Τρίτη 2 Ιουλίου 2019

ΔΡΑΜΑΤΙΚΗ ΠΟΙΗΣΗ: ΑΡΙΣΤΟΦΑΝΗΣ - Νεφέλαι (670-699)

670 ΣΩ. ἰδοὺ μάλ᾽ αὖθις τοῦθ᾽ ἕτερον· τὴν κάρδοπον
ἄρρενα καλεῖς θήλειαν οὖσαν. ΣΤ. τῷ τρόπῳ;
ἄρρενα καλῶ ᾽γὼ κάρδοπον; ΣΩ. μάλιστά γε,
ὥσπερ γε καὶ Κλεώνυμον. ΣΤ. πῶς δή; φράσον.
ΣΩ. ταὐτὸν δύναταί σοι κάρδοπος Κλεωνύμῳ.
675 ΣΤ. ἀλλ᾽, ὦγάθ᾽, οὐδ᾽ ἦν κάρδοπος Κλεωνύμῳ,
ἀλλ᾽ ἐν θυείᾳ στρογγύλῃ γ᾽ ἀνεμάττετο.
ἀτὰρ τὸ λοιπὸν πῶς με χρὴ καλεῖν; ΣΩ. ὅπως;
τὴν καρδόπην, ὥσπερ καλεῖς τὴν Σωστράτην.
ΣΤ. τὴν καρδόπην; θήλειαν; ΣΩ. ὀρθῶς γὰρ λέγεις.
680 ΣΤ. ἐκεῖνο δ᾽ ἦν ἄν, καρδόπη, Κλεωνύμη.
ΣΩ. ἔτι δέ γε περὶ τῶν ὀνομάτων μαθεῖν σε δεῖ,
ἅττ᾽ ἄρρεν᾽ ἐστίν, ἅττα δ᾽ αὐτῶν θήλεα.
ΣΤ. ἀλλ᾽ οἶδ᾽ ἔγωγ᾽ ἃ θήλε᾽ ἐστίν. ΣΩ. εἰπὲ δή.
ΣΤ. Λύσιλλα, Φίλιννα, Κλειταγόρα, Δημητρία.
685 ΣΩ. ἄρρενα δὲ ποῖα τῶν ὀνομάτων; ΣΤ. μυρία·
Φιλόξενος, Μελησίας, Ἀμυνίας.
ΣΩ. ἀλλ᾽, ὦ πόνηρε, ταῦτά γ᾽ ἔστ᾽ οὐκ ἄρρενα.
ΣΤ. οὐκ ἄρρεν᾽ ὑμῖν ἐστίν; ΣΩ. οὐδαμῶς γ᾽, ἐπεὶ
πῶς ἂν καλέσειας ἐντυχὼν Ἀμυνίᾳ;
690 ΣΤ. ὅπως ἄν; ὡδί· «δεῦρο, δεῦρ᾽, Ἀμυνία.»
ΣΩ. ὁρᾷς; γυναῖκα τὴν Ἀμυνίαν καλεῖς.
ΣΤ. οὔκουν δικαίως ἥτις οὐ στρατεύεται;
ἀτὰρ τί ταῦθ᾽ ἃ πάντες ἴσμεν μανθάνω;
ΣΩ. οὐδέν, μὰ Δί᾽, ἀλλὰ κατακλινεὶς δευρί— ΣΤ. τί δρῶ;
695 ΣΩ. ἐκφρόντισόν τι τῶν σεαυτοῦ πραγμάτων.
ΣΤ. μὴ δῆθ᾽, ἱκετεύω, ᾽νταῦθά γ᾽· ἀλλ᾽ εἴπερ γε χρή,
χαμαί μ᾽ ἔασον αὐτὰ ταῦτ᾽ ἐκφροντίσαι.
ΣΩ. οὐκ ἔστι παρὰ ταῦτ᾽ ἄλλα. ΣΤ. κακοδαίμων ἐγώ,
οἵαν δίκην τοῖς κόρεσι δώσω τήμερον.

***
670 ΣΩΚ. Ορίστε κι άλλο· πράμα θηλυκό
το λες αρσενικό. ΣΤΡ. Μα πώς; Εγώ είπα
πως ο σοφράς είναι άντρας; ΣΩΚ. Το ᾽πες, όπως
κι ο Κλεώνυμος. ΣΤΡ. Πώς το ᾽πα; Εξήγα μου. ΣΩΚ. Άντρες
είν᾽ ο σοφράς κι ο Κλεώνυμος για σένα.
ΣΤΡ. Ο Κλεώνυμος; Μα αυτός σοφρά δεν είχε,
σε στρογγυλή καυκιά ζύμωνε πάντα.
Λέγε λοιπόν· πώς πρέπει να το λέω;
ΣΩΚ. Πώς; Η σοφρά, όπως λέμε η Ναυσικά.
ΣΤΡ. Η σοφρά, θηλυκό; ΣΩΚ. Σωστά· έτσι πρέπει.
680 ΣΤΡ. Ώστε η σοφρά για ζύμη κι η Κλεωνύμη.
ΣΩΚ. Τα ονόματα προσώπων πρέπει ακόμα
να μάθεις· ποιά είν᾽ αντρίκεια, ποιά γυναίκεια.
ΣΤΡ. Γυναίκεια; Μα τα ξέρω. ΣΩΚ. Λέγε. ΣΤΡ. Λύσιλλα,
Φίλιννα, Κλειταγόρα, Δημητρία.
ΣΩΚ. Κι αντρίκεια ποιά; ΣΤΡ. Φιλόξενος και πλήθος
αμέτρητο· Αμυνίας, Μελησίας…
ΣΩΚ. Αυτά, μωρέ χαζέ, δεν είναι για άντρες.
ΣΤΡ. Δεν είναι; ΣΩΚ. Φυσικά· πώς θα φωνάξεις
πρόσωπο που ονομάζεται Αμυνίας;
690 ΣΤΡ. Θα το φωνάξω: «Γιά έλα δω, Αμυνία».
ΣΩΚ. Όπως και το Δημητρία· λοιπόν, γυναίκα.
ΣΤΡ. Δίκιο είναι κιόλας· στο στρατό δεν πάει.
Μα αυτά τί τα μαθαίνω; Όλοι τα ξέρουν.
ΣΩΚ. Καλά· πλάγιασε δω. ΣΤΡ. Και τί θα κάνω;
ΣΩΚ. Για τις δουλειές σου δες να βρεις μια λύση.
ΣΤΡ., διστάζοντας να πλαγιάσει στο ντιβάνι.
Όχι εδώ πάνω· αν είναι ανάγκη, ας πέσω
χάμω, κι εκεί να ψάξω για τη λύση.
ΣΩΚ. Όπως σου λέω θα γίνει. ΣΤΡ. Συφορά μου!
Σήμερα θα χορτάσω τους κορέους.
Πλαγιάζει· ο Σωκράτης μπαίνει στο σπουδαστήριο.

Μορφές και Θέματα της Αρχαίας Ελληνικής Μυθολογίας: ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΕΙΣ - ΑΙΣΑΚΟΣ

ΑΙΣΑΚΟΣ
(θαλασσοπούλι)
 
Από τον πρώτο του γάμο με την Αρίσβη, κόρη του Μέροπα, ο Πρίαμος απέκτησε ένα γιο, τον Αίσακο. Κατείχε τη μαντική τέχνη της «ονειροκρισίας», δηλαδή της ερμηνείας των ονείρων από τον παππού του Μέροπα, και γι' αυτό κλήθηκε να ερμηνεύσει το όνειρο* που είδε η Εκάβη πριν από τη γέννηση του Πάρη ότι γεννούσε ένα φλεγόμενο δαυλό ή, σύμφωνα με τον Πίνδαρο, τέρας με εκατό χέρια, στο καθένα από τα οποία κρατούσε δαυλό αναμμένο και σώριαζε την Τροία σε ερείπια. Αυτός είπε ότι το παιδί θα γινόταν η καταστροφή της πατρίδας του και συμβούλευσε τον Πρίαμο να το αφήσει έκθετο. Άλλη εκδοχή αναφέρει πως και άλλοι μάντεις, κυρίως όμως ο Αίσακος, δήλωσαν πως το παιδί που θα γεννιόταν μια ορισμένη μέρα θα προκαλούσε την καταστροφή της Τροίας και ότι ο Πρίαμος όφειλε να διατάξουν να σκοτώσουν μητέρα και παιδί. Όμως την ορισμένη μέρα, εκτός από την Εκάβη, γέννησε και η Κίλλα τον Μούνιππο από τον Θυμοίτη, αδελφό ή κουνιάδο του Πριάμου. Αυτούς θανάτωσε ο Πρίαμος.
 
Ο Αίσακος παντρεύτηκε την κόρη του Κεβρήνα Αστερόπη. Ο θρήνος του για τον θάνατό της προκάλεσε τον οίκτο των θεών, ή μόνο της Θέτιδας, που τον μεταμόρφωσαν σε πουλί, αρπακτικό ή θαλασσοπούλι. Ο Οβίδιος (Μεταμορφώσεις, 11.749 κ.ε.) διηγείται την ιστορία παραλλάσσοντάς την και προσθέτοντας λεπτομέρειες που αιτιολογούν και τη μεταμόρφωση του Αίσακου στο πουλί αἴθυια. Πιο συγκεκριμένα: Ο Αίσακος ήταν νόθος γιος του Πριάμου και της Νύμφης Αλεξιρρόης, κόρης του ποτάμιου θεού Γρανικού. Μια μέρα στην εξοχή αντίκρυσε τη Νύμφη Εσπερία που την ερωτεύθηκε αμέσως και την κυνήγησε. Στην προσπάθειά της η Νύμφη να ξεφύγει, δεν πρόσεξε και πάτησε ένα δηλητηριώδες φίδι, από το δάγκωμα του οποίου πέθανε. Απαρηγόρητος ο Αίσακος ρίχτηκε από βράχο στη θάλασσα, αλλά καθώς έπεφτε μεταμορφώθηκε από την Τηθύ σε θαλασσοπούλι, που προσπαθεί διαρκώς να φτάσει στα βάθη της θάλασσας βουτώντας. Το πουλί αυτό ήταν η αἴθυια, επιδέξιος βουτηχτής (γι' αυτό και σήμερα λέγεται και βουτήχτρα).
-------------------------
*Ο Αίσακος για το όνειρο της Εκάβης
 
Όταν ήταν να γεννήσει το δεύτερο παιδί η Εκάβη, είδε στον ύπνο της ότι γέννησε ένα δαυλό αναμμένο που διαμοιραζόταν σε ολόκληρη την πόλη και την έκαιγε. Όταν ο Πρίαμος έμαθε από την Εκάβη το όνειρό της, κάλεσε τον γιο του Αίσακο· γιατί ήξερε να εξηγεί τα όνειρα, τέχνη που έμαθε από τον Μέροπα, παππού του, από την πλευρά της μάνας του. Αυτός είπε ότι το παιδί θα γινόταν η καταστροφή της πατρίδας του και τον συμβούλευσε να το αφήσει έκθετο. Και ο Πρίαμος, όταν γεννήθηκε το παιδί, το έδωσε σε έναν δούλο, που ονομαζόταν Αγέλαος, να το μεταφέρει στην Ίδη και να το αφήσει εκεί. (Απολλόδωρος 3.12)

Νίκος Τσιφόρος: O Κέκροπας κι οι σοφοί

Μια φορά κι έναν καιρό, ζούσε ένας Κέκροπας. Τούτος δω ο Κέκροπας ήτανε βασιλιάς.

Είχε το λοιπόν μια πολιτεία, μικρή σα μανιτάρι, είχε και το παλάτι του, τους ανθρώπους του, έβαζε φόρους, έκοβε και κάνα αυτί άμα τσακώνανε τίποτα λωποδύτες, γενικά καλός άνθρωπος ήτανε.

Φαγάς κι όλας, καραμπουζουκλής και λεβέντης, το ’τσούζε κομματάκι, έτρωγε φακή, σκόρδα κι ελιές, στις γιορτές που ψήνανε τα σφαχτά έστελνε την κνίσα να τη γευτούνε οι θεοί, του λόγου του τρελαινόταν για τα γλυκάδια και τ’ αμελέτητα, ζωή χαρισάμενη περνούσε ο Κεκροπας.

Έναν καημό είχε. Την πολιτεία του. Τι όνομα να της δώσει;

Βλέπεις, τον καιρό εκείνο, δεν ήτανε τα ονόματα εύκολα, σαν και σήμερα, που κάνεις έναν δρόμο και τον λες Γιαν Σματς να πούμε, για να μπερδεύεις τον κόσμο.

Τότες ήτανε δύσκολα τα ονόματα κι ακριβά. Να φέρεις από την Αμερική; Ούτε κουβέντα. Πρώτα, δεν υπήρχανε τα παπόρια και, το χειρότερο, ούτε υπήρχε Αμερική.

Σήμερον, ό,τι θέλεις το φέρνεις. Και τανκς Σέρμαν, που λέει ο λόγος και κάλτσες νάυλον και ρολόι της Ελβετίας. Κι άμα είσαι ξύπνος, βρίσκεις μια μηχανή, τα βάζεις μέσα σ’ ένα διπλωματικό δέμα και σκαπουλάρεις και το τελωνείο.

Τότε πώς να το γελάσεις το τελωνείο, που δεν υπήρχανε τελωνεία; Και τανκς ποιος σου ’δίνε τότε; Οι άνθρωποι δεν πολυξοδιαζόντουσαν να σε βάλουνε να φαγωθείς . με τον διπλανό σου, γιατί δεν είχαν ακόμα ανακαλύψει τη μηχανή, που λέγεται «ελευθερίες της ανθρωπότητος».

Κι ούτε «παραπετάσματα» υπήρχανε να αναταράζουνε τον κοσμάκη. Άμα είχανε τίποτις παραπετάσματα, τα βάζανε στο παράθυρο να τα κουνήσει ο αέρας. Γενικά, φριχτά ζούσανε οι άνθρωποι κείνη την εποχή Φριχτά και τεμπέλικα. Ο Κέκροπας λιαζότανε, χασμουριόταν) λιγούρευε καμιά πιτσιρίκα και την έννοια του είχε.

Ώσπου να σου ένα πρωί, έρχουνται μπροστά του ο θεός ο Ποσειδώνας κι η θεά η Αθηνά.

-Γεια σου, ρε Κέκροπα, λέει ο Ποσειδώνας.

-Γεια χαρά.

-Με ξέρεις;

Τον ήξερε ο Κέκροπας. Γιατί ο Ποσειδώνας θεός της θάλασσας ήτανε. Κοχύλια και κοράλλια τον στολίζανε, κι είχε και μια πιρούνα, άμα πείναγε, ανακάτευε τα ψάρια κι έκανε τη θάλασσα κακκαβιά,

-Γιατί δεν δίνεις, ρε, στην πολιτεία σου τ’ όνομά μου; λέει ο Ποσειδώνας. Να η θάλασσα. Μπροστά σου απλώνεται. Κι εγώ να δεις πώς θα τη στολίσω.

-Θα το σκεφτώ, είπ’ ο Κέκροπας.

Όπου μπαίνει στη μέση η Αθηνά.

-Τρίχες, του λέει. Τι να το κάνεις το λουλάκι. Να ξεβγάζεις χαώδες; Με τι νερό θα το ξεβγάζεις; Και την κόκκινη μπογιά να γράφεις συνθήματα στον τοίχο; Ζήτω το ΕΑΜ. Αμ’ στον Άι-Στράτη θα καταλήξεις, καημένε μου. Και τα σφουγγάρια τι τα θες; Να σου πιουνε τον Μαραθώνα; Όοοχι! Αθήνα να την πεις την πολιτεία. Και πού ’σαι; Όλα που σου λέει ο Ποσειδώνας, μπούρδες είναι. Εγώ θα σου δώσω ένα μεγάλο δώρο. Τη σοφία θα σου δώσω. Εδώ μέσα θ’ ανθίσουνε ούλοι οι σοφοί.

Την άκουσ’ ο Κέκροπας, σάμπως καλύτερα από τον Ποσειδώνα να τ’ άρεσε. Αθήνα την είπε την πολιτεία.

Ζοχάδα ο Ποσειδώνας. Δεν είναι να τα βάζεις με τους θεούς. Εδώ μ 'έναν εφοριακό τα βάζεις και σε τυλίγει σε μια κόλλα χαρτί και σε χάνει δέμα. Όχι να τα βάλεις με κοτζάμ Ποσειδώνα! Καταριέται λοιπόν κατάρες μεγάλες.

Πρώτον, σαν θεός των νερών που ήτανε, τραβάει τα νερά και τα πεταει αλλού. Κατάρα μεγάλη δίνει, μια εταιρία «Ούλεν» να ’ρθει, λες να μας κορακιάσει στη δίψα και να της πληρώνουμε τον αέρα χρυσάφι και το νερό διαμάντι, λέει. Και γίνηκε.

Δεύτερον, με τα βαπόρια μας τα ’βάλε. Βαπόρι να ’χουμε και βατηρι να μη σταυρώνουμε, λέει. Έτσι κι αποχτήσαμε πλεούμενο, ξένη σημαία να το χαίρεται, λέει, Παναμάς και Οντούρα στους παπαφίγκους να κυματίζουνε, κι οι εφοπλιστές το φράγκο τους να μη δούμε. Και γίνηκε.

Ύστερα τον «ΟΛΠ» καταράστηκε. Καλά παιδιά κει μέσα να μπουνε και να τα φάνε μέχρι σιλόβιδα. Τα φράγκα μας σαμπάνια να γινουνε, να πίνουνε οι ξένες κοκότες να σουρώνουνε, τα έμπορέυμαατα, τα σκυλόψαρα να τα χαίρουνται, τ’ αλευριά μας μαύραγοριτες να τα διαφεντεύουνε. Και γίνηκε.

ΚΙ άλλες κατάρες ο Ποσειδώνας έδωσε. Ένα σωρό. Μα η Αθηνά λεβέντρα, περδικόστηθη και αστρογαλανομάτα, γέλασε.

-Τι σε νοιάζει; του λέει του Κέκροπα. Εσύ τους σοφούς σου δε θα ’χεις; Όλες του οι κατάρες στάχτη και μπούρμπερη.

Τρομάρα να της έρθει της Αθηνάς. Ω, ρε και να το ’ξερες κατά-καημένε Κέκροπα! Γιατί τη μεγάλη κατάρα δεν την έδωσε ο Ποσειδώνας. Η Αθηνά την έδωσε. Τους σοφούς. Μας κάψανε. Ασε τη φαγωμάρα τους, άσε τη στραβομάρα τους, άσε την κουταμάρα τους... Το άλλο, αδέρφια μου... το άλλο... Τη στομαχάρα τους.


Δεν πιστεύετε δηλαδή; Ε, άμα δεν πιστεύετε, ανοίξτε το ραδιόφωνο κι ακούστε τις προεκλογικές τους δηλώσεις.

Όχι, τι;
 
Νίκος Τσιφόρος, Ο κόσμος κι ο κοσμάκης

Πρόοδος: Συμπαντικός νόμος

«Ο πόθος να κατανοήσεις τον κόσμο και ο πόθος να τον μεταμορφώσεις είναι οι δυο μεγάλες μηχανές της προόδου. Χωρίς αυτές, η ανθρώπινη κοινωνία θα έμενε ασάλευτη ή θα πισωδρομούσε» -Μπέρτραντ Ράσελ
 
Στις εκλογικές αναμετρήσεις αλλά και στο στίβο – αγώνα της ζωής δεν ανταγωνίζονται μόνο τα πρόσωπα, τα πολιτικά συνθήματα, τα πολιτικά προγράμματα αλλά και η βαθύτερη επιθυμία των ανθρώπων να λειτουργεί ελεύθερα με στόχο την πρόοδο (ατομική και κοινωνική) με μια άλλη τάση – εξίσου και αυτή ανθρώπινη – που φοβάται το νέο και τις ρήξεις κι αντιμετωπίζει με σκεπτικισμό τη σύγκρουση με το δοκιμασμένο.
 
Οι λέξεις «πρόοδος» και «αλλαγή» δεσπόζουν στα λογότυπα των κομμάτων και των παρατάξεων αλλά και στο λεξιλόγιο όλων εκείνων που ευαγγελίζονται την ατομική και κοινωνική ευημερία. Στην αντίπερα όχθη κυριαρχούν οι λέξεις «σταθερότητα», «σιγουριά» και «ασφάλεια» ως μια ανομολόγητη ή και υπόρρητη επιθυμία να μην διακινδυνεύσουμε τα «κεκτημένα».
 
Και οι δυο περιπτώσεις απορρέουν από τα μύχια της ανθρώπινης ύπαρξης που πασχίζει να εξασφαλίσει καλύτερους όρους υλικής διαβίωσης και ψυχολογικής ευστάθειας. Κι ενώ η αφετηρία – το «πρώτο κινούν» είναι το ίδιο, οι τρόποι και οι επί μέρους στόχοι διαφοροποιούνται. Έτσι προκαλούνται οι συγκρούσεις τόσο σε πολιτικό – ιδεολογικό επίπεδο όσο και σε οικονομικό. Συγκρούσεις που αποκαλύπτουν την αθέατη πλευρά κάποιων αντιλήψεων και βιοθεωριών ατόμων και κοινωνιών.
«Μία από τις πιο μεγάλες συγκρούσεις της εποχής μας είναι η σύγκρουση ανάμεσα στην αντίληψη που διεκδικεί την ελευθερία, που θέλει να κρίνει, να διαλέγει και να συμμετέχει ισότιμα στις δυναμικές της εξέλιξης… και στην αντίληψη που θέλει τα άτομα άχρωμα, άοσμα, ανώνυμα μέλη μαζών που η δουλειά τους είναι να καταναλώνουν, να ευχαριστιούνται και να εξουσιοδοτούν».
Η δεύτερη αντίληψη – συντηρητική και φοβική – χαρακτηρίζει εκείνους που εγκλωβισμένοι στα παραδοσιακά «σχήματα», δειλοί και μοιραίοι (κατά τον ποιητή) έχουν αποκοπεί από τις βασικές πηγές της ζωής και αγωνίζονται για την επιβίωση μέσα από πεπατημένους δρόμους. Είναι οι φανατικοί του παλιού και του παρελθόντος και οι σφοδροί κατήγοροι εκείνων που τολμούν την υπέρβαση των σχημάτων και αναζητούν το νέο. Κι αυτό γιατί σύμφωνα με την ψυχολογία:
«Ό,τι δεν τόλμησαν οι ίδιοι, αλλά σφοδρά επιθυμούσαν, δεν το επιτρέπουν στους άλλους».
Η πρώτη αντίληψη – προοδευτική – χαρακτηρίζει εκείνους που διακινδυνεύουν τη βεβαιότητα των δοκιμασμένων και διεκδικούν το δικαίωμα να ορίσουν οι ίδιοι τη ζωή τους και να αλλάξουν ό,τι φράζει το φαντασιακό τους στοιχείο. Γι’ αυτούς η δράση, η αλλαγή και η επιτυχία εμπεριέχουν το στοιχείο του κινδύνου αλλά ταυτόχρονα χρωματίζουν θετικά τη ζωή και επιβεβαιώνουν τη μοναδικότητά τους. «Η ζωή ακροζυγιάζεται αδιάκοπα στην όχθη του κινδύνου» -Χρήστος Γιανναράς
Στο τέλος, όμως, η ιστορία και η ζωή στεφανώνει εκείνους που απειθάρχησαν στα κελεύσματα του χθες και βάδισαν σε δρόμους «απάτητους» και άγνωστους. Κι αυτό γιατί η πρόοδος και η αλλαγή δεν αποτελεί μόνο το έμβλημα και το λάβαρο των προοδευτικών αλλά και συμπαντικό νόμο. Ο Ισοκράτης είχε διατυπώσει με καθαρότητα τη δυναμική και την αναγκαιότητα της προόδου αλλά και τους φορείς αυτής.
«Άλλως τε και τας επιδόσεις ίσμεν γιγνομένας και των τεχνών και των άλλων απάντων ου δια τους εμμένοντας τοις καθεστώσιν, αλλά δια τους επανορθούντας και τολμώντας αεί τι κινείν των μη καλώς εχόντων» -Ισοκράτους, Ευαγόρας 7 

Οι 4 διαστάσεις της αγάπης σύμφωνα με τον Βουδισμό

Αν και πάντα έχουμε στόχο μας, άμεσα ή έμμεσα την αγάπη, δεν ξέρουμε πώς να την προσδιορίσουμε και να την εξηγήσουμε. Συνήθως, περιγράφουμε την αγάπη μέσα από το πρίσμα των ειδών σχέσης: ερωτική σχέση, φιλία, οικογένεια. Κάθε μία από αυτές είναι διαφορετικές εκφράσεις αγάπης, αλλά δεν εξηγούν τις διαφορετικές ποιότητες.

Η αγάπη είναι μία άνευ όρων κοσμική δύναμη. Η κατανόηση των ποιοτήτων της είναι απαραίτητη, αν θέλουμε να ενσωματώσουμε τη δύναμη της ενέργειάς της στη ζωή μας. Ευτυχώς, ο Βουδισμός, μια φιλοσοφία που έχει οικοδομηθεί πάνω στις βάσεις της απόλυτης αγάπης, έχει προσφέρει μια βαθιά ματιά στη φύση της αγάπης με τέσσερις βασικές αρετές, γνωστές ως οι brahmavihārās. Αυτές οι αρετές μπορούν να εφαρμοστούν σε όλες τις σχέσεις – στον εαυτό μας, στους άλλους και σε όλο τον κόσμο.

Οι 4 διαστάσεις της αγάπης σύμφωνα με τον Βουδισμό και πώς να τις πετύχουμε:

1. Καλοσύνη

Η πρώτη αρετή είναι η mettā. Είναι η επιθυμία να νοιαζόμαστε για την ευεξία των άλλων. Ο διαλογισμός της τρυφερής καλοσύνης (loving-kindness) είναι ένα είδος πρακτικής που βοηθά στην εκδήλωση της καλοσύνης. Ο τρόπος είναι απλός: Εκφράζουμε ειρήνη, αγάπη και γαλήνη, είτε οραματιζόμενοι ένα έντονο φως γύρω από την καρδιά ή επαναλαμβάνοντας φράσεις όπως «εύχομαι να είστε καλά, ευτυχισμένος, γαλήνιος».

2. Συμπόνια

Η συμπόνια είναι μια μορφή εμπρόθετης αγάπης, η προθυμία να ανακουφίσουμε τους άλλους από τον πόνο. Στον Βουδισμό είναι η karuṇā, η ενεργή επιθυμία να πάρουμε τον πόνο του άλλου. Καθώς αναπτύσσουμε αγάπη για τον άλλο, αναπτύσσεται και μια ευαισθησία στη βίωση αρνητικών συναισθημάτων που μπορεί να νιώθει το αγαπημένο μας πρόσωπο. Αλλά πώς μπορούμε να ζήσουμε ευτυχισμένοι με τόσο πόνο;

Η απάντηση βρίσκεται στην επιδέξια συμπόνια. Μέσω εξάσκησης, επεκτείνουμε την επιθυμία μας να ανακουφίσουμε τον πόνο των άλλων χωρίς να πνίξουμε τους εαυτούς μας. Η επιθυμία αυτή ύστερα διαμορφώνει τις πράξεις μας, επιτρέποντάς μας να βοηθάμε πραγματικά. Για να το καταφέρετε αυτό, είναι σημαντικό να μην παραμελείτε πρώτα την συμπόνια προς τον εαυτό σας.

3. Ενσυναισθητική χαρά

Κάποιες φορές αναφέρεται και ως αλτρουιστική χαρά, η muditā είναι η ικανότητα να μοιραζόμαστε αυθεντικά τη χαρά και την επιτυχία των άλλων. Είναι το αντίθετο της ζήλιας και του φθόνου.

Η καλύτερη έκφραση της ανθρωπότητας και η μόνη ελπίδα να μειώσουμε τον πόνο στον κόσμο είναι η συνεργασία, όχι ο ανταγωνισμός. Η εξάσκησή της είναι εξαιρετικά δύσκολη, επειδή ζούμε σε έναν πολιτισμό που θρέφει τον ανταγωνισμό και τον ατομικισμό. Αν και η karuṇā φροντίζει όσους υποφέρουν, η muditā αναζητά την κοινή βίωση του ευχάριστου συναισθήματος. Αυτές οι δύο δυνάμεις, σε συνδυασμό διαλύουν την ψευδαίσθηση του εγώ και απαλείφουν την τάση μας για συνεχή σύγκριση και αγώνα.

4. Γαλήνη

Η γαλήνη είναι θεμελιώδης αρχή του mindfulness, της κατάσταση ισορροπίας και η αποφυγή της ακραίας πάλης για ευχαρίστηση και της απέχθειας. Αυτή η αρετή περιγράφεται επίσης ως ελευθερία. Μέσα από την upekkhā δεν παγιδευόμαστε σε ισχυρά συναισθήματα ή σκέψεις και δεν παρασερνόμαστε από τα πάνω και τα κάτω της ζωής. Αυτό δημιουργεί το χώρο για άνευ όρων αγάπη. Η Upekkhā είναι μια ισχυρή μορφή αγάπης, καθώς μας επιτρέπει να διατηρήσουμε ανοιχτή την καρδιά μας μέσα από σκληρή δουλειά και παρά τις πιθανές αποτυχίες.

Μην αφήσεις το χθες σου να ξοδέψει το σήμερα

«Είναι καλύτερο να κοιτάμε μπροστά και να προετοιμαζόμαστε παρά να κοιτάμε πίσω και να μετανιώνουμε» –Jackie Joyner-Kersee

Εμείς ως άνθρωποι έχουμε μια εκπληκτική ικανότητα να βοηθάμε ο ένας τον άλλο σε ώρα ανάγκης. Όταν τα πράγματα δυσκολεύουν, τείνουμε να ενωνόμαστε και να αντιμετωπίζουμε τις προκλήσεις. Η έλλειψη εγωισμού τότε υπερέχει και δημιουργείται μια υπέροχη μορφή αρμονίας.

Χρειάζεστε αποδείξεις; Απλά σκεφτείτε τις φυσικές καταστροφές και θα δείτε. Είμαστε ένα είδος που επιδεικνύει συμπόνια. Αλλά όσο περισσότερο βοηθάμε τους άλλους, τόσο λιγότερο δείχνουμε την ίδια συμπόνια στον εαυτό μας. Και αυτό ισχύει ιδιαίτερα όταν εμφανίζεται μια εσωτερική κρίση.

Γιατί συμβαίνει αυτό; Γιατί δυσκολευόμαστε τόσο πολύ; Είναι μια δύσκολη ερώτηση για ν’ απαντηθεί απλά, αλλά ίσως συμβαίνει επειδή έχουμε πολύ υψηλές προσδοκίες από τον εαυτό μας και είναι σχεδόν αδύνατο να τις εκπληρώσουμε.

Όταν κάποιος αντικρίζει το εξωτερικό μας «περίβλημα», μπορεί να μας κρίνει μόνο από τις πράξεις μας. Αλλά εμείς μας κρίνουμε και από τις σκέψεις μας.

Δεν υπάρχει καλύτερο παράδειγμα από όταν αποτυγχάνουμε να κάνουμε πράξη κάτι που θέλουμε για πολύ καιρό. Επιτρέπουμε στο φόβο, την αβεβαιότητα και την άνεση να μας καταβάλουν και να μας αποθαρρύνουν. Όταν ύστερα το σκεφτόμαστε, όλο αυτό μας κατατρώει από μέσα.

Και ύστερα πάντα τρυπώνουν οι ενοχές και μετανιώνουμε. Και σκεφτόμαστε: «Τι θα συνέβαινε αν είχα κάνει αυτό; Πού θα ήμουν τώρα; πώς θα έμοιαζε η ζωή μου;»
Μην σπαταλάτε την περιορισμένη σας ενέργεια

Δεν είναι τίποτα καινούριο το γεγονός ότι ο χρόνος πετά και χάνεται. Το γνωρίζουμε. Κι όμως δεν φαίνεται να το αντιλαμβανόμαστε πλήρως. Κι όμως, εμείς καθόμαστε και αναλωνόμαστε στα 100 πράγματα που μετανιώσαμε που δεν κάναμε ή κάναμε ή δεν κάναμε σωστά.

Αλλά να πού βρίσκεται το πρόβλημα: Έχουμε έναν ποσοστό ενέργειας καθημερινά που χρειάζεται να αφιερώσουμε στην εξέλιξή μας. Με άλλα λόγια, η ποσότητα είναι συγκεκριμένη. Κάθε πρωί ξεκινάμε με ένα ορισμένο επίπεδο ενέργειας. Ένα μεγάλο μέρος της προορίζεται για την καθημερινότητά μας. Αυτή που απομένει είναι πραγματικά πολύτιμη. Και μπορούμε να την χρησιμοποιήσουμε με δύο τρόπους:

1. Να την δαπανήσουμε στον αγώνα μας να εκπληρώσουμε το πάθος μας ή

2. Να πολεμήσουμε πράγματα που δεν μπορούμε να αλλάξουμε.

Εσείς ποιο θα επιλέξετε; Θα συνεχίζετε να αναλώνεστε μετανιώνοντας για το παρελθόν; Ή θα το χρησιμοποιήσετε ως ένα δυνατό μάθημα για να μην επαναλάβετε όποια λάθη κάνατε έγιναν;

Carl Jung: Το να γνωρίσεις τη δική σου σκοτεινή πλευρά είναι ο καλύτερος τρόπος να αντιμετωπίσεις τη σκοτεινή πλευρά των άλλων

Νιώθεις πως σχεδόν πάντα πρέπει να ασχολείσαι με τους άλλους; Μήπως έχεις εθιστεί στο να ασκείς κριτική; Έχεις παρατηρήσει πόσο συχνά μπορεί να συμπεριφέρεσαι με αυτό τον τρόπο; Έχεις σκεφτεί «τι μπορεί να παίρνεις» και «πόσο πίσω μπορεί να σε κρατάει» αυτή η συμπεριφορά σου; Νιώθεις πως απλά είναι μία συνήθεια; Αλήθεια, ποιος σου έχει δώσει το ρόλο του κριτή;

Η κριτική μάς κρύβει τα πραγματικά μας συναισθήματα. Η κριτική μπορεί να φαίνεται εύκολη όταν γίνεται από κάποιον και μάλιστα να μας δημιουργεί την αίσθηση πως πέρα από «σκληρός άνθρωπος» είναι σίγουρος για τον εαυτό του και για τις ικανότητές του. Και όμως, δεν είναι πάντα έτσι. Συνήθως το άτομο που κρίνει τους άλλους από τη μία είναι σαν να διαχωρίζει τον εαυτό του από εκείνους και από την άλλη σαν να διαχωρίζει τον ίδιο του τον εαυτό από το «ποιος είναι πραγματικά».
  
Πιο απλά, όταν ένας άνθρωπος αισθάνεται πως έχει πληγωθεί, πως έχει χτυπηθεί η αυτοπεποίθησή του, βιώνει ενοχικά συναισθήματα και έντονη ανασφάλεια που δεν μπορεί να διαχειριστεί. Έτσι του είναι πιο εύκολο και διαχειρίσιμο το να κρίνει τους άλλους για να μην αισθάνεται τα δικά του έντονα δυσφορικά συναισθήματα που τον πονούν. Βέβαια, με αυτό τον τρόπο μπαίνει σε έναν φαύλο κύκλο που του στερεί να δει καθαρά τι συμβαίνει στον ίδιο, εφόσον εστιάζει στους άλλους και σταδιακά αποδυναμώνεται και ψυχικά και σωματικά.

Η κριτική γεννιέται μέσα από την κριτική. Συνήθως, το άτομο που ασκεί κριτική, έχει δεχτεί και το ίδιο κριτική στα μικρά του χρόνια, κάτι ανάλογο και με αυτόν που ασκεί bullying στους άλλους, όπου συνήθως έχει δεχτεί ο ίδιος εκφοβισμό στην παιδική του ηλικία για παράδειγμα. Η κριτική εκείνη ενδεχομένως ήταν τραυματική και δημιούργησε έντονα συναισθήματα μοναξιάς, εφόσον πχ. το άτομο δεν ήταν αρκετά καλό ή έξυπνο ή όμορφο ή… ή …ή.

Τραύματα που δημιουργούν αποφευκτικές συμπεριφορές οδηγώντας στη μοναξιά. Μια μοναξιά που περικλείει ψυχικό πόνο, πολύ πόνο. Στην προσπάθεια λοιπόν να αντιπαρέλθει αυτόν τον ψυχικό πόνο κάνει την εμφάνισή του ο μηχανισμός της προβολής, όπου είναι πολύ πιο εύκολο πλέον να προβάλει στους άλλους όλα αυτά για τα οποία κρίθηκε ο ίδιος και τον πόνεσαν.

Έτσι, η επισήμανση των ελαττωμάτων στους γύρω του λειτουργεί ως ασπίδα στο να μην πληγωθεί – προλαβαίνει και επιτίθεται ο ίδιος πριν το προλάβουν οι άλλοι – γιατί αυτό έμαθε από παιδί. Ο φόβος δηλαδή μήπως και ξαναπληγωθεί, οδηγεί σε επίθεση, μόνο που αυτός ο τρόπος οδηγεί και πάλι στη μοναξιά και στην απομόνωση, ποιος θα ήθελε να κάνει παρέα με κάποιον που του ασκεί κριτική διαρκώς;

Η κριτική μας αφήνει στο σκοτάδι. «Το να γνωρίσεις τη δική σου σκοτεινή πλευρά είναι ο καλύτερος τρόπος για να αντιμετωπίσεις τη σκοτεινή πλευρά των άλλων» όπως είπε ο Carl Jung. Με τη διαφορά πως το άτομο που ασκεί κριτική δεν μπορεί να γνωρίσει τη δική του σκοτεινή πλευρά, το δικό του σκοτάδι. Γι' αυτό ακριβώς «βγάζει προς τα έξω» όλη τη δική του σκοτεινιά και την φορτώνει στους άλλους.

Κρίνει γιατί δεν αισθάνεται μέσα του την ένταση, την ανισορροπία και την ταραχή, τον φόβο που δημιουργεί αυτό το σκοτάδι. Προσπαθώντας να ξεφύγει μακριά από αυτά που το ταλαιπωρούν (μη συνειδητά κυρίως) τρέχει να τα φορτώσει αλλού, δικαιολογώντας έτσι την δική του ανησυχία και ταραχή.

Πώς αρχίζει η επούλωση; Από τη στιγμή που ο κριτής «θα κάνει πίσω» και δεν θα υποκύψει στο να ασκήσει κριτική άλλη μία φορά, εφόσον δεν ηρεμεί μέσα του, εκεί ακριβώς μπαίνει και το πρώτο λιθαράκι για την αντιμετώπιση των δικών του τραυμάτων, αυτών που το πόνεσαν πριν από χρόνια. Όταν μάλιστα μπει και στη διαδικασία να αναρωτηθεί τι είναι αυτό που του προκαλεί την ανάγκη να κρίνει – τι κερδίζει, ποιο είναι το συναίσθημα που νιώθει αυτή τη στιγμή και να προσπαθήσει να το αφήσει να του φέρει μνήμες από τα παλιά, έχει κάνει μεγάλη πρόοδο.

Ας μην ξεχνάμε πως μπαίνουμε στη ανάγκη να κρίνουμε τους άλλους κυρίως ως επιθετική άμυνα, να νιώσουμε πιο δυνατοί και από θέση ισχύος. Ξεχνάμε όμως πως έχουμε ανάγκη αυτούς τους οποίους κρίνουμε. Και δεν μιλώ για συγκεκριμένα άτομα, γιατί από τη στιγμή που η κριτική γίνεται μοτίβο συμπεριφοράς μας, θα την ασκούμε ακόμα και σε άτομα που δεν θέλουμε να πληγώσουμε και που αγαπάμε, κινδυνεύοντας να τα διώξουμε από κοντά μας και να πληγωθούμε ξανά, επιβεβαιώνοντας έτσι την αυτοεκπληρούμενη προφητεία πως «όλοι θέλουν να μας κάνουν κακό και κανείς δεν αξίζει».

Μια μεγάλη περιπέτεια σε κάνει πάντα πιο σοφό

Θέλω με σένα που διαβάζεις αυτή τη στιγμή τα γραφόμενά μου να μοιραστώ όσα είχα την ευκαιρία να ακούσω πρόσφατα από έναν άνθρωπο, που έζησε ζωή θυελλώδη, μια ζωή που του έπαιξε περίεργα παιχνίδια και του επιφύλασσε μεγάλες περιπέτειες κι ανατροπές… από τον άλλο μου εαυτό. Ίσως σε αυτά που θα διαβάσεις, βρεις κάτι που θα σου φανεί χρήσιμο.

Να ξέρεις πως πάντα μια μεγάλη περιπέτεια σε κάνει πιο σοφό. Κι όχι τόσο η ίδια η περιπέτεια όσο αυτά που ακολουθούν μετά. Σε εκείνο το “μετά” που πρέπει να σταθείς όρθιος, θα μάθεις όσα δεν είχες μάθει όλα τα προηγούμενα χρόνια της ζωής σου μαζί. Πολλοί θα σπεύσουν να σου συμπαρασταθούν ειδικά στην αρχή. Πρόσεχε, όμως, δεν έχουν όλοι αγαθές προθέσεις και δεν μιλώ μόνο για τους ξένους.

Απεναντίας, μάλιστα, ανάμεσα σε αυτούς μπορεί να συναντήσεις ανθρώπους με μεγαλύτερη καθαρότητα. Κάποιοι σε νοιάζονται πραγματικά, δε λέω. Υπάρχουν όμως κι εκείνοι που αρέσκονται στο να αυτοανακηρύσσονται “προστάτες” και “σωτήρες”, παρεμβαίνοντας διαρκώς στη ζωή σου και στις αποφάσεις σου. Παραμέρισέ τους. Εσύ ξέρεις τι πραγματικά είναι καλό για σένα. Δώσε βαρύτητα σε ό,τι σε ανακουφίζει προσφέροντάς σου μικρές χαρές και προχώρα μπροστά.

Πρόσεχε όσους επιχειρούν να σε διευκολύνουν, τάχα να σε στηρίξουν και την ίδια στιγμή σου θυμίζουν με τον τρόπο τους ότι τους χρωστάς, έχοντας ως στόχο έτσι τη μετατροπή της σχέσης σας σε σχέση εξάρτησης κι υποτέλειας. Μην αφήνεις περιθώρια σε κανέναν να σου κουνάει απειλητικά το δάχτυλο. Πάντα να αναλαμβάνεις εσύ την ευθύνη για τη ζωή σου.

Εξάλλου, δικές σου είναι οι επιλογές , δικά σου και τα σωστά και τα λάθη. Άλλαξε τρόπο σκέψης, λοιπόν, μην είσαι άλλο πια ανοιχτό βιβλίο με τους ανθρώπους γύρω σου, σίγουρα όχι με όλους. Δε λέω να τους εξαπατάς, όχι βέβαια. Το ξέρω εξάλλου ότι δε θα το έκανες, γιατί δε συνάδει με το αξιακό σου σύστημα. Φυλάξου όμως, μην ανοίγεσαι σε όλους, κράτα και για τον εαυτό σου σκέψεις και προβληματισμούς. Μη δίνεσαι σε όλους.

Ξέρεις εξάλλου, πως όσοι δεν έχουν δική τους ζωή, αρέσκονται να ασχολούνται με τις ζωές των άλλων, για να καλύψουν τα συναισθηματικά τους κενά. Ε, μη τους δίνεις την ευκαιρία να λειτουργήσει η ζωή σου ως το μέσο με το οποίο θα διαχειριστούν τα αδιέξοδά τους. Κράτα μακριά σου τους τοξικούς ανθρώπους. Όλους αυτούς που απομυζούν την καθημερινότητά σου προκαλώντας σου τύψεις κι ενοχές. Δεν τους χρειάζεσαι δίπλα σου.

Οριοθέτησε τη σχέση σου μαζί τους, πριν σε καταστήσουν πιόνι τους, υποχείριό τους. Αποστασιοποιήσου από όσους νιώθεις ότι έχουν την ικανότητα να κυριαρχούν στο μυαλό σου. Πρόσεχε, μην παρασύρεσαι, αντιστάσου. Πάνω από όλα η αξιοπρέπειά σου, η πιο ακριβοθώρητη κι ακριβοπληρωμένη αρετή.

Έχε στο νου σου και τούτο εδώ, ότι οι μεγάλες περιπέτειες φέρνουν συχνά και μοναξιά. Άλλο, όμως, μοναξιά κι άλλο μοναχικότητα. Την πρώτη στην επιβάλλει συχνά η ίδια η ζωή, καθώς σε φέρνει προ τελελεσμένων κι αναπόδραστων καταστάσεων κι εσύ καλείσαι να τη διαχειριστείς. Κάντο. Το οφείλεις, εξάλλου, στον εαυτό σου.

Η μοναχικότητα όμως είναι επιλογή, εσύ θα επιλέξεις αν θες να μείνεις μόνος σου,ή αν θα κρατήσεις κάποιους ανθρώπους κοντά σου. Βέβαια, λίγοι θα σε καταλάβουν πραγματικά. Και πώς να σε καταλάβει, εδώ που τα λέμε, κάποιος που δεν έχει ζήσει κάτι ανάλογο. Ο πόνος σου είναι για αυτόν πόνος άγνωστος, αφού δεν τον έχει περάσει. Μόνο αυτός που έζησε κάτι ανάλογο και πάλι ζήτημα είναι. Βλέπεις η ενσυναίσθηση και η κατανόηση είναι και θέμα ανθρώπου. Πόσο μεγάλο, δηλαδή, φρόντισε με τις πράξεις του να κάνει το άλφα το αρχικό, ώστε δικαίως να λέγεται Άνθρωπος.

Είναι σημαντικό, ωστόσο, να ξέρεις ότι υπάρχει κάποιος που θα σου ανοίξει την αγκαλιά του, όταν πονάς, όχι από οίκτο, αλλά γιατί πραγματικά σε νοιάζεται. Να ξέρεις πως θα προσφερθεί κάποιος να κλάψεις στον ώμο του χωρίς να σε κρίνει, χωρίς να σε κάνει να νιώσεις άσχημα. Που θα επιχειρήσει να ζεστάνει την ψυχή σου με το βλέμμα του και με τη σιωπή του.

Αλλά έχει και το σθένος να σε ταρακουνήσει, όταν σε δει να βυθίζεσαι, να είσαι αυτοκαταστροφικός ή να παραιτείσαι. Που είναι εκεί για σένα όταν τον χρειαστείς και ξέρει ότι κι εσύ θα κάνεις το ίδιο, θα σπεύσεις να σταθείς δίπλα του, πριν ακόμα στο ζητήσει. Θα μου πεις: υπάρχουν αδελφές ψυχές; Ίσως και να υπάρχουν.

Θεώρησε, πάντως, τον εαυτό σου ευτυχή αν αισθανθείς ότι υπάρχει έστω κι ένας δίπλα σου που συμμερίζεται πραγματικά τη χαρά σου και τη λύπη σου, γιατί η χαρά γεννά το φθόνο και τυφλώνει τους ανθρώπους, ακόμα κι αν είναι μικρή κι ασήμαντη. Η λύπη δε, συχνά, προκαλεί στους άλλους ικανοποίηση, που δύσκολα κρύβεται.

Όμως να θυμάσαι ότι δεν πρέπει να διεκδικείς την αποκλειστικότητα από τους ανθρώπους που στέκονται δίπλα σου, ούτε και να νιώσεις ότι απειλείσαι από τις νέες κοινωνικές επαφές αυτών, που τους θεωρείς δικούς σου. Αγάπη σημαίνει σεβασμός στις επιλογές των άλλων. Φοβάσαι εξάλλου ότι θα χάσεις κάτι, όταν ξέρεις ότι δεν το έχεις, ότι δεν το είχες ποτέ.

Κι όσους τυχόν επιχειρούν να σε βλάψουν, μην τους κρατάς κακία, συγχώρεσέ τους, μη δηλητηριάζεις την ψυχή σου με αισθήματα μίσους για αυτούς, αλλά δείξτους την απαξίωσή τους και απομακρύνσου με αξιοπρέπεια. Άνθρωπος που σε πούλησε μια φορά και πρόδωσε την εμπιστοσύνη σου, είναι θέμα χρόνου να το ξανακάνει. Μη θεωρείς δεδομένο ότι όλοι λειτουργούν και συμπεριφέρονται όπως εσύ και μην απογοητεύεσαι όταν η αντίδραση και τα λόγια των άλλων σε πληγώνουν. Έτσι είναι οι άνθρωποι κάποιες φορές, ψυχή μου, σκληροί κι ανάλγητοι. Δεν παύουν ποτέ να μας αιφνιδιάζουν και να μας εκπλήσσουν. Θωρακίσου με μηχανισμούς άμυνας.

Όσο για εκείνους που θα συναντήσεις στο δρόμο σου και θα τους ακούσεις να παρατηρούν αιχμηρά πως μια χαρά σε βλέπουν, αγνόησέ τους. Ναι, είσαι μια χαρά, γιατί πέφτεις, σηκώνεσαι και ξαναπέφτεις, αλλά δεν παύεις να αγωνίζεσαι. Ούτε τους δίνεις τη χαρά να σε πουν “καημένο”.

Ναι, είσαι μια χαρά, γιατί ενώ η ψυχή σου κλαίει από τον πόνο, εσύ στους γύρω σου χαμογελάς κι ενώ νιώθεις ότι τα δάκρυά σου έχουν στεγνώσει, σπεύδεις να προσφέρεις ό,τι σου έχει απομείνει από θετική ενέργεια, γιατί έτσι είσαι εσύ, ζεις για να δίνεις, ζεις μέσα από τη δοτικότητά σου κι ας ξέρεις ότι σε περνάνε για αφελή.

Είπαμε πολλά και θα μπορούσαμε να πούμε ακόμη περισσότερα. Μη σου περνάει από το μυαλό όμως ότι όλα αυτά τα εφάρμοσα στη ζωή μου και τα έκανα όλα καλά. Κάθε άλλο μάλιστα. Μέσα από τα λάθη μου τα έμαθα και μέσα από τις ατέλειωτες συζητήσεις με ανθρώπους αγαπημένους που προσπαθούσαν επίμονα να με αφυπνίσουν και να με υποψιάσουν την ώρα, μάλιστα, που έτρωγα το ένα χαστούκι πίσω από το άλλο κι αρνιόμουν σθεναρά να δεχτώ την πραγματικότητα.

Δεν είναι ο κόσμος μας αγγελικά πλασμένος, μάτια μου, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι θα πρέπει και να εξομοιωθείς με την ασχήμια του. Όχι βέβαια. Οφείλεις, όμως, στον εαυτό σου να έχεις στο νου σου τα λόγια του ποιητή:
«Κι αν δεν μπορείς να κάμεις τη ζωή σου όπως τη θες, τούτο προσπάθησε τουλάχιστον. Όσο μπορείς μην την εξευτελίζεις» –Κ.Π.Καβάφης

Χρειαζόμαστε τη σιωπή, όσο χρειάζονται τα φυτά το φως

Πιθανότατα είσαι αποδέκτης μιας αδιάκοπης ροής θορύβου και πληροφοριών όλη μέρα, εκτός κι αν ζεις μόνος στα βουνά χωρίς ηλεκτρισμό. Ακόμα κι αν κανείς δεν σου μιλάει και δεν ακούς ραδιόφωνο ή κάτι άλλο, υπάρχουν τηλεφωνικές κλήσεις, μηνύματα στο κινητό, κοινωνικά δίκτυα, οθόνες υπολογιστών, διαφημίσεις, έντυπα και πολλοί άλλοι τρόποι με τους οποίους οι λέξεις και οι ήχοι φτάνουν σ’ εμάς.

Στις αίθουσες αναμονής των αεροδρομίων δεν υπάρχει ούτε μια γωνιά χωρίς οθόνες. Οι περισσότεροι άνθρωποι στην πρωινή διαδρομή για τη δουλειά τους περνούν τον χρόνο τους με tweets, sms, ειδήσεις και παιχνίδια στο κινητό τους τηλέφωνο.

Ακόμα κι εκείνες τις σπάνιες στιγμές που δεν υπάρχουν εξωτερικοί ήχοι, μηνύματα, πληροφορίες ή άλλα εξωτερικά ερεθίσματα, το μυαλό μας κατακλύζεται από σκέψεις. Πόσα λεπτά άραγε, κάθε μέρα περνά σε πραγματικά ησυχία;
Η σιωπή είναι απαραίτητη. Χρειαζόμαστε τη σιωπή όσο χρειαζόμαστε και τον αέρα, όσο χρειάζονται τα φυτά το φως. Αν το κεφάλι μας είναι πλημμυρισμένο από λόγια και σκέψεις, δεν μένει χώρος για εμάς.
Οι άνθρωποι που ζουν σε αστικές περιοχές είναι εξοικειωμένοι με τους περιβαλλοντικούς θορύβους. Υπάρχει πάντα κάποιος που φωνάζει, κορναρίσματα ή μουσική στη διαπασών.

Αυτή η αδιάκοπη παρουσία συνεχούς θορύβου καταλήγει να λειτουργεί καθησυχαστικά. Ξέρω φίλους που πηγαίνουν στην εξοχή για ένα Σαββατοκύριακο και η σιωπή τους τρομάζει και τους αναστατώνει. Δεν τους προξενεί ασφάλεια και άνεση, επειδή έχουν συνηθίσει σε ένα περιβάλλον διαρκούς θορύβου.

Τα φυτά δεν μπορούν να μεγαλώσουν χωρίς φως⋅ οι άνθρωποι δεν μπορούν να αναπνεύσουν χωρίς αέρα. Καθετί ζωντανό χρειάζεται χώρο για να μεγαλώσει και να αναπτυχθεί.

Ποτέ δεν πρόκειται να φτάσετε ψηλότερα από όσο σκέφτεστε

Γίνετε ένας Θαυμάσιος Στοχαστής. Δεσμευτείτε να κάνετε κάθε σκέψη σας μία πανέμορφη πραγματικότητα. Αφιερωθείτε στο να βρίσκετε εντυπωσιακές έννοιες και ιδέες και σκέψεις που να είναι ξεκάθαρα αριστουργήματα.

Το έχετε ακούσει εκατοντάδες φορές με άλλους τόσους διαφορετικούς τρόπους: Γίνεστε αυτό που σκέφτεστε. Και οι σκέψεις που χρησιμοποιείτε μετατρέπονται σε αυτοεκπληρούμενες προφητείες. Να περιμένετε να σας συμβούν εξαιρετικά πράγματα και θα σας συμβούν. Το λένε οι εμψυχωτές. Το λένε οι δάσκαλοι. Το λένε οι σοφοί. Αναρωτηθήκατε ποτέ γιατί;

Νομίζω ότι τελικά κατανοώ γιατί είναι ακριβής αυτή η ιδέα. Δεν είναι κάποια μυστικιστική φιλοσοφία. Είναι απλή λογική. Ορίστε, λοιπόν: Οι ενέργειές σας κάθε μέρα δημιουργούν τα αποτελέσματα της ζωής σας. Κι αφού πριν από κάθε ενέργειά σας υπήρξε μια σκέψη (η σκέψη είναι πράγματι ο πρόγονος της απόδοσης), αυτά στα οποία επικεντρώνεστε καθοδηγούν την πραγματικότητά σας.

Ο πρωθυπουργός Μπέντζαμιν Ντισραέλι το είχε διατυπώσει πολύ εύστοχα όταν έγραψε: «Ποτέ δεν πρόκειται να φτάσετε ψηλότερα από όσο σκέφτεστε»

Ως ανθρώπινο ον ποτέ δεν θα δράσετε με τρόπο σπουδαιότερο από τις σκέψεις σας. Αν έχετε σπουδαία όνειρα, η συμπεριφορά σας θα ακολουθήσει. Αν σκέφτεστε μικροπράγματα, θα κάνετε και μικροπράγματα.

Η έννοια αυτή εξαπλώνεται ορμητικά σε κάθε διάσταση της ζωής μας.

Αν σκέφτεστε ότι οι άνθρωποι είναι καλοί, οι μέρες σας θα περνούν ανοιχτόκαρδα. Και αυτή η συγκεκριμένη συμπεριφορά αληθινά δημιουργεί την πραγματικότητά σας, επειδή οι άνθρωποι κάνουν καλά πράγματα για τους καλούς ανθρώπους.

Αν σκέφτεστε ότι σας αξίζουν τα καλύτερα, οι ενέργειες σας θα αντανακλούν αυτή την εμπιστοσύνη. Οι καλύτερες ενέργειες θα οδηγήσουν τότε σε καλύτερα αποτελέσματα.

Αν περιμένετε ότι στη σταδιοδρομία σας ή στην κοινότητά σας θα φτάσετε σε επίπεδο παγκόσμιας κλάσης, τότε αυτός ο λαμπρός τρόπος σκέψης θα διαμορφώσει τον τρόπο που εργάζεστε καθώς και τον τρόπο που ζείτε. Και αυτή η εξαιρετική συμπεριφορά θα προκαλέσει εξαιρετικά αποτελέσματα.

Ελπίζω ότι μπόρεσα να διατυπώσω αυτή την ιδέα με σαφήνεια. Επειδή πιστεύω ότι είναι μια πολύ μεγάλη ιδέα που όμως την αγνοούμε. Οι σκέψεις σας πραγματικά διαμορφώνουν την πραγματικότητα. Η μόρφωσή σας διαμορφώνει τον κόσμο σας. Εκείνα στα οποία εστιάζετε θα επεκταθούν. Κι εκείνα με τα οποία ασχολείστε είναι αδιαμφισβήτητο ότι θα καθορίσουν τη μοίρα σας.

Η δύναμη της διαίσθησης

Ένα από τα πιο αποτελεσματικά όπλα στον άνθρωπο είναι η διαίσθηση και όπως είπε και ο Άλμπερτ Αϊνστάιν «Το μόνο πραγματικά πολύτιμο πράγμα που έχει ο άνθρωπος είναι η διαίσθηση». Μερικές φορές αναφέρεται ως έκτη αίσθηση, εσωτερική αίσθηση, ένστικτο, εσωτερική φωνή, πνευματικός οδηγός, κλπ. Την συμβουλευόμαστε σε στιγμές κινδύνου και όταν κάποιες αποφάσεις είναι δύσκολες και υποχρεωτικές. Η σημασία της είναι μεγάλη, αλλά της δίνουμε λίγη ή καθόλου προσοχή.

Αν σκεφτούμε τις καταστάσεις στη ζωή μας όπου το ένστικτό μας, μας έσωσε από κάποιον κίνδυνο ή μας εμπόδισε να κάνουμε ένα πολύ μεγάλο λάθος, μπορούμε να σκεφτούμε το ρόλο που διαδραματίζει στη ζωή μας. Η διαίσθηση είναι μια αξιόπιστη πηγή για την επιβίωσή μας, ειδικά σαν προστασία από τους κινδύνους ή σε στιγμές αναποφασιστικότητας. Φαίνεται ωστόσο, ότι όσο πιο εξελιγμένοι επιστημονικά γινόμαστε, τόσο λιγότερο διαισθητικοί είμαστε καθώς βασιζόμαστε περισσότερο σε πιο απτά πράγματα και λιγότερο στην εσωτερική φωνή του εαυτού μας.

Τι είναι όμως η διαίσθηση; Διαίσθηση είναι η κατανόηση, χωρίς την εμπλοκή της λογικής. Είναι μια ενστικτώδης γνώση που δεν χρειάζεται να γνωρίζετε κάτι, ούτε να ανακαλύψετε ή να το αντιληφθείτε. Η διαίσθηση δεν είναι αποτέλεσμα κάποιων ιδιαίτερων διαδικασιών, δεν είναι κάτι που σας κάνει να σκέφτεστε, όσο κάτι ασυνείδητο που σας κάνει να δράσετε ή να πάρετε μια απόφαση. Όχι ότι η σκέψη δεν εμπλέκεται αλλά η διαίσθηση μπορεί να σας κατευθύνει να σκέφτεστε με ένα συγκεκριμένο τρόπο για κάτι και μπορεί να οδηγήσει σε δράση. Η διαίσθηση είναι η έκτη αίσθησή σας, πηγάζει από την ψυχή σας και την καρδιά σας. Ακριβώς όπως οι αισθήσεις σας είναι απαραίτητες για την ομαλή λειτουργία του σώματός σας, η διαίσθησή σας, σας βοηθά να συνδεθείτε με τον ανώτερο εαυτό σας. Όλοι μας είμαστε πνευματικά όντα που βιώνουμε τη ζωή με το σώμα και το πνεύμα μας.

Ποια είναι όμως τα μυστικά για να συντονιστείτε με τη διαίσθησή σας; Είναι πολύ εύκολο να μη δώσετε σημασία στη διαίσθησή σας αλλά είναι ένα μεγάλο δώρο του σύμπαντος που πρέπει να παρατηρήσετε. Ο καθένας μας έχει διαίσθηση, που βοηθά στο να πάρουμε καλύτερες αποφάσεις και μας οδηγεί στις βέλτιστες ενέργειες. Ακούστε και εμπιστευθείτε τα προαισθήματά σας, μη τα αγνοείτε. Είναι βέβαια δύσκολο να ακούσετε την εσωτερική σας φωνή, ειδικά αν υπάρχουν γύρω σας άνθρωποι που σας επηρεάζουν. Όμως οι διαισθητικοί άνθρωποι είναι πιο ικανοί να απομονώνουν τη γνώμη των άλλων και να ακούνε περισσότερο την εσωτερική τους φωνή που κατευθύνει τις ενέργειές τους.

Δώστε σημασία στα όνειρα και τα «σημάδια», τα οποία τις περισσότερες φορές μεταδίδουν τα μηνύματα που ζητάτε. Χρειάζεται να είστε δεκτικοί στο να ενεργοποιήσετε το ασυνείδητο μέρος του εγκεφάλου σας για να λάβετε ένα διαισθητικό μήνυμα, να είστε χαλαροί, παθητικοί και ανοικτοί και φυσικά να μην προσπαθείτε να καταλάβετε τα πράγματα βασιζόμενοι στη λογική. Η διαισθητική καθοδήγηση μπορεί να έρθει μέσα από τα λόγια κάποιου ατόμου ή κάτι που διαβάσατε, μέσα από τη μουσική ή ένα απλό καθημερινό γεγονός. Όσο περισσότερο αφήνετε τον εαυτό σας ελεύθερο, τόσο περισσότερο μπορείτε να βγάλετε νόημα από τα διαισθητικά μηνύματά σας.

Η διαίσθηση ως οδηγός σε κάθε τομέα της ζωής σας

Η διαισθητική λήψη αποφάσεων και ενεργειών μπορεί να γίνει κατευθυντήρια γραμμή στη ζωή σας, πολύ περισσότερο από τη χρήση της κοινής λογικής, διότι βασίζεται στην αισθητήρια αντίληψη του πώς θα κινηθείτε, βασιζόμενοι στις πληροφορίες που προέρχονται από το εσωτερικό της ψυχής σας. Συνδέεται με την ανάπτυξη μιας ανώτερης συνείδησης την οποία θα πρέπει να εκπαιδεύσετε.

Μπορείτε να βελτιώσετε τη ζωή σας απλά με το να μάθετε να ακούτε τη φωνή της καρδιάς σας και να την κάνετε οδηγό σας για τη λήψη μιας συγκεκριμένης απόφασης ή ενέργειας. Οι περισσότεροι από εμάς παίρνουμε διαισθητικές αποφάσεις στην καθημερινή μας ζωή. Μόλις εμπλέκονται η υποκειμενική κρίση και ο ορθολογικός συλλογισμός, είναι πολύ δύσκολο να εφαρμοστεί η διαίσθηση. Χαρακτηριστικά παραδείγματα όπου η διαίσθηση μπορεί να διαδραματίσει σημαντικό ρόλο στη λήψη αποφάσεων είναι τα εξής:

● Δεν θέλετε να κάνετε σχέση με κάποιο άτομο, αν και σας αρέσει πολύ και περνάτε υπέροχα όταν είστε μαζί. Μήπως είναι ο τρόπος που σας κοιτάζει; Ή κάποιο μικρό σχόλιο σας κάνει να νιώθετε άβολα ή σας βάζει σε επιφυλακή;
● Αρνείστε την πρόταση γάμου γιατί γνωρίζετε ελάχιστα το συγκεκριμένο άτομο αν και ενδιαφέρεστε πραγματικά γι’ αυτόν/ην. Τον/ την αγαπάτε τρελά, αλλά κάτι σας λέει μέσα σας ότι αυτά τα μικρά προβλήματα θα γίνουν τεράστια, ακόμη και ανυπέρβλητα με την πάροδο του χρόνου.
● Για κάποιον απροσδιόριστο λόγο, αισθάνεστε ότι η εταιρεία σας μπορεί να βρίσκεται σε οικονομική δυσχέρεια και παρά τις διαβεβαιώσεις των συνεργατών σας, μια φωνή μέσα σας, σας λέει ότι διαφαίνεται κάποιο πρόβλημα στον ορίζοντα. Αν και δεν βλέπετε τίποτα αρνητικό, αισθάνεστε κάτι.
● Αν και η επιλογή μιας συγκεκριμένης πανεπιστημιακής κατεύθυνσης έχει καλύτερο πρόγραμμα σπουδών και καλύτερη επαγγελματική αποκατάσταση, για κάποιο λόγο απλά ξέρετε ότι θα είστε πολύ πιο ευτυχισμένοι ακολουθώντας μια άλλη πανεπιστημιακή κατεύθυνση.

Δεν μπορούμε να πούμε τι είναι καλύτερο, η ορθολογιστική αιτιολόγηση των καταστάσεων ή η διαισθητική διαδικασία λήψης αποφάσεων. Το σίγουρο είναι ότι αν και τα δύο μπορούν να συνδυαστούν, έχουμε τα βέλτιστα αποτελέσματα. Όλοι οι άνθρωποι είναι διαισθητικοί. Όλοι μας έχουμε τη δυνατότητα να συντονιστούμε με την ενέργεια των άλλων ανθρώπων και των καταστάσεων. Όλοι μας έχουμε τη δυνατότητα να γνωρίζουμε τι είναι στο μυαλό κάποιου ή το αποτέλεσμα πριν αυτό συμβεί. Ακόμα κι αν η ικανότητα αυτή βρίσκεται σε όλους μας, μερικοί από μας έχουμε πιο ανεπτυγμένη διαίσθηση και καθοδηγούμαστε από αυτήν. Τις περισσότερες φορές όμως, η διαίσθηση είναι μια επιλογή και μπορεί να αναπτυχθεί μέσω της πρακτικής εξάσκησης και της ευαισθητοποίησης. Έτσι συνειδητά να ακούτε και να εμπιστεύεστε την διαίσθησή σας. Όσο περισσότερο χρησιμοποιείτε τη διαίσθησή σας, τόσο ισχυρότερη γίνεται.

Ποιο είναι το έργο που έχει να κάνει ο άνθρωπος στη γη;

Εσύ ποιο νομίζεις ότι είναι; Είναι το να πηγαίνεις στο σχολείο, να παίρνεις ένα δίπλωμα, να βρίσκεις μια δουλειά και να την κάνεις σε όλη σου τη ζωή; Είναι το να πηγαίνεις Κυριακή στο ναό, να ανήκεις σε κάποιο κόμμα, να καταπιάνεσαι με διάφορες κοινωνικές μεταρρυθμίσεις; Είναι το έργο του ανθρώπου να σκοτώνει ζώα για να φάει, να χτίζει γέφυρες για να περνούν τα τρένα, να σκάβει για να βρίσκει πετρέλαιο, να σκαρφαλώνει στα βουνά, να κατακτά τη γη και τον ουρανό, να γράφει ποιήματα, να ζωγραφίζει, ν’ αγαπά, να μισεί; Όλα αυτά είναι το έργο που έχει να κάνει ο άνθρωπος στη γη; Ή είναι το να χτίζει πολιτισμούς που καταρρέουν μετά από μερικούς αιώνες, να προξενεί πολέμους, , να σκοτώνει τους συνανθρώπους του στο όνομα της θρησκείας ή του κράτους ενώ, την ίδια ώρα που μιλάει για ειρήνη και αδελφοσύνη, γίνεται άσπλαχνος αρπάζοντας την εξουσία άλλων; Αυτά δεν κάνει ο άνθρωπος παντού στον κόσμο; Και είναι αυτά το αληθινό έργο που έχει να κάνει πάνω στη γη;

Είναι εύκολο να διαπιστώσει κάποιος ότι όλα όσα κάνει ο άνθρωπος οδηγούν στην καταστροφή και στη δυστυχία, στο χάος και στην απελπισία. Η μεγάλη πολυτέλεια υπάρχει πλάι στην απόλυτη φτώχεια, η αρρώστια και η πείνα συνυπάρχουν με την υψηλή τεχνολογία. Όλα αυτά είναι ανθρώπινα έργα, κι όταν τα βλέπετε δεν αναρωτιέστε: Καλά, αυτό είναι όλο; Δεν υπάρχει κάτι που αποτελεί το αληθινό έργο του ανθρώπου πάνω στη γη; Αν μπορούσαμε ν’ ανακαλύψουμε ποιο είναι το αληθινό έργο που έχει να κάνει ο άνθρωπος, τότε τα αεροπλάνα, τα πλυντήρια, οι γέφυρες, τα ξενοδοχεία, θα είχαν όλα μια εντελώς διαφορετική σημασία. Αλλά αν δεν ανακαλύψουμε ποιο είναι το αληθινό έργο που έχει να κάνει ο άνθρωπος και απλώς ικανοποιούμαστε με κοινωνικές μεταρρυθμίσεις, με μετασχηματισμό όλων όσα έχει ήδη κάνει ο άνθρωπος, δεν θα οδηγηθούμε πουθενά.

Ποιο είναι, λοιπόν, το αληθινό έργο που έχει να κάνει ο άνθρωπος πάνω στη γη; Σίγουρα, το να ανακαλύψει την αλήθεια, το ν’ αγαπά και να μην παγιδεύεται στις ίδιες του τις εγωκεντρικές δραστηριότητες. Σ’ αυτήν ακριβώς την ανακάλυψη του τι είναι αλήθεια υπάρχει αγάπη, κι αυτή η αγάπη θα δημιουργήσει , από τις σχέσεις των ανθρώπων ένα διαφορετικό πολιτισμό, έναν καινούργιο κόσμο.

Κούφια Γη: Φυσική & Μεταφυσική δίνουν απαντήσεις

Αποτέλεσμα εικόνας για ερεβοκτονοσ Κούφια ΓηΗ Γη, όπως και όλοι οι πλανήτες, είναι Κούφια! Ο φλοιός της, δεν αποτελεί το 0,473% της μάζας της αλλά το 100%! Δεν υπάρχει κανένα στρώμα μανδύα και φυσικά δεν υπάρχει εσωτερικός ή εξωτερικός πυρήνας!

Αντίθετα στους πόλους της Γης υπάρχουν δύο τρύπες διαμέτρου 1920 χιλιομέτρων όπου οδηγούν στο κέντρο αυτής της γιγάντιας κούφιας σφαίρας, εκεί που… αιωρείται ένας εσωτερικός ήλιος! Ένας ήλιος ο οποίος δίνει φως και ενέργεια στους… υποχθόνιους γείτονές μας!

…Παράνοια… Το μεγαλείο σου!!
 
Και όμως, οι υποστηρικτές της θεωρίας έχουν να παραθέσουν ισχυρά επιχειρήματα υπέρ αυτής της ριζοσπαστικής αντιεπιστημονικής άποψης. Θα ήθελα να δώσω την δική μου οπτική γωνία από τον πρόλογο αυτού του κειμένου: πιστεύω λοιπόν και το δηλώνω ξεκάθαρα ότι ο πλανήτης μας είναι εν μέρη κούφιος και μάλιστα πιθανότατα το εσωτερικό του να κατοικήθηκε στο παρελθόν από διάφορες οντότητες που ίσως κάποιες από αυτές να παραμονεύουν ακόμα και σήμερα σε ένα απόλυτο σκοτάδι κάτω από το χώμα. Την άποψη αυτή πρόκειται να αναλύσω στο παρών άρθρο αφού πρώτα θέσω αντιμέτωπα, όχι όλα άλλα όσα πιστεύω ότι είναι άξια αναφοράς από τα επιχειρήματα των υποστηρικτών της κοίλης Γης και τις ακλόνητες απαντήσεις της επιστήμης.

Ποιες είναι οι γνώσεις μας για το εσωτερικό της Γης;

«Οι φυσικοί δεν έχουν ακόμη καταφέρει να διατυπώσουν μια ικανοποιητική θεωρία που να προβλέπει πόσο πυκνό θα πρέπει να είναι το υλικό στις συνθήκες πίεσης που αναμένονται στο εσωτερικό της Γης. Με άλλα λόγια, δεν έχουμε καταφέρει να προσδιορίσουμε πολύ καλά τις ιδιότητες της ύλης υπό αυτές τις συνθήκες. Οι γνώσεις μας για τη Γη είναι πολύ λιγότερες σε σχέση με τις αντίστοιχες γνώσεις μας για την κατάσταση της ύλης στα άστρα. Τα μαθηματικά που υπεισέρχονται είναι αρκετά δύσκολα, προς το παρόν, αλλά ίσως πολύ σύντομα συνειδητοποιήσει κανείς ότι πρόκειται για ένα σημαντικό πρόβλημα και ασχοληθεί σοβαρά με την εξεύρεση κάποιας λύσης. Το άλλο πρόβλημα ασφαλώς είναι πως, ακόμη και αν γνωρίζαμε την πυκνότητα, δεν θα μπορούσαμε να κάνουμε υπολογισμούς για τα ρεύματα κυκλοφορίας. Ούτε θα μπορούμε ουσιαστικά να προσδιορίσουμε τις ιδιότητες των πετρωμάτων σε υψηλές πιέσεις. Δεν μπορούμε να προβλέψουμε πόσο γρήγορα υποχωρούν τα πετρώματα. Όλα τα παραπάνω πρέπει να απαντηθούν μέσω πειραμάτων». [Richard P. Feynman (1918-1988) (βραβευμένος με Νόμπελ Φυσικής)]

Η αλήθεια είναι ότι οι επιστήμονες μέχρι πρότινος δεν μπορούσαν να υποστηρίξουν με σαφήνεια μια τεκμηριωμένη άποψη για το εσωτερικό της Γης. Αυτό ενθάρρυνε τις θεωρίες που υποστήριζαν ότι η Γη είναι κούφια. Σήμερα όμως, με τα τελευταία τεχνολογικά επιτεύγματα, η θεωρία αυτή διαψεύδεται καθημερινά από τα γεωφυσικά ινστιτούτα όλου του κόσμου, τα οποία κάθε στιγμή καταγράφουν την ύπαρξη τελουρικών κυμάτων που διαδίδονται σ’ ολόκληρο τον πλανήτη. Χάρη σ’ αυτά τα δεδομένα είμαστε σήμερα σε θέση να υπολογίσουμε όχι μόνο την ακριβή ποσότητα της ύλης από την οποία αποτελείται ο πλανήτης μας αλλά και τη σύνθεση και τη μέση πυκνότητά του, η οποία είναι ίση με τρία γραμμάρια ανά κυβικό εκατοστό στην επιφάνεια και δεκατρία στο κέντρο. Ο στερεός φλοιός φτάνει σε βάθος τα 2.800 χμ. Κάτω απ’ αυτόν υπάρχει ένας ρευστός μεταλλικός πυρήνας, ο οποίος αποτελείται κυρίως από σίδηρο, ενώ στο κέντρο του υπάρχει ένας δεύτερος στερεός πυρήνας που στερεοποιήθηκε λόγω της τεράστιας πίεσης.

Το άρθρο θα μπορούσε πολύ απλά να είχε τελειώσει εδώ… Παρά όμως τα λεγόμενα των επιστημόνων κάποιοι ισχυρίζονται ακόμα πως έχουν απτά στοιχεία που αποδεικνύουν ότι η Γη είναι κούφια, και όσο υπάρχουν αμφισβητήσεις για κάποιο θέμα άποψή μου είναι ότι η έρευνα πρέπει να συνεχίζεται…

Το ισχυρότερο επιχείρημα: Μύθοι, παραδόσεις, μαρτυρίες.

Σήμερα, εν έτη 2019, οποιοσδήποτε και αν μιλήσει δημοσίως με σκοπό να θέσει επί τάπητος το θέμα κατά πόσο είναι δυνατό να κατοικηθεί ο πλανήτης μας όχι μόνο από την εξωτερική του πλευρά αλλά και στο εσωτερικό του, αυτομάτως θα θεωρηθεί παράφρων. Αυτά όμως, εν έτη 2019, στους περισσότερους λαούς της αρχαιότητας υπήρχε η πεποίθηση ότι όντως υπάρχουν είσοδοι για εσωτερικό του πλανήτη, εκεί είτε κατοικούσαν «μυθικά» όντα είτε ήταν ο τόπος όπου πήγαιναν οι άνθρωποι μετά το θάνατό τους. Για τους αρχαίους ο χώρος αυτός δεν είχε μία αφηρημένη ή μεταφυσική σημασία, μα ήταν υλικός και έμοιαζε με τον δικό μας κόσμο.

Χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι τα εξής: Στην Αρχαία Ελλάδα οι νεκροί οδηγούνταν στον ’δη ή «Κάτω Κόσμο» που βρισκόταν στα πέρατα της Γης. Ο Δίας είχε τιμωρήσει τους Τιτάνες φυλακίζοντάς τους στο εσωτερικό της Γης. Γνωρίζουμε ότι σύμφωνα με την «μυθολογία» ο Οδυσσέας αλλά και ο Ηρακλής ξεπερνώντας πολλά εμπόδια κατάφεραν και έφτασαν στον ’δη. Οι Αρχαίοι Έλληνες είχαν περιγράψει λεπτομερώς τον Κάτω Κόσμο και μιλούσαν και για έναν ιδιαίτερο ήλιο στα Ηλύσια Πεδία, πως θα ήταν δυνατό να περιγράφουν τόσο αναλυτικά κάτι που δεν έχουν αντικρίσει; Ο Όμηρος στην Ηλιάδα γράφει για το δύσκολο ταξίδι του Οδυσσέα στον Κάτω Κόσμο, ενώ στην Οδύσσεια περιγράφεται πως ο Ερμής οδήγησε τις ψυχές των φονευθέντων μνηστήρων στον ’δη, οι αναφορές για διεισδύσεις θεών ή ανθρώπων στον ’δη είναι πραγματικά πάρα πολλές. Οι είσοδοι για τον ’δη ήταν επίσης γνωστές στους αρχαίους και ήταν πάνω από 15 στον αριθμό τους ενώ κάθε μία συνοδευόταν και από κάποιο «μύθο».

Ο Πλάτων και ο Σωκράτης είχαν πιθανολογήσει για την ύπαρξη της Κοίλης Γης, ο πρώτος είχε μιλήσει στην Δημοκρατία του για «το θεό που κάθεται στο κέντρο, στον ομφαλό της Γης και είναι ο ερμηνευτής της θρησκείας για την ανθρωπότητα» ενώ έγραψε επίσης για τα «τεράστια υπόγεια ρεύματα και για τις φαρδιές ή στενές στοές στο εσωτερικό της Γης». Ο Σωκράτης μίλησε ομοίως για τεράστιες κοιλότητες μέσα στη Γη οι οποίες κατοικούνται από τον άνθρωπο και για απέραντες σπηλιές όπου ρέουν ποταμοί.

Οι παραδόσεις των Σουμέριων επίσης μιλούν για τον «Κάτω Κόσμο» που τον ονόμαζαν Κουρ (Ξένη Χώρα) και πίστευαν ότι βρίσκεται κάτω από την επιφάνεια της Γης. Ακόμα ο Γκιγαλμές ιστορικός ήρωας των Σουμέριων είχε πάει μέσα στη Γη. Σε έναν υπόγειο κόσμο πιστεύουν οι Ινδουιστές και οι Θιβετιανοί που ισχυρίζονται ότι ο πρώτος Δαλάι Λάμα έλαβε τις διδασκαλίες του από τον κυβερνήτη μια υπόγειας αυτοκρατορίας. Ανάλογες παραδόσεις προέρχονται από τους Εσκιμώους, τη Βόρεια Ευρώπη, την Μογγολία, την Περσία, την Κίνα, την Καππαδοκία όπου διατηρούνται υπόγειες πόλεις, αλλά και από την Βόρεια και Νότια Αμερική όπου οι αυτόχθονες λαοί έχουν παρεμφερείς παραδόσεις, και αλλού.

Εκτός όμως από τις παραδόσεις αυτές υπάρχουν αμέτρητες ιστορίες που αναφέρονται σε όλες σχεδόν τις χώρες και μιλούν για παράξενους «ανθρώπους» που έρχονται από το εσωτερικό της Γης στην επιφάνειά της και δίνουν κάποιες πληροφορίες και μετά είτε χάνονται για πάντα είτε μένουν στην επιφάνεια. Ενώ άλλοι ισχυρίζονται ότι βρήκαν είσοδο για το εσωτερικό της Γης και ταξίδεψαν μέσα της.

Οι κυριότερες από αυτές τις ιστορίες είναι του Τζον Γιούρι Λοντ που το 1895 κυκλοφόρησε το γνωστό βιβλίο Ετινόρφα (ή Ητίδορφα) όπου περιγράφει το ταξίδι του μέσα στη Γη, και του Όλαφ Τζάνσεν που κυκλοφόρησε ένα παρόμοιο βιβλίο το 1908. Επίσης ιδιαίτερα γνωστός είναι ο Αμερικανός ναύαρχος Μπιρντ για τα ταξίδια που έκανε (ή επιχείρησε να κάνει) στο εσωτερικό της Γης. Τέλος ίσως ο λόγος που άρχισε το θέμα της κούφιας Γης να απασχολεί σημαντικά τους ερευνητές ήταν η ξεκάθαρη δήλωση το 1692 του διάσημου αστρονόμου Έντμουντ Χάλεϋ ότι ο πλανήτης μας είναι κούφιος.

«Όπου υπάρχει καπνός, υπάρχει και φωτιά» λέει η παροιμία, αλλά δεν είναι λίγες οι φορές που ο καπνός είναι πιο πυκνός από την ίδια τη φωτιά. Όσα αναφέρθηκαν είναι συλλογικά ένα πολύ σημαντικό στοιχείο και ένα «δυνατό χαρτί» στα χέρια των υποστηρικτών της θεωρίας καθώς είναι απίστευτα δύσκολο να δεχτεί κανείς πως όλοι αυτοί οι «μύθοι» «κατασκευάστηκαν» τυχαία παγκοσμίως. Όμως μία νέα κοσμοθεωρία δεν μπορεί να στηθεί και να στοιχειοθετηθεί ελλείψει επιστημονικών στοιχείων! Οι παραδόσεις δεν είναι δυνατόν να αποτελέσουν βάση για μια θεωρία που αφορά στο σύμπαν ολόκληρο εκτός εάν υπάρχουν τα στοιχεία αυτά που είναι ικανά να αμφισβητήσουν τη σύγχρονη επιστήμη.

Πλεονεκτήματα και επιστημονικά στοιχεία των υποστηρικτών της θεωρίας.
Χωρίς πρόλογο αφήνω να ξεκινήσει το debate μεταξύ των δύο αντίπαλων πλευρών, των «υποχθόνιων μυστηρίων» και των αντιλήψεων που σχετίζονται με τις φυσικές επιστήμες.

Υδροπονική και αεροπονική.

Οι θεωρητικοί της Κούφιας Γης χρησιμοποιούν ένα επιστημονικό επίτευγμα για να αποδείξουν ότι είναι δυνατή η ανάπτυξη οργανισμών μέσα στη Γη, και τα καταφέρνουν! Η υδροπονική και η αεροπονική είναι μέθοδοι που χρησιμοποιούνται για να επιβιώνουν και να αναπαράγονται οργανισμοί με απουσία χώματος ή φωτός. Οι μέθοδοι αυτοί έχουν χρησιμοποιηθεί μόνο σε φυτά ή βακτήρια, ενώ στη Ρουμανία έχει ανακαλυφτεί ένα ολόκληρο οικοσύστημα που περιλαμβάνει αράχνες, σκορπιούς, βδέλλες και σαρανταποσαδούσες μέσα σε μια σπηλιά η οποία απεκόπη από την επιφάνεια πριν 5,5 εκατομμύρια χρόνια (η πληροφορία δεν είναι διασταυρωμένη).

Έστω ότι με τις μεθόδους αυτές ήταν δυνατή η ανάπτυξη ενός υπερπολύπλοκου οργανισμού όπως ο άνθρωπος και εν συνεχεία η ανάπτυξη πολιτισμού. Για να πραγματοποιηθούν όλα αυτά χρειάζεται να είναι δεδομένος ο χώρος και κανείς δεν είναι πεπεισμένος ότι υπάρχει μέσα στη Γη…
Γήινος μαγνητισμός και Κούφια Γη.

Η σχετική διαφορά γωνιακής ταχύτητας περιστροφής ανάμεσα στον εσωτερικό κεντρικό ήλιο και στο φλοιό της παράγει το ηλεκτρομαγνητικό πεδίο της Γης θα βροντοφωνάξουν οι θεωρητικοί της Κούφιας Γης. Πράγματι εάν υποθέσουμε ότι ο πλανήτης είναι κοίλος και υπάρχει ο εσωτερικός ήλιος, το μαγνητικό πεδίο της Γης θα μπορούσε να παραχθεί με αυτόν τον τρόπο και δεν θα χρειάζονταν πολύπλοκες αναλύσεις και τεχνολογικά ανεπτυγμένα μηχανήματα για να αποδειχτεί ο ισχυρισμός.

Οι επιστήμονες πάλι που έχουν θέσει διαφορετική υπόθεση στην έρευνά τους, και δεν αποδέχονται την κοιλότητα της Γης ακολουθούν άλλο δρόμο για να αποδείξουν τον γήινο μαγνητισμό.

Το γεγονός ότι η Γη έχει ένα μαγνητικό πεδίο αποτελεί μια ανεξάρτητη ένδειξη για ένα λιωμένο, υγρό πυρήνα. Η Γη δεν μπορεί να είναι ένας τεράστιος μόνιμος μαγνήτης, επειδή τα μαγνητικά ορυκτά χάνουν τη μαγνήτισή τους αν θερμανθούν πάνω από τους 500 βαθμούς Κελσίου. Δεδομένου ότι σχεδόν όλη η Γη είναι θερμότερη, ο μόνος τρόπος να δημιουργηθεί ένα μαγνητικό πεδίο είναι με ηλεκτρικά ρεύματα που κυκλοφορούν στο εσωτερικό της. Η περιστροφική κίνηση και τα θερμικά ρεύματα του ηλεκτρικά αγώγιμου ρευστού σιδήρου στον εξωτερικό πυρήνα της Γης παράγουν το μαγνητικό πεδίο της Γης. Για να δημιουργηθεί το μαγνητικό πεδίο, τα θερμικά ρεύματα πρέπει να είναι σχετικά γρήγορα, (πολύ πιο γρήγορα απ’ ότι είναι στον εύπλαστο μανδύα), συνεπώς ο πυρήνας πρέπει να είναι υγρός.

Εδώ υπάρχουν δύο συγκρουόμενες απόψεις, που ερμηνεύουν όμως και οι δύο το μαγνητικό πεδίο της Γης. Μία από τις δύο ξεκινώντας από λάθος υπόθεση οδηγείται τυχαία σε σωστό συμπέρασμα. [Υπόθεση 5 = -5 (άτοπο)

Τετραγωνίζοντας και τα δύο μέλη έχω αποτέλεσμα 25=25 που είναι δεκτό.]

Οι οπαδοί της Κούφιας Γης για να αποδείξουν ότι η θεωρία των επιστημόνων είναι λανθασμένη είπαν ότι αφού η θεωρία τους στηρίζεται στα ρεύματα μεταφοράς ο πλανήτης σιγά σιγά θα πάγωνε και αυτό είναι κάτι που μοιάζει σωστό. Επειδή όμως το μαγνητικό πεδίο της Γης δημιουργείται από τις ακανόνιστες μορφές ροής στον πυρήνα, αλλάζει κατεύθυνση κατά άτακτα χρονικά διαστήματα. Στην πρόσφατη γεωλογική ιστορία πρέπει να έχει αλλάξει κατεύθυνση ανά 20.000 χρόνια περίπου. Κάθε είδος γεωλογικών αποθεμάτων (πχ. Ροή λάβας, στρώματα λάσπης) που αποθέτονται με την πάροδο του χρόνου σε διαφορετικές χρονικές περιόδους θα μαγνητίζονται με αντίθετες διευθύνσεις, καταγράφοντας έτσι τη φορά του μαγνητικού πεδίου που επικρατούσε όταν το στρώμα αυτό στερεοποιήθηκε. Οι Γεωφυσικοί μπορούν και μετρούν τις αλλαγές στην κατεύθυνση της μαγνήτισης των πετρωμάτων και φτιάχνουν έτσι τη μαγνητοστρωματογραφία των διαφόρων υλών που αποτέθηκαν.

Συνεπώς το μαγνητικό πεδίο της Γης αν και προβάλλεται σαν επιχείρημα, στην ουσία δεν μπορούν να βγουν ασφαλή συμπεράσματα από αυτό.

Το Σέλας ως απόδειξη ύπαρξης του εσωτερικού Ήλιου.

Κύματα φωτός υψώνονται στον ουρανό και αναμειγνύονται το ένα με το άλλο. Δίνουν την εντύπωση ότι κινούνται σαν να φυσά απαλό αεράκι. Τα φωτεινά κύματα σχηματίζουν μια τεράστια κουρτίνα στον ουρανό, όπου κυριαρχεί το πράσινο ή το κόκκινο χρώμα. Αυτό το μαγευτικό φαινόμενο, που δίνει αχνό φως στις πολικές περιοχές, καλείται «πολικό σέλας» ,ή επικρατέστερα «βόρειο σέλας» (aurora borealis), επειδή παρατηρείται συχνότερα στο Βόρειο Πόλο, στο Νότιο (aurοra australis) παρουσιάζεται κυρίως σε ακατοίκητες περιοχές.

Οι οπαδοί της θεωρίας της Κούφιας Γης υποστηρίζουν ότι τόσο το Βόρειο όσο και το Νότιο σέλας είναι το θαμπό φως του εσωτερικού ήλιου της Γης που έρχεται στην επιφάνεια από τα πολικά ανοίγματα.

Η συγκεκριμένη άποψη όμως προκαλεί το γέλιο στους επιστήμονες που εύλογα ρωτούν: «αν κάτι τέτοιο ίσχυε γιατί το σέλας να μην εμφανίζεται συνεχώς αλλά κατά περιόδους;» «Μήπως το φως του εσωτερικού ήλιου δεν είναι συνεχόμενο;». Φυσικά αυτό είναι από απίθανο έως αδύνατο! Η απάντηση για το τι είναι το σέλας έχει δοθεί και δεν χρίζει αμφιβολίας, την εξήγηση αυτή θα προσπαθήσω να παρουσιάσω εδώ όσο πιο συνοπτικά γίνεται και χωρίς να διεισδύσω στα επιστημονικά θέματα ώστε να γίνει κατανοητή από όλους.

Για μεγάλο χρονικό διάστημα η ερμηνεία του φαινομένου παρουσίαζε δυσκολίες, ιδιαίτερα όσον αφορά στο σχηματισμό του, μέχρι που το 1958 άρχισαν να δίνονται οι πρώτες ερμηνείες. Η πρώτη λοιπόν μερική εξήγηση δόθηκε όταν παρατηρήθηκε συσχετισμός με την περιοδικότητα της ηλιακής δράσης. Αποδείχτηκε δηλαδή ότι οι μεταβολές του ενδεκαετούς κύκλου συμπίπτουν με τις εμφανίσεις του φαινομένου. Όταν αργότερα έγινε δυνατή η μελέτη του Ήλιου με τη βοήθεια του φασματοσκοπίου, διαπιστώθηκε ότι ένα πολικό σέλας εμφανίζεται πάντα μετά την πάροδο πολλών ωρών από μία ηλιακή έκρηξη. Η αιτία του φαινομένου λοιπόν αναζητήθηκε στην ηλιακή ακτινοβολία.

Το σέλας δημιουργείται συνήθως σε ύψος από 80 ως 400 km και οφείλεται σε φορτισμένα σωμάτια υψηλής κινητικής ενέργειας, κυρίως ηλεκτρόνια και πρωτόνια της γήινης μαγνητόσφαιρας τα οποία, ακολουθώντας τις δυναμικές γραμμές του μαγνητικού πεδίου της Γης, ιονίζουν με κρούσεις τα αέρια της ανώτερης ατμόσφαιρας. Ακολουθεί η επανασύνδεση των ιόντων με ηλεκτρόνια και η εκπομπή φωτός, στο οποίο κυριαρχούν οι φασματικές γραμμές εκπομπής του οξυγόνου (πράσινο) και του αζώτου (κόκκινο), στοιχείων που είχαν ιονιστεί. Οι εξάρσεις του φαινομένου παρατηρούνται συχνά, δύο περίπου ημέρες μετά από ισχυρές ηλιακές εκλάμψεις, οπότε η πυκνότητα και η ταχύτητα των σωματίων του ηλιακού ανέμου που φτάνουν στην περιοχή της Γης αυξάνουν κατά πολύ την πίεση και διεγείρουν τη μαγνητόσφαιρα.

Το φαινόμενο είναι ιδιαίτερα έντονο όταν το μαγνητικό πεδίο του ηλιακού ανέμου έχει συνιστώσα προς το νότο, ευνοώντας με αυτό τον τρόπο τη δημιουργία γεωμαγνητικών καταιγίδων και την εμφάνιση σέλαος. Επειδή οι ηλιακές εκλάμψεις εκδηλώνονται στα κέντρα δράσης της επιφάνειας του Ήλιου, είναι φανερό ότι η συχνότητα της εμφάνισης του σέλαος σχετίζεται με την 27-ήμερη περίοδο περιστροφής του ‘Ήλιου, καθώς και με την 11-ετή περίοδο δράσης του.

Με άλλα λόγια, το Βόρειο και Νότιο Σέλας είναι σωματίδια του ηλιακού ανέμου (γαλαξιακές κοσμικές ακτίνες) που πέφτουν σαν φωτεινή καταιγίδα στους πόλους.

Παρέμεινε όμως το ερώτημα γιατί αυτά τα φωτεινά φαινόμενα εμφανίζονται μόνο στους πόλους και όχι ομοιόμορφα σε όλη τη γήινη επιφάνεια. Το γήινο μαγνητικό πεδίο δεν καλύπτει ισομερώς όλη τη Γη. Παρουσιάζει τρύπα στους πόλους ενώ καλύπτει ικανοποιητικά τον Ισημερινό. Τώρα ο ηλιακός άνεμος δεν συναντάει μεγάλα εμπόδια στα ασθενή σημεία του μαγνητικού πεδίου της Γης κι έτσι εκεί γίνεται ορατή η τριβή του νέφους των ιόντων με την ατμόσφαιρα.

Το πολικό σέλας δεν χαρακτηρίζει μόνο τη Γη. Όλοι οι πλανήτες που διαθέτουν μαγνητικό πεδίο και δέχονται βροχή από ηλεκτρικά φορτισμένα σωματίδια παρουσιάζουν ανάλογα φαινόμενα – π.χ. ο Δίας, λόγω σωματιδίων που εκτοξεύονται από την Ιώ, ως αποτέλεσμα ηφαιστειακών εκρήξεων.
Ομοίως ο Κρόνος, όπου μάλιστα καταγράφηκε και έκλυση υπεριώδους ακτινοβολίας κοντά στους πόλους.

Κατεψυγμένα μαμούθ και άλλα θηλαστικά από το εσωτερικό της Γης.

Το 1846 η ανακάλυψη ενός δασύτριχου, κατεψυγμένου μαμούθ στον πάγο της Σιβηρίας χρησιμοποιήθηκε ως απόδειξη της Κούφιας Γης. Από τότε έχουν καταγραφεί και άλλες παραπλήσιες περιπτώσεις ζώων που έχουν βρεθεί καλά διατηρημένα μέσα σε παγόβουνα. Οι οπαδοί της θεωρίας της Κούφιας Γης υποθέτουν ότι τα ζώα αυτά προέρχονται από ήπειρο του εσωτερικού του πλανήτη μας και περνώντας μέσα από το πολικό άνοιγμα ψύχονται και σε αυτή τη κατάσταση βρίσκονται από ανθρώπους στις περιοχές γύρω από τους πόλους.

Εάν ένα παγόβουνο με ένα κατεψυγμένο μαμούθ έπλεε στη Μεσόγειο θάλασσα στις ακτές τις Λιβύης σίγουρα θα αποτελούσε είδηση, τώρα όμως που αναφερόμαστε στις πολικές περιοχές δεν θεωρώ το γεγονός παράλογο. Κατά την αρχαιότητα οι περιοχές αυτές ήταν κατοικήσιμες από γιγάντια μαμούθ, κάποια από αυτά είναι λογικό να παγιδεύτηκαν μέσα στους πάγους και να πέθαναν εκεί ή μετά το θάνατό τους ο πάγος να μην επέτρεψε στο σώμα τους να αλλοιωθεί… Με τον ίδιο τρόπο βρίσκονται και τα υπόλοιπα σημερινά ζώα μέσα σε παγόβουνα που πλέουν γύρω από τους πόλους. Αυτή η διατήρηση του σώματος μέσα στο πάγο είναι αποδεδειγμένα δυνατή να γίνει και έχει βρεθεί ακόμα και ανθρώπινο σώμα στις ’λπεις όπου οι επιστήμονες, που τον ονόμασαν «Ότζι», υποστηρίζουν ότι άφησε την τελευταία του πνοή πριν από χιλιάδες χρόνια.

Είναι η τρύπα του όζοντος αποτέλεσμα της Κούφιας Γης;

Οι θεωρητικοί της Κοίλης Γης δέχονται την άποψη ότι η «τρύπα» του όζοντος είναι αποτέλεσμα αερίων της ατμόσφαιρας του εσωτερικού του πλανήτη που βγαίνουν από τα πολικά ανοίγματα και σπρώχνουν το στρώμα του όζοντος. Δεν έχω σκοπό να γράψω εδώ την άποψη των επιστημόνων για το θέμα καθώς πιστεύω ότι όλοι λίγο ή πολύ την γνωρίζουμε. Απλά θα κάνω μια ρητορική ερώτηση και τα συμπεράσματα ας είναι δικά σας. Εάν όντως η τρύπα δημιουργήθηκε κατά αυτόν τον τρόπο γιατί παρουσιάστηκε τώρα και δεν έχει γίνει από τα πρώτα χρόνια της δημιουργίας της γήινης ατμόσφαιρας;

Οι δορυφορικές φωτογραφίες ικανές να μπερδέψουν…

Συχνά οι φωτογραφίες από δορυφόρους που απεικονίζουν τα πολικά τοπία της Γης είναι ικανές να παραπλανήσουν κάποιον που δε γνωρίζει τον τρόπο με τον οποίο έχουν τραβηχτεί ή που δεν γνωρίζει τι ακριβώς απεικονίζουν. Έτσι με μια πρώτη ματιά μπορεί να πιστέψει ότι στη φωτογραφία φαίνεται ξεκάθαρα μια είσοδος για το εσωτερικό της Γης, φυσικά δεν είναι έτσι τα πράγματα, ακολουθούν δύο χαρακτηριστικά παραδείγματα.

Και όμως τα φαινόμενα απατούν!

Αρχικά, σύννεφα για ευνόητους λόγους είναι απόλυτα φυσικό να βρίσκονται συνεχώς πάνω από τους πόλους αλλά πέρα από αυτό δεν αποτελούν πρόβλημα για τις φωτογραφίες καθώς όλοι οι δορυφόροι είναι εφοδιασμένοι με φωτογραφικές μηχανές υπερύθρων και έτσι οι φωτογραφίες δεν επηρεάζονται, όσες εικόνες όμως δείχνουν έναν πλανήτη χωρίς τρύπες δεν είναι αποδεκτές από τους υποστηρικτές της θεωρίας της Κούφιας Γης. Εκείνοι υποστηρίζουν ότι είτε οι φωτογραφίες αυτές διορθώνονται από τους επιστήμονες για να μην φανεί η αλήθεια είτε ότι υπάρχουν γιγάντιες οθόνες στα άκρα του χείλους της τρύπας που δημιουργούν ένα ολόγραμμα από πάνω της!

Τώρα σε ότι έχει να κάνει με φωτογραφίες όπως αυτές που παρέθεσα δεν εμπεριέχεται κάτι το «μεταφυσικό» ή το διαφορετικό από ότι πιστεύουν οι επιστήμονες. Στις περισσότερες εικόνες απλά αχνοφαίνεται μια σκουρόχρωμη κηλίδα πάνω στον πόλο που δεν είναι τίποτα άλλο από ένα μετεωρολογικό φαινόμενο που είναι γνωστό ως το Χαμηλό Βαρομετρικό των Aleutian.

Σχετικά με την πρώτη εντυπωσιακή φωτογραφία η εξήγηση για την μεγάλη «τρύπα» είναι απλή: Η τρύπα που φαίνεται δεν μπορεί να είναι ένα πολικό άνοιγμα, εφόσον αυτή είναι φανερά μία σύνθεση πολλών φωτογραφιών που πήρε ο δορυφόρος. Καθώς ο δορυφόρος περιστρεφόταν γύρω από τη Γη, οι λαμβανόμενες φωτογραφίες δεν εκτείνονταν μέχρι τους πόλους, γιατί η πολική περιοχή ήταν έξω από τη γραμμή οράσεώς του από την Ισημερινή του τροχιά. Συνεπώς, όταν συναρμολογούνται όλες οι ληφθείσες φωτογραφίες στη φωτογραφία ενός σύνθετου μωσαϊκού, αυτή η περιοχή γύρω από τους πόλους αφήνεται έξω από τη συναρμολογημένη εικόνα. Παρατηρήστε την επικάλυψη των ηπείρων και ότι η Γροιλανδία εκτείνεται πολύ ψηλά μέσα στην «τρύπα».

Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να προσθέσω ότι στους πόλους οργανώνονται συνέχεια τόσο τουριστικά ταξίδια όσο και εκδρομές από λάτρεις της περιπέτειας αλλά κανένας δεν έχει αναφέρει να έχει πέσει στην αντίληψή τους κάποια είσοδος για το εσωτερικό της Γης. Ενώ είναι αρκετές οι φορές που ομάδες ατόμων πήγαν σε αυτά τα μέρη με μόνο σκοπό να ανακαλύψουν τα ανοίγματα και έμειναν εκεί για έρευνες χρόνια αλλά όλοι τους γύρισαν άπρακτοι (με εξαίρεση φυσικά τα ονόματα που ανέφερα πιο πριν).

Στη φωτογραφία απεικονίζεται ο Βόρειος γεωγραφικός πόλος της Γης, ο Βόρειος μαγνητικός πόλος της Γης βρίσκεται περίπου 200 μέτρα μακριά (κάποιοι από τους οπαδούς της θεωρίας της Κούφιας Γης ισχυρίζονται ότι ο μαγνητικός πόλος βρίσκεται πολύ μακρύτερα).

Αποδεικνύει η σεισμολογία την κοιλότητα της Γης;

Ένα από τα πιο πολύπλοκα στη κατανόησή τους επιστημονικά επιχειρήματα που προβάλουν οι οπαδοί της θεωρίας της Κούφιας Γης στηρίζεται στην σεισμολογία και ειδικότερα στην επονομαζόμενη «ζώνη σκιάς» που παρατηρείται στη διάσωση των σεισμικών κυμάτων.

Οι δύο τύποι σεισμικών κυμάτων που υπάρχουν συμπεριφέρονται διαφορετικά, ανάλογα με το υλικό που διασχίζουν. Τα κύματα πίεσης (διαμήκη) ή αλλιώς Ρ κύματα διαδίδονται και διαθλώνται τόσο σε υγρά όσο και σε στερεά υλικά. Τα διατμητικά κύματα (εγκάρσια) ή αλλιώς S κύματα δεν μπορούν να διαδοθούν σε ρευστά όπως ο αέρας και το νερό. Στα ρευστά δεν μπορεί το ένα σωμάτιο ν’ ασκήσει δυνάμεις στο γειτονικό του σωμάτιο κάθετες στη διεύθυνση που τα ενώνει, και γι' αυτό δεν διαδίδονται S κύματα.

Οι σεισμολόγοι παρατήρησαν ότι οι καταγραφές από ένα σεισμό που συνέβη κάπου στον πλανήτη, άλλαζαν ριζικά όταν ο σεισμός και η καταγραφική συσκευή απείχαν πάνω από μια ορισμένη απόσταση. Πιο συγκεκριμένα αν το σημείο του σεισμού, το κέντρο της Γης και ο σεισμογράφος σχηματίζουν γωνία μεγαλύτερη των 105 μοιρών. Μετά τις 105 μοίρες τα κύματα εξαφανίζονται σχεδόν τελείως, τουλάχιστον ώσπου τα αργά επιφανειακά κύματα να φτάσουν στο σεισμογράφο από τον ορίζοντα.

Η περιοχή σε απόσταση άνω των 105 μοιρών σχηματίζει μια ζώνη σκιάς. Σε μεγαλύτερες ακόμη αποστάσεις, φθάνουν κάποια Ρ κύματα, αλλά πάντως όχι S. Αυτό δείχνει ότι η Γη έχει ένα λιωμένο ρευστό πυρήνα ο οποίος εξηγεί την έλλειψη των S κυμάτων και την κάμψη των Ρ κυμάτων και τη ζώνη σκιάς.

Εδώ πολλοί από τους υποστηρικτές της Κούφιας Γης θα διαφωνήσουν. Ισχυρίζονται λοιπόν ότι τον ρευστό πυρήνα, μέσα από τον οποίο δεν διαδίδονται τα κύματα, μπορεί να αντικαταστήσει το κενό.

Σκέψη λογική. Σύμφωνα όμως με τους ίδιους η Γη αποτελείται μόνο από τον φλοιό της που ως γνωστόν έχει πολύ μικρότερο πάχος από το πάχος του μανδύα, συνεπώς ο χώρος όπου μέσα θα διαδίδονται τα κύματα είναι ιδιαίτερα περιορισμένος. Έτσι τα κύματα σε αυτή την περίπτωση θα ανακλώνταν συνεχώς και η συχνότητα με την οποία θα επέστρεφαν στην επιφάνεια θα γινόταν τεράστια με αποτέλεσμα αδιανόητες καταστροφικές συνέπειες. Επίσης σε μία τέτοια περίπτωση σύμφωνα με τους ισχύοντες νόμους της φυσικής και της Νευτώνειας βαρύτητας [που αμφισβητείται από τους υποστηρικτές της θεωρίας των κοίλων πλανητών και θα μιλήσω πιο κάτω γι’ αυτό] η ζώνη σκιάς δεν θα γινόταν παρατηρήσιμη.

Μπορείτε να πάρετε μια χοντρική εκτίμηση του μεγέθους του γήινου πυρήνα υποθέτοντας απλά ότι το τελευταίο S κύμα πριν αρχίσει η ζώνη σκιάς στις 105 μοίρες , ταξιδεύει σε ευθεία γραμμή. Γνωρίζοντας ότι η Γη έχει ακτίνα 6350 χιλιόμετρα, έχετε ένα ορθογώνιο τρίγωνο όπου το συνημίτονο της μισής γωνίας των 105ο ισούται με την ακτίνα του πυρήνα διαιρεμένη δια την ακτίνα της Γης.

Η θεωρία της βαρύτητας και η Κούφια Γη.

Ένα επιχείρημα που σκέφτηκαν οι υποστηρικτές της Κοίλης Γης είναι ότι ενώ γνωρίζουμε ότι στον ισημερινό η επιτάχυνση της βαρύτητας είναι μικρότερη από την επιτάχυνση της βαρύτητας στους πόλους θα έπρεπε να συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Με άλλα λόγια ότι θα έπρεπε να ζυγίζουμε περισσότερο στον Ισημερινό από ότι στους πόλους. Και αυτό επειδή στον ισημερινό η Γη είναι εξογκωμένη, άρα υπάρχει μεγαλύτερη μάζα, άρα η έλξη θα είναι μεγαλύτερη. Κάτι τέτοιο όμως δεν βρίσκει αντιστοιχία στην πραγματικότητα διότι ο παγκόσμιος τύπος της Νευτώνειας φυσικής μας διαβεβαιώνει ότι η βαρυτική έλξη είναι αντιστρόφως ανάλογη του τετραγώνου της αποστάσεως ενός σώματος από το κέντρο βάρους της Γης και η ζώνη του Ισημερινού απέχει πιο πολύ από το κέντρο της Γης λόγω του σχήματος της έλλειψης που έχει ο πλανήτης μας.

Ακόμα και αυτό όμως αμφισβητείται και θεωρείται σίγουρο για τους υποστηρικτές ότι η Γη δεν έχει κέντρο βάρους, διαβάστε και θα καταλάβετε τι εννοώ…

Κάθε λογικός άνθρωπος θα αναρωτιόταν αφού σύμφωνα με τη θεωρία της Κοίλης Γης υπάρχουν τόσο μεγάλα πολικά ανοίγματα και μέσα ο πλανήτης είναι κούφιος πως και δεν αδειάζει το νερό των ωκεανών…

Οι οπαδοί της θεωρίας απαντούν: Απλώς το κέντρο βάρους της Γης δεν είναι στο κέντρο της, όπως πιστεύουν οι επιστήμονες, αλλά στο φλοιό της και δεν υπάρχει ένα συγκεκριμένο σημείο, αλλά μία ολόκληρη σφαιρική επιφάνεια όπου μηδενίζεται η βαρύτητα. Με άλλα λόγια, η κεντρική σφαίρα βάρους στο φλοιό έλκει το νερό ομαλά προς την εσωτερική επιφάνεια του φλοιού δημιουργώντας έτσι τις θάλασσες και τους ωκεανούς της εσωτερικής Γης. Τα νερά λοιπόν του εξωτερικού ωκεανού δεν τραβιούνται μέσα από την κατακόρυφη τρύπα ή «λούκι» που δημιουργήθηκε από τη φυγόκεντρη δύναμη την περίοδο της δημιουργίας της Γης, απλώς και μόνο επειδή αυτή η τρύπα περνάει από το κέντρο της Γης και οι επιστήμονες δέχονται ότι εκεί εστιάζεται τελικά η δύναμη της βαρύτητας. Η τρύπα παραμένει συνεχώς άδεια, γιατί το ελκτικό κέντρο είναι έξω από αυτήν.

Το επιχείρημα αυτό υποτιμά την νοημοσύνη κάθε ανθρώπου με ελάχιστες γνώσεις των φυσικών επιστημών! Κανένας δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι κάθε σώμα όσο μικρό ή μεγάλο κι αν είναι, όσο απλή ή πολύπλοκη και αν είναι η δομή του, όποιο και αν είναι το σχήμα του έχει ένα και μόνο σημείο που λειτουργεί ως κέντρο βάρος τους σώματος!

Το κέντρο βάρους κάθε σφαίρας βρίσκεται στο κέντρο της και έτσι και το κέντρο βάρους της Γης βρίσκεται στο κέντρο της. Και λέω ότι κανένας δεν μπορεί να το αμφισβητήσει διότι και ένα παιδί μπορεί να αποδείξει θεωρητικά ότι το κέντρο βάρους μίας σφαίρας βρίσκεται στο κέντρο της. Φανταστείτε μία μεγάλη σφαίρα όπου με βάση το νόμο της παγκόσμιας έλξης των σωμάτων κάθε σημείο της δημιουργεί ένα βαρυντικό πεδίο γύρω του. Ποιο είναι το σημείο μέσα ή γύρω από τη σφαίρα όπου το βαρυτικό πεδίο του συστήματος μηδενίζεται; Μα φυσικά το κέντρο της όπου οι δυνάμεις αλληλοεξουδετερώνονται. Με βάση αυτό το σημείο υπάρχει σήμερα η επιστήμη της αρχιτεκτονικής και εκεί στηρίζονται πολλές εφαρμογές της αστρονομίας, της φυσικής, των μαθηματικών και της γεωλογίας.

Το μοναδικό αντεπιχείρημα των υποστηρικτών της θεωρίας της Κούφιας Γης είναι ότι όταν έγιναν οι πρώτες προσπάθειες να σταλούν οχήματα στην Σελήνη αυτά συντρίφτηκαν πάνω της γιατί δεν είχαν γίνει σωστοί υπολογισμοί. Υποτίθεται όπως λένε ότι τα κέντρα βάρους Γης και Σελήνης δεν είναι στο κέντρο του κάθε πλανήτη αλλά στο φλοιό τους (Σε ποιο ακριβώς σημείο του φλοιού έπρεπε να υπολογίζουν δηλαδή οι επιστήμονες;). Οι πρώτες αυτές προσπάθειες έγιναν πριν δεκαετίες και με την τότε τεχνολογία το παράλογο θα ήταν ένα τέτοιο εγχείρημα να είχε στεφθεί με απόλυτη επιτυχία…

Οι υποστορικτές της θεωρίας βέβαια μη μπορώντας να δικαιολογήσουν την θεωρία τους αμφισβητούν γενικά όλη τη Νευτώνεια θεωρία για τη βαρύτητα! Υποστηρίζουν μάλιστα μια θεωρία όπου βασίζεται στον αιθέρα, που πιστευόταν ότι υπήρχε το 19ο αιώνα, και αμφιβάλλουν για το αν υπάρχει η «παγκόσμια έλξη των μαζών»! (Εδώ θα πρέπει να πω ότι στην αναζήτησή μου για να βρω πληροφορίες για τη θεωρία της Κούφιας Γης είδα πολλές φορές τους υποστηρικτές της θεωρίας να επικαλούνται την Νευτώνεια φυσική).

Δεν έχω σκοπό να υπερασπιστώ την ορθότητα των υπολογισμών του Νεύτωνα και του Αϊνστάιν (που είναι πολύ πιθανόν να παρουσιάζουν λάθη) αλλά αντίθετα θα δώσω ένα επιχείρημα των επιστημόνων που κάνει κατανοητό ότι μάλλον είχαν δίκαιο που η θεωρία της πεμπτουσίας (αιθέρα) απορρίφτηκε…

Η θεωρία αυτή πρέπει να πούμε ότι πρωτοανακαλύφθηκε το 1750 και ισχυρίζεται ότι η βαρύτητα δεν είναι μια ελκτική δύναμη, αλλά ένα «σπρώξιμο», «πίεση», ή «ώση» από το χώρο. Ας υποθέσουμε λοιπόν ότι υπάρχουν πολλά γυροσκοπικά σωματίδια που κινούνται στο Διάστημα με πολύ μεγάλη ταχύτητα και προς όλες τις κατευθύνσεις και τα οποία απορροφώνται μερικώς καθώς περνούν διαμέσου της ύλης.

Όταν απορροφώνται προσδίδουν στη Γη μία ορισμένη ώθηση. Ωστόσο, εφόσον το πλήθος των σωματιδίων που φτάνουν από τη μία πλευρά είναι ίσο με το πλήθος εκείνων που φτάνουν από την άλλη, όλες οι αντίστοιχες ωθήσεις θα αλληλοεξουδετερώνονται. Όταν, όμως, η Γη βρίσκεται κοντά στον Ήλιο, τα σωματίδια που κατευθύνονται προς το μέρος της απ’ την πλευρά του Ήλιου είναι λιγότερα από εκείνα που έρχονται από την άλλη πλευρά επειδή εν μέρη απορροφώνται. Κατά συνέπεια, η Γη θα νιώσει σαφή ώθηση προς τον Ήλιο, και δεν αργούμε να αντιληφθούμε ότι η συγκεκριμένη ώθηση είναι αντιστρόφως ανάλογη προς το τετράγωνο της απόστασης (χάρη στη μεταβολή της στερεάς γωνίας υπό την οποία ο Ήλιος βλέπει τη Γη, καθώς μεταβάλλουμε την απόσταση).

Πού εντοπίζεται το λάθος σε τούτη τη θεωρία;. Η συγκεκριμένη ιδέα, λοιπόν παρουσιάζει το εξής πρόβλημα: καθώς η Γη κινείται γύρω από τον Ήλιο, η μπροστινή πλευρά της θα προσέκρουε σε περισσότερα σωματίδια απ’ ότι η πίσω πλευρά της. (Όταν τρέχετε στη βροχή, η βροχή σας χτυπά «δυνατότερα στο πρόσωπο, παρά στο πίσω μέρος του κεφαλιού σας.)

Επομένως, η πίεση που θα δεχόταν η Γη από την μπροστινή της πλευρά θα ήταν μεγαλύτερη, κι έτσι θα έβρισκε αντίσταση στην κίνησή της, ως αποτέλεσμα, θα επιβαρυνόταν καθώς θα διέγραφε την τροχιά της. Μπορούμε, μάλιστα, να υπολογίσουμε ακριβώς πόσος χρόνος θα χρειαζόταν για να σταματήσει η κίνηση της Γης εξαιτίας αυτής της αντίστασης, βρίσκουμε όντως, ότι δεν θα είναι αρκετός, και άρα συμπεραίνουμε ότι η εν λόγω θεωρία πρέπει να είναι λανθασμένη.

Πως δημιουργήθηκε η (Κούφια) Γη;

Η πληρέστερη εξήγηση για το πως είναι δυνατό να δημιουργήθηκε μία κούφια Γη δόθηκε από τον Μάρσαλ Γκάρντνερ το 1913. Σύμφωνα λοιπόν με τον Γκάρντνερ, στην αρχή πριν από 4 ή 5 δισεκατομμύρια χρόνια, όταν η Γη ήταν ακόμη μία τεράστια διασταλθείσα σφαίρα από υπέρθερμο στροβιλιζόμενο αέριο, αυτή άρχισε να συστέλλεται καθώς συνέχισε να ελαττώνει τη διάμετρο της περιστρεφόμενης σφαίρας, αλλά μόνο μέχρι μια ορισμένη τιμή. Η βαρύτητα συνέχισε να συμπυκνώνει τη Γη μέχρι αυτή να λιώσει κάτω από μια ισχυρότατη βαρυτική πίεση. Εδώ ο Γκάρντνερ εισάγει όμως έναν κρίσιμο δεύτερο παράγοντα που αρχίζει να αντισταθμίζει εν μέρη τη βαρύτητα, τη φυγόκεντρη δύναμη.

Ενώ η βαρύτητα προσπαθεί να σύρει όλο το υλικό προς το κέντρο, η φυγόκεντρη δύναμη το απωθεί μακριά από το κέντρο προς την περιφέρεια και είναι τόσο μεγαλύτερη, όσο μεγαλύτερη είναι η απόσταση μιας ποσότητας μάζας από το κέντρο (ή τον άξονα) περιστροφής. Εξαιτίας τώρα της «αρχής διατηρήσεως της στροφορμής» ο συστελλόμενος συνεχώς πρωτοπλανήτης περιστρεφόταν γρηγορότερα καθώς μίκραινε το μέγεθός του.

Με αυτόν τον τρόπο μειώνει τη ροπή αδράνειάς του ως προς τον άξονα περιστροφής του, με αποτέλεσμα να αυξηθεί η γωνιακή του ταχύτητα (για να διατηρηθεί σταθερή η αρχική στροφορμή του). Η φυγόκεντρη δύναμη κατά την εποχή εκείνη της περιστρεφόμενης πρωτογής προσπαθούσε να εκτοξεύσει όλη τη μάζα της Γης προς τα έξω, μακριά από τον άξονα περιστροφής της. Κάτω από την επίδραση των δύο αυτών ανταγωνιζόμενων μεταξύ τους δυνάμεων, της βαρύτητας και της φυγόκεντρης δύναμης, επήλθε τελικά μια ισορροπία σε μια θέση όπου η φυγόκεντρη δύναμη έγινε ίση ακριβώς με τη βαρύτητα και την εξουδετέρωσε. Από εκεί και πέρα σταμάτησε η περαιτέρω συστολή του πλανήτη. Αυτό υποτίθεται ότι συνέβη όταν η περιστρεφόμενη σφαίρα είχε ήδη συσταλθεί με μια διάμετρο 12.800 περίπου χιλιομέτρων.

Η επίδραση της φυγόκεντρης δύναμης στη μείωση του βάρους μειώνεται όσο αυτή πλησιάζει να γίνει κάθετη στην κατακόρυφη του τόπου (στη διεύθυνση του βάρους), δηλαδή όσο πλησιάζουμε προς τους πόλους. Στον ισημερινό η φυγόκεντρη δύναμη έχει την ίδια διεύθυνση με την κατακόρυφη του τόπου κι επομένως ασκεί την μέγιστη επίδρασή της.

Ας πούμε τώρα ότι η φυγόκεντρη δύναμη στον ισημερινό σταμάτησε περαιτέρω συστολή της Γης σε μια διάμετρο 12.800 περίπου χιλιομέτρων. Κοντά στους πόλους όμως, όπου η επίδρασή της είναι μικρότερη, σταμάτησε τη συστολή στα 2.240 περίπου χιλιόμετρα. Το αναπόφευκτο αποτέλεσμα αυτού του φυσικού συμβιβασμού είναι ότι ο πλανήτης μας ολοκλήρωσε την ανάπτυξή του και στερεοποιήθηκε σαν μια κούφια σφαίρα διαμέτρου 12.800 χιλιομέτρων με πολικά ανοίγματα διαμέτρου 2.240 χιλιομέτρων (η σύγχρονη πάντως θεωρία της Κούφιας Γης τα δέχεται αρκετά μικρότερα).

Η προσπάθεια για επιστημονική τεκμηρίωση της δημιουργίας της Κούφιας Γης με μία πρώτη ματιά δείχνει σωστή. Η Γη όμως δεν θα είχε σφαιρικό σχήμα εάν τα πράγματα είχαν γίνει έτσι (ακόμα και αν έτσι έγιναν δεν εξηγείται η ύπαρξη του εσωτερικού ήλιου). Αν λοιπόν η θεωρία ήταν σωστή η Γη θα είχε δισκοειδές σχήμα.

Το γιατί η Γη είναι σφαιρική μπορεί εύκολα να απαντηθεί: εξαιτίας της βαρύτητας. Το σχήμα της Γης μπορεί να εξηγηθεί απλώς και μόνο μέσω της διαπίστωσης πως όλα τα σώματα έλκονται μεταξύ τους, και η Γη λοιπόν, άσκησε έλξη στον εαυτό της, όσο περισσότερο μπορούσε!

Οι πλανήτες είναι σφαιρικοί διότι το βαρυτικό τους πεδίο δρα σαν να είναι συγκεντρωμένη όλη τους η μάζα στο κέντρο τους και έλκει καθετί προς το κέντρο αυτό. Πέντε δισεκατομμύρια χρόνια πριν η Γη σχηματιζόταν με συγκέντρωση μάζας από το πλανητικό μεσοδιάστημα, ενώ συγχρόνως βομβαρδιζόταν από μετεωρίτες και κομήτες.

Το τεράστιο ποσό θερμότητας που ελευθερωνόταν από τον βομβαρδισμό αυτόν με υψηλής ταχύτητας σώματα, έλιωσε όλο τον πλανήτη, ο οποίος στη συνέχεια άρχισε να ψύχεται. Τα πυκνότερα υλικά όπως ο σίδηρος (Fe) προερχόμενα από τους μετεωρίτες, βυθίστηκαν στον πυρήνα της Γης, ενώ άλλα ελαφρύτερα υλικά όπως ενώσεις του πυριτίου (Si) με οξυγόνο (Ο) και νερό προερχόμενα από τους κομήτες ανυψώθηκαν κοντά στην επιφάνεια.

Με τη μεγάλη της μάζα και όγκο η Γη και με τις ποσότητες θερμότητας που παράγονται στο εσωτερικό της από τις ραδιενεργές διασπάσεις στοιχείων, συμπεριφερόταν ως ρευστό, και με το πέρασμα μεγάλων χρονικών περιόδων βαθμιαία η βαρυτική έλξη του ρευστού προς το κέντρο της μάζας έδωσε στο ρευστό αυτό το σφαιρικό σχήμα. Ο μόνος γεωμετρικός τρόπος να έλθει όλη η μάζα όσο πλησιέστερα γίνεται προς το κέντρο έλξης είναι ακριβώς να πάρει το σχήμα σφαίρας. Η τεχνική ονομασία αυτής της διαδικασίας είναι ” ισοστατική ρύθμιση.”

Προχωρώντας ακόμη παραπέρα, θα λέγαμε ότι η Γη δεν είναι ακριβώς σφαίρα, επειδή, λόγω της περιστροφής της, εμφανίζονται φυγόκεντρες δυνάμεις οι οποίες κοντά στον Ισημερινό αντιτίθενται στη βαρύτητα. Αποδεικνύεται ότι η Γη πρέπει να έχει ελλειπτικό σχήμα, μάλιστα, το ακριβές σχήμα της έλλειψης.

Είπα προηγουμένως ότι αν η θεωρία του Γκάρντνερ είναι σωστή η Γη θα είχε σχήμα δίσκου, και αυτό γιατί οι τρύπες στους πόλους δεν μπορούν να δικαιολογηθούν, αντίθετα η Γη απλά είναι ελλειπτική ενώ αν η φυγόκεντρη δύναμη θα ήταν μεγαλύτερη θα συνέχιζε να πλαταίνει στον Ισημερινό και να και να έρχονται πιο κοντά οι δύο πόλοι (φυσικά ούτε αυτό είναι δυνατό να συμβεί γιατί η φυγόκεντρες δυνάμεις είναι πολύ μικρότερες από την ελκτική βαρυτική δύναμη).
Αντίλογος.

Στον (παράλογο) πρόλογο του κειμένου είπα ότι πιστεύω ότι η Γη είναι εν μέρη κούφια… Δεν διευκρύνισα όμως τι εννοούσα με τη φράση «εν μέρη». Ο πλανήτης μας είναι γεμάτος στοές, κατακόμβες, σπήλαια, τούνελ ακόμα και υπόγειες πόλεις! Εδώ ανοίγει ένα δεύτερο μεγάλο κεφάλαιο στο «φαινόμενο Κούφια Γη» και επανέρχομαι στο ζήτημα των θρύλων και της μυθολογίας.

Προσωπική μου άποψη είναι ότι πριν το μεγάλο κατακλυσμό (περίπου το 9.500 π.Χ) που περιγράφουν οι περισσότερες θρησκείες και παραδόσεις των λαών, οι πολιτισμοί στη Γη είχαν φτάσει σε ένα κάποιο επίπεδο.

Όσοι επιβίωσαν βρήκαν καταφύγιο μέσα στη Γη κυρίως σε τεράστιες σπηλιές που υπάρχουν παντού πάνω στον πλανήτη μας. Κάτι παρόμοιο παρουσιάζει και η ιστορία των Τιτάνων ή Ατλάντων, ενώ οι οπαδοί της Κούφιας Γης μιλούν για τους περίφημους Ντέρο που θεωρητικά σχετίζονται με τους προηγούμενους. Έχω ήδη αναφέρει ότι το ισχυρότερο επιχείρημα όσων υποστηρίζουν τη θεωρία των κοίλων πλανητών είναι οι μύθοι.

Όλοι ξέρουμε τους καλικάτζαρους, τους νάνους και τους γίγαντες, τα ξωτικά, τα τρολς και πολλά άλλα όντα που υποτίθεται ότι είχαν την κατοικία τους μέσα στη Γη.

Στην βορειοανατολική Αριζόνα σήμερα επιβιώνουν περίπου στους 8.000 απογόνους της φυλής Χόπι. Οι άνθρωποι αυτοί ισχυρίζονται ότι οι πρόγονοί τους ζούσαν στο κέντρο της Γης και σε κάποια χρονική στιγμή ήρθαν στην επιφάνεια.

Δε χρειάζεται όμως να πάμε τόσο μακριά κάτω από το κέντρο της Αθήνας και γενικά το νομό της Αττικής υπάρχει ένα ολόκληρο σύστημα στοών δεκάδων χιλιομέτρων και αυτό είναι κάτι που κανείς πλέον δεν μπορεί να αμφισβητήσει αφού έχουν γίνει πλέον γνωστές πολλές από τις εισόδους για τη «μυστική Αθήνα» ενώ δεν χρειάζεται κάποιος να κουραστεί ιδιαίτερα για να βρει υπόγειο φωτογραφικό υλικό…

Όταν αναφερόμαστε σε σπήλαια στην Ελλάδα το μυαλό όλων (όσων έχουν ασχοληθεί έστω και λίγο με το θέμα) πηγαίνει κατευθείαν στην περίφημη σπηλιά του Νταβέλη στην Πεντέλη. Εκεί, αν και τα τελευταία χρόνια οι περισσότερες στοές που οδηγούν χιλιόμετρα μέσα στο βουνό (αλλά και προς άλλες κατευθύνσεις) συστηματικά σφραγίζονται, αν κάποιος ψάξει μπορεί να βρει ακόμα κάποιες ανοιχτές. Η περιοχή έχει συνδεθεί με τα γνωστά υποχθόνια όντα που ονομάζονται Βριλ.

Ο κ. Μάκης Ποδότας γνωστός ερευνητής του χώρου του ανεξήγητου παρατηρεί ότι «τα αρχαία κτίσματα – κατοικίες που έχουν βρεθεί σε σπήλαια και χρονολογούνται την ίδια περίπου εποχή είναι είτε ύψους γύρω στο ένα μέτρο, είτε ξεπερνούν τα τρία μέτρα. Αυτό σημαίνει ότι οι αρχαίοι ήταν ή πολύ ψηλοί ή πολύ κοντοί, και ενώ οι ιστορικοί υποστηρίζουν ότι ήταν κοντοί, τα ευρήματα σκελετών και η ελληνική Μυθολογία το διαψεύδουν. Μήπως μαζί με τους ανθρώπους έζησαν και κάποιες άλλες φυλές;» Υπάρχουν μαρτυρίες για «ιπτάμενους δίσκους» που έχουν τη βάση τους σε τεράστιες σπηλιές σε βουνά, παλιότερα είχε ακουστεί μια εικασία για τέτοιου είδους «κρησφύγετο» στο όρος Όλυμπος.

Σε σπηλιές και σε διάφορα παρεμφερή μέρη είναι γνωστό ότι συχνά γίνονται κατοικίες σήμερα από άγρια ζώα όπως για παράδειγμα οι αρκούδες.

Επιπλέον αυτοί οι τόποι είναι που επιλέγονται ανά τους αιώνες και σε κάθε θρησκεία για την τέλεση δοξασιών, εκεί γίνονταν θυσίες, φτιάχνονταν ιερά, χρησιμοποιήθηκαν από μάγους όπου έκαναν γητείες κλπ ενώ σήμερα μπορούμε να βρούμε χιλιάδες εκκλησίες.

Στην Καππαδοκία υπάρχουν υπόγειες πόλεις (κάποιες από αυτές είναι ανοιχτές για το ευρύ κοινό) που σκάφτηκαν μέσα στη Γη στα πανάρχαια χρόνια. Οι πόλεις αυτές έχουν βάθος γύρω στα 100 μέτρα με δεκάδες επίπεδα το ένα πάνω από το άλλο ενώ εκτείνονται αρκετά χιλιόμετρα σε μήκος κάτω από το χώμα. Υπολογίζεται ότι σε κάθε πόλη σε περιόδους αιχμής ζούσαν 20.000 άνθρωποι ενώ επίσης μέσα εκεί εκτρέφανε ζώα και έφτιαχναν καλλιέργειες, ακολουθούσαν γενικά το ρυθμό ζωής μιας κανονικής πόλης.

Τέλος όσοι έχουν ασχοληθεί με το caving θα γνωρίζουν πόσο απίστευτα επικίνδυνο και τρομακτικό είναι να «ταξιδεύει» κάποιος στο απόλυτο σκοτάδι μέσα σε μια δυσπρόσιτη σπηλιά.

Κανένας μύθος και καμία παράδοση δεν υπάρχει τυχαία. Θεωρώ τη θεωρία της Κούφιας Γης όπως περιγράφεται στην πρώτη παράγραφο του άρθρου εσφαλμένη, αλλά πιστεύω πως οι ιστορίες που σχετίζονται με την Κούφια Γη κρύβουν ψήγματα αλήθειας. Όλα τα παραπάνω συντελούν στο ότι στις «κοιλότητες» του φλοιού της Γης πάντα κάτι υπήρχε που φόβιζε τους ανθρώπους.

Αυτό το κάτι ποικίλει, από απλά τον φόβο του σκοταδιού και τα άγρια ζώα που συχνά θα έβγαιναν από τις φωλιές τους και θα έσπερναν τον τρόμο στους κατοίκους της γύρω περιοχής, μέχρι άλλους ανθρώπους που άργησαν να χτίσουν τις κατοικίες τους πάνω στη Γη και συνέχιζαν αποκομμένοι από τον υπόλοιπο πληθυσμό να μένουν σε πιο «βάρβαρη μορφή» μέσα στη Γη.

Φυσικά ποιος είναι σε θέση με βεβαιότητα να αποκλείσει πως παλαιότερα δεν υπήρχαν όντα, όχι ανθρώπινα, μα ούτε και σαν τα σημερινά ζώα, αυτά που αποκαλέστηκαν καλικάτζαροι, ξωτικά κλπ να υπήρξαν κάποτε και σταδιακά να εξαφανίστηκαν όπως έγινε με πολλά άλλα ζώα. Και αν υπήρξαν όντως αυτά τα πλάσματα ποιος μπορεί να αποκλείσει ότι δεν υπάρχουν και σήμερα αφού δεν είναι λίγες οι αναφορές σε αλλόκοτα «ανθρωπόμορφα ζώα» που κανείς δεν έχει ξαναδεί ένα που να του μοιάζει και εμφανίζονται κατά καιρούς σε κατοικημένες περιοχές αλλά κυρίως σε απομακρυσμένα από τον πολιτισμό μέρη. Με όλα αυτά ασχολείται η κρυπτοζωολογία και φέρνει διαρκώς νέα στοιχεία στο φως της δημοσιότητας.

Έτσι λοιπόν βλέποντας οι άνθρωποι σπηλιές τεραστίων διαστάσεων και κάποιους να τις φυλάσσουν ώστε να γίνονται απρόσιτες, θεοποίησαν πολλά από όσα είδαν και με το πέρασμα των χρόνων δημιούργησαν τρανούς μύθους που αρκετοί συνεχίζονται μέχρι και σήμερα. Πίστεψαν ότι οι στοές κάπου θα οδηγούσαν και αφού ήταν κάτω από το χώμα, που αλλού θα μπορούσαν να πηγαίνουν εκτός από το κέντρο της Γης;

Ας μη ξεχνάμε ότι κάποτε υπήρχαν ένθερμοι υποστηρικτές της θεωρίας που περιέγραφε τη Γη επίπεδη και τον Ήλιο μια σφαίρα διαμέτρου 50 χιλιομέτρων…

Κάπου εδώ τελείωσε η περιήγησή στο μυστήριο «Κούφια Γη», που κατά τη τωρινή γνώμη μου συνεχίζει να υπάρχει και να διαιωνίζεται σε αυτό το βαθμό μόνο και μόνο για λόγους κέρδους. Αν κάποιος ψάξει στο ίντερνετ ή σε κάποιο μεγάλο βιβλιοπωλείο θα βρει πληθώρα βιβλίων που τα περισσότερα από αυτά μοιάζουν περισσότερο με κακογραμμένα μυθιστορήματα παρά με βιβλία που υποτίθεται ότι τεκμηριώνουν μια κοσμοθεωρία.

Δεν είμαι υπέρ του δογματισμού και δεν θα σταματήσω να ερευνώ το συγκεκριμένο θέμα γιατί ποιος ξέρει; Η αλήθεια μπορεί να μην είναι εκεί έξω, αλλά μέσα, μέσα στον ίδιο μας τον πλανήτη. Ίσως ο Χάλευ να είχε δίκιο, όμως αν κάποτε αποδειχτεί αυτό, πρώτα θα έχουν πεταχτεί όλα τα επιστημονικά βιβλία και θα έχουν γραφτεί από την αρχή. Για τον Ιούνιο του 2005 έχει οριστεί ταξίδι στο εσωτερικό της Γης από τον Steve Currey και την παρέα του, ενώ όποιος θέλει μπορεί από τώρα να δηλώσει συμμετοχή με κόστος γύρω στα 20.000 ευρώ. Ελπίζω να τα είστε όλοι εκεί, ακόμα και αν δε βρεθεί η πολυπόθητη είσοδος, το ταξίδι για την Ιθάκη είναι αυτό που αξίζει στο τέλος…

Π. Γιαννουλάκης : “Tα τελευταία χρόνια έχω προσωπικά καταλήξει στο συμπέρασμα ότι η Κούφια Γη απ’ ότι φαίνεται δεν είναι στην Κούφια Γη. Δηλαδή κατεβαίνεις εκεί κάτω αλλά μάλλον δεν πηγαίνεις στην Κούφια Γη, δηλαδή στο εσωτερικό της Γης, αλλά βρίσκεσαι αλλού, απ’ ότι φαίνεται βρίσκεσαι στην “Έξτρα-Γεωγραφία” ή δεν ξέρω που αλλού. Πάντως κάπου βρίσκεσαι, κάπου οδηγεί.

Υπάρχουν αμέτρητες ενδείξεις και ανακαλύψεις γι’ αυτό. Το μεγαλύτερο μυστήριο που ξέρω, είναι το μυστήριο της γεωγραφίας, γι’ αυτό και είναι πολύ δύσκολο να το συζητήσουμε έτσι απλά. Όσο για τις τεράστιες κοιλότητες στο εσωτερικό της γης, και για τα δίκτυα στοών και τα μεγάλα ή τιτάνια σπηλαιώδη ανοίγματα, που κι αυτά θα μπορούσες να τα ονομάσεις Κούφια Γη, ναι, είναι ένα είδος καταφυγίου, θα μπορούσαν να χρησιμεύσουν ως καταφύγιο για το ανθρώπινο είδος (ή για κάποια ενημερωμένα μέλη του), όπως έχει χρησιμεύσει και ως καταφύγιο γι’ αυτούς που ήδη τα χρησιμοποιούν..”

Γκότφριντ Βίλχελμ Λάιμπνιτς: Η φύση δεν κάνει άλματα

Η ζωή του
 
Ο Γκότφριντ Βίλχελμ Λάιμπνιτς(Gottfried Wilhelm Leibnitz) γεννήθηκε το 1646 στη Λειψία. Έμεινε πολύ νωρίς ορφανός από τον πατέρα του, που δίδασκε φιλοσοφία στο πανεπιστήμιο της πόλης. Σε ηλικία 12 ετών δίδασκε τη λατινική και έγινε δεκτός στο ίδιο πανεπιστήμιο. Το 1666 ολοκλήρωσε τις σπουδές του και δημοσίευσε την πρώτη μελέτη του.

Σύντομα αναγορεύθηκε διδάκτωρ του πανεπιστημίου Άλτντορφ. αλλά δεν δίδαξε. Πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του στην υπηρεσία αριστοκρατικών οίκων και κυρίως του οίκου του Ανόβερου. Η ενασχόλησή του αυτή του έδωσε την ευκαιρία να ταξιδεύει συχνά και να διαμένει σε διάφορες ευρωπαϊκές πόλεις. Δεν παντρεύτηκε και δεν άφησε απογόνους. Το 1675 έγινε δεκτός στη Γαλλική Ακαδημία. Πέθανε στο Ανόβερο.
 
Το έργο του
 
Εκτός από το ιστορικό, το νομικό και το γλωσσολογικό έργο του, ο Λάιμπνιτς είναι εξίσου γνωστός ως μαθηματικός, φυσικός και φιλόσοφος. Το πρώτο φιλοσοφικό έργο του ήταν η «Πραγματεία περί της συνδυαστικής τέχνης» [1666], όπου παρουσίαζε τους ανθρώπινους συλλογισμούς ως συνδυασμούς απλών σκέψεων, κατά τον τρόπο που σχηματίζονται οι αριθμοί. Το 1704 εξέδωσε τη μελέτη «Νέα δοκίμια περί της ανθρώπινης νοήσεως», στην οποία προσπάθησε να αναιρέσει τη θεωρία του Λοκ. Το 1710 εξέδωσε τα «Δοκίμια θεοδικίας». που αποτελούσαν απάντηση στον Πιερ Μπέυλ. όπου ανέπτυξε τη θέση ότι ο κόσμος μας είναι ο καλύτερος δυνατός, και το 1714 τη «Μοναδολογία». Πολύ αργότερα, μετά τον θάνατό του, ανακαλύφθηκαν εκατοντάδες επιστολές του, πολλές από τις οποίες ήταν μακροσκελείς, αναφερόμενες σε φιλοσοφικά θέματα. Το σύνολο του έργου του δεν έχει ακόμη εκδοθεί.
 
Οι αισθήσεις προϊόν της ψυχής
 
Ο Λάιμπνιτς δεν δεχόταν τη σημασία των αισθήσεων για την κατανόηση του κόσμου, θέση την οποία είχαν αναπτύξει ο Μπέικον και ο Λοκ. Υποστήριξε ότι οι αισθήσεις δεν μπορούν να αποτελέσουν πηγή εννοιών που να ανταποκρίνονται στις αναγκαίες αλήθειες. Οι έννοιες αυτές προέρχονται από εσωτερικό φως, που δεν είναι τίποτε άλλο παρά η συμμετοχή του ανθρώπου στην άπειρη λογική. Οι αισθήσεις είναι αντανακλάσεις των γεγονότων, ενώ οι έννοιες αντανακλάσεις της αλήθειας.
 
Αλλά και οι αισθήσεις δεν έχουν εξωτερική προέλευση, παρά μόνο εσωτερική, υπό την έννοια ότι αποτελούν προϊόν ψυχικής δραστηριότητας.
 
Ο άνθρωπος και το σύμπαν
 
Ο άνθρωπος βρίσκεται σε επαφή με το σύμπαν, του οποίου αποτελεί τμήμα. Το σύμπαν περιέχει τον άνθρωπο και άλλα πλάσματα. Τα πλάσματα του σύμπαντος είναι σύνθετα μορφώματα, που αποτελούνται από απλούστερα συστατικά. Τα απλούστερα συστατικά -τα οποία δεν μπορούν να αναλυθούν περαιτέρω- ονομάζονται μονάδες. Η μονάδα μοναδική αληθινή ύλη, διότι οτιδήποτε δεν είναι μονάδα αποτελείται από μονάδες. Η σύνθεση πολλών μονάδων δεν συνιστά νέα ύλη, αλλά σχέση μεταξύ τους
 
Μια γεύση:
 
(Διάλογος θεολόγου και φιλοσόφου)
«- Τι σημαίνει “δίκαιος”;
–  Δίκαιος είναι αυτός που τους αγαπά όλους;
–  Αλλά τι σημαίνει να αγαπάς:
–  Να είσαι ευτυχής με την ευτυχία του άλλου.
–  Τι σημαίνει “να είσαι ευτυχής”:
–  Να αισθάνεσαι αρμονία.
–  Αλλά τι είναι “αρμονία”;
–  Ομοιότητα στη διαφορά, διαφορά που εξισορροπείται με την ενότητα.
–  Με Βάση τους ορισμούς σου. ο θεός πρέπει να τους αγαπά όλους, για να είναι δίκαιος.
–  Ασφαλώς.
–  Ξέρεις όμως ότι πολλοί δεν το δέχθηκαν αυτό.
–  Πολλοί μεγάλοι άνδρες το αρνήθηκαν. αλλά μερικές φορές το δέχθηκαν αλλάζοντας την έννοια ορισμένων λέξεων».
[Από την «Απολογία φιλοσόφου»)
 
Η λογική
 
Ο Λάιμπνιτς συνεισέφερε στη λογική με μία σειρά αξιωμάτων:
 
-Αν μία πρόταση είναι ορθή, τότε η άρνησή της είναι λανθασμένη.
-Δύο πράγματα είναι όμοια, αν έχουν ακριβώς τις ίδιες ιδιότητες.
-Κάθε πράγμα έχει το λόγο της ύπαρξής του.
-Τα πράγματα χαρακτηρίζονται από προκαθορισμένη αρμονία: το γυαλί σπάζει, όταν πέφτει στο έδαφος, όχι διότι υποχρεώνεται από το έδαφος αλλά διότι «γνωρίζει» ότι έπεσε.
-Οι μεταβολές στη φύση είναι συνεχείς (Natura non saltum facit = Η φύση δεν κάνει άλματα).