Σάββατο 10 Αυγούστου 2019

ΔΡΑΜΑΤΙΚΗ ΠΟΙΗΣΗ: ΑΡΙΣΤΟΦΑΝΗΣ - Ὄρνιθες (639-675)

ΕΠ. καὶ μὴν μὰ τὸν Δί᾽ οὐχὶ νυστάζειν ἔτι
640 ὥρα ᾽στὶν ἡμῖν οὐδὲ μελλονικιᾶν,
ἀλλ᾽ ὡς τάχιστα δεῖ τι δρᾶν. πρῶτον δέ τοι
εἰσέλθετ᾽ εἰς νεοττιάν τε τὴν ἐμὴν
καὶ τἀμὰ κάρφη καὶ τὰ παρόντα φρύγανα,
καὶ τοὔνομ᾽ ἡμῖν φράσατον. ΠΙ. ἀλλὰ ῥᾴδιον.
ἐμοὶ μὲν ὄνομα Πισθέταιρος, τῳδεδὶ
645 Εὐελπίδης Κριῶθεν. ΕΠ. ἀλλὰ χαίρετον
ἄμφω. ΠΙ. δεχόμεθα. ΕΠ. δεῦρο τοίνυν εἴσιτον.
ΠΙ. ἴωμεν· εἰσηγοῦ σὺ λαβὼν ἡμᾶς. ΕΠ. ἴθι.
ΠΙ. ἀτάρ, τὸ δεῖνα, δεῦρ᾽ ἐπανάκρουσαι πάλιν.
φέρ᾽ ἴδω, φράσον νῷν, πῶς ἐγώ τε χοὐτοσὶ
650 ξυνεσόμεθ᾽ ὑμῖν πετομένοις οὐ πετομένω;
ΕΠ. καλῶς. ΠΙ. ὅρα νυν, ὡς ἐν Αἰσώπου λόγοις
ἐστὶν λεγόμενον δή τι, τὴν ἀλώπεχ᾽, ὡς
φλαύρως ἐκοινώνησεν αἰετῷ ποτε.
ΕΠ. μηδὲν φοβηθῇς· ἔστι γάρ τι ῥιζίον,
655 ὃ διατραγόντ᾽ ἔσεσθον ἐπτερωμένω.
ΠΙ. οὕτω μὲν εἰσίωμεν. ἄγε δή, Ξανθία
καὶ Μανόδωρε, λαμβάνετε τὰ στρώματα.
ΧΟ. οὗτος, σὲ καλῶ, σὲ λέγω. ΕΠ. τί καλεῖς; ΧΟ. τούτους μὲν ἄγων μετὰ σαυτοῦ
ἀρίστισον εὖ· τὴν δ᾽ ἡδυμελῆ ξύμφωνον ἀηδόνα Μούσαις
660 κατάλειφ᾽ ἡμῖν δεῦρ᾽ ἐκβιβάσας, ἵνα παίσωμεν μετ᾽ ἐκείνης.
ΠΙ. ὢ τοῦτο μέντοι νὴ Δί᾽ αὐτοῖσιν πιθοῦ.
ἐκβίβασον ἐκ τοῦ βουτόμου τοὐρνίθιον·
ἐκβίβασον αὐτοῦ, πρὸς θεῶν, αὐτήν, ἵνα
καὶ νὼ θεασώμεσθα τὴν ἀηδόνα.
665 ΕΠ. ἀλλ᾽ εἰ δοκεῖ σφῷν, ταῦτα χρὴ δρᾶν. ἡ Πρόκνη,
ἔκβαινε καὶ σαυτὴν ἐπιδείκνυ τοῖς ξένοις.
ΠΙ. ὦ Ζεῦ πολυτίμηθ᾽, ὡς καλὸν τοὐρνίθιον·
ὡς δ᾽ ἁπαλόν, ὡς δὲ λευκόν. ἆρά γ᾽ οἶσθ᾽ ὅτι
ἐγὼ διαμηρίζοιμ᾽ ἂν αὐτὴν ἡδέως;
670 ΕΥ. ὅσον δ᾽ ἔχει τὸν χρυσόν, ὥσπερ παρθένος.
ἐγὼ μὲν αὐτὴν κἂν φιλῆσαί μοι δοκῶ.
ΠΙ. ἀλλ᾽, ὦ κακόδαιμον, ῥύγχος ὀβελίσκοιν ἔχει.
ΕΥ. ἀλλ᾽ ὥσπερ ᾠὸν νὴ Δί᾽ ἀπολέψαντα χρὴ
ἀπὸ τῆς κεφαλῆς τὸ λέμμα κᾆθ᾽ οὕτω φιλεῖν.
675ΕΠ. ἴωμεν. ΠΙ. ἡγοῦ δὴ σὺ νῷν τύχἀγαθῇ.


***
ΤΣΑ. Καιρός δεν είναι για ύπνο, δεν είν᾽ ώρα
640 για αναβολές νικίειες· θέλει δράση
άμεση. Ελάτε, πρώτα πρώτα μπείτε
μες στη φωλιά μου, μες στα φρύγανά της
και στα ξερόκλαδά της, όπως είναι·
και πέστε μου τα ονόματά σας. ΠΙΣ. Πράμα
εύκολο αυτό. Πισθέταιρο με λένε·
το φίλο μου, Ευελπίδη, απ᾽ τα Κριώα.
ΤΣΑ. Κι οι δυο καλωσορίσατε. ΠΙΣ. Σπολλάτη.
ΤΣΑ. Εμπρός, λοιπόν, κοπιάστε. ΠΙΣ. Πάμε· πέρνα
πρώτος, το δρόμο να μας δείξεις. ΤΣΑ. Έλα.
Κάνει να πάει προς το σύδεντρο.
ΠΙΣ. Άκου· έλα πίσω· εξήγησέ μας κάτι·
εσείς είστε πετούμενα, εμείς όχι·
650 πώς το λοιπόν θα ζήσουμε μαζί σας;
ΤΣΑ. Ωραία. ΠΙΣ. Μα βλέπεις στους αισώπειους μύθους
πώς μια αλεπού πήγε παρέα να κάνει
μ᾽ έναν αϊτό και τί ξινό της βγήκε.
ΤΣΑ. Α, μη φοβάστε· υπάρχει μια ριζούλα,
που βγάζετε φτερά, μόλις τη φάτε.
ΠΙΣ. Μπρος τότε. (Στους δυο δούλους.) Εσείς, Μανόδωρε, Ξανθία,
τα στρώματα στους ώμους σας, και μέσα.
ΚΟΡ., στον Τσαλαπετεινό.
Άκου εσύ· σου μιλώ. ΤΣΑ. Τί με θέλεις; ΚΟΡ. Αυτούς
πάρ᾽ τους μέσα και βάλ᾽ τους να φάνε·
μα η γλυκόφωνη αηδόνα σου, αυτή που μαζί
με τις Μούσες κυλάει η λαλιά της,
660 πες να βγει και να μείνει κοντά μας εδώ,
να γλεντήσουμε λίγο μαζί της.
ΠΙΣ. Ναι, κάμε τους, αλήθεια, αυτή τη χάρη·
φώναξε το πουλί να βγει απ᾽ τα θάμνα·
αχ, να χαρείς, πες του να βγει, να δούμε
κι εμείς οι δυο λιγάκι την αηδόνα.
ΤΣΑ. Αφού το επιθυμείτε, ας γίνει. Πρόκνη!
Γιά πρόβαλ᾽ έξω να σε δουν οι ξένοι.
Βγαίνει από το σύδεντρο μια αυλητρίδα, που παρασταίνει την αηδόνα· παίζει διπλό αυλό.
ΠΙΣ. Ω θεέ μου, θεέ μου, τί όμορφο πουλάκι!
Τί τρυφερό και τί λευκό! Βρε, ξέρεις
πώς θα μ᾽ ευχαριστούσε, αν το βουτούσα;
670 ΕΥΕ. Και τί χρυσαφικά, σαν κοπελίτσα!
Ω, θα μπορούσα, λέω, να τη φιλήσω.
ΠΙΣ. Βρε φουκαρά, έχει μύτη σα δυο σούβλες.
ΕΥΕ. Της βγάζω απ᾽ το κεφάλι εγώ το τσόφλιο,
σαν απ᾽ τ᾽ αβγό, και τότε τη φιλάω.
ΤΣΑ. Πάμε. ΠΙΣ. Έμπα πρώτος, και καλή να ᾽ν᾽ η ώρα.
Φεύγουν· μένει μόνο ο Χορός και η αυλητρίδα.

Μορφές και Θέματα της Αρχαίας Ελληνικής Μυθολογίας: ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΕΙΣ - ΒΟΤΡΗΣ

ΒΟΤΡΗΣ
(πουλί, μελισσοφάγος)
 
Ο Βότρης ήταν γιος του Εύμηλου και εγγονός του Εύγνωτου από τη Βοιωτική Θήβα. Ο πατέρας του ήταν θεοσεβής, μάλιστα τιμούσε ιδιαίτερα τον Απόλλωνα. Όταν κάποτε θυσίαζε, ο Βότρης έφαγε το μυαλό του αρνιού, πριν το βάλουν πάνω στον βωμό αφιερώνοντάς το στον θεό. Οργισμένος για την ασεβή, ή μάλλον αστόχαστη πράξη του παιδιού του, ο Εύμηλος πήρε αναμμένο δαυλό από τον βωμό και χτύπησε τον Βότρη δυνατά στο κεφάλι. Το χτύπημα προκάλεσε μεγάλη αιμορραγία και το παιδί θα πέθαινε.
 
Ο θρήνος των γονιών και των υπηρετών αλλά και η θεοσέβεια του Εύμηλου έκανε τον Απόλλωνα να τους λυπηθεί. Γι' αυτό μεταμόρφωσε τον Βότρη στο πουλί μελισσοφάγο, που φτιάχνει φωλιές ομαδικά σε τούνελ σε αμμώδεις λόφους και εκεί, κάτω από τη γη γεννά αλλά διαρκώς επιδιώκει να πετά. Με βουτιές στον αέρα πιάνει διάφορα έντομα, κυρίως μέλισσες και σφήκες· πριν τις καταπιεί αφαιρεί το κεντρί, όπως ο Βότρης αφαίρεσε το μυαλό του αρνιού.

Το αυτονόητο της ελευθερίας

Τα αυτονόητα έχουν καταντήσει δυσνόητα, μιας που έχουμε διαστρεβλώσει τόσο πολύ τη σκέψη μας, που δεν βλέπουμε καν τη διαστρέβλωση. Ακόμα και αυτό χωράει πολλή συζήτηση καθώς ΤΙΠΟΤΑ δεν γίνεται χωρίς τη συγκατάθεση (την ατομική ΚΑΙ συλλογική  πρόθεση) που υπερβαίνει και διαπερνά κάθε περιορισμένη, επιφανειακή οπτική.

Δεν έχει και τόση σημασία ποιες είναι οι διαστρεβλώσεις, γιατί το ξέρω από τώρα, πως όλοι συμφωνούμε. Θεωρητικά πάντα! Γιατί αν ήταν πρακτική η συμφωνία, θα κάναμε κάτι γι' αυτό (όλοι εμείς που συμφωνούμε), δεν θα χρειαζόταν καν να το συζητάμε, να αναλύουμε και να εξηγούμε. Θα εκδηλώναμε συζητώντας, θα φανερώναμε συνθέτοντας, θα αναδιαμορφώναμε τη ζωή μας για να ταιριάζει με την υποτιθέμενη συμφωνία μας. Είναι κάπου εκεί που αρχίζεις να ακούς τα "ναι συμφωνώ, αλλά...". Πάντα υπάρχει ένα ισχυρό "αλλά" που διατηρεί το στάτους κβο...

Και έτσι καταλήγουν, όσοι αντιλαμβάνονται πραγματικά τα αυτονόητα, να τα διεκδικούν, "με αίμα και ιδρώτα", σε έναν κόσμο που τους θεωρεί τρελούς, αναρχικούς, περίεργους, αποστάτες, περιθωριακούς...

Η ζωή είναι απλή. Όχι τόσο απλοϊκή (γιατί μπερδεύουμε και τις λέξεις, όπως ταιριάζουν στις υποσυνείδητες προθέσεις μας), όσο να αναγκαστούμε όλοι να "επιστρέψουμε στα χωράφια", στη γη, στην παραγωγή φαγητού. Δεν είμαστε όλοι καλλιεργητές, ούτε μπορούμε να γίνουμε όλοι αγρότες. Αλλού είναι η απλότητα... τη χάνουμε γιατί φτιάχνουμε ιδανικά από τις φοβίες και τις εξαρτήσεις μας!

Η ζωή είναι ξεκάθαρη. Δείχνει στον καθένα μας κάθε στιγμή, όλα όσα χρειαζόμαστε για να γίνουμε σοφοί, συνειδητοί συμμέτοχοι της δημιουργίας της πραγματικότητάς μας.

Μπορεί να παραπονιούνται οι άνθρωποι, να γκρινιάζουν και να κατηγορούν τους κανόνες, τις ανελευθερίες τους, τους εξαναγκασμούς και τις πιέσεις, μα το αυτονόητο που δεν θέλουν να παραδεχθούν είναι πως χρειάζονται κανόνες, χρειάζονται εξαναγκασμούς, πιέσεις, τιμωρίες, αμοιβές. Γιατί φοβούνται και αρνούνται να λειτουργήσουν τόση ελευθερία.

Μιλάνε ακατάπαυστα, αναλύουν άπταιστα, υποστηρίζουν σθεναρά... μα είναι αστείο πως όταν έρχεται η ώρα της δράσης, του δια ταύτα, στην καθημερινότητα αλλά και στις μεγάλες αποφάσεις της ζωής τους, επιστρέφουν βολικά και αθόρυβα στην υπακοή, τη συμμόρφωση, τις δικαιολογίες. Συσπειρώνονται, ομαδοποιούνται, γιατί φοβούνται ν' απλωθούν, να αντικρίσουν το άγνωστο, να γίνουν εξερευνητές αντί παγιωμένοι γνώστες, επαναληπτικά. 

Η ελευθερία απειλεί το οικοδόμημα. Μην κοιτάς που όλοι μιλάνε και διακηρύσσουν την ελευθερία! Το οικοδόμημα του ψεύτικου εαυτού που έχουν φτιάξει και που χωρίς αυτό δεν ξέρουν και δεν τολμούν να υπάρξουν, είναι πολύτιμο, απαραίτητο... πολύ πιο πάνω και πέρα από την ελευθερία που φαντάζει καλύτερη ως αποστασιοποιημένο ιδανικό παρά ως στάση καθημερινής ζωής.

Είναι αυτονόητη η ελευθερία; Είναι αυτονόητο ζητούμενο; Όχι βέβαια, όπως κι αν φαίνεται. Θα τρόμαζαν οι περισσότεροι άνθρωποι, διαπιστώνοντας ότι δεν αναζητούν και ποτέ δεν ήθελαν να είναι ελεύθεροι. Βέβαια θίγονται, διαμαρτύρονται και "αποτινάσσουν" τον ισχυρισμό πως στην πραγματικότητα τους αρέσει να είναι δούλοι, υποχείρια, ακόλουθοι και όχι αρχηγοί της ζωής τους. Ειδικά όταν τους το λες έτσι, τόσο ωμά, με λέξεις που φοβούνται και αποφεύγουν ήδη για τον εαυτό τους.

Λένε πως θέλουν να είναι ευτυχισμένοι, μα φοβούνται την ευτυχία. Λένε πως θέλουν την υγεία αλλά η σκέψη τους παραμένει στην αρρώστια. Λένε πως θέλουν έναν κόσμο ειρηνικό, όπως στο μυαλό τους διεξάγονται μάχες, αθέατοι πόλεμοι και η πλήρης απαξίωση του εαυτού τους. Μιλάνε για δημοκρατία, όμως στηρίζουν την επιβολή, το κρυφτούλι και την εγωιστική αρπαγή, όλων όσων φοβούνται πως δεν δικαιούνται.

Έτσι συνεχίζουν να θεωρητικολογούν, για πράγματα που ουσιαστικά δεν κατανοούν. Και αυτό είναι εύκολο, στην εποχή της "ελευθερίας της έκφρασης", όπου "έκφραση" έχει καταντήσει να σημαίνει "άποψη επί παντός επιστητού που δικαιούται να έχει ο καθένας". Νομίζουν οι άνθρωποι πως δεν πληρώνουν γι' αυτήν, πως μπορούν και δικαιούνται να ανοίγουν το στόμα τους και να λένε ή να γράφουν ό,τι θέλουν, όπως καλή ώρα εγώ, εδώ. Όμως, τα πάντα πληρώνονται, τα πάντα έχουν συνέπεια, συνέχεια, αποτέλεσμα. Ακόμα και οι λέξεις, οι σκέψεις, τα εσωτερικά φαντάσματα που "διασκεδάζουν" τον φοβικό νου.

Και δεν είναι τίποτα αυτονόητο όταν αρχίζεις να διαπιστώνεις τον αόρατο ιστό, τη σύνδεση μεταξύ όλων, μεταξύ λόγου και σκέψης, σκέψης και δράσης, ζωής και πρόθεσης, σύνδεσης και επιθυμίας. Και μαθαίνοντας να κοιτάς κάτω από την επιφάνεια του φαίνεσθαι, διαπιστώνεις την απόλυτη Τάξη, που φαίνεται σαν χάος μόνο σε όσους αρνούνται να δουν τη Σοφία, τον τρόπο λειτουργίας του κόσμου και του Εαυτού τους.

Τελικά, είναι αυτονόητα... αυταπόδεικτα και απλά. Για ελεύθερους ανθρώπους...!

Επιστήμονες δημιούργησαν τεχνητό ανθρώπινο μάτι σε ένα τσιπ

Ερευνητές του Πανεπιστημίου της Πενσυλβανίας έχουν δημιουργήσει ένα τεχνητό ανθρώπινο μάτι σε ένα τσιπ, το οποίο θα μπορούσε να αλλάξει τον τρόπο με τον οποίο μελετώνται τα μάτια μας.

Το μάτι-μοντέλο, που περιγράφεται στο περιοδικό Nature Medicine τη Δευτέρα είναι το αποτέλεσμα μιας συνεργασίας μεταξύ οφθαλμιατρικών και βιοϊατρικών επιστημόνων και είναι δομημένο σε ένα διαφανές τσιπ με σχήμα οκτάγωνο με μέγεθος περίπου μιας δεκάρας. Στο κέντρο υπάρχει ένας σκελετός σε σχήμα φακού επαφής που περιέχει κύτταρα από το στρώμα στο μπροστινό μέρος του ματιού (τον κερατοειδή χιτώνα) και τα κύτταρα από τον επιπεφυκότα, τα οποία μαζί σχηματίζουν την επιφάνεια του ματιού. Το «βλέφαρο» σε αυτή την περίπτωση είναι ένα ορθογώνιο ζελατίνης που ολισθαίνει πάνω από το ικρίωμα για να μιμείται την κίνηση που ανοιγοκλείνει και μικρά κανάλια πάνω από το μάτι παρέχουν έναν τρόπο δημιουργίας δακρύων.

Ο Dan Huh, επικεφαλής της έρευνας και αναπληρωτής καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Πενσυλβανίας, επικεντρώνεται κυρίως στη δημιουργία οργάνων σε τσιπ και οργανοειδών, και παλαιότερα δημιούργησε πλάκες πλακούντα και τσιπ του πνεύμονα που δοκιμάζονται επί του παρόντος.

«Από τεχνικής πλευράς, θεωρήσαμε ενδιαφέρον να σκεφτούμε τη δυνατότητα να μιμηθούμε το δυναμικό περιβάλλον ενός ανθρώπινου ματιού που ανοιγοκλείνει», δήλωσε ο Huh . Η επιτυχής μίμηση αυτής της κίνησης τους επέτρεψε επίσης να μοντελοποιήσουν μια κατάσταση γνωστή ως ξηροφθαλμία (DED), η οποία μπορεί να οδηγήσει σε κνησμό και φλεγμονή λόγω έλλειψης ενυδάτωσης.

Για να προκαλέσουν την ασθένεια στο τσιπ τους, η ερευνητική ομάδα επιβράδυνε την τεχνητή αναλαμπή από 12 φορές ανά λεπτό σε μόλις έξι φορές ανά λεπτό, παρατηρώντας αυτόν τον σημαντικά μειωμένο όγκο δακρύων. Στη συνέχεια η ομάδα εξέτασε ένα ερευνητικό φάρμακο και διαπίστωσε ότι μείωσε κάποια από τη φλεγμονή που συνήθως παρατηρείται με το DED.

Το πειραματικό μοντέλο του οφθαλμού δεν περιλαμβάνει το πλήρες συμπλήρωμα κυττάρων που υπάρχουν στο ανθρώπινο μάτι αφού λείπουν τα αιμοφόρα αγγεία και τα νεύρα, καθώς και ένα πλέγμα των ανοσοκυττάρων που συνήθως υπάρχουν στο μάτι.

«Ελπίζω ότι η πλατφόρμα μας να προχωρήσει περαιτέρω και να χρησιμοποιηθεί για διάφορες εφαρμογές εκτός από τον έλεγχο φαρμάκων, όπως η δοκιμή φακών επαφής και οφθαλμικών χειρουργείων στο μέλλον», δήλωσε ο μεταπτυχιακός φοιτητής Jeongyun Seo , ένας συν-συγγραφέας στη μελέτη.

Ερωτήματα περί μόρφωσης

Γίνεται πιο ευφυής μια κοινωνία όταν παίρνουν περισσότεροι απολυτήριο λυκείου;

Γίνεται τουλάχιστον καλύτερη;

Σε ποιον θα μπορούσατε να παραχωρήσετε τη μόρφωσή σας;

Τι σημαίνει μόρφωση για σας; (διαγράψτε ό,τι δεν ισχύει)

α) Ημερομηνίες μαχών.
β) Ράφια γεμάτα βιβλία.
γ) Γνώμη για τα πάντα.
δ) Να πηγαίνεις στην όπερα και σε συναυλίες κλασικής μουσικής.
ε) Αποφθέγματα μεγάλων ανδρών.
στ) Το να βλέπει κανείς σχέσεις εκεί πού δεν υπάρχουν.
ζ) Να έχεις διάφορους νεκρούς ως πρότυπα.
η) Η αδυναμία να σχηματίζεις μικρές φράσεις.
θ) Ξένες λέξεις.
ι) Πεσιμισμός χωρίς πραγματικό λόγο.
ια) Απαγγελία από στήθους ποιημάτων του Χέλντερλιν.
ιβ) Το να βλέπει κανείς βραδινά τοκ σόου για να τον πάρει ο ύπνος.
ιγ) Μια κυκλική κοσμοθεωρία, ότι όλα δηλαδή επανέρχονται.
ιδ) Το να πιστεύει κανείς ότι ξέρει τι είναι το σωστό.
ιε) Το να αμφισβητεί τα πάντα.
ιστ) Το να αμφισβητεί τον εαυτό του.
ιζ) Αδεξιότητα στις χειρωνακτικές εργασίες.
ιη) Το να μη διαβάζει τις αθλητικές σελίδες της εφημερίδας.
ιθ) Η πολυτέλεια ασήμαντων ιδεών.
κ) Διπλή ημιμάθεια.
κα) Το να απαντά σ’ όλες τις ερωτήσεις με: «και ετούτο – και εκείνο».
κβ) Συνείδηση της προσωπικής ασημαντότητας.

Αν τίποτα απ’ όλα αυτά δεν είναι μόρφωση, τι είναι;

Θα θέλατε να διαθέτετε περισσότερη μόρφωση ή θα ξεφορτωνόσασταν ευχαρίστως κάμποση;

Θα ήταν ο κόσμος καλύτερος αν ήταν όλοι μορφωμένοι; Ή μήπως κερδίζει μια κοινωνία από το γεγονός ότι υπάρχουν ακόμα αμόρφωτοι – για να κάνουν απλές εργασίες, για παράδειγμα, που δεν μπορούν να αυτοματοποιηθούν προς το παρόν;

Καταλαβαίνετε από τη μάρκα αυτοκινήτου αν ο οδηγός είναι μορφωμένος η όχι;

Σε ποιον αιώνα έζησαν οι δεινόσαυροι;

Εξετάζοντας τα φιλοσοφικά επιτεύγματα των τελευταίων εκατό ετών, εξακολουθεί να χρειάζεται η κοινωνία φιλοσόφους; Σε περίπτωση που απαντήσετε όχι, επιτρέπεται να εγκαταλείψουμε εντελώς τον όρο «φιλοσοφία» στα χέρια των τμημάτων μάρκετινγκ και των προπονητών ποδοσφαίρου;

Πώς εκδηλώνεται η μόρφωση στον πόλεμο;

Ποια πράγματα θα καταλαβαίνατε ευκολότερα αν δεν σας τα είχε εξηγήσει κάποιος;

Πώς μαθαίνει κανείς τη λήθη;

ΠΩΡΙΕΣ τα Ξανθά ζώα του ΑΣΚΛΗΠΙΟΥ

ΠΩΡΙΕΣ τα Ξανθά ζώα, ο ΑΣΚΛΗΠΙΟΣ και οι αρχαιολόγοι
 
Οι αρχαίοι Έλληνες ή βλάκες ήταν ή ‘ξέραν άλλα πράγματα, που μας αποκρύπτουν τώρα οι αρχαιολόγοι -όσοι τουλάχιστον καταλαβαίνουν- αλλά κι όποιοι καταλαβαίνουν ανήκουν σε μυστικές εταιρείες, στοές και λαγούμια, δηλαδή είναι “μυημένοι” τρομάρα τους και για να απαντήσω στην πρώτη ερώτηση, φυσικά δεν ήταν βλάκες.-
 
Οι Πωρίες είναι ξανθά θηλαστικά ζώα με εμφάνιση φιδιού, θηλαστικά, με υπογένειο, σπανίως και με μικρά χέρια. Τεραστίων διαστάσεων όπως φαίνεται στην εικόνα 1 του ανάγλυφου. Το κεφάλι τους είναι σε μέγεθος μοσχαριού. Δεν είναι σαρκοβόρα και ζουν ακόμη και σήμερα, κάτω από την Γη σε βάθος άνω των 150 μέτρων. Δεν κουλουριάζονται όπως τα φίδια οριζόντια στο έδαφος αλλά ΚΑΘΕΤΩΣ. Όταν “τρέχουν” κινούνται σε ευθεία κι όχι ζικ – ζακ με ΦΥΣΙΚΗ ΑΝΤΙΒΑΡΥΤΗΤΑ.
 
Οι Πωρίες είναι Θ Η Λ Α Σ Τ Ι Κ Α δεν είναι ερπετά
 
Είναι απόλυτα φιλικά προς τον άνθρωπο και θεραπευτικά, όλων των ασθενειών, από τρέλα μέχρι καρκίνο, χάρις στον τεράστιο ζωικό μαγνητισμό τους. Ο Ασκληπιός τα χρησιμοποιούσε στα Ασκληπιεία για όλες τις θεραπείες που γίνονταν εκεί, από τρέλα μέχρι καρκίνο, ΑΜΕΣΑ, την ίδια ημέρα.
 
Επίσης αν δεν μπορούσε να πάει ο άρρωστος, πήγαινε ο πλησιέστερος συγγενής του πρώτου βαθμού. Η θεραπεία τότε γινόταν μέσω της αιθερικής συνδέσεως των δυο τους. Γι’ αυτό βλέπετε στην εικόνα τον Πωρία στον ώμο του ασθενούς. Επίσης στα Ασκληπιεία χρησιμοποιούσαν και δακτυλοπίεση, τον μετέπειτα βελονισμό και την ρεφλεξολογία, που λανθασμένα αποδίδεται στου Κινέζους.
 
Ο Αλέξανδρος είχε πάρει 200 μαζί του και άφηνε από δύο σε κάθε ναό που έφτιαχνε.
 
ΠΩΡΕΙΕΣ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΜΟΝΟ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ
 
Η θεραπεία των ασθενών στα Ασκληπιεία γίνονταν με παρουσία και χρήση παρειών, όπως μας το περιγράφει παραστατικότατα ο Αριστοφάνης στον «Πλούτο» Ο Ασκληπιός διέθετε το ίδιο ελιξίριο με τους Ερεχθείδες φιδάνθρωπους, το αίμα της Γοργούς, του οφιόμορφου τέρατος. Ήταν η Αθηνά που το δώρισε και σε αυτόν. Η δύναμη της θεραπείας δεν συνδέονταν μόνο με τα παρείες-φίδια, αλλά και με τις Έγχελεις, τις Θεότητες των υδάτων. Η «Θεά λευκώλενος ιχθύς έγχελυς» που καυχιόταν πως πλάγιασε στην αγκαλιά του Δία, όπως λέει ο σατιρικός ποιητής Μάτρων.
 
Στην Θεσσαλονίκη στην τοποθεσία, που έγινε το ΙΚΕΑ, εμφανιζόταν συχνά ένας Πωρίας, ώσπου ο “πολιτισμός” τον έδιωξε από εκεί. Τώρα τα κυνηγάνε ανελέητα οι Υποχθόνιες Αμερικανικές Στρατιωτικές Δυνάμεις. Μπορώ να σας πω πολλές ιστορίες αλλά δεν θέλω να σας απασχολήσω από τα αγαπημένα σας applications του facebook. Πριν πρωτοδημοσιεύσω το άρθρο σχετικά με τους Πωρίες στην miastala.com το 2009 μια αναζήτηση στον μεγάλο Αδελφό ή πιο λαϊκά google έδεινε κάποιες πληροφορίες σχετικά με το σημαντικό αυτό ζώο, μετά την δημοσίευση του άρθρου μου, εξαφανίστηκαν όλες και σήμερα θα βρείτε κάποιες αναφορές των γνωστών ηλιθίων-trolls. Οτι αγγίζει τον ΑΙΘΕΡΑ, την ΑΜΤΙΒΑΡΥΤΗΤΑ και τα ΒΑΘΜΩΤΑ ΠΕΔΙΑ κάνει τζιζζζ !!!
 
Οι Έγχελεις λατρεύονταν ιδιαίτερα στο Ασκληπιείο της Κω και συνδέονται μυθολογικά και με τον Ιπποκράτη. Λέγεται πως αυτός ο μεγάλος γιατρός απέκτησε τις γνώσεις του διαβάζοντας τα αρχεία του Ασκληπιείου του νησιού του. Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει τις ικανότητες των γιατρών του Ασκληπιού. Ο Ιπποκράτης κατάγονταν από τον Κρίσαμι, που είχε σκοτώσει μια τεράστια Έγχελυ που του έτρωγε τα πρόβατα. Η Θεά εμφανίζονταν στον ύπνο του ζητώντας του να την θάψει, αλλά αυτός την αγνόησε. Έτσι, μια μέρα αυτός και όλη του η οικογένεια εξαφανίστηκαν. Από τα Έγχελυ απέκτησε τις ικανότητές του κι ο Γλαύκος. Είδε ένα ψάρι να ανασταίνεται και να πηδάει ξανά στη θάλασσα μόλις το ακούμπησε πάνω σε ένα βοτάνι. Ο Γλαύκος το έφαγε αμέσως και πήδηξε κι αυτός στην θάλασσα, μετατρεπόμενος σε θαλάσσιο δαίμονα με μαντικές ικανότητες. 
 
Ας δούμε κάποιες ενδιαφέρουσες αναφορές σε αρχαία κείμενα
 
> Αριστοφάνης, Πλούτος 688-690
“κᾆτα συρίξας ἐγὼ ὀδὰξ ἐλαβόμην ὡς παρείας ὢν ὄφις”
(έβγαλα έναν συριστικό ήχο σαν το φίδι παρείας)
 
> Κρατίνος, frg. 225
” παρεῖαι ὄφεις ” (στα αρχαία ελληνικά παρείας ονομαζόταν το κόκκινο-καφέ φίδι)
 
>Δημοσθένης, Υπερ Κτησιφώντος, Περί του στεφάνου
“τοὺς ὄφεις τοὺς παρείας θλίβων καὶ ὑπὲρ τῆς κεφαλῆς αἰωρῶν, καὶ βοῶν “εὐοῖ σαβοῖ”
(αρπάζοντας τους παρείες και κρατώντας τους πάνω από το κεφάλι και φώναζες «Ευοί Σαβοι» και χόρευες στο ρυθμό του)
[Σημ. σε αυτό το κομμάτι ο Δημοσθένης περιγράφει την λάθοπαιδεία που έλαβε ο αντίπαλός του στην δίκη Αισχύνης. Τον κατηγορεί ότι η μητέρα του, Γλαυκοθέα, τον μύησε σε λατρείες όπως αυτές του Διονύσου, του Ορφέα και του Σαβάζιου σύμφωνα με το τελετουργικό που περιγράφει. Ουσιαστικά διαβάλλει τον αντίπαλό του στο δικαστήριο αντιπαραθέτοντας την δική του ορθή παιδεία με αυτή του αντιπάλου του. Η λατρεία του Σαβάζη/ιου ήρθε από τη Θράκη και τη Φρυγία και έγινε γνωστή στην Αττική τον 5ο αι.]
 
>Θεόφραστος, Χαρακτήρες 16.4.1-2 (σε αυτό το έργο ο Θεόφραστος περιγράφει τους ανθρωπινους χαρακτήρες και εδώ συγκεκριμένα τον δεισυδαίμονα)
“καὶ ἐὰν ἴδῃ ὄφιν ἐν τῇ οἰκίᾳ, ἐὰν παρείαν, Σαβάζιον καλεῖν, ἐὰν δὲ ἱερόν, ἐνταῦθα ἡρῷον εὐθὺς ἱδρύσασθαι.”
(Αν ο δεισυδαίμονας το δει παρεία τότε κάνει παράκληση στον Σαβάζιο)
 
>Πτολεμαίος Γραμματικός, De differentia vocabulorum 404.14
“Για τους παρείες-ὄφεις τινὲς μετέωρα τὰ παρεῖα ἔχοντες.”
Είναι φίδια που έχουν τα πλαϊνά τους ψηλά (τα μάγουλα συγκεκριμένα) δηλαδή στέκονται.
 
>Βαλέριος Χαρποκράτιος Γραμματικός, Lexicon 238.9-15
Παρεῖαι ὄφεις Δημοσθένης ὑπὲρ Κτησιφῶντος. παρεῖαι ὀνο μάζονταί τινες ὄφεις παρὰ τὸ παρειὰς μείζους ἔχειν, ὡς καὶ Κρατῖνος ἐν τῷ Τροφωνίῳ ὑποσημαίνει. ὁ δὲ Ὑπερείδης ἐν τῷ κατὰ Δημάδου γράφει ταυτί “εἶναι δὲ τοὺς ῥήτορας ὁμοίους τοῖς ὄφεσι· “τούς τε γὰρ ὄφεις μισητοὺς μὲν εἶναι πάντας, τῶν δὲ ὄφεων αὐτῶν “τοὺς μὲν ἔχεις τοὺς ἀνθρώπους ἀδικεῖν, τοὺς δὲ παρείας αὐτοὺς τοὺς “ἔχεις κατεσθίειν.”
(Ο Δημοσθένης στο λόγο του Υπέρ Κτησιφώντος αναφέρει τους παρείες. Έτσι ονομάζονται τα φίδια που έχουν μεγάλα πλαϊνά (μάγουλα), όπως και ο Κρατίνος αναφέρει για το σπήλαιο του Τροφώνιου. Ο Υπερείδης στο λόγο του Κατά Δημάδου γράφει τα εξής: «οι ρήτορες είναι όμοιοι με τα φίδια· γιατί όλα τα φίδια είναι μισητά. Γιατί κάποια φίδια θεωρείς ότι αδικούν τους ανθρώπους και όσα φίδια είναι παρείες θεωρείς ότι καταβροχθίζουν τους ανθρώπους).
 
>Παυσανίας, 3.20.81-83
“τὴν δὲ ἐπ᾽ Ἀρκαδίας ἰοῦσιν ἐκ Σπάρτης Ἀθηνᾶς ἕστηκεν ἐπίκλησιν Παρείας ἄγαλμα ἐν ὑπαίθρῳ, μετὰ δὲ αὐτὸ ἱερόν ἐστιν Ἀχιλλέως·
(Στο δρόμο από την Σπάρτη στην Αρκαδία υπάρχει στην ύπαιθρο ένα άγαλμα της Αθηνάς που ονομάζεται Παρείας και μετά από αυτό ένα ιερό του Αχιλλέα).
 
>Κλαυδιος Αιλιανός, De natura animalium, 8.12.1-6
Ὁ παρείας ἢ παρούας (οὕτω γὰρ Ἀπολλόδωρος ἐθέλει) πυρρὸς τὴν χρόαν, εὐωπὸς τὸ ὄμμα, πλατὺς τὸ στόμα, δακεῖν οὐ σφαλερός, ἀλλὰ πρᾶος. ἔνθεν τοι καὶ τῷ θεῶν φιλανθρωποτάτῳ ἱερὸν ἀνῆκαν αὐ τόν, καὶ ἐπεφήμισαν Ἀσκληπιοῦ θεράποντα εἶναι οἱ πρῶτοι ταῦτα ἀνιχνεύσαντες.
(Ο παρείας ή παρούας (γιατί έτσι τον αποκαλεί ο Απολλόδωρος) έχει το χρώμα της φωτιάς, έχει φιλικό βλέμμα, μεγάλο στόμα, δαγκώνει, αλλά δεν είναι επικίνδυνος· αντίθετα, είναι ήρεμος. Οι πρώτοι που τα ανακάλυψαν αυτά διέδωσαν ότι είναι θεραπευτής του Ασκληπιού και εκεί προς τιμή του φιλανθρωπότερου από τους θεούς έστησαν σε αυτόν ιερό)
 
Η θεραπεία τότε γινόταν μέσω της αιθερικής συνδέσεως των δυο τους..
> Γιώργος Λεκάκης -λαογράφος
«Ως ιερά ζώα του Ασκληπιείου Επιδαύρου θεωρούνταν το φίδι, η αίγα, ο σκύλος, κ.ά. Το φίδι της Επιδαύρου, είναι, έως σήμερα, σύμβολο της Ιατρικής. Τα φίδια στο Ασκληπιείο της Επιδαύρου ήταν τα ιερότερα ζώα του χώρου. Εξημερώνονταν πολύ εύκολα και θεωρούντο παρίες. Μάλιστα, όποιοι ήθελαν να ιδρύσουν ένα ασκληπιείο, έρχονταν και τελετουργικώς έπαιρναν ένα φίδι από την Επίδαυρο. Όπως συνέβη και στη Ρώμη, όταν θέλησαν να κτίσουν εκεί ασκληπιείο, το 294 π.κ.ε. μετά από ένα σοβαρό λοιμό που έπεσε στην περιοχή και που αδυνατούσαν οι εντόπιοι Θεοί να παύσουν. Το φίδι δεν καθιερώθηκε τυχαίως ως σύμβολο της Ιατρικής, Παρίας του Ασκληπιείου και βοηθός του Ασκληπιού, στην Επίδαυρο.
 
Κάποτε ο Μίνωας εκ Κρήτης έστειλε τον αγαπημένο νεαρό γιο του, Γλαύκο, νεκρό στο ασκληπιείο της Επιδαύρου, όταν ακόμη αρχιεράτευε ο ίδιος ο Ασκληπιός. Ο Γλαύκος είχε πέσει μέσα σ’ ένα πιθάρι με μέλι και πνίγηκε! Ο ισόθεος κλείσθηκε με τον νεαρό νεκρό πρίγκιπα στο άβατον ίνα τον αναστήσει. Παρατήρησε, ότι στην βακτηρία (ή κατ’ άλλους ρόπαλο) στο οποίο στηριζόταν, άρχισε να τυλίγεται ένα φίδι και να ανέρχεται. Ο Ασκληπιός κτύπησε και σκότωσε το ερπετό. Τότε έκπληκτος είδε την εξής σκηνή: Ένα άλλο φίδι πλησίασε τον σκοτωμένο όφι, το δάγκωσε και το ανέστησε! Ο Ασκληπιός σκέφτηκε τότε πως η Φύση του έδωσε τη λύση: Ήταν το δηλητήριο του φιδιού! Ο Ασκληπιός αμέσως επήρε το φαρμάκι και το έκαμε φάρμακο. Παρασκεύασε με το δηλητήριο μια ουσία, [εδώ γίνεται αναφορά στο πολύτιμο αίμα της Μέδουσας] την οποία έδωσε μετά στον νεκρό Γλαύκο και τον ανέστησε! Έκτοτε το φίδι παρίας έγινε ενυφαντός σύντροφος του Ασκληπιού.
 
Ο Γλαύκος επέστρεψε ζωντανός στην Κρήτη κι εμφανίσθηκε στον έκπληκτο πατέρα του προς δόξαν του Ασκληπιού. Οι Θεοί ποτέ δεν συγχώρησαν στον Ασκληπιό την επιτυχία του να βρει το φάρμακο της αναστάσεως νεκρών. Θεώρησαν πως έτσι οι άνθρωποι θα πάψουν πλέον να είναι θνητοί, άρα ένα μεγάλο πλεονέκτημα των Θεών, έναντι αυτών, θα εκλείπει.
 
Βέβαια, δεν είναι η μόνη ανάσταση νεκρού που αναφέρεται στην αρχαία παράδοσή: ο Πέλοψ αναστήθηκε από τους Θεούς, κι ο Άδωνις, κι ο Σαρπηδών με μαγικό τρόπο κ.ά.
 
Παραλλαγή αυτού του μύθου μιλά για τον μάντη και θεραπευτή Πολύϊδο (δηλ. αυτός που ξέρει πολλά) ο οποίος ήταν ένας περιπλανώμενος Αργείος. Ο Πολύϊδος εμάντεψε τον τόπο όπου είχε πνιγεί ο μικρός υιός του βασιλέως της Κνωσού κι εν συνεχεία, έκαμε χρήση μαγικών βοτάνων (μιας πόας) με τα οποία τον επανέφερε στη ζωή! Κι αυτός διατεινόταν πως έμαθε τη θεραπευτική χρήση και δράση των βοτάνων, από τους παρίες της περιοχής.  Αργότερα, ο Μίνως απαιτεί να διδάξει ο ίδιος ο Πολύϊδος στον Γλαύκο, τη μαντική τέχνη και οι μινωίτες Κρήτες την δίδαξαν με την σειρά τους στους Αιγυπτίους.
 
Οι ασθενείς ή όσοι προσέφευγαν στα ασκληπιεία, θυσίαζαν πρόβατα, χοίρους, κ.ά. ζώα, αλλά κυρίως ταύρους, εκ των οποίων έλαβε το όνομά της η περιοχή: Επίδαυρος >επί + ταύρος. Στους βωμούς καίγονταν τα εντόσθια, ενώ το υπόλοιπο κρέας ήταν το προσφερόμενο φαΐ στους ιερείς και το προσωπικό του ασκληπιείου.
 
Κατά τ’ άλλα, μετά τον Ασκληπιό, τα ασκληπιεία διευθύνονταν από τον εκάστοτε ιεροφάντη. Όταν απουσίαζε τον αντικαταστούσε ο πυρφόρος. Ο ιεροφάντης εξέταζε προσεκτικώς τον ασθενή και καθόριζε τη θεραπεία, έπειτα από συμβούλιο που έκαμε με τους θεράποντες ιατρούς-ιερείς. Σε κάθε ασκληπιείο απασχολούνταν ιερομνήμονες (σαν να λέμε σήμερα νοσοκόμοι), υδροθεραπευτές, μαλάκτες, ιεροψάλτες, κ.ά. Σημαντικό είναι να αναφέρω, πως υπηρεσίες προσέφεραν και γυναίκες ιέρειες, οι νεωκόρες ή ζακόρες.
 
Οι θεραπευόμενοι μετά τη θεραπεία τους προσέφεραν ζωάγρια, άφθονες δωρεές στους ευεργέτες τους. Από τα αφιερώματα αυτά συγκεντρώνονταν μεγάλα χρηματικά ποσά, τα οποία διατίθεντο για τον καλλωπισμό του χώρου, για την κατασκευή μεγαλοπρεπέστατων και καλλιτεχνικότατων μνημείων. Ένα τέτοιο θα πρέπει να θεωρηθεί και το περίφημο αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου. Αλλά και πήλινα αγγεία, χάλκινα αγάλματα, ανάγλυφα, λίθινα σκεύη, βωμοί και αναπαυτήρια, ήσαν μεταξύ των συνηθισμένων αφιερωμάτων. Όλα αυτά στόλιζαν τον ιερό χώρο. Κάτι που προξενούσε μεγάλη εντύπωση στους ασθενείς που έφθαναν σε αυτόν προς θεραπεία, αλλά και τέρψη και ευμάρεια στους επισκέπτες και τους συνοδούς τους. Όταν κανείς περνούσε τα Προπύλαια και ανηφόριζε τον γνωστό λόφο, έμενε έκθαμβος από τα απαράμιλλα κάλλη. Τέλος, οι θεραπευόμενοι ασθενείς προσέφεραν και χρήματα: Από 2 έως 13 αλεξανδρινές δραχμές ή χρυσούς στατήρες. Αναφέρεται μάλιστα, πως ο Ιππόλυτος προσέφερε είκοσι ίππους»

Πωρίες ή Παρείες
 
Ο Ασκληπιός ξεκίνησε από το Τρίκερι της Μαγνησίας και σε κάθε Ασκληπιείο κουβαλούσε χώμα από το Τρίκερι, όπου φύτευε το χορτάρι ΝΤΡΑΒ – εξαφανισμένο ή δυσεύρετο σήμερα από την ελληνική χλωρίδα- με τις κατσίκες του που τρέφονταν με αυτό το χορτάρι έπαιρνε το γάλα τους που ήταν το αντίδωρο για τους Πωρίες. Το γάλα τοποθετούνταν σε μια ελειψοειδή λεκάνη στον σηκό του ναού κι από αυτό τρέφονταν οι Πωρίες, αυτό ήταν το δώρο τους για τις υπηρεσίες τους. Αυτό είναι ξεκάθαρο στο Αμφιάρειο.  Αρκετά συχνά, τοπικοί σύλλογοι οργανώνουν εξορμήσεις και ξεναγήσεις στο Αμφιάρειο. Είναι ένας σημαντικός αρχαιολογικός χώρος χαμηλής επισκεψιμότητας, κατάλληλο για μια μικρή απόδραση από την Αθήνα. Ο Αμφιάραος,  χθόνιος Θεός, σχεδόν άγνωστος στον πολύ κόσμο, έχει μια πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία. Ήταν Θεός και ήρωας, σοφός και δίκαιος. Καταγόταν από το Άργος και ήταν αρχηγός της τοπικής βασιλικής οικογένειας. Διακρινόταν για τις επιδόσεις του στο άλμα και τη μαντική τέχνη.
 
Αυτό που είναι αξιοπρόσεκτο είναι η σπουδή με την οποία εξαφάνισαν οι σύγχρονοι και τα Ασκληπιεία και τους Πωρίες! Επίσης ο βασικός λόγος που καίνε αρχέγονα δάση -Πήλιο κι αλλού- είναι για να μην βγαίνουν Πωρείες και Κένταυροι κι όσοι τολμήσουν να εμφανιστούν, τους δολοφονούν. Αυτός είναι ο βασικός λόγος που κάψανε τα δάση γύρω από το Νεοχώρι και … ΟΥΠΣ εκεί έστησαν και την παρουσίαση του CERN !!! εκεί υπάρχουν κι άλλα παράξενα φαινόμενα !!! μα δεν είναι του παρόντος.
 
Υπάρχουν δεκάδες αναφορές για τους Πωρίες σκοπίμως και δολίως εξαφανισμένες και χρειάζεται να ψάξεις πολύ για να βρεις κάποιες. Εκτός κι αν βρεθείς στο κατάλληλο σημείο, με επιμονή, πειθαρχία και χρονισμό και μπορέσεις να συναισθανθείς κάποιον Πωρεία, αν σταθείς τυχερός – αν σου το επιτρέψει- μπορείς και να τον δεις. Στο Πήλιο το μυθολογικό βουνό των Κενταύρων, οι πιθανότητες να βρεθείς με Πωρεία είναι αρκετά καλές και μερικές φορές πέρα από κάθε φαντασία!!
 
ΑΙΘΕΡΑΣ: Επιστημονική εξήγηση σε μυθολογικά γεγονότα
 
Οι επιστήμονες που αντιλαμβάνονται την θεωρία του Αιθέρα έχουν αποδειχθεί τις εξής αξιωματικές ιδιότητες του, σύμφωνα με τα ως τώρα δεδομένα: Ο Αιθέρας υπάρχει παντού, γεμίζει όλο το σύμπαν, διαπερνά κάθε ύλη, είναι η πηγή κάθε ενέργειας, οι οργονικοί συσσωρευτές και οι οργονίτες λειτουργούν όπου κι αν βρίσκονται. Μεταβάλλεται σε ύλη ή μάζα. Εκπέμπει φως, αλλά είναι διαφανής, μπορεί να γίνει ορατή σαν «διάθλαση του φωτός» σαν «κύματα θερμότητας» σαν «κακή ορατότης» . Δεν υπάρχει θερμότητα στον αιθέρα, δεν υπάρχει απώλεια ενέργειας. Πληροί όλο το σύμπαν μπορεί να αποδειχθεί η παρουσία της οργονοενέργειας ακόμη και μέσα στο κενό. Εξασφαλίζει την συνεκτικότητα των μονάδων ύλης, των βιόντων. ΕΚΠΕΜΠΕΙ οργονικούς ερεθισμούς με την «ταχύτητα του φωτός» αφού το «φως» είναι μια εκδήλωση της οργονικής φωταύγειας κι έχει χαρακτήρα τοπικό.
 
Οι περισσότερες οργονικές λειτουργίες  είναι «ψυχρές» φωταύγεια, ροή μέσα σ’ ένα σύρμα, έλξη. Ωστόσο η ανάκλαση της από το μέταλλο παράγει θερμότητα όπως και μια υψηλή κινητική συγκέντρωση της μέσα στην ύλη, στους πλανήτες, στους οργανισμούς. Δεν υπάρχει απώλεια ενέργειας παρατηρούμε όμως ένα μεταβολισμό ενέργειας. Βρίσκεται πάντοτε σε μία κίνηση κυματοειδή και παλμική, το οργονικό περικάλυμμα κινείται μέσα στον κοσμικό ωκεανό οργόνης ΓΡΗΓΟΡΟΤΕΡΑ από την γήινη σφαίρα. Είναι σαν μια μπάλα που λικνίζεται πάνω στα υδάτινα κύματα βραδύτερα από τα ίδια τα κύματα. Μπορεί να αποδειχθεί ξεκάθαρα παντού και με τρόπο οπτικό, θερμικό, ηλεκτροσκοπικό, με μετρητές Geiger, προκαλεί τα φυσικά φαινόμενα που μέχρι σήμερα έμεναν ανεξήγητα όπως: την φυσική διαρροή, την κακή ορατότητα, την δράση των πεδίων στο κενό διάστημα, τον στατικό ηλεκτρισμό, τις κοσμικές ακτίνες, το γαλάζιο χρώμα του ουρανού, των θαλασσών, των μακρινών βουνών, την ιονισμένη κοσμική σκόνη στο βόρειο σέλας κ.α. Δεν χρειάζονται περισσότερα λόγια στο πως θεράπευε ο Ασκληπιός και τι ήταν οι Πωρίες, κι αυτομάτως απαντάται η ερώτηση “γιατί τα εξαφάνισαν”.
 
Ο Ασκληπιός Θεός της Ιατρικής, λατρευόταν σε όλη την Αρχαία Ελλάδα
 
Ο Ασκληπιός Θεός της Ιατρικής, από τη γυναίκα του την Ηπιόνη Θεά της καταπράυνσης και της ανακούφισης, απέκτησε 5 κόρες: την Υγεία ή Υγιεία, που σύμφωνα με άλλους μύθους ήταν σύζυγός του και Θεά της πρόληψης των ασθενειών, της καλής κατάστασης της υγείας, την Πανάκεια Θεά της θεραπείας κάθε νόσου ιδίως μέσω βοτάνων, την Ιασώ Θεά της ίασης και της διαδικασίας της ανάρρωσης, την Ακεσώ Θεά της διαδικασίας της επούλωσης και την Αίγλη Θεά της λάμπουσας υγείας και της ευρωστίας και 2 γιους: τον Μαχάονα, προστάτη της σημερινής Χειρουργικής και τον Ποδαλείριο, προστάτη της σημερινής Παθολογίας, οι οποίοι έλαβαν μέρος στον Τρωικό πόλεμο και ήταν οι γιατροί των Αχαιών. Αναφέρεται και άλλος γιος του Ασκληπιού, ο Τελεσφόρος δαίμων της επιτυχούς και αποτελεσματικής θεραπείας, που απεικονιζόταν με τη μορφή μικρού παιδιού και αποτελούσε μαζί με την Υγεία την συνοδεία του Ασκληπιού.
 
Το όνομά του παράγει ο Ιούλιος ο Επιδαύριος από το όνομα «αίγλη» (Άογλα) και προς τη γνώμη του αυτή συμφωνεί και ο λεξικογράφος Ησύχιος. Η ετυμολογία του ονόματος από τον «Άσκλην» τον Κορίνθιο Βασιλέα, τον οποίο και θεράπευσε, ή από τον «Ασγελάταν», επίθετο του Απόλλωνα, ή τον «Αγλαόπην» κ.λπ. φαίνεται μάλλον λαϊκής προέλευσης. Το δεύτερο συνθετικό του ονόματός του είναι «ήπιος» που προσθέτει στην «αίγλη» λάμψη και ηπιότητα.
 
Οι αρχαιότεροι μελετητές παρήγαν το όνομα από το «ασκελής» «διά τό μή εάν σκελλέσθαι» (σκληρύνεσθαι), ή «ο μή εών τα σκέλη εσκληκέναι και ξηραίνεσθαι», ή «ότι τα ασκελή νοσήματα ήπια ποιεί».
 
Ο Ασκληπιός είναι κεντρική φυσιογνωμία του αρχετύπου των ηρώων-θεραπευτών. Ο Ασκληπιός είναι η ιδεατή αντίληψη της ιαματικής δύναμης της φύσης όπως και σήμερα γίνεται αντιληπτή από τους ανθρώπους, που επιδρά κατά τις ήπιες εποχές στα υψώματα και στον καθαρό αέρα κάτω από την απαλή λάμψη και θερμότητα του Ηλίου, στα σημεία που αναβλύζουν δροσερές πηγές, ενώ πανύψηλα δένδρα γύρω καθαρίζουν την ατμόσφαιρα. Τέτοιο ακριβώς ήταν και το περιβάλλον των τόπων της λατρείας του και αυτή την αντίληψη ενίσχυσαν οι διάφοροι θρύλοι της γέννησής του και της καταγωγής του. Συμμετείχε στο ταξίδι των Αργοναυτών και το κυνήγι του Καλυδώνιου Κάπρου, γεγονός που τον οριοθετεί στους βίους των σημαντικότερων ηρώων της ελληνικής μυθολογίας. Ο Ασκληπιός ήταν επίσης σημαντική μορφή στο δράμα που εκτυλίχθηκε μεταξύ του Απόλλωνα, του Δία και των Κυκλώπων, γνωστό σε μας μέσω της τραγωδίας του Ευριπίδη Άλκηστις. Ο Απόλλων δεν ήταν πιο αδιάφθορος από οποιονδήποτε άλλο θεό του ελληνικού πάνθεου. Οι πολυάριθμοι έρωτές του περιελάμβαναν την Κορωνίδα, τη Δάφνη, την Αρσινόη, την Κασσάνδρα, την Ψαμάθη, τη Φιλωνίδα, τη Χρυσόθεμι και πολλές άλλες, από τις οποίες σχεδόν πάντα ο Απόλλωνας παίρνει ένα γιο. Ένας από αυτούς τους γιους ήταν ο Ασκληπιός, αν και συζητείται εάν η μητέρα του ήταν η Κορωνίς ή η Αρσινόη. Όποια και αν ήταν, όμως, δεν έζησε αρκετά για να γεννήσει τον θεραπευτή-Θεό.
 
Για σένα αρχίζω θεραπευτή των νόσων Ασκληπιέ να τραγουδώ. Στη Δώτια πεδιάδα η όμορφη Κορωνίδα, η κόρη του βασιλιά Φληγύα, τον γέννησε, μεγάλη χαρά για τους ανθρώπους, ανακουφιστή των πόνων των σκληρών. (l. 5) Χαίρε, λοιπόν, άνακτα: με το τραγούδι μου προσεύχομαι σ’εσένα! (Anonymous. The Homeric Hymns and Homerica).
 
Ο Απόλλων ήταν ζηλότυπος θεός και δυσαρεστήθηκε ιδιαίτερα όταν ένας κόρακας του αποκάλυψε ότι η ερωμένη του επρόκειτο να παντρευτεί ένα θνητό. Πρώτα, λοιπόν τιμώρησε για τα κακά μαντάτα τον κόρακα, αλλάζοντας το λευκό του φτέρωμα στο γνωστό μας μαύρο. Κατόπιν τιμώρησε την ερωμένη του καίγοντάς τη, αν και σε άλλη εκδοχή του μύθου ήταν η Άρτεμις που εξέθεσε την «άπιστη» Κορωνίδα (ή Αρσινόη). Πριν να αποτεφρωθεί εντελώς η Κορωνίς, ο Απόλλωνας διέσωσε το έμβρυο που έφερε στη μήτρα της από τις φλόγες.
 
Ο νεογέννητος Ασκληπιός χρειαζόταν κάποιον για να τον μεγαλώσει. Έτσι ο Απόλλωνας σκέφθηκε τον σοφό κένταυρο Χείρωνα, μια άλλη ενδιαφέρουσα θεραπευτική μορφή της ελληνικής μυθολογίας, προ-Ολύμπια, αφού τον συναντάμε να διατρέχει τις πεδιάδες της Κρήτης, όταν γεννήθηκε ο Δίας. Ο Χείρων, λοιπόν, ο εκπαιδευτής τόσων ηρώων όπως ο Αχιλλέας, ο Ακταίων, ο Ιάσων, ο Πάτροκλος, ο Πηλέας κ.α. ανέλαβε την εκπαίδευση του Ασκληπιού. Θα παρατηρήσουμε εδώ ότι ο Χείρων είναι πλάσμα σύμβολο μιας προαιώνιας σοφίας, αυτής που υπάρχει ΠΡΙΝ από τον σχηματισμό των Θεών και μάλιστα τους εκπαιδεύει. Η σοφία του Κένταυρου είναι σε σημαντικό βαθμό παρούσα στη διάπλαση των ηρώων της ελληνικής μυθολογίας. Είναι ένα από τα ζητούμενα στο ταξίδι της ηρωικής αναζήτησης και της ολοκλήρωσης του εαυτού από το εγώ προς το ΕΙΝΑΙ.
Συνεπώς, αν και ο Απόλλωνας υπήρξε Θεός της θεραπείας, ήταν ο Χείρων που δίδαξε τη θεραπευτική τέχνη στον Ασκληπιό. Στην ανατροφή ανακατεύεται κι άλλο ένα αρχέτυπο της σοφίας –Ολύμπιο αυτή τη φορά- η Θεά Αθηνά, η οποία προσφέρει στον Ασκληπιό το πολύτιμο αίμα της Μέδουσας.
 
Ο μύθος της Άλκηστης
 
Το αίμα της Μέδουσας, αυτό που δόθηκε στον Ασκληπιό από την Αθηνά, διαιρείτο σε δύο μέρη, με βάση τη φλέβα από την οποία είχε αναπηδήσει. Το αίμα από τη δεξιά φλέβα θα μπορούσε να θεραπεύσει την ανθρωπότητα, ακόμη και από το θάνατο, ενώ το αίμα από την αριστερή φλέβα μπορούσε να θανατώσει. Τούτο το θάνατο βίωσε ο Χείρων από τα δηλητηριασμένα βέλη.
 
O Ασκληπιός ανατράφηκε για να γίνει ικανός θεραπευτής, αλλά όταν έφερε πίσω στη ζωή τον Καπανέα και τον Λυκούργο (σκοτώθηκαν στη διάρκεια του πολέμου των Επτά επί των Θηβών) και τον Ιππόλυτο, το γιο του Θησέα, ανήσυχος ο Δίας για την εξουσία του πάνω στη ζωή και το θάνατο, σκότωσε τον Ασκληπιό μ’ έναν κεραυνό.
 
Μάνιασε ο Απόλλωνας, αλλά ο θυμός ενάντια στο βασιλέα των Θεών ήταν ανώφελος, κι έτσι έστρεψε το θυμό του ενάντια στους δημιουργούς των κεραυνών, τους Κύκλωπες. Εξοργισμένος ο Δίας ετοιμάστηκε να τον ξαποστείλει στον Τάρταρο, αλλά παρενέβη μια άλλη θεά, πιθανώς η μητέρα του Απόλλωνα, η Λητώ. Ο Δίας μετέτρεψε την τιμωρία του γιου του, στέλνοντάς τον υπηρέτη στον θνητό βασιλιά Άδμητο για ένα χρόνο.
 
Κατά τη διάρκεια της θητείας του ως υπηρέτης, ο Απόλλωνας συμπάθησε τον Άδμητο, έναν άνθρωπο που ήταν καταδικασμένος να πεθάνει νέος. Καθώς δεν υπήρχε πια ο Ασκληπιός με το φίλτρο του για να αναστήσει τον βασιλιά, ο Άδμητος θα χανόταν για πάντα όταν πέθαινε. Ως χάρη, ο Απόλλωνας διαπραγματεύτηκε έναν τρόπο για να αποφύγει ο Άδμητος τον Χάροντα. Αν πέθαινε κάποιος άλλος στη θέση του, ο Χάροντας θα του επέτρεπε να ζησει. Το μόνο πρόσωπο που ήταν πρόθυμο να προχωρήσει σε αυτή τη θυσιαστική πράξη, ήταν αγαπημένη σύζυγος του Άδμητου, η Άλκηστις.
 
Την ημέρα που δόθηκε η Άλκηστις στον Χάροντα, στη θέση του Άδμητου, κατέφθασε στο παλάτι ο Ηρακλής. Ακούγοντας τις οιμωγές του θρήνου παραξενεύτηκε κι όσο κι αν προσποιήθηκε ο Άδμητος πως τίποτα δε συνέβαινε, οι υπηρέτες που τους έλειπε η αφέντρα τους, αποκάλυψαν την αλήθεια. Έτσι ο Ηρακλής ξεκίνησε για τον Κάτω Κόσμο, να φροντίσει για την επιστροφή της Άλκηστης στην ζωή. Ο ήρωας γίνεται θεραπευτής και τανάπαλιν, ένα μυθικό μοτίβο που ανακυκλώνεται στην παγκόσμια ιστορία των θρησκειών.
 
Χείρων και Παιών ή Παιήων
 
Η διαστροφή των μύθων γίνεται από πολύ παλιά
 
«Συ είσαι ο πιο κατάλληλος γιατρός και ο Απόλλωνας Παιάνας τιμά το φως σου», (Πίνδαρου, Πύθιαι Ωδαί, 4 επ. 12).
 
Στην Ιλιάδα όμως ο γεννήτωρ της θεραπευτικής τέχνης δεν είναι ο Ασκληπιός. Ο Ασκληπιός αναφέρεται απλώς ως πατέρας των δυο γιων του. Ο ποιητής δε γνωρίζει κανένα Ασκληπιό Θεό της θεραπείας. Τον παρουσιάζει απλά ως θνητό ιατρό που έγινε ημίθεος μετά το θανάτό του. Πίσω από τους δύο γιους του, τον Μαχάονα και τον Ποδαλείριο στέκει μια άλλη μορφή, που η προέλευσή της χάνεται πίσω από την αχλύ του μύθου, ο αρχαϊκός Χείρων, στον οποίο επιστρέφουμε αναζητώντας τον αιτιολογικό παράγοντα του μύθου. Ως πατέρα του Ασκληπιού ο Όμηρος δεν αναφέρει κανένα, παρά μόνον τον Χείρωνα, τον πατρικό φίλο και δάσκαλό του, που του δίδαξε τη θεραπευτική φύση των βοτάνων.
 
Αλλά αυτό δεν τον ξεχωρίζει από τον κύκλο των ηρώων που μαθήτευσαν με τον Χείρωνα. Ο ίδιος ο Αχιλλέας συμμετείχε στη θεραπευτική παράδοση με το χειρώνιον, το θεραπευτικό βοτάνι για τις πληγές του Πάτροκλου. Ωστόσο και ο ίδιος ο Χείρων πληγώνεται, όπως μαθαίνουμε από μεταγενέστερους μύθους. Είναι ένας αθάνατος με αγιάτρευτη πληγή και ο μαθητής του ο Ασκληπιός έχει την ίδια τύχη. Γιατί ο Όμηρος αποσιωπά τη Θεϊκή καταγωγή του δεύτερου; Ίσως η απάντηση βρίσκεται στον ιατρό των Θεών, τον Παιώνα ή Παιήωνα.
 
Στην πέμπτη ραψωδία ο ποιητής αφηγείται τις πληγές των Θεών από τις μάχες τους με τους θνητούς. Η Αφροδίτη, η Ήρα, ο τερατώδης Άδης κι ο Άρης αναζητούν στον Όλυμπο τον Παιώνα να θεραπεύσει τις πληγές τους. Ποιος είναι όμως αυτός ο γιατρός που εγγυάται τη θεραπεία των Θεών; Είναι η προσωποποιημένη θεραπευτική δύναμη, εξυψωμένη στον Ολύμπιο Ουρανό. Ο Όμηρος στην αφήγησή του βάζει μια απαραβίαστη γραμμή που οριοθετεί τον κόσμο των θνητών και τον κόσμο των αθανάτων. Ο Χείρων, αν και Θεός, είναι ευάλωτος και υποκύπτει στην σκιά του θανάτου. Το ίδιο και ο Ασκληπιός που παραμένει δεμένος με τη σφαίρα της θνητότητας. Δεν μπορούν λοιπόν να χειριστούν τον κόσμο των αθανάτων.
 
Τούτος ο αυστηρός διαχωρισμός δεν είναι ο μοναδικός. Η Ομηρική Θεολογία χαράζει την ίδια διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στους Ολύμπιους Θεούς και τους Μη-Ολύμπιους. Ό,τι είναι Ολύμπιο προσδένεται σταθερά στο άρμα του Αιώνιου Φωτός. Ό,τι είναι μη-Ολύμπιο φέρει τη σκιά του θανάτου. Ο Παιών συνδεδεμένος με τον Απόλλωνα στην Οδύσσεια, διακριτός σε άλλες αφηγήσεις, είναι η αληθινή πηγή της θεραπευτικής τέχνης. Αντιπροσωπεύει μια μορφή θεραπείας ανώτερη από εκείνη του Ασκληπιού ή του Χείρωνα, την ουσία της αφηρημένης, καθαρής θεραπευτικής δύναμης του φωτός. Αυτός είναι πιθανώς ο λόγος που ο Παιάν στους Δελφούς ακουγόταν από την άνοιξη ως τα τέλη του φθινόπωρου, όσο κρατούσε δηλαδή η Επιφάνεια του Φωτός.

ΑΝΤΙΣΘΕΝΗΣ: Ὀδυσσεὺς ἢ Ὀδυσσέως λόγος (1-14)

[1] Οὐ πρὸς σέ μοι μόνον ὁ λόγος, δι᾽ ὃν ἀνέστην, ἀλλὰ καὶ πρὸς τοὺς ἄλλους ἅπαντας· πλείω γὰρ ἀγαθὰ πεποίηκα τὸ στρατόπεδον ἐγὼ ἢ ὑμεῖς ἅπαντες. καὶ ταῦτα καὶ ζῶντος ἂν ἔλεγον Ἀχιλλέως, καὶ νῦν τεθνεῶτος λέγω πρὸς ὑμᾶς. ὑμεῖς μὲν γὰρ οὐδεμίαν ἄλλην μάχην μεμάχησθε, ἣν οὐχὶ καὶ ἐγὼ μεθ᾽ ὑμῶν· ἐμοὶ δὲ τῶν ἰδίων κινδύνων οὐδεὶς ὑμῶν οὐδὲν ξύνοιδε.
[2] καίτοι ἐν μὲν ταῖς κοιναῖς μάχαις, οὐδὲ εἰ καλῶς ἀγωνίζοισθε, πλέον ἐγίγνετο οὐδέν· ἐν δὲ τοῖς ἐμοῖς κινδύνοις, οὓς ἐγὼ μόνος ἐκινδύνευον, εἰ μὲν κατορθώσαιμι, ἅπαντα ὑμῖν ἐπετελεῖτο, ὧν ἕνεκα δεῦρο ἀφίγμεθα, εἰ δ᾽ ἐσφάλην, ἐμοῦ ἂν ἑνὸς ἀνδρὸς ἐστέρησθε. οὐ γὰρ ἵνα μαχοίμεθα τοῖς Τρωσὶ δεῦρ᾽ ἀφίγμεθα, ἀλλ᾽ ἵνα τήν τε Ἑλένην ἀπολάβοιμεν καὶ τὴν Τροίαν ἕλοιμεν.
[3] ταῦτα δ᾽ ἐν τοῖς ἐμοῖς κινδύνοις ἐνῆν ἅπαντα. ὅπου γὰρ ἦν κεχρημένον ἀνάλωτον εἶναι τὴν Τροίαν, εἰ μὴ πρότερον τὸ ἄγαλμα τῆς θεοῦ λάβοιμεν τὸ κλαπὲν παρ᾽ ἡμῶν, τίς ἐστιν ὁ κομίσας δεῦρο τὸ ἄγαλμα ἄλλος ἢ ἐγώ; ὃν σύ γε ἱεροσυλίας κρίνεις. σὺ γὰρ οὐδὲν οἶσθα, ὅστις τὸν ἄνδρα τὸν ἀνασώσαντα τὸ ἄγαλμα τῆς θεοῦ, ἀλλ᾽ οὐ τὸν ὑφελόμενον παρ᾽ ἡμῶν Ἀλέξανδρον, ἀποκαλεῖς ἱερόσυλον.
[4] καὶ τὴν Τροίαν μὲν ἁλῶναι ἅπαντες εὔχεσθε, ἐμὲ δὲ τὸν ἐξευρόντα ὅπως ἔσται τοῦτο ἀποκαλεῖς ἱερόσυλον; καίτοι εἴπερ καλόν γε ἦν ἑλεῖν τὸ Ἴλιον, καλὸν καὶ τὸ εὑρεῖν τὸ τούτου αἴτιον. καὶ οἱ μὲν ἄλλοι χάριν ἔχουσι, σὺ δὲ καὶ ὀνειδίζεις ἐμοί· ὑπὸ γὰρ ἀμαθίας ὧν εὖ πέπονθας οὐδὲν οἶσθα.
[5] κἀγὼ μὲν οὐκ ὀνειδίζω σοι τὴν ἀμαθίαν —ἄκων γὰρ αὐτὸ καὶ σὺ καὶ ‹οἱ› ἄλλοι πεπόνθασιν ἅπαντες— ἀλλ᾽ ὅτι διὰ τὰ ὀνείδη τὰ ἐμὰ σῳζόμενος οὐχ οἷός τε εἶ πείθεσθαι, ἀλλὰ καὶ προσαπειλεῖς ὡς κακὸν δράσων τι τούσδε, ἐὰν ἐμοὶ τὰ ὅπλα ψηφίσωνται. καὶ πολλάκις γε ἀπειλήσεις καὶ πολλά, πρὶν καὶ σμικρόν τι ἐργάσασθαι· ἀλλ᾽ εἴπερ ἐκ τῶν εἰκότων τι χρὴ τεκμαίρεσθαι, ὑπὸ τῆς κακῆς ὀργῆς οἴομαί σε κακόν τι σαυτὸν ἐργάσεσθαι.
[6] καὶ ἐμοὶ μέν, ὅτι τοὺς πολεμίους κακῶς ἐποίησα, δειλίαν ὀνειδίζεις· σὺ δὲ ὅτι φανερῶς ἐμόχθεις καὶ μάτην, ἠλίθιος ἦσθα. ‹ἢ› ὅτι μετὰ πάντων τοῦτο ἔδρασας, οἴει βελτίων εἶναι; ἔπειτα περὶ ἀρετῆς πρὸς ἐμὲ λέγεις; ὃς πρῶτον μὲν οὐκ οἶσθα οὐδ᾽ ὅπως ἔδει μάχεσθαι, ἀλλ᾽ ὥσπερ ὗς ἄγριος ὀργῇ φερόμενος τάχ᾽ ἄν ποτε ἀποκτενεῖς σεαυτὸν κακῷ περιπεσών τῷ ‹ξίφει›. οὐκ οἶσθα ὅτι τὸν ἄνδρα τὸν ἀγαθὸν οὔθ᾽ ὑφ᾽ αὑτοῦ χρὴ οὔθ᾽ ὑφ᾽ ἑταίρου οὔθ᾽ ὑπὸ τῶν πολεμίων κακὸν οὐδ᾽ ὁτιοῦν πάσχειν;
[7] σὺ δὲ ὥσπερ οἱ παῖδες χαίρεις, ὅτι σέ φασιν οἵδε ἀνδρεῖον εἶναι· ἐγὼ δὲ δειλότατόν γε ἁπάντων τε καὶ δεδιότα τὸν θάνατον μάλιστα· ὅστις γε πρῶτον ὅπλα ἔχεις ἄρρηκτα καὶ ἄτρωτα, δι᾽ ἅπερ σέ φασιν ἄτρωτον εἶναι. καίτοι τί ἂν δράσεις, εἴ τις σοὶ τῶν πολεμίων τοιαῦτα ὅπλα ἔχων προσέλθοι; ἦ που καλόν τι καὶ θαυμαστὸν ἂν εἴη, εἰ μηδέτερος ὑμῶν μηδὲν δρᾶσαι δύναιτο. ἔπειτα οἴει τι διαφέρειν τοιαῦτα ὅπλα ἔχειν ἢ ἐντὸς τείχους καθῆσθαι; καὶ σοὶ μόνῳ δὴ τεῖχος οὐκ ἔστιν, ὡς σὺ φῄς· μόνος μὲν οὖν σύ γε ἑπταβόειον περιέρχῃ τεῖχος προβαλλόμενος ἑαυτοῦ·
[8] ἐγὼ δὲ ἄοπλος οὐ πρὸς τὰ τείχη τῶν πολεμίων ἀλλ᾽ εἰς αὐτὰ εἰσέρχομαι τὰ τείχη, καὶ τῶν πολεμίων τοὺς προφύλακας ἐγρηγορότας αὐτοῖς ὅπλοισιν αἱρῶ, καὶ εἰμὶ στρατηγὸς καὶ φύλαξ καὶ σοῦ καὶ τῶν ἄλλων ἁπάντων, καὶ οἶδα τὰ τ᾽ ἐνθάδε καὶ τὰ ἐν τοῖς πολεμίοις, οὐχὶ πέμπων κατασκεψόμενον ἄλλον· ἀλλ᾽ αὐτός, ὥσπερ οἱ κυβερνῆται τὴν νύκτα καὶ τὴν ἡμέραν σκοποῦσιν ὅπως σώσουσι τοὺς ναύτας, οὕτω δὲ καὶ ἔγωγε καὶ σὲ καὶ τοὺς ἄλλους ἅπαντας σῴζω.
[9] οὐδ᾽ ἔστιν ὅντινα κίνδυνον ἔφυγον αἰσχρὸν ἡγησάμενος, ἐν ᾧ μέλλοιμι τοὺς πολεμίους κακόν τι δράσειν· οὐδ᾽ εἰ μὲν ὄψεσθαί μέ τινες ἔμελλον, γλιχόμενος ἂν τοῦ δοκεῖν ἐτόλμων· ἀλλ᾽ εἴτε δοῦλος εἴτε πτωχὸς καὶ μαστιγίας ὢν μέλλοιμι τοὺς πολεμίους κακόν τι δράσειν, ἐπεχείρουν ἄν, καὶ εἰ μηδεὶς ὁρῴη. οὐ γὰρ δοκεῖν ὁ πόλεμος ἀλλὰ δρᾶν ἀεὶ καὶ ἐν ἡμέρᾳ καὶ ἐν νυκτὶ φιλεῖ τι. οὐδὲ ὅπλα ἐστί μοι τεταγμένα, ἐν οἷς προκαλοῦμαι τοὺς πολεμίους μάχεσθαι, ἀλλ᾽ ὅντινα ἐθέλει τις τρόπον, καὶ πρὸς ἕνα καὶ πρὸς πολλοὺς ἕτοιμός εἰμ᾽ ἀεί.
[10] οὐδ᾽ ἡνίκα κάμνω μαχόμενος, ὥσπερ σύ, τὰ ὅπλα ἑτέροις παραδίδωμι, ἀλλ᾽ ὁπόταν ἀναπαύωνται οἱ πολέμιοι, τότε αὐτοῖς τῆς νυκτὸς ἐπιτίθεμαι, ἔχων τοιαῦτα ὅπλα ἃ ἐκείνους βλάψει μάλιστα. καὶ οὐδὲ νὺξ πώποτέ με ἀφείλετο, ὥσπερ σὲ πολλάκις μαχόμενον ἄσμενον πέπαυκεν· ἀλλ᾽ ἡνίκα ἂν ῥέγχῃς σύ, τηνικαῦτα ἐγὼ σῴζω σε, καὶ τοὺς πολεμίους ἀεὶ κακόν τι ποιῶ, ἔχων τὰ δουλοπρεπῆ ταῦτα ὅπλα καὶ τὰ ῥάκη καὶ τὰς μάστιγας, δι᾽ ἃς σὺ ἀσφαλῶς καθεύδεις.
[11] σὺ δ᾽ ὅτι φέρων ἐκόμισας τὸν νεκρόν, ἀνδρεῖος οἴει εἶναι; ὃν εἰ μὴ ἠδύνω φέρειν, δύο ἄνδρες ἂν ἐφερέτην, κἄπειτα κἀκεῖνοι περὶ ἀρετῆς ἴσως ἂν ἡμῖν ἠμφισβήτουν. κἀμοὶ μὲν ὁ αὐτὸς ἂν πρὸς αὐτοὺς ἦν λόγος· σὺ δὲ τί ἂν ἔλεγες ἀμφισβητῶν πρὸς αὐτούς; ἢ δυοῖν μὲν οὐκ ἂν φροντίσαις, ἑνὸς δ᾽ ἂν αἰσχύνοιο ὁμολογῶν δειλότερος εἶναι;
[12] οὐκ οἶσθ᾽ ὅτι οὐ τοῦ νεκροῦ τοῖς Τρωσὶν ἀλλὰ τῶν ὅπλων ἔμελεν ὅπως λάβοιεν; τὸν μὲν γὰρ ἀποδώσειν ἔμελλον, τὰ δὲ ὅπλα ἀναθήσειν εἰς τὰ ἱερὰ τοῖς θεοῖς. τοὺς γὰρ νεκροὺς οὐ τοῖς οὐκ ἀναιρουμένοις αἰσχρόν, ἀλλὰ τοῖς μὴ ἀποδιδοῦσι θάπτειν. σὺ μὲν οὖν τὰ ἕτοιμα ἐκόμισας· ἐγὼ δὲ τὰ ὀνειδιζόμενα ἀφειλόμην ἐκείνους.
[13] Φθόνον δὲ καὶ ἀμαθίαν νοσεῖς, κακῶν ἐναντιώτατα αὑτοῖς· καὶ ὁ μέν σε ἐπιθυμεῖν ποιεῖ τῶν καλῶν, ἡ δὲ ἀποτρέπει. ἀνθρώπινον μὲν οὖν τι πέπονθας· διότι γὰρ ἰσχυρός, οἴει καὶ ἀνδρεῖος εἶναι, καὶ οὐκ οἶσθα ὅτι σοφίᾳ περὶ πόλεμον καὶ ἀνδρείᾳ οὐ ταὐτόν ἐστιν ἰσχῦσαι, ἀμαθία δὲ κακὸν μέγιστον τοῖς ἔχουσιν.

[14] οἶμαι δέ, ἂν ποτέ τις ἄρα σοφὸς ποιητὴς περὶ ἀρετῆς γένηται, ἐμὲ μὲν ποιήσει πολύτλαντα καὶ πολύμητιν καὶ πολυμήχανον καὶ πτολίπορθον καὶ μόνον τὴν Τροίαν ἑλόντα, σὲ δέ, ὡς ἐγᾦμαι, τὴν φύσιν ἀπεικάζων τοῖς τε νωθέσιν ὄνοις καὶ βουσὶ τοῖς φορβάσιν, ἄλλοις παρέχουσι δεσμεύειν καὶ ζευγνύναι αὑτούς.

***
[1] Δεν απευθύνεται μόνο σ᾽ εσένα ο λόγος που σηκώθηκα να πω αλλά και σ᾽ όλους τους άλλους· γιατί έχω κάνει περισσότερα καλά στο στράτευμα εγώ απ᾽ όσα όλοι εσείς. Κι αυτά τα λόγια θα τα έλεγα και αν ζούσε ο Αχιλλέας, και τώρα πάλι, που έχει πεθάνει, τα λέω σε σας. Γιατί εσείς δεν έχετε δώσει καμιάν άλλη μάχη που να μη την έχω δώσει κι εγώ μαζί σας· για τα δικά μου ωστόσο παράτολμα εγχειρήματα κανένας σας δεν ξέρει τίποτα.
[2] Κι όμως, στις μάχες που δώσαμε μαζί, ακόμη κι αν πολεμούσατε καλά, δεν θα ᾽βγαινε τίποτε παραπάνω, με τα δικά μου όμως παράτολμα εγχειρήματα, στα οποία ριχνόμουν μόνος μου, θα κατορθώνονταν, αν πετύχαινα, όλ᾽ αυτά για τα οποία έχουμε έλθει στην Τροία, ενώ, αν αποτύγχανα, απλώς θα χάνατε εμένα — όλο κι όλο έναν άνθρωπο. Γιατί δεν έχουμε έλθει εδώ για να πολεμήσουμε τους Τρώες αλλά για να πάρουμε πίσω την Ελένη και να κυριέψουμε την Τροία.
[3] Αυτά όμως όλα υπήρχαν μέσα στα εγχειρήματά μου. Γιατί υπήρχε χρησμός ότι η Τροία δεν κυριεύεται, αν προηγουμένως δεν πάρουμε πίσω το άγαλμα της θεάς που μας το ᾽κλεψαν — και ποιός άλλος παρά εγώ είναι αυτός που έφερε εδώ το άγαλμα; Και τον άνθρωπο αυτόν εσύ τον κατηγορείς για ιεροσυλία. Τίποτα δεν ξέρεις εσύ, ο οποίος χαρακτηρίζεις ιερόσυλο τον άνθρωπο που ξανάφερε το άγαλμα της θεάς κι όχι τον Αλέξανδρο που μας το είχε πάρει κρυφά.
[4] Κι ενώ όλοι σας εύχεσθε να κυριευθεί η Τροία, στιγματίζεις ως ιερόσυλον εμένα, ο οποίος βρήκα με ποιόν τρόπο θα γίνει αυτό; Αλλά αν ήταν ωραίο πράγμα να κυριευθεί η Τροία, εξίσου ωραίο είναι να βρεθεί και πώς θα γίνει αυτό. Κι ενώ οι άλλοι με ευγνωμονούν, εσύ με χλευάζεις κιόλας· γιατί από την άγνοια, δεν ξέρεις τίποτα για το καλό που σου ᾽χει γίνει.
[5] Κι όσο για μένα, δεν σε κατακρίνω για την άγνοια —χωρίς τη θέλησή σου συμβαίνει αυτό, και σε σένα και στους άλλους— σε κατακρίνω όμως που δεν μπορείς να παραδεχτείς ότι έχεις σωθεί με τη δική μου καταισχύνη, και που απειλείς κι από πάνω ότι θα κάνεις κακό σ᾽ αυτούς τους ανθρώπους, αν αποφασίσουν με την ψήφο τους ότι τα όπλα πρέπει να δοθούν σ᾽ εμένα. Θα απειλήσεις πολλές φορές και πολλά πράγματα προτού κάνεις έστω το παραμικρό. Αν πάντως πρέπει να συμπεράνω με βάση το τί είναι πιθανό, νομίζω ότι με το μάνιασμά σου θα προξενήσεις κακό στον ίδιο σου τον εαυτό.
[6] Και καταλογίζεις σ᾽ εμένα δειλία, επειδή έκανα κακό στους εχθρούς στα κρυφά· εσύ ωστόσο ήσουν ανόητος, γιατί του κάκου πάσχιζες μπροστά σε όλους. Ή μήπως φαντάζεσαι πως είσαι πιο άξιος επειδή το έκανες αυτό μαζί με όλους τους άλλους; Και μιλάς έπειτα σ᾽ εμένα για αρετή; Εσύ που πρώτα‒πρώτα δεν ξέρεις πώς θα ᾽πρεπε να πολεμάει κανείς, αλλά που ορμώντας μανιασμένα σαν αγριογούρουνο θα σκοτωθείς καμιά φορά μόνος σου με κακό τρόπο, πέφτοντας επάνω στο σπαθί σου. Δεν ξέρεις ότι ο άξιος άνδρας τίποτα δεν μπορεί να πάθει, ούτε από τον εαυτό του, ούτε από το φίλο του, ούτε από τους εχθρούς του;
[7] Κι εσύ χαίρεσαι σαν τα παιδιά, επειδή τούτοι εδώ σε λένε γενναίο· εγώ, αντίθετα, λέω πως είσαι ο πιο δειλός απ᾽ όλους κι αυτός που φοβάται περισσότερο το θάνατο. Καταρχάς έχεις όπλα άθραυστα και άτρωτα, χάρη στα οποία, λένε, είναι αδύνατο να τραυματιστείς. Τί θα ᾽κανες όμως, αν ορμούσε επάνω σου κάποιος από τους εχθρούς κρατώντας τέτοια όπλα; Αλήθεια, όμορφο πράγμα θα ᾽ταν και θαυμάσιο, αν κανένας από τους δυο σας δεν μπορούσε να κάνει τίποτα! Κι έπειτα, πάλι, νομίζεις πως διαφέρει σε κάτι το να έχει κανείς τέτοια όπλα από το να κάθεται προστατευμένος μέσα σ᾽ ένα τείχος; Κι όπως λες, μόνον εσύ δεν έχεις ένα τείχος· ε, λοιπόν: μόνον εσύ περιφέρεσαι κρατώντας μπροστά σου ένα τείχος από εφτά δέρματα βοδιού.
[8] Ενώ εγώ, όχι μόνο προχωρώ άοπλος προς τα τείχη των εχθρών αλλά περνάω μεσ᾽ από αυτά και συλλαμβάνω τους άγρυπνους φρουρούς με τα όπλα τους, κι είμαι συνάμα αρχηγός και φρουρός, και δικός σου και όλων των άλλων, και ξέρω τί συμβαίνει εδώ και τί στους εχθρούς, όχι στέλνοντας κάποιον άλλο για να κατασκοπεύσει, αλλά πηγαίνοντας ο ίδιος, σαν τους καραβοκύρηδες που προσέχουν νύχτα‒μέρα πώς να διαφυλάξουν τους ναύτες, έτσι κι εγώ φυλάω και εσένανε και τους άλλους όλους.
[9] Δεν υπάρχει επικίνδυνο εγχείρημα με το οποίο θα μπορούσα να προξενήσω κάποιο κακό στους εχθρούς που να το απέφυγα· ούτε πάλι, από σφοδρή επιθυμία να φανώ γενναίος, θα έδειχνα θάρρος, όταν επρόκειτο να με δουν κάποιοι· αλλά αν υπήρχε η δυνατότητα να κάνω κάτι κακό στους εχθρούς, είτε δούλος ήμουν είτε ελεεινός και άθλιος που τον μαστιγώνουν, θα το επιχειρούσα, ακόμη κι αν δεν θα το έβλεπε κανένας. Γιατί ο πόλεμος δεν ζητάει επίφαση, αλλά να πράττεις — πάντοτε, και την ημέρα και τη νύχτα. Ούτε έχω κάποια ορισμένα όπλα, στα οποία προκαλώ τους εχθρούς να αναμετρηθούμε, αλλά είμαι πάντοτε έτοιμος να τα βάλω και με έναν και με πολλούς, με όποιον τρόπο θέλουν.
[10] Κι ούτε πάλι, άμα αποκάμω στη μάχη, δίνω το όπλο σε κάποιον άλλο, αλλά ρίχνομαι στους εχθρούς τη νύχτα, την ώρα που αναπαύονται, με όπλα τέτοια που να τους προξενήσουν την πιο μεγάλη ζημιά. Ούτε έχει συμβεί ποτέ ώς τώρα να με κρατήσει η νύχτα μακριά από τη μάχη, όπως εσέναν, που πολλές φορές σε σταμάτησε, προς μεγάλη σου χαρά. Αλλά την ώρα που εσύ ροχαλίζεις, εγώ φυλάω τη ζωή σου και προξενώ πάντοτε κάποιο κακό στους εχθρούς, κρατώντας αυτά τα όπλα, που ταιριάζουν σε δούλο, με τα κουρέλια και με τα λουριά των μαστιγίων, χάρη στα οποία εσύ κοιμάσαι ήσυχος.
[11] Νομίζεις πως, επειδή πήρες κι έφερες τον νεκρό, είσαι γενναίος; Αν δεν μπορούσες να τον φέρεις εσύ, θα τον έφερναν δύο άνδρες, κι ίσως έπειτα να φιλονικούσαν κι εκείνοι μ᾽ εμάς για την αρετή. Κι εγώ μεν θα έλεγα και σ᾽ αυτούς τα ίδια πράγματα, εσύ όμως τί θα τους έλεγες; Ή μήπως δεν θα νοιαζόσουν για τους δύο, ενώ, αν επρόκειτο για έναν, θα ντρεπόσουν να παραδεχτείς πως είσαι πιο δειλός από αυτόν;
[12] Δεν ξέρεις ότι τους Τρώες δεν τους ενδιέφερε ο νεκρός αλλά πώς θα έπαιρναν πίσω τα όπλα; Τον νεκρό θα τον παρέδιδαν, τα όπλα όμως μπορούσαν να τα αφιερώσουν στους θεούς, στα ιερά. Γιατί σε ό, τι αφορά στους νεκρούς, απρέπεια δεν είναι το να μη τους σηκώνεις για να τους θάψεις, αλλά να μη τους παραδίδεις για ταφή. Εσύ λοιπόν έφερες κάτι που έτσι κι αλλιώς ήταν σίγουρο, ενώ εγώ τους αφαίρεσα ό, τι θα μπορούσε να μας καταντροπιάσει.
[13] Πάσχεις από φθόνο και άγνοια, δυο κακά εντελώς αντίθετα το ένα στο άλλο· και ενώ ο φθόνος σε κάνει να αποζητάς τα όμορφα πράγματα, η άγνοια σε απομακρύνει από αυτά. Σου έχει συμβεί κάτι που είναι ανθρώπινο: επειδή είσαι ισχυρός, νομίζεις ότι είσαι και γενναίος, και δεν ξέρεις ότι στον πόλεμο η σοφία και η γενναιότητα δεν ταυτίζονται με τη δύναμη, κι ότι η άγνοια είναι το μεγαλύτερο κακό για όσους την έχουν.
[14] Πιστεύω ότι αν ποτέ φανεί ένας ποιητής που να ξέρει από αρετή, εμένα θα με παρουσιάσει να έχω πολύ κακοπαθήσει, πολλά σκεφτεί, πολλά σοφιστεί — έναν πορθητή που μόνος του κυρίεψε την Τροία· ενώ εσένα, καθώς πιστεύω, θα σε παραστήσει μ᾽ ένα φυσικό όμοιο με τα τεμπέλικα γαϊδούρια και τα βόδια που βόσκουν και που αφήνουν τους άλλους να τα δένουν και να τα ζεύουν.