Τετάρτη 11 Σεπτεμβρίου 2019

ΔΡΑΜΑΤΙΚΗ ΠΟΙΗΣΗ: ΑΡΙΣΤΟΦΑΝΗΣ - Πλοῦτος (56-92)

ΚΑ. ἄγε δή, σὺ πότερον σαυτὸν ὅστις εἶ φράσεις,
ἢ τἀπὶ τούτοις δρῶ; λέγειν χρὴ ταχὺ πάνυ.
ΠΛΟΥΤΟΣ
ἐγὼ μὲν οἰμώζειν λέγω σοι. ΚΑ. μανθάνεις
ὅς φησιν εἶναι; ΧΡ. σοὶ λέγει τοῦτ᾽, οὐκ ἐμοί·
60 σκαιῶς γὰρ αὐτοῦ καὶ χαλεπῶς ἐκπυνθάνει.
ἀλλ᾽ εἴ τι χαίρεις ἀνδρὸς εὐόρκου τρόποις,
ἐμοὶ φράσον. ΠΛ. κλάειν ἔγωγέ σοι λέγω.
ΚΑ. δέχου τὸν ἄνδρα καὶ τὸν ὄρνιν τοῦ θεοῦ.
ΧΡ. οὔ τοι μὰ τὴν Δήμητρα χαιρήσεις ἔτι.
65 ΚΑ. εἰ μὴ φράσεις γάρ, ἀπό σ᾽ ὀλῶ κακὸν κακῶς.
ΠΛ. ὦ τᾶν, ἀπαλλάχθητον ἀπ᾽ ἐμοῦ. ΧΡ. πώμαλα.
ΚΑ. καὶ μὴν ὃ λέγω βέλτιστόν ἐστ᾽, ὦ δέσποτα.
Ἀπολῶ τὸν ἄνθρωπον κάκιστα τουτονί.
ἀναθεὶς γὰρ ἐπὶ κρημνόν τιν᾽ αὐτὸν καταλιπὼν
70 ἄπειμ᾽, ἵν᾽ ἐκεῖθεν ἐκτραχηλισθῇ πεσών.
ΧΡ. ἀλλ᾽ αἶρε ταχέως. ΠΛ. μηδαμῶς. ΧΡ. οὔκουν ἐρεῖς;
ΠΛ. ἀλλ᾽ ἢν πύθησθέ μ᾽ ὅστις εἴμ᾽, εὖ οἶδ᾽ ὅτι
κακόν τί μ᾽ ἐργάσεσθε κοὐκ ἀφήσετον.
ΧΡ. νὴ τοὺς θεοὺς ἡμεῖς γ᾽, ἐὰν βούλῃ γε σύ.
75 ΠΛ. μέθεσθέ νύν μου πρῶτον. ΧΡ. ἤν, μεθίεμεν.
ΠΛ. ἀκούετον δή· δεῖ γάρ, ὡς ἔοικέ, με
λέγειν ἃ κρύπτειν ἦν παρεσκευασμένος.
ἐγὼ γάρ εἰμι Πλοῦτος. ΚΑ. ὦ μιαρώτατε
ἀνδρῶν ἁπάντων, εἶτ᾽ ἐσίγας Πλοῦτος ὤν;
80 ΧΡ. σὺ Πλοῦτος, οὕτως ἀθλίως διακείμενος;
ὦ Φοῖβ᾽ Ἄπολλον καὶ θεοὶ καὶ δαίμονες
καὶ Ζεῦ, τί φῄς; ἐκεῖνος ὄντως εἶ σύ; ΠΛ. ναί.
ΧΡ. ἐκεῖνος αὐτός; ΠΛ. αὐτότατος. ΧΡ. πόθεν οὖν, φράσον,
αὐχμῶν βαδίζεις; ΠΛ. ἐκ Πατροκλέους ἔρχομαι,
85 ὃς οὐκ ἐλούσατ᾽ ἐξ ὅτουπερ ἐγένετο.
ΧΡ. τουτὶ δὲ τὸ κακὸν πῶς ἔπαθες; κάτειπέ μοι.
ΠΛ. ὁ Ζεύς με ταῦτ᾽ ἔδρασεν ἀνθρώποις φθονῶν.
ἐγὼ γὰρ ὢν μειράκιον ἠπείλησ᾽ ὅτι
ὡς τοὺς δικαίους καὶ σοφοὺς καὶ κοσμίους
90 μόνους βαδιοίμην· ὁ δέ μ᾽ ἐποίησεν τυφλόν,
ἵνα μὴ διαγιγνώσκοιμι τούτων μηδένα.
οὕτως ἐκεῖνος τοῖσι χρηστοῖσι φθονεῖ.

Μορφές και Θέματα της Αρχαίας Ελληνικής Μυθολογίας: ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΕΙΣ - ΘΕΟΦΑΝΗ

ΘΕΟΦΑΝΗ
(προβατίνα)
 
Ο Οβίδιος την ονομάζει Βισαλτίδα, προφανώς από το όνομα του πατέρα της Βισάλτη που παραπέμπει στους Βισάλτες, θρακικό λαό. Η περιπέτειά της ήταν αποτέλεσμα του έρωτα που ενέπνευσε σε πολλούς ευγενείς μνηστήρες αλλά και στον θεό Ποσειδώνα. Για να αποτρέψει γάμο με κάποιον από τους μνηστήρες, ο Ποσειδώνας έκλεψε την κόρη και τη μετάφερε στο αταύτιστο (ίσως λόγω παραφθοράς του ονόματος) νησί Κρούμισσα.
 
Εκείνοι ανακάλυψαν την κρυψώνα και ο Ποσειδώνας, για να τους ξεγελάσει, μεταμόρφωσε τη Θεοφάνη σε ωραία προβατίνα, τους κατοίκους του νησιού πρόβατα και τον εαυτό του σε κριάρι. Φθάνοντας εκεί οι μνηστήρες βρήκαν μόνο κοπάδια προβάτων, και επειδή ήταν αφύλαχτα, θέλησαν να σφάξουν μερικά για να φάνε. Ο Ποσειδώνας τότε έκανε τα πρόβατα λύκους και ο ίδιος, ως κριάρι, ενώθηκε με την προβατίνα Θεοφάνη -κριός κοιμήθηκες τη Βισαλτίδα κόρη (Οβ., Μετ. 6.117). Από την ένωσή τους γεννήθηκε το κριάρι με το χρυσόμαλλο δέρας που το χάρισε η Νεφέλη στα παιδιά της και μ' αυτό διέφυγαν από την Ιωλκό προς την Κολχίδα.
 
Αν και ο μύθος καταγράφεται (ή δημιουργείται) από Ρωμαίους μυθογράφους και ποιητές (ίσως για να αποδώσουν γονείς στο ιπτάμενο κριάρι), εντούτοις ο μύθος αντανακλά εποχές που η οικονομία στηριζόταν στην κτηνοτροφία, ενώ η αύξηση του πλούτου επιτυγχανόταν με την κλοπή ζώων και τον γάμο.

Αν δε γράφει «μέλλον» να γράφει «παρελθόν»

Περίεργα πλάσματα που ‘μαστε, όμως, ε; Οι περισσότεροι από μας –ζωή να ‘χουμε– δύσκολοι, ανεξήγητοι, σωστοί γρίφοι. Αναβοσβήνει στο μέτωπό μας η φράση «Μην μπλέκεις!» -χωρίς υπερβολές. Δεν παλευόμαστε ώρες-ώρες. Άνθρωποι των άκρων, πετάμε και βυθιζόμαστε για πλάκα. Τρελοί, ξεκάθαρα. Για δοκίμασε να μας λύσεις, δε λυνόμαστε. Προσπάθησε να μας εξηγήσεις, άδικος κόπος. Μην το ψάχνεις, η κοσμοθεωρία μας δεν έχει ερμηνευθεί ακόμη από κανέναν. Χαρά στο κουράγιο των δικών μας, εκείνων που μας αγαπούν. Ειλικρινά, τους θαυμάζουμε.    

Πού να δεις και τα χόμπι μας! Δεν είναι κουσούρια, μη γεμίζεις κακία. Χόμπι είναι, ωραιότατες κι αγαπημένες συνήθειες. Έχουμε ταλέντο, βλέπεις, στο να φέρνουμε τη συντέλεια του κόσμου στο δευτερόλεπτο, απλά και πανεύκολα. Ξέρεις πόσες φορές έχουμε πνιγεί μέσα σε μία κουταλιά νερό; Πόσες φορές έχουμε πελαγώσει, ακόμα και στα πιο ρηχά νερά; Για να στο κάνω πιο λιανά, όταν μας συμβαίνει κάτι, μεγάλο ή μικρό, σπουδαίο ή μηδαμινό –δεν έχει σημασία– προφανώς και δε σκεφτόμαστε λογικά, δεν είμαστε σε θέση να πούμε «Δεν πειράζει» και να σκεφτούμε μία λύση, διατηρώντας την ψυχραιμία μας. Τι είμαστε, τίποτα φυσιολογικοί; Η δική μας αντίδραση είναι κάτι παραπάνω από δεδομένη. Μαύρες Παρασκευές. Μη γελάς, αλήθεια σου λέω.

Δυστυχώς ή ευτυχώς –στο φινάλε θα δείξει– ασχολούμαστε με ανθρώπους, πράγματα και καταστάσεις περισσότερο απ’ όσο μπορούμε ή αντέχουμε. Δίνουμε πολλά, ό,τι έχουμε και δεν έχουμε, τον εαυτό μας ολόκληρο, αν χρειαστεί. Το προσπαθούμε, το πιέζουμε και μερικές φορές το φτάνουμε μέχρι το τέρμα, όσο δεν πάει. Δε βάζουμε μυαλό κι ας την έχουμε πατήσει, κι ας έχουμε πάθει. Ακόμα να μάθουμε!

Λένε πως οι άνθρωποι δεν αλλάζουν. Σύμφωνοι, οι άνθρωποι είναι όντως πολύ δύσκολο ν’ αλλάξουν κι αυτό είναι τόσο μα τόσο υπέροχο. Να κρατάμε τον χαρακτήρα μας ως έχει, τις ιδιαιτερότητές μας, αυτά τα μοναδικά, τα παράξενα, τα δικά μας. Για στάσου, όμως, λίγο. Μερικές φορές, θες λόγω της απονήρευτης ποιότητάς μας, λόγω της αφέλειάς μας, εκούσια ή ακούσια –δεν ξέρω, εσύ θα μου πεις– κάνουμε κακό σε ό,τι πολυτιμότερο έχουμε. Ως πότε θα κάνουμε τα στραβά μάτια και τις καλές καρδιές, μωρέ; Δεν είναι άδικο να μας ξεχνάμε;

Ειλικρινά και σιωπηλά, κάθισε και σκέψου. Αυτό που σου συμβαίνει τη δεδομένη στιγμή της ζωής σου, ο ακατάλληλος άνθρωπος, η αναποδιά, το στραβοπάτημα, οτιδήποτε σου στερεί τόσο βίαια κι εγωιστικά τη χαρά σου, άραγε, σε πέντε χρόνια από σήμερα, θα σε αφορά ακόμα; Θα συνεχίζει να τρυπώνει στ’ όνειρά σου, στις πιο αυθόρμητές σου σκέψεις, θα αποτελεί κομμάτι σου σε πέντε χρονάκια από τώρα; Αυτό που σε τρώει και σε παιδεύει, θα ‘ναι και μελλοντικά η ζωή σου; Μπέσα τώρα, σταράτα πράγματα.

Αν η απάντηση είναι «ναι», αν το λέει η καρδούλα σου, τότε είμαι μαζί σου. Μην κάθεσαι λεπτό, σήκω! Δώσ’ τα όλα, συνέχισε να προσπαθείς, τερμάτισέ το αν χρειαστεί. Αν η απάντηση, όμως, είναι αρνητική κάνε –σε παρακαλώ πολύ– μία χάρη στον εαυτό σου. Αν όλα αυτά που σήμερα σε ταράζουν και σε σκοτίζουν, σε λίγο καιρό γίνουν απλά γκρίζες αναμνήσεις και τίποτε άλλο, άλλαξε κατεύθυνση οριστικά. Μη σπαταλήσεις –γιατί σπατάλη είναι, ξόδεμα ψυχής και μόνο– ούτε πέντε λεπτά, μην αναλωθείς καθόλου, φύγε όσο είναι καιρός. Σου το χρωστάς!

Ναι, είναι φανταστικό κι όμορφο να δίνεις, δεν αντιλέγω, αλλά όχι να δίνεσαι. Να μη σκορπάς ενέργεια κι αγάπη από ‘δώ κι από ‘κεί. Να δένεσαι, αλλά να μην παγιδεύεσαι. Ακόμα και τα πέντε λεπτά σου να τ’ αφιερώνεις σε πράγματα κι ανθρώπους που αξίζουν τον χρόνο, τον κόπο, τη ματιά και τα λόγια σου. Μόνο σ’ αυτούς.

Για να καταφέρεις σε πέντε χρόνια από σήμερα να ‘σαι πραγματικά κι ουσιαστικά ευτυχισμένος, για να λάμπουν τα μάτια σου από αισιοδοξία κι αλήθεια, για να ‘ναι το χαμόγελό σου πηγαίο, να μη χαρίζεις τον χρόνο σου και να μη σε ξεχνάς. Να σε προσέχεις και να σ’ αγαπάς.

Το υπόσχεσαι;

Δημήτρης Λιαντίνης: Να τη χαιρόμαστε τη ζωή, είναι οδηγία και ευλογία και νόημα και εντολή

Η ζωή είναι προσφορά, η ζωή είναι απόλαυση, η ζωή είναι ευφροσύνη, ευλογία.

Αλλά, σιγά σιγά και καθώς περνούν τα χρόνια, να το έχουμε υπόψη μας αυτό το πράγμα, ότι σε ένα άλλο πλαίσιο είμαστε και 'μεις και θα 'ρθεί μια μέρα που θα πεθάνουμε.

Εκείνη η ώρα να μας βρει… να έχουμε εξισωθεί με την αναγκαιότητα την σκληρή της στιγμής.

Τότε κάπως… αν δεν συμφιλιωθούμε, θα ‘ρθούμε σε μια κατανόηση όμως.

Να πεθάνουμε αξιοπρεπώς που λέει ο Καβάφης. Καταλάβατε;

Αυτό το πράγμα όμως είναι ένα αγώνισμα ολυμπιακό δια βίου.

Είναι εκείνο που λέει ο Χριστός, μην κοιμηθήτε παρθένες θα σας πω μωρές.

Μη κοιμηθείτε. Τι θα πει αυτό. Είναι φοβερή αυτή η εντολή, η παραβολή των δέκα παρθένων, οι μωρές.

Μιλάμε για υπαρκτικό ύπνο.

Σε παρέσυρε η ζωή και ξεχνάς ποιά είναι η ουσία;

Νάσαι πάντα άγρυπνος, πάντα ανοιχτά, πάντα άγρυπνα τα μάτια της ψυχής μου, λέει ο Σολωμός.

Νάτοι οι στίχοι του Σολωμού που σας λέω ότι καθένας αξίζει για δέκα τόμους.

Πάντα ανοιχτά, πάντα άγρυπνα.

Να τη ζω, να τη ρουφάω, να τη χαίρομαι, όσο μπορώ πιο έντιμα, γιατί λάθη θα κάνουμε όλοι αγαπητοί μου φίλοι.

Όσο μπορώ πιο έντιμα, πιο ηθικά, πιο ενάρετα, πιο όμορφα.

Υπάρχει ομορφιά μέσα στην ηθική.

Η πιο σπουδαία εντολή είναι… Τρύγισε την ημέρα.

Μη την αφήσεις να πάει χαμένη η κάθε μέρα.

Ότι χαρές είναι να σου δώσει μη τις αφήσεις, γιατί δεν θα την ξαναβρείς.

Δεν είναι αναβλητή η ζωή, ούτε αναστρέψιμη.

Είναι εκείνο που ο Όμηρος μας το είπε με το παράδειγμα των βοδιών του Απόλλωνα.

Άντε να σας πω και ένα Σεφέρη τώρα. Λέει: Οι σύντροφοι στον Άδη. Ποιοί είναι οι σύντροφοι στον Άδη, οι καταδικασμένοι δηλαδή και στη ζωή και στο θάνατο. Σα να μη ζήσανε.

Ακούστε τι λέει ο Σεφέρης: Αφού μας μέναν παξιμάδια τί κακοκεφαλιά να φάμε στην ακρογιαλιά του θεού (Ήλιου) τ' αργά γελάδια που το καθένα κι ένα κάστρο για να το πολεμάς σαράντα χρόνους και να πας να γίνεις ήρωας κι άστρο!

Πεινάσαμε στης γης την πλάτη σα φάγαμε καλά πέσαμε εδώ στα χαμηλά ανίδεοι και χορτάτοι.

Τι σημαίνει εδώ φάγανε τα γελάδια του ήλιου;

Τα γελάδια του ήλιου κατά μία έννοια είναι 365. Σημαίνει: μην αφήσετε, μην σπαταλήσετε άδικα και ανόητα τις μέρες σας.

Την κάθε μέρα να την βλέπεις και να την καρπώνεσαι μέσα σε μέτρα, μην την αφήσεις και περνάει γιατί την έχασες. Και δεν θα ξαναρθεί.

Και φεύγει κι άλλη κι άλλη κι άλλη...τα σβηστά κεριά του Καβάφη.

Και στο τέλος μια απέραντη σειρά από κεράκια σβηστά.

Λοιπόν, αυτό είναι. Να τη χαιρόμαστε τη ζωή, είναι οδηγία και ευλογία και νόημα και εντολή.

Η πιο σπουδαία εντολή, ας πούμε ελληνική, ενός ελληνικού δεκαλόγου.

Να τη χαίρεσαι τη ζωή, μέσα σε μέτρα όμως. Χωρίς υπερβολές, χωρίς να φτάνεις στην ύβρι.

Αυτό είναι το νόημα, που σημαίνει κατάφαση.

Λοιπόν κι όσο δεν έχουμε αυτή την αγρύπνια κι αφήνουμε και περνάει η μέρα και περνάει και αύριο και αύριο και έχεις καιρό και έχεις καιρό, κάποτε θα πάθουμε εκείνο που έπαθε ο Θαλής, αυτός τό έπαθε συνειδητά βέβαια, αυτό λέω και τελειώνω, έρχομαι σε σας, τούλεγε η μάνα του παντρέψου Θαλή.

Ο Θαλής, πολύ μεγάλος, τρομακτικό πνευματικό μέγεθος στους προσωκρατικούς φιλοσόφους. Ο Θαλής ο Μηλίσιος.

Του έλεγε λοιπόν η μάνα του...είχε αφιερωθεί εκεί στις έρευνές του...παντρέψου γιέ μου. Της έλεγε: έχω καιρό μάνα, ουκέτι καιρός, δεν ήρθε ακόμα η ώρα να παντρευτώ.

Παντρέψου γιέ μου και παντρέψου παντρέψου...

Όποτε μια μέρα του λέει: παντρέψου γιέ μου! (Και εκείνος) λέει εκείνο το περίφημο: ούπω καιρός, δεν είναι πια καιρός.

Αυτό είναι το νόημα να χαιρόμαστε τη ζωή, αλλά μέσα σε μέτρα.

Δεν είναι όλα κοιλιά και στομάχι και μήτρα με τη χλωρίδα της, του ευλογημένου θηλυκού.

Οι τρεις αιτίες που κίνησαν την ιστορία λέει ο Ουγκό είναι το μυαλό, η καρδιά, λέγοντας η καρδιά, εδώ είναι και τα συναισθήματα και η κοιλιά, κυρίως η κοιλιά του θηλυκού, με την έννοια όχι του φαγητού αλλά της γεννετήσιας βουλιμίας.

Λοιπόν όταν είμαστε άγρυπνοι και χαιρόμαστε σωστά τη μέρα μας, για να ολοκληρώσω, χαίρομαι, είμαι άγρυπνος και ξέρω ποιά είναι η πραγματική μου κατάσταση, και περνάω και δεν πάνε χαμένες οι μέρες μου, σιγά σιγά, καθώς πλησιάζω στο τέλος, με βρίσκει σύμμετρο.

Όταν βλέπεις με καθαρά μάτια, όλα μοιάζουν πιο απλά

Θα υπάρξουν φορές στη ζωή που θα πιάσουμε τον εαυτό μας να έχει άδικο στο πώς βλέπει μια κατάσταση. Άλλες φορές θα εθελοτυφλεί ή θα αρνείται να δεχτεί οποιαδήποτε αλλαγή στην οπτική του. Την “οπτική γωνία” που διαμορφώνει μέσα από τη σύνδεση του μυαλού με τα μάτια.

Τα μάτια του ανθρώπου δεν έχουν απλά την ιδιότητα της όρασης. Είναι πύλες που συνδέουν τον εσωτερικό του κόσμο με αυτόν του περιβάλλοντος του. Όσο του επιτρέπουν να προσλάβει ερεθίσματα που θα καθορίσουν τις πράξεις του, άλλο τόσο γίνονται μέσον για να εκπέμψει τι νιώθει και τι σκέφτεται.

Η επιρροή των οπτικών ερεθισμάτων στο μυαλό και την καρδιά και η τελική διαχείριση τους συντελούν, εν μέρει, στο να γίνουμε αυτοί που είμαστε. Αυτά που σκεφτόμαστε και νιώθουμε οδηγούν σε αυτά που κάνουμε και κατ’ επέκταση η οπτική μας φτιάχνει τον χαρακτήρα μας.

Το αποτύπωμα αυτής της ταυτότητα μας εκπέμπεται στη συνέχεια προς τα έξω από το βλέμμα: “τα μάτια είναι ο καθρέφτης της ψυχής”, λένε. Έτσι επικοινωνούμε, αλληλοεπιδρούμε και αναπτύσσουμε τις διαπροσωπικές μας σχέσεις. Οι πύλες των ματιών παραμένουν ανοιχτές σε κάθε νέα εμπειρία, για να δεχτούν και να προβάλλουν.

Τα όρια τους στενεύουν, όσο στενεύει και η οπτική μας. Τα μάτια θολώνουν από το ψέμα, την υποκρισία, το φανατισμό, τον εγωισμό, την ανασφάλεια. Μεγαλώνοντας όμως, μέσα από αυτή τη διαδικασία, ο άνθρωπος αλλάζει. Οι καταστάσεις τον ωθούν να “καθαρίσει τη ματιά του”. Ανάλογα με το πόσο βαθιές είναι οι ρίζες της οπτικής του, το πλήγμα της αλλαγής θα είναι λιγότερο ή περισσότερο βαρύ.

Όταν αρχίσεις και βλέπεις τα πράγματα με καινούρια μάτια, απαλλαγμένα από προκαταλήψεις, συνήθειες και απωθημένα, ξαφνικά όλα μοιάζουν πιο απλά. Κατανοείς πλέον καλύτερα το γιατί συνέβησαν κάποια γεγονότα στη ζωή σου, γιατί διαιωνίζονται καταστάσεις, ποιους ανθρώπους αγαπάς και ποιοι σε αγαπούν πραγματικά.

Το μονοπάτι της αυτογνωσίας εμφανίζεται μπροστά σου και σε καλεί να το ακολουθήσεις. Είναι πραγματικά όμορφο να βλέπεις με καινούρια μάτια. Ίσως αρχικά να σου προκαλέσει πόνο, όταν αναλογιστείς τις ευθύνες που μπορεί να έχεις για λάθη που έκανες ή όταν ανακαλύψεις ελαττώματα που δεν είχες δει πρωτύτερα.

Η ελευθερία της κάθαρσης όμως μέσα σου θα σε οδηγήσει να βρεις τη δύναμη για να χτίσεις από την αρχή. Πάνω σε νέες βάσεις να βάλεις καινούρια θεμέλια. Γιατί όταν καθαρίζουν τα μάτια, τα αναθεωρείς όλα στη ζωή. Κι αυτή είναι πάντα μια καινούρια αρχή.

Δεν είναι ότι δε θα ξανακάνεις λάθος ή δε θα θολώσει πάλι η ματιά σου. Όσο αποκτάς βιώματα μέσα από εσένα ή τους άλλους, τόσο πιο ώριμος γίνεσαι να αντιμετωπίσεις καταστάσεις. Πιο υποψιασμένος και πιο έτοιμος να παρατηρήσεις.

Και καθαρίζουν και πάλι τα μάτια. Και μαζί με τα μάτια καθαρίζει κι η συνείδηση. Κι ο άνθρωπος με καθαρά μάτια και καθαρή συνείδηση δεν έχει να φοβηθεί κανένα δάκρυ.

Υπάρχει νόημα στη ζωή;

Το νόημα της ζωής. Μια φράση που μπορεί να σημαίνει τα πάντα, μπορεί όμως να γίνει και μια καλοστημένη παγίδα. Οι άνθρωποι αναζητούν στη ζωή τους εναγωνίως ένα νόημα ακριβώς τη στιγμή που το έχουν χάσει ή όταν ξαφνικά απ’ το πουθενά τους ταράζουν δεκάδες μικρά ή μεγάλα προβλήματα. Η ζωή τότε ακριβώς αρχίζει και παίρνει νόημα και τι σημαίνει αυτό;

Θα ακουστεί παράδοξο αλλά μοιάζει σαν να θέλει η ζωή να της δώσομε σημασία ή να επαναπροσδιορίσουμε την αξία της. Μέχρι να συμβεί αυτό, κάθε άνθρωπος βαδίζει μέσα στις στιγμές απορροφημένος από μικρές ή μεγάλες απολαύσεις, επιδίωξη εφήμερων στόχων ενίοτε εστιάζοντας σε εξωτερικές αξίες που έχουν κατασκευαστεί κοινωνικά ή και ατομικά ανάλογα με τις επιθυμίες καθενός. Με την εσωτερική ομορφιά, με την αυτοβελτίωση της προσωπικότητας, ελάχιστοι ασχολούνται αν δεν έρθουν αντιμέτωποι με κάποιο δύσκολο πρόβλημα.

Τότε ξαφνικά η επίλυση του προβλήματος γίνεται σταθμός ζωής αλλά ταυτόχρονα διαπράττεται κι ένα ακόμη λάθος: Κανένα πρόβλημα δεν εμφανίζεται για να στρέψουμε το βλέμμα μας πάνω του και να ρουφήξει ολοκληρωτικά την ενέργειά μας, άσχετα αν εμείς κάνουμε ακριβώς αυτό. Οι κρίσιμες καταστάσεις όταν εμφανίζονται στη ζωή έρχονται για να μας ωθήσουν να αναζητήσουμε την άκρη μιας κλωστής που ξετυλίγεται μέσα μας, να βρούμε τη πληγή που αιμορραγούσε, δίχως να το αντιληφθούμε, να την θεραπεύσουμε και καθώς απαλείφουμε την αιτία που γέννησε το πρόβλημα να βελτιώνουμε συνεχώς την προσωπικότητα μας.

Ωστόσο και καθώς πολλοί στοχάζονται ποιο είναι το νόημα της ζωής, όταν έρθει η ώρα αυτής της εσωτερικής ερώτησης, μπορεί να ξεχάσουν να ζήσουν τη ζωή, να αφεθούν δηλαδή σε μια ατέρμονη αναζήτηση ενός νοήματος που τελικά βρίσκεται κάτω απ’ τη μύτη τους ή πολλές φορές δίπλα τους ή απέναντι τους και τους κοιτάει κατάματα.

Η φιλοσοφική αναζήτηση της ανθρώπινης ύπαρξης δε πρέπει να κατακτά όλα το μερίδιο της ζωής γιατί έτσι χάνεται το μέτρο. Το αληθινό νόημα της ζωής είναι ακριβώς αυτό: Το Μέτρο! Να μπορείς να ακροβατείς σε τεντωμένο σκοινί και να μη σε νοιάζει αν πέσεις, επειδή γνωρίζεις ότι όσες φορές και να πέσεις, αξία έχει να μπορείς να σηκωθείς. Να διαχειρίζεσαι τα λογής-λογής προβλήματα της ζωής ως επιδέξιος ζογκλέρ «παίζοντας» ταυτόχρονα με όλα αλλά δίχως να ξεχάσεις να ζεις.

Πόσο εύκολο είναι αυτό; Καθόλου εύκολο! Αλλά γιατί να είναι εύκολο κάτι που αξίζει πολύ; Άλλωστε ο βαθμός δυσκολίας κάθε επιτεύγματος είναι συνάρτηση της αξίας που προσδίδουμε σ’ αυτό το επίτευγμα. Συνεπώς όσα αξίζουν πολύ, «πρέπει» να είναι και δύσκολα στην απόκτησή τους. Ούτε αυτό όμως είναι απόλυτα αληθινό. Αυτό στο οποίο επιμένεις έχει τη τάση να αντιστέκεται αλλά ισχύει κι αντίστροφα: αυτό στο οποίο αντιστεκόμαστε, επιμένει.

Τα παραπάνω μπορούν να μας αποκαλύψουν ένα μυστικό της ζωής: Να μάθουμε να βαδίζουμε με τη ροή της ζωής και συγχρόνως με ευλυγισία και ορθολογισμό να δίνουμε εμείς ρυθμό και πορεία στη ροή της ζωής. Άλλωστε η ροή που μας αποκαλύπτεται κάθε φορά στη καθημερινότητα μας δεν είναι παρά αποτέλεσμα δικών μας επιλογών όσο κι αν δεν είμαστε σε θέση να θυμηθούμε πότε και πως στρίψαμε το πηδάλιο χαράσσοντας μια λανθάνουσα ρότα.

Υπάρχουν όμως και γεγονότα που δημιουργούνται εξαιτίας εξωτερικών αιτιών, όπως για παράδειγμα απώλεια αγαπημένων προσώπων, που καλούμαστε να διαχειριστούμε κι όχι μόνο τα ίδια τα γεγονότα αυτά καθαυτά αλλά και τις παρενέργειες που έχουν στη ζωή μας αυτές οι απώλειες, όπως η διαχείριση εκκρεμοτήτων που άφησαν πίσω τους οι άνθρωποι αυτοί, πράγμα που κάνει ακόμη πιο δύσκολο το έργο μας.

Στις περιπτώσεις αυτές το στοίχημα είναι άλλο: Να βρούμε την απάντηση σε μια σειρά ερωτημάτων: Πόσο υπεύθυνοι είμαστε εμείς για τη διευθέτηση αυτών των εκκρεμοτήτων; Που χάνεται ο εαυτός μας μέσα στη προσπάθεια; Τι προσπαθούμε να αποδείξουμε στον εαυτό μας μέσω αυτής τα προσπάθειας; Ποια προσκόλληση κατευθύνει την προσπάθεια μας; Σε ποιο βαθμό πρέπει να μας απορροφήσει αυτό το πρόβλημα και να μας αποκόψει από κάθε άλλη δράση στη ζωή; Είναι όλη μας η ζωή η διευθέτηση κι επίλυση προβλημάτων; Και το Μέτρο; Πού χάνεται το «παν μέτρο άριστο» της ζωής; Πού βρίσκεται η αντιστάθμιση και το ζύγι σε όλα αυτά;

Τελικά ποιο είναι το νόημα της ζωής; Να γίνουμε επιδέξιοι ζογκλέρ; Να μπορούμε να διαχειριζόμαστε πολλά ζητήματα ταυτόχρονα διατηρώντας τη ψυχική μας ισορροπία; Είναι αυτό εφικτό; Είναι αυτό υποχρέωση του ανθρώπου που επιθυμεί την εξέλιξή του; Είναι λοιπόν άλλη μια υποχρέωση; Όχι! Ο άνθρωπος δεν οφείλει να είναι υπό- κανενός χρέους. Έχει κάθε δικαίωμα να ζήσει τη ζωή του όπως επιθυμεί αρκεί να διάγει το βίο με σεβασμό σε κάθε ύπαρξη με δικαιοσύνη και ηθική.

Πέραν τούτων δεν οφείλει να δώσει λογαριασμό ούτε στον εαυτό του ούτε να αποδείξει τίποτε. Ηθική, Σεβασμός και Δίκαιο. Αυτοί είναι οι γνώμονες που χαράσσουν τον δρόμο προς την ευτυχία. Ωστόσο αιωρείται αναπάντητο ένα μεγάλο ερώτημα: Ποιος θα ορίσει τι σημαίνουν για τον καθένα οι τρεις παραπάνω έννοιες;

Τι είναι για μένα δίκαιο και ηθικό και σε ποια σημεία θίγει τον απέναντί μου; Η δικαιοσύνη ως σύστημα ενίοτε μας αφήνει με μια αίσθηση αδικίας παρά απόδοσης δικαίου και δεν είναι λίγες οι φορές που κάποιος επιθυμεί να πάρει το δίκαιο στα χέρια του. Οι ισορροπίες γίνονται έτσι λεπτές και είναι δύσκολο να αποφανθούμε περί δικαίου ή αδίκου. Η συνείδησή μας μπορεί να γίνει ένας καλός δείκτης δικαίου ωστόσο κι εδώ έχουμε έλλειμμα αφού, όσο κι αν το επιθυμούμε, δε βρίσκονται όλοι οι άνθρωποι στο ίδιο επίπεδο συνειδητότητας.

Εν κατακλείδι αυτό που μπορούμε να κάνουμε είναι να στραφούμε μέσα μας και να αναζητήσουμε εκεί το ορθό κριτήριο των δράσεων μας. Η ζωή, επιστημονικά αναπόδεικτα, έχει τη δυναμική αλλά και τη βούληση να αποδίδει τα του Καίσαρος τω Καίσαρι και μ’ αυτό κατά νου θα πρέπει, ακόμη κι αν δεν θέλουμε να το πιστέψουμε, να αποδεχθούμε ότι η ζωή είναι δίκαιη όσο άδικα κι αν μας φέρεται, φαινομενικά, συχνά πυκνά. Αναγκαστικά θα πρέπει να δεχθούμε δυο αξιώματα μέχρι να είμαστε σε θέση να εξερευνήσουμε περισσότερο τους νόμους της ζωής: «Τίποτε δε γίνεται τυχαία» και «Η ζωή εμφανίζει στο καθένα ό,τι του αναλογεί για κάποιο λόγο με απόλυτη δικαιοσύνη».

Το νόημα της ζωής δεν είναι να βρούμε το νόημα της ζωής αλλά να τη ζήσουμε με τέτοιο τρόπο ώστε να απορρίψουμε κάθε τι που δεν μας εξυψώνει σε ανώτερες σφαίρες συνειδητότητας. Στο δρόμο προς τη ανύψωση θα εμφανιστούν ποικίλα μαθήματα και πολλοί εωσφόροι για να αφυπνίσουν τη συνείδησή μας να διευρύνουν τη κατανόησή μας και να μας προσδώσουν σοφία.

Θα συμπορευτούμε με προβλήματα, με θετικά κι αρνητικά συναισθήματα, θα σκοντάφτουμε, θα πέφτουμε, θα σηκωνόμαστε και θα συνεχίζουμε τη προσπάθεια αναζητώντας την εσωτερική γαλήνη. Όλα αυτά όμως μέσα στη ζωή, ζώντας κι απολαμβάνοντας τη ζωή λαμβάνοντας κάθε τι που μας προσφέρεται δίχως ενοχές δίχως σκέψη χρέους. Το μόνο χρέος που έχουμε είναι να γίνουμε Άνθρωποι κι αυτό τα περικλείει όλα.

Βλέπεις ό,τι επιλέγεις να κοιτάς. Από εμάς εξαρτάται η πραγματικότητά μας

Τα αποφθέγματα αποτελούν πηγή έμπνευσης τα οποία μπορούν να μας καθοδηγούν, να μας εμπνέουν, να μας ηρεμούν ή να μας δίνουν δύναμη μέσα στον χρόνο, σε οποιαδήποτε φάση της ζωής μας.

Επιλέξαμε 10 αποφθέγματα σοφίας, τα οποία θα σας κάνουν να σκεφτείτε λίγο διαφορετικά…

  1. Η ομορφιά θα υποχωρήσει σιγά σιγά, η ψυχή όμως θα μείνει. Επένδυσε σε αυτήν και θα εκπέμπεις φως για πάντα.
  2. Η αλήθεια αποτελεί πηγή ελευθερίας.
  3. Διάβαζε βιβλία για να δώσεις τροφή στο πνεύμα σου και όχι στο εγώ σου.
  4. Να έχεις εμπιστοσύνη στο σύμπαν. Γνωρίζει καλύτερα από εσένα τι χρειάζεσαι.
  5. Η σχέση με τον εαυτό μας είναι η πιο σημαντική και ο πυρήνας όλων.
  6. Διέκρινε το Ερεβοκτόνο φως στο σκοτάδι, την ευκαιρία στην καταστροφή, το θετικό σε κάθε δυσκολία.
  7. Όταν δεν ξέρεις ποιον δρόμο να ακολουθήσεις, κλείσε τα μάτια, άκου την καρδιά σου και άφησε την πρώτη καθαρή, ανεπηρέαστη φωνή μέσα σου να σε οδηγήσει.
  8. Βλέπεις ό,τι επιλέγεις να κοιτάς. Από εμάς εξαρτάται η πραγματικότητα μας.
  9. Κανείς δεν μπορεί να σε βοηθήσει όσο εσύ εσένα.
  10. Υπάρχουν σημάδια παντού, μην τα αγνοείς. Σκοπός τους είναι να σε κατευθύνουν. Να σε οδηγήσουν εκεί που πρέπει και να σε βοηθήσουν να αποφύγεις όλα όσα δεν είναι για σένα.

Αυτό που είναι πολύ δύσκολο να κατανοήσουν οι άνθρωποι είναι η άγνοιά τους σχετικά με αυτούς τους ίδιους

Σε έναν από τους πιο μεγαλοφυείς αφορισμούς του, ο Νίτσε έλεγε πως, «Μόνο όταν ο άνθρωπος αποκτήσει τη γνώση όλων των πραγμάτων θα μπορέσει να γνωρίσει τον εαυτό του. Γιατί τα πράγματα δεν είναι παρά τα σύνορα του ανθρώπου».

Η ιδέα αυτή μας λέει ότι δεν υπάρχει τίποτα πιο δύσκολο και κοπιαστικό από τη γνώση του εαυτού μας, ένα έργο που οδήγησε μυστικούς και ερημίτες να αποτραβηχτούν σε μακρινά μέρη μέσα στην πιο απόλυτη μοναξιά.

Πράγματι, όλη η φιλοσοφία ξεκινάει από την επιγραφή που οι επτά σοφοί έβαλαν στη μετόπη του ναού των Δελφών: ΓΝΩΘΙ ΣΑΥΤΟΝ.

Είναι μια φιλοδοξία που, όπως σχολίαζε ο Έρασμος, μας οδηγεί να παραδεχτούμε ταπεινά ότι δεν ξέρουμε τίποτα. Σαν το άδειο αγγείο που φιλοδοξεί να γεμίσει- μόνο από αυτήν τη μετριοφροσύνη μπορεί να ξεκινήσει κανείς για να δομήσει την αληθινή σοφία.

Επίσης βλέπουμε την προειδοποίηση πως «αν δε γνωρίζεις τον εαυτό σου, θα ακολουθήσεις τον δρόμο του κοπαδιού». Γι’ αυτό, το να γνωρίσει κάνεις τον εαυτό του δεν είναι αναγκαστικά μια πράξη εγωκεντρισμού, αλλά ένας έλεγχος των προσωπικών του δυνατοτήτων να χαράξει έναν δρόμο χωρίς να αφήσει τα ίχνη του στις πεπατημένες της ζωής.

Σέξτος ο Εμπειρικός: Πώς μπορώ να είμαι ευτυχισμένος;

Διότι αυτός που έχει τη γνώμη ότι κάτι είναι εκ φύσεως καλό ή κακό βρίσκεται σε διαρκή ταραχή: όταν του λείπουν αυτά που θεωρεί πως είναι καλά, πιστεύει ότι τον καταδιώκουν τα εκ φύσεως κακά, και κυνηγάει, όπως νομίζει, αυτά που είναι αγαθά – όταν πάλι αποκτήσει αυτά που θεωρεί αγαθά, πέφτει σε ακόμη μεγαλύτερη ταραχή, από την παράλογη και πέρα από κάθε μέτρο έπαρσή του και από φόβο μήπως αλλάξουν τα πράγματα κάνει τα πάντα για να μη χάσει αυτά που θεωρεί αγαθά.

Απεναντίας, αυτός που δεν ορίζει με βεβαιότητα ποια είναι εκ φύσεως καλά ή κακά ούτε αποφεύγει ούτε επιδιώκει κάτι με ζήλο, μένει γι’ αυτό ατάραχος. Έτσι λοιπόν και οι Σκεπτικοί είχαν την ελπίδα ότι θα αποκτήσουν την αταραξία, κρίνοντας οριστικά την αναντιστοιχία μεταξύ των αντικείμενων της αίσθησης και των αντικειμένων της σκέψης, καθώς όμως δεν κατάφεραν να το επιτύχουν κατέληξαν στην εποχή με τη σειρά της η αταραξία ακολούθησε ως σύμπτωμα την εποχή**, όπως η σκιά ακολουθεί το σώμα.

Σέξτος ο Εμπειρικός*, Πυρρώνεια Υποτυπώσεις, Ι,27 και Ι,29
--------------------
*Ο Σέξτος Εμπειρικός ήταν γιατρός και έζησε τον 2ο-3ο αιώνα μ.Χ. Τα ιατρικά του έργα έχουν χαθεί, σώζονται όμως σε τρία βιβλία οι Πυρρώνειαι Υποτυπώσεις,όπου περιέχονται μια γενική έκθεση του Σκεπτικισμού και αντιλήψεων άλλων φιλοσοφιών. Οι ανασκευές αυτές υπάρχουν και στα έργα αυτού Προς δογματικούς, Προς ηθικούς, Προς μαθηματικούς. Ιδρυτής του σκεπτικισμού είναι ο Πύρρων ο Ηλείος, σύγχρονος του Αριστοτέλη. Αυτός δίδασκε πως η αληθινή φύση των πραγμάτων δε φανερώνεται σε μας και αμφισβητούσε τη δυνατότητα ορθής γνώσης, συνεπώς και ορθής πράξης. Υποστήριζε ότι για όλα τα θέματα υπάρχουν λόγοι αντίθετοι και ισοδύναμοι («ισοσθένεια»).

**Εποχή: η «εποχή» ορίζεται από τους Σκεπτικούς ως διακοπή ή αναστολή της κρίσης. Χαρακτηρίζεται από τη μη συναίνεση ή συγκατάθεση σε δογματικές θέσεις που σχετίζονται με το πρόβλημα της δυνατότητας της γνώσης.

ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ: Οι ανήθικοι άνθρωποι κατά βάση είναι δυστυχισμένοι

Σε αντίθεση με τις περισσότερες θρησκείες και άλλα ηθικά συστήματα, η αριστοτελική ηθική είναι εκπληκτικά μη επικριτική απέναντι στους ανήθικους ανθρώπους, γιατί ο Αριστοτέλης βλέπει ότι κατά βάση είναι δυστυχισμένοι.

Οι ανήθικοι άνθρωποι βιώνουν πάντα εσωτερική σύγκρουση. Κάνουν ό,τι τους ευχαριστεί, αλλά ταυτόχρονα γνωρίζουν ότι η επιδίωξη της ευχαρίστησης αυτής καθαυτήν δεν οδηγεί στην ευτυχία. Εσωτερικές συγκρούσεις βιώνουν και οι άνθρωποι που γνωρίζουν ποιο είναι το σωστό, αλλά παρεμποδίζονται στην εφαρμογή του «από δειλία ή οκνηρία».

Ο Αριστοτέλης, ο οποίος στην τέταρτη δεκαετία της ζωής του ζούσε πολύ κοντά στη δεσποτική οικογένεια του Μακεδόνα βασιλιά, του αδίστακτου Φιλίππου Β' και των δολοπλόκων συζύγων, των παλλακίδων και των υπασπιστών που τον πλαισίωναν, παλεύοντας όλοι για μια θέση στην αυλή του, φαίνεται ότι είχε παρατηρήσει ενδελεχώς τη δυστυχία των ανήθικων ανθρώπων. Γνώριζε κατά συρροή εγκληματίες που απλώς αυτοκτονούσαν. Παρακολουθούσε κακούς ανθρώπους «που αναζητούν ανθρώπους τους οποίους μπορούν να συναναστραφούν και αποφεύγουν τη συντροφιά του εαυτού τους, επειδή όταν είναι μόνοι τους θυμούνται πολλά και φοβερά πράγματα του παρελθόντος και αναμένουν τα ίδια για το μέλλον, ενώ με τη συντροφιά άλλων ανθρώπων μπορούν να ξεχάσουν».

Αυτοί οι δυστυχισμένοι διεφθαρμένοι άνθρωποι, που δεν αντέχουν να μείνουν μόνοι, με τον εαυτό τους, δεν μπορούν να βιώσουν απόλυτα «τις χαρές και τις λύπες τους, καθώς η ψυχή τους επαναστατεί». Νιώθουν λες και το σώμα τους είναι κομμένο στα δύο. Απολαμβάνουν να υπερηφανεύονται για τα κατορθώματά τους για λίγα λεπτά, αλλά «αμέσως μετά το μετανιώνουν και εύχονται να μην είχαν δοκιμάσει την ευχαρίστηση. Γιατί οι κακοί άνθρωποι πάντα αλλάζουν γνώμη». Ο Λέων Τολστόι, που είχε μελετήσει την αρχαιοελληνική λογοτεχνία και φιλοσοφία, μάλλον είχε διαβάσει Αριστοτέλη, όπως φαίνεται στην αρχή του έργου του Άννα Καρένινα (1877) από την παρατήρηση: “Όλες οι ευτυχισμένες οικογένειες μοιάζουν μεταξύ τους· αλλά κάθε δυστυχισμένη οικογένεια είναι δυστυχισμένη με τον δικό της ξεχωριστό τρόπο.”

Γιατί ο Αριστοτέλης είχε υποστηρίξει ότι το “καλό είναι απλό, ενώ το κακό έχει πολλές μορφές και επίσης ο καλός άνθρωπος είναι πάντα ίδιος και δεν αλλάζει χαρακτήρα, ενώ ο κακός και ο ανόητος είναι αρκετά διαφορετικοί το βράδυ από ό,τι ήταν το πρωί”. Δεν έχει γίνει ποτέ καλύτερη ανατομή της ποικιλόμορφης ψυχολογικής δυστυχίας που οι ανήθικοι προκαλούν στον εαυτό τους λόγω της ασυνέπειας στην ίδια τη συμπεριφορά τους.

Τιτάνας: Η θεωρία που δίνουν οι επιστήμονες για τη δημιουργία των λιμνών στην επιφάνεια του

Ένα βίαιο παρελθόν, με πολλά μυστικά και εκπλήξεις, κρύβει ο μεγαλύτερος δορυφόρος του πλανήτη Κρόνου, ο Τιτάνας, σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα που δημοσιεύτηκε από επιστήμονες της NASA.

Η μελέτη έδειξε ότι οι λίμνες μεθανίου που καταλαμβάνουν ικανή έκταση στην επιφάνειά του, είναι πολύ πιθανόν να προήλθαν από γιγαντιαίες εκρήξεις ηφαιστείων.

Οι λίμνες υγρού μεθανίου στον Τιτάνα, πιθανότατα σχηματίστηκαν από θύλακες ζεστού αζώτου, οι οποίοι εξερράγησαν κάτω από την επιφάνεια του μεγάλου φεγγαριού.

Στη συγκεκριμένη λύση τείνει να καταλήξει η επιστημονική κοινότητα, προκειμένου να φωτίσει ένα μυστήριο που προέκυψε όταν η αποστολή Cassini της NASA στον Κρόνο, Η αποστολή του Cassini ξεκίνησε τον Οκτώβριο του 1997 και έληξε όταν ο «ιχνηλάτης» κατέπεσε στον Κρόνο τον Σεπτέμβριο του 2018. Τα στοιχεία που έστειλε πιν χαθεί στη λήθη της αιωνιότητας το διαστημόπλοιο, ήταν συγκλονιστικά.

Κοντά στον βόρειο πόλο του φεγγαριού, τα στοιχεία έδειξαν μια σειρά λιμνών και γύρω τους κορυφές που βρίσκονται εκατοντάδες πόδια πάνω από τη στάθμη της υγρής επιφάνειας. Αυτό εξέπληξε τους επιστήμονες, δεδομένου ότι η διαδικασία διάβρωσης που σχημάτιζε άλλες λίμνες στον Τιτάνα δεν θα μπορούσε να δημιουργήσει αυτούς τους βράχους. Οι εκρήξεις ζεστού αζώτου, από την άλλη πλευρά, θα ήταν αρκετά ισχυρές ώστε να δημιουργήσουν κρατήρες με ψηλά τείχη.

«Αυτή είναι μια εντελώς διαφορετική εξήγηση για τις απότομες κορυφές γύρω από αυτές τις μικρές λίμνες», δήλωσε σε ανακοίνωσή της η Linda Spilker, επιστήμονας της Cassini που δεν έχει προσυπογράψει η νέα μελέτη.

Η μελέτη, που δημοσιεύθηκε τη Δευτέρα στο περιοδικό Nature Geoscience, παρέχει νέα στοιχεία ότι πριν από εκατομμύρια χρόνια η ψυχρή επιφάνεια του Τιτάνα (-290 βαθμούς Φαρενάιτ) ήταν ακόμη πιο ψυχρή - αρκετά κρύα για να υπάρχει υγρό άζωτο.

«Αυτές οι λίμνες με απότομες άκρες και τις προκυμαίες θα αποτελούσαν σημάδι περιόδων στην ιστορία του Τιτάνα, όταν υπήρχε υγρό άζωτο στην επιφάνεια», δήλωσε ο Jonathan Lunine, επιστήμονας της Cassini που συνέταξε τη μελέτη.


Μνήμη: Πώς διαμορφώνονται και πώς εξασθενούν οι αναμνήσεις

Γιατί μπορεί κάποιος να θυμηθεί το όνομα του καλύτερου φίλου των παιδικών του χρόνων που έχει να δει πάρα πολλά χρόνια και εύκολα να ξεχνάει το όνομα ενός προσώπου που μόλις πριν από ένα λεπτό συνάντησε; Με άλλα λόγια, γιατί ορισμένες μνήμες είναι σταθερές κατά τη διάρκεια δεκαετιών, ενώ άλλες εξασθενούν μέσα σε λίγα λεπτά;

Χρησιμοποιώντας μοντέλα ποντικών, ερευνητές του Caltech προσδιόρισαν ότι οι ισχυρές, σταθερές μνήμες είναι κωδικοποιημένες κατά «ομάδες» νευρώνων όλων πυροδοτουμένων εν συγχρονία, παρέχοντας εφεδρείες που επιτρέπουν τις αναμνήσεις αυτές να παραμένουν στο χρόνο. Η έρευνα έχει επιπτώσεις στην κατανόηση του πώς μπορεί να επηρεάζεται η μνήμη από μια βλάβη του εγκεφάλου, όπως μετά από εγκεφαλικά ή νόσο του Alzheimer. Η έρευνα διενεργήθηκε στο εργαστήριο του Carlos Lois, ερευνητή καθηγητή βιολογίας, συνεργαζόμενο μέλος Ινστιτούτου Νευροεπιστήμης του Caltech, και περιγράφεται σε δημοσίευμα που παρουσιάστηκε 23 Αυγούστου στο περιοδικό Science.

Η ομάδα υπό τον μεταδιδακτορικό υπότροφο Walter Gonzalez, ανέπτυξε μια δοκιμασία για να εξετάσει τη νευρική δραστηριότητα των ποντικών καθώς μαθαίνουν, αλλά και να θυμούνται, σχετικά μια νέα θέση. Στη δοκιμασία, ένα ποντίκι τοποθετήθηκε σε έναν ευθύ περιφραγμένο χώρο, λίγο περισσότερο από 1,5 μέτρα μακρύ με άσπρα τοιχώματα. Μοναδικά σύμβολα σημείωναν διαφορετικές θέσεις κατά μήκος των τοιχωμάτων – για παράδειγμα, ένα έντονο σύμβολο συν κοντά στο πιο σωστό άκρο και μια γραμμή υπό γωνία (σύμβολο slash) κοντά στο κέντρο. Νερό με ζάχαρη (μια λιχουδιά για τους ποντικούς) τοποθετήθηκε σε ένα από τα δυο άκρα του διαδρόμου. Ενώ το ποντίκι εξερευνούσε, οι ερευνητές μέτρησαν την δραστηριότητα ειδικών νευρώνων στον ιππόκαμπο του ποντικιού (στην περιοχή του εγκεφάλου όπου σχηματίζονται οι νέες μνήμες) που είναι γνωστό για την κωδικοποίηση θέσεων.

Όταν ένα ζωάκι τοποθετούνταν αρχικά στο διάδρομο, ήταν αναποφάσιστο το τι θα κάνει και περιπλανιόταν αριστερά δεξιά μέχρι να περάσει επάνω από το ζαχαρωμένο νερό. Σε αυτές τις περιπτώσεις, μεμονωμένοι νευρώνες ενεργοποιούνταν όταν το ποντίκι πρόσεχε το σύμβολο στον τοίχο. Όμως μετά από πολλές εμπειρίες στο διάδρομο, το ποντίκι εξοικειώνονταν με αυτόν και θυμόνταν τις θέσεις της ζάχαρης. Καθώς το ποντίκι εξοικειωνόταν περισσότερο, όλο και περισσότεροι νευρώνες ενεργοποιούνταν συγχρονισμένα βλέποντας το κάθε σύμβολο στον τοίχο. Ουσιαστικά, το ποντίκι αναγνώριζε που ήταν σε σχέση με το κάθε ένα μοναδικό σύμβολο.

Αποτέλεσμα εικόνας για how neurons form and solidify memory
Διάγραμμα δραστηριότητας νευρώνων στον ιππόκαμπο, που καταγράφηκε από ένα ποντίκι καθώς μάθαινε σχετικά με το νέο περιβάλλον του. Τα χρώματα αντιστοιχούν στις μοναδικές τοποθεσίες μέσα στον ίδιο χώρο. Με την πάροδο του χρόνου και τη συνεχιζόμενη έκθεση στο χώρο δράσης, το ποντίκι διαμορφώνει σταθερές αναμνήσεις στρατολογώντας ομάδες νευρώνων για να κωδικοποιήσει για τη θέση. [Credit: Caltech]

Για να μελετήσουν πώς εξασθενούν οι μνήμες κατά τη διάρκεια του χρόνου, οι ερευνητές στη συνέχεια κρατούσαν μακριά από το διάδρομο το ποντίκι για πάνω από 20 μέρες. Κατά την επιστροφή στον διάδρομο μετά από το διάλειμμα αυτό, τα ποντίκια που είχαν διαμορφώσει ισχυρές μνήμες κωδικοποιημένες με μεγάλους αριθμούς νευρώνων θυμόταν τη δράση αμέσως. Ακόμη και αν ορισμένοι νευρώνες παρουσίαζαν διαφορετική δραστηριότητα, η ανάμνηση του διαδρόμου στο ποντίκι ήταν σαφώς αναγνωρίσιμη όταν αναλύονταν η δραστηριότητα μεγάλων ομάδων νευρώνων. Με άλλα λόγια, η χρήση ομάδων νευρώνων επιτρέπει τον εγκέφαλο να έχει εφεδρεία και να ανακαλεί σταθερές μνήμες ακόμη και αν ορισμένοι από τους αρχικούς νευρώνες σιωπούσαν ή καταστρέφονταν.

Ο Gonzalez εξηγεί: «Φανταστείτε ότι έχετε να διηγηθείτε μια μεγάλη και πολύπλοκη ιστορία. Για να διαφυλάξετε την ιστορία, θα μπορούσατε να την πείτε σε πέντε από τους φίλους σας και μετά περιστασιακά μαζί με όλους αυτούς να ξαναπείτε την ιστορία και να βοηθάει ο ένας τον άλλον να γεμίζει οποιαδήποτε κενά που έχει ξεχάσει ένα άτομο. Επιπροσθέτως, κάθε φορά που ξαναλέτε την ιστορία, θα μπορούσατε να φέρετε νέους φίλους να τη μαθαίνουν και έτσι βοηθάτε να διατηρηθεί η ιστορία και να ενισχύεται η μνήμη. Με έναν ανάλογο τρόπο, οι νευρώνες σας βοηθούν ο ένας τον άλλον να κωδικοποιούνται οι μνήμες που θα αντέξουν κατά τη διάρκεια του χρόνου».

Η μνήμη είναι τόσο βασική για την ανθρώπινη συμπεριφορά που οποιαδήποτε βλάβη σε αυτή μπορεί να επηρεάσει σοβαρά την καθημερινή μας ζωή. Η απώλεια μνήμης που συμβαίνει στο πλαίσιο της κανονικής γήρανσης μπορεί να είναι ένα σημαντικό πρόβλημα για τους ηλικιωμένους. Επιπλέον, απώλεια μνήμης που προκαλείται από διάφορες νόσους, με πιο γνωστή αυτή του Alzheimer, έχει ολέθριες συνέπειες που μπορούν να εμποδίζουν τις πιο βασικές καθημερινές δράσεις συμπεριλαμβανομένων της αναγνώρισης συγγενών ή της ενθύμησης του δρόμου επιστροφής στο σπίτι. Η εργασία αυτή υποστηρίζει ότι οι μνήμες μπορεί να εξασθενήσουν πιο γρήγορα καθώς γερνάμε επειδή η μνήμη κωδικοποιείται από λιγότερους νευρώνες και εάν κάποιος από τους νευρώνες αυτούς αποτύχει, η μνήμη χάνεται. Η μελέτη υποστηρίζει ότι κάποια μέρα, ο σχεδιασμός θεραπειών που θα μπορούσαν να ενισχύσουν την επιστράτευση ενός μεγαλύτερου αριθμού νευρώνων για να κωδικοποιούν μια ανάμνηση θα μπορούσε να βοηθήσει στην πρόληψη της απώλειας μνήμης.

«Για χρόνια, ο κόσμος γνωρίζει ότι όσο περισσότερο πραγματοποιεί μια πράξη, τόσο περισσότερο είναι πιθανό να τη θυμάται αργότερα», αναφέρει ο Lois. «Τώρα θεωρούμε ότι αυτό είναι πιθανό, επειδή όσο περισσότερο πραγματοποιείται μια πράξη, τόσο μεγαλύτερος είναι ο αριθμός των νευρώνων που αποκωδικοποιούν την πράξη αυτή. Οι συμβατικές θεωρίες σχετικά με την αποθήκευση μνήμης εκτιμούν ότι για να καταστεί μια ανάμνηση περισσότερο σταθερή απαιτεί την ενίσχυση των συνδέσεων ενός μεμονωμένου νευρώνα. Τα αποτελέσματά μας δείχνουν ότι η αύξηση του αριθμού των νευρώνων που αποκωδικοποιούν την ίδια ανάμνηση επιτρέπει τη μνήμη να αντέχει για περισσότερο χρόνο».

Πηγή: California Institute of Technology

Σχολεία: H Κατασκευή Υπηκόων

Αποτέλεσμα εικόνας για ερεβοκτονοσ Σχολεία: H Κατασκευή ΥπηκόωνΌταν οι πρώτοι άνθρωποι πλούτισαν αρκετά, ώστε μια συμμορία για την καταπίεση και την εκμετάλλευση των άλλων, γεννήθηκε αυτό που ονομάζουμε σήμερα κράτος. Το κράτος είναι η μετεξέλιξη μιας συμμορίας από μπράβους. Οι νόμοι είναι η μετεξέλιξη ενός καταλόγου με τις επιθυμίες των πλούσιων δουλοκτητών.
 
Το κράτος διευκολύνεται στη διακυβέρνηση αυτού του νέου είδους υπηκόων χάρη σε δύο εξελίξεις: η πρώτη είναι ότι ο μηχανισμός της ποδηγέτησης γίνεται όλο και πιο πολύπλοκος και αδιαφανής για τους ποδηγετούμενους· η δεύτερη είναι η εξέλιξη των δημόσιων πηγών πληροφοριών στις τελευταίες δεκαετίες.
 
Μ’ αυτόν τον πανταχού παρόντα μηχανισμό [Πανοπτικόν] των πληροφοριών και την επιρροή των σχολείων στους απροστάτευτους εγκεφάλους των ανήλικων μελών του πληθυσμού, μπορεί κανείς να εξαπατήσει ακόμα και έξυπνους ανθρώπους, σε βαθμό που να πανηγυρίζουν για την ίδια τη θανατική καταδίκη τους.
 
Στο σχολείο κατασκευάζονται Υπήκοοι
 
Η διαδικασία της κατασκευής Υπηκόων λέγεται εκπαίδευση.
 
Η οικογένεια, ο κινηματογράφος, η τηλεόραση, το θέατρο, το ραδιόφωνο, οι εφημερίδες, τα βιβλία και τα πλακάτ, είναι σχολεία με την ευρύτερη έννοια. Όλα τα κέντρα που μεταδίδουν πληροφορίες είναι σχολεία. Για την κατασκευή πραγμάτων χρησιμοποιούνται εργαλεία. Το εργαλείο με το οποίο κατασκευάζονται άνθρωποι είναι η πληροφορία. Όταν οι άνθρωποι [ζώα] δεν υπακούουν σε φυσικές ανάγκες, στη συνήθεια ή στη βία, οι πράξεις τους εξαρτώνται από τα όσα ξέρουν. Ακόμα και οι συνήθειες δημιουργούνται ως έναν βαθμό από πληροφορίες. Αφού οι πράξεις ενός ανθρώπου καθορίζουν την πορεία της ζωής του, οι πληροφορίες που παίρνει αυτός ο άνθρωπος καθορίζουν πώς θα ζήσει. Τα σχολεία δεν φτιάχνουν μόνον ανθρώπους, τα σχολεία φτιάχνουν και βιογραφίες.
 
Τη φύση της πληροφορίας μπορεί να την καταλάβει κανείς μόνον αν εξετάσει την επίδρασή της στη ζωή των ανθρώπων. Αν θέλει κανείς να καταλάβει καλύτερα τη φύση των εργαλείων, πρέπει να ξέρει για ποιον σκοπό προορίζονται. Ο σκοπός διαμορφώνει το εργαλείο. Δεν υπάρχει εργαλείο χωρίς σκοπό. Δεν υπάρχει πληροφορία χωρίς σκοπό. Οι πληροφορίες που χρησιμοποιούνται για την κατασκευή ανθρώπων, είναι ανάλογες με το είδος ανθρώπου που θέλει να κατασκευάσει κανείς. Αν θέλει κανείς να φτιάξει έναν άνθρωπο κατάλληλο για να επισκευάζει χαλασμένα αυτοκίνητα, δεν θα το κατορθώσει αυτό χρησιμοποιώντας πληροφορίες με τις οποίες δημιουργείται ένας κτηνίατρος. [ή ένας κτηνάνθρωπος]
 
Αν θέλει κανείς να φτιάξει έναν άνθρωπο που να περνάει εθελοντικά όλη του τη ζωή στον στρατό, πρέπει να τον επεξεργασθεί με πληροφορίες διαφορετικές από εκείνες που κάνουν κάποιον να λατρεύει αγελάδες. Οι πληροφορίες που δεχόμαστε, συναρθρώνονται στο κεφάλι μας και σχηματίζουν κρίσεις και πεποιθήσεις. Οι κρίσεις και οι πεποιθήσεις είναι μέρη του μηχανισμού που κατευθύνει τις πράξεις μας.
 
Ένα από τα σημαντικότερα γρανάζια σ’ αυτόν τον μηχανισμό είναι η πεποίθηση ότι, εκτός από λίγες εξαιρέσεις, είμαστε κύριοι των πράξεών μας. [Ελεύθερη Βούληση] Η συμφωνία μας με τις πράξεις μας και τα αποτελέσματά τους μπορεί να είναι μικρότερη ή μεγαλύτερη. Όσο πιο πολύ πιστεύουμε ότι η θέλησή μας είναι το θεμέλιο των πράξεών μας, τόσο μεγαλύτερη είναι η συμφωνία μας. Όσο πιο πολύ πιστεύουμε ότι οι πράξεις μας υποκινούνται από μια ξένη θέληση, τόσο μικρότερη είναι η συμφωνία μας.
 
Η φράση ότι κάποιος «ξέρει τι κάνει», σημαίνει πως αυτός ο κάποιος καταλαβαίνει τους λόγους των πράξεών του και προβλέπει τα αποτελέσματά τους. Αν εξετάσουμε τις πράξεις μας από αυτή τι σκοπιά, θα διαπιστώσουμε ότι μόνο σε εξαιρετικές περιπτώσεις ξέρουμε τι κάνουμε. Τις περισσότερες πράξεις μας τις εκτελούμε χωρίς να καταλαβαίνουμε τους λόγους ή τα αποτελέσματά τους, συχνά μάλιστα χωρίς να καταλαβαίνουμε ούτε το ένα ούτε το άλλο. Όσα παραδείγματα και αν επιστρατεύσουμε για ν’ αποδείξουμε το αντίθετο, θα διαπιστώσουμε ότι πολύ λίγα παραδείγματα ταιριάζουν για ν’ αποδείξουν ότι ξέρουμε τι κάνουμε. Δεν παίζει κανέναν ρόλο από ποιον τομέα της ζωής μας παίρνουμε τα παραδείγματα αυτά, ή αν κατέχουν σημαντική ή ασήμαντη θέση στη ζωή μας.
 
Αυτό θα το δούμε καθαρά, αν πάρουμε μια συχνή και καθημερινή αλληλουχία πράξεων, όπως η οδήγηση ενός αυτοκινήτου. Ελάχιστοι οδηγοί ξέρουν ποιες διεργασίες προκαλούν στον κινητήρα του αυτοκινήτου τους με τα χέρια και τα πόδια τους. Ελάχιστοι οδηγοί ξέρουν τι είναι ένας κινητήρας. Ξέρουν μόνο το τελικό αποτέλεσμα μιας μακριάς αλυσίδας από αποτελέσματα: Το αυτοκίνητο τρέχει πιο γρήγορα, ή πιο αργά, ή σταματάει. Ελάχιστοι ξέρουν τι γίνεται στο εσωτερικό της μηχανής, σε ποιες πιέσεις είναι εκτεθειμένα τα διάφορα ντεπόζιτα, τα έμβολα, οι κύλινδροι ή οι μπιέλες. Αυτό το παράδειγμα μας κάνει να εξετάσουμε το ζήτημα της μεγαλύτερης ή μικρότερης χρησιμότητας των πληροφοριών. Άραγε δεν είναι αρκετό να ξέρουμε τι πρέπει να κάνουμε για να σταματήσουμε ή να επιταχύνουμε το αυτοκίνητό μας; Άραγε δεν είναι περιττό να μάθουμε λεπτομέρειες για τη διαδικασία της καύσης που γίνεται στον κινητήρα;
 
Μπορεί να είναι σωστό ότι κάποιος που ξέρει ποιες ακριβώς μηχανικές και χημικές διεργασίες προκαλεί η πίεση του ποδιού στο πεντάλ, πλεονεκτεί κάπως απέναντι στους οδηγούς που δεν ξέρουν τίποτα για τις διαδικασίες που μεσολαβούν ανάμεσα στην κίνηση του ποδιού τους και την επιτάχυνση, αλλά είναι αμφίβολο αν θα ωφεληθεί ο συνολικός πληθυσμός όταν όλοι οι οδηγοί αυτοκινήτων αποκτήσουν τις θεωρητικές γνώσεις που έχουν οι μηχανικοί αυτοκινήτων.
 
Μπορούμε να φανταστούμε ένα αυτοκίνητο να «μένει» καταμεσής στη Σαχάρα και τους επιβάτες του να πεθαίνουν από τη δίψα, επειδή κανένας τους δεν ήξερε ότι ο ιμάντας του ανεμιστήρα μπορεί ν’ αντικατασταθεί με μια νάιλον κάλτσα. Ωστόσο, πολύ λίγοι θα βρεθούν να υποστηρίξουν την υποχρεωτική επέκταση του μαθήματος οδήγησης. Ο αριθμός των ανθρώπων που πεθαίνουν στην έρημο κάθε δέκα χρόνια, επειδή τους λείπουν μερικές τεχνικές πληροφορίες, είναι ελάχιστος.
 
Το παράδειγμα με το αυτοκίνητο δείχνει ότι υπάρχουν καταστάσεις, στις οποίες ο άνθρωπος μπορεί να παραιτηθεί από την κατανόηση των πράξεών του χωρίς να πάθει ζημιά. Το λιγότερο που μπορεί να πει κανείς είναι το εξής: Οι φυσικοχημικές πληροφορίες που σχετίζονται με τη μηχανή εσωτερικής καύσης δεν θ’ άλλαζαν τη ζωή των αυτοκινητιστών, οι αυτοκινητιστές δεν θα έπαυαν να οδηγούν αυτοκίνητο, δεν θα οδηγούσαν ούτε πιο αργά ούτε πιο γρήγορα ούτε πιο σίγουρα.
 
Είπαμε ότι η συμφωνία μας με τις πράξεις μας μπορεί να είναι μικρότερη ή μεγαλύτερη, ανάλογα με το αν πιστεύουμε ότι ενεργούμε αυτόβουλα ή αν πιστεύουμε ότι εξυπηρετούμε ξένες προθέσεις. Η ακριβέστερη γνώση των όρων υπό τους οποίους κινείται το αυτοκίνητό μας, δεν θ” άλλαζε σε τίποτα τη συμφωνία μας με την πράξη μας να οδηγούμε αυτοκίνητο. Δεν είναι και τόσο σημαντικό το ότι δεν ξέρουμε τι κάνουμε την ώρα που οδηγούμε. Αρκεί να εκτελούμε τις σωστές κινήσεις. Σ’ αυτή την περίπτωση δεν είμαστε εντελώς κύριοι των πράξεών μας, το να συμπιέζει ένα έμβολο μια ορισμένη ποσότητα μίγματος βενζίνης-αέρα στο ένα έκτο του όγκου της, δεν ήταν δική μας θέληση αλλά θέληση του κατασκευαστή. Ωστόσο είμαστε σύμφωνοι με τις πράξεις μας. Σ’ αυτή την περίπτωση εξακολουθούμε να συμφωνούμε, ακόμα και όταν ανακαλύπτουμε ότι κάποιος άλλος κατευθύνει τις πράξεις μας.
 
Αυτό δεν οφείλεται στο γεγονός ότι οι παραπάνω πληροφορίες έχουν μικρότερη σημασία απ’ ότι άλλες πληροφορίες. Οφείλεται στο ότι ελέγχουμε άμεσα τους παραγωγούς, τουλάχιστον σ” ό,τι αφορά την εξωτερική κίνηση του αυτοκινήτου μας. Οι παραγωγοί δεν έχουν καμιά πιθανότητα να πουλήσουν αυτοκίνητα που δεν κινούνται. Υπάρχουν διαδικασίες στις οποίες οι παραγωγοί αυτοκινήτων δεν υπόκεινται σ’ αυτόν τον άμεσο έλεγχο από εμάς, όπως, λόγου χάρη, στην περίπτωση της φθοράς του υλικού και των εξαρτημάτων της μηχανής. Εδώ διαπιστώνουμε ότι η συμφωνία μας με τις πράξεις μας (δηλαδή την αγορά του αυτοκινήτου και την οδήγηση) συρρικνώνεται από τη στιγμή που διαθέτουμε ακριβέστερες πληροφορίες.
 
Θα προτιμούσαμε να οδηγούμε ένα άλλο αυτοκίνητο, αλλά η αγανάκτησή μας εναντίον ενός ορισμένου συγκροτήματος αυτοκινήτων δεν έχει συνέπειες, γιατί δεν μπορούμε ν” αποκτήσουμε τις απαραίτητες πληροφορίες για την παραγωγή των άλλων συγκροτημάτων. Ποιος, άραγε, θα συμφωνούσε να μικραίνουν συστηματικά οι εταιρείες τη διάρκεια ζωής του υλικού και των εξαρτημάτων, με τη βοήθεια εργαστηριακών πειραμάτων, όπως μαθεύτηκε ότι κάνουν ορισμένες αμερικανικές εταιρείες;
 
Όσο συχνότερα κάνουμε πράξεις χωρίς να ξέρουμε τους λόγους, τις προϋποθέσεις και τα αποτελέσματά τους, τόσο συχνότερα γινόμαστε οι ίδιοι λόγος, προϋπόθεση και αποτέλεσμα των πράξεων άλλων. Όσο περισσότερο πιστεύουμε ότι είμαστε κύριοι πράξεων, των οποίων οι πραγματικοί κύριοι είναι άλλοι, τόσο περισσότερο θα είναι άλλοι οι κύριοί μας.
 
Η εξυπνάδα δεν προστατεύει από τη βλακεία
 
Μερικοί θα πουν: Αν έχω τα μάτια μου δεκατέσσερα, δεν θα πραγματοποιήσω ποτέ τις προθέσεις άλλων. Μόνον οι βλάκες ζουν για τους άλλους. Το πόσα ξέρουμε για τις συνθήκες υπό τις οποίες ενεργούμε, δεν το αποφασίζουμε οι ίδιοι. Τα όσα ξέρουμε γι’ αυτές τις συνθήκες εξαρτώνται από τις πληροφορίες που δεχόμαστε. Η επιρροή μας στο ζήτημα «ποιες πληροφορίες δεχόμαστε» είναι περιορισμένη. Δεν μπορούμε να βρούμε πληροφορίες που δεν ξέρουμε ότι μας λείπουν. Ορισμένες πληροφορίες είναι ιδιοκτησία.
 
Οι περισσότεροι άνθρωποι θεωρούν το γεγονός ότι ζουν ως το μεγαλύτερο αγαθό τους. Ωστόσο είναι πρόθυμοι να διακινδυνέψουν αυτό το αγαθό υπό ορισμένες προϋποθέσεις. Το λιγότερο που μπορεί να πει κανείς γι” αυτές τις προϋποθέσεις είναι ότι πρέπει να είναι ελπίδες για την απόκτηση άλλων αγαθών. Είναι αρκετό να είναι ελπίδες, δεν χρειάζεται να είναι εγγυήσεις. Τα αγαθά προς τα οποία στρέφεται η ελπίδα, πρέπει να έχουν ένα ορισμένο μέγεθος. Ποια αγαθά είναι σε θέση να υπερνικήσουν την αγάπη του ανθρώπου για τη ζωή; Αν σκεφθούμε την ακατανίκητη δύναμη του φόβου μπροστά στον θάνατο, θα ήταν λογικό να υποθέσουμε ότι για τους περισσότερους ανθρώπους, κανένα αγαθό δεν είναι αρκετά μεγάλο ώστε να το ανταλλάξουν με τη ζωή. Είναι προτιμότερο να ζει κανείς άσχημα παρά να πεθαίνει.
 
Υπάρχει η ιστορία του ανθρώπου που είχε χάσει τη δουλειά του και δεν ήξερε πώς να ζήσει τη γυναίκα του και τα παιδιά του. Πήγε, λοιπόν, σ’ ένα τσίρκο και πρότεινε στον διευθυντή να πηδήξει, αντί μιας ορισμένης αμοιβής, από το ψηλότερο σημείο της σκηνής στην πίστα, χωρίς δίχτυ. Ο διευθυντής δέχτηκε. Δεν φανταζόταν ότι ο άνθρωπος εκείνος θα σκοτωνόταν. Ο άνθρωπος πέθανε, και τα λεφτά που κέρδισε έτσι, έθρεψαν τη γυναίκα και τα παιδιά του.
 
Η αυτοθυσία αυτού του είδους είναι κάτι το σπάνιο. Αν έκανε κανείς μια σφυγμομέτρηση και πρότεινε σ’ όλους τους υγιείς άνδρες από είκοσι ως σαράντα χρόνων να εξαγοράσει τη ζωή τους με μισό εκατομμύριο μάρκα το κεφάλι, το πιθανότερο είναι ότι δε θα μαζεύονταν μ’ αυτό τον τρόπο ούτε όσοι άνδρες χρειάζονται για να συγκροτήσουν ένα λόχο της «Μπούντεσβερ». Το συμπέρασμα που βγαίνει είναι: Οι άνθρωποι αντιμετωπίζουν το ζήτημα του θανάτου τους με σύνεση και περίσκεψη. Είναι αλήθεια όμως ότι πολλοί άνθρωποι απαρνούνται τη ζωή τους χωρίς να έχουν κανένα αντάλλαγμα.
 
Ένας πονηρός τρόπος να κρύβει κανείς την αλήθεια είναι να μιλάει πολύ κι ακατανόητα.
 
Όποιος είναι πολύ δειλός ή πολύ αδέξιος για να πει ψέματα, εκφράζεται με ασάφεια. [την γνωστή Δημιουργική Ασάφεια] Συχνά καταφέρνει έτσι τον σκοπό του, γιατί πολλοί άνθρωποι αισθάνονται ότι η υποβολή ερωτήσεων αποτελεί παραβίαση κάποιου κανόνα ευπρέπειας. Δεν υπάρχουν μόνον άτομα που εκφράζονται με ασάφεια για να μας αποκρύψουν την αλήθεια, ακόμα και οι θεσμοί εκφράζονται σ’ ορισμένες περιπτώσεις συγκεχυμένα, και μάλιστα επί ολόκληρες δεκαετίες. Αν κάτι το ασαφές επαναλαμβάνεται αρκετά συχνά, οι περισσότεροι άνθρωποι το συνηθίζουν, σαν να ήταν κάτι το σαφές. Όσο ασαφέστερα γράφει ή μιλάει κανείς, τόσο περισσότερο καιρό μένει κρυμμένο το ψέμα που υπάρχει στα λόγια του.
 
Μια ενδιαφέρουσα ασάφεια είναι, λόγου χάρη, η εξής φράση από το πρώτο άρθρο του (πρώην) δυτικογερμανικού συντάγματος: «Η αξιοπρέπεια του ανθρώπου είναι απαραβίαστη». Είναι αδύνατο να εξακριβώσουμε η ήθελαν να πουν οι εμπνευστές αυτής της φράσης, εκτός αν τους ρωτήσουμε προσωπικά. Είτε ξέρει κανείς είτε όχι τι είναι η αξιοπρέπεια του ανθρώπου, η φράση σημαίνει: «Δεν μπορεί κανείς να παραβιάσει την αξιοπρέπεια του ανθρώπου, αυτό δεν γίνεται».
 
Και όμως γίνεται. Τίποτα δεν είναι πιο εύκολο απ’ το να παραβιάσει κανείς την αξιοπρέπεια του ανθρώπου. Οι εμπνευστές αυτού του ισχυρισμού εννοούσαν πιθανότατα: «Η αξιοπρέπεια του ανθρώπου δεν επιτρέπεται να παραβιάζεται». Αν αυτό ήθελαν να το κάνουν νόμο, θα ήταν αναγκασμένοι να εξηγήσουν τι είναι η αξιοπρέπεια του ανθρώπου. Θα έπρεπε ν’ αναφέρουν συγκεκριμένα με ποιες πράξεις θίγεται, θα έπρεπε να ορίσουν ποινές για την παραβίασή της.
 
Τα θέματα που διδάσκονται στα σχολεία μας, γίνονται τόσο ακριβέστερα και σαφέστερα όσο περισσότερο απομακρύνονται από τον άνθρωπο. Όσο μεγαλύτερη ωφέλεια έχουν για μας ορισμένα θέματα, τόσο πιο συγκεχυμένα γίνονται. Οι παιδαγωγοί μας και τα επίσημα κέντρα μετάδοσης πληροφοριών εκφράζονται με ξεχωριστή ασάφεια όταν μιλάνε για τις έννοιες που αποκαλούν κοινωνική οργάνωση και κράτος, με δυο λόγια: Τις δυνάμεις που κυβερνούν ολόκληρη την εσωτερική και εξωτερική ζωή μας.
 
Αυτά που μας μαθαίνουν τα σχολεία για τη φύση του κράτους είναι για μας άχρηστα, πληκτικά (επειδή είναι άχρηστα) και βάρος για την εκδίπλωση της σκέψης μας -βάρος που δύσκολα το ξεφορτωνόμαστε. Η πλήξη προέρχεται από το γεγονός ότι καλούμαστε ν’ ασχοληθούμε με ξένα συμφέροντα, χωρίς ν’ αντιλαμβανόμαστε ότι είναι ξένα συμφέροντα.
 
Το μάθημα δεν μας οδηγεί στη βαθύτερη κατανόησή τους, γιατί είναι αδύνατο να το κάνει αυτό χωρίς να διαπιστώσουμε ότι είναι ξένα συμφέροντα -αν ο δάσκαλος μάς μάθαινε τα δικά μας συμφέροντα, θα ερχόταν σε όλο και πιο έντονη αντίφαση με τα όσα είχε υποστηρίξει πιο πριν, που το μάθημα ήταν ανιαρό και συγκεχυμένο. Είναι ασήμαντο αν η Βουλή έχει πεντακόσιους είκοσι ή πεντακόσιους οκτώ βουλευτές και πόσες έδρες έχει το κάθε κόμμα.
 
Οι λεπτομέρειες αυτές δεν μας βοηθούν να εμβαθύνουμε στα πράγματα, αντίθετα, μάλλον μας εμποδίζουν να εμβαθύνουμε. Για μας θα ήταν πιο ενδιαφέρον να μάθουμε ποια κίνητρα επηρεάζουν τις αποφάσεις των βουλευτών και, πρώτα απ’ όλα, αν οι βουλευτές αποφασίζουν καθόλου. Διάφοροι βουλευτές έχουν ήδη παραπονεθεί ότι χρησιμοποιούνται απλώς για να σηκώνουν το χέρι τους σε ψηφοφορίες που το αποτέλεσμά τους το έχουν προκαθορίσει άλλοι.
 
Δεν φταίνε οι δάσκαλοι μας για την κατάσταση που επικρατεί στα σχολεία μας.
 
Οι περισσότεροι από αυτούς ξέρουν κι οι ίδιοι ελάχιστα πράγματα για τη φύση του κράτους. Η ακατανοησία αναπαράγεται από όλους τους θεσμούς και μεταδίδεται από πάνω προς τα κάτω. Η ολοκληρωτική άγνοια που έχουν πολλοί παιδαγωγοί στον τομέα του κράτους και του δικαίου είναι μια ένδειξη ότι το όφελος που κρύβεται για μας σ’ αυτά τα θέματα πρέπει να είναι πολύ μεγάλο. Η θέση που ενδιαφέρει πιο πολύ από κάθε άλλη τους εμπνευστές του μαθήματός μας, είναι ότι το κράτος στέκει πάνω από τα κόμματα, πάνω από φτωχούς και πλούσιους. Η απόδειξη ότι θεωρούν πολύ σημαντική αυτή τη θέση, είναι το γεγονός ότι όλοι μας την έχουμε σφηνώσει για τα καλά στο μυαλό μας. Καθένας μας ξέρει την πρόταση: «Όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι απέναντι στον Νόμο». Ένα από τα σημαντικότερα όργανα της κρατικής μηχανής είναι το αξίωμα του δικαστή.
 
Οι δάσκαλοί μας επιφορτίζονται να υποστηρίζουν ότι οι δικαστές είναι αδέκαστοι. Η κλασική περιγραφή της λειτουργίας του δικαστή κατά τη δικαστική διαδικασία είναι η εξής: Στη δεξιά (δηλαδή τη σωστή) πλευρά βρίσκεται ο εισαγγελέας, ο άνθρωπος που φροντίζει να υπολογίζονται το συμφέροντα του κράτους στην άλλη πλευρά ο κατηγορούμενος με τον συνήγορό του. Στη μέση κάθεται ο δικαστής, πάνω από τους διαδίκους. Δεν εξαρτάται από κανέναν, λένε οι δάσκαλοί μας και κρίνει σύμφωνα με τον Νόμο.
 
Το κακό είναι ότι πραγματικά κρίνει σύμφωνα με τον Νόμο. Οι νόμοι φτιάχνονται από ανθρώπους. Κανείς δεν φτιάχνει έναν νόμο που να στρέφεται εναντίον του. Αν κάποιος δεν είναι πλουσιότερος από τους άλλους, δεν του περνάει από το μυαλό η σκέψη να πει «Ου κλέψεις». Ο πλούσιος δημιουργεί πρώτα, με την ιδιοκτησία του, τον κλέφτη και μετά φτιάχνει έναν νόμο εναντίον των κλεφτών. Μόνον όποιος έχει κλέψει τους άλλους φοβάται την κλεψιά. Όποιος έχει την εξουσία να καθορίζει τους κανόνες του παιχνιδιού, φτιάχνει κανόνες που να του επιτρέπουν να κερδίζει. Δεν πρέπει να περιμένουμε από αυτόν να φτιάξει κανόνες που να τον κάνουν να χάνει.
 
Για να έχουν οι νόμοι κάποιο νόημα, πρέπει να είναι εφαρμόσιμοι. Για να γίνουν οι επιθυμίες μιας μικρής ομάδας ανθρώπων νόμος, η ομάδα αυτή πρέπει να μπορεί ν’ αναγκάσει την πλειοψηφία να συμμορφωθεί με τις επιθυμίες της. Ένας νόμος είναι νόμος μόνον όταν έχει για εγγύησή του τη βία. Η βία μιας μικρής ομάδας πάνω στην πλειοψηφία είναι εφικτή μόνο αν γίνουν μεγάλες υλικές δαπάνες.
 
Τα πλούτη είναι προϋπόθεση της καταπίεσης.
 
Χωρίς πλούτη δεν μπορεί κανείς ν’ αγοράσει ανθρώπους που να είναι πρόθυμοι ν’ ασκήσουν βία και να διακινδυνέψουν τη ζωή τους, χωρίς πλούτη δεν μπορεί κανείς να παράγει όπλα. Τα πλούτη μπορούν να προέλθουν από ληστεία, πόλεμο, εργασία δούλων [δουλειά] ή εργασία. Στην αρχαιότητα υπήρχαν εργοστάσια, στα οποία παρήγαν αποκλειστικά οι δούλοι. Για αιώνες η εργασία ήταν και είναι εξομοιωμένη με τη δουλεία.
 
Η εξουσία είναι το σύνολο των αποτελεσμάτων της εργασίας.
 
Όταν είναι εξασφαλισμένη, γίνεται η ίδια πηγή πλούτου. Η πολιτική γεννιέται εκεί που υπάρχουν πλούτη για να κατανεμηθούν. Όλη η πολιτική είναι κατανομή πραγμάτων. Οι πλούσιοι διατηρούν για λογαριασμό τους άτομα ειδικευμένα στην κατανομή και την προστασία. Το σύνολο αυτών των ειδημόνων λέγεται κυβέρνηση και δημόσια διοίκηση. Με την πάροδο του χρόνου, οι ειδήμονες αυτοί αποκτούν μεγαλύτερη αυτονομία. Η συνάφεια ανάμεσα στους πλούσιους και τους ειδήμονες της κατανομής αδυνατίζει.
 
Οι υποτακτικοί είναι κατάλληλοι για να καταπιέζουν.
 
Οι Αθηναίοι χρησιμοποιούσαν ως αστυνομικούς μόνο δούλους. Όποιος ασκεί την καταπίεση ως επάγγελμα, δεν μπορεί παρά να είναι ο ίδιος ένας υποδειγματικός καταπιεσμένος. Αυτή είναι η βαθύτερη αιτία που στον στρατό και στην αστυνομία η τυφλή υπακοή και η παράλογη εκπαίδευση παίζουν τόσο μεγάλο ρόλο. Όποιος έχει συνηθίσει να κάνει ερωτήσεις, είναι κακός, καταπιεσμένος και επομένως δεν κάνει για επιστάτης. Πώς μπορεί κάποιος που στοχάζεται γύρω από τη νομιμότητα των κατεστημένων κανόνων, να χτυπάει, να μαχαιρώνει ή να πυροβολεί εργάτες, όπως απαιτούν οι νόμοι έκτακτης ανάγκης σ’ ορισμένες περιπτώσεις; Η σημερινή εκπαίδευση που γίνεται στην αστυνομία και στον στρατό είναι μια επανάληψη της διαδικασίας μετατροπής των δούλων, σε φύλακες που προδίδουν τους συντρόφους τους.
 
Στα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης, μερικοί από τους πιο έμπιστους επόπτες ήταν κρατούμενοι. Ο εκδημοκρατισμός του στρατού δεν ελαττώνει τη δύναμη κρούσης του προς τα έξω σε περίπτωση αμυντικού πολέμου, αλλά την ελαττώνει σε περίπτωση επιθετικού πολέμου, ο εκδημοκρατισμός ελαττώνει, πάνω απ’ όλα, τη δύναμη κρούσης προς τα μέσα. Δεν υπάρχει ούτε μια γνωστή ανθρώπινη κοινωνία του παρελθόντος, στην οποία το κράτος να μην ήταν ένας μηχανισμός καταπίεσης της πλειοψηφίας από μια μειοψηφία. Έτσι ήταν στη δουλοκτητική κοινωνία της Αθήνας και της Ρώμης, έτσι ήταν σ’ όλες τις φεουδαλικές κοινωνίες.
 
Όταν οι δουλοπάροικοι χωρικοί επαναστάτησαν, ο ιδεολόγος των τότε αφεντάδων, Μαρτίνος Λούθηρος, έγραψε: «Όποιος μπορεί, πρέπει να τους συντρίψει, να τους στραγγαλίσει και να τους μαχαιρώσει, κρυφά και φανερά, όπως σκοτώνει κανείς ένα λυσσασμένο σκυλί!». Κι αυτό ακριβώς έκαναν οι ευσεβείς πρίγκιπες με τη βοήθεια του νόμου και της τάξης, των δικαστών, των δημίων, της αστυνομίας και των στρατιωτών. Ακόμα και σήμερα οι Εκκλησίες λένε ότι κάθε εξουσία πηγάζει από τον Θεό. Σωστότερο θα ήταν να πούμε ότι κάθε Θεός πηγάζει από την εξουσία.
 
Οι παιδαγωγοί μας δεν αμφισβητούν ότι στο παρελθόν το κράτος ήταν όργανο μιας μειοψηφίας για την καταπίεση της πλειοψηφίας. Αν τους στριμώξει κανείς, θ’ αναγκαστούν ν’ απορρίψουν και την αθηναϊκή δημοκρατία. Θα παραδεχτούν, μάλιστα, ότι οι κοινωνίες των ευρωπαϊκών εθνών πριν από τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο ήταν εκμεταλλευτικές κοινωνίες, ότι οι αγγλικοί νόμοι του περασμένου αιώνα επέτρεπαν τη δολοφονία παιδιών, αφήνοντάς τα να εργάζονται στα ορυχεία, το κράτος δεν άλλαξε αυτούς τους νόμους, παρά μόνον όταν μερικοί πιο διορατικοί επιχειρηματίες κατάλαβαν ότι η τόσο γρήγορη φθορά των εργατικών δυνάμεων είναι αντιοικονομική.
 
Σύμφωνα με τα όσα μας μαθαίνουν σήμερα το σχολείο, η τηλεόραση και οι εφημερίδες, ζούμε σ’ ένα δημοκρατικό κράτος. Σε ποια ακριβώς στιγμή της Ιστορίας η εξουσία πέρασε στα χέρια της πλειοψηφίας; Σ’ όλες τις εποχές οι πλούσιοι και ισχυροί έλεγαν στους άκληρους και εκμεταλλευόμενους ότι το κράτος τους ήταν δίκαιο κράτος. Σ’ ολόκληρη την ιστορία του κράτους, οι καταπιεσμένοι μπορούσαν να μιλάνε ελεύθερα για τους καταπιεστές της περασμέvης κοινωνίας, ενώ η κριτική κατά της σημερινής κοινωνίας τιμωρούνταν πάντα, συχνά μάλιστα με θάνατο. Η κριτική κατά της κοινωνίας είναι, αναγκαία, κριτική κατά των κυρίαρχων. Οι κυρίαρχοι δεν θα ήταν κυρίαρχοι αν δεν κυριαρχούσαν και στα μυαλά.
 
Την Πέμπτη, 3 Δεκεμβρίου 1970, στις 18.40 μ.μ., το Δεύτερο Πρόγραμμα της γερμανικής τηλεόρασης μετέδωσε μια εκπομπή με τίτλο «Εστεμμένες κεφαλές: Βασίλισσα Ελισάβετ Β’ της Μεγάλης Βρετανίας — Μια ζωή κοντά στην παράδοση». Ενώ η οθόνη έδειχνε τους στρατιώτες της ανακτορικής φρουράς να κάνουν τα δουλικά καραγκιοζιλίκια τους μπροστά στη βασίλισσα, ο εκφωνητής έλεγε: «Η βασίλισσα Ελισάβετ είναι μια από τις πλουσιότερες γυναίκες του κόσμου, αν όχι η πλουσιότερη … Έχει έναν στάβλο με πενήντα άλογα ιπποδρόμου. Όμορφα ζώα, όλα στο ίδιο μέγεθος και στο ίδιο χρώμα. Κάθε χρόνο ξοδεύει πενήντα πέντε εκατομμύρια μάρκα για την εκγύμναση των αλόγων». Αναφερόμενος στους ανθρώπους που δεν έχουν δικό τους στάβλο, ο εκφωνητής μίλησε χωρίς ειρωνεία για «κοινούς θνητούς».
 
Επακολούθησε μια σύντομη περιγραφή του Χάιντ Παρκ. Να τι ακούσαμε: «Στο Χάιντ Παρκ ο καθένας μπορεί να κάνει και να πει ό,τι θέλει, αρκεί να μη θίγει το βασιλικό οίκο». Και στο τέλος της παρέλασης: «Η βασίλισσα χαιρετά κάθε μονάδα χωριστά -επιβλητικό θέαμα. Δεν μπορεί να μη θαυμάσει κανείς τη σιδερένια πειθαρχία της». Ο συντάκτης αυτού του κειμένου θαυμάζει τη «σιδερένια πειθαρχία» της βασίλισσας, λες κι αυτή ήταν που έπρεπε να υποστεί τις άσκοπες και γελοίες κινήσεις των στρατιωτών της φρουράς. Ή λες και ήταν μια εργάτρια που έφευγε εκείνη τη στιγμή από τη θέση της πλάι στην κυλιόμενη κορδέλα του εργοστασίου της φίρμας Γκούντιχ. Είναι ο ίδιος θαυμασμός που θάμπωνε το βλέμμα μερικών γονιών μας, όταν διαπίστωναν ότι ο Χίτλερ δεν κάπνιζε, ούτε έπινε.

Δεν είναι τέχνη να παραιτείται κανείς από απολαύσεις, όταν ολόκληρη η ζωή του είναι μια απόλαυση.
 
Ο συντάκτης του κειμένου της εκπομπής δεν ενοχλείται που η βασίλισσα είναι η πλουσιότερη γυναίκα του κόσμου. Δεν τον πειράζει που κάθε χρόνο ξοδεύει για μία και μοναδική από τις πολλές διασκεδάσεις της, όσα διαθέτουν στο ίδιο διάστημα 6.000 αυλικές οικογένειες για να ζήσουν. Δεν αναρωτήθηκε ποτέ γιατί η βασίλισσα δεν ξοδεύει πενήντα πέντε εκατομμύρια μάρκα το χρόνο για την εκπαίδευση ανθρώπων, αντί αλόγων. Γι’ αυτόν, το αυτονόητο είναι αδιανόητο. Είναι ευτυχισμένος για τα πλούτη της, κι ας μην έχει κανένα όφελος από αυτά. Ο εγκέφαλός του είναι ο εγκέφαλος ενός υποτακτικού.
 
Δεν ωφελεί να μαλώσει κανείς το συντάκτη ενός τέτοιου κειμένου. Περιγράφει παρανοϊκές καταστάσεις, αλλά αδυνατεί ν’ αντιληφθεί το παρανοϊκό. Του λείπει η βαθύτερη κατανόηση του κοινωνικού μηχανισμού. Ο ίδιος λέει ότι στο Χάιντ Παρκ, παρά τη διατυμπανιζόμενη ελευθερία έκφρασης, δεν επιτρέπεται να θίξει κανείς τον βασιλικό οίκο, αλλά δεν βλέπει τη σχέση που υπάρχει ανάμεσα σ’ αυτή την απαγόρευση και τα βασιλικά πλούτη.
 
Δεν καταλαβαίνει ότι αυτός ο περιορισμός της ελευθερίας της γνώμης, έχει σκοπό ν’ αποτρέψει κάθε συζήτηση για τα πλούτη του βασιλικού οίκου. Η συζήτηση θα έκανε τους πολίτες να ψάξουν να βρουν μια δικαιολογία γι’ αυτά τα πλούτη. Επειδή όμως η βασίλισσα ξέρει πως δεν μπορεί να βρεθεί καμιά δικαιολογία για το πλούτη της, γιατί δεν υπάρχει καμιά, γι’ αυτό δεν επιτρέπεται να μιλάει κανείς για την προέλευση και το νόημα του βασιλικού πλούτου.
 
Με τις συζητήσεις οι άνθρωποι διαπιστώνουν ότι κι άλλοι σκέφτονται όπως οι ίδιοι.
 
Αυτό ενισχύει την αυτοπεποίθησή τους. Η εμπειρία της αλληλεγγύης οδηγεί σε πράξεις. Οι πράξεις προκαλούν συζητήσεις. Επειδή ο καθένας πιστεύει ότι είναι εξοργιστικό να τρώνε οι σκύλοι της βασίλισσας σε ασημένια πιάτο, γι’ αυτό κανένας, αν είναι δυνατόν, δεν πρέπει να μάθει δημόσια ότι όλοι το πιστεύουν αυτό. Δεν έχει νόημα να το βάλει κανείς με τον δημοσιογράφο, γιατί δεν έφτιαξε ο ίδιος τον εγκέφαλό του. Δεν γνωρίζει τα συμφέροντά του, ίσως να πιστεύει ότι βρίσκεται πιο κοντά στη βασίλισσα παρά στους στρατιώτες. Αυτή η εκπομπή, καθώς και άλλες εκπομπές που μεταδίδονται κάθε μέρα, αποδείχνουν ότι στο μάθημα που γίνεται στα σχολεία μας διατηρήθηκαν αναλλοίωτα πολλά και βασικά στοιχεία από τον καιρό που πήγαινε σχολείο ο Άντολφ Άιχμαν.
 
Τέτοιες εκπομπές τις βλέπουν και τις ακούνε εκατομμύρια άνθρωποι, εκπομπές αυτού του είδους βγαίνουν στον αέρα τις ώρες της μεγαλύτερης ακροαματικότητας. Χάρη στο κύρος της τηλεόρασης, οι άνθρωποι αυτοί συνηθίζουν να βλέπουν τα εγκλήματα κατά της κοινωνίας σαν ζωγραφικούς πίνακες. Εκείνο που τους ενδιαφέρει πάνω απ’ όλα είναι πώς κρατάει τους ώμους της η βασίλισσα, την ώρα που είναι καβάλα στο άλογο. Πόσα πληρώνει η βασίλισσα στους στρατιώτες της φρουράς της; Πόσες ώρες αναγκάζονται να κάνουν καραγκιοζιλίκια και να στέκονται προσοχή; Πώς ζουν; Τι φρουρούν και γιατί; Τι ποσό παίρνουν οι ιπποκόμοι από τα πενήντα πέντε εκατομμύρια; Σε ποια σχολεία πηγαίνουν τα παιδιά των ιπποκόμων; Γιατί δεν τα ρωτάει αυτά ο δημοσιογράφος;
 
Ένα σχολείο που μας μαθαίνει να ψάχνουμε να βρούμε το συμφέρον μας πρέπει να μας δείχνει πώς ν’ αντιμετωπίζουμε τις τηλεοπτικές εκπομπές. Αν οι δάσκαλοί μας δεν έχουν ακόμα την πείρα και τις γνώσεις που χρειάζονται για ένα τέτοιο μάθημα, τότε ας καλέσουν στο μάθημα πρόσωπα που έχουν αυτή την πείρα και τις γνώσεις. Πρέπει να ζητήσουμε από το σχολείο να εισαγάγει αυτό το μάθημα, όσο ακόμα πηγαίνουμε στο σχολείο.
 
Όταν βγούμε από το σχολείο, ένα μέρος από τον εγκέφαλό μας θα είναι ήδη χαλασμένο. Όσο αργότερα θα μάθουμε πώς γεννήθηκε μια γνώμη στο κεφάλι μας, τόσο αργότερα θα διώξουμε από το κεφάλι μας τις γνώμες που μας κάνουν να πραγματοποιούμε τις προθέσεις των επιχειρηματιών. Πρέπει ν’ αλλάξουμε το πρόγραμμα διδασκαλίας έτσι ώστε στα σχολεία να μην κατασκευάζονται πια υποτακτικοί. Όποιος γυρεύει απάντηση στο ερώτημα «Γιατί ένα αντικείμενο διδάσκεται κι ένα άλλο δεν διδάσκεται;», πρέπει να βρει απάντηση στο ερώτημα:
 
Ποιος ορίζει τι θα διδαχθεί;
 
Η ύλη που διδασκόμαστε εξαρτάται από αυτόν που τη διάλεξε. Ο Αζτέκος που σφάχτηκε από Ισπανούς χριστιανούς, πολύ θα ήθελε να καθορίζει το πρόγραμμα διδασκαλίας των ισπανικών σχολείων. Την απάντηση στο ερώτημα «Ποιος καθορίζει τι μαθαίνουμε;» μπορούμε να τη βρούμε συμπερασματικά. Δεν είναι ανάγκη να ρωτήσουμε τους παιδαγωγούς. Οι παιδαγωγοί μας κατασκευάσθηκαν με τον ίδιο τρόπο και με τις ίδιες πληροφορίες με τις οποίες κατασκευαζόμαστε κι εμείς. Οι γνώσεις της ανθρωπότητας διπλασιάζονται στην εποχή μας κάθε δέκα χρόνια, έτσι τουλάχιστο λένε μερικοί επιστήμονες.
 
Όταν καταρτίζει κανείς ένα πρόγραμμα διδασκαλίας, οι δυνατότητες επιλογής είναι άπειρες. Όποιος διαμορφώνει ένα πρόγραμμα διδασκαλίας πρέπει να διαλέξει. Η επιλογή του περιορίζεται από τον αριθμό των ωρών που διατίθενται για το μάθημα και από τα συμφέροντά του ή από αυτό που νομίζει ότι είναι συμφέροντά του. Υπάρχει καμιά μορφή εκπαίδευσης που να μην καθορίζεται από συμφέροντα; Όταν κάποιος επιδιώκει ένα συμφέρον, θέλει κάτι συγκεκριμένο. Δεν υπάρχει εκπαίδευση που να μη θέλει κάτι συγκεκριμένο.
 
Εκπαιδευόμαστε να κάνουμε ορισμένα πράγματα και να μην κάνουμε ορισμένα άλλα. Για το σκοπό αυτόν μαθαίνουμε ορισμένες πληροφορίες και δεν μαθαίνουμε ορισμένες άλλες. Από τα πράγματα που καλούμαστε να κάνουμε ή ν’ αποφεύγουμε μπορούμε να διαπιστώσουμε ποιος προγραμμάτισε την εκπαίδευσή μας. Δεν χρειάζεται παρά να εξετάσουμε ποιον ωφελούν περισσότερο οι πράξεις και οι παραλείψεις μας.
 
Όταν ένας γάιδαρος γυρίζει ένα νερόμυλο και ποτίζει ένα κομμάτι γης, όταν με τη δουλειά του και τη δουλειά του γαϊδουριάρη παράγονται μεγαλύτερες αξίες, κανένας δεν θα κάνει τη σκέψη ότι ο γάιδαρος έχει δικαίωμα πάνω σ’ αυτές τις αξίες. Μόνον όσοι ζουν στα σύννεφα και οι θεότρελες Αμερικανίδες, που αγοράζουν γούνινα παλτά για τα σκυλιά τους, θα ήθελαν να στρώσουν πουπουλένια στρώματα, αντί για άχυρα, για να ξαπλώσει αυτός ο γάιδαρος.
 
Ακόμα και ο φανατικότερος ηθικολόγος, το θεωρεί σωστό να κρατάει ο γαϊδουριάρης για τον εαυτό του τις αξίες που παράγει ο γάιδαρος. Ακόμα και ο Ιησούς κάθησε πάνω στον γάιδαρο αντί να τον κουβαλήσει. Θα βρεθούν πολλοί άνθρωποι που θα πουν ότι ο γάιδαρος πρέπει να έχει ένα μεγαλύτερο παράθυρο στο στάβλο του, μια δυο λιχουδιές και καλύτερη μεταχείριση. Αλλά κανένας άνθρωπος δεν θα κάνει τη σκέψη ότι ο γάιδαρος πρέπει ν’ αποζημιωθεί για τις αξίες που παρήγαγε με τη δουλεία του.
 
Την πραγματικότητα αυτή τους την έκρυβε η οφθαλμαπάτη, οι ευσεβείς τους πόθοι και οι πληροφορίες της Εκκλησίας. Σ’ ό,τι αφορά τους ευσεβείς πόθους, ακόμα και οι πόθοι μπορούν ν’ αλλάξουν χάρη στις πληροφορίες. Τα λουστραρισμένα σιδερικά, με τα οποία οι εργαζόμενοι μετακινούνται και πλένουν τα ρούχα τους, τους κρύβουν το γεγονός ότι η κοινωνία μας είναι κοινωνία των γαϊδουριάρηδων. Οι παραγωγοί δεν καθορίζουν τι παράγουν, πόσο παράγουν και τι θα συμβεί με τα προϊόντα τους. Από αυτή την άποψη βρίσκονται απέναντι στους επιχειρηματίες, στην ίδια θέση που βρίσκεται ο γάιδαρος απέναντι στο γαϊδουριάρη.
 
Όταν σβήνει το φως της σκέψης, γεννιέται μια συνήθεια. Αν ορίζουμε οι ίδιοι το πώς ζούμε, τότε γιατί άραγε να είμαστε ικανοποιημένοι με την παιδεία μας, που μας κάνει να υποφέρουμε από αίσθημα κατωτερότητας ακόμα και σε μια συζήτηση μ’ ένα μέτριο φοιτητή; Γιατί να υπάρχουν κατηγορίες ανθρώπων που έχουν χειρότερη μόρφωση από άλλες κατηγορίες; Γιατί να υπάρχει ένα είδος ανθρώπων που να αισθάνεται δέος μπροστά στο άλλο είδος, επειδή αυτό το τελευταίο ξέρει περισσότερα; Αν ορίζουμε οι ίδιοι το πώς ζούμε, θα πάρουμε τα λεφτά που ξοδεύει μέχρι τώρα το κράτος για την καταστροφή τροφίμων και για να κάνει φορολογικούς μπουναμάδες στους πλούσιους -τα λεφτά αυτά είναι αρκετά για να φτιάξουμε περισσότερα και καλύτερα εκπαιδευτικά ιδρύματα για όλους μας.
 
Γιατί, τέλος, να δουλεύουμε οχτώ ώρες κάθε μέρα, μ’ ένα μικρό μεσημεριανό διάλειμμα, ώσπου η κούραση να μας αποχαυνώσει -όταν από αυτές τις οχτώ ώρες οι τέσσερις είναι περιττή εργασία; Και γιατί να κάνουν πάντα οι ίδιοι τις χαμαλοδουλειές, γιατί να μην αδειάζουν κι οι καθηγητές σκουπιδοντενεκέδες, αφού έτσι κι αλλιώς πεθαίνουν πρόωρα επειδή τους λείπει η κίνηση; Ένας επιχειρηματίας είπε σ’ έναν εργάτη: «Εγώ θέλω το καλό σου». Κι ο εργάτης απάντησε: «Αυτό ακριβώς δεν θέλω να σου δώσω».
 
Δύσκολα μπορούμε να πούμε σε ποιον βαθμό το μάθημα, ιδιαίτερα αυτό που γίνεται στο δημοτικό σχολείο, ισοδυναμεί με βιομηχανική παραγωγή παραφροσύνης. Οι γονείς μας, τρομοκρατημένοι από τα σχολεία των καταπιεστών τους, φέρονται σήμερα σαν τους δασκάλους που ανέχτηκαν όταν ήταν μαθητές. Αν θέλουμε να εμποδίσουμε -τουλάχιστον ν’ αρχίσουμε να εμποδίζουμε- την εξουσία να μας κάνει να ζήσουμε κι εμείς μ’ αυτό το μουχλιασμένο, διεστραμμένο και ηλίθιο τρόπο, πρέπει ν’ αρχίσουμε από εκεί όπου διαμορφώνεται η σκέψη μας, εκεί όπου οι πλούσιοι διοχετεύουν πληροφορίες: Από το σχολείο. Αν δεν αντισταθούμε στο πνεύμα των σχολείων, των εφημερίδων, του ραδιοφώνου και της τηλεόρασης, τότε οι σκέψεις μας θα εξακολουθήσουν να είναι εχθροί μας.
 
Απόσπασμα από το πολύτιμο βιβλίο «Η κατασκευή υπηκόων – Πως κατασκευάζεται μια γνώμη σ’ ένα κεφάλι» του Αυστριακού συγγραφέα Ερνστ Αλεξάντερ Ράουτερ. Εκδόσεις «Αιγόκερως»
Βρες το και διάβασε το πριν χαθεί, θα σε συναρπάσει και σκέψου γιατί άραγε είσαι ΥΠΗΚΟΟΣ κι όχι Πολίτης.

Απειλούν να της πάρουν το παιδί γιατί αρνείται να το γράψει στο σχολείο!
 
Με ακραία κατασταλτικά μέτρα βάλθηκε η πολιτεία να «συνετίσει» τη μητέρα ενός 8χρονου κοριτσιού που αρνείται να το γράψει στο σχολείο! Κινδυνεύει με βίαιη αφαίρεση επιμέλειας και προσφεύγει στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου! Η 8χρονη κόρη της ΧΣ. είναι ένα παιδί που δεν έχει πάει ποτέ σχολείο. Η μητέρα της την εκπαιδεύει στο σπίτι και το επίπεδο γνώσεων και δεξιοτήτων της κρίνεται αρκετά υψηλό για την ηλικία της. Η ΧΣ. είναι εκπαιδευτικός και μητέρα δύο ακόμη παιδιών που σπουδάζουν στο Πανεπιστήμιο.
 
Πλέον, το παιδί κινδυνεύει να χωριστεί από τη μητέρα του με αστυνομική παρέμβαση, κατόπιν Εισαγελικής Διάταξης που ανακοινώθηκε χθες στη μητέρα και τη δικηγόρο της ότι θα εκδοθεί αμέσως! Για το παιδάκι, μάλιστα, έχει ανοίξει μέχρι και «φάκελος»(!!!) στην ελληνική αστυνομία μετά από καταγγελία «τρίτου» που ανέφερε πως: «Το παιδί δεν πηγαίνει σχολείο». Στην υπόθεση υπάρχουν πολλά «μελανά» σημεία, όπως καταγγέλλει η μητέρα με επείγουσα αίτησή της προς τον Προϊστάμενο της Εισαγγελίας Πρωτοδικών Αθηνών (Δευτέρα 12/10/2015). Της αίτησης είχε προηγηθεί προφορική ενημέρωση από τη γραμματέα της Εισαγγελέας Ανηλίκων προς τη δικηγόρο της ΧΣ. Ηλέκτρα Κούτρα.
 
Η δικηγόρος ενημερώθηκε την Παρασκευή (09/10/2015) από τη γραμματέα της Εισαγγελέως Ανηλίκων πως: «Αν μέχρι τη Δευτέρα δε μας φέρει η πελάτισσά σας βεβαίωση εγγραφής του παιδιού της στο δημοτικό, θα αφαιρέσουμε την επιμέλεια». Ρωτά η δικηγόρος: «Έτσι, χωρίς Δίκη;» Για να πάρει την απάντηση: «Θα στείλουμε την αστυνομία να της το αφαιρέσει. Τη Δευτέρα»! Ρωτά η δικηγόρος: «Θα μας το γράψετε, τουλάχιστον αυτό; Δεν έχουμε ούτε ένα έγγραφο από το φάκελο που σχηματίσατε». Η απάντηση ήταν: «Όχι»! Και το τηλέφωνο έκλεισε.
 
Όπως λέει η μητέρα του 8χρονου παιδιού, όσο και η δικηγόρος της Ηλέκτρα Κούτρα, από καμία φάση της διαδικασίας δεν τους δόθηκε κάποιο έγγραφο! «Με υποκριτικό έμβλημα «το συμφέρον» ενός παιδιού 8 ετών που, εκπαιδευόμενο εκτός σχολικού πλαισίου, γράφει, διαβάζει, υπολογίζει, σε ξεναγεί άνετα στο μουσείο μιλώντας με αγάπη για τη μυθολογία που γνωρίζει εντυπωσιακά καλά και που έχει σειρά δραστηριοτήτων που το κοινωνικοποιούν φυσιολογικά, η Εισαγγελία αποφασίζει –χωρίς να θεωρήσει αναγκαίο να κοινοποιήσει έστω και ένα έγγραφο στα θιγόμενα μέρη- να χωρίσει βίαια μάνα και παιδί, όχι εισάγοντας την υπόθεση σε δικαστήριο, αλλά με αστυνομική επιχείρηση!
 
Ένα χαρούμενο και ψυχικά υγιές παιδί, σχεδιάζεται να υποβληθεί σε μία αστυνομική επιχείρηση βίαιου αποχωρισμού από τη μητέρα της, κάτι που είναι απολύτως βέβαιο πως θα την τραυματίσει ανεπανόρθωτα και θα τη στιγματίσει διά βίου «για το καλό της» όπως το εννοεί η «Πολιτεία», αναφέρει μεταξύ άλλων η δικηγόρος Ηλέκτρα Κούτρα η οποία διαμαρτύρεται: «… έχοντας διαπιστώσει εκ του σύνεγγυς την αδράνεια της εισαγγελίας ανηλίκων ως προς την εν τοις πράγμασι εποπτεία των ασυνόδευτων ανηλίκων των οποίων διά νόμου είναι υπεύθυνη, όσο βρίσκονται στη χώρα, παιδιά τα οποία ζουν στα πάρκα και βιάζονται κάθε τρεις και λίγο «υπό την επιμέλεια της Εισαγγελίας» παιδιά που εξαφανίζονται, ενδεχομένως πωλούμενα για όργανα, παιδιά που όχι μόνον δεν πάνε σχολείο, αλλά αφήνονται να περιφέρονται μόνα και νηστικά στους δρόμους, εκτεθειμένα στα στοιχεία της φύσης, πραγματικά σοκάρομαι από την «αισθητική» της Εισαγγελίας στη συγκεκριμένη υπόθεση»!
 
Όπως δηλώνει η Ηλέκτρα Κούτρα: «Η απόφαση να αφαιρεθεί η επιμέλεια επειδή το παιδί εκπαιδεύεται εκτός σχολείου, σύμφωνα με τις πεποιθήσεις της μητέρας του, ελλείψει κατάλληλης δομής εντός της ελληνικής έννομης τάξης, προτού η μητέρα λάβει έστω κι ένα έγγραφο από τον οικείο φάκελο που σχηματίσθηκε εναντίον της, προτού η υπόθεση κριθεί από δικαστήριο όπου η μητέρα θα αναπτύξει τα επιχειρήματά της, προτού διερευνηθούν ηπιότερες για την προσωπική τους κατάσταση εναλλακτικές λύσεις και να αποχωριστεί η μητέρα το παιδί της και το παιδί τη μάνα του με αστυνομική επιχείρηση, αποτελεί καταπάτηση κάθε έννοιας δικαίου και σοβαρή παραμόρφωση της έννοιας του «συμφέροντος του παιδιού». Το παιδί είναι βέβαιο ότι κατ’ αυτόν τον τρόπο θα τραυματιστεί δια βίου. Όχι από τη μητέρα του, αλλά από τον ακραιφνή τρόπο με τον οποίο η Πολιτεία επιβάλλει αυτό που αντιλαμβάνεται ως «το συμφέρον του».
 
Από το 128 σελίδων υπόμνημα που έχει ήδη καταθέσει η μητέρα στην Εισαγγελία, υπερασπιζόμενη το δικαίωμα του παιδιού της για εκπαίδευση εκτός σχολικού πλαισίου και αφού μνημονεύει πληθώρα διατάξεων διεθνών συμβάσεων με υπερνομοθετική ισχύ (μπροστά στις οποίες οι εθνικές διατάξεις, αναγκαστικά υποχωρούν), υποστηρίζοντας ότι η πράξη της αποτελεί ενάσκηση νομίμου δικαιώματος και συνεπώς δεν είναι άδικη, ούτε μπορεί να επισύρει ηθική και κοινωνική μομφή, εκφραζόμενη με την άσκηση ποινικής δίωξης από την πολιτεία, αναφέρει μεταξύ άλλων:
 
 
«Η ίδια πολιτεία που αμφιβάλλει για την «υγιή κοινωνικοποίηση και ορθή μόρφωση» του παιδιού μου, η ίδια το αποκλείει με διακρίσεις οικονομικές, εκπαιδευτικές αντιλήψεις μιας άλλης εποχής, πολιτικές σκοπιμότητες, συνειδησιακό εγκλεισμό, ιδιαίτερα χαμηλό επίπεδο στην εκπαίδευση. Στο όνομα του συλλογικά «φυσιολογικού» και του υποτιθέμενου «σωστού» που αποδεδειγμένα δεν έχει προσφέρει την πολυπόθητη ευτυχία και ευημερία που αρκετά κυνικά διακηρύσσει, δεν αποδέχομαι να υποβάλω το παιδί μου στην υποχρεωτική συμμόρφωση της συνείδησής του σε πλαίσια πιο περιορισμένα των πραγματικών του δυνατοτήτων και την καταστροφική δέσμευση της δημιουργικότητάς του, που μέχρι στιγμής εξελίσσεται αδέσμευτα και παράγει ήδη σημαντικούς καρπούς. Η άρνησή μου να προσφέρω στην κόρη μου πολύ λιγότερα από αυτά που μπορώ να της προσφέρω, και να υποταχθώ σε συνθήκες που εν τοις πράγμασι παραβιάζουν τα ανθρώπινα δικαιώματα και των δυο μας, είναι ένα ultimum refugium, μια συνειδητή πράξη πολιτικής ανυπακοής».
 
Αμ τι νόμισες, θα σου επιτρέψουν να δημιουργήσεις παιδί με μυαλό και λογική σκέψη κι όχι δουλικό υπήκοο; Τι θα γίνει αν αυτό το παράδειγμα το ακολουθήσουν -Κθούλου φυλάξει- κι άλλες μητέρες; Γνωρίζω πολλές μητέρες που δεν πάνε τα παιδιά τους στα ΠΑΝΟΠΤΙΚΑ κολαστήρια που κατ’ ευφημισμό αποκαλούνται «σχολεία» μάλιστα κάποιες απ’ αυτές πήγαν σε άλλες χώρες που επιτρέπεται η κατ’ οίκον εκπαίδευση. Τα παιδιά τους δε, είναι αυτό που αποκαλούμε «διαμάντια» ούτε να τα περιγράψω δεν μπορώ, εύχομαι να ‘χεις την τύχη να γνωρίσεις ένα τέτοιο παιδί. Αυτά τα άριστα ανθρώπινα πλάσματα, αποτελούν την ελπίδα του ανθρώπου, μέσα στην πλάνη αυτού του πλανή-τη φυλακή που εγλωβιστήκαμε!

Pink Floyd the wall

ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ: Ἠθικὰ Νικομάχεια (1115b-1116a)

[VII] Τὸ δὲ φοβερὸν οὐ πᾶσι μὲν τὸ αὐτό, λέγομεν δέ τι καὶ ὑπὲρ ἄνθρωπον. τοῦτο μὲν οὖν παντὶ φοβερὸν τῷ γε νοῦν ἔχοντι· τὰ δὲ κατ᾽ ἄνθρωπον διαφέρει μεγέθει καὶ τῷ μᾶλλον καὶ ἧττον· ὁμοίως δὲ καὶ τὰ θαρραλέα. ὁ δὲ ἀνδρεῖος ἀνέκπληκτος ὡς ἄνθρωπος. φοβήσεται μὲν οὖν καὶ τὰ τοιαῦτα, ὡς δεῖ δὲ καὶ ὡς ὁ λόγος ὑπομενεῖ τοῦ καλοῦ ἕνεκα· τοῦτο γὰρ τέλος τῆς ἀρετῆς. ἔστι δὲ μᾶλλον καὶ ἧττον ταῦτα φοβεῖσθαι, καὶ ἔτι τὰ μὴ φοβερὰ ὡς τοιαῦτα φοβεῖσθαι. γίνεται δὲ τῶν ἁμαρτιῶν ἣ μὲν ὅτι ‹ὃ› οὐ δεῖ, ἣ δὲ ὅτι οὐχ ὡς δεῖ, ἣ δὲ ὅτι οὐχ ὅτε, ἤ τι τῶν τοιούτων· ὁμοίως δὲ καὶ περὶ τὰ θαρραλέα. ὁ μὲν οὖν ἃ δεῖ καὶ οὗ ἕνεκα ὑπομένων καὶ φοβούμενος, καὶ ὡς δεῖ καὶ ὅτε, ὁμοίως δὲ καὶ θαρρῶν, ἀνδρεῖος· κατ᾽ ἀξίαν γάρ, καὶ ὡς ἂν ὁ λόγος, πάσχει καὶ πράττει ὁ ἀνδρεῖος. τέλος δὲ πάσης ἐνεργείας ἐστὶ τὸ κατὰ τὴν ἕξιν. †καὶ τῷ ἀνδρείῳ δὲ ἡ ἀνδρεία καλόν.† τοιοῦτον δὴ καὶ τὸ τέλος· ὁρίζεται γὰρ ἕκαστον τῷ τέλει. καλοῦ δὴ ἕνεκα ὁ ἀνδρεῖος ὑπομένει καὶ πράττει τὰ κατὰ τὴν ἀνδρείαν.

Τῶν δ᾽ ὑπερβαλλόντων ὁ μὲν τῇ ἀφοβίᾳ ἀνώνυμος (εἴρηται δ᾽ ἡμῖν ἐν τοῖς πρότερον ὅτι πολλά ἐστιν ἀνώνυμα), εἴη δ᾽ ἄν τις μαινόμενος ἢ ἀνάλγητος, εἰ μηδὲν φοβοῖτο, μήτε σεισμὸν μήτε κύματα, καθάπερ φασὶ τοὺς Κελτούς· ὁ δὲ τῷ θαρρεῖν ὑπερβάλλων περὶ τὰ φοβερὰ θρασύς. δοκεῖ δὲ καὶ ἀλαζὼν εἶναι ὁ θρασὺς καὶ προσποιητικὸς ἀνδρείας· ὡς γοῦν ἐκεῖνος περὶ τὰ φοβερὰ ἔχει, οὗτος βούλεται φαίνεσθαι· ἐν οἷς οὖν δύναται, μιμεῖται. διὸ καὶ εἰσὶν οἱ πολλοὶ αὐτῶν θρασύδειλοι· ἐν τούτοις γὰρ θρασυνόμενοι τὰ φοβερὰ οὐχ ὑπομένουσιν. ὁ δὲ τῷ φοβεῖσθαι ὑπερβάλλων δειλός· καὶ γὰρ ἃ μὴ δεῖ καὶ ὡς οὐ δεῖ, καὶ πάντα τὰ τοιαῦτα ἀκολουθεῖ αὐτῷ.

[1116a] ἐλλείπει δὲ καὶ τῷ θαρρεῖν· ἀλλ᾽ ἐν ταῖς λύπαις ὑπερβάλλων μᾶλλον καταφανής ἐστιν. δύσελπις δή τις ὁ δειλός· πάντα γὰρ φοβεῖται. ὁ δ᾽ ἀνδρεῖος ἐναντίως· τὸ γὰρ θαρρεῖν εὐέλπιδος. περὶ ταὐτὰ μὲν οὖν ἐστὶν ὅ τε δειλὸς καὶ ὁ θρασὺς καὶ ὁ ἀνδρεῖος, διαφόρως δ᾽ ἔχουσι πρὸς αὐτά· οἳ μὲν γὰρ ὑπερβάλλουσι καὶ ἐλλείπουσιν, ὃ δὲ μέσως ἔχει καὶ ὡς δεῖ· καὶ οἱ μὲν θρασεῖς προπετεῖς, καὶ βουλόμενοι πρὸ τῶν κινδύνων ἐν αὐτοῖς δ᾽ ἀφίστανται, οἱ δ᾽ ἀνδρεῖοι ἐν τοῖς ἔργοις ὀξεῖς, πρότερον δ᾽ ἡσύχιοι.

Καθάπερ οὖν εἴρηται, ἡ ἀνδρεία μεσότης ἐστὶ περὶ θαρραλέα καὶ φοβερά, ἐν οἷς εἴρηται, καὶ ὅτι καλὸν αἱρεῖται καὶ ὑπομένει, ἢ ὅτι αἰσχρὸν τὸ μή. τὸ δ᾽ ἀποθνήσκειν φεύγοντα πενίαν ἢ ἔρωτα ἤ τι λυπηρὸν οὐκ ἀνδρείου, ἀλλὰ μᾶλλον δειλοῦ· μαλακία γὰρ τὸ φεύγειν τὰ ἐπίπονα, καὶ οὐχ ὅτι καλὸν ὑπομένει, ἀλλὰ φεύγων κακόν.

***
[7] Τα πράγματα που προκαλούν φόβο δεν είναι ίδια για όλους τους ανθρώπους, και είναι μερικά που λέμε ότι είναι πάνω από τη δύναμη του ανθρώπου. Αυτά τα τελευταία προκαλούν φόβο σε κάθε άνθρωπο — στους μυαλωμένους, τουλάχιστο, ανθρώπους. Τα άλλα όμως, αυτά που είναι μέσα στα όρια της δύναμης του ανθρώπου, παρουσιάζουν διαφορές μεταξύ τους ως προς το μέγεθος και ως προς το «περισσότερο και λιγότερο»· το ίδιο συμβαίνει και με τα πράγματα που μας εμπνέουν θάρρος και σιγουριά.

Ο ανδρείος, τώρα, είναι απτόητος στον βαθμό που μπορεί να είναι απτόητος ο άνθρωπος. Θα τα φοβηθεί λοιπόν και αυτά, θα τα αντιμετωπίσει όμως με τον τρόπο που πρέπει και σύμφωνα με όσα ο λόγος ορίζει, και αυτό για χάρη του ωραίου· γιατί αυτό είναι το τέλος της αρετής. Είναι όμως δυνατό να φοβάται κανείς περισσότερο ή λιγότερο, και, ακόμη, πράγματα που δεν είναι φοβερά να τα φοβάται ως φοβερά. Η λανθασμένη συμπεριφορά οφείλεται άλλοτε στο ότι φοβάται κάτι που δεν πρέπει να το φοβάται, άλλοτε στο ότι φοβάται όχι με τον σωστό τρόπο, άλλοτε στο ότι φοβάται σε στιγμή που δεν θα έπρεπε να φοβάται, κ.ο.κ. — το ίδιο συμβαίνει και με τα πράγματα που μας εμπνέουν θάρρος και σιγουριά. Ο άνθρωπος λοιπόν που αντιμετωπίζει και που φοβάται α) τα πράγματα που πρέπει, β) για τον λόγο που πρέπει, γ) με τον τρόπο που πρέπει και δ) τη στιγμή που πρέπει, το ίδιο και ο άνθρωπος που δείχνει θάρρος με τις ίδιες αυτές προϋποθέσεις, είναι ανδρείος· γιατί ο ανδρείος «πάσχει» και «πράττει» με τρόπο που είναι ο σωστός για την περίσταση και όπως ορίζει ο λόγος.

Το τέλος, τώρα, κάθε ενέργειας είναι αυτό που αντιστοιχεί στην έξη από την οποία προέρχεται η συγκεκριμένη ενέργεια. †Για τον άνθρωπο που κάνει ανδρείες πράξεις η ανδρεία είναι κάτι το ωραίο.† Τέτοιο θα είναι λοιπόν και το τέλος της· γιατί το καθετί ορίζεται με βάση το τέλος του. Για κάτι το ωραίο λοιπόν ο ανδρείος υπομένει και πράττει τα έργα της ανδρείας.

Ενσχέσει με την υπερβολή τα πράγματα έχουν ως εξής: Τον άνθρωπο που δεν αισθάνεται κανέναν απολύτως φόβο, η γλώσσα μας δεν έχει λέξη να τον δηλώσει (το είπαμε και σε προηγούμενη ενότητα ότι σε πολλές περιπτώσεις η γλώσσα μας δεν διαθέτει τις σχετικές λέξεις), θα μπορούσε όμως κανείς να πει ότι είναι ένα είδος παράφρονα ή αναίσθητου ανθρώπου, αν δεν φοβάται τίποτε, ούτε τους σεισμούς ούτε τα κύματα της θάλασσας — όπως το λένε για τους Κέλτες. Ο υπερβολικός στο θάρρος ενσχέσει με τα πράγματα που προκαλούν φόβο είναι ο θρασύς. Ο θρασύς, πάντως, άνθρωπος δεν είναι —κατά την κοινή αντίληψη— παρά ένας καυχησιάρης, ένας άνθρωπος που προσποιείται τον ανδρείο: ό,τι είναι ο ανδρείος ενσχέσει με τα πράγματα που προκαλούν φόβο, ο θρασύς θέλει να φαίνεται ότι είναι· όπου λοιπόν το μπορεί, μιμείται τον ανδρείο. Γι᾽ αυτό και οι περισσότεροι από αυτούς τους ανθρώπους είναι θρασύδειλοι: θρασείς εκεί όπου μπορούν να «παίξουν» τον ανδρείο, δεν είναι ικανοί να αντιμετωπίσουν ό,τι προκαλεί πράγματι φόβο.

Ο υπερβολικός στον φόβο δηλώνεται με τη λέξη δειλός· είναι ο άνθρωπος που φοβάται πράγματα που δεν πρέπει να τα φοβάται, ο άνθρωπος που φοβάται με τρόπο που δεν πρέπει να φοβάται, ο άνθρωπος που τον χαρακτηρίζουν όλα τα γνωστά μας αυτού του είδους πράγματα.

[1116a] Ο άνθρωπος αυτός είναι, επίσης, ελλιπής στο θάρρος· αυτό όμως που κυρίως γίνεται φανερό σ᾽ αυτόν τον άνθρωπο είναι ο υπερβολικός του φόβος μπροστά στις δυσάρεστες και οδυνηρές καταστάσεις. Ο δειλός λοιπόν είναι, θα λέγαμε, ο άνθρωπος που βάζει πάντοτε στο μυαλό του το χειρότερο, γιατί φοβάται τα πάντα. Ο ανδρείος, πάντως, είναι το ακριβώς αντίθετο· γιατί το θάρρος είναι χαρακτηριστικό του ανθρώπου που αντιμετωπίζει τη ζωή με αισιοδοξία.

Με τα ίδια λοιπόν πράγματα βρίσκονται αντιμέτωποι και ο δειλός και ο θρασύς και ο ανδρείος, ο τρόπος όμως με τον οποίο συμπεριφέρονται ενσχέσει με αυτά τα πράγματα είναι διαφορετικός: οι δύο πρώτοι υπερβάλλουν και ελλείπουν, ενώ ο τρίτος κρατάει το μέσον και συμπεριφέρεται με τον τρόπο που πρέπει. Επίσης: Οι θρασείς «κάνουν τον καμπόσο» και, ενώ πριν από τους κινδύνους τούς θέλουν, όταν είναι μέσα σ᾽ αυτούς, αποτραβιούνται· αντίθετα οι ανδρείοι βρίσκονται σε διέγερση την ώρα της δράσης, ενώ πιο μπροστά είναι ψύχραιμοι και ήσυχοι.

Όπως λοιπόν είπαμε, η ανδρεία είναι μεσότητα απέναντι στα πράγματα που προκαλούν θάρρος και φόβο στις περιστάσεις που περιγράψαμε· είπαμε επίσης ότι ο ανδρείος επιλέγει και αντιμετωπίζει διάφορα πράγματα επειδή αυτό είναι ωραίο, ή γιατί θα ήταν άσχημο το να μην κάνει έτσι. Το να επιλέγει όμως κανείς τον θάνατο για να γλιτώσει από τη φτώχεια, από μια ερωτική απογοήτευση ή από κάτι δυσάρεστο και οδυνηρό, αυτό δεν δείχνει άνθρωπο ανδρείο· ίσα ίσα δείχνει άνθρωπο δειλό· γιατί το να αποφεύγει κανείς τα οχληρά και κουραστικά πράγματα είναι καθαρή μαλθακότητα: αν δέχεται τον θάνατο, δεν είναι γιατί πρόκειται για κάτι το ωραίο, αλλά για να γλιτώσει από ένα κακό.