαναν οι πόνοι εύρισκαν την ευκαιρία να τις πιέσουν, υποχρεώσουν να υπογράψουν δίνοντας τη συγκατάθεσή τους». Αν δεν υπέγραφαν, τότε κρατούνταν και δεν τους επιτρεπόταν να δουν τα νεογέννητα παιδιά τους, μέχρι να υπογράψουν ή και να πραγματοποιηθεί ο καυτηριασμός, ανέφερε η δικηγόρος Αλίσα Λόμπαρντ. Ανάμεσα σε όσα τους έλεγαν, είναι και πως η επέμβαση είναι αναστρέψιμη. Οι αρχές του Σασκατούν και του Καναδά ζήτησαν συγγνώμη, αφήνοντας ανοικτό το ενδεχόμενο να υπάρχουν πολλά ακόμη θύματα της εγκληματικής αυτής τακτικής.
 
Την σχετική μήνυση, το Νοέμβριο του 2018, κατέθεσαν αρχικά εξήντα Ιθαγενείς γυναίκες κι αφορά εκβιαστικές στειρώσεις που έγιναν τα τελευταία 25 χρόνια. Θα ήταν περισσότερες, αλλά «η επίμονη κατάθλιψη και τα άγχη» που ακολούθησαν την υποχρεωτική στείρωση έχουν πάρει και ζωές. Κάτι όχι ασυνήθιστο στις Ινδιάνικες κοινότητες, όπου οι αυτοκτονίες, τα ναρκωτικά και το αλκοόλ είναι «κάτι αναμενόμενο και φυσιολογικό».
 
«Αόρατες, αδύναμες, τρομαγμένες» δήλωναν οι γυναίκες θύματα, στην Ινδιάνα καθηγήτρια Ιατρικής και σήμερα βουλευτή, Υβόν Μπογιέρ, που έφερε πρώτη το θέμα στο φως, το 2017. «Και δεν συνέβη μόνο στο Σασκατούν, συνέβη στην Ρετζίνα, στο Ουίνιπεγκ κι όπου υπάρχει μεγάλος πληθυσμός αυτοχθόνων γυναικών».
 
Είναι το πιο πρόσφατο κεφάλαιο σε μια Γενοκτονία-Ολοκαύτωμα που κρατά πάνω από 500 χρόνια. Μια γενοκτονία που, ήταν τόσο μαζική ώστε, λένε πως, έριξε την μέση θερμοκρασία της γης. Οι Ινδιάνοι της Αμερικής, Βόρειας, Νότιας, Κεντρικής, σφαγιάζονται, κυνηγούνται, σκλαβώνονται, βασανίζονται μέχρι σήμερα, στο όνομα της κυριαρχίας των Αγγλοσαξόνων Προτεσταντών. Η εικόνα που κατέγραψε, μιλώντας για την Βολιβία, ο Αλβάρο Γκαρσία Λινέρα, δεν έχει αλλάξει καθόλου, επί έξι αιώνες. Το χρώμα του δέρματος, η διαφορετική μεταφυσική – θρησκευτική προσέγγιση και πνευματικότητα, η ιδιοπροσωπεία των Ινδιάνικων φυλών μισούνται από τον Αγγλοσάξονα, που κάνει το χρώμα του δέρματός του σημαία. Οι ιθαγενείς ονομάζονται «απολίτιστοι» ώστε ο άπληστος, ληστρικός Αγγλοσάξονας να μπορεί να δολοφονεί, κλέψει κι αρπάξει με ήσυχη της «πολιτισμένη» συνείδησή του. Όπως κάνει από το 1204 ως σήμερα.
 
Την άδεια της ληστρικής και φονικής πολιτικής ο Προτεστάντης Αγγλοσάξονας εισβολέας – αποικιοκράτης την έχει από τον ίδιο τον Ινδιάνο, μας λέει στο Thanksgiving. Οι Ινδιάνοι όχι μόνο ταΐζουν και σώζουν τους πουριτανούς εισβολείς, που φτάνουν άθλιοι και πεινασμένοι, αλλά τους καλούν να μείνουν. Τους διδάσκουν να καλλιεργούν το καλαμπόκι, να ψαρεύουν με τον Ινδιάνικο τρόπο, να κυνηγούν μαζί τους, τους προσφέρουν την Γη τους και οι Πουριτανοί Προτεστάντες Αγγλοσάξονες την παίρνουν, αλλά με τον μόνο τρόπο που ξέρουν, με όρους ιδιοκτησίας. Εκεί, το έγκλημα αρχίζει. Εκεί η ανήθικη δικαιολογία που κρύβεται πίσω από το Thanksgiving βγάζει ρίζες. Οι Ινδιάνοι δεν ξαναεμφανίζονται, μετά από ‘κείνη την πρώτη γιορτή που οι Αγγλοσάξονες τρώνε το καλαμπόκι που έχουν καλλιεργήσει, τις γαλοπούλες που έχουν κυνηγήσει, τα ψάρια που έχουν μάθει και πιάνουν –οι Ινδιάνοι παρέδωσαν την γη τους …και τέλος του παραμυθιού.
 
Παράλληλα, ο Προτεσταντισμός βάζει βαθιά τις ρίζες του, ο Αγγλοσαξονισμός είναι οι γεννήτορες της Αμερικής, οι Αγγλοσάξονες Προτεστάντες (White Agglosaxon Protestants, WASP). Χοντρικά, Αγγλοσάξονας σημαίνει ένας συνδυασμός απουσίας καλοσύνης, άσχημης κουζίνας, ακραίου κι άνομου καπιταλισμού και σεξουαλικής υποκρισίας δηλ. πουριτανισμός. Οι «αγορές» (η Wall Street, το City of London και η εφημερίδα Financial Times οργανώνουν την οικονομία του πλανήτη) είναι μια ακόμη εφεύρεση των Αγγλοσαξόνων, που θεωρούνται σχιζοφρενείς με μοναδικό συντονισμένο σκοπό τους, την προσπάθεια να διαλύσουν το ευρώ και την Ευρώπη. Ο Patrick Artus, ένας οικονομολόγος της γαλλικής τράπεζας Natixis, που έχασε και $450 εκατομμύρια από την πυραμίδα του Bernie Madoff, ισχυρίζεται πως οι Αγγλοσάξονες ήθελαν απεγνωσμένα να χάσει την αξιοπιστία του το ευρώ, διότι δεν ανέχονταν να ανταγωνίζεται το δολάριο, και δεν μπορούσαν να χρηματοδοτήσουν τα ελλείμματά τους. Άρα, μπήκε σε εφαρμογή ένα σχέδιο, με συμμετέχοντες την Wall Street και την Ουάσιγκτον, ώστε να διαλυθεί το ευρώ.
 
Οι «αγορές» είναι Αγγλοσαξονικό φρούτο.
 
Αυτοί διεθνοποίησαν κι επέβαλαν σε όλες τις ελίτ της γης τον υποκριτικό χριστιανικό πουριτανισμό και την θεοποίηση των χρημάτων και της εργασίας. Αυτοί επέβαλαν σε όλη την γη τον Προτεσταντισμό που λέει ότι αν είσαι λευκός, όμορφος, υγιής και πλούσιος, αυτό είναι απόδειξη ότι σε ευλογεί ο Θεός. Αυτοί επέβαλαν τον κοινωνικό δαρβινισμό, τον νόμο του ισχυρότερου τα σαπρόφυτα, τον νόμο της ζούγκλας. Αυτοί επέβαλαν τον σαδομαζοχισμό της χωρίς συνοχής πολυπολιτισμικής κοινωνίας, που αποτελείται από εγωπαθείς μονάδες κι όχι από ανθρώπους, μιας σάπιας κοινωνίας που συγχαίρει τον εαυτό της για τα πλούτη της, ενώ κλείνει τα μάτια στα εξαθλιωμένα μέλη της που πάντα βρίσκονται γύρω στο 30%. Η αιτιολόγηση είναι απλή, βλέπε περί Αγγλοσαξόνων. Είναι τόση η αγριότητα κι ο βαρβαρισμός των Αγγλοσαξόνων WASP όπου στις χώρες που εισέβαλαν επιδόθηκαν στην πιο αποτελεσματική γενοκτονία από καταβολής γνωστού κόσμου, Αμερικάνοι, καναδοί, Αυστραλοί, ξεπάστρεψαν κάθε ίχνος από τους ντόπιους Ινδιάνους κι Αβορίγινες, ενώ οι Γαλλοκαναδοί μετά βίας γλίτωσαν την γενοκτονία.
 
Η Βικτωριανή πουριτανική ηθική του φαίνεσθαι με την σαδομαζοχιστική πρακτική του γίγνεσθαι πίσω από κλειστές πόρτες, το δολάριο-εικόνισμα με τον Προτεστάντη Θεό να επιφορτίζεται τον ρόλο του θησαυροφύλακα και ο όρος Ιθαγενείς συνώνυμο τού καθυστερημένοι κι απολίτιστοι και ο κάθε άξεστος κακούργος που έφτανε από τα «british islands» λογιζόταν εξ ορισμού ανώτερος πολιτισμικά και ας ήταν επαγγελματίας κρετίνος. Ας μην υποτιμάμε βέβαια και το «εκπολιτιστικό έργο» των λοιπών ευρωπαίων, Ισπανών, Πορτογάλων, ολλανδών, Βέλγων. Κορυφαία διαστροφή των Αγγλοσαξόνων η αντικατάσταση της ΛΟΓΙΚΗΣ ρήσης των Ελλήνων και των συνειδητών Ευρωπαίων «χρόνου φείδου»  που καλεί στην χρήση κι αξιοποίηση των όποιων δυνατοτήτων του ανθρώπου, με το χυδαίο και βαρβαρικό Αγγλοσαξωνικό «time is money» (ο χρόνος είναι χρήμα) ως εάν μόνο για το χρήμα αξίζει ν’ απασχολεί τον χρόνο του ο άνθρωπος.
 
Τι είναι  λοιπόν, οι Αυστραλοί και οι Καναδοί, παρά μόνον Αγγλοσάξονες Προτεστάντες που προσπαθούν να πείσουν τον εαυτό τους και να επιβάλλουν στους υπόλοιπους, ότι είναι Αμερικάνοι; Τι είναι οι σύγχρονοι πουριτανοί Αμερικάνοι, καναδοί, Αυστραλοί παρά μόνον αντικοινωνικά εγκληματικά στοιχεία απ’ όλο τον κόσμο που ίδρυσαν μια χώρα, αφού εξολόθρευσαν τους κατοίκους της,  βασισμένοι στις αρχές του «Μην μπαίνεις στο χωράφι μου και μην μου βάζεις φόρους γιατί θα σε πυροβολήσω».  Εδώ βρίσκονται οι ρίζες του περιβόητου άσματος της Κου Κλουξ Κλαν.
 
«Όταν το βαμβάκι θα φυτρώσει στην συκιά.
Και τα φύτρα στο τριαντάφυλλο θα κρέμονται.
Όταν οι ξένοι θα κυβερνούν τις ΗΠΑ.
Κι οι Εβραίοι θα αποκτήσουν ίσια μύτη.
Όταν όλοι υμνούν τον Πάπα στην γη του Θείου Σαμ.
Κι ένας Έλληνας εκλεγεί πρόεδρος.
Τότε η Κου Κλουξ Κλαν θα έχει ξεφτιλιστεί»
 
«When cotton grows on the fig tree
And alfalfa hangs on the rose
When the aliens run the United States
And the Jews grow a straight nose
When the Pope is praised by every one
In the land of Uncle Sam
And a Greek is elected President
Then–the Ku Klux won’t be worth a damn
»
 
Οι μετανάστες  και οι Έλληνες καταγράφονται ως στόχοι, έχουν, άλλωστε, τελειώσει με τους Ινδιάνους οι WASP κι όταν χρειάζονται φτηνά εργατικά χέρια και τα βρίσκουν δημιουργώντας νέες μορφές δουλείας.
 
Η επιλογή των Προτεσταντών Αγγλοσαξόνων ως «γεννητόρων» της Αμερικής είναι θρησκευτική κι όχι πολιτική ή ιστορική. Η σύγχρονη γιορτή της Bόρειας Αμερικής, το Thanksgiving, (Ημέρα την Ευχαριστιών), είναι η πιο βδελυρή, σιχαμερή κι αηδιαστική γιορτή στον πλανήτη. Θέτει τις ρίζες της στο 1619, στην Βιργινία των ΗΠΑ, όταν 38 Αγγλοσάξονες πουριτανοί εισβολείς γιόρτασαν τον πρώτο χρόνο από την άφιξή τους στην Αμερική, στην οποία γιορτή προσκάλεσαν και τους Ινδιάνους Ουαμπανόαγκ, γιατί χάρη στους Ιθαγενείς, τις προσφορές και την φιλοξενία τους κατάφεραν να επιβιώσουν.
 
Με την σύγχρονη της μορφή γιορτάζεται από τον αμερικάνικο εμφύλιο και μετά. Μέχρι τον αμερικάνικο εμφύλιο ήταν μια γιορτή δεμένη με πουριτανικές παραδόσεις. Το 1863 ο Αβραάμ Λίνκολν όρισε την Ημέρα των Ευχαριστιών ως εθνική αργία, στοχεύοντας στην δημιουργία ενός θεσμού που θα βοηθούσε στην ενότητα του νέου έθνους των Αγγλοσαξόνων. Αυτό επιθυμούν να θυμούνται, όχι την γενοκτονία των Ινδιάνων ούτε την σκλαβιά των Αφρικανών.
 
Η ιστορία των κατώτερων λαών, των απολίτιστων και των αγρίων και η γενοκτονία που ακολουθεί, το αληθινό Ολοκαύτωμα, δεν ενδιαφέρει κανέναν, μέχρι να αναλάβει ο Eduardo Galeano Ουρουγουανός δημοσιογράφος, λογοτέχνης και συγγραφέας, εξόριστος και πολυτεχνίτης, γελοιογράφος, δημοσιογράφος, αρθρογράφος, ιστορικός, γνωστός και αγαπητός στην χώρα μας και στον κόσμο ολόκληρο για τα κείμενά του που πασχίζουν να διατηρήσουν ζωντανή την μνήμη, να διασφαλίσουν την συνέχεια μέσα από τους αγώνες για την ελευθερία και την δικαιοσύνη.
 
Τα πιο γνωστά έργα του είναι τα Μνήμες φωτιάς (1986) και Οι ανοιχτές φλέβες της Λατινικής Αμερικής (1971), που έχουν μεταφραστεί σε 20 γλώσσες. Η εργασία του υπερβαίνει τις ορθόδοξες τεχνοτροπίες, συνδυάζοντας το ντοκιμαντέρ, το μυθιστόρημα, την δημοσιογραφία, την πολιτική ανάλυση και την ιστορία. Ο Γκαλεάνο αρνείτο ότι ήταν ιστορικός: «είμαι ένας συγγραφέας που θα ήθελε να συνεισφέρει στην διάσωση της απηχθείσας μνήμης όλης της Αμερικής, αλλά πάνω από όλα της Λατινικής Αμερικής, πατρίδα περιφρονημένη κι αγαπητή».
 
Οι Ινδιάνοι δολοφονούνται, οι Ινδιάνοι δεν χωρούν, για να χτιστεί ο κόσμος του Νέου Αμερικανού, με «ελευθερία, δικαιοσύνη και ίσες ευκαιρίες για όλους», του προτεστάντη πουριτανού που ζητάει τους φτωχούς και τους κατατρεγμένους για να χτίσει την αυτοκρατορία του, αφού πρώτα καθαρίσει όσους δεν θέλει. Έτσι οι εναπομείναντες γηγενείς Ινδιάνοι, αυτοκτονούν, γίνονται αλκοολικοί, καταφεύγουν στα ναρκωτικά, έχουν μέσο όρο ζωής κάτω των 35 ετών, μέσα στις «αναπτυγμένες» ΗΠΑ, ως δούλοι και υποτελείς στην ίδια τους την γη, αποστερημένοι από γλώσσα, παράδοση, ταυτότητα.
 
Οι λίγοι, γηγενείς Ινδιάνοι, περιορισμένοι σε καταυλισμούς, στρατόπεδα συγκέντρωσης, με δώρο ένα καζίνο για τους «τυχερούς», με τα παιδιά τους, υποχρεωμένα να πηγαίνουν στο σχολειό της ζηλευτής Προτεσταντικής εξουσίας καλούνται να παίξουν, με ψεύτικα φτερά στο κεφάλι στην παιδική εορτή του Thanksgiving, τους Ινδιάνους που προσφέρουν τα πάντα στον Αγγλοσάξωνα Προτεστάντη. Η σχιζοφρενής ταπείνωση κι περιφρόνηση του ανθρώπου σε όλη του την σαπίλα.
 
Αλήθεια μήπως γνωρίζεις ΓΙΑΤΙ ΚΥΝΗΓΟΥΝ ΤΟΣΟ ΛΥΣΣΑΛΕΑ ΤΟΥΣ ΙΝΔΙΑΝΟΥΣ σε όλες τις περιοχές τους, αλλά όχι τους Αφρικάνους π.χ. που ενώ δέχονται κακοποίηση και περιθωριοποίηση από τους Αγγλοσάξονες δεν τελούν υπό γενοκτονία όπως οι Ινδιάνοι; Είναι πολυ σημαντικό να μάθεις γιατί γίνεται αυτό …και σκονάκι …ο λόγος είναι βαθιά μεταφυσικός.

Χαιρετίζω την οικογένεια, τους φίλους και τους υποστηρικτές μου
 
Είμαι συγκλονισμένος, γιατί σήμερα (6-02-2020) μπαίνω στο 45ο έτος φυλάκισης. Τα τελευταία χρόνια είχα τόσες ελπίδες να μπορέσω να βγω και να γυρίσω με την οικογένειά μου στην Βόρεια Ντακότα κι όμως, είμαι εδώ, το 2020 εξακολουθώ στα 75 μου χρόνια να αγωνίζομαι για την ελευθερία μου. Δεν θέλω να φανώ αχάριστος σε όλους τους ανθρώπους που με υποστήριξαν όλα αυτά τα χρόνια. Τους αγαπώ, τους σέβομαι και τους ευχαριστώ για όλη την αγάπη που μου έχουν δείξει. Αλλά η αλήθεια είναι ότι είμαι κουρασμένος, οι αρρώστιες μου μου προκαλούν πόνο, με μικρά διαστήματα ανακούφισης, που πολλές φορές διαρκούν μέρες ολόκληρες. Πρέπει να υποβληθώ σε μία εγχείριση στην καρδιά και έχω και άλλα προβλήματα υγείας που πρέπει να αντιμετωπιστούν, ανεύρυσμα αορτής που μπορεί να σπάσει ανά πάσα στιγμή, προστάτη και αρθρίτιδα στο ισχίο και τα γόνατα.
 
Δεν νομίζω ότι έχω άλλα δέκα χρόνια και αυτά που μου μένουν θέλω να τα περάσω με την οικογένειά μου. Τίποτα δεν θα μου έδινε μεγαλύτερη ευτυχία, από το να μπορέσω να αγκαλιάσω τα παιδιά μου, τα εγγόνια και τα δισέγγονά μου. Δεν ήρθα στην φυλακή για να γίνω πολιτικός κρατούμενος. Εντάχθηκα στην αντίσταση της φυλής μου από την ηλικία των εννέα ετών. Η αδερφή μου, ο ξάδερφος μου και εγώ, απαχθήκαμε και μας έκλεισαν σε ίδρυμα. Αυτό είχε έναν φοβερό αντίκτυπο στην ξαδέρφη μου Παολίν και σε μένα. Αυτό το ίδιο συναίσθημα με βασανίζει όταν σκέφτομαι αυτά τα 45 χρόνια της παράνομης κράτησης.
 
Ήμουν πολεμιστής από την ηλικία των εννέα ετών. Στα 75 μου, ακόμα αισθάνομαι πολεμιστής. Βρίσκομαι εδώ πολύ καιρό. Χρειάζομαι την βοήθειά σας. Χρειάζομαι σήμερα την υποστήριξή σας. Μια μέρα φυλακής ακόμα, για μένα είναι μια ολόκληρη ζωή αυτών που βρίσκονται έξω από δω, γιατί είμαι απομονωμένος από τον κόσμο. Συνεχίζω να νιώθω δυνατός μόνο χάρη στην υποστήριξή σας, μέσω προσευχών ακτιβισμού και δωρεών που κρατούν νομικά ζωντανή την ελπίδα μου.
 
Στο πνεύμα του Τρελού Αλόγου
Ντόκσα [εις το επανειδείν]
 
Leonard Peltier /2020

ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ: Ρητορική (1383b-1384a)

[VI] Ποῖα δ᾽ αἰσχύνονται καὶ ἀναισχυντοῦσιν, καὶ πρὸς τίνας καὶ πῶς ἔχοντες, ἐκ τῶνδε δῆλον. ἔστω δὴ αἰσχύνη λύπη τις ἢ ταραχὴ περὶ τὰ εἰς ἀδοξίαν φαινόμενα φέρειν τῶν κακῶν, ἢ παρόντων ἢ γεγονότων ἢ μελλόντων, ἡ δ᾽ ἀναισχυντία ὀλιγωρία τις καὶ ἀπάθεια περὶ τὰ αὐτὰ ταῦτα. εἰ δή ἐστιν αἰσχύνη ἡ ὁρισθεῖσα, ἀνάγκη αἰσχύνεσθαι ἐπὶ τοῖς τοιούτοις τῶν κακῶν ὅσα αἰσχρὰ δοκεῖ εἶναι ἢ αὐτῷ ἢ ὧν φροντίζει· τοιαῦτα δ᾽ ἐστὶν ὅσα ἀπὸ κακίας ἔργα ἐστίν, οἷον τὸ ἀποβαλεῖν ἀσπίδα ἢ φυγεῖν· ἀπὸ δειλίας γάρ. καὶ τὸ ἀποστερῆσαι παρακαταθήκην [ἢ ἀδικῆσαι]· ἀπὸ ἀδικίας γάρ. καὶ τὸ συγγενέσθαι αἷς οὐ δεῖ ἢ οὗ οὐ δεῖ ἢ ὅτε οὐ δεῖ· ἀπὸ ἀκολασίας γάρ. καὶ τὸ κερδαίνειν ἀπὸ μικρῶν ἢ αἰσχρῶν ἢ ἀπὸ ἀδυνάτων, οἷον πενήτων ἢ τεθνεώτων, ὅθεν καὶ ἡ παροιμία τὸ ἀπὸ νεκροῦ φέρειν· ἀπὸ αἰσχροκερδείας γὰρ καὶ ἀνελευθερίας. καὶ τὸ μὴ βοηθεῖν, δυνάμενον, εἰς χρήματα, ἢ ἧττον βοηθεῖν. καὶ τὸ βοηθεῖσθαι παρὰ τῶν ἧττον εὐπόρων, καὶ δανείζεσθαι ὅτε δόξει αἰτεῖν, καὶ αἰτεῖν ὅτε ἀπαιτεῖν, καὶ ἀπαιτεῖν ὅτε αἰτεῖν, καὶ ἐπαινεῖν ἃ δόξει αἰτεῖν, καὶ τὸ ἀποτετυχηκότα μηδὲν ἧττον· πάντα γὰρ ἀνελευθερίας ταῦτα σημεῖα, τὸ δ᾽ ἐπαινεῖν παρόντας κολακείας, καὶ τὸ τἀγαθὰ μὲν ὑπερεπαινεῖν τὰ δὲ φαῦλα συναλείφειν, καὶ τὸ ὑπεραλγεῖν ἀλγοῦντι παρόντα, καὶ τἆλλα πάντα ὅσα τοιαῦτα· κολακείας γὰρ σημεῖα. καὶ τὸ μὴ ὑπομένειν πόνους οὓς οἱ πρεσβύτεροι

[1384a] ἢ τρυφῶντες ἢ ἐν ἐξουσίᾳ μᾶλλον ὄντες ἢ ὅλως οἱ ἀδυνατώτεροι· πάντα γὰρ μαλακίας σημεῖα. καὶ τὸ ὑφ᾽ ἑτέρου εὖ πάσχειν, καὶ τὸ πολλάκις, καὶ ὃ εὖ ἐποίησεν ὀνειδίζειν· μικροψυχίας γὰρ πάντα καὶ ταπεινότητος σημεῖα. καὶ τὸ περὶ αὑτοῦ πάντα λέγειν καὶ ἐπαγγέλλεσθαι, καὶ τὸ τἀλλότρια αὑτοῦ φάσκειν· ἀλαζονείας γάρ. ὁμοίως δὲ καὶ ἀπὸ τῶν ἄλλων ἑκάστης τῶν τοῦ ἤθους κακιῶν τὰ ἔργα καὶ τὰ σημεῖα καὶ τὰ ὅμοια· αἰσχρὰ γὰρ καὶ ἀναίσχυντα. καὶ ἐπὶ τούτοις τὸ τῶν καλῶν ὧν πάντες μετέχουσιν, ἢ οἱ ὅμοιοι πάντες ἢ οἱ πλεῖστοι, μὴ μετέχειν —ὁμοίους δὲ λέγω ὁμοεθνεῖς, πολίτας, ἡλικιώτας, συγγενεῖς, ὅλως τοὺς ἐξ ἴσου— αἰσχρὸν γὰρ ἤδη τὸ μὴ μετέχειν οἷον παιδεύσεως ἐπὶ τοσοῦτον, καὶ τῶν ἄλλων ὁμοίως. πάντα δὲ ταῦτα μᾶλλον, ἂν δι᾽ ἑαυτὸν φαίνηται· οὕτω γὰρ ἤδη ἀπὸ κακίας μᾶλλον, ἂν αὐτὸς ᾖ αἴτιος τῶν ὑπαρξάντων ἢ ὑπαρχόντων ἢ μελλόντων. πάσχοντες δὲ ἢ πεπονθότες ἢ πεισόμενοι τὰ τοιαῦτα αἰσχύνονται ὅσα εἰς ἀτιμίαν φέρει καὶ ὀνείδη· ταῦτα δ᾽ ἐστὶ τὰ εἰς ὑπηρετήσεις ἢ σώματος ἢ ἔργων αἰσχρῶν, ὧν ἐστιν τὸ ὑβρίζεσθαι. καὶ τὰ μὲν εἰς ἀκολασίαν καὶ ἑκόντα καὶ ἄκοντα, τὰ δ᾽ εἰς βίαν ἄκοντα· ἀπὸ ἀνανδρίας γὰρ ἢ δειλίας ἡ ὑπομονὴ καὶ τὸ μὴ ἀμύνεσθαι.

***
[6] Τί λογής πράγματα κάνουν τους ανθρώπους να ντρέπονται και για ποιά δεν αισθάνονται ντροπή, απέναντι σε ποιά πρόσωπα συμπεριφέρονται με αυτόν τον τρόπο και ποιά είναι τότε η γενικότερη κατάστασή τους, όλα αυτά θα γίνουν φανερά από όσα θα πούμε παρακάτω. Ας δεχτούμε λοιπόν ότι η ντροπή είναι εκείνη η λύπη ή ταραχή η οποία σχετίζεται με τα κακά (παρόντα, παρελθόντα ή μελλοντικά) που θεωρούνται ότι κάνουν τους ανθρώπους να χάνουν την υπόληψή τους, και ότι η αναισχυντία είναι ένα είδος απάθειας και αδιαφορίας για τα ίδια αυτά πράγματα. Αν λοιπόν η ντροπή είναι αυτό που είπαμε στον ορισμό μας, υποχρεωτικά τη ντροπή την αισθάνεται κανείς για εκείνα τα κακά που θεωρούνται από τον κόσμο άσχημα είτε γι᾽ αυτόν τον ίδιο είτε για τα άτομα για τα οποία αυτός έχει προσωπικό ενδιαφέρον. Εδώ ανήκουν όλες οι πράξεις που έχουν την αρχή τους σε μια κακία, π.χ. να πετάξει κανείς την ασπίδα του ή να τραπεί σε φυγή (και τα δύο αυτά έχουν την αρχή τους στη δειλία), ή να καταχρασθεί κάτι που του εμπιστεύθηκαν (αυτό δείχνει άδικο άνθρωπο). Επίσης το να έχει σεξουαλικές σχέσεις με άτομα που δεν πρέπει, ή σε τόπο που δεν πρέπει, ή σε χρόνο που δεν πρέπει (αυτά είναι πράγματα που δείχνουν ακόλαστο άνθρωπο). Επίσης το να ζητάει να κερδίσει από μικρά και ασήμαντα πράγματα, από πράγματα άσχημα και ποταπά, ή από άτομα απροστάτευτα, από φτωχούς π.χ. ή από πεθαμένους, εξού και η παροιμία «ακόμη και από πτώμα να κερδίσει» (τέτοιες πράξεις έχουν την αρχή τους στην αισχροκέρδεια και τη φιλαργυρία). Επίσης το να μη βοηθάει σε χρήμα, ενώ μπορεί, ή να βοηθάει λιγότερο από ό,τι μπορεί. Επίσης το να δέχεται βοήθεια από ανθρώπους λιγότερο εύπορους από τον ίδιο. Επίσης το να ζητάει δανεικά από κάποιον, όταν αυτός του δίνει την εντύπωση ότι θα του ζητήσει χρήματα· να προλαβαίνει να ζητήσει αυτός χρήματα όταν κάποιος φαίνεται ότι έρχεται να του ζητήσει όσα του χρωστάει· να προλαβαίνει να ζητήσει αυτός όσα του χρωστούνε, όταν οι άλλοι έρχονται να του ζητήσουν χρήματα· να επαινεί κάτι, για να φανεί ότι το ζητάει, και αν δεν το πετύχει, αυτός να επιμένει: όλα αυτά δείχνουν φιλαργυρία. Το να επαινεί κανείς κάποιους ανθρώπους επί παρουσία τους είναι κολακεία, όπως και το να υπερεπαινεί τα καλά τους και να συγκαλύπτει τα κακά· επίσης το να δείχνει υπερβολική λύπη για τη λύπη κάποιου μπροστά του: όλα, γενικά, αυτού του είδους τα πράγματα δείχνουν κολακεία. Το να μη μπορεί, επίσης, κανείς να αντέξει τους κόπους που αντέχουν οι πιο ηλικιωμένοι από αυτόν,

[1384a] ή αυτοί που ζουν μια τρυφηλή ζωή, ή αυτοί που έχουν σε μεγαλύτερο βαθμό τη δυνατότητα να τους αποφύγουν, ή —γενικά— αυτοί που είναι λιγότερο ικανοί από αυτόν σ᾽ αυτό το πράγμα: όλα αυτά δείχνουν άνθρωπο μαλθακό. Επίσης το να δέχεται ευεργεσίες από άλλον, και συχνά, και ύστερα να του πετάει στα μούτρα την ευεργεσία που του έκανε: όλα αυτά δείχνουν άνθρωπο μικρό και τιποτένιο. Επίσης το να μιλάει κανείς συνεχώς για τον εαυτό του και να υπόσχεται μεγαλόστομα τα πάντα και, ακόμη, να παρουσιάζει ως δικά του τα ξένα: όλα αυτά δείχνουν άνθρωπο αλαζόνα. Παρόμοια, βέβαια, και όλες οι πράξεις, τα σημάδια και τα παρόμοια, που οφείλονται σε κάθε άλλο επιμέρους ελάττωμα του χαρακτήρα: όλα αυτά είναι άσχημα και ντροπιαστικά. Επιπλέον το να μη μετέχει κανείς στα καλά πράγματα στα οποία μετέχουν όλοι, ή όλοι οι όμοιοί του, ή οι πιο πολλοί τους (με το «όμοιοι» εννοώ τους ομοεθνείς, τους συμπολίτες, τους συνομήλικους, τους συγγενείς, γενικά αυτούς με τους οποίους υπάρχει σχέση ισότητας)· γιατί είναι κιόλας ντροπή το να μη μετέχει κανείς στον ίδιο βαθμό με τους άλλους επί παραδείγματι στη μόρφωση, όπως και σε όλα τα άλλα — όλες, πάντως, αυτές οι ελλείψεις προκαλούν ακόμη μεγαλύτερη ντροπή, αν είναι φανερό ότι έχουν την αρχή τους στον ίδιο· γιατί στην περίπτωση αυτή γίνεται πια σε ακόμη μεγαλύτερο βαθμό φανερό ότι έχουν την αρχή τους σε κάποιο προσωπικό ελάττωμα, αν το ίδιο το άτομο είναι η αιτία για τις παλαιότερες, τις τωρινές και τις μελλοντικές ελλείψεις του. Νιώθουν επίσης ντροπή όσοι παθαίνουν ή έπαθαν ή πρόκειται να πάθουν κάτι από τα πράγματα που επιφέρουν ατίμωση και όνειδος· τέτοια είναι όσα σχετίζονται είτε με τη διάθεση του κορμιού τους σε κάποιον άλλον είτε με την εξυπηρέτηση αισχρών πράξεων — εδώ ανήκει και ο βιασμός. Θεληματικές ή αθέλητες οι ακόλαστες πράξεις είναι το ίδιο ντροπιαστικές· εν πάση περιπτώσει, οι πράξεις που γίνονται κάτω από την άσκηση βίας είναι αθέλητες.