Σάββατο 29 Ιουνίου 2019

ΔΡΑΜΑΤΙΚΗ ΠΟΙΗΣΗ: ΑΡΙΣΤΟΦΑΝΗΣ - Νεφέλαι (563-594)

ὑψιμέδοντα μὲν θεῶν [στρ.]
Ζῆνα τύραννον εἰς χορὸν
565 πρῶτα μέγαν κικλήσκω·
τόν τε μεγασθενῆ τριαίνης ταμίαν,
γῆς τε καὶ ἁλμυρᾶς θαλάσσης ἄγριον μοχλευτήν·
καὶ μεγαλώνυμον ἡμέτερον πατέρ᾽,
570 Αἰθέρα σεμνότατον, βιοθρέμμονα πάντων·
τόν θ᾽ ἱππονώμαν, ὃς ὑπερ-
λάμπροις ἀκτῖσιν κατέχει
γῆς πέδον, μέγας ἐν θεοῖς
ἐν θνητοῖσί τε δαίμων.

575 ὦ σοφώτατοι θεαταί, δεῦρο τὸν νοῦν προσέχετε.
ἠδικημέναι γὰρ ὑμῖν μεμφόμεσθ᾽ ἐναντίον·
πλεῖστα γὰρ θεῶν ἁπάντων ὠφελούσαι τὴν πόλιν,
δαιμόνων ἡμῖν μόναις οὐ θύετ᾽ οὐδὲ σπένδετε,
αἵτινες τηροῦμεν ὑμᾶς. ἢν γὰρ ᾖ τις ἔξοδος
580 μηδενὶ ξὺν νῷ, τότ᾽ ἢ βροντῶμεν ἢ ψακάζομεν.
εἶτα τὸν θεοῖσιν ἐχθρὸν βυρσοδέψην Παφλαγόνα
ἡνίχ᾽ ᾑρεῖσθε στρατηγόν, τὰς ὀφρῦς ξυνήγομεν
κἀποιοῦμεν δεινά· βροντὴ δ᾽ ἐρράγη δι᾽ ἀστραπῆς,
ἡ σελήνη δ᾽ ἐξέλειπεν τὰς ὁδούς, ὁ δ᾽ ἥλιος
585 τὴν θρυαλλίδ᾽ εἰς ἑαυτὸν εὐθέως ξυνελκύσας
οὐ φανεῖν ἔφασκεν ὑμῖν, εἰ στρατηγήσει Κλέων.
ἀλλ᾽ ὅμως εἵλεσθε τοῦτον. φασὶ γὰρ δυσβουλίαν
τῇδε τῇ πόλει προσεῖναι, ταῦτα μέντοι τοὺς θεοὺς
ἅττ᾽ ἂν ὑμεῖς ἐξαμάρτητ᾽, ἐπὶ τὸ βέλτιον τρέπειν.
590 ὡς δὲ καὶ τοῦτο ξυνοίσει ῥᾳδίως διδάξομεν·
ἢν Κλέωνα τὸν λάρον δώρων ἑλόντες καὶ κλοπῆς
εἶτα φιμώσητε τούτου τῷ ξύλῳ τὸν αὐχένα,
αὖθις εἰς τἀρχαῖον ὑμῖν, εἴ τι κἀξημάρτετε,
ἐπὶ τὸ βέλτιον τὸ πρᾶγμα τῇ πόλει συνοίσεται.

***
ΧΟΡ. Πρώτο το Δία, τον τρανό βασιλιά των θεών,
που μες στα ύψη θρονιάζει,
πρώτον αυτόν στο Χορό μας καλώ·
και τον αφέντη της τρίαινας, τον άγριο
μεγαλοδύναμο σείστη στεριάς και πελάγου·
τον πολυσέβαστο Αιθέρα μαζί, τον πατέρα μας,
570 το δοξασμένο ζωοδότη των όλων·
τον αλογάρη κατόπι καλώ που μ᾽ ακτίνες υπέρλαμπρες
ζώνει τη γη
κι είναι μεγάλη θεότητα ανάμεσα
και σε θεούς και σ᾽ ανθρώπους.

ΚΟΡ. Ω σοφότατοι θεατές μας, για προσέξτε δω σ᾽ εμάς.
Αθηναίοι, μας αδικείτε, κι έχουμε παράπονα·
άλλος θεός αυτή την πόλη δεν την ωφελεί κανείς
όσο εμείς, κι είμαστε οι μόνες θεότητες που ούτε σπονδές
ούτε και θυσίες ποτέ μας είδαμε από σας, ενώ
σας φυλάμε. Αν πάει να γίνει μια εκστρατεία παράλογη,
580 ρίχνουμε ή βροντή ή ψιχάλα. Στρατηγό όταν βγάζατε
το θεομίσητον εκείνο τομαρά, τα φρύδια εμείς
τα σουφρώναμε αγριεμένες· κι έπεσε αστραπόβροντο,
η σελήνη απ᾽ τη γραμμή της έφευγε, το φτίλι του
μέσα του το ρούφηξε όλο ο ήλιος κι είπε πως για σας
πια δε θα ᾽φεγγε, αν γινόταν στρατηγός ο Κλέωνας.
Μα τον θέλατε, και βγήκε. Λένε για την πόλη αυτή
στραβοκέφαλη πως είναι, κι όμως τα στραβά που εσείς
κάνετε, οι θεοί απ᾽ την άλλη τα γυρίζουν σε καλό.
590 Πως κι αυτό θα σιάξει τώρα, θα το δείξουμε εύκολα·
αν ο Κλέωνας, τέτοιος γλάρος, σε δωροδοκίες πιαστεί
ή να κλέβει, κι ο λαιμός του μες στο φάλαγγα κλειστεί,
όσα λάθη έχετε κάμει, σαν που πάντα γίνεται,
και για σας και για την πόλη θα γυρίσουν σε καλό.

Μορφές και Θέματα της Αρχαίας Ελληνικής Μυθολογίας: ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΕΙΣ - ΑΗΔΟΝΑ

ΑΗΔΟΝΑ
(πουλί, αηδόνι)
 
Ο μύθος της Αηδόνας θυμίζει τον μύθο της Πρόκνης και του άνδρα της Τηρέα, του γιου τους Ίτυ, της αδελφής της Φιλομήλας και του πατέρα της Πανδίονα. Η Πρόκνη και η Φιλομήλα μεταμορφώθηκαν τελικά σε αηδόνι και χελιδόνι, ενώ ο Τηρέας σε τσαλαπετεινό.
 
Η Αηδόνα, στον μύθο που κατέγραψε ο Βοίος στην Ορνιθογονία και διέσωσε ο Αντωνίνος Λιβεράλις, ήταν κόρη του Πανδάρεου που κατοικούσε στην περιοχή της Εφέ­σου, σε ύψωμα δίπλα στην πόλη. Αυτόν τον είχε προικίσει η Δήμητρα με την ικανότητα να μην πονάει το στομάχι του, όσο κι αν έτρωγε. Πάντρεψε την κόρη με τον Πολύτεχνο, μαραγκό στο επάγγελμα, από την Κολοφώνα της Λυδίας.
 
Για πολύ καιρό το ζευγάρι τιμούσε τους θεούς, χαιρόταν τη συμβίωση και την αγάπη τους και απέκτησαν ένα γιο, μονάκριβο, τον Ίτυ. Κάποτε όμως περηφανεύτηκαν ότι αγαπιόντουσαν περισσότερο ακόμη και από την Ήρα και τον Δία. Την αλαζονεία τους χτύπησε η θεά της οικογένειας, η Ήρα· έστειλε την Έριδα που έσπειρε διχόνοια μεταξύ τους όσον αφορά την εργασία που έκαμνε ο καθένας, ποιος την κάνει γρηγορότερα. Ο Πο­λύτεχνος τελείωνε έναν δίφρο άρματος και η Αηδόνα ένα υφαντό και συμφώνησαν όποιος τελει­ώσει πιο γρήγορα, αυτός να αποκτήσει μια υπηρέτρια από τον άλλον. Η Αηδόνα τελείωσε πρώτη, χωρίς να αντιληφθεί ή να υποψιαστεί ότι την πρωτιά της την όφειλε σε παρέμβαση θεού, και μάλιστα της Ήρας. Ο Πολύτεχνος, δυσανασχετώντας με τη νίκη της Αηδόνας, πήγε στον Πανδάρεο και προσποιήθηκε ότι τον έστειλε η Αηδόνα, για να οδηγήσει την αδερφή της Χελιδόνα κοντά της. Ο πατέρας των κοριτσιών, χωρίς να υποπτευθεί τίποτα κακό, του την εμπιστεύτηκε, αλλά εκείνος την ατίμασε σε μια λόχμη, την έντυσε με άλλα ρούχα, την κούρεψε και την απείλησε ότι θα τη σκοτώσει αν ποτέ έλεγε κάτι από αυτά που είχαν συμβεί στην Αηδόνα.
 
Όταν έφτασαν στο σπίτι τους στην Κολοφώνα, ο Πολύτεχνος παρέδωσε τη Χελιδόνα στην Αηδόνα, χωρίς εκείνη να αναγνωρίσει στο ταλαιπωρημένο και κουρεμένο πρόσωπο του κοριτσιού την αδελφή της. Η γυναίκα απέκτησε την υπηρέτρια που ήθελε, και μάλιστα τη βασάνιζε στις εργασίες. Μέχρι που μια μέρα, η Χελιδόνα, στη βρύση που είχε πάει να πάρει νερό κρατώντας μια στάμνα, θρηνούσε κι μονολογούσε για τον πόνο της, και την άκουσε η Αηδό­να.
 
Μετά την αναγνώριση και τη συμφιλίωση, οι δύο αδελφές συνωμότησαν εναντίον του Πολύτεχνου. Κομμά­τιασαν τον γιο του, και γιο της Αηδόνας, ανεψιό της Χελιδόνας, τον Ίτυ, και έβαλαν τις σάρκες του σε ένα καζάνι, για να τις βράσουν. Και η Αηδόνα παράγγειλε σε ένα γείτονά τους να πει στον Πολύτεχνο να δειπνήσει, ενώ εκείνη, μαζί με την αδερφή της, πήγε στον πατέρα τους, τον Πανδάρεο, και του φανέρωσε ποια συμφορά την είχε βρει.
 
Ο Πολύτεχνος, μόλις έμαθε πως έφαγε τις σάρκες του παιδιού του, τις κατεδίωξε μέχρι τον πατέρα τους, όμως τον έπιασαν οι υπηρέτες του Πανδάρεου, τον έδεσαν με άλυτο δεσμό για τη βλάβη που προκάλεσε στον οίκο του Πανδάρεου και τον τιμώρησαν με τον εξής τρόπο: Άλειψαν το σώμα του με μέλι και τον πέταξαν στους στάβλους, όπου υπήρχαν πολλές μύγες. Το μέλι τις τράβηξε και και τον βασάνιζαν πέφτοντας επάνω του· όμως η ανάμνηση της παλιάς αγάπης έκανε την Αηδόνα να τον λυπηθεί και προσπαθούσε να διώχνει από πάνω του τις μύγες. Την πράξη της αντιλήφθηκαν οι γονείς και ο αδερφός της και προσπάθησαν να τη σκο­τώσουν. Αλλά ο Δίας, από οίκτο για τον Πανδάρεο, για να μην πέσει μεγαλύτερο κακό στον οίκο του, τους μεταμόρφωσε όλους σε πουλιά, θαλασσοπούλια ή άλλα πουλιά.
 
Ο Πανδάρεος έγινε ψαραετός, η μητέρα της Αηδόνας αλκυόνα, και θέλησαν αμέσως να χαθούν μέσα στη θάλασσα, όμως ο Δίας τους εμπόδισε και έκανε, ώστε αυτά τα πουλιά να φανερώνονται ως καλοί οιωνοί στους ναυτικούς. Ο Πολύτεχνος μεταμορ­φώθηκε σε πελεκάνο, στο πουλί με την ισχυρή μύτη, γιατί ο Ήφαιστος του είχε χαρίσει έναν πέλεκυ, όταν ήταν μαραγκός· καλός οιωνός και αυτό το πουλί, όταν εμφανιζόταν σε μαρα­γκό. Ο αδερφός της Αηδόνας έγινε τσαλαπετεινός, κα­λός οιωνός στους ταξιδιώτες στη θάλασσα αλλά και στη στεριά, κι ακόμα περισσότερο όταν εμφανιζόταν μαζί με ψαραετό ή αλκυόνα, δηλαδή με αυτούς που στην ανθρώπινη μορφή τους ήταν ο πατέρας και η μητέρα του. Η Αηδόνα έμενε πλάι στα ποτάμια και στις λόχμες να θρηνεί τον γιο της, τον Ίτυ, ενώ η Χελι­δόνα έγινε συγκάτοικος των ανθρώπων με απόφαση της Άρτεμης, επειδή, όταν έχανε βίαια την παρθενία της, φώναζε δυνατά την Άρτεμη για βοήθεια.

Κι αν οι εποχές αλλάζουν, πάντα κάτι θα σε τραβάει πίσω

Η μοναδικότητα είναι αυτή που σε κάνει να προχωράς μπροστά. Στην εποχή μας το άγνωστο θα πρέπει να σου γίνει γνωστό και η εκτίμηση, η προσαρμογή κι η ευελιξία να αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της παιδείας σου.

Κι αν το ήθος είναι αυτό που κάποιες φορές θα σε διδάξει ότι εμπειρογνώμονες για τη ζωή δεν υπάρχουν, αν θέλεις να δαμάσεις το μέλλον θα πρέπει να το δημιουργήσεις ή -καλύτερα- να το καλλιεργήσεις. Γιατί διαφορετικά η επιτάχυνση του χρόνου θα σε βρει χωρίς θεατές και ακροατές να προσπαθείς να ασκήσεις «κάτι» χωρίς να ξέρεις τι είναι αυτό.

Εκεί που κράζεις, κράζεσαι. Κι εκεί που δε σέβεσαι, περιμένεις να σε σεβαστούν. Κι ενώ η φωνή σου βγάζει τόσο φόβο για κάθε τι που σου είπαν ότι είναι «αφύσικο», δεν έχεις μάθει ακόμα ποια είναι η φύση σου. Ποιες είναι οι αξίες κι οι πεποιθήσεις σου. Κι αν οι εποχές αλλάζουν, πάντα κάτι θα υπάρχει που θα σε τραβάει πίσω. Αναρωτήθηκες, όμως, τι είναι αυτό; Το έψαξες;

Μη θεωρήσεις ότι υπάρχει «καλό» και «κακό», «επιτρεπτό» κι «ανεπίτρεπτο», «θεμιτό» ή «αθέμιτο». Μα προτού βιαστείς να κρίνεις, θεώρησε ότι υπάρχουν καλοί και κακοί συνδυασμοί. Μην απλώσεις το χέρι σου για να δείξεις, προτού κοιταχτείς στον καθρέφτη σου. Κι εφόσον κοιταχτείς, πρόσεχε τι θα πεις για τις επιλογές. Όχι μόνο τις δικές σου, αλλά και των άλλων.

Ξέχασες να μεγαλώσεις μέσα στα χρόνια σου, βιάστηκες να ζήσεις. Κι εκεί που έπαιζες κρυφτό στις γειτονιές βρέθηκες στα δέκα σου να παίζεις κρυφτό στο δίκτυο. Κι αντί να κυνηγάς εικόνες στο μυαλό σου, κυνηγάς μια σέλφι. Αντί να πεις ένα «σ’ αγαπώ» στη μάνα σου, προτιμάς την ανάρτησή του.

Για μαξιλάρι σου επέλεξες το κινητό σου και όχι μια αγκαλιά. Μαριονέτα μιας πίεσης που δημιούργησες στο μυαλό σου. Χωρίς να ψάξεις να βρεις απαντήσεις σε όρους και νοήματα. Τι είναι για σένα βία; Τι είναι το μπούλινγκ και ποιος ο τραμπουκισμός; Τι είναι ρατσισμός και ποια η υγεία; Αυτά που σου είπαν ή αυτά που διάβασες και έζησες;

Κι εκεί που ένα χέρι αναζητούσε το δικό σου προκειμένου να σωθεί, βρήκε απέναντί του ένα κινητό να τραβάει την είδηση. Να γίνεται viral. Και στο βωμό αυτού βγήκες στους δρόμους. Για την ελευθερία του λόγου σου και των επιλογών σου. Υπερήφανος που είσαι άνθρωπος ή περηφάνια για τη ντροπή σου;

Διαφορετικό, κομψό ή άκομψο, προκλητικό, σέξι και πρόστυχο, στα βλέμματα σου έγιναν έννοιες και δόθηκαν ορισμοί και συμπεράσματα. Γιατί το να κρίνεις σου ήρθε εύκολο και αβίαστο. Για το βιασμό της ψυχή όμως τι έμαθες; Όχι πολλά, μέχρι που τον βίωσες. Και τότε χαμήλωσες τα βλέμματα.

Ελευθερία λόγου, ψυχής και σώματος. Καιρός, λοιπόν, να μάθουμε πάνω απ’ όλα την ανθρωπιά και την εκτίμηση. Και η εκτίμηση είναι παιδεία. Και παιδεία σημαίνει προσαρμογή. Και προσαρμογή, ευελιξία. Γιατί όλα τα παραπάνω είναι δημιούργημα του ανθρώπου και τα μόνα που δεν μπορούν να σκοτώσουν αν χρησιμοποιηθούν σωστά.

Κι αν σου φαίνονται αυτά σκληρά και απότομα, θα σου έλεγα να κρατήσεις κάτι απ’ τον εαυτό σου. Κι αυτό είναι η μοναδικότητά της προσωπικότητάς σου. Να τη δομήσεις και να την αγαπήσεις. Για να μπορέσεις να δώσεις αλλά και να μεταδόσεις.

Μην κλείνεις τα μάτια σε αυτά που σε τρομάζουν και σου προκαλούν θυμό. Μάθε να μιλάς, ν’ αγαπάς, ν’ αποδέχεσαι και να παλεύεις. Σιωπηλά. Καν’ το γι’ εσένα. Και να θυμάσαι πως όλα τ’ αστέρια έχουν την ίδια λάμψη και ο ορίζοντας ανήκει σ’ όλους.

Εξουσία και διαστροφή

Σκέφτομαι πολύ καιρό αυτό το θέμα, αλλά δεν καταπιανόμουν. Ο λόγος του δισταγμού έγκειται στο ότι οι δύο όροι «εξουσία» και «διαστροφή» επιδέχονται στη βιβλιογραφία πολλαπλές ερμηνείες, οπότε και δυσκολεύει το εγχείρημα. Εντούτοις, θα προσπαθήσω σήμερα να ξεδιπλώσω τις σκέψεις μου.
 
Το θάρρος το βρήκα από το άρθρο που διάβασα σήμερα σχετικά, που αποκαλεί την κατάσταση της απόλυτης εξουσίας των αγορών πάνω στα κράτη και τις ζωές των ανθρώπων «ανωμαλία».
 
Η μοναδική μορφή φυσικής εξουσίας που υπάρχει στη ζωή, είναι η γονεϊκή εξουσία. Όσο πιο μικρό είναι το παιδί τόσο πιο μεγάλη είναι. Έτσι, η εξουσία που ασκεί το περιβάλλον στο βρέφος είναι τεράστια, αφού το υποκείμενο δεν διαθέτει καμία αυτονομία να τραφεί μόνο του, να φροντίσει την υγιεινή του, να επικοινωνήσει τις ανάγκες του μέσω του λόγου. Σταδιακά, η γονεϊκή εξουσία συρρικνώνεται και ο γονιός με το παιδί του γίνονται ισότιμοι με την εξατομίκευση και ενηλικίωση του τελευταίου.
 
Οι υπόλοιπες μορφές εξουσίας δεν είναι φυσικές. Σε άλλες μορφές κοινωνιών, ιδιαίτερα στις μητριαρχικές, οι αποφάσεις λαμβάνονται με τη συμμετοχή όλων των μελών της κοινότητας. Μάλιστα, σε κάποιες περιπτώσεις είναι απαραίτητη η ομοφωνία των μελών για τη λήψη μιας απόφασης κι όχι η πλειοψηφία-όπως στις κοινωνίες των Ινδιάνων Χόπι.
 
Η εξουσία είναι μία θέση που χαρακτηρίζεται από την ισχύ και την ευθύνη για τη λειτουργία της κοινότητας-ομάδας-κράτους-οργανισμού.
 
Πρέπει να μην συγχέουμε την έννοια της εξουσίας με την έννοια της ηγεσίας. Στην δεύτερη περίπτωση, ο ηγέτης αναδεικνύεται με φυσικό τρόπο σε κάθε μορφή κοινωνικής οργάνωσης. Το άτομο που αναδεικνύεται ηγέτης είναι αυτός που διαθέτει όραμα και κάποιες ιδιαίτερες ικανότητες που αναγνωρίζονται από τα μέλη. Ο ηγέτης δεν έχει απαραίτητα εξουσία, καθώς η εξουσία προκύπτει κυρίως από τη θεσμοποίηση μίας θέσης ισχύος, ελέγχου και ευθύνης.
 
Η σχέση που έχουμε με κάθε μορφή εξουσίας (εργοδότη, κράτος κλπ) αντανακλά την πρωταρχική προσωπική εμπειρία που είχαμε με τη γονεϊκή εξουσία και ιδιαίτερα τον πατέρα. Έτσι, αν ο πατέρας ήταν για παράδειγμα αδιάφορος , τότε η εμπειρία προς την κάθε μορφή εξουσίας μετέπειτα θα φιλτράρεται μέσα από αυτό το βίωμα. Το κράτος ή ο εργοδότης ή ο θεραπευτής (στον οποίο επίσης προβάλλονται συχνά εξουσιαστικά χαρακτηριστικά) στο συγκεκριμένο παράδειγμα, θα φαίνονται αδιάφοροι προς τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει το άτομο.
 
Η εξουσία ωστόσο σε σχέση με τον πληθυσμό πάνω στον οποίο ασκείται χαρακτηρίζεται από μία ανισορροπία ισχύος. Η έννοια της εξουσίας -και σ 'αυτό συμφωνούν όλοι οι ορισμοί- δεν μπορεί να νοηθεί έξω από μία σχέση. Έτσι, κάποιος εξουσιάζει κάποιον άλλο.
 
Τα προσωπεία της εξουσίας είναι πολλά (όπως άλλωστε και τα προσωπεία της γονεϊκής εξουσίας) και αλλάζουν ανάλογα με τις περιόδους και τους πολιτισμούς. Μπορεί να είναι περισσότερο ανεκτικά και δημοκρατικά, ή απολυταρχικά και τυραννικά.

'Οποιο κι αν είναι το προσωπείο της εξουσίας, η πηγή της είναι η ισχύς. Για να υπάρχει όμως απαραίτητο είναι να υπακούσουν τα υποκείμενα.
 
Παρόλο που η εξάρτηση του παιδιού από το γονιό δεν είναι πολιτική υποτέλεια, η διαμόρφωση αυτής της σχέσης με την εξάρτηση καθιστά το παιδί επιρρεπές στην υποτέλεια και την εκμετάλλευση. Έχοντας αυτή την εμπειρία της παιδικής ηλικίας έχουμε εσωτερικεύσει τη σχέση με την εξουσία και άρα είμαστε περισσότερο ευάλωτοι μαζικά πια σε αυτήν.
 
Για τον G.Mendel (1973) τρία είναι τα χαρακτηριστικά της σχέσης εξουσιαστή και εξουσιαζόμενου: η ανισότητα, η υποταγή και το μυστήριο-απόσταση (που απαιτείται για να συμβάλλει στην προβολή ασυνείδητων επιθυμιών στο πρόσωπο του εξουσιαστή).
 
Ας δούμε όμως τα πράγματα και από την άλλη σκοπιά.
 
Τι είναι αυτό το οποίο κάνει κάποια υποκείμενα να διψούν για εξουσία; Σε τι άραγε χρειάζεται τόση ισχύς η οποία να ξεπερνά τις απαιτήσεις της ζωής του οργανισμού και της προστασίας του παιδιού του; Ποιος είναι ο χαρακτήρας του ανθρώπου που επιθυμεί να ασκεί έλεγχο στις ζωές και των άλλων;
 
Κι εδώ θα μου επιτρέψετε να συσχετίσω αυτή την επιθυμία με τη διαστροφή. Η διαστροφή, όπως και η εξουσία δεν μπορεί να οριστεί πέρα από τα πλαίσια της σχέσης. Στην πραγματικότητα όμως η διαστροφή είναι μία μορφή παθολογίας της σχέσης. Μία αντί-σχέση που χαρακτηρίζεται από αντικοινωνικότητα
 
Συνηθίζουμε να χρησιμοποιούμε την έννοια της διαστροφής αναφερόμενοι στη σεξουαλικότητα. Στην περίπτωση αυτή, η διαστροφή ορίζεται ως μία απόκλιση που έχει να κάνει είτε με το αντικείμενο της επιθυμίας (π.χ. παιδιά στην παιδοφιλία), είτε με τον στόχο (π.χ. τη θέαση στην οφθαλμολαγνία), είτε με την ερωτογενή ζώνη (το παράδειγμα του φετιχισμού)είτε με την αναγκαιότητα ύπαρξης συγκεκριμένων ιδιαίτερων συνθηκών προκειμένου να υπάρξει η ερωτική ικανοποίηση.
 
Εντούτοις, τελευταία βρίσκουμε και ορισμούς της διαστροφής που δεν αφορούν πια αποκλειστικά την σεξουαλική παρεκλίνουσα συμπεριφορά.
 
Ο Φρόυντ αναφέρει ότι η διαστροφή εμφανίζεται όταν υπάρχει ένα μπλοκάρισμα στην εξέλιξη του παιδιού εξαιτίας του φόβου του ευνουχισμού. Μην μπορώντας να αποχαιρετήσει το παιδί την κατάσταση του ερμαφροδιτισμού-της νιρβάνας ή της παραδεισένιας κατάστασης της απόλυτης αυτάρκειας-προκειμένου να κατακτήσει τη φυλετική του ταυτότητα κατασκευάζει φαντασιακά σενάρια στα οποία έχει τον απόλυτο έλεγχο.
 
Η σημασία του σταδίου του ευνουχισμού έχει γίνει κατανοητή από όλες τις θρησκείες. Έτσι, για παράδειγμα η περιτομή, το κόψιμο των μαλλιών κατά την ορθόδοξη βάφτιση, ή άλλες τελετές μύησης υπάρχουν για να διαχειριστούν ακριβώς αυτή την ιδέα ότι το υποκείμενο δεν είναι ικανό να διαπράξει το κάθετί εξαιτίας του φαλλού (σύμβολο ισχύος). Όλα αυτά φυσικά πρέπει να τα καταλάβουμε μέσα από τους συμβολισμούς τους κι όχι μέσα από την κυριολεξία τους.
 
Στην περίπτωση της διαστροφής, το υποκείμενο συνεχίζει να αναζητά τον άλλο, όμως ο άλλος αποπροσωποποιείται και εργαλειοποιείται. Γίνεται μόνο ένας ρόλος που βοηθά στην αναπαράσταση της φαντασίωσης που έχει αντικαταστήσει την πραγματικότητα κι όπου το υποκείμενο αισθάνεται ότι έχει τον πλήρη έλεγχο.
 
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, μία πληθώρα μέσων δια-στρέφονται, αλλάζουν δηλαδή κατεύθυνση. Έτσι, βλέπουμε ανθρώπους που κυνηγούν το χρήμα-που από ανταλλακτικό μέσο φαντασιώνεται ως μέσο που φέρει ισχύ και έλεγχο. Σε καιρό πολέμου οι γυναίκες του εχθρού βιάζονται για να φανεί η κυριαρχία του νικητή, ενώ ο βασιλιάς δικαιούται συνήθως να έχει χαρέμι..
 
Η εξουσία διαστρέφει τα υποκείμενα. Τα αλλοτριώνει και τα μεθάει. Είναι σαν Διονυσιακή μέθη που αλλοιώνει τη συνείδηση και τον ορθό λόγο. Όχι πάντα βέβαια κι αυτό έχει να κάνει με την ωριμότητα του υποκειμένου που έχει βρεθεί σε θέση εξουσίας-που δυστυχώς είναι σπάνια. Ας θυμηθούμε το παράδειγμα του Μαντέλα-που αποσύρθηκε από την εξουσία λόγω γηρατειών εκούσια, σε αντιπαράθεση με παραδείγματα άλλων γερόντων που δεν αφήνουν τον «θρόνο» παρά μόνο όταν έρχεται ο θάνατος.
 
Από την άλλη, βλέπουμε συχνά να υπάρχει μία σύνδεση μεταξύ της εξουσίας και των σεξουαλικών αποκλίσεων. Έτσι τα διάφορα σεξουαλικά σκάνδαλα που ξεσπούν και αφορούν πρόσωπα εξουσίας (από την παιδοφιλία των θρησκευτικών αρχηγών του Βατικανού, ως τις περιπέτειες του Στρος-Καν, του Μπερλουσκόνι κ.ά) μπορεί να προκαλούν αίσθηση, αλλά σίγουρα δεν πρέπει να μας εκπλήσσουν αφού η ρίζα τους είναι κοινή με τη δίψα για την εξουσία.
 
Είναι ευτυχισμένοι αυτοί οι άνθρωποι; Φυσικά και δεν είναι. Και το βλέπουμε από την κατάχρηση ουσιών, τις κακές σχέσεις με τους δικούς τους ανθρώπους, τον αυτοεξευτελισμό. Πρόκειται για ναρκισσιστικά διαταραγμένες προσωπικότητες που χρήζουν θεραπείας, αλλά ποτέ δεν θα προσέλθουν σε κάποιο γραφείο Ψ. Επειδή κατέχουν υψηλά αξιώματα ο πληθυσμός τείνει να εξιδανικεύει γιατί και όμορφα ρούχα φορούν και χρήματα έχουν και διαθέτουν την (τόσο παρεξηγημένη) ταμπέλα της επιτυχίας.
 
Η δίψα για εξουσία υπόκειται στη φροϋδική αρχή του θανάτου. Και υπό αυτή την έννοια η έννοια της διαστροφής είναι συνδεδεμένη με την εξουσία. Το υποκείμενο που διψά για κυριαρχία ξεκινά από τη σαγήνη, προχωρά με την επιρροή και καταλήγει στην κυριαρχία. Ο εξουσιαζόμενος λειτουργεί σαν υπνωτισμένος. Ο πόνος του τελευταίου δεν μπορεί να απουσιάζει σε ένα τέτοιο παιχνίδι εξουσίας. Σε αυτό συνηγορούν οι εργασίες του Goffman που μας έδειξαν ότι δεν μπορεί να υπάρχει συναίνεση στον κυρίαρχο λόγο χωρίς κάποια μορφή καταπίεσης και βίας.
 
Βία που εκδηλώνεται άλλοτε απροκάλυπτα με σωματική τιμωρία και προσπάθεια εκμηδενισμού των υποκειμένων κι άλλοτε καλυμμένα μέσα από ψυχολογική βία (π.χ. εκβιασμοί κ.ά.).
 
Το σίγουρο πάντως είναι ότι έχει τόσο πολύ νομιμοποιηθεί η εξουσία που έχει φυσικοποιηθεί, θεωρείται δηλαδή μία φυσική κατάσταση κι ως τέτοια δεν επιδέχεται γνωστικής επεξεργασίας.
 
Η νομιμοποίησή της έχει να κάνει τόσο με την πρωταρχική εμπειρία με τη γονεϊκή εξουσία που αναφέραμε, όσο και με την ιδεολογία και το συλλογικό φαντασιακό-που προβάλλεται πάνω στις μορφές εξουσίας και απαρτίζεται από ελπίδες για βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης ή ακόμη και για διάσωση σε περιόδους κρίσεων.
 
Κλείνοντας θα ήθελα να θυμηθούμε τα λόγια του Πασκάλ: «Αφού δεν κάναμε ισχυρή τη δικαιοσύνη κάναμε δίκαιο ό,τι είναι ισχυρό»...κι ο συνειρμός μου αναπόφευκτα με οδηγεί σε εκείνο το «ό,τι νόμιμο και ηθικό» που είχαμε ακούσει πριν λίγα χρόνια.
Ο νόμος, όμως, όπως μας λέει ο Θ. Λίποβατς διαφοροποιείται από την εξουσία. Διαφοροποιείται γιατί προκύπτει από το λόγο κι όχι από το φαντασιακό.
 
Τώρα βέβαια τίθεται το ερώτημα ποιος νομοθετεί; Αλλά κι αυτό έγκειται στην εκάστοτε ιστορικοκοινωνική στιγμή, ενώ οι όποιες απαντήσεις ξεπερνούν τα όρια της ταυτότητάς του.

Όλοι οι άνθρωποι είναι μαθήματα ζωής

Αποτέλεσμα εικόνας για ερεβοκτονοσ Πόσο δυνατή μπορεί να είναι η τύχη στις πράξεις και με ποιον τρόπο μπορούμε να την αντιμετωπίσουμεΔεν πρέπει να μετανιώνεις στη ζωή σου για τους ανθρώπους που γνώρισες. Καλούς, κακούς, συνεπείς και ασυνεπείς, σκληρούς, ευαίσθητους ή άπιστους. Δεν πρέπει να σπαταλάς ώρες στις οποίες να λες «γιατί αυτή τη γνώρισα», «γιατί ήρθε αυτός ο άνθρωπος στο διάβα μου», «καλύτερα να μην τον γνώριζα».

Κανένας άνθρωπος δεν έρχεται στη ζωή μας για να μας βλάψει ή ευεργετήσει απλά. Όλοι τους είναι ένας πολύτιμος τρόπος της ζωής να μας βοηθήσει να βρούμε τον εαυτό μας, να εμβαθύνουμε στο νόημα της ζωής και να διεισδύσουμε στον δικό μας εαυτό, γινόμενοι καλύτεροι άνθρωποι.

Κανένας άνθρωπος της ζωής μας δεν είναι χάσιμο χρόνου. Ούτε ο μικρότερος, ούτε ο μεγαλύτερος, ούτε ο άσχημος, ούτε ο όμορφος, ούτε ο μορφωμένος, ούτε ο αμόρφωτος. Κανένας τους δεν είναι άχρηστος για την πορεία μας, ούτε εκείνος που μας αγαπάει, ούτε εκείνος που μας περιφρονεί. Κανένας δεν έρχεται τυχαία στη ζωή μας, έρχεται για να εκπληρώσει εκείνο τον σκοπό της ζωής που θέλει μέσα από τη χαρά ή τον πόνο, να μας κάνει καλύτερους ανθρώπους.

Ένας άνθρωπος που σου προκάλεσε πόνο, δεν ήρθε στη ζωή σου για να σε κάνει να τον μισείς ή να σκέφτεσαι πως δε θα έπρεπε να τον γνωρίσεις. Ήρθε για να σε βοηθήσει να μην του μοιάσεις, να σου δώσει εκείνο το έναυσμα που θα σου επιτρέψει να εξελίξεις την ψυχή σου προς το καλύτερο.

Κανένας άνθρωπος δεν είναι ανούσιος, κανένας δεν έρχεται δίχως κάτι να αφήσει μέσα μας. Κανένας δεν έρχεται να μας χαρίσει στιγμές, έτσι τυχαία. Αν σκεφτούμε πως όλοι οι άνθρωποι μπορούν να βοηθήσουν την ψυχή μας να γίνει καλύτερη, δε θα πονάμε τόσο πολύ.

Δεν πρέπει να μισείς τους ανθρώπους που η ζωή έφερε στο διάβα σου, όλους πρέπει να τους ευχαριστείς. Είναι όλοι τους ο λόγος που εσύ είσαι ο άνθρωπος που είσαι σήμερα, ο λόγος που έγινες μία προσωπικότητα ολοκληρωμένη.

Φυσικά, μπορούμε να πούμε ψέματα στον εαυτό μας

Λέμε ότι οι άνθρωποι έχουν ελεύθερη βούληση, αλλά αυτό δεν ισχύει. Η επιθυμία μας ελέγχεται από το όνειρο του πλανήτη – η προσοχή μας έχει αγκιστρωθεί από το εξωτερικό όνειρο κι εμείς ακολουθούμε τη θέληση του εξωτερικού κόσμου. Σαν προγραμματισμένα ρομπότ, πατάμε ένα κουμπί κι αρχίζουμε να περπατάμε, πατάμε ένα άλλο κουμπί και πηγαίνουμε προς τα δεξιά, πηγαίνουμε προς τ’ αριστερά ή σταματάμε. Με τη δράση-αντίδραση και μόνο, έχουμε αυτομάτως την απόκριση: σωματική, συναισθηματική, όλων των ειδών τις αντιδράσεις στις οποίες έχουμε ήδη προγραμματιστεί.

Αν είχαμε ελεύθερη βούληση, θα επιλέγαμε, άραγε, ποτέ, να είμαστε οργισμένοι, θλιμμένοι, γεμάτοι φθόνο; Προφανώς, τίποτε απ’ αυτά δεν είναι επιλογή μας. Φυσικά, μπορούμε να πούμε ψέματα στον εαυτό μας, «Έχω ελεύθερη βούληση και μπορώ να κάνω επιλογές». Όμως, κάθε φορά που υποφέρουμε, αποδεικνύεται ότι δεν διαθέτουμε τελικά τη δύναμη να επιλέξουμε. Αν είχαμε ελεύθερη βούληση, ποτέ δεν θα επιλέγαμε το ρόλο του θύματος, γιατί ο ρόλος αυτός μάς προκαλεί θυμό και φόβο. Αν είχαμε ελεύθερη βούληση, ποτέ δεν θα επιλέγαμε κάτι που θα μας έκανε κακό ή θα μας πλήγωνε. Και, σίγουρα, δεν θα επιλέγαμε ποτέ να πληγώσουμε τους ανθρώπους που αγαπάμε.

Η σκιά της προσκόλλησης

Οι άνθρωποι συνήθως περνάμε ένα μεγάλο μέρος του χρόνου μας προσπαθώντας να συσσωρεύσουμε χρήματα, αγαθά, επαίνους, εξουσία… και, μερικές φορές, ακόμη και ανθρώπους. Τρέχουμε εδώ κι εκεί, κάνουμε αλχημείες ή ταχυδακτυλουργίες και φαινόμαστε ικανοί να πληρώσουμε οποιοδήποτε τίμημα αρκεί να κερδίσουμε: επιτυχία, χρήματα, κάποιον ή κάποια. Το ν’ αποκτήσουμε κάτι μας γίνεται έμμονη ιδέα, μας απασχολεί διαρκώς και μας αγχώνει: «Τι να κάνω για ν’ αποκτήσω αυτό το πράγμα;», «είναι αρκετά αυτά που έχω;», «πρέπει ν’ αποκτήσω κι άλλα», «κι αν χάσω κι όσα έχω;»… Όχι μόνο θέλουμε να έχουμε πράγματα, αλλά θεωρούμε ότι όσο περισσότερα, τόσο το καλύτερο.

Όλη αυτή η αναζήτηση οδηγεί σε δύο ολέθριες καταστάσεις. Καταρχάς, ο τόσος χρόνος που σπαταλάμε τρέχοντας πίσω τους δεν μας αφήνει περιθώρια να ζήσουμε (ούτε καν για να τα χαρούμε) και δεύτερον, ακόμη κι αν τους αφιερώναμε λίγο χρόνο, θα τον περνούσαμε ανήσυχοι και φοβισμένοι μήπως χάσουμε κάτι απ’ όλα αυτά που πετύχαμε.

Μερικές φορές ασχολούμαστε τόσο πολύ με τα πράγματα που μας ανήκουν, που θα ‘λεγε κανείς πως είμαστε εμείς που ανήκουμε σ’ αυτά. Ο αργεντινός συγγραφέας Χούλιο Κορτάσαρ γράφει στο διήγημά του: «Προοίμιο στις οδηγίες για το κούρδισμα του ρολογιού» ότι, όταν σου χαρίζουν ένα ρολόι δεν σου δίνουν μόνο το ρολόι: σου δίνουν μαζί και την ανάγκη να το κουρδίζεις κάθε μέρα, την ανησυχία μήπως το χάσεις και την τάση να το συγκρίνεις με άλλα ρολόγια. Ο Κορτάσαρ καταλήγει λέγοντας ότι, τελικά, το δώρο είσαι εσύ. Εσένα χάρισαν στο ρολόι για τα γενέθλιά του. Ζούμε με την ιδέα ότι όσο περισσότερα έχουμε τόσο περισσότερες δυνατότητες μας δίνονται, αλλά αν δεν προσέξουμε μπορεί να καταλήξουμε δέσμιοι των πραγμάτων που έχουμε αποκτήσει.

Όταν ποθούμε να αποκτήσουμε κάτι που δεν έχουμε, -είτε υλικό, είτε πνευματικό είτε συναισθηματικό-, διακατεχόμαστε από ένα λίγο-πολύ συγκεκριμένο συναίσθημα δυσαρέσκειας και στέρησης. Ξυπνά μέσα μας μια φυσική τάση να προμηθευτούμε αυτό που μας λείπει και οδηγούμε τα πράγματα προς αυτήν την κατεύθυνση χωρίς να συνειδητοποιούμε πως υπάρχει καλύτερος τρόπος για να ελέγξουμε το ανικανοποίητο: προσπαθώντας να προσαρμόσουμε την επιθυμία μας στην πραγματικότητα (αντί για το αντίθετο).

Μήπως αυτό σημαίνει, άραγε, ότι θα πρέπει να πάψουμε να έχουμε επιθυμίες; Πολλοί ανατολικοί φιλόσοφοι θα έλεγαν πως «ναι», ενώ κάποιοι ψυχαναλυτές θα υποστήριζαν πως αυτό είναι σκέτη καταστροφή. Λαμβάνοντας υπόψη μας και τις δύο απόψεις, θα μπορούσαμε να πούμε πως δεν είναι κακό να επιθυμούμε αν ξέρουμε να μην τα ζητάμε όλα εδώ και τώρα, κι αν μπορούμε να ελέγχουμε την απαίτησή μας να είναι όπως ακριβώς τα φανταζόμαστε. Η επιθυμία μας κινητοποιεί και μας βάζει σ’ έναν δρόμο, αλλά αν τα ζητάμε όλα αμέσως, τότε μάλλον το άγχος υπερισχύει της υγιούς επιθυμίας.

Υπάρχουν φορές που προσπαθούμε να «κατέχουμε», επειδή η ιδέα και μόνο μας προσφέρει κάποια ασφάλεια. Μπροστά στο τρωτό της ζωής και στο απροσδόκητο των γεγονότων, η σκέψη πως η περιουσία μας μπορεί να ανακόψει οποιοδήποτε απρόοπτο μας προσφέρει ηρεμία. Το σίγουρο είναι, όμως, ότι τίποτα δεν μπορεί να μας διαβεβαιώσει πως δεν θα προκύψουν προβλήματα. Όταν αυτά παρουσιάζονται, σπανίως είναι τόσο απλά ώστε να επιλυθούν «αντλώντας από τα αποθέματα» (χρημάτων, αγάπης ή υπερηφάνειας).

Πόσο δυνατή μπορεί να είναι η τύχη στις πράξεις και με ποιον τρόπο μπορούμε να την αντιμετωπίσουμε

Δεν αγνοώ ότι πολλοί ήταν και είναι της άποψης πως τα πράγματα του κόσμου κυβερνώνται από την τύχη ή από τον Θεό με τέτοιον τρόπο, ώστε οι άνθρωποι με τη σωφροσύνη τους δεν μπορούν να τ’ αλλάξουν, και μάλιστα ότι δεν υπάρχει καμία διέξοδος. Κι έτσι, μπορεί να θεωρηθεί ότι δεν πρέπει κανείς να ασχολείται εις βάθος με την πραγματικότητα, αλλά ότι πρέπει να αφήνεται να κυβερνάται από την τύχη. Αυτή η άποψη επικρατεί περισσότερο στην εποχή μας, εξαιτίας των μεγάλων αλλαγών της πολιτικής κατάστασης που είδαμε και βλέπουμε κάθε μέρα, πέρα από κάθε ανθρώπινη δυνατότητα για πρόβλεψη. Όταν τα σκέφτομαι, κι εγώ μερικές φορές τείνω προς αυτή την άποψη.

 Πάντως, προκειμένου να μην ακυρώσουμε την ελεύθερη βούλησή μας, θεωρώ ότι μπορεί να είναι αλήθεια η τύχη να κυβερνά κατά το ήμισυ τις πράξεις μας και να αφήνει να κυβερνάμε το άλλο ήμισυ ή περίπου. Και την παρομοιάζω μ’ ένα από κείνο τα ορμητικά ποτάμια που όταν φουσκώνουν, κατακλύζουν πεδιάδες, ξεριζώνουν δέντρα και γκρεμίζουν κτίρια, σηκώνουν χώματα από τη μια μεριά και τα ρίχνουν στην άλλη. Όλοι τρέχουν να ξεφύγουν, όλοι υποχωρούν μπροστά στην ορμή τους, χωρίς να μπορούν με κανέναν τρόπο να αντισταθούν. Και μολονότι είναι έτσι από τη φύση τους, όταν οι καιροί είναι ήρεμοι, τίποτα δεν εμποδίζει τους ανθρώπους να παίρνουν τα μέτρα τους με αναχώματα και φράγματα, έτσι ώστε, όταν φουσκώσουν πάλι, να διοχετεύσουν τη μανία των νερών τους σε ένα κανάλι ή να μην είναι η ορμή τους τόσο ανεξέλεγκτη και τόσο καταστροφική.

 Με αντίστοιχο τρόπο συμπεριφέρεται και η τύχη, η οποία αποδεικνύει την ισχύ της εκεί όπου δεν υπάρχει καμία δύναμη οργανωμένη κατάλληλα για να της αντισταθεί: στρέφει την ορμή της ακριβώς εκεί όπου ξέρει πως δεν έχουν κατασκευαστεί φράγματα και αναχώματα για να τη συγκρατήσουν.

ΝΙΚΟΛΟ ΜΑΚΙΑΒΕΛΙ, Ο Ηγεμόνας

Mind Control: «Επιστροφή στη χώρα του Οζ»

«Επιστροφή στη χώρα του Οζ» Μια ανατριχιαστική ταινία της Disney που αφορά το Mind Control (Έλεγχο του Νού)
 
Το 1985 η παραγωγή της Disney «Επιστροφή στη χώρα του Οζ», περιγράφεται από πολλούς κριτικούς, ως μία από τις πιο τρομακτικές παιδικές ταινίες που γυρίστηκαν ποτέ. Ενώ πολλές από τις σκηνές της είναι πραγματικός εφιάλτης για τα παιδικά μυαλά, υπάρχει ένα ακόμη πιο ανησυχητικό γεγονός: Η ταινία αφορά στην πραγματικότητα ένα νεαρό κορίτσι που υπόκειται στον σαδιστικό κόσμο ελέγχου του Νου, μέσω της δημιουργίας ψυχολογικών και σαδιστικά σωματικών τραυμάτων, μέσα σε ένα ψυχιατρικό ίδρυμα. ψυχολογικών και σαδιστικά σωματικών τραυμάτων, μέσα σε ένα ψυχιατρικό ίδρυμα.
 
Δεν απέχει πολύ από τις πρακτικές που εφαρμόζονται στα ψυχιατρικά κολαστήρια. Έχουμε γράψει επανειλημμένως ότι η ψυχιατρική δεν είναι ούτε ιατρική ούτε καν επιστήμη, άλλα ένα σύστημα ελέγχου του μαζάνθρωπου και ειδικά του ανθρώπινου πλάσματος με φαντασία και δημιουργικό νου. Χρειάζονται σκλάβους στον “πολιτισμένο” κόσμο τους κι επειδή το να δημιουργούν σωματικά σκλάβους με την βία-πολέμους, είναι επίπονο και ταλαίπωρο, προτιμούν να τους δημιουργούν με προγραμματισμό του Νου, είναι πιο εύκολο και πιο συμφέρον γι’ αυτούς.
 
Όταν κυκλοφόρησε το 1985, η ταινία έλαβε μια κάπως ψυχρή υποδοχή. Αναμενόμενο και λογικότατο ήταν. Ενώ οι τηλεθεατές περίμεναν μια συνέχεια του κλασικού φίλμ “Ο Μάγος του Οζ” [που είναι εξ ίσου προγραμματιστικό] του 1939, η ταινία στο τέλος παραδίδει μια πολύ πιο σκοτεινή εμπειρία. Ενώ στο πρώτο  “Ο Μάγος του Οζ” είχε χαριτωμένους νάνους που τραγουδούσαν για γλειφιτζούρια, το “Επιστροφή στην Οζ” έχει την Ντόροθυ που μεταφέρεται σε ενα ψυχιατρικό νοσοκομείο και την δένουν σε ενα κρεβάτι για να της κάνουν ηλεκτροσόκ … και σαν να μην φθάνει αυτό, στη συνέχεια ακολουθούν ακόμη χειρότερα.
 
Η ταινία περιγράφεται από ένα κριτικό κινηματογράφου ως «ζοφερή, ανατριχιαστική και άκρως τρομακτική», η «Επιστροφή στην Οζ» κάνει κάποιον λογικό ν’ αναρωτιέται γιατί κυκλοφόρησε ως παιδική. Ωστόσο, όταν κάποιος αντιλαμβάνεται το βαθύτερο [αν και φανερό] νόημα της ταινίας, όλα εξηγούνται, άλλωστε τίποτε δεν κρύβεται καλύτερα παρά ΟΛΟΦΑΝΕΡΑ, επιπλέον τους αρέσει να διασκεδάζουν με τον μαζάνθρωπο, πως θα περάσουν κι αυτοί τον χρόνο τους [ζουν πολλές χιλιάδες χρόνια]. Η ταινία μας δείχνει με ξεκάθαρο κι ΟΛΟΦΑΝΕΡΟ τρόπο, πως δημιουργούν τον έλεγχο του Νου, μέσω δημιουργίας τραυμάτων στο υποκείμενο, η πιο σαδιστική πρακτική που είναι γνωστή στον άνθρωπο.
 
Περιγράφει συμβολικά την τρομακτική διαδικασία ελέγχου του νου μέσω τραυμάτων, όπως την βιώνει και την αντιλαμβάνεται ένα νεαρό κορίτσι. Επίσης γνωστό ως πρόγραμμα MK ULTRA, έχει να κάνει με την έκθεση θυμάτων σε τόσο έντονα τραύματα που τους οδηγούν στην αποσύνδεση από την πραγματικότητα, ως ένας μηχανισμός αντίδρασης για την προστασία του συνειδητού νου τους. Στη συνέχεια ο χειριστής του θύματος, δημιουργεί μέσα του μια προγραμματιζόμενη απόλυτα χειρίσιμη προσωπικότητα. Μέσω της φαντασίας, το “Επιστροφή στην Οζ” περιγράφει τη διαδικασία προγραμματισμού ενός νεαρού κοριτσιού, που έχει αποσυνδεθεί από την πραγματικότητα, σε έναν κόσμο που δημιουργήθηκε από τον χειριστή της.
 
Ο Μάγος του Οζ: Το αγαπημένο εργαλείο προγραμματισμού της Απόκρυφης Ελίτ
«Η αρχική ταινία «Ο Μάγος του Όζ» χρησιμοποιήθηκε σε MK ULTRA ανθρώπους ως εργαλείο προγραμματισμού και δουλοποίησης για τον ελέγχο του νου. Με τον ίδιο τρόπο που η Dorothy ταξιδεύει «over the rainbow» (πάνω απο το ουράνιο τόξο) για να αποδράσει στη χώρα του Όζ, δίνεται η εντολή στους ΜΚ σκλάβους που έχουν υποστεί βάναυσα βασανιστήρια να ταξιδέψουν πάλι «πάνω απο το ουράνιο τόξο», για να ξεφύγουν από το αφόρητο τραύμα και να αποσυνδεθούν από την πραγματικότητα. «Ο Μάγος του Οζ» επιλέχθηκε στα τέλη της δεκαετίας του 1940 για να αποτελέσει τη βάση ελέγχου του νου απο τη κοινότητα των Illuminati, μέσω της δημιουργίας αφόρητου τραύματος στα θύμματα του προγράμματος. Ως ένας τρόπος για την ενίσχυση της επίδρασης του προγραμματισμού, οι σκλάβοι Monarch προετοιμάζονται με το να τους τοποθετηθούν λέξεις και αντικείμενα κλειδιά, ενεργοποίησης τους.  – Fritz Springmeier, Illuminati Η φόρμουλα για να δημιουργήσετε έναν ελεγχόμενο σκλάβο. [δείτε τις σειρές UTOPIA και Orphan Black]
Ενώ Ο Μάγος του Οζ επιλέχθηκε για να αποτελέσει εργαλείο προγραμματισμού, το «Επιστροφή στην χώρα του Οζ» ήταν φτιαγμένο αποκλειστικά ως μια ωδή στον έλεγχο του νου. Με βάση τα βιβλία του Φρανκ Μπάουμ «Η χώρα του Οζ» και «Η Οζμα του Οζ» (βιβλία 2 και 3 της σειράς), η παραγωγή της Ντίσνευ πρόσθεσε αρκετά βασικά στοιχεία στην ιστορία, για τον έλεγχο του νου. Για παράδειγμα, στα βιβλία η Dorothy δεν αποστέλλεται σε ψυχιατρική κλινική για να της κάνουν ηλεκτροσόκ. Γιατί άραγε προστέθηκε αυτό αργότερα στην ταινία; Ακολουθεί την ίδια βασική δομή όπως αυτή βρίσκεται σε πολλές άλλες ταινίες που χρησιμοποιούνται για τον έλεγχο του νου, όπως για παράδειγμα στα: η Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων, Λαβύρινθος και Coraline: Ένα γεμάτο περιέργεια νεαρό κορίτσι, αποδρά απο την πραγματικότητα για να εξερευνήσει μια φανταστική χώρα, γεμάτη διασκέδαση και περιπέτεια δίχως κανόνες. Ωστόσο, στον κόσμο του ΜΚ προγραμματισμού, αυτή η φανταστική χώρα είναι στην πραγματικότητα ένα σύμβολο αποσύνδεσης – ο τόπος όπου το μυαλό διαφεύγει, προκειμένου να αντιμετωπίσει το τραύμα.
 
Επιστροφή στη χώρα του Όζ
 
Η ταινία ξεκινάει εκει που τελείωσε η προηγούμενη «Ο Μάγος του Οζ». Η θεία Εμ ανησυχεί για την υγεία της Ντόροθυ, οπου η τελευταία δεν φαίνεται να μπορεί να σταματήσει να σκέφτεται τη χώρα του Όζ. Αποφασίζει να την πάει σε ένα «θεραπευτή-γιατρό» ο οποίος ειδικεύεται σε θεραπείες ηλεκτροσόκ στοχευμένες να «γιατρέψουν» τον εκάστοτε ασθενή, επαναφέροντας τον στην πραγμματικότητα. Φοβερή γονική συμβουλή, το να κάνουμε ηλεκτροσόκ στα παιδιά με φαντασία! Πριν φύγει η Dorothy απο το θάλαμο, βρίσκει ένα κλειδί, με το σύμβολο της χώρας του Οζ. Αυτό το κλειδί συμβολίζει τον αληθινό εσωτερικό εαυτό της.
 
Στην κλινική, βλέπουμε το Δρ Worley να κρατάει το προαναφερόμενο κλειδί. Αυτό συμβολίζει την απόκτηση ελέγχου του νου της, γίνοντας έτσι ο ΜΚ χειριστής της. Ο Δρ Worley λέει στη Ντόροθι «Ξέρω ακριβώς τι θα σου φτιάξει τη διάθεση!» Και παρουσιάζει την μηχανή ηλεκτροσπασμοθεραπείας (ECT). Ο Δρ Worley λέει στην Ντόροθη ότι η μηχανή του έχει μάτια και στόμα. Αυτό προμηνύει το γεγονός ότι αυτό το μηχάνημα θα αποτελέσει ένα πραγματικό χαρακτήρα στον διαστρεβλωμένο κόσμο του – ο κόσμος στον οποίο θα μεταφερθεί η Dorothy όσο «αποσυνδέεται» απο την πραγμματικότητα. Όσο κοιτάει το μηχάνημα, η Dorothy παρατηρεί την αντανάκλαση ενός άλλου κοριτσιού. Το μηχάνημα ηλεκτροσόκ είναι η πύλη ποy την οδηγεί προς την εναλλακτική προσωπικότητα της – την Ozma. Η προϊσταμένη, ντυμένη με ένα ανατριχιαστικό μαύρο φόρεμα, οδηγεί την Dorothy στο δωμάτιό της.
 
Καθώς η Dorothy περπατά στους σκοτεινούς και τρομακτικούς διαδρόμους του ιδρύματος, ακούμε άλλους «ασθενείς» να ουρλιάζουν και να θρηνούν. Αυτή είναι μια τυπική τοποθεσία προγραμματισμού MK ULTRA. Έλεγχος του νου δεν υπήρχε κατά τον 19ο αιώνα (η χρονική περίοδος όπου βρίσκεται η ταινία), και ολόκληρο αυτό το κομμάτι προστέθηκε από την Disney. Αφού κρατήθηκε στην απομόνωση για λίγο, η Dorothy δένεται βίαια σε ένα κρεβάτι. Οδηγείται σε ένα δωμάτιο όπου ο επικεφαλής γιατρός (γνωστός και ως επικεφαλής χειριστής) περιμένει με το μηχάνημα ηλεκτροσπασμοθεραπείας.
 
Προετοιμάζεται για ηλεκτροσόκ.
 
Η Dorothy παρόλα αυτά φαίνεται να είναι τυχερή. Ακριβώς όταν ο Δρ Worley ενεργοποιεί το μηχάνημα ηλεκτροσπασμοθεραπείας, πέφτει το ρεύμα. Σε αυτό το σημείο, βρισκόμαστε κάτω από την εντύπωση ότι η Dorothy απέφυγε το ηλεκτροσόκ. Δεν είναι όμως έτσι. Όπως υπονοείται διακριτικά απο την υπόλοιπη ταινία η Dorothy τελικά έλαβε το ηλεκτροσόκ. Στην πραγματικότητα, το σοκ ήταν τόσο απότομο, έντονο και βίαιο που την ανάγκασε να αποσυνδεθεί από την πραγματικότητα. Η πτώση του ρεύματος στο δωμάτιο, στην ουσία συμβολίζει την αποσύνδεση της προσωπικότητας της.
 
Από ‘δω και περα, οι «περιπέτειες» της Dorothy στην πραγματικότητα συμβολίζουν την πορεία του προγραμματισμού του νου της, ενώ είναι εξ ολοκλήρου αποσυνδεδεμένη απο την πραγμματικότητα. Οτι της συμβαίνει αμέσως μετά τη φαινομενική διακοπή ρεύματος είναι απόλυτα σχετικό με την έναρξη του προγραμματισμού της. Η εναλλακτική προσωπικότητα της Dorothy, η Ozma, εμφανίζεται από το πουθενά για να την πάρει μαζί της. Όταν ρωτά την Ozma για τους ανθρώπους που ακούει να ουρλιάζουν, εκείνη απαντά ότι είναι «ασθενείς που έχουν υποστεί βλάβη και βρίσκονται κλειδωμένοι σε ένα κελάρι». Με άλλα λόγια, είναι σκλάβοι ΜΚ.
 
Οζ – Ο τόπος της αποσύνδεσης
 
Η Ozma οδηγεί την Dorothy στη χώρα του Οζ – η οποία αντιπροσωπεύει την εσωτερική ψυχή των αποσυνδεδεμένων σκλάβων. Δημιουργημένη και διαχειριζόμενη αποκλειστικά από τον χειριστή της, η χώρα του Οζ οδηγεί την Dorothy να είναι ξένη στο ίδιο της το μυαλό. Τα πράγματα που βλέπει και αντιλαμβάνεται είναι μια εντελώς διαστρεβλωμένη εκδοχή της πραγματικότητας που βίωσε η Dorothy στο ψυχιατρικό ίδρυμα. Αρκετά στοιχεία δείχνουν ότι ενώ στο νού της η Ντόροθυ βρίσκεται στη χώρα του Οζ, σωματικά εξακολουθεί να βρίσκεται στο ψυχιατρικό ίδρυμα. Αρχικά, όλοι οι άνθρωποι που βλέπουμε στο ίδρυμα υπάρχουν και στη φανταστική χώρα του Οζ … σαν μια τρελή και τρομακτική εκδοχή της πραγμματικότητας στο νου ενός αποσυνδεδεμένου απο την πραγματικότητα ΜΚ σκλάβου.
 
Η προϊσταμένη του ιδρύματος γίνεται αντίστοιχα η Mombi η κακιά μάγισσα στη χώρα του Οζ. Ο νοσοκόμος που έδεσε την Ντόροθι στο κρεβάτι του ψυχιατρείου, στην Οζ είναι ένας «Wheeler» . Η προϊσταμένη αποτελεί το κυρίως χαρτί των προγραμμάτων ελέγχου μυαλού των Illuminati, εδώ παρουσιάζεται ως μια στριμμένη, σαδιστική μητρική φιγούρα. Ο νοσοκόμος είναι ένας δευτερεύων προγραμματιστής ο οποίος είναι συχνά υπεύθυνος για τον βασανισμό και τραυματισμό του θύματος. Για το λόγο αυτό γίνεται αντιληπτός στην Οζ, ως επικεφαλής των Wheelers, ένα μάτσο απρόβλεπτων κακών που φορούν τρομακτικές μάσκες. Αυτό το πράγμα σκάει από το πουθενά, συνοδευόμενο απο ένα δυνατό ήχο. Ένας πολύ καλός τρόπος για να δώσουμε εφιάλτες στα παιδιά που παρακολουθούν την ταινία. Μην ξεχνάμε ότι είναι παιδική ταινία και άκρως προγραμματιστική.
 
Ο Δρ Worley είναι ο βασιλιάς Nome στην Oz.
 
Όσον αφορά τον έλεγχο του νου, ο Δρ Worley είναι ο κύριος χειριστής, ο κύριος προγραμματιστής του ΜΚ σκλάβου. Για το λόγο αυτό, η Ντόροθι τον αντιλαμβάνεται ως τον βασιλιά Nome. Ο τελευταίος κυβερνά τη χώρα του Οζ, ακριβώς γιατί «κυβερνά» το μυαλό της Dorothy. Υπάρχουν περισσότερες θλιβερές ενδείξεις για το ότι η Dorothy δεν έφυγε ποτέ σωματικά από το ίδρυμα. Οι φίλοι που κάνει στην Oz, είναι στην πραγματικότητα προσωποποιήσεις αντικειμένων που υπάρχουν στο ίδρυμα και φαίνονται στην αρχή της ταινίας.
 
Για παράδειγμα, “ο καλύτερος φίλος” της στην Οζ, ο Τικ Τοκ, είναι στην πραγματικότητα η μηχανή ηλεκτροσπασμοθεραπείας ECT. Αυτό σημαίνει ότι η Dorothy ήταν προγραμματισμένη να πιστεύει ότι η μηχανή που την βασανίζει είναι φίλος. Αυτή είναι η ζωή ενός ΜΚ σκλάβου. Ο Tik Tok και το μηχάνημα ηλεκτροσπασμοθεραπείας ΣΕΚ, συσχετίζονται οπτικά μέσω του παρόμοιου κλειδιού κουρδίσματος που έχουν και τα δύο στην ταινία. Ο Τικ Τοκ ήταν μέρος του αρχικού βιβλίου που γράφτηκε από τον Φρανκ Μπάουμ, αλλά ο συσχετισμός με το μηχάνημα ΣΕΚ προστέθηκε από τους “καλούς” ανθρώπους στη Disney, προφανώς με την πρόθεση να δώσουν εναν ενοχλητικό ΜΚ ULTRA τόνο στην ιστορία. Η κολοκύθα που παρατηρείται στο δωμάτιο της Dorothy στην κλινική, παρουσιάζεται αργότερα, ως ο φίλος της ο Κολοκυθοκέφαλος στην Oz.
 
Μια περιπέτεια που οδηγεί στον Έλεγχο του νού.
 
Αφού απέδρασαν απο το ψυχιατρείο με την Ozma, η Dorothy καταλήγει στην Οζ. Η Οζ εκπροσωπεί για άλλη μια φορά τον εσωτερικό κόσμο της, την προσωπικότητα της ως αποσυνδεδεμένος ΜΚ σκλάβος. Ως ξένη μέσα στο ίδιο το μυαλό της, η Dorothy συνεχώς και παντού παρακολουθείται, με τον ίδιο τρόπο που παρακολουθούνται και οι ΜΚ σκλάβοι. Στη χώρα του Οζ, οι βράχοι, τοίχοι, τα πάντα, έχουν μάτια και συνεχώς κατασκοπεύουν την Dorothy, δίνοντας αναφορά στο βασιλιά Nome. Η Dorothy σύντομα βρίσκει τον πολύ σημαντικό «Yellow Brick Road» (Κίτρινος τούβλινος δρόμος, ο γνωστός και μοναδικός δρόμος στην πρώτη ταινία, ΚΤΔ για συντομία) που θα την οδηγήσει στη Σμαραγδένια Πόλη. Αυτός συμβολίζει την πορεία του ΜΚ θύματος κατά τον προγραμματισμό απο τον χειριστή του.
«Οι σκλάβοι Monarch διδάσκονται να ακολουθήσουν το κίτρινο τούβλινο δρόμο. Άσχετα με το τι ακολουθεί, ο σκλάβος-θύμα Monarch οφείλει να τον ακολουθήσει πιστά, έτσι όπως τον έχει «στρώσει» μπροστά ο χειριστής του. Ο ΚΤΔ, είναι ο διάδρομος απο τον οποίο γίνεται η «εκτόξευση» των εναλλακτικών προσωπικοτήτων με προορισμό την έξοδο απο το φανταστικό προς την πραγμματικότητα και να κυριεύσουν έτσι το σώμα του θύματος. Το να ακολουθήσει ο σκλάβος τον δρόμο αυτό, σημαίνει να ακολουθήσει την εντολή που του δόθηκε. Ο ΚΤΔ προγραμματισμός τοποθετείται στο μυαλό του παιδιού μέσω του αντίστοιχου και φανταστικού Yellow Brick Road της ταινίας «Ο Μάγος του Οζ». Θυμηθείτε τις λέξεις-κλειδιά που επαναλαμβάνονται διαρκώς στην ταινία: «Ακολουθήστε το Κίτρινο τούβλινο δρόμο»  – Fritz Springmeier, Η φόρμουλα των Illuminati για την δημιουργία ένος ελεγχόμενου ΜΚ σκλάβου.
Παρότι η Dorothy – και οι τηλεθεατές ταυτόχρονα – οδηγούνται στο συμπέρασμα ότι ο ΚΤΔ είναι ο δρόμος προς μια θαυματουργή χώρα, στην πραγματικότητα είναι ο δρόμος που ο χειριστής έχει καθορίσει για να ακολουθήσει ο σκλάβος κατά τη διάρκεια του προγραμματισμού. Ο ΚΤΔ οδηγεί την Ντόροθυ σε ένα εγκαταλελειμμένο χώρο, όπου όλοι έχουν πετρώσει. Πετρωμένες γυναίκες με κομμένα κεφάλια.  Αποστολή της Ντόροθυ γίνεται η επιστροφή της ζωής πίσω στην χώρα του Οζ. Και αυτό είναι που θέλει να κάνει ο χειριστής της.
 
Η Mombi – Το πρώτο στάδιο του προγραμματισμού
 
Μετά το διώξιμο των ανατριχιαστικών Wheelers, η Dorothy φτάνει στο κάστρο της κακιάς μάγισσας ονόματι Mombi (η οποία είναι στην πραγμματικότητα η επικεφαλής νοσοκόμα πίσω στο ψυχιατρείο). Η συνάντηση της Dorothy με την Mombi στην Οζ, σηματοδοτεί την έναρξη προγραμματισμού πίσω, από την προϊσταμένη της κλινικής. Όλο το κάστρο είναι καλυμμένο με καθρέφτες – ακόμα και το πάτωμα. Το κάστρο αντιπροσωπεύει τον εσωτερικό κόσμο του ΜΚ σκλάβου που είναι προγραμματισμένο να αντικατοπτρίζει τον ίδιο επ' άπειρον.
 
«Οι Καθρέφτες, και μάλιστα σε ποσότητα, είναι πολύ σημαντικοί στον απόκρυφο προγραμματισμό,καθότι δημιουργούν ιδεο-εικόνες. Δημιουργούν τόσες πολλές εσωτερικές ιδεο-εικόνες που κάποιος δεν μπορεί να ξεφύγει. Στον προγραμματισμό των Monarch σκλάβων, οι καθρέφτες χρησιμοποιούνται σε μεγάλο βαθμό. Μέσα στο μυαλό του σκλάβου Monarch, δημιουργούντε αμέτρητες ιδεο-ανακλάσεις. Ο σκλάβος βλέπει χιλιάδες καθρέφτες παντού στο μυαλό του» – Fritz Springmeier, Η φόρμουλα των Illuminati για την δημιουργία ένος ελεγχόμενου ΜΚ σκλάβου.
 
H Mombi δείχνει στη Dorothy τη συλλογή της από κεφάλια, ενώ βγάζει και το δικό της. Η Mombi επιλέγει ένα νέο κεφάλι. Όχι μόνο η σκηνή αυτή αποτελεί σίγουρο εφιάλτη για τα παιδικά μυαλά (θυμηθείτε η ταινία είχε χαρακτηρισθεί ως παιδική), αλλά αποτελεί και ξεκάθαρο MK συμβολισμό. Η συλλογή των κεφαλιών εκπροσωπεί διάφορες διαθέσιμες εναλλακτικές προσωπικότητες που μπορούν να προγραμματισθούν στον εκάστοτε ΜΚ σκλάβο. Μετά την τραυματική συνάντησή της με τη κακιά βασίλισσα Mombi, η Dorothy ξεφεύγει από το κάστρο με τους καθρέπτες. Είναι έτοιμη για το τελικό στάδιο του προγραμματισμού της: Τη συνάντηση της με τον βασιλιά «Nome» γνωστό και ως Δρ Worley.
 
Ο βασιλιάς Nome
 
Ο βασιλιάς Nome ζει σε ένα σκοτεινό υπόγειο σπήλαιο, συμβολίζοντας έτσι πόσο βαθιά έχει ριζωθεί ο Δρ Worley στον εσωτερικό κόσμο της Dorothy. Στην αρχή εμφανίζεται σ ‘αυτήν, ως ενα πρόσωπο στον βράχο. Ο βασιλιάς Nome βρίσκεται κυριολεκτικά ενσωματωμένος στον τοίχο, δείχνοντας έτσι ότι είναι μέρος του ψυχικού χαρακτήρα της Dorothy, η οποία πλέον έχει μετατραπεί σε μια αποσυνδεδεμένη απο την πραγμματικότητα ΜΚ σκλάβο. Σαν χειριστής, έχει φτιάξει όλους τους κανόνες και ελέγχει τη δομή του εσωτερικού κόσμου της. Τον βλέπουμε ικανό να γκρεμίζει τοίχους δημιουργώντας περάσματα και καλεί διάφορα όντα. Όπως ένας πραγματικός χειριστής, ξεκινάει εμφανίζοντας μια λογική ακόμα και συμπονετική πλευρά.
 
Η Ντόροθυ παρηγορείται από το χειριστή που την προγραμματίζει.
 
Ο βασιλιάς Nome λέει στη Ντόροθι: «Ξέρω ακριβώς πως να σου φτιάξω το κέφι!» Το ίδιο πράγμα είχε πεί ο Δρ Worley στη Dorothy δείχνοντάς της πρίν, το μηχάνημα ECT. Όπως ένας πραγματικός χειριστής, ο βασιλιάς Nome προτείνει ένα «παιχνίδι» στη Dorothy, ένας ακόμη τρόπος για τον περαιτέρω προγραμματισμό. Καθώς το παιχνίδι προχωράει, ο βασιλιάς Nome διαχωρίζει τον εαυτό του από τον βράχο και γίνεται όλο και πιο ανθρώπινος. Όσο η Dorothy αλληλεπιδρά με το βασιλιά Nome, αυτός γίνεται ολοένα και πιο ανθρώπινος, κάτι το οποίο συμβολίζει τον χειριστή που πλέον αποκτά όλο και ισχυρότερη παρουσία στο εσωτερικό του νου του Μκ σκλάβου.
 
Όμως η λογική και ήρεμη πλευρά του βασιλιά, δεν κρατάει για πολύ. Όπως ενας πραγματικός ΜΚ χειριστής, αφού το παιχνίδι έχει τελειώσει, μετατρέπεται σε ένα τρομακτικό τέρας που έχει τη δύναμη να καταστρέψει ολόκληρη την ύπαρξη του ΜΚ σκλάβου. Ο βασιλιάς Nome μετατρέπεται σε ένα γιγαντιαίο τέρας-βράχο. Παρατηρείστε ότι έχει ένα μόνο μάτι. Η ύπαρξη ενός μόνο ματιού είναι πολύ σημαντικό στον κόσμο του Monarch προγραμματισμού. Καθώς ο βασιλιάς Nome μετατρέπεται σε ένα γιγαντιαίο τέρας, καταρρίπτει όλα τα τοιχώματα του σπηλαίου – μετατρέποντάς το σε ένα φλογερό κολαστήριο. Είμαστε μάρτυρες υποβολής της Dorothy σε έντονο τραύμα από τον χειριστή της. Καθώς η Dorothy προσπαθεί να ξεφύγει από το σπήλαιο, δαιμόνια πετάγονται έξω από τα τείχη και προσπαθούν να την αρπάξουν.
 
Η Dorothy παρόλα αυτά ξεφεύγει από τη σπηλιά και καταφέρνει να φέρει τη ζωή πίσω στη χώρα του Οζ. Νίκησε όμως πραγμματικά τους εχθρούς της; Ενώ φαίνεται έτσι, στην πραγματικότητα απλά ακολούθησε το σενάριο του προγραμματισμού της. Ο απώτερος στόχος του ΜΚ προγραμματισμού είναι η διάσπαση της προσωπικότητας του υποκειμένου σε πολλές εναλλακτικές προσωπικότητες και είναι αυτό ακριβώς που συμβαίνει στην ταινία.
 
Γιορτάζοντας το Προγραμματισμό
 
Μετά την ήττα του βασιλιά Nome, όλη η χώρα του Οζ παίρνει ζωή. Ενώ αυτό μας παρουσιάζεται ως κάτι ευχάριστο, στην πραγματικότητα αντιπροσωπεύει την αποσύνδεση του νου της Dorothy, που έχει γίνει πλέον γόνιμο έδαφος για τον προγραμματισμό των εναλλακτικών προσωπικοτήτων. Κατά τη διάρκεια των εορτασμών, η Dorothy αντικρίζει έναν καθρέφτη και η εναλλακτική προσωπικότητα της, η Ozma, εμφανίζεται στο είδωλο. Το οτι αντικρίζει ενα διαφορετικό πρόσωπο στον καθρέφτη, κάτι το οποίο συμβαίνει πολλές φορές κατα τη διάρκεια της ταινίας, αποτελεί ένα πολύ ισχυρό ΜΚ συμβολισμό. Αντικρίζει αυτό που έχει σκοπό ο χειριστής της να της εμφυτεύσει. Η Ozma τότε αγγίζει τη Dorothy και βγαίνει μέσα από τον καθρέφτη. Διάσπαση προσωπικότητας της Ντόροθι.
 
Καθώς η Ozma βγαίνει έξω από τον καθρέφτη, γίνεται «πραγματική». Ο προγραμματισμός της Dorothy είναι πλήρης και η Ozma, η εναλακτική προσωπικότητα της, είναι πλήρως παρούσα στο μυαλό της. Η Ozma τότε λέει στη Dorothy: «Θα σε παρακολουθώ από καιρό σε καιρό, και αν θέλεις να επιστρέψεις στη χώρα του Οζ, θα το πραγματοποιήσω» Με άλλα λόγια, η Ozma τώρα αποτελεί μέρος της ύπαρξής της Dorothy και αυτή μπορεί να επιστρέψει στη χώρα του Οζ (αποσύνδεση και αντικατάσταση) ανά πάσα στιγμή. Πίσω στο Κάνσας, ενώ η Dorothy κατανοεί ότι βρίσκεται πίσω στην πραγματικότητα, ο προγραμματισμός εξακολουθεί να υφίσταται και να είναι παρών. Ενώ κοιτάει τον καθρέφτη (πάλι), η Dorothy βλέπει την Ozma. Η εναλλακτική ελεγχόμενη προσωπικότητα της, είναι πλέον παντοτινό μέρος της ζωής της.
 
Συμπερασματικά
 
Ενώ η ταινία «Επιστροφή στη χώρα του Οζ» είχε ήδη θεωρηθεί ως μια από τις πιο τρομακτικές παιδικές ταινίες, η κατανόηση των κρυφών εννοιών της, την κάνει απλά δόλια και διαβολική. Μέσα από τη προπαγανδιστική αφήγηση, κοροϊδεύει τους θεατές στο να γίνουν μάρτυρες, της ιστορίας ενός νεαρού κοριτσιού, που οδηγείται στο ψυχιατρείο για να βασανιστεί μέσω «θεραπειών» ηλεκτροσόκ απο τους σαδιστές χειριστές της. Μπορεί κάποιος να αντιληφθεί πανεύκολα, την ταινία αυτή να χρησιμοποιείται ως μέσον πλύσης εγκεφάλου και του προγραμματισμού του, σε πραγμματικούς ΜΚ σκλάβους. Αν κάποιος ξαφνιάζεται βλέποντας όλη αυτή την ανάλυση, τον ενημερώνω ότι είναι κλασικό σταθερό δεδομένο πως «Αν θέλεις να κρύψεις κάτι κάνε το ΟΛΟΦΑΝΕΡΟ. Κανείς δεν μπορεί να δει αυτό που βρίσκεται μπροστά στα μάτια του». Έτσι περνάνε μηνύματα στο ασυνείδητο του ανθρώπινου ζώου, που ακούει τον παπά της γειτονίας του και είναι ανίκανος να αντιληφθεί τι διαβάζει [αν και όταν] σε ένα βιβλίο που επιδιώκει να του πετάξει τα σκοινιά και να τον μετατρέψει από μαριονέτα σε άνθρωπο.
 
Χρησιμοποιώντας τα βιβλία του Φρανκ Μπάουμ ως πρωταρχική πηγή, η Disney πρόσθεσε ένα μεγάλο αριθμό νέων στοιχείων στην ιστορία για να τη μετατρέψει σε πραγματική ωδή για τον έλεγχο του νου. Κατανοώντας το αληθινό νόημα της ταινίας, φανερώνεται η πραγματική νοοτροπία και σκεπτικό της Disney και όσων βρίσκονται πίσω από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης γενικότερα. Αυτοί είναι οι αντίστοιχοι Nome βασιλιάδες και μας βλέπουν-αντιμετωπίζουν σαν την Dorothy.
Ώρα να σταματήσουμε να ακολουθούμε σαν άμυαλοι σκλάβοι τον “Κίτρινο Τουβλένιο Δρόμο” και να χαράξουμε τη δική μας πορεία, μόνοι μας. Όσοι κι ΑΝ μπορούμε!

Αρχαία Ελληνική Γραμματεία: ΗΣΙΟΔΟΣ - Ἔργα καὶ Ἡμέραι (248-273)

Ὦ βασιλῆς, ὑμεῖς δὲ καταφράζεσθε καὶ αὐτοὶ
τήνδε δίκην· ἐγγὺς γὰρ ἐν ἀνθρώποισιν ἐόντες
250 ἀθάνατοι φράζονται, ὅσοι σκολιῇσι δίκῃσιν
ἀλλήλους τρίβουσι θεῶν ὄπιν οὐκ ἀλέγοντες.
τρὶς γὰρ μύριοί εἰσὶν ἐπὶ χθονὶ πουλυβοτείρῃ
ἀθάνατοι Ζηνὸς φύλακες θνητῶν ἀνθρώπων,
οἵ ῥα φυλάσσουσίν τε δίκας καὶ σχέτλια ἔργα,
255 ἠέρα ἑσσάμενοι, πάντη φοιτῶντες ἐπ᾽ αἶαν.
ἡ δέ τε παρθένος ἐστὶ Δίκη, Διὸς ἐκγεγαυῖα,
κυδρή τ᾽ αἰδοίη τε θεοῖς οἳ Ὄλυμπον ἔχουσιν,
καί ῥ᾽ ὁπότ᾽ ἄν τίς μιν βλάπτῃ σκολιῶς ὀνοτάζων,
αὐτίκα πὰρ Διὶ πατρὶ καθεζομένη Κρονίωνι
260 γηρύετ᾽ ἀνθρώπων ἀδίκων νόον, ὄφρ᾽ ἀποτείσῃ
δῆμος ἀτασθαλίας βασιλέων, οἳ λυγρὰ νοέοντες
ἄλλῃ παρκλίνωσι δίκας σκολιῶς ἐνέποντες.
ταῦτα φυλασσόμενοι, βασιλῆς, ἰθύνετε μύθους,
δωροφάγοι, σκολιῶν δὲ δικέων ἐπὶ πάγχυ λάθεσθε.
265 οἷ τ᾽ αὐτῷ κακὰ τεύχει ἀνὴρ ἄλλῳ κακὰ τεύχων,
ἡ δὲ κακὴ βουλὴ τῷ βουλεύσαντι κακίστη.
πάντα ἰδὼν Διὸς ὀφθαλμὸς καὶ πάντα νοήσας
καί νυ τάδ᾽, αἴ κ᾽ ἐθέλῃσ᾽, ἐπιδέρκεται, οὐδέ ἑ λήθει
οἵην δὴ καὶ τήνδε δίκην πόλις ἐντὸς ἐέργει.
270 νῦν δὴ ἐγὼ μήτ᾽ αὐτὸς ἐν ἀνθρώποισι δίκαιος
εἴην μήτ᾽ ἐμὸς υἱός, ἐπεὶ κακὸν ἄνδρα δίκαιον
ἔμμεναι, εἰ μείζω γε δίκην ἀδικώτερος ἕξει.
ἀλλὰ τά γ᾽ οὔ πω ἔολπα τελεῖν Δία μητιόεντα.

**
Βασιλιάδες, κι εσείς επίσης την τιμωρία τούτη στοχαστείτε!
Γιατί κοντά σας, ανάμεσα στους ανθρώπους, βρίσκονται θεοί
250 αθάνατοι και παρατηρούν εκείνους που μ᾽ άδικες κρίσεις
καταπονούν τον έναν ο άλλος, περιφρονώντας την τιμωρία των θεών.
Γιατί επάνω στην πολύτροφη τη γη τρεις μύριοι αθάνατοι του Δία
υπάρχουν φύλακες των θνητών ανθρώπων,
που παραφυλάγουνε τις δίκες και τ᾽ άθλια έργα,
ντυμένοι ομίχλη, σ᾽ όλη τη γη γυρνώντας.
Μία παρθένα είναι η Δίκη, από το Δία γεννημένη,
ένδοξη και αξιοσέβαστη απ᾽ τους θεούς που εξουσιάζουνε τον Όλυμπο.
Όταν κανείς τη βλάπτει και την κατηγορεί στρεβλά,
αμέσως πάει και κάθεται πλάι στο Δία τον πατέρα της, το γιο του Κρόνου,
260 και απαγγέλλει τον άδικο των ανθρώπων νου, για να πληρώσει
ο λαός τις αμαρτίες των βασιλιάδων του που στέκονται ολέθρια
κι εκτρέπουνε το δίκαιο σ᾽ άλλο δρόμο μ᾽ άδικες αποφάσεις.
Αυτά βασιλιάδες ν᾽ αποφεύγετε, τις κρίσεις σας διορθώστε,
δωροφάγοι, και τις στραβές τις δίκες σας ξεχάστε τις ολότελα.
Στον ίδιο του τον εαυτό κάνει κακό ο άνθρωπος που κάνει κακό σε άλλον
και η κακή η σκέψη για εκείνον που τη σκέφτηκε είναι η πιο κακή.
Όλα τα βλέπει του Δία ο οφθαλμός κι όλα τα νιώθει,
και βέβαια και τούτα ακόμη τα παρατηρεί, αν το θελήσει,
ούτε και του ξεφεύγει τι είδους δίκαιο είναι αυτό που η πόλη εντός της κλείνει.
270 Μακάρι τώρα εγώ, ούτε ο ίδιος ούτε ο γιος μου,
δίκαιος να ᾽μουνα στους ανθρώπους μέσα, αφού σου βγαίνει σε κακό να είσαι
δίκαιος, αν βρίσκει δικαίωση μεγαλύτερη ο περισσότερο άδικος.
Μα ελπίζω πως αυτά ο Δίας ο συνετός εις πέρας δε θα φέρει ακόμη.