Το ασχημόπαπο γεννιέται ανάμεσα σε άλλα παπάκια, όμως είναι διαφορετικό.Δεν το αναγνωρίζουν ως ίδιο με εκείνα και το απορρίπτουν.
Προσπαθεί να τα κάνει να το αγαπήσουν,
ελπίζει να γίνει σαν εκείνα, αλλά δε μπορεί,
γιατί στο βάθος είναι διαφορετικό.
Νιώθει κατώτερο και περιφρονημένο και πασχίζει να γίνει αποδεκτό.
Αλλά, όσο το ασχημόπαπο δεν ανακαλύπτει την ταυτότητά του,
δε βρίσκει την αγάπη – όσο δεν ανακαλύπτει πως είναι κύκνος και δεν αποδέχεται αυτό που είναι,
δε μπορεί να αγαπήσει αληθινά, ούτε να αγαπηθεί.
Πρέπει να ξεκινήσει μια πορεία που θα το οδηγήσει να ανακαλύψει ποιο είναι,
και αυτό θα του επιτρέψει να βρει την αγάπη των άλλων.
Πολλοί άνθρωποι προσπαθούν να δείχνουν κάτι που δεν είναι,
είτε γιατί νομίζουν πως αυτό θέλουν οι άλλοι είτε γιατί δεν τους αρέσει το πώς είναι.
Είναι εξαρτημένοι από τη γνώμη των άλλων
και χρειάζονται απελπισμένα την επιδοκιμασία τους.
Όμως, η αληθινή αγάπη δε γεννιέται από τη στέρηση,
με το να περιμένουμε να καλύψει ο άλλος τα εσωτερικά μας κενά ή να μας πει τι πρέπει να κάνουμε.
Αγαπάμε κάτι αληθινά, μόνο αποδεχόμενοι αυτό που είναι.
Μόνο αν αποδεχτούμε τον εαυτό μας όπως είναι,
συμπεριλαμβανομένων των πληγών μας,
θα μπορέσουμε να είμαστε κύριοι της ζωής μας.
Και γι’ αυτό πρέπει πρώτα να γνωρίσουμε τον εαυτό μας.
Κι έτσι, οι άλλοι θα μπορέσουν να αγαπήσουν το πρόσωπο που πραγματικά είμαστε
και όχι ένα προσωπείο που έχουμε δημιουργήσει.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου