Εικόνα Κόλασης ο πανάγιος Τάφος!!!
Πόσο θα ‘θελα να ανοίξω τα μάτια μου ένα πρωί και να βρεθώ σε ένα σύμπαν αλλιώτικο. Έναν σύμπαν που ‘χει μάθει από τα λάθη του και τα ‘χει εξαλείψει. Έναν κόσμο συνειδητοποιημένο και αποφασισμένο να μην ξαναπέσει στις παγίδες του παρελθόντος του. Που να ‘χει βρει τη δύναμη να το κάνει. Που να χρησιμοποιεί την λογική του, ως ασπίδα, απέναντι στην αιχμαλωσία του λάθους και του πάθους. Που να κρατά μάτια και αυτιά κλειστά στα κελεύσματα των σειρήνων των δημαγωγών κάθε θρησκείας και πολιτικής. Που τίποτε δεν τον ικανοποιεί παρά η ουσία των πραγμάτων και που, για να τη βρει, να ψάχνει όσο κι όπου χρειάζεται.
Που να ‘χει καταλάβει ότι ο μεγαλύτερος εχθρός του είναι η υπερβολή κι ότι η σωστή, κάθε φορά αναλογία, είναι αυτή που κάνει ακόμα και το δηλητήριο γιατρικό. Που ν’ αποδίδει και να δέχεται σεβασμό και καλοπροαίρετη διάθεση. Που να κατανοεί, ότι όσα θέλει και διεκδικεί ο ένας, έχει δικαίωμα να τα θέλει και να τα διεκδικεί και ο άλλος. Που να μπορεί να αναγνωρίσει ότι, η φύση δεν αγαπά και δεν δέχεται την κλωνοποίηση, άρα σκόπιμα υπάρχουν διαφορές. Αλλά δυστυχώς ξυπνάω ξανά εδώ στο ίδιο σύμπαν και ξαναζώ την ίδια ψευδαίσθηση των παθών χωρίς ελπίδα ανάστασης όσο διαιωνίζεται το ίδιο αίσχος των θρησκειών και των παρακλαδιών τους. Διαβάστε πάνω σε πόσους παρανοϊκούς παραλογισμούς, βλακείας κι απάτης καλείστε να πορευτείτε.
Κερί και Λιβάνι
Τριπάροντας στα Ιεροσόλυμα (Ρίκα Βαγιάνη)
H Ιερουσαλήμ έσκασε στο κεφάλι μου σαν βόμβα. Ξέρω, είναι χοντράδα να χρησιμοποιείς το όνομα «Ιερουσαλήμ» και τη λέξη «βόμβα» στην ίδια πρόταση – δεν έχουν πάθει και λίγα μέσα στα χρόνια οι άνθρωποι εκεί κάτω. Μα βρέθηκα εκεί, τόσο απροετοίμαστη. Ας πρόσεχα. Μέναμε στο Τελ Αβίβ, σε σπίτι φίλων. Περνούσαμε γλυκά, με παραλίες, μαγαζάκια, παγωτά, ένα-δυο μπαράκια, πολύ κρασί, μια φιλοξενία υπέροχη. Κατά την τρίτη μέρα, που ήταν Κυριακή, που δεν σημαίνει και πολλά πράγματα στο Ισραήλ, αφού η αργία είναι Παρασκευή και Σάββατο, ξύπνησε ο τουρίστας μέσα μας: «να δούμε και κάτι, έτσι για να πούμε ότι ήρθαμε; Μας έφαγε η μάσα και το αραλίκι». «Να σας πετάξω ως την Ιερουσαλήμ, μόνο που πρέπει να κάνετε υπομονή, θα γίνεται χαμός», είπε ο φίλος μας. Ήταν διπλό Πάσχα, Καθολικό και Ορθόδοξο.
Δεν θυμάμαι πώς φτάσαμε. Θυμάμαι ότι μεταξύ φλυαρίας και αξιοθέατων, λίγο έξω από την Ιερουσαλήμ, ο φίλος μας ξεχάστηκε λίγο στον δρόμο. «Έστριψα λάθος», είπε, κι εκεί που λέγαμε να μη δώσουμε σημασία, τον είδα, κυριολεκτικά, να ασπρίζει από τον φόβο. «Να βρω τον δρόμο, όχι από δω, δεν πάει, fuck». «Μην τους κοιτάτε». Τρεις άνθρωποι ήταν στη γωνία, άλλοι δύο στην παραπέρα. Παλαιστίνιοι εξτρεμιστές; (Πόσο άσχετη είμαι, Θεούλη μου). Το εντελώς αντίθετο. Η περιοχή ελεγχόταν από μια σέχτα φανατικών υπερ-ορθόδοξων Εβραίων. Μισούν τους πάντες, τους Μωαμεθανούς, τους Χριστιανούς, αλλά περισσότερο, με καυτό μίσος, μισούν τους ίδιους τους Εβραίους, διότι θεωρούν ότι ζουν πολύ φιλελεύθερα και προκλητικά και έχουν προδώσει τον Ιουδαϊσμό τους: Βρίζουν, πετάνε ακαθαρσίες, κάνουν ντου σε ιερά μέρη άλλων θρησκειών, πιστεύουν ότι με ένα ακόμα γερό Ολοκαύτωμα θα βάλουν μυαλό οι πεπλανηθέντες Ισραηλινοί και θα επιστρέψουν στον δρόμο του Θεού. Με την ίδια λογική ερμηνεύουν άλλωστε το ναζιστικό Ολοκαύτωμα ως πολύ σωστό και δίκαιο ήταν γι' αυτούς, η τιμωρία που άξιζαν οι αμαρτωλοί ομόθρησκοί τους.
Παράνοια; Καλώς ορίσατε στους Αγίους Τόπους, όπου η θρησκευτική παράνοια θα έπρεπε να συσκευάζεται και να πουλιέται σε μπουκαλάκια μαζί με τον αγιασμό: είναι τόσο πυκνή, που κόβεται με το μαχαίρι. Κανένα μέρος στον κόσμο δεν αντέχει το φορτίο των Ιεροσολύμων: Τρεις από τις ισχυρότερες θρησκείες του πλανήτη έχουν εδώ τα υπεράγια των αγίων σημεία τους, σε απόσταση από πενήντα μέτρα ως πενήντα εκατοστά μεταξύ τους: Τρεις θρησκείες υπεύθυνες για την ψυχική κάθαρση, την παρηγορητική ανακούφιση τεσσάρων δισεκατομμυρίων ψυχών – αλλά και για τον φριχτό θάνατο, μέσα από θρησκευτικές σφαγές, πολύ, πολύ περισσότερων.
Γίνεται όλο και χειρότερο, αυτό το σοκ της υπεραισθησίας: Στο καπάκι όλων αυτών, η Ιερουσαλήμ είναι μια ακραία τουριστική πόλη – διάβαζε και «ένα ανελέητο παζάρι». Σορτσάκια, σανδάλια, στρατοί από οργανωμένα γκρουπ. Κόκκινοι, καμένοι από τον ήλιο, σουβενίρ, κεριά, μαντζούνια, κράχτες, κλέφτες, στρατιώτες, παπάδες, ραβίνοι, ξέκωλα, κεμπαπτζίδικα, τζαμιά, ψαλμωδίες, καμπάνες, και πριν το καταλάβεις, είσαι στο προαύλιο του Ναού της Αναστάσεως και μια παρέα τριπαρισμένες γιαγιάδες από την Τήνο σε τραβάει βίντεο και τσιρίζει «χαθήηκατε, καλέεεε, από την τηλεόρασηηηηη, γιατί χαθήκατεεε; Εεεεε; Γιατί χαθήκατεεεεε;». Κύριε ελέησον.
Μέσα στον ιερό Ναό (που είναι χτισμένος γύρω από έναν άλλο ιερό ναό, που είναι χτισμένος πάνω από το Σπήλαιον της Αναστάσεως) επικρατεί μια κατανυκτική παλαβομάρα: Είπαμε, είναι Πάσχα και μάλιστα διπλό, Καθολικό και Ορθόδοξο μαζί. Η ουρά για το προσκύνημα φτάνει μέχρι την Κωνσταντινούπολη, αλλά με τρώει το πείσμα, τι θα νιώσω – και στήνομαι. Επί τόπου καταφθάνουν και οι γιαγιάδες με την κάμερα, με ξαναπετυχαίνουν και αρχίζουν να με τραβάνε βίντεο στην ψύχρα, απαιτώντας, στα είκοσι βήματα από τον Πανάγιο Τάφο, να τους αποκαλύψω ανατριχιαστικές λεπτομέρειες για την προσωπική ζωή της Πόπης Τσαπανίδου.
Μέσα στο βουητό, με παίρνει μάτι ο διάκος-σεκιούριτι του Παναγίου Τάφου, ο οποίος έχει μια παβλοφική αντίδραση με την κάμερα όπερ και συμβαίνει το αδιανόητο: Μου κάνει ένα αδιόρατο νεύμα και, μέσα στη λαοθάλασσα της Χριστιανοσύνης που περιμένει να προσκυνήσει, με βάζει να πηδήξω την ουρά και να περάσω πρώτη! Ανερυθρίαστα, δέχομαι το ρουσφέτι και περνάω πρώτη και καλύτερη να φιλήσω τον τάφο του Χριστούλη. Οι γιαγιάδες δεν διαμαρτύρονται – τους φαίνεται φυσικό που είμαι φίρμα, και με ξεπροβοδίζουν με ευλογίες «Χριστός Ανέστη». Ή όχι, ανάλογα αν λένε τον Θεό σου Χριστό, Γιαχβέ, ή Αλλάχ. Πέτρες προσκυνάμε όλοι, ιερές πέτρες. Διπλανές και όμοιες. Αρχαίες, πέτρες, Θεέ μου, όπως κι αν λέγεσαι, ποτισμένες με θεϊκά και ανθρώπινα μαρτύρια, βράχινα σφουγγάρια που έχουν ρουφήξει των αιώνων τα αίματα.
Όσα κωμικοτραγικά κι αν σου συμβούν κατά μήκος της via Dolorosa, όταν βγεις από την Ιερουσαλήμ δεν είσαι ο ίδιος άνθρωπος με αυτόν που μπήκε. Dolorosa, όνομα και πράγμα, ένας τόπος συμπυκνωμένης οδύνης. Όλοι όσοι περπατούν στους δρόμους της, και όλοι πίσω από εκείνους, αυτά τα εκατομμύρια των νεκρών της Ιστορίας, έχουν αφήσει τον δικό τους πόνο στις λείες πέτρες. Γιατί ξέρεις ότι ήρθες στην Ιερουσαλήμ και ο πόνος σου είναι ασφαλής – για ό,τι θρηνείς, για ό,τι έχεις χάσει, για ό,τι πενθείς και οδύρεσαι, εδώ είναι το κατάλληλο μέρος για να το ακουμπήσεις: Η πόλη το αντέχει. Τι είναι ο δικός σου πόνος, όσο αβάσταχτο κι αν τον κουβαλάς εντός, μπροστά σε ό,τι έχει δει -κι ακόμα βλέπει- αυτή η πόλη; Ένα πούπουλο οδύνης, μια στάλα παραπονάκι, μπροστά στους λυγμούς της Ιστορίας. Άστον και φύγε. Εν ειρήνη.
Η απάτη με το Άγιο Φως (Αλέκος Λασκαράτος)
Η χαρά ζωγραφισμένη στα πρόσωπα των πιστών που σπεύδουν να ανάψουν και τη δική τους λαμπάδα. Το φως αυτό θα χρησιμοποιηθεί στη φετινή Ανάσταση στους ναούς, όταν ο ιερέας, βγαίνοντας από το ιερό της εκκλησίας, αναφωνήσει «δεύτε λάβετε το φως το αληθινό». Σε ό,τι μας αφορά, όμως, η ιστορία δεν τελειώνει εδώ. Στο αεροδρόμιο του Τελ-Αβίβ υπάρχει ελληνικό κρατικό αεροπλάνο που περιμένει να παραλάβει τη φλόγα για να τη μεταφέρει στην Αθήνα, απ’ όπου με άλλα αεροπλάνα, αυτοκίνητα (και γαϊδουράκια) θα μεταφερθεί σε κάθε γωνία και σε κάθε ιερό ναό της ελληνικής επικράτειας (ακόμα και στην άνω και την κάτω ραχούλα) για να συμμετάσχει στην τελετή της Ανάστασης. Κυβερνητικό κλιμάκιο θα συνοδέψει τη φλόγα, η οποία θα γίνει δεκτή στην Αθήνα με τιμές αρχηγού κράτους.
Τι να πρωτοθαυμάσει κανείς σε αυτή την ιστορία η οποία καλά κρατεί δεκαετίες τώρα; Την απάτη; Την υποκρισία; Τον σκοταδισμό; Την ηθική αυτουργία του ελληνικού κράτους στο μέγα αυτό ψέμα; Ας δούμε όμως κάποια στοιχεία: Από πού μας προέκυψε ο Αρμένιος Πατριάρχης; Δεν είναι ελληνική η εκκλησία του Πανάγιου Τάφου; Είναι. Όμως, στην κούρσα των δύο εκκλησιών για την «κατάκτηση» του Τάφου, πρόλαβαν οι Αρμένιοι και κατοχύρωσαν το τελευταίο τμήμα του από το ύψος των γονάτων και μετά. Έτσι, όταν επισκέπτεσαι τον Τάφο, υπάρχει ένας διαχωριστικός τοίχος που τον χωρίζει στα δύο. Πρέπει να βγεις από τον ναό και να μπεις σε ένα μικροσκοπικό παρεκκλήσι, όπου ένας νυσταλέος και αδιάφορος Αρμένιος παπάς κάθεται ανακούρκουδα. Περιμένει να τον «ασημώσεις». Όταν ρίξεις τα ψιλά, τότε σηκώνει ένα μαύρο κουρτινάκι και αποκαλύπτει τα τελευταία 30-40 εκατοστά του Τάφου. Απίστευτο και όμως αληθινό! Το είδα με τα μάτια μου πριν από 10-15 χρόνια.
Κλειδί σε όλη αυτή την ιστορία είναι βέβαια το χρήμα (follow the money line, που λένε και στα αστυνομικά μυθιστορήματα). Οι Ισραηλινοί αστυνομικοί και το κράτος, παρότι καγχάζουν τη χριστιανική θρησκεία, παίζουν μια χαρά το παιχνίδι του κλέφτη και του αστυνόμου. Γιατί να χαλάσουν τη μαγιονέζα που τους αποφέρει τόσα χρήματα, με τους πιστούς που επισκέπτονται κατά χιλιάδες τους χριστιανικούς άγιους τόπους; Οι ορθόδοξοι και οι Αρμένιοι, παρότι κατά βάθος αλληλομισούνται, παίζουν το παιχνίδι της ειρηνικής συνύπαρξης χάριν του χρήματος, της δόξας και της ισχύος που τους αποφέρει όλη αυτή η ιστορία. Σε ό,τι αφορά στο «θαύμα», αυτό καθαυτό, έχω τις εξής δύο (μεταξύ πολλών) απορίες. Γιατί χρειάζεται να επαναλαμβάνεται κάθε χρόνο η τελετή; Το Άγιο Φως μιας χρονιάς δεν κάνει και για την επόμενη και για τη μεθεπόμενη; Δεν αντέχει στον χρόνο; Έχει, δηλαδή, περιορισμένη διάρκεια ζωής με ημερομηνία λήξης (στην ετικέτα);
Οι ορθόδοξοι χριστιανοί που ζουν π.χ. στην Αυστραλία και που η ώρα τους είναι εφτά ώρες μπροστά από εμάς, δεν έχουν καμία πιθανότητα να παραλάβουν έγκαιρα το Άγιο Φως για να κάνουν Ανάσταση. Αυτούς δεν τους σκεφτόμαστε, δεν τους λυπόμαστε, έτσι καταδικασμένοι που είναι; Θα μπορούσα να συνεχίσω και άλλο, αλλά νομίζω πως είπα αρκετά. Θέλω να κλείσω με δυο λόγια για τον ρόλο του ελληνικού κράτους σε όλα αυτά. Είναι ντροπή το επίσημο κράτος να συντηρεί τον σκοταδισμό. Είναι ντροπή το ελληνικό κράτος να μεταχειρίζεται τους πολίτες ως πρόβατα. Είναι ντροπή να μιλάνε τα κανάλια για θαυματουργές εικόνες που δακρύζουν. Μήπως ήρθε η ώρα το κράτος, τώρα που υποτίθεται πως εκσυγχρονίζεται η ελληνική κοινωνία, να εγκαταλείψει τον σκοταδισμό που συντηρεί κι υποδαυλίζει, για καθαρά ψηφοθηρικούς σκοπούς, τόσα και τόσα χρόνια;
Η Ανάσταση δεν έχει Χρόνο (Τζίνα Δαβιλά)
Το παρόν αφιερώνεται στους απαράδεκτους που μπήκαν περισσότερο ή λιγότερο στις ζωές μας. Είναι πράγματι λυπηρό να μην έχουν επιθυμήσει, τελικά, να γίνουν καλύτεροι. Η Ελλάδα σφάζει αρνιά για να γιορτάσει την Ανάσταση. Παράλληλα, όταν της έρθει, βρίζει θεούς και δαίμονες χρησιμοποιώντας ως αντικείμενο τα θεία. Υποκρισία ή συνήθεια; Κακοτροπία ή ασέβεια; Άγνοια ή οικειότητα; Ό,τι κι αν είναι, όποια λειτουργία εγκεφαλική κι αν υπερισχύει, το δεδομένο του φαγοπιοτού σκεπάζει την Ελλάδα ανήμερα το Πάσχα. Αρνιά και κατσίκια στριφογυρίζουν εθιμοτυπικά στις σούβλες, γεμίζουν με ρύζι, δεντρολίβανο και σταφίδες τις κοιλιές των μωρών ζώων που προορίζονται για τους φούρνους, άλλα γίνονται χωστά, όπως λένε στη Δωδεκάνησο. Είναι ένα βάρβαρο έθιμο στον βωμό της σφαγής των αμνοεριφίων και μεταφορικά στη θυσία του Ιησού, του «αίροντα την αμαρτία του κόσμου». Είτε έχει οπαδούς, είτε εθισμένους στο έθιμο, η υποκρισία του σεβασμού στην παράδοση δεν έχει καμία αξία, αν δεν συνάδει με την ψυχική σου ισορροπία. Κάλλιο να λείπει το φαΐ και να είν’ γεμάτη η ψυχή.
Ανάσταση σημαίνει νέκρωση κάποιου και ξαναζωντάνεμα.
Ανάσταση είναι να δίνεις πνοή σε ό,τι καλύτερο έχεις.
Ανάσταση είναι η ελπίδα και το φως μέσα από διαδικασίες ενδοσκόπησης και αυτοκαλυτέρευσης.
Ανάσταση, τέλος, είναι να έχεις σκοτώσει ό,τι σε πηγαίνει πίσω και να έχεις αναγεννήσει ό,τι σε κάνει ανθρωπινότερο, ηρεμότερο, αξιότερο για να λέγεσαι συνεχιστής της ζωής. Γιατί η ζωή έχει μέσα της την ύπαρξη και την Ανάσταση. Το πρώτο μοιάζει με παλμογράφημα νεκρού, το δεύτερο με ρυθμό ζωής που προάγει την ισορροπία και την εξέλιξη.
Μακάρι φέτος να πεθάνει ό,τι σκληρό, κακό, άθλιο, ποταπό, χυδαίο, ξετσίπωτο, ξιπασμένο και εκφυλιστικό υπάρχει και να αναστηθεί η απλότητα, η καλοσύνη και η ηρεμία. Μακάρι να πεθάνει και η ίδια η Ελλάδα για να αναστηθεί φρέσκια, υγιής, σοφή. Μεταφορικά δοσμένες είναι οι παραπάνω επιθυμίες, διότι η Ανάσταση δεν έχει χρόνο, ούτε ημερομηνίες, ούτε και νόρμες θρησκευτικές ή πολιτικές. Η Ανάσταση θέλει τη ζωή να σέβεται τον άλλο, τον δίποδο, τον τετράποδο, τον φυτεμένο και τον πτερόεντα, όλο τον χρόνο. Με αφορμή τη γιορτή, αλλά αιτία τον ισόβιο στόχο σου, Ανάσταση σε ό,τι αξιότερο.
Μαγειρίτσα: Το δράμα του σεφ (Ρέα Βιτάλη)
«Σήμερα θα σας παρουσιάσουμε τη συνταγή της μαγειρίτσας μας. Όχι με συκωταριά αρνιού», «Με κοτόπουλο;», «Όχι, γιατί ακόμα και το κοτόπουλο έχει λιπαρά. Θα τη μαγειρέψουμε με στήθος γαλοπούλας που ‘ναι σαν σόλα, αλλά δεν έχει ίχνος λιπαρών», «Θα την αβγοκόψουμε, σεφ, στο τέλος;», «Όχι γιατί το αβγό επιβαρύνει τη χοληστερίνη. Εγώ τη λούζω με ροδόνερο», «Μαρούλια, φαντάζομαι, θα βάλουμε», «Όχι, γιατί νεότερες έρευνες έδειξαν ότι στα φύλλα του μαρουλιού επικάθεται μια ουσία που ευθύνεται για το σπάσιμο των νυχιών και γι΄ αυτό να προτιμάτε ρόκα και μάλιστα τα κοτσάνια της και μόνον»
«Κοκορέτσι θα μαγειρέψουμε, σεφ;», «Βεβαίως. Τίποτα δεν θα στερηθείτε. Θα είναι ένα εναλλακτικό κοκορέτσι. Με σχοινόπρασο το οποίο θα έχετε μαρινάρει σε μπαλσάμικο και μελάσα από βραδύς και θα παίξει εξαιρετικά τον ρόλο του εντέρου», «Και μέσα, σεφ;», «Μέσα θα βάλουμε πιπεριές τριών χρωμάτων και λαχανικά διάφορα, μελιτζάνες, κολοκύθια, τον ανθό του κολοκυθιού και τον ανθό της παπαρούνας και άφθονο κουκουνάρι για να ξεγελάει το δόντι και οπωσδήποτε τζίντζερ.
Επίσης, του πάει εξαιρετικά ο τραχανάς, για να τιμήσουμε και την παράδοση και καρύδια μαζί με το τσόφλι γιατί στο τσόφλι του καρυδιού είναι όλες οι βιταμίνες», «Θα το ψήσουμε στα κάρβουνα, σεφ;» «Όχι, το κάρβουνο, ως γνωστόν, είναι καρκινογόνο γι΄ αυτό να προτιμήσετε να το ψήσετε στον ατμό», «Μα, πόσο χρήσιμες είναι οι πληροφορίες που μας δίνετε! Θα μας μιλήσετε και για το αρνί, σεφ;»,
«Αλίμονο! Τέτοιες μέρες επιβάλλεται. Στην κοιλιά του αρνιού να βάλετε ψιλοκομμένο νεροκάρδαμο, λεβάντα και τσουκνίδες, όσο πιο ξερές. Επίσης, να του τρυπήσετε τα μπούτια και να βάλετε σέλερι και μαντζουράνα. Του πάει εξαιρετικά. Στο στόμα, ανοίξτε τη σιαγόνα του άφοβα, να βάλετε ανά δόντι ένα μύρτιλο που είναι αντιγηραντικό και βοηθάει στην καλή κυκλοφορία του αίματος και πασατέμπο που έχει μεγάλη ποσότητα σιδήρου», «Ενδιαφέρον ακούγεται, σεφ! Μουυυυυυυυυ τέλειο! ΜΟΟΥυυυυυυ! Πεθαίνω! Λιώνω!».
«Και σας έχω κι άλλο ένα μυστικό. Στο κεφάλι του αρνιού να δημιουργήσετε κάτι σαν μαντήλι (που φοράνε οι γριές στα χωριά, για να τιμήσουμε και την παράδοση) από δεντρολίβανο και κουκουνάρια ολόκληρα, βουτηγμένα σε μπούκοβο που βοηθάνε την πέψη και να το περιλούσετε με χτυπημένα φασόλια που βοηθάνε τον φυσικό εξαερισμό του σώματος. Στα μάτια του δε, να βάλετε ολόκληρα λάιμ».
Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ το ΑΡΝΙ ΕΦΑΓΩΘΕΙ … και η προβατοποιημένη ανθρωπότητα εξακολουθεί να κοιμάται και να τρώγεται !!
«Religulous» Η θρησκευτική παράνοια
Επίθεση με χιούμορ στη θρησκευτική παράνοια και τον φονταμενταλισμό.
Στη νοτιοανατολική γωνιά της Μεσογείου, σε μερικές εκατοντάδες τετραγωνικά χιλιόμετρα άνυδρης γης που η μοίρα, την καταράστηκε να θεωρείται «ιερή» για τρεις μονοθεϊστικές θρησκείες, εκτυλίσσεται εδώ και αιώνες ένα ατελείωτο αιματοκύλισμα, με τελευταία πράξη του δράματος τις χιτλερικής έμπνευσης επιθέσεις του πάνοπλου Ισραήλ κατά του παλαιστινιακού λαού. Κάτι ξέρουμε κι εμείς οι Έλληνες από «ιερά» αφού έχουμε κι εμείς ολόκληρο ιερό βράχο, άσχετα αν τον έχουμε κάνει σκουπιδότοπο, ενώ τον κατέστρεψαν αυτοί που προσκυνάμε!! Στην Ελλάδα μας όλα είναι «ιερά» το ιερό Ελληνικό χώμα που είναι βγαλμένο μαζί με την ιερή λευτεριά, από τα ιερά Ελληνικά κόκκαλα … και πάει λέγοντας.
Σε γειτονικές χώρες, το φανατικό Ισλάμ έχει ξεκάθαρα σηκώσει κεφάλι, ριζώνοντας την επιρροή του σε μια γεωγραφική έκταση που ξεκινάει από την Ινδονησία, διέρχεται όλη τη Μέση Ανατολή και καταλήγει στη Βόρεια Αφρική. Συνέπεια τούτου είναι οι συστηματικοί και βίαιοι διωγμοί χιλιάδων χριστιανών διαφόρων δογμάτων και η καταστροφή των χώρων λατρείας τους, κυρίως σε χώρες όπως η Αίγυπτος, η Συρία, η Αιθιοπία και αλλού. Το χαλιφάτο μάγκες μου δεν έρχεται ΕΙΝΑΙ ΗΔΗ ΕΔΩ. Αλλά και στην τεχνολογικά προηγμένη, «ουδετερόθρησκη» Δύση του κοσμικού κράτους και του Διαφωτισμού, ο ρόλος της θρησκείας δεν τείνει μειούμενος, απεναντίας μάλιστα. Παραπάνω από τους μισούς κατοίκους των ΗΠΑ εξακολουθούν να πιστεύουν ακλόνητα και κυριολεκτικά ότι ο πλανήτης μας είναι δημιούργημα των τελευταίων 5.500 χρόνων ενός Παντοδύναμου Θεού ο οποίος έστειλε τον εαυτό του, μέσω μιας παρθένας με 12 παιδιά, σε αποστολή αυτοκτονίας για να λυτρώσει το ανθρώπινο γένος επειδή μια εβραία γυμνίστρια κάποτε δάγκωσε ένα μήλο παρασυρμένα από ένα ομιλόν φίδι. Δεν υπάρχει ελπίδα για το ανθρώπινο ζώο!!!
Η επιστημονική πραγματικότητα -όση πραγματικότητα διαθέτει κι αυτή- της Εξέλιξης, θεωρείται «βλασφήμια» από τους φανατισμένους θρησκόληπτους, που καταφέρνουν μέχρι σήμερα τον εξοβελισμό της διδασκαλίας της από το σχολικό πρόγραμμα, με τον κατήφορο της χριστιανικής παράνοιας να νικάει κατα κράτος την ανθρώπινη λογική. Ο πρώην πλανητάρχης Μπους, επί της προεδρίας του οποίου επαναπυροδοτήθηκε η μπαρουταποθήκη της Μέσης Ανατολής, διατεινόταν ότι επικοινωνεί με τον Θεό -ο «δικός μας», ο «πυροβολημένος» υπαλληλίσκος της Μέρκελ δεν είπε δα και κάτι πρωτότυπο ισχυριζόμενος τον ίδιο ακριβώς παραλογισμό. Σε κάθε περιοχή της γης, φορείς της θρησκείας ασκούν τον ασφυκτικό τους έλεγχο σε πολλούς τομείς της δημόσιας ζωής, αλλού λιγότερο και αλλού περισσότερο. Ραββίνοι, μουλάδες, πάπες, τηλε-ευαγγελιστές, ορθόδοξοι μητροπολίτες και κάθε λογής τσαρλατάνοι που πουλάνε δήθεν μεταφυσικά φούμαρα για μεταξωτές κορδέλες, συνεχίζουν να επηρεάζουν μεγαλύτερα ακροατήρια κόσμου σε σχέση με εκλεγμένους πρωθυπουργούς και ηγέτες.
Οι μειλίχιες ανθρωπιστικές εκκλήσεις ελάχιστων πεφωτισμένων διανοουμένων όλων των θρησκειών μοιάζουν να καταπνίγονται μέσα σε τόνους φανατισμού, απαιδευσιάς, παράνοιας και μίσους που αποτελούν την κρίσιμη μάζα του θρησκευτικού φαινομένου. Τι ακριβώς συμβαίνει στην, ξεθυμασμένη πια, αυγή του εικοστού πρώτου αιώνα; Πώς κατάφερε ο θρησκευτικός φονταμενταλισμός και ο ανορθολογισμός (σε αυτόν πρέπει να συμπεριληφθεί και ο νεοταξίτικος μεσσιανικός ανορθολογισμός των «αγορών» και του κρισιακού καπιταλισμού) να υπερκεράσει την εμπιστοσύνη στα τεχνολογικά και πνευματικά κατορθώματα των τελευταίων δύο αιώνων;
Γιατί η πίστη σε μεταφυσικές δοξασίες που γεννήθηκαν στην Εποχή του Χαλκού, στα χρόνια της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας και στις ερήμους του 7ου αιώνα μ.κ.ε. παραμένει τόσο ισχυρή σε μια εποχή όπου έχει αποκρυπτογραφηθεί το ανθρώπινο DNA και η NASA εξετάζει το ενδεχόμενο ύπαρξης πλανητών σε απόσταση μερικών ετών φωτός από τον δικό μας, ικανών να φιλοξενήσουν ζωή; Όλα τα παραπάνω, και πολλά ακόμη, επιχειρεί να κατανοήσει το ντοκιμαντέρ του 2008 με τον εύστοχο τίτλο «Religulous». Η κύρια διαφορά του Religulous από αντίστοιχα αξιόλογα ντοκιμαντέρ, όπως π.χ. του εξελικτικού βιολόγου Richard Dawkins, είναι ότι μεταχειρίζεται το χιούμορ. Ο γνωστός Αμερικανός κωμικός, ηθοποιός, τηλεπαρουσιαστής και σατιρικός συγγραφέας Bill Maher δεν χάνει ευκαιρία να αντιπαρατεθεί στην ανθρώπινη βλακεία, τη φανατίλα και τον ανορθολογισμό με μπόλικο χιούμορ και ανελέητο τρολλάρισμα. Εκ του αποτελέσματος δείχνει να το πετυχαίνει πολύ καλά.
Ξεκινώντας από τους τηλε-ευαγγελιστές και μερικές από τις χιλιάδες διάσπαρτες προτεσταντικές παραφυάδες που ευδοκιμούν στις ΗΠΑ και καταλήγοντας στην Ιερουσαλήμ, στο Βατικανό και αλλού, ο Maher έρχεται αντιμέτωπος με όλα τα φάσματα των σημαντικότερων δογματικών πίστεων, από τον χριστιανισμό και τον ιουδαϊσμό μέχρι τον ισλαμισμό, αλλά και λιγότερο διαδεδομένων δοξασιών, όπως η σαηεντολογία, επισκέπτεται ακόμα και έναν ναό … κάνναβης στο Άμστερνταμ! Χωρίς πολλά περισσότερα λόγια, το Religulous αξίζει την προσοχή σας, ειδικά αν δεν το έχετε δει.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου